Θανάσης Ευθυμιάδης - Μια όμορφη μέρα

Θανάσης Ευθυμιάδης

ΜΙΑ

ΟΜΟΡΦΗ ΜΕΡΑ

ΘΑΝΑΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

ρα του. Θα του είσαι άγνωστος. Αν δεν του έχεις γλυκομιλήσει όσο ήταν στην κοιλιά, δεν θα αναγνωρίζει τη φωνή σου. Αν δεν είχες βάλει για ώρες το αυτί σου στην κοιλιά για ν’ ακούσεις την καρδούλα του να χτυπάει, δεν θα ξέρει τη μυρωδιά σου, θα του είσαι άγνωστος. Αν δεν χάιδευες την κοιλιά απλώνοντας απαλά το λάδι για να βοηθήσεις το δέρμα της μαμάς, δεν θα έχει νιώσει ποτέ την ενέργεια των χεριών σου και όταν θα πας να το κρατήσεις μόλις γεννηθεί, θα του είσαι άγνωστος. Αν όμως αδημονείς να είσαι συνοδοιπόρος με τη σύντροφό σου σε όλα αυτά, κάνε της μια γλυκιά αγκαλιά μόλις σου ανακοινώσει ότι είναι έγκυος. Έτσι ξεκινάς με τις καλύτερες προοπτικές τη συνδημιουργία ενός παιδιού. Αδερφέ μου, σε παρακαλώ μην το ξεχνάς. Ακούγεται εύκολο τώρα που το διαβάζεις, αλλά έχε στο νου σου ότι κατά ενενήντα εννέα τα εκατό δεν θα σου το ανακοινώσει μια μέρα που όλα γύρω σου θα κυλούν τέλεια, δεν θα σε απασχολεί τίποτα και θα έχεις τα πάντα λυμένα. Απόλαυσα την εγκυμοσύνη της γυναίκας μου ακριβώς όπως οι μοναχοί το διακόνημά τους. Με τους γονείς και τους συγγενείς μας να ζούνε μακριά, ήθελα να είμαι συνέχεια κοντά της για οτιδήποτε χρειαζόταν. Ευτυχώς είχα μόνο θέατρο μέχρι τον Ιανουάριο κι έτσι έλειπα το δίωρο της παράστασης, αλλά αμέσως μετά γύριζα σπίτι. Μετά τον Ιανουάριο ήμουν συνέχεια δίπλα της. Σταμάτησα να βλέπω ταινίες δράσης με βία και σκοτωμούς και όταν μια Κυριακή πρωί, που ετοιμαζόμουν να πάω για enduro με τη μοτοσικλέτα, μου είπε «Να προσέχεις, σε παρακαλώ», εγώ πήρα τηλέφωνο τους φίλους μου, τους αδερφούς Ζουμπλιούς και την υπόλοιπη παρέα με τους πρωταθλητές και τους είπα: «Τέρμα το enduro για μένα, το χόρτασα, μη με ξαναπεριμένετε». Πιστέψτε με, χρειάζεται μεγαλύτερο θάρρος ν’ ακούς τις ανάγκες της συντρόφου σου από το ν’ ανοίγεις το γκάζι σε 240

