reflections 2022#1
I SOLISTI NextGeneration Artists • Twice Upon • WILD
ITSILOS I PREWTNA ELBMESNE DNIW NAIGLEB
I SOLISTI BELGIAN WIND ENSEMBLE ANTWERP
Simon Vanhoecke Rood, oranje, geel... bij elke kleur een code en bij elke code een vernieuwde vrijheid en een verjaard verlangen. Kleurrijke tijden! Als rood de kleur is van liefde, is oranje die van middelmatigheid. Want geef toe: naast mandarijntjes en paprikachips, zonsondergangen en wegenwerken, denken we bij oranje vooral aan “stoppen of doorrijden?“. In deze zin is een zekere volgorde in de tijd niet onbelangrijk. We zien oranje als voorbode van rood en niet als het gevolg van groen. Groen komt verlossend na rood... na groen komt pas oranje. Zo staan we in het leven: het onbetreden pad van de toekomst voor onze voeten, het verleden achter de rug. Wanneer rood de kleur is van gevaar, is oranje die van verhoogde waakzaamheid. Echter, bezit cultuurvijand nr. 1 plots de gave te knoeien met tijd en kleuren? Toen rood de kleur van stilstand werd, ontpopte oranje hoopvol haar vleugels. Groen viel van haar troon, hopeloos... doorrijden mocht al lang niet meer. Ongezien draaide de tijd zijn kar en stelden we ons reflecterend een oranje toekomst voor. We keken naar een rood, stilstaand verleden en voelden de oranje, veelbelovende gloed van de toekomst in onze rug. Met trillende vastberadenheid raadt oranje vandaag de dag, nog even volhouden... geel gewichtig op haar schouders, als een uitpuilende dooier klaar om open te barsten. Hoe lang nog voor hij het begeeft en het smeuïge gele genot zelfvoldaan haar weg zoekt richting herwonnen vrijheid? Vrijheid next level, klaar om ons stevig in vast te bijten. Of hebben we ondertussen allemaal watertanden gekregen? impressies productie Homo Deus Frankenstein
Op voorwoordelijke wijze nodig ik jullie uit om – indien vooruitgang een oogje wil toeknijpen – even stil te staan bij ons keurig in kleurcodes afgebakende bestaan en in deze stand de kar opnieuw te keren. Neus richting abnormaliteit en ongezond verstand... waar kleuren als wit, rood en blauw de dag maken. Weet eigenlijk iemand nog hoe groen eruitziet?
Jappe Dendievel en Mathijs Everts zijn NextGeneration Artists. Beiden waren ze eerder YoungStar; ze vertoeven dus al iets langer onder de vleugels van I SOLISTI. Dat het muzikale virtuozen zijn, wisten we al langer. Ademen ze werkelijk alleen maar muziek of zijn er ook nog andere passies?
ITSILOS I PREWTNA ELBMESNE DNIW NAIGLEB
Jappe Dendievel & Mathijs Everts
I SOLISTI Mathijs: thuis waren vooral de wasmanden en kookpotten heel interessant
Jappe, jij speelt fagot, maar ook
Mathijs, hoe kwam jij bij slagwerk
heb je de keuze voor fagot gemaakt?
Mijn mama speelde in een
trombone en eerder nog viool. Hoe
Ik startte met vioolles bij mijn moeder.
Nadien ging ik met mijn oma naar een concert van de lokale fanfare, waar ik een instrument mocht kiezen. Ik wilde
BELGIAN WIND ENSEMBLE ANTWERP
de euphonium aanwijzen, maar mijn
oma had trombone begrepen en dus begon ik met trombone. Pas 2 jaar
Hoe zijn jullie bij I SOLISTI
Wat was jullie meest bijzondere
Jappe: Ik volgde een masterclass bij
Jappe: Voor mij was dat denk ik de
naar I SOLISTI. YoungStars was toen
kans die ik via de YoungStars kreeg.
terechtgekomen?
Francis, die mij nadien ook meenam
net een heel nieuw traject, daar was ik dus van bij de start bij. Na 5 jaar bij de
YoungStars krijg ik nu de kans om door te groeien naar NextGeneration Artist. Mathijs: Eigenlijk is dat allemaal heel
snel gegaan en weet ik zelf niet goed
hoe precies. Ik volgde een proefles bij
ervaring binnen I SOLISTI tot nu toe?
masterclass bij Sergio Azzolini, een
Dat was een van de beste ervaringen
ooit. Daarnaast ook Mars om de Macht (te verspelen), de productie met Jan
Decleir waar ik de hele tournee mocht
meespelen als tweede fagot. Op al die verschillende plekken komen was ook heel plezant.
