ขอรั กคืนใจ
我只求今朝 拥你入 怀抱... 过荒村野桥 寻世外 古道 远离人间尘嚣 柳絮飘执子之手逍遥.... ในวันนี้ขา้ หวังเพียงกอดเจ้าไว้ในอ้อมแขน.. เสาะหาโลกใบใหม่ที่ห่างจาก ที่ห่างจากความวุ่นวาย...
ในยามสายของเมืองอูซ๋ วงที่เคยสงบเงียบกลับมีม้าตัวหนึง่ วิ่งมาอย่างรวดเร็ ว หนุ่มน้ อยหน้ าตาคมคาย ร่ างแกร่ งสมชายชาตรี แม้ จะอายุเพียง16ปี ในอ้ อมกอดปรากฏร่ างๆหนึง่ ที่ทาให้ คนทังเมื ้ องตื่นตะลึง ร่ างน้ อยๆที่ เต็มไปด้ วยเลือด!! พลัน ม้ าตัวนันก็ ้ หยุดที่หน้ าประตูใหญ่ชายหนุ่มจึงอุ้มร่ างน้ อยไว้ แนบอกแล้ วพาเข้ าไปในบ้ านทันที “คุณชายกลับมาแล้ วหรื อขอรับ” พ่อบ้ านวัยกลางคนรี บออกมารับทันที ที่แท้ แล้ วชายหนุ่มหน้ าตาหล่อเหลาผู้นี ้ คือคุณชาย “อี ้เหวินหลง”นายน้ อยของบ้ านสกุลอี ้เหวิน ตระกูลพ่อค้ าที่ร่ ารวยที่สดุ ในเมืองอูซ๋ วง “เอ๊ ะ นัน่ ใครหรื อขอรับ” พ่อบ้ านเอ่ยถามพลางมองร่ างน้ อยสลับกับผู้เป็ นนายด้ วยแววตาประหลาดใจ “อย่าเพิ่งถามมาก เด็กคนนี ้ได้ รับบาดเจ็บท่านช่วยไปตามหมอมาที” อี ้เหวินหลงหันไปสัง่ พ่อบ้ านก่อนจะอุ้มร่ าง น้ อยเข้ าไปในห้ องพักของตัวเอง
ก๊ อกๆ
“คุณชายครับ ท่านหมอมาแล้ ว” พ่อบ้ านบอกก่อนจะพาชายวัยกลางคนอีกคนเข้ ามาในห้ อง คนเป็ นหมอรี บเข้ า มาดูอาการคนป่ วยทันที “เรี ยนคุณชาย ข้ าตรวจอาการเบื ้องต้ นแล้ ว อาการไม่น่าเป็ นห่วงแต่ดทู ่าเขาจะตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ ้นมากจนสลบ ไป ส่วนบาดแผลไม่เป็ นอะไรมากดีที่คณ ุ ชายช่วยห้ ามเลือดได้ ทนั จากนี ้ก็ให้ กินยาตามที่ข้าสัง่ อีกสองสามวันคง จะฟื น้ ขอรับ” “อืม” อี ้เหวินหลงพยักหน้ ารับรู้ “ถ้ าเช่นนันข้ ้ าขอตัวนะขอรับ” เมื่อคนอื่นๆออกไปจากห้ องแล้ ว ชายหนุ่มจึงเดินไปที่อา่ งล้ างหน้ าก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้ กบั ร่ างเล็กทันที อี ้เห วินหลงมองอย่างเห็นใจตัวก็เล็กนิดเดียวแท้ ๆไม่ร้ ู วา่ ไปมีความแค้ นกับใคร นี่ถ้าเขาไม่ไปเจอไม่ร้ ู วา่ ป่ านนี ้ร่ างเล็ก นี่จะเป็ นยังไง แล้ วดูท่าเด็กคนนี ้น่าจะผลัดหลงกับพ่อแม่ เฮ้ อ ในเมื่อช่วยแล้ วก็ต้องช่วยให้ ถงึ ที่สดุ สินะ ดี เหมือนกันเขาเองก็เป็ นลูกคนเดียวถ้ ามีน้องมาอยู่ด้วยคงจะสนุกกว่านี ้ เขาจะสอนกระบี่ สอนกังฟูแล้ วจะสอน ตาราต่างๆให้ น้อง เราสองคนจะฝึ กยุทธ์ เดินหมากด้ วยกัน แค่คิดร่ างสูงก็ยิ ้มออกต่อไปชีวิตที่เงียบเหงาของคน ในบ้ านคงมีชีวิตชีวาขึ ้นไม่น้อย “น้ องเล็ก ต่อไปนี ้เจ้ าเป็ นน้ องชายของพี่ใหญ่แล้ วนะ” เขาบอกกับร่ างเล็กตรงหน้ า พลางลูบผมอย่างอ่อยโยน
10 ปี ผ่านไป เสียงควบม้ าดังมาแต่ไกลก่อนจะปรากฏร่ างบอบบาง ใบหน้ าหวานราวกับสตรี ของคุณชาย “หย่งอี ้” คุณชายเล็ก ของบ้ านสกุลอี ้เหวิน รอยยิ ้มกว้ างที่ประดับอยู่บนดวงหน้ าหวานทาให้ คนที่พบเห็นเชื่อได้ ยากว่าร่ างบางที่แสน งดงามนันเป็ ้ นชาย อาชาพ่วงพีหยุดที่หน้ าประตูใหญ่ก่อนที่เจ้ าของใบหน้ าหวานจะกระโดดลงจากหลังม้ าทันที
“พี่ใหญ่”เสียงหวานร้ องทักทันทีที่เห็นร่ างสูงที่ค้ นุ ตาของผู้เป็ นพี่ก่อนจะโผเข้ าสู้อ้อมกอดแกร่ งที่แสนคิดถึง “หย่งอี ้” อี ้เหวินหลงอ้ าแขนรับน้ องน้ อยที่โตเป็ นหนุ่มน้ อยเต็มตัว ยิ่งโตหย่งอี ้ก็ยิ่งบอบบางราวอิสตรี เห็นทีเขาคง ต้ องเล่นบทพี่ชายจอมโหดเสียแล้ ว ร่ างสูงคิดอย่าขบขัน “พี่ใหญ่ท่านไปคราวนี ้ได้ อะไรมาฝากข้ าบ้ าง” หย่งอี ้เอ่ยถาม “เจ้ าเด็กคนนี ้ แทนที่จะถามว่าพี่เหนื่อยไหมดันถามถึงของฝากซะได้ ” “ก็พี่ใหญ่ไม่ได้ เป็ นอะไรเสียหน่อย” ร่ างสูงได้ แต่สายหน้ าเอือมระอาแต่มีหรื อที่จะขัดใจร่ างในอ้ อมกอดได้ ตังแต่ ้ อยู่ด้วยกันมา10ปี เขาไม่เคยขัดใจ ร่ างบางเลยสักครัง้ จนคนในบ้ านต่างมองว่าเขา เอาใจหย่งอี ้เกินไปแต่สาหรับเขาแล้ วอะไรก็ตามที่ทาให้ น้องน้ อย ยิ ้มได้ เขาก็ยินดีจะทาให้ เสมอ “เฮ้ อ เจ้ าเนี่ยนะ ไปดูสิพี่เอาไปไว้ ในห้ องเจ้ าแล้ ว” ร่ างบางรี บผละออกจากอ้ อมกอดก่อนจะวิ่งเข้ าห้ องไป กล่องไว้ แกะสลักงดงามวางอยู่บนโต๊ ะ คนตัวเล็กรี บเปิ ดกล่องออกทันที ขลุย่ หยกเนื ้อดีปรากฏแก่สายตาทาให้ ร่างบาง ยิ ้มกว้ างจนแทบหุบไม่ลง พี่ใหญ่ร้ ู ใจเขาเสมอ “เจ้ าชอบไหม” เสียงทุ้มเอ่ยถาม “ชอบ ข้ าชอบมากเลยพี่ใหญ่ ท่านรู้ ได้ อย่างไรว่าข้ าอยากได้ ” “ไม่มีอะไรที่พี่หาให้ เจ้ าไม่ได้ จาไว้ นะน้ องเล็ก” คาสัญญาที่ออกมาจากปากร่ างสูงทาให้ อีกคนยิ ้มกว้ างมาก กว่าเดิม “ขอบคุณนะ ที่พี่ทาเพื่อข้ า” ร่ างบางบอกก่อนจะกอดอีกคนอย่างเอาใจ สาหรับ หย่งอี ้ แล้ ว คนตรงหน้ าคือคนที่ สาคัญที่สดุ ในชีวิตหากไม่มี พี่ใหญ่ ป่ านนี ้เขาคงกลายเป็ นขอทานหรื อไม่ก็คงอดตายในป่ าไปเมื่อ 10 ปี ก่อน แล้ ว
บ้ านสกุลอี ้เหวินยังคงสดชื่นและมีชีวิตชีวาจากร่ างบางที่แสนซุกซนอยู่เช่นเดิม ถึงแม้ วา่ หย่งอี ้จะไม่ใช่ลกู หลาน แท้ ๆ แต่ทกุ คนก็รักและเอ็นดูร่างบางมาก โดยเฉพาะเถ้ าแก่เฉินหรื ออี ้เหวินเฉิน และฮูหยินที่รักร่ างบางราวกับ แก้ วตาดวงใจ แต่วนั นี ้ดูเหมือนบรรยากาศจะต่างออกไปเพราะใบหน้ าหวานที่มกั มีรอยยิ ้มเสมอกลับกลายเป็ น หน้ าบึ ้งตึงคล้ ายกับคนขัดใจ “ข้ าไม่ยอม ข้ าไม่ยอมเด็ดขาด” ร่ างบางโวยวายจนผู้เป็ น พ่อ แม่ และพี่บญ ุ ธรรมถึงกับส่ายหน้ ากับความเอาแต่ ใจเพราะบทจะดื ้อ หย่งอี ้ ก็ไม่เคยฟั งใครเลยแม้ แต่เจ้ าชีวิต อย่าง อี ้เหวินหลง “หย่งอี ้พี่ชายเจ้ าอายุ26แล้ วนะ สมควรจะต้ องมีคไู่ ด้ แล้ ว” เถ้ าแก่เฉินใช้ น ้าเย็นเข้ าลูบแต่ดเู หมือนว่าจะไม่ได้ ผล นักเมื่อร่ างบางยังคงไม่ยอมอ่อนข้ อ “ข้ าไม่ยอม ไม่ยอมเด็ดขาด พี่ใหญ่ไม่รักข้ าแล้ วพี่ใหญ่จะทิ ้งข้ าไปแล้ ว” ร่ างบางบอก พลางมองร่ างสูงที่นงั่ อยู่ ตรงข้ ามด้ วยสายตาตัดพ้ อ สาเหตุที่หย่งอี ้โวยวายคงมาจากการที่พี่ชายจะไปดูตวั คุณหนู เยี่ยชิงชิง เป็ นแน่ “อย่าทาตัวเป็ นเด็กแบบนี ้สิหย่งอี ้”อี ้เหวินหลงพูดเสียงเรี ยบ “ข้ าไม่ยอม พี่ใหญ่ไม่รักข้ าแล้ ว ” ร่ างบางว่าทังน ้ ้าตาก่อนจะวิ่งเข้ าห้ องตัวเองไป ไม่ยอมหรอก ไม่ยอมเด็ดขาด พีใ่ หญ่เป็ นของหย่งอีน้ ะ ทาไมนะ ทาไมแค่คิดว่าจะมีใครมาอิงแอบอ้ อมกอดนัน้ หัวใจของหย่งอี ้ก็พลันปวดหนึบขึ ้นมา มันเป็ นเพราะอะไรกันนะ ร่ างเล็กไม่เข้ าใจตัวเองเลย
