X
Fifty shades of paragliding with Mr.X
Vloeken in de kerk
Nou daar zit je dan met je goeie bedoelingen. Iedereen heeft het er maar over: dat het een levensgevaarlijke sport is wat je doet en dat je wel goed op jezelf moet passen. Dat doe je dan vervolgens ook braaf, maar toch, een ongeluk zit in een klein hoekje en ook de beste overkomt het: ik struikel tijdens het beoefenen van de levensgevaarlijke sport wandelen en val met m’n knie op een omhoogstaande steen: een ware open oorlogswond is het gevolg waarbij je jezelf eens goed van de binnenkant kunt bekijken. Een aantal ziekenhuisuurtjes en elf hechtingen verder zit je ’s avonds weer thuis op de bank, met je pootje omhoog. Natuurlijk net aan het begin van een prachtige nazomer, waarbij er behoorlijk wat afgevlogen werd. Maar niet door mij. Binnen een week compleet verstijft met je pootje omhoog doet een mens niet goed en alles schreeuwde in mijn lijf om te gaan bewegen. Dus toen ik enigszins kon strompelen door het hoge gras, heb ik een taxi kunnen regelen om het lierveld te bereiken om wat gezelligheid te kunnen opsnuiven, maar nog even niet de frisse wind door m’n haren te voelen waaien. Kijken kijken niet kopen dus. Niet kunnen bewegen is als dansjuf echt je nekslag, maar omdat mijn lijf zo hard schreeuwde om beweging, werd dansen eigenlijk een soort therapie voor mij en al
werkend kreeg ik mezelf weer op de been. Na anderhalve maand was ik er weer klaar voor: ik kon weer vliegen. Maar ja, toen was de mooie nazomer echt veranderd in een koude, grijze herfst. Detavliegen op het water Het vraagt behoorlijk wat van je als je altijd
42
overal vol voor gaat, en dan opeens een poos stil komt te liggen. En voor de val had ik weliswaar twee maanden zomervakantie, maar had ik ook bar weinig kunnen vliegen in Nederland. Gelukkig had ik vlak voor de zomer kennisgemaakt met het windsurfen, ja je weet wel, zo’n surfplank met een zeil er op, het deltavliegen onder de watersporten,