Στράτης Παρέλης, Στεντόρεια by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ… ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

ISBN: 978-618-5256-08-1 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Παίρνε λίγη απόσταση από τα γεγονότα κι αν είναι να τα ξανακρίνεις βυθίσου στο γλυκόπικρο φως του απεμπολημένου εγωισμού σου. Σκέψου και δόξασε. Δεν σου δίνει η ζωή ακριβείς διαστάσεις, σε αφήνει να φανταστείς, να μαντέψεις ενίοτε, να ονειρευτείς πάραυτα τις πολλές αποχρώσεις της και να σκηνοθετήσεις το ουράνιο τόξο που θα βγει μετά από την αναπάντεχη βροχούλα. Χρώματα ζήλεψε- την παθιασμένη θερμή μουσική τους! Ψάχνε αέναα και κάπου θα καταλήξουν οι αναζητήσεις σου: υπάρχει ορίζοντας που χαίρεται, με όλα τα ποιητικά εφόδιά σου, να σε φιλοξενεί..

Ακμάζω· οι σιωπές μου είναι ίντριγκες δολιοφθοράς· από παντού με αλώνουν- δεν μνησικακώ· δέχομαι το πικρό όπως θα δεχόμουν και το γλυκό- αρκεί να είναι μέσα μου θαλερά τα αισθήματα και να καταφέρνω να κινώ τα νήματα του βιοπορισμού. Απλά έχω ανάγκη να ξεκλέβω λίγο χρόνο να συνομιλώ με την ψυχή μου. Να διαβάσω, να ακούσω μουσική, να αυτοθεραπευτώ. Η γραφή συμπληρώνει την σκηνή και την εικόνα. Ομολογώ εκείνα που δεν θα μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Ποιώ γιατί η ανάγκη μου το έφερε..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Φωνή εν της νυκτός την υποψία.. Έπλασα την φωνή και μου εχάθηκε η φωνή Ξεστράτισα Μια λιακάδα με έθρεψε- ω φως Που έψαυσε τα ήσυχα νερά και έζησα αλλιώς την βαρκάδα! Η μέρα λούστηκε αιωρούμενες αλήθειες και του λεξιλογίου οι αρετές υπήρξανε πριν τις ανακαλύψω. Παλαιόθεν. Ο επικός βαρκάρης με οδήγησε ως την σκιά. Όσος κόπος τόσος θάνατος. Πουθενά που φοβήθηκα. Στύλωσα το αυτί: παντού ησυχία. Σημείωσα τις λέξεις μου στο βραδινό αέρα που, όπως τετράδιο, ξεφύλισσα προτού το ηλιοβασίλεμα κλέψει τον νου μου και αγαπήσει τα που κούρνιασαν πουλιά..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Αγρύπνια… Αυτή ήταν μια αγρύπνια που, ύστερα, έγινε βιολί και μετά μουσική, που διαχύθηκε μες τον αέρα. Στα βαθιά των κυπαρισσιών, στην ησυχία των κοιμητηρίων, εκεί όπου, έχασα έναν φίλο και τον φιλοξένησα όλες τις νύχτες στα όνειρά μουο γλαφυρός αέρας κατατρόπωσε την θλίψη, γεννήθηκαν λόγια, μοναξιές ευφραντικές, ίσκιοι που μεγάλωσαν τους άλλους ίσκιους, πάνω στο ασβεστοχρισμένο κράσπεδο και κάτω από το κραταιό φεγγάρι. Αυτή ήταν μια αγρύπνια που γεννήθηκε από αισθήματα, από της τριανταφυλλιάς το ώριμο άρωμα, από την αγάπη που σου ‘χα και μου ‘χες..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Αιωνιότητα της μιας στιγμής… Στιλπνό φεγγάρι μεταξένιο Ακίνητο στην θάλασσα του ουρανού Και οι ψαρόβαρκες που λίκνισαν κορμάκι ως την προκυμαία Καημός. Νερά που μίλησαν και άλλα που σωπάσανε για πάντα Κορίτσια λυρικά σ’ ονειρικό ντεκόρ Γλυκό αεράκι περισπώμενο στην λήγουσα, γλυκό αεράκι Που φούντωσε μες την αυλή μου τριανταφυλλιές. Σε ακολούθησα νύχτα ως τον ημέτερο πόλεμο Άκουσα τα εμφύλια πουλιά σου Στο αναγνωστήριο του ουρανού μυριάδες άστρα που σκορπίσανε Το άλφα το ωμέγα και το τσουχτερό φωνήεν σου.. Συνωμοσία… Κοιμούνται στον ίσκιο των φύλλων, ήσυχα γατιά που δοκιμάσαν τις αταξίες τους πάνω στα πεζοδρόμια της ιστορίας. Φεβρουάριος περιστερώνας. Μίγματα νόησης και αέρα καθιζάνουν μες το μεσημέρι και κάνουν να φαίνεται πιο συναινετικό το τοπίο. Ψηλά ανεμίζουν σημαίες ιδεών και κακοτράχαλος γίνεται ο αιώνας. Λες και πάλι συνωμότησε ο κακός μας εαυτός να μην προφυλαχτούμε από μας ακόμα τους ίδιους.. 10

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μνήμη κάπου… Συγκρατημένα γαλάζιος ο ουρανός επιστρέφει νουθεσίες που ξεστόμισες Ενώ από τα μάτια σου δάκρυα τρέχουν και μοιάζουν κουφέτα Του αρραβώνα με την θλίψη που σε κέρδισε- Κι ενώ είσαι παντού, γυάλινη είναι η απουσία σου Γυάλινα τα ψιθυριστά τραγούδια που είπες Και όλα θρυμματίζονται κάτω από το φως μιας φλεβαριάτικης λιακάδας Που έσμιξε το μέλλον σου με του παρόντος τον διαξιφισμόΣε συναντώ μυστικά, με τρόπο που κανένας δεν ξέρει, Μια σπίθα αξίζει όσο μια φωτιά, το ξέραμε τότε, Όλα έπρεπε να φαντάζουν αλλιώς, ήτανε ένα παράξενο παιχνίδι Να μην καταλάβουν οι άλλοι το πάθος μας, να ακροβατούμε Στην πραγματικότητα μιας καλοακονισμένης μαχαιριάςΌμως ο έρωτας δεν αργεί, ο έρωτας είναι αψιμαχία με τον θάνατο, Φιληθήκαμε πίσω από το ντροπαλό βράδυ, εκεί που σε άγγιξα και τσιρίξανε Όλες οι αθωότητες, να τότε Που δεν ήρθε πρωί, να τότε Που ακινητούσε ο χρόνος να κάνει σεγκόντο Στο πάθος που είχαμε, στο κορμί, στο φιλί..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Ακολουθίες… Μικρές ανακόλουθες ακολουθίες Όταν κυνηγούν τα πουλιά να λουφάξουν Μες τα φυλλώματα, Μικρές επιτυχείς δραπετεύσεις Των κυνηγημένων, των απελπισμένων, των μικρών Που θέλησαν ένα μπόι ψηλότερο Κάποια στιγμή που έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα Οι δαίμονες που μας κυνηγούν Όπως στα παραμύθιαΑήττητα ηττημένοι μένουμε πίσω απ’ τις οθόνες Μαχόμενοι για κάτι ακαθόριστο που σκουριάζει Όπως οι επιδιώξεις μας Όπως αυτή η μέρα που, ευτυχώς, την έσωσε η λιακάδα της Και αγκιστρώθηκε στον νου, σαν μια νιφάδα του χιονιού που, σύντομα, θα λιώσει…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μνήμες… Ένα φιλόσοφο πουλί μες τον αέρα Πετά και γίνεται φλοιός του άμετρου ουρανού Και στων κορφών το ροδινό λοφοσυνάντημα πιο πέρα Η μέρα γράφει ιερές κι αρχαίες επωδούς Παίζει το φως με τα διαμάντια όλων των ήχων Και τις εικόνες που προσέχω μου κινά Φλύαρο φως αδούλωτο, κορμάκι όλως των πόθων Μετρά την γης και μπρος στα μάτια μου αρχινά Χορό να εξυψώσει κι άλλο τις μυρσίνες Στο πρώτο χάραμα τα πάντα είναι καθαγιασμένα ερωτικά Κι έχω κρατήσει από σένανε δυο μνήμες Από εκείνα που ποτέ δεν ξεθυμαίνουν τα φιλιά..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Συνειδησιακό άνθος… Πού δραπετεύουν οι νότες, ενώ ψάχνω στην παρτιτούρα της άνοιξης, αόριστα δώρα; Η ψυχή σου κυνηγά ανεμόμυαλες πεταλούδες. Δράττομαι της ευκαιρίας να μοιράσω ψιθύρους στον αφρόντιστο Φεβρουάριο. Θύμωσα αλήθεια με την σιωπή. Αυτό-κλήθηκα, αυτόμίλησα, εξιλεώθηκα διανέμοντας το προσωπικό μου φιλόπτωχο χάος. Αναγνώθω χίμαιρες, σαν πάντα, καλλιεργώντας λουλούδια γλαφυρά που τρέμουν κάτω από τον ήλιο που θέλγει. Των ποιημάτων μου η ταξιαρχία, εύοσμο ρήμα που χορογραφεί επάνω στην σκηνή των αποκαλύψεων..

Πορτρέτο.. Ωραίο μουτράκι! Σαν να μου φανερώθηκε για να αποτυπώσω αθωότητες μέσα στην μέρα. Και του προσώπου σου οι αγκύλες, φωτεινά σχήματα ενός ώριμου μήλου που μου ευφραίνει τον ουρανίσκο απολύτως ενταγμένα σε ένα φιλί..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Λες… να πρωταγωνιστούμε από λάθος στην πραγματικότητα; Ποιός ορίζει τα δρώμενα και ποιός μας σπρώχνει στην σκηνή; Σωρός εγκλημάτων για να -με αγωνία- εγκλιματίζεσαι σ’ αυτό το θέατρο που λείπουνε οι θεατές να σε χειροκροτήσουν. Θα φύγει καθένας μας από αυτόν τον κόσμο με τα παράπονά του. Κλαίμε βουβά- σε ποιόν απευθύνεται ο πόνος; Και τα ποιήματα Είναι τροφή για μνήμη που πονά. Και τα ποιήματα Είναι ο σπόρος μιας χαράς που λείπει..

