Bulletin Kaaitheater nov-dec 2014

NOVEMBER>DECEMBER 2014 NOVEMBRE>DÉCEMBRE

AGENDA 11/2014 20:30 20:30 20:30 20:30 20:30 20:30 20:30

TU 11 WE 12 TH 13

FR 14

SA 15

SU 16

20:30 Laura van Dolron Mijn naam is Rachel Corrie

15:30 16:30 17:30 18:30 19:30 20:30 21:30 Andros Zins-Browne The Lac of Signs 18:30 19:30 Andros Zins-Browne The Lac of Signs

20:30 Pieter Ampe/Campo So You Can Feel

22:00 Andros Zins-Browne The Lac of Signs

18:30 19:30 Andros Zins-Browne The Lac of Signs

20:30 Pieter Ampe/Campo So You Can Feel

22:00 Andros Zins-Browne The Lac of Signs

20:30 Jan Decorte/Bloet Much Dance

15:30 16:30 17:30 18:30 19:30 Andros Zins-Browne The Lac of Signs 20:30 Pieter Ampe/Campo So You Can Feel

22:00 Andros Zins-Browne The Lac of Signs

20:30 Jan Decorte/Bloet Much Dance

15:00 Jan Decorte/Bloet Much Dance

15:00 Matinee Kadee

TU 18 TH 20 FR 21

SA 22

20:30 20:30 18:00!!!

20:30 19:00!!!

20:30

Joachim Koester/DJ Miles Whittaker The Place of Dead Roads Jan Fabre Drugs Kept Me Alive

Performance Art Course

Ivo Dimchev I-Cure

Nacht van de kennis over Brussel/Nuit du savoir sur Bxl

Ivo Dimchev I-Cure

MO 24 FR 28 SA 29

20:30 20:30 20:30

Walter Hus & Frederic Rzewski Two Pianos Superamas SuperamaX Superamas SuperamaX

FR 28>SU 30/11 FR 28 12:00

19:00

20:30 SA 29 12:00

19:00

22:00 SU 30 12:00

THEATRE 2

tg STAN & Dood Paard Kunst tg STAN & Dood Paard Kunst De Koe & tg STAN The Marx Sisters Ula Sickle & Yann Leguay Prelude De Koe & tg STAN The Marx Sisters Ula Sickle & Yann Leguay Prelude De Koe & tg STAN The Marx Sisters

TU 4 WE 5 TH 6

FR 7

SA 8

PERFORMANCE

MUSIC

KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAITHEATER KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAITHEATER KAAITHEATER KAAITHEATER KAAITHEATER KAAITHEATER KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAITHEATER KAAISTUDIO’S

PHARMAKON: WHITCH CULTURE?

Maria Lucia Cruz Correia 1 place and 14400 seconds Pieter De Buysser The Myth of the Great Transition Maike Lond 10 journeys to a place where nothing happens Maria Lucia Cruz Correia 1 place and 14400 seconds Maike Lond 10 journeys to a place where nothing happens Pieter De Buysser The Myth of the Great Transition Maria Lucia Cruz Correia 1 place and 14400 seconds

DANCE

KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAITHEATER KAAISTUDIO’S KAAITHEATER KAAISTUDIO’S

KAAITHEATER KAAITHEATER KAAITHEATER KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S

SPECIALS

AGENDA 12/2014 TU 2 20:30 WE 3 20:30 TH 4>SA 6/12

Radouan Mriziga 55 Radouan Mriziga 55 Working Title Platform #08

TU 9 WE 10 TH 11>SA 13/12 FR 12 SA 13

20:30 20:30

20:30 20:30

Eleanor Bauer Midday and Eternity (The Time Piece) Eleanor Bauer Midday and Eternity (The Time Piece) Working Title Platform #08 Thalia Theater Hamburg & NtGent/Luk Perceval Front Thalia Theater Hamburg & NtGent/Luk Perceval Front

TU 16 WE 17 FR 19

SA 20 SU 21

20:30 20:30 20:30 20:30 20:30 15:00 15:00

Eleanor Bauer BAUER HOUR #10 Needcompany Needlapb MaisonDahlBonnema + Maarten Seghers De Keersmaeker, Charmatz & Beyer Partita 2 De Keersmaeker, Charmatz & Beyer Partita 2 De Keersmaeker, Charmatz & Beyer Partita 2 Matinee Kadee

KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S KAAISTUDIO’S

KAAITHEATER KAAITHEATER KAAISTUDIO’S KAAITHEATER KAAITHEATER

KAAISTUDIO’S KAAITHEATER, KAAISTUDIO’S KAAITHEATER KAAITHEATER KAAITHEATER KAAITHEATER

WIJ AANVAARDEN PASPARTOE! BIJ ONS KAN JE PUNTEN SPAREN EN OMRUILEN.

ABO = –25% > –50%!

–26 = € 8!

CHOOSE 4 OR 10 PERFORMANCES (OR MORE)

FOR ANY SHOW YOU’D LIKE TO SEE 3

tg STAN & Dood Paard[BE/NL] Kunst TU 4, WE 5/11 20:30 KAAISTUDIO’S THEATER | NL | € 16/12/8 FR Trois amis. Leurs conceptions de ce que devrait être l’art et de ce qu’il peut coûter divergent quelque peu. Kuno Bakker, Gillis Biesheuvel et Frank Vercruyssen interprètent Kunst, une tragi-comédie brillante de Yasmina Reza.

EN Three friends. Their ideas about what art should be and how much it should be allowed to cost, are rather different. Kuno Bakker, Gillis Biesheuvel and Frank Vercruyssen appear in Kunst, a brilliant tragicomedy by Yasmina Reza.

NL Serge, Marc en Ivan zijn al vijftien jaar vrienden. Serge wil al wel eens geld uitgeven aan moderne kunst. Marc niet. Ivan weet het niet zo goed. Serge koopt een wit schilderij voor 60 000 euro.

Marc vindt dit belachelijk en laat dat merken. Ivan zit tussen beide partijen in, probeert de brokken te lijmen en maakt er ondertussen zelf een paar. Of de vriendschap zal overleven, is de vraag.

••• Kunst is een briljante tragikomedie van schrijfster Yasmina Reza. Kunst ging in 1994 in première in Parijs en werd over de hele wereld gespeeld. Het steeds cynischer wordende neoliberale discours over de relevantie van kunst en cultuur maakt de tekst zorgwekkend actueel. Kuno Bakker, Gillis Biesheuvel (Dood Paard) en Frank Vercruyssen (tg STAN) grijpen hem aan om een voorstelling te maken over de zin en het zijn van kunst.

Wanneer is kunst kunst ?

Hoeveel mag het kosten ?

Is het relevant dat een land geld besteedt aan kunst ?

Moet uw hobby gesubsidieerd worden?

TEKST YASMINA REZA | VAN EN MET KUNO BAKKER, GILLIS BIESHEUVEL, FRANK VERCRUYSSEN | COPRODUCTIE DOOD PAARD & TG STAN 4

BELGIAN PREMIERE

de Koe & tg STAN[BE] The Marx Sisters TH 6, FR 7, SA 8/11 20:30 KAAISTUDIO’S THEATER | NL | € 16/12/8 © KOEN BROOS

NL Wanneer Karl Marx op 14 maart 1883 sterft, worden zijn dochters Laura en Eleanor de beheerders van zijn nalatenschap. Vanaf dat moment beginnen de zusters hun eigen emancipatiestrijd.

Eleanor bestijgt in navolging van haar vader de barricaden, maar haar privéleven is een tragedie die eindigt met zelfmoord. Laura beschermt haar vaders werk zo goed en zo kwaad als het kan, maar ook zij beneemt zich uiteindelijk — samen met haar man — het leven, afgemat door ziekte, armoede en onbegrip.

The Marx Sisters wordt een voorstelling over emancipatie, over zelfontplooiing en zelfopoffering, over ideologische (en artistieke) vrijheid, over paternalisme en ontvoogding, over werk, gezin en kinderen.

Over drukte en druk.

••• De Koe en tg STAN maakten eerder onvergetelijke coproducties als My dinner with André en — met Discordia en Dood Paard — Beroemden, vorig seizoen nog te zien in de Kaaistudio’s.

FR Natali Broods, Sara De Roo et Willem de Wolf partagent la scène dans un spectacle sur les sœurs Marx (filles de Karl), leur et notre émancipation, la liberté idéologique et artistique, le paternalisme et l’affranchissement, le travail, la famille et les enfants, l’agitation et la pression.

EN Natali Broods, Sara De Roo and Willem de Wolf come together in a performance about the Marx sisters (daughters of Karl), about their and our emancipation, about ideological and artistic freedom, about paternalism and liberation, about work, family and children. About hustle and bustle and pressure.

TEKST WILLEM DE WOLF | SPEL NATALI BROODS, SARA DE ROO, WILLEM DE WOLF | VORMGEVING & HULP PETER VAN DEN EEDE, MATTHIAS DE KONING, DAMIAAN DE SCHRIJVER 5

6

A KAAITHEATER CO-PRODUCTION

Ula Sickle, Yann Leguay & Stine Janvin Motland[BE/CA/FR/NO] Prelude

PREMIERE

TH 6, FR 7/11 20:30 KAAITHEATER DANCE | € 16/12/8 + EXTRA: POST-PERFORMANCE TALK FR 7/11 © ULA SICKLE

RADICALE VERANDERINGEN In het ecologische debat duiken nieuwe termen op: ‘resilience’ bijvoorbeeld.

Resilience of veerkracht staat dan tegenover ‘sustainability’ of duurzaamheid. Het is een term die uitgaat van een wereld waarin radicale en onverwachte veranderingen de norm zullen zijn. Het thema houdt choreografe Ula Sickle en geluidskunstenaar Yann Leguay sterk bezig.

In hun eerdere projecten onderzochten zij de relatie tussen mens en technologie.

Prelude borduurt verder op dat thema.

Sickle en Leguay werken voor het eerst samen met de Noorse vocaliste en performer Stine Janvin Motland.

Met haar buitengewone vocale techniek en gebruikmakend van de technische attributen op de scène, treedt zij op als de gids die zowel leidt als waarschuwt.

CHANGEMENTS RADICAUX Dans le débat écologique émergent de nouveaux termes, par exemple, « résilience ». Utilisé par opposition à la notion de « durabilité », le concept de résilience part du postulat d’un monde dans lequel des changements radicaux et inattendus seront la norme.

Le thème préoccupe fortement la chorégraphe Ula Sickle et l’artiste acoustique Yann Leguay. Dans leurs projets précédents, ils se sont déjà penchés sur la relation entre l’être humain et la technologie. Prelude poursuit la réflexion autour de ce thème.

Sickle et Leguay collaborent pour la première fois avec la chanteuse et performeuse norvégienne Stine Janvin Motland.

Par sa technique vocale exceptionnelle et l’utilisation d’attributs techniques sur scène, elle joue le rôle du guide qui dirige et met à la fois en garde.

RADICAL CHANGES New terms turn up in the ecological debate, such as ‘resilience’. Resilience is then contrasted with ‘sustainability’. It is a term that posits a world in which radical and unexpected change will become the norm, asking us to consider how we prepare for and accommodate change.

This theme profoundly interests choreographer Ula Sickle and sound artist Yann Leguay. In their previous projects they examined the relationship between man and technology. Prelude develops this theme.True to the form, Prelude is the preface to a longer work to come, but also a powerful performance in its own right.

Sickle and Leguay work for the first time with Norwegian vocalist and performer Stine Janvin Motland, whose use of extended vocal technique pushes the limits of the human voice. In dialogue with the technical elements present on stage, her voice acts as a guiding thread and a warning call.

CONCEPT ULA SICKLE, YANN LEGUAY & STINE JANVIN MOTLAND | PERFORMED BY STINE JANVIN MOTLAND | CHOREOGRAPHY & STAGE DIRECTION ULA SICKLE | LIVE SOUND YANN LEGUAY | VOCAL ARRANGEMENTS STINE JANVIN MOTLAND | EXECUTIVE PRODUCTION CARAVAN PRODUCTION | CO-PRODUCTION KAAITHEATER, MA SCÈNE NATIONALE – PAYS DE MONTBÉLIARD 7

8

BELGIAN PREMIERE

Laura van Dolron[NL] Mijn naam is Rachel Corrie NIEUWE DATUM: TU 11/11/2014 20:30 KAAISTUDIO’S THEATER | NL | 70 MIN. | € 12/10/8 + EXTRA: PARELS VOOR DE PALESTIJNEN, DOCUMENTAIRE VAN LAURA VAN DOLRON & MARK KULSDOM (2009, 55’) © KAREL ZWANEVELD

LEVEND SCHILD Rachel Corrie reisde in 2003 naar de Gazastrook om er als vrijwilliger de Palestijnse burgers bij te staan in het conflict met Israël. Ze stierf in Rafah, Palestina, toen ze zich als levend schild voor een bulldozer van het Israëlisch leger wierp. Het leger klasseerde dit als een ongeluk maar omstanders spraken dit tegen.

De Britse acteur Alan Rickman en toneelschrijfster Katherine Viner schreven aan de hand van Corries dagboeken en correspondenties My name is Rachel Corrie. Het stuk veroorzaakte in Engeland (première 2005) en Amerika veel commotie vanwege de politieke lading en uitgesproken stellingname.

Liefhebben

– NIEUWE DATUM

Laura van Dolrons voorstelling Liefhebben, aangekondigd voor januari, is verschoven naar 30 april om 20:30 in de Kaaistudio’s.

