Χριστίνα Γαλιάνδρα, ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Χριστίνα Γαλιάνδρα

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ISBN: 978-618-82188-2-6 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα © ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ & Χριστίνα Γαλιάνδρα, 2015 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ekdoseisdianisma.blogspot.gr ekdoseisdianisma@gmail.com

Χριστίνα Γαλιάνδρα

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΑΓΑΠΗΜΈΝΕ ΜΟΥ Για σένα όλοι οι χτύποι της καρδιάς μου Τα απόρθητα τα κάστρα του μυαλού Για σένα απ’ τα χείλη η δροσιά μου Η ολόθερμη ανάσα του κορμιού Για σένα μοναχά παράπονό μου Υπάρχουν παραθύρια σ’ουρανό Να βγαίνω και να ψάχνω τη μορφή σου Ώσπου τα χνάρια σου στη γη μου να πατώ Για σένα ατελείωτα τα βράδια Πνιγμένη στων δακρύων ποταμό κι οι μέρες μου να μοιάζουν για σκοτάδια Γυρεύοντας στο φως σου να λιαστώ.

ΑΙΝΊΓΜΑΤΑ ΑΓΆΠΗΣ Μη με ρωτάς τι νιώθω Μη με ρωτάς στιγμή Νιώθω να αιωρούμε και δεν πατώ στη γη. Αέρινο το σώμα. Ψυχή στο πουθενά και συ να περιμένεις το σ’ αγαπώ ξανά! Στην δόλια την καρδιά μου τι προσπαθείς να βρείς Στα αινίγματα αγάπης τη λύση δε θα βρείς Μη με ρωτάς για σκέψεις. Το στόμα μου κλειστό. Δεν πιάστηκα από λέξεις ποτέ μου όσο ζω. Το χάδι, τ’ άγγιγμά μου. Του πόθου το φιλί. Θα γίνουν της αγάπης για σένα συνοδοί.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΑΝΑΛΗΦΘΏΜΕΝΟΙ Δε θέλω να μου δώσεις κάτι. Ούτε να πάρω. Να μοιραστούμε θέλω. Ένα χιτώνα. Ένα σανδάλι. Ένα ποτήρι που θα βουτήξουνε τον άρτο τους. Αναληφθώμενοι να υπάρξουμε. Και απ’ το ύψος τ’ ουρανού... Της προδοσίας τους την ώρα να κοιτάμε.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΑΝΤΙΘΈΣΕΙΣ Κι αν γεννήθηκα πεθαίνω. Αν κοιτάζω είμαι τυφλή. Άμα στέκομαι βαδίζω Όσο νιώθω είμαι ψυχρή. Όταν μέσα μου γεμίζω πάλι είμαι αδειανή. Όταν λέω θα περάσει πέφτω κάτω σα νεκρή.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΆΝΥΔΡΗ Φύτεψα τις ρίζες μου στο χώμα. Να απλωθούνε. Να γίνω το δέντρο σου. Στη σκιά μου να κάθεσαι. Στη δροσιά μου να παίρνεις ανάσα. Αλλά ποτέ δε στάθηκες. Έρημη τώρα. Ξερή και άνυδρη. Να λυπάμαι τα φύλλα μου που τσακίζονται στα βήματά σου. Ούτε αυτά δε σκέφτηκες.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΑΠΟΚΆΛΥΨΗ Είδα στον κόσμο μας να κατεβαίνουνε διαβόλοι. Να βαδίζουν και η γη να ποτίζεται στο αίμα. Τους άρχοντες να γίνονται βρυκόλακες και να ρουφάνε λαίμαργα τις φλέβες για να ζήσουν. Είδα μάνες πεσμένες να χτυπάνε τα στήθη τους. Να τραβούν τα μαλλιά τους και να μπήγουν τα δάχτυλα στα μάτια να μην αντικρύζουν άλλο θάνατο. Είδα αγγέλους να δίνουν βιαστικά στο θεό αναφορά για τα φριχτά εγκλήματα που συμβαίνουν και εκείνος αμίλητος, μετανιωμένος, φανερά ντροπιασμένος να στρέφει το πρόσωπο από το δημιούργημά του. Και τότε είδα και τη ψυχή μου. Έξω από το σώμα μου. Αέρινη. Να ίπταται από πάνω μου. Με έπιασαν τα κλάμματα. Γονάτισα. ‘Συγνώμη’ της είπα. ‘Συγνώμη. Κάποτε υποσχέθηκα να σε προσέχω. Να μην αφήσω τίποτα να σε αγγίξει. Αλλά τώρα πια δε ξέρω αν μπορώ. Φοβάμαι. Εμένα φοβάμαι. Μην κομματιάσω τα Πάντα μου και τα σκορπίσω στο Τίποτα. Εσένα σε ξέρω. Εμένα δε γνωρίζω.’ Κι άρχισε να φεύγει. Να ξεμακραίνει. Να χάνεται. Με δυσκολία έβλεπα τη μορφή της. Τότε, άνοιξε το μάτι του νου και κατάλαβα. 12

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

Ο χειρότερος και απαιτητικότερος αφέντης είναι ο εαυτός μας. Εκείνος κρατά τα μαστίγια και διατάζει. Τα λουριά και τραβάει. Κι είδα την κόλαση, να ανοίγει ευτυχισμένη το στόμα της που θα χορτάσει. Και ξύπνησα... Με ένα κορμί ιδρωμένο. Με ένα μυαλό θολό. Όνειρο και πραγματικότητα ενωμένα. Δίδυμα. Τρελό με φωνάζουν από τότε και δε με νοιάζει. Πως να πιστέψουν άραγε πως γνωστικός μες στη σοφία εχάθει;

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΓΙΑ ΜΙΆ ΜΠΙΓΚΌΝΙΑ Χτύπησα τη φεγγαρόπορτα κι άνοιξε. Σε κόκκινο χαλί περπάτησα μέχρι τη σάλα. Κόσμος,φασαρία,κίνηση. Δεν είμουν μόνη αλλά κανείς δε μιλούσε. Πρόσεξα καλά τα ραγισμένα τους μάτια. Τα χαρακωμένα πρόσωπα. Τα σώματά τους που επέπλεαν στα ρούχα... Και τότε τρόμαξα! Έψαξα έναν καθρέφτη να κοιταχτώ Χριστέ μου..Και γω έτσι μοιάζω; Άν της καρδιάς τα δάχτυλα χτυπήσανε την πόρτα της ψυχής τα πόδια θέλουν να τρέξουν, να σωθούν.. Δεν βρήκα καθρέφτη, κι όπως ήρθα έφυγα Με την εικόνα τους μέσα μου να με φοβίζει πιότερο. Στην ακροθαλασσιά του ουρανού στέκομαι τώρα. Εδώ λέω να φυτέψω τη μπιγκόνια μου κι όταν στερέψει η αρμύρα μου εκείνος θα φροντίσει μην πεθάνει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΙΓΜΉ Δε με φοβίζει ο ουρανός... Πολύ πολύ να βρέξει... Δε με φοβίζει η θάλασσα... Για λίγο θα αγριέψει... Δε με τρομάζει ο γκρεμός... Φυτρώνουν άγρια άνθη... Ούτε και τα ψηλά βουνά... Αντίλαλος υπάρχει... Δε ξαγρυπνώ ιδρώνοντας στη σκέψη του θανάτου... Ούτε θρηνώ τις μέρες μου που μοιάζουν στη θωριά του... Εμπειροπόλεμη ζωής... Το λέω κάθε μέρα... Για τη στιγμή που θα κοιτώ κατάματα τη σφαίρα.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ Δεν είμαι όμορφη... Εσύ με ομορφαίνεις. Δεν είμαι ήρεμη... Εσύ με γαληνεύεις. Δεν είμαι ονειρογέννητη... Εσύ μου πλέκεις όνειρα. Δεν είμαι ελπιδοφέρουσα... Εσύ τις ακουμπάς στα πόδια μου... Δεν είμαι βότσαλο... Αλλά τη θάλασσά σου ταράζω. Δεν είμαι άνεμος... Αλλά στην έρημο της καρδιάς σου φύσηξα. Δεν είμαι βροχή... Αλλά στο χώμα σου έπεσα κι άνθισες. Δεν είμαι λιοπύρι... Αλλά το σώμα σου καίω για ώρες. Και γω... Υπάρχω... Μέσα από σένα... Για σένα...