******************************** Τα νύχια της η βροχή και γδέρνει την φινέτσα της νύχτας. Κανείς δεν με ρώτησε αν συμφωνώ. Όλα ερήμην μου συντελούνται. Είναι σαν να αναγκάζομαι να ζω την πραγματικότητα απ’ την ανάποδη. Σαββατόβραδο απ’ αιώνων. Μου ανήκει κατά το ένα μέρος του: εκείνο που το ξεπλήρωσα με την μελαγχολία μου απόψε. Ας είναι! Πληρώ τις προϋποθέσεις να κοιμηθώ λυπημένος και να ξυπνήσω αισιόδοξος..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Δισταγμός.. Ψηλαφίζω βεβαιωμένα και -ανάμεσα σ’ αυτά που αγγίζω- λείπουν οι ευαισθησίες που άπτονται του φωτός- να αναπάντεχο! Τα αθροισμένα φωνήεντα λάμπουν στον ήλιο και μια μικρούλα λεμονιά, δίνει το χαμογέλιο της ενέχυρο να ξορκιστούν οι διαβόλοι. Πού θα πάει, θα έρθει η Άνοιξη! Θα μυρίσουν ευθυμία τα περιβόλια και ο αέρας θα κανοναρχεί να στεφανωθούν οι κοπέλες με τα στεφάνια άλλων θρησκειών. Όπως διαβάζω μες την απουσία, κάποτε, λύπες φτηνές που υποσκίασαν και, δεν λέει να φανεί, το ποίημα..

Ακλόνητη προσωπογραφία… Ένα θολό πρόσωπο πίσω απ’ το αίμα της μνήμης, μια νοσταλγική διάθεση, αέναα που κινείται προς τον έρωτα, Και η εικόνα σκηνοθετεί την σκηνή ενός μονόπρακτου όπου εγώ λείπω κι εσύ λείπεις ακόμα όπως ο στίχος προβάρει επάνω σου το ρούχο μιας συντριβής να ζούμε με αισθήματα ξεθυμασμένα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Σαρακοστή… Ανακοινώθηκαν οι εμμονές του φεγγαριού· Τυμβωρύχοι ονείρων έτσουξαν τα δροσερά κρασάκια τους στον ολοστόλιστο προθάλαμο της Σαρακοστής· Πριχού ο αέρας με ευνοήσει να πετάξω λυρικό αετό· Πριχού εγώ ο ίδιος να γίνω ίδιος εγώ· Κρασοκατάνυξη στο τραπέζι της κεφάτης παρέας· Στόλισε τα μαλλιά σου κορίτσι μου- ανήκουμε σε ένα κόσμο που κινείται επί σκοπόν· Μην πάρεις σοβαρά τον θάνατο- ζούμε σε παραμύθι που χορογραφούν οι πόθοι μας και το γεμίσαμε άγουρα πάθη..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Αν… Αποφασίζω θάλασσες και με ευνοούν οι μέρες που, ξεθυμαίνουν μες την αγρύπνια μου, μέχρι να γίνω εντολοδόχος της άνοιξης, ένας ορκισμένος εχθρός του κάθε δολερού χειμώνα. Αποφασίζω ιερότητες που εκλείπουν, ναυμαχώ στα βαθιά του ουρανού, κληρώθηκα να εμμένω στο κόλπο το δύσκολο, στην μυητική αισιοδοξία μου. Αν δεν ήσουν δίπλα μου, κάθετο ρίγος της αστροφεγγιάς, αν δεν ήσουν δίπλα μου οριζόντιο πάθος της λέξης, αν το λεκτικό μαχαίρι δεν με μάτωνε συνέχεια, αν… θα ήμουν μια σύμβαση ληγμένη με του θανάτου το ανεξίτηλο έντονο χρώμα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Σκέψεις… Κυανό ρήμα Σημαντικό και ασήμαντο Κι από μέσα σου φεύγουν πουλιά ΚυνηγημέναΈκφραση πάνω στην κόψη του μαχαιριού Έκφραση ζητώντας την ελευθερία τηςΚόμπος που λύθηκε, κλάμα, σπαραγμός, Όλα αλλάζουν, η ζωή σε πολιορκεί, Κράτα τον εγωισμό σου στον τρόπο που θέλεις- αλλιώς Όμως αποφασίσανε τα γεγονόταΚινήσου περίτεχνα- σαν να χορεύεις Πάνω στον πάγο Στο μεσημέρι Στο απόγευμα Εκεί όπου συντάσσονται οι σκέψεις σου και είναι Τυφλά στρατιωτάκια που θα καταπιεί ο βάλτος της έριδας..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Της ρίμας τρόπος και τροφή… Αυτά που ήταν ψέματα με γέμισαν με αίματα Και ό,τι ήταν άκαιρο με έκανε παράταιρο Ήρθα εδώ κι ήρθα εκεί πλάνητας με χωρίς σκουτί Σε γνώρισα με γνώρισες και σ’ όλα με ξεχώρισες Μάτια μου μάτια μάτια μου έγινες τα παλάτια μου Σου έδωσα μου έδωσες και σ’ όλα σου οφείλω Πόσα φιλιά να είχαμε και σ’ όλα να υπερείχαμε Όπως γερνάμε να μπορείς αλλιώτικα βαθιά να δεις Στα μέσα μου στα έξω μου και να με συντροφεύεις Σε κείνα που έχω στα καλά στα δύσκολα και στα πικρά Να μείνουμε αστέρι μου ως μες το μεσημέρι μου Αγκαλιασμένοι όμορφα και αιώνια φιλιωμένοι..

*************************

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Και για τον Χρόνο καμία αίσθηση και για τον κόπο. Μόνο να κινώ τα νήματα μιας αόρατης συνδιαλλαγής και γίνονται όλα εφικτά τα περίεργα: θηρεύω αγρύπνιες από εκείνες τις ξακουστές που ο νους δεν τις βάζει και κυνηγώ μια ελαφίνα ονειρική, αυτήν που άκμασε επάνω στα αψηλά βουνά των ψευδαισθήσεων. Πόθος και τρόπος, γαλάζιοι.

Άνοιξη… Από τας εικόνας άρξασθαι, από τας εικόναςΚι είναι μακρύς ο δρόμος απ’ την υπομονή έως την λυρική ευθύτητα- ω ναι. Αντιπαραβάλω μηρυκασμούς ελπίδων σε ακούραστες απογοητεύσεις. Φεύγω απ’ όπου έρχομαι κι είναι η παρουσία μου ανήκεστος απουσία. Να σου προσφέρω ένα συγκλονιστικό τριαντάφυλλο όταν όλα γύρω σου θάλλουν υπονοώντας την επερχόμενη Άνοιξη..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Λάβαρα.. Λάβαρα που ανεμίζουν μες το πουθενά, παντιέρες πολύχρωμες, όπως ιδέες που τσούζουν, αφαιρετικά μες την επικράτεια του γαλάζιου, κυκλώνουν την ψυχή εμφυσώντας της του θάρρους το μέλι, και, ύστερα, το μεσημέρι γίνεται κοίλο, όπως για να φιλοξενήσει τραγούδια του δήμου, πολυδύναμα, γραμμένα επάνω στον φλοιό των δέντρων και μες την ντόμπρα σιωπή, κάτω από τον ίσκιο του πλατάνου, αεί που τα απαγγέλουν αδέκαστοι ποιητές- α Ρούμελη, α Κύπρος, α Θράκη, α Ήπειρος, α Θεσσαλία α Ελλάδα μου απανταχού και αχ! ******************

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ανθίζει όνομα μέσα στις προσμονές κι εγώ σε περιμένω πίσω απ’ το κλειστό παράθυρο, στην κάμαρα όπου ακούγονται χαχανητά παιδιών που παίζουνε στον έξω δρόμοτότε που είναι απόγευμα και η καμπύλη των βουνών κλονίζεται κι ανάβει από το λιόγερμα, σαν χρέος που δεν μπόρεσε να ξοφληθεί.. ************************

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Ύπνος… Βύθισμα αργό στον ύπνο, τα βλέφαρα θέλουν υποταγή, μετά έρχεται το φεγγάρι και νοστιμίζει αυτήν την νύχτα που έντυσε τα πάντα με την σκοτεινή μπέρτα της. Ένας συριγμός από φίδι που σέρνεται μες την χλόη και η ανησυχία των πουλιών ‘πα στα κλαδιά. Γλίστρημα μες το έρεβος, ανάσα ήσυχη. Μετά έρχεται το όνειρο. Φως πέφτει επάνω στις πλάτες των επιθυμιών. Οργανωμένο απωθημένο. Σκέφτομαι πια νωχελικές γραφίδες που μου έδωσαν το ποίημα σαν ήρθε το πρωί κι η γαλαρία του όρθρου γέμισε πρωτάκουστα κελαηδίσματα πριν ξημερώσει και λουστούν όλα στο φως.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Εργάτες… Καθημερινότητά μου, επιδερμίδα μου της επιδερμίδας, συνήθεια, αναπνοή μου. Στερεώνω σκέψεις, δημιουργώ μια πυραμίδα αινιγμάτων, αγωνίες στερεώνω πάνω σε κάτι που δεν λέγεται. Τι μετέφρασα από την χάρη των ρόδων; Επικό κατάντησε το απόγευμα· έσκαψα μέσα του· χρυσάφια βρήκα λυρικά· σε συνάντησα αναγνώστη του μόχθου, εργάτη σε συνάντησα με την αναμμένη σαν ήλιο καρδιά σου. Πίκρανε η ζωή- ξέρουμε να την γλυκαίνουμε εμείς, εμείς που τολμούμε αγωνίες και φιλότιμο πέρα για πέρα όταν τα φιλοχρήματα τομάρια κάνουν την εικόνα του Ανθρώπου να μοιάζει μιαρό κάτι που στην ύλη και μόνο υποτάσσεται..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Ερωτική Άνοιξη.. Γεύσου την θηλή της μέρας καθώς της ηδονής το δώρο σου παρουσιάζεταιΓλυκύ ιερό γάλα Στον ουρανίσκο κι ακόμα Ο ήλιος καλά κρατεί, Πεταλουδίτσες αμάραντες πετούν μπρος στα μάτια σου, Ο αέρας σμίγει τα τρυφερά κλαδιά του Μαρτίου, Είσαι η παλλακίδα που ανάθρεψε το φως, Μεταφράζω το πάθος σου, Μέλι στα στήθη σου, στην ματιά σου καθάριο άπεφθο μέλιΤην Άνοιξη που πλησιάζει μετρώ, ταχύνω το βήμα μου, επιθυμώ αγκαλιές τις δικές σου..

