ΤΙΝΑ
Σημείο μηδέν
Η ΕΊΔΗΣΗ ΣΤΟ FACEBOOK ότι η παλιά μου τάξη κάνει reunion ήρθε να ταράξει κι άλλο την ήδη ανισόρροπη καθημερινότητά μου. Και μόνο η προοπτική να παραστήσω την ενδιαφέρουσα ή να μιμηθώ την πετυχημένη συγγραφέα με κάνει να θέλω να πάω στην τουαλέτα και να τα βγάλω όλα. Σκέφτομαι με πίκρα πως η ζωή μού χαμογέλασε μια στιγμή, έφτασα πολύ κοντά σε αυτά που ονειρευόμουν, αλλά ξαφνικά μου τράβηξε πάλι το χαλί κάτω από τα πόδια. Δεν ξέρω ούτε τι έφταιξε ούτε καν αν το χαλί το τράβηξα εγώ κι ακόμη περισσότερο αν απλώς το επινόησα. Σημασία έχει πως πάνω που πίστεψα ότι τα κατάφερα, ότι βγήκα από την αφάνεια και μπόρεσα να πλασαριστώ ως «κάποια», όλα εξαφανίστηκαν. Η ψευδαίσθηση της επιτυχίας μου ξαφνικά θάμπωσε και πλέον μου φαίνεται τόσο μακρινή και ξένη που νιώθω αδύναμη να την υπερασπιστώ μπροστά στους παλιούς μου συμμαθητές. Πώς να αντιμετωπίσω όλο το παρελθόν μου σε ένα βράδυ και να σταθώ στο ύψος μου, καθώς θα συγκρίνομαι με όσους ξεκίνησα από την ίδια αφετηρία, αλλά στην πλειονότητα τους με
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΕΗ
3
έχουν προσπεράσει εδώ και καιρό; Κι ακόμα χειρότερα: πώς μπορώ να αποδείξω ότι ακόμη κι αυτά που κάποια στιγμή κατάφερα δεν ήταν προϊόντα μιας διεστραμμένης συγκυρίας της μοίρας, που μόνο σκοπό της είχε να με απογειώσει, για να κάνει πιο δραματική και αποτρόπαια την ξαφνική κι απότομη προσγείωσή μου; Προσπαθώ να παραμερίσω τον πανικό μου και να παρηγορηθώ με τη σκέψη ότι όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Προχωρώ τον ευσεβή μου πόθο ένα σκαλί παραπάνω και προς στιγμήν πιστεύω στην ενδεχόμενη πύρρειο νίκη του μονόφθαλμου, θεωρώντας αυθαίρετα ότι οι άλλοι θα βρίσκονται σε χειρότερη μοίρα από μένα. Η φαντασίωσή μου, όμως, δεν κρατάει πολύ. Μια σύντομη ανασκόπηση σκόρπιων πληροφοριών για πρόσωπα που έχω να συναντήσω πάνω από είκοσι χρόνια και μια γρήγορη ματιά στο Instagram τους με κάνει να χάνω το αίμα από το κεφάλι μου. Η Δανάη Μπότση, η ξανθιά δίμετρη θεά με τα αγαλματένια πόδια και τον πλούσιο γάμο –ανάλογο του μπούστου της– στην Αμερική, η Κατερίνα Μπακαλή, η πρώην Ποντικίνα, που έγινε «κύκνος» κι ακαδημαϊκός με τρία επιστημονικά βιβλία στο βιογραφικό της, η Ρέα Μουρούτσου, το τριχωτό μαυροτσούκαλο που μεσουρανεί ως ηθοποιός στις πιο ψαγμένες παραστάσεις της πόλης, η Ηλένια Μπένετ με τον πλούσιο γάμο, η Χαρά, η φακιδομύτη, με την καριέρα μεγαλοδικηγόρου, η Φάνια – αλήθεια τι κάνει η Φάνια Παπαδοπούλου; Σίγουρα κάτι σπουδαίο... Κι αυτή, όπως και τόσοι άλλοι, πολύ φοβάμαι πως με τα ανδραγαθήματά της θα βάλουν το τελευταίο καρφί στην κάσα της αυτοεκτίμησής μου, φέρνοντάς με αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο φόβο μου: ότι δεν αξίζω τίποτα. Φοβάμαι πως έφτασε η στιγμή της αποκάλυψης, η Δευτέρα Παρου-