MIA OMOΡΦΗ ΜΕΡΑ

μια απότομη πλαγιά. Θέλει νοητική πειθαρχία, ώστε να μην παρασύρεσαι από τα «παιχνίδια των ορμονών» και τις απότομες αλλαγές διάθεσης που μπορεί να έρθουν στη μέλλουσα μητέρα. Ούτε και η ίδια καταλαβαίνει τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί την ενοχλεί τώρα ότι άφησες τη ζακέτα σου πάνω στον καναπέ και όχι πάνω στην πολυθρόνα. Σε παρακαλώ, μην ξεκινήσεις διάλογο μαζί της του στιλ: «Μα εδώ την αφήνω τόσα χρόνια». Όχι. Μην το κάνεις. Το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να τσακωθείτε. Εκεί σβήνει κάθε εγωισμός. Η μαγική απάντηση που έδινα εγώ όταν άκουγα κάτι υπερβολικό ή τραβηγμένο ήταν η εξής: «Ναι, αγάπη μου, συγγνώμη. Πες μου πώς θέλεις να το κάνω». Το έλεγα με ειλικρίνεια και ταπεινότητα και αμέσως ηρεμούσε. Τις περισσότερες φορές καταλάβαινε και η ίδια ότι δεν μιλούσε αυτή αλλά οι ορμόνες και αμέσως το παραδεχόταν και μου ζήταγε συγγνώμη. Μέχρι να ολοκληρωθεί ο τρίτος μήνας εγκυμοσύνης, είχαμε καταλήξει και στον δάσκαλο γιόγκα που χρειαζόμασταν. Η Άννα για να ασκηθεί στις ειδικές ασκήσεις και αναπνοές που θα βοηθούσαν στην εγκυμοσύνη και στον φυσιολογικό τοκετό κι εγώ για να ενδυναμώσω τη σωματική και νοητική πειθαρχία μου, αλλά και για να αποβάλω το στρες και το άγχος. Γενικά, να ηρεμήσω και να απολαύσω από την αρχή αυτό το θαύμα. Να απολαύσω τη ζωή από τη σύλληψή της, να ζήσω τη ζωή από τη σύλληψή της. Ο Αλέξανδρος Παπαναστασάτος ήταν η σοφή επιλογή μας. Εγώ τον γνώριζα ήδη, σύντομα λοιπόν, πέρα από τη γιόγκα, δεθήκαμε φιλικά και οικογενειακά (μαζί και με τη γυναίκα του Κωνσταντίνα Σουλαντίκα, που είναι η προσωποποίηση της ήρεμης δύναμης) σε μια σχέση από καρδιάς, που κρατάει μέχρι σήμερα (έως και τα παιδιά μας είναι κολλητές φίλες). Τον Ιούνιο του 2008 γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί. Η αγάπη μας μάς έφερε τη Ζωή (την πρώτη μας κόρη) και η Ζωή, ενάμισι χρόνο αργότερα, μας έφερε τη Σοφία (τη δεύτερη 241

��21_1_288_MiaOmorfiMera.indd 241

11/5/21 3:46 PM

ΘΑΝΑΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

κόρη μας). Η προσευχή μου είχε εισακουστεί. Ζούσα ανάμεσα σε γυναίκες και είχα πλέον την ευκαιρία να «μελετήσω» το Ιερό Θηλυκό από τη στιγμή που αρχίζει να υπάρχει. Όλα ξεκινούν με την ιερή σχέση μάνας-παιδιού κατά τον θηλασμό. Μια ιερή εικόνα, που είχα την ευλογία να βλέπω όσο η Άννα θήλαζε. Ευχαριστώ. Επαγγελματικά μόλις είχε τελειώσει άλλη μια επιτυχημένη σειρά για τον Antenna, η αισθηματική κομεντί Λόλα, με το κορίτσι-χαμόγελο, τη γλυκύτατη (σαν τα γλυκά της) Άντα Λιβιτσάνου. Σε αυτήν τη σειρά συνεργάστηκα για πρώτη φορά με τον Τάσο Χαλκιά και το χαρήκαμε πολύ και οι δυο μας. Ένα άλλο μεγάλο προσωπικό κέρδος που είχα από αυτή τη σειρά ήταν ότι γίναμε φίλοι με τον Χρήστο Βασιλόπουλο και λίγο αργότερα αδερφικοί φίλοι. Χρειαζόταν, όμως, μια σπουδαία δοκιμασία για να αποδείξω ότι άξιζα αυτό το δώρο. Τη δημιουργία της οικογένειάς μου. Να βλέπω, δηλαδή, ζωντανό το όνειρό μου. Τον Νοέμβριο του 2009 γεννήθηκε η δεύτερη κόρη μας και δεν μας χώραγε πλέον το σπίτι που νοικιάζαμε. Αποφασίσαμε ν’ αγοράσουμε σπίτι, βάζοντας αυτά που είχαμε στην άκρη για τη μεγάλη προκαταβολή, ενώ για τα υπόλοιπα πήραμε στεγαστικό δάνειο από την τράπεζα. Ό,τι πιο εύκολο τότε να πάρεις δάνειο για οποιοδήποτε λόγο, και χωρίς καθυστερήσεις, από όποια τράπεζα ήθελες. Κυριολεκτικά σε παρακαλούσαν. Στην περίπτωση του στεγαστικού δανείου ήταν ακόμα πιο εύκολο, μιας και σου προσημείωναν το σπίτι για να σ’ το πάρουν αν τυχόν και δεν τους πλήρωνες. Η δόση του δανείου σε σχέση με αυτά που βγάζαμε (σύμφωνα και με τη φορολογική μας δήλωση) ήταν «άνετη». Τον Φεβρουάριο του 2010 μπήκαμε στο νέο μας σπίτι και λίγους μήνες αργότερα ήρθε μια παγκόσμια οικονομική κρίση. Όλα άλλαξαν ξαφνικά. Γίναμε τα «μαύρα» πρόβατα. Χωρίς να 242