“ฮึกๆ ฮือๆๆ” อี ้เหวินหลงมองคนที่ร้องไห้ อยู่บนเตียงด้ วยหัวใจที่เจ็บปวด แค่เพียงเห็นน ้าตาของน้ องหัวใจมันก็ เหมือนจะหยุดเต้ นเสียให้ ได้ ทาไมน ้าตาของเจ้ าถึงทาให้ พี่เป็ นได้ ถงึ เพียงนี ้กันนะหย่งอี ้ “หย่งอี ้ หันมาพูดกันดีๆเถอะ”
“ไม่ พี่ใหญ่ไม่รักข้ า พี่ใหญ่จะทิ ้งข้ าไปแล้ ว พี่ใหญ่ไม่รักน้ องคนนี ้แล้ ว” ยิ่งได้ ฟังคนตัวเล็กตัดพ้ อทังน ้ ้าตา ร่ างสูง พลันใจอ่อนยวบ ไม่เอาแล้ ว ไม่อยากเห็นน ้าตาของคนๆนี ้ เจ็บปวดเหลือเกินเจ้ ารู้ หรื อไม่หย่งอี ้ว่าน ้าตาของเจ้ า ทาให้ พี่ปวดใจเหลือเกิน “ใครบอกว่าพี่ไม่รักเจ้ ากัน เจ้ าเป็ นน้ องของพี่นะ พี่รักเจ้ าที่สดุ รู้ไหมเด็กโง่” ร่ างสูงบอกก่อนจะรวบอีกคนเข้ ามา กอด “ท่านอย่าทิ ้งข้ าไปนะ อย่าทิ ้งข้ าไป” “พี่ใหญ่สญ ั ญาจะไม่ทิ ้งเจ้ าไปเด็ดขาด นิ่งซะนะคนดี”ว่าพลางโยกตัวเบาๆเพื่อปลอบน้ องน้ อย
หย่งอี ้ตื่นขึ ้นมาในอ้ อมกอดที่ค้ นุ เคยก่อนจะเหลือบมองเสี ้ยวหน้ าคมคาย พลันหัวใจก็เต้ นถี่ราวกับมีใครมาตี กลองในอก หน้ าร้ อนวูบราวกับคนเป็ นไข้ นี่เขาเป็ นอะไรนะ “อ้ าว หย่งอี ้ตื่นแล้ วเหรอ” “อือ ตื่นแล้ ว” “เจ้ าหายโกรธพี่แล้ วใช่หรื อไม่” “ข้ าจะโกรธท่านได้ อย่างไร เป็ นข้ าเองที่เอาแต่ใจ ข้ ายอมให้ พี่ใหญ่ไปดูตวั ก็ได้ ต่อไปข้ าคงต้ องทาหน้ าที่น้องสามี ที่ดี ท่านก็ต้องดีกบั แม่นางเยี่ยให้ มากๆนะ” “ดีจริ ง” ร่ างสูงบอกอย่างอารมณ์ดีพลางกดจมูกลงบนแก้ มใส
3วันต่อมา “เฮ้ อ” ร่ างเล็กๆของหย่งอี ้ที่ตอนนี ้นอนอยู่บนเตียงจู่ๆก็ถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“คุณชายเล็กเป็ นอะไรขอรับ” ต้ าหยาง บ่าวรับใช้ คนสนิทที่อยู่กบั หย่งอี ้มาตังแต่ ้ เด็กเอ่ยถามขึ ้น เขาเองก็ไม่ สบายใจนักหรอกนะที่เห็น คุณชายเล็ก เหม่อลอยเช่นนี ้ “ข้ าเบื่อน่ะ ต้ าหยาง วันนี ้ไม่มีใครอยู่เป็ นเพื่อนข้ าเลย” “ถ้ าเช่นนัน้ เราไปเที่ยวตลาดกันไหมขอรับ” คนสนิทรี บเสนอ “ดีๆๆ ไปกันเถอะต้ าหยาง” ร่ างบางตอบรับทันที นานแล้ วที่เขาไม่ได้ ออกไปไหน บางทีการไปตลาดอาจจะดีกว่า เก็บตัวอยู่ในห้ องเฉยๆก็เป็ นได้
