"...της θάλασσας" Ανθολόγιο ποίησης by thanasispanou

ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΑΠΑΚΗΣ ΤΡΙΑΔΑ ΖΕΡΒΟΥ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΑΝΑΡΑ ΜΑΙΡΗ ΜΠΡΙΛΗ ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΥ ΕΛΕΝΗ ΣΕΤΤΑ ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ-ΒΕΛΛΟΥ ΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΟΥΡΟΥ-ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΤΡΑΣ ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΝΤΩΝΑΝΑΚΗ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΛΙΑΧΟΒΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΚΑΒΕΣΗΣ

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

« …της θάλασσας »

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΥ Θανάσης Πάνου

Το βιβλίο διατίθεται από τους συγγραφείς, σε βιβλιοπαρουσιάσεις και ηλεκτρονικά στο schooltime.gr ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ –ΜΑΚΕΤΕΣ : Θανάσης Πάνου

ΕΚΔΟΣΕΙΣ:

« ΣυνΠοιείν» 2013

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΑΠΑΚΗΣ ΜΑΝΝΑ ΘΑΛΑΣΣΑ- ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ- ΑΓΑΠΗ ΘΑΛΑΣΣΑ- ΤΟ ΚΑΡΑΒΟΣΚΑΡΟ- Η ΓΟΡΓΟΝΑ - ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΆΜΣΤΕΡΝΤΑΜ

ΤΡΙΑΔΑ ΖΕΡΒΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ,ΜΑΝΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ!!- ΝΑΥΑΓΟΣ- ΒΥΘΟΣ!!- ΤΟΥ ΓΛΑΡΟΥ ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ- ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙΑΣ- Ο ΦΑΡΟΣ-. ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΠΥΞΙΔΑ - Ο ΨΑΡΑΣ- ΤΟ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣΤΟ ΝΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ- ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ.- ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΙΝΕ!!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΑΝΑΡΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ – ΑΓΚΥΡΕΣ - ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ - ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ - ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ ΤΑ ΝΕΡΑ - ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΜΟΝΟ

ΜΑΙΡΗ ΜΠΡΙΛΗ ''ΣΤΑ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΑ ΚΥΜΑΤΑ''~''ΚΙ ΕΣΥ''~''ΤΟ ΛΟΥΣΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ''~'' ΣΤΟ ΚΥΜΑ'' ~''ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ ΘΑΛΑΣΣΑ''~ '' ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ'' ~'' ΠΕΤΑΛΙΔΑ''~'' Ο ΓΕΡΟ-ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ'' ~ .. '' ΘΑΛΑΣΣΑ'' ....

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ- ΜΠΛΕ- -ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ- ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΡΙΣΤΟΝΑΥΤΗ- ΤΟ ΥΔΑΤΙΝΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ ΘΑΛΑΣΣΑ-ΟΙ ΚΡΥΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ-ΤΙΠΟΤΑ-ΑΡΑΧΝΗ-ΜΑΛΑΓΚΑ -ΚΑΡΑΒΙ ΔΎΣΜΟΙΡΟΠΡΩΤΗ ΑΓΑΠΗ- ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ- ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΜΟΥ

ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΥ Η ΤΙΜΩΡΙΑ- ΣΤΟ ΛΙΜΕΝΟΒΡΑΧΊΟΝΑ- ΤΟ ΤΑΞΙΔ Ι- ΥΠΟΣΧΕΣΗ - ΝΥΧΤΑ - ΟΙ ΑΛΛΟΙ - ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ - ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ - ΙΣΩΣ- ΤΑ ΠΛΟΙΑ - ΛΙΜΑΝΙΑ- Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΣ- Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣΦΟΥΡΤΟΥΝΑ- ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

ΕΛΕΝΗ ΣΕΤΤΑ ΤΑΞΙΔΕΥΩ - ΠΑΛΙΟ ΣΚΑΡΙ- ΠΑΛΙ-)ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ- ΠΕΛΑΓΙΣΙΑ ΠΑΝΑΓΙΑ- ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ- ΝΑ ΖΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ- ΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΑ- ΓΑΛΗΝΗ- ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ- ΧΑΘΗΚΑ- Η ΝΥΧΤΑ- Η ΘΑΛΑΣΣΑ- ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ- ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ-ΒΕΛΛΟΥ ΤΙ ΚΡΙΜΑ /ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΣΥ/ΤΡΕΙΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ /ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ /ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ /ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΕΡΓΑΤΗΣ /ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ /ΠΟΙΗΣΗ ΣΙΩΠΗΣ /ΣΕΙΡΗΝΑ /ΤΣΙΓΑΡΟΧΑΡΤΟ ΧΩΡΙΣ ΑΡΩΜΑ/ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΑΛΜΥΡΙΚΙ /Ο ΝΑΥΤΙΚΟΣ

ΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ-ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ ΣΑΓΙΟΝΑΡΕΣ-Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ-ΤΟ ΠΕΡΒΑΖΙ ΤΟΥ ΧΕΙΛΙΟΥ-ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ-Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ, ΓΥΡΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ

ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ ΕΞΑΝΤΑΣ- ΜΗΛΟΣ- ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ- Δ-ΑΙΟΛΟΣ- ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ- ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ- ΤΟ ΔΕΛΤΑ - ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ- ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ- ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΗΜΙ- ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ…ΣΩΠΑΣΕ- ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΗ ΖΩΗ- Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΝΕΦΕΛΗ- ΣΑΠΙΟΚΑΡΑΒΟ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟΥ ΕΡΩΤΑΣΜΥΡΝΗ 1922-ΕΛΛΑΔΑ

ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ «Μα-αφού έχουμε τη θάλασσα !», είπα .

ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΟΥΡΟΥ-ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΤΡΑΣ TΑ ΣΥΝΟΡΑ ΠΟΥ ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΨΥΧέΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ

ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΝΤΩΝΑΝΑΚΗ ΩΚΕΑΝΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ- SHANGRI LA - ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ- ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ- ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΛΙΑΧΟΒΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ- ΣΤΕΡΦΑ ΘΑΛΑΣΣΑ-"ΤΟ ΚΥΜΑ ΚΑΙ Τ'ΑΣΤΕΡΙ

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΚΑΒΕΣΗΣ ΠΑΦΛΑΣΜΟΙ- ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ-. ΘΑΛΑΣΣΑ ΧΑΔΙΑΡΑ.- ΒΟΤΣΑΛΑΚΙ .- ΓΑΛΑΖΙΟ ΒΛΕΜΜΑ- ΜΟΝΑΞΙΑ!- ΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ ΜΟΥ.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

O KΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Λένε ότι η ποίηση είναι συνεχεία της ζωγραφικής η και το αντίθετο ότι η ζωγραφική είναι συνεχεία της ποίησης .Για την θάλασσα όμως εγώ θα πω πως είναι η αντιστικτική σύζευξη της χαράς και της απελπισίας κάθε ναυτικού .Ο ναυτικός μέσα από την καθημερινή σχέση μαζί της περισώζει μέσα από την φθορά της βαθύτερες αξίες της ζωής .Ο ποιητής και ο ναυτικός έχουν βρει μέσα στην θάλασσα το μυστικό της αιωνιότητας. Ο κόσμος της θάλασσας είναι ένας κόσμος με πληθωρικό αίσθημα . ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ-ΒΕΛΛΟΥ

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΔΩΣΕ ΚΛΩΤΣΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ

Πριν πολλά - πολλά

χρόνια, ζούσε εδώ στην γη ένα πολύ όμορφο κοριτσάκι, που αγαπούσε τους ανθρώπους, τα ζωάκια και την φύση. Κάθε μέρα ξυπνούσε πολύ νωρίς το πρωί , ετοίμαζε το πρωινό στους γονείς της και καθάριζε το σπιτάκι της για να ξυπνήσει η μανούλα της και να ευχαριστηθεί. Αγαπούσε πολύ την μανούλα της και τον πατερούλη της και ήθελε πάντα να τους βλέπει χαρούμενους κι ευτυχισμένους. Μόλις τελείωνε τις δουλειές του σπιτιού, έβγαινε βόλτα στο δάσος που τόσο αγαπούσε, για να συναντήσει τους φίλους της τα ζώα. Πάντα φρόντιζε να έχει μαζί της, φαγητά και ζαχαρωτά για να τα μοιραστεί με τους φίλους της. Ετσι κυλούσαν όμορφα οι μέρες στο δάσος με γέλια ,χαρές και τραγούδια. Ώσπου μια μέρα, ο κακός Βασιλιάς και οι αυλικοί του, που ποτέ δεν τους είχε δει ούτε είχε ακούσει γι αυτούς, βγήκαν περίπατο στο δάσος καβάλα στα άλογά τους. Τότε ήρθε η ιδέα του Βασιλιά, ότι αυτό το δάσος πρέπει να γίνει δικό του. Αμέσως πρόσταξε να έρθουν ειδικοί και αρχιτέκτονες και να του φέρουν τα σχέδια για να κτίσει εκεί ένα μεγάλο σύγχρονο εργοστάσιο παραγωγής χρυσού. Βλέπεις αυτό ήταν το όνειρο του άπληστου Βασιλιά, να έχει πολύ χρυσάφι.. Σε λίγες μέρες όλα πια ήταν έτοιμα και οι σκλάβοι ξεκίνησαν την αποξήλωση του δάσους. Έκοψαν δέντρα, μπάζωσαν ρυάκια και λιμνούλες και σκότωσαν όλα τα ζωάκια που δεν κατάφεραν να τους ξεφύγουν. Μέχρι που έφτασαν δίπλα στο σπίτι του μικρού κοριτσιού. Ο πατέρας και η μανούλα της , μπήκαν μπροστά από το μικρό σπιτάκι τους, έπρεπε να το σώσουν. Ο κακός Βασιλιάς τους πρόσταξε να παραμερίσουν, όμως αυτοί δεν κουνήθηκαν από την θέση τους. Παρακάλεσαν, ικέτεψαν τον Βασιλιά να τους λυπηθεί. -Αρχοντά μου, έχεις όλη την γη δική σου, άσε μας αυτό το μικρό κομμάτι γης , που για μας είναι ο παράδεισος και το μέλλον του παιδιού μας! Μα ο Βασιλιάς ήθελε αυτό ακριβώς το κομμάτι γης, γιατί ήταν το μόνο που δεν του άνηκε, όλα τα άλλα ήταν ήδη δικά του. Τα μεγάλα του σιδερένια θηρία, μουγκρίζοντας , πέρασαν πάνω από τον πατέρα, την μητέρα και το μικρό σπιτάκι. Τότε το μικρό κοριτσάκι άρχισε να κλαίει για μέρες, μήνες, χρόνια μέχρι που μεγάλωσε κι έγινε γυναίκα. Τα δάκρυα της έγιναν ορμητικά ποτάμια, που ξεχύθηκαν και γέμισαν όλη την γη. Στα δάκρυα της πνίγηκαν ο Βασιλιάς και οι αυλικοί του και χάθηκε το βασίλειο και το εργοστάσιο. Μα τόση ώρα δεν σας είπα το όνομα του μικρού κοριτσιού. Θάλασσα, Θάλασσα είναι το όνομα της και μην μπερδευτείτε, δεν είναι απαραίτητα μόνο μπλε. ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΑΝΑΡΑ 6

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Γ. Αραπάκης

ΜΑΝΝΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Τα μικρόφωνα στις Φίρμες θα τ’ αφήσω Θα σαλπάρω με τρικάταρτο σκαρί , Σταυροφόρος μ’ ένα άγριο φαρί Μάννα Θάλασσα κοντά σου θα γυρίσω Την Στολή και το πηλήκιο ξεσκονίζω Την Αγάπη του Πατέρα κληρονόμησα Μάννα Θάλασσα μακριά σου παρανόμησα Την Κιθάρα μου με πόνο ξεκουρντίζω . Πακετάρω τα τραγούδια που ’χω γράψει: Τους Βατράχους , την Σημαία , την Πατρίδα Κι όσα θα’ ‘ρθουνε θα κάνω πως δεν τα είδα Σ’ αγαπάω Μουσική μα μ’ έχουν βλάψει . Ένας Δόκιμος με λύπη με κοιτάζει Και τον Σάκο απ’ τα χέρια μου αρπάζει “Πως κατάντησες” μου λέει μ’ απορία ; Τα Παιδία που μεγαλώνουν θα τα βρούνε Τα Τραγούδια που ’χω γράψει κι αγαπώ Μα θ’ ακούσουν να τους πει: “Δεν είμαι ’γω” Έναν Γέρο Ναυτικό όταν ρωτούνε . Κάνω Σχέδια και καπνίζω ένα τσιγάρο Τα Καραβιά αγναντεύω που σαλπάρουνε -Πόσο θα ’θελα μαζί τους να με πάρουνε Μα όλο βλέπω να μακραίνει το Φουγάρο-(δις) 7

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΚΙΛΙΜΑΝΤΖΑΡΟ Δεκάξι μέρες από Ντάρμπαν - Περσικό. Στην Τζιμπερντάνα θα φορτώσουμε και πίσω. Τα δυο σου μάτια προσπαθώ να ζωγραφίσω Έξι παράλληλοι μας χώρισαν η οκτώ ; Του Κιλιμάντζαρου την άσπρη την κορφή , Με τον εξάντα σημαδεύω και μαρκάρω , Την νύχτα απόψε θα πετάξω να σε πάρω , Πως λαχταράω του κορμιού σου την οσμή ! Η μπακιρένια φλάντζα έχει διαρροή , Με ένα λέβητα σβηστό κι οκτώ οι κομβόι , Απόψε μαύρισ’ η ψυχή σαν κατακόμβη , Και σαν τζιφάρια* με ρουφάνε οι καημοί . Σαν το δελφίνι ξεφυσάω στην πιλοτίνα , Τι χρώμα να’ χει αυτή την ώρα η Αθήνα , Κλείνω τα μάτια κι ακουμπάω στην κουπαστή . τζιφάρια*: Αντλίες κενού

ΑΓΑΠΗ ΘΑΛΑΣΣΑ Η Θάλασσα είναι μια Μητέρα Μ’ ένα γαλάζιο πανωφόρι Και κάθε Νύχτα νανουρίζει Το Φεγγαράκι και τα Όρη Η Θάλασσα είναι μια Αγάπη Κι όλη τη Νύχτα κάνει μαγιά Και στην αγκάλη της πλανεύει Τα Ξωτικά και τα Καράβια Η Θάλασσα Κυρά κι Αφέντρα χει τα κύματα μαλλιά της

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Σέρνει το Χτένι η Τραμουντάνα , Κι όλο χτενίζει την Κυρά της . Η Θάλασσα Κυρά – Γοργόνα Την Νύχτα κρύβει τα Πουλιά της Γνέθει τον Έρωτα και σφίγγει Τον Ήλιο μες την Αγκαλιά της .

ΤΟ ΚΑΡΑΒΟΣΚΑΡΟ

Τεχνίτες ξακουσμένοι σε πελέκησαν Άρωμα από κατράμι και ρετσίνια Τρεις κάλφες με μεράκι σε παλάμισαν Κι απά στον κάβο σφύρααν τα δελφίνια . Τέσσερα χρόνια Άσβεστη απ’ τη Χαλκίδα και είκοσι φεγγάρια στον Περαία Πρώτη φορά στο Πέραμα σε είδα Ουίσκι και τσιγάρα …. απ’ τα λαθραία Στη Μάννα σου τη Θάλασσα ορκίστηκα Σ’ αγόρασα σε μια Δημοπρασία Πανιά και ξάρτια σου ’φτιαξα που σκίστηκαν Σε βάφτισα με Ούζο : “Ελευθερία” . Είκοσι χρόνια “Αγάπη μου” σε έλεγα Το Χάρο στις Φουρτούνες ξεγελάσαμε Μας μάθανε οι Ντόκοι και τα Πέλαγα Τα χρόνια όμως πέρασαν . . . γεράσαμε . Και τρίζουν οι αρμοί μας Λευτερίτσα μου στο πρώτο σκαμπανέβασμα και γέρνουμε Καλάρουμε νερά και κατουριόμαστε Και στις μανούβρες δεν τα καταφέρνουμε . Καιρός να ετοιμαζόμαστε “Γριούλα μου” Με Ούζο κάποιο βράδυ να μεθύσουμε Να κάνουμε Τραβέρσο στο Σορόκο Και το “Αφεντικό” να συναντήσουμε . 9

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΆΜΣΤΕΡΝΤΑΜ Στο λιμάνι του Άμστερνταμ ένας ναύτης τραγουδά τους καημούς και τις φουρτούνες που μαζί του κουβαλά. Στο λιμάνι του Άμστερνταμ ένας ναύτης αραχτός και δακρύζει η μουσική και δακρύζει ο ποταμός. Στο λιμάνι του Άμστερνταμ ένας ναύτης ξεψυχά κι είναι λιώμα κι όλο κλαίει και χτυπιέται τούτη η πόλη στο λιμάνι του Άμστερνταμ στην ομίχλη το πρωί ένας ναύτης ξεπετιέται κει που κλαίει ένα παιδί. Στο λιμάνι του Άμστερνταμ που μαζεύονται όλοι οι ναύτες κάποιος απ' αυτούς αρπάζει ψαροκέφαλα απ' τις γάτες και τα δόντια του σου δείχνει σαπισμένα όπου 'χουν μείνει που μπορούνε να ρουφήξουν τα κατάρτια τη σελήνη. Και στον ταβερνιάρη κάνει με το χέρι του αδειανό "γέρο μάγειρα μαλάκα πέτα ψάρια κατά δω" κι όπως του 'ρθε να ξεράσει έτσι ανήμπορος σαν πτώμα ξεκαρδίζεται και λύνει το ζωνάρι του στο χώμα. 10

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Στο λιμάνι του Άμστερνταμ στήνουν ναύτες το χορό παρασέρνουν τις γυναίκες με καβάλο φουσκωτό απ' το βράχνιασμα της μέθης το σκοπό έχουν ξεχάσει και ξεσχίζουνε τη νύχτα με τ' αστεία που 'χουν πιάσει. Στροβιλίζονται χορεύουν και γελάνε με λαγνεία και τ' ακορντεόν θα σκάσει απ' της μέθης τη μαγεία κι έτσι έξω μες στη νύχτα υπερηφάνεια και βρακιά με τις πόρνες που τραβιούνται μες στα βρώμικα στενά. Στο λιμάνι του Άμστερνταμ ένας ναύτης μπεκροπίνει μπύρες πίνει και μεθάει κι όλο πίνει και ξερνάει ξαναπίνει στην υγεία τους στις πουτάνες που 'χουν πάρει εκατόν πενήντα άντρες σε μια νύχτα η καθεμιά τους. Έχουν χάσει την τιμή τους παζαρεύοντας τη σάρκα για ένα πιάτο κρύα σούπα ένα αψέντι δύο μάρκα και τη θάλασσα ο ναύτης και τον ουρανό θα φτύσει κι όπως κλαίω την αγάπη έτσι αυτός θα κατουρήσει. Στο λιμάνι του Άμστερνταμ... Στο λιμάνι του Άμστερνταμ...