��21_1_288_MiaOmorfiMera.indd 242

11/5/21 3:46 PM

MIA OMOΡΦΗ ΜΕΡΑ

καταλάβουμε πώς, είχαμε βρεθεί στο παγκόσμιο επίκεντρο. Απ’ ό,τι μας λέγαν στις ειδήσεις, η οικονομική κατάσταση και τα χρέη μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα ήταν έτοιμα να γκρεμίσουν την παγκόσμια οικονομία! Από τα εύσημα και τα μπράβο για τη διοργάνωση της Ολυμπιάδας, έξι χρόνια πριν, είχαμε φτάσει τώρα να χαρακτηριστούμε στα παγκόσμια μέσα μαζικής ενημέρωσης τεμπέληδες, ψεύτες, φοροφυγάδες, απατεώνες, με δύο λόγια. η συντριπτική πλειοψηφία του πλανήτη δεν είχε να πει μια καλή κουβέντα για τους Έλληνες. Μας ζητούσαν πίσω τα δανεικά κι εμείς δεν είχαμε να τους δώσουμε τίποτα. Έτσι, ξαφνικά, ένα πρωί στις ειδήσεις, μάθαμε ότι επειδή ζήσαμε εμείς τα τελευταία τριάντα χρόνια με τις ανέσεις μας, καταδικάσαμε τις επόμενες γενιές να γεννιούνται μέσα στα χρέη. Να γεννιούνται σε μια χώρα που χρωστούσε πολλά λεφτά και που, απ’ ό,τι έδειχναν τα νούμερα και οι υπολογισμοί, ποτέ δεν θα ξεχρέωνε. Όταν ακούσαμε όλοι ότι χρωστάμε τριακόσια τόσα δισεκατομμύρια ευρώ, φυσιολογικά αναρωτηθήκαμε: «Μα πού πήγαν τόσα λεφτά;» Η απάντηση μεγάλου κυβερνητικού στελέχους μάς άφησε άφωνους: «Μαζί τα φάγαμε». Και οι επιλογές μας; Ή θα συμμορφωνόμασταν προς τις νόμιμες απαιτήσεις των δανειστών μας ή θα μας πετούσαν έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση, θα ξαναγυρνούσαμε στη δραχμή και, ολομόναχοι χωρίς συμμάχους, θα ήμασταν στο έλεος της Τουρκίας ή όποιου άλλου μεγάλου κατακτητή. Η αγορά πάγωσε, το χρηματιστήριο λίγο πριν καταρρεύσει έκλεισε, ουρές στα σουπερμάρκετ, απολύσεις, αυστηρές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, με δύο λόγια, κατάσταση πολέμου. Ήμουν σχετικά ήρεμος στην αρχή γιατί, ως οικογενειάρχης, είχα κρατήσει κάποια χρήματα για μια ώρα ανάγκης. Αφού η κυβέρνηση υπέγραψε δεσμευτικά μνημόνια προς τους δανειστές (τα οποία, όπως αποδείχτηκε, οι αρμόδιοι δεν είχαν διαβάσει προσεκτικά) σύμφωνα με τα οποία η χώρα μας δεν μας ανήκε πλέον και θα είχαν αυτοί την οικονομική εποπτεία, 243

