In het atelier | Charlot Van Geert

In het atelier

CHARLOT VAN GEERT

Het kunstenaarsatelier: de plek waar het allemaal gebeurt. De plek waar de kunstenaar inspiratie vindt, koortsachtig werkt en tot rust komt. Welke objecten verzamelt een kunstenaar om zich heen? In deze reeks selecteert Tamara Beheydt voorwerpen uit een atelier en gaat op zoek naar de verhalen erachter. Deze keer: Charlot Van Geert.

De atelierruimte van Charlot Van Geert is een bescheiden kamer in het huis waar ze samen met een huisgenote woont. In normale omstandigheden verdeelt ze haar tijd tussen artistiek werk en een job in een bronsgieterij. ‘Ik vond het niet erg om tijdelijk werkloos te zijn tijdens de coronaperiode’, vertelt ze. ‘Eerst heb ik twee weken rust genomen, daarna had ik eindelijk tijd voor nieuwe creaties en dingen die ik op de lange baan schoof, zoals een nieuwe website.’

Charlot maakt beelden en installaties, waarin ze graag speelt met perceptie. Vaak ontdoet ze gebruiksvoorwerpen van hun oorspronkelijke functie, of speelt ze met de materialen of eigenschappen van een object. ‘Ik maak bijvoorbeeld krukjes in PU-schuim, die eruitzien alsof je erop kan zitten, maar dat is niet zo. Recenter keerde ik het om: krukjes in brons, dat zo gegoten en geschilderd is dat het op schuim lijkt. Of je er nu echt op kan zitten of niet: het gaat me net om die vraag, dat twijfelmoment.’ Aan haar muur hangen enkele waterpassen, in lichtgroen brons. ‘De vormen zijn gespoten in PUschuim en rechtstreeks in de oven geplaatst om te laten gieten in brons. Daarna heb ik ze in een lichte kleur gespoten. Daardoor zien ze er kwetsbaar uit, maar ze zijn loodzwaar. Ze hebben iets droevigs, maar ook veel humor. Dat misleidende, daar word ik een beetje gelukkig van.’ Absurde humor ‘Mijn werk raakt wel aan de grens met design, maar die overstap zou ik nooit maken,’ zegt Charlot overtuigd. Er is een belangrijk onderscheid: de functionaliteit van een object is nooit haar hoofddoel. Zo maakte ze ook enkele lampen en een werkende douchekop. ‘Dat die objecten echt functioneren, is een leuke meerwaarde, maar ze staan perfect op zichzelf, als beeld. Ik hou ervan om te denken dat mensen een sculptuur in hun woonkamer hebben, waar ze graag naar kijken. En dan is het een leuk detail als ze ’s avonds kunnen zeggen: ‘Oh, laten we het licht aansteken’. Een werk kan vele identiteiten hebben.’

‘Ik heb niet één favoriete kunstenaar,’ bekent Charlot. ‘Vaak is één werk dat me aanspreekt voldoende om een boek over een kunstenaar te kopen: van Michelangelo tot Japanse kunst en van Franz West tot Vaast Colson.’ Eén boekje is wel een grote inspiratiebron: ‘Belgian Solutions’, met foto’s van David Helbich. ‘Heerlijk vind ik dit,’ zegt ze terwijl ze erdoor bladert. ‘Het absurde, de humor van dingen die niet kloppen, daar speel ik ook mee. Er staan ook enkele dingen in die ik als student uitprobeerde. Ik heb met alles geëxperimenteerd tijdens mijn opleiding: van een omgekeerde kerstboom tot plakband op de gekste voorwerpen.’ Nineties Charlot haalt ook inspiratie uit het straatbeeld, waar de nineties duidelijk helemaal terug in zijn. ‘Overal zie ik kledij en kapsels uit de jaren negentig: crop tops en twee strakke dotjes. Ook tribal is opnieuw hip.’ De tribal tattoo zoals we die nu kennen is gebaseerd op traditionele, symbolische tatoeages van stammenculturen. Vaak dragen ze een diepe betekenis, zoals een overgangsritueel of een afwering van boze krachten. ‘Er zit veel geschiedenis en symboliek achter. Dat fascineert me. Dus zoek ik er allerlei informatie over op en moet ik er gewoon iets mee doen.’ Resultaat: verschillende uitvoeringen van vormen geïnspireerd door tribals, de ene net heel gepolijst en glimmend, een andere schijnbaar gesmolten en gebogen, amper herkenbaar. →

Moet kunst blijvend zijn? ‘Ik blijf materialen zoeken en opnieuw ontdekken,’ vertelt Charlot. Zo is ze aan het experimenteren met basreliëfs. Op een wassen plankje maakt ze een nieuwe laag was, in een grof reliëf. De bedoeling is om dit met de verloren wastechniek in brons om te gieten en in één kleur te verven. Maar eerst zal ze tests doen in gips met een siliconenmal. ‘Ik zou dergelijke reliëfs graag aan de muur hangen. Dan zouden ze een interessant kleurvlak kunnen vormen, een klankbord waarmee een werk op de voorgrond kan communiceren.’

Ze werkt al langer met kaarsen, die ze kneedt en ombuigt. ‘Ik krijg er veel goede reacties op, maar mensen vragen zich af of ze de kaarsen mogen aansteken. That’s up to you. Dat vind ik interessant om over na te denken: moet het blijvend zijn om kunst te zijn?’ Die vraag naar de sacraliteit van een kunstvoorwerp is aanwezig in haar hele oeuvre. Ook het beschilderen van bronzen sculpturen, zodat het kostbare materiaal niet onmiddellijk herkenbaar is, breekt daarmee.

De meeste kunstenaars maken schetsen van een idee, voor het uit te voeren. Dat is een standaardmethode in bijna elke discipline. ‘Maar nee, dat doe ik niet,’ lacht Charlot. ‘Ik ben heel slecht in tekenen en schilderen. Ik heb het gewoon niet in de vingers. Ik heb respect voor kunstenaars die

er wel goed in zijn.’ Wel tekent ze haar sculpturen als ze afgewerkt zijn. ‘Tijdens productieve periodes maak ik meerdere werken vlak na elkaar. Dan is het fijn om een overzicht te maken. Dat geeft me rust. Ik heb graag orde in mijn hoofd.’

CHARLOT VAN GEERT °1992, woont en werkt in Antwerpen. Studeerde in 2018 af als Master in de beeldhouwkunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen.

Tekst: Tamara Beheydt Foto’s: Evenbeeld