Carlo Willems, omdat ik wist dat ik naar
Mathijs: Ik heb afgelopen zomer als
op dat moment al mentor binnen de
Lab meegespeeld. Omdat het een
het conservatorium wou gaan. Hij was
YoungStars en stelde me voor de auditie mee te spelen. Dat traject zou volgens hem zeker iets voor mij zijn. Zelf wist ik
niet goed wat te verwachten, niet van de auditie en al zeker niet van wat daarna
zou komen. Maar ik heb het mij absoluut nog niet beklaagd!
NextGeneration Artist het Composers cursusweek voor jonge componisten is, is het veel muziek op korte tijd, wat het
behoorlijk pittig maakt. Tegelijk vond ik het bijzonder leuk om zo nauw met de
componisten samen te werken en ook hun appreciatie te voelen voor wat wij van hun muziek maakten.
later heb ik durven zeggen dat het
toen een misverstand was geweest.
Anders had ik waarschijnlijk nooit een trombone aangeraakt.
Ik wist wel al snel dat ik professioneel muzikant wilde worden. Dat was
enigszins bijna logisch. Ik zag het
voorbeeld van mijn moeder en mijn oudere broers en voelde dat dit ook was wat ik wilde doen.
Bij fagot ben ik door mijn oudste broer Martijn uitgekomen. Hij vertelde me dat er in de muziekwereld weinig
terecht?
accordeonensemble in het dorp,
waar ik eigenlijk van bij mijn geboorte al altijd mee naartoe ging. Als klein
jongetje was ik enorm gefascineerd door de drummer. Ik ging er altijd
bij zitten en mocht af en toe op zijn schoot zitten en zo meedoen.
Thuis waren vooral de wasmanden en kookpotten heel interessant. Als ik cadeautjes kreeg, dan deed het
er weinig toe wat er in de doos zat, de grootte van de doos was veel
belangrijker. Het cadeau ging eruit en aan de kant en ik begon te drummen op de doos.
Uiteindelijk kreeg ik een klein drumstel en begon ik les te volgen en zo is dat
steeds verder gegroeid tot waar ik nu sta.
fagottisten waren en dat het dus naar
Jullie waren beiden eerst YoungStar
zijn. Ik ben dan ook een proefles fagot
Welke kansen biedt dit traject voor
werkzekerheid een goede keuze zou gaan volgen en vond het meteen
fantastisch. Nu voel ik dat ik mij op
fagot veel makkelijker kan uiten dan
op trombone. Het was dus zeker een
bewuste keuze om hiermee verder te gaan.
en zijn nu NextGeneration Artist. jullie?
Mathijs: Ik vind het vooral fijn
om op die manier nog meer in
het professionele leven te rollen en speelkansen te krijgen in het
ensemble. Ik wil in de eerste plaats
NextGeneration Artists
bezig zijn met spelen, maar ook het creëren van
nieuwe projecten en daar mee over nadenken boeit me. Zeker als ik nadien ook zelf kan meespelen.
Jappe: Ook bij mij ligt de focus nu vooral op het
spelen. Ik wil mijn instrument nog beter leren kennen en mijn spelen verder ontwikkelen zodat ik op een
hoger niveau kan spelen. Ik ben blij dat ik af en toe
al de kans krijg om mee te spelen in het ensemble.
Tegelijk is het boeiend om als NextGeneration Artist
meer inzicht te krijgen in het organisatorische en hoe projecten gecreëerd worden. Een muzikant moet
meer kunnen dan alleen spelen en het is goed om op deze manier ook het bredere plaatje te leren zien. Jullie hebben allebei een rijkgevulde muzikale
agenda. Zijn er ook nog andere passies? En hoe vallen die te rijmen met die drukke agenda?
Jappe: Voor mij zijn dat fotografie en luchtvaart. Ik
ITSILOS I van opnames. Daarnaast boeit het video- en fotogegeven me ook wel.
Mochten jullie een ander beroep moeten kiezen, wat zou dat zijn?
Jappe: Als ik niet meer zou kunnen spelen zou ik iets
in de luchtvaart willen doen, of een job waarbij je veel moet reizen en dus in vele luchthavens komt. Zelf
ik al gespeeld en dat gaf een fantastisch gevoel, daar zou ik zeker willen werken.