*************************** Χρόνια ψυχικάΑνάμεσα σε πικρές μέρες και σε σφουγγοκωλάριους που παίζουν την μοίρα στα ζάρια αντιγραφή ενός θανάτου στα κατάστιχα, μοίρασες την λύπη και σου περίσσεψε ενός παιδιού η αισιοδοξία που πλέει σο μικρό ρυάκι και σε κάνει- ευτυχώς- πιο φωτεινό· σκηνοθετήθηκε το ποίημα απ’ τον ρου που σε προδίδει και πονά· Σαββάτο ξύπνα μες την βροχερή μέρα και ντύσου όσα κουρέλια της μελαγχολίας θα απεκδυθείς..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Κραυγή… Όπως μπαλώνω κάτι που με εγκατέλειψε διαπιστώνω απείθεια, διαπιστώνω να χωλαίνει η πειθώ μου, δαγκώνει τον ορίζοντα η μέρα, κάτι φαιά συναισθήματα πατούν και πλατσουρίζουν στα ρηχά του νου μου- μεσημέριασε; Βγήκε ένας άτονος ήλιος, Του Μαρτίου το γέννημα, Άθροισα την συμπόνια μου και με περικύκλωσαν λέξεις Όχι από κείνες που ήξερα, από αυτές Που η απόχη ενός ψαρά μαζεύει, Τις κοίταξα- με εγκλώβισαν Πολύχρωμες, είν’ η αλήθεια- τόσο χάος Φυλακισμένο μέσα σε μία κραυγή Όπως αυτή η ώριμη, της θάλασσας..

****************************

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Πάθη συνέταξε η μέρα και στα πάθη ενέδωσεςήρθες από αγέραστο φιλί, ντεραπαρισμένη μες σε πόθο που δεν και θα λέγεται, ερμηνεία να δεις η ζωή, ερμηνεία των μελαγχολικών κανόνων, πού εγκατέλειψες την ύλη και πού αυτή δεν τα έβγαλε πέρα με σένα;σε γνώρισα: οδηγήτρα των λόγων που θα καρφωθούν στην φιλέρημη νύχτα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ομολογία πίσω απ’ τις επάλξεις της Ποίησης… Οι ρόλοι που μου δέθηκαν, ερμηνεύτηκαν κι απ’ την λύπη μου ακόμα· Είναι που ομονοώ με άνθη που συσκέπτονται με την Ομορφιά σε ευανάγνωστους, μετέωρους κήπους· Ένα υφάδι μυστικό κανοναρχεί πίσω απ’ τις επιδιώξεις μου· Είμαι όλων των πλασμάτων ο ουραγός, ένας που συναισθάνεται πού πάει να τον εγκλωβίσει ο κόσμοςΤραγανά φωνήεντα ρέουν στον ουρανίσκο μου- α γεύση Ημίγλυκη, πεμπτουσία Αιθέρια του λαμπρού φεγγαριού! Ποιώ γιατί η ανάγκη μου είναι ανάσα και οι λέξεις μου ανάγκες περιποιούνται..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Ο απώτατος πάντα εσύ… Πιο γρήγορα κι απ’ ότι υπολόγιζα Το τοπίο με αφομοιώνει, γίνομαι Λίθος και της σιωπής. Κράτησα το σύννεφο, ο αέρας Έπλυνε τα πλεμόνια μου, καιρός Να ανασάνω βαθιά, ξεστομίζοντας Την ανεμώνα της έμπνευσης. Δέχομαι ένα ένα τα επιχειρήματα: Είμαι γαλάζιος, είμαι Λευκός, πορφυρός, κατακίτρινος- έχω Οσμιστεί την τσικουδιά της ερημιάς- δες με: είμαι Ο απώτατός σου εαυτός κι ο που δεν τόλμησες ποτέ να ενσαρκώσεις..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Τα σχήματα… Τα σχήματα κληρονομούν τις εντάσεις των χρωμάτων, κινητά Χαρούμενα καταφύγια της εναλλαγής, όταν Ασπρίζουν οι μέρες κι ο ήλιος αινιγματοποιεί την διάσταση, αφήνοντας Μια γεύση μέντας μέσα στα κλειστά σύνορά τους. Τα σχήματα Μπερδεύονται με την επική ησυχία, μεταμορφώνουν Το ακούραστο δίχτυ των φανερώσεων Σε κάτι απλό, εύληπτο, που το μαθαίνουν απ’ έξω Καθημερινοί άνθρωποι, άνθρωποι που συνήθισαν να αμφιβάλουν, τότε Που οι σελίδες της γραφής αφαίμαξαν ό,τι μπορούσε να ειπωθεί και έγινε Μία διαφάνεια που χώρεσε εντός της όλα όσα σκηνοθέτησε η οικουμένη..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Πάθη… Ο μύθος φορτώνεται στις πλάτες της ανάγνωσης- μ’ όποιον τρόπο αυτή εννοείται είναι δασκάλα την ακολουθούν διψασμένοι μαθητές· Επανάληψη αισθημάτων, αρχέγονο παιχνίδι των αισθήσεωνΤο δύσκολο εύκολο γίνεται, το φως αρκεί για όλους τους εγωισμούς· Ανατροπή στα προσδοκώμενα, ανατροπή των ανατροπών: Η Τύχη διοικεί τα στρατεύματα των εκπλήξεων- αν δεις Μακριά, το Στιγμιαίο πάντοτε νικά την επιφορτισμένη επιθυμία μαςΞακουστά φωνήεντα ποιημάτων κρατούν το ίσιο στην γλυκιά ψαλμωδία των παθών..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Εσύ.. Ο χαρακτήρας σου είναι ρωγμή στην ιστορία των άστρων· Ψαλμωδείς άγρια φύλλα ευκαλύπτου που μαλώνει με του αέρα τις ριπές· Στεντόρεια- σαν Να γράφεις την βίβλο των ανυποχώρητων, Απόλυτη όταν η ζωή σε πολιορκεί, Δίκαιη όταν ο κόσμος σ’ αρνιέται, Ράβεις και ξηλώνεις το ύφασμα των μυστικών που δεν ομολογήθηκαν..

Φιληδονία των καιρών… Άξια λόγου τα άνθη και στα φύλλα επιδέξια γραπώνονται, αναζητώντας επίγεια χαρά, όταν το φως δεν τα εγκαταλείπει και το φιλήδονο αεράκι μπάζει μνήμες στα ρηχά απόψε του νου μου. Μπελάς οι ηλιαχτίδες: καρφιτσώνονται χαμηλά, στον καιροσκόπο καμβά των πόθων. Κι αρχίζει μια σωτήρια ηδονή, τεθλασμένη μες τα επιφωνήματα, παρακάμπτοντας το συντακτικό και φέρνοντας το ποίημα προς την λαύρα ορατότητα. Υπάρχεις τότε- υπάρχω… Μένουμε εδώ που οι συγκατοικήσεις είναι αίθριες και εύκρατο είναι το κλίμα των καιρών..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Χουζούρι.. Φιλότιμο έδειξαν οι ώρες: άντεξαν να μείνουν κοντά μας πειθήνιες, σχεδόν υποτακτικές, ξορκίζοντας τις φοβίες μας. Ανατράπηκαν όλα: οι ελπίδες ξαναγεννήθηκαν, ζωγράφισα με χρώματα την ζωή μέσα μου τυμβορυχώντας μέσα στην ανάγκη. Μετά, συνέτρεξαν λόγοι να μείνουν ευανάγνωστες οι ουτοπίες και, τις ακολουθήσαμε χωρίς πολλά ερωτηματικά- σαν να ‘χαμε για όλα και τους άλλους δασκαλέψει. Βράδιασε. Έφθινε η Κυριακή. Μια ζάλη απ’ την κούραση αναρριχήθηκε στα μέλη μας που μάργωσαν και έγειρα μ’ ένα βιβλίο στα χέρια να με βρει χουζούρι του ύπνου του κλεφτού..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Χορεύτρια… Χορεύτρια αναδύεσαι από τα σκοτεινά παιχνίδια της νύχτας και μες τον υπερφίαλο χρόνο κανονιοβολείς το πάθος που αρμόζει στης ψυχής σου τον κίνδυνο Υπερσυντέλικη, στεφανωμένη με φωτιά, δασκάλα του πόθου, ιερότερη χίμαιρα Ζητάς την σκηνή του φόνου, όταν και το που ζεις βάσανο είναι, μύθος θα συνοδεύσει τις πράξεις σου, πώς να σε πω που βγάζεις ήχο κοσμογονικό και οικουμενικά στοχάζεσαι; Οργανάκι των φιλήδονων σκιρτημάτων, κορμί της μίας Άνοιξης, λυσσαλέο ούτι των οργασμών, ανέγγιχτο και πορνικό κορμί που πάνω του ιερογλυφικά χάδια αθροίζει η μοίρα..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Πουλιά… Αποτυπώνονται αδρά επάνω στον φλοιό των δέντρων και, στην ουσία είναι πουλιά που, αποδημούν κατά τα μέρη του αρχέγονου φόβου. Η νύχτα τα κυνηγά, σπινθηρίζουν καθώς πετούν, η καρδιά τους χτυπά μανιασμένα, ανήκουν στην Τόλμη. Τα ζωγραφίζω μέσα στις ελπίδες μου, πάντα θα είναι η ανατροπή όσων περίμενα, με νικούν, μου αρέσουν γιατί είναι ο εαυτός που δεν μπόρεσα, είναι η Νίκη που με μαγνητίζει πάντα. Είναι η παρηγοριά μου- εφαρμόζω την ψυχή μου στην πτήση τους- με δικάζω και με αθωώνω ταυτόχρονα· ταυτίζομαι και είμαι ο αποδιοπομπαίος ουραγός που από σύμπτωση μπορούσα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Προ των πυλών… Η άνοιξη θα μοιραστεί σε μερίδια μοσχοβολιάς αλλά και πάλι Σκέφτομαι βυθισμένα πλοία, αυτά Που ο αιώνιος ύπνος των ναυτών τα καθιστούν Ναυαγισμένες σκέψεις κάτω από μια πρωτογέννητη ευδία. Η θάλασσα μιλά, η θάλασσα καγχάζει, Σούρουπα μένουν πίσω και αναγγέλλεται η αυγή Με την φυσιογνωμία της του όρθρου. Κάπου Σ’ ένα τοπίο που δεν έχει σημασία· κοντεύω στον κίνδυνο, Αφήνομαι στην υγρασία των αισθημάτων, Ο αέρας πλέκεται γύρω μου, Είμαι μοναχός και είμαι στο πλήθος, Είμαι χαρούμενος και λυπημένος, όλες οι αντιφάσεις με σουρώνουν, σαν Ένα φρούτο που αποξηραίνεται μες τον αέρα και ο ήλιος Πίνει το νέκταρ του..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Ο χρόνος των αντιφάσεων… Εξουσία που έχει ο Χρόνος και κόμπο δένεται-λύνεται, χωρίς Να μπορέσεις να καταλάβεις και κάτι. Ωδικά είναι τα φυτά και τα ακούς που μελωδούνε Νύχτα που και που περπατάς εξουσιάζεσαι Από του φεγγαριού τα άπονα αγκίστρια. Λες, λέω, λέμεΜπορεί και να αντιμετωπίζουμε με δειλία πόνου τα πάντα· μα η ζωή Απαιτεί αρχέγονα, τελεσίδικα θάρρη· δεν θα μιλώ Πια για υπερβολές που βολεύουνε, θα μιλώ Για κάτι πάθη που με συγκλονίζουν- όπως να μην στέκομαι εδώ Που στέκομαι, αλλά να ζω Με χίλιες τόσες κι άλλες τόσες αντιφάσεις..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Αστοχία… Ω χαμόγελο ρείθρο, πάθος δημητριακό, επάνω σου γλιστρούν τα στεντόρεια λόγια και ο ύμνος ακούγεται των ανοιξιάτικων συγκλονισμών που ιδρωμένοι τρέχουνε μες τα λιβάδια των οράσεων. Έρχεται η Στιγμή των στιγμών και ακούγονται οι σάλπιγγες της επαγγελίας. Αράγιστος παραμένει ο ουρανός. Γλαφυρός ήλιος τσούζει επάνω στια στάχυα και ο ορίζοντας φλέγεται από μανία χιλιόδοξη. Χαρούμενα τα πεντόβολα των αισθήσεων ποντάρουν επάνω στην πραγματικότητα μαντζόβολες μοίρες. Α ζημιά και διασκέδαση στον νόστο που οδηγεί την ημέρα! Γράφω και οι έννοιες που έρχονται είναι οι έννοιες που λείπουνΓράφω και ό,τι ήθελα να πω ακόμα δεν, αλήθεια, ειπώθηκε…