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΔΙΚΌ ΣΟΥ Δικό σου αγάπη μου το χτες. Δικό σου και το τώρα. Δικό σου και το αύριο αν θες σου κάνω τώρα. Δικό σου τ’ άστρο του ουρανού. Του ήλιου το παλάτι. Του φεγγαριού αναπνοή και της σελήνης δάκρυ. Δικό σου το στολίδι μου που κρύβω μες στα στήθια. Π’ αγάπη το ονόμασα την ώρα που σε είδα. Δικό σου και το όνειρο που υφαίνω με τη σκέψη. Κάθε φορά απ’ τα χείλη σου που κλέβω μία λέξη. Δικό σου τ’ αναστέναγμα που βγαίνει και σε ψάχνει. Για να πλαγιάσει δίπλα σου λίγο να σε ζεστάνει.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΔΊΧΩΣ, ΧΩΡΊΣ, ΆΝΕΥ. Εκ δεξιών του Χριστού σταυρωμένος. Δίχως σκέψη. Χωρίς μιλιά. Άνευ δακρύων. Παρέα με έναν άνθρωπο γύπα να του τρώει τα σπλάχνα. Εκ δεξιών της ζωής αφημένος. Δίχως όνειρα. Χωρίς καρδιά. Άνευ πνεύματος. Με μια απάτη να τον μαστιγώνει αλύπητα. Εκ δεξιών της ελπίδας γυμνός. Δίχως χέρια να τη κρατήσει. Χωρίς πόδια να την προφτάσει. Άνευ τρόπου να της πει πως υπάρχει. Με ένα στήθος που πάλλεται να ζήσει αλλά στο τέλος παύει να του δίνει πνοή.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΔΡΑΠΈΤΕΥΣΗ Συνχώρεσέ τον. Δε ξέρει τι γράφει απόψε! Έπιασε το στυλό και έκανε μουτζούρες στην αρχή. Ύστερα άρχισε να γράφει γλυκά να σε καλοπιάσει. Μετά άρχισε τις απειλές και στη συνέχεια να βρίζει. Τώρα παρακαλάει σπαραχτικά. Γονατίζει το σώμα του και ακολουθεί κι η ψυχή του. Η ανυπόταχτη. Η γεμάτη εγωισμό μέχρι χτες. Σέρνεται μπρος στα πόδια σου να κερδίσει τη λύτρωση. Να πάρει απ’ την καρδιά σου καρδιά. Να δέσει το μυαλό σου με το δικό του. Να τρέξει στις φλέβες σου η πνοή του. Αλλά είναι αργά. Οι κύκλοι τελειώσανε. Ευθεία υπάρχει στο βάθος του δρόμου. Κι αν μόνη σου τον βαδίζεις είναι γιατί μόλις δραπέτευσες απ’ τη φυλακή των προσδοκιών σου.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΕΙΚΌΝΑ Ράγισαν οι τοίχοι. Η στέγη σάπισε. Το καμπαναριό σκούριασε και δεν υπάρχει κανένα κερί. Ερήμωσε η αυλή. Θέριεψαν τα χόρτα. Οι ύμνοι έπαψαν και κανένας πιά δεν κάνει το σταυρό του. Ίσκιοι απλώθηκαν παντού. Το μέρος στοίχειωσε. Μιά εικόνα έχει μείνει μόνο. Και περιμένει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΈΚΠΤΩΤΟΙ ΆΓΓΕΛΟΙ Κρέμασα τα λόγια μου σ’ όλες τις τυφλές μου ώρες και σιώπησα. Έγδαρα τόσο τη σιωπή μου που μάτωσε. Πόνος δεν υπήρχε... μόνο ανάγκη για ψυχόξυση... Αφού το κοσκίνισμα των πόνων έγινε, με τα χέρια δειλά ξεκρέμασα τα λόγια και τα ξαναφόρεσα. Αλλάζοντας το νόημα τους... και βάζοντας μπροστά την πραγματική αιτία προφορά τους... Τώρα όλες οι προηγούμενες λέξεις γίνονται Έκπτωτοι Άγγελοι. Και γω διορίζω άλλες στη θέση τους επαγρυπνώντας πάντα στο έργο τους.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΕΚΡΉΞΕΙΣ Σε ρώτησα πως είναι η αγάπη Μου είπες έλα να σου πω Έσκυψες με φίλησες στο στόμα Αφέθηκα στη δίνη των φιλιών Συνέχισες χαιδεύοντας το σώμα Ρίγησα από κάτω ως την κορφή Προχώρησες ακόμα παραπέρα Και γίναν οι ανάσες μουσική Στάζοντας ιδρώτα τα κορμιά μας Χορεύοντας στου πόθου το χορό Κατάλαβα αγάπη ότι είναι Του σώματος εκρήξεις στο μυαλό