4
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ REUNION
σία, που θα φανερώσει ότι είμαι μια απάτη. Η στιγμή που θα αποκαλύψει ότι, παρά τα φαινόμενα, δεν ξέφυγα ποτέ από το δύσμορφο κοριτσάκι του δημοτικού με τα ορθοπεδικά μποτάκια, που ζούσε στη σκιά των άλλων και που μάταια προσπάθησε στην ενηλικίωσή του να κοροϊδέψει τους γύρω του, παραδέρνοντας αποσυντονισμένο ανάμεσα στις ψευδαισθήσεις του και τη σκληρή πραγματικότητα. Και χωρίς αυτό το έξτρα άγχος, που θυμίζει τις εξετάσεις στο σχολείο, σαν κρας τεστ που θα αποδείξει ποιοι τα κατάφεραν και ποιοι συνεχίζουν να κυνηγάνε ακόμη την ουρά των παιδικών τους κόμπλεξ και των απωθημένων τους, είναι μέρες που ούτως ή άλλως δεν μπορώ να βάλω μπουκιά στο στόμα μου. Είναι μήνες που δεν έχω γράψει λέξη και χρόνια που δεν έχω κανέναν να μιλήσω. Και η τραγική ειρωνεία είναι πως πολλοί από αυτούς μπορεί και να με μακαρίζουν, έχοντας τσιμπήσει στην εικόνα που έχω πλασάρει. Την εικόνα της απελευθερωμένης, μποέμ καλλιτέχνιδας, που κάποια στιγμή ευνοήθηκε από την τύχη και κέρδισε ένα λαχείο, το οποίο ξεκοκάλισε ταξιδεύοντας και φλερτάροντας. Τα ταξίδια μου και οι ερωτικές περιπέτειες που έζησα σε αυτά έγιναν αφορμή για να γράψω το ένα και μοναδικό βιβλίο μου και να βρω τον έρωτα της ζωής μου. Και αυτό μπορεί να μοιάζει με σύγχρονο παραμύθι, αλλά είναι τόσο μακρινό κι εξωραϊσμένο πια που μοιάζει να ανήκει σε μια άλλη ζωή. Γιατί από εκείνη –την άλλη ζωή– έχουν μεσολαβήσει τόσα πολλά... Και ναι! Κέρδισα ένα λαχείο, γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου, τον παντρεύτηκα, εκδόθηκε το βιβλίο μου, το οποίο αγκαλιάστηκε από τον κόσμο –κυρίως τις νοικοκυρές, που βρήκαν διέξοδο στις ταξιδιωτικές εμπειρίες της ομώνυμης ηρωίδας μου– αλλά αντιμετωπίστηκε με παγε-
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΕΗ
5
ρή αδιαφορία από τους βιβλιοκριτικούς. Στην καλύτερη περίπτωση... γιατί βρέθηκαν και κάνα δυο που με κατηγόρησαν για πορνογράφο κι ένας που με χρησιμοποίησε ως παράδειγμα ανέμπνευστης νοικοκυράς, που επιχειρεί ετεροχρονισμένα τη φεμινιστική της επανάσταση διά του σεξοτουρισμού και νομίζει ότι το ημερολόγιο με τις καταγεγραμμένες φαντασιώσεις της αξίζει να εκδοθεί. Πλέον, όλα αυτά είναι πολύ μακρινά. Έχω πολύ καιρό να κάνω κάτι που να είναι άξιο κριτικής, έστω και κακής. Τίποτα δεν με ανακουφίζει και δεν δίνει νόημα στην επαναλαμβανόμενη ζωή μου. Κι όσο δεν κάνω τίποτα για να βγω από αυτό το αυτοάνοσο τέλμα που μόνη μου δημιούργησα, τόσο ψάχνω απεγνωσμένα την αποδοχή. Ακόμη και από ανθρώπους που δεν με ενδιαφέρουν ή δεν εκτιμώ καν… Στην προοπτική, μάλιστα, της οποιασδήποτε αρνητικής κριτικής, γυρνάω