��21_1_288_MiaOmorfiMera.indd 243

11/5/21 3:46 PM

ΘΑΝΑΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

οι ξένοι κηδεμόνες άρχισαν να μας δίνουν σε μικρές δόσεις τα αναγκαία χρήματα για την επιβίωσή μας. Για να καταφέρω να είμαι συνεπής στις οικονομικές μου υποχρεώσεις προς οικογένεια, τράπεζα και εφορία (και με δεδομένο ότι οι αμοιβές δεν ήταν πλέον οι ίδιες), έκλεισα τέσσερις δουλειές για την ερχόμενη σεζόν του 2011: να συνεχίσω την καθημερινή εκπομπή στο ραδιόφωνο του Antenna Όσα λένε οι άντρες μεταξύ τους με τον Ιωσήφ Μαρινάκη, που ήδη «έτρεχε» από το 2010, να παίξω σ’ ένα σίριαλ στο Mega, τις Κούκλες (τηλεοπτικό ζευγάρι με τη Λίνα Σακκά), να παίξω σ’ ένα σίριαλ για την κυπριακή τηλεόραση (με γυρίσματα μόνο στην Ελλάδα) και να συνεταιριστώ σ’ ένα καφέ-εστιατόριο με δύο φίλους. Όλα ναυάγησαν. Η ραδιοφωνική εκπομπή και το εστιατόριο σχεδόν αμέσως, ενώ τα σίριαλ παίχτηκαν για κάποιους μήνες, «κόπηκαν» όμως απότομα κι έτσι, πέρα από μια μικρή προκαταβολή, δεν εξοφλήθηκα ποτέ. Στην ερώτησή μου «Γιατί δεν με πληρώνετε;», αφοπλιστική ήταν η απάντηση των ανθρώπων του Mega: «Δεν έχουμε λεφτά». «Μα ο πρωθυπουργός της χώρας είπε δημόσια ότι λεφτά υπάρχουν». «Δεν φταίμε εμείς, κάνουν και οι πολιτικοί λάθη, άνθρωποι είναι κι αυτοί», μου απάντησαν. Δεν κυνήγησα τα χρεωστούμενα στην Κύπρο γιατί ήθελε πολλά έξοδα για μετακινήσεις και δικηγόρους. Στην Ελλάδα, όμως, ξεκίνησε μια ψυχοφθόρα δικαστική διαμάχη με τη θυγατρική εταιρεία παραγωγής του Mega (φυσικά, μιλάω για την τότε ιδιοκτησία και διοίκηση του σταθμού, που, μετά την πώλησή του, ουδεμία σχέση έχει με τη σημερινή). Αηδίασα. Πικράθηκα. Μετά από είκοσι χρόνια σχέσης με την τηλεόραση, ένιωσα προδομένος. Πήρα την απόφαση να μην ξαναπαίξω στην τηλεόραση όσο οι συνθήκες ήταν έτσι. Η γυναίκα μου και τα αγγελούδια μας με περίμεναν σπίτι και ήθελαν να με βλέπουν χαρούμενο. Πουλώντας αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες όσο όσο (κράτησα μόνο ένα μικρό αυτοκίνητο κι ένα μηχανάκι), κατάφερα 244