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Η ΓΟΡΓΟΝΑ Η μούσα μου η πλανεύτρα η γοργόνα Τις νύχτες του ατέλειωτου Χειμώνα Μου γνέφει από της θάλασσας τα μάκρη... Σαλπάρω μια κιθάρα για σκαρί μου Στα λόγια της φοράω την Μουσική μου Κι' αφήνω το κορμί μου σε μιαν άκρη. Στη γέφυρα ο Μάνος κουμαντάρει Ο Νίκος την παντιέρα μας μαντάρει Κι ο Παύλος αραχτός στην κουπαστή Γεννιέται μες τη νύχτα ένα στιχάκι Ο Ιάκωβος το κάνει τραγουδάκι Κι ο Γιάννης δένει πρίμα το πανί. Η μούσα μου η πλανεύτρα η γοργόνα Που ξέμεινε στην άκρη αυτού του αιώνα Και κουβαλάει τις θύμισες της μάτσο...... Τις άφησε στου νου μου το πανέρι , Οι Κύκλωπες της κόψανε το χέρι Και γέρασε στου γέρου μου το μπράτσο .

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΤΡΙΑΔΑ ΖΕΡΒΟΥ

ΘΑΛΑΣΣΑ, ΜΑΝΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ!!

Γαληνεμένη θάλασσα, αστράφτεις και φεγγίζεις κάτω απ 'τον ήλιο και το φως την ομορφιά σου απλώνεις, στα καταγάλανα νερά, τα όνειρα μου πνίγεις... κρύβεις χιλιάδες μυστικά, που δεν τα φανερώνεις... Θάλασσα μάνα των θεών, των μαγικών πλασμάτων, που στο βυθό σου κρύβονται κι άνθρωποι δεν τα βλέπουν, γοργόνες!!!δράκοι του νερού, σειρήνες των θαυμάτων, στα σμαραγδένια πλάτη σου ζούνε και διαπρέπουν... Φουρτούνα όμως σαν θα 'ρθεί, κι όταν αέρας πιάσει, λυσσομανά στα ανοιχτά ,την όψη σου αλλάζει, το κύμα που σηκώνεται, ποιος να το ξεπεράσει το χρώμα σου με θάνατο και συμφορά μου μοιάζει... Πόσες ζωές στα σπλάχνα σου κρύβεις κυρά κι αφέντρα πόσες πληγές δεν άνοιξες σε όσους σ' αγαπήσαν, πόσες φορές με φόβιζε και την καρδιά μου εκέντα, η τρικυμία σου θάλασσα, που μέσα της χαθήκαν..

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΝΑΥΑΓΟΣ Φουρτουνιασμένες θάλασσες τα μάτια σου κερά μου, Έχασα βάρκα και κουπί, εβγήκα απ' τα νερά μου... Και ναυαγός στα κύματα τσ' αγάπης σου παλεύω, ψάχνω παντού να βρώ στεριά, μα χίμαιρες γυρεύω... Στα χείλη σου τα πορφυρά, χάνω τον λογισμό μου η ανάσα σου, ανάσα μου, το χάδι σου όνειρό μου. Στα χρώματα της θάλασσας, σε κύματα αφρισμένα χάνω τις σκέψεις μου, μετρώ, όνειρα ένα- ένα... Μην τα σφαλίξεις, να χαρείς, τα όνειρα θα σβήσουν, θα μείνουν μόνο οι πόθοι μου και θα με αφανίσουν...

ΒΥΘΟΣ!! Μέσα στην άμμο του βυθού, στις ρίζες, στ' αλμυρίκια, ανάμεσα στα βότσαλα, στα μεταξένια φύκια, και μες στα καθαρά νερά στα γρανιτένια βράχια, φυτρώνουν και καρποφορούν της θάλασσας τα στάχυα... Στα άγανά τους κρέμεται θαλάσσια ανεμώνη, με χρώμα εκτυφλωτικό, και δίπλα πλησιάζει ένα δελφίνι!! το βυθό, την άμμο ανακατώνει, ένα χταπόδι κυνηγά που τα νερά ταράζει.. Ορθάνοιχτη απέναντι σπηλιά παραδεισένια, φιλοξενεί την άμαξα της σμαραγδιάς σειρήνας, τον θρόνο της διακοσμούν ψαράκια χρυσαφένια, που με τα μάτια της καρδιάς χαμογελούν κι εκείνα.. Εκείνη απαστράπτουσα στον Θρόνο αυτό καθίζει, τα πορφυρένια της μαλλιά πίσω της κυματίζουν , με τα θλιμμένα τα μάτια της τ' άπειρο αναντρανίζει, και τα χιονένια χέρια της τη θάλασσα αγγίζουν...

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Μπροστά την εμφανίζονται ντυμένοι σαν παλιάτσοι οι χάνοι και στα λέπια τους χρώμα και φύκια βάζουν κουνάνε τις ουρίτσες τους, της λένε εκεί να κάτσει, έχουν παράσταση χορού...κι όλοι διασκεδάζουν... Στήνουνε ξέφρενο χορό, να την παρηγορήσουν, κάνουν βουτιές από ψηλά, αστείες, κωμικές, οι αστακοί εβγήκανε τάχα να πολεμήσουν, αλλά έχουν τις δαγκάνες τους ερμητικά κλειστές... Τίποτα δεν την ηρεμεί, τίποτα δεν της διώχνει, την θλίψη από τα μάτια της τα μελαγχολικά... ναύτη αγαπά, παιδεύεται, μα όσο και να σπρώχνει, την μοίρα, αυτή δεν δέχεται τα τόσα μυστικά.. Ένας χαμένος έρωτας!!μι' αγάπη δίχως αύριο, 'κείνη να ζήσει στην στεριά δεν γίνεται καθόλου... μα ούτε εκείνος στα βαθιά...Ζούνε ένα ναυάγιο, παράλογα, παράδοξα !!!όλα ' ναι του διαβόλου...

ΤΟΥ ΓΛΑΡΟΥ ΤΟ ΠΕΤΑΓΜΑ Σε σπασμένα κατάρτια, πολλά σαπιοκάραβα, σε μνήμες θολές, την συνείδηση έχασα του γλάρου το πέταγμα ποτέ δεν κατάλαβα, της αλμύρας τη γεύση, ποτέ μου δεν ένιωσα.... Στ΄αγκίστρι σαν δόλωμα, άθελα μπλέχτηκα, σε σκοτεινό βυθό, τις ελπίδες μου πέταξαν, σε βράχια τραχιά κι ανιστόρητα βρέθηκα να γυρεύω τα όνειρα, που ανέξοδα μ' έταξαν... Πανιά κουρελούδες στην καρδιά μου μαζεύτηκαν, της ψυχής το ταξίδι ο αέρας το τέλειωσε, στα κατάρτια του νου μου οι ελπίδες κρεμάστηκαν, χάρτινες σφήγκες που η αλμύρα τις έλιωσε... Ψάχνω ακόμα σε στοές και λιμάνια, σε παγκάρια και λόγια, φτερωτός αναβάτης.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Ποια χαρά θα βρεθεί και σε πόσα φιρμάνια; Θα γραφτώ ανεξίτηλα, της ζωής παραβάτης... ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΑΚΡΟΘΑΛΑΣΣΙΑΣ Κόρη της Ακροθαλασσιάς, πες μου τι περιμένεις; ντυμένη στα ολόλευκα, τι θέλεις; τι προσμένεις; Πες μου τι ονειρεύεσαι και κύμα δεν φοβάσαι, ανταριασμένης θάλασσας π' έρχεται και χτυπά σε.. Δεν την θωρείς; Αγρίεψε, φουρτούνιασε και πάλι σκεπάζει με τα κύματα το όμορφο ακρογιάλι... Αφρίζει, δέρνει, δέρνεται, αδιάκοπα χτυπιέται, θολώνει, γκρίζα γίνεται και στους γκρεμούς κρεμιέται... Κουνάς θλιμμένη στη σιωπή, το όμορφο κεφάλι, κι ακίνητη τον καρτερείς, μέχρι που πιάνει ζάλη... το λυπημένο σου κορμί, που τρέμει και σπαράσσει, εδω , σε τούτη την ακτή, τα πάντα έχεις χάσει... Σου γνέφει ο Φάρος, σήματα απανωτά σου δείχνει, κάθε φορά, δέσμες φωτός, απάνω σου που ρίχνει... Τον έχασες!!!Η θάλασσα, τόνε κρατεί κοντά της, και στο γαλάζιο της βυθό, πλέκει τα όνειρά της... Σας ζήλεψε, σας χώρισε, μα εσύ πως να ξεχάσεις, εκεί στην ακροθαλασσιά, τα νιάτα σου θα χάσεις...

Ο ΦΑΡΟΣ. Έπρεπε δύναμη να βρω, ν' ανέβω τα σκαλιά , από μια σκάλα κυκλική ,παλιά και σκουριασμένη, που της αράχνης οι ιστοί την είχαν σκεπασμένη σε κάθε βήμα τρίζανε, πιανόταν η καρδιά ... Ανταμοιβή ονειρική, στην κορυφή σαν βγήκα... και άνοιξα με προσοχή μια ξύλινη πορτούλα, μια δίνη τόσο φωτεινή τριγύρω μου ευρήκα, το στόμα μου έμεινε ανοιχτό, άλαλη με την βούλα.. Θάλασσα!!!Τόσο λαμπερή, τον ουρανό φιλούσε, στο βάθος του ορίζοντα με τ' απαλό της κύμα, 16

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

και ένα σύννεφο μικρό, στα χέρια του κρατούσε, τη γνώση, που έσπρωχνε πανί, με τον αέρα πρίμα... Θάλασσα!!!Τόσο μαγική, έβγαινε στ' ακρογιάλι, στις χρυσαφένιες αμμουδιές κι αγκάλιαζε ανθρώπους, αναζητούσαν την δροσιά στην τρυφερή αγκάλη, αμέτρητους παράδεισους κι ονειρεμένους τόπους... Θάλασσα!!!Ζωοδότρια, του ήλιου αγαπημένη, απέραντη, άχραντη θεά, ονείρων μονοπάτι, Πρώτη φορά από ψηλά, χιλιοτραγουδισμένη, σε είδα και κατάλαβα την τόση σου αγάπη...

ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΠΥΞΙΔΑ Με σπασμένη πυξίδα πως φεύγεις ταξίδια.. στις μεγάλες φουρτούνες, νικητής πως θα βγεις; τα νερά με τ' απύθμενα βάθη...θα μπορέσεις να δεις; η κρυστάλλινη διάφανη αύρα δεν θα' ναι η ίδια... Περιδέραιο τύχης να πάρεις μαζί σου φτιαγμένο απ' το θρήνο νεράιδας του βάλτου... Κρίνους, αφρούς των κυμάτων αβύσσου, μυστικής εκατόμβης, πανάρχαιου χάρτου... Ολοστρόγγυλα ψάρια, βουβά θα φανούνε... αχιβάδες αθώες στις λευκές αμμουδιές... που θ' αράξεις σαν αρχίσουν τα ξάρτια να σπούνε, στου τρελού του νοτιά τις στυγνές προσταγές... Σκουριασμένα αστέρια ,τσαμπιά από καμπάνες σε σκούρα φυλλώματα μέσα κρυμμένες.. στο παρθένο νησί....φυλακίστηκαν μάνες, μαύρα τα κρίνα...οι ζωές τους θαμμένες... Οι ναυαγοί των ονείρων στην τύχη ξεσπούνε ποταμοί από δάκρυα χαμένων ελπίδων... οι σπασμένες πυξίδες στο χαμό οδηγούνε αθώα τα πρόσωπα...των στημένων παγίδων...

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Ο ΨΑΡΑΣ Φόρεσε το κασκέτο του, το σκούρο το γυαλί του, πήρε και το τσιμπούκι του κι όλα τα σύνεργά του, τη βάρκα έλυσε γοργά, σήκωσε το κουπί του κι έβαλε εμπρός την μηχανή, κι η θάλασσα μπροστά του... Κύμα μικρό και δροσερό σηκώνεται στην ρότα, κι ένα λευκό, πανέμορφο θαλάσσιο μονοπάτι, ανοίγεται ξοπίσω του, μα εκείνος πρώτα πρώτα, κοιτάζει τον ορίζοντα, με το έμπειρό του μάτι.... Βρίσκει τον τόπο που ζητά και που καλά γνωρίζει, πετά τα δίχτυα κι ύστερα στην απεραντοσύνη... ρεμβάζει...κι ως το χάραμα...την βάρκα του γεμίζει, με ψάρια και θαλασσινά χωρίς καμιά βιασύνη... Τα κάτασπρα μουστάκια του τα πότισε η αλμύρα... τα γένει του μπερδέψανε απ την ορμή τ' αέρα, όμως αυτός χαμογελά και λέει ..ότι επήρα, από την θάλασσα παιδιά είναι η χαρά της μέρας...

ΤΟ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ Δέκα χιλιάδες χρώματα βάφουνε τα νερά της, ο ήλιος σαν βυθίζεται μέσα στην αγκαλιά της, παύει το αναντάριασμα, αμέσως γαληνεύει, ένα μαζί του γίνεται κι αρχίζει να σαλεύει, Τον ε τυλίγει απαλά θολώνει την μορφή του, μέσα στο σφιχταγκάλιασμα χάνεται η δύναμη του. Αλλά κι εκείνη καίγεται, αλλάζει η θωριά της, κι όλα τα χρώματα της γης αστράφτουν στα νερά της. Κάθε ηλιοβασίλεμα, θαύμα του κόσμου μοιάζει, ο ήλιος την θάλασσα φιλά κι αυτή αναστενάζει. Από μεγάλο έρωτα και προσμονή συνάμα, είναι μοναδική η στιγμή που ζουν αυτό το θάμα

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΤΟ ΑΓΚΑΛΙΑΣΜΑ Στο βαθυγάλανο νερό, κοράλλια μεταξένια, ψάρια μικρά πολύχρωμα, φιλούν νοσταλγικά, τις λουλουδένιες τους κορφές, τα ασημένια φύλλα, σαν θίασος επί σκηνής κινούνται ρυθμικά.. Στις πύλες των ωκεανών στους βράχους των κυμάτων, εκεί που ζουν δαιμονικά ,πλάσματα του νερού, κάτω από τους αστερισμούς ,ουράνιων θαυμάτων παίζεται η παράσταση του παράλογου καιρού... Γοργόνα!! Χάντρα θαλασσιά, φορεί στον αφαλό της, διάφανο...ονειρικό, το μαγικό της μπούστο... βγαίνει στον φάρο των λυγμών, δεν χάνει τον καιρό της, αναζητά το θύμα της, για το ακριβό της γούστο.. Ο θίασος ακολουθεί, στην τελευταία πράξη, ντυμένος φεγγαριών ιστούς, κινείται στην τροχιά της, γοργά σιμώνει στην ακτή και πριν το θύμα αρπάξει, κάνει στροφή απόκοσμη χτυπώντας την ουρά της... Θωπεύει την λαχτάρα του, μαγεύει την λαλιά του, μ' ένα παρθένο στεναγμό σιμώνει, τον αγγίζει, του βάζει φύκια κι αχινούς επάνω στα μαλλιά του, τόνε τραβά στα βάθη της, το αίμα του στραγγίζει.. Υστερα, με τον θίασο το ρίχνει στο χορό... ήρθε το χρώμα κι έβαψε αχνά τα μάγουλά της... κείνου το σώμα άψυχο πλανιέται στο νερό, κι εκείνη φεύγει...αναζητά τα νέα θύματά της...

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ.. Αντάριασμα θάλασσας....πορφυρή καταιγίδα... γκριζόλευκα σύννεφα τρέχουν... ποτάμι το δάκρυ.... προσπαθώ και παλεύω αδύναμα..να σταθώ σε μιαν άκρη... μη με σύρουν στο διάβα τους και μαζί την ελπίδα... Οι αντάρτες οι γλάροι... ανυπάκουοι αλήτες... στη στεριά, στα βουνά τα θεόρατα ανέβηκαν... τι αφήσανε πίσω τους μια στάλα δεν σκέφτηκαν.. αλλοπρόσαλλα φέρονται...πάλι γίνονται θύτες... Και μια σκούνα φευγάτη από ονείρου ταξίδια.. προσκυνά με το ζόρι τα απόκρημνα βράχια... η πλώρη της ξύλινη...βαμμένη... σαν κίτρινα στάχια... και τριγύρω, σκοινιά την τυλίγουν σαν φίδια... Το ξέσπασμα άρχισε...οι ανέμοι βουίζουν... η βροχή μαστιγώνει και δέρνει την πλάση... η καρδιά μου αντέχει...ποτέ...μα ποτέ δεν θα χάσει... όλα αυτά που πιστεύει...στη ζωή πως αξίζουν....

ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΙΝΕ!! Θάλασσα γίνε μάτια μου κι ήλιος εγώ θα γίνω, στην αγκαλιά σου σαν κερί την φλόγα μου να σβήνω... Σαν βασιλέψω να χαθεί το φως μου στα νερά σου, έλα λοιπόν αγάπη μου, δος μου την αγκαλιά σου... Και θα σου βάψω τα νερά, μαβιά, πορτοκαλένια, θ' απλώσω από πάνω σου σύννεφα φιλντισένια... να αντικατοπτρίζονται στα χρυσαφιά νερά σου κι όλα τα χρώματα της γης ν' αστράφτουν στην θωριά σου... Κύμα μικρό...σαν το φιλί, στείλε κανακεμένο όλες τσ' ακτίνες μου, μια μια, να μου φιλεί προσμένω ..

