In gesprek met Wijnand en Tiny van den Haak

Wijnand en Tiny van den Haak in de etalage

Het zal het Guinness Book of Records niet halen, maar dat de André Rieu-tocht binnen een uur na opening van de inschrijving anderhalf keer was uitverkocht, is toch zeker een eervolle vermelding waard. Zoveel enthousiasme voor hun eerste tocht als toertochtleiders hadden Wijnand en Tiny niet verwacht. Ze hadden 30 kaarten gereserveerd voor de happening in Maastricht, maar gelukkig lukte het om nog eens zo’n aantal te bemachtigen, waardoor uiteindelijk 30 boten direct verzekerd waren van een ticket naar Maastricht en Wijnand en Tiny aan de slag konden met het organiseren van twee toertochten van Mook naar Maastricht. Een hele uitdaging. Natuurlijk willen wij graag nader kennis maken met deze jonge KNMC’ers, die zo in het diepe durven te springen. Voor die gelegenheid bezoeken wij hen in de haven van Mook, terwijl de eerste André Rieu-gangers binnenvaren en de tochten op het punt staan te beginnen.

Wijnand (onder de toertochtgangers ook bekend onder zijn pseudoniem W. van der Knaap), is geboren en getogen in Geldermalsen aan de Linge en Tiny in Culemborg aan de Lek. Beiden hebben een fantastische jeugd gehad en zijn opgegroeid in een gezellig gezin bestaande uit vijf kinderen, 3 jongens en 2 meisjes. Na de lagere school ging Wijnand naar de ULO in Culemborg. Dat eerste jaar vond hij zo interessant, dat hij besloot om het nog maar een keer over te doen. Dat tweede jaar kwam Tiny naast hem te zitten. Samen hebben ze de ULO afgemaakt en vervolgens een bedrijf opgebouwd en kinderen en kleinkinderen gekregen. Tijdens ons gesprek gaat het leven als toertochtleider ook gewoon door. Zo assisteert Wijnand de havenmeester met het verleggen van wat boten en helpt hij een schipper met de stroomaansluiting. Tiny vertelt ons tijdens dit intermezzo dat Wijnand zijn hele werkzame leven meerdere keren per jaar, soms wekenlang, voor zijn werk in het buitenland moest zijn. Zij runde het gezin, was Wijnands geweten, zijn rechterhand en, nu hij aan 1 oor doof is, ook zijn linkeroor…

De ouders van Wijnand hadden een klein transportbedrijf. Het was de bedoeling dat alle zoons uiteindelijk in het bedrijf zouden komen, dus op de leeftijd van 6-7 jaar ging Wijnand al vaak een dagje mee op de wagen. In de tijd dat Wijnand naar de middelbare school ging, reed hij in de vakanties als bijrijder mee op een vrachtwagen. De buurman handelde in olievaten (regentonnen). Die kocht hij bij fabrieken op en verkocht deze dan weer aan een firma in Purmerend. De tonnen werden gespoeld en weer verkocht. Bij meubelbedrijven kwam Wijnand later diezelfde tonnen weer tegen en op zijn vraag wat ze daar mee gingen doen kreeg hij een vaag antwoord. Natuurlijk mocht hij wel zo’n ton mee nemen voor de bouw van een steiger in de Linge voor zijn roeibootje… Aan het einde van de dag bracht Wijnand deze ton naar zijn buurman met de vraag of hier handel in zou zitten. Als de ton gespoeld zou kunnen worden dan was dat zeker het geval en een week later beurde Wijnand 25 gulden voor deze eerste ton. Een heel bedrag, want zijn zakgeld in die tijd was 5 gulden in de week. Een tijdje later kreeg Wijnand de vraag van een meubelfabriek in Beesd hoe groot die boot van hem wel niet was. Op dat moment had hij zo’n 150 tot 200 tonnen op het bedrijf liggen.