��21_1_288_MiaOmorfiMera.indd 244

11/5/21 3:46 PM

MIA OMOΡΦΗ ΜΕΡΑ

να παραμείνω συνεπής στις δόσεις μου στην τράπεζα για όλο το 2010 και το 2011. Βλέποντας όμως τα προγνωστικά των ειδήσεων και των ειδικών οικονομολόγων που μιλούσαν στις εκπομπές, καταλάβαινα ότι η παγκόσμια οικονομική κατρακύλα μόλις ξεκίναγε και κανείς δεν ήξερε πότε θα σταματούσε. Σε λίγο το πρόβλημα θα έφτανε και σε μένα. Άρχισα να αγχώνομαι και να μην μπορώ να κοιμηθώ ήσυχος. Ήταν αρχές του 2012 και σε λίγο θα τελείωνε η συνεργασία μου με το Εθνικό Θέατρο. Κρατώντας τα τελευταία χρήματα στα χέρια μου, έπρεπε να πάρω μια απόφαση. Εκεί ήρθε η ψυχολογική βοήθεια από τη γυναίκα μου (η οποία επίσης ήταν ακόμα απλήρωτη από την τελευταία της συνεργασία με το Mega). Με την εμπειρία του πολέμου από το πρόσφατο παρελθόν της χώρας της, μου είπε: «Μπορεί να μην το λένε στις ειδήσεις, για να μην πανικοβληθεί ο κόσμος, αλλά η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου. Και στον πόλεμο φροντίζεις πρώτα την οικογένειά σου και μετά τα χρέη σου. Με τα χρήματα που έχουμε, λοιπόν, θα φροντίσουμε πρώτα να ζήσουμε και ό,τι περισσέψει το δίνεις στην τράπεζα και στην εφορία. Όχι το αντίστροφο». Ακούγεται τόσο απλό και αυτονόητο, αλλά ο φόβος που μετέδιδαν οι ειδήσεις και οι πολιτικές εκπομπές δεν με άφηνε να το καταλάβω από μόνος μου. Την αγκάλιασα και την ευχαρίστησα. Τα παιδιά ήταν στον παιδικό σταθμό και έξω έκανε πολύ κρύο. Έφυγα και πήγα μόνος μου στην παραλία. Λίγα χρόνια πριν, ο φίλος μου Χρήστος Βασιλόπουλος με μύησε στα χειμερινά μπάνια, αλλά ποτέ δεν είχα βουτήξει με τόσο κρύο. Ολομόναχος στην έρημη παραλία, έβγαλα τα ρούχα μου κι έμεινα γυμνός. Άρχισα να τρέχω στην αμμουδιά πάνω κάτω, πάνω κάτω, κι όταν οι πρώτες σταγόνες του χιονόνερου άρχισαν να με βρέχουν, ξεκίνησαν μέσα μου οι φωνές των προγόνων 245

��21_1_288_MiaOmorfiMera.indd 245

11/5/21 3:46 PM

ΘΑΝΑΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

μου να με εμψυχώνουν. Μου έλεγαν και πάλι ιστορίες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο. Τα λόγια τους, όμως, είχαν μέσα δύναμη. Αυτοί τα κατάφεραν για να μπορώ να ζω εγώ τώρα. Σταμάτησα το τρέξιμο, πάτησα γερά στο έδαφος, σήκωσα τα χέρια μου ψηλά στον ουρανό και φώναξα με όλη μου τη δύναμη: «Πυρίιιιιιχειοοοος!» κι άρχισα να χορεύω τον μέγιστο ποντιακό χορό. Αφού τα κατάφεραν οι πρόγονοί μου και επέζησαν παρ’ όλες τις κακουχίες που πέρασαν, ήρθε η ώρα να αποδείξω κι εγώ ότι ήμουν άξιος απόγονός τους και να μεταλαμπαδεύσω στα δικά μου παιδιά το θάρρος που κληρονόμησα. Τέλειωσα τον χορό και μπήκα στη θάλασσα. Το κρύο νερό μού φαινόταν βάλσαμο και το νερόχιονο που έπεφτε από τον ουρανό ήταν τα δάκρυα χαράς και περηφάνιας των προγόνων μου, που επιτέλους έδιωξα τον φόβο από μέσα μου. Εκείνη τη στιγμή η φύση ήταν πλέον φιλική μαζί μου. Ήταν σύμμαχός μου, γιατί ο Θεός θέλει να είμαστε σύμμαχοι. Τη χρειαζόμαστε. Από τη φύση εξαρτάται απόλυτα η ύπαρξη του ανθρώπου και όχι το αντίθετο. Κατάλαβα ότι η φύση ήταν η δασκάλα κι εγώ ο μαθητής. Ευχαρίστησα τη μεγάλη δασκάλα κατανοώντας ότι πάντα ήταν εκεί και θα είναι εκεί για να διώχνει τους φόβους μου. Γύρισα σπίτι και ήμουν, επιτέλους, ο πραγματικός μου εαυτός. Δεν «άλλαξα», όπως κάποιοι παρατήρησαν, απλά με ξαναβρήκα. Η τηλεόραση δεν ξανάνοιξε ποτέ για ειδήσεις και πολιτικές εκπομπές και, αν χρειαζόταν να ενημερωθούμε για κάποιο συγκεκριμένο θέμα, το ψάχναμε στο Internet. Με την υποστήριξη καινούργιων νόμων, συμφωνήθηκε νέα ρύθμιση για τις δόσεις του στεγαστικού μου δανείου και της εφορίας. Αναγνώρισα ότι κάνουν και σωστά πράγματα οι πολιτικοί. Άνθρωποι είναι κι αυτοί και καταλαβαίνουν. Εύκολα προσαρμόστηκα και ξαναθυμήθηκα την απλή, λιτή και απέριττη ζωή