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

KΑΤΕΡΙΝΑ ΛΑΝΑΡΑ

ΑΓΚΥΡΕΣ Όλα όσα ήθελα να πω, έχουν ρίξει άγκυρες στα χείλη. Τι κι αν φυσάει ο άνεμος και τα πανιά μου σκίζει και η θάλασσα με λύσσα χτυπάει το σκαρί. Σκαλώσανε σε ύφαλους οι λέξεις, δεν μένει πια παρά να κόψω το σκοινί. Όλα όσα ήθελα να πω, ναυάγια που στον βυθό σκουριάζουν. Στα ύφαλα τους οι σμέρνες πια φωλιάζουν. και στον υγρό τους τάφο κλαίγοντας ,γερνάει η ψυχή. Όλα όσα ήθελα να πω, στοιχειώνουν την καρδιά μου και ανελέητα χτυπούν κάθε ταξιδευτή. Κι έμεινα μόνη να μετρώ τ’ άτυχα όνειρά μου, που έκαναν το λάθος και άνοιξαν πανί.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΘΑΛΑΣΣΕΣ Πέρασα χίλιες θάλασσες αφέντρες , ξελογιάστρες όλες τους πάνω μου άφησαν τα κοφτερά τους χνάρια. Θάλασσες που με πλάνεψαν μου ξέσκισαν την σάρκα και ναυαγό με έκαναν στα άπονά τους χάδια. Απάντησα θάλασσες θεριά μαβιές κι ανταριασμένες . που την οργή τους ξόδεψαν απάνω στο κορμί μου. Στο σαλεμένο μου μυαλό σειρήνες τριγυρνούσαν ρουφήχτρες μες την δίνη τους την σκέψη μου τραβούσαν. Γνώρισα θάλασσες γλυκές και χαμηλοβλεπούσες με τα φιλιά τους μέθυσα γαλήνεψε η ψυχή μου. Συνήθιζα απάνω τους τον πόνο μου να σέρνω μες στα θλιμμένα μάτια τους την τέρψη μου να ξεπλένω. Την μια με πόθο αχόρταγό κούρσεψα το κορμί τους με βίτσια πρόστυχα λάβωσα την ψυχή τους. Την άλλη σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά τους πλάγιασα να φύγει ο πόνος, να χαθεί να τον επιεί η μάνα θάλασσα. Πέρασα χίλιες θάλασσες αρχόντισσες κυράδες όλη η ζωή μου είναι αυτές άλλη ζωή δεν έχω.... 22

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ Άκου την καρδιά μου πως χτυπά, μπορείς στον ρυθμό της να χορέψεις, με δίχως λόγια κι όμορφες λέξεις, μόνο κράτα με απόψε αγκαλιά. Κι αν τα μάτια κλείσεις και αφεθείς την μελωδία θα ακούσεις της σιωπής, τα όνειρά σου στο κορμί μου αφημένα θα σαλπάρουνε για μέρη ονειρεμένα σε βυθούς που ανασαίνουνε κοράλλια σε νησιά που φυσάνε μαϊστράλια και θα βρεις τους κρυμμένους θησαυρούς. Στην θάλασσα μου μην φοβάσαι δεν θα σ’ αφήσω να χαθείς, μα στο ταξίδι αυτό μην λησμονείς, τους κτύπους της καρδιάς μου να ακούς και να κρατάς τους ώμους μου ζεστούς. ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ Μια θάλασσα η σκέψη μου κρυφά με ταξιδεύει, σ΄ αλαργινά περάσματα και στης ψυχής τα μέρη. Μια θάλασσα με έχασε μια θάλασσα με βρήκε έφυγε και με ξέχασε πάλι με δώρα ήρθε. Ας είναι θάλασσα ο καιρός, που τις στιγμές θα ορίζει και πριν μπατάρει τ΄ όνειρο την πλώρη μου θα γυρίζει. Αν είναι θάλασσα γραφτό μονάχη μου να μείνω, στην αγκαλιά σου να χωθώ και κύμα σου να γίνω. Να ταξιδεύω σε στεριές που κάποτε πατούσα, 23

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

να σβήνω και να χάνομαι σε ότι αγαπούσα. Αχ θάλασσά μου πάρε με μέσα στην αγκαλιά σου, από τα χείλη σου να πιω τα γαλανά φιλιά σου. Για δεν αντέχω θάλασσα της πίκρας το γινάτι, γιατί το μίσος θέριεψε και στέρεψε η αγάπη. Αχ, με τρομάζει Θάλασσα η μάσκα αυτού του κόσμου, που για αγάπη μου μιλά μα τρώει τον λογισμό μου. ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ ΤΑ ΝΕΡΑ Ξυπόλυτος ξεκίνησα να βρω τον Θείο δρόμο, τα πόδια μου ματώσανε στ' αγκάθια των μαρμάρων κι ένας άγγελος μικρός με άγγιξε στον ώμο, μα η φωνή του χάθηκε σ' αλαλαγμούς βαρβάρων. Γέμισε το δωμάτιο παράνομο καπνό, τα σωθικά μου έγιναν ο βούρκος αθανάτων, ποντίκια π' ακολούθησαν τον μαγικό αυλό, χλευάζουν την ανημποριά των μασημένων κάβων. Ανταριασμένος ο καιρός λυσσομανά , χαλάει, αχόρταγη η Θάλασσα τους φάρους καταπίνει. Μάγισσα η νύχτα σέρνεται τον φόβο μου κεντάει και τις γυμνές αλήθειες μου στα κύματα αφήνει. Χαράκωσε το βλέμμα μου το ούρλιασμα της νύχτας, Η Σκύλα και η Χάρυβδη μου παίρνουν το μυαλό, την ρότα μου την χάραξα στα βλέφαρα της νύστας , μ' αυτό το σαπιοκάραβο, στο τέλος θα πνιγώ. Αγκομαχώντας η βροχή, χτυπά το πρόσωπό μου, στα μάγουλά μου αυλακιές, ορίζουν την ροή, μέσα σε τούτο τον χαμό , ξέχασα τον Θεό μου, μόνος σκοπός , μόνος Θεός, για μένα η ζωή. Τσακίστηκε η πλώρη μου στον έρωτα των βράχων και η ψυχή βυθίστηκε στα μαύρα νερά της θλίψης. 24

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Από τα σπλάχνα του βυθού φέρνω Θεούς των Βάκχων που μεθυσμένοι πλάγιασαν στην αγκαλιά της λήθης. Μες στο φλασκί τους κουβαλούν αθάνατο νερό, τα ξεραμένα χείλη μου στην πόση του σφαδάζουν, τραγούδια Διονυσιακά ζαλίζουν τον καιρό και μ' ένα σκούντημα απαλό απ' τ' όνειρο με βγάζουν. Τα μάτια μου σταμάτησαν σπρώχνοντας το ταβάνι κι από τις γρίλιες του μυαλού ξεχύθηκε το φως, κατάφερε η σκέψη μου ν' αράξει σε λιμάνι και την ψυχή μου άγγιξε και πάλι ο ΘΕΟΣ. ΜΙΑ ΣΚΕΨΗ ΜΟΝΟ Λυσσαλέα βλέμματα στα ξάρτια σου ανεμίζουν, τα φοβισμένα μάτια σου κρύβονται στο αμπάρι. Τρίζουν οι μπουλμές και τα φοβίζουν, βαστούν γερά το όνειρο, στερνό τους αγκωνάρι. Θαρρείς τα σύννεφα καβάλησαν στου κεραυνού την πλάτη και την οργή του βάλθηκαν με χάδια να μερώσουν. Μα με γινάτι αλόγιστο σου σπάει το κατάρτι. Φλέγεται η σημαία σου , οι αθάλες της το στόμα σου πικραίνουν. Εμπρός στα λόγια σου τα ψέματα χωλαίνουν, πως τάχα θα γλιτώσουμε σε τούτο τον χαμό. Στις φλέβες σου χορεύουν τα βιδάνια και στο μυαλό σου κόβουν βόλτες Λαιστρυγόνες. Στην κουπαστή σου γαντζώθηκαν γοργόνες που λαχταρούν να βγούνε σε λιμάνια. Καρφιτσωμένα τα δάκρυα σου στα σεντόνια, που άπλωσες απάνω στην μαΐστρα σειρήνες ψάχνοντας το βλέμμα σου, χαϊδεύονται στα στήθια και μπρος στα κύματα το ύψος σου, χλευάζουν τα τελώνια Μονολογείς την προσευχή που σου ‘λεγε η μάνα, σε κάποιο παραλήρημα κίτρινου πυρετού , για να ξορκίσεις το κακό και του καιρού τα μάγια, να διαλυθούν και να σκορπίσουν στον βυθό. Το πούσι φόρεσε η νύχτα την γύμνια της να κρύψει, στον κόρφο της κουρνιάζει το φεγγάρι. Μέσα σ’ αυτόν τον χαλασμό μια σκέψη σε κρατάει, τα μαύρα μάτια της που λένε σ’ αγαπώ. 25

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΜΑΙΡΗ ΜΠΡΙΛΗ

ΣΤΑ ΝΕΟΓΕΝΝΗΤΑ ΚΥΜΑΤΑ

Στον αφρώδη διάδρομο του γαλανού μαιευτηρίου έπλεαν ασπροντυμένες νύμφες. Με τα μυροφόρα πέπλα τους φρόντιζαν νεογέννητα κύματα μυώντας τα στον υγρό χορό τους. Εκεί, στη συνουσία των νερών Θάλασσα και Ποταμός πάντρευαν τα παιδιά τους.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΚΙ ΕΣΥ.. Κι οι γλάροι μόνο την αίσθηση έχουν απ’ το αλάτι που τους έχεις βαφτίσει ποτέ δεν θα τους ελευθερώσει. Ω! Μη θυμώνεις κι εσύ.. Θάλασσα σοφή σκοντάφτεις σε στεριές. κι εσύ............ είναι ο τίτλος του άλλου ..

ΤΟ ΛΟΥΣΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Το λουσμένο φεγγάρι δίπλωσε στις πετσέτες της -Σε είκοσι πέντε μέρες τα χρυσά σου μαλλιά θα στεγνώνουν τους καθρέφτες μου -Όλη μου η ζωή... φώτισε λυπημένο και σαν να μην είχε ξανάδοκιμάσει πόνους γέννας -Θα σε γεννήσω ξανά! το παρηγόρησε Η Θάλασσα

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΣΤΟ ΚΥΜΑ Εδώ κι εκεί ' Ασκοπα σαν κι εσένα, κύμα μου δακρύζοντας Δεν τριγυρίζω Άσκοπα σαν κι εσένα, αποκρίθηκε αφρίζοντας και έριξε μια αξόδευτη παιδική λευκότητα πάνω της ''Καταλαγιάζω το θολό γιατί μόνο έτσι γίνεται διάφανο'' και έλαμψε στα μάτια της ο Λόγος του..

ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣΟι εραστές είναι μαστιγωμένοι κωπηλάτες διαπομπευμένοι σε φλογερά ευφυή σώματα ξεσηκωμένοι από αυτοκρατορικό τάγμα Πετάγονται στα ανοιχτά της θάλασσας Ασπάζονται τον Πρωτέα (θεό και ενδυματολόγο) μιλούν άπταιστα την γλώσσα του σώματος μαθαίνουν αναρρίχηση και κολύμπι Συναντιούνται σε πλάγιες στάσεις σαν άρπες που τρίζουν, σύμφωνα μυστικά τις άδηλες ασταθείς αποστάσεις τους. Θεραπεύουν με οργασμικά φωνήεντα τα σημάδια των κρίκων,τις αμυχές της πλάτης σε βαθουλώματα κλεινών αλυκών . Ξεδιψούν με ποτά φιλιών θέλγητρα και καπρίτσια σε πίστες θανάτου Γλιστρούν σαν χέλια από σχισμένα δίχτυα για άλλον απόπλουν Πετάγονται στα ανοιχτά της θάλασσας 28

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΟΥΡΑΝΟΣ & ΘΑΛΑΣΣΑ -Χάρισέ μου κάτι.. -Μα, δικά σου έχεις όλα τα πλούτη Δεν σου λείπει τίποτα. και έστρεψε με συγκατάβαση το πιο έκπληκτό Του, βλέμμα πάνω της Εκείνη κοίταξε τον ουρανό. και έστρεψε με ευχαρίστηση το πιο αγαπημένο Της, βλέμμα πάνω του. Ήταν ντυμένη το φθινοπωρινό Του γαλάζιο. Πάντα ξεχνούσε να φορέσει το δικό της χρώμα όταν έφεγγε η Θάλασσα

Η ΘΑΛΑΣΣΑ η θάλασσα να μας κοιτά από το μπαλκόνι σαν μικρό κορίτσι με τα γαλάζια μάτια της απλώναμε τα χέρια μας στα κυματιστά μαλλιά της και τότε αυτή γινότανε γυναίκα φανέρωνε με ψιθύρους τις καμπύλες της πλάι στα δάκτυλά μας και τότε εμείς ακίνητοι να την κοιτάμε με δύο μάτια ένα δικό σου κι ένα δικό μου φύτρωναν κοράλλια 29

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

στον κύκλο του λαιμού της με στάχτες στα μαλλιά γινότανε γριά βυθιζόταν στις ρυτίδες της στα ρίγη της συγκίνησης που σήκωσε το σώμα της στον κόλπο της ψυχής μας. Μείναμε ν’ απορούμε, πόσο απέραντο υπάρχει που να μπορεί να μηρυκάζει τόσο γρήγορα ένα πλάσμα πάνω στη γη.

ΣΤΟΥΣ ΣΠΟΡΟΥΣ ΤΩΝ ΝΕΡΩΝ Εκεί που τα νερά άφηναν τους σπόρους τους φύτρωναν κάτι λευκά μικρά άνθη οι γεωπόνοι ν' απορούν μετά έβγαλαν φτερά και πέταξαν άφηναν γλάρους στα κύματα και ασημωμένες χορεύτριες στον ρευστό κήπο της θάλασσας Κι εγώ στο μπαλκόνι μου να θαυμάζω ότι φυτρώνει..

ΑΛΜΥΡΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Αγνάντευε τη θάλασσα, σχεδόν ακατάκτητος μύριζε τη θάλασσα κουρνιασμένος με φτερό γλάρου μήνυσε στη θάλασσα ονομάζομαι ..Βράχος αγκάλιασέ με θέλω πάλι Να γίνω Πρίγκιπας 30

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Σαν μια παλιά πλύστρα να θέλει να σου πάρει τα ρούχα Ο ήλιος σχοινιά να ρίχνει τις αχτίδες του κι ο έλικας μανταλάκι να θέλει να σκάσει ένα χαμόγελο (εν λευκώ) Στο βαθύ λουλάκι της μπουγάδας της, Η Θάλασσα! Ε!... αυτό είναι καλοκαίρι

Ο ΓΕΡΟ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ Ο καπετάνιος έρχεται σιωπηλός ανασυρμένο ναυάγιο Κάθεται κέντρο στα θραύσματα μιας Κίρκης μουσικής που μεταμορφώνει. Το bar σε Φιλόπτωχον οι θαμώνες σε πίθηκοι γοργόνες με άγκυρες οι όμορφες κυρίες. Δύο αλυσιδωτοί γορίλες. Ω! βαθύπιοτη θάλασσα μεταλλαγμένης ευσπλαχνίας! ''Τα αισθήματα σε σώμα για το Φιλόπτωχο ταμείο '' Ο γερο- καπετάνιος φεύγει σιωπηλός ανασυρμένο ναυάγιο.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΘΑΝΑΣΗΣ ΠΑΝΟΥ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ Η απανεμιά της θάλασσας δεν είναι κενότητα ανέμου. Είναι απανεμιά προλαλούσα. Γι’ αυτό και οι ναυτικοί δεν είναι Άνθρωποι κενοί. Είναι οι αναγνώστες του ανέμου.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΜΠΛΕ «Γλυκιά μπουνάτσα, υποσχόμενο αναμάμαλο και ο θηρευτής με το λαστιχοβόλο αλεξικέραυνο, απομακρύνεται πλαναριστός στο πέλαγος αργά μέσα στο μπλε, πίσω από το πέπλο των αθερινών συμπορευτής, της ασημοκόκκινης συναγρίδας.»

ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ Στο όνομα σου Ξύλινα τρέχουν πλοία Ζωσμένα από μελίσσια φωτιάς Γαλάζιο σκούρο Κι αυτά τα γράμματα είναι νερό Ενός ποταμιού Που στην καμένη ξεχειλίζει καρδιά μου

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

α΄ Ενάντια, αρμάδες ταχύπλοες πλέουν και εγώ ντυμένος του Θεού Βισνού τον χιτώνα Ντέφι στα χέρια του Βούδα τις μέρες κουβαλούσα στις ιερές της Τροίας πεδιάδες του Γανυμήδη το γλυκό κρασί ώσπου το βρόχινο νερό την άγονη πίστη μου έφερε στον Όλυμπο β΄ Με ένα σάλτο στα ξάρτια Κόντρα στο αλάτι τα στήθια Και σαν φρικτά φαντάσματα της τρικυμίας οι δίνες φθίνουν ασφυκτικά τα αναδιπλωμένα του κρανίου σου όνειρα χτικιά. γ΄ Η θάλασσα δεν πεθαίνει. Το ναυαγισμένο κορμί μας στης γης την θλιμμένη μνήμη προσμένει το χαμένο μας ίσκιο να κολυμπήσει ξανά. δ’ Δεν είναι ανάγκη τα κύματα να πιάσεις απλά να ακούσεις της φουρτούνας το έλεος. 34

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΡΙΣΤΟΝΑΥΤΗ Εκπνέω θαλασσινό αέρα γιατί υπήρξα Αριστοναύτης. Όταν τα χείλη μου σφαλίζουν, στα δύο ανοίγει το στήθος, δύο και οι καρδιές μου ξεπηδούν, ταξιδεύοντας με τις στριγκλιές του ανέμου. Κι ήταν χαρά μέσα σε καταιγίδα, χαρά απόθεμα ηλικίας που η ανηφόρα της οδηγεί στο στοιχειωμένο το λιμάνι. Εκεί, που οι γυναίκες σερβίρουν Εύθραυστες καρδιές στο δείπνο των ναυαγισμένων πλοίων Εκεί, στην αναγωγή των Αριστοναυτών, στην υγρά εκλεκτικότητα, στην ευλογία του Ποσειδώνα. Εκεί, Βρυχώμαι , αλυσοδεμένος από την μύτη Με το στήθος ανοιχτό, Φυλακισμένος στη στεριά με το μυαλό διασκορπισμένο στα πελάγη. Αναμένω, μια πνοή θαλασσινού αέρα στο κοιμητήριο της προσωπικής μου πορείας, ταξιδεύοντας δια ξηράς.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΤΟ ΥΔΑΤΙΝΟ ΠΕΡΑΣΜΑ

