The Cage : กรงรัก
1
หัวใจ เสียที
คุณเคยเป็นไหม หลงรักคนคนหนึ่งอย่างหัวปักหัวป�ำ ทุกสิ่งทุกอย่าง คุณมอบให้แก่คนคนนั้นอย่างเต็มใจ แต่คุณไม่เคยได้รับความรักตอบกลับมา หน�ำซ�้ำสิ่งที่ได้รับกลับมา ยังเป็นเพียงความเจ็บปวด ทั้งร่างกายและ ถามตัวเองซ�้ำแล้วซ�้ำเล่าว่าเหตุใดถึงไม่เลิกข้องเกี่ยวกับคนคนนั้น แต่ค�ำตอบที่ได้รับกลับมาจากหัวใจ ก็ยังเป็นค�ำตอบเดิม
RRRRRRRRRRR มือบอบบางควานหาโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง ขณะ ดวงตาคู่สวยสะลึมสะลือมองผู้ที่โทรเข้ามา ในเวลาตีสองของคืนวันอาทิตย์ -4-
by MilkTea
“ฮัลโหล...” “เสียงเซ็กซี่จัง ท�ำอะไรอยู่น่ะนท?” “...หลับอยู่น่ะสิ โทรมามีเรื่องอะไรเหรอ?” ปลายสายหัวเราะเบาๆ อย่างไม่ส�ำนึกผิดจากน�้ำเสียงหงุดหงิดของ ฝ่ายตรงข้ามเลยแม้แต่น้อย “พี่อยู่ที่ร้านเดิม มารับหน่อยสิ” “...ป่านนี้แล้วเนี่ยนะ” “ใช่ พี่ไม่ได้เอารถมา แล้วก็มึนหน่อยๆ ด้วย มารับหน่อยละกันนะ” นิชาระบายลมหายใจเบาๆ ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดมุ่นเมื่อได้ยินเสียง ผู้หญิงเล็ดรอดเข้าโทรศัพท์มา “พี่อยู่กับใครน่ะ?” “หืม เอาน่า นิดๆ หน่อยๆ เอง” “...กลับแท็กซี่เองก็ได้ไม่ใช่หรือไง” หากฟังดีๆ ชายหนุ่มปลายสายควรจะสังเกตได้ว่านี่ไม่ใช่ประโยค ค�ำถาม หากเป็นประโยคที่แสดงอาการขัดเคืองใจอย่างเด่นชัดอยู่ในน�้ำเสียง หรือจะกล่าวว่าอีกฝ่ายรับรู้ ทว่าท�ำทีเป็นไม่เข้าใจก็เป็นได้ “ไม่เอา ขี้เกียจบอกทาง นทมารับพี่หน่อยละกัน แค่นี้นะ” อีกฝ่ายรีบวางสายไปก่อนที่เขาจะปฏิเสธ มือเล็กที่ก�ำโทรศัพท์อยู่สั่น ระริกด้วยความขุ่นเคือง กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องเห็นผู้ชายของเขาอยู่กับผู้หญิง ไม่ซ�้ำหน้า กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องพ่ายแพ้ต่อค�ำหวานจากปากของผู้ชายคนนั้น เกลียดคนคนนั้นที่ท�ำให้เจ็บปวดใจ เกลียดตัวเองที่ยอมใจอ่อนให้กับผู้ชายคนนั้น ดวงตาหม่นแสงจับจ้องใบหน้าของตนเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกเงา ดวงหน้ารูปไข่ที่เคยสดใสในตอนนี้ช่างหมองนัก เดือนหน้านี้เขาก�ำลังจะมี อายุครบยี่สิบสามแล้ว ตั้งแต่เรียนจบและท�ำงานมาหนึ่งปี ชีวิตของเขาก็แลดู เปลี่ยนแปลงไปมาก และดูจะเปลี่ยนไปในทางที่แย่ลงเรื่อยๆ ไม่ใช่แค่เรื่อง -5-
The Cage : กรงรัก งานทีย่ งั ไม่เข้าที่ แต่เรือ่ งความรักก็ดจู ะรบกวนชีวติ ประจ�ำวันของเขาไม่เว้นวัน แม้กระทั่งเวลาพักผ่อน ร่างบางในชุดเสือ้ คลุมสีดำ� ทีส่ วมทับเสือ้ เชิต้ เรียบๆ ทีเ่ ขาคว้ามาเปลีย่ น ก่อนจะรีบเร่งออกจากคอนโดมายังร้านประจ�ำของกลุม่ เพือ่ นในย่านทองหล่อ ภายในร้านยังเต็มไปด้วยผู้คนยามราตรีเหมือนเคย นิชายิ้มน้อยๆ เมื่อเพื่อน สนิทโบกมือให้ ก่อนจะเดินเข้าไปทักทาย “ไงนท มารับพี่ชินอีกแล้วเหรอ?” อจลาเอ่ยทักเสียงหวาน ใบหน้าน่ารักแดงเรือ่ จากฤทธิข์ องแอลกอฮอล์ ประดับไปด้วยรอยยิ้มสดใส เขานั่งอยู่เคียงข้างอณุภาผู้เป็นคนรักอย่างเป็น ธรรมชาติเสียจนบางทีนิชาก็อดน้อยใจไม่ได้ที่เขาไม่มีช่วงเวลาอันแสนหวาน แบบนี้บ้าง แต่ครั้นจะคร�่ำครวญไปก็ใช่ที่ในเมื่อเขาเป็นคนเลือกที่จะอยู่อย่าง นี้เอง “อืม...” ใบหน้าหวานเจื่อนลงเล็กน้อย แต่ก็ยอมรับค�ำแต่โดยดี “นี่นท พี่ว่าเราอย่าไปตามใจหมอนั่นให้มากจะดีกว่า วันๆ เอาแต่กก ผู้หญิง หน้าตาดีอย่างนทน่ะหาใหม่ได้สบายอยู่แล้วนะ” อณุภาเอ่ยพลางส่งยิ้มให้ก�ำลังใจร่างบางผู้มีอายุอ่อนวัยกว่าร่วมห้าปี ถ้าไม่ติดว่าเตชินท์เป็นเพื่อนสนิทของเขาที่ท�ำธุรกิจร่วมกันเช่นนี้ เขาคงยุให้ เลิกไม่เว้นวันยิ่งกว่านี้ ชายหนุ่มร่างงามขบริมฝีปากเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เขาไม่อยากพูดถึง ประเด็นนี้ซ�้ำแล้วซ�้ำอีก ในบางครั้งคนเราก็รู้ซึ้งถึงเหตุผล แต่อารมณ์ ก็เอาชนะเหตุผลเหล่านั้นได้โดยสิ้นเชิงทุกครั้ง “ขอบคุณครับ ว่าแต่พี่เห็นพี่ชินไหม?” “…อยู่โน่นแน่ะ” ดวงตาคู่สวยมองตามจนไปสะดุดเข้ากับชายหนุ่มรูปร่างดีในชุดสีด�ำ สนิทที่ปลดกระดุมเม็ดบนเผยให้เห็นแผงอกล�่ำสันอันชวนลุ่มหลง มือหนา โอบกอดร่างระหงของหญิงสาวผมหยักศกในชุดรัดรูปสีแดงสด พร้อมกับยื่น ใบหน้าไปคลอเคลียกันอย่างสนิทสนม -6-
by MilkTea
เรียวขายาวก้าวไปยังที่แห่งนั้นในทันที ใบหน้าหวานไม่มีรอยยิ้มอีก แล้ว ดวงตาเป็นประกายวาววับราวกับแมวป่าในยามโกรธ มือเล็กวางลงบน บ่าหนา ก่อนที่เจ้าของร่างสูงสง่าจะหันกลับมามองพร้อมกับรอยยิ้มบาง “มาช้าจัง” “...ก็มาแล้วนี่ไง! จะกลับไม่กลับ?!” “อืม กลับกันไหมครับ น้องเล็ก?” “เอ๋ จะกลับแล้วเหรอคะ? รออีกหน่อยไม่ได้เหรอ? วันนี้พวกเรายัง ไม่ได้...” เสียงหวานแผ่วไปเมื่อริมฝีปากถูกประกบ ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นรส จูบอันแสนดูดดื่มจนเปลือกตาที่เคลือบไปด้วยสีทองระยิบระยับต้องปรือปิด ลงอย่างเคลิบเคลิ้ม นิชาพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะเมินหน้าหนีไปอีกทางอย่างขัดเคืองใจ ขาเรียวสั่นเทาอย่างไม่อยากจะหยุดยืนอยู่ ณ ที่นั้นอีกต่อไป แต่ก็น่าเจ็บใจที่ เขาไม่ยอมวิ่งไปจากที่นั่น ยืนเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนั้นจนกระทั่งทั้งสอง จูบกันจนพอใจถึงหันมามองเขาเสียที “ไปกันเถอะ นท แวะส่งน้องเล็กก่อนด้วยนะ” เจ้าของนามพยักหน้าโดยไม่ตอบค�ำก่อนจะรีบมุ่งหน้าไปยังลานจอด รถด้านหน้า เขาก้าวขึ้นรถออดี้สีด�ำคันงามที่เจ้าของไม่ได้ขับมาด้วยเพราะ หวังว่าจะให้เขาเป็นคนขับมารับ สตาร์ทรถรอคอยให้บุคคลทั้งสองตามมาที่ รถ ใบหน้าสวยไร้แววแปลกใจเมื่อเห็นทั้งสองคนนั่งเบาะหลังราวกับเขาเป็น สารถี นิชาขับรถออกจากย่านบันเทิงไปสักครู่ใหญ่ ไร้ค�ำพูดใด ในใจเต็มไป ด้วยความโกรธเคือง ขุ่นข้อง และเหน็ดเหนื่อยใจ “อ๊ะ...ตรงนี้ไม่ได้นะ เพื่อนของพี่อยู่...” “ไม่เห็นเป็นไรเลย น้องเล็กชอบความตื่นเต้นไม่ใช่เหรอครับ?” ดวงตาคู่งามพยายามหักห้ามอย่างสุดก�ำลังไม่ให้เหลือบมองร่างทั้ง สองผ่านกระจกมองหลัง แต่สดุ ท้ายเขาก็พา่ ยต่อหัวใจของตนเอง ภาพทีเ่ ห็น ไม่แตกต่างจากที่เขาคาดคิดไว้เลยแม้แต่น้อย -7-
The Cage : กรงรัก นิชาแค่นยิ้มกับตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต้องเจอกับเรื่องท�ำนองนี้ เสียงใสเอ่ยออกไปเรียบๆ หลังจากสะกดกลั้นอารมณ์ให้นิ่งที่สุดเท่า ที่จะนิ่งไป “ให้ส่งน้องคนนั้นที่ไหนล่ะ?” “หืม ซอย 57 ข้างหน้านั่นน่ะ โทษที ลืมบอกไปเลย” “ลืม เพราะคิดแต่เรื่องใต้สะดือน่ะสิ” ร่างสูงหัวเราะ แต่ไม่ปฏิเสธใดๆ ชายหนุ่มร่างเพรียวเอื้อมมือไปปรับแอร์ให้เย็นขึ้น ด้วยหวังว่าจะดับ อารมณ์ร้อนที่พุ่งพล่านอยู่ในใจให้ลดลงได้บ้าง โดยไม่ทันรู้ตัวเลยว่ามือบอบ บางที่สั่นระริกคู่นั้นเย็นเยียบราวกับไร้ซึ่งชีวิต
-8-
นิชาเดินเข้ามาในคอนโดโดยไม่ปรายสายตามองร่างสูงที่ก้าวตามมา พร้อมกับปิดประตูห้อง เขาถอดเสื้อคลุมออกแล้วเหวี่ยงลงบนโซฟาด้วยแรง โมโห ก่อนจะก้าวเดินเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว ด้วยตั้งใจจะหลีกหนีร่าง สูงที่รังแต่ท�ำให้เขาเจ็บปวด และหลีกเลี่ยงดวงตาคมเข้มแฝงแววยิ้มที่มักท�ำ ให้เขาใจอ่อน ทว่าเตชินท์คาดการณ์เอาไว้ดีอยู่แล้ว เขาโอบร่างที่เดินหนีเขาเอาไว้ ได้ทันก่อนที่อีกฝ่ายจะปิดล็อกประตูห้องนอน “นท คนดี โกรธอะไรพี่เหรอ?” “ไม่...ปล่อยนท” มือบางพยายามจะแกะล�ำแขนที่โอบรอบเอวของตนออก แต่ก็รู้ดีว่า ไร้ผล “ไม่เอาสิครับ หันหน้ามาคุยกันดีๆ สิ” ร่างหนาที่ก�ำลังมากกว่าคว้าให้ร่างเพรียวหันมาเผชิญหน้า เขาอมยิ้ม เมื่อเห็นใบหน้างดงามเมินหนี ดวงตาคู่สวยที่แข็งกร้าวท�ำให้เขามักหยักยิ้ม อย่างขบขันเสมอ เพราะไม่ว่านิชาจะโกรธเขามากมายแค่ไหน สุดท้ายแค่เขา พูดจาหว่านล้อมไม่กี่ครั้ง นิชาก็จะใจอ่อนยวบทุกที
by MilkTea
“ปล่อย สกปรก” “สกปรกอะไร? เพิ่งอาบน�้ำเมื่อตอนเย็นเองนะ” “นั่นแหละ เหม็นกลิ่นเหล้า ถอยไปนะ” “ดุจัง ตั้งแต่ท�ำงานมานี่โหดขึ้นนะ เมื่อก่อนยังเป็นแค่นักศึกษาน่ารัก น่าเอ็นดูอยู่แท้ๆ” เขานึกไปถึงยามทีไ่ ด้พบกับร่างเพรียวเป็นครัง้ แรกทีค่ ณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยชือ่ ดังแถบใจกลางเมือง ร่างตรงหน้ายังเป็นเพียงเด็กหนุม่ วัยเยาว์ ที่สนอกสนใจไปเสียทุกเรื่อง เมื่อได้พบกับเขาซึ่งในตอนนั้นได้รับเชิญจาก เพื่อนสมัยเรียนให้ไปบรรยายเกี่ยวกับเรื่องของยาเสพติดเพื่อเป็นแนวทางใน การป้องกัน เพราะเพือ่ นสนิทของเขาแต่ละคนทราบดีวา่ อาชีพของเขาคืออะไร แต่ในเมื่อทุกคนเข้าใจดีว่าไม่มีทางจับเขาเข้าตารางได้เป็นแน่ ก็ใช้ประโยชน์ จากความรู้ที่อาชีพเขาให้มาเสียเลย ปฏิเสธก็ไม่ได้เสียด้วย อย่างไรเสียก็ เพื่อนกัน “ก็ไปหาเด็กเอ๊าะๆ น่ารักๆ คนอื่นซะสิ!” “ไม่เอาหรอก ส�ำหรับพี่ ไม่มีใครดีเท่านทแล้วนะ” “โกหกหน้าด้านๆ เมื่อกี้เพิ่งกอดคนอื่นมาอยู่เลยยังจะกล้าพูดอีกนะ” เตชินท์ยิ้มกว้างแทนค�ำตอบ เขาไม่ปฏิเสธเพราะนั่นเป็นเรื่องจริง แต่ จะพูดมากให้เข้าตัวเองท�ำไมในเมื่ออีกฝ่ายก็หลีกหนีอ้อมแขนของเขาไปไม่ พ้นอยู่ดี ที่ส�ำคัญ เซ็กซ์ในยามที่นิชาโกรธ มีทั้งการขัดขืน การตัดพ้อ และ ความร้อนแรงในแบบที่ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนก็มอบให้เขาไม่ได้ เขาอยากจะรู้นักว่านิชาจะยอมอภัยให้เขาต่อไปได้อีกนานแค่ไหน เขาเป็นนักธุรกิจ จริงๆ ก็เป็นเพียงหน้าฉากเท่านั้น นั่นเป็นเพียงค�ำ เรียกให้ดูดีในสังคมเบื้องหน้า ทว่าในสังคมมืดเบื้องหลังต่างรู้ดีว่า ‘นักธุรกิจ’ ในที่นี้หมายถึงอาชีพอะไร แน่นอนว่าโลกของธุรกิจ เรื่องของผลประโยชน์ ย่อมมาเป็นอันดับหนึ่ง เขาไม่ใช่คนชั่วร้าย แต่เขาก็ไม่ใช่เทวดาที่จะยื่นมือไป อุปการะใคร ในโลกใบนี้ คนที่อ่อนแอย่อมตกเป็นเบี้ยล่าง และค่อยๆ ถูกคน ที่เข้มแข็งเหยียบจนตายไปในที่สุด “โกรธเรื่องนี้หรือ?” -9-
