Componist en Artist in Residence
Voorwoord als tussenspel
Na vier jaar als artiest in residentie is het tijd om even terug te blikken.
Met een grote dankbaarheid duikel ik in mijn herinneringen.
Verbazing overvalt me wanneer ik de verscheidenheid en veelheid aan projecten oplijst.
Ik glimlach als ik bedenk wie ik allemaal (beter) mocht leren kennen.
I SOLISTI ondersteunde tal van nieuwe composities, nam twee cd’s met mijn werken op en bracht me als coach van verschillende projecten binnen de I SOLISTI ACADEMY in contact met het talent van morgen.
Maar naast deze terugblik, mag ik ook vooruitblikken op een hernieuwde samenwerking als artiest in residentie voor de komende vier seizoenen!
Ik kijk dan ook reikhalzend uit naar de komende projecten, de nieuwe creaties en het verder ondersteunen van de ACADEMY-werking binnen I SOLISTI.
Momenteel werk ik met schrijfster Maud Vanhauwaert aan In What We Trust een project waarin we de tweede mis van Anton Bruckner verbinden met een nieuwe creatie, een coproductie van I SOLISTI en Vlaams Radio Koor.
We vragen jongeren waarin ze vandaag geloven en brengen dit in dialoog met de religieuze muziek van Anton Bruckner.
Geloof en vertrouwen kernwoorden voor deze voorstelling die in september in première gaat.
Maar eveneens ook de sleutel voor het verderzetten van onze artistieke samenwerking.
Ik kijk er alvast heel hard naar uit!
Die
De Finse componiste, geboren in 1952, begon haar opleiding in 1976. Na vier jaar in haar thuisstad Helsinki te hebben gestudeerd, trok ze in 1980 naar de Ferienkurse in Darmstadt, het kloppend hart van de moderne muziek. Twee jaar later verdiepte ze zich in de wondere wereld van de elektronische klanken aan het befaamde IRCAM in Parijs. Doorheen die vormende jaren kwam ze in contact met alle mogelijke compositiemethoden en esthetieken en vond ze haar eigen muzikale taal. Wanneer ze in het begin van de jaren 1990 de drie werken componeert die momenteel bij I SOLISTI op de pupiter liggen, heeft ze een duidelijke visie over hoe haar muziek moet klinken.
Een constante in het werk van Saariaho is de aandacht voor de subtiliteit van klanken. Niet alleen bouwt ze vaak de muzikale structuren op aan de hand van de spectrale analyse van bestaande klanken, ze creëert op allerlei manieren ook nieuwe geluiden en doet dat met een uiterst gevoelig oor. En veel vakmanschap. Ze legt de klanken als het ware onder de microscoop en definieert ze tot in de kleinste details. Afhankelijk van de compositie zet ze zuiver instrumentale middelen in (waarbij ze de instrumenten vaak op vernieuwende manieren laat bespelen) of doet ze beroep op elektronica.
Deze beschrijving van Saariaho’s werkwijze en visie op muziek lijkt op het eerste zicht misschien erg cerebraal: analyses, microscopen, spectra,
elektronica, … En toch is haar muziek vooral gemaakt vanuit een menselijke en artistieke drang tot communicatie. Met haar muziek vertelt ze verhalen en roept ze sferen op. De inspiratie vindt ze zowel in natuurfenomenen als in literatuur (of in de combinatie van beide). Het was haar grote overtuiging dat muziek er in de eerste plaats is om naar te luisteren. Elke berekening of constructie staat dan ook in functie van het klinkend resultaat. En dat is net dankzij die beredeneerde aanpak ontzettend gediversifieerd.
Voor Amers (cello, ensemble en elektronica, 1992) ontwikkelde het IRCAM een speciale microfoon die elke snaar van de cello apart kan capteren. Op die manier wordt de totaalklank van het instrument
© Christophe Abramowitz
als het ware gedissecteerd om vervolgens met elektronica opnieuw samen te stellen. Het ensemble bestaat uit blazers, percussie, harp en twee keyboards. De solistische cellopartij is uiterst gedifferentieerd genoteerd met tal van kleine nuances en speelaanduidingen die een onmiddellijk effect hebben op de klank. Het ensemble vormt een klankweefsel waartussen de cello navigeert. Nu eens botsen ze tegen elkaar, dan weer manoeuvreert de solist zich virtuoos tussen de andere muzikale elementen. De lage mi bemol met triller waarmee de cello het werk opent is het fundament van het hele werk, dat je zou kunnen beluisteren als een extreme resonantie van die ene klank.