φίλος μου ο Ιάσωνας απεβίωσε σε έναν εφιάλτη του, από υπερβολική

ποσότητα θαλασσινού νερού, στο βάθος του κορινθιακού κόλπου. Βλέπεις η ζωή παίζει παιχνίδια απρόβλεπτα, αν σκεφτείς ότι το μόνο υπερβολικό που κάναμε στην νεανική ηλικία ήταν η υπερκατανάλωση αλκοόλ, τότε που η παρέα μας πίστευε, ότι γεννηθήκαμε καταμεσής στον κατακλυσμό κάτω από την κιβωτό του Νώε , κολυμπώντας. Στη γιορτή μου, μου δώρισε το προσωπικό του ημερολόγιο, δίνοντάς μου το δικαίωμα να μοιραστώ τα όνειρά του, όπως τα ζούσε στις υπόγειες στοές του νου του. Παραθέτω το όνειρο, όπως ο ίδιος το έχει περιγράψει. Τον αγνό θάνατο μέσα στον υδάτινο κόσμο, σε αυτόν που έχει για φωλιά την άπιαστη κατάδυση, πέρα από τα συμβατά όρια. Την κατάδυση που θανατώνει την υπέρμετρη κοινωνική ανάδυση, μιας καθώς πρέπει κοινωνικής ζωής. – Εγώ ο δύτης , παρουσιάζω το τέλος της πορείας μιας ζωής, μιας τεθλασμένης που αφάνισε την λογική, στα υδάτινα αλμυρά κάτοπτρα της ύπαρξής μου, που ωστόσο θα μπορούσε να είναι και δική σου. Με θεωρούσαν καλό καταδύτη, γιατί παρ’ όλη την εμπειρία των καταδυτικών μου χρόνων, κρατούσα πάντα αυστηρά, τους κανόνες ασφαλείας και παρέμενα ψύχραιμος βραδυκίνητος ψαροκυνηγός,, επιλέγοντας πάντα την δύσκολη λεία, στους δικούς της όρους. Με ακέραιο τον σεβασμό μου στο περιβάλλον της. Ξέρεις, πρέπει πάντα να ξεχωρίζεις την ζεστή αγκαλιά του νερού. Την ζέστη του δικού σου σπιτιού και την αντίστοιχη του πρόστυχου σπιτιού. Εννοώ με το τελευταίο, οτιδήποτε ξεφεύγει από τους κανόνες ενός ευγενούς θυροκυνηγού. Η ώρα ήταν 0.00 και σιγά – σιγά βυθιζόμουνα στο βαθύ μπλε, αφήνοντας πίσω μου όλες τις φοβίες που φώλιαζαν χρόνια μέσα μου, σαν παράνομες πόρνες σε κρυφά σαρκικά ραντεβού. Οπωσδήποτε πρέπει να διαχωρίζεις τον φόβο ενός επικείμενου πνιγμού, από το βαθύτερο φλογερό υπαρξιακό ερώτημα του μετέπειτα. Αυτή η βουτιά ,ήταν μια βύθιση σε δίνη πρωτόλεια, πού οδηγούσε κάθετα στο βασίλειο του Μέγα – χταποδιού. Στον παμπόνηρο μονόφθαλμο που καπηλεύεται τα πνευμόνια μου από τις πρώτες καταδύσεις της παιδικής μου ηλικίας.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Είχα περάσει το βάθος των ορίων μου, όταν αντίκρισα το στολισμένο θαλάμι του. Κοράλλια και όστρακα σε διάφορα μεγέθη στόλιζαν με αρχιτεκτονική χάρη την αυλή του, την στρωμένη με βελόνες πολύχρωμων αχινών. Όταν με αντίκρισε ο πελώριος Μονόφθαλμος θέλησα να πλησιάσω πιο κοντά για να ακουμπήσω το Μέγα – μαλάκιο. Το πρόστυχο σε βάρος του κόλπο μου, ήταν να το παρασύρω στην επιφάνεια και να του δείξω, πως τόσα χρόνια προσπαθώ να ξεφύγω από την δικιά του βασιλική απάθεια. Ίσως η πράξη αυτή είναι και μια εξιλέωση για τον ψυχικό όλεθρο που ζω, όταν προβαίνω σε πλαναρίσματα και άπειρα καρτέρια. Εκεί στην επιφάνεια, θα ανανεώσω και την αναπνοή μου και θα ετοιμαστώ για την άπνοια της τελευταίας κατάδυσης. Η έννοια άπνοια είναι συνώνυμη με την έννοια ζωή. Η ζωή για τον δύτη, είναι μια φούσκα αέρα που σέρνει μέσα στο νερό. Έτσι αν χώσει κανείς κακοπροαίρετα το δάχτυλό του σε αυτή την μπάλα ζωής και αφαιρεθεί το οξυγόνο, με την άπνοια, ζούμε λίγο παραπάνω, βέβαια με ψευδαισθήσεις, σαν να προσπαθούμε να ανατρέψουμε το αναπόφευκτο, σαν να προσπαθούμε δηλαδή, από το κρασί να φτιάξουμε σταφύλι. Κατά τα άλλα, έξω από την θάλασσα μπορεί να κυριαρχεί καταιγίδα, ενώ στο βάθος της ο απνιστής δύτης χορεύει μπροστά στη πύλη της απόλυτης ακινησίας. Ενώ είχα βγει λοιπόν από τα όρια μου, έκπληκτος είδα το χταπόδι, αντί να οπισθοχωρήσει στο θαλάμι του, με μια αστραπιαία κίνηση να με αγκαλιάζει. Κι όμως, τα χταπόδια… πετάνε. Τα πόδια τους γίνονται οκτώ ευέλικτες μπαλαρίνες που γλιστράνε στο γαλάζιο του βάθους, σε μια αρμονία μαγική, που σε κάνει να χάνεις την αίσθηση των ορίων του πραγματικού και της φαντασίας. Αφέθηκα στην παγίδα του. Ο αέρας που υπήρχε μέσα μου, στα πνευμόνια, δεν τροφοδοτούσε πλέον, ούτε με ελάχιστο οξυγόνο τον εγκέφαλό μου. Ο χρόνος αδυσώπητα τσίγκληζε όλο το μυϊκό μου σύστημα, όλο το υδάτινο περίβλημά μου, με ρίγη υψίστης τάσεως από το γλυκό νάζι του νερού. Η εντολή ανάδυση, μπροστά στη θέα του πεπρωμένου που μεταμόρφωνε τη ζωή σε θάνατο, ατόνησε και έσβησε. Και… η αιώρηση. Αυτές οι φευγαλέες στιγμές ζητωκραύγαζαν με βραδυκίνητες σκέψεις που έπλαθαν ψευδαισθήσεις αθανασίας. Τώρα πια σε αυτή την αιωρούμενη θαλασσογραφία, η αποστροφή της πραγματικότητας οδηγούσε σε κάθετη βύθιση με φανταστικούς ήχους ντομινουήτας, στο υδάτινο πέρασμα. Φαντάστηκα το σώμα μου δεμένο με τα πλοκάμια του σε ένα χορό ή μια μάχη που το αποτέλεσμά της ήταν προκαθορισμένο. Ο χορός μας έγλυφε την υδάτινη γαλήνη, όπως μια παράνοια

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

οδηγεί τις αισθήσεις, μέσα από την ευδαιμονία σε άγνωστες χρονοδίνες. Και… η ώρα της μάχης. Τα πόδια του με αγκάλιαζαν πλέον θανάσιμα και άκουγα μέσα μου το τρίξιμο των κοκάλων. Ενστικτώδικα και παθιασμένα δάγκωσα το μάτι του μονόφθαλμου, ενώ ένοιωθα τις βεντούζες του να γλιστρούν στον οισοφάγο μου και από εκεί στο στομάχι μου. Αναμφίβολα είχα ένα γερό στομάχι που θανάτωνε οτιδήποτε απειλούσε την ύπαρξή μου. Ο εγκέφαλός μου, είχε δεχθεί το ψευδές μήνυμα, πως ο αντίπαλος, ήταν πια ένας ζωντανά φαγωμένος μαχητής. Ερωτοκυλίθηκα στον πυθμένα ημίνεκρος και κατέληξα στο σκαμπό ενός υδάτινου πιάνου, ακούγοντας μια άηχη μουσική. Ο Ποσειδώνας, είναι αλήθεια, έχει ένα πιάνο στο βυθό, κάνοντας τα καραβάνια των όρθιων θηλαστικών να φύγουν μετά τον κατακλυσμό σε «χαμένους χρόνους και διπλά επίπεδα», όπως ανέφερε και ο Ρεμπό. Οι δυνατές άηχες νότες, ζωντάνευαν το αβέβαιο και ταξίδευαν δια πυθμένος και ύδατος θαλασσινού, σαν τρελές πυγολαμπίδες, στο απέραντο του επέκεινα, του πέρα και πάνω από την ζωή. Από όλα τα βάθη και τις αβύσσους ξύπνησαν οι χαμένοι χρόνοι, τα ναυάγια της ιστορίας και οι ναυτικοί και οι δύτες οι κατατρεγμένοι από Ερινύες, όλοι αυτοί οι τακτικοί πελάτες της θάλασσας , οι πάντα μεθυσμένοι από αλάτι, ρούμι και περιπέτειες. Εδώ αρχίζει και η τελευταία πράξη που σου αναφέρω. Μου πρόσφεραν από το κρασοπότηρο του Ποσειδώνα μια νέα γεύση σαν από σώμα ερωτικών Αμαζόνων. Στα χείλη μου μέστωσε η άπιαστη αλμυρή ομορφιά που το μεθύσι της έδωσε ήχο στις νότες που ξεπηδούσαν από τα χέρια του Μονόφθαλμου, πάνω στο υδάτινο πιάνο. Άναψα τον φακό μου και με ένα όστρακο χάραξα στη πλάτη του τα τελευταία λόγια. «Μη κλαις, δεν είναι τίποτα, δεν είναι τίποτα, η ζωή είναι θα περάσει…» χάραξα τους στίχους του αγαπημένου μου ποιητή Αργύρη Χιόνη. Αγαπητέ φίλε, πριν δοκιμάσεις και εσύ σαν επιλογή διεξόδου από την ζωή, το υδάτινο πέρασμα, σε προειδοποιώ , ότι αν δεν έχεις λερωθεί από τις εμετικές θύελλες της στεριάς και από τα ξεράσματα της ανθρώπινης κατάντιας, αν δεν γίνεις παιδί της λιτότητας, του μυστικού της ήρεμης ζωής που στα μαλάκια είναι χαραγμένο, αν ταξιδεύεις πάντα δια ξηράς σε περιχαραγμένους δρόμους, δεν θα ακούσεις ποτέ τις υδάτινες νότες που διαχωρίζουν την γνήσια από την μη γνήσια ζωή. Άλλωστε όσο ιδιαίτερα δύσκολη και αδιέξοδη φαντάζει μια κατάσταση ενυπάρχει πάνω από το κεφάλι σου το βαθυσκάφος «dues ex machine” για να ολοκληρώσει την διέξοδο από την σκηνή. Σε αυτό το όνειρο, στο ανέγγιχτο του χρόνου, ο κάθε δύτης, βγάζει την γλώσσα στο έκτρωμα της στεριάς που τον γέννησε… 38

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΑΠΟΥΛΙΑΣ

ΘΑΛΑΣΣΑ Σε θαυμάζω στη δύση , Που ομορφαίνει η φύση των κυμάτων το χρώμα , θα γενεί χρυσαφί, κι ύστερα πορτοκαλί , ΄ ώσπου νά ρθει το κόκκινο να τα γιατρέψει όλα εκεί θα ρίξω τα όνειρά μου μαζί με την καρδιά μου και σε θερμοπαρακαλώ σταμάτα το χρόνο εδώ έρχεται η νύχτα ,τα σκεπάζει το πέπλο της μαύρο στον θάνατο μοιάζει τα φώτα που ανάβουν λαμπάδες μου μοιάζουν σκιές οι φιγούρες τα βλέμματα σφάζουν θάλασσα μην σκοτεινιάζεις και τα μαύρα μην βάζεις κόκκινα μεταξωτά σου αγόρασα πολλά φόρεσε τα ,στη φωτιά να καούνε τα παλιά φόρεσέ τα ,καρτερώ φόρεσε τα να χαρώ

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΟΙ ΚΡΥΕΣ ΝΥΧΤΕΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ Αγριεύει η θάλασσα και φουρτουνιάζει Τις κρύες νύχτες του χειμώνα όταν βρέχει χτυπάει σημαία στο κατάρτι και ουρλιάζει Κουρέλια γίνεται μα εκείνη αντέχει Οι κρύες νύχτες του χειμώνα έφτασαν Να μου θυμίζουν τη μορφή και το κορμί σου κραυγές αγάπης και αγωνίας ζέσταναν Ότι μονάχο και αδειανό έχει η ζωή σου Οι στάλες της βροχής είναι τα κλάματα Και ο γκρίζος ουρανός είναι οι ελπίδες Μου λυπείς και σε ψάχνω τα χαράματα Μα στο κορμί σου κρύβονται παγίδες Ο αέρας που παγώνει τις ματιές μας Κλίνει την πόρτα και κρυώνω στο σκοτάδι Τελειώνουν κάπως έτσι οι βραδιές μας Σαν το φουγάρο που αργοσβήνει στο καράβι

ΤΙΠΟΤΑ Θάλασσα κιόλα τα χάλασα Δες πως κατάντησα Που σε αγάπησα Τίποτα τίποτα Τα δώρα σου ύποπτα Μπαράκια ηδύποτα Και εγώ στα αζήτητα Να κλίνω πληγές Σπασμένες χορδές Νεκρές διαδρομές Προσπέρνα το χθες Βάσανα Και δεν ανάσανα Πόρτα σου άνοιξα Μα το μετάνιωσα Πίστεψα 40

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Και δεν σε λήστεψα Όλα σου τα έδωσα Μα τώρα μάτωσα Όνειρα Φύγανε βόρεια Και εγώ μένω νότια Στα περιθώρια ΑΡΑΧΝΗ Κρατάς τα νήματα και πλέκεις τον ιστό Όποια καρδιά μπλεχτεί ,την φυλακίζεις Έρημος είσαι, χωρίς γυρισμό Καμένο τοπίο ,τη ζωή χαραμίζεις Ποτέ σου δεν πίστεψες και είσαι μόνη Φτωχή μες στα πλούτη που σου έχουνε δοθεί Της ομορφιάς σου τ αγκίστρι δεν το ξέρει Να αλλάξει το δόλωμα και να χαρεί Πρόσεχε τα δολώματα Μην κανείς παραπτώματα Μην κανείς παραπτώματα Πρόσεχε τα δολώματα Σκληρή καρδιά θα μαλακώσεις Όταν νοιώσεις σαν σπασμένης κιθάρας τη χορδή Το ψάρι το δόλωμα το συνηθίζει Αλλάζει τη θάλασσα και τη τροφή ΜΑΛΑΓΚΑ Σαν τα μπλουζ που χαθήκανε Σαν φλαμένγκο που φωνάζει Μία σκιά χαράσσει Το δρόμο της σιωπής Έλα πες μας από την αρχή Εκείνο το παραμύθι Τα γύρω μου μπερδεύονται Και είμαι από ξενύχτι Είναι φορτίο που χάθηκε Στης Μάλαγκα το λιμάνι 41

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Όλοι οι γραφιάδες ψάχνουνε μα και οι πολισμάνοι κοίτα στα βουνά ψηλά ο ήλιος αφέντης βγαίνει σκιές του χθες σβήσανε το σήμερα ανατέλλει ΚΑΡΑΒΙ ΔΎΣΜΟΙΡΟ Σαν τέλειωσε την βάρδια που είχε στο αμπάρι Ένα τσιγάρο άναψε και βγήκε να φουμάρει Και το μυαλό του, άθελα , τον πήγε σ’ άλλα μέρη Εκεί που η φτώχεια κι ο θάνατος ,κάνανε καρτέρι Σε ένα χωριό της Αφρικής σε μια φτωχή καλύβα Η μάνα του ψυχορραγεί απ’ το έιτζ και την πείνα Κι αυτός εδώ ανήμπορος σ’ ένα τρελό καράβι Μάχεται με την μοίρα του, την μαύρη σαν κατράμι Κι’ από ψηλά αγνάντευε της θάλασσας το κύμα Στο νου του πλέκει όνειρα με της ζωής το νήμα Να ΄χε κι αυτός την βάρκα του, και μια ζεστή αγκάλη Τίποτα άλλο δεν ζητά από της γης τα κάλλη μα όταν τον πιάσουν του καπνού, οι ντουμανιές κι οι τζούρες, αρχίζει τραγούδι μαγικό με έναν αλλιώτικο ξέφρενο σκοπό Και ξεπροβάλλουν στο κατάστρωμα των ναυτικών οι φιγούρες Κάνουν ένα κύκλο εκστατικά και στήνουν ξέφρενο χορό Τούτο καράβι στα δύσκολα γλεντάει και χορεύει Στα εύκολα όμως διχάζεται και μοναξιά γυρεύει Είναι καράβι δύσμοιρο και με κακούς τους τρόπους Δεν φταίει ο καπετάνιος του μα το ότι δεν θέλει νόμους

ΚΑΡΑΒΙ ΔΎΣΜΟΙΡΟ Παίρνω το πλοίο της γραμμής Κι αλλάζω τη ζωή μου Κοντά σου λέω να βρεθώ Θα ξανοιχτώ μαζί σου Κι ότι λοιπόν στο παρελθόν Με πόνεσε αφήνω 42

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Στην αγκαλιά σου θα κρυφτώ Για πάντα εκεί θα μείνω Πρώτη αγάπη είσαι εσύ Σε μακρινά ταξίδια Πρώτο ταξίδι κι όνειρο Στου κόσμου τα στολίδια Δεν θα χτυπάει ο βοριάς Το μένος των ανέμων Μόνο τραγούδια από πουλιά Και ύμνοι των αγγέλων Κάθε πρωί τα χείλη σου Το μέλι θα δροσίζει και σαν λουλούδι η αγάπη μας της άνοιξης ,θα ανθίζει Πρώτη αγάπη είσαι εσύ Σε μακρινά ταξίδια Πρώτο ταξίδι κι όνειρο Στου κόσμου τα στολίδια ΔΕΝ ΘΥΜΑΤΑΙ Είν΄ του Αιγαίου το νερό φουρτουνιασμένο , Είναι που λείπει σήμερα το φως ,είναι κριμένο είναι που αυτή την συννεφιά την χαίρεται ο ίδιος είναι που έχει μισεμούς, και κρύβεται ο ήλιος είναι που έχει έρωτα και πάθος στην αλάνα μα δίπλα ανάβει το κερί χαροκαμένη μάνα είναι που έχει τις ακτές ,με τις χρυσές τις αμμουδιές είναι που έχει τ' όνειρο που ψάχνουνε οι κοπελιές είναι εκείνα τα μάτια και τα σγουρά μαλλιά , αδέσποτα ακυβέρνητα , χορεύουν με ανεμελιά , σαν τις αγκαλιές της στεριάς που 'χει λιμάνια λάγνα σαν κύματα της θάλασσας που σου κεντούν τα σπλάχνα είναι χρόνια πολλά που έχει μπαρκάρει ,δεν θυμάται πόσα κι από γκαζάδικο σε φορτηγό του ΄γίναν άλλα τόσα 43

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΠΟΥ ΠΑΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΑΚΙ ΜΟΥ Που πας καλοκαιράκι μου Μαζί με την καρδιά μου Δεν πρόλαβα να σε χαρώ Και φεύγεις μακριά μου Που πας καλοκαιράκι μου Την θάλασσα μου παίρνεις Τα διαμαντένια κύματα Τα μάζεψες και φεύγεις Που πας καλοκαιράκι μου Ο τζίτζικας σωπαίνει Η μέλισσα ξεφόρτωσε Το μέλι της γλυκαίνει Που πας καλοκαιράκι μου Και αφήνεις την ζωή σου Μπορεί μονάχο να χαθείς Πάρε και με μαζί σου ρεφρέν Πάρε με σε ακρογιάλι που ο ήλιος το λατρεύει Σε πλακόστρωτο στενάκι που ασβέστης το θωπεύει πάρε με και μην με αφήνεις καλοκαίρι μου να γίνεις στο Αιγαίο το αμπέλι τέσσερες φορές θα γένει και στη Κόλουρη ας βρέξει το πετσί τους θα αντέξει

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΥ

Η ΤΙΜΩΡΙΑ Σαλπάρισες απ’το μοναδικό λιμάνι σαν το δραπέτη που αψηφάει τις ποινές, τώρα στα βάθη πολεμάς με «Ποσειδώνες» τους κάνεις τάματα να φέρουνε στεριές. Μα δεν σ’ακούνε απ’των κυμάτων την αντάρα ή σ’αγνοούνε που δεν ξέρεις ν’αγαπάς. Δεν θα τελειώσει το μοιραίο σου ταξίδι μέσα στο υδάτινο γαλάζιο θα διψάς.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΣΤΟ ΛΙΜΕΝΟΒΡΑΧΊΟΝΑ Κάθε βράδυ η ίδια προσευχή, να συναντιόμασταν εκεί στην άκρη του λιμενοβραχίονα και αγκαλιά να βαδίζαμε ως το φάρο. Και’ κεί να κράταγες τα χέρια μου σφιχτά, να μη μας ένοιαζε που ο κόσμος έχει αλλάξει και νά’ λεγες απλά πως μ’αγαπάς, με μια φωνή που δεν μπορεί πια να σωπάσει.