246

��21_1_288_MiaOmorfiMera.indd 246

11/5/21 3:46 PM

MIA OMOΡΦΗ ΜΕΡΑ

παίρνοντας μαζί με τη γυναίκα μου μια γενναία απόφαση: Αν ο Θεός θέλει και καταφέρουμε τελικά το σπίτι να μείνει σε μας, έχει καλώς. Προτεραιότητά μας, όμως, έγινε να αφήσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας στιγμές αγάπης και όχι τσιμέντα και τούβλα. Μεγάλος μου σύμμαχος στον καινούριο κύκλο της ζωής μου η καθημερινή άσκηση. Διαπίστωσα ότι αν ξεκινούσα την ημέρα μου θυμίζοντας στους πνεύμονές μου να αναπνέουν, όλη η υπόλοιπη μέρα θα κυλούσε με θάρρος. Κατάλαβα ότι οι πνεύμονες είναι η κατοικία του πνεύματος μέσα μου και με την άσκηση του δείχνω τον σεβασμό και την εμπιστοσύνη μου. Άρχισα σιγά σιγά να απολαμβάνω την άσκησή μου αποκλειστικά στη φύση, όπου κι αν την έβρισκα, σε βουνά, λόφους, άλση, παρκάκια, παραλίες. Προτιμούσα να είμαι ξυπόλυτος από σεβασμό προς τη μητέρα γη. Στην πορεία έμαθα ότι έτσι βοηθάω το σώμα μου να αποτοξινώνεται, γιατί από τις πατούσες αποβάλλονται πολλές τοξίνες. Επίσης, με το ξυπόλυτο περπάτημα ενεργοποιούνται τα σωστά όργανα και οι σωστοί αδένες, που είναι οι ρυθμιστές της σωματικής και ψυχικής μου υγείας. Η άσκηση έγινε καθημερινή μου συνήθεια. Μετά από τόσα χρόνια σε αθλητισμό, σπορ και σωματικές πρακτικές, είχα επιλέξει ποιες ασκήσεις ένιωθα ότι μου ήταν απαραίτητες κι έφτιαξα κατ’ αρχάς ένα δικό μου μικρό πρόγραμμα. Άλλες μέρες μπορεί να πήγαινα για περπάτημα στο βουνό και άλλες για κολύμπι στη θάλασσα. Γέμισα το μπαλκόνι μας με γλάστρες κι έφτιαξα έναν μικρό κήπο στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας, όπου άρχισα να καλλιεργώ εποχιακά κηπευτικά. Η καλύτερη ψυχοθεραπεία για μένα, ενώ ταυτόχρονα έδειχνα στα παιδιά μου όλη τη διαδικασία για το πώς γίνεται με φροντίδα και αγάπη να μπορούμε από έναν σπόρο να πάρουμε τροφή. Μόλις τέλειωναν το