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Βιρτζίνια.. Να μείνεις εκστατική κάτω από τον ουρανό Που ξημερώνει, αλλιώς Να ζέψεις τα σύννεφα σε ρυθμό να σε πούνε Όπως διαβάζεις στο πρωτότυπο την ερημιά Της ψυχής σου και γύρω καίγονται όλα. Ένας δράκος βγάζει φωτιές απ’ το στόμα του, ένα πουλί Εγκαταλείπει την φωλιά του και πετάει Κατά του πόνου την χώρα. Συνοφρυώνεσαι, βγάζεις τα αιχμηρά μολύβια σου και σχίζεις τις σελίδες τακτικά Σαν να αγάπησες και να σου υποτάχτηκε το χάος. Πάλι σε διαβάζω, πάλι σέρνεις την απουσία σου δίπλα μου Και δημιουργείς βροντερές παρουσίες- αν τύχει Φαίνεται και κάποιος σημαδέψει καλά μες την Απόφαση, μένουν τα έργα του ονομαστά και κανείς δεν τa σβήνει που πέρασε χρόνος..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Νέα άνοιξη… Δεν πα’ να σκέφτεσαι διάφορα, δεν πα’ Να θέλεις χίμαιρες Να ζεις- η γη Το ίδιο στροβιλίζεται η τρελή, αφήνοντάς σε Σύξυλο και μαραμένο Να ποδηγετείς άκαιρα όνειρα. Να τώρα Που η σπίθα ετράνωσε και ακολουθείς νέα φεγγάρια, τω τρόπω Που η καινούρια άνοιξη θέλει Να ονομάζεις το φως..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Πανζουρλισμός από φωνήεντα, χέρια που πράττουν την μοίρα, ρηξικέλευθα Δευτερόλεπτα, άστρα Που έπεσαν από τον ουρανό, ντεραπαρισμένες Έννοιες που χωλαίνουν, μπαλωμένα Όνειρα που εξίστανται μες την πραγματικότητα, καλές Προθέσεις και αγνές διάρκειες, τέχνη Πίσω απ’ την ζωή, τέχνη Πίσω απ’ την τέχνη- τεχνηέντως αφομοιώνουμε τον χρόνο, είμαστε φυλακισμένοι στο κουρασμένο νυν, καθώς Και ό,τι λέμε θνήσκει, κι ό,τι σιωπούμε Ποιημάτων παραμένει ουσία, σκόνη πολέμου και της γης ξαφνικός κονιορτός..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Που χαμογελάει πρίσμα και που είσαι ‘συ μοναδικός, αήττητος Μες το κροκάτο στερέωμα, να Οι πατούσες σου στερεώνουν τον βίο Και στις ράγες κινούνται όνειρα αξεθύμαστα- έτσι Που όπως σε κινηματογράφο η ζωή σου να μοιάζει και ο θεός Να ντρέπεται που πολύ δεν σου χαρίστηκε- αυτή κι αν είναι ενοχή!

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Εντύπωση… Εντύπωση κάνουν τα φεγγάρια και στολίζουν τον ύπνο μου, Είναι κορφές βουνών που μένουν με το όμορφο διάδημα Αυτό που έντυσε και την σιωπή μαλαματένια, Βοούν οι συντυχίες, ένα τρέμουλο άστρων καμακώνει την ηρεμία, Ξαφνικά, οι σκευωρίες των νυχτερίδων υποχωρούν, μία ομίχλη Σκεπάζει τον πλου του ονείρου με επικίνδυνη φλογέρα Που παίζει ο τσοπάνος κλαίγοντας για μιαν αγάπη που είχεΝόμιμα και παράνομα όλαΟ κόσμος των ανθρώπων ζει σκηνοθεσίες ανεδαφικές..

******************************* Στεντόρεια η καρδιά σου ακούγεται που λύνει το γλυκό τραγούδι της μέσα στην άνοιξη, Ο κόσμος γύρω φτωχαίνει, Εσύ όμως από τον ουρανό αντιγράφεις ποιήματα και εκστασιάζεσαι στο απαλό γαλάζιο που πλημμύρισε την μέρα μ’ αισιοδοξίαΝυν και αεί..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Βοές πλανητών .. Είναι σκοτεινές ρίμες του πελάγους, όταν πέφτει η νύχτα, που εκθέτουν το συντελεσμένο Kάτι στην απώλεια- μηρυκάζουν τα άστρα, Βοές πλανητών που συνθλίβονται ανασκευάζουν Το χάος- τίποτα δεν αποκλείεται Εσύ κι εγώ το ξέρουμε Όλα θα χαθούν Ο Έρωτας θα μείνει μόνο Να περιφέρεται στο Πουθενά Κι αυτό θα ανάβει και θα σβήνει, σαν ένα τρομαγμένο άστρο που συνάντησε λουλούδι και αγαπήθηκαν παράφορα..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Εκ νέου έρωτας… Ανακτώνται οι μνήμες και επουράνιο ρέει φως μες την αντάρα των στερεωμάτων· Αφήνω τις φιλοσοφίες μου να κατακλύζουν την μεσημεριάτικη ησυχία Και βάφω με κατανυκτική πανδαισία την μέρα μου· Σκιρτούν ανάσες των δευτερολέπτων· Ο αέρας τρυπώνει παντού· Είναι που πια και το φόρεμά σου πάλιωσε και θα σε βάλει σε πυκνές περιπέτειες· Ξανά για να, εγώ, σε ερωτευτώ και σε ερωτευτώ..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Οργασμός της θαλάσσης ή Τα κύματα παφλάζουν χαρούμενα… Τσεκούρι ο ήλιος δραματοποιεί την μέρα, Φλοίσβος πριμοδοτεί την παρουσία σου στην ερημιά, Η παραλία ανασηκώνει τα κομπλιμέντα της Και τα προσθέτει στο σώμα σου- τάξη Κυμάτων που σιγανοψιθυρίζουν Την αρχοντιά της πληθυντικής άμμου· πλέεις Στο διάφανο νερό, μυστική ένωση ιερογλυφικών ανέμων κάνουν Το παραμύθι προσεγγίσιμο· Στους μηρούς σου προσεγγίζουν ανάσες του πελάγους και Αναποδογυρίζουν την σιωπή, έως Να πεντοζαλιστούν οι χάρες σου και να ορμήσουν στο ψαχνό της ΆνοιξηςΔικής σου ιεροτελεστίας και όλων…

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Τεκμήριο… Για να σε ζωγραφίζουν χαρούμενη Πρόσωπο έχουν φωτεινό τα πράγματα και οσμίζονται την μοναξιά Όπως, καλά, την ξορκίζουν. Ένα διάλειμμα απ’ τα καθήκοντα του πάθους που συγκλονίζει Του φωτός την ουσία, και εγγράφει Τον στίχο στον νου που πλανιέται ολόγυρα. Ζημιά οι ανάσες. Ζημιά οι ματιές. Ορατή μένει η πληγή και ορατή μένει τεκμήριο της αγάπης που σου ‘χω..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Τάχος νίκη πόλεμος! Το φως κάνει βραχυπρόθεσμους συλλογισμούς στήνοντας καθηλωτικό το γαλάζιο. Ο άνεμος εμπλέκεται στην όλη παλιγγενεσία. Σήμαντρα πάθους ζητούν συμφιλίωση με την δίψα της ακοής. Ο πικραμένος ποιητής ζητά σοφία ανυπόταχτων λουλουδιών. Ακολουθία μυστική, ενώνονται οι μοναξιές και όλα τα πρεσβεύει η μία πνοή της άνοιξης, προτού ανοίξουν μάτια οι θαλεροί νεοσσοί. Τα μπουμπούκια ανατέλλουν το φυτό και γεμίζουν εντολή των χρωμάτων. Τάχος νίκη πόλεμος. Εξουσιάζεις σε όλα Ηράκλειτε!