De inspiratie voor het werk (en voor de titel) vond Saariaho in de dichtbundel Amers van Saint-John Perse, een Franse schrijver die leefde van 1887 tot 1975. Het woord Amers verwijst naar boeien op zee – vandaar het beeld van de navigerende solist – maar er
zit natuurlijk ook het Franse woord voor bitter in, net zoals een link met la mer, de zee.
Ook Graal Théâtre (viool en kamerensemble, 1994/97) is een compositie met solist. Oorspronkelijk gecomponeerd als een concerto voor viool en orkest, werd het stuk in 1997 herwerkt tot een versie met kamerensemble. En ook hier liet Saariaho zich inspireren door het geschreven woord. De compositie deelt haar titel met een boek van Jacques Roubaud. De graal is de heilige Graal waar volgens de legende koning Arthur met zijn ridders van de ronde tafel naar op zoek was. Voor Saariaho was het vioolconcerto een genre dat ze tot dan toe nog niet had kunnen rijmen met haar eigen muziektaal, dus ook een soort heilige graal. Bovendien is het concerto een genre dat de nodige theatraliteit vraagt op het podium, een theatraliteit die door de componist –die doorgaans werkt buiten het oog van de toeschouwer – in de partituur
I SOLISTI & HERMESensemble
29 maart ‘24 | 20:00
SOLAR HARMONY
I SOLISTI & SPECTRA
31 mei ‘24 | 20:00
Muziekcentrum De Bijloke Gent
gelegd moet worden. Voor het schrijven van die bijzondere solopartij wist Saariaho zich geïnspireerd door de figuur van Gidon Kremer, aan wie het stuk ook is opgedragen.
Net zoals in Amers vertrekt het werk van één klank, in dit geval de delicate en breekbare klank van de viool waarmee het stuk begint. In tegenstelling tot het eerdere werk, is er hier geen rol weggelegd voor elektronica. De klanken- en kleurenrijkdom wordt volledig akoestisch gerealiseerd. In de kamermuziekversie behoudt Saariaho alle instrumenten (met uitzondering van de tuba) van het symfonisch orkest, maar dan in verminderde samenstelling. De blazers worden gehalveerd, maar de grootste ingreep zit in de strijkersgroep, die beperkt mag worden tot één muzikant per stem. De blazers krijgen dus iets meer speelruimte in deze compacte versie.
In Solar (ensemble, 1994) is de inspiratie niets minder dan de kracht van de zon en natuurverschijnselen zoals de zwaartekracht. Het stuk vertrekt niet van één solistische klank, maar van een voortdurend aanwezige harmonische structuur die als een gravitationeel veld de muziek naar zich toe trekt. Twee synthesizers spelen een belangrijke rol in het bepalen van de klankkleur van het werk. Op muzikaal vlak komen dezelfde elementen voortdurend terug, maar in steeds wisselende constellaties. Ook hier kunnen we de muziek horen als een boeiende wisselwerking tussen abstracte personages. De opdracht voor Solar werd gegeven door de Stad Antwerpen, voor het ensemble ChampdAction.
Kaija SaariahoMet Threnody componeerde je een nieuw werk voor I SOLISTI en SPECTRA. Je vorige compositie voor I SOLISTI was nog één van je vroege werken.
In 2005 componeerde ik Meditation voor I SOLISTI, dat toen nog I SOLISTI del Vento heette. Eigenlijk was dat werk mijn eerste poging om spectrale muziek te componeren. Ik vertrok vanuit een specifieke klokklank. Ik herinner me nog dat ik ergens op het internet het geluid van een ‘Russian Bell Sound’ vond en dat ik daar de hele tijd mee speelde. Sindsdien is het werken met het spectrum van dat soort klanken een constante geworden in mijn muziek.
Dat klinkt als een belangrijk werk in de ontwikkeling van je componeerstijl.
Bij oudere werken zijn er sommige die je misschien liever onder de mat zou vegen, maar Meditation
Naar aanleiding van haar nieuwe compositie Threnody voor I SOLISTI en SPECTRA, een opdracht van I SOLISTI, SPECTRA en Muziekcentrum De Bijloke
is inderdaad één van de bakens als ik op die periode terugkijk. Het staat qua gevoel nog altijd heel dicht bij mij. Toen was ik ook erg gericht op het spectrale ‘pur sang’. Ondertussen ben ik al wat afgedwaald en integreer ik ook andere technieken. Zo vind ik ‘set theory’ (een methode die op een systematische manier vertrekt van muzikale intervallen, kc) heel interessant en werk ik ook meer met distorties van klanken. Zo kan ik nog altijd vertrekken van een bepaald klankspectrum, maar ga ik dat eerder vervormen door allerlei berekeningen. Die doe ik trouwens nog altijd graag met de hand op papier.
