The x-tapes

from MaxZine Winter 2021

EXPO

DIRK SWARTENBROEKX BELT MET DAAN

In ‘The X-tapes’ houdt Dirk Swartenbroekx van Buscemi een inspirerende babbel met een muzikant die hij kent of met wie hij samenwerkte in zijn twintigjarige carrière als deejay en muziekproducer. In deze editie gaat hij ‘op de koffi e’ met Daan Stuyven: zanger, multi-instrumentalist (als kind leerde hij gitaar, piano en drums) en grafi sch vormgever. Maar ook enfant terrible en romanticus pur sang.

Dag Daan, hoe gaat het?

Dag Dirk, lang geleden en alles okay. Goed je nog eens te horen.

Insgelijks. De laatste keer dat we met elkaar praatten was tijdens een van onze nachtelijke conversaties over mijn song ‘La Chatte’, waarin jij de zang voor jouw rekening nam.

Jij had me toen een track gestuurd en je vroeg me om erop te zingen. Ik schreef een behoorlijk gewaagde tekst in het Frans waarin ik mezelf de rol toebedeelde van een coole, sexy dandy. Eigenlijk lijkt ‘La Chatte’ wel een beetje op de muziek van mijn held Serge Gainsbourg, moest die nu nog leven en platen uitbrengen. Het nummer heb ik later ook gebruikt voor mijn twaalfdelige exclusieve cdcompilatie ‘Total – Th e Early Years – A Catalogue Déraisonné’. Die kwam uit bij de Belgische platenfi rma PIAS. Een zeldzame release die moeilijk te vinden is. Ik vond het een goeie song.

En zal ik je nog wat vertellen? Stiekem heb ik er een legendarische expressionist uit Heist-op-den-Berg bij betrokken. Een zekere Jürgen wiens zijn achternaam mij nu even ontglipt. Tijdens een studiosessie na een uitgelopen cafébezoek heb ik hem gewoon laten meezingen op jouw track. Hij is alleszins een bekend fi guur in de streek en kan echt wel zingen.

Ja Daan, dat wist ik. Ik ben die kerel zelfs ’s nachts eens tegengekomen toen ik in die buurt moest spelen en hij vertelde me dit verhaal. Ik dacht dat deze ‘story’ verzonnen was, maar de man sprak dus de waarheid. Goed verhaal en ik heb er absoluut geen problemen mee. Artistieke vrijheid boven alles. Even terug naar Gainsbourg. Je sprak over jouw bewondering voor deze Franse superster. Nog andere helden of artiesten die jou raken?

Voor mij moeten artiesten echt zijn. En niet toegeven aan de publieke verwachting. Een zanger als Greg Dulli van Th e Afghan Whigs, bijvoorbeeld, is niet meteen de beste artiest, maar hij zingt wel met bezieling. Het is een pure noodzaak voor hem, dat zingen. Het is niet omdat je iets goed kan, dat je dat ook moet doen. Ik hou vooral van mensen die hun eigen ding doen en zich niets aantrekken van hun imago. Je moet als artiest niets doen tegen jouw zin. Het ‘Je-m’en-foutisme’, het weglopen van je eigen imago, daar hou ik van. Gainsbourg en Bob Dylan zijn op dat vlak de allergrootsten. Het zijn misschien geen virtuozen maar ze stralen punk, bezieling en emotie uit. En dat is voor mij iets essentieels.

Waar heb jij je het afgelopen jaar mee bezigg ehouden in deze bizarre coronatijden?

Heel vreemd, maar ik vond zeker de eerste maanden in lockdown een zalige tijd. Na vijft ien jaar van hectisch toeren met een uitgebreide begeleidingsband, een onregelmatig leven en veel nachtelijke excursies, had ik nu eindelijk het perfecte excuus om eens helemaal niets te doen. Plots kon ik staren naar de wolken zonder mij schuldig te voelen en mijn tuin beter ontdekken. Dat is geen grap. Tijdens corona heb ik heel wat bijgeleerd over de plaatselijke fauna en fl ora. Zelfs vogels heb ik bestudeerd. Eigenlijk voelden de lockdown en de pandemie voor mij een beetje als een bevrijding, een loutering. De geknipte remedie tegen een onvermijdelijke burn-out die er zat aan te komen. En voor mij mag deze ‘state of mind’ wel nog even duren. Nog beter, mijn ‘Fear Of Missing Out’-ervaringen zijn ook volledig verdwenen. Wat een comfortabele situatie! Nergens is er een feestje of event. Spiritualiteit is in de plaats gekomen. Goed voor je geest en lichaam. Weet je, toeren is echte topsport. Van het ene podium naar het andere rennen, je wordt bijna geleefd. En nu moet even alles niet. Heb jij dat ook zo ervaren?

Ik hou vooral van mensen die hun eigen ding doen en zich niets aantrekken van hun imago

Inderdaad. De dynamiek van een hectisch nachtleven is soms moordend voor je lichaam maar ik hou ervan om in zo’n circus te vertoeven. Had je het afgelopen jaar dan geen drang om nieuwe muziek te maken? Ikzelf heb nachten in mijn homestudio gespendeerd. Dat resulteerde in een nieuw album bij het Britse label Les Disques Du Crépuscule, genaamd ‘Mistral du Sud’. Het hielp me om door deze vreemde tijden te komen. Heb jij nog nieuw werk op de plank ligg en?