πάλι πίσω, τότε που ήμουν το άτσαλο μοναχικό κοριτσάκι με τις ορθοπεδικές μπότες και για όλους ήμουν «η Ντίνα, η πλατύπους». Κανείς δεν υποπτεύθηκε πως εκείνο το ξενέρωτο, άτολμο και συμβιβασμένο με τη μετριότητά του κορίτσι θα κατάφερνε κάποια στιγμή να βγάλει τις ορθοπεδικές μπότες του και να σταθεί στα πόδια του κάνοντάς τους όλους να το προσέξουν. Έστω κι αν αφορμή ήταν το τυχαίο γεγονός του λαχείου, που πυροδότησε την ανάγκη μου να ταξιδέψω και να καταγράψω τις εμπειρίες μου. Όμως, η τρέλα κι η στιγμιαία αυτοπεποίθηση που μου έδωσαν τα ανέλπιστα χρήματα θόλωσαν τα νερά κι έκαναν κάποιους –ακόμη κι εμένα– να πιστέψουν πως είμαι η ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου: μια χειραφετημένη γυναίκα που διεκδικεί την περιπέτεια, τον έρωτα και στο τέλος τα καταφέρνει. Και δεν ξέρω αν η ανάγκη μου να το πιστέψω με έκανε να
6
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ REUNION
το ζήσω, όμως μου συνέβη. Κι αυτό είναι ακόμη χειρότερο. Αλλιώς υποφέρει κάποιος που δεν γνώρισε το χάδι της μοίρας κι αλλιώς αυτός που το γνώρισε και το στερήθηκε. Τον τελευταίο καιρό, ωστόσο, δεν μπορώ να ξεκολλήσω από τη σκέψη πως ακόμη και τα καλά που μου συνέβησαν ήταν μια συνωμοσία του πεπρωμένου, για να κάνει την πτώση μου ακόμη πιο θεαματική. Ο έρωτάς μου για τον Μάρκο, που έγραψε το χάπι εντ στην περιπλάνησή μου, με απογείωσε και με τρέλανε τόσο που ξέχασα τις επιφυλάξεις μου με τους ανθρώπους, ξεπέρασα την καχυποψία μου με τους θυελλώδεις έρωτες και με έκανε να αναθεωρήσω. Με έκανε να θέλω να ζω μόνο για εκείνον, να μετράω τις ώρες μόνο ως ώρες μακριά του ή κοντά του. Κι ενώ το πάθος μου γιʼ αυτόν είναι αμείωτο, κόντρα στα δυσοίωνα προγνωστικά της επιστήμης, που προβλέπουν τον έρωτα να περνάει σαν αρρώστια, και χωρίς να ξέρω αν φταίει η φύση του έρωτα ή η δική μου βαρετή υπόσταση, πάντως, έχω τον φόβο, ή μάλλον την πεποίθηση, πως αυτό που αισθάνομαι εγώ έχει από καιρό πάψει να είναι αμφίδρομο. Ίσως τη στιγμή που αποφάσισα να επενδύσω όλον τον ενθουσιασμό μου στη σχέση μου να άρχισα αργά και μεθοδικά να σαμποτάρω τη μοναδική πηγή χαράς μου, αφού έγινα εξαρτημένη, ανασφαλής, τρελή κι ετερόφωτη... Και όχι πως δεν το βλέπω να έρχεται. Ίσα ίσα. Όταν αποστασιοποιούμαι λίγο από το πρόβλημα, καταλαβαίνω πως εσκεμμένα συρρικνώνομαι καθημερινά υπηρετώντας τις ανάγκες του Μάρκου και γίνομαι βαρετή, προβλέψιμη και θλιβερή. Έλα, όμως, που δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Η ανασφαλής φύση μου, δυστυχώς, υπερισχύει της λογικής μου, αποδεικνύοντας περίτρανα πως τελικά δεν είμαστε
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΕΗ
7