Mathijs: Ik heb mijn doelen voor ogen voor wat ik zou willen bereiken en op dit moment is dat ook in een orkest spelen. Tegelijk behoud ik wel een open blik
voor wat op mijn pad komt, wie weet waar brengt mij dat nog.
PREWTNA ELBMESNE DNIW NAIGLEB
vliegen zou ik niet kunnen denk ik, die opleiding lijkt
We ronden het gesprek af met een vraag die jullie
fysica.
elkaar weten?
me veel te zwaar. Dat is net iets teveel wiskunde en
Mathijs: Ik zou als opnameleider willen werken. Of,
als ik toch een heel andere kant zou willen opgaan
zou dat met marketing en sociale media te maken hebben. Zoeken naar het publiceren van de juiste dingen op het juiste moment, eigenlijk een beetje influencen.
nog aan elkaar mogen stellen? Wat willen jullie van Mathijs: Heb je het ooit erg gevonden dat je al zo
vroeg op zo’n hoog niveau met muziek bezig was en daardoor ook een andere schoolcarrière hebt gehad?
Jappe: Nee, totaal niet, ik vond het juist tof om zo
snel geïnspireerd te worden door mensen die al veel verder stonden. Ik mis het ook zeker niet dat ik mijn middelbare school niet zoals de meeste leerlingen
ben graag op of in de buurt van een luchthaven en
Wat zijn jullie toekomstplannen, voor de verre of
tijd voor. Ik reis niet naar andere landen om enkel de
Jappe: In het dagelijkse leven leef ik eerder van dag
Jappe: Als jij de tijd zou kunnen terugdraaien en
en durf ik ook dromen. Ik denk niet echt heel erg
starten, zijn er dan dingen die je anders zou doen of
maak daar graag foto’s. Daar maak ik ook bewust luchthaven te zien, maar als ik reis, blijf ik er soms wel wat langer hangen. Op die manier is het ook
vrij gemakkelijk te combineren, als muzikant reis ik
vaak. Ik reis op die momenten dan ook liefst met het
vliegtuig, steeds met mijn fototoestel op zak. Je weet maar nooit welke gelegenheid zich kan voordoen. Mathijs: Bij mij blijft het meer in de muzikale sfeer hangen. Ik hou me ook graag bezig met lichte
muziek en ben heel geïnteresseerd in het maken
nabije toekomst?
tot dag, maar tegelijk heb ik uiteraard mijn doelen ver in de toekomst, maar over een vijftal jaar zou
ik graag een vaste plek in een orkest hebben, liefst in een symfonisch orkest en liever niet in de opera. Het lijkt me minder fijn om telkens in dezelfde bak
te zitten en ik zou liever mee touren met een orkest. Als ik de vrije keuze zou hebben, zou ik graag in het Concertgebouworkest Amsterdam spelen of bij de
Berliner Philharmoniker. In de zaal in Amsterdam heb
NextGeneration Artists
doorlopen heb.
jouw muzikale carrière van nul opnieuw zou kunnen anders zou aanpakken?
Mathijs: Nee, ik denk het niet. Soms heb ik me
afgevraagd of het een groot verschil zou gemaakt hebben mocht ik al vanaf het 3de middelbaar de
overstap naar KSO gemaakt hebben in plaats van
in het 5de middelbaar, maar tegelijk denk ik dat het
goed was zoals het nu is gelopen. Ik ben content met waar ik nu sta en hoe ik hier gekomen ben.
I SOLISTI BELGIAN WIND ENSEMBLE ANTWERP Jappe: een muzikant moet meer kunnen dan alleen spelen
Jappe Dendievel & Mathijs Everts
ITSILOS I Twice Upon, geen muziekstuk maar een proces
In Twice Upon zit de uitbreiding of verdubbeling in de boeiende interactie tussen zes muzikanten die elk een groep kinderen zonder muzikale voorkennis op sleeptouw nemen. Na een eerste uitvoering rond de 70ste verjaardag van Berio in 1995 verdween het werk ergens tussen de plooien van de muziekgeschiedenis, om slechts af en toe op te duiken. Wie de muziek van Berio kent, weet dat deze vaak complex en gedurfd is. Zijn veertien Sequenze voor solo instrumenten legden elk op hun manier de lat voor de respectievelijke instrumenten wat hoger, en composities voor meerdere instrumenten zijn vaak gelaagd en uitdagend om samen te spelen. Anderzijds schuwt Berio ook de eenvoud niet wanneer die het beste aansluit bij het doel van een compositie, en bij Twice Upon is dat zo.
