We duwe Misschien heb je meegekregen dat onze uitvaartonderneming 25 jaar bestaat. Dat is een serieus lange tijd en daar zijn we trots op, maar ik wil hier niet terugkijken op 25 jaar verlies en verdriet. Dat is ons werk. Nee, uit al die levensverhalen die langskwamen popten soms kleine juweeltjes op: de onbevangen reacties van kinderen. Zonder gêne en nog onbelast met taboes rondom de dood. Onvergetelijk vond ik het jochie dat tijdens het speelkwartier onze passerende rouwstoet in het oog kreeg, naar het hek kwam gerend en met zijn gezichtje tussen de spijlen de onverstoorbare pastoor toeriep: “Wie is er naar de hemel gegaan?” Ik herinner me de dochter, negen jaar en enig kind, met wie ik samen met haar moeder op bed zat om de net overleden vader te verzorgen. Dat was heel intiem en creëerde een sfeer voor een open gesprek. Ze vroeg me het hemd van het lijf over wat er allemaal met haar vader ging gebeuren. Toen ik haperde en uiteindelijk stilviel bij de uitleg wat er in de crematieoven plaatsvindt, maakte ze zelf mijn verhaal af met de nietsverhullende maar voor haar vanzelfsprekende opmerking: “Daar wordt papa dan gebakken.” Voor haar een logische en acceptabele conclusie. De moeder en ik hebben het zo gelaten. Té lief was het gebaar van de kleinzoon die samen met zijn tweelingbroertje uitleg kreeg over de as van opa. Oma haalde de zak met as uit de doos en vertelde dat het opa Piet was. Die wilden ze wel even vasthouden. Een van de jongens drukte de zak met as tegen zich aan en zei met vertedering: “Ach... opa Piet.” Van een iets andere orde is het verhaal van de kleinzoon die verteld was dat ze met elkaar oma zelf gingen dragen bij de uitvaart. Hij zag de rouwkaart maar was niet helemaal thuis in alle bijbehorende termen en vroeg verbaasd: “We zouden toch drage? Hier staat dat we duwe.” In verwarring gebracht door de vermelding onder haar naam dat zijn oma weduwe was…
Narda Delhaas
Dit is de laatste column van Narda voor LRM. Amenti Uitvaartverzorging heeft vanaf ons allereerste nummer een bijdrage geleverd aan LRM. Dank daarvoor en voor al je mooie, ontroerende columns, Narda!
