Στρατής Παρέλης, Αναγνωριστικές βολές… by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης

Αναγνωριστικές βολές… ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

ISBN: 978-618-5256-00-5 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μετά κατάλαβα πώς, σημασία δεν έχει το πρόσωπο, σημασία έχει η Στιγμή- αυτή φέρει, ή όχι, την τραγικότητα στο επίπεδο που γράφει Ιστορία. Τότε που είναι καλό να σιωπάς και να παρατηρείς: κι αν δεν μπορείς να μάθεις, απλά κοίταξε το: φευγαλέο πάντα το Νόημα..

Διαλέγεις μια προσιτή εκδοχή της ζωής που, έτσι κι αλλιώς, κυριεύεται από άφθονο άγχος και, μετά, στην πορεία, σε βρίσκουν τόσες ταλαιπωρίες που αναρωτιέσαι τι σε κρατά ακόμα όρθιο και δεν λυγάς. Είναι ο βιοπορισμός σκληρό παιχνίδι και τον νιώθει στο πετσί της η μάζα, η μάζα που εργάζεται για να επιβιώνει και να πλουταίνουν οι «άρχοντες».. Δεν αριστερίζω κλέβοντας τόπο από την κοσμοθεωρία του προλεταριάτου. Βλέπω την ανάγκη να αλλάξουν οι δομές των κοινωνιών που απανθρωπίστηκαν και έστρεψαν το πρόσωπό τους σε αξίες που άπτονται του σεβασμού προς τον Άνθρωπο. Κανιβαλίζουν τα καθεστώτα και κάποιος πρέπει να σταματήσει τον φριχτό τους κατήφορο. Με όποια ποιητικότητα και να το δω, πρέπει να ανθίσουμε μέσα μας τις Αποφάσεις.. Υπήρξα πολύ απόλυτος είναι αλήθεια, όλα τα χρόνια της ζωής μου- και δεν μετανιώνω γι’ αυτό. Έτσι και τώρα, αν ξαναζούσα απ’ το τέλος προς την αρχή, έτσι, μ’ αυτήν την αντίστροφη σειρά, πάλι απόλυτα θα σκεφτόμουν. Αν καταργήσεις όλες τις αρχές, στο τέλος, δεν θα έχεις καμία αρχή. Διαλύονται όλα τόσο δίκαια που νομίζεις και έχουνε έρθει γύρω μας για να μας διδάξουν. Απόλυτα τα κρίνω, εμμένοντας στην ηχηρή πλατφόρμα της ποίησης, και ξέροντας ότι ο ενεστώτας μου θα γίνει υπερσυντέλικος- και θα καταργηθεί απ’ τις λέξεις. 7

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Καλαμάτα.. * Χορεύουν τα άστρα πάνω στο ζαλισμένο κεφάλι μου, Οι μπαλαρίνες χορεύουν των νεφών πολυσήμαντες μες τον πράο αέρα, Με μάγεψε η άγουρη Παρασκευή, Ήρθε ακανόνιστα μες το μυαλό μου και μου τέλειωσε η εβδομάδα, Όση ποίηση τόσο όνειρο, όσος δρόμος τόσο ταξίδι, Μου υποσχέθηκε και μου έταξε η Καλαμάτα, Θα ‘ρθω κοντά στα κεφάτα χωριά της, Για την Ελλάδα μέσα μου ξυπνά ένας καημός και όπου με βγάλει.. ** Η Καλαμάτα μες τον ήλιο. Διασπασμένη σαν ενοχή. Την απαθανατίζω μέσα σε φωτογραφίες. Ανέχεται την αδιακρισία μου. Γιορτάζει μαζί μου την χαρά να την αγαπώ και να νιώθω οικεία τα πάντα γύρω μου. Σε κάθε κύτταρό μου η Ελλάδα οχυρώνεται και κρατά την υψιπέτεια των στοχασμών που μπορεί. 3 Ιουνίου

2016

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Εωθινό… Κάπου ανθίζει μια αρετή κήπων Κάπου ευδοκίμησε σθεναρά ο Ιούνιος Φεγγάρια μίλησαν το βράδυ και την μέρα χαθήκαν Ένας ήλιος έλαμψε αήττητος αυτοκρατορικός Κουβεντιάσαμε, είπαμε τόσα, μας σώθηκε η φωνή Κράτησα το χέρι σου μες το δικό μου, μας νανούρισε ο άνεμος Η μέρα ήρθε πιο γλυκιά να μας χωρίσει και να μείνουμε με αναμνήσεις Που κυλούν στον χρόνο, όπως τα δάκρυα στα μάγουλα.. Θύελλες των χρωμάτων… Τα κάτοπτρα διχάζονται και μου δίνουν Μια κομματιασμένη μορφή, έωλη, νυσταγμένη, που Δεν μπορεί ούτε ο άνεμος να την συνθέσει. Τότε Ακούω μόνος μου μέσα στην ερημιά Φωνούλες πνιγμένες που ιριδίζουν και ένα φως των χρωμάτων Που έρχεται από σένα που μουντζουρώθηκες Πλουραλισμό ερασιτέχνη ζωγράφου και ήρθες Να μου αποκαλύψεις τι Όψη έχουν απόψε οι θύελλες.. 4.6.2016 Δος μοι την χάριν να μπορώ να δω μέσα μου, Τα πουλιά τιτιβίζουν στην ρωγμή της μοίρας, Λιακάδα- ο αέρας μαγνητοφωνεί τα φυτά και γελάει, Αποστηθίζω το Κάλλος και μου γίνεται ο βίος υποφερτός, Ζω σε μια εγνωσμένη διάρκειαΣαββάτο..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Ιδέα του άνθους… Ανάμεσα στο όχι και το ναι Είναι η ιδέα του άνθους, επιτελεσμένη Σαν ένα άρωμα ενεστωτικό, που περνά Στα ρουθούνια, Κλείνοντας τον κύκλο των συναντήσεων. Πέταλα που ψηφίζουν την άνοιξη, βραχνά Πέταλα που συναντήσαν την μέλισσα Πριν γίνουν Ονομαστική γιορτή της Ομορφιάς που γελά Κρυφίως κάτω από τα υφάσματα της μελαγχολίας..

Σιγουριά… Έφυγα μακριά από τα πράγματα και τα πράγματα μου κακιώσαν. Έξυσα το μολύβι μου: είπα. Οι κτήτορες είναι βρικόλακες χωρίς να το ξέρουν. Τίποτα δεν μένει στην κτήση τους- όλα θα αναιρεθούν Όπως τα λιώνει ο ήλιος μέσα στο χρυσό ανήλεο τηγανάκι του..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η ζωή… Ενόχληση ο θόρυβος, τρανός και που σκοντάφτει στα αμετροεπή δέντρα. Φυλάκισες ένα κοτσύφι κείνη την μέρα και η μάνα του τιτίβιζε έξω απ’ το κλουβί, κουβαλώντας σκουληκάκια να το ταΐσει. «Ωραία σκέφτηκες.» «Η ζωή δεν μπορεί να φυλακιστεί, η ζωή είναι ωραία κι ας την απομυζούν οι αιμολάφτες μας με πάθος και μανία.» Άνοιξες το κλουβί. Το μικρό πέταξε. Δεν θα ήταν άλλο από ένας μπελάς που δεν θα ήθελες να διαχειριστείς λίγο ακόμα. Όλα θα ξαναγίνουν φυσικά. Κι εσύ θα γράφεις τις αλήθειες σου πιο ντροπαλός και πιο αμέριμνος από ποτέ σου..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Πίσω απ’ τις τζαμαρίες των μοντέρνων κτηρίων… Εκεί που είναι οι κοίτες, είναι η ροή των νερών, είναι η πλημμυρίδα του υδάτινου γίγαντα, αλλά έλα μου τώρα να συσκεφτούμε πάνω από μία φωτιά που χορεύει κάτω απ’ την επίφαση του ήλιου. Πίσω από τις τζαμαρίες των μοντέρνων κτηρίων χορεύουν οι ιέρειες του Διονύσου, οι όστριες της ύλης που ξεπερνάει την ύλη. Το κορμί τους δένεται σαν φίδι που ερωτεύεται το άλλο φίδι, πλεκτά αγγίζοντας την Χάριν ω την Χάριν αταλάντευτα όπως μια θέληση γίγαντα. Πίσω απ’ τις τζαμαρίες των μοντέρνων κτηρίων, η φιγούρα ενός κορμιού που αψηφά την βαρύτητα, αφήνει άφωνους τους που αγαπούν να βλέπουν την καλλίστη να διεκδικεί το μήλο κάθε ταλαντούχας έριδας..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Λύπη απροσδιόριστη… Λαχανιασμένος μέσα στους αιθέρεςΠού είναι ο ουρανός βρώσιμος και πού Ακουμπά στις πλάτες των ονείρων; Λαβώθηκαν οι αρετές μου. Στην εστία της φωτιάς η σκέψη και στον κήπο που μπόλιασε Τα άνθη του με μουσικές αγγέλων, κερδήθηκε τόσος παράδεισος. Ηθικές που προϋπήρξαν της ζωής και που συντελέσαν ιερό τον μακάριο θάνατοΑφήσαν ίχνος επάνω μου και μια λύπη απροσδιόριστη, από εκείνες Που βάφουν την ψυχή πολύχρωμα ωραία..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Η Ποίηση επί των υδάτων… Επιπλέουν λιγνά άνθη όπως λόγια που δεν ειπώθηκαν – κι αμέσως ο ήλιος δρέπει το άρωμα· βεντάλια των φύλλων, χρωματική πανδαισία, ιλαρή, όταν το μεσημέρι έφτασε κι εσύ μουντζούρωνες την σιωπή με δεητικά φωνήεντα, τω τρόπω που η ζωή σου το θέλει ανατινάζεται – και μένει η Ποίηση γυμνή κι απέριττη, όπως λεπίδα που κόβει σωστά την μοναξιά σου.. Ηθοποιός… Νιώθεις και είναι ο κόσμος καλύτερος. Σταματούν όλα να γυρίζουν και σταματά Η λησμονιά του ποτού. Στο πάτωμα Τα γαρίφαλα μαδήθηκαν και σου φωνάζουν απ’ το χάος. Αυτό που είναι ηθοποιία είναι εντολή να μείνεις με τας φρένας σώας και να δεις Πόσο ο κόσμος αλλάζει. Τραγωδός σε έργα που θα σε στοιχειώσουν.. 14

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πρωινό… Απροσδιόριστη μελαγχολία, υγρή· Κι ευτυχώς, Κάτι ποιήματα ξεχασμένα, στο παλιό βιβλίο, αθάνατα, τολμούν Μια έφοδο στον ουρανό· Αντιολισθητικά, αέναα, θαρραλέα, Βάζουν την μέρα στην θέση της· κι ύστερα Όλα μένουν καλύτερα, καθηλωμένα Μες το γλυκό πρώτο φως, κάτω Από του ήλιου την συνδιαλλαγή, ανάμεσα Στην σύντομη ζωή και την αιωνιότητα..