Zijn oudste broer was inmiddels in de zaak gekomen en wilde die tonnen binnen een week van het terrein hebben en zo niet, dan zou hij ze als oud ijzer laten ophalen. Nou, dat zou Wijnand niet laten gebeuren, dus nam hij weer contact op met de buurman. Een week later kwam deze met een grote vrachtauto, waarin de tonnen 6 hoog werden opgestapeld en afgevoerd. De dikke enveloppe met geld die hij met deze handel had verdiend, werd afgegeven bij zijn vader en aan het einde van de dag, in bijzijn van zijn broer, aan Wijnand overhandigd. Wijnand had de hoofdprijs en zijn broer had het nakijken.

Na nog een aantal jaren op de vrachtwagen door Europa te hebben gereden - Tiny vult aan dat hij toen al veel van huis was - en nog een aantal jaren op de verhuiswagen, waarover hij ook mooie verhalen kan vertellen, had Wijnand genoeg van het transportleven. Inmiddels was ook zijn jongste broer in de zaak gekomen en de onderlinge sfeer was, zacht uitgedrukt, niet heel erg geweldig. Niet alleen de zoons, ook de schoondochters moesten in de zaak hun steentje bijdragen en Tiny voelde daar niet zoveel voor. Zij was inmiddels kleuterjuf, een baan waarvoor ze zelf had gekozen, die ze leuk vond en waar ze graag in verder wilde. Het was Tiny die de knuppel in het hoenderhok gooide en voorstelde om hun eigen weg te kiezen.

Via een zwager vond Wijnand een baan als leerling autoverkoper bij een Opel

garage waar ze ook Amerikaanse auto’s verkochten, zoals Cadillac, Camaro, Chevrolet en Oldsmobile. In de proeftijd had hij een paar auto’s verkocht en het gevolg daarvan was dat hij werd aangenomen. Maar eerst moest hij nog wel de fijne kneepjes van het vak leren en mocht hij allerlei trainingen doorlopen, zoals spreken in het openbaar, een psychologische verkooptraining, vraag en antwoordspelletjes, presenteren etc. Van wat hij daar heeft geleerd, heeft hij zijn hele leven profijt gehad.

Binnen twee jaar zat Wijnand in de top 10 van autoverkopers, waardoor hij veel extraatjes verdiende. Van het basissalaris kon hij echter geen huis kopen en dat was iets wat hij en Tiny wel graag wilden. In die tijd vroeg een klant van Wijnand of hij zijn BMW 518 terug wilde kopen. Hij wilde namelijk stoppen met zijn agentschap in etalagematerialen en naar Spanje emigreren. Wijnand rook een kans en onder het mom van je bent jong en je wilt wat, waren Wijnand en Tiny drie maanden later een woning en 6 vertegenwoordigingen in etalagematerialen in Duitsland en Oostenrijk rijker en een schuld van meerdere nullen armer. De jaren die erop volgden, leefden ze van het salaris dat Tiny verdiende. De opbrengst van het bedrijf werd weer geïnvesteerd.

Op de jaarlijkse beurzen van etalagematerialen in Frankfurt en Neurenberg bediende Wijnand aanvankelijk de Nederlandse klanten. Maar omdat hij vloeiend Engels, Duits en Frans spreekt, werd hij gevraagd om ook die klanten te bedienen. Daarmee werd hij, geholpen door alle trucjes die hij tijdens zijn verkoopopleiding voor de autobranche had geleerd, DE verkoper van de beurs. Toen hij ook verantwoordelijk werd voor de verkopen in Frankrijk, verdrievoudigde de omzet.