PREWTNA ELBMESNE DNIW NAIGLEB
“Er was eens, …” Zo beginnen tal van wonderlijke verhalen in alle mogelijke talen. In het Engels luidt deze iconische zin: “Once upon a time, there was…”. Luciano Berio (19252003) zette deze frase in het meervoud en gaf het als titel aan een bijzondere muziekvoorstelling met kinderen: Twice Upon (Er was twee keer …). Onder die titel verbindt I SOLISTI deze en andere muziek van Berio met ... miramondo multiplo ..., een eigenzinnig trompetconcerto van de Oostenrijkse componiste Olga Neuwirth (1968). De taalkundige en humoristisch bedoelde uitbreiding van Once upon naar Twice upon kan dan ook als symbool gezien worden voor het volledige programma. Zo vertrekt Berio in Points on the Curve to Find (1974) van een volledig uitgeschreven pianopartituur, waaraan hij op zijn eigen manier een ensemblepartituur toevoegt. Een solowerk uitbreiden tot een ensemblecompositie, het is een procedé dat hij wel vaker volgde, met als bekendste voorbeeld de reeks Chemins, uitbreidingen van de solistische Sequenza’s. In het trompetconcerto … miramondo multiplo … verraadt de titel al dat Olga Neuwirth haar blik richt op de meervoudigheid van onze wereld. In de Frankfurter Allgemeine Zeitung werd het werk omschreven als een caleidoscoop. Bovendien kan de aandachtige luisteraar zich niet van de indruk ontdoen dat de kleurrijke muziek van het ensemble ontspruit aan de klanken van de trompet.
Twice Upon
Die eenvoud zit niet zozeer in simplistische muzikale ideeën, maar wel in de manier waarop de partituur is opgebouwd. Naast het muzikaal verloop, is ook de manier waarop het stuk in een muziekeducatieve context kan groeien duidelijk uitgewerkt. Niet alleen de bestemming is belangrijk, maar ook de reis. En in de partituur staat duidelijk dat die reis (en de bestemming natuurlijk) ook leuk moet zijn: het speelplezier staat centraal. Dat is meteen ook de sleutel om via dit werk de verbinding aan te gaan met kinderen en jongeren. Omdat heel wat elementen aan de vrije keuze van de uitvoerder worden overgelaten, neemt het stuk ook een andere vorm aan naargelang wie er mee aan de slag gaat. De manier waarop Vlaamse kinderen anno 2022 met muziek omgaan, verschilt grondig van hoe hun Britse voorgangers in 1995 dat deden. Daarin schuilt de uitdaging die I SOLISTI samen met De Veerman aangaat: via deze partituur een manier vinden om kinderen te stimuleren creatief om te gaan met deze (en andere) muziek. Tijl Bossuyt van De Veerman zegt hierover het volgende: “Naargelang hun achtergrond horen kinderen bepaalde zaken anders en hebben ze andere referentiekaders op het vlak van muziek. Wat ze thuis beluisteren, kan heel verschillend zijn. Zo valt het ons op dat er in veel gezinnen met een andere culturele achtergrond wel veel naar muziek geluisterd wordt. Daardoor zijn die kinderen vertrouwd met verschillende toonsystemen en verstaan ze andere dingen onder ‘muziek’. Het is belangrijk om daar als begeleider gevoelig voor te zijn en het is zinvol om daarop in te spelen, zéker in het voortraject, maar ook in het componeren van de ‘droommuziek’ kan je daarmee aan de slag.” Die droommuziek is een onderdeel van het werk waarin de kinderen zelf componist worden en zo een geheel eigen versie van Twice Upon creëren. In
I SOLISTI deze productie wordt zelfs het publiek nauw betrokken bij het creatieve proces. Francis Pollet: “Je kan je afvragen wat de zin of onzin is om het publiek te laten deelnemen aan het begin van het concert. Op het einde van het werk worden er tonen ‘doorgegeven’ aan het publiek, dat meezingend de concertzaal binnenwandelt waar het concertprogramma verdergaat. Ik vind het een mooi, krachtig idee dat de kinderen het publiek en hun ouders bij de hand nemen en uitnodigen naar het concert.”
het belangrijk is om in de weken en maanden voor de uitvoering van het werk voldoende conditie op te bouwen. Dat uithoudingsvermogen staat dan ook centraal in de manier waarop Simon Van Hoecke zijn dagelijkse routines aanpast aan de uitvoering van dit werk. Het versterken van de spieren is echter niet de eerste en zeker niet de enige stap in het proces.