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Παλίμψηστο… Βήμα μετέωρο μεσημεριού, Κλειδί που έβλαψε τα μυστικά μας, Αποκαλύψεις πέραν και ένθεν, Αντοχές του ρήματος που ξεφλουδίζεται κάτω απ’ τον ουρανόΓραμματική που άγγιξε τις έντονες φωτοσκιάσεις, Άοκνο τρέμουλο της αστραπής, Ντελίριο των ανέμων, αμετάφραστο πυρ των θαυμάτων, Ήλιος, ήλιος προ των πυλώνΓαστέρα εγκυμονούσα άνοιξη, Λουλούδια ζεύξεις ιερών χρωμάτων, Μπαρούτι ο κόσμος, μπαρούτι κι όσα τιμαλφή Δικαιώνονται αναζητώντας κάπου την αγρύπνιαΓράφονται σκέψεις στα βαθιά της έννοιας, Μεταγλωττίζω την πίστη σου απόψε, Τον έρωτα που μου ενέπνευσες κρατώ ο αθώος, Κύμα βαθύ και η φωνή είναι αγκίστρι που σπαρταρά η Ιδέα σαν ψάρι..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Φτωχότερος… Ανάμεσα στα σύνορα που δεν υποχωρούν φωλιάζουν γαλαξίες. Σε τι χρόνους ταξιδεύουμε και έχουμε κοινή αφεύγατη μοίρα; Ο πλάνητας νους μας ντεραπάρει μαθαίνοντας την άκαιρη φυγοδικία. Πράττει καλά – κι ευτυχώς!- η συνείδηση. Κρατώ τα όμορφα μυστικά της. Κουρασμένος από έναν βιοπορισμό που χωλαίνει. Φτωχότερος ολοένα και ολοένα..

Η εικόνα σου τώρα… Τα άστρα επικοινωνούν με την αυθάδεια του κορμιού σου, τα άστρα δακρύβρεχτα. Ο άνεμος γυρνά πάνω απ’ τις ξηλωμένες κουμπότρυπες του ουρανού. Τα χέρια των κήπων είναι γεμάτα εύοσμα άνθη. Η μέρα κυρτώνεται Σαν όφις απειλητικός και ορμά Επάνω στην αιωνιότητα. Κυνηγάς μια χίμαιρα που πλανιέται στον χρόνο μηδέν Των παθών σου. Σμιλεμένη από φωτιά πόθου που δεν έχει αντίκρισμα. Λυρική πεταλούδα της έκπαγλης ανατολής..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Επαναστατική νύχτα… Βραδιάζει. Η νύχτα εκθέτει τα άστρα της σε προσκύνημα. Σιωπές διατρανώνουν την λιγνή αίσθηση του επιφωνήματος. Ένα μυστικό κι ύστερα κι άλλο, κι άλλο, καθοδηγούν την αίγλη των φαντασμάτων. Όψη αιώνιας διάρκειαςσε όλα. Λαξεμένα λόγια σφραγίζουν την σελίδα της γης. Ακούς; Ο αέρας πριμοδοτεί την φλογέρα σου..

Ζωγράφε… Αφήνεις ίχνη διάφανων συλλογισμών στο εντευκτήριο του πόθου. Χαιρέκακα χρώματα αντιπαλεύουν την μελαγχολική σπουδή που αγαπάς. Φουσκώνουν τα μάγουλα του ανέμου, παρασέρνουν την ανεπιτήδευτη ένταση που πλημμυρίζεις. Όλη η ηδονή στο χαρτί! Ιερή μέχρι θανάτου, μεγιστοποιείς την ορθογραφία των παθών. Αγγίζεις τις γεύσεις που η ηδονή δίνει στα χρώματα. Ζωγράφε γενναιόδωρε της μοναξιάς..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Είναι που υπολείπονται πραγματικότητες να μας δεχτούνε… Ενδύεσαι θάλασσα και, ουσιαστικά, είσαι αφηνιασμένη Αλήθεια που την ακολουθώ μετριοπαθής οπαδός σου. Ένα σχέδιο που υπήρξε να υπάρχουμε, το μετέτρεψε η ζωή σε κουρελόχαρτο. Αντέχουμε όμως. Μ’ όλη την κούραση του βίου, μ’ όλα τα πείσματα. Είναι που κι ο εγωισμός είναι εποποιία που ποτέ δεν σταμάτησε να γράφεται. Είναι που και η ματαιοδοξία είναι εξάρτημα, μπορεί και αναγκαίο, της προσωπικότητας.

**************************** Ξεθυμαίνει μια μουσική αβρή, σαν η σελίδα ενός τριαντάφυλλου· κινούνται επί σκοπόν οι αέρηδες· και μια λιακάδα στην πρόσοψη μπαλώνει όλες τις τρύπες της θλίψης. Διαφάνεια πριν να κρίνω τίποταΑν κάτι θολώσει θα είναι μια σκέψη που παραπλανήθηκε, και πέταξε προς τα κυρτά βράχια της θάλασσας.. 53 53

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Ασκητισμός… Τις ιδέες για να χορτάσει, θόλωσε η ματιά της κι εγκατέλειψε εγκόσμιες ηδονές, δεν βρήκε χρόνο ούτε για να χαμογελάσει σ’ ένα τριαντάφυλλο που πρόβαλε, αυγή, μπροστά της, για να την διδάξει έννοιες που τις ψηλάφησε ακούγοντας όπως τυφλός την θλίψη και την μοίρα..

*************************** Αστόχησαν οι καιροί και μ’ άφησαν να οργανώνω θρησκείες διαφορετικές απ’ ότι ήξεραν οι πολλοί. Το θέλησα κι ο ίδιος να διαφέρω. Ήταν η ανάγκη μου, βλέπεις. Μέσα μου συνέβαιναν όλα: θέσεις, αντιθέσεις, κατάφαση, αντίφαση. Χρωστούσα στις αγρύπνιες μου, χρωστούσα στο Έρωτα. Κάπου εκεί υπήρξες κι εσύ: κοντά μου και μακριά μου. Σ’ ακολούθησα σβήνοντας τα γραμμένα μου και γράφοντας τα σβησμένα. Παναπεί αγαπηθήκαμε τω τρόπω που οι αγνοί δεν τρόμαξαν, σε κάθε εποχή, ν’ ακολουθούνε..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

******************************* Είναι μια νυσταγμένη εικόνα μου που με περιλαμβάνει αλλά εγώ δεν είμαι εγώ γιατί μου έχουν αφαιρεθεί όνειρα και η καλή διάθεση ν’ αλλάξω τον κόσμο. Ωραία περίπτωση να είσαι ονειροπόλος μεσήλικας, ε; Πάντως δεν λείπουν οι σκηνοθεσίες. Είμαι είσαι είναι. Τραγικά διακείμενοι κι ας είναι πάντα η ζωή κωμωδία…

Η γραφή… Προσπάθησα ισορροπίες, κάτι φορές τα κατάφερα και, άλλες, μου διέφυγε η ευστάθεια, κλονίστηκα σαν ένα σύνολο που παραπαίει. Αναγκάζει κι ο βίος σε κρημνισμό. Αν δεν το καταλαβαίνεις, το βλέπεις. Πάντως πήγα καλά στην αποστήθιση της Ομορφιάς κι εύληπτο ήταν πάντα το νόημα: σε όλα απλουστευτείτε. Κυνηγώ τώρα ένα εντυπωσιακό φωνήεν που γιομίζει ερημιά και μ’ αναγκάζει να ζω απ’ την αρχή και να αντέχω τον εαυτό μου- έτσι όπως ο ίδιος μες από τις γραφές μου, μου παρουσιάστηκε..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Όταν ο Χρόνος… Με κοιτούν μάτια που, κάτω από το όνομα, εκστασιάζονται της βροχής, με κοιτούν ιδέες που κληρονομούν την ασφυξία του πελάγου, στο αίμα μου ταξιδεύουν τριήρεις των παθών μου ένδοξες, πατώ εδώ και βρίσκομαι αλλού, ένας σύνδεσμος είμαι ανάμεσα στα αόρατα πράγματα που με τον τρόπο τους σου μιλούν και σε θέλουν. Στεγνώνει το στόμα μου, η γλώσσα μου κολλά, ψιθυρίζω εντολές φωτιάς που σφύζει από άθλους παραδείσου, όταν η μνήμη σου δεν βοηθά να μείνουμε εκεί όπου ο Χρόνος δεν λειτούργησε παρά σαν μια ληστεία αισθημάτων στην καρδιά μας..