MET DE STEUN VAN VISITBRUSSELS EN HET BRUSSELS HOOFDSTEDELIJK GEWEST

Nu zet Laura Van Dolron er haar tanden in. Ze geeft een krachtige en oprechte stem aan de 23-jarige Amerikaanse vredesactiviste en geeft een plaats aan de twijfels en paradoxen waar iedereen wel eens mee geconfronteerd wordt: wat is onze positie in deze wereld waar grote groepen mensen zichzelf niet kunnen beschermen? Moet iedereen op de barricade gaan staan of zijn er nog andere manieren om je stem te laten horen?

BOUCLIER HUMAIN En 2003, Rachel Corrie s’est rendue en tant que bénévole dans la bande de Gaza pour y soutenir la population palestienne lors du conflit avec Israël. Elle est morte à Rafah en se jetant comme bouclier humain sous un bulldozer de l’armée israélienne. My name is Rachel Corrie a suscité l’émoi en Angleterre (première en 2005) et aux États-Unis à cause de sa charge politique et la prise de position résolue de ses auteurs. À présent, Laura van Dolron s’y attaque.

HUMAN SHIELD In 2003 Rachel Corrie travelled to Gaza to work as a volunteer giving aid to Palestinian civilians in the conflict with Israel. She died in Rafah when she threw herself, as a human shield, in the path of an approaching Israeli army bulldozer.

My name is Rachel Corrie caused a great deal of commotion in England (premiere 2005) and America because of its political overtones and outspoken stance. Now Laura Van Dolron too is taking the bit between her teeth.

‘Diep ontroerend politiek pamflet.’

— TROUW

www.be14-18.be

VERTALING & SPEL LAURA VAN DOLRON | TEKST ALAN RICKMAN, KATHERINE VINER 9

10

A KAAITHEATER CO-PRODUCTION

Andros Zins-Browne[US/BE] The Lac of Signs WE 12/11: 15:30, 16:30, 17:30, 18:30, 19:30, 20:30, 21:30 KAAISTUDIO’S TH 13/11: 18:30, 19:30, 22:00 KAAISTUDIO’S FR 14/11: 18:30, 19:30, 22:00 KAAISTUDIO’S SA 15/11: 15:30, 16:30, 17:30, 18:30, 19:30, 22:00 KAAISTUDIO’S INSTALLATION/DANCE | 40 MIN. | € 8 © ANDROS ZINS-BROWNE

HET ZWANENMEER ALS HOLOGRAM In de moderne dans zijn verhalen en fictie uit den boze. Die zouden de toeschouwers alleen maar afleiden van de realiteit, van de materialiteit van het lichaam, enz. Maar gooiden we het kind niet weg met het badwater? Misschien kunnen verhalen ons helpen om te gaan met de complexiteit van het bestaan? Met deze vragen in het achterhoofd creëerde choreograaf Andros Zins-Browne samen met danseres Chrysa Parkinson The Lac of Signs, een herinterpretatie van Het Zwanenmeer (Le Lac des Cygnes). Het oorspronkelijke verhaal blijft slechts impliciet aanwezig. Het eindresultaat krijgt de vorm van een holografische installatie van een fysiek lichaam dat langzaam verdwijnt in zijn virtuele tegenhanger.

LE LAC DES CYGNES EN HOLOGRAMME La danse moderne a fait table rase de la narration et de la fiction. Celles-ci ne feraient que dévier l’attention du spectateur de la réalité, de la matérialité du corps, etc. Mais n’a-t-on pas jeté le bébé avec l’eau du bain ? Peut-être les histoires peuvent-elles nous aider à aborder la complexité de l’existence ? C’est avec ces questions à l’esprit que le chorégraphe Andros Zins-Browne et la danseuse Chrysa Parkinson ont créé The Lac of Signs, une réinterprétation du Lac des Cygnes. L’histoire originale ne transparaît plus qu’en filigrane. Le résultat final adopte la forme d’une installation holographique dans laquelle un corps physique se fond lentement avec son double virtuel.

SWAN LAKE AS A HOLOGRAM In modern dance, narrative and fiction are unacceptable.

It is thought they distract viewers from the real, from the materiality of the body etc. But aren’t we throwing out the baby with the bathwater? Perhaps storytelling could help us to cope with the complexity of life? With these questions in mind, choreographer Andros ZinsBrowne and dancer Chrysa Parkinson created The Lac of Signs, a reinterpretation of Swan Lake (Le Lac des Cygnes). The presence of the original narrative is no more than implicit. The end result is a holographic installation of a physical body that gradually disappears into its virtual double.

‘An intriguing experience. […] Parkinson’s dance is compelling if puzzling.’ — PIETER T’JONCK, TANZ

A HOUSE ON FIRE CO-PRODUCTION; WITH THE SUPPORT OF THE CULTURE PROGRAMME OF THE EUROPEAN UNION CONCEPT & CHOREOGRAPHY ANDROS ZINS-BROWNE | CREATED WITH & PERFORMED BY CHRYSA PARKINSON | ARTISTIC ASSISTANCE SANDRA ICHÉ | VIDEO & LIGHTING DESIGN WIM TEMMERMAN | SOUND DESIGN PETER LENAERTS | PRODUCTION WPZIMMER (ANTWERP) | CO-PRODUCTION ATALANTE (GOTHENBURG), DANSSTATIONEN (MALMÖ), MDT (STOCKHOLM), HAU (BERLIN), KAAITHEATER (BRUSSELS) 11

12

A KAAITHEATER CO-PRODUCTION

Pieter Ampe/CAMPO[BE] So you can feel TH 13, FR 14, SA 15/11 20:30 KAAISTUDIO’S DANCE | € 12/10/8 © BART STADNICKI

EEN MAN EN ZIJN LICHAAM Tijdens een verblijf in New York dompelde Pieter Ampe zich onder in een wereld vol transformaties, een omgeving waar normen telkens opnieuw opschuiven en vervagen en waar emancipatie, seksuele en emotionele energie hand in hand gaan.

Beseffen we eigenlijk hoe anderen naar ons kijken?

Welke energie stralen we uit met ons lichaam? Moeten we bevrijd worden? Pieter Ampe zoekt het uit. De kans dat hij u verleidt met grote gebaren is reëel, maar evengoed wijst alleen een licht heupwiegen op de hervonden sensualiteit. Hoe het ook zij, het wordt een solo om naar uit te kijken, deze coming of age van een man en zijn lichaam.

••• Pieter Ampe (PARTS; artiest in residentie bij Campo, Gent) heeft er al enkele geweldige duetten opzitten, o.a. met Guilherme Garrido (Still Standing You) en met zijn broer Jakob (Jake and Pete’s Big Reconciliation Attempt for the Disputes from the Past) — beide waren in 2013 te zien in de Kaaistudio’s.

UN HOMME ET SON CORPS Lors d’un séjour à New York, Pieter Ampe s’est plongé dans un univers débordant de transformations, un environnement où les normes n’ont de cesse de se décaler et de s’estomper, où l’émancipation, l’énergie sexuelle et émotionnelle vont de pair.

Sommes-nous conscients du regard que les autres portent sur nous ? Quelle énergie se dégage de notre corps ? Faut-il nous libérer ?

Pieter Ampe approfondit la question. La probabilité qu’il vous séduise avec de grands gestes est réelle, mais rien qu’un léger déhanchement peut tout aussi bien indiquer la sensualité retrouvée. Quoi qu’il en soit, ce passage à l’âge adulte d’un homme et de son corps est un solo qui s’annonce prometteur.

••• Pieter Ampe (PARTS ; artiste en résidence à Campo, Gand) a déjà quelques duos formidables à son actif, entre autres, avec Guilherme Garrido (Still Standing You), et avec son frère Jakob (Jake and Pete’s Big Reconciliation Attempt for the Disputes from the Past) — deux spectacles qu’on a pu voir au Kaaistudio’s en 2013.

A MAN AND HIS BODY During a stay in New York Pieter Ampe immersed himself in a world of transformations, an environment where standards constantly shift and blur. Where emancipation and sexual and emotional energy go hand in hand. Are we really aware of how others see us?

Of the energy that radiates from our bodies? Should we be liberated? Pieter Ampe examines this question.

Although he may well seduce the audience with grand gestures, a gentle swaying of the hips also suggests this regained sensuality. Whatever the case may be, this is a solo to look forward to, this coming of age of a man and his body.

••• Pieter Ampe (PARTS; artist in residence at Campo, Ghent) already has several wonderful duets to his name, including with Guilherme Garrido (Still Standing You) and with his brother Jakob (Jake and Pete’s Big Reconciliation Attempt for the Disputes from the Past) — both were presented at the Kaaistudios in 2013.

BY & WITH PIETER AMPE | MUSIC JAKOB AMPE | PRODUCTION CAMPO (GHENT) | CO-PRODUCTION MOVING IN NOVEMBER (HELSINKI) & KAAITHEATER >>> JOACHIM KOESTER, PP. 16–17 13

MATINEE KADEE ZONDAG 16/11 15:00 > VOOR DE OUDERS: MUCH DANCE > VOOR DE KINDEREN (4-12): DIERENSTUDIO, CREATIEVE WORKSHOP > DOOR ART BASICS FOR CHILDREN > VOOR PEUTERS (–4): OPVANG IN DE SPEELKAMER > OP VOORHAND RESERVEREN IS NOODZAKELIJK > IN HET KADER VAN DE KUNSTENDAG VOOR KINDEREN >>> KUNSTENDAGVOORKINDEREN.BE 14

A KAAITHEATER CO-PRODUCTION PREMIERE

Jan Decorte/Bloet[BE] Much Dance FR 14, SA 15/11 20:30 + SU 16/11 15:00 KAAITHEATER DANCE/THEATRE | EN | € 16/12/8 + EXTRA: POST-PERFORMANCE TALK SA 15/11 + EXTRA: MATINEE KADEE, SU 16/11 15:00 KAAITHEATER © JAN DECORTE

HORTENDE SCHOONHEID In de theatervoorstellingen van Jan Decorte speelde dans vaak al een belangrijke rol. Zo werkte hij samen met Charlotte Vanden Eynde (Amlett, Cirque Danton), Riina Saastamoinen (Bêt Noir), Sharon Zuckerman (Betonliebe+Fleischkrieg Medeia) en Anne Teresa De Keersmaeker (dieu& les esprits vivants). In 2010 maakte hij zijn eerste ‘echte’ dansvoorstelling, Tanzung, met Taka Shamoto en Tibo Vandenborre.

Much Dance wordt een volgende stap in het werk van Decorte. In zijn zoektocht naar abstractie zal hij zijn idioom confronteren met de poëzie van het lichaam, heftig en kwetsbaar. Much Dance wordt een ontmoeting van vier mensen, een uitzonderlijk liefdesverhaal. Geen virtuositeit, geen getrainde lichamen, geen strakke dansgrammatica. Maar de anarchie van de beweging, de hortende schoonheid van het falen.

BEAUTÉ SACCADÉE Dans les spectacles de théâtre de Jan Decorte, la danse occupe souvent un rôle important.

Ainsi, il a déjà collaboré avec Charlotte Vanden Eynde (Amlett, Cirque Danton), Riina Saastamoinen (Bêt Noir), Sharon Zuckerman (Betonliebe+Fleischkrieg Medeia) et Anne Teresa De Keesmaeker (dieu& les esprits vivants). En 2010, il réalise son « véritable » premier spectacle de danse, Tanzung, avec Taka Shamoto et Tibo Vandenborre.

Much Dance marque une étape suivante dans l’œuvre de Decorte. Dans sa quête d’abstraction, il met en regard son idiome et la poésie du corps, violente et fragile. Much Dance est une rencontre entre quatre personnes, une histoire d’amour exceptionnelle. Pas de virtuosité, pas de corps musclés, pas de vocabulaire gestuel rigoureux, mais une anarchie du mouvement, une beauté saccadée de l’échec.

FALTERING BEAUTY Dance has often played an important part in Jan Decorte’s theatre productions. Indeed, he has worked with Charlotte Vanden Eynde (Amlett, Cirque Danton), Riina Saastamoinen (Bêt Noir), Sharon Zuckerman (Betonliebe+Fleischkrieg Medeia) and Anne Teresa De Keesmaeker (dieu& les esprits vivants). In 2010 he created his first ‘real’ dance performance, Tanzung, with Taka Shamoto and Tibo Vandenborre.

Much Dance is the next step in Decorte’s work. In his search for abstraction he confronts his idiom with the poetry of the body, intense and fragile. Much Dance is a meeting of four people, an extraordinary love story. No virtuosity, no trained bodies, no rigid grammar of dance.

But the anarchy of movement, the faltering beauty of failure.

TEXT, CHOREOGRAPHY, DIRECTION JAN DECORTE | WITH JAN DECORTE, BENNY CLAESSENS, RISTO KÜBAR, SIGRID VINKS | PRODUCTION JAN DECORTE/BLOET, MÜNCHNER KAMMERSPIELE, PUMPENHAUS MÜNSTER, KAAITHEATER 15

DIRECTOR JOACHIM KOESTER | DANCERS PIETER AMPE, BOGLARKA BÖRCSÖK, LIZ KINOSHITA, HALLA OLAFSDOTTIR | LIVE SET DJ MILES WHITTAKER | PRODUCTION JAN MOT >>> PIETER AMPE, PP. 12–13 16

BELGIAN PREMIERE

Joachim Koester/DJ Miles Whittaker[DK/GB] The Place of Dead Roads TU 18/11 20:30 KAAITHEATER FILM + CONCERT | 60 MIN. | € 8 JOACHIM KOESTER ‘THE PLACE OF DEAD ROADS’, 2013 - PRODUCTION STILL 1 © COURTESY THE ARTIST AND JAN MOT, BRUSSELS-MEXICO CITY

ANDROGYNE COWBOYS The Place of Dead Roads is een western, gestructureerd rond de choreografie van een schietpartij. Vier sjofele en androgyne cowboys nemen rituele poses uit het westerngenre aan — pistool in de hand laten draaien, richten, vallen enz. — maar anders dan in een film hebben die poses hier geen verhaal, geen chronologie, ze lijken gedicteerd vanuit een geheime wereld ergens diep in hun binnenste. Gaandeweg krijgen hun bewegingen de allures van een maffe dans.

