Bulletin Kaaitheater Nov-Dec 2016 by Kaaitheater

NOVEMBER DECEMBER

CALENDAR NOVEMBER 2016 TUE 8 TUE 8 WED 9 WED 9 THU 10 THU 10 SAT 12 MON 14 TUE 15 TUE 15 WED 16 THU 17 FRI 18 SAT 19 SAT 19 SAT 19 SUN 20

20:30 20:30 20:30 20:30 20:30 20:30 20:30

JAN DECORTE/BLOET & COMP.MARIUS Ne Swarte KAAITHEATER ANDROS ZINS-BROWNE ATLAS/insights – The Revolution Will Be Televised KAAISTUDIO’S JAN DECORTE/BLOET & COMP.MARIUS Ne Swarte KAAITHEATER GAËTAN RUSQUET Meanwhile KAAISTUDIO’S JAN DECORTE/BLOET & COMP.MARIUS Ne Swarte KAAITHEATER GAËTAN RUSQUET Meanwhile KAAISTUDIO’S ANOEK NUYENS Hulp + Zwijgend pamflet KAAISTUDIO’S

20:30 20:30 20:30 20:30 20:30 20:30 19:00 20:30 20:30 13:00

MICHEL BAUWENS Ten New Practices of the Great Transition KAAITHEATER RUUD GIELENS, RACHID BENZINE & HIAM ABBASS In the Eyes of Heaven KAAITHEATER ANDROS ZINS-BROWNE Atlas Insights: A-Political Animals KAAISTUDIO’S L. DE CAUTER, R. LAERMANS & K. VANHAESEBROUCK Klein Lexicon KAAITHEATER STEVE PAXTON & WALTER VERDIN Goldberg Variations KAAITHEATER JOOST VANDECASTEELE Habeas Corpus KAAISTUDIO’S ALICJA GESCINSKA Socrates en de lusten en lasten van de twijfel KAAITHEATER STEFAAN VAN BRABANDT/BRUNO VANDEN BROECKE Socrates KAAITHEATER JOOST VANDECASTEELE Habeas Corpus KAAISTUDIO’S KUNSTENDAG VOOR KINDEREN KAAISTUDIO’S

TUE 22 WED 23 THU 24 FRI 25 FRI 25 SAT 26 SUN 27 SUN 27 MON 28 WED 30

20:30 20:30 20:30 19:00 TBC TBC 15:00 15:00 19:00 20:30

ANDROS ZINS-BROWNE Atlas Insights: Animating Freedom KAAISTUDIO’S VERA MANTERO The Clean and the Dirty KAAITHEATER VERA MANTERO The Clean and the Dirty KAAITHEATER NIGHT OF KNOWLEDGE ON BRUSSELS 2016 KAAITHEATER A.PASS The Artist Commoner. (Self) Education of New Subjectivities KAAISTUDIO’S A.PASS The Artist Commoner. (Self) Education of New Subjectivities KAAISTUDIO’S SIMON MAYER/KOPF HOCH Sons of Sissy KAAITHEATER MATINEE KADEE: FOLK DANCE KAAITHEATER OIKOS & THE GREEN EUROPEAN FOUNDATION Commons KAAITHEATER MEG STUART & TIM ETCHELLS Shown and Told KAAISTUDIO’S

DECEMBER 2016 MEG STUART & TIM ETCHELLS Shown and Told MEG STUART & TIM ETCHELLS Shown and Told

KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S

THU 1 FRI 2

20:30 20:30

SAT 3 SAT 3 SUN 4 SUN 4 SUN 4 SUN 4 SUN 4 TUE 6 TUE 6 TUE 6 WED 7 WED 7 WED 7 WED 7 THU 8 FRI 9 FRI 9 FRI 9 FRI 9 FRI 9 SAT 10 SAT 10 SAT 10 SAT 10

20:30 19:15+20:00+22:00 15:00 13:45+14:30+16:30 20:30 17:00>23:00 18:00>22:00 17:00>23:00 18:00>22:00 19:00 17:00>20:00 18:00>22:00 19:00 20:30 17:00>20:00 17:00>20:00 18:00>22:00 19:00 20:30 20:30 15:00 17:00>20:00 18:00>22:00 20:30

SAT 10 TUE 13 WED 14 FRI 16 SAT 17 SUN 18 TUE 20 WED 21 WED 21 THU 22 THU 22 FRI 23

20:30 20:30 20:30 20:30 20:30 14:00

KAAITHEATER ESZTER SALAMON MONUMENT 0.1: Valda & Gus KAAISTUDIO’S SALVA SANCHIS Radical Light KAAISTUDIO’S PIETER DE BUYSSER & HANS OP DE BEECK Book Burning #100 ZITA SWOON GROUP The Ballad of Erol Klof KAAITHEATER ZITA SWOON GROUP The Ballad of Erol Klof KAAITHEATER KAAITHEATER NATURE THEATER OF OKLAHOMA Life and Times – Episodes 7-8

20:30 20:30 20:30 20:30 20:30 20:30

ROSAS PERFORMANCE SPACE ROSAS Golden Hours (As you like it) MICHIEL SOETE/GLOBE AROMA CAPSAICIN KAAISTUDIO’S ROSAS PERFORMANCE SPACE ROSAS Golden Hours (As you like it) KAAISTUDIO’S MICHIEL SOETE/GLOBE AROMA CAPSAICIN ROSAS PERFORMANCE SPACE ROSAS Golden Hours (As you like it) KAAISTUDIO’S MICHIEL SOETE/GLOBE AROMA CAPSAICIN

SAT 3 > SAT 10/12 BURNING ICE #10 KAAITHEATER HEIKE LANGSDORF/RADICAL_HOPE Mount Tackle KAAITHEATER BENJAMIN VERDONCK one more thing KAAITHEATER HEIKE LANGSDORF/RADICAL_HOPE Mount Tackle KAAITHEATER BENJAMIN VERDONCK one more thing VERDONCK & AMPE WE DON’T SPEAK TO BE UNDERSTOOD KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KATE McINTOSH Worktable KAAISTUDIO’S ELS DIETVORST I watched the white dogs of the dawn KAAISTUDIO’S KATE McINTOSH Worktable KAAISTUDIO’S ELS DIETVORST I watched the white dogs of the dawn KAAISTUDIO’S N. HAFKENSCHEID, H. BIONG, P. CASTILLA Syden KAAISTUDIO’S KATE McINTOSH Worktable KAAISTUDIO’S ELS DIETVORST I watched the white dogs of the dawn KAAISTUDIO’S N. HAFKENSCHEID, H. BIONG, P. CASTILLA Syden KAAISTUDIO’S DAVID WEBER-KREBS Tonight, Lights Out! KAAISTUDIO’S KATE McINTOSH Worktable KAAISTUDIO’S KATE McINTOSH Worktable KAAISTUDIO’S ELS DIETVORST I watched the white dogs of the dawn KAAITHEATER PATRICK DEBOOSERE & CROSSTALKS About Ageing KAAITHEATER ESZTER SALAMON MONUMENT 0.1: Valda & Gus MYRIAM VAN IMSCHOOT What Nature Says KAAISTUDIO’S LOTTE VAN DEN BERG & DAAN ’T SAS Building Conversation KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KATE McINTOSH Worktable KAAISTUDIO’S ELS DIETVORST I watched the white dogs of the dawn KAAISTUDIO’S MYRIAM VAN IMSCHOOT What Nature Says

THEATRE

TUE 8, WED 9, THU 10/11 20:30

JAN DECORTE/BLOET & COMP.MARIUS[BE] Ne Swarte Als een kleine ‘Shakespeare-liga’ gaan Jan Decorte, Sigrid Vinks, Waas Gramser, Kris Van Trier en Herwig Ilegems opnieuw aan de slag met een tekst van de grootmeester. Met een radicale poëtische herschrijving ontbeent Decorte deze keer Othello. Onder de simpele vertelling schuilt een diepe waarheid, die rechtstreeks aan het mysterie van het leven raakt. De impact van die waarheid kan niet anders dan je beroeren. Comme une petite « ligue shakespearienne », Jan Decorte, Sigrid Vinks, Waas Gramser, Kris Van Trier et Herwig Ilegems s’attaquent à nouveau à une pièce du grand maître. À travers une réécriture radicalement poétique, PREMIERE KAAITHEATER THEATRE | DUTCH | € 16/12/8 + POST-PERFORMANCE TALK 9/11

Decorte dissèque cette fois Othello. Sous une histoire simple se dissimule une vérité profonde qui touche de manière directe au mystère de la vie. L’impact de cette vérité ne peut qu’émouvoir le spectateur. Like a little ‘Shakespeare league’, Jan Decorte, Sigrid Vinks, Waas Gramser, Kris Van Trier and Herwig Ilegems have again been inspired by the master. This time, Decorte has dissected Othello with a new and radical text in poetry. Beneath their simple retelling is a profound truth, that strikes right at the heart of the mystery of life. The impact of this truth will not leave you unmoved.