ούτε τα ταλέντα μας ούτε η ευφυΐα μας. Δυστυχώς, το πεπρωμένο μας είναι ο χαρακτήρας μας. Αυτός μας ορίζει κι αυτός ευθύνεται για όλα τα κακά και τα καλά που μας βρίσκουν. Τι να το κάνω που είμαι έξυπνη κι αστεία, αν ταυτόχρονα είμαι ανυπόμονη, άτολμη, εξαρτημένη και φορτική; Τι σημασία έχει αν έχω αυτοσαρκασμό και τσαχπινιά, αλλά παράλληλα το παρακάνω και γίνομαι πότε μίζερη και πότε attention freak; Όσο και να αναγνωρίζω τα λάθη μου και να προσπαθώ να τους επιβληθώ, στο τέλος με νικάνε. Κάθε μέρα πηγαίνω και στέκομαι μπροστά στο κομπιούτερ, το κοιτάζω για ώρες και καταλήγω να παίζω παιχνίδια με ζωάκια. Και όμως, δεν σταματάω. Συνεχίζω καθημερινά τη βασανιστική αυτή τελετουργία, σαν να έχω την ανάγκη να επιβεβαιώνω αυτιστικά συνεχώς την ανεπάρκειά μου. Σαν να αποδεικνύω μέσα από την παντελή μου ανικανότητα τη θλιβερή μου οντότητα. Μπορεί να φταίει ότι, λόγω της μοναδικής μου απόπειρας που είδε το φως της δημοσιότητας, έχω την ενοχή της βιωματικής γραφής και να μου έχει κολλήσει πως δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτήν. Μπορεί να φταίει που είμαι τεμπέλα, άτολμη ή ατάλαντη. Μπορεί να φταίει και το γεγονός πως ποτέ δεν ήμουν πραγματικά ενδιαφέρουσα. Το σίγουρο είναι πως με τέτοια αυτοεκτίμηση ούτε δήλωση του Νόμου 105 δεν μπορώ να υπογράψω χωρίς να αυτολογοκριθώ, όχι ολόκληρο βιβλίο. Με ποιο θράσος θα αποτυπώσω εγώ τις σκέψεις μου στο χαρτί περιμένοντας ο κόσμος να πληρώσει για να τις διαβάσει; Μάταια βλέπω ταινίες, ξεκοκαλίζω βιβλία και προσπαθώ να αντιγράψω κάποιο στιλ που μου αρέσει, μπας και ξεφύγω πια από τον αυτοβιογραφικό τρόπο γραφής μου,
8
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ REUNION
το ημερολόγιο. Όμως, ό,τι και να κάνω, δυστυχώς, η πεποίθηση πως τυχαία έγιναν όλα στη ζωή μου με κατατρύχει. Κι ύστερα, ποιον μπορεί να αφορούν οι ατέλειωτες ώρες που περνάω μπροστά στην τηλεόραση ή οι άδοξες απόπειρές μου να αλλάξω θέση στον καναπέ ή να κάνω φασίνα; Όσες φορές υπερνίκησα την τεμπελιά μου, κατέληξα να αντιγράφω ιδέες ή να παραφράζω τσιτάτα, προκειμένου να πιαστώ από κάπου. Το μόνο που καταφέρνω, βέβαια, είναι να υποτιμώ περισσότερο τον εαυτό μου, αφού έτσι παραδέχομαι πως είμαι ανίκανη για κάτι πρωτότυπο ή έστω για κάτι ενδιαφέρον. Όταν φτάνω σε αδιέξοδο, το ρίχνω στην αυτοψυχανάλυση. Ψάχνω στα παιδικά μου χρόνια δικαιολογίες για τις αποτυχίες μου. Κατηγορώ την «αγαπημένη» μου μαμά, που από γεννησιμιού μου φροντίζει να με κάνει να πιστέψω πως ό,τι καλό μου συμβαίνει προκύπτει από ξεστράτισμα του πεπρωμένου μου και δεν είναι προϊόν του κόπου ή των χαρισμάτων μου... Και έχει κάνει πολύ καλή δουλειά. Όταν συνειδητοποίησα πως αυτά που μου χαρίστηκαν είναι πολύ παραπάνω από αυτά που ήλπιζα ή φανταζόμουν, πάγωσα και επιδόθηκα σε έναν αγώνα να μην τα χάσω. Στην