De film wordt getoond met een live performance door DJ Miles Whittaker, bekend van Demdike Stare/HATE/ Modern Love.

••• De Deense kunstenaar Joachim Koester stelde recent tentoon in het SMAK (Gent), het Palais de Tokyo (Parijs), het Moderna Museet (Stockholm) en galerie Jan Mot (Brussel). In zijn films, fotoreeksen en installaties vertelt hij lang vergeten geschiedenissen, strategisch gebruik makend van montage en archivering.

COW-BOYS ANDROGYNES The Place of Dead Roads est un western structuré autour d’une chorégraphie de fusillade. Quatre cowboys miteux et androgynes adoptent des poses rituelles du genre : faire tourner le pistolet dans la main, le pointer, tomber, etc. Contrairement aux films, ces poses ne s’inscrivent pas dans le cadre d’une narration, d’une chronologie, mais semblent dictées par un univers secret enfoui au plus profond d’euxmêmes. Chemin faisant, leurs gestes prennent l’allure d’une danse folle.

Le film projeté est accompagné par la performance du très réputé DJ Miles Whittaker (Demdike Stare/ HATE/Modern Love).

••• L’artiste danois Joachim Koester a exposé au SMAK (Gand), au Palais de Tokyo (Paris), au Moderna Museet (Stockholm) et à la galerie Jan Mot (Bruxelles). Dans ses films, séries de photographies et installations, il raconte des histoires oubliées depuis longtemps en faisant un usage stratégique du montage et l’archivage.

ANDROGYNOUS COWBOYS The Place of Dead Roads is a western structured around the choreography of a shootout. Four down and out, androgynous cowboys adopt the ritual poses from the Western genre — twirling their pistols in their hands, aiming, falling and so on — however, contrary to those in a film, these poses have no narrative or chronological order and appear to be dictated by messages from a secret world buried somewhere deep within.

Gradually their actions come to resemble an odd kind of dance. The film is screened to the accompaniment of a live performance by the noted DJ Miles Whittaker, known from Demdike Stare/ HATE/Modern Love.

••• Danish artist Joachim Koester recently exhibited his work in SMAK (Ghent), the Palais de Tokyo (Paris), the Moderna Museet (Stockholm) and gallery Jan Mot (Brussels). In his films, photo series and installations he tells long forgotten stories through the strategic use of editing and archiving.

17

‘Het vettige, het wanhopige en het sublieme, ze sluiten hier zonder overgang op elkaar aan.’ HHHH — DE MORGEN

« L’intelligence du propos et la scénographie somptueuse mettent en tension d’un seul coup la mort et la résurrection des corps, la peur de vivre, le goût de la consumation, le dégoût de la consommation. » — DANSER

18

Jan Fabre[BE] Drugs kept me alive TH 20/11 20:30 KAAITHEATER THEATRE | EN, SURTITLED NL & FR | 60 MIN. | € 16/12/8 © WONGE BERGMANN

EEN OVERLEVER De monoloog Drugs kept me alive draait rond een overlever. Hij verkent alle vluchtwegen, om de man met de zeis altijd een stap voor te zijn. Zijn snelheid is zijn beste wapen, zijn humor een sterk medicijn en zijn handlangers luisteren naar illustere namen uit de bovenwereld, zoals ecstasy, speed, cocaïne. Maar het ultieme genot, de overtreffende trap van extase komt in bereik wanneer de medicijnen van de bovenwereld worden geroerd met de medicijnen van de onderwereld.

In Drugs kept me alive schetst Jan Fabre een leven aan de rand van de afgrond.

Hoe dichter bij de dood hoe meer pillen, poeders en drankjes het leven moeten schragen. De monoloog is geschreven voor Tony Rizzi, een rasperformer met wie Fabre ook samengewerkt heeft in The sound of one hand clapping, Glowing Icons, Da un altra faccia del tempo, Histoire des Larmes en Orgy of Tolerance.

UN SURVIVANT Le monologue Drugs kept me alive (Les drogues m’ont maintenu en vie) parle d’un survivant. Il explore toutes les issues de secours, pour toujours avoir une longueur d’avance sur la menace de la Faucheuse. Sa rapidité est sa meilleure arme, son humour un médicament puissant et ses acolytes répondent à des noms illustres issus des sphères supérieures, tels que ecstasy, speed, cocaïne etc. Mais on approche du plaisir ultime, du superlatif de l’extase quand les médicaments du monde d’en haut se mêlent à ceux du royaume des ombres.

Dans Drugs kept me alive Jan Fabre esquisse une vie au bord du gouffre de la mort. Plus on s’approche de la mort, plus les pilules, les poudres et les boissons doivent soutenir la vie. Le monologue a été écrit pour Tony Rizzi, un performer né avec lequel Fabre a déjà collaboré pour The sound of one hand clapping, Glowing Icons, Da un altra faccia del tempo, Histoire des Larmes et Orgy of Tolerance.

A SURVIVOR Drugs kept me alive is a monologue about a survivor.

A man who explores all the escape routes, so he always remains one step ahead of the threatening scythe of death. His speed is his secret weapon, his sense of humour a strong drug and his accomplices have taken their illustrious names from the upperworld: they are ecstasy, speed, cocaine, etc.

But the ultimate pleasure, a state that is beyond ecstacy is suddenly within reach when the drugs of the upperworld are mixed with those of the underworld.

In Drugs kept me alive Jan Fabre describes a mortal, a life that is teetering on the edge of death. The closer to death, the more pills, sachets and drinks are needed to undershore this life. The monologue was written for Tony Rizzi, a born performer, with whom Fabre has also collaborated on The sound of one hand clapping, Glowing Icons, Da un altra faccia del tempo, Histoire des Larmes and Orgy of Tolerance.

CONCEPT, DIRECTION, TEXT JAN FABRE | PERFORMER ANTONY RIZZI | MUSIC DIMITRI BRUSSELMANS | COSTUMES ANDREA KRAENZLIN | PRODUCTION TROUBLEYN/JAN FABRE VZW (ANTWERPEN) | CO-PRODUCTION MARIBOR2012 (EUROPEAN CULTURAL CAPITAL) 19

BRU NACHT DE NUIT VAN DU KENNIS OVER BRUSSEL SAVOIR SUR BRUXELLES NIGHT OF 21/11 19:00>02:00 KNOWKAAITHEATER LEDGE ON BRUSSELS

SAINCTELETTESQUARE 20 • 1000 BRU INFO>WWW.BSI-BRUSSELS.BE TICKETS>WWW.KAAITHEATER.BE

20

BRUSSELS STUDIES INSTITUTE & KAAITHEATER PRESENT

Nacht van de Kennis over Brussel 2014 Nuit du Savoir sur Bruxelles 2014 Night of Knowledge on Brussels 2014 FR 21/11 19:00!!! KAAITHEATER TALKS & DEBATES | NL, FR, EN | 6 H. | € 5 YOU CAN GO IN AND OUT OF THE HALL AS MUCH AS YOU LIKE DURING THE NIGHT, FOR A BITE TO EAT, A BREAK OR ANYTHING ELSE. NL Voor de derde editie van De Nacht van de Kennis over Brussel verzamelt het Brussels Studies Institute opnieuw enkele tientallen onderzoekers en denkers om hun kennis over Brussel met u te delen. Centraal thema in deze editie: duurzame stadsontwikkeling. U krijgt snedige presentaties en pittige discussies, gelardeerd met korte optredens van Brusselse artiesten.

FR Pour la troisième édition de la Nuit du Savoir sur Bruxelles, le Brussels Studies Institute réunit à nouveau quelques dizaines de chercheurs et penseurs afin de partager leur connaissance sur Bruxelles avec le public.

Cette troisième édition s’articule autour du thème du développement durable de la ville. Présentations sagaces et discussions animées sont émaillées de brefs numéros d’artistes.

EN For the third Night of Brussels Knowledge, the Brussels Studies Institute will once again bring together dozens of researchers and philosophers to share their knowledge of Brussels with you. The central theme this time is: sustainable urban development. There will be witty presentations and lively discussions interspersed with short performances by Brussels artists.

PROGRAMMA/PROGRAMME >>> KAAITHEATER.BE 21

‘Mr. Dimchev may push taboos in his work, but his timing, his hushed, whispery asides and the two-way conversations uttered under his breath are virtuosic.’ — THE NEW YORK TIMES

PERFORMANCE ART COURSE: ACTIVATING THE AUDIENCE With Eva Wittocx, chief curator of contemporary art, Museum M (Leuven), Playground Festival and Katleen Van Langendonck (Kaaitheater)

FR 21/11 18:00>20:00 KAAISTUDIO’S | € 5, INCLUDING SNACK 22

ARTIST IN RESIDENCE BELGIAN PREMIERE

Ivo Dimchev[BG] I-Cure FR 21, SA 22/11 20:30 KAAISTUDIO’S PERFORMANCE | EN | 60 MIN. | € 16/12/8 | SUGGESTED AGE 16+ + EXTRA: PERFORMANCE ART COURSE: FR 21/11 18:00>20:00 KAAISTUDIO’S © IVO DIMCHEV

THEATER OF THERAPIE? ‘Als genezen een keuze is, waarom zouden we die dan niet maken terwijl we in het theater zitten? Waarom nog meer tijd verliezen met “cultureel” willen zijn, terwijl we die evengoed kunnen gebruiken om “gezonder” te zijn?’

In I-Cure wil Dimchev fysieke én psychische problemen oplossen. Het therapeutische effect hangt af van jouw vastberadenheid, van jouw druk op de I-Cure-kaart. Refererend aan interactieve tv-shows, met beelden van palmeilanden en knisperende haardvuren, zoekt Dimchev, verkleed als drag, naar positieve energie in muziek, dans, esoterie, spiritualiteit, massages en seks. Dimchevs Grote Genezing is erg komisch tot het turning point, de bijna onverdraaglijke catharsis aan het eind.

••• Ivo Dimchev is een exuberante en charismatische performer, die steeds weer grenzen opzoekt, ook van het systeem waar hij zelf

deel van uitmaakt. Van al zijn stukken is hij zelf regisseur, choreograaf, schrijver, zanger en uitvoerder. Sinds januari 2013 is hij artist in residence bij het Kaaitheater.

THÉÂTRE OU THÉRAPIE ? « Si guérir est un choix, pourquoi ne pas le faire pendant qu’on est au théâtre ? Pourquoi perdre du temps à vouloir être “culturel”, alors qu’on peut aussi bien le consacrer à être en meilleure “santé” ?

Et toc ! » Dans I-Cure, Ivo Dimchev résout des problèmes physiques et psychiques.

L’effet thérapeutique dépend de votre détermination, de votre pression sur la carte I-Cure. Faisant référence aux émissions télévisées interactives dans lesquelles défilent tour à tour des images d’îles de cocotiers et de cheminées crépitantes, Dimchev, déguisé en drag, part en quête d’énergie positive dans la musique, la danse, l’ésotérisme, la spiritualité, les massages et

le sexe. La Grande Guérison de Dimchev est très comique jusqu’au moment décisif, quand survient la catharsis quasi insoutenable à la fin.

THEATRE OR THERAPY? ‘If cure is a choice, why not make it while sitting in the theatre? Why waste any more time on wanting to be ‘cultural’ when we could spend it on being ‘healthier’?

Bang!

In I-Cure, Ivo Dimchev wants to solve both physical and psychological problems.

The therapeutic effect depends on your determination, and on your print on the I-Cure card. Making reference to interactive TV shows, with images of palmtree islands and crackling open fires, Dimchev, dressed in drag, seeks positive energy in music, dance, esotericism, spirituality, massage and sex. His Great Healing is extremely comical until the turning point, the almost unendurable catharsis at the end.

A HOUSE ON FIRE PROJECT WITH THE SUPPORT OF THE CULTURE PROGRAMME OF THE EUROPEAN UNION TEXT, MUSIC, CHOREOGRAPHY BY IVO DIMCHEV | CO-PRODUCTION HUMARTS FOUNDATION, IMPULSTANZ VIENNA, MOUSONTURM FRANKFURT, ROTTERDAMSE SCHOUWBURG 23

24

KAAITHEATER & ARS MUSICA PRESENT

Walter Hus & Frederic Rzewski[BE/US] Two pianos MO 24/11 20:30 KAAITHEATER MUSIC | 105 MIN. | € 16/12/8 © MARIE BROUCHOT

PRELUDES EN FUGA’S Van 2000 tot 2005 schreef pianist en componist Walter Hus vier boeken van zes preludes en fuga’s; de vorderingen kon u destijds volgen tijdens een reeks memorabele concerten in de Kaaistudio’s. Het eerste boek schreef Hus voor piano solo, de drie volgende voor twee piano’s. Zijn partner tijdens de concerten was de Amerikaanse pianist en componist Frederic Rzewski. In januari 2005 werd de hele reeks gespeeld, eerst in afzonderlijke concerten, vervolgens in een integrale ‘marathonuitvoering’ die ook ruimte liet voor improvisatie.

Bijna tien jaar na datum nemen Hus en Rzewski opnieuw plaats achter hun piano’s. Op het programma o.a. een selectie uit de Preludes en Fuga’s van Hus en de Winsboro Cotton Mill Blues van Rzewski. Het hele project wordt door Avalon Studios vastgelegd op cd, en in een concertfilm en een documentaire. Maar eerst komt u natuurlijk naar het onvervangbare live event!