BELGIAN WIND ENSEMBLE ANTWERP (het volledige interview met Francis Pollet en Tijl Bossuyt is deel van de online expo rond Luciano Berio op www.matrix-new-music.be).
… miramondo multiplo …, een uitdagende kaleidoscoop In 2007 componeerde Olga Neuwirth met … miramondo multiplo … een eigentijds trompetconcerto. Het concerto is geen strijd tussen de solist en het ensemble, maar vertrekt vanuit een nauwe vervlechting van beide partijen. Dat neemt niet weg dat de solopartij bijzonder uitdagend is en een meer dan gemiddelde voorbereiding vraagt. Simon Van Hoecke: “Toen Francis voorstelde om dit werk op te nemen in het programma Twice Upon, heb ik de muziek beluisterd en de partituur bekeken. Hoewel de muziek technisch best wel uitdagend is, valt ook op hoezeer Neuwirth rekening houdt met de mogelijkheden van de trompet. Ze schrijft nooit ‘tegen’ het instrument, maar wel ‘voor’ het instrument, ook al zoekt ze bepaalde grenzen op.”
Simon Van Hoecke: “Eigenlijk begint het werk aan de tafel. Ik neem de partituur grondig door en ontleed de complexere ritmes en toonsafstanden zodat ik een goed mentaal beeld heb van de muziek. Op dat moment luister ik ook niet meer naar bestaande opnames, zodat ik een eigen interpretatie van het werk kan ontwikkelen.” Hoewel de muziek van Neuwirth aanleunt bij de avant-garde, is de invloed van de jazz duidelijk merkbaar in deze compositie. Dat stelt een muzikant ook voor de keuze welke stijl hij of zij laat overwegen. Simon: “Na het bestuderen van de partituur vertaal ik dat naar het spelen zelf en integreer ik ook specifieke oefeningen in mijn dagelijkse routines die helpen om specifieke passages in het werk te kunnen uitvoeren. Zo probeer ik momenteel in langere blokken te spelen voor de uithouding en werk ik extra op grote intervallen in staccato.”
De solopartij is vooral fysiek uitdagend. Vanaf de eerste noten kiest de componiste voor het hoge register, wat een hoge lipspanning vereist. Bovendien gunt ze de solist maar weinig rust, waardoor
Simon Vanhoecke
ITSILOS I
De muziek maakt deel uit van de dramaturgie.
PREWTNA ELBMESNE DNIW NAIGLEB
Hoe kan je jezelf verliezen in de onmetelijke natuur, wanneer die volledig omringd wordt door menselijke ingrepen? Waar vind je nog ongerepte landschappen die niet naar de maat van de mens zijn gesculpteerd? Hoe gaan we om met het verlies van kostbare ecosystemen,
en hoe raakt ons dat? Dit zijn het soort vragen die opborrelden bij Lucas Derycke wanneer
hij de voorbije jaren wandelingen maakte op verschillende plekken in de wereld. Het meest
concreet voelde hij die spanning tussen natuur en menselijk ingrijpen tijdens zijn regelmatige wandelingen in het Moeraske: een mooi stuk groen van 14 hectare in hartje Brussel. Enerzijds is daar de rust en de natuur, maar die wordt ook volledig begrensd door huizen, straten,
een rangeerstation van de NMBS, een hondenschool en grote kantoorgebouwen. Dat kan je bezwaarlijk een wildernis noemen.
Lucas Derycke: “Een manier om naar dit soort natuur te kijken is met een verrekijker. In de
verkleining schuilt de wildernis. Door in te zoomen kan je je onttrekken aan de werkelijkheid
die buiten het gezichtsveld ligt. Wanneer je weer uitzoomt zie je de grenzen, maar door in te zoomen vinden we opnieuw een natuur die groter is dan onszelf. Ik heb veel gelezen, onder andere over klimaatopwarming, en vanuit die eerder journalistieke bezigheid kwamen de ideeën voor de voorstelling WILD.”
Het verhaal dat op de scène wordt gebracht, is echter niet pamflettair of moraliserend.