De voorbije jaren maakte je veel muziektheater, heeft dat ook een impact op je benadering van instrumentale muziek?
Bij het schrijven voor de stem zoek je sowieso vooral naar een
lyrische lijn. Omdat ook bij blazers de ademhaling zo belangrijk is, sluipt die lyriek ook wel in de manier waarop je voor blazers componeert. Luc Brewaeys zei altijd dat hij vond dat ik een soort Italiaanse schriftuur heb, omdat melodie zo belangrijk is voor mij. Tegelijkertijd besteed ik natuurlijk erg veel aandacht aan de harmonische structuur.
Zelf heb ik enkel viool en harp gespeeld, maar ik heb wel veel gezongen. En eigenlijk had ik altijd wel een blaasinstrument willen bespelen. Misschien heb ik daarom wel een zwak voor alles waar de menselijke adem bij komt kijken. En misschien is het feit dat ik zo graag voor blazers componeer wel een soort compensatie.
Wat maakt componeren voor een ensemble van blazers zo bijzonder? Met strijkers kan je eindeloze melodieën schrijven, terwijl je bij blazers altijd vertrekt van de
frasering, de ademhaling. Wanneer iemand zijn adem op is, en een ander instrument neemt over, dan heb je sowieso een kleurverandering. Ik hou ervan om met al die verschillende kleuren te werken. Voor dit werk combineer ik die blazers trouwens ook met strijkers (I SOLISTI en SPECTRA), zodat er weer nieuwe combinaties van klanken mogelijk zijn.
Je werk wordt samen gepresenteerd met muziek van Kaija Saariaho. Wat betekende zij voor jou? Ik was heel blij met de vraag om voor dit programma een nieuw werk te schrijven. Saariaho blijft een icoon in de muziek, zeker in de context van de spectrale muziek en hoe ze die combineert met modale elementen. Ze was ook de eerste vrouwelijke componiste die ik ooit bezig zag. Toen ik Gent studeerde gaf ze daar een lezing, en die is me altijd bijgebleven. Ik had echt een
soort aha-erlebnis toen ik zag dat dat kon: een vrouwelijke componiste. Tegelijk zag ik ook toen al dat dat niet evident was.
De compositieopdracht aan Martijn Padding is mede mogelijk gemaakt door het Fonds Podiumkunsten Nederland
De titel Threnody betekent klaagzang. Een verwijzing naar haar recente overlijden neem ik aan.
Ik hoor haar muziek ontzettend graag. Ik was erbij toen ze tijdens de biënnale van Venetië de Gouden Leeuw kreeg, en ik maakte er toen een live uitvoering van Amers mee. Ik had gehoopt haar te kunnen ontmoeten, maar ze was toen al zwaar ziek. Ik heb altijd heel actief geluisterd naar haar muziek. Wanneer ik naar een concert ga en er blijft me iets bij, dan noteer ik dat op het programmaboekje. Ik had de laatste tijd heel wat dingen genoteerd bij haar muziek en die elementen heb ik als knipoog gebruikt in het nieuwe werk.
Kan je daar concrete voorbeelden van geven? Wat ze graag doet in haar muziek is in één instrument een liggende toon componeren in combinatie met een ander instrument dat diezelfde toon geleidelijk aan laat dalen. Hierdoor ontstaat een wrijving tussen de klanken. Dat is één van de elementen die ik heb gebruikt.
Ik wist tijdens het componeren al dat ze ziek was, dus die titel zat al in mijn achterhoofd. Ik moest ook denken aan Nymphes des Bois van Josquin Desprez, de beroemde ‘déploration sur la mort d’Ockeghem’. Eén van de frases in dat werk luidt: “Vous avez perdu votre bon père”. Ook mijn werk is opgevat als een hulde van de ene componist aan de andere. Sowieso refereer ik graag aan de canon, aan het klassieke repertoire. Op deze manier maakte ik dus een hommage aan mijn grote voorbeeld. Daar kwam ook nog een persoonlijk element bij omdat mijn papa, mijn eigen ‘bon père’ tijdens het componeren gestorven is. Op die manier krijgt het werk voor mij nog een extra betekenislaag.
Toon Quanten, Karolien Hamers & Peter Spaepen over WIND
Toon Quanten is I SOLISTI MakerSpace Artist. De voorbije jaren ontwikkelde hij samen met Karolien Hamers en Peter Spaepen de voorstelling WIND, die na een periode van ontwikkeling en experiment in productie genomen wordt.
Toon, hoe ben je aan WIND begonnen?