PRÉLUDES ET FUGUES De 2000 à 2005, le pianiste et compositeur Walter Hus a écrit 4 volumes de six préludes et fugues, dont vous avez pu suivre le progrès à l’époque, lors d’une série de concerts mémorables aux Kaaistudio’s. Hus a écrit le premier volume pour piano solo et les trois suivants pour deux pianos.

Lors des concerts, il avait pour partenaire le pianiste et compositeur états-unien Frederic Rzewski. En janvier 2005, ils ont interprété la série entière, d’abord en différents concerts, ensuite en une « exécution marathon » intégrale qui laissait aussi de la place à l’improvisation.

Près de dix ans plus tard, Hus et Rzewski s’installent à nouveau à leurs pianos. Au programme, entre autres, une sélection des Préludes et Fugues de Hus et le Winsboro Cotton Mill Blues de Rzewski. Avalon Studios va enregistrer l’ensemble du projet sur CD, filmer un concert et réaliser un documentaire. Mais avant de découvrir ces captations, vous viendrez naturellement assister à cet événement inégalable en public !

PRELUDES AND FUGUES From 2000 to 2005 the pianist and composer Walter Hus wrote four books of six preludes and fugues, the progress of which audiences could then follow during a series of memorable concerts at the Kaaistudios.

Hus wrote the first book for solo piano and the next three for two pianos. His partner in the concerts was the American pianist and composer Frederic Rzewski.

In January 2005, the whole series was first played in separate concerts, then in a full ‘marathon performance’ that also left room for improvisation.

Almost ten years later, Hus and Rzewski will again sit down at their pianos.

The programme includes a selection of Hus’ Preludes and Fugues and Rzewski’s Boro Winsboro Cotton Mill Blues. The whole project will be recorded on CD by Avalon Studios as well in a film and a documentary of the concert. But of course you will first attend the irreplaceable live event!

25

Superamas For Your Ears Only 19 & 20/02/2015 BEURSSCHOUWBURG As part of the festive programme celebrating the 50th anniversary of the Beursschouwburg, Superamas are presenting For Your Ears Only, in which sound artist Peter Lenaerts and performers Diane Weller & Julie Pfeiderer bring radio and performance closer together.

26

A KAAITHEATER CO-PRODUCTION

Superamas[AT/FR/BE] SuperamaX FR 28, SA 29/11 20:30 KAAITHEATER THEATRE | EN | € 16/12/8 | SUGGESTED AGE 16+ © SUPERAMAS

GOEDE SEKS & ALTERNATIEF KAPITALISME Om het hoofd te bieden aan de vele nieuwe uitdagingen op het vlak van economie, politiek, technologie, economie, seks, dans en theater, transformeert SUPERAMAS tot SUPERAMAX. SUPERAMAX is een kleine onderneming die substantiële winsten realiseert.

Een start-up bedrijf dat het verschil maakt dank zij zijn innovatieve R&D-beleid.

SUPERAMAX wil fusioneren met de internetsite makelovenotporn.com van Cindy Gallop, want ‘een goed seksleven is een goed leven’.

Bij SUPERAMAX werken de creatieve krachten nauw samen, om topproducten te maken tegen een voor iedereen betaalbare prijs. Deze ‘jonge entrepreneurs’ vinden een ‘alternatief’ kapitalisme uit dat gebaseerd is op een productie op maat van de klant en een modulaire en flexibele dienstverlening.

SUPERAMAX is een zuurzoete komedie.

SEXUALITÉ ÉPANOUIE & CAPITALISME ALTERNATIF Confronté à de nouveaux défis, dans les champs de l’économie, de la politique, des technologies, des affaires, du sexe, de la danse et du théâtre, SUPERAMAS se transforme en SUPERAMAX. SUPERAMAX est une petite entreprise qui réalise des profits substantiels.

C’est une start-up qui s’est singularisée par ses choix courageux en matière de Recherche et Développement SUPERAMAX cherche à fusionner avec le site internet de Cindy Gallop « makelovenotporn.com », car « une vie sexuelle épanouie est une vie épanouie ».

Chez SUPERAMAX les créatifs travaillent main dans la main, pour élaborer des produits haut de gamme à des prix abordables pour tous. Ils font partie de ces « jeunes entrepreneurs », qui inventent un capitalisme alternatif, basé sur une production à l’unité et un service client modulaire et adaptable.

SUPERAMAX est aussi une comédie.

GOOD SEX & ALTERNATIVE CAPITALISM Facing new challenges in various fields such as economics, politics, technology, commercial business, sex, dance and theatre, SUPERAMAS turns itself into SUPERAMAX. SUPERAMAX is a small enterprise generating substantial profits in various businesses. It is an outstanding start-up due to its courageous decisions in R&D. SUPERAMAX strives to merge with Cindy Gallop’s website ‘makelovenotporn. com’ because “good sex life means good life”.

SUPERAMAX’s creative workers cooperate closely to produce high-end products at affordable prices for the public at large. They belong to the “young entrepreneurs”, the inventors of “alternative” capitalism based on manufacturing individualised products and rendering modular and flexible services.

SUPERAMAX is also a bittersweet comedy.

A HOUSE ON FIRE CO-PRODUCTION; WITH THE SUPPORT OF THE CULTURE PROGRAMME OF THE EUROPEAN UNION CONCEPT, PERFORMANCE, SOUND & LIGHT DESIGN SUPERAMAS | CO-PRODUCTION MAISON DE LA CULTURE AMIENS, TANZQUARTIER (VIENNA), VOORUIT (GENT), KAAITHEATER (BRUSSEL), TEATERGARASJEN BERGEN, KANUTI GILDI SAAL (TALLINN) 27

PARTICIPANTS IN THE THEMATICS RESIDENCY Alexandre Le Petit, Flora Pilet, Sophie Quénon, Lilia Mestre, Elke Van Campenhout, Joséphine de Weck, Michiel Vandevelde, Michiel Reynaert, Veridiana Zurita, Wouter Krokaert et al.

GUESTS INVITED TO THE CONFERENCE Bernard Stiegler, Peter Pal Pelbart, Pieter De Buysser, Vincienne Despret, Maria Lucia Cruz Correia, Maika Lond et al.

THEMATICS is a Bains Connective project, this time in collaboration with the Institut Nomade, a.pass and Kaaitheater.

28

CONFERENCE + PERFORMANCES

Pharmakon: whitch culture?

FR 28 10:00 > SU 30/11 19:00 KAAISTUDIO’S PERFORMATIVE CONFERENCE | FREE (EXCEPT FOR THE PERFORMANCES), PLEASE MAKE A RESERVATION NL Het Oud-Griekse ‘pharmakon’ betekent zowel ‘vergif’ als ‘geneesmiddel’ en ‘zondebok’. Onze maatschappij heeft dringend nood aan een ‘pharmacologie’, stelt de Franse filosoof Bernard Stiegler, om de economische, ethische en culturele verarming van deze tijd te keren. We moeten, aldus Stiegler, onze cultuur dringend in vraag stellen. Met welke ‘witchcraft’ (hekserij) kunnen we het vergif omzetten in medicijn?

Pharmakon: whitch culture? is een driedaagse ‘performative conference’ die artistieke en theoretische strategieën onderzoekt om die vervuiling in onze maatschappelijke cultuur te counteren. Het congres is een onderdeel van Thematics, een residentieprogramma voor kunstenaars en theoretici van de werkplaats Bains Connective. Het ging van start half oktober j.l. en loopt nog tot 15 december en is op zijn beurt onderdeel van het transnationale Pharmakonproject van het Institut Nomade.

FR En grec ancien, le terme pharmakon signifie aussi bien « poison » que « remède », et « bouc émissaire ». Notre société a urgemment besoin d’une pharmacologie, affirme le philosophe français Bernard Stiegler, afin de parer à la paupérisation économique, éthique et culturelle de notre époque.

Selon Stiegler, il faut donc de toute urgence remettre notre culture en question. Au moyen de quelle sorcellerie (‘witchcraft’) pouvons-nous transformer le poison en remède ?

Pharmakon : whitch culture? est une ‘conférence performative’ de trois jours qui analyse les stratégies artistiques et théoriques pour contrer cette pollution de la culture sociale. Le congrès fait partie de Thematics, un programme de résidence pour artistes et théoriciens à l’atelier Bains Connective, qui a débuté à la mi-octobre et se poursuit jusqu’au 15 décembre. Cette résidence est à son tour un volet du projet Pharmakon de l’Institut Nomade.

EN The Ancient Greek word ‘pharmakon’ means ‘poison’, ‘medicine’ and ‘scapegoat’.

According to the French philosopher Bernard Stiegler, our society urgently needs a ‘pharmacology’ to turn the tide of economic, ethical and cultural impoverishment. He says that we must urgently question our culture. With which witchcraft can we turn the poison into medicine?

Pharmakon: whitch culture? is a three-day ‘performative conference’that examines artistic and theoretical strategies to counteract this pollution of our society’s culture.

This congress is part of Thematics, a residency programme for artists and theorists run by the Bains Connective workplace. This started in mid-October and is still on until 15 December, and is in its turn part of the transnational Pharmakon project organised by the Institut Nomade.

PROGRAMME DETAILS: CHECK KAAITHEATER.BE

29

30

PHARMAKON: WHITCH CULTURE?

Pieter De Buysser[BE] The Myth of the Great Transition

A KAAITHEATER COMMISSION, WITH THE SUPPORT OF IMAGINE 2020

FR 28/11 19:00 + SA 29/11 22:00 KAAISTUDIO’S THEATRE | EN | 40’ | € 5 © FRITZ MOT

DE MYTHE DAT WE KUNNEN LEVEN ZONDER MYTHES Theatermaker Pieter De Buysser ontpopt zich in zijn werk steeds meer als een verteller van mythische verhalen die onze kijk op de dingen even laten kantelen.

Wat zou hij te vertellen hebben over de mythe van de Vooruitgang, nu die overschaduwd wordt door ecologische rampen en toenemende sociale ongelijkheid? Hij steekt zijn licht op bij de IJslandse antropoloog, socioloog en historicus Dr. Hallgrimmvijhalmsson, professor emeritus van de universiteit van Reykjavik. Deze eminente onderzoeker was zelf getuige van de geboorte van de nieuwe mythe van The Great Transition. Gloort daar een nieuwe dag? In zijn beeldrijke stijl constateert De Buysser dat het een mythe is dat we zouden kunnen leven zonder mythes.

••• In maart brengt Pieter De Buysser samen met Maike Lond (zie p. 32) in de Kaaistudio’s de première van Immerwahr, een onthutsend WOI-verhaal geïnspireerd op het leven van Clara Immerwahr.

LE MYTHE QUE NOUS POUVONS VIVRE SANS MYTHES Dans ses productions, l’homme de théâtre Pieter De Buysser se révèle de plus en plus un conteur d’histoires mythiques qui font brièvement basculer notre regard sur les choses.

Qu’aurait-il à raconter sur le mythe du Progrès, à présent que celui-ci est assombri par des catastrophes écologiques et une inégalité sociale croissante ? Le Dr Hallgrimmvijhalmsson, anthropologue, sociologue et historien islandais, professeur émérite de l’université de Reykjavik, éclaire sa lanterne ; cet éminent chercheur a lui-même été témoin de la naissance du nouveau mythe de La Grande Transition. Un jour nouveau commencerait-il à poindre ? Dans son style riche en métaphores, De Buysser constate que c’est un mythe de croire que nous pouvons vivre sans mythes.

••• En mars, Peter De Buysser et Maike Lond (voir p.

32), présentent la première d’Immerwahr aux Kaaistudio’s, un récit déconcertant sur la Première Guerre mondiale, inspiré de la vie de Clara Immerwahr.

THE MYTH THAT WE CAN LIVE WITHOUT MYTHS The theatre-maker Pieter De Buysser is increasingly emerging as a teller of mythical stories which for an instant turn our view of things upside down. What might he have to tell us about the myth of Progress, now that it is being overshadowed by ecological disasters and increasing social inequality? He made contact with the Icelandic anthropologist, sociologist and historian Dr. Hallgrimvilhjalmsson, professor emeritus at the University of Reykjavik. This eminent researcher was himself witness to the birth of the new myth of the Great Transition.

Is this the glow of a new dawn? In his metaphorical style, De Buysser observes that the idea that we could live without myths is itself a myth.

••• In March, Pieter De Buysser, together with Maike Lond (see p. 32), will be presenting the premiere of Immerwahr, a disconcerting WWI story based on the life of Clara Immerwahr, at the Kaaistudios.

31

PHARMAKON: WHITCH CULTURE?

Maike Lond[EE] 10 journeys to a place where nothing happens FR 28/11 20:30 + SA 29/11 19:00 KAAISTUDIO’S LECTURE PERFORMANCE | EN | 60 MIN. | € 5 © RANIA MOSLAM – BRUT WIEN

NL De Estlandse artieste Maike Lond brengt verslag van haar pogingen om financieel samen te werken met de privésector. Ze probeerde het op alle mogelijke manieren: met klassieke sponsordeals, als werknemer, met publieke presentaties, met live debatten op de Estlandse tv... Haar (romantische) doel: financieel onafhankelijk zijn van curators en subsidiënten. Lond combineert haar elektro-akoestische muziek met beeldende, interactieve installaties.

••• In maart kan u haar nog aan het werk zien samen met Pieter De Buysser (zie p. 30), in het onthutsende WOI-verhaal Immerwahr.

32

FR L’artiste estonienne Maike Lond relate ses tentatives de collaboration financière avec le secteur privé. Elle a tout essayé : le parrainage classique, le salariat, des présentations publiques, des débats en direct à la télévision estonienne ...