The Cage : กรงรัก “ไม่ได้โกรธ แค่ร�ำคาญ อย่ามาปลุกนทด้วยเหตุผลไร้สาระแบบนี้อีก ได้ไหม” “ท�ำไมล่ะ? นทรักพี่ชินไม่ใช่เหรอครับ?” ความสัมพันธ์ของผู้ชายด้วยกันมันก็เท่านี้ เหมือนกับนาฬิกาข้อมือ ไม่ถึงกับขาดไม่ได้แต่ก็จ�ำเป็นในการใช้ชีวิตประจ�ำวัน ไม่ว่าจะราคาแพงสัก เพียงไรก็ไม่ใช่สิ่งที่จ�ำเป็นต้องใส่ติดตัวไว้ตลอดเวลา หรือต้องเอาไปอวดใคร ต่อใคร เบื่อเมื่อไรก็แค่เปลี่ยนเรือนใหม่เท่านั้น เพราะไม่ว่านาฬิกาเรือนไหน ก็บอกเวลาได้เหมือนกัน ดวงหน้าหวานทีเ่ ต็มไปด้วยความโกรธและหยดน�ำ้ ตาทีเ่ จ้าตัวพยายาม กลั้นเอาไว้เอ่อล้นดวงตาสีน�้ำตาลราวลูกกวางที่งดงามเสียจนสะกดลม หายใจของผู้พบเห็นได้มากมายนับไม่ถ้วน เตชินท์ภูมิใจนักที่ได้เป็นเจ้าของ เรือนร่างที่ทุกคนหมายปองเช่นนี้ เขาใช่ว่าจะมีคู่นอนอยู่เพียงคนเดียวเสียเมื่อไร มาเฟียหนุ่มโลดโผน อย่างเขา อยากได้อะไรก็ต้องได้ และรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูดีเช่นนี้ ไม่ต้อง พยายามอะไรก็มีคนมากมายอยากใกล้ชิดด้วย เพียงแต่คู่นอนคนไหนที่เขา ถูกใจนานเป็นพิเศษเหมือนนิชานัน้ ยังไม่มี หรือจะเรียกว่าไม่มคี นู่ อนคนไหน ทนอยู่กับเขาได้นานเท่านิชาก็ว่าได้ “ไม่เห็นต้องโมโหเลย นทก็รู้ว่าพี่ไม่ได้จริงจังอะไรกับผู้หญิงพวกนั้น อยู่แล้ว” เขาไม่ได้โกหก เขาไม่ได้จริงจังอะไรกับผู้หญิงที่พบเจอกันในผับที่ควง เล่นด้วยเพียงชั่วข้ามคืน และเขาก็ไม่ได้จริงจัง แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นคนที่ คอยเปิดประตูรอรับเขาอยู่ที่บ้านก็ตาม “...นทไม่ใช่นกในกรงของพี่นะ” “พี่ก็ไม่เคยขังนทเอาไว้สักหน่อย” นิชาไม่ตอบค�ำ เขาพยายามสะบัดกายหนีไปจากอ้อมแขนก�ำย�ำที่โอบ รอบกายของเขาเอาไว้แน่นราวกับคีมหนีบ เรียวขาสั่นเทาเมื่อใบหูบางถูกขบ เบาๆ ก่อนที่ปลายลิ้นอุ่นจะรุกไล้เข้ามาอย่างหยอกเย้า “ฮึก อื้อ...อย่า...” -10-
by MilkTea
ร่างโปร่งไม่เคยหลีกหนีได้พ้นเนื่องจากเตชินท์รู้จุดอ่อนของร่างตรง หน้าดีเสียยิ่งกว่าร่างกายของตนเองเสียอีก ใบหน้าคมคืบเข้ามาใกล้หมายจะแนบจูบให้หน�ำใจ แต่ใบหน้างามกลับ เมินหนี แพขนตายาวสัน่ ระริกก่อนจะเอ่ยค�ำพูดด้วยน�ำ้ เสียงทีเ่ จ้าตัวพยายาม ควบคุมให้คงที่ที่สุดเท่าที่จะท�ำได้ “อย่า...ริมฝีปากของพี่ เพิ่งจูบกับผู้หญิงคนนั้นมา” เตชินท์เหยียดยิ้มบาง “งั้นนายก็ล้างด้วยริมฝีปากของนายซะสิ” เอ่ย พลางรั้งศีรษะมนขึ้นเพื่อรับจูบอันหวานล�้ำและรุกไล่สติของร่างบอบบางให้ กระเจิดกระเจิงไกล รสจูบที่แสนคุ้นเคยและสอดประสานกันได้อย่างลงตัว ท�ำให้ร่างเล็กสั่นสะท้าน แขนเรียวโอบรอบบ่าหนาพร้อมกับรั้งให้แนบจูบ ลึกล�้ำยิ่งขึ้น ไม่ทันรู้ตัวเลยว่าอีกฝ่ายยิ้มอยู่ในใจเมื่อรับรู้ถึงอาการนั้น “...พี่มันคนใจร้ายที่สุด” “แต่นทก็รักคนใจร้ายคนนี้ไม่ใช่เหรอ?” นิชางับริมฝีปากที่แดงช�้ำจากการถูกขบเม้มเมื่อครู่ ดวงตาคู่สวยปรือ ลงเมื่อใบหน้าดูดีเคลื่อนเข้ามาใกล้อีกครั้ง เกลียดตัวเองที่ใจอ่อน เกลียดตัวเองที่รักผู้ชายคนนี้อย่างสุดหัวใจ “...ครับ นทรักพี่ชิน”
-11-
The Cage : กรงรัก
2
-12-
หลายครั้งที่ค�่ำคืนอันแสนทรมานผ่านพ้นไปโดยที่ร่างกายบอบบาง ถูกห่อหุ้มด้วยเรือนกายอันแข็งแกร่งของร่างสูงใหญ่ ไม่ใช่เพราะความเต็มใจ แต่เป็นเพราะหัวใจยอมอ่อนข้อให้กับชายผู้นี้เรื่อยไป นิชาผลักแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อออกจากกาย หงุดหงิดทุกครั้งที่ ตื่นขึ้นมาแล้วต้องพบกับใบหน้ายามหลับอันแสนสงบสุขของชายหนุ่ม ไม่ใช่เพราะเกลียด แต่เพราะรักมาก มากเสียจนหงุดหงิดที่หัวใจหลง รักผูช้ ายคนนีม้ ากขนาดนี้ ทัง้ ๆ ทีร่ า่ งตรงหน้าเป็นต้นเหตุทที่ ำ� ให้ดวงตาคูส่ วย ต้องบวมช�้ำทุกเช้าไป มือเล็กไล้ใบหน้าคมเข้มอย่างแผ่วเบาราวกับใช้ขนนกปัด นัยน์ตาปรอย มองแพขนตาทีน่ งิ่ สนิทของอีกฝ่าย ก่อนจะโน้มกายลงจุมพิตทีแ่ ก้มของเตชินท์ เบาๆ ทั้งรักคนคนนี้ ทั้งเจ็บใจที่รักคนคนนี้ เป็นความรู้สึกที่ขัดแย้งในหัวใจ แต่ก็ทนไม่ได้เมื่อคิดถึงวันเวลาที่ขาดผู้ชายคนนี้เคียงข้าง ร่างสูงเพรียวลุกขึ้นยืน มือเรียวเอื้อมหยิบบ็อกเซอร์สีด�ำมาสวม ในใจ คิดถึงคนซื้อให้ที่นอนหลับอยู่บนเตียงทุกครั้งที่หยิบเสื้อผ้าของตนมาสวม
by MilkTea
เพราะเตชินท์ซื้อเสื้อผ้าให้เขาใส่ทุกชิ้น หน�ำซ�้ำยังไม่อนุญาตให้สวมเสื้อผ้า ชิ้นอื่นที่เตชินท์ไม่ได้เป็นคนซื้อให้ ด้วยเหตุผลสั้นๆ ที่ว่า ‘นทเป็นของพี่ชิน’ ราวกับว่าการสวมเสื้อผ้าที่ ชายหนุ่มซื้อให้จะสามารถระบุได้ว่ามี ‘เจ้าของ’ แล้วอย่างนั้นแหละ เขายิม้ น้อยๆ อย่างนึกระอาตนเอง ช่างเป็นเหตุผลทีง่ เี่ ง่าและไร้เหตุผล สิ้นดี แต่เขาก็ยังยอมท�ำตามมาตลอดห้าปีที่คบกัน จนกระทั่งถึงทุกวันนี้ ร่างบางเดินไปที่ริมหน้าต่าง มือเล็กแหวกผ้าม่านออกให้แสงตะวัน ส่องลอดเข้ามาเล็กน้อย ในใจอยากจะเปิดหน้าต่างรับลมหนาวในยามเช้า แต่ก็เกรงว่าเตชินท์จะตื่น ดวงตาคู่สวยได้แต่มองเหม่อออกไปด้านนอก ท้องฟ้าสีฟ้าสดอันกว้างใหญ่ไร้เมฆ ไม่มีสิ่งใดกีดขวาง เขาอยากจะโบยบิน ไปยังอีกขอบของฟากฟ้านั่น แต่ในตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนถูกจองจ�ำ ทั้งๆ ที่ ไร้ซึ่งพันธนาการใดๆ อาจเป็นโซ่ตรวนหัวใจที่ท�ำให้แม้จะต้องเจ็บปวดสักเพียงใดเขาก็ไม่ สามารถหลีกหนีเตชินท์ได้พ้นก็เป็นได้ “อือ...” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นจากด้านหลังส่งผลให้เขารีบหันไปมองทางร่างที่อยู่ บนเตียงด้วยความยินดี เนือ่ งจากนานๆ ทีอกี ฝ่ายจะรูส้ กึ ตัวตืน่ ขึน้ ในยามเช้า ก่อนที่เขาจะออกไปท�ำงาน ทว่าเขากลับได้พบกับภาพของใบหน้าคมที่ฉาย แววหงุดหงิด คิ้วเข้มขมวดมุ่นอย่างไม่พอใจ “เปิดม่านท�ำไม?! เห็นไหมว่าพี่นอนอยู่ เกรงใจกันหน่อยสินท!” เตชินท์เอ่ยเพียงเท่านั้นเจ้าของร่างก็พลิกกายหันหนีไปอีกทาง พร้อม กันกับม่านที่แง้มอยู่เพียงเล็กน้อยถูกรูดปิดอย่างว่องไวและค�ำขอโทษอัน แผ่วเบาที่หลุดออกจากเรียวปากงามที่ส่งไปไม่ถึงร่างที่จมลงสู่นิทรารมย์ เบื้องหน้า เขาเพี ย งแค่อ ยากเอ่ยทัก ทายอรุณสวัสดิ์ในยามเช้าเหมือนคนรัก ทั่วไปบ้างเท่านั้น ทุกเช้าหลังจากตื่นนอน สิ่งแรกที่เขาเฝ้าปรารถนาก็คือ ขอให้คืนนี้เขา ไม่ต้องเสียน�้ำตา ไม่ต้องทะเลาะกับเตชินท์ และได้นอนหลับอย่างสงบสุขใน อ้อมกอดของคนที่เขารัก -13-
The Cage : กรงรัก เป็นเพียงความปรารถนาเล็กๆ ที่ยังไม่เคยสมหวัง
-14-
ร่างเพรียวอยูช่ ดุ เสือ้ เชิต้ สีครีมเรียบๆ และกางเกงสีนำ�้ ตาลช็อกโกแลต คลุมทับด้วยผ้ากันเปือ้ นสีดำ� สนิทซึง่ เป็นยูนฟิ อร์มของคาเฟ่เล็กๆ สไตล์วนิ เทจ ในย่านเกษตร-นวมินทร์ทเี่ ตชินท์ลงทุนให้ ชายหนุม่ เองก็บอกว่าไม่ตอ้ งคืนเงิน แต่ให้ค้าขายดีๆ ให้คุ้มกับที่อุตส่าห์ลงทุนซื้อที่ดินและจ้างสถาปนิกออกแบบ ให้เป็นอย่างดี ดวงตาคู่สวยเหม่อมองออกไปนอกร้าน เห็นรถยนต์วิ่งผ่านไปมาท่าม กลางแสงแดดเจิดจ้า ทุกคนต่างเร่งรีบเข้าออฟฟิศในตอนเช้าเช่นนี้ แม้ว่าจะ ใกล้แปดโมงครึ่งแล้วก็ตามที ถนนในกรุงเทพฯ ก็ยังมีรถยนต์จ�ำนวนมากที่ เคลื่อนตัวอยู่อย่างเร่งร้อนและติดขัด “ผ่านมาปีกว่าแล้วเหรอเนี่ย...” เสี ย งใสเอ่ ย พึ ม พ� ำ เมื่ อ สายตาเหลื อ บไปเห็ น ภาพถ่ า ยที่ ติ ด อยู ่ ริ ม เคาน์เตอร์ เป็นภาพของเตชินท์และตัวเขาเองในวันแรกทีร่ า้ นเปิด ในตอนนัน้ เขาเพิ่งเรียนจบได้หมาดๆ ก�ำลังคิดอยู่ว่าจะท�ำงานอะไรดี เขาเรียนนิเทศ เพราะที่บ้านอยากให้เข้าวงการบันเทิงตามพี่สาวที่เป็นดาราและพี่ชายที่เป็น ศิลปิน ตัวเขาเองแม้จะหน้าตาดีไม่แตกต่างจากทุกคนในบ้าน ติดจะสวย เหมือนมารดาเสียด้วยซ�้ำ หลายคนชมว่าเขาน่ารักเพราะตาโต แต่ตัวเขาเอง นัน้ ไม่ได้เป็นคนกล้าแสดงออกและไม่ได้ชอบพบปะกับคนจ�ำนวนมาก จึงรีรอ ไม่ทันได้สมัครงานที่ไหน แล้ววันหนึ่งเตชินท์ก็ขับรถพาเขามาที่นี่พร้อมกับยื่นกุญแจร้านให้ และประโยคสั้นๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่เขาแสนรักว่า ‘ร้านนี้เป็นของนทนะ’ นิชาทอดสายตามองภาพของพวกเขาทั้งสองที่ยืนยิ้มอยู่ข้างกัน แม้ว่า จะเป็นการถ่ายรูปกล้องหน้าซึ่งไม่ชัดนัก แต่ก็สามารถมองเห็นรอยยิ้มใน ประกายตาได้อย่างชัดเจน ในช่วงนั้นเขามีความสุขมากเหลือเกิน การได้พบรัก การได้เป็นที่รัก ช่างมีความสุขเสียจนคิดอยู่หลายครั้ง ว่าเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่ความอบอุ่นที่ได้สัม ผัสนั้นท�ำให้เขารับรู้ได้ถึง ความมีตัวตนอยู่จริง
by MilkTea