WIND is vertrokken vanuit mijn MakerSpace-traject binnen I SOLISTI. Mijn insteek bij het traject is altijd geweest om andere kunstdisciplines te betrekken bij mijn ‘muzikant-zijn’. Na een samenwerking met MakerSpace Artist Laura Daelemans als danseres, had ik het idee om samen te werken met een beeldend
kunstenares, een beeldhouwer. Zo is Karolien erbij gekomen en zijn we samen beginnen brainstormen over hoe we beeldende kunst en muziek aan elkaar konden linken.
Ondertussen zijn er heel wat experimenten gepasseerd en hebben we een hele weg afgelegd, maar de initiële insteek is wel dezelfde gebleven: hoe kunnen we muziek linken aan beeld en omgekeerd. Bijkomend hebben we ons van bij de start gericht naar kinderen. Dus was de vraag ook hoe we deze link duidelijk naar kinderen konden overbrengen.
Jullie maken deze voorstelling voor 3+, hoe zijn jullie tot die leeftijd gekomen?
Toon: Dat is altijd een moeilijk proces, initieel hadden we er 5+ opgeplakt, maar door een aantal try-outs hebben we gemerkt dat wat we doen ook voor een jongere leeftijd toegankelijk is en ook zij daar goed op reageren. Een grote troef hierbij is ook dat we in de
voorstelling niet spreken; het is een puur beeldende voorstelling met beelden en klanken, wat het voor alle leeftijden toegankelijk maakt.
Peter: Het samenwerken tussen beeld en muziek heeft ons gedreven naar iets wat niet veel uitleg en geen complexe verhalen nodig heeft, maar net naar iets dat heel rechtstreeks kan binnenkomen zonder een grote hersenfilter. Muziek komt heel rechtstreeks binnen en ook het werk van Karolien heeft door het gebruik van kleur, contrast en helderheid datzelfde rechtstreekse effect.
We werken dus vooral met de min of meer primitieve parameters van beeld en muziek, die al perfect vanaf de leeftijd van 2 à 3 jaar te ervaren zijn. Karolien: we hebben heel erg gewerkt met wat beeld en wat muziek eigenlijk is. Vorm, kleur, compositie en ritme, parameters die zowel in beeld en muziek terugkomen.
Werken jullie vaak met kinderen van deze leeftijd?
Karolien: Ik heb lesgegeven in de bacheloropleiding kleuteronderwijs, waar Peter ook vaak bij was. Ik heb
het dus als begeleider van mijn studenten vaak van aan de zijlijn beleefd en op die manier heel veel verschillende projecten gezien en een visie kunnen ontwikkelen op wat werkt voor kleuters en wat niet. Door die ervaring weet je wel wat kinderen van een bepaalde leeftijd kan boeien. Kinderen van 3 à 4 jaar kijken naar bepaalde dingen, kinderen van 5 à 6 letten dan weer op heel andere zaken. We proberen dus meerdere facetten te verwerken om op die manier meerdere leeftijden vanaf 3 jaar te kunnen boeien. Peter: Ik heb heel veel geleerd van Frans Van der Aa, met wie ik vroeger bij 4Hoog veel dingen heb kunnen maken. Hij werkt volgens een aantal principes die wij in onze voorstelling ook hebben proberen toe te passen. Zoals bijvoorbeeld een aantal visuele principes van verrassen, verschijnen, verdwijnen, vergroten, verkleinen … Deze principes komen ook vaak terug in poppenspel. Een handboek bestaat hier niet voor, het is eerder een opeenstapeling van ervaringen van makers die ook voor ons heel goed toepasbaar bleek.
die ik gebruik zijn vreemd, eigenaardig en grappig. Door het visuele aspect is het veel toegankelijker en ook plezanter voor de kinderen.
Karolien: En tegelijk is dat iets heel puur denk ik. Een lange buis geeft een diepe toon, een korte een hoge. Zonder alle klepjes en blinkende dingen die ze anders nog zien. Het gaat meer terug naar de essentie en dat was onze bedoeling.
Toon: Het is ook vanuit die expertise dat Karolien en ik op het podium aan de slag gegaan zijn. Met spelen voor die leeftijd heeft geen van ons echt ervaring, maar dankzij de tools die Peter ons heeft aangereikt, kregen we voldoende vertrouwen om dit te doen.
Je werkt met zelfgemaakte instrumenten en geen enkel “echt” instrument, vanwaar die keuze?
