Yaphet Kotto

Mr. Big je mafijaški bos koji živi u Harlemu i drži lanac restorana širom Amerike. On želi da likvidira Bonda, kog tada premijerno igra Roger Moore, ali ovaj prvobitno uspeva da mu pobegne. Mr. Big ponovo zarobljava glavnog junaka i otkriva se kao karipski diktator dr Kanaga, koji se bavi proizvodnjom heroina s namerom da kompletno uništi konkurenciju. Za mnoge, Kotto je bio jedan od najboljih i najubedljivijih negativaca u James Bond serijalu svih vremena. Zahvaljujući baš ovoj ulozi, dobio je ponudu da igra diktatora Ugande Idija Amina u TV filmu “Raid on Entebbe” iz 1976, kao i priliku da se pojavi u ostvarenju “Alien”. Takođe, njegova uloga radnika u fabrici automobila u debitantskom filmu čuvenog režisera Paula Schradera “Blue Collar” iz 1978, u kome se pojavljuje zajedno s glumcima Richardom Pryorom i Harveyjem Keitelom, smatra se jednom od njegovih najcenjenijih glumačkih izvedbi.

Alien

U kultnom naučnofantastičnom filmu “Alien” iz 1979. Kotto će ostvariti svoju drugu najzapaženiju ulogu, i to glavnog inženjera Dennisa Parkera na svemirskom brodu “Nostromo”. Kotto je navodno zbog ove uloge odbio jednu primamljivu ponudu da bi mogao da se pojavi u ovom ostvarenju i možemo slobodno reći da nije pogrešio, šta god da je bilo u pitanju. Prema njegovim rečima, odustao je i od uloge Landa Calrissiana u “The Empire Strikes Back” jer nije želeo da nastave da ga angažuju u sličnim, tipskim ulogama. Film “Alien” je do danas ostao jedan od najcenjenijih u naučnofantastičnom žanru kako zbog originalnog zapleta, tako i zbog režije i specijalnih efekata, koji su za ono vreme bili izuzetni i s vremenom nisu nimalo izgubili na kvalitetu. Kotto je u (polu)šali govorio da mu je drago što njegov lik umire, jer je to značilo da neće morati da se pojavljuje ni u jednom od nastavaka. Osamdesetih su Kottovu karijeru obeležila dva hit filma - “The Running Man” iz 1987. sa Arnoldom Schwarzeneggerom i “Midnight Run” iz 1988. s Robertom De Nirom, u kome glumi FBI agenta.

“Homicide: Life on the Street”

Kad je u pitanju televizija, Kotto će ostati zapamćen kao nepokolebljivi poručnik Al Giardello u čuvenoj seriji o policajcima iz Baltimora “Homicide: Life on the Street”, koja je emitovana i bila izuzetno popularna i kod nas i koja mu je donela sasvim novu generaciju poštovalaca. Ovaj serijal trajao je celih sedam sezona, tačnije od 1993. do 1999, da bi se konačno završio filmom “Homicide: The Movie” iz 2000. Narativi u epizodama i uopšte sama serija u velikoj meri su se bazirali na knjizi “Homicide: A Year on the Killing Streets” objavljenoj 1991. Naime, autor knjige, novinar David Simon, proveo je godinu dana s baltimorskim detektivima sa odeljenja za ubistva, tako da je sve napisano po istinitim događajima. Poslednje godine života Kotto je proveo na Filipinima sa svojom trećom suprugom, poreklom iz ove države, gde je vodio kamp za umetnike. Preminuo je 15. marta, u 82. godini.

Dry Cleaning - “New Long Leg”

(4AD)

Album “New Long Leg” je tek prvo izdanje londonske četvorke Dry Cleaning, koja postoji svega četiri godine, a i publika i kritika su već oduševljeni. U prvom planu je vokal Florence Shaw, koja bira da recituje stihove umesto da ih peva, što će vas nesumnjivo podsetiti na Sonic Youth estetiku (komentatori na YouTubeu ih uveliko optužuju da su plagijatori), uz britanski akcenat kao jedinu razliku i za nijansu manje distorzije u melodijama. Čak i da je puko podražavanje kultnog njujorškog postpank benda istina, dobro je znati da i mlađe generacije idu njihovim stopama, tj. u suprotnom pravcu u odnosu na već izanđale mejnstrim tokove. Već po nazivima pesama jasno je da Dry Cleaning svoje stihove pakuju u najnasumičnije metafore. Kao što smo već pomenuli, lepo je znati da britanska rok scena ponovo ima nešto novo i kvalitetno da ponudi.