แม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นเพียงอดีตไปแล้วก็ตาม “พี่นท อรุณสวัสดิ์คร้าบ” เสียงทักทายอย่างสดใสพร้อมกับเสียงกระดิ่งดังกรุ๋งกริ๋งในยามที่มี คนผลักประตูร้านเข้ามาส่งผลให้เจ้าของนามเดาได้ทันทีว่าต้นเสียงเป็นใคร โดยที่ไม่ต้องหันไปมอง “เชษฐ์ อรุณสวัสดิ์” นิชาหันไปยิ้มให้กับรุ่นน้องร่างสูงที่รีบวิ่งเข้ามาในร้าน ผิวกายสีน�้ำผึ้ง อย่างคนไทยแท้รับกับเรือนผมสีปีกกา สีเดียวกันกับคิ้วเข้ม ดวงตาสีน�้ำตาล เข้มคูโ่ ตฉายแววใจดีและเป็นมิตร ตลอดจนเรือนกายสูงใหญ่กำ� ย�ำทีม่ าพร้อม กับใบหน้าคมคายและฟันสะอาดที่เรียงขาว ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสาวน้อยสาว ใหญ่มาตอมให้หึ่ง ทว่าเจ้าตัวกลับปฏิเสธเสียงแข็งแล้วบอกว่าไม่เคยมีแฟน เสียนี่ ทีแรกนิชาเองก็ไม่นกึ เชือ่ ค�ำพูดของอีกฝ่ายทีเ่ ด็กกว่าเขาเพียงหนึง่ ปีนกั มนุเชษฐ์ออ่ นกว่าเขาสามปี ในตอนนีอ้ ายุยงั ไม่ถงึ ยีส่ บิ ปี เด็กหนุม่ ไม่มโี อกาส ได้เรียนมหาวิทยาลัยแต่ก็ตั้งใจหาความรู้ใส่ตัว ตอนนี้เก็บเงินและเรียนภาค พิเศษในตอนกลางคืนอยู่ นิชานับถือคนขยันเช่นนี้จึงรับมาเป็นพนักงานร้าน และในที่สุดเมื่อสนิทสนมกันจริงๆ เขาจึงพบว่าค�ำพูดของอีกฝ่ายนั้นเป็น ความจริง “แบกอะไรมาเยอะแยะทุกวันนะเรา?” กระเป๋าเป้ใบใหญ่สมตัวท�ำให้นิชาหัวเราะออกมาเบาๆ ในขณะที่ มนุเชษฐ์ฉีกยิ้มกว้างเมื่อได้ยินค�ำถามที่เอ่ยด้วยน�้ำเสียงติดจะระอาน้อยๆ “ก็มีเสื้อผ้า รองเท้าผ้าใบ สมุดโน้ต หนังสือเรียน น�้ำดื่ม แล้วก็บิสกิต เท่านี้เองครับ” “รองเท้าผ้าใบ? เอามาท�ำไมล่ะ? คู่นี้ก็ดีอยู่แล้วนะ ไม่หนักแย่เหรอ?” นิชาเอ่ยพลางตวัดสายตาลงมองรองเท้าหนังสีด�ำที่ไม่ใหม่นักแต่ก็ถูก ขัดเสียจนขึน้ เงา เขาเห็นอีกฝ่ายสวมรองเท้าคูน่ มี้ าตัง้ แต่วนั แรกทีเ่ ข้ามาสมัคร งาน และเด็กหนุ่มก็สวมรองเท้าคู่นี้มาตลอดทุกวัน -15-
The Cage : กรงรัก “เอามาเปลีย่ นเวลาไปเรียนครับ” เด็กหนุม่ ร่างสูงพูดต่อเมือ่ เห็นสีหน้า ไม่เข้าใจของเจ้าของร้าน “เวลาเดินทางผมต้องวิ่งครับ รถเมล์เดี๋ยวนี้ไม่ค่อย ยอมจอด แล้วก็ต้องวิ่งไปขึ้นรถสองแถวอีก กลัวจะเข้าห้องเรียนไม่ทันครับ ถ้าสวมเจ้าคู่นี้วิ่งป่านนี้คงสึกแย่” นิชาพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ นึกนับถือความรู้จักคิดและรู้จักถนอม สิ่งของเพื่อประหยัดเงินของร่างตรงหน้า แต่ท่าทางตั้งใจอธิบายของอีกฝ่าย ก็ท�ำให้เขาอมยิ้มออกมาจนได้ “เข้าใจแล้ว พ่อคนขยัน เออนี่ วันนี้เอาคุกกี้ไปให้แม่กับน้องสาวลอง ชิมดูหน่อยสิ ฉันเพิ่งลองสูตรใหม่” “ดีเลยครับ แม่กับหมิวชอบขนมฝีมือพี่นทมากเลยครับ ฝากขอบคุณ ตลอดที่แบ่งให้” “ไม่มากอะไรเลย ฉันสิต้องขอบคุณที่คอยเป็นคนทดลองเมนูใหม่ๆ ให้ตลอด” “ได้ทดลองขนมฝีมือพี่นทเนี่ยผมว่าโชคดีนะครับ ฝีมือพี่นทน่ะไม่ว่า ใครก็ติดใจทั้งนั้น” “พอเลยๆ เลิกอวยได้แล้ว รีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ เดี๋ยวจะสายเอา” นิชาเอ่ยเมื่อเล็งเห็นว่าเข็มยาวเคลื่อนเข้าใกล้เลขสิบสองไปทุกที ร้าน ของเขาเปิดสิบโมงก็จริง แต่เช้ามาก็มีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องตระเตรียม หน้าที่ของเขาจริงๆ คือการท�ำขนม เบเกอรี่ในร้านของเขาทั้งหมดล้วนแต่ เป็นฝีมือของเขาทั้งนั้น เขาชอบท�ำอาหาร ท�ำขนม ตลอดจนตกแต่งสิ่งต่างๆ นับว่าเตชินท์รู้จักนิสัยของเขาดีพอจนสามารถหางานให้เขาได้อย่างลงตัว แม้พักหลังมานี้ลูกค้ามีไม่มากเหมือนแต่ก่อนก็ตาม แต่เขาก็ไม่ได้ล�ำบาก อะไร “คร้าบ หัวหน้า” ร่างบอบบางมองตามร่างสูงที่แสนกระตือรือร้นเดินเข้าไปในห้องพัก พนักงาน รู้สึกเป็นสุขกับท่าทางร่าเริงสดใส ยิ้มแย้มและพูดจาหยอกเย้าให้ คนรอบข้างหัวเราะได้อยู่เสมอ ตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมา พอมนุเชษฐ์มาเป็น พนักงานทีน่ ี่ บรรยากาศทีเ่ รียบง่ายในร้านเล็กๆ แห่งนีก้ ม็ เี สียงหัวเราะมากขึน้ -16-
by MilkTea
มีรอยยิ้มมากขึ้น จนลูกค้าหลายรายแวะเวียนมาเป็นประจ�ำเพราะรักความ อบอุ่นในบรรยากาศของที่นี่ หลายครั้งที่คนรอบข้างบอกให้ใช้ชีวิตอยู่กับคนที่ท�ำให้ทุกวันมีแต่รอย ยิ้มสดใสเช่นนี้ แต่หัวใจก็รั้นที่จะเชื่อฟัง คอยปฏิเสธอยู่ร�่ำไป ไม่รู้ด้วยเหตุผลใดเขาจึงได้รักและเชื่อฟังเพียงแค่ค�ำพูดของเตชินท์ เท่านั้น เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นระหว่างที่เจ้าของก�ำลังวุ่นอยู่กับขนมอบในเตา ท�ำให้มนุเชษฐ์หันไปเรียกเบาๆ ขณะชงกาแฟให้ลูกค้าที่ก�ำลังนั่งรออยู่ที่โต๊ะ “พี่นท โทรศัพท์ครับ” “อ้อ ขอบใจนะ” นิชาเอ่ยพร้อมกับรีบวางถาดขนมอบไว้บนที่พัก แล้ว รี่เข้ามารีบกดรับสายอย่างลนลาน “สวัสดีครับ พี่ชิน” “ท�ำไมถึงรับช้า มัวท�ำอะไรอยู่?” “เมื่อกี้เอาคุกกี้ออกมาจากเตาอยู่ครับ พี่มีอะไรรึเปล่าครับถึงได้โทร มา?” น�้ำเสียงใสฉายแววยินดี เนื่องจากหลายเดือนมานี้ร่างสูงแทบไม่เคย โทรหาเขาในเวลากลางวันเช่นนี้มาก่อนเลย ร่างเพรียวเดินเข้าไปในห้องพัก พนักงานเล็กๆ ทีอ่ ยูถ่ ดั ไปจากครัวแล้วปิดประตูเพือ่ กันเสียงดังรบกวนลูกค้า “ไม่มีโทรมาไม่ได้เหรอนท? หรือว่าอยู่กับใคร?” “ท�ำไมพี่พูดแบบนี้ล่ะครับ...นทก็อยู่ร้าน จะให้อยู่กับใคร” “เออ อย่าให้จับได้ละกันนท พี่เคยบอกแล้วใช่ไหมว่าเรื่องนี้พี่ไม่ยอม จริงๆ ” “นทก็ไม่ได้มีใครสักหน่อย ท�ำไมพี่ต้องพูดแบบนี้ด้วย” “ไม่มีใครแล้วจะร้อนตัวไปท�ำไม แบบนี้มันโกหกนี่นท” “...พี่จะโทรมาหาเรื่องกันแค่นี้ใช่ไหม? ถ้าจะพูดจาแบบนี้นทจะวาง แล้วนะ” -17-
The Cage : กรงรัก ปลายสายเงียบไปพักหนึง่ ก่อนจะเอ่ยต่อ “เปล่า พีห่ งุดหงิดทีน่ ทรับช้า ขอโทษนะ” เจ้าของนามลดเสียงอ่อนลงเมื่อได้ยินดังนั้น “ไม่เป็นไรครับ พี่ชินก็รู้ว่านทรักพี่ชินคนเดียวนะ” “อืม พี่รู้แล้ว แต่พักหลังมานี้นทไม่ได้บอกรักพี่เท่าไรเลยนะ” นิชาปรอยสายตามองพื้นกระเบื้องที่ปลายเท้า ‘พักหลัง’ ที่ว่านี้คือ ช่วงเวลาหลายเดือนทีช่ ายหนุม่ เริม่ มีคคู่ วงในยามค�ำ่ คืนทีไ่ ม่ซำ้� หน้า แม้อกี ฝ่าย จะอ้างเพียงว่าเป็นคู่นอนชั่วข้ามคืน แต่ก็มีบางคนที่เตชินท์เผลอให้เบอร์ โทรศัพท์ไปจนต้องออกเดทในตอนกลางวันด้วย และอีกหลายคนที่เตชินท์ ยังควงพาไปไหนมาไหนเพื่อ ‘หลอกล่อ’ ให้ตายใจ ก่อนจะใช้ทฤษฎีเดิมคือ ‘ฟันแล้วทิ้ง’ “ก็พี่ชินไม่ค่อยกลับบ้านเลยนี่ครับ” “ท�ำไมพูดแบบนั้นล่ะ เมื่อคืนพี่ก็กลับนะ นทยังมารับพี่เลย จ�ำไม่ได้ เหรอ?” “นทหมายถึงกลับบ้านมากินข้าวเย็นด้วยกัน...พี่ชินให้นทกินข้าวคน เดียวมานานแล้วนะครับ นทเหงานะ” เสียงหวานเศร้าสร้อยและหงอยเหงาเสียจนไม่ว่าใครได้ยินก็ต้องใจ อ่อนยวบ เขาไม่ได้พูดเพราะต้องการให้อีกฝ่ายมาเห็นใจ แต่เป็นประโยคที่ ออกมาจากหัวใจ หลายเดือนมานี้ที่เขากลับบ้านที่ว่างเปล่าไม่มีแสงไฟ และ เปิดโทรทัศน์ทานอาหารเย็นตามล�ำพัง ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่ามีคนรักที่อยู่นอก บ้าน มันช่างเหงาเสียจนปวดหัวใจ ทว่าปลายสายเพียงหัวเราะในล�ำคออย่างพึงพอใจ ก่อนจะเอ่ยสั้นๆ “ไว้พี่ฟันเล็กได้แล้วพี่จะกลับไปกินข้าวด้วยนะ” “พี่ชิน พี่ท�ำแบบนี้มันไม่ดีรู้ไหม สงสารผู้หญิงเขา” “ผู้หญิงมันก็ร่านมาหาถึงที่เอง พี่ไม่ได้บังคับขืนใจเขาสักหน่อย” นิชาเม้มริมฝีปาก นึกอยากหาเหตุผลจะโต้เถียงแต่ก็พูดไม่ออก “...คืนนี้พี่จะกลับกี่โมงครับ?” -18-
by MilkTea
“พี่ว่าคืนนี้คงไม่กลับนะ เดี๋ยวพี่จะรีบจัดการให้เรียบร้อย แล้วพรุ่งนี้ เราจะได้ไปกินข้าวเย็นด้วยกัน ดีไหม?” ใจหนึ่งเขาก็รู้สึกว่าดี ยิ่งเตชินท์จบกับผู้หญิงคนใหม่ได้ยิ่งเร็วยิ่งดี แต่ อีกใจกลับรู้สึกเห็นใจผู้หญิงที่ไม่รู้ตัวเลยว่าถูกมองเป็นเพียงของเล่นชั่วคราว ‘ครั้งเดียวจบ’ เท่านั้น เขาทอดสายตามองข้อมือที่ถูกบีบเพื่อกันไม่ให้เขาดิ้นหนีเมื่อคืนนี้ รอยช�้ำจางๆ เปรียบเสมือนร่องรอยที่ฉายชัดว่าร่างกายของเขาเองนั้นมีใคร เป็นเจ้าของ เจ้าของที่มีคู่ควงไม่ซ�้ำหน้าโดยที่เขาเองก็ไม่สามารถว่าอะไรได้ หลายคนเข้าก็คิดว่าตนเองเริ่มชินชา แต่ไม่จริงเลย จะกี่คนก็ตาม หัวใจก็ยัง คงเจ็บเหมือนถูกบีบในทุกครั้งที่ต้องปล่อยให้เตชินท์ไปนอนกับคนอื่น หลายครัง้ ทีน่ กึ โทษตัวเองทีด่ ไี ม่พอ เติมเต็มให้กบั ร่างสูงไม่ได้ อีกฝ่าย จึงต้องหาคนใหม่อยู่ร�่ำไป หลายครั้งก็นึกอยากจะหายตัวไป หายไปจากชีวิตของเตชินท์เสียเลย แต่เขาก็ท�ำไม่ได้ แค่คิดว่าจะต้องจากเตชินท์ไป น�้ำตาอุ่นๆ ก็รินไหลออกมา เจ็บและทรมานอย่างยากจะบรรยาย เขาคงอยู่ไม่ได้หากไม่มีเตชินท์ “...พี่ชิน” “หืม? ว่าไงครับ?” เสียงใสพยายามควบคุมอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้สั่นระริก หยดน�้ำตาที่ปริ่มขอบตาหยดแหมะลงบนพื้นกระเบื้อง “ใส่ถุงยางด้วยนะครับ” “ครับ พี่รู้แล้ว เจอกันคืนพรุ่งนี้นะครับ เดี๋ยวพี่พาไปดินเนอร์ที่ร้าน โปรดของนทเลย พี่รักนทนะครับ” เจ้าของนามเพียงแค่ยิ้มขื่นกับประโยคสุดท้าย รักอย่างนั้นหรือ? เหมือนเดิม ทุกอย่างก็เหมือนเดิม เขาเกลียดตัวเองที่ใจไม่แข็งพอ เตชินท์รักเขาแต่ก�ำลังจะไปนอนกับคนอื่น แล้วพอจบกับคนนี้ อีกไม่ กี่วันก็จะมีคนใหม่ สลับเปลี่ยนวนเวียนไปเรื่อยๆ -19-
The Cage : กรงรัก โดยมีเหตุผลเดียวที่ใช้อ้างมาตลอด ‘ก็แค่คู่นอน มีแค่นทเท่านั้นที่เป็น ตัวจริงของพี่นะ’ มือเล็กยกขึน้ ปาดน�ำ้ ตาออกจากใบหน้าสวยจนดวงตาเป็นรอยแดงช�ำ้ เขารู้ดี รู้อยู่แก่ใจดีว่าคนรักกันเขาไม่ท�ำกันแบบนี้ ไม่มีทางที่จะท�ำ แบบนี้! แล้วเหตุใดหัวใจถึงยังรัก ‘คนรัก’ ที่เป็นแบบนี้?