Η σελίδα… Η σελίδα, λέει, με ξεπερνά η σελίδα· Και ο χρόνος ντύνεται αστραπή και ο χρόνος ντύνεται νόημα Ή έννοια που δεν χλομιάζει ποτέ Μες τον έρωτα των πόλεων. Ωστόσο, η Αλήθεια είναι στην μοναξιά, στο ευδόκιμο χάος Μιας ψυχής που κλείνεται στην μοναστηριακή γαλήνη της, μιας όρασης Που βλέπει πέρα απ’ τα καθιερωμένα. Η σελίδα, λέει, με ξεπερνά η σελίδα: Όπως και την ζωή μας ξεπερνούν οι εκμυστηρεύσεις όταν Να τολμήσουμε θέλουμε και κάτι φοβερό μας φρενάρει.. 15

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Όπως απολογιστικό… Έκπτωση στην έκπτωση φτήνυνε η ζωή μας τόσο· Δεν με αφορούν οι παραχωρήσεις· Λατρεύω δεν συμβιβάζομαι· Ένα λουλούδι στην καρδιά μου, μια ηλιαχτίδα· Δεν μοιράζομαι ελευθερίες ζωτικές· Υπερασπίζομαι μια νύχτα που με κάνει να λάμπω..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πειρασμός… Πειρασμούς μοιράζεις και οδύνες- σαν ένα σύννεφο Που αυτοκτονεί. Κι είναι Ανυπότακτη η λεβεντιά σου, μεγεθυμένη Από πείσματα και τόλμη Που δεν λογαριάζεται. Να Που προσμετριέται θάρρος κι άλλο θάρρος Στον κρατήρα των ημερών, στον κυκεώνα Των αισθημάτων, στην θάλασσα Των παθών, στην γραφή Πριν γίνει Ιστορία, στην Ανάγνωση Προτού και το Απόλυτο το ίδιο κατανοηθεί.. Ω πόθε που δεν ομολόγησα, ω κοντινή Σπίθα που συδαυλίζει όλα τα υπονοούμενα- ω! Ενός φιλιού η αξία είναι φυλακή- κι όταν Δεν στοχαστείς σωστά είναι που έχει γούστα αφανισμού η Αγάπη- ναι Ας βρεθούμε μέσα σε απώλειες που δεν μπορούμε, μέσα Σε άλλα επίπεδα μπαρουτοκαπνισμένων ιδεών..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

13. Ιουνίου 2016 Μια λυπημένη ατμόσφαιρα κι ένα υπόδειγμα φωτός που ντροπιάστηκε και φθίνει. Άγουρος αέρας στα χαμηλάκαι κάπου πάνω της Δευτέρας η μέντα δεινά ξαναρχίζει να είναι του αρώματος η βολή. Στον ουρανό μια υπενθύμιση θρησκείας επικρεμάται στον ορίζονταικι εκεί σε βρίσκω που με βρίσκεις.. Βίβλος η μόνη… Αναγνωρίζω ύφος που δηλώνει στεναχώρια και κατάφερα μια λέξη που κάνει να συνεννοούνται τα Αόρατα. Είμαι εδώ ή με παρουσιάζουν έτσι τα φαινόμενα; Κάπου θα αργοπόρησα και βράδιασα ανάμεσα στις λεμονιές. Δανείστηκα φεγγάρια και φεγγοβόλησαν οι καλές μου οι νύχτες. Σελίδες που τις βάδισα αμετανόητα και έφτασα στο αμήν με δάκρυα κι απαρηγόρητος. Ήταν όλα που έχω κι όλα που απώλεσα- ο μυστικός μου δρόμος της βίβλου. 18

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Της μνήμης ω! Παρελθόντες χρόνοι- κι η ιστορία Αφαιμάσσει της μνήμης μου το γινόμενο. Σε είδα κι αναστατώθηκα· ήσουν φωτεινό Πρόσωπο και έλαμπες αφαιρώντας απ’ τον πόνο χρυσάφι. Δεμένα τα μαλλιά σου, χαμογελούσες Κι ήσουν η Μαντόνα μου. Α πώς περάσαν τα χρόνια! Ακολουθώ Τις μέρες που με συδαυλίζουνε Μαχόμενος ο έρμος να βιοπορίζομαι- κι εσύ Κάπου θα ζεις για να μαντεύω τα φιλιά σου.. Βαδίζω… Αθώα ξεκίνησαν όλα- αθώος Θα είναι πάντα ο καημός· Στο προσκήνιο τολμηροί θιασώτες μιας κοσμοθεωρίας Που φθίνει· Χαμόγελα, προσεγγίσεις, διαφανείς ψυχές, Όλα στο ες αεί δικαιωμένα· και ύστερα Είναι που δεν θα βγούμε πουθενά, εάν δεν θυσιάσουμε Φρονήματα και μεγεθύνσεις αισθημάτων· μια βοή Μέσα μου, μια τελετή όπως και να προσεύχομαι Και να με ζώνουν δραματουργοί Ανίκητοι δαίμονες· ω επιτέλους Ας συντελεστεί ένα θαύμα Ηλιοβασιλέματος που τους πυρσούς της νύχτας ανάβει Και περπατώ μες τον ορίζοντα Με σιγουριά.. 19

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Τραγούδι… Γράφονται στον αέρα ανταμώματα, συγκερασμοί Ουσίας- μέλισσα ν’ αγαπά την μέλισσα και ύμνος Του καλοκαιριού να ακούγεται Πάνω απ’ την κοιλάδα, πέρα, ως τα βουνά, στον όρθρο Ή μες το μεσημέρι που σου έπλασε Χαρές μεγάλες και σου σκηνοθέτησε Τον έρωτα Φιλί φιλί. Τραγούδι που σε βρήκε όταν πια σκοτείνιασε και απ’ την ζάλη Της μέρας έγειρες να κοιμηθείς- τραγούδι Στρογγυλό, κυκλωτικό, απόλυτο- άνοιξε τα φτερά του Και σε δέχτηκε: να βγεις Πιο πάνω απ’ τις χώρες του ονείρου· παντού καημός.

Αθώοι κι ένοχοι… Τίποτα να σταθώ- οι ώρες Αδιάφορες Περνούν και μου χαλάνε Το κάστρο αυτό της ησυχίας· διαβάζω· οι λέξεις Χοροπηδούν μπροστά μου, χορεύτριες Που δαιμονίζονται και δεν γνωρίζουνε υποταγή· και η φωνή Ένα αμάλγαμα από προθέσεις και αυταπάτες Καθώς σκοτείνιασε και σμίκρυνε η άσωστη σελίδα· να τώρα Που στο σπίτι γύρω οι σκιές θέλουν να παίξουν Στο θεατράκι της ανησυχίας- βραδιάζει· Τους ψιθύρους άκου Αυτών που δεν εγνώρισαν πως να εκφραστούν· Αυτών που και αθώοι κι ένοχοι Ομού υπήρξαν.. 20

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Λέοντας καημός… Και φως και ήλιος και αέρας Και τα μάτια σου στυλωμένα μες την άκρα σιγαλιά Φενάκη των αοράτων, υψικάμινος των παθών, όλα συντέλεσαν ακραίο καλοκαίρι Ήσουν ονομασία πόθου και δεν σε αψήφησα Ήρθα κοντά σου φοβούμενος του απολύτου την λάβα Πιο ερωτικά δεν υπήρξανε μάτια, πιο να λιγώνουν τον ναρκοθετημένο Ιούνιο Σε διάβασα απ’ όλες τις όψεις που έχεις Και έμεινε μες την καρδιά μου λέοντας καημός.. Βιοπορισμός… Ήμουν ο θύτης άραγε; Και πού Χωρούσε το έγκλημα; Παιδί που δεν βολεύτηκε σε σκανταλιά καμία- μόνο Μπάλωσε τα όνειρά του με μια τιποτένια φρόνηση Και ακολούθησε την ανυπόταχτη φύση του.. Έφηβος στα πλοκάμια των ερώτωνΈφηβος ο πολλά υποσχόμενοςΈφηβος λεξιθήρας και ακόλουθος Του φιλιού. Εμπιστεύομαι αυτούς που τολμούν- πάνταΔεν σηκώνω κουβέντα: αγαπώ την κόψη του μαχαιριού· Ένα μύθο σηκώνω που τρέμει πάνω στους ώμους μου 21 Σκληρότερα απ’ όλους αν να βιοπορισθώ..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Έφηβος μένω… Ανάποδος κόσμος: Πώς να τον κοιτάξεις; Τον αψηφάς και σου επιστρέφεται Ακέραιος, νόθος. Κι η ζωήδίκαιη με τις αδικίες της κι άδικη Με την δικαιοσύνη της που δεν ποτέ και ισχύει. Φρούδες οι ελπίδες μας. Μαγνητίζω Τον στίχο και προσκολλάται Στο ενεστωτικό μου βάσανο- πολλά Με πόνεσε η θλίψη. Μετρώ τα ψιλά μου. Θα πιω έναν καφέ και θα μείνω Σ’ αυτό το πεζουλάκι λίγο να σκεφτώ πώς πέρασαν Άγουρα χρόνια που δεν με ωρίμασαν κι ακόμη έφηβος μένω..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μνημόσυνο… Χάθηκαν οι ακριβές μέρες και στις αναμνήσεις μας δεν χωρά η σιωπή. Είναι και το ίχνος μιας κατάθλιψης που το μαντεύεις και σε οξειδώνει Όπως και να το χειριστείς. Να Που ταυτόχρονα είναι αναβολή η απόφαση και στον καιρό ο νους σου πάντα κωλυσιεργεί. Υποθέσεις παράξενες, ιδιωτικές, δεν τις ομολογείς, κάτι βράδια αγαπάς να σωπαίνεις και δεν θέλεις τον διασκελισμό του ρήματος- μπα. Μια δελεαστική ομίχλη τα καλύπτει όλα και σε βόλεψε Κι εσένα να μην φτάνεις πουθενά. Η γραφή ραγισμένη μιλά για τον ευάλωτο εαυτό της. Διεκδικώ ένα μνημόσυνο να με θυμάσαι όντας και εγώ ο ίδιος θα με ξέχασα να ζω με τα μαρτύρια που έχεις και που έχω..