************************************ Γυαλίζει η όψη του νομίσματος που δεν εξαργυρώθηκεστο ηλιοβασίλεμα γνέφει με το καμπαναριό του ο ναός, τι να θησαυρίσεις και τι να γευτείς από το ολόχυμο βερίκοκο της Δύσης;μεταλλάσσονται τα λόγια, ένα αεράκι χιμά ως την μνήμη σουκρατήσου απ’ την έκπληξη και δες τον καπνό της θυσίας να ξυπνά σαν χαρούμενο τον τώρα Θεό..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μεγάλη Δευτέρα! Την Δευτέρα όπως και να την ψιθυρίσεις βοά. Στις φλέβες το αίμα μιλά του ουρανού και η νύχτα που ήρθε γεμίζει μουσική θλιβερή τα επουράνια. Πολλούς θανάτους είχαμε- συνηθίζει κανείς τον θάνατο; Απελπισία σκόρπισαν οι ένοικοι του σύμπαντος, νομίσανε θα καρπωθούν τα δώρα του Χρόνου. Έγκλειστοι σε μια κάμαρα που κανονιοβολεί προς το μέλλον, αραδιάζουμε οικουμενικές προσευχές κι είναι τα μάτια μας υγρά και διψασμένα. Αν φανεί Ιησούς, θα κλείσουν τα σύμπαντα από το τέλος των θρησκειών και θα ακούσουμε τα νέα ευαγγέλια των λυπημένων..

Μεγάλη Τρίτη! Κάποιος που να πιστέψει στις αγάπες; Θεωρίες ψυχών που σεργιανούν στο σκοτάδι, αφιερωμένες σε θρησκείες που στριμώχνουν το φως, θεωρίες θεωριών- εύληπτος φόβος. Να ζεις κατ’ αντιπαλότητα λοιπόν, να τρέμεις Τον ίσκιο σου, να έχεις ποινή για τα πάντα- και πώς Θα ζήσει έτσι ελεύθερη η Ψυχή; Δίδαξέ με μικρή παπαρούνα, σκέπασέ με με το λαμπρό πορφυρό σου, μάθε με να μιλώ… Από τις ιδέες μου στην ομορφιά σου απίστευτος δρόμος! Κι αλήθεια πού πάω;

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Μεγάλη Τετάρτη! Μπορεί και τα πράγματα να έχουν εγωισμό, μπορεί και το Ψέμα να είναι μια δοκιμή δειλίας που φλερτάρει την Αλήθεια. Πάντως είναι αργά. και για μας και για όλους. Κρίθηκε από τα συμφραζόμενα το Αποτέλεσμα. Ας συγχωρεθούν οι μετανοούντες, ας γεμίσει μύρο η ατμόσφαιρα, ας μην τσιγκουνευτούμε πολυτέλειες αρωμάτων. Κι αν ετοιμάζεται ο Κάποιος να προδώσει, ας το σκεφτεί, μεγάλο δικαστήριο η αιωνιότητα. Συλλήβδην αποφάσεις τελεσίδικες επήρε ο ουρανός και δέχεται το Τέκνο του ν’ ανοίξει αγκάλες να φιλοξενήσει..

Μεγάλη Πέμπτη! Μοιρογνωμόνιο των κριμάτων- και πόσες σιωπές πριχού την έσχατη προδοσία! Θηλιά λαιμός αγχόνη- ποιός δίκασε και ποιός θα πάρει αποφάσεις με χέρια καθαρά, ποιόν να καθαίρω καθώς στιλβώνει ο Λόγος κάθε Αθωότητα, και οι ακολουθούντες Μοιράζονται μια άφραστη χαρά;.. Αποσιωπητικές λέξεις, κοίτα! Δάκρυο αναβλύζει το πρωί και δάκρυο εντέλλεται το βράδυ.. Ιησού μέμνησο κι εμάς τους ταπεινούς, άφες αυτοίς να μας περιγελούνε, ένα μικρό αντίδωρο στα χέρια σου η καρδιά μας, ένας ήλιος που δεν σβήνεται και συνομολογεί με την χαρά..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

t Πάντα περί τον ήλιο η περιφορά. Πάντα η στολισμένη Ελπίδα μας προσηλωμένη σε περιφορά επιταφίων. Κατά τα άλλα μείνε μόνος και συσκέψου με τον ουρανό. Ποιός παραδίδει την ψυχή του καθαρή κι αμόλυντη, ποιός συμπονά τους διώκτες του; Θα ξημερώσει. Όλες οι βουλές είναι, συγκλίνοντας, μία: άκου την προσταγή του χάους που υποτάχτηκε. Άκου τον πόνο των αθώων, μην εγκαταλείψεις την Αθωότητα στην χλεύη του κόσμου.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μεγάλο Σαββάτο! Στα ανθισμένα δέντρα γελά η Άνοιξη, σαν Ελληνίδα που σχημάτισε το πέλαγος. ο άνεμος παίζει με τις καρδιές μας. πού είσαι Κύριε που έφτασαν οι καημοί μας να πνίξουν την μέρα; Θεός κι ανασταίνεσαι, αμνός και βελάζεις- ακούω τον Λόγο σου που φτάνει από μακριά βάφοντας το πρωί μου με πορφύρα. και η σιωπή μου δύναται μια ευχαρίστηση, ένα ρίγος διαπερνά το σώμα μου καθώς οι ψαλμωδίες τ’ ουρανού μελώνουνε το φως και χύνεται πάνω στην γη άφραστο Ποίημα που μεθά τον σύμπαντα κόσμο και νιώθω πάλι το θαύμα

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

t Οι νεκροί πράοι σαν λιωμένες λαμπάδες ξεκλειδώνουν τους τάφους, ακούνε τριγύρω ομιλίες περαστικών, ντύνονται έκπληξη και καταμαρτυρούν την ατολμία του όντος, το χώμα σχίζεται σαν μαργωμένο τριαντάφυλλο και από μέσα του αναφαίνει η χλομάδα τους, ένα θειάφι θανάτου έρχεται από τα έγκατα, ενώ με πόδια γυμνά περπατά πάνω στις μαρμαρένιες πλάκες ο αιώνας..

Μεγάλης εβδομάδας καμώματα… Ένας μαγνήτης φωτός που έλκει κάθε ύπαρξη που ομιλεί φωνήεντα που σκιρτούν μες τον αέρα· μια φρυκτωρία που διαδίδει το νόημα έως τα πέρατα της αστραπής, μια γελαστή μέρα που λυσσάει για Άνοιξη, ένας μύθος που ζητά να σαρκωθεί, μια πεμπτουσία μυσταγωγών. Στην γλάστρα ο δυόσμος και στο απόμερο παρτέρι οι πασχαλιές που λεβεντώθηκαν. Ω στάξε μύρο ‘πα στα λαβωμένα σώματα των αμαζόνων! Θα κλάψει το φεγγάρι απόψε πάνω στον τάφο μου! *****************

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Είναι ένα μέλος που δεν ξέρεις αν ξεχύνεται από τον ουρανό ή το τροφοδοτούν οι μέσα σου πατρίδες. τόσο αγαστά απορροφήσιμο που τρομάζεις. κυλά σαν μέλι στον ουρανίσκο σου και συναντά την ψυχή σου, την ώρα που σπουδαίο είναι μόνο ν’ αγαπάς και να νιώθεις βαθιά την Απλότητα! ********************* Λυρική κάνουν την όψη σου τα φυτά που σε συνομιλούνε· ένα έγχορδο αεράκι μπλέκεται ανάμεσα στις ανθισμένες νεραντζιές και σφυγμομετρά το στερέωμα· έγχρωμες είναι οι παλίρροιες τουt γέλιου σου, πολυσήμαντες· πάλλονται σαν ακόντια στον στόχο τους τα λόγια· έρεβος σκεπάζει την απουσία σου όταν υπάρχει· αναζητώ μια σκέψη που να μην καταλήγει λάθος και που δίνει νόημα στις ώρες που σ’ έχω..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Διαδρομή… μια νυσταγμένη μαθήτρια ένας μεγάλος τροβαδούρος που ανοίγει τις πύλες της νότας, ένα μυστικό που οδηγεί στην μάθηση, μια μοναχική στιγμή που ο εαυτός συγκεντρώνεται σε κείνο που πραγματικά είναι, γράψε μέσα μου αν θες να σε αποστηθίσω, γράψε μέσα μου, οργάνωσε την λάσπη μου μελωδικά ταρακούνησέ με, δωσμου την Ιερουσαλήμ μου, κοιμήσου μέσα μου, διάβασέ μου τα εδάφια της Γραφής, όση μουσική θα χωρέσω θα είναι η εμπνευσμένη πλημμύρα σου..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Τι θα καθιερώσουν οι εποχές; μπορεί να ζήσουμε μια προσφυγιά εκ των έσω, μπορεί να καρπωθούμε ελπίδα, αλλά ο πεινασμένος πάντα καρβέλια ονειρεύεται, ντρέπεται απόψε το φεγγάρι, γελά μες τον ύπνο μου, σκουντά ο αέρας το παράθυρο, αργυρό άστρο γεμίζει την κάμαρα φως, με είδες που είχα αφήσει στον ύπνο τα ταλαιπωρημένα σανδάλια μου, κι η νύχτα έδειχνε θάνατο, πολέμους καταστροφή.. Ανάσταση… Βάζει προτεραιότητες η νύχτα και, όταν ξημερώνει, η μέρα γελά εντεταλμένη να αφήσει ίχνη γαλήνης πάνω στα κλωνάρια που θροϊζουν. επίπεδη σιωπή. συννεφιά λες και θα βρέξει. αιχμηρό το Πάσχα μας βρήκε μελαγχολικούς και μας τσαλαπάτησε. έκοψα ένα ανθάκι κουτσουπιάς και στο πρόσφερα. η Ανάσταση μίλησε με άνθη. αντάμωσε το φως την οδύνη και μαζί αναλείφθηκαν στους ουρανούςγια να σκηνοθετήσουν το επόμενο όνειρό μας. 65

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Μπαλαρίνα που με την ψυχή της μιλά και το θείον! παγωμένη σαν σκέψη ανεμόεσσα στοχάζεται λευκά λευκές είναι οι χίμαιρες που επιδιώκει ευλύγιστη σαν αέρας δημητριακός κι άκαμπτη σαν ατσάλι γενναίο ξαποσταίνει μες την ηδονή των υλικών βαθυκύμαντη σαν ελπίδα ανεμίζουν τα τούλια της στον χρόνο της αιωνιότητας ο ήλιος ελευθερώνει την ψυχή της κάθε ανάσα αίσθημα κάθε αίσθημα ιστορία και μύθος χάρις των ορατών τε και χάρις των αοράτων..