-20-
by MilkTea
3 “นท บ่ายนี้จะเข้ารึเปล่า?” เสียงทุ้มต�่ำนี้คงเป็นของใครไม่ได้นอกจาก ปุญญ์ หรือ ป๋อ เพื่อนสนิท ของเขาในรั้วมหาวิทยาลัยใจกลางเมืองนี้ พร้อมกับล�ำแขนหนักๆ ที่พาดลง มาบนบ่าบอบบางแบบทิ้งน�้ำหนักเต็มที่เสียจนเจ้าของร่างเล็กกว่าแทบทรุด “ไม่ใช่ว่าเลิกครึ่งวันเหรอวันนี้?” นิชาเอ่ยถาม เนื่องจากวันนี้เป็นวันศุกร์ เขามีเรียนแค่ครึ่งเช้า นี่ตั้งใจ ว่าจะไปดูหนังต่อตอนบ่ายเสียหน่อย เขาเงยหน้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่ติด จะทะเล้นในแบบของคนเจ้าชู้ของเพื่อนสนิทด้วยความแปลกใจ “นายนี่นะ ตอนอาจารย์พูดไม่เคยฟังเลยสิท่า วันนี้มีฟังบรรยายเรื่อง ยาเสพติดอะไรนั่นไง จ�ำไม่ได้เหรอ?” “อ๋อ เออ เหมือนได้ยินแว่วๆ แต่ไม่ได้สนใจ นายจะเข้าเหรอ?” “ก็ไม่ได้อยากเข้าหรอก แต่ต้องเขียนเรียงความส่งด้วยน่ะสิ ถ้าไม่เข้า ก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปเขียน” “เออ ก็จริง งั้นก็ต้องเข้าแหละแบบนี้” -21-
The Cage : กรงรัก “อืม ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า หิวแล้ว ป่านนี้โรงอาหารคนแน่นแล้ว แน่เลย” นิชายิ้มรับ เขาเองก็เริ่มท้องร้องแล้วเหมือนกัน วันนี้อาจารย์ปล่อยช้า ลงมาด้านล่าง โรงอาหารจึงคลาคล�่ำไปด้วยผู้คน ทั้งนักศึกษาคณะเดียวกัน และต่างคณะ เด็กหนุ่มทอดถอนใจ สายตากวาดหาที่ว่าง แล้วก็ไปหยุดอยู่ที่ โต๊ะด้านริมสุดตัวหนึง่ ทีม่ ที วี่ า่ งเหลืออยูส่ องทีพ่ อดิบพอดี ปกติเวลานีห้ าทีน่ งั่ ติดกันยาก นิชาจึงรีบปรี่ไปตรงนั้นอย่างรวดเร็ว “ป๋อ เดี๋ยวไปจองโต๊ะให้ นายไปซื้อก่อนเลย” “เออ โอเค เอาเหมือนกันปะ?” “ได้ๆ ขอเส้นหมี่ต้มย�ำ ไม่เอาตับ ฝากด้วย” “โอเค เดี๋ยวมา” เพือ่ นของเขารับค�ำก่อนจะหายไปท่ามกลางฝูงชน ส่วนเขาก็รบี ตรงไป ที่โต๊ะตัวนั้น โดยไม่ได้ตั้งใจ ร่างเล็กเผลอสะดุดพื้นกระเบื้องที่ปูมาไม่เรียบ สนิทเสียจนชนเข้ากับร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นอย่างเต็มรัก “อุ๊บ!” “โอ๊ย! ขะ...ขอโทษครับ” เสียงใสเอ่ยอย่างลนลานเมือ่ ได้ยนิ เสียงอุทานจากร่างทีน่ ง่ั อยู่ เขายกมือ ไหว้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายสวมชุดสูทสีด�ำสนิท แลดูเป็นคนนอกที่อาจจะเข้ามา ท�ำธุระที่มหาวิทยาลัย “เสื้อเลอะรึเปล่าครับ? ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้ง...ใจ” ใบหน้าคมเข้มทีห่ นั มามองท�ำให้เสียงหวานหยุดชะงัก โลกทัง้ ใบเหมือน หยุดหมุนเมื่อได้สบกับดวงตาดุดันสีนิลกาฬที่เรียบเฉยไม่แสดงอาการสบ อารมณ์ใด ราวกับว่าลมหายใจถูกช่วงชิงไปด้วยนัยน์ตาของคนที่ไม่เคยพาน พบมาก่อนในชีวิต ในเวลานั้น ความคิดเดียวที่แล่นปราดเข้ามาในสมองคือ ผู้ชายคนนี้ ช่างมีดวงตางดงามเหลือเกิน -22-
by MilkTea
ร่างตรงหน้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงท�ำให้เด็กหนุ่มชะงักงัน แต่เรียวขา งามกลับไม่ถอยหลังหนีอย่างที่ควรจะเป็น ดวงหน้าคมคายดูนิ่งเสียจนเด็ก หนุ่มเดาไม่ออกว่าอีกฝ่ายก�ำลังคิดอะไรอยู่ “...เอ่อ” ไม่ทันที่เขาจะเอ่ยค�ำใดร่างสูงสง่าก็กระตุกรอยยิ้มบางเบาที่ท�ำให้ เวลารอบกายของเขาหยุดเดินอย่างฉับพลันอีกครั้ง เหมือนกับว่าหัวใจลอย หลุดไปจากร่าง เพียงแค่ได้เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนเบื้องหน้านี้เท่านั้น “ไม่เป็นไร คราวหลังเดินระวังด้วยนะครับ” น�้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยไม่ดังนัก ทว่ากลบเสียงจอแจของผู้คนรอบข้างได้ จนหมด วินาทีนี้นิชาได้ยินเพียงเสียงนุ่มๆ ของร่างตรงหน้า และเสียงหัวใจ ทีเ่ ต้นแรงของตนเองจนก้องกังวานภายในหู ดวงตาคูส่ วยยังคงจับจ้องใบหน้า ดูดีของคนที่เขาไม่รู้จักโดยไม่ละสายตา เห็นมุมปากของร่างสูงเหยียดยิ้ม น้อยๆ อีกครั้ง ก่อนที่เจ้าของเรือนร่างสูงสง่าจะเดินจากไป เป็นเวลาเพียงไม่ถึงนาทีที่ช่างเนิ่นนานเหลือเกินในความรู้สึก “นท เฮ้ย นท” เสียงเรียกของเพื่อนสนิทพร้อมกับมือใหญ่ที่ตบลงบนบ่าเบาๆ ท�ำให้ เขาแทบสะดุ้ง รีบหันกลับไปมองด้านหลังก็ไม่เห็นวี่แววของร่างสูงคนนั้นเสีย แล้ว “เป็นอะไรไปรึเปล่า?” เจ้าของนามยังไม่ตอบค�ำ ดวงตาคู่โตยังคงทอดมองไปที่ทางเดิน ความเสียใจพุ่งพล่านไปทั่วทุกอณู นึกประหลาดใจที่รู้สึกยึดติดกับคนแปลก หน้าคนหนึง่ ขนาดนี้ ทว่าความรูส้ กึ แบบนีไ้ ม่เคยเลยสักครัง้ ทีเ่ ขาจะได้ประสบ พบพานมาก่อนในชีวิต ความรู้สึกที่เหมือนกับโลกทั้งใบหยุดหมุนที่เขาเคยคิดว่ามีแต่เพียงใน นิยายเท่านั้น ไม่คิดเลยว่าจะมีอยู่จริงจนกระทั่งเกิดขึ้นกับตัวเองในวันนี้ “นท ท�ำหน้าเหมือนโดนแฟนทิ้งเลยว่ะ โอเครึเปล่าเนี่ย?” “อืม ก็โอเค...ละมั้งนะ” -23-
The Cage : กรงรัก ความรู้สึกของการถูกแฟนทิ้งจะเป็นอย่างไรเขาเองก็ไม่เข้าใจหรอก ในเมือ่ สิบกว่าปีทผี่ า่ นมานิชาไม่เคยมีแฟน ไม่เคยแม้แต่จะตกหลุมรักใครด้วย ซ�้ำไป แต่ความรู้สึกที่วิ่งพล่านในหัวใจในตอนนี้มันคืออะไรกัน? “อะไรวะ มาช้าหน่อยเดียว อย่างอนดิ เอ้า มื้อนี้เลี้ยงก็ได้ กินเข้าไป จะได้ตัวโตๆ ” นิชารับชามก๋วยเตี๋ยวจากร้านประจ�ำที่เขาโปรดปราน แต่น่าแปลกที่ วันนี้ไม่ยักกะรับรู้รสชาติอาหารเสียเลย ในใจพาลคิดถึงแต่ชายหนุ่มคนนั้น แต่ก็ต้องฝืนกินไปจนหมดด้วยเสียงเร่งเร้าจากปุญญ์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จน กระทั่งได้ยินเสียงออดเข้าเรียน พวกเขาจึงได้ลุกจากที่นั่งแล้วตรงเข้าไปยัง ห้องฟังบรรยาย “ไม่อยากฟังเลย ฉันโดดได้ไหม?” “เฮ้ย อย่าทิ้งกันดินท นายก็รู้ให้ฉันเข้าคนเดียวมีหวังหลับ ไม่ได้จด อะไรกันพอดี” “อย่างกับว่าถ้าฉันเข้าแล้วนายจะได้จดอย่างนั้นแหละ” “รู้ดี แต่ก็ยังดีกว่าอยู่คนเดียวนี่หว่า เหงานะ มาเหอะน่า ไม่กี่ชั่วโมง เดี๋ยวก็จบแล้ว” นิชาระบายลมหายใจก่อนจะยอมเดินตามเพื่อนเข้าไปในห้องฟัง บรรยายรวมขนาดใหญ่ที่เขาไม่ค่อยได้ก้าวเข้ามาบ่อยนัก เด็กหนุ่มเลือกที่นั่ง ค่อนไปทางด้านหลังส�ำหรับแอบงีบหลับได้ไม่น่าเกลียด ทุกคนลดเสียงลงใน ทันทีที่ผู้บรรยายก็เดินเข้ามาในห้องในเวลาไม่นานนัก “เฮ้อ บรรยายเรือ่ งยาเสพติดในชีวติ ประจ�ำวัน? ก็เห็นข่าวอยูจ่ ะบรรยาย อะไรนักหนาไม่รู้” ปุญญ์บ่นพึมพ�ำเมื่อได้อ่านแผ่นพับที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะ เล็คเชอร์ทุกตัว “ท่าทางได้หลับชัวร์เลย ว่าไหม นท?” เขาหันไปมองทางเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ด้านข้างก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นอย่าง แปลกใจเมื่อได้เห็นสีหน้าตกตะลึงของอีกฝ่าย นึกอยากอ้าปากถาม แต่ดู จากสภาพการณ์แล้ว นิง่ เงียบไว้กอ่ นท่าทางจะเหมาะสมกว่า เพราะทัง้ สีหน้า และแววตาของนิชา ฉายชัดถึงความยินดี ราวกับได้พบกับใครบางคนที่ตาม หามานาน -24-
by MilkTea
แล้วก็เป็นอย่างทีป่ ญ ุ ญ์คาดคิดไว้ไม่มผี ดิ ทันทีทกี่ ารบรรยายสิน้ สุดลง ร่างของเพื่อนสนิทก็วิ่งตัวปลิวลงไปยังด้านล่างของห้องบรรยาย ตามร่างสูง สง่าในชุดสูทสีดำ� ทีก่ ำ� ลังเดินไปด้านหลังม่าน ซึง่ ผิดวิสยั ของคนทีไ่ ม่คอ่ ยตัง้ ใจ เรียนอย่างนิชาเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร คนเราย่อมมีทางเลือก เป็นของตนเอง หากเพื่อนสนิทของเขาเลือกทางเดินเช่นนี้ เขาที่เป็นเพื่อน ก็ได้แต่ยอมรับและสนับสนุน ไม่มีอะไรต้องคัดค้านอยู่แล้ว “คุณ! เดี๋ยวครับ คุณเตชินท์!” เด็กหนุ่มตะโกนเรียกนามที่ได้ฟังมาในห้องบรรยายของอีกฝ่าย ร่างที่ ก�ำลังมุ่งหน้าไปยังประตูทางออกนั้นหันกลับมามองด้วยสายตาแปลกใจ และเมื่อได้พบกับร่างเล็กที่หอบแฮ่กอยู่เบื้องหน้า รอยยิ้มดูดีก็ระบายอยู่บน ใบหน้าหล่อเหลาอีกครั้ง “พบกันอีกแล้วนะ” “คะ...ครับ...เอ่อ...ผม...” “เป็นอะไร? ค่อยๆ หายใจก่อน เดี๋ยวจะหายใจไม่ทันเอานะ” มือใหญ่เอื้อมมาลูบแผ่นหลังของนิชาเบาๆ นึกประหลาดใจที่มีเด็กปี หนึ่งสนใจในเรื่องของยาเสพติดถึงขนาดวิ่งตามเขามาจนหอบเช่นนี้ ที่ส�ำคัญ หน้าตาน่ารักตรงสเปคของเขาอีกต่างหาก “คุณเตชินท์” “เรียกพี่ชินก็ได้ มีเรื่องอะไรจะถามพี่รึเปล่า?” “มีครับ มี...” “งั้นต้องรีบหน่อยนะ พอดีพี่มีธุระต้องไปต่อ” “ครับ คือว่า...” เขาเงยหน้ามองดวงตาคมที่มองตรงมา ดวงตาที่ดุดันแต่ก็มีประกาย อ่อนโยน มือเล็กแตะล�ำแขนหนาเอาไว้คล้ายกับเป็นเชิงบอกใบ้วา่ อย่าเพิง่ จาก ไปไหน ในใจนึกอยากจะหาทางติดต่อ แต่ก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เนื่องจาก ภาพของใบหน้าคมเข้มที่เขาหลงใหลนั้นก�ำลังเคลื่อนเข้าใกล้อย่างช้าๆ “พี่...” -25-