Arlo Parks - “Collapsed in Sunbeams”

(Transgressive Records)

Arlo Parks je još jedna mlada nada koja dolazi iz Velike Britanije, ovog puta u R&B žanru. Njen debi “Collapsed in Sunbeams” pompezno je najavljivan, ali na prvo slušanje nije ostavio skoro nikakav utisak. Tek posle nekoliko slušanja postaje jasno da Arlo Parks pokušava da se izbori za svoje mesto na sceni, a da i zadrži svoj karakterističan muzički izraz uprkos zahtevima industrije, što joj uglavnom i uspeva. Osim uvodne pesme, po kojoj album i nosi ime, izdvajaju se “Hurt”, “Hope”, koja je inspirisana džezom, “Caroline”, o raskidu iz ugla posmatrača, i “For Violet”. Pesma “Too Good” je neosporni hit, što i ne čudi imajući na umu da ju je producirao čuveni Paul Epworth, dok je “Black Dog”, koja govori o psihičkim problemima, doživela neverovatnu popularnost zahvaljujući društvenoj mreži TikTok.

Ana Eraković

The Staves - “Good Woman”

(Atlantic)

Sestre The Staves imale su sjajan drugi album “If I Was”, objavljen 2014. pod producentskom palicom Bon Ivera, na čiju muziku je najviše i podsećao. Potom je trebalo opravdati očekivanja izdanja koje ih je proslavilo. Ovog puta, umesto Justina Vernona, kao producent se pojavljuje John Congleton, jedno od najvažnijih imena na alternativnoj sceni koji je sarađivao s velikim brojem izvođača, kao što su Phoebe Bridgers, David Byrne i Erykah Badu. On im je pomogao da dalje grade na osnovi koju su postavile na svoja prva dva albuma, kao i da uvedu neke nove elemente, poput sint-popa. I zaista, kako album odmiče, prepoznajete da je to ona ista indi-folk trojka anđeoskih glasova, samo malo smelija, energičnija i optimističnija u odnosu na ono kako su zvučale na početku. “Good Woman” slavi ženu, tačnije majčinstvo, kako jedne od autorki, tako i njihove majke, koja je preminula pre tri godine.

Goat Girl - “On All Fours”

(Rough Trade)

Goat Girl su zapravo četiri devojke iz Južnog Londona i “On All Fours” je njihovo drugo strudijsko izdanje. Iako njihov zvuk nazivaju postpankom, one su ipak daleko modernije i u skladu sa savremenim indi-rok i elektropop muzičkim tendencijama, naravno, u najpozitivnijem mogućem smislu, pa na momente mogu zazvučati kao Tame Impala, na primer. Produkciju ovog izdanja, kao i njihovog prvenca, potpisuje Dan Carey, koji je već sarađivao s alternativnim pop zvezdama, poput La Roux, Grimes i Caroline Polachek. “On All Fours” zrači optimizmom uprkos tome što se bavi ozbiljnim i ne tako pozitivnim društvenim temama, poput anksioznosti, prevazilaženja trauma, klimatskih promena i svim onim s čim se mlade generacije susreću u svakodnevnom životu. Može se reći da su čak i politički, a ne samo društveno angažovani bend, s obzirom na to da su svojevremeno otvoreno govorile protiv torijevaca i desničara. Vokali Clottie Cream i Ellie Rose Davies su pravi melem za dušu, čak i kad neobavezno pevuše na pesmama u kojima su dominantni instrumentali, poput “Jazz (In the Supermarket)”. Sudeći po ovim devojkama i bendu Dry Cleaning, izgleda da se britanska indi-rok scena konačno budi iz višegodišnjeg sna.