πραγματικότητα, όμως, έκανα ό,τι μπορούσα για να επιβεβαιώσω τους φόβους μου, αφού ακινητοποιήθηκα. Πλέον, όμως, έχω καταλάβει στο πετσί μου πως ο μόνος τρόπος να μην αλλάξει κάτι είναι να πάψει να μένει πεισματικά ακίνητο και να αφήνεται να παρασυρθεί στη ροή της ζωής. Έτσι, έπεισα τον εαυτό μου πως μου αρκεί η αγάπη μου για τον Μάρκο και πως μπορώ να είμαι ευτυχισμένη απλώς θαυμάζοντάς τον, διευκολύνοντας τη δική του ζωή και κάνοντας τα πάντα ώστε να νιώθει ασφαλής και να πραγματοποιεί όλα του τα όνειρα με εμένα δίπλα του συμπαρα-
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΕΗ
9
στάτρια και πιστή οπαδό του. Σε αυτή την απόφασή μου έδωσε άλλοθι βέβαια κι ο γάμος μας, πριν ενάμιση χρόνο. Η αίσθηση ότι πλέον είμαστε οικογένεια μου κοίμισε την όποια επιθυμία είχα να ασχοληθώ με την προσωπική μου αυτοεξέλιξη και με ώθησε να αφοσιωθώ αποκλειστικά στον αγώνα για την προσωπική του εξέλιξη κι ευημερία. Κι αυτός δεν πρόδωσε τις προσδοκίες μου. Εκπλήρωσε με μεγάλη συνέπεια τα όνειρά του: σε μια εποχή που όλες οι επιχειρήσεις κατεβάζουν ρολά, εκείνος κατάφερε κι άνοιξε δικό του εστιατόριο, κέρδισε αστέρι Μichelin, έγινε κριτής σε ένα ριάλιτι μαγειρικής με υψηλή τηλεθέαση και ποζάρει σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες περιοδικών με τα τατουάζ του γυαλισμένα, κρατώντας κουτάλες ή μαχαίρια –ανάλογα το κόνσεπτ–, ή πιάνοντας το πιγούνι του, κοιτώντας αινιγματικά ένα καλοστημένο τιραμισού, και μιλώντας σε πολυάριθμες συνεντεύξεις για οτιδήποτε άλλο εκτός από τη μαγειρική. Εγώ, εννοείται, δεν υπάρχω πουθενά. Είμαι η ανύπαρκτη συνοδός ή –στην καλύτερη περίπτωση– η άχρωμη σύζυγος που πιάνει χώρο δίπλα στο φιλοτεχνημένο μπράτσο του και του θαμπώνει το ίματζ. Όχι μόνο γιατί εξαφανίζομαι δίπλα στη λάμψη του ή επειδή φαντάζω διάφανη μπροστά στο πληθωρικό του εκτόπισμα, αλλά και για πρακτικούς λόγους. Έχω χάσει, η αλήθεια είναι, αρκετά κιλά. «Άγιο Ονούφριο» με λέει η μάνα μου, αν κι η δική μου γνώμη, που δεν είναι κι η κρατούσα, είναι πως βρίσκομαι σε καλό δρόμο. Επιτέλους, τείνει να εναρμονιστεί το κάτω μέρος του σώματός μου με το πάνω, που δεν το λες και προικισμένο. Έτσι, είμαι σχεδόν συμμετρική. «Ζωντανή δυσφήμιση της δουλειάς μου» με αποκαλεί χαριτολογώντας ο Μάρκος, προσπαθώντας να με μπου-
10
ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ REUNION