The Cage : กรงรัก ริมฝีปากอุ่นร้อนถูกแนบประทับลงมาอย่างแผ่วเบาและอ้อยอิ่งคล้าย กับหยั่งเชิง ดวงตาคู่สวยที่เบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกราวกับลูกกวางสบเข้า กับนัยน์ตาคมปลาบทอประกายวาววับดุจเหยี่ยวหนุ่มที่แฝงแววขบขันระคน เอ็นดู ชายหนุ่มช้อนท้ายทอยมนขณะใช้เรียวลิ้นร้อนจัดไล้ตามเรียวปากนุ่ม ที่สั่นระริกเบาๆ ก่อนแทรกปลายลิ้นเข้าไปลิ้มรสชาติของความเยาว์วัยของ ร่างที่ยังไม่ประสาที่ไม่แม้แต่จะยอมหายใจ “อุก อือ...อื้ม...” นิชารับรูเ้ พียงกลิน่ บุหรีจ่ างๆ ทีม่ าพร้อมกับกลิน่ ของน�ำ้ หอมแบบผูใ้ หญ่ และความร้อนระอุของบางสิ่งที่เคลื่อนไปมาในช่องปากอย่างรุกเร้าเสียจน ทรงตัวแทบไม่อยู่ กว่าจะรู้ตัวอีกทีเขาก็หลับตาพริ้มและทอดกายอยู่ภายใน อ้อมแขนอันแข็งแกร่งที่พยุงร่างอ่อนปวกเปียกเอาไว้โดยไม่ยอมละจูบ “ฮึก...อะ...อา... พะ...พี่ชิน...” เด็กหนุ่มหอบหายใจแรงเมื่ออีก ฝ่ายถอนริมฝีปากออกเพียงชั่วครู่ ก่อนจะแนบประทับเข้ามาใหม่ ซ�้ำแล้วซ�้ำเล่าจนเขาแทบลืมสิ้นทุกสิ่ง ลืมไป แม้กระทั่งว่ามีเพียงผ้าม่านสีเลือดนกเนื้อหนาเท่านั้นที่บดบังร่างของพวก เขาทั้งสองเอาไว้จากสายตาของคนจ�ำนวนมากภายในห้องบรรยาย ณ วินาทีนี้ เขารู้สึกได้เพียงไออุ่นจากร่างตรงหน้า และเสียงครางต�่ำ ในล�ำคออย่างพึงใจที่ท�ำให้กายของเขาสั่นสะท้านเท่านั้น “อย่ากลั้นหายใจสิ...” “...อา แต่ผม...ไม่รู้... อื้ม” เสียงหวานเลือนหายเมือ่ ริมฝีปากนุม่ ถูกครอบครองอีกครัง้ นิชาปิดตา แน่นเมื่อได้ยินเสียงหัวใจเต้นรัวราวกับตีกลอง เพียงไม่นานชายหนุ่มก็ผละ ออกห่างจากเรียวปากเอิบอิม่ อย่างเสียดายไม่นอ้ ย เขาคลีย่ มิ้ บางให้กบั ท่าทาง อ่อนแรงราวกับเพิ่งวิ่งมาราธอนมาหมาดๆ ของร่างเล็กในชุดนักศึกษาตรง หน้า มือใหญ่ขยับเนคไทให้เข้าที่ก่อนที่เสียงทุ้มนุ่มจะเอื้อนเอ่ย “...น้องชื่ออะไรครับ?”
-26-
by MilkTea
นิชาสะดุ้งตื่นขึ้นท่ามกลางห้องนั่งเล่นที่มีเพียงแสงไฟจากโทรทัศน์ เท่านั้น เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดดูเวลาจึงพบว่าใกล้ตีสามแล้ว ทว่า ชายหนุ่มก็ยังไม่กลับมา ตลกน่ะ ในเมื่อเตชินท์พูดเองกับปากว่าคืนนี้จะไม่กลับบ้าน แล้วเขา จะมามัวนั่งรออยู่ต่อไปเพื่ออะไร? ร่างเพรียวเม้มเรียวปาก ดวงตาทอดมองหน้าจอโทรศัพท์ที่ค่อยๆ ดับไปจนมืดสนิท รู้สึกหงุดหงิดใจยิ่งนัก เขาฝันถึงวันแรกที่ได้พบกับเตชินท์ อีกแล้ว พักหลังมานี้เขามักจะฝันถึงช่วงเวลาปีแรกๆ ที่ได้คบกับชายหนุ่มอยู่ เสมอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้าย แต่ความทรงจ�ำต่างๆ ที่พวกเขาร่วมกัน สร้างมานัน้ ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน้ ก็ยงั คงเป็นสิง่ ส�ำคัญทีไ่ ม่มวี นั ลบเลือนไปจาก หัวใจของเขา เขาแค่นยิม้ นึกสมเพชตนเองทีเ่ ป็นได้ถงึ เพียงนี้ ทีใ่ ครว่าความรักท�ำให้ คนตาบอดคงจะจริง และนอกจากตาบอดแล้ว หัวใจยังเสริมเหล็กอีกด้วย เพราะไม่วา่ จะถูกกรีดแทงอีกสักร้อยพันหน หัวใจทีเ่ จ็บปวดเสียจนแทบแตก เป็นเสีย่ งๆ ก็ยงั อยูใ่ นก�ำมือของผูเ้ ป็นเจ้าของทีไ่ ด้หวั ใจของเขาไปครอบครอง ตั้งแต่แรกพบ ทว่าคนคนนั้นซึ่งเป็นรักแรกและรักเดียวกลับไม่คิดจะถนอม หัวใจของเขาเอาไว้บ้างเสียเลย ป่านนี้ภายในหัวใจของเขาคงทั้งบิ่นและร้าว น่าข�ำที่ยังอดทนอยู่ได้จนถึงทุกวันนี้ ร่างบอบบางปิดโทรทัศน์แล้วลุกจากโซฟา ภายในห้องมืดมิด แต่ก็พอ มองเห็นทางอย่างรางๆ เขาถอนหายใจยาวเมือ่ ได้ลม้ ตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ นุ่มนิ่ม มือเล็กควานหารีโมทแอร์เพื่อปรับอุณหภูมิให้อุ่นขึ้น เพราะปกติแล้ว ภายในห้องมีกันสองคน ต่อให้ปรับแอร์เย็นหน่อยก็ได้ไออุ่นจากกันและกัน ท�ำให้กายไม่หนาว ดวงตาคู่สวยเพียงทอดมองอีกฟากฝั่งของผืนเตียงที่เย็น ชืด ก่อนที่หยดน�้ำใสจะพาลรินไหลอาบผิวแก้ม “พี่ชิน... นทเหงา...” เมื่อไรเตชินท์จะพอ? เมื่อไรเตชินท์จะรักและมีเขาเพียงแค่คนเดียว? เมื่อไรกันที่เขาจะไม่ต้องนอนร้องไห้เสียน�้ำตาในยามค�่ำคืนอย่างโดด เดี่ยวโดยไม่มีคนรับรู้หรือแม้แต่ใครสักคนที่อยู่เคียงข้างคอยปลอบประโลม -27-
The Cage : กรงรัก ไม่มีเลย “...เมื่อไรพี่จะกลับมาหานท พี่ชินไม่รักนทแล้วเหรอ...?” เสียงหวานคร�่ำครวญพร้อมกับหยาดน�้ำตาที่พรั่งพรู ไม่มีใครสักคน เลยที่ได้ยิน จวบจนกระทั่งแสงตะวันเริ่มส่องลาดเข้ามาภายในห้อง นิชาจึงได้ ผล็อยหลับไป พร้อมกับแพขนตาหนาที่เปียกชื้น และแก้มใสที่เปื้อนคราบ น�้ำตา
-28-
by MilkTea
4 “พี่ชินคะ เราจะได้พบกันอีกเมื่อไร?” เสียงหวานของร่างที่เอนกายซบแผงอกแข็งแกร่งดังขึ้นขัดความเงียบ ขณะทีเ่ จ้าของนามเพียงพ่นควันบุหรีอ่ อกจากปอดอย่างเงียบๆ ราวกับก�ำลัง ใช้ความคิด “น้องเล็กใกล้สอบแล้วไม่ใช่เหรอครับ?” “ฮื้อ อะไรกัน พี่ก็รู้ว่าเล็กไม่แคร์หรอกค่ะเรื่องเรียน ยังไงซะเรียนจบ เล็กก็ออกมาสืบทอดธุรกิจของป๊ะป๋าต่ออยู่ดี” “แล้วน้องเล็กอยากสืบทอดกิจการของคุณพ่อโดยที่ไม่มีความรู้อะไร อยู่ในสมองน่ะเหรอครับ?” รอยยิ้มบางระบายบนใบหน้าคมคาย หากพินิจให้ดีกอปรกับค�ำพูด เมื่อครู่นี้ ไม่ว่าใครก็สามารถมองออกได้ว่าเตชินท์ก�ำลังยิ้มอย่างสมเพชเสีย มากกว่าเอ็นดูร่างที่เพิ่งผ่านความร้อนแรงด้วยกันมาเมื่อไม่ถึงชั่วโมงที่แล้ว “บ้าจัง พี่ชินน่ะ เล็กไม่ได้เป็นคนลงมือเองนี่คะ” “อ้าว แล้วใครล่ะครับ?” -29-
The Cage : กรงรัก ร่างเล็กสมชือ่ ยันกายลุกขึน้ นัง่ ดวงตาโตเจือแววปรีดาในแบบทีเ่ ตชินท์ ไม่เข้าใจ “ก็พชี่ นิ ไงคะ พีช่ นิ บอกว่ารักเล็กนีน่ า แล้วเล็กก็เป็นของพีช่ นิ แล้วนะ เพราะฉะนั้นพี่ชินต้องแต่งงานกับเล็กค่ะ” ชายหนุ่มนิ่งงันไปชั่วครู่ก่อนหัวเราะในล�ำคอเบาๆ อย่างนึกขันความ คิดทีไ่ ร้สาระของคูน่ อนคนล่าสุด แต่ครัน้ จะย�ำ่ ยีความรูส้ กึ ของผูห้ ญิงโง่ๆ คนนี้ ก็ออกจะเป็นการใจร้ายไปหน่อย เนื่องจากเมื่อครู่นี้เขาเพิ่งจะบอกรักนังเด็ก คนนี้จริงๆ แต่อย่างว่า ค�ำพูดของผู้ชายระหว่างมีเซ็กซ์ มันก็เป็นแค่ลมปาก เท่านั้น “น้องเล็กยังเด็กอยู่เลยนะครับ จะรีบแต่งงานไปท�ำไม?” “เล็กไม่อยากเรียนแล้วค่ะ อยากรีบแต่งงาน จะได้ลาออกมาอยู่บ้าน กับพี่ชิน เป็นความฝันของเล็กเลยนะ” “โฮ่ เป็นความฝันเลยเหรอครับ” ช่างเป็นความฝันที่เพ้อเจ้อและไร้ค่าเสียจริง ละทิ้งโอกาสที่จะได้กอบ โกยความรู้ของตนเอง แล้วมาอยู่เฉยๆ เกาะแข้งเกาะขาผู้ชายเพื่อให้ตัวเอง สบาย ช่างเป็นผู้หญิงที่อวดดีและไร้สมองสิ้นดี หน้าตารึก็ไม่ได้โดดเด่นอะไร ก็แค่หุ่นดีเท่านั้นเอง ลลดาไม่ทันได้รู้ตัวเลยว่าการละทิ้งเส้นทางเดินชีวิตของตนเองมา เพื่อใครสักคนหนึ่ง ท�ำให้คุณค่าของตนเองที่มีอยู่น้อยนิดในสายตาของร่างที่ เธอต้องการจะเอาใจนั้นหายวับไปในพริบตา “ใช่ค่ะ เล็กได้ยินกิตติศัพท์ของพี่ชินมานานแล้ว ดีใจจริงๆ ที่เราใจ ตรงกันนะคะ” “หืม ไปได้ยินมาว่าอะไรบ้าง? ไหนเล่าให้พี่ฟังซิ” เตชินท์เอ่ยโดยไม่ปฏิเสธความเข้าใจผิดของร่างเพรียวในอ้อมแขน เขาไล้ปลายนิ้วไปตามหัวไหล่กลมมนอย่างช้าๆ ขณะนึกเปรียบเทียบกับ เรือนร่างของนิชาอยู่ในใจ ไม่เคยมีใครเลยสักคนที่ผิวเนียนลื่นมือเท่าร่างที่ รอคอยเขาอยู่ที่บ้าน ทั้งๆ ที่ไม่ได้ดูแลอะไรเป็นพิเศษ นับเป็นโชคของเขาที่ ได้เป็นเจ้าของเด็กคนนั้น แถมได้มาอย่างไม่ยากเย็นเสียด้วย เจ้าของใบหน้างามในแบบคุณหนูเชิดคางขึ้นเล็กน้อยอย่างกระหยิ่ม -30-
by MilkTea
แล้ว”
“ก็ทั้งเรื่องที่ดีและเรื่องที่ไม่ดีน่ะสิคะ แค่ได้ยิน...เล็กก็หลงเสน่ห์ของพี่