ตลาดเมืองอูซ๋ วงยามบ่ายนันแม้ ้ ไม่ได้ คกึ คักมากแต่ก็พอจะทาให้ หย่งอี ้สนุกเพลิดเพลินกับของมากมาย ร่ างบาง ที่มวั แต่เล่นสนุกไม่ทนั ระวังตัวจนพลัดหลงกับคนสนิท รู้ ตวั อีกทีเขาก็เดินออกมาไกลจากตลาดมากโขแล้ ว “เอ๊ ะ ” หย่งอี ้อุทานเสียงดังหลังจากถูกร่ างผอมของขอทานคนหนึง่ ชนก่อนจะรู้ สกึ ว่าถุงเงินที่ผกู ไว้ ถกู ดึงไปด้ วย “เจ้ า! เอาเงินคืนมานะ” ร่ างบางตะโกนพลางวิ่งตามคนร้ ายไปแต่ดเู หมือนว่าจะกลายเป็ นเขาที่หลงทางเสียเอง “เฮ้ อ ตามคนร้ ายไม่ทนั ซ ้ายังหลงทางอีก ข้ ามันช่างโง่งมเสียจริ ง” บ่นกับตัวเองเสียเบาก่อนจะทรุ ดนัง่ ลงเพราะ ความเหนื่อย “เจ้ าหลงทางหรื อ” เสียงทุ้มดังขึ ้นด้ านหลัง ก่อนที่ร่างหนาที่อยู่ในชุดไม่ค้ นุ ตานักจะเดินเข้ ามาถาม หากดูไม่ผิด ชายผู้นี ้คงเป็ นชาว หนี่เจิน “ท่านเป็ นใคร” ร่ างบางเอ่ยถามชายแปลกหน้ า “ข้ ารึ ข้ าเป็ นคนที่จะพาเจ้ ากลับบ้ านอย่างไรเล่า” ชายคนนันตอบ ้ “ถ้ าอย่างนันท่ ้ านช่วยพาข้ าไปส่งที่บ้านสกุลอี ้เหวินได้ หรื อไม่” “ย่อมได้ ๆแต่ข้าต้ องไปเอาถุงเงินให้ เจ้ าก่อน” ชายปริ ศนาเดินเข้ าไปในตรอกแคบๆที่เจ้ าขอทานวิ่งเข้ าไปเพียงไม่ นานก็กลับออกมาพร้ อมกับถุงเงิน
“นี่ของเจ้ าใช่หรื อไม่” ร่ างหนาถามพลางยื่นถุงเงินให้ อีกคน “ใช่ๆ” หย่งอี ้ยิ ้มก่อนจะรับถุงเงินมาแล้ วลูบอย่างห่วงแหนจนอีกคนเกิดความสงสัย “เจ้ าดูท่าทางจะหวงถุงเงินมากกว่าเงินอีกนะ” “อือ เพราะมันเป็ นถุงเงินที่พี่ข้าซื ้อให้ อะไรที่พี่ใหญ่ให้ มนั สาคัญกับข้ าเสมอ” “ไปเถอะ ข้ าจะไปส่งเจ้ าที่บ้านเอง” “เอ่อ ท่านอย่าเพิ่งไปได้ ไหม” ร่างบางบอกก่อนจะเดินเข้ าไปในตรอกแห่งนัน้ “เจ้ าจะเข้ ามาที่นี่ทาไม ที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เจ้ าจะมาเดินเล่นได้ นะ” ร่างหนาบอกเสียงเย็น หย่งอี ้รับรู้ ได้ วา่ มันเจือไปด้ วย ความไม่พอใจ เพราะน ้าเสียงเช่นนี ้พี่ใหญ่มกั จะใช้ เวลาที่จะ “อบรม” เขาเสมอ “ข้ าแค่อยากช่วยพวกเขา” ร่ างบางบอกก่อนจะเดินเข้ าไปในตรอกแคบๆที่ ไม่มีสิ่งใดน่าพิสมัยสักนิด ในตรอกนัน้ เต็มไปด้ วยขอทานนับสิบชีวิตที่ยื ้อแย่งอาหารกัน อย่างน่าเวทนา “นี่ พวกเจ้ าอย่าแย่งกันสิ” ร่ างบางบอก “เอาเงินนี่ไปนะ แล้ วทีหลังอย่าไปขโมยใครเขาอีกรู้ ไหม” ร่ างบางบอกก่อนจะให้ เงินขอทานเหล่านันไป ้ แม้ วา่ วิธี นี ้อาจจะดูไม่ถกู ต้ องนักแต่เขาก็แค่อยากจะช่วยให้ ขอทานเหล่านี ้ได้ กินข้ าวอิ่มสักมื ้อ เขาเกิดมาโชคดีที่วนั นันพี ้ ่ ใหญ่ไปเจอเข้ าหากไม่เช่นนัน้ ชะตากรรมของเขาก็คงมิต่างจากขอทานเหล่านี ้ “กลับกันเถิด” ชายปริ ศนาบอกพลางเดินนาหย่งอี ้มาที่ม้าก่อนจะพามาส่งที่บ้านสกุลอี ้เหวิน “ถึงบ้ านเจ้ าแล้ ว” “ขอบใจท่านมากที่มาส่งข้ า” “ข้ าชื่อ หวันเอี ้ยนเหว่ยนะ จาไว้ ให้ ดีละ่ ” ร่ างหนาพูดทิ ้งท้ ายก่อนจะควบม้ าออกไปทันที
“คุณชายเล็กไปไหนมาขอรับแล้ วท่านบาดเจ็บตรงไหนบ้ างหรื อเปล่า”ต้ าหยางรี บวิ่งออกมารับทันทีที่เห็นหย่งอี ้ สวรรค์เมตตาข้าแล้ว ใครๆก็ร้ ู วา่ คุณชายใหญ่ทงรั ั ้ กทังห่ ้ วงคุณชายเล็กมากแค่ไหน ถ้ าคุณชายเล็กเป็ นอะไรไปมี หวังเขาต้ องลงไปนอนคุยกับไส้ เดือนในหลุมเป็ นแน่ “ข้ าไม่เป็ นอะไรต้ าหยาง โชคดีที่เจอพี่เหว่ย เขามาช่วยข้ าไว้ ข้าก็เลยกลับบ้ านได้ ” หย่งอี ้พูดราวกับพบวีรบุรุษ ก็ ไม่ปานเขาเองก็ไม่เข้ าใจว่าทาไมถึงได้ ร้ ู สึกไว้ วางใจคนแปลกหน้ าได้ มากขนาดนี ้เพียงแต่ความรู้ สกึ ลึกๆมันบอก ว่า หวันเอีย้ นเหว่ย คนนันไม่ ้ มที างคิดร้ ายกับเขาอย่างแน่นอน
“นัง่ ยิ ้มอะไรคนเดียวหรื อหย่งอี ้”อี ้เหวินหลงทักขึ ้นหลังจากที่ไม่เห็นน้ องน้ อยออกไปรับเช่นทุกวันแต่กลับมานัง่ ยิ ้ม น้ อยยิ ้มใหญ่ในสวนแทน “กลับมาแล้ วหรื อพี่ใหญ่” ร่ างเล็กรี บวิ่งหวังจะเข้ าไปกอดพี่ใหญ่เช่นทุกครัง้ แต่ก็ต้องชะงัก จนอีกคนอดที่จะสงสัย ไม่ได้ “ทาไมไม่กอดล่ะหย่งอี ้” “ไม่ได้ หรอก อีกหน่อยพอพี่ใหญ่แต่งงานกับคุณหนูเยี่ยแล้ ว ข้ าก็คงกอดท่านไม่ได้ อีกดังนันข้ ้ าจึงคิดว่าควรฝึ กไว้ ตังแต่ ้ เนิ่นๆดีกว่า” “ใครสอนให้ เจ้ าคิดเช่นนี ้” ร่ างสูงถามอย่างโมโห อย่าให้ ร้ ู นะว่าใครที่ทาให้ น้องน้ อยคิดเช่นนี ้ ถ้ าเขารู้ มนั คนนันได้ ้ ลงไปนอนคุยกับไส้ เดือนแน่ “ไม่มีใครสอนข้ าหรอก ข้ าคิดของข้ าเองว่ามันคงไม่เหมาะ” “ใครบอกว่ามันไม่เหมาะ เจ้ าเป็ นน้ องพี่นะหย่งอี ้ จาไว้ นะเจ้ าเด็กโง่ ถึงพี่ใหญ่จะแต่งงานแต่ พี่ก็รักเจ้ าเสมอนะ น้ องรักของพี่” ร่ างสูงดึงน้ องน้ อยเข้ ามากอดอย่างรักใคร่ หย่งอี ้ได้ แต่ซุกหน้ ากับอกแกร่ งที่ค้ นุ เคยแต่ในใจกลับ รู้ สกึ วูบไหวแปลกๆ ทาไมนะ ทาไมถึงรู้ สกึ กลัวแบบนี ้ กลัวว่าสักวันความอบอุน่ นี ้จะหายไป กลัวว่าจะมีใครแย่ง อ้ อมกอดนี ้ไป ทาไมนะทาไมถึงได้ หวงอ้ อมกอดของพี่ใหญ่ขนาดนี ้
“แล้ วเจ้ าจะบอกพี่ได้ หรื อยังว่าวันนี ้ไปทาอะไรมา” “ข้ าไปตลาดกับต้ าหยาง แต่ถกู โจรวิ่งราวขโมยถุงเงินไปโชคดีเหลือเกิน ที่เจอพี่เหว่ยทาให้ ข้ารอดมาได้ ” ร่ างเล็ก พูดราวกับเพ้ อฝั น ทุกครัง้ ที่นกึ ถึงหวันเอี ้ยนเหว่ยความรู้ สกึ อบอุน่ และคุ้นเคยอย่างประหลาดเกิดขึ ้นในหัวใจ มัน คุ้นเคยจนเขาเองก็อธิบายไม่ถูก “มันเป็ นใครกัน!!” ร่ างสูงกระชากร่ างบางออกจากอ้ อมกอดด้ วยความโกรธ ทาไมนะแค่ได้ ยินน้ องน้ อยชื่นชมคน อื่นถึงทนฟั งไม่ได้ รู้ แค่ตอนนี ้โกรธ โกรธจนแทบอยากลากคอไอ้ คนนันมั ้ นมาสับเป็ นชิ ้นๆ เจ้ าตัวเองคงไม่ร้ ู ว่า ความโกรธทาให้ เผลอบีบไหล่บางแน่น “พี่ใหญ่ ข้ าเจ็บ” หย่งอี ้บอกทังน ้ ้าตา พี่ใหญ่เป็ นอะไร ทาไมถึงโกรธมากมายขนาดนี ้หรื อโกรธที่หย่งอี ้แอบไป เที่ยวตลาด ต่อไปนี ้ไม่ไปก็ได้ ไม่ชอบเลย ไม่ชอบเห็นพี่ใหญ่เป็ นเช่นนี ้เลย “ฮึกๆๆ ท่านโกรธข้ าเรื่ องอะไร ” เมื่อเห็นน ้าตาของน้ องน้ อยอี ้เหวินหลงถึงรู้สกึ ตัวว่าทาอะไรอยู่ ก่อนจะรี บดึงร่ าง บางเข้ าสูอ่ ้ อมกอดอีกครัง้ “หย่งอี ้ พี่ขอโทษ อย่าร้ องเลยนะ” ร่ างสูงทาได้ เพียงแค่กอดปลอบ นี่เขาทาให้ น้องร้ องไห้ กี่ครัง้ แล้ วนะ เขามันเป็ น พี่ที่ไม่ได้ เรื่ องเลยจริ งๆ “นิ่งซะนะ น้ องพี่” ร่ างสูงไล้ นิ ้วไปบนใบหน้ าหวานเพื่อเช็ดน ้าตา “พี่รักเจ้ านะ” ไม่ร้ ู วา่ อะไรที่ทาให้ ร่างสูงพูดออกไปแบบนันแต่ ้ มนั ก็มากพอที่จะทาให้ ร่างเล็กหยุดร้ องไห้ ได้ หัวใจ ดวงน้ อยพองโตอย่างที่ไม่เคยเป็ นมาก่อน หน้ าร้ อนผ่าวจนกลายเป็ นสีชมพูความรู้ สกึ นี ้คืออะไรกัน ร่ างบางทาได้ คิดอย่างสับสน