Wijnand kende de markt goed en daarom werd hij door zijn Duitse zakenrelatie in Aken gevraagd mee te helpen producten zelf te ontwikkelen. Dat zag hij wel zitten en zo werd voor de eerste grote reis naar Hongkong, Taiwan, China en Japan de koffer gepakt met voldoende onderbroekjes voor 6 weken. Na deze reis volgden nog meerdere, maar wel met heel wat minder broekjes in de koffer, want in China kunnen ze natuurlijk ook wassen. Na vele reizen samen sloeg Wijnand het aanbod om verkoopdirecteur te worden af, maar toen hem de volgende reis werd aangeboden om de aandelen over te nemen van de 86 jarige moeder van de zakenrelatie, waarmee hij medecompagnon zou worden, zag Wijnand dat wel zitten. Bij aankomst in Nederland stelde hij Tiny dan ook voor om de koffers te pakken en te emigreren naar Vaals, net voor de grens bij Aken. Ze hebben die stap gezet maar voor Tiny en hun, toen nog, 2 kleine kinderen was dat een hele overgang. De dozen waren nog niet uitgepakt toen Wijnand alweer voor 4 weken moest pakken voor Frankrijk. Tiny moest zich redden in een omgeving waar ze het dialect niet verstond en zonder de vertrouwde familie in de buurt.

De jaren die volgden liepen als een speer. Het bedrijf groeide als kool, Wijnand was heel veel onderweg en Tiny en de kinderen hebben hun weg gevonden in Limburg. In 2003, toen de compagnon van Wijnand wilde stoppen, heeft hij ook die aandelen kunnen overnemen, waarmee hij het hele bedrijf in handen kreeg. Door de crisis halveerde de omzet en volgden zware jaren. Toen alles weer liep heeft hij zijn bedrijf verkocht aan een concurrent in Neurenberg. Dit bedrijf ging binnen de kortste keren failliet en trok het bedrijf, dat Wijnand had opgericht, ook mee in het faillissement. Omdat geen van de overgebleven medewerkers wilde meewerken aan de liquidatie van het bedrijf dat ze zelf hadden opgebouwd, heeft Wijnand, samen met een investeerder en het hoofd inkoop in 2016 het bedrijf teruggekocht. Hij moest weer vanaf 0 beginnen; het heeft heel veel energie gekost, maar nu loopt het bedrijf weer. In 2019 zijn de aandelen overgedragen en genieten Wijnand en Tiny van alle vrije tijd die ze nu hebben.

2019 Is ook het jaar dat Wijnand en Tiny lid zijn geworden van de KNMC. De eerste vaarkunsten heeft Wijnand geleerd met een BM’er op de Linge. Later heeft hij veel gevaren met een internationale vriendengroep. Ze spraken af in bijvoorbeeld Frankrijk of Ierland en huurden daar een (house)boot. Overdag gingen ze vissen, ’s avonds naar de pub voor een spelletje biljart en een pintje bier. Op een gegeven moment viel het groepje uit elkaar en besloten Wijnand en Tiny om eens samen een boot te huren. Eerst een dag, toen een weekje, vervolgens een maand en het beviel nog steeds. Uiteindelijk hebben ze een heel seizoen voor een leuk prijsje een boot gehuurd waarmee ze regelmatig op pad gingen.

Hun eerste boot hebben ze 7 jaar geleden gekocht. De aanleiding was dat ze graag op groot water wilden varen onder begeleiding van een ervaren organisatie, in dit geval Ocean People. De eerste reis was van Zeeland naar Engeland en tijdens die tocht hebben ze kennis gemaakt met een aantal leuke KNMC’ers. Twee jaar later, tijdens een tocht over de Oostzee, kwamen ze diezelfde KNMC’ers weer tegen en toen ze op Boot Holland in gesprek kwamen met Lia en Leon Frijters, was de beslissing om zelf lid te worden van de KNMC snel genomen. Leuk om te vermelden is dat Lia, tijdens ons gesprek, Wijnand en Tiny even belt om hen succes te wensen met hun eerste tochten als toertochtleiders.

Nadat Wijnand nog even in de kombuis is gedoken om een heerlijke lunch voor ons te maken en we samen één glaasje wijn hebben gedronken om te toosten op de twee aanstaande André Rieu toertochten, nemen we afscheid. Het was een bijzondere nadere kennismaking met twee gezellige en creatieve mensen waarvan we vast nog heel veel zullen horen.

Marjo Haitjema