Toon: Dit sluit aan bij de keuze voor onze doelgroep van kinderen vanaf 3 jaar. We willen de connectie met de kinderen maken via de vormelijke taal. Via de klanken uit deze instrumenten kunnen we hen tonen wat muziek kan zijn en hoe deze klanken samenkomen in een compositie. De instrumenten
Peter: ook dat is een zoektocht geweest. Dit binnen het ontwikkelingstraject van MakerSpace te kunnen maken, biedt het comfort dat er tijd en ruimte is om te experimenteren. We hebben in eerdere fases ook op het podium gestaan met 2 trombonisten erbij, met toch een klarinetstuk. Het heeft wat omzwervingen gekend om dan uiteindelijk tot de essentie te komen. Ook onder impuls van I SOLISTI, met de vraag om de muziek en blaasinstrumenten centraal te plaatsen. We hadden het gevoel dat er op die manier een soort kwaliteitsbewaker meekeek om het echt over het blazen in zijn puurste vorm te hebben.
Karolien, hoe zie jij jouw kunstwerken in het geheel van deze voorstelling?
Karolien: Ik wilde graag dat de beeldende component gedurende de voorstelling zou groeien, dat het zeker geen decorstukken zouden worden, maar een wezenlijk deel van de voorstelling zou vormen. Ik denk dat we daarin geslaagd zijn, om beeld en muziek
gelijkwaardig samen te brengen en dat het beeld niet gereduceerd wordt tot een achtergrond waarvoor alles gebeurt.
Peter: Ook hiervoor hebben we de luxe van de tijd gehad, want ook hier hebben we volop geëxperimenteerd met het verhaaltechnische. De stapel karton werd in eerdere fases een huisje of een grot, je kon je erachter verstoppen, dan werd het figuratief en narratief. Nadien hebben we het abstracter gemaakt en het verhalende laten vallen, wat ervoor zorgt dat de kunstwerken veel meer in hun volledige waarde ingezet worden. Net omdat ze abstract en niet narratief gemaakt zijn. De kunstwerken hebben nooit iets willen uitbeelden, net als een muzieknoot op zich ook niets wil uitbeelden. Een vertaalslag die er wel inzit is dat het geheel iets van een partituur heeft gekregen. De instrumenten spelen op een bepaalde manier de kunstwerken. Een harmonicavorm in de kunstwerken wordt ook zo in de instrumenten nagebootst. Een groot en indrukwekkend stuk, krijgt ook een grote en
indrukwekkende blazer naast zich staan. Op die manier zijn we tot een abstracte partituur geëvolueerd.
Toon: Het is mooi dat we deze hele evolutie hebben kunnen doormaken om bij de essentie te eindigen, want dat past het beste binnen wat ik in mijn
MakerSpace-traject bij I SOLISTI naar voor wil brengen.
Peter, hoe is het voor jou om beide kunstvormen te combineren op 1 podium?
Peter: Het fijne is dat het vertrokken is vanuit eens langskomen en kijken tijdens een residentie om mijn mening te geven. Het heeft mij toen getriggerd, net omdat het een speciaal en uitdagend concept was om beeld en muziek op deze manier te combineren. Mijn persoonlijke goesting en intrige was vooral het abstracte.
Bij mijn eigen muziektheatergezelschap BRODER werken we vooral narratief, we vertellen verhalen. Bij dit WIND project doet het eens deugd om, zoals toch vaak in muziek, te kunnen werken met een abstract idee.
Het is dan eerder toevallig gegleden naar een voorstelling voor zo’n jonge leeftijden omdat het bleek te werken, want behalve de ervaring bij 4Hoog is dat ook zeker niet mijn expertise. De goesting was er alvast om de uitdaging aan te gaan om een abstract stuk voor de allerkleinsten te maken.
Jullie werken nu in de komende periode de voorstelling volledig af, met de première volgend seizoen. Waar willen jullie nu vooral nog aan werken?
Peter: Het zal vooral nog heel veel slijpwerk zijn. Zeker voor kleuters is het belangrijk om te zorgen dat we hun aandacht kunnen bewaren. Eén moment waarop het even inzakt is voldoende om ervoor te zorgen dat
hun buur veel interessanter wordt dan wat er op het podium gebeurt. De kern is klaar, maar nu volgt het slijpwerk.
Karolien: in de loop van het traject is het concept ook een aantal keer veranderd. Nooit tabula rasa, maar de elementen veranderden volop. Nu zijn we tevreden van de grote lijn die we gevonden hebben en ligt alles klaar, maar we moeten inderdaad nog alles tot in de puntjes afwerken.
Toon, voor jou is dit een productie, voortgevloeid uit jouw MakerSpace-traject voor I SOLISTI, hoe kijk je terug op het ontwikkelingsproces, wat heb je hieruit geleerd?