LECTURE/ VIDEO ANDROS ZINS-BROWNE[BE/US] Atlas/insights In February 2017, choreographer Andros Zins-Browne and visual artist Karthik Pandian present Atlas Revisited, a performance about their attempts to make a group of camels dance in the desert of Ouarzazate. In the meantime, for three Tuesdays evenings, the Atlas/insights will focus on the questions that their preparations raised. 8/11 — THE REVOLUTION WILL BE TELEVISED In Rabih Mroué’s video The Pixelated Revolution, a Syrian man uses his telephone to film a sniper shooting him. Smartphones have an unmistakeable revolutionary and commercial potential, but where are the obstacles? SCREENING The Pixelated Revolution (Rabih Mroué) | VIDEO TALK Rabih Mroué | DEBATE Michiel Vandevelde & Peter Snowdon

15/11 — A-POLITICAL ANIMALS The ethical standards with which we treat animals have been the subject of considerable research. But are animals also capable of political action? Can they inspire us to discover new forms of subjectivity? Philosopher and animal theorist Fahim Amir tells surprising stories about the role of animals in the history of humankind. LECTURE PERFORMANCE Fahim Amir | SCREENINGS David Weber-Krebs, Krõõt Juurak

22/11 — ANIMATING FREEDOM During the last Insight evening, Andros Zins-Browne is opening a one-night exhibition with work by four video artists. They focus on the real versus virtual worlds, and how political leaders use images to manipulate our concepts of freedom. VIDEO EXHIBITION Harun Farocki, Rachel Rose, Karthik Pandian, Andros Zins-Browne

KAAISTUDIO’S LECTURE/VIDEO | ENGLISH | FREE 4

TUE 8 , TUE 15, TUE 22/11 20:30

THEATRE

PERFORMANCE GAËTAN RUSQUET[FR/BE] Meanwhile

ANOEK NUYENS[NL] Hulp

Gaëtan Rusquet laat drie performers een constructie optrekken. Voortdurend moeten de spelers zich verzetten tegen de dreigende vernieling van wat ze opbouwen. Het tijdsverloop en de verhouding tussen mens en omgeving worden tastbaar: voor je ogen ontplooit zich de geschiedenis van een stad.

Met dit journalistiek theaterproject stelt Anoek Nuyens de Noord-Zuid problematiek op scherp. Geloven we eigenlijk nog in ontwikkelingssamenwerking? En welke koers moeten we varen anno 2017? In deze tijd waar het individu boven alles gaat, dwingt ze je na te denken over de waarde van ‘goed doen’ en medemenselijkheid.

Gaëtan Rusquet fait réaliser une construction à trois performeurs. Les acteurs doivent sans cesse résister à la menace d’anéantissement de leur édification. L’écoulement du temps et le rapport entre l’homme et son environnement deviennent tangibles : sous nos yeux se déploie l’histoire d’une ville. Gaëtan Rusquet has three performers build a construction. The actors continually have to fight against the threatened destruction of what they are building up. The passage of time and the relationship between humans and their environment become tangible: the history of a city unfolds before your eyes.

KAAISTUDIO’S PERFORMANCE | 1H | € 12/10/8

WED 9, THU 10/11 20:30 SAT 12/11 20:30

KAAISTUDIO’S THEATRE | DUTCH | 1H15 | € 12/10/8

EXTRA ZWIJGEND PAMFLET

GRATIS LECTURE PERFORMANCE NA DE VOORSTELLING Na Hulp vertrok Anoek op roadtrip doorheen Nederland en België, langs plekken waar mensen dagelijks bezig zijn met ontwikkelingssamenwerking. Hoe zijn we hier terecht gekomen? En waar stevenen we op af?

WITH THE SUPPORT OF THE CULTURE PROGRAMME OF THE EUROPEAN UNION

TUE 15/11 20:30

PRESENTED BY KAAITHEATER & MOUSSEM NOMADISCH KUNSTENCENTRUM

Een prostituee in een Noord-Afrikaans land tijdens de Arabische lente, dompelt je onder in haar dagelijkse sleur van klanten die komen en gaan. Rachid Benzine – Europa’s grote voortrekker van een verlichte islam – schreef de tekst voor Palestijnse filmactrice Hiam Abbass. Regisseur Ruud Gielens opteerde voor een even sobere als intense enscenering. Na de première vorig seizoen – twee dagen na de aanslagen in Brussel – is het tijd voor een herneming. Une prostituée dans un pays nord-africain pendant le Printemps arabe vous plonge dans son train-train quotidien de clients qui viennent et repartent. Rachid Benzine – le chef de file européen d’un islam des Lumières – a écrit le texte pour l’actrice palestinienne Hiam

Abbass. Le metteur en scène Ruud Gielens a opté pour une mise en scène aussi sobre qu’intense. Une reprise de ce spectacle bouleversant, dont la première a eu lieu la saison passée, à peine deux jours après les attentats de Bruxelles. A prostitute in a North African country during the Arab Spring immerses you in the everyday drag of clients who come and go. Rachid Benzine – Europe’s great herald of enlightened Islam – wrote the text for the Palestinian film actress Hiam Abbass. Director Ruud Gielens opted for a staging that is as restrained as it is intense. After its première last season – two days after the Brussels attacks – it is time to reprise the production.

KAAITHEATER THEATRE | ENGLISH (SURTITLED DUTCH/FRENCH) | 1H10 | € 16/12/8 A HOUSE ON FIRE CO-PRODUCTION WITH THE SUPPORT OF THE CULTURE PROGRAMME OF THE EUROPEAN UNION

WED 16/11 20:30

MICHEL BAUWENS[BE] Ten New Practices of the Great Transition

LIEVEN DE CAUTER, RUDI LAERMANS & KAREL VANHAESEBROUCK[BE] Klein Lexicon van het Managementjargon

Which new social structure are we evolving towards? Belgian cyber philosopher Michel Bauwens – who founded the P2P Foundation ten years ago – looks at contemporary practices that address the challenges of the future in the most direct way. He identifies an exponential growth of civil initiatives that experiment both locally and globally with new models and solutions.

KAAITHEATER RE:MAKE TALK | ENGLISH | € 5

IN COLLABORATION WITH CROSSTALKS

RE:MAKE

MON 14/11 20:30

Schijnbaar neutrale woorden als efficiëntie, rendement, marktconform of zelfevaluatie zijn tegelijk oorzaak en effect van het neoliberalisme dat zich diep in ons denken en doen heeft verankerd. In dit miniwoordenboek openen Rudi Laermans, Lieven De Cauter en Karel Vanhaesebrouck je de ogen voor – en wapenen je tegen – deze met het ‘managerialism’-virus aangetaste begrippen. KAAITHEATER BOOK PRESENTATION | DUTCH | FREE

RUUD GIELENS[BE], RACHID BENZINE[MA/FR] & HIAM ABBASS[IL] In the Eyes of Heaven

STEVE PAXTON[US] & WALTER VERDIN[BE] Goldberg Variations 1–15 & 16–30 De improvisaties van de Amerikaanse choreograaf Steve Paxton op Johann Sebastian Bachs Goldbergvariaties zijn onvergetelijk voor iedereen die er ooit bij was. Gedurende tien dagen volgde videokunstenaar Walter Verdin de bewegingen van Paxton, met als resultaat een indrukwekkende dansfilm van 55 minuten.

THEATRE

THU 17/11 20:30

Les improvisations du chorégraphe étatsunien Steve Paxton sur les Variations Goldberg de Jean-Sébastien Bach sont inoubliables pour tous ceux qui les ont un jour vues. Dix jours durant, le vidéaste belge Walter Verdin a suivi les mouvements improvisés de Paxton, résultant en un impressionnant film de 54 minutes.

KAAITHEATER FILM | 55 MIN. | € 8

NEW! GOLDBERG VARIATIONS ON DVD Get your own copy of the film, available on the night of the screening.

FRI 18, SAT 19/11 20:30 JOOST VANDECASTEELE[BE] Habeas Corpus

The improvisations of the American choreographer Steve Paxton to Johann Sebastian Bach’s Goldberg Variations are unforgettable for anyone who ever witnessed them. For ten days, video artist Walter Verdin followed the movements of the improvising Paxton and edited a striking 54 minute-long dance film.

“We gaan verzinnen godverdomme. We gaan nog fantastische dingen verzinnen en uitproberen, want de geschiedenis is maar pas begonnen.” Na Otaku, In Onaanvaardbare Staat en Attack of the Killer Z keert Joost Vandecasteele terug naar de Kaaistudio’s met een theatersolo: een mengeling van literatuur en stand-upcomedy. PREMIERE KAAISTUDIO'S THEATRE | DUTCH | € 12/10/8 7

DANCE

THEATRE © BART GRIETENS

STEFAAN VAN BRABANDT/ BRUNO VANDEN BROECKE/ DE VERWONDERING[BE] Socrates Socrates was de eerste in een reeks filosofenmonologen van Stefaan Van Brabandt. Met een op Bruno Vanden Broeckes lijf geschreven tekst, is Socrates een ironische, tragikomische voorstelling die aan het denken zet.