Αγίου Πνεύματος… Τίνος πνεύματος ο καλπασμός, με μαθαίνει Να πειραματίζομαι με ιδέες και όνειρα- σαν Να κρατώ έναν σκοπό στην φλογέρα Και να μαζεύω γύρω μου πρόβατα Απολωλότα. Μην πεις Που δεν το μάθαμε Μικροί στα σχολεία: επανάληψη σ’ όλα χρειάζεται, ούτε κουνάς Το χέρι και σου ελευθερώνεται η χίμαιρα· παντί τρόπω Με ένα ψεύδος που παράγει ανηθικότητες Θρησκεύουμε.. 23

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Θαλασσινό… Το θλιμμένο παιδί στο θλιμμένο ακρογιάλι· Σκάζει το κυματάκι αβρό και αναίτιο, Η θάλασσα μουρμουρίζει το ντροπαλό ευχέλαιό της, Πετούν οι γλάροι, Ο αέρας δένεται σε υποψιασμένες ριπές, Στραφταλίζει η απεραντοσύνη της, Τιτιβισμοί και τραγουδιών συγχορδίες Γεννημένη απ’ τα κύματα Τρίτη Στην προκυμαία Στον βαθύ ήλιο Οι προβληματισμοί του φωτός λύνουν τις εξισώσεις της ελευθερίας Ένα καΐκι κάνει για τα ανοιχτά Το παιδί ζωγραφίζει Στα μάτια του διαβάζω το μεράκι που έχει Στα μάτια του διαβάζω τους στίχους μου.. Αθωότητες…. Σε τι χορούς η ψυχή σου εμπεδώνει Την Ουσία του Σύμπαντος; Κι αν Σκοτεινιάζει ένα γύρω, ύψος έχεις που σου πρέπει και θα ‘θελες- α αηδόνι Φωτεινό, Γυναίκα Που σε εθελούσια μάχη πιάστηκες- α φωτεινό Κορίτσι που βαφτίστηκες στου νάματος του ουρανού την όμορφη διδασκαλία, Στάσου Και πρόσεξε: Βραδιάζει αλλά Η μορφή σου αθώα προβάλλει και λάμπει.. 24

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ολιγόλογο… Δώσε παρενθέσεις στην απόφαση, άσε Τα μυστικά να ξεχειλίσουν, πιες Το ιαματικό νερό των στίχων- αν δεις Ερχόμαστε και φεύγουμε μέσα σε ένα πυρετό Αγχωμένης ανάσας..

Καραμπουρνάκι… Ζήτησα εκείνα που μου δόθηκαν αλλά και άλλα Με βρήκαν που με πονέσαν και τα ‘σωσα. Έτσι Περπατάς μες τα ποιητικά σκοτάδια. Μάτια μου Που στο Καραμπουρνάκι ένα μεσημέρι ερωτευτήκαμε, αθώοι Και ντροπαλοί όπως ένα λιανό ψιχάλισμα Που αφήνει ίχνος από βάρος που δεν λογαριάζεται – κι αυτό Είναι, στο κάτω κάτω, το αντίτιμο του έρωτα..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Εωθινό… Και να φέγγει και να σκοτεινιάζει Και να στέκεται σ’ ένα ύψος η φωνή Δυσθεώρητο- να μην υποτάσσεται η πνοή σου Λαχανιασμένη ν’ ανεβαίνει μες τους ουρανούς Τι στεντόρεια αλήθεια! Κι ο θάνατος Να μοιάζει μακρινός Σκοτεινό παραμύθι μιας αλλοπρόσαλλης μάγισσας Κι η μέρα ξαφνικά να ξημερώνει Το πρώτο φως να αναγγέλλει τις διμοιρίες των ηλιαχτίδων Ευφρόσυνος γλυκύτατος πόλεμος! Και να μοιράζεται η καρδιά σε κείνα που της λείπουνε κι εκείνα Που θέλει· έφηβος σε όλα, έφηβος με την ατσιδοσύνη των εφήβων Να ζητάς του φιλιού την ικμάδα, το σέλας Μιας μακρινής ηχούς που δονεί του κορμιού σου Το απώτατο κύτταρο..

Εικόνα.. Σημάδεψε καλά! Στην αετοράχη που θέλεις να βρεθείς Κοστίζουν πολύ τα τολμήματα.. Είδες Την μουσική του απογεύματος πως κρούει νότες πάνω στον βράχο Που σμιλεύει η θάλασσα; Οι γλάροι πετάνε πάνω απ’ τα κατάρτια· Μαϊστράλι ηδονικό, φερέφωνο της γόνιμης αθανασίας· Ακούω: ο άνεμος συδαυλίζει τα πάθη μου· Σημειώνω ρίμες που ξεπερνούν των λεξιλογίων την τόλμη που ξέρω.. 26

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Συγχορδίες του πρωινού φωτός.. Του φωτός άρξασθαι- κι αν πεις να μιλήσεις παράδεισο γλυκά ας είναι τα χείλη της κοπέλας και μελωμένο το αβρό της κορμί. Βυθίσαμε στον ύπνο· όταν ξυπνήσαμε ήταν ο κόσμος που άλλαξε, ήταν η ξαφνική βροχούλα που νότιζε τα φρένα, ήταν η φυλακή που εγκατέλειψαν τα όμορφα χαμόγελά μας, ήταν η εγωιστική αντωνυμία του αέρα γύρω μας. Και των πουλιών οι τιτιβισμοί, στα κλαδιά των δέντρων που συντρόφεψαν την νύχτα, ψιλές φωνούλες των ασχημάτιστων λόγων, οι αμήχανες σιωπές πάνω απ’ το δίχτυ της σελήνηςΑ μοίρα και που να την νικήσω δεν μπορώ! Κι ο πόθος σου κι ο πόθος μου, και η αυγή που χαράζει, χειρονομίες, νεύματα στην ίσαλο γραμμή του ορίζοντα, μια ηλιαχτίδα πιο τολμηρή από τις άλλες, που εισχώρησε από τις γρίλιες ως του σεντονιού σου την λευκότητα, άγγιγμα να προσάψει σου στην σάρκα αθανασία, άγγιγμα να μας πρέπει ο ευκολότερος παράδεισος. 27

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Διάθλαση… Αγάπες των πουλιών, μιλημένες πρωινιάτικα, ανάμεσα στις πικροδάφνες και τα ξεραμένα καλάμια· ο ήλιος ντεραπάρει το αμάξι του πάνω στην λίμνη, χαίρου διάθλαση! Γυαλίζουν όλα μες την πρωινή προσευχή τους· ένα αεράκι μπελαλίδικο ορμάει πάνω στις βραγιές των σύννεφων κι όλα τα’ αναστατώνει· είσαι αληθινή λοιπόν ευτυχία, είσαι χειροπιαστό μου απόκτημα. Να θαυμάζω την θέα και να ρουφώ τον καφέ μου ατενίζοντας ορίζοντα και της ψυχής μου το βάθος..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Αναγνωριστικές βολές… Βροχή των βροχών- μετά από την κάψα. Η σαλταπήδα σουσουράδα το απόλαυσε. Άπλωσε τα κοφτά φτερά της. Φύλλα σκίρτησαν κάτω απ’ την νεροσταγόνα· ουρανίων θαυμάτων γλυκασμός. Και το απόγευμα που έμεινε πιο ελαφρύ κάτω από τον σκυθρωπάζοντα ήλιο μύθος- κι ο μύθος πάντα καταρρέει. Μια σαύρα πέρασε κάτω από την λάμψη του νερού· μια αύρα ανέμου ζήτησε να κάνει την Αττική κομμάτια. Σε όλα υπήρξα κι από όλα έφυγα. Έστειλα πανταχού και πουθενά αναγνωριστικές βολές.. Να είσαι… Να χορέψει ένα σύμπαν γύρω σου και να γίνει μεστή η αστραπή. Να πυροδοτήσεις τα χάη. Να εξορκίσεις τον εφιάλτη του μυαλού, να μην νικηθείς από τίποτα. Να στροβιλίζεσαι μέσα στις αντωνυμίες και να Βαυκαλίζεσαι πίσω απ’ τα επιρρήματαΠαλλακίδα ορμέμφυτη του εγωισμού που κρατάμε. Να είσαι αρχαϊκή και να είσαι αρχέτυπο Όλων των θεϊκών συλλογισμών μας. Ηφαιστειακή, τιτάνια, στενογραφημένη Μες των λεξιλογίων την ευφράδεια. Να μπαρουτοκαπνίζεις τις φιλοσοφίες- να σε φοβούνται Οι φανατισμένοι στα ποταπά, να είσαι Στεντόρεια και Αληθινή, όπως ο Έρωτας σε όρισε να ορίζεις.. 29

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Ερωτικό αλλιώς… Ιδρώνει το φωνήεν σου να πει καλημέρα Φλύαρο ποτάμι του ήλιου απεκδύεται μια μουσική που μαστίζει την χλόη Όλα τα θρησκευτικά μονοπάτια χορτάριασαν και τα πατείς με βήμα ακούραστο Να η αλήθεια σου! Αλαφροΐσκιωτη αγαπημένη που ενδημείς μες των λεξιλογίων την πυραμίδα Μπουμπουλίνα ιερή, σύνορο ασύνορο της αστραπής Το πρωινό αγιάζι νοτίζει τις κνήμες σου Για της γαστέρας σου την απαλή λευκότητα Χάδια που θα ενορχηστρωθούν, μάγια! Σε μιλώ όπως των ερώτων τραγούδι που υποβάλει το θαύμα Σε ξέρω όπως ενός αθροίσματος η μπόρα Κι όλο σε ερωτεύομαι θλιμμένο αστέρι που κρατά την μέρα στην λιακάδα και ψηλά.. **************************** Μπορεί η κούραση να γδέρνει την φινέτσα μου αλλά, ποτέ δεν μου άφησε περιθώρια να βρεθώ σε ψυχολογικούς τόπους βασανισμένους και που ζητούν φαρμάκια για να τους αντέξεις. Απόλαυσα την δημιουργία με πολλούς τρόπους και χόρτασαν τα μάτια μου εικόνες θαυμάτων και χειροποίητης κοσμογονίας. Από κει μάλλον προέκυψε και μέγα μέρος της ποίησής μου. Όσοι με ξέρουν ίσως καταλαβαίνουν καλύτερα. Χαίρομαι και, που χαίρομαι, ζω τον ποιητικό άνεμο στις πιο θωπευτικές πτυχές του..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πώς να κατευνάσω μέσα μου τον πληθυσμό των σκέψεων; Αγάπησα δύσκολους δρόμους- με μάγευε η προσπάθεια. Να επιβάλεις στο σκοτάδι το φως, δεν είναι τίποτα άλλο από να ξοδεύεις την ψυχή σου σαν κερί που καίγεται για να ενισχύσει μια προσευχή που αναπέμπει ο αθώος προς τον θεό του που – ευτυχώς!- κρυφακούει. Αγαπώ αυτούς τους θεούς που κρυφακούνε. Δεν είναι ντροπή. Ντροπή είναι να αδιαφορείς για τους γύρω σου και να μένεις στην εγωιστική σου αντωνυμία που θα σε σκουριάσει στα σίγουρα.. **********************************