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΕΝΌΣ Στην πλάτη κουβάλησα τη μέρα. Στα χέρια τη νύχτα. Οδοιπόρησες της ζωής που αρνούνται να βαδίσουν περισσότερο. Μέθυσα στη Δύση. Ζήλεψα στην Ανατολή. Κιότεψα στην ανάμνηση. Ενός ονείρου ενός φιλιού ενός Παράδεισου.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΈΝΤΟΝΑ Έντονοι οργασμοί παραδώθηκαν σε σώματα που γίνανε ένα. Έντονες αναπνοές χάριζαν τον πόθο σε χώρο που πριν μαρτυρούσε σιωπή. Έντονα καρδιοχτύπια κάναν το στήθος να πάλλεται από ηδονή. Έντονα... τόσο έντονα που η ψυχή τεντονώταν να κερδίσει την αθανασία μέσα από τον θάνατο της απόλαυσης.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΈΤΣΙ ΑΠΛΆ Γονάτισε η σιωπή για ένα σου ψίθυρο Σύρθηκε η ηρεμία για ένα πετάρισμα των βλεφάρων σου Κι οι παλάμες της καρδιάς απλώθηκαν να ψηλαφίσουν τους χτύπους σου Χαμήλωσε ο ουρανός να πιάσει τη θάλασσα Έσκυψαν τα βουνά να αγκαλιάσουν το έδαφος Και το χώμα άγρυπνο περιμένει τα βήματά σου Η σκέψη δραπέτευσε απ’ το ομιχλώδες τοπίο της Ο ιδρώτας στέγνωσε στ’ αγέρι της σκέψης σου Και τα όνειρα βιάζονται να σου πουν... ’’καλώς ήρθες’’.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΖΗΤΏΝΤΑΣ Τον Άρτο της λογικής βούτηξα στις σκέψεις μου. Και κείνες μεταμορφώθηκαν σε Οίνο. Με τη σειρά του κυκλοφορεί στο αίμα μου. Δε με μεθά. Με εξαγνίζει. Δε με πλανά. Με ορίζει. Κι όταν μιλώ, οι λέξεις βγαίνουν καθάριες ζητώντας ψυχές για να φωλιάσουν.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΖΩΉΣ ΜΟΥ ΣΚΟΤΆΔΙΑ Ζωής μου σκοτάδια ψυχής μου κενό. Στοιχιώσατε πάλι το βράδυ αυτό. Μονάχη στο σπίτι τους τοίχους κοιτώ. Σκιές ζωγραφίζω σε ένα λεπτό. Εγώ τις ορίζω και όχι αυτές. Εγώ τις διαλέγω χωρίς ενοχές. Μα η νύχτα θα φύγει και ποιός τη βαστά. Στη μέρα που θα ρθει θα φύγουν ξανά. Ζωής μου σκοτάδια, ψυχής μου κενό. Σκιά μου να γίνεις σκιά σου και γω. Κ ας είναι σε τοίχο στιγμή μιάς βραδυάς.. Σε πλάνη μεγάλη ψυχής και καρδιάς.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Η ΣΙΩΠΉ ΤΩΝ ΘΕΏΝ Δεν μιλάνε πιά. Πνίγηκαν στο δάκρυ μας. Βούλιαξαν στο αίμα μας. Βαλτώσανε στη ντροπή μας. Άδικα περιμένουμε μιά λέξη. Μας κοιτάνε με ένα βλέμμα ψυχρό. Σα να μας λένε : ‘’Τι περιμένετε πιά ; Εσείς διαλύσατε τον τοίχο της αγάπης που σας κλείναμε. Εσείς ορμήξατε σα λωλοί διψασμένοι για γνώση. Θελήσατε το θρόνο και τον πήρατε. Καθίστε τώρα άνετα. Μετρήστε τα κεφάλια και αποφασίστε ποιά θα δωθούν θυσία για γη χωρίς ήλιο. Γιατί κι ο ήλιος χάθηκε. Ντράπηκε για τις αχτίνες που έδωσε. Και σαν τυφλοπόντικες συνεχίστε να μοιράζεται μίσος. Να αρπάζεται και να λεηλατείται ότι σας κάνει κέφι. Αλλά να θυμάστε Πως όταν γίνει ο απολογισμός των ψυχών,εμείς τα μάτια μας θα κλείσουμε για πάντα’’.