KAAITHEATER THEATRE | DUTCH | 1H15 | € 16/12/8

SAT 19/11 19:00 ALICJA GESCINSKA[PO/BE] Socrates en de lusten en lasten van de twijfel

Alicja Gescinska is moraalwetenschapper aan UGent. In 2011 maakte ze ophef met het boek De verovering van de vrijheid. Op Canvas gaat ze dit jaar met het programma Wanderlust op zoek naar de zin van het bestaan. In het Kaaitheater focust ze op de negatieve perceptie van twijfel. Ze bepleit een herwaardering van de aarzeling, minder stelligheid en meer Socratische twijfel in het publieke en politieke debat. KAAITHEATER RE:MAKE TALK | DUTCH | FREE

WED 23, THU 24/11 20:30 VERA MANTERO[PT] The Clean and the Dirty De transitie naar een duurzame samenleving staat al enkele jaren centraal in het werk van Vera Mantero. In The Clean and the Dirty focust deze grande dame van de Portugese hedendaagse dans op de innerlijke transitie. Op zorg dragen voor dat precaire ‘zelf’. Depuis quelques années déjà, la transition vers une société durable est au cœur de l’œuvre de Vera Mantero. Dans The Clean and the Dirty, cette grande dame de la danse portugaise contemporaine se focalise sur la transition intérieure. Être à l’écoute et prendre soin de ce « moi » précaire. The transition to a sustainable society has been the central theme in Vera Mantero’s work for several years. In The Clean and the Dirty, this grande dame of Portuguese contemporary dance focuses on interior transition. On taking care of that precarious thing, the ‘self’. BELGIAN PREMIERE KAAITHEATER DANCE | 1H15 | € 16/12/8 + POST-PERFORMANCE TALK 23/11

CO-FUNDED BY THE CREATIVE EUROPE PROGRAMME OF THE EUROPEAN UNION

SAT 19/11 20:30

ESZTER SALAMON Â© ALAIN ROUX

DE ANTI-MONUMENTEN VAN

ESZTER SALAMON Vorig seizoen kon je kennismaken met MONUMENT 0: Haunted by wars (1914–2013), het eerste deel van Eszter Salamons Monuments-reeks. In november brengt ze het tweede deel in het Kaaitheater: MONUMENT 0.1 Valda & Gus. Inmiddels werkt ze ook al aan een vierde aflevering MONUMENT 0.4. We zitten in de late namiddag in de najaarszon terwijl ze vertelt over haar verzet tegen de conventionele geschiedenis, oudere dansers en herinnering. ‘Geschiedenis schrijven is niet alleen een zaak van het verleden. Het bepaalt ook de toekomst.’ EN FRANÇAIS > P. 13 | IN ENGLISH > P. 18

Je maakte jaren afzonderlijke voorstellingen, maar besloot dan om in series te werken. Waarom die verschuiving? Ik had twee redenen om aan deze reeks te beginnen. De eerste ontstond uit een reflectie over de manier waarop ik werk maak. In welke mate zijn culturele conventies bepalend voor mijn werk? In welke mate definieert het mijn verlangens, ideeën en acties? Mijn leven is gebaseerd op projecten, maar niet alleen omdat ik het zo wil. In Duitsland bijvoorbeeld kan je geen producties maken die doorlopen van het ene jaar naar het andere. Je moet een project in één jaar opstarten en voltooien. In reeksen werken druist in tegen deze logica, die vooral door de markt wordt gedicteerd. De noodzaak om mijn artistieke praktijk in verband te brengen met geschiedenis, is een terugkomend element. Maar nieuw is dat ik projecten wil maken met een open einde die op deze relaties focussen. Met deze reeks wil ik zowel werk maken voor de black box als de white cube. Via deze samenstelling kan ik investeren in een praktijk die zich op lange termijn ontwikkelt en die verder gaat dan het louter maken van dansvoorstellingen. Het is een proces van geschiedenis schrijven dat de conventionele kunstgeschiedenis de rug toekeert. Ik wil niet terugkijken op wat al geschreven en gearchiveerd is. In plaats van monumenten te ontwerpen voor al wat gekend is, wil deze reeks een licht werpen op wat niet zo bekend is, op hen die aan de kant blijven staan of onderdrukt worden. Dit brengt een nieuw soort verhalen, die je ertoe aanzetten om je perceptie en verbeelding te verschuiven. Dit is van cruciaal belang want herinneren en archiveren is niet alleen een kwestie van het verleden. Het gebeurt ook in de toekomst. Datgene waarmee we geconfronteerd worden, verandert wat we ons kunnen inbeelden. En wat we ons kunnen inbeelden, kan de toekomst veranderen. Zoals je al eerder zei, is het niet de eerste keer dat je een stap terug zet om na te denken over dans en dansgeschiedenis. En meestal lijkt de resulterende voorstelling een ware viering van de dans te zijn. Als het om expressie gaat, ben ik een postconceptuele kunstenaar. Ik heb geen specifieke signatuur of taal als het over bewegen of performen gaat. Zo was in het begin van mijn danscarrière traagheid het enige dat me zinvol leek. Maar meestal leiden de vragen waarrond ik werk niet naar een bepaalde stijl of expressievorm. Ze resulteren zelfs niet altijd in dans. Spreken en zingen kan net zo waardevol zijn als bewegen. Ik maakte zelfs voorstellingen zonder dansers. Beweging en choreografie zijn mijn middelen om bepaalde vragen te stellen, maar dansen is nooit de enige weg geweest. Dans kan een feest zijn, zolang er vragen uit vloeien die mijn werk inspireren. Een ode brengen aan bepaalde soorten dans en expressie, zoals in MONUMENT 0, kan me ook motiveren omdat dans niet altijd een plaats voor emancipatie is. Maar het bewegen om het bewegen zelf, interesseert me niet. Integendeel, ik vind dat vaak weerzinwekkend. Ik wil geen dingen voorstellen die alleen maar fascinerend zijn omwille van hun vorm – en een beperkte ervaring 10

opwekken bij het publiek. Ik wil net een complexe ervaring opwekken die zowel zintuiglijk als cognitief is. MONUMENT 0 focust op vergeten, uitgesloten en onderdrukte hoofdstukken van moderne dans en van geschiedenis. Het bewegingsmateriaal ontstond door de belichaming van tribale oorlogsdansen. De dansen die je ziet staan echter niet op zich. Het zijn niet zo maar gemakkelijk herkenbare expressievormen die afkomstig zijn van plekken waar de westerse wereld de laatste honderd jaar oorlog voerde. Ik besloot om die dansen dieper te onderzoeken. Niet omdat ze me zo erg fascineren, maar omdat ik ze in verband wilde brengen met het kolonialisme uit het verleden. Ook wilde ik wijzen op de neokoloniale tendensen van vandaag, waarin ook de kunstwereld een rol speelt. Hoe volgt MONUMENT 0.1 op MONUMENT 0 ? Impliceert het eerste ook een ode? Net als MONUMENT 0 is MONUMENT 0.1 gebaseerd op fragmenten. Geen fragmenten van oorlogsdansen, maar herinneringsflarden. Het is een documentaire fictie die ik samen met Christophe Wavelet, Gus Solomons Jr. and Valda Setterfield uitwerkte. De voorstelling benadert de geschiedenis van de Amerikaanse moderne dans vanuit het perspectief van hen die mee die geschiedenis schreven, maar nooit gecanoniseerd werden. In de voorstelling gebruiken Valda en Gus hun geheugen als een subjectieve ruimte waarin ze echt geleefde geschiedenis articuleren, ver van academische formulering, omkadering en interesses. MONUMENT 0.1 gaat over de relatie tussen kunst en leven, en de relatie tussen ouder worden en dans. De afwezigheid van oudere lichamen op danspodia is nog zo’n vraag die zelden gesteld wordt. Wat doet dans met dansers ouder dan 50? Wat doen we met verouderende lichamen en hun subjectiviteit? Kunnen we hun poëzie naar waarde schatten en ze in danspraktijk introduceren? Kunnen we ze waarderen als positief, krachtig en betekenisvol? De confrontatie van de onzekerheid van het geheugen, dans, het menselijk lichaam en leven met de expressie van erg levendige verlangens, kan erg waardevol zijn. Dit werk zou kunnen worden gezien als een geschenk, omdat oudere dansers zo zelden op een podium te zien zijn. Wat betekent de term ‘monument’ in de titel van de reeks? De term monument in de titel is bluf, een provocatie. Monumenten zijn meestal bedoeld als respons op de nood aan herdenking van nationale of officiële geschiedenis. De werken in deze reeks blijven altijd onder het nummer één en zullen nooit de status van monument bereiken. Ze fungeren als antimonumenten. In plaats van het verleden te herdenken, focussen ze op het onderzoek van herinneren en archiveren door het verleden, het heden en de toekomst met elkaar te verbinden. Jouw manier van werken draait vaak om de ontmoeting met iemand anders: een andere kunstenaar, een andere partner. Hoe werk jij samen? En hoe was je samenwerking met Christophe Wavelet voor MONUMENT 0.1 ? Het iklopt dat ik werk met ontmoetingen en samenwerking met dramaturgen, muzikanten, dansers, theoretici... Ik hou ervan om met anderen, met vrienden te werken en te dromen. Niet alleen om voorstellingen te maken, maar ook om na te denken over intimiteit. Deze samenwerking beperkt zich niet altijd tot de artistieke wereld. Enkele jaren geleden ontmoette ik in het kader van twee van mijn voorstellingen meerdere Eszter Salamons, mijn naamgenoten, en werkte met hen samen. Ik hield van de dynamiek van dat arbitraire avontuur, dat mijn eigen werk destabiliseerde en opentrok. Met Valda en Gus was het ook een ontmoeting. Gus zat in het publiek toen ik een voorstelling bracht in New York. Ik was verbaasd: er waren daar alle soorten dansers van alle leeftijden! Ik had al plannen om met oudere dansers te werken en daarom contacteerde ik hem met een voorstel – hij ging akkoord. Aangezien ik meerdere dansers zocht, raadde hij me aan om Valda te vragen. Toen ik Christophe hierover vertelde stelde hij onmiddellijk voor mee in het project te stappen, want het ligt volledig in de lijn van wat hij doet. 11