κώσει με αηδιαστικά εύγευστες νοστιμιές, καμωμένες από τα χεράκια του. Αλλά εγώ ξέρω καλύτερα τον εαυτό μου και κρίνω πως δεν είναι προορισμός μου στη ζωή να καταναλώνω θερμίδες σαν το ζώο. Προτιμώ να στρέφω όλες τις μονάδες προσοχής μου στον άντρα μου κι όχι στις υπερτιμημένες ανάγκες του σώματός μου. Εξάλλου, ποιος κανόνας υποχρεώνει τα ζευγάρια να ανταγωνίζονται στα ανδραγαθήματα; Γιατί ντε και καλά να πρέπει να υπηρετούμε όλοι σαν τα πρόβατα το μοντέλο των χειραφετημένων συζύγων, που απασχολούνται περισσότερο με τις καριέρες τους παρά με την αγάπη τους; Γιατί τις ισορροπίες που λειτουργούσαν τόσα χρόνια στις οικογένειες των γιαγιάδων μας και των μαμάδων μας ακόμη να τις πετάξουμε συλλήβδην στον Καιάδα, στο όνομα του μοντερνισμού και του φανατικού φεμινισμού; Στο κάτω κάτω, το παρελθόν είναι πιο πολλά χρόνια δοκιμασμένο και τα διαζύγια στις μέρες μας ανθούν περισσότερο από ποτέ. Ε, λοιπόν, εγώ ψηφίζω «παράδοση». Εξάλλου, μια σύντομη αυτοκριτική με πείθει πως δεν είμαι γεννημένη πρωταγωνίστρια. Ποτέ δεν ήμουν, ποτέ δεν το πίστεψα και ποτέ δεν θα γίνω. Προτιμώ να αφήνω τον Μάρκο να με εκπροσωπεί στον αγώνα της ζωής κι ας με κατηγορεί η μάνα μου πως βολεύομαι στο κομπαρσιλίκι που μου εξασφαλίζει η ατολμία μου... Κι ας έκανε τα ίδια κι εκείνη. Βέβαια, το γεγονός ότι τον γάμο της με τον μπαμπά μου τον χαρακτήριζε η καταπίεση, η γκρίνια, τα ανεκτόνωτα απωθημένα, η συγκατάβαση κι η συγκρατημένη ανοχή δεν με προβλημάτισε στην αρχή, όταν αποφάσισα να παραιτηθώ από τον εαυτό μου και να ορίσω κύρια και μόνη απασχόλησή μου την ευημερία του Μάρκου. Έχω, βέβαια, το άλλοθι πως εγώ ήμουν ή είμαι –αν αυτή η ιδιότητα σε
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΕΗ
11
χαρακτηρίζει εφ, όρου ζωής– συγγραφέας, άσχετα αν δεν με επισκέφτηκε ξανά η έμπνευση. Όταν, όμως, τα όνειρα ματαιώνονται, γίνονται εφιάλτες. Έτσι, είμαι απλώς η γυναίκα του μάγειρα, ιδιότητα που μου στερεί ακόμη και την ταυτότητα της νοικοκυράς, αφού ούτε στην κουζίνα δεν τολμάω να πλησιάσω χωρίς να νιώθω την ανεπάρκειά μου. Μοιραία, παγίωσα μέσα μου την πεποίθηση πως, ως μεταγενέστερο πλευρό του Αδάμ, καθήκον μου είναι να στηρίζω τις φιλοδοξίες του άντρα μου κι όχι να κυνηγάω τις δικές μου, που στο κάτω κάτω είναι κι ανύπαρκτες.
Η Τίνα –συγγραφέας σε δημιουργικό αδιέξοδο–
αποφασίζει να παραιτηθεί από τις προσωπικές της φιλοδοξίες και να σώσει τον γάμο της.
Η Ρέα είναι επιτυχημένη ηθοποιός, εγκλωβισμένη σε μια σαδομαζοχιστική σχέση, και η Φάνια, έχοντας καταφέρει να απομακρυνθεί από την
τυραννική οικογένειά της, νιώθει πως, επιτέλους, έχει βρει την ευτυχία στην αγκαλιά του Παύλου. Οι τρεις γυναίκες θα συναντηθούν μετά από είκοσι χρόνια, σε ένα σχολικό reunion. Προσδοκίες και ψευδαισθήσεις θα αναμετρηθούν με την πραγματικότητα, φοβίες κι ελπίδες θα αναζωπυρωθούν, ενώ αναμνήσεις και κρυφά πάθη θα ξαναζωντανέψουν.
Μια σειρά από συμπτώσεις θα φέρει κοντά τις ζωές τους. Με ανατρεπτικό χιούμορ, τρυφερότητα και σαρκασμό θα αντιμετωπίσουν τις επίπονες αλήθειες, αλλάζοντας για πάντα.
ΒΙΒΛΙΑ ΓΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ ΜΥΑΛΑ