ปลายนิว้ เรียวไล้ไปตามไรหนวดแนวสันกรามอย่างหลงใหล หารูไ้ ม่วา่ ร่างที่นอนอยู่เคียงข้างก�ำลังขนลุกชันกับท่าทางของตน “พี่ชินน่ะ โด่งดังจะตายไป” “...ถ้ารู้เรื่องของพี่เยอะ ไม่กลัวพี่เหรอครับ?” “ถ้ากลัวคงไม่มาอยูต่ รงนีก้ บั พีห่ รอกค่ะ เล็กว่า...คนน่ากลัวน่ะ ท้าทาย ดีออก” เจ้าหล่อนหัวเราะในล�ำคอ เป็นผู้หญิงเสียเปล่า เสียงหัวเราะกลับไม่ กังวานใสอย่างที่เขาคาดคิด ผิดกับนิชาเสียจริง รายนั้นน่ะไม่ว่าจะหัวเราะ หรือพูดอะไร ทุกสิ่งก็แลดูใสสะอาดเหมือนผ้าขาวตั้งแต่วันแรกที่ได้พบเจอ ผ้าขาวที่เขาเป็นคนพาดรอยเปื้อนลงไปกับมือ ชายหนุ่มระบายรอยยิ้มพึงใจโดยไม่ทันรู้ตัวเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานที่ แดงระเรื่อและดวงตาคู่สวยที่เคล้าคลอไปด้วยหยดน�้ำใสในยามที่ร่ายร�ำอยู่ บนกายของเขา และแน่นอนว่าหญิงสาวทีอ่ ยูเ่ คียงข้างนัน้ สังเกตเห็น อาจเป็น เพราะเป็นคนช่างสังเกต หรือเป็นสัญชาตญาณของผู้หญิงที่บอกเธอให้รู้ชัด ว่ารอยยิ้มนั้นไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อเธอเป็นแน่ “พี่ก�ำลังคิดอะไรอยู่เหรอคะ?” เตชินท์หยุดชะงัก เขาเกลียดนักเวลาถูกใครขัดจังหวะความคิดดีๆ เช่นนี้ อารมณ์ที่ถูกหยุดกลางคันท�ำให้เขาหงุดหงิด และด้วยความที่เขาเองก็ ไม่ได้พิศวาสร่างที่นอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับเขามากนักอยู่แล้ว ชายหนุ่ม จึงสะบัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นสวมกางเกง “ไปไหนเหรอคะ? พี่ชิน?” เจ้าของนามหันขวับกลับมามองใบหน้างุนงงของร่างที่ยังคงนอนยืด ยาวอยู่บนเตียงนุ่มในโรงแรมชื่อดังย่านสาทร เขานับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อไม่ ให้ตนเองพูดค�ำแย่ๆ ที่วิ่งวนอยู่ในสมองของเขาหลุดปากออกไป “พี่นึกได้ว่ามีธุระด่วนครับ คงต้องขอตัวก่อน” “เอ๋? ธุระตอนตีห้าเนี่ยนะคะ?” -31-
The Cage : กรงรัก “ใช่ครับ พอดีพี่ลืมไปว่ายังไม่ได้ให้อาหารแมวที่เลี้ยงไว้ที่บ้านน่ะครับ ต้องรีบกลับแล้ว” “อ้อ...อย่างนี้เอง แมวขี้อ้อนไหมคะ?” “ขี้อ้อนครับ ขี้อ้อนมาก ถ้าวันไหนไม่กลับบ้านจะร้องไห้ทั้งคืนเลย” “ตายจริง น่ารักจังเลยค่ะ พี่ชินรักแมวตัวนี้มากเลยใช่ไหมคะ” “ใช่ครับ ในเมือ่ เราเป็น ‘เจ้าของ’ เราก็ตอ้ งดูแล ‘สัตว์เลีย้ ง’ ของเราให้ดี จริงไหมครับ” “โอเคเลย... ตอนแรกเล็กนึกว่าพี่จะหนีไปกกใครต่อซะอีก แบบนี้ยอม ค่ะ” “ยอมอะไรเหรอครับ?” “ยอมอนุญาตให้ไปน่ะสิคะ ไว้เจอกันโอกาสหน้าเล็กขอไปหาน้อง เหมียวที่บ้านพี่ด้วยนะคะ” รอยยิ้มบางยังคงเคลือบใบหน้าดูดีเอาไว้ได้อย่างแนบเนียน เตชินท์ สั่นศีรษะพร้อมกับหยิบเสื้อสูทสีด�ำสนิทที่ถูกพาดเอาไว้บนพนักเก้าอี้ขึ้น สวมแล้วเปิดประตูก้าวเดินออกจากห้องไปโดยไม่แม้แต่จะเอ่ยค�ำลา และไม่ ลืมทิ้งเงินค่าโรงแรมเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียงให้อีกฝ่าย คนอย่างเขาไม่เคยมีครั้งไหนที่ต้องให้คู่นอนออกเงินค่าโรงแรมเอง เพราะไม่ว่าครั้งไหนก็มักจะจบลงที่โรงแรม และแม้จะเป็นโรงแรมหรูระยับ เพียงไร บางครั้งก็ยังไม่มี ‘ของ’ ที่เขาต้องการ หรือมี แต่ไม่มากสมใจอยาก จนเขาต้องพกถุงยางติดกระเป๋าสตางค์ ทั้งๆ ที่ถูกปฏิบัติอย่างเย็นชาและไร้มารยาทสิ้นดี ทว่าแทนที่ลลดา จะนึกโกรธเคือง กลับรู้สึกถูกใจในความทะนงตนของอีกฝ่ายเสียจนถอนตัว ไม่ขึ้น โชคดีของเจ้าหล่อนนักที่เป็นคนชอบเลี้ยง ‘แมว’ เพราะไม่อย่างนั้น หากเธอพูดอะไรถึง ‘แมว’ ของชายหนุ่มในทางที่ไม่ดี เธออาจจะไม่มีโอกาส ได้ท�ำความฝันของเธอให้เป็นจริงอีกเลย ไม่ว่าจะกับเตชินท์หรือชายคนใด ก็ตาม -32-
by MilkTea
เงาร่างสูงเจ้าของห้องก้าวออกมาจากลิฟต์แก้วขนาดใหญ่บนชัน้ สูงสุด ของคอนโดหรูริมแม่น�้ำเจ้าพระยา เขารู้สึกหงุดหงิดใจจากคู่นอนที่พูดจาน่า ร�ำคาญและแสดงความเป็นเจ้าของในแบบที่เขาไม่ต้องการ เขาเท่านั้นที่จะ เป็นเจ้าของใคร ไม่ใช่มีใครมาเป็นเจ้าของ นึกร�ำคาญลลดานัก ช่างเป็นผู้หญิงที่ส�ำคัญตนผิดเสียเหลือเกิน เรียกร้องมากมาย วุน่ วายราวกับว่าตนเองนัน้ เป็นสาวบริสทุ ธิท์ ไี่ ม่เคย ให้ใครแตะต้องมาก่อนอย่างนั้นละ! ชายหนุ่มเสียบคีย์การ์ดเพื่อเปิดประตู รับรู้ถึงความมืดสนิทภายใน ห้องแล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่นอย่างแปลกใจ เนื่องจากตอนนี้ใกล้เจ็ดโมงเช้า แล้ว โดยปกตินิชาจะลุกขึ้นมาอาบน�้ำแต่งตัวเพื่อเตรียมไปเปิดร้านที่เกษตรนวมินทร์ซึ่งอยู่ไกลจากที่นี่ อีกทั้งยังรถติดอีกต่างหาก ถึงแม้ว่าร่างเล็กจะนั่ง รถไฟฟ้าใต้ดินไปแล้วค่อยต่อแท็กซี่ก็เถอะ เขาก็ยังอยากให้ซื้อที่ดินแถวใน เมืองเสียมากกว่า จะได้ไม่ต้องตื่นแต่เช้าแล้วไปท�ำงานซะไกล ทว่าอีกฝ่าย กลับอยากเปิดร้านที่นั่นเพราะอยู่ไม่ไกลจากบ้านของพ่อแม่ของตนเอง เขา จึงยอมตามใจโดยไม่มีข้อเกี่ยงงอน จะว่าไป เขาเองก็ไม่เคยได้สังเกตมาก่อนว่าไม่ว่านิชาจะเอ่ยขอสิ่งใด เขาก็เป็นต้องยอมท�ำตามความต้องการของอีกฝ่ายเสียหมด อาจเป็นเพราะ นิชาไม่เคยเอ่ยเรียกร้องสิ่งใดอย่างไร้เหตุผลอย่างคู่ควงทั้งหญิงและชายของ เขาก็เป็นได้ เขาจึงได้ไม่เคยรู้สึกร�ำคาญใจ และยอมกระทั่งให้ร่างเพรียวรับ โทรศัพท์ส่วนตัวแทนเขาได้ ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่เขายอมให้ใครท�ำมาก่อน “นท...?” เสียงทุ้มเอ่ยเรียกเบาๆ เมื่อไร้ค�ำตอบจึงได้สาวเท้าไปยังห้องนอน คิ้ว เข้มเลิกขึน้ ด้วยความแปลกใจเมือ่ พบกับความว่างเปล่าบนเตียง ทัง้ ๆ ทีภ่ าย ในห้องยังคงเย็นฉ�่ำจากเครื่องปรับอากาศ หัวใจเต้นรัวเมื่อหันไปเห็นเพียง ความว่างเปล่าภายในห้องน�้ำ รู้สึกตื่นตระหนกเมื่อไม่พบกับร่างบางที่เขา คาดว่าจะเห็น แต่แล้วดวงตาคมก็เหลือบไปพบกับร่างที่นั่งคุดคู้อยู่ที่ริมเตียงฝั่งที่ติด กับหน้าต่าง ร่างเล็กทีเ่ อาผ้านวมมาพันตัวแล้วเอนกายพิงขอบเตียงหลับสนิท -33-
The Cage : กรงรัก ดูแล้วช่างเปราะบางและน่าทะนุถนอมนัก เตชินท์ผอ่ นลมหายใจอย่างโล่งอก โดยไม่ทันรู้ตัวพลางสืบเท้าเข้าหา เรียวขายาวเดินไปหยุดยืนที่เบื้องหน้าร่างที่ยังไม่รู้สึกตัว เขาย่อกาย ลงพินจิ เรือนกายบอบบางทีน่ บั วันแลดูเหมือนจะยิง่ ผอมลง และใบหน้าหวาน ที่เคยเต็มไปด้วยแววสดใสซึ่งในตอนนี้ฉายแววเศร้าหมองและเปรอะเปื้อน ไปด้วยรอยน�้ำตาบนผิวแก้ม ปลายนิ้วหนาเอื้อมไปแตะใบหน้าเนียนอย่างเบามือ แต่อีกฝ่ายก็ยัง ไม่รู้สึกตัว ซึ่งผิดวิสัยคนความรู้สึกไวของอีกฝ่ายยิ่งนัก ชายหนุ่มระบายลม หายใจยาว เขาพอจะเดาได้ว่านิชาคงร้องไห้จนเพิ่งหลับไปไม่นาน คิดพลาง อุ้มร่างที่ดูอ่อนล้าขึ้นมาวางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบาราวกับก�ำลังประคอง แก้วที่จวนเจียนแตกสลายแล้วดึงผ้านวมมาห่มให้ ดวงตาคูส่ วยปรือขึน้ อย่างช้าๆ เมือ่ รับรูไ้ ด้ถงึ ความอบอุน่ และกลิน่ อัน แสนคุน้ เคย เขาทอดสายตามองใบหน้าดูดที สี่ ง่ ยิม้ มาให้พร้อมกับขบริมฝีปาก เล็กน้อยเพื่อกลั้นน�้ำตา ด้วยรู้ดีว่าอีกฝ่ายเพิ่งไปนอนกับคนอื่นมา เจ็บปวดเหลือเกิน รูส้ กึ เจ็บมากเสียจนน�ำ้ ตาไม่ไหล เจ็บใจทีไ่ ม่สามารถ รั้งให้ชายหนุ่มเป็นของเขาแต่เพียงล�ำพังได้ “ตื่นแล้วเหรอครับ?” นิชาครางตอบรับในล�ำคอ เขายันกายลุกขึ้นนั่งพร้อมกับยกมือขยี้ตา เพื่อขับไล่ความง่วงงุน แต่ความระบมที่เบ้าตาท�ำให้มือบางหยุดชะงักแล้ว เลื่อนลงมาวางไว้บนตักโดยไม่พูดอะไร เขาไม่อยากมองหน้าของเตชินท์ในตอนนี้ ร่างสูงของคนทีไ่ ด้ชอื่ ว่าเป็น ‘คนรัก’ ของเขาซึ่งใส่ชุดเดียวกันกับเมื่อวานนี้ ที่เพียงนั่งอยู่ริมเตียงแล้วมอง ตรงมาด้วยสายตาแฝงแววยิ้ม “ท�ำไมลงไปนอนกับพื้นแบบนั้นล่ะ? เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก นทก็รู้นะ ว่าพี่เป็นห่วง” ดวงตาคู่สวยที่เต็มไปด้วยรอยช�้ำทอประกายอ่อนแสงลง ก่อนที่เสียง หวานจะเอ่ยเพียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน “...ก็เตียงมันกว้างเกินไปนี่ครับ” -34-
by MilkTea
ชายหนุม่ ฟังแล้วก็รสู้ กึ สะท้อนขึน้ มาในอก เขาใช้ปลายนิว้ โป้งเช็ดน�ำ้ ตา ที่ติดอยู่ตามแพขนตายาวอย่างเบามือ เขารับรู้ได้ว่านิชารักเขา แต่อีกใจก็ไม่ เข้าใจว่าเหตุใดจึงต้องเป็นกังวลนักหนา ในเมื่อเขาก็พร�่ำบอกอยู่ทุกครั้งว่า กับคนอื่นก็แค่ครั้งเดียวจบเท่านั้น ไม่มีอะไรเสียหายและไม่กระทบกับความ สัมพันธ์ของพวกเขาเลยสักนิด ไม่เห็นจะต้องคิดมาก “เดี๋ยวคืนนี้ก็ไม่เหงาแล้ว พี่ชินจะกอดนททั้งคืนเลยดีไหมครับ?” นิชาไม่ตอบค�ำ เพียงทอดสายตามองฝ่ามือทั้งสองข้างของตนเองที่ วางเอาไว้อย่างสิ้นเรี่ยวแรงบนตัก ในสมองมีเพียงเสียงโต้เถียงกันของหัวใจ ใจหนึ่งก็ไม่อยากพบหน้าเตชินท์ อยากหนีหายไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ จะท�ำได้ แต่อีกใจก็อยากอยู่ใกล้ๆ เตชินท์ กอดเอาไว้ให้แน่นไม่ยอมให้ไป จากเขา ทุกครั้งที่เตชินท์กลับมาหลังจากเล่นเกมกับคนอื่นจบแล้ว เขาจะรู้สึก แบบนี้ทุกครั้ง เถียงกับตัวเองจนเหนื่อย สุดท้ายหัวใจก็เลือกค�ำตอบหลัง คือ ขอให้ได้อยู่ใกล้ๆ กับชายหนุ่ม ไม่ว่าจะต้องเจ็บปวดสักเท่าไร ก็ยังดีกว่าการ ไม่ได้พบกัน ไม่ได้สัมผัสไออุ่นของกันและกัน ครั้งนี้เองก็เช่นเดียวกัน หัวใจของเขายังคงเลือกค�ำตอบเดิม “...หืม?” เสียงทุ้มนุ่มอุทานเบาๆ อย่างแปลกใจเมื่อจู่ๆ ร่างที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง ก็เขยิบกายมาโอบกอดเขาเอาไว้แน่นทั้งท่านั่งอยู่แบบนั้น เตชินท์เหยียดยิ้ม พึงใจเมื่อเห็นผิวแก้มแดงระเรื่อ เขารับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่ไม่เสถียรของอีกฝ่าย มาได้พักหนึ่งจึงเลือกที่จะเงียบ และในตอนนี้ลูกแมวของเขาก็กลับมาขี้อ้อน เหมือนเดิมอีกครั้ง “พี่ชิน วันนี้อยู่กับนท...ได้ไหมครับ?” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ใจประหวัดถึงธุระนัดประชุมกับลูกค้า รายใหญ่รายหนึ่งที่บินมาจากฮ่องกง แต่เมื่อเลื่อนสายตาไปพบกับดวงตาคู่ หวานแดงช�้ำที่ช้อนมองขึ้นมาอย่างออดอ้อนจนแพขนตาหนาสั่นระริก “ท�ำไมจะไม่ได้ล่ะครับ?” -35-