Christophe en ik probeerden om iets anders te maken dan een ‘programmastuk’. We wilden niet zomaar iets brouwen van onze eigen kennis en dan Valda en Gus daarin plaatsen. Daarom was de ontmoeting met de twee zo cruciaal. We moesten een relatie opbouwen gebaseerd op vertrouwen. We kenden elkaar niet, we zijn niet van dezelfde cultuur, niet van dezelfde generatie. Valda is Britse, maar ze is al sinds 1958 in de VS en we hebben ook een erg verschillende manier van werken. Om elkaar te begrijpen was er dus tijd nodig. Hoe heeft het feit dat Valda en Gus beide oudere mensen zijn met hun specifieke problemen, het eigenlijke creatie- en repetitieproces van MONUMENT 0.1 beïnvloedt? We kozen er bewust voor om met elk van hen afzonderlijk aan de slag te gaan. Pas toen het proces ver gevorderd was, brachten we hen samen. We wilden de nadruk leggen op hun specifieke stem, herinneringen en gebaren. Ze hebben ieder een heel andere verhouding tot herinnering, beweging en zelfs tot fysiek gemak. De repetitiedagen waren niet heel lang. Valda en Gus gaven de voorkeur aan een strikte timing, een beetje op de Amerikaanse manier. Dat is wat ze gewend zijn. Drie maanden aan een voorstelling werken is voor hen niet vanzelfsprekend. Misschien hadden ze dat zelfs nog nooit gedaan! We waren een soort buitenaardse wezens voor hen denk ik. Tijd om te zoeken, om verschillende dingen uit te proberen, behoort absoluut niet tot hun vertrouwde manier van werken. Waar haalde je het materiaal voor MONUMENT 0.1 ? Een maand lang hadden we interviewsessies met hen beide in New York. Dat resulteerde in 50 tot 60 uur materiaal. De meeste fragmenten zijn gebaseerd op hun herinneringen. Het duurde even om uit te zoeken hoe een bepaalde herinnering in het kader van deze documentaire fictie kon worden vormgegeven en opgeroepen. Herinneringen komen niet altijd op dezelfde manier naar boven. Een autobiografie is altijd een vorm van fictie: ze komt tot stand door de manier waarop jij je herinneringen structureert. Het hangt volledig af van wat je behoudt en wat je weglaat – ze bestaat niet op zich. Valda en Gus hebben allebei een heel specifieke relatie tot herinneringen, zowel tot feitelijke als kinesthetische. In de voorstelling probeerden we te focussen op het concrete fenomeen van het herinneren. Niet alleen via gebeurtenissen of dingen die ze vermelden, maar ook hoe ze zich daartoe verhouden. Intussen werk je aan MONUMENT 0.4. Komen er nog monumenten? Ik heb nog ideeën voor een paar monumenten en er komen er wellicht nog andere bij. Ik begin binnenkort ook aan een nieuwe reeks over het gegeven van de vrouwelijke autobiografie. Die zal vooral in musea te zien zijn, waar verhalen van vrouwen uit de zuidelijke landen live de confrontatie aangaan met de publieke ruimte. Dit leidt hopelijk tot nieuwe mogelijkheden voor ontmoetingen buiten de artistieke wereld.

ESZTER SALAMON in gesprek met GUY GYPENS (algemeen directeur Kaaitheater) en EVA DECAESSTECKER (communicatie Kaaitheater). 12

LES ANTI-MONUMENTS DE

ESZTER SALAMON La saison passée, nous avons eu le plaisir de découvrir MONUMENT 0: Haunted by wars (1914–2013), le premier volet de la série Monuments d’Eszter Salamon. En novembre, elle présentera le deuxième volet au Kaaitheater : MONUMENT 0.1 Valda & Gus. Entre-temps un quatrième volet, MONUMENT 0.4, vient compléter la série. Installée au soleil d’automne un bel après-midi, Eszter Salamon parle de la résistance à l’histoire officielle, de danseurs âgés et de mémoire. « Écrire l’histoire n’est pas seulement une question de passé, mais permet aussi de façonner l’avenir. »

Après avoir réalisé, durant des années, des spectacles distincts, vous avez décidé de travailler sur une série. À quoi attribuez-vous ce changement ? J’avais deux motivations pour commencer à travailler sur cette série. L’une procède de diverses réflexions sur ma production artistique. Comment est-ce que je produis mon travail ? Dans quelle mesure la politique culturelle définit-elle ma pratique ? Dans quelle mesure définit-elle mes désirs, mes pensées et mes actes ? Si ma vie est basée sur des projets, ce n’est pas seulement parce que je veux qu’il en soit ainsi. Par exemple, en Allemagne – où je vis en partie –, on ne peut pas faire d’œuvre d’art qui s’étend sur plus d’un an. Il faut commencer et terminer un projet en un an. Travailler sur une série vient contrebalancer cette logique, qui est également dictée par le marché. La nécessité de rattacher ma pratique artistique à l’histoire est un aspect récurrent. Mais la nouveauté, c’est que je tiens à m’engager dans un projet ouvert qui met l’accent sur ces rapports. L’idée qui sous-tend cette série est de créer un ensemble d’œuvres destinées à la fois aux salles de spectacle et d’exposition. À travers cette constellation, je peux m’investir dans une pratique qui se développe sur le long terme et qui va au-delà de la simple création d’œuvres d’art. C’est un processus qui consiste à écrire l’histoire en dehors de l’histoire de l’art officielle. Je ne veux pas regarder en arrière sur ce qui a déjà été écrit et archivé. Au lieu de créer des monuments pour tout ce qui est établi, cette série célèbre ceux qui ne sont pas aussi connus, qui sont laissés de côté ou réprimés. Cela me fait découvrir de nouveaux types de narration qui nous permettent de changer notre perception et notre imagination. Ce qui est crucial, car se souvenir et archiver n’a pas seulement à voir avec le passé. Cela permet aussi de façonner l’avenir. Ce que nous rencontrons contribue à changer ce que nous pouvons imaginer. Et ce que nous pouvons imaginer peut changer l’avenir. Comme vous l’avez dit précédemment, ce n’est pas la première fois que vous prenez du recul pour réfléchir à la danse et à l’histoire de la danse. Or, la plupart du temps, la pièce qui en résulte semble être une célébration de la danse. En ce qui concerne l’expression, je suis une artiste post-conceptuelle. Je n’ai pas une signature ou un langage unique quand il s’agit de bouger ou d’interpréter. Au début de ma pratique artistique par exemple, seule la lenteur faisait sens pour moi. Mais en général, les questions sur lesquelles je travaille ne conduisent pas à un style ou à une expression bien définis. Elles n’aboutissent même pas toujours à de la danse. Parler et chanter peuvent être aussi valables que se mouvoir. J’ai même fait des pièces sans performeurs. Le mouvement et la chorégraphie sont mes outils pour formuler des questions, mais la danse n’a jamais été la seule et unique voie. La danse peut être festive, à condition qu’elle soulève des questions qui inspirent mon travail. Célébrer certains types de danses et d’expressions, comme dans MONUMENT 0, peut aussi me motiver au sens où la danse n’est pas toujours un lieu d’émancipation. Mais célébrer le mouvement en tant que tel ne m’intéresse pas. Au contraire, souvent je trouve ça repoussant. 13

Je ne veux pas présenter quelque chose qui est seulement fascinant dans sa forme et ne génère qu’une expérience plutôt limitée pour le spectateur. Je tiens toujours à proposer une expérience complexe, qui soit à la fois sensible et cognitive. MONUMENT 0 est étroitement lié à ce qui est oublié, exclu et refoulé dans l’histoire de la danse moderne et dans l’histoire. Le matériau du mouvement provient de l’interprétation de danses de guerre tribales. Mais ces danses qui sont exécutées sur scène ne se suffisent pas à elles seules. Ce sont des expressions difficilement reconnaissables, originaires de contrées où l’Occident a mené des guerres au cours des cent dernières années. J’ai donc décidé d’enquêter sur ces danses. Non pas qu’elles me fascinent, mais parce que je voulais les mettre en rapport avec l’entreprise « coloniale » du passé et aborder ainsi les tendances néocoloniales actuelles, auxquelles le monde de l’art participe. Comment MONUMENT 0.1 s’inscrit-il dans le prolongement de MONUMENT 0 ? Ce dernier implique-t-il aussi une célébration ? Tout comme MONUMENT 0, MONUMENT 0.1 est également basé sur des fragments, non pas de danses guerrières, mais de mémoire. Il s’agit d’une fiction documentaire que j’ai élaborée en collaboration avec Christophe Wavelet, Gus Solomons Jr. et Valda Setterfield. Elle aborde l’histoire de la danse moderne américaine du point de vue de ceux qui ont participé à son devenir, mais qui n’ont jamais été canonisés. Dans le spectacle, Valda et Gus utilisent leur mémoire comme un espace de subjectivité à travers lequel ils articulent une histoire vécue, loin des cadres et des intérêts académiques. MONUMENT 0.1 traite de la relation entre l’art et la vie, et de la relation entre le vieillissement et la danse. L’absence sur la scène de corps vieillissants est une autre question qui est refoulée et rarement abordée : que fait l’art chorégraphique avec des performeurs ayant dépassé l’âge de 50 ans ? Que faisons-nous des corps vieillissants et de leurs subjectivités ? Pouvons-nous apprécier et inclure cette poétique dans nos pratiques ? Pouvons-nous les voir comme des êtres affirmatifs, puissants et riches de sens ? Il y a quelque chose de précieux à rencontrer l’instabilité de la mémoire, de la performance, du corps humain et de la vie avec, à côté, des expressions de désirs bien vivants. Ce travail pourrait être considéré comme un cadeau, car il est tellement rare de voir des performeurs âgés sur scène. Qu’en est-il du terme « monument » dans le titre de la série ? Le titre générique de monument est une mystification, une provocation. En général, les monuments répondent au besoin de commémoration, d’histoire nationale et officielle. Les travaux de cette série demeureront toujours en dessous du numéro un et n’obtiendront jamais le statut d’un monument. Ils fonctionnent comme des anti-monuments. Au lieu de commémorer le passé, ils proposent d’analyser les actions de la mémoire et de l’archivage en reliant le passé, le présent et le futur. Votre mode de travail consiste souvent à rencontrer quelqu’un d’autre : un autre artiste, un autre partenaire. Comment travaillez-vous ensemble ? Et comment s’est passée votre collaboration avec Christophe Wavelet pour MONUMENT 0.1 ? Il est vrai que je travaille sur base de rencontres et de collaborations : dramaturges, musiciens, performeurs, théoriciens. J’aime tisser des liens, penser, faire et rêver avec d’autres, avec des amis. Non seulement pour créer des œuvres, mais aussi pour réfléchir à l’intimité. Ces collaborations ne se limitent pas toujours à la scène artistique : il y a quelques années, j’ai rencontré plusieurs Eszter Salamon, mes homonymes, avec lesquelles j’ai collaboré dans le cadre de deux de mes projets. J’ai beaucoup apprécié la dynamique de cette aventure arbitraire, qui a déstabilisé et ouvert ma propre pratique. Avec Valda et Gus, ce fut aussi une rencontre. Gus était dans le public quand j’ai présenté une de mes œuvres à New York, où j’ai vraiment été épatée : il y avait là des danseurs de tous 14