WILD
Er ontvouwt zich een sprookjesachtige wereld waarin het idee van de verrekijker en de vergroting erg belangrijk is, maar waarin de wereld van de personages ook duidelijk
I SOLISTI
begrensd is. Aanvankelijk lijkt het verhaal uit het leven
Oog in oog met Gaia ontwikkelt hij de gedachte dat het eigenlijk te laat is om de
juf (Anna) die tegelijk de groep leidt maar ook haar
over. Het komt er dan ook op aan een soort zorgtraject te voorzien om de schade
gegrepen. Een groep kinderen op schoolreis, een
klimaatcrisis af te wenden. Die ligt al achter ons; de planeet neemt het van ons
eigen persoonlijke verhaal heeft. Na een tijdje neemt
te beperken en ons aan te passen aan de nieuwe realiteit. Je kan het vergelijken
de fantasie het over en betreed je als publiek een
met patiënten met een chronische ziekte die manieren moeten zoeken om
magisch-realistische wereld met gigantische cavia’s en
daarmee te leven.”
andere eigenaardigheden. Centraal staat de zoekende mens die er maar niet in slaagt zich te onttrekken aan
Voordat het een muziektheatervoorstelling werd, was WILD een hoorspel voor de
verdwalen in de onmetelijkheid van de natuur, omdat
mee, vooral dankzij de boeiende samenwerking tussen alle verschillende partners.
BELGIAN WIND ENSEMBLE ANTWERP Door in te
de begrensde realiteit, die zich niet kan verliezen of die natuur niet meer onmetelijk is. Een kritiek op de huidige klimaatcrisis?
Lucas Derycke: “Ik heb met veel interesse het werk van de Franse filosoof Bruno Latour gelezen. In het boek
Duitse omroep. De overgang naar het theater brengt extra mogelijkheden met zich
zoomen kan je je onttrekken aan de werkelijkheid
Lucas Derycke: “Het werken aan een hoorspel is vaak een eenzame arbeid. Aan WILD heb ik 50 dagen alleen zitten monteren. In het theater is er voortdurend
interactie met techniekers, muzikanten, de componist, … Het is veel meer iets dat je samen maakt. Zo kwamen we pas tijdens het maakproces bij het idee dat
WILD
ITSILOS I
Matthias Van de brul de rol van verteller zou opnemen én alle personages zou vertolken, met uitzondering van de vrouwelijke hoofdrol. Het is voor mij ook de eerste voorstelling waarbij een acteur op de scène staat en in dialoog gaat met live muzikanten. Dat zorgt voor een heel andere
dynamiek, die nog eens extra gevoed wordt door de interactie met het publiek.”
Al vrij vroeg in het proces werd Frederik Neyrinck - huiscomponist bij
I SOLISTI - erbij gehaald om de muziek te componeren. De muziek werd
PREWTNA ELBMESNE DNIW NAIGLEB
dus niet zomaar achteraf op de tekst gezet, maar speelde van meet af
aan een rol bij het opbouwen van de voorstelling. Een belangrijk criterium voor de makers was dat de muziek nooit als louter doel mocht hebben
om een neutrale achtergrond te zijn bij bepaalde scènes. De muziek heeft
haar eigen rol en die is niet enkel begeleidend of ondersteunend. Ze maakt integraal deel uit van de dramaturgie.
Lucas Derycke: “Iedere keer wanneer Anna naar de natuur getrokken
wordt, moest er muziek zijn omdat ik die belevenis niet in woorden gezegd
kreeg zoals ik het wou. De muziek kan dat gevoel wél oproepen. De muziek komt meestal op het punt waar ik voel dat ik er niet kom met woorden
en waar Frederik er wel komt met klanken. Het verbaast me trouwens hoe hij die muziek componeert: met pen en papier in de bibliotheek, zonder
de klanken te kunnen controleren. Bij de eerste lezingen van de partituur
verandert hij nog amper iets; blijkbaar is hij heel zeker van wat hij schrijft en hoe het zal klinken.”
De muzikanten staan mee op het podium en gaan op in het scènebeeld. Het magisch-realistische van WILD zit niet in fantasierijke decors of
vervreemdende kostuums, maar in de sonore gevoelswereld die wordt opgeroepen door muziek en woord.
WILD
I SOLISTI s w d r nt... lee ige r u i n d n e gea van d e t ziek
12 maart 2022, 20uegen
vanaf 23 maart 2022
BELGIAN WIND ENSEMBLE ANTWERP
Twice Upon
Luciano Berio citeerde niet alleen andermans deuntjes, hij herwerkte ook al eens zijn eigen composities. De razende, virtuoze partituur die hij eerder voor solopiano schreef, vormt in Points on a Curve to Find (1974) de ruggengraat waaraan andere instrumenten zich vasthechten en kleur geven. Kers op de taart wordt Twice Upon… (1994), dat de meester zelve schreef voor schoolkinderen geleid door professionele muzikanten. I SOLISTI gaat samen met De Veerman aan de slag met vier Gentse klassen. Als dat geen unieke avond wordt!