Όλες οι αντιφάσεις για μένα -κι εγώ, όλες οι αντιφάσεις.. Στοιχίζονται κάπου κάθετα οι μέρες και όλες που τις μετράω, απώλεια. Ίδια δεν είναι τα ειπωμένα μου, τα φλύαρα λόγια, οι κουρασμένες σιωπές, το αποκάρωμα μετά απ’ την δουλειά- ίδια δεν είναι; Ξέχασα να ομιλώ. Τα κοκαλάκια μου κουράστηκαν. Αυτοπροβάλλομαι πάνω στο φόντο ενός λουλουδιού- αυτό είναι της ποίησης το γινόμενο. Όλα τα σχήματα δοκιμάζονται πάνω μου. Το καθένα αμφισβητεί το εμβαδόν του- η γεωμετρία διψά για άλλες εκδοχές. Πόσα λάφυρα μπερδεύτηκαν μες την λογοτεχνία; Όλες οι αντιφάσεις για μένα -κι εγώ, όλες οι αντιφάσεις.. 31

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Ηχηρού έρωτα το φαρμάκι… Κάτι εσπέρες που τις μοιράστηκα με το φεγγάρι, Κάτι ήχοι που τους άκουσα μόνον εγώ, Κάτι πουλιά που μου συλλάβισαν την αγάπη σε ψίθυρο, Κάτι βράδια, αχ κάτι αλησμόνητα βράδια, που συναντηθήκαμε κάτω από το φως μιας αστραπής! Και οι σελήνες που χάθηκαν Και η κάλμα των νερών Και ο Ιούλιος που έδωσε μεγάλη ζέστα Του φιλιού μας καημός. Και ο χωρισμός που φτάνει ως το γενναίο φαρμάκι Και η ψυχή μου που σφίχτηκε Και τα βιβλία που διάβασα να ξεχαστώ- οι μουσικές Που αγάπησα για να ξεχνιέμαι Σκηνοθεσία ενός δράματος που ο έρωτας δίνει και γράφει αλύπητα.. ******************************* Λείπει η ψυχή σου απόψε και βοούν τα στερεώματα Απουσία την απουσία όλα αποδιοργανώνονται Μια μελαγχολία αόριστη μια πληγή που δεν επουλώνεται Ραγίζει ο ουρανός η γη δονείται από μια ένταση λύπης Παρακολουθείς μυστικές φανερώσεις που εντάσσουν τον κώδικα της επικοινωνίας Σφραγισμένο και αρχέγονο πάνω στα βλέφαρα του ερωτικού σου κορμιού.. ***********************************32

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ξύπνημα… Χάσε τους προσανατολισμούς κι αφήσου Στο τρελό σου πηδάλιο, φρενιασμένε δραπέτη Της περιπέτειας του μυαλού. Ακούγονται οι πρωινοί ήχοι, η νύχτα αποσύρεται κι ένα Αεράκι λιποθυμισμένο προσπαθεί Να φέρει την δροσιά στο προσκήνιο. Η Ποίηση θα σ’ ανταμώσει παντού: στους δρόμους Που θα περπατήσεις, στις πλατείες Όπου μαζεύονται οι συνταξιούχοι και μιλούν, στην πόλη Που τσακίστηκε σαν καρυδότσουφλο και, από μέσα της, Ξεχύνονται μυριάδες ανθρωπάκια που φροντίζουν τον εγωισμό του το καθένα..

Αυτόφωτος που ετεροφωταγωγείται- ω χάρμα αντιφάσεων! Εδώ είναι το εκεί και εκεί είναι που λυπούνται γύρω σου οι θιασώτες της ομορφιάς. Αναστάτωση φωνηέντων πριν προκύψουν οι λέξεις που λαλούν την χαρά. Σφίγγει ο κλοιός, τα προσχήματα δεν κρατούν, Έχουν υπόσταση μηδενική οι προτάσεις, σφυγμομετρούν οι κοινωνίες τα πάθη τους, παντού ένας μελαγχολικός ουρανός αρμόζει. Σκοτεινιάζεις κι εσύ. Αυτόφωτος που ετεροφωταγωγείται- ω χάρμα αντιφάσεων! Πού υπάγεις και σήμερα; Δηλώθηκες πάλι απόντας Στα προσκλητήρια των καιρών.. 33

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Προ του ονείρου… Μετρούσα νύχτες άγρυπνος και δεν μου έφτανε η φωνή Έπινα γουλιές το στερέωμα Κάπου ξηλώθηκε το σύμπαν- τα ξέφτια του Κρέμονται στην αιωνιότητα· σε ένα κομπολόι Χτυπώ στις χάντρες Τρίτη Πέμπτη Παρασκευή Σχίζεται σε κομμάτια η πεδιάδα Το άσπρο μου πουκάμισο κάπου θα μπάζει Αέρα και νοσταλγίας καμώματα Ανηφορίζω Στέκομαι στο επάνω βράχο: είναι ωραία η θάλασσα Πικρή γλυκιά κεχριμπαρένια Φυλάκισα την καρδιά μου- όπως κι αν το δεις Ναυαγώ μες σε πλάνες που ανήκουν στα δυνητικά όνειρά μου..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Κλείνω τα κιτάπια μου. Σαν να ταριχεύει το σώμα ενός αγάλματος ο αέρας Ακουμπά την σάρκα μου και την αναστατώνει Βαθύς. Κάπου κοιμάμαι και κάπου Ξυπνώ. Εντολοδόχος του απείρου. Αν Σκεφτείς να με συναντήσεις, απουσιάζω· κι αν Απουσιάζω, θα συναντηθούμε. Μοίρα Μ’ όλους τους τρόπους γαλάζια. Σαν μια πτυχή του ουρανού. Κάπου θα υπήρξα, κάπου Θα έπραξα: Ανδραγαθίες όπως αυτές που συνηθίζει το φως. Κλείνω τα κιτάπια μου. Σε λίγο, ξημέρωσε. Μόνο τα πλήκτρα με εξιτάρουν- και Το μολύβι που ιχνογραφεί αισθήματα και βελάζει Εμμένοντας στην δική του άωρη αθωότητα.

Εμπιστοσύνη… Σβήνουν οι ήχοι προς το βράδιασμα αλλά η πόρτα κλείνει σιγά Και αφήνει απέξω τους φανταστικούς καλεσμένους σου. Νυχτώνει. Ένα μελαγχολικό φίδι σέρνεται αργά για να λουφάξει στην ψυχή σου. Εγγράφονται όλες οι αναπολήσεις στον σκληρό δίσκο του ουρανού. Μηδέν άγαν. Οι νυχτερίδες τσουγκρίζουν τα κεφάλια τους στο παράθυρο της αιωνιότητας. Ό,τι μου πεις θα το πιστέψω.. 35

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

8.7.2016 Μπουκώνω την Παρασκευή με σελίδες· η λύπη μου επιστρέφει μερικές· στερήθηκα αισιοδοξίες και πονάνε τα μάτια μου· το αίμα μου πονάει και ό,τι βρίσκω είναι θάρρος πικρό. Αν με ακούσεις πέρ’ απ’ του ύπνου σου την μεριά, θα είμαι ένας άγγελος Που κάθεται στο πεζουλάκι τ’ ουρανού και ντύνει Την νύχτα με το λειψό φεγγάρι της, με ασημένιο Κέλυφος στίχου.

Ξύπνημα 9.7.2016 Επιτίθεται ο θάνατος στην αγρύπνια μας και ο συντελεστής μεγαλώνει Του ποιήματος. Χτίζε την μελαγχολία αργά, όμως Για έναν στίχο κόπτεσαι και τυραννιέσαι- έτσι Που ξέρω πως σου συμβαίνει μόνον εγώ. Καραδοκούν θεριά λύπης να σε κατατροπώσουν- μείνε Στο ύψος που διάλεξες· και άσε την μέρα να σ’ αγκαλιάσει κομίζοντας Δώρα φιλιά δικά σου οικουμενικά..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ιούλιο πάθος.. Μικρά ποιήματα, αγκύλες ζωής που φωτογραφίζουν το στιγμιότυπο, το φευγαλέο Νόημα, την περαστική Εικόνα που φιλοξενείται στον φακό. Στιγμές, στιγμές μόνο. Στο Ιούλιο Σαββάτο που χλομιάζει από την ζέστη και απομυθοποιεί Κι αυτό το ίδιο καλοκαίρι..