247

��21_1_288_MiaOmorfiMera.indd 247

11/5/21 3:46 PM

ΘΑΝΑΣΗΣ ΕΥΘΥΜΙΑΔΗΣ

σχολείο, τις περίμενα για να ξεκινήσουμε τη βόλτα μας ή την εξερεύνησή μας σε κάποιον κοντινό λόφο ή ρέμα, ή απλά να παίξουμε στο παρκάκι της γειτονιάς. Σιγά σιγά οι οικογενειακές μας παρέες άλλαξαν. Θέλαμε τα Σαββατοκύριακά μας να πηγαίνουμε για πικνίκ στην εξοχή και όχι να «παρκάρουμε» τα παιδιά μας μπροστά σε μια οθόνη. Πολλοί καινούριοι φίλοι μπήκαν στη ζωή μας, που είχαν αντίστοιχες αντιλήψεις για την ανατροφή των παιδιών. Λίγοι φίλοι έμειναν από το παρελθόν που σεβάστηκαν αυτήν την αλλαγή μας. Πρώτοι και καλύτεροι, ο Γιώργος ο νονός τους και η παιδική αδερφική μου φίλη που μεγαλώσαμε μαζί, η Χριστίνα. Στο θέατρο επέλεγα να παίζω μόνο σε κωμωδίες. Άκουγα τον κόσμο να γελάει –παρ’ όλη την κατάθλιψη που επικρατούσε στη χώρα– κι ένιωθα ουσιαστικά χρήσιμος. Για τρία χρόνια, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου, έπαιζα στη μεγάλη επιτυχία Άντρες έτοιμοι για όλα. Πραγματικά ζήλευα τους θεατές σε αυτήν την παράσταση. Ήθελα να είμαι στη θέση τους και να γελάω τόσο πολύ. Μια απίστευτη αντροπαρέα (τόσο διαφορετικοί χαρακτήρες μεταξύ μας στη ζωή), Κώστας Κόκλας, Κώστας Ευριπιώτης, Γιάννης Τσιμιτσέλης και Μάνος Ιωάννου με τις γυναίκες μας Πηνελόπη Αναστασοπούλου, Ευαγγελία Μουμούρη, Μαίρη Σταυρακέλη, Μαρία Φιλίππου και Νίκη Λάμη, που πάνω στη σκηνή δημιουργούσαμε μια εκρηκτική χημεία χαρίζοντας το γέλιο σε χιλιάδες κόσμο που γέμιζε το θέατρο σε κάθε παράσταση. Αξέχαστη και η υπερπαραγωγή Γοργόνες και Μάγκες (σε σκηνοθεσία Γιώργου Βάλαρη), με την αγαπημένη μου φίλη Ζέτα Δούκα, τη Μαρία Κορινθίου, τον Γιώργο Γαλίτη, να το απολαμβάνουμε επί σκηνής. Υπέροχη παρέα και όλοι οι υπόλοιποι συνεργάτες. Σε αυτήν την παράσταση, όμως, δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες, που θαύμαζα μέχρι τότε, αλλά δεν γνώριζα προσωπικά, έμελλε να μπουν στη λίστα των σημαντικών και

248

Στις 12 Μαρτίου 2020 έκλεισαν τα θέατρα και ξεκίνησε μια περίο­ δος «παύσης» και περιορισμών για να πολεμήσουμε έναν «αόρατο εχθρό», τον covid. Όσο κι αν γύρω μου απλωνόταν ο φόβος και η θλίψη, μέσα μου ήμουν σίγουρος πως και αυτή η δοκιμασία για κάποιον λόγο ήρθε. Παρέμεινα ήρεμος κι έτσι είχα τη δυνατότητα να αφου­ γκραστώ την εσωτερική μου φωνή. «Κάθε εμπόδιο, για καλό» μου είπε. Για άλλη μια φορά, την εμπιστεύτηκα. Για άλλη μια φορά, οι φίλοι μου άρχισαν να με ρωτάνε: «Μα πώς το κάνεις; Εσύ χαρού­ μενος κι εμείς ένα βήμα πριν από την κατάθλιψη». «Σας τα λέω, αλλά τα ξεχνάτε», τους απάντησα χαμογελώ­ ντας, «οπότε, μιας και έχω ελεύθερο χρόνο, θα κάτσω να τα γρά­ ψω... Για να καταλάβετε, όμως, τον τρόπο που ζω τώρα, θα πιά­ σω την ιστορία μου από την αρχή». Με την ελπίδα να είμαι χρήσιμος, μοιράζομαι μαζί σας Μια όμορφη μέρα.

ISBN 978-618-5265-47-2

9 786185 265472