11 minute read
Magische condities in Colombia
Magische condities in tropisch Roldanillo
Tekst: Fons de Leeuw Foto’s: Fons de Leeuw, Ronald Stegeman
Wedstrijdvliegen is een verslaving, grappen veel wedstrijdpiloten onderling. Misschien is dat ook wat een deel van de Europese wedstrijdvliegers naar tropische oorden beweegt in de wintermaanden, zoals Mexico, Zuid-Afrika. Fons de Leeuw trok begin januari naar Roldanillo, de wereldberoemde vliegstek in de Valle del Cauca in Colombia voor de Roldanillo Open overlandwedstrijd.
De wedstrijd gaat de lucht in, Aguapanela.
Na een dag reizen, inchecken in het hotel, en ontdekken hoe het ontbijt eruit ziet, sta ik op een van de vele starts die Roldanillo te bieden heeft. Het is overcast en motregent wat, vervelend voor de competitie die net is begonnen (de BGD Weightless) maar niet heel erg voor een vrijvlieger met jetlag als ik. Daarnaast had ik al gehoord van de magische eigenschap van dit gebied om nog goed vliegbaar te zijn zelfs bij compleet bedekte hemel. En jawel, even later kunnen we prima vliegen terwijl de zon nog steeds amper te zien is.
Vrijvliegen De rest van de week krijg ik de kans om het gebied te verkennen, want je kunt werkelijk waar elke dag vliegen. Niet elke dag is een even goede “hammertag”, maar bijna altijd goed voor een mooie overlandvlucht. Het standaard vluchtplan is eerst langs de ridge bij Roldanillo vliegen, die eindeloos naar het Noorden en Zuiden loopt. Na het middaguur komt de zeewind van de Stille Oceaan een keer over de bergrug zetten, wat je redelijk goed kunt zien aankomen door de wolken en door de vlaggen en bomen op de
grond te observeren. Dan ga je het vlakland in, eventueel verken je het heuvelachtige terrein aan de andere kant van de vallei. Op een gegeven moment keer je weer terug. Dan kun je nog prima hoog vliegen, maar in de onderste paar honderd meter waait het tot wel 30 km/u, zodat je het beste buiten het stadje op een oude landingsbaan kunt neerstrijken en een regiobus kunt pakken terug naar het centrum. Dat werkt uitstekend en als je nog even wil uitwaaien kun je in plaats van met de bus achterop een brommer terug voor een paar pesos. Niet aan te raden met 25kg wedstrijduitrusting, tenzij je je buikspieren wil trainen.
Veilig en gastvrij Dit vliegoord is vooral populair vanwege de weerzekerheid, maar elke goede vliegstek moet natuurlijk ook voldoende infrastructuur hebben voor goede retrieve en overnachting. Dat is hier dik in orde, want er rijden overal regiobussen (met paragliders op de zijkant gestickerd), en veel mensen zijn niet te beroerd je even weg te brengen op hun brommer als je toch een beetje achteraf bent geland. Het stadje is ook bezaaid met overnachtingsmogelijkheden en restaurants, van lunchcafés voor Colombianen (goedkoop menu van de dag) tot uitgebreide restaurants voor de toeristen die ‘s avonds warm willen eten. Je kunt het jezelf echter wel op een aantal manieren moeilijk maken, onder andere door je achter de hoogspanningsleiding - die op de uitlopers van de bergen door het hele dal van Noord naar Zuid loopt - klem te vliegen en in de bomen of op een klein veldje te moeten landen, je enkel te verstuiken in het suikerriet, of gewoon ver van wegen te landen, wat zeker de beste optie is in dit rijtje omdat je alleen maar een eind moet lopen (of geluk moet hebben met de locals). Het gebied is veiliger geworden in de loop der jaren. Vroeger was er ook coca teelt in de vallei maar nu is dat opgeschoven naar de bergen en jungle, niet meer in het dal. Geen goed idee om heel diep in de bergen uit te zakken dus. Gelukkig kom je daar nooit met wedstrijden en standaard overlandroutes. Er is veel politie op de been en Roldanillo trekt steeds meer toeristen. De gevels van het stadsplein zijn recent geschilderd waardoor het er een stuk beter uit ziet, laat ik me vertellen. Ook zijn er meer en betere startplekken bijgekomen. Hier en daar zijn nog grote huizen van drugsbaronnen te vinden, onder andere een met een zwembad en stierenvechtring. Gelukkig zijn de mensen eigenlijk overal geweldig aardig, dat kan niet vaak genoeg gezegd worden.