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ Το ταξίδι στη θάλασσα που μου υποσχέθηκες δεν το κάναμε κι εγώ ετοιμαζόμουν μια ζωή. Τα πρωινά, με λαχτάρα, γέμιζα βαλίτσες και τ ’απογεύματα έφτιαχνα διαβατήρια. Κάθε μέρα προσμονή. Μα η θλίψη κάθε νύχτας ανέβαλε το ταξίδι. Ενώ η αυγή ανέτειλε την προσδοκία, η δύση πάντα γεννούσε αναβολή. Κουράστηκαν μαζί μου και τα πλοία και πια δεν φεύγουν.

ΥΠΟΣΧΕΣΗ Άνοιξε τα παράθυρα απόψε και αν φυσάει, ας μπεί αέρας καθαρός, ας μπεί η αύρα της θαλάσσης κι ο ήλιος το πρωί ας μπεί, μου είχες πεί … δεν θα γεράσεις.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΝΥΧΤΑ Έξω φυσάει Η θάλασσα ακούγεται ως το σπίτι Μυρίζει αλμύρα απ ’το ανοιχτό παράθυρο Τρέμει στη λάμπα η φλόγα Πού να’ σαι;

ΟΙ ΑΛΛΟΙ Τουλάχιστον ‘κείνοι που ταξιδεύουν μέσα «στ’ αμπάρια» τους κάτι θα κουβαλούν: έναν καινούριο τόπο, μια νέα θάλασσα, μια «μαγική» μπουρού. Μα οι άλλοι ‘κείνοι που μένουν πίσω, τι φέρνουν; Πού τη ματιά ν’ απλώσουν, πού να σταθούν και ποιό λιμάνι, ποιο αραξοβόλι τους περιμένει αυτούς; ΣΤΗΝ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙΑ Εκείνα τα βράδια στην ακρογιαλιά, τα θυμάμαι ακόμη. Ένα μπουκάλι κρασί και τ ’αστέρια. Κι’ όμως εμείς …απ’ αγάπη μεθούσαμε.

ΤΟ ΚΑΡΑΒΑΚΙ Αχ, μικρό μου καραβάκι, πού πηγαίνεις; Σε ποιά κύματα σκοπεύεις ν’ ανοιχτείς; Μη σε πλάνεψ’ η δροσούλα του ανέμου και το όμορφο το χρώμα της αυγής;

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Μην μπερδεύεσαι περήφανο σκαράκι, τα πανιά σου κινδυνεύουν στο βοριά, εσύ φρόντιζε γιαλό-γιαλό να μένεις και ποτέ μην ανοιχτείς στα πιο βαθιά. Γιατί εκεί σε καρτερούν πολλές φουρτούνες, τρικυμίες που είν’ για πλοία θωρηκτά, εσύ στάσου μέσα σ’ ήρεμους κολπίσκους και το μπλε το πιο βαθύ μη σε γελά.

ΙΣΩΣ Απόψε θα καθίσω στην ακρογιαλιά. Η θάλασσα θα με συντροφεύσει, θα μου τραγουδήσουν τα κύματα, ο φάρος θα μου «κλείσει το μάτι» και ίσως κάποιο πλοίο με πάρει μακριά.

ΤΑ ΠΛΟΙΑ Κοιτάζω απόψε από ψηλά ετούτο το λιμάνι. Τα πλοία αγκυροβόλησαν και στέκονται ακίνητα. «Έδεσαν» τόσο στη στεριά, που μοιάζει πλέον δύσκολο να ταξιδέψουν πάλι. Γύρω σκοτάδι και σιωπή, οι φάροι μείνανε σβηστοί και μένα ο νους μου έδεσε σε πλοία ναυαγισμένα. Μήπως πλέουν γαλήνια σ ’ένα ταξίδι του βυθού;

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΛΙΜΑΝΙΑ Τα «άπιαστα» λιμάνια που ονειρεύτηκες πάντα τις αγρυπνίες σου θα βασανίζουν. Εσύ σε γνώριμα θα φτάνεις, κοντινά, σ’ αυτά που δένουν γέρικα σκαριά. Μα εκείνοι οι λιμένες οι ανείδωτοι, στα μάτια σου μπροστά θα στέκουν πάντα.

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΜΑΣ Η θάλασσά μας μένει πάντα εκεί. Ίσως το μπλε της να σκουραίνει και στα σωθικά της να μην βρίσκει γαλήνη, όμως σκεπάζει ακόμη επάξια το κρυφό μας ναυάγιο.

Ο ΓΗΤΕΥΤΗΣ Εσύ κράταγες ακόμη και τη θάλασσα στα χέρια σου, γήτευες τα κύματα εκεί στην άκρη της ακτής και σταλιά- σταλιά με ξεδίψαγες στο γλυκό σου μεθύσι. Κι εγώ, αφηνόμουν χωρίς δισταγμό στ’ αλμυρό σου ταξίδι, που ποτέ δεν κατάλαβα πως τελειώνει καιρό τον καιρό και θ’ αφήσει στεγνά, διψασμένα τα χείλη. Κι αν οι θάλασσες είναι ακόμη εκεί, το γαλάζιο ως το τέρμα αν δεν έχει αδειάσει, λείπεις βλέπεις εσύ και τα κύματα άλλος ποιος -το μπορεί- να δαμάσει;

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΦΟΥΡΤΟΥΝΑ Ούτε σινιάλο πια στη θάλασσα απόψε και στα τηλέγραφα ο ρυθμός έχει χαθεί,. Τα τόσα πλοία που τη θάλασσα στολίζαν σε δίχτυ αόρατο θα έχουνε μπλεχτεί. Ναύτες ανήμποροι θα δίνουν τώρα αγώνα κι’ αρμενιστές τα ματσακόνια θα κρατούν, σε μία θάλασσα πού’ χει φουρτούνα χρόνια, θα καταφέρουνε κι ‘απόψε να σωθούν;

ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ Κοίταζε τα κύματα από μακριά. Τά’ βλεπε νά’ ρχονται. Πάντοτε φτάνουν και ποτέ δεν χάνονται. Πάνω στο πλοίο κι’ άλλοι πολλοί, μα εκείνος απ’ όλους πιο ανήσυχος. Ετύχαινε καλά να το γνωρίζει, πως διόλου δεν έφταιγε η θάλασσα αλλά το πλήρωμα πού ‘χε ψευτίσει.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Ελένη Κουτούφαρη Σέττα

ΤΑΞΙΔΕΥΩ Πάλι μονάχη ταξιδεύω, φεύγει η ζωή και την ξοδεύω, χωρίς αγάπη. Ταξιδεύω. πάλι πονώ, χαρά γυρεύω , με αναμνήσεις σε παλεύω, χρόνε σατράπη. Ταξιδεύω, τον κόσμο όλο διαφεντεύω, Άδεια τα χέρια κι η καρδιά. Ταξιδεύω, έρωτα εσένα όλο γυρεύω… Έλα μαζί μου μια βραδιά. Ταξιδεύω, παντού και πάντα ταξιδεύω, με πλοία, με τραίνα, με τον νου. Ταξιδεύω, σταθμό, λιμάνι, όλο γυρεύω, μέσα στη σκέψη τ’ αλλουνού.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΠΑΛΙΟ ΣΚΑΡΙ… Χρόνια δεμένο στην ακτή, του χρόνου αντιστέκομαι… Κύμα χτυπά την κουπαστή κι όλο εσένα σκέπτομαι. Σκαρί δεμένο μοναχό, με πλάγιο πάντα τον καιρό. Στενάζει το κορμί μου. Στερεύει η ορμή μου. Έφαγε η ύπουλη σκουριά, της κοινωνίας η βαριά, του έρωτα τις ομορφιές, κλαίω γι’ αγάπες κι αγκαλιές. Σφυρίζει αγέρας στα πανιά, πέτρα η καρδιά απ’ την απονιά, ακόμα ελπίζει πως θα βρει το νόημα για να χαρεί. Σκαρί παλιό παροπλισμένο. πνεύμα φυρό κι αλλοπαρμένο. Μοιάζω το βλέπω μα δεν ξέρω, πόσο ακόμα θα υποφέρω. ΠΑΛΙ… Πάλι, με πήρε ο ύπνος τα χαράματα, με την καρδιά βαριά, το σώμα ανήμπορο και μες το όνειρο, ω μοίρα, χίλια οράματα μου παίζουνε ένα παιχνίδι ύποπτο… Πάλι στα μέρη που μεγάλωσα γυρνώ. Μου λείπει η ζωή που χάλασα. Τρελή, στους δρόμους τρέχω σε ζητώ και καταλήγω, να κοιτώ την θάλασσα. Γνωστοί και φίλοι, σαν σκιές περνούν και ψιθυρίζουν λόγια λυπημένα. Οι θύμισες σκυλιά που αλυχτούν κι όλο μοιρολογούν πικρά για μένα. Πάλι ξυπνώ με την εικόνα σου θολή , σ’ ένα τοπίο όλο ομίχλη κι υγρασία, έχω στα χείλη μου, ακόμα, το φιλί, όμως καμιά δεν έχει πλέον σημασία.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ Ώρα στην πλώρη, κάθομαι και βλέπω τον ορίζοντα και περιμένω μήπως συλλάβω τον γνωρίζοντα, για τόσες απουσίες, χαμένες ευκαιρίες. Πέρασαν μέρες δυο κι εγώ ανατέλλω, δύω, ψύχη δεν ανταμώνω κι απ’ τον καημό μου λειώνω. Οι γλάροι στο κατάρτι απορημένοι στέκουν και πάρα κει, η πούλια με τ΄ άλλα αστροπούλια, ειρωνικά με βλέπουν. Αν πεις για το φεγγάρι, σαν τον παλιό βαρκάρη, βουτά με στα νερά και σήματα μου κάνει, για να με ξετρελάνει, να φύγω για μακριά. Μα εγώ εδω θα μείνω, δεν πρόκειται να γίνω φυγάς σε ξένο τόπο, θα μένω, ν’ αναμένω σαν κάρβουνο αναμμένο επιστροφή τα’ ασώτου. Ειν’ οι άσωτοι χιλιάδες και γύρω συμπληγάδες υψώνονται παντού, μα η καρδιά μου αντέχει και το μυαλό μου τρέχει σε δρόμους λυτρωμού. ΠΕΛΑΓΙΣΙΑ ΠΑΝΑΓΙΑ Χρόνια πολλά στα πέρατα, αυτής της οικουμένης Η Παναγία κι η θάλασσα συνώνυμες δυο λέξεις. Έτσι αν την μια απαρνηθείς την άλλη θα επιλέξεις, να την κρατήσεις στην καρδιά, κουράγιο να σου δίνει… Μια πελαγίσια Παναγία, είναι η Ρωμιοσύνη. ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ Ο έρωτας ταξιδεύει πρώτη θέση, σε πλοίο πανώριο, στα νερά του αιγαίου, στα απύθμενα, τα κρύα νερά, του υπέρτατου πελάου του ωραίου. Ο έρωτας ταξιδεύει πρώτη θέση, με ένα πετούμενο σκαρί, στα πλάτη του αιθέρα κι είναι υπέροχη η μέρα, κι ο ουρανός καθάριο θαλασσί. Ο έρωτας ταξιδεύει πρώτη θέση, στη ράχη γλάρου, για μικρό ερημονήσι, είναι αυτό που μ έχει συγκινήσει, ότι, η κάρδια θυμάται μα... δεν βλέπει. Ο έρωτας πάντα ταξιδεύει... σε θέση πρώτη, 53

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

μα ποτέ δεν φτάνει, την πίκρα στην ζωή μας να γλυκάνει, για ‘κείνη μας την νιότη, που μαζί του αλαργεύει. ΝΑ ΖΩ ΜΑΚΡΙΑ ΣΟΥ Πάνω στ’ αυτιού σου την μικρούλα αχιβάδα άφησε ο βοριάς δυο κόκκους άμμο. και στων μαλλιών σου τα σκουρόχρωμα τα φύκια χάθηκα κι είπα ας σταθώ εδώ χάμω. Στα βλέφαρα σου στέγνωσε τ’ αλάτι από τη βουτιά στου αιγαίου την αγκάλη κι είναι τα στήθη σου ζεστά σαν το μαγκάλι κι είναι τα μάτια σου λαμπρότερα από αχάτη. Τα δυο σου πόδια άλμπουρα ανοιγμένα, με ταξιδεύουν σε πανώριες πολιτείες, τα χέρια σου κουπιά μαλαματένια κ ι η αγκαλιά σου καταπράσινες πλατείες. Νεράκι πίνω από της ζήσης την πηγή κι ο έρωτας σου στην ζωή με οδηγεί. Είσαι ο κόσμος που αναζήταγα καιρό, να ζω μακριά σου πια δεν το μπορώ. ΤΑ ΜΠΑΡΑΚΙΑ Εκεί στα σκοτεινά στενά του λιμανιού ένα βράδυ, ένα μικρό ναυτόπουλο έριξε παραγάδι, ζήλεψε το ζευγάρι μας που είδε ευτυχισμένο κι η μοίρα τ’ αποφάσισε, να φύγει ερωτευμένο. Στα σκοτεινά, υπόγεια, στα άγνωστα μπαράκια, που μπαίνουνε οι ναυτικοί και σβήνουν τα μεράκια, θα βρεις ψυχές ν’ ακροβατούν, ανάμεσα στη θλίψη και την ελπίδα για ζωή που τόσο έχει λείψει. Εκεί ο μικρός συνάντησε την εκλεκτή του κόρη, μα και αυτή συμπάθησε απ την αρχή τ’ αγόρι κι άναψε μέσα τους φωτιά, ο έρωτας που καίει, ότι βρεθεί στο διάβα του, παλιούς καημούς και χρέη.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΓΑΛΗΝΗ Αστράφτει η θάλασσα στον ήλιο, το κύμα αργά με νανουρίζει. Η αγάπη σου με πλημυρίζει και θέλω τόσα να σου στείλω… Λόγια που δύσκολα τα λέω κι όσο με ζώνει το μοιραίο, αισθάνομαι να παραλύω, Ήλιος στα μάτια σου να δύω. Γαλήνη, η σκέψη σου χαρίζει, στην ταραγμένη τη ζωή μου. Είσαι η χαρά, η αναπνοή μου. Είσαι η σφαίρα που σφυρίζει. Σφαίρα που η αγάπη εχει γομώσει, με ερώτα, πόθο και σαγήνη, να με πληγώσει και να μείνει, σημάδι πάνω στην ψυχή μου. Νόημα η αγάπη σου, μου δίνει κι όλα μαζί σου είναι γαληνή. ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ Κύκλος ο ορίζοντας τριγύρω κι ο νους καράβι που σαλπάρει, θέλει, μακριά σου να με πάρει, μα πριν στην αγκαλιά σου γείρω … Ένα θα πω, σε αγαπώ. Κύκλος ο χρόνος που ανοίγει κι όλα τα δύσκολα βαραίνουν, στενά τα όρια και μικραίνουν. Θηλιά η ανάγκη σου με πνιγεί… Μα ένα θα πω ,σε αγαπώ. Κόμπος ο πόθος και με δένει, κόκκινο νήμα εδώ με σένα. Αναπολώ τα περασμένα κι όλο η ζωή μου το μαθαίνει.. Πώς να στο πω, το σ’ αγαπώ. ΧΑΘΗΚΑ… Χάθηκα μες της αγκαλιά σου, την απέραντη την θάλασσα και λυπήθηκα τα χρόνια, που ανούσια τα χάλασα. Χάθηκα μέσα στων ματιών σου, το αδιάβατο σκοτάδι και μετάνιωσα για μέρες, που δεν πήρα ένα χάδι. Χάθηκα μες της καρδία σου, τον λουλουδιασμένο κήπο και κατάλαβα επί τέλους, ότι μόνο εκεί ανήκω. Χάθηκα μέσα στου νου μου, την μεγάλη τρικυμία και το ξέρω πια δεν έχω, να σωθώ επιθυμία. 55

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Η ΝΥΧΤΑ Όσα η νύχτα κρύβει μυστικά, συχνά πυκνά αγγίζω κι απορώ, πως δεν κατάφερα ποτέ, ερωτικά, να φυλακίσω, έστω, μερικά και να τα ζήσω μέσα στον καιρό. Όσο ο καιρός διαβαίνει βιαστικά, τόσο και γίνονται πιεστικά, τόσο κι μέσα μου εκκωφαντικά, ουρλιάζουνε αυτά τα μυστικά. Όσο οι μέρες μου ανούσιες περνούν, υποχρεώσεις και προβλήματα με τυραννούν, τόσο οι νύχτες με κερδίζουν με κρατούν. Νύχτες ατέλειωτες, μ’ εσένα για παρέα, με μουσική, με ποίηση, με πράγματα ωραία. Κρύβω στη νύχτα την ασχήμια της ζωής μου, κρύβω το σώμα μου, που λαχταρά να σ’ ακουμπήσει. Ανησυχώ μήπως βιαστείς, να αγαπήσεις μια εικόνα που δεν θα ‘ναι της ψυχής μου. Τόσα τραγούδια που ‘χω γράψει για αγάπη, όλα νομίζω πως για σε τα ‘χω γραμμένα. Πλέω, σε πέλαγα βαθειά και ταραγμένα κι είσαι μονάκριβο νησάκι μες τον χάρτη. Θε να ‘ναι νύχτα όταν θα φτάσω στην ακτή, βαρκούλα μόνη με σπασμένα τα κουπιά. Κι όταν, κολπίσκος, η αγκαλιά σου με δεχτεί, θα μείνω εκεί για πάντα στην στεριά. Νύχτα ατελείωτη να είναι ο έρωτας μας, να μη χαράξει το πρωί και μας χωρίσει και η αγάπη μέσα στην καρδία μας να βρει, τη νύχτα αυτή, τη δύναμη ν’ ανθίσει. Πάρε με νύχτα, αγάπη μου, μαζί σου, δος μου τα χάδια, τα φιλία και την πνοή σου. Κι εγώ όρκο σου κάνω, όσο ζω, εσένα μοναχά τυφλά να ακολουθώ.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΣΟΦΙΑ ΣΚΟΥΛΙΚΑ

ΤΙ ΚΡΙΜΑ Τι κρίμα που δεν μάζεψες χρώμα από τη γαλήνης της θάλασσας, να θυμίζουν λιμάνια, που έχουν απομείνει. Σε παρακαλώ, μάζεψε τουλάχιστον χρώμα ουρανού, χρώμα αδέξιου φεγγαρόλουστου έρωτα, Μάζεψέ τα, πριν χαθούν, καλέ μου, και χαθούμε κι εμείς μαζί τους..