The Cage : กรงรัก ล�ำแขนแข็งแรงโอบกอดร่างบอบบางที่สั่นเทาเอาไว้อย่างหลวมๆ เขา ปล่อยให้นิชาซุกใบหน้าลงกับแผ่นอกจนรู้สึกถึงความเปียกชุ่มจากหยด น�้ำตา นึกจะอ้าปากถาม แต่เมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายที่พยายามหลบซ่อน น�้ำตาอย่างสุดความสามารถเขาก็จนใจ ท�ำเป็นมองไม่เห็น โดยที่มือหนา คอยลูบแผ่นหลังของร่างในอ้อมแขนเอาไว้อย่างปลอบประโลม “โกรธพี่รึเปล่าคนดี?” เสียงทุ้มนุ่มที่พูดตรงจุดท�ำให้ใจสั่นสะท้าน โกรธไหมอย่างนั้นหรือ? โกรธสิ โกรธมากด้วย ทว่าเขากลับต้องหยุดคิดว่าที่โกรธนี้คือชายหนุ่ม หรือ ตนเองกันแน่ เขาโกรธเตชินท์ มันแน่อยู่แล้ว ไม่ว่าเป็นใครก็ย่อมโกรธ ขอไปนอน กับคนอื่นเพราะไม่ใช่ตัวจริงอย่างนั้นน่ะหรือ ช่างเป็นเหตุผลงี่เง่าสิ้นดี แต่ที่ โกรธมากที่สุดคือตนเอง ตนเองที่ยอมรับเหตุผลงี่เง่านั้นได้โดยไม่มีข้อแย้งใด ไม่ใช่ไม่อยากแย้ง แต่ไม่เคยเลยสักครัง้ ทีจ่ ะแย้งได้สำ� เร็จ จะท�ำอย่างไร ได้ ในเมื่อไม่ว่าห้ามอย่างไรเตชินท์ก็ยังท�ำอยู่ดี แล้วตัวเขาเองก็ไม่สามารถ เลิกกับเตชินท์ได้ ในเมื่อเขาจินตนาการไม่ออกว่าจะสามารถหายใจอยู่ได้ อย่างไรหากชายหนุ่มผู้นี้ เขาจึงท�ำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยให้เรื่องด�ำเนินไปเช่นนี้มาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ทว่าไม่ว่าจะพยายามท�ำให้จิตใจเข้มแข็งสักเพียงไร หยดน�้ำตาที่กลั้น ไว้ก็รินไหลออกมาต่อหน้าร่างสูงผู้นี้ทุกคราไป เพียงแค่ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มอัน แสนอ่อนหวานและได้ซุกอยู่ในอ้อมกอดที่คุ้นเคย เกราะปราการที่สร้างขึ้น มาก็แตกสลาย กลายเป็นนิชาที่อ่อนแอ เปราะบาง และพ่ายแพ้ให้แก่บุคคล เบื้องหน้าเหมือนเคย “อย่าร้องไห้สิครับ คนดี นทร้องไห้แบบนี้พี่รู้สึกไม่ดี พี่อยากให้นทยิ้ม เหมือนเดิมนะ” ปลายนิ้วที่เกลี่ยรอยน�้ำตายังคงอ่อนโยนไม่เคยเปลี่ยน ท�ำให้ท�ำนบ น�้ำตาพังทลายไม่ยอมหยุด จนต้องสะอึกสะอื้นออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ ทว่าอีกฝ่ายก็ยังเพียงแค่ปลอบโยนด้วยน�้ำเสียงทุ้มนุ่มฟังรื่นหูเท่านั้น โดยไม่มีสักครั้งที่ค�ำว่า ‘ขอโทษ’ จะหลุดออกมาให้ได้ยิน -36-
by MilkTea
“พี่ชิน...รักนทรึเปล่า?” “รักสิครับ ไม่รักนทแล้วจะให้พี่ไปรักใครล่ะ?” เตชินท์เอ่ยตอบโดยไม่ต้องคิด แน่นอนอยู่แล้วว่าเขารักร่างตรงหน้า ทว่าจะเป็นความรักที่มากมายเพียงพอที่จะหยุดอยู่กับแค่คนคนเดียวหรือไม่ เขาคงไม่จ�ำเป็นต้องตอบค�ำถามนี้ เพราะการกระท�ำของเขาทุกสิ่งทุกอย่าง ย่อมฉายชัดเจนอยู่แล้ว เขารักและดูแลคนที่เป็น ‘ของ’ เขาเป็นอย่างดี ทว่าเขาก็เอาอกเอาใจ คนที่เขาเล่นด้วยเพียงชั่วข้ามคืนไม่ต่างกัน ที่แตกต่าง คงมีเพียงความผูกพันและความพิเศษในต�ำแหน่งที่นิชา เป็นอยูท่ กุ วันนี้ นิชาเป็นคนคนเดียวทีไ่ ด้มาอยูใ่ นคอนโดของเขา และมีกญ ุ แจ ของเขาทั้งหมดไม่ว่าจะที่ไหน ตลอดจนรู้เลขที่บัญชีและรหัสเอทีเอ็มทั้งหมด ของเขา เรียกได้ว่าเป็นคนที่เขายอมรับให้รุกล�้ำมาในพื้นที่ส่วนตัวมากที่สุด มากกว่าคนในครอบครัวที่แท้จริงด้วยซ�้ำไป เพราะแม้แต่บิดามารดาของเขา ยังไม่เคยรับโทรศัพท์แทนเขาได้อย่างที่เขายอมให้นิชาท�ำเลยสักครั้ง “พี่ชินรักนท...แต่ท�ำไมถึงได้ทิ้งให้นทอยู่คนเดียวทั้งคืนล่ะครับ?” เสียงหวานตัดพ้อโดยไม่กล่าวถึงว่าอีกฝ่ายไปนอนอยู่ที่ไหนระหว่าง ค�่ำคืนมืดมิดที่เหงาจับขั้วหัวใจนั้น เนื่องจากต่างฝ่ายเองต่างก็รู้ดีอยู่แล้ว “พี่จะไม่ท�ำอีกแล้ว พี่สัญญา...หยุดร้องไห้นะครับ” นิชาพยายามกลั้นน�้ำตา ในใจนึกโต้เถียงซ�้ำแล้วซ�้ำอีก คราวที่แล้วก็ พูดแบบนี้ สัญญาแบบนี้ด้วยน�้ำเสียงนุ่มแบบนี้ แต่สุดท้ายเตชินท์ก็ยังผิด สัญญา ราวกับว่าค�ำพูดนั้นได้ละลายจางหายไปในอากาศในตั้งแต่วินาทีแรก ที่หลุดออกจากปากของชายหนุ่ม แต่ในเมื่อ ณ วินาทีนี้ อ้อมกอดที่เขาซุกกายอยู่นั้นก็อบอุ่นและอ่อน โยนดี ในยามที่เขาเสียใจ เตชินท์มักกอดร่างของเขาเอาไว้อย่างทะนุถนอม ราวกับว่าเขาบอบบางดั่งสายไหมที่อาจแหลกสลายคามือได้ ช่างแตกต่าง จากยามที่ตัณหาเข้าครอบง�ำ ชายหนุ่มกอดเขาอย่างรุนแรงและดิบเถื่อนเสีย จนเขาแทบลืมหายใจ และรูด้ แี ก่ใจว่าคงไม่มใี ครอืน่ นอกจากเตชินท์ทสี่ ามารถ มอบความสุขที่แสนทรมานเช่นนี้ให้กับเขาได้อีกแล้วชั่วชีวิต -37-
The Cage : กรงรัก “พี่รักนทนะครับ...” ถ้อยค�ำสั้นๆ ลบเลือนความรู้สึกโกรธเคืองและปวดใจไปได้จนหมด และท�ำให้หวั ใจยอมอ่อนข้อให้กบั ร่างสูงอีกไม่รคู้ รัง้ ทีเ่ ท่าไร ใบหน้าสวยแหงน รับริมฝีปากที่ค่อยๆ จรดลงมาอย่างเต็มใจ พลางทอดกายลงบนผืนเตียง หัวใจเปิดกว้างและรู้สึกเต็มตื้น ราวกับได้พบกับผู้เป็นเจ้าของที่แท้จริงอย่าง สมบูรณ์
-38-
by MilkTea
5 “อ๊ะ...ฮึก อา...” เสียงหวานครางกระเส่าดังลอดเรียวปากชุ่มที่ถูกเจ้าของขบกัดเสียจน เปลี่ยนเป็นสีแดงสด ร่างชื้นเหงื่อด้านใต้ที่สั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้น ของชายหนุ่มเบื้องบนที่ไม่คิดออมแรง เนื่องด้วยความบีบรัดที่อุ่นร้อนอย่าง ที่ไม่มีใครมอบให้เขาได้ดีเช่นนี้มาก่อน และใบหน้างามที่เหยเกด้วยความ กระสันระคนเจ็บปวดก�ำลังครอบง�ำสติทั้งมวลให้ขาดสะบั้น เผยตัวตนที่ดิบ เถื่อนและรุนแรงที่มีเพียงนิชาเท่านั้นที่จะได้ประสบ ดวงตาคู่โตชุ่มน�้ำปรือปรอยมองร่างที่เคลื่อนไหวอยู่เหนือกายของเขา อย่างหนักหน่วงราวกับไปอดอยากที่ไหนมา เซ็กซ์ของเตชินท์หลังจากกลับ จากคูน่ อนคนอืน่ มักรุนแรงเสมอ โดยทีเ่ ขาเองก็ไม่เข้าใจว่าด้วยเหตุใด ราวกับ อยากฝากฝังทุกความรู้สึกเข้าไปในกายของเขาโดยไม่ใส่ใจว่าเขาต้องการ หรือไม่ “อะ...พี่ชิน...เบาๆ หน่อยครับ” เขารู้สึกเหมือนร่างกายก�ำลังจะแหลกคามือที่ก�ำลังโอบอุ้มสะโพก บางเอาไว้แน่น ปลายนิ้วมือเรียวยาวนั้นจิกถ่างผิวกายของเขาจนขึ้นรอยแดง
-39-
The Cage : กรงรัก
-40-
พร้ อมกั บ ฝั งใบหน้ า กับแผ่นอกขาวเนียนที่ชื้นไปด้วยหยาดเหงื่อจนเป็น ประกายล้อแสงไฟสีส้มสลัวบนหัวเตียง ทว่านอกจากชายหนุ่มไม่คิดจะผ่อน ปรนแรง กลับใช้ริมฝีปากดุนดูดยอดอกสีสวยจนนิชาถึงกับต้องบิดกายเร่า รู้สึกได้ถึงความแข็งขึงของตัวตนเบื้องล่างที่เรียกร้องอยากปลดปล่อยเต็มที “ฮึก! อื้ม...” ใบหน้าหวานหงายรับจุมพิตดูดดื่มและเรียวลิ้นที่รุกล�้ำเข้ามาอย่าง ช้าๆ เตชินท์ใช้ปลายลิน้ ไล้ไปตามผนังด้านในริมฝีปากนุม่ อย่างยัว่ เย้า พัวพัน ฉุดรัง้ ให้สติของร่างบอบบางทีส่ นั่ สะท้านกระเจิดกระเจิงไกล พร้อมกับดูดซับ ความหวานภายในเสียจนนิชาต้องเป็นฝ่ายไล่ตามเรียวลิ้นนั้นเสียเองในยาม ที่เขาจะถอนจูบ เตชินท์รดู้ ที กุ อย่างว่าจุดไหนท�ำให้รา่ งตรงหน้ารูส้ กึ ดี จุดไหนทีส่ ามารถ หลอมละลายลูกแมวน้อยของเขาได้ รู้ดีว่าในยามสอดใส่คราแรก ยิ่งรุนแรง นิชาจะยิ่งบีบรัดอย่างต่อต้าน และเขานัน่ ละทีจ่ ะท�ำให้รา่ งกายอันไร้ทตี่ นิ ยี้ นิ ยอมรับเรือนกายของเขาเข้าไป อย่างเต็มใจเอง และในวินาทีทเี่ สียงหวานร้องครางอย่างเรียกร้อง เขาจะรูส้ กึ เหมือนเป็นผู้ก�ำชัยที่ได้เป็นเจ้าของครอบครองร่างตรงหน้าอย่างแท้จริง “อืม...รัดแน่นดีจริง” เสียงทุ้มต�่ำที่สั่นพร่าและค�ำพูดที่ตรงไปตรงมาราวกับจะกลั่นแกล้ง ท�ำให้ผิวแก้มเนียนร้อนผะผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ทุกครั้งที่อีกฝ่ายจงใจ กระซิบค�ำพูดลามกริมหูเช่นนี้ ร่างกายเบื้องล่างของเขาจะบีบรัดแน่นขึ้นทุก ครั้งอย่างต่อต้าน และเตชินท์เองก็รู้ถึงความเป็นจริงข้อนี้ดี จึงมักท�ำให้เขา สะท้านอายระหว่างมีเซ็กซ์ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง “พี่ชินน่ะ...แกล้งนท...อื้อ” “พี่ไม่ได้แกล้งซะหน่อย พี่พูดความจริงต่างหากครับ... ดูสิ รัดแน่นซะ จนพี่แทบขยับตัวไม่ได้แล้วเนี่ย” นิชาเมินหน้าหนีไปอีกทาง หยดน�้ำคลอเบ้าตาด้วยความอายจนแทบ แทรกแผ่นดินหนี พยายามเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงร้องที่น่าอับอาย แต่ เมื่อถูกสอดแทรกหนักเข้าก็เผยอริมฝีปากหลุดเสียงครางหวานหูออกมาให้ เตชินท์ได้ฟังอีกครั้ง