Gitte
Een meisje wordt een vrouw tussen twee werelden in. Of hoe het is om nergens bij te horen. Een superspannende, humoristische en poëtische voorstelling, vrij naar het bekroonde boek Galgenmeid (2010) van Jean-Claude van Rijckeghem & Pat van Beirs. Beeldend en muzikaal theater voor tieners, vol heerlijke visuele en muzikale momenten. In 1572 wordt Gitte door haar moeder achtergelaten bij het weeshuis. Ze is op dat moment vijf jaar. Haar vader kent ze niet, het enige wat ze van hem heeft, is een halsketting met een Spaans zegel aan. Ze blijkt aanleg te hebben voor het stelen tot ze op een dag betrapt wordt. Ze staat klaar om terechtgesteld te worden, de brandstapel likt aan haar voeten… En plots bedenkt de rechter zich. Als Gitte de dochter is van een Spaanse hertog, kunnen ze haar inschakelen als spionne. Gitte kan kiezen: branden of spion worden voor de protestantse Nederlanden.
Olga Neuwirth, …miramondo multiplo… (2006)
Ze vertrekt naar Spanje. Haar advocaat en vriend, Johannes, gaat mee. Ze leert Spaans spreken en overtuigt haar vader dat ze wel degelijk zijn dochter is. Hij herkent zijn geliefde, de moeder van Gitte, in het meisje en ze mag blijven. Gitte ontmoet daar een beroemd stierenvechter en vriend des huizes, Don Domingo. Ze worden smoorverliefd op mekaar, vooral Gitte. Don Domingo is verliefd op het geld en het aanzien dat hij zou krijgen als hij de dochter van El Capitano trouwt. Gitte vergeet haar opdracht en geniet van het leven in Spanje. Ze krijgt een Spaanse naam, mooie kleren, zon, familie, eten, een lief. Maar op de eerste huwelijksnacht loopt alles fout.
Dirigent: Martijn Dendievel Ensemble: I SOLISTI In coproductie met de Veerman
Regie: Marc Maillard Ensemble: I SOLISTI: Kasper Baele (hobo), Tomonori Takeda (klarinet), Francis Pollet (fagot), Arne Leurentop (electronics) Spel en poppenspel: Julie Delrue, Dries De Win, Mieke Laureys, Filip Peeters en Annelore Stubbe Videocreatie en -realisatie: Stijn Grupping en Tim Oelbrandt Techniek licht en klank: Tim Oelbrandt en Jonas De Wulf Tekst: Mieke Laureys en Marc Maillard, naar het boek Galgenmeid (Jean-Claude van Rijckeghem en Pat van Beirs) Poppen: Patrick Maillard, Marc Maillard, Ina Peeters en Astrid Michaelis Kostuums: Astrid Michaelis Decor: Bruno Smeyers, Klaartje Vermeulen, Janneke Hertoghs e.a. Gitte is een productie van FroeFroe en I SOLISTI.
programma: Luciano Berio, Twice Upon… (1994) Luciano Berio, Points on the Curve to Find (1974)
I SOLISTI speelt
1 mei 2022, 17u
I SOLISTI YoungStars in concert Een project van I SOLISTI ACADEMY De I SOLISTI YoungStars delen zondag 1 mei samen met hun mentoren het podium! De 18 getalenteerde jonge musici brengen een virtuoos kamermuziekconcert waarbij ze in dialoog gaan met hun ervaren coaches. Met enkele nieuwe aanwinsten in de groep, tonen ze vol enthousiasme een gevarieerd programma in verschillende bezettingen. Je hoort werk van onder meer Bach, Haydn, Mozart, Weber en Gershwin. Ontdek al dit jonge talent in de schouwburg van Kortrijk en vier de lente met een portie muzikale jeugdigheid!