genres et de tous âges ! Comme j’avais envie de travailler avec des performeurs âgés, j’ai contacté Gus en lui proposant de travailler ensemble et il a dit oui. Et comme je cherchais plusieurs performeurs, il m’a conseillé de contacter Valda. Lorsque j’ai parlé de ce projet à Christophe Wavelet, il était d’emblée enthousiaste, car il correspondait très bien à ce qui l’intéresse. Du coup, il a proposé de s’y associer. Christophe et moi avons essayé de faire autre chose qu’une pièce programmatique. Nous ne voulions pas concocter quelque chose à partir de notre propre savoir-faire et puis y « mettre » Valda et Gus. C’est pourquoi la rencontre avec Valda et Gus a été capitale pour notre projet. Il nous fallait créer une relation basée sur la confiance. On ne se connaissait pas, on ne venait pas de la même culture, ni de la même génération. Valda est Britannique, mais elle vit aux ÉtatsUnis depuis 1958 et nous avons une pratique artistique totalement différente. Il a donc fallu du temps pour apprendre à se comprendre. Comment le fait que Valda et Gus soient tous deux des personnes âgées, avec leurs problèmes spécifiques, a-t-il influencé la création et les répétitions de MONUMENT 0.1 ? Nous avons délibérément choisi de travailler séparément avec eux. C’est seulement très tard dans le processus que nous les avons réunis. Nous voulions mettre l’accent sur leur voix, leurs souvenirs et leurs gestes particuliers. Ils ont aussi un rapport très différent à la mémoire, au mouvement et même à l’aisance physique. Nous ne faisions pas de longues journées de répétitions. Valda et Gus préféraient avoir un emploi du temps très serré, à l’instar du mode de vie américain. C’est ce à quoi ils sont habitués. Passer trois mois à travailler sur un spectacle n’est pas si évident pour eux. Ils ne l’ont peut-être même jamais fait ! Nous étions un peu des ovnis pour eux. Prendre le temps de s’égarer, d’essayer toutes sortes de voies différentes ne fait absolument pas partie de leur pratique. Où avez-vous trouvé toute la matière pour MONUMENT 0.1 ? Un mois durant, nous avons fait des séances d’interview avec eux, à New York. Nous avons ainsi accumulé 50 ou 60 heures de matériau ! La plupart des fragments sont basés sur leurs souvenirs. Il a fallu du temps pour trouver comment façonner et aborder une certaine mémoire dans le cadre d’une fiction documentaire. La mémoire n’est pas quelque chose qui se manifeste de manière unique. Une autobiographie est toujours une fiction : elle est modelée par la manière dont on structure ses souvenirs. Elle dépend de ce qu’on garde et de ce qu’on omet. Elle n’existe pas en tant que telle. Or Valda et Gus ont tous deux une mémoire relationnelle très spécifique, qu’elle soit factuelle ou kinesthésique. Dans le spectacle, nous avons essayé de mettre l’accent sur la question de la mémoire proprement dite : pas seulement les choses et les événements concrets qu’ils mentionnent, mais aussi leur rapport à tout cela. Depuis lors, vous vous êtes mise à travailler sur MONUMENT 0.4. Y a-t-il d’autres monuments en vue ? J’ai quelques monuments en tête, et d’autres pourraient apparaître par la suite. Bientôt je vais aussi entamer une autre série, qui est liée à mon intérêt pour l’autobiographie féminine. Ce sera essentiellement une série inspirée de musées, associée à la confrontation entre des histoires de femmes des pays du Sud et l’espace public. Ce qui offrira de nouvelles occasions de rencontres en dehors du monde de l’art.

ESZTER SALAMON en discussion avec GUY GYPENS (directeur général Kaaitheater) et EVA DECAESSTECKER (communication Kaaitheater). 15

THE ANTI-MONUMENTS OF

ESZTER SALAMON Last season we had the pleasure of discovering MONUMENT 0: Haunted by wars (1914– 2013), the first part of Eszter Salamon’s Monuments series. In November, she will present the second episode at Kaaitheater: MONUMENT 0.1 Valda & Gus. In the meantime, a fourth instalment, MONUMENT 0.4., has been added to the series. Sitting in the late afternoon atumn sun, she discusses resistance to canonical history, elderly dancers and memory. ‘Writing history is not only a question of the past. It actually also shapes the future.’

After years of making separate performances, you decided to work in a series. Where does this shift come from? I had two motivations to start working on this series. One comes from reflections on my art production. How do I produce my work? How much do cultural policies define my practice? How much do they define my desires, thoughts and actions? My life is based on projects, and that is not only because that is the way I want it to be. For example, in Germany – where I’m also based – one cannot make an artwork that goes from one year to another. You have to start and finish a project in one year. Working in a series is a counterbalance to this logic, which is also dictated by the market. The necessity of relating my artistic practice to history is a recurring theme. But what is new is that I want to insist on engaging myself in an open-ended project focusing on those links. The idea behind the series is to create a set of works, both for the black box and the white cube. Through this constellation, I can invest in a practice, which develops in the long term and which goes further than only making artworks. It’s a process of writing history that is distinct from canonical art history. I don’t want to look back on what has already been written and archived. Instead of creating monuments for whatever is already well-established, this series celebrates the lesser-known, those who are neglected or repressed. It opens up new types of narratives, and that allows us to shift our perception and imagination. This is crucial because remembering and archiving is not only a question of the past. It actually also shapes the future. What we encounter changes what we can imagine. And what we can imagine can change the future. As you said before, this is not the first time that you have taken a step back to reflect on dance and dance history. And most of the time, the resulting piece seems to be a celebration of dance. When it comes to expression, I’m a post-conceptual artist. I don’t have a signature or one language when it comes to moving or performing. At the beginning of my artistic practice, for example, only slowness made sense to me. But in general, the questions I work with don’t lead to a certain style or expression. They do not even lead to dancing each time. Speaking and singing can be as valid as moving. I even made works without performers. Movement and choreography are my means to articulate questions, but dancing has never been the only way. Dancing can be celebratory as long as it raises questions that inspire my work. Celebrating certain kinds of dances and expressions, like in MONUMENT 0, can also motivate me precisely because dance is not always a place of emancipation. But celebrating movement for its own sake doesn’t interest me. On the contrary, I often find it repelling. I don’t want to present something that is just fascinating in its form and generates a rather limited experience for the viewer. I’m always interested in proposing a complex experience, which is as sensitive as it is cognitive. MONUMENT 0 is closely related to everything that has been forgotten, excluded and re18

pressed in modern dance history and in history generally. The movement material is generated through the embodiment of tribal war dances. But the dances that are performed on stage do not stand on their own. They are not easily recognizable expressions that originate from places where the Western world has waged wars in the last hundred years. So I decided to investigate those dances. Not because they fascinate me, but because I wanted to put them in relation to the ‘colonial’ enterprise of the past and also address the neo-colonial tendencies of today, in which the art world participates. How does MONUMENT 0.1 follow up on MONUMENT 0 ? Does the former also implicate a celebration? Just like MONUMENT 0, MONUMENT 0.1 is based on fragments. Not on fragments of war dances, but on fragments of memory. It is a documentary fiction that I constructed in collaboration with Christophe Wavelet, Gus Solomons Jr. and Valda Setterfield. It approaches the history of American modern dance from the perspective of those who participated in its making, but who never became canonized. In the performance, Valda and Gus use their memory as a space of subjectivity through which they articulate lived history, far from academic framings and interests. MONUMENT 0.1 deals with the relationship between art and life, and the relationship between aging and dance. The invisibility of elderly bodies on stage is another repressed and rarely addressed question: what does choreographic art do with performers who are older than 50? What do we do with aging bodies and their subjectivities? Can we value and include those poetics into our practices? Can we see them as affirmative, powerful and meaningful? There is something precious in encountering the instability of memory, performance, the human body and life in addition to expressions of very vivid desires. This work could be seen as a gift, since it is so rare to see elderly performers on stage. What about the term ‘monument’ in the title of the series? The generic title of monument is a bluff, a provocation. Monuments mostly function as a response to the need of commemoration, national and official history. The works in this series will always remain below the number one, and will never reach the status of a monument. They function as anti-monuments. Instead of commemorating the past they propose to investigate actions of memory and archiving by linking the past, present and future. Your method is often based on an encounter with someone else: another artist, another partner. How do you work together? And how did your collaboration with Christophe Wavelet work out for MONUMENT 0.1 ? It is true that I work with encounters and collaborators: dramatists, musicians, performers, theoreticians. I like thinking, doing and dreaming with others, with friends. Not only to create works but also to reflect on intimacy. These collaborations don’t always stay inside the art scene: some years ago I met and collaborated with several Eszter Salamons, my homonyms, in the context of two of my works. I really liked the dynamics of that arbitrary adventure, which destabilized and opened up my own practice. It has also been an encounter with Valda and Gus. Gus was in the audience when I was showing a work in New York and I was stunned: all kind of dancers from all kinds of ages are here! As I was interested in working with elderly performers, I contacted him with a proposal to work together and he answered positively. And since I was looking for several performers he advised me to ask Valda. When I told Christophe about this project, he was very excited because it is very much in line with his own interests, and he proposed to join the project too. Christophe and I tried to make something else than a programmatic piece. We didn’t want to cook something out of our proper knowhow and ‘put’ Valda and Gus in it. That’s why the encounter with Valda and Gus was crucial for our project. We had to create a relationship based on trust. We didn’t know each other and we didn’t come from the same culture or from 19