by MilkTea
ร่างบางตรงหน้าช่างเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน รสรักที่ปรนเปรอให้ทุก เช้าค�่ำ ทว่าปฏิกิริยาของนิชาก็ยังคงเหมือนวันแรกที่ได้เป็นของกันและกัน นอกจากความหวาดกลัวที่ลดลงตามความคุ้นชินที่เพิ่มมากขึ้นแล้ว ทุกสิ่ง ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ท�ำให้เขาพึงพอใจในแบบทีไ่ ม่มใี ครเทียบได้เหมือน เดิม ไม่วา่ เขาจะผ่านใครมาไม่รกู้ คี่ น ก็ไม่มใี ครเลยสักคนทีม่ เี รือนกายไร้เดียงสา อันแสนเร่าร้อนแบบนิชา “...อะ อ๊า!” เสียงหวานครางลั่นเมื่อชายหนุ่มจงใจฝังกายเสียดสีที่จุดกระตุ้นด้าน ใน ร่างกายชื้นเหงื่อไหวโยกไปตามแรงกระทั้น สติก�ำลังจะหลุดลอยไปตาม แรงกฤษณาด�ำที่ครอบง�ำจิตใจ ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือจะดังขึ้น ฉุดรั้งเขาเอาไว้ได้ทันเวลา “มีคนโทรมาแน่ะ...รับสิ” เตชินท์เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ของร่างเล็กที่วางอยู่บนหัวเตียงมา ยื่นให้คนที่อยู่ใต้ร่าง เรียวขาขาวนวลเนียนน่าฟัดที่พาดอยู่บนบ่าแข็งแกร่ง ท�ำให้ใบหน้าหวานขึ้นสีราวกับเพิ่งรู้สึกตัว รอยยิ้มหยักที่มุมปากปรากฏขึ้น บนใบหน้าดูดีอย่างนึกสนุก ก่อนที่มือใหญ่จะกดรับสายโดยไม่เอ่ยถามความ เห็นจากเจ้าของโทรศัพท์ “สวัสดีครับ” “ฮัลโหล...พี่นท พี่เป็นหวัดเหรอ? เสียงพี่แปลกๆ นะ” “อ้อ ผมไม่ใช่นทหรอกครับ” ปลายสายเงียบไปชั่วครู่ ขณะที่นิชาพยายามคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ในมือ ของร่ างหนาจนชายหนุ่มต้อ งกดย�้ำจุด กระสันภายในกายอีกครั้งจนร่าง เพรียวต้องเม้มริมฝีปากเพื่อกลั้นเสียงร้อง “แล้วนัน่ ใครครับ? ก็วา่ อยูว่ า่ เสียงแก่ๆ ชอบกล ไปเอาโทรศัพท์เครือ่ งนี้ มาจากไหนล่ะ? หรือว่าขโมยมา?” “ความคิดอกุศลจริงๆ นะครับน้อง เอาว่าพี่เป็นเจ้าของของเจ้าของ โทรศัพท์เครื่องนี้ แบบนี้พอเข้าใจไหม?” “ฟังดูเข้าใจยากนะครับ ส�ำหรับคนจิตปกติน่ะ” -41-
The Cage : กรงรัก “น้องครับ รู้ไหมว่าผู้ดีน่ะเขามีสัมมาคารวะกับผู้หลักผู้ใหญ่” “ก็ปกติแล้วผมไม่ค่อยเห็น ผู้ใหญ่ที่น่าเคารพมาเหมาว่าเป็นเจ้าของ คนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าน่ะสิครับ” เสียงทุ้มติดตลกพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะดังลอดโทรศัพท์มาเสียจน นิชาฟันธงได้เลยว่าเป็นพนักงานประจ�ำร้านของเขาเป็นแน่ เสียงหัวเราะลั่น ปานฟ้าสะเทือนแบบนี้มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละ “ไอ้หนู นายเป็นใครกัน?” “ผมเหรอครับ? ผมชื่อเชษฐ์ จ�ำชื่อของผมเอาไว้ให้ดีนะครับ...เพราะ ผมคิดว่าคุณคงได้พบกับผมในเร็ววันนี้” อีกฝ่ายนิ่งไปชั่วครู่ ขณะที่เตชินท์ก�ำลังนับหนึ่งถึงสิบอยู่ในใจ อารมณ์ ร้อนๆ ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์เท่านั้นไม่พอ กลับถูกเด็กไม่รู้หัวนอน ปลายเท้ามาพูดจาวกวนกวนประสาทอีก ยิ่งเป็นเสมือนสะบัดน�้ำมันลงบน กองไฟที่ก�ำลังปะทุอย่างไรอย่างนั้น “อ้อ ฝากถามพี่นทด้วยนะครับว่าวันนี้จะมาร้านรึเปล่า? พอดีผมเป็น ห่วงน่ะครับก็เลยโทรมาถาม” “ไม่ต้องห่วงหรอก...พี่นทของนายน่ะ อยู่กับฉันนี่ละ” “งั้นผมยิ่งต้องเป็นห่วงใหญ่เลย แค่นี้นะครับ” ชายหนุ่มแทบบีบโทรศัพท์มือถือที่จู่ๆ อีกฝ่ายก็วางสายไปให้แหลก คามือ เขาหันมามองร่างทีน่ อนท�ำหน้าไม่ถกู อยูเ่ บือ้ งล่างด้วยสายตาขัดเคืองใจ “ไอ้เด็กกวนตีนนี่ใคร?” “เชษฐ์ไงครับ” “เชษฐ์บ้าอะไรคนไหนพี่ไม่เห็นเคยได้ยิน!” “พี่ชินก็...ผมก็เคยเล่าให้ฟังแล้วไงว่ารับพนักงานใหม่มาคนหนึ่งชื่อ เชษฐ์” “ไอ้คนไร้มารยาทแบบนี้ ไล่มันออกไปเลยนะ” “บ้าเหรอ น้องเขาท�ำมาตั้งหลายเดือนแล้ว แถมลูกค้าก็ชอบด้วย” “ลูกค้าชอบแต่พี่ไม่ชอบ นทอย่าขัดใจพี่สิ พี่บอกให้ท�ำอะไรก็ท�ำ” -42-
by MilkTea
“แต่พี่ชินไม่มีเหตุผลเลยนะครับ จู่ๆ จะให้นทไปไล่น้องเขาได้ยังไง น้องไม่ได้ท�ำอะไรผิดสักหน่อย” “นี่ต้องปกป้องกันขนาดนี้เลยเหรอ...ไม่ใช่แค่พนักงานในร้านรึเปล่า เนี่ย นท?” สายตาแคลงใจทีม่ องตรงมาท�ำให้อารมณ์หวามของผูถ้ กู จับจ้องลดวูบ ไปในพริบตา ใบหน้างามบึ้งตึงพร้อมกับพยายามผลักร่างตรงหน้าให้ออกไป จากกาย “ถอยไปนะพีช่ นิ ไม่เอาแล้ว พูดกันไม่รเู้ รือ่ งทีไรวกเข้าประเด็นนีท้ กุ ที” “ไม่ถอย ตอบมาก่อน นี่นทกับไอ้เด็กนั่นมีอะไรกันจริงๆ ใช่ไหม?!” “นี่พี่เป็นบ้าอะไรขึ้นมา!” เพี้ยะ! มือใหญ่สะบัดลงบนผิวแก้มเนียนของร่างที่นอนอยู่ด้านล่างทันควัน แม้จะไม่รุนแรงมากหรือแม้แต่จะขึ้นรอยแดง ทว่าผลของการกระท�ำก็ไม่ แตกต่างกัน หยาดน�้ำใสที่หล่นวูบตรงริมหางตาท�ำให้ดวงตาคมเสมองไปทางอื่น อย่างไม่อาจทนมองได้ พร้อมกับเสียงเข้มที่เอ่ยดังและร่างสูงที่ผละถอยไป ตามความต้องการของอีกฝ่าย “อย่ามาขึ้นเสียงกับพี่สิ...พี่เคยบอกหลายครั้งแล้วไงว่าไม่ชอบ” “แล้วอะไรที่นทเคยบอกพี่ชินว่าไม่ชอบ พี่ชินเคยปรับเพื่อนทบ้างสัก ครั้งไหม?” เจอประโยคสวนด้วยเสียงเรียบๆ เช่นนี้ขึ้นมา เตชินท์เองถึงกับสะอึก ในใจนึกหงุดหงิดไม่น้อยที่อีกฝ่ายต่อล้อต่อเถียง แต่เมื่อหันไปพบกับใบหน้า สวยที่มีน�้ำตาหยดแหมะๆ โดยที่เจ้าตัวไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้นหลุดให้ได้ยินก็ ไม่อยากเอาความ คว้าร่างเล็กมากอดเอาไว้แล้วโยกเบาๆ “พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจ มือมันไวไปหน่อย” “นทบอกหลายครั้งแล้วว่าให้เชื่อใจกันบ้าง สงสัยอะไรนทไม่ว่า โทร มาเช็กได้ตลอดเวลา นทอยู่ร้านท�ำงานอย่างเดียวพี่ชินก็รู้ แล้วท�ำไมถึงเอา เรื่องแบบนี้มาสงสัยมาโกรธแล้วลงไม้ลงมือกับนทอีก?” -43-
The Cage : กรงรัก “...ไม่รู้สิ ก็นทไปแก้ตัวให้เด็กคนนั้นนี่ พี่ก็ต้องสงสัยสิ” “ก็อยู่ร้านเดียวกันมาตั้งเกือบครึ่งปีแล้ว ก็ต้องสนิทกันเป็นธรรมดา น้องเขาก็เป็นเด็กดี หาเงินส่งตัวเองเรียน ช่วยที่บ้านด้วย พ่อเขาก็ไม่มีแล้ว พี่จะให้นทใจร้ายไล่เด็กแบบนี้ออกจากงานได้ยังไงกัน” “อืม พี่ไม่พูดแล้วก็ได้ อย่างอนพี่นะ...เจ็บรึเปล่า?” นิชาปรอยตาลงเมื่อฝ่ามือร้อนแนบลงบนแก้มเนียนใสไร้ริ้วรอยอย่าง เบามือราวกับก�ำลังประคองหยดน�้ำ ถามว่าเจ็บไหม? แค่นี้ไม่เป็นไรหรอก สมัยเด็กๆ มีเรื่องชกต่อยออกบ่อยไป ทว่าด้วยความที่เป็นเตชินท์ วินาทีที่ ฝ่ามือนั้นวาดลงมา หัวใจของเขาปริแตกไปก่อนที่แรงฟาดจะกระทบใบหน้า เสียอีก “ไม่เจ็บหรอกครับ วันหลังก็คุมอารมณ์หน่อย...ถนอมนทบ้าง อย่าตี นท” ปลายน�้ำเสียงสั่นเล็กน้อย แต่อีกฝ่ายก็พอจับความรู้สึกได้ เขารู้ตัวดีว่านี่เป็นข้อเสียอย่างหนึ่งของเขาที่ได้รับมาตั้งแต่เริ่มงาน มาเฟีย เขาถูกรายล้อมไปด้วยผู้คนมากหน้าหลากตา หากไม่เข้มแข็ง หาก ไม่เหยียบหัวคนอื่น ก็ไม่มีวันเป็นใหญ่เป็นโต สังคมแบบนั้นกัดกร่อนให้เขา เป็นคนเด็ดขาดและชอบใช้อำ� นาจ ปกติแล้วหากไม่พอใจอะไรก็จะสัง่ สอนไว้ เป็นบทเรียนอยูเ่ สมอ แต่ไม่คิดเลยว่าจะติดนิสัยแบบนั้นมาใช้กับนิชาไปด้วย “อืม พี่รู้แล้ว ไม่โกรธพี่นะ” “ครับ...ไม่เป็นไร นทไม่โกรธพี่หรอก” ก็ในเมือ่ คนตรงหน้าคือคนทีเ่ ขารักนีน่ า ไม่วา่ จะถูกท�ำอะไรให้เจ็บปวด สักเพียงใด เขาก็ไม่เคยโกรธอีกฝ่ายได้นานไปกว่าเสี้ยวลมหายใจเสียที คงจะเป็นกรรมทีเ่ ขาเคยท�ำไว้กบั เตชินท์ตงั้ แต่ชาติทแี่ ล้วกระมัง ชาตินี้ ถึงได้เกิดมาคอยรองรับอารมณ์ของชายหนุ่มเช่นนี้
-44-
ปลายสายนั้นคือคนเดียวกันกับที่โทรมาหานิชาในวันนั้นไม่ผิดแน่ เชษฐ์มั่นใจ วางโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่าที่เขาซื้อมาใช้ตั้งแต่หลายปีก่อนลงบน เคาน์เตอร์
by MilkTea
อยากเห็นหน้าเหลือเกิน ชายคนนัน้ ชายคนทีท่ ำ� ให้นำ�้ เย็นทีไ่ หลเอือ่ ย อย่างนิชาเดือดเป็นไฟและหลอมละลายกลั่นตัวเป็นหยดน�้ำตาได้ในพริบตา จะเป็นใครกันนะ? ร่างสูงหยักยิ้มมุมปาก เขามั่นใจว่าจะได้พบกับบุคคลนี้ในเร็ววัน คงไม่นานเกินรอแน่นอน
-45-