σύγχυση περί το σώμα του έρωτα.. φλυαρίες των νερών, τιτίβισμα του σπίνου κάτω απ’ το στερέωμα πρόβαλε ήλιος δραγουμάνος και τελάλισε τα Πάθη κληρονομιά φυτών επάνω στο λιθάρι που θρησκεύει ερημικά σώμα που όπως τόξο τανύζεται και είναι πλώρη του Έρωτα που κίνησε για την γαλάζια αυτοκρατορία του ντουνιά..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

σκηνικό όπερ και εγένετο… τι νήσος και τι στεριά; άγουρες όλες· υπερασπισμένες όλες σαν ηλιαχτίδες που σαρώνουν γλυκά την ατμόσφαιρα. κι οι μοναξιές μας αδέξια που, και ερήμην μας, σεμνά, επικοινωνούνε απ’ αρχαιότητα ιερατικές. ήρθα είδα άκουσα· ποιήματα σκαρώθηκαν όπως οι ουτοπίες γαλάζια, αναρριχήθηκαν σε κορυφές οι πόθοι μας, εγράφη πάθος πάνω στα λαμπιόνια της σεμνής ορτανσίας, μπαρούτι των εκπλήξεων μηδένισε αποφασιστικά τα χρονόμετρα, ύμνος από του όρθρου τις επιταγές- παντού καημός. τι νήσος και τι στεριά; άγουρες όλες, μόνον οι λέξεις κληροδότησαν ήλιο στα καλά και καθούμενα, έζησα στο μαράζι που φορά πένθιμες όψεις στην σκηνή της φιλοσοφίας την άδεια..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

************************** είναι μια απόχη που δεν πιάνει ψάρια πιάνει απροσμέτρητες ουτοπίες που τις έχουμε ανάγκη για να ζήσουμε αρμονικά με την ψυχή μας- είναι μια ταλάντωση από κείνες που ζηλεύει και το έρμοι το εκκρεμές, μια ταλάντωση που δεν ε΄χει ούτε θρησκευτική προέκταση ούτε μέθοδο λογικής, μια ταλάντωση που κορυφώνεται όταν ερωτευόμαστε και κάμπτεται όταν μελαγχολούμε- είναι μια παράγραφος που περικλείει όλο το νόημα της πραγματικότητας και κάνει το πεζό ποίημα και το ποίημα μας έπος, μια φεγγοβολιά που μας δίνει συνείδηση να ζούμε ενταγμένοι σ’ ένα όνειρο που χωρά και τον Αναγνώστη και τον Ηθο-ποιό..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

βροχή… βρέχει στην πρωτεύουσα των στεναγμών. βρέχει στην συγκυρία των λόγων. οκνηρές φυσαλίδες μένουν πάνω στην άσφαλτο για λίγο δείχνοντας το σχέδιο της παρακμής. ο Απρίλιος πειράζει τις νύμφες του δάσους. ένας εσμός πουλιών κατέφυγε στην μνήμη των δέντρων. υπόκωφη μουσική πράττει εκείνα που δεν ήταν εφικτό. η κουστωδία των νεφών δηλώνει τάξη άτακτη. χύθηκε το κρασί του αιώνα. μεθούν όλοι οι συνδαιτυμόνες της απόφασης. παιχνίδι… ανάγλυφη πακτωλή ουσία ερωμένη στον ρου της θαλάσσης μανιακό δώρο της αστραπής όταν η νύχτα πάει κι έρχεται μπελαλίδικη και υγραμένη ως την υποδούλωση της από τα κρόταλα του σκοταδιού εβένινο τραγούδι διασκορπισμένο στο σύμπαν των οικουμενικών αινιγμάτων τώρα που η αντίφαση είναι εδώ ανάγλυφο πάθος που κινεί τα ποιήματα σαν ψάρια γλιστερά κάτω απ’ το νερό το αλμυρό και ο θεός αποφασίζει θάνατο και ο θεός στέκεται κάτω από την σιγανή ψιχάλα και με δροσοσταλίδες στα γένια του αποφασίζει το παιχνίδι του θανάτου.. 69

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

εντολές ουρανού παίρνει ως φαίνεται το πνιγηρό κεφάλι μου… κι απ’ τον εαυτό μου απόδραση, κι από τον ίδιο εμένα.. να πώς και μες την γλώσσα αντιβαίνουμε να πώς και μες τον πυρετό πλάθουμε μια παραμυθία από αφεύγατη μοίρα τελικά κυνηγημένοι. εντολές ουρανού παίρνει ως φαίνεται το πνιγηρό κεφάλι μου. κατέχω μια βραχονησίδα σε απόμερα σύνορα πόνου. ποιητάρης βραδύκαυστος που δέχεται σήματα έξωθεν της πραγματικότηταςπλάθω όπως η φαντασία μου τα φέρνει. κι απ’ τον εαυτό μου απόδραση, αντίπαλος ανομημάτων.. είναι οι συλλαβές που όπως βέλη σε λαβώνουνε, κάτι θα ξέρω γιατί όταν νυχτώνει οι κουρτίνες του ουρανού αναμερίζουνε και αναφαίνεται του όντος ο βαθύς απροσμέτρητος πόνος..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

πήγα μια βόλτα στην παλιά μου γειτονιά… ακούγονταν ακόμα το πατίνι μου που έτρεχε στην κατηφόρα, οι ζαβολιές μου μ’ έκαναν μύθο, α τι ωραία φασαρία στα χωράφια με τις μαργαρίτες! λιακάδα επική, ποδήλατα που έλαμπαν στον χωματόδρομο κι όπως τα κουδουνάκια τους βαρούσαν τσούρμο που αφήνει στίγμα στο παντούζούσε η κυρα Τασία ακόμα, το πρόσωπό της εικόνα που δεν ξέχασα, της Καθαρής Δευτέρας αετοί, κρυφτό τα βράδια και ξυλίκι, πού πήγε τώρα το σχολείο μου; η κυρα Αθηνά που μ’ έμαθε τις αλφαβήτες και τι έκανε ο μέγας Αχιλλέας; μνήμη μου φύλαξε τα, αφουγκράσου στα βαθιά των ουρανών- κάπου υπάρχουν όλες οι λατρείες μου, κάπου υπάρχει η Ευαγγελία μου, το πρώτο μας φιλί, κάπου υπάρχει η ιστορία των ιστοριών μου, κάπου θα υπάρξουμε κι εμείς απόντες μες σε χρόνο μέλλοντα, μ΄ένα τεκμήριο καλής καρδιάς στην μισοξηλωμένη μας κωλότσεπη..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ιερότητες του απογεύματος… είναι το ναρκισσιστικό πουλί που κρύφτηκε μες τα φυλλώματα και παίζει, το απόγευμα ντύθηκε το χρυσάφι του ήλιου, σερπαντίνες άστρων έφτασαν από μακριά να διαμηνύσουν λάμψη και όνειρο, στίχοι ιλαροί καρφιτσώθηκαν επάνω στα πλοιάρια των δέντρων, όπου λόγος έμπνευση, όπου σιωπή κρυφή σημασία ιερό τέμενος που η προσευχή αντήχησε ως το γαλάζιο, ποίημα που έδειξε πως η μυσταγωγία καλά κρατεί..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

συμπάθεια… γλυκά σε άφησε η μέρα να εκπέμπεις φως και να αναστατώνεις τις ομαδικές ζωές των ανθέων. απογαλακτίστηκε ο αμνός και βέλαξε στα σκαλοπάτια του απόμακρου οίκου. σφενδάμι μύρισε πληγωμένο. ο αέρας έτσουξε πάνω στις πασχαλιές. ό,τι είχες το έχασες ποντάροντας στην ερωτευμένη καρδιά σου. ηχηρό κάτι μου έδωσε τον στίχο και πολύ σε συμπάθησα.. *********************** κάποιος ανακαλύπτει προφάσεις για να χλιμιντρά το αλογάκι του φόβουοι ζωές απαξιώνονται σαν στάχυα που θερίζει ο αέραςτις μάχες του εφιάλτη κερδίζει ο ανήσυχος ύπνοςγιατί ξεριζώσαμε πατρίδες κι αφήσαμε τον δράκο να γκρεμίσει όλα τα παραμύθια; ο θάνατος γελά πάνω από ερείπια σπιτιών και άθαφτα ματωμένα σώματαο θάνατος καγχάζει ολοκληρώνοντας την φιλαυτία του. ************************

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

στον αιώνα μου… ο πόλεμος δαγκώνει σαν σκυλί λυσσασμένο· τα παιδιά δεν φοβούνται τον θάνατο, τα παιδιά δεν ξέρουν το φρικαλέο δόντι του θανάτου, οι τραμπάλες τους τρυπούν τον ορίζοντα και βλέπουν την αυλή του Θεού, τα παιδιά αγαπούν να άρχει ο ήλιος και να στολίζεται η ψυχή τους με μητρικά χαμόγελαο πόλεμος έχει μια συνδιαλλαγή με την φρίκη, οι ριπές κουρδίζουν το οργανάκι του φόβου να χτυπά πεισματικά και ολέθριατί να τα κάνεις τα ποιήματα όταν οι θύελλες λυσσομανάνε; το αίμα των αδικοχαμένων θα ζητήσει να δικαιωθεί θα το διαβάσουν οι μελλοντικοί αναγνώστες και δεν θα ξέρουν ν’ απολογηθούν στην λεβεντιά τουςο άνθρωπος θα πονέσει απ’ τον κακό προσανατολισμό του..