the same generation. Valda is British, but she has lived in the US since 1958 and our artistic practice is very different. So it also took time to understand each other. How did the fact that Valda and Gus are both elderly people with their own specific problems affect the actual making and rehearsing of MONUMENT 0.1? We deliberately chose to work separately with them. We only brought the two together very late in the process. We wanted to emphasize their particular voices, memories and gestures. They also have a very different relationship to memory, to movement and even to physical ease. We didnâ&#x20AC;&#x2122;t have very long rehearsal days. Valda and Gus preferred to have very strict timing, which is rather like the American way. But that is what they are most comfortable with. They are not used to working on a performance for three months. They might never even have done that before! We were like aliens to them. The time to wander and to try many different things is not at all part of their practice. Where did you get all the material for MONUMENT 0.1 ? For one month we did interview sessions with both of them, in New York. We collected about 50 or 60 hours of material! Most of the fragments are based on their memories. It took time to find out how to shape and address a certain memory in the context of a documentary fiction. Memory is not something that comes in just one way. An autobiography is always a fiction: it is formed by the way you structure your memories. It depends on what you keep and what you leave out. It is not there as such. Both Valda and Gus have very specific relationships to memory, be it factual or kinaesthetic memory. In the performance, we tried to emphasize the issue of memory itself: not only the concrete events or things they mention, but also their relationships to it. In the meantime, you are working on MONUMENT 0.4. Are there more monuments to come? I have some new monuments in mind and others might come later. I will soon also start another series, which relates to my interest in female autobiography. It will mainly be a museum-based series, linked to the confrontation between the life stories of women from southern countries and the public space. These will bring new opportunities for encounters outside the art world.

ESZTER SALAMON in conversation with GUY GYPENS (general director Kaaitheater) and EVA DECAESSTECKER (communication Kaaitheater). 20

Previously on Nature Theater of Oklahoma...

Since 2004, under the name of Nature Theater of Oklahoma, Kelly Copper and Pavol Liška have created some of the most notable theater pieces to emerge in recent years. Their pieces are unmistakable in their mixture of conceptual precision, an idiosyncratic use of modernist artistic strategies (often closer to visual than performing arts), and at the same time performances full of passion – without fear of seemingly trashy superficiality, and freely borrowing from every possible theater tradition.

FLORIAN MALZACHER

Both Copper’s and Liška’s fascination with audio recording began early. As a child and throughout her youth during the seventies and early eighties, Kelly Copper moved around the USA with her family nearly every six months. This did not leave much time for lasting friendships; however, it allowed for even more time with books and the cassette recorder that was one of her first toys. Her father, a radio host, worked with all manner of sound instruments every day. Kelly and her sister listened to him from home and would produce their own radio plays full of homemade special effects they created using everything that was available to them, even the sound of a flushing toilet. Pavol Liška’s interest in the theater began when he was sixteen during and after the “velvet revolution” when in Czechoslovakia people from the theater changed the political world with the playwright Václav Havel becoming president and actors and directors becoming ministers and ambassadors. Liška, who grew up in a small town, had never been to the theater at this point. Even then he did not experience the theater live, but rather through audio cassettes. Pieces from Havel, Kohout, and others circulated via copies of live recordings. “I thought that theater was always presented in this way and for me it was enough.” And so it was no problem for him that his first self-composed theater piece (which strongly resembles the work of Havel) could only be realized in the form of an audio cassette recording. He had no idea about the stage; it did not interest him. “All I wanted was to hold a cassette in my hands.” The idea of generating an entire work solely from oral reports and conversations was the origin of No Dice (2007). Copper and Liška drew the material for the three-and-a-half-hour performance work, from roughly one hundred hours of telephone conversations about art, and life. The recordings were cut together and placed in new contexts in order to generate new meanings. Telephone conversations have 21

a noticeably different flow than live conversations. Because one’s conversation partner is not visible, confirmations must constantly be requested and given. The absence of facial expressions results in nuances becoming exaggerated and the lack of gesturing requires one to articulate more clearly what it is one wishes to say. Little things are enlarged and create a sudden and irritating artificiality by being transferred onto the stage. To retain the original flow of the speech, texts are not transcribed and then memorized by the actors, but rather in No Dice played directly through headphones on synchronized iPods. The performers simultaneously speak the lines that they hear through the headphones. Even when they fill the texts with different meanings or alter them with strong (for example French) accents, the rhythm and intonation remain intact. Thus arises an idiosyncratic form of script as well as an unmistakable manner of speaking, a variation on the aesthetics of naturalism á la Gerhard Hauptmann: at the same time highly authentic and artificial. For Life and Times the use of recorded telephone conversations as the basis for a script was further radicalized. The ten phone calls in which Kristin Worrall, a musician and performer in No Dice, detailed her life story lasted sixteen hours in total. The life of this not at all untypical thirty-four-year-old American, is above all interesting because it reminds us in so many ways of our own. Word for word and without corrections, this telephone conversation was transcribed and made into the libretto of Life and Times, with every pause, slip of the tongue, stutter, and mistake of the original. The use of stories told by others is a part of Copper’s and Liška’s concept of working with “found” material. They explicitly align themselves in the art-historical tradition founded by Marcel Duchamp’s found, and redefined as art, readymades – from experimental found footage films in the sixties up to present-day documentary theater forms. The recycling and processing of found material became significant for Copper and Liška at the end of the nineties, when they turned their backs on the theater for four years and focused their efforts exclusively on visual arts. Old family super-8 films from the flea market and photos found in the garbage interested them more than large-scale, original artistic endeavors. “As an artist there was little that you could do that would have been more beautiful than these films and photos.” When they returned to theater in 2002, they brought these ideas, based primarily in visual art, into the theater not only regarding the generation of scripts but also regarding material related to movement, costumes, and expressions. In some respects, too, the English language is an objet trouvé for Pavol Liška. He learned it with remarkable speed and thoroughness upon arriving in the USA at the age of eighteen because he had to enroll at the university immediately in order to obtain a student visa. His ability to express himself may have exceeded that of the majority of native-born Americans, but like many other immigrant authors who work in a language other than their own, he observes things with a certain distance and fascination. Just as found material is presented in a different context, so too is the English language itself. It is this framing gaze that reveals what is epic about the everyday life stories in No Dice and Life and Times, as well in the Brechtian sense of the gestural, as in the indulging and playful theatrical continuation of the epic traditions from the Greek tragedies to the Middle-Age heroic epics and folktales. The “epic” is denoted by its narrative approach, through directly addressing the audience (far from any thought of a fourth wall), through its tediously extensive accounts of individual conditions and landscapes, and through a certain propensity for dwelling. Nature Theater desires to be excessive and colossal: “we are so arduously entertaining that it becomes painful.” The “epic” only rarely highlights the dramatic, emphasizes conflict, or changes in tempo. It is a river of description that occasionally branches out but always finds its way back to its main current, a large story that is made up of many small ones. It is precisely in this tense relationship between free-flowing speech (for example in tales passed down through word of mouth) and regulated speech (as in Greek or Middle Age heroic epics) that Life and Times is played out. The banal, the casual, and the everyday are exaggerated and the instructions for the actors are “always look for the maximum degree of meaning.” Look for what is stuck deep beneath the surface. As a result, every filler and every “anyway” becomes a notion. As in all epics, even the blandest of stories become allegorical and collective: it is always also about us. Dice, Coins, and the Rules of the Game Quasi-random decisions, tasks, and rules of the game are the backbone of the structure in which Kelly Copper and Pavol Liška think. That they are at the same time obviously control freaks only appears to conflict with the role they assign to chance and the unknown in their work. Clearly influenced by the compositional and choreographic principles of chance operation 22

in the oeuvre of John Cage and Merce Cunningham, there is no work by Nature Theater that was not written in large part by dice, decks of cards, and coins. However, they are anything but laissez faire in their productions; the large proportion of quasi-random decisions compels them to continuously affirm and question their own sense of control. Just like Cage, they often understand chance to be superior to their own preferences, especially, as Cage described it, because chance is not something completely arbitrary. Rather it is something that comes to you and then, in a sense, belongs to you. Something that one must view as a challenge and which demands flexibility of thought. Leaving certain decisions to chance does not equal less work; it merely shifts the focus. Chance and freedom as artistic practices are only interesting within the scope of clearly defined rules. Anything goes does not produce much in way of aesthetics. The constraints and hurdles that Copper and Liška employ in their theater pieces have an especially important meaning. They achieve a balance between the freedoms for the performers and control for the directors, between the unpredictable and the particular. They do not believe that something that is too easy can truly have value in life as well as in theater. They want to see actors work, especially if the point is to be entertaining. They are not interested in apparently effortless virtuosity. This would be a sign for them that one obviously is not challenging oneself enough and has not yet reached one’s limits. Magic tricks are only interesting when one realizes that it is not really magic. In Life and Times the constraints and hurdles facing the actors as well as the directors are manifold. The speech of the telephone monologue is itself restrictive, has its own rules, and resists being put into the theatrical frames Copper and Liška invent for it. No filler removed, no rhythm smoothed out, the signifying elements stay in conflict, they don’t agree on a common syntax. And the performers are always in the midst of this struggle – often even stripped of the weapons and tricks they can handle best. By the end of Episode 4, Life and Times had migrated completely into a different genre: an animated film (which later was removed and became Episode 4.5). It was the plan to continue with the animation and even create a full-length film with Episode 5, but the physical challenge (of the drawing) was just too much. The additional challenge the material of Episode 5 presented was the result of a technical failure: only about 20 minutes of the original recordings was left, not enough for a full-length performance. Together with Episode 6, which also only exists as a fragment, the “lost years,” as they are already known, call for their own medium. Episode 6 will take the form of an audio installation, and Episode 5 has become a book. The evenings with Nature Theater, whether in the form of theater, musical, film, audio installation or book, are always a puzzle picture for the audience. Depending on where we choose to focus, we may find ourselves stuck on the surface or fixated on the story behind it. Form and content are in a state of constant conflict. Lines, acting techniques, melodies, space, and costumes do not duplicate any meaning and do not refer to one obvious interpretation that the director has determined to be interesting. They are offerings, they create associations and definitional contexts and it is up to us to develop our own senses. It is true for us, too: if it is too easy, we have not yet arrived at where we could be.