Toon: Het fijne was dat we de tijd konden nemen om het hele traject te doorlopen. Alles kon en alles mocht en er was geen druk. Dat is een heel fijn gevoel om een project te ontwikkelen. Het concept dat er uit is gekomen, namelijk een abstracte voorstelling voor kinderen die teruggaat naar de pure essentie van muziek en beeld, is er gekomen dankzij de tijd en de ruimte voor de vele experimenten die we gekregen hebben. Zonder die tijd en ruimte waren we nooit tot dit resultaat gekomen.
woensdag 28 & donderdag 29 augustus van 10u tot 18u (inschrijven tot 12 mei)
Een coproductie van Muziekcentrum De Bijloke en I SOLISTI
Tijdens de I SOLISTI Summer School krijg je niet alleen instrumentlessen van Belgische topsolisten (hout- en koperblazers, slagwerkers), maar duik je ook dieper in verschillende aspecten van het ‘muzikant-zijn’. In verschillende workshops maak je kennis met soundpainting, ademhalingsoefeningen en tai chi, leer je bij over de kracht van performance, volg je open repetities met de huidige lichting I SOLISTI YoungStars ... Maar vooral: je maakt samen met gelijkgestemde jongeren muziek en plezier.
Meer
met Jan Decleir, Roy Aernouts, het Banket, I SOLISTI en Vlaams Radio Koor
met muziek van Ludwig Van Beethoven en Alain Craens met afsluiter op de Antwerpse Kleppers in de Bourlaschouwburg.
In 1568 werd Graaf van Egmont onthoofd op de Grote Markt van Brussel. De grondvesten van de Lage Landen daverden onder het koppenrollende en repressieve bewind van Filips II. De terechtstelling van de populaire Egmont maakte grote onvrede los bij de bevolking en luidde de bloedige Tachtigjarige Oorlog in.
Twee eeuwen later eerden Goethe en Beethoven de opstandige graaf. In het historische muziektheater Egmont, onderzoeken Het Banket, I SOLISTI en Vlaams Radiokoor hoe Egmont uitgroeide tot een symbool van redelijkheid en tolerantie en wat zijn voorbeeld ons nog te zeggen heeft. Tekst en muziek vertellen in deze nieuwe ‘Egmont’ een boeiend en onpartijdig relaas van de historische feiten, knipogend naar het werk van Goethe en Beethoven en vanuit een hedendaags bewustzijn. Met felle spots op de geschiedenis werpt ‘Egmont’ immers ook een kritisch licht op onze eigen tijd – net zoals Beethoven en Goethe dat meer dan 200 jaar geleden deden vanuit de woelige tijd waarin zij leefden.
Sinds zijn dood symboliseert Egmont gematigdheid en tolerantie in woelige en polariserende tijden. Zijn levensverhaal inspireerde vele volgende generaties en zindert ook vandaag nog door.
Concept: Het Banket i.s.m. Francis Pollet
Muziek: Ludwig van Beethoven en Alain Craens
Live muziek: I SOLISTI en Vlaams Radiokoor
Muzikale leiding: Francis Pollet
Spel: Jan Decleir en Roy Aernouts
Tekst en regie: Tristan Versteven en Brechtje Louwaard
Scenebeeld: Tom Liekens
Techniek: Victor Hidalgo en Tristan Versteven
Egmont is een productie van Het Banket, I SOLISTI en Vlaams Radiokoor.
Kijk voor alle speeldata tussen 2 en 24 mei 2024 op de website van I SOLISTI
© Willem RosiersWe denken de wereld
met Johnny MUS & I SOLISTI met muziek van Matthias Coppens
Vegen we alles uit en beginnen we opnieuw?
Uitvegen dat gij zwart zijt en ik wit.
Dat gij jong zijt en ik niet.
Dat gij een mening hebt en hij niet.
Dat wij vrouwen zijn, gij een man.
Willen we dat? Kunnen we dat?
Drie mensen, drie generaties, één plek. Niemand wil blijven. Niemand wil vertrekken. Laten ze alles bij het oude of bedenken ze een nieuwe wereld?
‘We denken de wereld’ ontstond uit de gesprekken van theatermaakster Mieke Laureys, danser Romeo Lothy en dichteres Amina Belôrf.
Componist Mathias Coppens schrijft in opdracht van I SOLISTI een nieuwe compositie voor hobo, fagot en percussie, die jonge mensen triggert en inspireert. De muziek biedt een tegenwicht aan de woordenstroom op podium die nu eens rustig kabbelt en dan uitbarst in een spoken word- vulkaan.
Amina Belôrf gooide hoge ogen met haar dichtbundel Zonder het licht te breken waarin ze vertrekt vanuit het migratieverhaal van haar vader. Taal is voor haar als eten en drinken: levensnoodzakelijk. Mieke Laureys gelooft in de hoop en troost van actuele verhalen. Danser Romeo Lothy zijn basis is urban dance, met een grote voorliefde voor breakdance.
Een turbulent stuk dat triggert, trekt en tegelijk troost biedt in deze woelige tijden.
Tekst: Amina Belôrf en Mieke Laureys
Compositie: Mathias Coppens
Spel en dans: Yousra Boukantar, Mieke Laureys en Romeo Lothy
Muziek: I SOLISTI met Kasper Baele (hobo), Francis Pollet (fagot), Mathijs Everts (percussie)
Artistiek advies: Ruud Gielens, Stefan Perceval
Kostuums: Tine Deseure
Choreografie: Charlotte Vanden Eynde
Techniek: Tom Slegers, Sander Cools, Janneke Donkersloot
We denken de wereld is een coproductie van Johnny MUS Muziektheater, I SOLISTI en Het Laatste Bedrijf.
Deze productie kwam tot stand met steun van de Vlaamse Overheid, met residentiesteun van c o r s o, met steun van de Tax Shelter regeling van de federale overheid en de ondersteuning van Gallop Tax Shelter.
Kijk voor alle speeldata tussen 18 april en 25 mei 20 4 op de website van I SOLISTI
In deze rubriek kan je meer lezen over bijzondere artistieke prestaties, prijzen bij internationale wedstrijden en aanstellingen bij orkesten, kunstinstellingen en conservatoria van onze I SOLISTI musici, makers en medewerkers.
Uiteraard is het onmogelijk om hier voor de volledigheid te gaan, daarom selecteren we enkele in het oog springende successen.
Frederik Neyrinck
Artist in Residence bij I SOLISTI
Rob Laethem
Rob werd na een succesvolle proefperiode aangenomen als 2de fagottist/contrafagottist bij Phion, Orkest van Gelderland & Overijssel.
Terugblik op Andriessen 85!
We zijn bijzonder verheugd om componist Frederik Neyrinck na een eerste zeer vruchtbare en wederzijds inspirerende residentieperiode van vier jaar, ook de komende jaren in ons midden te verwelkomen als Artist in Residence en lid van onze Artistieke Raad tot en met seizoen 2027-2028.
Naast jaarlijkse nieuwe compositieopdrachten voor concerten en muziektheater in coproductie met partners in binnen- en buitenland blijft Frederik ook de komende jaren nauw betrokken bij onze ACADEMY-werking als adviseur en coach.
De voorbije jaren schreef Frederik in opdracht van I SOLISTI onder andere muziektheaterproducties met I SOLISTI als Homo Deus Frankenstein, Landru, PINOKKIO (voor het YoungStars ensemble) en verschillende instrumentale werken. Op dit ogenblijk werkt hij samen met Maud Vanhauwaert aan een nieuwe voorstelling van I SOLISTI en Vlaams Radiokoor in samenwerking met LARF! In What We Trust zal in september 2024 in première gaan in Concertgebouw Brugge en toert nadien in Vlaanderen en Nederland. Ook voor de daaropvolgende jaren liggen mooie samenwerkingsprojecten in het verschiet.
I SOLISTI speelde vorige maand twee memorabele concerten in Muziekgebouw aan ‘t IJ Amsterdam en Musis en Stadstheater in Arnhem. We zijn dankbaar voor deze mooie woorden die we hierover mochten ontvangen van Monica Germino, de weduwe van Andriessen:
“Het was een waar plezier om jullie allemaal te ontmoeten en twee keer achter elkaar alles te mogen beleven. Ik ben echt onder de indruk. Jullie betrokkenheid samen met het ensemble is bewonderenswaardig. Woorden schieten tekort!”
Foto’s: Koen Broos
Welkom Annik Laruelle
Afscheid MakerSpace
Artist Michèle Delagrange
De voorbije drie jaren legde schrijfster Michèle Delagrange een mooi traject af bij I SOLISTI als één van de MakerSpace Artists.
Vanaf 1 april 2024 verwelkomen we een nieuwe productieleider bij I SOLISTI. Annik Laruelle kan een jarenlange ervaring voorleggen in de muzieksector, zowel in binnenals in buitenland. We zijn bijzonder blij met haar komst. Zij zal samen met Cindy Ysewyn alle aspecten op het vlak van productie van concerten, muziektheatervoorstellingen en ACADEMY stroomlijnen. De voorbije maand nam onze productiemedewerker Jasper Depraetere afscheid van I SOLISTI om zich onder meer te kunnen focussen op zijn artistieke carrière en studies.
We danken Jasper voor de fijne samenwerking en wensen hem alle succes in zijn verdere carrière!
Zo werkte ze onder meer mee aan METAMORFOSEN, een voorstelling samen met NextGeneration Artist Balder Dendievel. Ze herwerkte enkele Metamorfosen van Ovidius en maakte er samen met Balder, onder begeleiding van Frederik Neyrinck en Simone Milsdochter een uniek muzikaal-literair geheel van over verandering en de zinloosheid van verzet daartegen.