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

επίκαιρο σε θέλουν οι σκέψεις… με φιλοσοφία σχεδόν υφαρπάζεσαι απ’ την ζωή, και ανυπόταχτος πάντα πηγαίνεις προς τον μαγνητικό Βορά των λεόντωνεπίκαιρο σε θέλουν οι σκέψεις· πώς σκουντουφλάει ο πελαργός μες τον αέρα και αρχίζει με τις φτερούγες του πολύ να συμφιλιώνεται, πώς ο ήλιος σκουντά τα λουλούδια και εγείρει την σεμνότητά τους, πώς άρωμα νιώθεις να σε πλημμυρίζει κι η γαστέρα σου που γουργουρίζει για εδέσματα έχει να πλάσει το ιλαρό φωνήεν ποιημάτωνμπαρουτοκαπνισμένος στην απώλεια, δηλωμένα πας κατά πόδα την γύμνια της ψυχής σου την τόση- τί αναζητάς που η φαντασία στο δίνει και είσαι δυνατός στο κλάμα και δυνατός στον πόνο τον βουβό τον ανέκκλητο..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

στο σημειωματάριο της μέρας συνωθούνται απομνημονεύματα… το απόγευμα μετατρέπει τις ρουτίνες των κήπων σε μουσικές γαλαρίες απ’ όπου αντικρίζεις δονούμενο παράδεισο. τα κουτσομπολιά του ανέμου είναι χειρονομίες πάνω σε κρύο ανέπαφο μάρμαρο. τα θαυματουργά τριαντάφυλλα ζουν για μια περαιτέρω Ελλάδα. εμείς που ζούμε απόλυτα το ξέρουμε. στο σημειωματάριο της μέρας συνωθούνται απομνημονεύματα εύκαιρων πελατών. όλα στην οθόνη αριθμημένα όλα ταξινομημένα στον ρου που εκβάλει στην ποιητική αιώνια θάλασσα.

***************************** ταίριαξα πάνω μου πολλές αντιφάσεις- τόσες που έχασαν κι οι ίδιες το νόημα τους· έγιναν μια ορθωμένη κατάφαση από κείνες που συναντάς στον μίσχο ενός λουλουδιού που διαλαλεί μπροστά σου το μεθυστικό άρωμά του. ακόμη κι η πίκρα μεταστοιχειώθηκε. έγινε ένα λιλά ανθάκι που πενθεί για τις χαμένες αγάπες. κι ακόμα “βαστάει” η Άνοιξη!

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Γερνάω αφήνοντας εκτεθειμένο το επιφώνημα… χωρά τί σε τί- είναι αστεία αυτά τα περισκόπια: χωρούν τον θάνατο αλλά δεν χωρούν την όμορφη ζωή· λέγοντας τα ωραία μας κυλάει κάποτε ο χρόνος- μια αισιοδοξία ανθισμένη σ’ έναν κήπο αισθημάτων, μια ατέρμονη χαρά, φέγγος μες την συνείδηση, σε βρίσκω πίσω από πράγματα που φθείρονται, σε έχω εικόνα στο μυαλό, την ώρα που γερνάω αφήνοντας εκτεθειμένο το επιφώνημα φωτίζεται ο δρόμος που θα πάρεις στον μέλλοντα όπως και να ‘χει θα συναντηθούμε ξυπνώντας μαζί σε μία κάμαρα που απ’ το μπαλκόνι της τον μέγα ήλιο αντικρίζεις που σου γελά..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

άνοιξες τα μάτια και ο κόσμος φωτίστηκε… του γέλιου σου κήπος κι ωδικά πουλιά που φεγγοβολάνε. ξημέρωσε στην ανήσυχη πόλη, οι δρόμοι της γυαλίζουν σαν λουστρίνια πρωτοφόρετα. άνοιξες τα μάτια και ο κόσμος φωτίστηκε αφήνοντας πίσω του το μελαγχολικό δίχτυ. χαμογέλα- όλα μετριούνται στην πλάστιγγα της καλοκαρδοσύνης. χαμογέλα- θα βγει ένας ήλιος και θα φέξει χιλιόδοξος, θα βγει ένας ήλιος για να ‘χεις επιτέλους αδέρφια..

όλες οι πένες μου γρατζουνούν μια ξεκούρδιστη κιθάρα η μνήμη είναι τσαπατσούλα: άλλα τα γράφει ανεξίτηλα και, άλλα τα σβήνει λες και θέλει να μεροληπτεί κι εκείνη για λογαριασμό της. σκέφτομαι ότι θα με γηροκομήσουν οι ελπίδες μου: αυτές οι όμορφες κόρες που είχα με λατρεία αναθρέψει και που έμειναν συμπονετικές και, αγαπώντας τον Άνθρωπο. α ρε ζωή! εκπλήξεις μας φυλάς και είσαι απρόβλεπτη ολοένα. καλά το λένε: αγρίμι είναι και αγρίμι παραμένει στους αιώνες ο άνθρωπος. στον αιώνα μας το δείχνει πλέον ξεκάθαρα. πώς να τα πω με την γραφή μου, πώς να μην θλίβομαι που όλες οι πένες μου γρατζουνούν μια ξεκούρδιστη κιθάρα;

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Δροσερή οφθαλμαπάτη… δροσερή οφθαλμαπάτη ανάποδο σύμφωνο ο χρόνος ανταποδίδει τις προθέσεις μας ούτε λόγος για διλήμματα απόλυτα αποφασίζουμε πάντα απόλυτος ο λόγος όπως κι αν το δεις διασκεδάζουμε όση μοναξιά θα μπορούμε λογοτεχνία δρώμενη στα καλούπια της ευθύνης ιδιωτεύουμε κινώντας νήματα που δεν κατέχουμε οι ίδιοι ιδιωτεύουμε μ’ ένα καβούκι που μας προστατεύει και μας αφήνει εκτεθειμένους ολότελα στον καημό..

στον χώρο μιας άλλης Ανάγνωσης τα χούγια μου. είναι που νιώθω τις απουσίες σαν παρουσίες κι αυτό με κάνει λίγο παράξενο. στον χώρο μιας άλλης Ανάγνωσης τα χούγια μου. συνήθισα φαίνεται να αποστηθίζω αόρατα τεχνάσματα της Στιγμής και, πια, τεχνοτροπώ αναλόγως. βάφω και βάφομαι με χρώματα που ορίζουν των αισθημάτων οι αποχρώσεις και καλλιεργώ χίμαιρες που, οι μισές, σας ανήκουν..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

κι η σκέψη αποδεικνύεται ταξίδι κι η σιωπή κι η σκέψη αποδεικνύεται ταξίδι κι η σιωπή και το να μένεις άφωνος ανάμεσα σε κείνα που σε αγαπούνε πράγματα βουβά, αγαλματένια, μέγας πηγαιμός. ύστερα ξημερώνει και βραδιάζει· παίρνουν τον δρόμο τους τα γεγονότα· είσαι επάνω στον πλανήτη ονειροπόλος, θέλοντας να σμίξεις όλα τα φωνήεντα, τις φρυκτωρίες των ματιών, καθώς ο έρωτας σε πλησιάζει για να δοκιμάσει στην καρδιά σου την γλυκιά υποταγή σε ένα όνειρο που βγαίνει πάντα ποιο θλιμμένο μιας και όλες οι προσδοκίες σου θα βγούνε λανθασμένες- πικρά σε πάει ο χειμώνας..

λιποθυμήσανε οι ηλιαχτίδες στο μπαλκόνι σου λιποθυμήσανε οι ηλιαχτίδες στο μπαλκόνι σου κι η όμορφη αζαλέα τίναξε άνθος χαρωπό μες την καρδιά σου για να εφορμήσει μεθυστική. όσα δεν ήξερα μου είπες: για τον έρωτα που έσμιξε τα χείλη μας και το φεγγάρι έπλεξε τον υμέναιο που ήθελε να στεφανώσει όλες τις νύχτες που βρεθήκαμε σμιχτά οι δυο πάντα στο ίδιο μαξιλάρι.

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

νέα μουσική… το πιάνο σβήνει στην κουζίνα, διασκελισμούς αντήχησης κάνει η μουσική, νότες συντάσσονται σε τάγματα και νικούν την μοναξιά κατά κράτος, καταλαμβάνονται οι επαρχίες του βορά, ανατινάξεις χαρούμενες τρέπουν τα χρώματα σε ωφέλιμα, ζωγραφική και των λεπτομερειών, όπως κι η ποίηση που έγινε βραδύκαυστη και κομίζει νέα ουσία στο βαλτωμένο εγωιστικό βασανάκι μας που πάλιωσε και πια συγκινεί γέροντες λόγιους και κυρίες που έμειναν σαν απολιθωμένες να αναπολούν στιχάκια αβρά και μες το μέλι τους μπαγιάτικα.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

είναι οι ηθικές που μας σώζουν, είναι οι ηθικές; δρουν σύγχρονες αγχόνες σε μια άκαιρη εποχή φλεγματικά φερέφωνα σπέρνουν ειδήσεις παθιασμένες περί του δίκαιου των προδοτώνκι η πατρίδα χωλαίνει· τί να ξέρω από φυλές που σπαράσσονται όταν μες την ρουλέτα τρέχει κατά πως θέλουνε οι κρατούντες, η μπίλια; είναι οι ηθικές που μας σώζουν, είναι οι ηθικές; προσκολλούμαστε στα βαθιά σύνορα των δίκαιων ονείρων..

Σύμβολα… Τα σύμβολα στενάζουν πίσω από τα Σύμβολα και ο σημαιοστολισμός καλά κρατεί της όχι Ουσίας. Χάνεται το πηδάλιο· ρημάχτηκαν οι σχέσεις αναμεταξύ μας, οπισθοδρομούν τα Καλά Καθούμενα, εμβρόντητοι μένουμε να αποκαθηλώσουμε του Κρίματός μας το τέκνο. Σημειώνω μοναξιές επάνω στο Αγίασμα και μάλλον θα θρησκεύω θαλερά γιατί από τα μάτια μου εκφύεται ένα γαρίφαλο που μελωδεί τω τρόπω που κι ο ίδιος δεν ακόμα και ξέρω..

****************************

ΣΤΕΝΤΟΡΕΙΑ…

Κόκκινες γλυκές αναπνοές, η άνοιξη βοά μέσα μου. Είμαι κάμπος, είμαι λιβάδι απέραντο που ζει τις αντιφάσεις των εντόμων του. Η γύρη μου παρασύρεται από το αεράκι και φτάνει ως το άνθος του λόγου που περιμένει καρτερικά την δική του γόνιμη τρέλα. Μεθώ και το ξέρω: θα καρπωθώ μια ποίηση που και του άφραστου είναι καημός και φιλοτιμία οικουμενικού συνόλου. Α κόσμε! Α Αστραπή του νου μου! Α έμπνευση!