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΘΆΛΑΣΣΑ, ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΌΣ. Χώμα, νερό κι αέρας. Η πλάση όλη φτιάχτηκε σαν όνειρο ημέρας! Μα εγώ νιώθω να πνίγομαι. Τόπος δεν με χωράει και άλλο πιά στα μάτια μου τίποτα δε φτουράει. Πιάνω τα όρη και περνώ. Βουνά να δρασκελίσω. Θάλασσα να χω αγκαλιά. Χώμα να προσκυνήσω... Μα κείνη η έρμη η ψυχή ανταριασμένη μένει. Κι όσο της λέω υπομονή τόσο με αποπέρνει. ‘’Ησύχασε αγρίμι μου. Για σένα υπάρχει κάτι. Γιατί σε κάθε μιά γωνιά άφησες και ένα δάκρυ. Αυτό σημαίνει λυτρωμός. Σημαίνει άγια ώρα. Κι αν νεκρογέννητη γυρνάς ζωής θα λάβεις δώρα ‘’.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΘΈΛΗΣΑ Θέλησα να δαμάσω τον Άνεμο και με πέταξε μακριά. Θέλησα να τιθασεύω τη βροχή και με γέμισε σταγόνες ως τη ψυχή μου. Θέλησα να κατευνάσω τη λάβα και με έκαψε ως τα μύχια της ύπαρξής μου. Θέλησα να υποτάξω τα πάθη μου και γίναν ύαινες έτοιμες να με κατασπαράξουν. Θέλησα να κυριεύσω τη λογική μου και άνοιξε πόρτα στην τρέλλα. Θέλησα να νικήσω τον θάνατο και κάθε μέρα πεθαίνω.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΆΤΙΑ ΜΟΥ Και στα μάτια μου τώρα, βροχεροί ουρανοί. Τη στιγμή που αρνείται η αγάπη να ρθεί. Σαν τον ήλιο να λάμψει στης ψυχής τον χιονιά και τον πάγο να λιώσει με φιλιά τρυφερά. Ακριβή μου ζωή, με την λύπη υπάρχεις. Στον ανήλιο κόσμο να σταθείς πως μπορείς ; Ακριβή μου ζωή αθωράκιστη μένεις και στο στήθος σου έχεις μιά πληγή ανοιχτή. Και στα μάτια μου τώρα, ερημιάς δειλινά. Ουρανού που χει χάσει αστεριών τη χαρά. Και στα μάτια μου τώρα, μιά κουρτίνα βαριά. Που μου κρύβει τοπία, που μου κλέβει χαρά.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΚΆΠΩΣ ΈΤΣΙ Αναγκάστηκα Αναγκάστηκα Αναγκάστηκα Αναγκάστηκα

να να να να

κρυφτώ. Με κυνήγησαν. ουρλιάξω. Με φυλάκισαν. ματώσω. Με έδεσαν. πετάξω. Με έσπρωξαν.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΚΑΡΦΙΆ Κουβέντες καρφιά με κρατούν σταυρωμένη. Σκοτεινός ο ουρανός. Η γη ματωμένη. Στο σκαλί της κολάσεως σωριάζομαι Σκύβω στο πάτωμα που θα πρεπε να συντρίψω. Οι επιθυμίες πουλιά κοκκαλιάρικα. Ανίκανα για ταξίδι καιρό. Τα δάκρυα στέμα. Μανδύας η λύπη. Η άγκυρα της υπομονής σκούριασε. Του πόνου η βεντάλια άνοιξε κι ο δικηγόρος του διαβόλου στην αίθουσα στέκει να ζητήσει την ισόβια κάθηρξή μου. Κουβέντες καρφιά με κρατούν σταυρωμένη. Ο ήλιος τρυπώνει στο βλέμμα μου Αλλά ένας καταράκτης απελπισίας με δρασκελίζει και πάει.