Ευτυχισμένα!... Το παιχνίδι της ζωής μοιράζεται ανάμεσα σε παίκτες που ποντάρουν ριψοκίνδυνα. Φούρια έχουν οι αποφάσεις και περισσότερο ευτυχισμένα θα ζήσουν Αυτοί που θέλησαν να καρπωθούν ομορφιά Που συντροφικά και με αισιοδοξία τολμάνε. Να αγαπιέστε και να δικαιώνετε το κάθε φιλί- μην μπορέσει Ο χρόνος του έρωτά σας το κρατίδιο να καταβάλει. Ζήστε με το ασήμι που ζητά η νεότητα, με δώρα Που η αγάπη ήσυχα στέλνει.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

**************************** Διάφανο, εξαιρετικά διάφανο Και με πάθος που το κάνει να επιβιώνει Το αίσθημα απλουστεύεται κάτω απ’ την επίφαση της ζωής. Και ο τρόπος και ο δρόμος Και όλα τα κρυμμένα που βαστούν μιαν αλήθεια, όλες οι αποκαλύψεις Που ορθώνονται από μοναξιά σε μοναξιά, Αυτοί που λείπουν κι είναι πάντα εδώ, Εσύ που καταλαβαίνεις και ποτέ δεν το είπες, Που κουβαλάς στην ψυχή σου μια λύπη που εξακολουθεί ακαθόριστη. Του χορού δρώμενα της νύχτας που ράγισε Από τις μουσικές, το νόμισμα. Εξαργύρωσε την γαλήνη που διεκδικείς- όλες οι μέρες σου ανήκουνε· Πορευτείτε επιδιώκοντας μια σύνεση που είναι Του νου σας προβλήτα Κι απ’ όπου των ονείρων το ανεμόπλανο Σημαντικά απογειώνεται.. Έρωτας νυν και αεί.. Ο κόσμος ταξιδεύει μέσα στα ήρεμα μάτια σου· Οι νύχτες συνοφρυώνονται και χτυπούν κρόταλα απουσίας· Παντού είσαι- μαγεμένη από το φεγγάρι σαν μια νυχτοπεταλούδα που ζητά το έλεος απ’ το λαμπιόνι του δρόμου. Του έρωτά σου το δέος λυγίζει τα κλωνιά και των πουλιών τις ψυχούλες τρομάζει Που συνθέτουν τον τρυφερό σου υμέναιο. Τι ποιήματα να πω αφού ξεπερνάς τις στροφές μου και ζεις στα ύψη των διαλεχτών σου εμπνεύσεων; Μόνο ακούω… Τον σάλαγο του φεγγαριού που απλώνεται σαν το μελάνι πάνω στις άγραφες σελίδες μου- ανατολής μεριά.. 38

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Το ύφος… Αν κερδίσω το ύφος, θα σμικρυνθεί η θλίψη, θα αποδοθούν εύσημα στα πουλιά, θα ωραιοποιηθεί η νύχτα. Αν κερδίσω το ύφος, θα νοστιμίσουν οι μέρες, θα σμίξουν ερωτικά τα μπαχάρια, θα μπαλωθούν οι εικασίες. Αν κερδίσω το ύφος, ο θάνατος θα απομακρυνθεί, θα με ξαναδεί η μητέρα μου Να σκαρφαλώνω την παλιά μουριά, αν κερδίσω το ύφος Θα ανοίξουν οι θάλασσες να με δεχτούνε- θα ξημερώσει η τραγανή βδομάδα Της αρετής.. ** Και είναι και φαίνεται, λευκό μες τον αέρα, το πλοίο του ονείρου, διαπλέοντας το μακρινό πέλαγο των ερώτων. Το φωτίζει ενός φιλιού η λάμψη- κρόταλα επί των κυμάτων, η μέρα ξημέρωσε, ο πόντος γεμίζει από το γλαφυρό μελάνι του. Στην πλώρη του μια ανάσα γλάρου που παραβγαίνει την Στιγμή, μια πελαγίσια αρμύρα που νοτίζει την ψυχή ως το κόκαλο. Ασκεπής βλέπω. Ο ουρανός ντροπαλός, αναμασά τα σύννεφα, ένα σιρόπι βροχούλας που θα ‘ρθει, ζωγραφίζει την αισιοδοξία απέραντη..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

** Φορτώνω όλη την θλίψη σ’ ένα κάρο και το ξαπολώ στον κατήφορο. Όσα με πλήγωσαν είναι τώρα φωνούλα που εξασθενεί και σβήνεται μες το λιανό αεράκι. Ο χρόνος τρίζει. Η αιωνιότητα γυρίζει περί τον εαυτό της σαν σβούρα που ποντάρει στον εγωισμό της γερά. Αφήνω πίσω μου την θρησκεία. Είναι πολεμική η κάθε ανάσα μου. Με συναντά το απόγευμα. Η γραφή με συναντά ενώ εγώ λείπω σε μια εναγώνια κίνηση να πιάσω την ώχρα του ουρανού που αντιφάσκει κατά τον ορίζοντα, στο φόντο μιας επικείμενης δύσης.. Γλυκιά μελαγχολία του μεσημεριού.. Τρύπιο συμπέρασμα που μπάζει. Ταριχευμένο σώμα μιας αλήθειας που ήταν κάποτε. Σβησμένο ψηφίο από το κύμα στην άμμο. Ήλιος που δύει. Το μεσημέρι άκουγα φωνές. Γέλια και χάχανα κορίτσια και αγόριαγύρευαν του έρωτα φιλί κι η συστολή τα κρατούσε. Στις κνήμες πάνω έπαιζε το νοσηρό κουνούπι. Η θάλασσα στραφτάλιζε- σαν μνήμη ωραία. Την αποστήθιζα σαν πάντα μ’ έναν ψίθυρο όμορφα να την απαγγέλω Βαδίζοντας κοντά στον φλοίσβο, αμέριμνος και ιδεώδης. Κουνούσε το αεράκι τα αρμυρίκια. Κραταιός ήλιος κραταιός θάνατος. Παιχνίδι της ζωής με την ανάγκη. Τα είπα όλα τα ζωγράφισα. Ίζημα η μελαγχολία που σε βρήκα να με βρήκε. 40

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Οικουμενικό πάζλ… Λεπτομέρειες επάνω στην αρχιτεκτονική ενός κόσμου που αλλάζει Που βελάζει αλλά δεν είναι καθόλου αμνός, ενός κόσμου Που αντιπαλεύεται εμφύλια, αδυσώπητα, φονικά, ενός κόσμου Που δεν λυπάται να ξοδεύεται σε μίση και έχθρες, ματώνοντας Τα βουλημικά δολοφονικά χέρια του. Το καλοκαίρι κεντά με βελόνες τις μέρες του Όλα είναι πληγωμένα, όλα διαλαλούν μια φυγή Από κείνο που είδα και είδες. Ξυπόλυτες ηθικές βαδίζουν καταπάνω στην ψυχούλα μας- αχ κόσμε! Εντάσεις να προεκταθεί κι άλλο το φως, να φτάσει Στον μικρόκοσμο των γεγονότων και στην αυλή των πραγμάτων, εκεί Που ο νους δυσκολεύεται να ανακαλύψει Τον τρόπο της ανάγνωσης και τον τρόπο να λέει κανείς Καλημέρα. Εκμυστηρεύομαι όλες τις θύελλες της καρδιάς μου και μου περισσεύουν οι περισσότερεςΈφτιαξα λαγούμια με τις λέξεις, έφτιαξα ασήμαντες φυλακές, έφτιαξα εύθραυστα καταφύγιαΣκηνοθετώ πάντα επάνω στην ανάγκη μου- γι αυτό και είμαι αληθινός· γράφω Με κείνα τα ψηφία που η μοναξιά στιλβώνει με ιερά δάκρυα και Τα τοποθετεί επάνω στο οικουμενικό αράγιστο πάζλ..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Το ποίημα… Οι θερμοκρασίες ζητούν την γυμνή υπομονή μας. Ιδρωμένες ώρες και το φεγγάρι κρύβεται πίσω απ’ την αγρύπνια, η ζέστα παρφουμάρει την όψη του, όλος ο χρόνος είναι άπονος μακελάρης- μόνο η θάλασσα υπόσχεται.. Γράψε τον ήλιο κατάστηθα και βρες την σήραγγα που άνοιξε το φως στην αυταπάτη. Τρεις παρασάγγες δρόμο το ποίημα. Ξεφλούδισέ το και πιες το ζουμί: της έσω γνώσης φρούτο.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Κοντά στην ποίηση και στους λυπημένους.. Στα χέρια μου οι απουσίες, στα χέρια μου, Στις αρχινισμένες κουβέντες που η νύχτα δεν άφησε Να τελειώσουν· σε κείνους που έφυγαν Βιαστικά, ζώντας την αγωνία τους, λαχανιασμένοι Κάτω από το αργυρό φεγγάρι, μαθητές της λύπης· σε κείνους Που λυγίσανε, που έκλαψαν κρυφά, που ένιωσαν του πόνου την ατσαλάκωτη τσούχτρα· Πόσα θα μάθουμε ακόμη διαβάζοντας τους ανθρώπους; Πόσα Θα καθυστερήσουμε από τα γεγονότα, πόσα Θα μας βρουν καλά ή κακά- χορός Στο αλωνάκι της ψυχής.. Μέτρησα και μου ξέφυγε η αρίθμηση· Μέτρησα και οι αριθμοί με δικάσανε· Ήρθα κοντά στα ανθρώπινα, ήρθα κοντά στον ψίθυρο των λυπημένων. Και σχημάτισα την ποίηση με το βαθύ αίμα των τολμηρών· Την πίστεψα, την μετάλαβα, με αφομοίωσε Τρέφοντας τα αισθήματά μου με το υπερούσιο Φως της: ευλογία και πάθος, Βασανιστήριο και Εξιλασμός· κάπου Θα σφάλω κάπου θα καρπώνομαι Τα μυστικά πλούτη της- και όλος θα είμαι Ο μύστης μιας σελίδας που ακόμη δεν έχει γραφεί, κι είναι Ιερατικών μυστικών το απαύγασμα.. 43

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Πρωινής ευδίας το κράτος… Πρωινής φωταγωγίας πλουραλισμόςΣαν να φεύγει ο ένοικος κι αδειάζει το σπίτι· Το ερεβώδες τραγούδι της νύχτας αποσύρει τις νότες του· Δυνητικά φυτά φλυαρούν στην πίσω αυλή του κόσμου· Έρχεται η ηλιαχτίδα στην αφετηρία του δρόμου μετ’ εμποδίων· Των πουλιών οι στοχασμοί ένα λυρικό ερμητικό άβατο· Κι όμως ωραία γεννήθηκαν οι ομιλίες Κι ωραία λαλούν οι γειτόνοιΟ κόσμος ξαναρχίζειΝεόκοπος, αποφασιστικός, δαιδαλώδης..