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΣΥ Μέσα μου, θάλασσα εσύ, με όλα τα κύματά σου, με τα ξεσπάσματά σου, τα δάκρυά σου, με τα ματώματά σου. Mέσα μου, θάλασσα εσύ, η πιο εκδικητική, γαλήνια, ερωτική, με πνίγεις κάθε πρωί... Μα είσαι συ ζωής αναλαμπή, η πιο λαμπερή...

ΤΡΕΙΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ Τρεις πινελιές η θάλασσα μονό τρεις μέσα στο άπειρο, υπογεγραμμένες με ήλιο που κερί ανάβει σβηστό . Εκείνη γοργόνα υποκάτω να σκέπτεται αγκαλιάσματα συνευρέσεις ... χρόνου χαλάσματα ανόητη απολογία στον ερώτα, που έρχεται ...που φεύγει .. Τίποτα δεν έχει απομείνει της ζωής το κύμα όλα τα σβήνει ...

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΘΑΛΑΣΣΑ Η δική μου θάλασσα, ένα κορμί φλογάτο θεριεύει από ζωή. Δεν είναι από άμμο, έχει γλυκό φιλί, 58

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

φέρνει πόθου ζάλη στην καρδιά στο κεφάλι λευκό σαν μαργαριτάρι. Η δική μου θάλασσα, ματιά σαν τα ουράνια, σαν τα γρήγορα ελάφια. Μεστωμένο μου λαχάνιασμα η δική μου η θάλασσα...

ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ Στην Νέα Ορλεάνη την μακρινή υπάρχει μια πόρτα πράσινη. Το έχει η Ελεονόρα η Καλαματιανή. Μπουζουξίδικο να το πεις μπορεί, τραγούδι χορός ως το πρωί. Κι ο έρωτας κέρασμα ως το πρωί... Εκεί δέχτηκα τα πρώτα μου φιλιά, από μια κρεολή που είχε στα χείλια φλόγα. Σε μακρινό ταξίδι ακριβό αντίκρισμα. Ήταν η πρώτη μου παρθενική βραδιά σε έρωτα λυόμενα στρώματα. Ήταν η πρώτη μου τρυφερή ερωμένη γι' αυτό, όσο ζω, στη μνήμη μου μένει. Ποτέ δεν θα λησμονηθεί στων χρόνων την πυκνή ομίχλη . Σε ναυτικό αταίριαστη η δική μου ταραχή, μα ήμουν αμούστακο παιδί. ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΕΝΑΣ ΕΡΓΑΤΗΣ της ποίησης το μικρό κολπίσκο αγκυροβόλησε η έμπνευση σαν τριήρη . πόσοι επέβαιναν ποτέ δεν έμαθε απλά την δουλεία του εκείνος έκανε . μετά από χρόνια άλλοι θα μάθαιναν , γι αυτόν άλλοι ,θα τον διάβαζαν , άλλοι την παρουσία του θα ζητούσαν . 59

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

γιατι ήταν από αυτούς που δεν πουληθήκαν. δεν ήταν αιχμάλωτος μιας αυταπάτης, έφτιαχνε σκαρί της δικής του έμπνευσης ήταν απλά της ποίησης ένας εργάτης . Η άκαιρη παρουσία του πολλούς θα ενοχλούσε Με άλλους ποιητές στην τριήρη δεν χωρούσε .

ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟ ΣΚΑΡΙ Η ζωη ένα σκουριασμένο σκαρί, δύσκολη μπούκα η ζωή, και πίσω στο μυαλό αυτή στο μπράτσο μια γοργόνα κεντημένη, και η θάλασσα που με περιμένει αγριεμένη να με καταπιεί γυρεύει. Καρνάγια στο όνειρό μου βλέπω, μονό καλό, ταξιδευτά σκάφη που τα κυβερνούν, τα έχουν άλλοι. ΠΟΙΗΣΗ ΣΙΩΠΗΣ ποίηση σιωπής ξεχάστηκες σε πανάθλιο συρτάρι φυλακίστηκες . καημένη ποίηση δεν διαβάστηκες ήσουν ποίηση της άρνησης , κανέναν δεν ενθουσίασες . όψιμους στίχους δεν χρύσωσες για θάλασσες μακρινές μίλησες αυτιά σεληνοβαμονα δεν χάιδεψες. Για προδομένες ελπίδες έλεγες για ναυάγια ζωής έγραψες , σπασμένους κάβους θύμισες , γλυκές λέξεις δεν στολίστηκες. Ποίηση σιωπής απλά ξεχάστηκες, σπαρακτικά πάθη δεν τραγούδησες απελπισίας στίγμα έγινες ..

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΣΕΙΡΗΝΑ Μικρό λιμάνι ψάχνει, τη νύχτα, ο έρωτας από αγωνία να απαλλαχτεί, να έρθει στους ανθρώπους χαρά, σαν άσπρα, δαντελωτά κύματα, σκέψεις του πόθου... καλύπτρα, σκέπτεται ο ναύτης μια σειρήνα που την συνάντησε ένα βράδυ... Ήταν αληθινή άραγε ή αυταπάτη; Κι από τότε δεν μπορεί να κλείσει μάτι.

ΤΣΙΓΑΡΟΧΑΡΤΟ ΧΩΡΙΣ ΑΡΩΜΑ Τσιγαρόχαρτο χωρίς άρωμα η ζωή και πίσω της ... απομένεις εσύ. Πλάθεις μόνο όνειρα στη γη, μα τίποτα αληθινό δεν έχει βγει. Παίζεις σε τραγικό παιχνίδι ταξιδεύεις ένα ταξίδι λύπης, σε καράβι που η λαμαρίνα καίει μέσα στην απεραντοσύνη... χωρίς χαρά, χωρίς αναβολή. Τσιγαρόχαρτο χωρίς άρωμα η ζωή. Δεν έχει τέλος... δεν έχει αρχή...

ΜΙΚΡΟ ΜΟΥ ΑΛΜΥΡΙΚΙ Μικρό μου Αλμυρίκι, αδύνατον να σε πλησιάσω, να σε συναντήσω, να σε χορτάσω. Είμαι σαν τριήρης που αφήνει την στεριά για την θάλασσα την κακιά με λαβωμένη πρύμνη, 61

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

που δεν ξέρει αν στην πατρίδα θα γυρίσει. Αχ, μικρό μου Αλμυρίκι, πρόσεχε το κύμα, μη με ύπουλο χτύπημα μη σε ξεριζώσει, πικρά να μη σε ποτίσει από στενοχώριας βροχή. Μη σαστίσεις την ζωή σου να κρατήσεις

Ο ΝΑΥΤΙΚΟΣ Πάψε να μιλάς για θάλασσα , μιλά μόνο για τη γη. Xρονια κουβαλώ αίμα αλάτι , από την θάλασσα πηγή.... ξέρω για δράκοντες , για κύματα βουνά . της σκάλισα , με νύχια όνειρα παλιά . τολμώ να πλέω, λόγια μαγικά της λέω. Με την τέχνη μου τη μαγεύω δεν θέλω δόξες , στεφάνια. έχω του ήλιου ακτίνες , έχω θαλασσινά νερά . Έχω άνεμο γλυκομίλητο... εγώ, μόνο για θάλασσα θα σου μιλώ. Γιατί την πλανεύτρα την έχω μόνο εγώ

ΓΟΡΓΟΝΑΣ ΦΤΕΡΑ Προχώρα χωρίς να σταθείς μέρες νύχτες προχώρα . Γοργόνας φτερά μην ακούς, όλα μπορεί να τα δεις μες σε καθρέφτη ψυχής ... 62

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ Με αργοναύτες έκανα μεγάλο ταξίδι, δύσκολο δεν το περίμενα τόσο να γίνει . Στον τόσο πόνο λύθηκε η καρδιά ψάχνω για μια ήσυχη στεριά ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΒΡΑΔΙΑ Εξόκειλε η μνήμη σαν καράβι, έχει αγάπης πάρει μονοπάτι, που σκόνη από ερωτόλογα περιβάλλει. Μόνον αυτά έχει κερδίσει, ξεσπάσματα από ξεφωνητά, γέλια, μόνο που εκείνη έχει φύγει. Τι κρίμα, είναι μόνος του, τι κρίμα, σαν κάτι από το λαιμό το έχει πιάσει ΦΟΡΕΣΑ ΦΥΚΙΑ ΣΤΟ ΚΟΡΜΙ Φόρεσα φύκια στο κορμί, στα μάτια χρώμα θαλασσί, άσπρη φορεσιά του γλάρου, ήρθα να σ' ανταμώσω, γιατί σε θέλω τόσο... Θέλω να χαρώ τα πλούτη σου στη σκέψη ελεύθερου άνεμου. Πεθύμησα το γοργονένιο σου φιλί, σε περιμένω στο μόλο, στο Νησί, να σου πω μια καλησπέρα απλή. Να σου φορέσω κοχύλια για στέμμα, το όνομά σου να χαρακτεί, με το χρώμα του ρουμπινιού στο δείλι. Η θάλασσα από αγάπη να σαστίσει, και με την ακύμαντή της θαλπωρή τα χάδια μας να σου θυμίσει, θυμούς, πείσματα, όλα να τα σβήσει...

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗ

ΑΛΥΣΟΔΕΜΕΝΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ Δε λέει να κοπάσει τούτος ο άνεμος, παρασέρνει όλο το αλάτι και γδέρνει τους τοίχους, σπρώχνει όλα τα κύματα στο βράχο μου , σ εκείνο το βράχο, που χρόνια τώρα έχω καρφώσει τα πόδια μου. Πότε-πότε σηκώνω τη φούστα μου αφήνοντας να φανεί ο ορίζοντας, μήπως και δελεάσω τον αχθοφόρο του λιμανιού για να μου επιστρέψει τις αλυσοδεμένες μου κραυγές από τη προβλήτα. Άλλοτε πάλι γονατίζω και μαζεύω όσα βότσαλα μπορώ για να τον πετροβολήσω. Κατάκοπη τελικά τον αφήνω να με υποτάξει , να εισχωρήσει παντού να με αλώσει κι ας ξέρω ότι αυτός φταίει που δε έπιασε πάλι λιμάνι το καράβι…

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΞΕΧΑΣΜΕΝΕΣ ΣΑΓΙΟΝΑΡΕΣ Θάλασσα γεννήθηκα θυμάσαι; Κι εσύ από φόβο με πετροβολούσες κάθε που φούσκωνα περήφανα και γινόμουν κύμα. Θάλασσα γεννήθηκα και φορτώθηκα με τις επιθυμίες και τα όνειρα των καραβοτσακισμένων. -«Δεν έχω άλλα ναυάγια, δεν υπάρχουν άλλοι που να θέλουν να σωθούν», φώναξα Υποτάχθηκαν. Κούμπωσαν τα κουμπιά απ το παλτό τους, σήκωσαν το γιακά και χρέωσαν τη σάρκα τους με ακόμα μια πευκοβελόνα. Τύλιξαν σφιχτά το πλεγμένο από φύκια κασκόλ θηλιά πια στο λαιμό. Δε μπόρεσαν να κρεμαστούν απ’ τα αλμυρίκια, δεν έμειναν λεύτερα κλαριά. Ήταν γεμάτα από χαμένους οργασμούς, κι αποτυχημένες συνουσίες γεμάτα από φρούδες ελπίδες και μολυσμένα όνειρα. Κι εκεί στη ρίζα πάντα ένα ζευγάρι σαγιονάρες ξεχασμένες απ το καλοκαίρι… 65

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Ο ΧΟΡΟΣ ΤΩΝ ΨΑΡΙΩΝ Ανασαίνω στιγμές, ανάσες μετά από μακροβούτι βαθιές. Ύστερα βυθίζομαι, όνειρο μέσα σε όνειρο, ζωή μέσα σε ζωή. Άκου! Ο τζίτζικας ακόμα τραγουδά κι ας κοντεύουν μεσάνυχτα. Είναι η ώρα που τα ψάρια χορεύουν κι οι γοργόνες ντύνονται γυναίκες των λιμανιών για να γητεύουν παλικάρια. Άλλοτε πάλι τραγουδούν , προσφέροντας τα δυο τους στήθη λωτούς σε ξέμπαρκους ναυτικούς. Το ξημέρωμα μεθυσμένες τιμωρούν τον εαυτό τους καρφώνοντας φύκια στα μαλλιά και με δυο βότσαλα σφαλίζουν τα μάτια τα μαβιά τους. Σε πέντε αιώνες γέννησαν κοχύλια μεθυσμένα, καρφωμένα πάνω σε ξέρες και σε υφάλους. Κι εκείνα γέννησαν θάλασσες-αγκάθια που τα ‘μπηγαν στα μάτια των γέρων ναυτικών που χρόνια σουλατσάρουν αργόσχολοι στα λιμάνια. Κι εσύ! Εσύ ακόμα νομίζεις πως ρωτούν αν ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος… 66

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΤΟ ΠΕΡΒΑΖΙ ΤΟΥ ΧΕΙΛΙΟΥ Φύκι κρεμάστηκε στο περβάζι του χειλιού και οι δυο λαβωμένες μνήμες γίνονται λιοπύρι. Άσφαλτος δεν υπάρχει για να κάψει μονάχα τους καθρέφτες λιώνει να μη φαίνονται τα είδωλα, να μη φαίνεται η σκουριά στα μάτια. Ύστερα παίρνεις το κουπί -ένα μονάχακαι χτυπάς τη θάλασσα, να ξυπνήσουν τα ναυάγια κι οι πνιγμένοι κι οι ζωντανοί που άθελά τους βυθίστηκαν. Κι εκεί με το φύκι κρεμασμένο φυσάς πνοή ανέμου στο κοχύλι, μα μη λησμονήσεις να στύψεις απ’ τη πέτρα το λιοπύρι, να το πιεις, να δώσεις και σε μένα και στους νεκρούς και στους ζωντανούς που άθελά τους βυθίστηκαν και στα ναυάγια. Μόνο έτσι θα καούν τα όνειρα και τα φιλιά τα ξεχασμένα και τα παρθένα χάδια Έτσι θα ξερνούν φωτιά κι οστά από στάχτες οι περασμένοι έρωτες. 67

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Και μη ξεχάσεις σαν ξημερώσει να ξεριζώσεις τα φύκια από το στήθος να τα κρεμάσεις στο περβάζι του χειλιού και στο σφαλισμένο βλέφαρο αλλιώς τα μάγια θα λυθούν

ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ Έκατσε στο παγκάκι κι απλά άκουγε το κύμα χαμένη στο βυθό ανάμεσα σε όστρακα, σε κοχύλια , στο κύμα Χαμένη είπα; Λάθος. Απλά ενδύθηκε τους ρόλους της και σκέφτηκε πως δεν έχει άλλη θάλασσα να δώσει, την ήπιε γουλιά-γουλιά για να υπάρξει. Ύστερα, προστάτευσε τις ψευδαισθήσεις της και ξανακάθισε στο παγκάκι που την είδαν για πρώτη φορά…

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ, ΓΥΡΙΣΜΟ ΔΕΝ ΕΧΕΙ Εκεί τη πρωτοείδαν. Σα μαρμαρωμένο άγαλμα, απαραίτητο ντεκόρ στην ενάλια σύνθεση, ανθισμένο γεράνι πλάι στη θάλασσα δίπλα στις ομπρέλες της παραλίας, κάτω από το αλμυρίκι. Στο μπράτσο χαραγμένη είχε μια θάλασσα, στα τσίνορα κρέμονταν δυο όστρακα, στα χείλη είχε δυο ψάρια και στα μαλλιά της φύκια . Ερχόταν απ’ το πουθενά και στο πουθενά χανόταν. Πλάσμα παράξενο, αλλόκοτο, αμίλητο. Την αυγή ερχόταν και καρφωνόταν πάντα στο ίδιο σημείο, σα να πρόσμενε κάτι, κάποιον. Το δειλινό χανόταν κάθε που ήλιος βυθιζόταν. Κάποτε παρέδωσε τις ενοχές της στα πυρακτωμένα κύματα και ψιθύρισε στον αέρα: Ο γυρισμός, γυρισμό δεν έχει και χάθηκε…

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΕΛΕΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

ΕΞΑΝΤΑΣ

Σ' ένα βράχο βρίσκομαι καταμεσίς της θάλασσας. Ατενίζοντας τον ορίζοντα ταξιδεύω με οδηγό της μέρας τα θαλασσοπούλια. Ακριβής πυξίδα τ' αστέρια στη σκοτεινιά της νύχτας. Ο βράχος ακλόνητος, ερμηνευτής του παφλασμού του κύματος. Ο εξάντας των ονείρων μου καθοδηγητής. Αρνούμαι να γυρίσω στη στεριά πάνω στη ράχη ενός δελφινιού που μου το στέλνει η θάλασσα. Αρνούμαι να γίνω στεριανή και να ριζώσω. Γοργόνα θαλασσών θα ξημερώσω 70

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΜΗΛΟΣ Άσπρα περιστέρια στους απόκρημνους βράχους τα φτωχικά σπίτια αγναντεύουν τα καΐκια, της επιστροφής καρτέρι. Ευλογία ο γυρισμός των αγαπημένων. Ευλογημένος τόπος γιομάτος καλούδια περλίτη κι ασπροκέντια, ψάρια κι οψηδιανό. Όλων των λογιών οι θησαυροί σε τούτο το νησί της Αφροδίτης που σαν τ’ όνομα της Θεάς και τα πλούσια κάλη του. Ερείπια αρχαίων ψυχών. Μεταξένιες παραλίες. Καθάριες θάλασσες. Και καρδιές από χρυσάφι. Σαν σε ένα όνειρο. Σ’ ένα παράδεισο, τη Βήλο, τη Μήλο, το νησί της Αφροδίτης. ΛΙΜΝΟΘΑΛΑΣΣΑ Το Μεσολόγγι ατάραχο στην αλμύρα του μπλε αγναντεύοντας το πέλαγο περιμένει να γυρίσεις σα ξεμακραίνεις στ' ανοιχτά της λιμνοθάλασσας τ' αγνάντι σου γίνεται βίωμα η θάλασσα βιοπάλη η βάρκα σου, το σπίτι σου κι εσύ χωρίς αγκάλη στα κύματα τον πόνο σου ξομολογάς και κλαις. 71