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΚΈΡΝΑ ΤΗ ΘΛΊΨΗ Φύσα τις ώρες να σκορπίσουν. Σπρώξε τους δείχτες να περνούν. Σπάσε τη νύχτα σε κομμάτια και πες στις μέρες να διαβούν. Μίλα στον άνεμο να φέρει. Λόγια δικά σου μυστικά... Να τα φυλάξω να τα έχω στ’ άσχημα πάντα συντροφιά. Κέρνα τη θλίψη να μεθύσει και ζαλισμένη να κοιμηθεί. Να μην απλώνεται στα στήθη... Δικό σου χάδι όταν αργεί.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΚΙ ΑΣ Πνίγομαι. Κι ας είναι τεράστιος ο κόσμος. Καίγομαι. Κι ας δροσίζουν οι ίσκιοι των δέντρων. Χάνομαι. Κι ας έχω τα λόγια πυξίδα. Οργίζομαι. Κι ας φέραν ειρήνη στο δισκοπότηρο. Πονάω. Κι ας βγάλανε τ’ αγκάθινο στεφάνι.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΚΙΒΩΤΌΣ Γιά όλες τις συννεφιές μίλησες. Εκτός από μία. Τη δική μου. Σε όλα τα δάκρυα αναφέρθηκες. Εκτός από ένα. Το δικό μου. Κι αναρωτιέμαι... Αν στον κόσμο μου ήρθες τυφλός η τελικά τα αγνόησες. Μη φοβάσαι όμως.Δε θα σε ρωτήσω ποτέ. Ανενόχλητη, θα συνεχίσω να φτιάχνω την κιβωτό μου. Κι αν ποτέ σου θελήσεις,εδώ θα είμαι. Να κρατώ μιά θέση για σένα. Γιατί θες δε θες... κατακλυσμός θα υπάρξει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΚΡΊΝΟΙ Φύτεψες δυό κρίνους στη δροσιά μου. Τους καμαρώνεις... Τους χαίρεσαι... Κάθε που ξημερώνει απλώνεις το βλέμμα σου σαν δίχτυ επάνω τους... Κάθε που βραδιάζει τους λες ‘’Καληνύχτα’’ Και γω σε γεμίζω φιλιά... Με γεύση αγάπης... Να χεις το πρωί να τους χαρίσεις... Όταν θα στολίζουν το πάρτερόψυχό σου τις ώρες που στέκεις μονάχος.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΚΥΝΉΓΙ Τους δαίμονες απόψε κυνηγώ. Χωρίς Σταυρό, χωρίς λιβάνι. Ανθρώπινη πνοή μόνο φυσώ απ’ του θεού που ναι φτιαγμένη το χαρμάνι. Έτσι στον πόλεμο απόψε θα ριχτώ... Και δεν με νοιάζει αν κερδίσω η αν χάσω. Στη πλάτη μου σκιές δε θα δεχτώ ακόμα κι αν ζωή μου θυσιάσω.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΛΑΒΎΡΙΝΘΟΣ ΣΚΙΏΝ Κούρνιασα στην καρδιά σου και τυλίχτηκα με την κουβέρτα της αγάπης. Λατρεμένος ήχος ο χτύπος της. Μ’ αυτόν ταξιδεύω στα όνειρα και κάθε που τρέμεις εγώ το νιώθω. Ταλαντεύονται τα βλέφαρά μου και διαταράσεται ο ύπνος μου. Μα δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας αγάπη μου... Κουρασμένη ήρθα και θέλω να ξαποστάσω. Εξαντλημένη και θέλω να κοιμηθώ. ‘Ηταν πολύς ο καιρός της οδοιπορίας μου στο λαβύρινθο των σκιών.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΛΈΞΕΙΣ ΔΊΧΤΥΑ Ένα δίχτυ το ‘’Σαγαπώ’’ που σε τυλίγει περίτεχνα. Χαίρεσαι τον εγκλωβισμό απολαμβάνοντας. Ώσπου η λέξη μεγαλώνει, βαραίνει και το δίχτυ σπάει. Πέφτεις στην δεξαμενή των αντοχών σου, αναθεματίζοντας τις λέξεις δίχτυα. Που φυλακίσανε τη ματιά σου, το χαμόγελό σου, την σκέψη σου. Για να κλείσουν την αυλαία με άλλες λέξεις που κι αυτές περίτεχνα θα σε τυλίξουν. Μόνο που δε θα χαίρεσαι, ούτε θα γελάς. Θα εύχεσαι μόνο... Όταν θα ξαναπιαστείς... Τα δίχτυα να αντέξουν.