‘DAAR ZIT-IE, TUSSEN DE TOURIST TRAPS’

Pim Nugteren (36) is marketingmanager bij CJP, presenteert bij de Amsterdamse omroep Salto en werd een paar maanden geleden gebeld door Menne Vellinga, ceremoniemeester bij het Comité 4 mei Herdenking Homomonument, om samen eens een vorkje te prikken. ‘Ik had geen idee waar het over kon gaan, heb echt m’n hersenen gepijnigd. Toen ik dus werd gevraagd of ik zijn taak wilde overnemen als nieuwe ceremoniemeester, was ik zó verbaasd. Menne heeft het 36 jaar gedaan. Ik wilde er even goed over nadenken, maar dit is zo’n eer, daar kun je geen nee tegen zeggen.’

WAAROM AMSTERDAM?

‘Ik kom eigenlijk uit Rotterdam, de verboden overstap. Ik wilde eigenlijk al mijn hele leven in Amsterdam wonen; al vanaf het moment dat ik er voor het eerst kwam. Als tiener ging ik later naar Amsterdam om te stappen, met Koninginnedag en Pride. Maar je gaat niet in Amsterdam wonen tenzij je moet, de huren zijn te hoog. In 2015 kreeg ik een baan bij Koninklijk Theater Carré als marketeer, dat was het laatste zetje dat ik nodig had. Ik woon nu aan de Prinsengracht, schuin tegenover het Homomonument.’

TROTSE AMSTERDAMMER?

‘Absoluut. Dat mag je na vijf jaar zeggen, toch? Ik vind dit de mooiste stad op aarde. Er zijn maar twee plekken waarvoor ik Amsterdam zou inruilen. Los Angeles vind ik ook echt een fantastische plek, en Parijs.’

BESTE RESTAURANT?

‘Casa di David. Echt een van mijn favoriete datenight-plekjes. Romantisch, met echt Italiaans eten gemaakt door

Italianen – dat is een unicum in Amsterdam – en het is niet extreem duur.’

FAVORIETE SNACKPLEK?

‘Je hebt achter het Leidseplein zo’n hele straat vol restaurants, echte tourist traps. Ik denk dat ik ze zo’n beetje allemaal geprobeerd heb en van de meeste krijg je buikpijn, maar tussen dat geweld zit Il Palio. Ik ben daar nu zo vaak geweest dat de eigenaar weet wie ik ben. Het eten is lekker en ze zijn cheap.’

MOOISTE STRAAT OF WIJK?

‘De Prinsengracht. Toen ik in Amsterdam ging wonen, kwam ik terecht in een klein huisje op de Marnixstraat. Ik liep de straat uit, nam een bocht en ik stond er opeens: het allermooiste stukje van de stad. Ik wist zeker dat ik er ooit zou wonen.’

DÉ PLEK NA MIDDERNACHT?

‘De Prik, een klein gaycafé op de Spuistraat. Vroeger ging ik altijd naar de Reguliersdwarsstraat, maar op een gegeven moment was ik daar wel klaar mee. Iedereen is er twintig en het is één grote vleeskeuring. In de Prik komen ook mensen van boven de dertig. De muziek staat er hard genoeg dat je kunt dansen, maar niet zo hard dat je geen gesprek meer kunt voeren.’

DIERBARE HERINNERING?

‘De Dodenherdenking bij het Homomonument. Sinds ik in Amsterdam woon, ga ik er elk jaar heen. Ik kan niet uitleggen waarom het de eerste keer zo’n indruk maakte en nog steeds indruk maakt. De stilte, de hoeveelheid mensen, iedereen is er. Het ook een moment om stil te staan bij je eigen vrijheid. Om je bewust te worden van wat er allemaal mag en kan nu, en wat we nog te winnen hebben.’

AMSTERDAM IN ÉÉN ZIN?

‘Ik ben nu heel gelukkig in de liefde, maar heel lang was het zo dat de mannen kwamen en gingen en dat ik elke keer weer tegen vrienden verzuchtte: ‘Amsterdam, van alle liefdes heb jij mij nooit verlaten.’ Dat dus.’