Ommetje met André
Een ommetje in Leidsche Rijn. Ga je mee? Langs stenen huizenblokken of door het park? Laten we vijfduizend stappen doen vandaag en onderweg ook een keer stoppen. Op een bankje of op een terras onderweg. Het eerste 'Ommetje met André'.
#1
De Vlinderhof
We vertrekken vanaf parkeerplaats P1 en gaan het Máximapark in via de Uilenboslaan. Het is nog te vroeg voor een biertje op het terras van Anafora, maar die kant lopen we wel op. Elke keer dat ik hier terugkom, lijken de bomen sneller te groeien. In het begin ging het traag, alsof de vruchtbare klei zich verzette tegen bomen die geen appels of peren droegen. Nu zijn we een herfst of tien verder en ligt er een zacht bladerdek tussen de stammen. Al snel doemt de verroeste uitkijktoren op. Het is één van de zingende beelden in het park. Twee cirkels, appelschillen van Cortenstaal, brengen ons naar boven. Waar eerst geen kind zich mocht bezeren, omdat de gemeente Utrecht ons graag beschermt tegen alles. Nu rennen kinderen van links naar rechts, naar boven en naar beneden. Met en zonder schrammen. We komen hijgend aan op het hoogste punt. We kijken nog net over de jonge bomen van het park heen. Na de uitkijktoren lopen we richting het water. De Vikingrijn. Het is verleidelijk om gelijk de Japanse tuin in te lopen, maar we gaan linksaf langs het zilveren hek van de Koningsboom. De Alendorperweg op. Gelijk weer links en dan over het bruggetje naar rechts. Dat was eerst een wit bruggetje met gevaar, want aan één kant zat geen leuning. Ik heb nog nooit gehoord dat er een kind vanaf is gevallen, maar nu is het veilig. We lopen door het meest begroeide deel van het Máximapark. Waar iets te ontdekken valt. Waar je na zonsondergang eigenlijk niet mag zijn, maar waar de maan je dan langs de dieren kan leiden. Van een fazant of een konijn kijken we niet meer op, maar het zou zomaar kunnen dat je iets bijzonders tegenkomt. De vos? Waar zou die zijn? Officieel is die hier voor het laatst in 2017 gemeld. We lopen langs het water. Over smalle onverharde paden aan de rechterkant. De spannende route. Voor ons doemt het silhouet van de brug op die op de fiets alleen met een lange aanloop te halen is. Op een skateboard naar beneden is veel leuker. Rechts zien we één van de andere zingende beelden. Alsof er tien jaar geleden een auto-ongeval is gebeurd dat nooit is opgeruimd. Zwartgeblakerd. We gaan rechtdoor, steken het fietspad over. Via het doorgaande pad bereiken we de Vlinderhof. Rechtsaf. Een wereldberoemde oase in Utrecht. De enige echte tuin tussen zoveel beton en asfalt. In Leidsche Rijn hebben we geen vrijstaande huizen, maar losstaande woningen. Waar je alsnog in de soep van de achterburen kijkt tijdens de zomerbarbecue. Van elke tuin is een flinke strook afgeknipt en gedoneerd aan het Máximapark. Wat een goed plan! Ga met je billen op de grastribune zitten of zoek een bank op. Kijk om je heen en ruik. Het is lente en er gebeurt nu zoveel. Vlinders, bijen, hommels, vogels. Tientallen vrijwilligers hebben het zo netjes gehouden. Wat een helden. Tijd voor de terugweg. Neem de trekpont en ga dan rechtsaf of keer om en wandel ongeveer dezelfde route terug. Als je op de terugweg niet verdwaalt, blijf je ruim binnen de vijfduizend stappen. Maar met minimaal zoveel indrukken. Tot het volgende ommetje.
André
foto’s: André
LRM | 49