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Δ-ΑΙΟΛΟΣ Τα μελτέμια αιφνιδίως αποχώρησαν, οι καταιγίδες και οι τρικυμίες έγιναν αδελφοποιτές. Οι φουσκοθαλασσιές με αντάριασαν. Από τότε που ξέσπασαν τα μπουρίνια τα πάθη έγιναν τρικυμιώδη και θυελλώδεις οι οργές. Κακός αέρας ξεσήκωσε τα λογικά μου κι αφέθηκα να παρασυρθώ με ένα ερωτικό ανεμολόγιο στα καπρίτσια των θαλασσών. Γοργόνα των βυθών και των αφρών γυρεύω Μεγαλέξανδρους στις θάλασσες των Ινδιών για να μου δώσουν απαντήσεις. Και στου Βοσπόρου τα στενά ρωτώντας πάω στην Πόλη να φωνάξω "... νίκα" και να ξεπλύνω στην Αγιά Σοφιά τις αμαρτίες των Βυζαντινών που ποτέ δε διάβασαν την επιγραφή "Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν" Νόημα κανένα... Ας είναι οι αέρηδες που θα με μεταμορφώσουν σε ωραία Ελένη και ο Έρωτας να' ναι οδηγός και ανεμούριο. Της Ιστορίας τα ευτράπελα ας τα πάρει ο Δ-Αίολος ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ Η σκέψη μας είναι εκεί στις ηλιόλουστες μέρες που χάθηκαν στην άμμο καθώς το κύμα βγήκε στην ακτή και τράβηξε μέσα του το καλοκαίρι. 72

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΒΙΡΑ ΤΙΣ ΑΓΚΥΡΕΣ Η μέρα, ένα καράβι που φεύγει κι εγώ ταξιδεύω μαζί του, από την πλώρη στην πρύμνη από το κατάστρωμα στ' αμπάρι με μπουνάτσα και μποφόρ. Το βράδυ κατεβαίνω στα λιμάνια της νύχτας για να επιβιβαστώ το πρωί στο επόμενο καράβι. Κάθε χάραμα ξεκινάει ένα νέο ταξίδι αλαργινό. Βίρα τις άγκυρες... ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΗΣ ΑΜΜΟΥ Κορίτσι της άμμου πλασμένο με γη κι ουρανό με την αλμύρα στα χείλη και την τρικυμία στην καρδιά κρύψου μη σε βρει η καταιγίδα τρέξε στις σπηλιές των βράχων φύγε μακριά από τη θάλασσα πριν σε μαγέψουν τα στοιχειά της και σε κλείσουν στο υγρό της σώμα η Φάτα Μοργκάνα θα γίνεις των νυσταγμένων ναυτικών. Είναι ανώφελο να λιάζεσαι σα τη σαύρα στον ήλιο η ματαιότητα αυτού του κόσμου σε κυριεύει ανεξέλεγκτα. Τρέξε πριν σε καταπιεί το ήρεμο κύμα της ακτής και γίνεις κτήμα του. Πριν πνιγείς στ' όνειρο ξύπνα στη ζωή.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΤΟ ΔΕΛΤΑ Το δέλτα του ποταμού Ξεδιάντροπα χύνεσαι μέσα μου σαν ποταμός που χύνεται στη θάλασσα νομίζοντας πως της χαρίζει τη ζωή εκβάλλοντας ορμητικά στο δέλτα, μέσα της θαρρείς και θα επικρατήσει της Κασπίας ο Βόλγας... ΟΡΙΖΟΝΤΑΣ Ορίζοντά μου διευρύνεσαι ανεξέλεγκτα σε χάνω από τα μάτια μου. Ευτυχώς είναι η θάλασσα που σε ξαναφέρνει ως κύμα στην ακρογιαλιά μου. ΤΟ ΨΑΡΑΚΙ Χύνεται η θάλασσα μπροστά στα μάτια σου κι εσύ μόνιμα κλεισμένος σε μια γυάλα. Διάχυτη η ειρωνεία στο Αιγαίον πέλαγος. Ο ορίζοντας σε ξεγελά ψαράκι κι εσύ πως θα βουτήξεις στ' ακρογιάλι ονειρεύεσαι. ΜΙΑ ΧΟΥΦΤΑ ΑΣΗΜΙ Άνθρωπε, πιάσε μια χούφτα ασήμι από τη θάλασσα και δώσε την στο γυμνό ολόγιομο φεγγάρι, Θ' ασημοφέγγει όλη τη νύχτα στην αγκαλιά της φωτίζοντας το μοναχικό σου περίπατο στη γη.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΠΟΙΗΣΗ ΕΙΝΑΙ… …η δύναμη που έχουμε μέσα μας και σκάει σα κύμα σε εκείνους που θέλουν να δροσιστούν στην ακροθαλασσιά της.

ΣΩΠΑΣΕ Σώπασε, μη μιλάς τα μυστικά δε πρέπει να τα λες πρέπει να τα κρατάς στο βάθος της ψυχής να χύνονται σα θάλασσες στα έγκατα της γης και στον πυρήνα της λάβα να γίνονται και να σε καίει η σιωπή κανείς να μη καταλαβαίνει... ΘΑΛΑΣΣΑ ΓΗ ΖΩΗ Δε στερεύει η θάλασσα που τόσα χρόνια τα κύματα της βγαίνουν στη στεριά. Δε βουλιάζει η γη που την πατάμε. Είναι ακόμη εδώ και μας ανέχεται. Δεν αφανίζεται η ζωή. Γεννιέται και πεθαίνει και θα πεθαίνει ... και θα γεννιέται...

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Η ΜΙΚΡΗ ΜΟΥ ΝΕΦΕΛΗ (απόσπασμα) Στο νεφέλωμα του κόσμου μας ήρθες να συμπληρώσεις την ανθρώπινη ύπαρξη. Με χρυσά ποτάμια στα μαλλιά, να ρέουν… στα λιμάνια των ανθρώπων και πράσινες ατόλες στα μάτια, να ξεκουράζονται… οι κορελλογεννημένες γοργόνες των ονείρων σου ατενίζεις το ζοφερό μέλλον τραγουδώντας, παίζοντας, φεγγοβολώντας σκορπίζεις χρυσόσκονη γύρω σου.… Στων ματιών σου τις γαληνεμένες θάλασσες ξεθυμάνουν οι φουρτούνες… ΣΑΠΙΟΚΑΡΑΒΟ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΟΥ ΕΡΩΤΑ Θα λούσω τα μαλλιά μου με τ' αλμυρό νερό της την ώρα που κοιτάζεις έτσι αόριστα τη θάλασσα μες στην ανυπαρξία μου εγώ ζηλεύω που σου αποσπά την προσοχή. Φοβάμαι πως θα εντοπίσω την αλμύρα που διαχέεται μέσα σου την πίκρα που σου σφαλίζει τα χείλη τα φύκια που σε τυλίγουν στα βάθη της. Τις νύχτες που σε σκεπάζουν μ' αλμύρα οι θαλασσινές αύρες και γεμίζεις με άμμο και κοχύλια στης ακροθαλασσιάς τα νυχτοπερπατήματα θα γίνω φάρος στεριανός σ' απάνεμο λιμάνι μήπως και με εντοπίσεις βλέποντας το φως και 'ρθεις και ξαπλώσεις δίπλα μου βράχος ακλόνητος να μείνεις να μη κατρακυλάς κι απομακρύνεσαι στον ορίζοντα της θάλασσας. Θα ανασαίνεις πλάι μου ήρεμα κι εγώ θα σου διαβάζω 76

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

από θαλασσοφαγωμένα βιβλία ιστορίες και παραμύθια του βυθού για γοργόνες και θαλάσσιους δαίμονες για μαϊστράλια και ξεχασμένους ναυτικούς από μεθυστικούς έρωτες μιας βραδιάς στ' αμαρτωλά λιμάνια του κόσμου, με μια διάθεση διερευνητική, μη στραφείς πάλι σε φυγή και ταξιδεύει ο λογισμός σου και βουλιάξεις στα αβαθή σα σαπιοκάραβο σκουριασμένου έρωτα. Όχι δε θα σ' αφήσω να πνιγείς μες στους ψιθύρους των κυμάτων στων αναδιπλωμένων σου συνηθειών το βόλεμα να ξεκουράζεις τις μνήμες. Θα σε ζωντανέψω μ' ένα φιλί μου και μ' ένα ξόρκι θα λύσω τα μάγια των Σειρήνων και της Κίρκης. Παρά την άρνησή σου εγώ θα προσπαθώ κι ας πρέπει να ξαναλουστώ μες στα ενάλια βάθη των θαλασσών σου. ΣΜΥΡΝΗ 1922 …σιωπηρή η μνήμη σπαράζει στη θέα των γεγονότων κλαίουσα η ψυχή πνίγεται στη θάλασσα των δακρύων καμένη η καρδιά μαυρισμένη από καπνούς και στάχτες κρύβονται όλες μη τις δει ο εχθρός και τις υποτάξει στη λήθη θέλουν τις θύμησες δικές τους πονούν οι χαμένες πατρίδες… 77

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

-ΕΛΛΑΔΑ H Ελλάδα Απέραντο γαλάζιο η Ελλάδα, ουρανός και θάλασσα γίνονται ένα, χάνονται στην αχνή γραμμή του ορίζοντα. Τόσο πολύ πράσινο ξεθωριάζει από το γαλάζιο, ο ήλιος λάμπει αντανακλώντας στους μεγάλους βράχους και στους κόκκους της άμμου στις απέραντες χρυσές παραλίες ζεσταίνει το σώμα, την καρδιά και κάνει το νου να ταξιδεύει μακριά. Η θάλασσα φεγγοβολά, γαληνεμένη αφήνεται στα χάδια του ήλιου και στου ανέμου το απαλό φύσημα, αφήνοντας τα καράβια να διαπερνούν το κορμί της ταξιδεύοντας τις ανθρώπινες μνήμες. Αυτή η απεραντοσύνη του γαλάζιου με κάνει ευτυχισμένη, αφάνταστα ήρεμη. Ελλάδα, ένας παράδεισος σε τούτη τη Γη που πρέπει να αγαπάμε και να προστατεύουμε.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΚΩΣΤΑΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

«Μα- αφού έχουμε τη θάλασσα !», είπα

«Μα-αφού έχουμε τη θάλασσα !»,είπα κι έλεγες . Τα χόρτα-ψηλά στην άμμο . κι ο ήλιος να σου λέει όμοιατα ιδία πράματα να κοιτάς . Οι σκηνές με τις παραλίες ανάμεσα στα λίγα χιόνια του χειμώνα-άσπρισαν ή χάθηκαν . Οι μουσικοί με τα χέρια να φωνάζουν τα βάθη των ανθρώπων«Και ν’ ακούγονται !», έλεγες ! «Δεν έχω χρόνο για τα κύματα !», είπα σ’ αγνώστους και γνωστούς πριν φύγω . Περιέβαλα την κάθε μου λέξη με λίγο συναίσθημα-για ζάχαρη . Δεν είχα τρόπους-άλλους . δεν ήξερα-να δω κανένα . Γελούσα ή και σιωπούσα στη στιγμή ! Γιατί …. δεν είχαμε-τότε θάλασσα ! Μας σκέπαζε ο ήλιος- και κρυβόμαστε . όλο-νύχτα περνούσαμε τις νύχτες . Και τα μεγάλα λόγια των προεστών είχαν χαθεί στο δρόμο . Σαν τις τυφλές δημοκρατίες-μας είχαν αψηφήσει . Ούτε που μας γνώριζαν-ούτε που μας είδαν . 79

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Να τρέχουμε-ήθελαν και πληρώνουμε ! Αυτό ήθελαν ! Σαν τη σκόνη στα άδεια των ανθρώπων-κοιτούσαν . Φρουρούσαν τα δέντρα-μην φύγουν και δεν έχουμε-να σταλθούμε . Και συγκεντρώθηκα-τότε . ύψωσα τα βάσανα μου-σαν κεραία . Στο σήμα-κανείς ! Κανείς για κείνο το τραπέζι με τα φρούτα . Με τα ίδια λόγια-καλά στρωμένα και τους κλειδάριθμους . Τίποτα δεν σκάλωσε από τότε . ούτε κατάλαβα-ποτέ . «Μα-αφού μιλάμε με τη θάλασσα !», πρόλαβα να πω ! Και άπλωσα τα νερά μου στην είσοδο του σπιτιού των αναγκών μου . Χάρισα άσπρα-λευκά αμύγδαλα στους απεχθείς και στους πρόσφυγες . Ενάντια σε κάθε πεπρωμένο-μόνασα . και μονάζω . Χωρίς σελήνη στο κρασί μου . στην επιφάνεια μου . Να κοιτάζω αγρούς και χοίρους-στην απελπισία μου . Ύψωσα σημαία χωρίς χρώματα . με λίγα χόρτα-μόνο . Και οι ενάντιοι γελούσαν . όταν γελούσαν ! «Δεν έχω χρόνο για κανένα-να πάρω !, φώναζα ! «Ούτε για τα κύματα ν’ αγκαλιάσω-δύναμη έχω !» . Και έσκασε από κάπου-κοντά η σιωπή . Των εριφίων . των ταπεινών χωρίς αξιώσεις . Μόνο-με την ανάσα μιλούσαμε ! Σε κάτοπτρα του φόβου . σε χαμένες ηδονές . Ή σε κάτι που δεν ηλθε-ακόμα… …και με καίει να σε ελπίζω ως τύχη ! Τα περιστέρια στην κόψη του παραθύρου . Οι σκέψεις που είχαν χαθεί σε δρόμους ατέρμονους-ζητούσα . Τίποτα δεν με έφερνε πίσω . σε κοιτούσα-ανάμεσα σε εικόνες άδηλου ψεύδους . Σε χαράματα που δεν θα φέξει να δούμε-πλέον . «Μα έχουμε-δίπλα μας τη θάλασσα !», είπα ! Απορούσα με τα χάδια στον εαυτό μου . Με τις γυμνές πέτρες στα πόδια μας . Τους ουρανούς σου να πνίγονται . Να κατοικούν δίπλα μου σκιές-μονές . Μοναχές . ανάδρομες-αναδρομές . Σε ερωτηματικά χωρίς τελεία. 80

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Επιπόλαια . χαζά . απλά . «Μα εμείς δεν πήραμε τίποτα-πια από τούτη τη θάλασσα !», άκουσα Περιεγραψα τον εαυτό μου σε μια σελίδα αναγνώσματος . Τις μέρες που θα φύγουν-κοιτώ ανάμεσα στα δάχτυλα . «Θα γλιστρούν-ξανά κι αυτές !», είπα . «Εκεί, προς το χειμέριο κύμα !», απαντάς «Πιο κοντά από πέρσι-μας !», λέω . Σκουπίζω το πρόσωπο . αψηφώ τις «κλειστές» μου . Περνώ τη ζωή στο χαμόγελο της . Σφυρίζω κάτι προς την έξοδο . Στη άνοιξη της-το φως . Στα χρόνια της ! Στις φορές που δεν γύρισα να δω-πίσω . Στις αγάπες χωρίς όνομα . Στα έρμαια-εκείνα συναισθήματα που δεν βρίσκουν κατάληξη-να σταθούνκάπου «Να ολοκληρωθούν !», σαν έλεγες . «…εκεί ακουμπώ τον κόσμο μου-τώρα ! στις παρυφές των ανθέων . Στους όχλους και στην αχλή των ψυχών που έφυγαν-να μην τις δουν . Στις αρνήσεις των αρχόντων για ένα κομμάτι ζωής σε όλους . Όμως-Ναι ! Εκεί-κοντά στη θάλασσα !», είπα . Δεν άκουσα τίποτα από κει και μετά . Ούτε τα καλέσματα των δέντρων . Ούτε το μερτικό μου απ’ αυτή τη Κυριακή των ξεριζωμένων . Μόνο κάτι στάλες-βροχής άκουγα να σε καλούν . Αλλά δεν ερχόσουν-κι ας έλαμπες στα μάτια των άλλων ! Ναι εκεί κοντά στη θάλασσα-στεκόσουν να σε βλέπω . Ανοίγοντας-πάλι τα χέρια προς το καλοκαίρι !

«Μα αφού είχαμε τη Θάλασσα !», ένοιωσα να λέω . λίγο, πολύ-λίγο πριν στον τοίχο-που στεκόμουν-να σε δω . και «κείνη»-απ’ το παράθυρό της , χαμογέλασε με νόημα …

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ 1. Μια θάλασσα που αλλάζει χρώματα και ρούχα αφόρετα, σαν μάτια που δεν κοιτούν πέρα απ’ τα βότσαλα τον λόγο των ποιητών που μου ‘λεγαν κάποτε ότι ακόμα και στους λίθους αγαπιέται η αλήθεια προς το μπλε το βαθύ της ! 2. Μικρή θέση μπροστά στη θάλασσα στο ύψος των επιθυμιών κι όταν η νύχτα η και η νύχτα σου σκάσει τις μικρές σου επιθυμίες, τότε σ’ ανοίγω το φως να μου μιλήσεις η αγγίζω ακόμα τα μικρά βότσαλα ! Τα είδες, μήπως ? 3. Μικρά στάχυα μες τη θάλασσα ανοίγοντας μεγάλες ομπρέλες θωπεύοντας άλλοτε φύλλα κισσού η και μάραθου επίσης, κι ο χρόνος ο πραγματικός να γέρνει πίσω σαν φως η σαν ύλη αυλη . Κι όταν κανείς τους δεν θα κοιτά τους ψίθυρους στο κύμα σαν λόγια που έρχονται και δεν φεύγουν ποτέ μέσα σου η πιο μέσα στης καρδιάς την χάρη ! 82

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΟΥΡΟΥ-ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΤΡΑΣ

TΑ ΣΥΝΟΡΑ ΠΟΥ ΕΝΩΝΟΥΝ ΤΙΣ ΨΥΧέΣ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΣΤΙΧΟΥΡΓΟΙ !!!!