Mentoren: Lieve Goossens (fluit), Nele Delafonteyne (klarinet), Francis Pollet (fagot), Anthony Devriendt/Diechje Minne (hoorn), Simon Van Hoecke (trompet) en Bram Fournier/Jan Smets (trombone). YoungStars: Tim Benes (fluit), Lore Lamote (fluit), Paulien Vandenbossche (fluit), Rani Van Wiele (klarinet), Rob Laethem (fagot), Yenthe Muffels (fagot), Jara Van Schaeybroeck (fagot), Hendrik Kuijpers (hoorn), Dorian Scheck (hoorn), Sebastiaan Aerts (trompet), Simon Binon (trompet), Matthias Debrabandere (trompet), Warre Dendievel (trompet), Martijn Vandenbossche (trompet), Yoran Ambroes (trombone), Jorien Jacques (trombone), Thomas Monden (trombone) en Niels Lukkesen (bastuba).
I SOLISTI speelt
ITSILOS I
5 mei 2022, 20u (Gent) 10 juni 2022, 20u (Erpe-Mere)
PREWTNA ELBMESNE DNIW NAIGLEB The Duke Story
Vandaag is een kruisbestuiving tussen kunstmuziek en jazz de normaalste zaak ter wereld, maar dat was in de eerste helft van de twintigste eeuw wel anders. De klassieke wereld vond jazz onconventioneel en keurde het genre af. Bovendien was er niet alleen afkeer voor de muziek zelf, maar ook voor het vermeende kwalijke milieu waaruit jazz voortkwam. Desondanks waren er klassieke componisten die een grote belangstelling voor het genre hadden. Op het programma staan composities van Bohuslav Martinů (Sextet, 1929), Erwin Schulhoff (Divertissement, 1927) en Francis Poulenc (Sextuor, 1931-1932). Deze drie werden zodanig door de jazz geïnspireerd dat bovengenoemde werken onmiskenbaar de stempel van de (Amerikaanse) jazz dragen. Als rode draad klinkt Duke Ellington (1899-1974). Edward Kennedy ‘Duke’ Ellington belichaamde jazz als geen ander. Hij maakte gedurende enkele decennia furore als pianist en bandleider en componeerde een omvangrijk oeuvre bijeen. In combinatie met de genoemde klassieke werken wordt een selectie van bekende en minder bekende tunes van Ellington bewerkt voor blazersensemble en piano. De Belgische componist Erik Desimpelaere liet zich inspireren door zowel de originele jazzband-sound als de meer contrapuntische schriftuur van de Europese stukken. Op die manier brengen we beide muzikale werelden bij elkaar tot een homogeen geheel.
Concept: Erik Desimpelaere, Francis Pollet Compositie: Bohuslav Martinů, Francis Poulenc, Erwin Schulhoff en Duke Ellington/Erik Desimpelaere Ensemble: I SOLISTI
I SOLISTI BELGIAN WIND ENSEMBLE ANTWERP
MakerSpace Metamorfosen
schrijf in op onze nieuwsbrief
volledige kalender op onze website
Egmont
YoungStars
VOORUITBLIK reflections 2022#2
ITSILOS I I SOLISTI Jan Van Rijswijcklaan 155 2018 Antwerpen 03 800 01 20 info@isolisti.be
Artistiek en algemeen directeur Francis Pollet Zakelijk leider Els Weckx Productie en ACADEMY Cindy Ysewyn Communicatie Sien Beyens Klanktechnicus Victor Hidalgo
Artistieke Adviesraad Bob Permentier Maarten Quanten Frederik Neyrinck (Artist in Residence) Martijn Dendievel Raad van Bestuur Walter Cromheeke, voorzitter Katelijne Boon Jef Cox Katja Geerts
www.isolisti.be
isolisti
i_solisti
I SOLISTI Reflections 2022#1 concept: I SOLISTI samenstelling & redactie: Francis Pollet, Cindy Ysewyn, Els Weckx, Sien Beyens, Klaas Coulembier eindredactie & vormgeving: Klaas Coulembier foto’s: Björn Comhaire (WILD: cover, p. 10, 11, 12); Bram Fournier (foto’s HDF en Francis p. 2);
Frederik Neyrinck (selfie p. 2); Cindy Ysewyn (foto robot p. 2, dubbelinterview p. 7); Koen Broos (foto Simon Vanhoecke p.3); Frank Emmers (dubbelinterview p. 4, foto Simon Vanhoecke p. 9, foto’s YoungStars p. 14, 15, achterflap); Marianna Morris (beeld Duke Story p. 14); Sien Beyens (foto Metamorfosen p. 15); Tom Liekens (foto Egmont p. 15).
v.u. Francis Pollet, Jan Van Rijswijcklaan 155, 2018 Antwerpen
PREWTNA ELBMESNE DNIW NAIGLEB