Vorig jaar hertaalde ze de avonturen van Pinokkio. In een samenwerking met Frederik Neyrinck werd dit een prachtige muziektheaterproductie op maat van onze YoungStars. Pinokkio werd door Matthias Van de brul tot leven gewekt.
Mathijs won de auditie voor eerste solist slagwerk bij het Orchestre Philharmonique Royal de Liège. Proficiat Mathijs!
vrijdag 29 maart ‘24 | 20:00
Muziekcentrum De Bijloke Gent
Met de titel Graal théâtre verwijst Kaija Saariaho onverbloemd naar de legende van koning Arthur, Merlijn en de ridders van de Ronde Tafel. Ook in metaforische zin was ze geïnspireerd door de zoektocht naar de heilige Graal. Het gelijknamige boek van Jacques Roubaud zette haar ertoe aan iets te doen wat haar lange tijd onmogelijk had geleken: een vioolconcerto schrijven, een genre dat “al zoveel ontroerende en knappe meesterwerken telt”. Met haar tedere taal doet ze beide motieven alle eer aan.
Programma:
Kaija Saariaho, Graal théâtre Raphaël Cendo, Corps
Ensemble: HERMESensemble en I SOLISTI
Dirigenten: Koen Kessels & Stijn Saveniers
Solisten:
Wibert Aerts, viool
Wilhem Latchoumia, piano
coproductie
Het Laatste Bedrijf met de steun van Gallop Tax Shelter
vrijdag 31 mei ‘24 | 20.00
Muziekcentrum De Bijloke Gent
Saariaho haalt prachtige beeldspraak boven om haar compositie Solar te omschrijven: de basisgedachte schijnt als een klinkend hemellichaam dat de harmonie steeds weer naar haar vertrekpunt dwingt, als volgde de muziek de wetten van de zwaartekracht. In Amers (naar het Frans voor navigatiepunten op zee) schetst ze het beeld van een zeilboot die, in weerwil van de golven, koers probeert te houden. De wereldcreatie van Annelies Van Parys voegt een hedendaagse ster toe aan dit fonkelende concert.
Programma:
Kaija Saariaho, Amers
Kaija Saariaho, Solar
Annelies Van Parys, Threnody (wereldcreatie)
Ensemble: I SOLISTI en SPECTRA
Dirigent: Filip Rathé
Solist: Séverine Ballon, cello
In coproductie met Perpodium
Gerealiseerd met de steun van de Tax Shelter maatregel van de Belgische Federale overheid via Flanders Tax Shelter
zondag 28 april ‘24 | 15:00
Arca Gent - Kleine A
Windmaker blaast.
Wat kiest hij? Zijn piepkleine vingerfluitje? Zijn luide uitschuiver? Zijn enorme blaasbalgtoeter?
Hij is niet alleen.
Beeldbouwer maakt.
Ze bouwt prachtige beelden om hem heen. Met vormen, kleuren en leegte.
Blaast de wind alles omver? Of bouwen ze met klanken en beelden een hele wind-stad samen?
Tuimel met jonge kinderen mee in een uniek universum van blaasmuziek en beeldenkunst. Klarinettist Toon Quanten en beeldend kunstenaar Karolien Hamers ontmoeten elkaar op een betoverende scène zonder woorden, vol verrassingen, humor en verbazing.
Spel: Toon Quanten en Karolien Hamers
Muziek: Toon Quanten
Vormgeving: Karolien Hamers
Regie: Peter Spaepen
Creatie i.s.m.: Jorrit Tamminga (compositie), Frans Van der Aa (oeuil exterieur)
schrijf in op onze nieuwsbrief
volledige kalender op onze website
herlees de vorige edities van Reflections
TEAM
Francis Pollet Algemeen & artistiek directeur
Frederik Neyrinck Artist in Residence
Ann Andries Zakelijk directeur
Cindy Ysewyn Coördinator ACADEMY & productie
Annik Laruelle Productieleider (vanaf 1 april)
Leen Bastiaens Medewerker administratie
Artistieke Adviesraad
Bob Permentier
Frederik Neyrinck
Maarten Quanten
Martijn Dendievel
Bestuursorgaan
Walter Cromheeke, voorzitter
Katja Geerts
Jef Cox
Steven Defoor
concept: I SOLISTI samenstelling & redactie: Ann Andries, Francis Pollet, Cindy Ysewyn (interview WIND), Klaas Coulembier (artikel Saariaho, interview Annelies Van Parys) eindredactie & vormgeving: Klaas Coulembier
www.isolisti.be isolisti i_solisti v.u.
coverfoto’s: Koen Broos