Βιολίστρια… Το μεθυσμένο βιολί μιλά μέσα στα μαγικά χέρια σου· Ποιος πηλός σε σχημάτισε για να κρατάς τόσο έντονη ανάσα; Σμίγεις την μουσική με το στερέωμα, τον ουρανό με την αψίδα των ρόδων, την ομιλία Με την σιωπή, το ντροπαλό πάθος με την έκλυτη λαίλαπα που συγκλονίζει τα κορμάκια των ερωτευμένων. Το δοξάρι σου πατά μες την αιωνιότητα· Πέφτουν των μαλλιών σου οι καταρράκτες Στους ώμους σου γελώντας και παίζοντας Πέφτουν οι νότες σου στο κορδελιό της αυταπάτης· Για να σε θέλω πιο πολύ και πιο πολύ… 44

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Σκοτεινό πρωί.. Τι πολεμόχαρος κόσμος- και πώς μπορεί Να οργανώνει εμφύλια τα ματωμένα παιδιά του! Σκοτεινό ξημέρωσε το πρωί. Σκοτεινά η οικουμένη που σκέφτεται! Ψάχνω πίσω από δύσκολα παιχνίδια να καταλαβαίνω Τι πουλιέται και σε ποιόν, με ποιο αντίτιμο, αν έτσι πρέπει Ή αλλιώς, πού οδηγεί Η απελπισία- πώς αμαυρώνεται Ο ηθικός διάκοσμος, πόσο ο άνθρωπος Στο αγρίμι επιστρέφει… Σκοτεινό ξημέρωσε το πρωί. Στην ζέστα θυμήθηκαν όλα να είναι απίκο Κι εκεί τα τζιτζίκια. Ιούλιου μεσούντος- τι διαβάζω Κι είναι παρήγορο να σε κοιτώ καθώς κοιμάσαι Ακόμα και ο ύπνος σου απέχει Μίλια ερωτικά απ’ την πραγματικότητα; Σκοτεινό ξημέρωσε το πρωί. Οσμή από μπαρούτι έζωσε τον νου μου. Πάλι ο κοσμάκης θα γευτεί τα δάκρυα. Πάλι η γη θα καταπιεί τους αθώους νεκρούς της.

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Βασίλισσα της θλίψης.. Προηγούνται οι πόνοι και έπονται τα μειδιάματαΣαν να διαδραματίζονται όλα μες την οθόνη ενός θεάτρου που λοξοδρομεί Προς την ασυνέπειαΚαι το μειδίαμα Αρχαϊκά σχηματισμένο, σχεδόν ανεπαίσθητο, αφήνει Κερκόπορτα στην πληγωμένη ζωή· μορφάζεις Κι ύστερα σε αναγνωρίζω και πάλι: Καθώς θρυμματισμένα φωνήεντα ξεπηδούν απ’ το στόμα σου, Βασίλισσα της θλίψης..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

********************* Χορεύεις στο μυαλό μου έκπαγλη και θησαυρισμένη Μες το φως του ήλιου, μάντισσα Του καημού που σου έχω.. Τοκίζεις τα σανδάλια σου επί των ημερών μου το βάσανο. Συνωμοτείς με την σιωπή- δένεις κόμπο την λύπη μου. Και τανύζεις το τόξο όσο η μοίρα το θέλει.. Το που δεν μιλιέται σου ζήτησα, το μυστικό των μυστικών. Και το χόρεψες μπροστά μου να το πάρουν χαμπάρι οι πάντες.. Είναι, λέει, φλόγα ο έρωτας, είναι μια καύση. Και ποιος σου είπε πώς δεν θα τολμήσω να καταστραφώ Στων χειλιών σου το άπονο καμίνι;..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Ποιητικά αποτελέσματα Ιουλίου… Για να μείνω ελεύθερος, έμεινα σιωπηλός διαβάζοντας τα φύλλα Των δέντρων και έκλαψα ακούγοντας την παλιά μουσική Του φεγγαριού. Ντράπηκα μπρος στο φως, άνοιξα τα φτερά μου Και υπερσκέλισα την νύχτα σαν ένα τρομαγμένο πουλί Που φεύγει για πατρίδες αλλιώτικες. Έτρεμαν σαν βιολιά τα τζιτζίκια. Λύγιζε η χλόη σαν μια χτενισμένη κόμη να βρεθεί μες το αύριο. Μου χάρισες ή σου χάρισα αυτόν τον Ιούλιο, ανάμεσα Από σκοτεινά γεγονότα, πολεμικές αναμετρήσεις και αποστήματα Ενός κόσμου που σήπεται κι αργοπεθαίνει; Παρήγορη έμεινε η γραφή, φωτεινή, ελεούσα, Να δίνει το εκλεπτυσμένο φως της σε κάθε λέξη, που έζησε, πριν γεννηθεί, στην καρδιά μου..

Κλάδεμα… Κλάδεψα το δέντρο και με κλάδεψε η μνήμη του. Τα πριόνια γέλασαν εις βάρος μου. Τα κομμένα κλαδιά γλίστρησαν Οκνηρά ως την άσφαλτοΣαν πλοκάμια ενός όρθιου χταποδιού. Τα μυρμήγκια σκαρφάλωσαν σαν πάντοτε στον κορμό. Συμπαράσταση φιλοτιμίας. Για λίγο σταμάτησαν και με κοίταξαν σαν έναν δολοφόνο που ντροπιάζει το γένος του. Και συνέχισαν την δουλειά. Φοβερό να είσαι πάντα εκεί.. 48

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Δημοκρατία… Δημοκρατία σερβιρισμένη άκομψα δημοκρατία αποστεωμένηβρωμά η ανάσα της, είναι πόρνη που ταλαιπωρήθηκε από την κλίνη του ενός στην κλίνη του άλλου, δημοκρατία λεπρή. Την εκθειάζουν οι κατέχοντες, βολεύει το άπληστο γρόσι τους, δημοκρατία προ των κλειστών μας πυλών, δημοκρατία για το σκυλολόι που ληστεύει.. Στον βρόντο πάνε οι αρετές στης, στον βρόντο καταλήγει ο σεβασμός στην τάξη των πολλών- δημοκρατία ανασκευασμένη, ευνουχισμένη ρακένδυτη δημοκρατία. Από αφαίμαξη σε αφαίμαξη, παίγνιο στων πλουτοκρατών τις θελήσεις- δημοκρατία θέατρο, δημοκρατία μισερή, ανάπηρη, θνησιγενής δημοκρατία.. 49

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Του τραγουδιού σου εκεί… Να τραγουδάς ανάμεσα στις πίκρες, στο χάσμα μιας λύπης που σου ανήκει, να τραγουδάςκαι να στεφανώνεσαι το γλυκό άνθος της μουσικής· τώρα σε αναγνωρίζω που του εγωισμού μου οι σελίδες ξεκαλουπώθηκαν, που ανήκω σε μια τάξη που διασαλεύτηκε· τώρα φώναξε μες τις μοναξιές των ανθρώπων, άκουσε τον πόνο τους, μπες μες τις νύχτες, βγες απ’ τον ύπνο τους- ντυμένη το φως μιας αστραπής που λυρικά σε αναφλέγειχαρίεσσα και πιο διακαιομένη πάνω στης νότας τον βωμό..

****************** Θα πάρεις την γεύση και θα μείνουν οι φθόγγοι της Σαν οι ψηφίδες κάτω απ’ το τρεχούμενο νερό Βότσαλα λειασμένα κάτω απ’ το υδάτινο ποίημα Υποσχέσεις επί υποσχέσεων κι όλα να είναι αυτά που κυλάνε Προς τον συντελεστή τον μέγα της θάλασσας.. 50

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ο χρόνος ο τόπος κι η σκέψη μου… Οι παλίρροιες με γέννησαν οι παλίρροιες θα με απάγουν Στο μακρινό άστρο της διαφυγής. Όλα ήρθαν να κελαηδήσουν στην πόρτα μου, όλα τα πουλιά- και σχημάτισαν Τάγματα αοιδών τα τζιτζίκια. Ιούλιε αγύρτη- τι νόημα έδωσες Στα μεσημέρια που δάγκωσα το τραγανό κορμάκι των θεραπαινίδων; Με τα μάτια που είδαν και στολίσανε Των τοπίων τις θελκτικές μεταμορφώσεις- ω καλοκαιρινό δώρο Στης θάλασσας επάνω τον αφρό και στου κυμάτου τον ψίθυρο.. Το βύσσινο παρέσυρε το σύκο, το σύκο Παρέσυρε το φλογερό κεράσι: νικητήρια φλυάρησαν Των φρούτων οι μηρυκασμοί- όλοι με φούρια μπαινοβγαίνοντας μέσα στου ουρανού την απλότητα. Οι σκέψεις με γέννησαν οι σκέψεις θα με απάγουν Στο μακρινό άστρο της διαφυγής, εκεί όπου ο τόπος είναι Μη χρόνος κι ο χρόνος ξιπάζεται Και όλα εκούσια ακούσια με πάθος τα κανοναρχεί..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Άγονος απολογισμός μιας λύπης… Έπλευσε άνεμος μες την καρδιά μου και γονιμοποίησε όλες τις φαντασίες· Στα ψηλά που καθόμουν, γύρω έρεε η θάλασσα· Χορός των γλάρων χαμηλά· ένα μυστήριο Να κυνηγούν οι σκέψεις τον πουνέντε· Πού ήθελες να πας όταν ηλιοβασίλεψε και τα καράβια απομακρύνθηκαν Τρέποντας κάθε όνειρό σου σε φυγή; Μόνο του κήπου τα γαρίφαλα αναθάρρεψαν όπως τα αγαπούσε η γιαγιά μου Και έστειλαν το μήνυμα πως η ζωή γλυκά εχάθη Πίσω από των γεγονότων την άσπονδη γιορτή.. Απαγόρευση.. Η νύχτα παρασέρνει μια ιδιωτική θλίψη Και την σκορπά στο ξημέρωμα. Τα άγουρα φρούτα πασχίζουν για μια κατάληξη σωστή. Οι νυχτερίδες κουράστηκαν. Ο εκνευριστικός χορός τους σταμάτησε μπροστά από τα μάτια του ουρανού. Ησυχία και σύθαμπο. Ζέστα. Ακούς το πλέον νερό που κυλά στο ρυάκι. Ίδιο θόρυβο κάνει ο επικείμενος θάνατος. Νυστάζω. Τραβώ το σεντόνι επάνω μου. Δεν μου επιτρέπονται όνειρα και παρομοιώσεις..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Όπως θα το διαβάζεις κάποτε στα παραμύθια.. Οι πεταλούδες κάνουν τραμπάλα πάνω στα ηχηρά τριαντάφυλλα· Τα λιανά ποδαράκια τους ψαύουν την ομορφιά ποικιλοτρόπως· Φυσά αεράκι: έντονα η μνήμη με τα αισθήματά μου συναλλάσσεται· Σε αγαπώ μ’ όλους τους τρόπους που ξέρω- μείνε εδώ Που το υπερώο του αέρα φιλοξενεί χελιδονιών ομοθυμίες και πανηγύρια Ηλιαχτίδων. Το μεσημέρι με το φως συνουσιάστηκε και άφησε τα κεντημένα εσώρουχά του πάνω Στους θάμνους της παραλίας. Ο Ιούλιος έπλασε την οικουμένη απαρχής. Όπως θα το διαβάζεις κάποτε στα παραμύθια..