De Roldanillo Open Al snel is het tijd voor deze open wedstrijd die tegelijkertijd als Colombiaans nationaal kampioenschap fungeert. Desondanks zijn er vooral Europeanen te vinden. De eerste dag brengt wat noordwind zodat de taak 100 km richting zuiden gezet wordt met goal bij Piedechinche, een andere bekende vliegplek. Van tevoren denk ik er nooit veel aan, maar als ik dan daar met 150 andere piloten full bar de startcilinder in vlieg heb ik er zin in, eindelijk weer racen! Het is een chaotisch begin, met zwakke bellen en als crux een vroege daloversteek. Veel vliegers zakken uit, inclusief wat van de toppiloten, maar de meesten halen het samen. Dat is het voordeel van wedstrijden: je vliegt (idealiter) in gaggles, waar je veel sneller
kunt vliegen dan alleen, en ook minder kans hebt op uitzakken omdat iemand altijd wel wat lift vindt. De truc is dan ook niet om in je eentje te proberen zo snel mogelijk te vliegen, maar meer om de juiste gaggle te volgen bij cruciale punten en ervoor te zorgen dat je goed (hoog) in die gaggle zit. Soms moet je het echter ook wagen om voorop te vliegen om hoog te kunnen eindigen, een lastige balans. De vlucht heeft verderop nog wat lastige momenten, maar ik haal goal. Het nadeel van zo’n lange downwind taak is de busreis, die ook 2,5 uur duurt net als de vlucht.
Groundhog Day De volgende dag wordt er weer atypische noordwind verwacht en doen we een licht aangepaste taak met dezelfde goal. Onderling grappen we dat deze taak herhaald wordt tot alle piloten op goal zijn. Moeten alle piloten tegelijk op goal komen, of allemaal een keer op goal gearriveerd zijn om deze Groundhog Day te doorbreken, is dan nog de vraag? Deze keer vliegen we de taak nog sneller, namelijk in twee uur, doordat we eerst de vallei oversteken zodat we op de heuvels aan de andere kant kunnen blijven. Beetje lullig voor de piloten die aan de Roldanillokant zijn gebleven, die maken geen kans om de lead gaggle weer in te halen. Maar goed, dat is het spelletje: strategie. De lucht is voor iedereen hetzelfde, de tweelijners zitten ook dicht bij elkaar qua performance, dus er is weinig mogelijkheid voor valsspelen. Ik zit best lekker in de “flow”, heb ondertussen een fijne routine gevonden met favoriete ontbijtplek, lunchrestaurant en probeer de cafés te vermijden om scherp te blijven (we blijven toch sportmensen). Het zijn immers lange dagen, (wedstrijd)vliegen is intensief en moet serieus genomen worden. Dat gezegd hebbende, wordt er natuurlijk genoeg geouwehoerd tussen de piloten. Het is een kleine scene, er zijn maar een paar honderd mensen die op echt hoog niveau vliegen (en er de tijd voor maken), je komt dus continu dezelfde mensen tegen en maakt al gauw vrienden. In de lucht gaat het ook steeds beter, ik maak nog steeds foutjes maar de grote lijnen heb ik meestal goed. Zo bevind ik me tijdens de derde taak ineens helemaal voorin, wat een gek gevoel is. Ik ben aan het pushen, wat betekent voorop vliegen en de bellen vrij vroeg verlaten om snel een volgende te kunnen vinden. Aangezien je meestal niet én heel hoog én voorin kan zitten, gebeurt dit pushen meestal niet heel hoog. Er zit een concentrische cirkel (taart) stuk in deze taak waarbij je alle kanten op kunt vliegen. Ik vlieg full bar de kant op die me het meest logisch lijkt en mensen volgen me zowaar! Dat is nieuw. We vliegen goed maar helaas is er een andere gaggle de andere kant op gegaan en heeft een betere bel gevonden, de eerste van mijn gaggle eindigt zevende. Nog steeds niet gek, en soms is het gewoon geluk hebben, je kunt niet altijd voorzien waar de sterkste bel zit en moet gokken op je best uitgedachte strategie, al dan niet gebaseerd op je onderbuikgevoel of stand van de maan.
