6 minute read
ЛИТЕРАТУРНАЯ СТРАНИЦА Г. Лотоцкая. Стихи
(Лирика)
Облака, облака, облака –В небесах подневольные птицы. Вами правит Ветрилы рука, Вызывая то дождь, то зарницы. Муза Извекова
Advertisement
Шумят дожди в небес оправе, Когда лишь капелькой дождя Лечу в слезах с небес на землю Познать законы бытия… Гузель Черныш
*** Слышу я шум дождя, А за окном темно. Дождь разбудил меня, Громко стуча в окно. Мысли мои не спугни, Теплый душистый дождь. Вот уж зажглись огни… Что же ты все идешь? Землю ли напоить, Свежей водой умыть? Можешь, коль это так, Сколько захочешь, лить. Или же дождь – слеза В сердце, в груди моей… Что ты мне, дождь, сказал, Что напророчил мне? Лей, дождик, не спеша И напои поля. И отдохнет душа, И оживет земля.
МУСУЛЬМАНСКИЕ МОТИВЫ
Проклят тот, кто велений Корана не слышит… Иван Бунин
А потом дал людям все, что есть: Слух и зренье, пищу и жилье. И Господних милостей не счесть Это счастье и добро твое! Вот Авраам готов был перерезать горло сыну, Как вдруг острейший нож ослушался его. И в тот же миг с небес был послан Ангел, Отягощенный необычной ношей. То жертвенного он принес барана, Назначенного вместо Исмаила. И было так. Когда Аллах Всевышний Увидел верность и покорность Авраама, Готового родного сына Исмаила По воле Господа сейчас же в жертву принести, Решил он сохранить жизнь Исмаилу И Ангела послал с барашком для закланья. Вот так возник он, праздник жертвоприношенья, Курбан-байрам священный, благодатный И самый важный день для правоверных, Когда они, собравшись для молитвы, Приносят жертву, чтоб творить добро – Деяние, угодное Аллаху.
Галина Лотоцкая, член Национального союза журналистов Украины
Дәвамы әкиятләр. (Окончание. Начало сказки читайте в предыдущем номере журнала «Дуслык»).
Ишек янында эзләр күргәннәр. – Нинди эзләр бу? – дигән атаман. – Кемдер безнең серне белгәндер, безнеталарга телидер! Ул ишек янына килгән һәм әкрен генә: – Симсим, ач ишекне! – дигән. Ишек ачылган. Караклар Касыймны күргәннәр. Атаман кылычын күтәргән дә Касыймныңбашын чапкан. Фатыйма ирен төне буе көткән. Иртән Гали-баба янына йөгергән. – Борчылма, Фатыйма, – дигән Гали-баба. – Хәзер мин тауга менәм дә, нәрсә булганын карыйм. Гали-баба Касыймның тәнен мәгарәдән чыгарган, капчыкка салган һәм өйгә алып киткән. – Менә саранлык Касыймны нишләтте! – дип уйлаган Гали-баба. Гали-баба Касыймны зурлап күмгән, әмма абыйсының үлгәнен беркемгә сөйләмәгән. Урмандакыргый хайваннарүтергән, дигән. – Беләсеңме. Фатыйма, миңа йортыңны сат, бергә яшәрбез. Миңа да яңа йорт саласы булмас, син дә ялгыз булмассың. – И, Гали-баба, – дигән Фатыйма, – минем йортым – синең йортың. Сезнең белән яшәргә рөхсәт ит. Миңа башка берни дә кирәкми. Гали-баба, Зәйнәб һәм Фатыйма бергә яши башлаганнар. Гали-баба тагын берничә тапкыр мәгарәгә барган һәм күп алтын, кыйммәтле киемнәр, келәмнәрһәм савыт-сабалар алып чыккан. Көн саен ярлы күршеләрен ашаткан. – Мин сезне бай абыем Касыйм акчасынасыйлыйм, – дигән ул. Халык Гали-бабаны бик яраткан. Караклар берничә көннән тагын мәгарәгә килгәннәр. Дошманнарының гәүдәсе югалган, әалтын җиргә таралганлыгынбелгәннәр. – Мәгарәбезгә тагын кемдер кергән! – дип кычкырган атаман. – Кайсыгыз шәһәргә барып дошманыбызны табарга әзер? Иңкыюһәмхәйләкәркеше кирәк. – И атаман, – дигән бер карак, – миннән башка дошманны беркем таба алмый. Тик торганда гына мине Әхмәт Башөзәр дип атамаганнар. – Ярый, Әхмәт, – дигән атаман. – Сиңа бер көн вакыт бирәм. Тапсаң, ярдәмчем булырсың. Тапмасаң, башыңны өзәм. – Тыныч бул, атаман. Кич мине монда көтегез. Ул карак киемен салган, зәңгәр ефәк халат, түбәтәй кигән һәм шәһәргә киткән. Базар әле буш булган. Карт башмакчы гына утырган. Әхмәт Башөзәр аның янына килгән һәм болай дигән: – Хәерле иртә, абзый. Эшкә бигрәк иртә чыккансың! – Нәрсә кирәк сиңа? – дип сораган Мостафа исемле башмакчы. – Мин шәһәрегезгә төнлә генә килдем. Бу шәһәрдә минем энем, бай сәүдәгәр яши иде. Аны күрергә дип, ерак илләрдән килдем. Әмма ул үлгән икән. Хәзер аның туганнарын эзлим. – Шәһәрдә күптән түгел бер сәүдәгәрне күмделәр. Хатыны аны бүреләр талады, ди. Әмма чынлыкта аны үтергәннәр, диләр.