Εικονικό… Η γενναιοδωρία ενός ήλιου πάνω απ’ την μέρα, φούριες πουλιών και του ανέμου το λίγο, κοσκινίζει την φαντασία σωστά, επί γης όλα, δέντρα ομιλούντα και χοάνες που καταπίνουν τον απροσδιόριστο θόρυβο, των τζιτζικιών οι οξύτητες, όλες βαθιές, ακονίζονται μες τα αυτιά των πεύκων, αδημονεί για επικράτεια ο Ιούλιος.. Σώσε την φωνή, τον έρωτα σώσε, μείνε με του φιλιού την γλυκύτητα, όσα θα μας παραδοθούν την μια στιγμή, την άλλη, ευθύς, δεν μας ανήκουν- βρες τα, πίσω απ’ τις φιλοσοφίες, τα ακριβά· ποιητικό συμπέρασμα που μπάζει.. 53

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

******************************** Να συναντηθούμε κάποτε, να βρεθούν οι ψυχές μας. Σφίγγει ο κλοιός και απομυθοποιούνται τα πάντα. Προέκυψε σκληρή η εποχή. Κι η μοναξιά αδηφάγα. Θα ραγίσω το τζάμι και θα σου επιτρέψω την θέα. Κοίτα μακριά. Στον ορίζοντα ανήκουν οι ελευθερίες που, παιδιά, αγαπήσαμε..

Τα σα…. Ας σε ακούσουν οι θάλασσες όταν θα σμίγουν χρώματα νομής του ήλιου κι όταν θα σκοτεινιάζουν, μιλώντας την σελήνη, στον γαλανό τους αφρόΚι εγώ που κουράστηκα πια να υπάρχω θα σε πω, καλλίκομη που κυματίζεις σαν σημαία νίκης πάνω στον κόσμο και πάνω μου..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Δομή… Έχει ο θάνατος μια τρομερή εξουσία. Εύληπτος. Αποσαθρώνει τις δομές, μεταλλάσσει Την βαριά ταυτότητα των πάντων, την ακυρώνει, αφαιρεί το λούστρο της ύπαρξης. Όπως και να το δεις- τελεσίδικα. Φιλοσοφίες θέλει ο αλαφροΐσκιωτος και νόμους φτιάχνει Έξω απ’ τους νόμους μας. Άπατρις και που δίκαια αλλιώτικα υπερασπίζεται. Στων ποιητών την χώρα, η κάθε μια Ιδέα και αθάνατη. Έτσι ο Τρόπος: Να γράφεις με μελάνι ανεξίτηλο, επάνω Στο καύκαλο της κοινωνίας, ηθικές αξεπέραστες. Για την αρχιτεκτονική που αρχίζει εκεί όπου η Ομορφιά έχει κυρίαρχη και πρώτη Άποψη..

Καλοκαίρι… Δυσεύρετα άνθη που γεννήθηκαν από την σοβαρότητα Του τοπίου- ένας βράχος που μετεωρίζεται πάνω απ’ την θάλασσα, Καιρός του καλοκαιριού, ντάλα ο ήλιος, Το φως ισιώνει τα μαλλιά των δέντρων, Φωνές των λουομένων, χαμός, Σφυριχτά κυματάκια που δελεάζουν την άμμο, Λειασμένες πέτρες και ντεραπαρισμένη ανάπαυλα, Ωραιότητα απ’ όπου κι αν δεις, Καλοκαίρι..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Στην κρίση εαυτού απ’ εαυτόν… Τα που δεν είπα, με κρατούν στην σκιά στην απόμερη γωνιά ενός παραμυθιού που δεν σκηνοθετήθηκε ακόμη. Γέμισα εξανθήματα δόξας. Μπορεί να τράφηκα με πίκρες που με αντρώσανε κάτω από τα σύννεφα των πολέμων. Νωρίς κατάλαβα τις διαθέσεις του χρήματος. Ντύθηκα σκέψη και είπα το λυρικό μου παράπονο, εαυτός με εαυτόν συνδιαλεγόμενος. στην αυτή σκηνή του θεάτρου, είμαι ηθοποιός και με κρίνω όπως ο διαβασμένος καλά θεατής..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Του καλοκαιριού φως… Και της γης, που κινείται, ο ρυθμός και του καλοκαιριού, που λαβώθηκε από την ζέστα ο ωραίος διάκοσμος· Πρωινές αγκύλες δροσιάς πριν ακόμα να φέξει οκνηρά λιγούστρα, αλλά πάντα εκεί και θρασύδειλες μικρές ακρίδες που τολμούν δαγκωματιές περιπάτου αδάμαστα τριαντάφυλλα- τα αγαπημένα μου- στον αφρό του όρθρου, αμίλητα και μεγαλειώδη ζεύουν το λιανό αεράκι οι μουριές στα πυρωμένα άλογά τους νίκη σε όλες τις μάχες, νίκη και η έμπνευση που απευθύνεται σε όλες τις παλίρροιες, αρετή προς όλους και προς όλα στα χαμηλά οροπέδια η φυσαλίδα που εστάθηκε πάνω στης φτέρης τα σπαθάτα φύλλα οφθαλμαπάτη και του πουλιού ο αναστεναγμός καημός..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Μεσημέρι αβρό… Κλωστούλα που έδεσε την μοίρα με το φως. Το μεσημέρι ανατινάχτηκε, σαν πυριτιδαποθήκη που φυλά τα ακραία. Τα τζιτζίκια σιώπησαν Μια στιγμή- όπως να ήξεραν ότι για το τραγούδι, ο παθιασμένος πεθαίνει. Έκλεισα μια στιγμή τα βλέφαρά μου. Ό ήλιος πέρασε επάνω τους. Κι ύστερα μέσα μου. Όπως το αίμα που κυλά νικητήριοΉ το τραγούδι που σε όλα θεριεύει. Ύμνος λαμπρός που πάλλεται με την φωνή που έδωσε στο ποίημα Ίριδες και πολλαπλασιασμένες συναντήσεις..

Ιστορίην… Αυτές τις σκληρές μέρες θα τις περάσω υφαίνοντας ένα ιστό πανοπλίας. Οι πεποιθήσεις μου ανήκουν σε μια ιστορία που συμπεραίνει εχθρότητες. Πόση δημοκρατία να πιστέψω και πού αυτή να μου φανερωθεί; Τονισμοί έξω απ’ την γραμματική αφήνουν έκθετο τον παρανομαστή των στίχων που αγαπάω. Φτώχυνε ο κόσμος ή εγώ δεν βλέπω τα πλούτη του; Ένα αλφάβητο για σπουδαγμένους περιηγητές του Αινίγματος, μία προπαίδεια των γυμνασμένων στην μεταφυσική μουσική που ξεκλειδώνει γαλαξίες:πολλαπλά μας ανήκουν. Ταξιδεύω με άλλες συχνότητες. Στων άστρων τα ποιητικά παλίμψηστα. Και στων ανέμων τις ουτοπικές φρυκτωρίες.

******************************** 58

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Κερδίζεις τον εαυτό σου από μια γιορτή που ανήκει στο πνεύμα σου. Τόσες σκέψεις τόσες υπεκφυγές τόση πολωμένη κατάσταση. Ωρίμασες όπως σε έκανε δικαίωμά της η χίμαιρα. Να ζήσεις πώς σε εποχή που ευδοκιμούν της χυδαιότητας τσουκνίδες; Ο χώρος σου χρώματα που κινούνται προς την όψη της ομοθυμίας. Ζωγραφιστά. Όπως ο Ιούλιος έχει. Νομίσματα ενώ νομίζουν όλοι πως θα σε γευτούν Φρούτο που το ζουμί του γέλασε εκείνη την στυφή πραγματικότητα που όλα πάνω σου την αναιρούνε..

Η Ποίηση έχει ομιλίες με το ρόδο.. Μόλις μπορετό να κλέψω του ανέμου πνοή και να αναστήσω Της λιακάδας την πρόσοψη. Είχα αφήσει εκεί να παρακμάζουν Των βιβλίων μου τις σελίδες και των ονείρων μου τις μυρουδιές. Τα βρήκα και τα πρόσεξα. Και τα κατάφερα να ανανήψουν. Ευφράδεια των χρωμάτων που δεσπόζουν πάνω στων λουλουδιών τα πέταλαΜέλισσες ιερές που δρέπουν ένα μέλι ιώδεςΚάστανο που δένει καρπό μες του φυλλώματος την άπεφθη περιουσία· Ιούλιο κατακαλόκαιρο. Ήρθα είδα νίκησα. Η Ποίηση έχει ομιλίες με το ρόδο..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Επιτυχία! Ένας κόσμος κλειστός ένας κόσμος ερμητικά απόρθητος και νεφελώδηςΚρέμεται μες σε μια σταγόνα, σαν μοναστηριακή επιταγή που συνδιαλέγεται με το μέγιστο χάος. Και θάλλει. Είναι μια χωροταξία που εντός της η ψυχή διαβουλεύεται με το Σύμπαν και ο ρους Των πραγμάτων καμπυλώνεται έως να φτάσει στο κραταιό Μηδέν. Να η επιτυχία! Να σου φανερωθεί το Σκοτεινό κι εσύ να παίζεις ζάρια με την φωταψία ενός οικουμενικού Ονείρου.. Καταγραφή… Όπως το ψάρι που, απ’ του ψαρά το ακονισμένο καμάκι, ξέφυγε και γδέρνει το λέπι του επάνω στα βράχια, τρομαγμένο να ξεφύγει Απ’ τον θάνατο- έτσι και το φεγγάρι απόψε ακουμπά την θάλασσα Προσδίδοντας μαρτύριο κι άλλο στον ασημένιο Κύκλο του· και τρέμει Σαν σε ανάδραση πάνω στα ήρεμα νερά, ενώ ένα κυματάκι σκανδαλώδες Ανοίγει εκεί στης άμμου τα ποδάρια Ψιθυριστούς διάλογους. Και Καταγράφω αυτό το μπεσαλίδικο μικρό τερτίπι της αιωνιότητας στον νου μου Που ξεσκλαβώθηκε από της πόλης Τις αγωνίες και τα βρήκε απόψε εδώ Στον όρμο αυτόν που λεπτολόγησε φωνήεντα και λέξεις Ορμέμφυτες και που τις αγαπώ εγώ..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Καμάρι… Άγιασε η Κυριακή. Σεμνή μες την λιακάδα της, βολεμένη. Όπου την είδα την συνάντησα: σαν έναν στίχο που μου έδωσε η μουσική και σαν μια μουσική που μου ‘δωσε ο στίχος. Απ’ όλες τις αντιφάσεις μου κρατώ που είμαι ερωτευμένος με μία συμπάθεια με το “ον” και ταυτόχρονα, εκείνο, πολύ με βουρλίζει· μπορώ όμως να δω τα καλά του, πιστεύω στην βαθιά πρώτη αξία του· κι εκεί καμαρώνω κάτι φορές να ξέρω ότι ο άνθρωπος μπορεί να είναι αλήθεια Άνθρωπος και γεννημένος για να διαπρέπει. Άξιος γιος της όμορφης Δημιουργίας..