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΜΑΝΤΆΤΟ Μη με πετάς στον Άδη σου. Στη Κίρκη μη μ’ αφήνεις. Στους Κύκλωπές σου να μη πείς θυσία πως με δίνεις. Ο Άδης είναι φυλακή. Η Κίρκη ξελογιάστρα. κι οι Κύκλωπές σου μοιάζουνε με κάκιστα μαντάτα. Μη με εξορίζεις μακριά. Δεν γίνομαι Οδυσσέας. Εγώ έχω την Ιθάκη μου στο φως της κάθε μέρας. Για αυτό και στέλνω τον Ερμή. Μαντάτο να σου φέρει. Να σου μυνήσει μιά φορά κι ίσως τα καταφέρει.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΜΕ ΚΡΥΜΜΈΝΑ ΦΤΕΡΆ Ένα δαίμονα κουβαλώ. Ο θεός μου τον έδωσε. ‘’Πάρτον ‘’είπε. ‘’Την τακτική τους να έχεις’’. ‘’ Με τους άλλους δαίμονες να μάχεσαι’’. Τον πήρα. Στα σωθικά μου τον έχω. Όποτε χρειαστεί τον βάζω μπροστά. Κι όταν αρχίσει η μάχη... Οι Άγγελοί μου το δαίμονα παρατηρούν. Να μάχεται με τη φύση του. Να τρώει τη σάρκα του. Να ξεπουλάει το Εγώ του. Και γω στη μέση να αγωνιώ. Για το αν θα νικήσει ή αν θα χάσει. Γιατί ακόμα να μάθει πως ανακάλυψα τα φτερά του.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΜΕ ΣΚΟΡΠΆΣ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΏΝΕΙΣ Άδειες οι ώρες μακριά σου. Βουβές και κρύες. Απ’ τα χείλη σου κρέμομαι. Στις λέξεις σου πιάνομαι. Να αρπάξω λίγες ώρες απ’ τη ζωή σου λαίμαργα. Απλόχερα τις δίνεις. Σα να ξέρεις τη δίψα μου. Κι αντί να κλέψω με κλέβεις. Μ’ απορροφάς με το είναι σου. Με σκορπάς με το χτύπο σου και με ενώνεις με την αγάπη σου.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΜΝΉΜΗ Μνήμη Ένα λουλούδι φύτεψα. Ένα περιστέρι υιοθέτησα. Κάθε πρωί τα φρόντιζα. Κάθε βράδυ τους μίλαγα. Σιωπηλοί μάρτυρες παραπόνων. Το ένα με κλειστά φύλλα το άλλο κουρνιασμένο, έδειχναν να μην ακούνε κουβέντα. Το πρωί όμως και τα δύο με ορθάνοιχτη αγκάλη. Τι μοσχοβολιές τι πετάγματα! Έτσι ξεκίναγε η μέρα. Ώσπου έπαψα να τους μιλώ. Θάφτηκα στη σιωπή μου με μιά βαριά ταφόπλακα. Το λουλούδι μαράθηκε. Το περιστέρι χάθηκε. Μόνο η μνήμη παρέμεινε. Να με ρωτά για κάποιο άρωμα και κάποιο φτερούγισμα...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΜΌΝΟ ΕΣΎ Μίλησέ μου με λόγια που δε λένε στη Γη. Παρά μόνο οι αγγέλοι στου ουρανού την αυλή. Κοίταξέ με, με τρόπο που ριζώνει η ματιά και στα σπλάχνα μου μέσα να ναι πάντα βαθειά. Σφράγισέ μου τα χείλη. Κέρδισέ με εσύ. Κάθε μέρα να είναι της καρδιάς η γιορτή. Άγγιξέ μου το δέρμα. Απ’ τους πόρους να μπεί. Το δικό σου το σώμα και εκεί να κρυφτεί.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΜΟΝΟΜΑΧΊΑ Κονταροχτυπήθηκα με τη σκέψη Αυτή για τα πίσω, εγω για τα μπροστά Τουλάχιστον ας μη μάτωσα για Γολγοθά κι ας μην έπεσα στο χώμα για τα αγκάθια Μονομάχησα με το παράλογο για τη λογική κι όταν με χτύπησε στη καρδιά όλου του κόσμου οι λογικές στο αίμα πνίγηκαν Αναμετρήθηκα με το λάθος κι όταν φτερούγισε η ψυχή, σαν να μου φάνηκε πως λάθη ποια χορεύουν.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΞΈΝΟ ΦΕΓΓΆΡΙ Ενώ καλύπτω την καρδιά μου με στάχτη... Κρυφά ποντάρω στην τύχη. Για το ξεδίπλωμα των φιλιών σου. Για την αιχμαλωσία του κορμιού σου. Για το άπλωμα της αφής σου στα τρίσβαθα. Γιατί ξένο φεγγάρι λογιέσαι... Κι ας σκαρφαλώνεις σε δικό μου ουρανό.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