Life and Times – Episodes 7-8 SUN 18/12 14:00 > P. 30

The first four episodes of Life and Times were all performed at the Kaaitheater. Episode 5 became a book, of which this text is an abridged part. Florian Malzacher has collaborated with Nature Theater of Oklahoma as dramaturge. 23

FRI 25, SAT 26/11 The Artist Commoner. (Self) Education of New Subjectivities ORGANIZED BY A.PASS (ADVANCED PERFORMANCE AND SCENOGRAPHY STUDIES)

When we talk about commoning in the arts, or of artistic production as a site of commoning, or the arts as a common good, we evoke economies of material and immaterial labour within the field of art. But we seldom consider the changing understanding of what an artist is, and how this historic subjectivity possibly undergoes a dramatic shift in response to the resurgence of the commons debate in the last few years. Not only do we

need to ask ourselves how to be an artist and a commoner today, and how to produce art within commoning processes, but also what kind of a new artist subjectivity is summoned by the commons. Long gone is the conception of the artist as a craftswoman, long gone the conception of a solitary genius, yet the market still welcomes the individualistic producer, enamoured with the beautified reflection the neo-liberal consumer finds in the persona of the free-to-do-anything, singular novum-art-maker. Does commoning, as a means of artistic practice, require a radically different self-conception of the artist? And if we see the emergence of a different artist subjectivity, what role does (self-)education in the arts play in fostering and welcoming this subjectivity? What kind of (educational) institutions can the artist- commoner take root in? How can these institutions engage not only in educating the artist about the commons but in developing radical methodologies of commoning education?

SAT 26/11 20:30 JUAN DOMINGUEZ Between what is no longer and what is not yet Juan Dominguez suspends events and creates an interval of time in which he tries to integrate his past into his future. He translates his visions and his desire to encounter the unknown through language. For the first time in 14 years Dominguez is working alone, giving rise to a self-portrait that cites himself and some of his friends.

KAAISTUDIO’S PERFORMANCE | ENGLISH | 1H | € 12/10/8

PERFORMANCE

KAAISTUDIO’S TALKS/DEBATES/PERFORMANCES | ENGLISH | FREE

SUN 20/11 13:00>18:00 KUNSTENDAG VOOR KINDEREN 2016 Spring met je kinderen binnen in de Kaaistudio’s, waar swingende workshops je meevoeren in de wereld van muziek en dans. Faites un saut aux Kaaistudio’s avec vos enfants, où des ateliers qui swinguent leur font découvrir le monde de la danse et du théâtre. Pop into the Kaaistudios with your kids, where swinging workshops will whisk you away to the worlds of music and dance. 14:00>16:00 | WORKSHOP NEXTGEN ROSAS (6-9 Y) Rosas dancers will teach you some of the dance steps from Fase, Drumming and Rain. 15:00>16:00 | WORKSHOP KRAKEBS & PANDEIRO’S (9-12 Y) Release your sense of rhythm on instruments from across the whole world. 16:30 | CONCERT BL!NDMAN – Cityscapes Four musicians from BL!NDMAN took a group of young people into the urban landscape to look for unusual sounds and tones. KAAISTUDIO’S DUTCH/FRENCH/ENGLISH | FREE, REGISTRATION REQUIRED >>WWW.KAAITHEATER.BE/KUNSTENDAG

FRI 25/11 19:00>00:00 NIGHT OF KNOWLEDGE ON BRUSSELS 2016: MIXITY Brussel heeft niet één, maar veel identiteiten. Het Brussels Studies Institute mobiliseert voor de vijfde keer een keurteam onderzoekers en denkers die dit keer hun kennis over de Brusselse diversiteit met je willen delen. Bruxelles n’a pas une seule, mais de multiples identités. Le Brussels Studies Institute mobilise pour la cinquième fois une équipe de choix composée de chercheurs et de penseurs qui partagent cette fois leur connaissance de la diversité bruxelloise avec le public. Brussels does not just have one, but many identities. The Brussels Studies Institute is for the fifth time mobilizing a select team of researchers and thinkers who aim to share their knowledge about Brussels’ diversity with you. KAAITHEATER TALKS/DEBATES | 5H | DUTCH/FRENCH/ENGLISH | € 5 25

SUN 27/11 15:00 SIMON MAYER/KOPF HOCH[AT/BE] Sons of Sissy Vier dansers ontpoppen zich op scène tot muzikanten. Traditionele Alpenmuziek, groepsdansen en rituelen ontdoen ze behendig – en met veel gevoel voor humor – van hun regels en conservatisme. Na SunBengSitting zet Simon Mayer zijn zoektocht naar traditie verder. Quatre danseurs se révèlent des musiciens sur scène. Avec adresse et humour, ils dépouillent de la musique traditionnelle des Alpes, des danses de groupe et des rituels de leur conservatisme et de leurs règles. Après SunBengSitting, Simon Mayer poursuit sa recherche autour de la tradition.

Four dancers become musicians onstage. They deftly – and with a great sense of humour – strip traditional Alpine music, group dances and rituals of their conventions and conservatism. After SunBengSitting, Simon Mayer is continuing his exploration of the nature of tradition. KAAITHEATER DANCE | 1H05 | € 16/12/8 + MATINEE KADEE CO-FUNDED BY THE CREATIVE EUROPE PROGRAMME OF THE EUROPEAN UNION

THE HUMANE BODY

AUDIODESCRIPTIE / AUTO-DESCRIPTION Tijdens Sons of Sissy bieden we een audiodescriptie aan voor personen die slechtziend of blind zijn. Met behulp van een koptelefoon ontstaat een mentaal beeld van wat er zich afspeelt op scène. Voorafgaand aan de voorstelling nodigen we je uit voor een Touch Tour. Deze rondleiding laat je kennis maken met de atmosfeer, het podium, de instrumenten en de spelers. Pendant le spectacle Sons of Sissy, nous proposons une audio-description aux personnes mal ou non voyantes. À l’aide d’écouteurs, une image mentale de ce qui se déroule sur scène émerge. Avant le spectacle, nous vous invitons à faire un Touch Tour (tour tactile). Cette visite vous permet de découvrir l’atmosphère, la scène, les instruments et les performeurs. DUTCH/FRENCH | FREE (REGISTRATION REQUIRED) >> WWW.KAAITHEATER.BE/AD

WORKSHOP MATINEE KADEE: Folk dance

4-12 Y

Do you have children under the age of 12 and still want to attend a performance with your mind at rest? During Matinee Kadee we organise childcare in the form of a fun workshop for matinee performances on Sunday afternoons. This time, the children (4–12y.) discover the principles of folk dances, like the Jig and the Magic Circle! But also typical child dances like The Drunken Sailor. KAAITHEATER DUTCH/FRENCH/ENGLISH

FREE, SUBJECT TO A PAID BOOKING FOR THE MATINEE PERFORMANCE RESERVATION REQUIRED >> WWW.KAAITHEATER.BE/MATINEEKADEE

MEG STUART[BE/DE/US] & TIM ETCHELLS[UK] Shown and Told Choreografe en danseres Meg Stuart en schrijver/performancekunstenaar Tim Etchells zetten een volgende stap in hun reeks samenwerkingen. Tijdens een geïmproviseerde ontmoeting onderhandelen, heronderhandelen en verkennen ze de thema’s en methodieken die ieders eigen werk kenmerken: van aan- en afwezigheid, over gemis en verlies, tot fragmentaire verhaallijnen. Choreographer and dancer Meg Stuart and author/performance artist Tim Etchells are going to the next level in their series of collaborations. During an improvised encounter, they negotiate, renegotiate and explore the themes and methodologies that characterize each other’s work: from presence and absence, need and loss, to fragmentary storylines. PREMIERE KAAISTUDIO’S DANCE/PERFORMANCE | ENGLISH | € 16/12/8 + POST-PERFORMANCE TALK 1/12

DANCE/PERFORMANCE

WED 30/11 + THU 1, FRI 2/12 20:30

MON 28/11 19:00 OIKOS & THE GREEN EUROPEAN FOUNDATION Commons: Citizens Taking Future into Own Hands

KAAITHEATER DEBATE | ENGLISH | FREE RE:MAKE

KAAITHEATER & KAAISTUDIO’S > FIND THE DETAILED PROGRAMME ON THE FLYER INSIDE

Across Europe, citizens are collectively taking control of their future through ‘commons’ – just think of energy cooperation or sharing initiatives. What is the explanation for the enormous increase in civilian initiatives? Do they contribute to the resilience of our society? And do they form an alternative to excessively pervasive marketization?