Απόλυτα Ιούλιος… Το απόγευμα ζεύτηκε αργά τους ίππους του μεσημεριού Κι οι ταξιθέτριες της μέρας τακτοποίησαν τις υδρίες των στίχων πάνω στα δροσερά πεζούλια Σκόνη των επικρατήσεων τρύπωσε στις παλιές μας τσέπες Βάλαμε το χέρι- ανακαλύψαμε εκείνα τα μικρά χαρτάκια Που σημειώνουμε ενός ποιήματος το κλειδί και μετά… τίποτα Όλα βαδίζουν την πεπατημένη· η ζωή κυλάει φρενιτώδικά ή όπως μπορεί αυτή να κυλάει, γεμίζοντας Με άγχη τους θιασώτες της· πήρε να φεύγει η Κυριακή Στην ζέστα της κουρνιάσανε τα διψασμένα πουλιά Και ενός ρολογιού οι ταλαιπωρημένοι λεπτοδείκτες Που έδειξαν, απόλυτα, Ιούλιο..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Καΐκι.. Βυθισμένο καΐκι που πλέκει μνήμες στον πυθμένα του κόλπου· Οι γλάροι το αναζητούν- τους λείπουν τα κατάρτια του· Ο αέρας το ψάχνει- σκοτεινιάζει νωρίς πάνω στην πλώρη του· Και το νερό το νανουρίζει γλυκά αμετάκλητα κάτω από το σάλιο της θαλάσσης που σιγανομουρμουρίζει μοιρολόγια Που χωρούν την θλίψη ολόκληρου του πελάγους Απόψε..

Επισκευές… Το ξερό φωνήεν στενάζει κάτω από της μελαγχολίας το μαχαίρι. Και στο αμόνι της σκέψης η καρδιά πονά αλλά δεν αλλάζουν οι όροι. Το παιχνίδι σκληρά εκτυλίσσεται. Αν θα νικήσεις αν θα νικηθείς- ακαθόριστο. Κι ο πόνος, άγουρος ή ώριμος μες τον χρόνο Σου ανήκει. Ξεπλυμένος σε αβαθή ποιήματα. Κάποιος ψαρεύει εκεί και είναι που χαλούν οι παρομοιώσεις σου. Ξεθυμαίνουν. Όπως τις παραταΐζεις με φως και εκείνες ζητούν σκιές και σκοτάδι για να επιτευχθεί του θεάτρου το δίδαγμα και της νύχτας η σαγήνη..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ορχήστρα των δεήσεων… Θα συναντηθούν οι κάμαρες πίσω απ’ τις μοναξιές, στο ξέφωτο μιας σπασμωδικής νύχτας και θα λάμψει το φεγγάρι, αμετάθετο, πάνω απ’ τα βουνά, ελεητικό και δημώδες όπως του άσματος η δύναμη που ανασταίνει τους καημούς που είχες και που είχα. Και η λατινική του όψη θα κρεμαστεί επάνω στα κλωνάρια των δέντρων που φιλοτιμούνται να κρησάρουν τον αέρα αέναα. Και τανάπαλιν πάλι οι εμπνεύσεις θα πίπτουν βροχή πάνω στο κύμα της θαλάσσης ιλαρές. Εκεί θα σε βρω ασχημάτιστο άστρο του όρθρου, στα μοναστήρια που πελάζω αφήνοντας του νου μου τα γκέμια ελεύθερα· εκεί που θα γεμίσεις γλύκα και των φρένων μου κατάβαθα..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Ψυχή τε και θάλασσα.. Ανάγλυφη θάλασσα, δέρμα Του ωκεανού, ρυτιδωμένο Μες την κάψα του ήλιου, οργιές Κι οργιές, ατέρμονη παρουσία Κάτω απ’ τη ν σκέπη του ουρανούΦυγόκεντρος ψυχή, ταραγμένη Πλέει στα ανοιχτά, όλα την δυσκολεύουν Το κύμα σηκώνει το άχθος της Ξημερώνει μεσημεριάζει νυχτώνει Ένα ντουμάνι από καπνό την ζώνει ελεητικάΦάντασμα πίσω απ’ την εισβολή των ανέμων Μελαγχολική αταξία όταν και η ψυχολογία ραγίστηκε Την ηθική πώς την μπαλώνεις, την ηρεμία, τον τρόπο να ζεις; Ανάγλυφη θάλασσα, πραϋντική, ολοστρόγγυλη, καθαγιασμένη Κουλουριάζεται γύρω απ’ το σύμπαν και το σύμπαν γίνεται αμετάκλητα ποιητικό..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Σήμανε των δικαίων Άργος… Σκληραίνει το κέλυφος και το πουλί το διαπερνά, ανοίγοντας την είσοδό του στην ζωή. Ο ήλιος το παραξενεύει. Γελούν τα δέντρα. Μια γάτα κάθεται ανάσκελα και νανουρίζεται κάτω απ’ τις ηλιαχτίδες. Ο αέρας προσκομίζει μια μουσική Και τα μικρά τριαντάφυλλα έχουν τα κέφια τους. Για να τα πω όλα αυτά, άοκνη Πέμπτη. Τελειώνει οξύτατος Ιούλιος. Η μάχη δόθηκε- νικούν οι εραστές. Απ’ το φιλί αναρριχώνται στον ουρανό και για της καρδιάς τους τα μυστικά κομπάζουν.. Σήμανε των δικαίων Άργος..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Φωνηεντόληκτα… Τα σπίτια αλληλέγγυα ζητούν μια τάξη από μπετόν και σοβάδες. Ορθογώνια, παραλληλόγραμμα, ρηχά. Στους δρόμους το καλοκαίρι βάζει εμπόδια. Γυαλίζει η άσφαλτος, στριγκλίζουν τα φρένα Των αυτοκινήτων, οι κόρνες ενοχλούν Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω… Μνησίκακο τζιτζίκι, επωμίζεται το βάρος όλης της συναυλίας.. Πετά σαν ζαλισμένη η χρυσόμυγα- υψιπέτεια και των γονέων.. Στο γήπεδο κατατίθεται η σοφία ενός λαού που εκμαυλίστηκεΧαύνος στους χαύνους, ουραγός των ατάκτων. Κόβονται οι λέξεις και τσακίζονται όπως τα άχυρα που δεματιάζονται να αποθηκευτούνε: Ποιός πιστεύει πια ποιόν και ποιόν θα ακολουθήσουμε που μας εμπαίζουν; Δος ημίν σήμερον και για το αύριο όχι άλλα αδιέξοδα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Του κήπου η πλεύση… Μια φούντωση πάνω απ’ τον κήπο- το άρωμα δεν είναι εκεί Ο αέρας παρέσυρε την φλογερή χάρη του Ως τους πρόποδες των αινιγμάτων· Και ο μύθος ο μύθος που είναι ίδιος ο άνθρωπος Κι όμως τον άνθρωπο υποσκελίζειΑτέρμονο εργαστήρι διδαχής· Στου καιρού τα γυρίσματα, κλώθουν πεμπτουσία οι μέλισσες Το ρόδο φουντώνει, το ρόδο είναι μια προσευχή Που στυλοβατεί των πικραμένων τις αντένες..

ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΙΚΈΣ ΒΟΛΈΣ…

Συντηρητισμός… Καθόταν αμίλητος συλλογισμένος- ένα άγαλμα καθιστικό· Κάτι περιστέρια γύρω του τσιμπολογούσαν σουσάμια Χαρούμενα, έτοιμα να ελαφροπετάξουν Προς λυρικό ηλιοβασίλεμα· Η πλατεία γεμάτη κόσμο- φωνές Και πήγαινε-έλα πάνω στα λερά πλακάκια Σαββάτου ολόγυμνου, η ζέστα διαμορφώνει τους κανόνες της· Πρωτεύουσα μου αντιφατικήΠίνει καφέ στα γύρω μαγαζιά- κοιτάζει πάντοτε βαριεστημένα Αφίσες μιλούν για συναυλίες που θα γίνουν Γυναίκες που αγαπούνε να επιδεικνύονται Μωρά που κλαίνε μες τα καροτσάκια Καπνιστές που φουμάρουν του σύμπαντος την χοάνη ΚαπνόςΓράφει σε κάτι τσαλακωμένα χαρτάκια- τι στίχους αλήθεια Σημειώνει και είναι κοφτερά τα σημάδια του; Ακούει Προσεκτικά: βουίζουν όλα γύρω του- εικόνες Που τον κατακλύζουν- πώς να μεταφέρει Τον εγωισμό της πραγματικότητας στα συντηρητικά γραφτά του;

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Γόνιμη κοιλάδα… Στον σφυγμό της πέτρας χτυπούν οι φλέβες της ζωής και της άνοιξης Καψωμένη μες τον ήλιο- σαν μια μικρή καρδιά που θρέφει όλο το σώμα του τοπίου Και το μεσημέρι Λαύρο, επινικελωμένο Με το βαρύ μέταλλο των ηλιαχτίδων Σφάλλει και ξαναεπιχειρεί Να δεσπόζει, παντού να δεσπόζει. Η μέρα προχωρά- σφιγμένη γροθιά που τονίζει απόφαση Η μέρα απολά τα χελιδόνια της να διαβούν χιλιόμετρα θάλασσες Και να ‘ρθουν στης πατρίδας τον τόπο- όπου οι ευωδιές Αναθαρρήνουν την μουσική των δέντρωνΗ κοιλάδα μαρτυρά του αέρα τις δεξιότητες Σμήνη εντόμων ζώνουν τα λουλούδια που ζητούν καρποφορίας χάριν Θεόσταλτα φωνήεντα κυλούν επάνω στην γαστέρα της γης.. Αντί επιλόγου… Στην Ελλάδα Να οδηγείται αργά Είναι μικρή Και προλαβαίνεις να της ρίξεις μια ματιά, έλεγε ο φίλος· Και, πράγματι, τώρα που βλέπω αλλιώς, το τοπίο με ακολουθεί Κι ο φίλος επίσης Κι αναγεννιόνται διαρκώς και μέσα μου.. 69