Son objectif (romantique) : être financièrement indépendante des commissaires d’expositions et des organismes subventionnaires.

Lond combine sa musique électroacoustique avec des installations visuelles interactives.

••• Au mois de mars, vous pourrez la voir à l’œuvre avec Pieter De Buysser (voir p. 30) dans le récit déconcertant sur la Première Guerre mondiale, Immerwahr.

EN The Estonian artist Maike Lond reports on her attempts to cooperate financially with the private sector. She tried in every way possible: with standard sponsor deals, as an employee, in public presentations, live debates on Estonian television etc.

Her (rather romantic) goal was to become financially independent from curators and subsidising bodies. Lond combines her electro-acoustic music with interactive visual installations.

••• In March you can see her at work again with Pieter De Buysser (see p. 30) in the disconcerting WWI story Immerwahr.

PHARMAKON: WHITCH CULTURE?

Maria Lucia Cruz Correia[PT] 1 place and 14400 seconds FR 28, SA 29, SU 30/11 12:00 ON LOCATION, START AT KAAISTUDIO’S WORKSHOP/ATELIER | EN | MAX. 240 MIN. | FREE, BUT BOOKING IS REQUIRED © JOEY VAN KERCKHOVE

NL De jonge Portugese kunstenares Maria Lucia Cruz Correia neemt je mee op een wandeling naar een locatie in de stad, een plek waar onze manier van leven, ecologie en politiek elkaar kruisen. Daar kies je een plek uit waar je 4 uur comfortabel kan doorbrengen.

Je krijgt een tekst waarover je kan nadenken aan de hand van een ‘thinking manual’.

De gekozen locatie wordt aan een bepaald orgaan gekoppeld. Vorige locaties van wandelingen in Gent hadden te maken met groei en ontwikkeling (baarmoeder), farmaceutische industrie (nier) en veehouderij (maag).

Breng gerust schrijf- of tekenmateriaal, warme kleren, een stoel of picknick mee.

Achteraf keren we terug naar de Kaaistudio’s voor een nagesprek met koffie, thee en cake.

••• Maria Lucia Cruz Correia is artieste in residentie bij Vooruit (Gent).

FR La jeune artiste portugaise Maria Lucia Cruz Correia vous emmène en promenade dans un lieu de la ville où se croisent notre mode de vie, l’écologie et la politique. Arrivé sur place, vous choisissez un endroit où vous pensez pouvoir passer quatre heures confortables. Vous recevez un texte sur lequel réfléchir, guidé par un « manuel à penser ». Le lieu choisi est associé à un organe spécifique. Les promenades précédentes à Gand avaient rapport à la croissance et au développement (l’utérus), à l’industrie pharmaceutique (le rein) et à l’élevage (l’estomac). N’hésitez pas à apporter du matériel d’écriture ou de dessin, des vêtements

chauds, une chaise ou un pique-nique. Après coup, tout le monde retourne aux Kaaistudio’s pour une discussion subséquente avec du café, du thé et du cake.

••• Maria Lucia Cruz Correia est artiste en résidence au Vooruit (Gand).

EN The young Portuguese artist Maria Lucia Cruz Correia takes you on a walk to a location in the city, a place where our way of life, ecology and politics meet.

Once there, you select a spot where you can comfortably spend 4 hours. You are given a text to reflect upon using a ‘thinking manual’. The location selected is linked to a particular organ. Previous locations for walks in Ghent were associated with growth and development (womb), the pharmaceutical industry (kidney) and cattle farming (stomach). Feel free to bring your writing and drawing materials, warm clothes, a chair or a picnic. Afterwards we shall return to the Kaaistudios for a discussion; coffee, tea and cake will be provided.

••• Maria Lucia Cruz Correia is an artist-in-residence at Vooruit in Ghent.

33

34

PREMIERE

Radouan Mriziga[BR/MA] 55 TU 2, WE 3/12 20:30 KAAISTUDIO’S DANCE | € 12/10/8 + EXTRA: POST-PERFORMANCE TALK: WE 3/12 © RADOUAN MRIZIGA

ELEMENTAIRE TAKEN Welke informatie wil je als kunstenaar uitwisselen met de kijker? Geef je veel of weinig informatie vrij?

In zijn solo speelt choreograaf en danser Radouan Mriziga voortdurend met het perspectief en de verwachtingen van de toeschouwer.

Hij geeft zichzelf een aantal elementaire taken. Door deze uit te voeren, creëert hij ‘vormen’ maar brengt hij zichzelf ook in een steeds complexere situatie.

••• 55 is de eerste creatie van de Marokkaanse choreograaf en danser Radouan Mriziga. Hij studeerde aan PARTS en danste o.a. in Half elf zomeravond (Bart Meuleman, Toneelhuis) en Re:Zeitung (Anne Teresa De Keersmaeker). Hij woont en werkt in Brussel en is artist in residence bij het ‘nomadisch’ kunstencentrum Moussem.

TÂCHES ÉLÉMENTAIRES Quelle information un artiste désire-t-il échanger avec le spectateur ? Donne-t-il beaucoup ou peu d’informations ? Dans son solo, le chorégraphe et danseur Radouan Mriziga joue sans cesse avec la perspective et les attentes du spectateur.

Il s’assigne un nombre de tâches élémentaires dont l’exécution lui permet de créer des « formes », mais l’entraîne aussi dans une situation toujours plus complexe.

••• 55 est la première création du chorégraphe et danseur marocain Radouan Mriziga. Il a étudié à PARTS. Il a dansé, entre autres, dans Half elf zomeravond (Bart Meuleman, Toneelhuis) et Re:Zeitung (Anne Teresa De Keersmaeker). Il vit et travaille à Bruxelles et est artiste en résidence au centre d’art « nomade » Moussem.

BASIC TASKS What information does the artist wish to share with the spectator? Do you provide a lot or a little information? In his solo, the choreographer and dancer Radouan Mriziga constantly plays with the perspective and expectations of the spectator. He sets himself several basic tasks. By carrying them out, he creates ‘forms’, but he also puts himself in an increasingly complex situation.

••• 55 is the first creation by the Moroccan choreographer and dancer Radouan Mriziga.

He studied dance at PARTS. Since 2008 he has. He danced in Half elf zomeravond (Bart Meuleman, Toneelhuis) and Re: Zeitung (Anne Teresa De Keersmaeker). He lives and works in Brussels and is artist in residence at the Moussem ‘nomadic’ arts centre.

CONCEPT & PERFORMANCE RADOUAN MRIZIGA | PRODUCTION MOUSSEM NOMADIC ARTS CENTRE | CO-PRODUCTION C-MINE (GENK), WP ZIMMER (ANTWERPEN) 35

A KAAITHEATER CO-PRODUCTION

Eleanor Bauer[US/BE] Midday and Eternity (the time piece)

ARTIST IN RESIDENCE

TU 9, WE 10/12 20:30 KAAITHEATER DANCE | RERUN | € 16/12/8 © IAN DOUGLAS

de nouveau la voir à l’œuvre comme hôtesse exubérante de ses BAUER HOURS (voir ci-contre.

DRIE WITTE, EFEMERE FIGUREN Met Midday and Eternity (the time piece) maakte Eleanor Bauer vorig seizoen het sluitstuk van haar trilogie die de dans onderzoekt als ‘synthese van ervaringen’. De voorstelling vertrekt vanuit de spiritualiteit: dans als verbindende kracht tussen het enkelvoudige en het universele. De dansers — drie witte, efemere figuren — lossen bijna op in de omgeving en een eeuwige herhaling als toekomst.

••• Eleanor Bauer is één van de vier artists in residence van het Kaaitheater. Dit seizoen kan u haar ook opnieuw aan het werk zien als de exuberante gastvrouw in haar BAUER HOURS (zie hiernaast).

TROIS SILHOUETTES BLANCHES ÉPHÉMÈRES Avec Midday and Eternity (the time piece), Eleanor Bauer a achevé la saison passée sa trilogie qui analyse la danse en tant que « synthèse d’expériences ».

La chorégraphie part de la spiritualité : la danse en tant que force passerelle entre l’individuel et l’universel.

Les danseurs — trois silhouettes blanches et éphémères — ne sont plus au cœur du spectacle, mais se dissolvent presque dans leur environnement et une éternelle répétition en guise d’avenir.

••• Eleanor Bauer est l’une des quatre artistes en résidence au Kaaitheater.

Cette saison, vous pourrez

THREE WHITE, EPHEMERAL FIGURES Last season, with Midday and Eternity (the time piece) Eleanor Bauer created the final part of her dance trilogy, which explores dance as ‘a synthesis of experiences’. The choreography starts out from spirituality: dance as the unifying force between the singular and the universal. The dancers — three ephemeral white figures — almost dissolve into the wider whole of their surroundings and the future in the form of an eternal repetition.

••• Eleanor Bauer is one of four artists-in-residence at the Kaaitheater. This season she will once again appear as the exuberant hostess in her BAUER HOURS (see next page).

‘A meditative work such as one rarely encounters.’

HHHH

— DE MORGEN

CONCEPT, DIRECTION ELEANOR BAUER | CHOREOGRAPHY & PERFORMANCE ELEANOR BAUER, CECILIA LISA ELICECHE, REBECKA STILLMAN | MUSIC CHRIS PECK | SCENOGRAPHY 88888 | LIGHTING BARDIA MOHAMMAD | COSTUMES ADA RAJSZYS 36

ARTIST IN RESIDENCE

Eleanor Bauer[US/BE] BAUER HOUR #10 – Guest: David Zambrano TU 16/12 20:30 KAAISTUDIO’S VARIETY SHOW | EN | € 5, ONE DRINK INCLUDED © MARC GYSENS

WOORD & BEWEGING Tweede seizoen van Eleanor Bauers talk annex variety show. Voortaan ontvangt zij haar gasten niet meer op de sofa: in dit tweede seizoen interviewt ze hen in woord én beweging. Aan de toetsen zit nog steeds Carlos Alberto Paniz Garbin a.k.a. Carlitos van der Keys. BAUER HOUR is en blijft quality time. Voor de duur van één uur.

PAROLES & MOUVEMENTS La deuxième saison du talkshow entrecoupé de variétés d’Eleanor Bauer. Désormais, elle n’accueille plus ses invités sur le divan : au cours de cette deuxième saison, elle les interviewe en paroles et en mouvement. Au clavier, on retrouve Carlos Alberto Paniz Garbin, alias Carlitos van der Keys.

BAUER HOUR est et reste du temps de qualité d’une durée d’une heure.

WORDS & MOVEMENT This is the second season of Eleanor Bauer’s talk-cumvariety show. From now on she will not be receiving her guests on a sofa: her interviews will be carried out in both words and movement. The keyboard accompaniment is still provided by Carlos Alberto Paniz Garbin, aka Carlitos van der Keys. BAUER HOUR remains quality time that lasts just one hour.

37

‘Meerstemmige poëzie van de verschrikking […] een meesterwerk.’ HHHHH — DE STANDAARD

‘Deeply impressive…’ HHHH — THE TELEGRAPH

38

Thalia Theater Hamburg & NTGent/ Luk Perceval[DE/BE] FRONT FR 12, SA 13/12 20:30 KAAITHEATER THEATRE | DE, NL, FR, EN + SURTITLES NL, FR | 120 MIN. | € 20/16 (CAT. 1), € 16/12/8 (CAT. 2 © ARMIN SMAILOVIC

POLYFONIE De Eerste Wereldoorlog maakte ruim zestien miljoen slachtoffers, onder wie tien miljoen soldaten. In FRONT, geregisseerd door Luk Perceval, krijgen die onfortuinlijke manschappen opnieuw een gezicht, door een suggestieve polyfonie.

FRONT biedt een impressie van het leven aan het IJzerfront, met getuigenissen in het Duits, Frans, Nederlands en Engels. De Duitse speeltekst is gebaseerd op Im Westen nichts Neues (1929) van Erich Maria Remarque.

Voor de speeltekst aan de zijde van de Geallieerden is er onder meer geput uit Le Feu (1916), het oorlogsdagboek van de Franse soldaat-vrijwilliger Henri Barbusse. Daarnaast zijn er personages gecreëerd op basis van tijdsdocumenten, brieven en krantenknipsels.

De meertalige teksten krijgen een vertaling via boventiteling en worden live ondersteund door de muziek van Ferdinand Försch.

WITH THE SUPPORT OF VISITBRUSSELS AND THE BRUSSELS-CAPITAL REGION

POLYPHONIE La Première Guerre mondiale a fait près de seize millions de victimes, dont dix millions de soldats. Le spectacle FRONT, mis en scène par Luk Perceval, redonne un visage à ces troupes infortunées par le biais d’une polyphonie suggestive. FRONT brosse un tableau de la vie des deux côtés des tranchées dans la plaine de l’Yser : avec des témoignages en allemand, français, néerlandais et anglais. Le texte allemand s’inspire d’Im Westen nichts Neues (1929) d’Erich Maria Remarque, celui des alliées du journal de guerre de l’engagé volontaire français Henri Barbusse : Le Feu (1916). D’autres personnages font surface, créés à partir de documents d’époque, de lettres et coupures de journaux. Une composition musicale de Ferdinand Försch, interprétée en direct, soutient les textes plurilingues surtitrés.

POLYPHONY During WWI, sixteen million people died, including ten million soldiers. In FRONT, directed by Luk Perceval, the unfortunate soldiers are given a human face again by an evocative polyphony.

FRONT gives an impression of life on both sides of the front line, with accounts in German, French, Dutch and English. The German script is based on Erich Maria Remarque’s novel Im Westen nichts Neues (1929).