Neen, eigenlijk niet. Nieuwe songs schrijven is er gewoon niet van gekomen het afgelopen jaar. Ik heb drie kinderen die hier vaak over de vloer komen, dus eigenlijk heb ik altijd iets om handen. Ja, mijn leven is momenteel behoorlijk eenvoudig, maar tegelijk toch ook druk. Ik hou wel van deze gedwongen simpliciteit. Niet dat het afgelopen jaar compleet muziekloos is geweest. Er is één track waar ik al een tijdje aan werk. Het nummer heet ‘Th e Valley’. Noem het mijn magnum opus. Eigenlijk ben ik aan deze song al jaren aan het sleutelen. Het lied gaat letterlijk over iemand die na een heleboel tegenslagen uit de vallei kruipt. De song is nog altijd niet volledig afgewerkt. De track voelt een beetje aan als de gedroomde symbiose van een moment uit een overdreven rockopera en het wilde karakter van sexy glamrock. “Tommy (nvdr: de eerste legendarische rockopera van Th e Who uit 1969, waarin de hoofdrol wordt gespeeld door Roger Daltrey) meets T-Rex”. Zoiets ... Als je begrijpt wat ik bedoel.

Niet helemaal, maar ik kan er mij wel iets bij voorstellen. Een stijl ‘out of the box’, zeg maar. Ooit een speciale concertervaring gehad die je nooit meer zal vergeten?

Haha, ik heb wel een paar momenten die op mijn netvlies gebrand zullen blijven. Als jonge snaak van negentien lentes jong heb ik me ooit bezondigd aan een hilarisch playbackmoment in dé tempel der verderf, waar alle voetballers en modellen kind aan huis waren. Je weet wel welke plek ik bedoel, de mythische partytempel Carré in Willebroek.

Ik was daar geboekt door de lokale afdeling van een serviceclub. Ze vroegen me er te komen spelen voor een benefi etconcert van het afk ickcentrum ‘De Sleutel’. Dit Antwerps centrum ondersteunt mensen met drugsproblemen. Een goed doel uiteraard, maar uitgerekend daar stond ik zo stoned als een garnaal op het podium. Het publiek, dat vooral bestond uit ondernemers en mensen uit de betere middenklasse, kon er met hun gevolg champagnetafels boeken tegen een gepeperde prijs voor de goede zaak. Ik had toen net een bescheiden radiohit met mijn band Running Cow getiteld ‘Gasoline On Fire’. Nét deze song heb ik daar gebracht, maar ik herinner me er amper nog iets van. Het zal wel een kleurrijke performance zijn geweest, maar ik weet enkel dat ik die avond op een andere planeet zat (lacht), en dat was ver weg van Willebroek. Gelukkig ging het om een playback-gebeuren, en moest ik niet echt zingen.

Een ander memorabel moment was een grote 1 mei-viering van de socialisten in Gent. Op dit bal, dat plaatsvond in het mooie operagebouw, was ik geboekt met mijn liveband. Tijdens de soundcheck repeteerden we enkele songs en toen bleek al meteen dat de plaaster van het plafond afb rokkelde wanneer het volume een beetje naar omhoog ging. Stevig rocken zat er precies niet in. Soit, toen de show van start ging, werden we op het podium geroepen en lieten we ons uiteraard meeslepen in de songs en de dynamiek van het livegebeuren. Pas toen merkte ik dat er een grote kroonluchter van een paar ton zwaar vervaarlijk heen en weer zat te bewegen door de zware geluidstrillingen. Net onder dit gevaarte stond de hele topdelegatie van ‘links België’ te kijken naar ons concert. Gelukkig bleef het ding hangen, anders hadden wij de dood van een heleboel sp.akopstukken op ons geweten. En waren we er misschien wel zelf in gebleven. Hilarisch toch.

Je komt wat tegen onderweg. Daan, ik wil je hartelijk bedanken voor dit fi jne gesprek en ik wens je alle succes toe de volgende maanden en jaren. Hopelijk zien we elkaar snel weer. Liefst in een café of op één of ander podium. En ik hoop ‘Th e Valley’ snel eens te horen op de radio. All the best!

Het genoegen was wederzijds. Tot snel Dirk.

Ambachtslaan 2 bus 1 3665 As T. 089 69 69 10

www.ypeurofi x.be

WONEN EN WERKEN IN EEN INTERIEUR OP MAAT

WOON WERK KOOK BAAD SLAAP

Wij zorgen ervoor dat je elke dag weer tot rust komt in kamers die echt ‘van jou’ zijn. Dat doen we met maatwerkmeubelen, warme en duurzame materialen, naadloze opbergsystemen en sfeervolle inrichting. Wij maken graag je interieurdromen waar.

Met onze eigen schrijnwerkerij en lakkerij houden we bijna álle aspecten van het productieproces vakkundig in eigen handen. Daardoor garanderen we een hoge kwaliteitscontrole en fl exibiliteit in uitvoering van jouw totaalinrichting.