SAT 3 > SAT 10/12 BURNINGICE#10

FRI 9, SAT 10/12 20:30 ESZTER SALAMON[HU/DE/FR] MONUMENT 0.1: Valda & Gus

BELGIAN PREMIERE KAAITHEATER DANCE | ENGLISH | 1H20 | € 16/12/8 + RE:MAKE TALK BY PATRICK DEBOOSERE 9/12

>> READ A CONVERSATION WITH ESZTER SALAMON P. 9

FRI 9/12 19:00 PATRICK DEBOOSERE[BE] & CROSSTALKS About Ageing

KAAITHEATER ENGLISH | FREE RE:MAKE TALK 28

From Serge Diaghilev to Marie Rambert, from Rudolf Laban to Martha Graham, from Merce Cunningham to Yvonne Rainer, from John Cage to Morton Feldman, from Robert Rauschenberg to Andy Warhol, from Brian de Palma to Woody Allen and from King Lear to Othello: for sixty years, the artistic careers of Valda Setterfield and Gus Solomons Jr. were associated with the most prominent artists and artistic developments. Eszter Salamon interviewed the duo extensively, and managed to convince them to perform together.

The spectre of ageing is haunting Europe. Patrick Deboosere (VUB) is a demographer who challenges the doom-mongering on the subject with his book Lang Leve de Vergrijzing (‘Long Live Ageing’). We also present the new VUB-CROSSTALKS publication AGE, from the anatomy of life to the architecture of living.

De Serge Diaghilev à Marie Rambert, de Rudolf Laban à Martha Graham, de Merce Cunningham à Yvonne Rainer, de John Cage à Morton Feldman, de Robert Rauschenberg à Andy Warhol, de Brian de Palma à Woody Allen et de King Lear à Othello : soixante ans durant, les carrières artistiques de Valda Setterfield et Gus Solomons Jr. étaient liées aux artistes les plus éminents et aux développements artistiques les plus en vue. Eszter Salamon les a longuement interviewés et les a même convaincus de monter sur scène.

DANCE

Van Serge Diaghilev tot Marie Rambert, van Rudolf Laban tot Martha Graham, van Merce Cunningham tot Yvonne Rainer, van John Cage tot Morton Feldman, van Robert Rauschenberg tot Andy Warhol, van Brian de Palma tot Woody Allen en van King Lear tot Othello: zestig jaar lang waren de artistieke carrières van Valda Setterfield en Gus Solomons Jr. gelieerd aan de meest prominente artiesten en artistieke ontwikkelingen. Eszter Salamon interviewde het tweetal uitvoerig, en wist hen te overtuigen zelf op scène te staan.

TUE 13/12 20:30 SALVA SANCHIS/ KUNST/WERK[ES/BE] Radical Light

La musique de Discodesafinado est une fusion de techno minimaliste et d’électronique expérimentale, à la fois incompréhensible et contagieuse. Radical Light applique le concept musical de la pulsation sur cinq danseurs : pure et directe. Immergez-vous dans le son et le mouvement, à la cadence frénétique de 120 pulsations par minute. Discodesafinado’s fuse of minimal techno and experimental electronics proofs incomprehensible but infectious. Radical Light unleashes the musical concept of pulse on five dancers: straightforward, multilayered and unadulterated. Immerse yourself in sound and movement at an uncompromising 120 beats per minute.

DANCE

Salva Sanchis vindt inspiratie in de muziek van Discodesafinado: een fusie van minimale techno en experimentele elektronica. Vijf dansers geven zich over aan het muzikale concept van pulse: rechttoe rechtaan, gelaagd en onversneden. Dompel jezelf onder in geluid en beweging, aan een stevige 120 beats per minuut.

KAAISTUDIO’S DANCE | 1H | € 16/12/8

PIETER DE BUYSSER & HANS OP DE BEECK[BE] Book Burning #100

Beeldend kunstenaar Hans Op de Beeck en schrijver-speler Pieter De Buysser brengen voor honderste keer Book Burning. Hans maakt een object, Pieter schrijft zinnen en spreekt ze uit op de scène. Een object, een tekst, een speler: dat is alles wat nodig is voor dit kleinood dat hart én verstand weet te raken.

THEATRE

WED 14/12 20:30

KAAISTUDIO’S THEATRE | DUTCH | 1H35 | € 16/12/8 29

FILM

FRI 16, SAT 17/12 20:30 ZITA SWOON GROUP[BE] The Ballad of Erol Klof Frontman Stef Kamil Carlens laat zich voor de nieuwste Zita Swoon Group-productie inspireren door volkskunst, rituelen, prachtige wezens uit Europese folkloristische tradities, en de vroeg-twintigste-eeuwse moderne kunst. Stap binnen in deze wondere wereld van dans, muziek, woord, kostuums en maskers! Pour la nouvelle production de Zita Swoon, le chanteur du groupe, Stef Kamil Carlens, s’inspire du folklore, de rituels, des plus belles créatures des traditions populaires européennes et de l’art moderne du début du XXe siècle. Entrez dans ce monde merveilleux de la danse, de la musique, de la parole, des costumes et des masques !

MUSIC/ DANCE

For the latest Zita Swoon Group production, lead singer Stef Kamil Carlens was inspired by folk art, rituals, beautiful creatures from European folklore traditions, and early twentiethcentury modern art. Enter into this wonderful world of dance, music, word, costumes, and masks!

SUN 18/12 14:00 NATURE THEATER OF OKLAHOMA[US] Life and Times — Episodes 7-8 Het magistrale Life and Times-epos nadert zijn einde. Het levensverhaal van Kristin Worrall zet zich verder in twee films, gecombineerd als marathonvertoning. Episode 7 brengt een ode aan Citizen Kane en de conventies van de Hollywood zwartwitfilms. Episode 8 gooit het over een andere boeg, als een Cinemascopekleurenfilm met weidse ononderbroken shots. Voorkennis is niet nodig: een bioscoopjournaal-achtige intro vat gebald samen wat zich al afspeelde. The magisterial Life and Times epic is approaching its conclusion. The life story of Kristin Worrall is continuing in two films, combined into a marathon screening. Episode 7 pays tribute to Citizen Kane and the conventions of Hollywood’s black and white films. Episode 8 takes an entirely different direction, as a Cinemascope colour film with wide, uninterrupted shots. No prior knowledge is necessary: a cinematic newsflash-like introduction will concisely summarize the story so far. READ MORE ABOUT THE HISTORY OF LIFE AND TIMES >> P. 21

PREMIERE KAAITHEATER MUSIC/DANCE | € 20/16/8 30

BELGIAN PREMIERE KAAITHEATER FILM | ENGLISH | 5H INCL. INTERMISSION | € 16/12/8

TUE 20, WED 21, THU 22/12 20:30 ANNE TERESA DE KEERSMAEKER/ROSAS[BE] Golden Hours (As you like it) What happens when Shakespeare’s rhythmic and poetic visual language becomes dance? Golden Hours (As you like it) – an encounter between Brian Eno and Shakespeare – draws you into a mildly ironic world, where the characters speak a language that doesn’t need deciphering to be grasped.

Que se passe-t-il quand la rythmique et la poésie du langage imagé de Shakespeare deviennent de la danse ? Golden Hours (As you like it) – une rencontre entre Brian Eno et Shakespeare – entraîne dans un monde quelque peu ironique où les personnages parlent une langue qu’on comprend sans la déchiffrer.

ON LOCATION! ROSAS PERFORMANCE SPACE 164, AV. VAN VOLXEMLAAN, 1190 BRUSSELS DANCE | 2H10 | € 25/20/8 PRESENTED BY KAAITHEATER, DE MUNT/LA MONNAIE & ROSAS

DANCE

Wat gebeurt er wanneer Shakespeares ritmiek en poëtische beeldtaal dans worden? Golden Hours (As you like it) – een ontmoeting tussen Brian Eno en Shakespeare – neemt je mee naar een licht-ironische wereld waar de personages een taal spreken die je zonder te ontcijferen toch blijkt te begrijpen.

MICHIEL SOETE/GLOBE AROMA[BE] CAPSAICIN CAPSAICIN is that feeling you get when you have eaten a hot chilli pepper. But it could also be a place: a new Cape of Good Hope as a place of refuge. Together with Globe Aroma and newcomers to Brussels, Michiel Soete deals with longings that refuse to be thwarted by powerlessness, anger or fear.

WED 21, THU 22, FRI 23/12 20:30

La sensation qu’on ressent après avoir mangé un piment très fort, voilà ce qu’est la CAPSAICIN. ça pourrait tout aussi bien être un lieu : un nouveau Cap Bonne Espérance comme lieu de refuge. Michiel Soete travaille avec Globe Aroma et des nouveaux arrivants à Bruxelles autour des désirs que ni l’impuissance, ni la colère, ni la peur ne peuvent refréner.

KAAISTUDIO'S THEATRE | DUTCH/FRENCH/ENGLISH | € 12/10/8 + POST-PERFORMANCE TALK 22/12

KAAITHEATER

SAINCTELETTESQUARE 20 20 SQUARE SAINCTELETTE B-1000 BRUSSELS T 02 201 58 58

KAAISTUDIO’S

ONZE-LIEVE-VROUW VAN VAAKSTRAAT 81 81 RUE NOTRE-DAME DU SOMMEIL B-1000 BRUSSELS /KAAITHEATER

MAGAZINE 6 EDITIES PER JAAR | VERSCHIJNT IN FEBRUARI, APRIL, JUNI, AUGUSTUS, OKTOBER & DECEMBER P3A9139 | OKTOBER 2016 | AFGIFTEKANTOOR GENT X V.U.: BART CLAES, C/O AKENKAAI 2, 1000 BRUSSEL COVERBEELD: NATURE THEATER OF OKLAHOMA LIFE AND TIMES – EPISODE 8 © NATURE THEATER OF OKLAHOMA ONTWERP: PAUL BOUDENS