For the script on the Allied side sources include the war diary of the French volunteer soldier Henri Barbusse, published in 1916 as Le Feu. Apart from this, characters have been created on the basis of documents of the time, letters and newspaper cuttings. The texts are in several languages and are translated and shown as surtitles and are accompanied live by the music of Ferdinand Försch.

www.be14-18.be

REGIE LUK PERCEVAL | SPEL STEVEN VAN WATERMEULEN, OSCAR VAN ROMPAY, PETER SEYNAEVE, KATELIJNE VERBEKE, GILLES WELINSKI, OANA SOLOMON, BURGHART KLAUSSNER, BENJAMIN-LEW KLON, BERND GRAWERT, STEFFEN SIEGMUND EN PATRICK BARTSCH | LIVE MUZIEK FERDINAND FÖRSCH | COPRODUCTIE THALIA THEATER (HAMBURG) & NTGENT 39

WORKSPACEBRUSSELS & KAAITHEATER PRESENT

Working Title Platform #08 TH 4, FR 5, SA 6/12 + TH 11, FR 12, SA 13/12 KAAISTUDIO’S © GIANNINA URMENETA OTTIKER

NL Doorheen het jaar begeleidt workspacebrussels, in samenwerking met het Kaaitheater, Rosas, UltimaVez en Les Brigittines, de meest uiteenlopende kunstenaars om hun werk te ontwikkelen of aan onderzoek te doen. Working Title Platform #8 biedt een staalkaart van de vele projecten die er de jongste maanden werden uitgewerkt, maar creëert ook een unieke ontmoetingsplaats voor kunstenaars, professionelen en publiek om met elkaar in dialoog te gaan.

FR Toute l’année durant, workspacebrussels accompagne, en collaboration avec le Kaaitheater, Rosas, UltimaVez et les Brigittines, des artistes les plus divers dans l’élaboration de leur œuvre ou la recherche qu’ils mènent. Working Title Platform #8 présente non seulement un éventail des nombreux projets réalisés ces derniers mois, mais offre aussi un lieu de rencontre exclusif, où peut s’engager le dialogue entre artistes, professionnels, et spectateurs.

EN In the course of the year, workspacebrussels, in association with the Kaaitheater, Rosas, Ultima Vez and Les Brigittines, supports a very wide range of artists in the development of their work or in research. Working Title Platform #08 presents a sample of the many projects that have been developed in recent months, but also creates an unparalleled meeting place where artists, arts professionals and the public can enter into dialogue with each other.

THE FULL PROGRAMME WILL SOON BE APPEARING AT WWW.WORKSPACEBRUSSELS.BE WITH BARA SIGFUSDOTTIR, CHRISTIAN BAKALOV, SOETKIN DEMEY, HELENA DIETRICH, EISA JOCKSON, DANIËL KOK, MONIA MONTALI, RODRIGO SOBARZO, NICK STEUR & YURIE UMAMOTO A.O. AN INITIATIVE BY WORKSPACEBRUSSELS IN ASSOCIATION WITH THE KAAITHEATER, LES BRIGITTINES & THE BEURSSCHOUWBURG

40

Needcompany[BE] Needlapb WE 17/12 20:30 KAAITHEATER THEATRE | NL, FR, EN, AR | € 12/10/8 © WOLFGANG SILVERI – STEIRISCHER HERBST

LE NOYAU FLUIDE Needcompany présente chaque année un Needlapb. Dans les spectacles, l’analyse dramaturgique est figée dans une forme aussi transparente que possible. Needlapb, en revanche, est le noyau fluide de Needcompany, le lieu où le processus de travail est encore ondoyant et dynamique, n’ayant pas encore trouvé sa forme définitive. Un Needlapb est une occasion unique de jeter un coup d’œil sur le processus de création de The Blind Poet, la nouvelle production dont la première aura lieu en mai.

DE ONGESTOLDE KERN Elk jaar presenteert Needcompany een Needlapb. In de voorstellingen is het dramaturgische onderzoek gestold in een zo transparant mogelijke vorm. Needlapb daarentegen is de ongestolde kern van Needcompany, de plek waar het werkproces vloeibaar en dynamisch is en nog geen definitieve vorm gevonden heeft. Needlapb biedt u een unieke kans om een blik te werpen in het werkproces van The Blind Poet, de nieuwe productie die in mei in première gaat.

THE UNCONGEALED CORE Needcompany puts on an annual presentation called Needlapb. In the performances the dramaturgical research is congealed into a form that is as transparent as possible. Needlapb, on the other hand, is the uncongealed core of Needcompany, the place where the working process is fluid and dynamic and has not yet acquired a definite form. A Needlapb is a unique opportunity to take a look at the working process of The Blind Poet, the new production that will have its premiere in May.

41

PREMIERE

MaisonDahlBonnema[NL/BE] Rhythm Conference Feat. Inner Splits BELGIAN PREMIERE Maarten Seghers & The Horrible Facts[BE] WHAT DO YOU MEAN WHAT DO YOU MEAN AND OTHER PLEASANTRIES FR 19/12 20:30 KAAISTUDIO’S PERFORMANCE/CONCERT | EN – RHYTHM CONFERENCE: SURTITLED NL & FR |€ 16/12/8 © DAHLBONNEMA

MAISONDAHLBONNEMA NL Het nieuwe project van Hans Petter Dahl en Anna Sophia Bonnema wordt een onderzoek naar ritme en expressie, een trip waarbij een drummer drie performers live aanvuurt. Een viering van het leven mondt uit in een opsomming die door alles heen gaat, in het besef afscheid te moeten nemen.

We leven in een tijd van ‘een epidemie van dingen’.

FR Le nouveau projet de Hans Petter Dahl et Anna Sophia Bonnema consiste en une analyse du rythme et de l’expression, un voyage pendant lequel un percussionniste stimule trois performeurs en direct. Une célébration de la vie débouche sur une énumération qui passe au travers de tout, avec la conscience de devoir prendre congé, en ces temps d’« épidémie de choses ».

EN The new project by Hans Petter Dahl and Anna Sophia Bonnema is a study of rhythm and expression, a journey in which a live drummer fires up three performers. A celebration of life results in an enumeration that cuts right through everything, in the realisation that we have to take our leave. We are living in a time when there is ‘an epidemic of things’.

CONCEPT ANNA SOPHIA BONNEMA & HANS PETTER DAHL | MUSIC HANS PETTER DAHL, NICOLAS FIELD | PERFORMERS ANNA SOPHIA BONNEMA, HANS PETTER DAHL, NICOLAS FIELD, CATHERINE TRAVELLETTI | PRODUCTION MAISONDAHLBONNEMA & NEEDCOMPANY & M-A-P 42

© JULIE SCHEURWEGHS

‘Mis dit feest van gevoelens niet. Een indringende, hartverwarmende voorstelling.’ HHHH — KNACK FOCUS MAARTEN SEGHERS & THE HORRIBLE FACTS NL Tough Shit is niet kreupel en niet blind, maar er kleeft een plank aan zijn gezicht.

Hulpeloos en onbeholpen gaat hij zijn gang, maar zodra hij een podium betreedt, blijkt zijn wereld een hilarisch feest.

Maarten Seghers legt de kunstwereld op gevatte wijze bloot in een eeuwig durende popsong, een sculpturale dans, een stand-up comedy show, een performance. Een mensenleven vol liefde en tragiek zit vervat in dit feast of feelings.

FR Tough Shit n’est ni estropié ni aveugle. Mais il a une planche collée sur le visage.

Impuissant et maladroit, il se démène mais dès qu’il se hisse sur la scène, son monde se révèle être une fête hilarante.

Maarten Seghers déshabille la pratique de l’art dans une chanson pop éternelle, une danse sculpturale, un spectacle comique, une performance. Une vie humaine pleine d’amour et de tragédie est au coeur de cette feast of feelings.

EN Tough Shit isn’t a cripple and isn’t blind. But there’s a plank stuck to his face.

He goes his own way, so clumsily it’s to no avail. But when he creeps onto the stage, his world turns out to be a hilarious delight.

Maarten Seghers smartly exposes art practice in an everlasting pop song, a sculptural dance, a standupcomedy show, a performance. This feast of feelings contains a human life full of love and tragedy.

A CREATION BY MAARTEN SEGHERS | PRODUCTION NEEDCOMPANY | COMMISSIONED BY FIDENA 2014 (BOCHUM)

43

‘Dit is geen “dansen op” maar “dansen met” Bach.’ — DE STANDAARD ‘Een instant-klassieker’ — DE MORGEN ‘Un moment de grâce absolu’ — LE SOIR ROSAS Drumming & Rain – A Choreographer’s Score 25/11 18:30 BOZAR | BOOK LAUNCH | FREE

Anne Teresa De Keersmaeker and Bojana Cvejić launch Drumming & Rain, the third and last volume in their Choreographer’s Score series, with a public conversation in BOZAR. Drumming and Rain were created to the music of Steve Reich. The book, published

by Mercatorfonds, will be presented before the concert of Steve Reich’s Music for 18 Musicians, performed by Ictus, as part of Ars Musica.

44

KAAITHEATER, DE MUNT/LA MONNAIE & ROSAS PRESENT

Anne Teresa De Keersmaeker, Boris Charmatz & Amandine Beyer[BE/FR] Partita 2 FR 19, SA 20/12 20:30 + SU 21/12 15:00 KAAITHEATER DANCE | RERUN | € 25/20 (CAT. 1), € 20/16/8 (CAT. 2) + EXTRA: MATINEE KADEE, SU 21/12 15:00 KAAITHEATER © ANNE VAN AERSCHOT

WERVELEN Twee dansers en een violiste op een scène ontworpen door beeldend kunstenaar Michel François. Amandine Beyer speelt Bachs Partita nr. 2 voor viool. Anne Teresa De Keersmaeker en Boris Charmatz dansen. Tussen de labyrintische lijnen van deze muzikale architectuur schrijven ze samen als voor het eerst hun danstaal. ‘Voor mij is Bach structuur, maar zijn transcendente dimensie is verankerd in het lichaam’, zegt De Keersmaeker. Het trillen van de snaren is als het dansen: het contrapunt komt tot leven, de ‘courante’ loopt en de ‘gigue’ begint te wervelen.

TOURBILLONNER Deux corps de danseurs et un violoniste enfermés dans un espace conçu par l’artiste visuel Michel François.

Amandine Beyer joue la Partita n° 2 pour violon de Bach.

Anne Teresa De Keersmaeker et Boris Charmatz cherchent à réinventer la danse dans l’instant, parmi les lignes labyrinthiques de l’architecture vivante de la musique. « Pour moi, Bach est structure, mais sa dimension transcendante est inscrite dans la chair », affirme De Keersmaeker.

Les accords résonnent dans le corps des danseurs, le contrepoint vibre et prend vie, le courant s’écoule et la gigue commence à tourbillonner.

WHIRL Two dancers’ bodies and a violinist enclosed in a space designed by the visual artist Michel François. Amandine Beyer plays Bach’s Partita no. 2 for solo violin on the stage. Anne Teresa De Keersmaeker and Boris Charmatz seek to reinvent their dance in the instant: in between the labyrinthine lines of the living architecture of the music. ‘For me Bach is structure, but his transcending dimension is written in the flesh,’ says De Keersmaeker. The chords strike within their bodies, the counterpoint vibrates and comes to life, the current flows and the jig begins to whirl.

MATINEE KADEE SUNDAY 21/12 > FOR PARENTS: ROSAS PARTITA 2 > FOR KIDS (4-12): MUSIC WORKSHOP SHANTI! SHANTI! BY MET-X NL De kinderen (4-12 jaar) maken kennis met verschillende zangstijlen en leren op een leuke manier improviseren en eigen muziekstukjes componeren.

FR Les enfants (4-12 ans) découvrent différents styles de chant et apprennent de façon ludique à improviser et composer ses propres morceaux de musique.

EN The children (4-12 years) encounter different singing styles and learn in a fun way to improvise and compose your own pieces of music. > CRÈCHE FOR YOUNGER BROTHERS AND SISTERS (YOUNGER THAN 4) > ADVANCE BOOKING IS REQUIRED; THERE ARE A LIMITED NUMBER OF PLACES AVAILABLE FOR THE WORKSHOP; PARTICIPATION IS FREE, PROVIDED THERE IS A PAID BOOKING FOR THE MATINEE PERFORMANCE.

CHOREOGRAPHY ANNE TERESA DE KEERSMAEKER | DANCE BORIS CHARMATZ, ANNE TERESA DE KEERSMAEKER | PRODUCTION ROSAS | SUPPORT MUSÉE DE LA DANSE – CENTRE CHORÉGRAPHIQUE NATIONAL DE RENNES ET DE BRETAGNE 45

Frans Masereel[BE] La Feuille & Les Tablettes UNTIL 18/11 MO>FR 11:00>20:30 KAAITHEATER + BEFORE & AFTER THE PERFORMANCES EXPO | FREE © FRANS MASEREEL

NL Een selectie van de tekeningen van Frans Masereel over Wereldoorlog I, gepubliceerd in het dagblad La Feuille en in Les Tablettes, het maandblad van het internationalistisch pacifisme.

FR Une sélection des dessins de Frans Masereel sur la première Guerre Mondiale, parus dans la revue Les Tablettes, l’organe du pacifisme internationaliste, et dans le journal La Feuille.

EN A selection of Frans Masereel’s World War I drawings for Les Tablettes, the monthly mouthpiece of internationalist pacifism, and for La Feuille, a daily newspaper.