Gokken Eigenlijk is pushen gokken en kun je je winst pakken als dit goed gaat. Of je verlies nemen als het niet goed werkt… dan zit je achteraan de lead gaggle, of sta je op de grond. De rest van de week probeer ik dit
Briefing van Steve Ham.
steeds meer uit, wat zeker niet altijd goed lukt, maar me wel veel leert over dit spel in een wedstrijdtaak van conservatief vliegen, gokken, eigenlijk constant schakelen in het juiste ritme. Het lukt me om redelijk consistent te vliegen, behalve die ene keer dan dat ik uitzak voor de start. Gelukkig mag je je slechtste taak wegstrepen. Uiteindelijk eindig ik tiende, mijn beste resultaat in een wedstrijd ooit. Dat smaakt naar meer! Ik merk dat ik steeds meer lol krijg in het wedstrijdvliegen en het is fijn te merken dat ik vooruit ga. Aan het eind van de week ben ik wel gesloopt, het is zwaar werk dit wedstrijdvliegen, vooral omdat je elke dag kan vliegen in dit gebied. Uiteindelijk vlieg ik zestig uur in drie weken, wat ik nog nooit mee heb gemaakt. Als laatste bezoek ik nog even Medellin, een moderne, mooie stad met een interessante historie. Je kunt er prima (lokaal) vliegen. Ook word ik nog beroofd, kan ik thuis ook weer zeggen dat ik de “full Colombian experience” heb gehad. Dat houd je toch in een land met veel armoede, al gebeurt er in de buurt van Roldanillo bijna niks. Daarom mis ik Roldanillo al gauw vanwege de dorpelijke sfeer en vele overwinterende piloten. Het heeft iets weg van surfcultuur. Bij de eerste stop op de weg terug met het vliegtuig merk ik op tegen de stewardess dat het me ook wel weer lekker lijkt thuis te zijn waar het niet elke dag warm is. Ja, zegt ze, maar er komt nu een storm aan die zelfs een naam heeft. Doe mij dit weer maar! Toedeloe, en ze wisselt snel met de andere crew. Gelukkig kan ik me bij de kachel uitleven met het plannen van andere wedstrijden dit jaar… Misschien haal ik wel wat tropisch sap en een speedbar voor onder m’n bureaustoel om toch nog even weg te dromen terwijl de ene na de andere storm met een naam voorbij trekt.
Wedstrijdvliegen is voor jong en oud, als je al wat kunt overlandvliegen is een wedstrijd een logische volgende stap. Je leert veel. De echte instapwedstrijden zijn heel toegankelijk. Denk aan de Chabre Open, Naviter Open, BGD Weightless of de Gin Wide Open. Vergeet ook zeker niet een keer door te stromen naar de wedstrijden van hoger niveau. Opens zijn bijna altijd leuk. Bijvoorbeeld de Dutch Open! Lees hier meer over in het artikel van Marga van Woensel elders in deze editie van Lift.
Op het web pgcp.co.uk - Deze ietwat spartaanse website heeft het volledige overzicht van wedstrijden wereldwijd. airtribune.com - Veel wedstrijden waarbij gebruikt wordt gemaakt van live tracking kun hier je live volgen en naderhand terugkijken en uiteraard de uitslagen zien. De wedstrijd die Fons vloog kun je bijvoorbeeld volgen als je bij ‘Past events’ klikt op ‘Open Roldanillo 2020’.
Over de vliegstek
Hoe kom ik er? Met het vliegtuig kun je naar Cali, Pereira of Armenia. Vanuit die steden is het ongeveer twee uur rijden met bus of taxi naar Roldanillo. Over het algemeen kun je met de taxi naar de busterminal, waar je een van de vele bussen pakt. Even rondvragen in je beste boerenkool-Spaans.
Overnachten Er zijn diverse hotels en hostels op en rond het centrum van Roldanillo. Daarnaast zijn er diverse huizen te huur waarin je met een grotere groep kunt verblijven.
De vliegstekken De taxi-jeeps vertrekken vanaf het stadsplein, vrij makkelijk te zien. Heb je ze echt net allemaal gemist (een hele prestatie) kun je altijd nog een gele taxi pakken of de regiobus. Ze brengen je naar een van de vele starts: • Aguapanela: de grootste en beste start, relatief nieuw. Kan er druk zijn met een wedstrijd, soms doen ze moeilijk over vrijvliegers, hangt van de wedstrijd af. • El Pico: Steile start op het puntje van de berg, zelfde weg als Aguapanela maar iets verder. Kort en steil. Veel mensen en tandems. • Torre: Volgens mij wordt er zo aan deze start gerefereerd, deze start ligt net onder de elektriciteitsmast op de route naar Aguapanela.
Een stuk lager maar je kunt op een goede dag makkelijk weg komen vanaf hier. De taxi-jeeps weten waar dit is. Je kunt ook de Occidental bus nemen naar La Tulia (dorpje op plateau boven berg), dan kom je erlangs. (Wederom weet de chauffeur waar dit is.)
Slechts plek voor 2 schermen maar verder een ideale start. Een beetje een geheim... • Los Tanques: de oudere start, andere route dan de andere starts. Vrij steil, maar ook prima te doen.