θάλασσα της πίκρας μου ξεχείλησε,

Το δάκρυ της καρδιάς μου πάλι μίλησε, Είπε για την ασύντροφη ελπίδα μου, Τ’αλάτι στης ζωής τη καταιγίδα μου. Στης θάλασσας τα κύματα πλανήθηκα, Το φως του ερωτά σου δεν αρνήθηκα.... Κι άν έγινε ο πόνος σου και πόνος μου Σ΄αυτή την ατραπό βαδίζω μόνος μου. Η ομίχλη μπήκε μεσ’απ’ το παράθυρο, Η μαχαιριά στο στήθος μου είναι λάφυρο, Λίγη στεριά το υπόλοιπο είναι θάλασσα... Μιά θάλασσα για σπίτι .....κήπος θάλασσα. Σε βάρκα από χαρτί μπήκαν τα όνειρα Και βούλιαξαν στου ωκεανού τη μέση Άργησα να το δω μα το κατάλαβα Πως μέσα σου εγώ δεν έχω θέση. ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΤΡΑΣ

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Φεγγάρια απ’ τις Κυκλάδες θα σου φέρω, Νύχτες με κεντημένο ουρανό, Μα να σε πείσω αν δεν τα καταφέρω... Θα κάνω το θυμό μου κεραυνό. Τα φώτα της καρδιάς σου να τ’ ανάψεις, “γι’ ασύντροφες ελπίδες” μη μιλάς Στα κύματα του νου σου να με ψάξεις, Μη με χαλάς ψυχή μου......μη με χαλάς. Το σώμα μου ναυάγιο δικό σου Αρμύρα στις πληγές για γιατρικό, Μα φάρο αν υψώσεις το καϋμό σου, Κουράγιο θα μαζέχω να σε βρώ. Μη με χρεώνεις, Και μη θυμώνεις Σπαθιά τα χέρια σου απλώνεις...... Χίλια συγνώμη Και ένα ακόμη, Ανοίγουν πόρτες, ανοίγουν δρόμοι . ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΟΥΡΟΥ Δεν προσπαθώ να ματώσω πληγές Που κρουστάλλιασαν , Δεν προσπαθώ να νικήσω τον άνεμο Της προσμονής, Η μοναξιά και συ πάντα ο έλεγχος, Θα’ θελα να σου φωνάξω με τη φωνή Της ψυχής μου, Εκείνος που έπαψε να θυμάται Είναι σα να μην έζησε ποτέ, Φεύγεις και εισ’εδώ Λείπεις και είσαι παρούσα. Μπαίνεις μεσ’ τη θάλασσα των κόκκινων 84

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Στιγμών Ανοίγεις την άβυσσο του ωραίου Πόνου, Ο δρόμος των ωραίων αναζητήσεων Μας φέρνει στο σταυροδρόμι που κάποιος Μας περιμένει, Ή εκεί να σταθούμε να περιμένουμε Κάποιον. Ο αετός πετά ψηλά να μη τον βλέπουν Τ’ άλλα πουλιά που κλαίει, Καρδιά γονατιστή... σώμα όρθιο Τι σημασία έχει η απόσταση, 24 ώρες,24 στιγμές 24 χρόνια, 24 βήματα 24 χιλιόμετρα , 24 αστέρια Κι εσύ ο ήλιος Κι εγώ σχεδία πάνω στη θάλασσα, Σε συναντάω άπειρες φορές στους διαδρόμους Της σκέψης μου, Στις διαδρομές της ψυχής μου, Στα κύτταρα του κορμιού μου...... Ήσουν ,είσαι και θα είσαι ,ένα ωραίο Δυστύχημα, Θρόισμα της αύρας στο πέλαγος Αρμύρα στων ματιών μου την άκρη, Σκαρί σακατεμένο της ακρογιαλιάς Μα πάντα σ’επαφή με τη θάλασσα, Σκιά μου, Ειδωλό μου, Θαλασσά μου! ΣΠΥΡΟΣ ΓΙΑΤΡΑΣ Τ’ αχνάρια μου πάνω στην άμμο Άφησα ίχνη να γυρίσεις 85

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Και συ Κρύβεις την άγκυρα Που έχεις ρίξει βαθιά μέσα μου ... Εγώ τη νοιώθω, Εσύ τη κλωτσάς. Θα ματώσεις, Θα ματώνεις κάθε μέρα, Άκουσέ με Οι ρίζες μας δεν είναι στην άμμο Μαζί με τα θαλασσόξυλα Τις μπήξαμε βαθιά στο βουνό την θεών... Κοιταξέ με βαθιά στη καρδιά, Εγώ είμαι γένους θηλυκού Σιωπή κι αντάρα σαν τη θάλασσα Μα πάνω απ’ όλα Γυναίκα Μαγνήτης εγώ... σίδερο εσύ, Γυναίκα γη Που με τη βελόνα της υπομονής Θα κεντήσω την απόγνωση Του εγωϊσμού σου Με τα χρώματα του ουράνιου τόξου Και μπλέ, πολύ μπλέ Είναι το χρώμα που σ’αρέσει. Μη χτυπάς με τη τριαινά σου Σαν άλλος Ποσειδώνας, Είσαι μέσα μου, είμαι μέσα σου. Ενας ωκεανός αγάπη Δεν μετριέται Κι ένα Αιγαίο-θάλασσα Να σπαταλήσεις Για να ξεπλύνεις τη ψυχή σου Πάλι ωκεανός θα μείνει! ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΟΥΡΟΥ 86

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΣΤΕΛΛΑ ΜΑΝΤΩΝΑΝΑΚΗ

ΩΚΕΑΝΟΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

(Κυριακή απόγευμα. Η Μαίρη απολαμβάνει τη θέα της θάλασσας, κρατάει το τιμόνι του αυτοκινήτου με ιδρωμένες τις παλάμες και κατηφορίζει προς την παραλία. Ο Κοσμάς, στη θέση του συνοδηγού, την κοιτάζει με απορία. Φτάνουν. Βγάζουν τα παπούτσια και κάθονται σε ένα βράχο, αφήνοντας γυμνά τα πόδια στο νερό). «-Κοσμά, υπέροχη αίσθηση! Όλη η θάλασσα στα πόδια μας. Κοίτα την ορμή των κυμάτων. «-Η Θάλασσα είναι σαν την γυναίκα, είναι σαγηνευτική ορμητική και ανεξάντλητη. «-Της χάρισε την ενέργεια του ο άντρας. Πλάστηκε από το πλευρό του. Μύθος ή αλήθεια δεν έχει σημασία Δυο σώματα, μια ανάσα. 87

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

«-Κοίτα τι έφερε το κύμα. Ένα μαντήλι. Θυμάσαι την Αφρούλα με την κόκκινη κορδέλα; Την ψάχναμε στην παραλία, τότε. Θυμάσαι; Είχαμε βρει μόνο το τσαντάκι δεμένο στο Αλμυρίκι με το κουρελιασμένο κορδελάκι της. Είχε πάθει σοκ και μόνο που την άγγιξαν τα μεγάλα βαριά και άπληστα χέρια. Αργότερα την βρήκαμε λίγο πιο πέρα να κοιτάζει με κενό βλέμμα τη Θάλασσα.. «- Είσαι λυπημένη. Το βλέπω στα χέρια σου. Είναι ακόμα ιδρωμένα! «-Είδα τον κύριο της διπλανής πόρτας. Έχει φτάσει τα 90 και ακόμα δεν λέει να πεθάνει ο παλιάνθρωπος. Και την Αφρούλα να κλείνει τα μάτια τρομαγμένη. Μια βόλτα έκανε προς τα εκεί. Άκουσε πως πέθανε. Δεν πεθαίνουν εύκολα οι διάβολοι, αργούν. Τους συντηρεί η χολή. Και έχουν πολύ από δαύτην. Θολή, γεμάτη λάσπη, βρωμερή και όμως …και όμως…εκεί. Όρθιοι κουβαλούν το θλιβερό σαρκίο τους. «- Ακόμα σκιάζεται, Μαίρη. Δεν είναι η πρώτη φορά που γυρίζει πίσω το βλέμμα, αν δεν ζούσε ο κύριος όλα θα ήταν αλλιώς. «-Έλα δώσε μου το χέρι. Κοίτα την θάλασσα πως ηρέμησε; Έρχεται μπονάτσα… (Πέμπτη μεσημέρι. Η Μαίρη και η Αφροδίτη κολυμπάνε. Η Θάλασσα κιβωτός ονείρου. Ο ορίζοντας πουπουλένιο στρώμα. Η Αφροδίτη είναι ερωτευμένη). «- Μαίρη, θα φύγω ταξίδι. Μαζί του «- Που; «-Στην Shangri la…

SHANGRI LA Πνεύμα και υφή Λευκά περιστέρια Κυλιόμενα δάκτυλα φωνήεντα και σύμφωνα που κρούονται σώματα που προκαλούν και η λίμνη εδώ θα μείνω να καθρεφτίζομαι σε ένα τελεσφόρο χορό 88

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

περιδιαβαίνοντας τους μαγικούς ολάνθιστους κήπους μακριά από βράχους που δεν βλαστίζουν σπόρια εδώ θα μείνω ψυχή και σώμα στην SHANGRI LA

ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ Μοιάζουμε με την θάλασσα. Αγριεύουμε, γαληνεύουμε, σαγηνεύουμε, πνίγουμε… Για μας τους ίδιους –για την ευτυχία των αγαπημένων μας- ανακαλύπτουμε διεξόδους… Πολλαπλασιάζουμε τις ισορροπίες μας. Διαιρούμε την αγάπη, χαρίζοντας… Προσθέτουμε στον έρωτα επενδύοντας, για να εισπράξουμε τον ανάλογο… Αφαιρούμε τα περιττά που βαραίνουν την ζωή μας… Στο σύνολο το πολύ υπερισχύει του ελάχιστου… Στην πράξη…

ΑΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ Σε βλέπω να παραμονεύεις στην πιο φωτεινή γωνιά του μυαλού μου. Δεν κοιτάζω την ώρα. Την αφήνω να πηγαίνει μόνη της. Δεν βιάζομαι. Η Αναμονή είναι γλυκύτερη. Κουράζεται όποιος δεν έχει τι να περιμένει. Η Αττική αυτής της μέρας θα φτάσει και θα με βρει με τις φτερούγες ανοιχτές. Σαν γλαροπούλι θα πετάξω πάνω από την θάλασσα. Μπορεί να φτάσω ψηλά-να τον αγγίξω- αλλά μην τρομάξεις! Ο ήλιος δε θα με κάψει! Τον έκανα φίλο την μέρα που αντίκρισα την μορφή σου. Και από τότε δεν φοβάμαι το σκοτάδι … 89

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΚΟΚΚΙΝΟ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ Κάθομαι στην παραλία. Η αύρα μου χαϊδεύει το πρόσωπο. Η θάλασσα είναι αθόρυβη. Δυο καράβια πλέουν προς το απάγκιο τους. Έβγαλα από την τσάντα ένα μπουκαλάκι ροδόνερο πότισα τις χούφτες και ράντισα τα λευκά φύλα που κρατούσα στα χέρια Εδώ θα μείνω. Θα ακουμπήσω το κεφάλι πάνω τους και θα κοιμηθώ… Το πρωί σαν ξυπνήσω το προσκεφάλι θα έχει την ευωδία της Άνοιξης Θα χαράξω με την χρυσή ακίδα της πένας το μέλλον που θα΄ρθει από παλιά Οι λέξεις δεν θα σβηστούν ποτέ Θα τις οσμίζομαι ... Θα τις χαϊδεύω… Θα τις ποτίζω με τα δάκρυα μου, μέχρι να φυτρώσουν τριαντάφυλλα.. Με το γέλιο μου… μέχρι να πεθάνω. Παρακαλώ. Aνώδυνα … Για να μπορώ μέχρι το τέλος να χαράζω λέξεις…

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΜΑΛΙΑΧΟΒΑ

ΘΑΛΑΣΣΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ

Πως να σου μιλήσω για την θάλασσα που την αλμύρα της μόνο σαν ανάμνηση την έχω μέσα στου εγκέφαλου μου τις σκοτεινές πτυχές; Η δική μου μυρίζει διαφορετικά , πεύκο και θυμάρι και καμιά φορά χορταρι. Δεν έχει μήτε το απέραντο γαλάζιο μήτε εκείνο το πρασινογάλαζο του ιονίου. Αλλάζει με τις εποχές . Πότε γίνεται καταπράσινη και μυροβόλα .Πότε κίτρινη σαν τον ήλιο λάμπει και τα στάχυα σαν μικρά μικρά φύκια ανεμίζουν στον αγέρα και καφετί σαν να έχει ανεμοδούρα το πέλαγος.....τα λευκά τα φορά που δεν είναι κύματα θεριά .Δεν πάτωνε πανω της γλαροπούλια μα αετοί και σπουργίτια χελιδόνια ψαλιδωτά.....πως να σου μιλήσω για την θάλασσα δεν έχει βραχονησίδες σαν και του αιγαίου ....κάποιες φορές μοναχά όταν το πούσι πέφτει το χάραμα μοιάζουν οι λόφοι σπαρμένα βραχάκια στην μέση του πουθενά και τα χωριουδάκια με νησιά ...οι αγέρηδες δεν σηκώνουν κύματα ...κουρνιαχτός είναι αποπνικτικός....πως να σου μιλήσω για την δική σου θάλασσα; Η δική μου με κρατά στην στεριά .....και θάλασσα σημαίνει ταξίδια μακρινά... 91

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΣΤΕΡΦΑ ΘΑΛΑΣΣΑ

Ανοίχτηκα στο πέλαγος .....μαγεμένη από το γαλάζιο σου .....κολυμπούσα στα νερά σου ...και άφηνα τη γη που με κρατούσε ...μα ήσουν στέρφα θάλασσα....απύθμενη και σκοτεινή… μήτε λέπι δεν πετάριζε στο λευκό σου κύμα ....μηδέ γλάρος έκανε βουτιά στο αρμάρι σου σώμα … αλάργευα από την στεριά φως επάνω μου ...μα κάτω σκοτείνια ...πάλευα με τις δυνάμεις μου να δω ένα κοχύλι ...χάος συνάντησα και αποκοσμια ...και στο βάθος μια δίνη...στέρφα θάλασσα ήσουν και με παρέσυρες στο ρεύμα ...μα όπου υπάρχει ελπίδα ...στην Ιθάκη θα με πάει το ρεύμα ...

"ΤΟ ΚΥΜΑ ΚΑΙ Τ'ΑΣΤΕΡΙ

Ένα κύμα μικρό πάνω σε πέλαγος σεργιανούσε ...πόσο μικρό πόσο ταπεινό ..ήθελε την γη να κυβερνούσε...κοίταξε κάπου ψηλά και είδε ένα αστέρι. ..δεν έφεγγε πολύ ..μα το είχε για παρέα ...μια δροσοσταλίδα τόσο δα μικρή του στέλνει για σημάδι ...και αμέσως το αστέρι την θάλασσα κοιτά...βλέπει κάτι . Αχνό λευκό πανωφόρι ...σκύβει και του μιλά ...στον δρόμο του μαζί του περπατά...λίγο η λάμψη του …λίγο η δύναμη του ...το ένα έδωκε το φως το άλλο την ψυχή του ...και ασημισε η θάλασσα ...και λεύκανε ο ουρανός ....όσο μικρά και ήταν δήξανε τον δρόμο του φωτός ..

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Δημήτρης Κοκαβέσης Dhimitër Kokaveshi

ΠΑΦΛΑΣΜΟΙ Το μήνυμα τους Προσπαθώ Να πιάσω Για όλα, εκείνα Που στέλνουν!... Στην ακτή. Μαζί τους Δεν κουράζομαι Να κουβεντιάζω Κύμα!... Παίρνω μαζί σου… Τη στροφή!!

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ. Νοητική Η κυκλική γραμμή Της θάλασσας Σαν αγκαλιάζει Ουρανούς Στο σκεπτικό διαλόγου!... Με διαφθείρει. Με διαφθείρει!... Των παραλείψεων που αποκαλύπτω Τις βόλτες Γαλανές!... Στις σκέψεις μου Όπως και η θάλασσα Ιππεύω!... Της αρμονίας Μη νοθευτής Η περιπλάνηση;!... Μας τεμαχίζει. Μας τεμαχίζει σαν τρικυμίες Βαδίζοντάς Ακούραστα σε καταιγίδες Ξεθηλυκώνω Την θάλασσα μου! ... Να μη αναποδογυρίζει Τους επιπλέον Διαλογισμούς, επιτυγχάνομαι Σαν μου επαναφέρει Τις συναντήσεις Σε γαλανά, γαλήνιας!... Επαφής.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΘΑΛΑΣΣΑ ΧΑΔΙΑΡΑ. Μου αρέσει Να πλανιέμαι Τα στήθια σου Θάλασσα!... Χαδιάρα Της στεριάς. Μου αρέσει!... Να πετώ Τα ύψη σου Κύμα!… Αντικρίζεις Τα βουνά. Μου αρέσει!... Να είμαι Τα βάθη σου Το χάδι Που προσφέρει Ηρεμίες στοργικές!... Στο σ’ αγαπώ. Μαζί σου εγώ Μεγάλωσα Ξανά, μικρός θα γίνω;!... Τόσο μικρή είσαι και εσύ Σταλιά – σταλιά Στους στοίχους μου!... Σε σβήνω. Μέσα απ’ τα βάθη Της ψυχής Μεγάλος!... Θα πλουτύνω. 95

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΒΟΤΣΑΛΑΚΙ . Παίρνω βότσαλα Ακτής μου!... Πάνω στο κύμα τα πετώ. Αρχίζουν!.. Να Κάνουν Το βήμα Βιαστικό!... Και τα μετρώ. Σαν δύτης Άμμου Το πόδι μου Όταν πατά Για λίγο;… Στερεώνει. Το κύμα;!... Της άμμου Ζωγραφιά και ξανά την θολώνει. ΓΑΛΑΖΙΟ ΒΛΕΜΜΑ Βροντόφωνός… γεμάτος κραυγές ο ουρανός στ’ Ακροκεραύνια και ακρογιάλια Ιονίου. Ακτίνες, όνειρα Στα στήθη σου 96

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Ξεσπούν, ξυπνούν Χιμάρα!... Χαρά ηλιόλουστη σε γαλανό και πράσινο ντυμένη. Γαλάζιο βλέμμα θάλασσας ποιος δεν το περιμένει;!... ΜΟΝΑΞΙΑ! Η μοναξιά;!... Είναι!... Σαν πένθος Που κάθε ήχος Την ξυπνά. Έτσι, τη θάλασσα Αναστατώνει Κάθε καράβι Που περνά. Με τη σκέψη… Κουρασμένη τριγυρνάω Είναι βαριά Μα πιο πολύ Απ τη ζωή Η κίνηση!... Που αντιδρά Με κάνει και ξυπνάω Οι τρικυμίες!... Δεν κουράζουν!... Πιο πολύ

ΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ ΜΟΥ. Στο ακρογιάλι Ιονίου Ξάπλωσα Χάδι της άμμου 97

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

Στους ώμους μου!... Να αισθανθώ. Ξάπλωσα!... Στον ορθωμένο βράχου Στη ζέστη, στο κύμα Σε κάθε εποχή. Ξαπλώνω!... Πάνω στο κύμα Και κινούμαι Η ψυχή!... Σηκώνετε Με τον θάνατο του σώματος Μαζί! Επιστρέφοντας Θάλασσα, μαζί μου!... Την αγάπη σου Την περιμένω!.. Σαν ευχή

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

100

ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ & ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

« …της Θάλασσας »

101