BY COURTESY OF BOB COPPENS WITH THE SUPPORT OF VISITBRUSSELS AND THE BRUSSELS-CAPITAL REGION

www.be14-18.be

Tim Etchells[GB] Conscientious Objectors SEP>JUN MO>FR 11:00>20:00 KAAITHEATER | FREE INSTALLATION | FREE TIM ETCHELLS, CONSCIENTIOUS OBJECTORS, PHOTO JONAS MAES

NL De neoninstallatie van regisseur en kunstenaar Tim Etchells citeert uit het relaas van een Engelse gewetensbezwaarde over de behandeling die hij en 16 lotgenoten moesten ondergaan tijdens WOI in Frankrijk.

FR L’installation néon du metteur en scène et artiste plasticien Time Etchells cite une phrase du compte rendu d’un objecteur de conscience anglais sur le traitement auquel lui et 16 compagnons d’infortune ont été soumis pendant la Première Guerre mondiale en France.

EN The artist and director Tim Etchells’ neon installation quotes from the account given by an English WWI conscientious objector of the treatment he and 16 others had to endure in France. >>> PP. 48–57

46

Hussein Atshan[IQ] Hellmet 21/11 > 10/01 KAAITHEATER EXPO | FREE © HUSSEIN ATSHAN

NL De Irakese fotograaf Hussein Atshan werd geboren in 1982, twee jaar na het begin van de eerste Golfoorlog. Hij maakte de tweede Golfoorlog mee en ook de opstand van 1991, die gewelddadig de kop werd ingedrukt. Met de invasie van Amerika in 2003 werd hij als soldaat zowel strijder als slachtoffer. Uiteindelijk vluchtte hij naar België, waar hij nu al zeven jaar woont.

Hij stelt soldatenhelmen ten toon uit de periode van WOI en WOII. De helmen staan voor een geschiedenis van geweld.

FR Le photographe irakien Hussein Atshan est né en 1982, deux ans après le début de la première guerre du Golfe. Il a vécu la deuxième guerre du Golfe ainsi que la révolte de 1991, violemment réprimée.

Soldat pendant l’invasion états-unienne de 2003, il était à la fois combattant et victime. Il s’est finalement enfui vers la Belgique, où il vit depuis sept ans à présent.

Il expose des casques de l’époque de la Première et la Seconde Guerre mondiale.

Les casques symbolisent toute une histoire de la violence.

EN The Iraqi photographer Hussein Atshan was born between two years after the start of the first Gulf War. He was in Baghdad during the second Gulf War and also the 1991 uprising, which was brutally suppressed. When America invaded in 2003 he became both fighter and victim. In the end he fled to Belgium, where he has now lived for seven years. They represent a whole history of violence.

47

48

Tim Etchells[GB] & Pieter De Buysser[BE]

OF WAR (IN WORDS) #2 © JONAS MAES

NL De herdenking van 100 jaar Eerste Wereldoorlog is, onder de noemer Up in Arms, de rode draad in ons seizoen 2014–2015.

Tim Etchells, auteur, beeldend kunstenaar, theatermaker en aanvoerder van Forced Entertainment, zal een seizoen lang corresponderen met andere kunstenaars uit de reeks Up in Arms over het denken achter hun voorstellingen.

Zijn tweede correspondentie voert hij met de Vlaamse theatermaker en auteur Pieter De Buysser.

FR La commémoration des 100 ans de la Première Guerre mondiale est, sous le dénominateur Up in Arms, le fil rouge qui parcourt toute la saison 2014–2015.

Tim Etchells, auteur, plasticien, homme de théâtre et chef de file de Forced Entertainment va correspondre toute la saison durant avec d’autres artistes de la série Up in Arms à propos de la réflexion qui sous-tend leurs spectacles respectifs.

Il mène son deuxième échange épistolaire avec l’auteur et homme de théâtre flamand Pieter De Buysser.

EN Under the heading Up in Arms, the commemoration of the centenary of the First World War is the thread that runs through the 2014–2015 Kaaitheater season.

Tim Etchells, author, artist, theatre-maker and leader of Forced Entertainment, will throughout the season correspond with other artists in the Up in Arms series about the thinking behind their productions.

His second correspondence is with the Flemish author and theatre maker Pieter De Buysser.

>>> TIM ETCHELLS CONSCIENTIOUS OBJECTORS, P. 46 >>> PIETER DE BUYSSER THE MYTH OF THE GREAT TRANSITION, PP. 30–31; IMMERWAHR, PREMIERE 10–11/03/2015, KAAISTUDIO’S 49

Dear Pieter, In London I watched your performance Landscape with Skiproads, presented during a LIFT event exploring the legacy of the First World War. The show stayed with me so strongly; an extraordinary work.

So far as I can remember though, and this isn’t a complaint (!), there were no concrete references to the ‘Great War’ in the performance, which comprised a long narrative connecting a set of ordinary and at the same time unlikely objects displayed on the stage. Each object had an elaborate history narrated through the show, and as watchers we soon learned to anticipate that even the most banal of them would, through the narration, prove to have a spectacular connection to events and ideas of great significance in the 20th century and beyond.

The nondescript glove on a plinth, for example, turned out to have once belonged to Adam Smith, the advocate and architect of Free Market economics, who, in 1759, famously coined the concept of the ‘invisible hand’ of the market — a metaphor for the forces, which he said, allowed capitalism to self-regulate.

An ordinary bell meanwhile, displayed elsewhere onstage, was revealed though your narration to be the very bell used by Pavlov in his iconic behaviour and conditioning experiments in St Petersburg at the start of the 20th century.

I wanted to ask you, in this context, about dealing with history in your work. There seems to be no fear on your part, neither in picking up these concrete signs and symbols from the past, nor in inserting them into a narrative framework which runs free with them, whilst at the same time ‘making use of’ their significance – incorporating them into a schema and argument very much of your own. What’s your approach to history in this and other works? What kind or kinds of responsibility are you negotiating when you work with these materials?

And, on a slightly different topic, despite its lack of direct reference to the First World War, do you think that this work has some relevance to the way we might think about it? How might those questions of responsibility change in relation to institutionalised carnage of that kind?

Behind (or through) the detail here I think you see me scratching at some larger questions. What does it mean for a work to take on these matters of historical import?

Many works claim to be about particular topics (usually an important one) but in fact they can’t get near to what they claim to research or present. I didn’t have that same 50

impression of falling short with your work though. I was very interested in the way you seized those alleged artefacts, those signs of big ideas, and then worked them against each other to make something else. It seemed to me you made something ‘bigger’ than the sum of the materials. So often, when people grab content of significance it’s the other way round – the content is big but the work stays small. These aren’t precise terms of course! It’s Sunday and I’ve been writing all day. Perhaps I’m trying to think about work that concerns itself with ideas, and not so much with facts.

Recounting facts has its place of course. But watching your work I got the sense that we need more than facts if we are going to make sense of what has happened to us, and where we are going. We need a poetics. What do you think?

All the best, Tim ***** Dear Tim, Thanks a lot for your letter. It’s true, Skiproads doesn’t deal literally with WWI. I could have inserted some concrete references, but that would have been merely anecdotal. While we drown in anecdotes, we have no story. That is the more fundamental issue. It is valuable that we remember what happened in WW1, and I assume we just have to take for granted all the touristic/opportunistic projects that pop up in this process. But a commemoration should be a rethinking and thinking is a forward-looking gesture, a movement. In fact, one thought that drove me while making Skiproads was the idea that an overload of history can be very damaging for public health.

It’s common sense that a shortage of history might lead to recurring stupidity, but at the same time, an excess of history can lead to it crumbling under its own weight; an overload of history threatens to paralyse the present, to crush forwardlooking vitality.

Our era already has an inclination towards what has been, rather than towards the potential of being, and when we turn to commemorating WW1, it seems more crucial to address this question of history itself, than it might be to celebrate yet another brave war nurse. Nowadays, Europe is a museum; collecting, protecting and scraping a living from the cultural, moral and financial wealth of what was, cherishing and living 51

off the legacy of our grandfathers. We have been turned into a moribund geriatric posterity preservation scheme. Sloterdijk said: “The 21st century will be the century of the subject” – well, let it come! ‘Cause for now it’s still mainly the century of the elder, wandering spectator having reached a mood in which the idea of a new beginning is no more then a beautiful, melancholic idea. In order to effectively resist this historical condition, I think we need history to be the power fuel, the shaping power of the contemporary. Skiproads tries to contribute to that process and consequently I collected some objects that were present at key historical moments; the moments when we became who we are. In real. Or at least as real as possible. In the facts. Or at least as close to them as possible.

The political calamities that we live today in Europe find their origin in these objects and I wanted to invent a new configuration for them. I use them, with a kind naked naïveté, to sketch something better with them. For me the performance begins as a sort of a historical mine-clearing operation; a way to make room for a new landscape, that leaves the deadly beaten tracks aside. It’s an attempt to rise up from our history. The old landmines that haunt our present-day human and political conditions are on stage, exposed in the here and now, where all of us can grab, touch and rearrange them.

Every night I hope that the performance can remind us that it is possible to have a grip on the things that make our history. Of course I know this is a big ambition, but at least the objects are on stage and hopefully, we, the coming subjects of the 21st century, can get some sense of the graspable, and thus transformable history we live in.

Your question about the kind of responsibility we have in dealing with these materials is a crucial one. You write, “maybe we need more than facts.” I completely agree – we need a poetics. But it should be a poetics that remains true to the facts. After all, one can remain true to reality in the most wild, magic and imaginative stories just as one can tell the most realistic naturalistic stories that are completely escapist entertainment.

I think that’s the decisive factor in the ethics of these aesthetics; having respect for the facts, and a dedicated love for the real. As you certainly know, there are “merchants of doubt”: lobbyists that alter or simply hide scientific facts in order to increase the profit of the companies or politicians they work for. They transform facts through fiction, using much the same method as artists, but doing very dirty tricks 52

with it. For instance, scientific results on climate change are structurally transformed by lobbyists of petroleum companies and by the American Republican Party. If, as citizens, we don’t have access to facts, to correct facts, then we can’t legitimately make our choices or cast our votes, and without that our entire democratic system collapses. Fictionalising facts is a dangerous method we need to be careful with; threatening to undermine the basic trust our democracies need.

Maybe the danger of this method – transforming facts with fiction – reveals its power? But what should the parameters of such a poetics be? I’m curious to hear your thoughts on this.

When a performance is good, I believe, it is a smuggling route between fiction and reality. The better it is, the smoother the smuggling goes. It should work well into both directions: remaking reality through fiction, and when it’s really great, enabling people to alter the material relations they’re living in, and when it’s fantastic it might even help people reclaim an existential viability. In this coming and going on the smuggling route between fiction and reality, a mysterious event might take place that some call “beauty” – I don’t even know what it is, but I do know that when it happens it is a simple enigma that endlessly calls out.

I have a strong feeling that one of the key questions in today’s performance and theatre is this relation to the real.

I’ve seen so many performances struggling with it – some perversely using the real for just a spectacular emotional effect and others remaking it in a truly transformative way.

Warm greetings, Pieter ***** Hi Pieter I really like this idea of art as a space in which to reclaim history as something with trajectory, movement, thought and change, directed towards the future. There’s a spirit in what you write that I like too, just as I felt after the performance, when those familiar objects / ideas were buzzing around in my head in new ways that I couldn’t easily put back into words.

I think that precise difficulty – bringing the work back into a 53

descriptive discourse – might be one key to what we’re talking about. It’s as if my ambition might be for an art that does not repeat or reiterate other kinds of understanding, but rather produces its own sense and discourse.

At the same time, I think you’re right about the importance of this question about art’s relation to the real. I think we’re feeling that in a new way, not in the old artistic staple of ‘is it true or is it illusion,’ but in the profound sense we have now that fiction and fact are braided around and through each other so very deeply. The understanding that our contact with media, or with fiction, writes deeply into our experiences and perceptions of realities; that our accounts of the truth are always, in a sense, fictions; that ‘reality’ is not what it used to be – these are almost commonplace positions of popular culture. But knowing that, and living it on a daily basis, we still have to proceed. That’s where the poetics comes in, and with it your question about the parameters of our relation to fiction in fact, and fact in fiction.

You point out that not only artists are busy subverting and rewriting stories; all those lobbyists, Transnational Corporations and politicians are very busy with it too. You see something similar in some of the hoopla of the WWI Centenary. The loosening of the game rules attracts all kinds of players, some far from welcome or desirable. To me, what those guys are doing – in the spreading of misinformation around climate change, immigration, health or poverty for example, is trickery of the worst kind; I’d be keen to see them go to prison for their deceptions. At best, what artists do when they mess with the facts of historical and other realities, is something else. In Skiproads you made a constellation of materials that have a tension between them.

The tension is connected to the significance of the materials and enhanced by the fictional materials you’re threading through those historical fragments. The tension in that constellation is not resolvable or reducible to an argument and that’s what confronts us and draws us in, leaving the piece to sit there as a powerful problem. It’s also what makes the work, despite its playfulness, still respectful of the truths you’re dealing with. Whatever else the work does, it lets those truths be – in their complexity, strangeness, inexplicability and irreconcilability.

I wanted to change the subject a bit though, before signing off. As well as this question of the real and the fictional, I am thinking about the dynamics between what can be seen and what not. I’ve been thinking about the streams of violent im54

ages generated by conflict that fly around on social media – the bloody corpses of children, weeping mothers and dazed hospitalised fighters from Syria, Gaza and elsewhere, all posted online by people keen, no doubt, to advertise the truth of what was happening. More recently we had the spate of ISIS beheading videos that are all over the internet too. I’m not conflating motives or situations, just pointing at these very different attempts to spread images of hideous violence in public space.

There’s an urgency to these attempts to have us see what is happening; seeing is meant to cut through the walls we build to divide us from trauma, to shock us into action or understanding. But I am not sure I can really see anything anymore, not in that sense; I’m thinking about what it means to see things, and about the politics of what’s made visible and how.

Tx ***** Dear Tim, How to see?

We are supposed to see the brutal facts of Syria, Isis and the rest, because we need to know. Democracy, human solidarity asks us to know – we can’t close our eyes. At least, that ’s the line of so many brave, important journalists. But you’re right to point out there’s something rotten in the land of naked truth. We’ve reached a level of access to pictures that one simply can’t bear it anymore. Where has this discharge of images come from? How did it come so far? Of course I do think I should know and see, but does seeing more of these images prevent terrible things from happening, or even help me to better understand them? I think we put too much false faith in confronting ourselves with real facts and real images, without thinking if our doing so makes any difference.

Now, I can imagine that if I were in a terrible conflict situation, I wouldn’t care about the subtleties; I’d just want the world to see what was happening. But this doesn’t undermine our question: we’re smashed to blindness with these images of hideous violence. Where does this tendency come from and where will it take us? What do these journalists, bloggers and social media users believe, or hope for? Sometimes I think they believe so fervently in the power of “real images” that they imagine the holocaust could not have happened if the internet had existed back then. Just imagine – the villagers of Auschwitz would be sharing images on Facebook, journalists 55

would send pictures of the smoke from the chimneys – all as it happened. There’d be no traumatised Jews thanks to these pictures that would have enlightened the Europeans and “shocked them into action,” no Israelis eaten up with fear, no Palestinian occupation…

But I’m afraid that although we now see the most gruesome pictures from Syria and elsewhere, things just go on and on and nothing really happens, just like the genocide in Rwanda went on even as we were looking at it. So I’m afraid there is a dreamlike naïveté at work in this sharing of pictures of the real; despite the truth of the images, and the hopeful, communicative act of their distribution, they are soon dragged into a true blood-show that strangely disconnects us from the facts.

I think a historical shift has happened. Where once we put our hopes in systems of belief – myths and religions – now we seem to put all our hopes and expectation into this confrontation with naked facts. We expect so much from these images of the real. We have a surreal hunger for them, and for the reality they stand for. And somehow I think that alienates us even more from reality itself.

Now, I don’t necessarily want Jesus Christ to get involved in this, let him rest in peace, but his partner in crime, St Thomas, is still haunting our thinking. The apostle Thomas doubted the resurrection of Jesus, and wanted to see real pictures. He wanted to see the wound of Christ: only seeing is believing, only material facts and evidence are convincing.

That story gave us much more then some magnificent paintings in which St Thomas is pictured with his finger sticking between Jesus’ fleshy ribs. It also gave us the primary force, or perhaps the genesis-myth of journalists and scientists; ‘we need to know the bloody facts;’ ‘Don’t fool with me.’ But I feel, in many ways, it might well be time to be sceptical about this predominant scepticism as well.

There is no reason to go back to the believing-rather-thenseeing business of Jesus Christ. But the scepticism that says you have to see this, you have to watch this, otherwise you are not informed and you can’t be a responsible citizen, is simply getting out of hand. Not only because, as you described, the so-called public space of media is just pseudo-public, but here we are back where we began our conversation: we need a poetics.

Myths, or fictions if you wish, can create a narrative out of a history that can’t yet be told. They offer an unfounded, groundless moment, which is perhaps the only ground from which 56

a genuinely great transition towards something else can emerge.

The bombs we see exploding on our screens are splintering us more and more every day. I hope that the poetics I’m looking for, using invented narrative alongside the facts that make us who we are, might work like an ark made out of all those splinters. It’s a dodgy boat, and it has many, many (wiki) leaks, but it might get us to make a passage, as fleeting as a night in the theatre. We are shaped by fictions as much as by facts, and very often, though we can’t change the facts directly, we can change the fiction that makes us. Perhaps that’s the only form of freedom we are capable of.

A last thought. In theatres of the former centuries, the performance started with unveiling the stage, pulling up and away the curtain. The gesture of pulling away the curtain, to unveil, to unmask… that’s the ultimate gesture of a bringer of truth; it is such a complex and beautifully loaded “first act.”

It says: You couldn’t see until now; this is the moment you will see. That’s the same promise the Facebookers and bloggers with their shocking images and naked facts make. But in the old theatres, back then, only a fiction started with the raising of the curtain, and now, in our media, the gesture of unveiling leads to showing the most horrific facts, only the facts. I think we need to create something new out of both of these things, something that dances between them. Perhaps it’s time for a “curtain piece.”

Many greetings, Pieter

57

K-NOTES

HET K-TEAM OP DE BRUSSELSE STUDENTENKICK-OFF BRUSSEL BROST © HILDE PEETERS

NL Het K-team, de jongerenwerking van het Kaaitheater, heeft zijn seizoen ingezet met een weekend in vormingscentrum Destelheide in Dworp. Zij boetseerden er de zotste ideeën tot fijne projecten en genoten er van een workshop Rosas danst Rosas o.l.v. Anneleen Keppens.

Het K-team gaf ook present op Brussel Brost, het event op de Akenkaai waarmee het academiejaar op gang wordt getrapt.

Over het K-team en de voorstellingen die zij dit seizoen bezoeken, zie kaaitheater. be/k-team of facebook.com/kteamkaai.

HET K-TEAM IN DWORP © K-TEAM

FR Le K-team, l’équipe de médiation vers le jeune public du Kaaitheater, a entamé sa saison par un week-end dans le centre de formation Destelheide à Dworp.

Ils y ont transformé les idées les plus folles en projets bien ficelés et ont bénéficié d’un atelier Rosas danst Rosas sous la direction d’Anneleen Keppens.

Pour des informations sur le K-team et les spectacles auxquels ils vont assister cette saison, rendez-vous sur kaaitheater.be/k-team ou facebook.com/ kteamkaai.

EN The K-Team, the Kaaitheater’s youth work section, launched its season with a weekend at the Destelheide socio-cultural education centre in Dworp, where they moulded the craziest ideas into great projects and delighted in a Rosas danst Rosas workshop headed by Anneleen Keppens.

To read about the K-Team and the performances they will be seeing this season, go to www.kaaitheater.be/k-team or facebook.com/kteamkaai.

58

K-NOTES

VERHALENMACHINE/MACHINE À RACONTER/ STORY MACHINE © HILDE PEETERS

NL Tijdens Festival Kanal (17–21 sep j.l.) werden volksverhalen en sprookjes verteld uit alle hoeken van de wereld, onder de beschutting van een wonderlijke fiets. De voorlezers vormden een bonte mix van mensen die via BON, De Harmonie en het Huis van het Nederlands de weg naar het Kaaitheater vonden. Ze waren met 21 en telden 12 nationaliteiten. De jongste was 19, de oudste 79. Na een voorbereidende workshop ‘verhalen vertellen’ van Jamal Boukhriss, namen ze het woord onder de vleugels van de verhalenmachine. Een ode aan de vele culturen die de rijkdom van Brussel uitmaken.

FR Lors du Festival Kanal (17–21 septembre dernier), des narrateurs venus de tous les horizons ont raconté des contes populaires et des fables des quatre coins du monde, protégés par une bicyclette magique. Ils ont trouvé le chemin du Kaaitheater par le biais des asbl BON, De Harmonie et Huis van het Nederlands. Après un atelier préparatoire intitulé « raconter des histoires » et animé par Jamal Boukhriss, ils ont pris la parole sous les ailes de la machine à raconter. Une ode aux nombreuses cultures qui constituent la richesse de Bruxelles.

EN During Festival Kanal (17–21 Sept.), folk and fairy tales from all corners of the world were told under the shelter of a miraculous bicycle. The storytellers were a colourful group who were introduced to the Kaaitheater by BON, De Harmonie and the Huis van het Nederlands. After a preparatory workshop on storytelling given by Jamal Boukhriss, they told their tales under the wings of the story machine. This was an ode to the many cultures that make up the wealth of Brussels.

59

K-GUESTS

FEEST: 45 JAAR FOYER! TU 2/12 20:00 KAAITHEATER | FREE NL Het Regionaal Integratiecentrum Foyer, onze buren aan de overkant van het kanaal, bestaat 45 jaar en viert dat op de grote scène van het Kaaitheater. Op het programma: volkstheater, gebracht door een dertigtal vrouwen onder leiding van Ben Hamidou, slam-poetry door Molenbeekse jongeren, stand-up comedy door Erhan Demirci en als afsluiter een menselijke piramide van meerdere verdiepingen door de Castellers.

FR Le Centre Régional d’Intégration Foyer, notre voisin de l’autre côté du canal, célèbre ses 45 ans d’existence sur la grande scène du Kaaitheater. Au programme : du théâtre populaire interprété par une trentaine de femmes sous la direction de Ben Hamidou, de la poésie slam par des jeunes de Molenbeek, de la comédie stand-up par Ehran Demirci et en apothéose, une pyramide humaine de plusieurs étages par les Castellers.

EN The Foyer Regional Integration Centre, our neighbour on the other side of the canal, has been in existence for 45 years and is celebrating this on the main stage at the Kaaitheater.

The programme includes popular theatre performed by thirty-odd women coached by Ben Hamidou, slam poetry by youngsters from Molenbeek, stand-up comedy by Erhan Demirci and, to close, a human pyramid by the Castellers. >>> WWW.FOYER.BE

BRUSSELS OPERETTE THEATER NL Het Brussels Operette Theater presenteert CLIVIA van de Oostenrijkse componist Nico Dostal (1895–1981) in het Kaaitheater op do 4 en vr 5 december om 20:00 en op zaterdag 6 december om 14:00. Info: brusselsoperettetheater.be.

Reservering: via de site, of tel. 02 201 11 90, of brusselsoperettetheater@gmail.com.

FR Le Brussels Operette Theater présente CLIVIA du compositeur autrichien Nico Dostal (1895–1981), au Kaaitheater, le jeudi 4 et le vendredi 5 décembre à 20h00, et le samedi 6 décembre à 14h00.

Info : brusselsoperettetheater.be. Réservation : via le site ou par téléphone au 02 201 11 90 ou brusselsoperettetheater@gmail.com.

EN The Brussels Operette Theater is presenting CLIVIA by the Austrian composer Nico Dostal (1895–1981) at the Kaaitheater on Thu 4 and Fri 5 December at 8 pm and on Sat 6 December at 2 pm.

Info at www.brusselsoperettetheater.be. Bookings: on the site, or call 02 201 11 90 or mail to brusselsoperettetheater@gmail.com.

60

Joost Zwagerman Catherine Vuylsteke Stephan Vanfleteren Luc Tuymans Anna Tilroe Guy Cassiers Amin Maalouf Ivo Van Hove Véronique Rubens Wim Opbrouck Jan Decorte Herman Koch Frank Westerman Reinbert de Leeuw Mireille Capelle Eric De Kuyper Daniel Demoustier Xaveer De Geyter Sarah Vanagt Wim Vandekeybus

Tom Lanoye Philip Boesmans Michaël Borremans Alain Platel Hans Achterhuis Christianne Stotijn Sophie De Schaepdrijver Peter Verhelst Dirk De Wachter David Van Reybrouck Erwin Mortier Liesa van der Aa Frank Vercruyssen Jan Lauwers Marc Didden Bart Meuleman Philippe Boesmans Christophe Vekeman Jan Michiels Julie Libeer

Chantal Pattyn brengt vier keer per week de boeiendste gasten samen.

Pompidou van maandag tot donderdag, van 17 tot 18 uur.

Klara. Blijf ver wonderd.

Brussel vandaag

MAANDAG - VRIJDAG VANAF LUNDI - VENDREDI À PARTIR DE MONDAY - FRIDAY FROM

18:00 tvbrussel.be

tvbrussel

@tvbrussel

61

IN DISPLAYS AROUND BRUSSELS OR VIA AGENDAMAGAZINE.BE

kaai_pick-up_105-80.indd 1

08-01-14 15:54

Voel de verwondering.

Cultuur maakt heel wat los. Tranen van ontroering, rillingen over de rug. Het doet je uit volle borst schreeuwen of maakt je net muisstil. Vol verwondering en hongerig naar meer.

Trotse sponsor van het Kaaitheater

V e rwac h t h e t on V e rwac h t e De Standaard brengt u de kunst bij van de onverwachte vondst. Duik in exclusief nieuws, wijk af naar een onmisbaar interview, blijf hangen bij beelden van de beste fotografen, rol om uw as bij een vurige opinie.

Wat een glijbaan is voor het lichaam, is De Standaard voor de geest.

Verwacht het onVerwachte

BELGIË – BELGIQUE P.B.–P.P. BRUSSEL X BC 6407

MAGAZINE | 6 EDITIES PER JAAR | VERSCHIJNT IN FEBRUARI, APRIL, JUNI, AUGUSTUS, OKTOBER & DECEMBER AFGIFTEKANTOOR BRUSSEL X | P3A9139 | OKTOBER 2014

KAAITHEATER SAINCTELETTESQUARE 20 20 SQUARE SAINCTELETTE B-1000 BRUSSELS

KAAISTUDIO’S ONZE-LIEVE-VROUW VAN VAAKSTRAAT 81 81 RUE NOTRE-DAME DU SOMMEIL B-1000 BRUSSELS

TICKETSHOP T 02 201 59 59 TICKETS@KAAITHEATER.BE

INFO & TICKETS 24/24H: WWW.KAAITHEATER.BE

V.U.: BART CLAES, C/O AKENKAAI 2, 1000 BRUSSEL | WETTELIJK DEPOT D/2010/2871/5 BEELD COVER: JAN DECORTE/BLOET, MUCH DANCE © JAN DECORTE | ONTWERP: PAUL BOUDENS – WWW.A-G-I.ORG/PAULBOUDENS