Ο ΚΌΣΜΟΣ ΜΟΥ Στο κόσμο μου ο πόνος δεν υπάρχει. Ούτε το δάκρυ πια το μάτι να χαράζει. Στον κόσμο μου αγάπη διοικεί. Αυτή που πάτησες την ώρα που χε βγεί. Από το νού, απ΄τη καρδιά, από τα δυό μου χείλη. Από τα δάκρυα που έκρυψα στων λόγων σου το δείλι. Από τη μάσκα που βαλα τάχα να σου γελάει, για να μη πω πως η καρδιά καρδιά σου πιά φοράει. Στον κόσμο μου, έφτιαξα νέο κόσμο. Για να πατώ, για να σταθώ,για να μπορώ να αντέχω. Τις ώρες που αιμοραγώ ζωή κρυφά να κλέβω.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

Ο ΛΎΧΝΟΣ ΤΗΣ ΨΥΧΉΣ ΜΟΥ Να ανάψω θέλησα κερί Μα φύσηξαν ανέμοι Η φλόγα του τρεμόπαιξε Έσβησε εντέλει Στέκομαι, συλλογίζομαι Κερί μου να σ’ ανάψω ; Δεν έχω άλλη επιλογή Δίπλα σου θα υπάρξω Τους άνεμους στην πλάτη μου όλους να τους αρπάξω Θέλω να νιώσω ζέστη σου κ όπως αργά θα λιώνεις Να λιώνουνε αντάμα σου παραδομένοι πόνοι.. Λύχνε ψυχής μου, λύτρωση. Άναμα των ματιών μου.. Στέγαστρο των ελπίδων μου και δέκτη των παθών μου.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΟΙ ΔΥΝΑΤΈΣ Ξεκίνησαν μόνες. Ας ήτανε δυό. Δεν μοιάζαν καθόλου στον κόσμο αυτό. Η μία φοβόταν την κάθε σκιά. Η άλλη ορμούσε με θάρρος καρδιάς. Διαλύσανε κάστρα... Ιππότες πολλούς. Αφήσανε πίσω κρυφούς θησαυρούς. Λάσπες και βάλτους συχνά περπατούν. Μα ότι κ αν γίνει τα χέρια κρατούν. Δεν θέλουν τίποτα. Δεν ψάχνουν για κάτι. Δυό στάλες βροχής σε θάλασσα μαύρη. Πολλοί θα τις δούνε, μα λίγοι μπορούν στα τρίσβαθα μέσα βαθειά τους να μπούν. Πιστός θεατής τους η τρίτη ματιά.. Μ’ αγάπη τις βλέπω χωρίς διαφορά. Μέσα μου ζούνε και τι πιά να πω. Φύση διπλή μου εδώ και καιρό.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΌΤΑΝ ΓΈΡΝΕΙ Μη ρωτάς αν υπήρχε ανάσα. Μη ρωτάς αν γεννήθηκε φως. Μη ρωτάς αν της θάλασσας αύρα, στων ονείρων φρουρός μυστικός. Μη κοιτάς αν σελήνη δακρύζει. Μη κοιτάς των ανέμων πηγή. Μη κοιτάς των ελπίδων τα ρούχα. Αν στα μέτρα σου έχουν ραφτεί. Μη ζητάς να στολίσουν αστέρια. Ουρανό που θλιμένα κοιτά. Μη ζητάς να αντέχει ο ήλιος. Όταν γέρνει από βάρος, καρδιά.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΠΑΡΆΠΟΝΟ Το υποσχέθηκες. Μελωδία από νότες φοβισμένης ζωής να ακουστεί. Το υποσχέθηκες. Στον άνεμο φωνάζω να το φέρει. Παράπονο μαντάτο. Μη τ’ αρνηθείς! Και μη του κλείσεις πια το δρόμο σαν θα φτάσει. Άστο στα πόδια σου να διπλωθεί. Δεν βλέπεις πως αιμάτωσε για να ρθει ; Υποσχέθηκες. Επίορκος των λόγων έχεις μείνει. Κι η θάλασσα βαθιά μου αιμοραγεί. Μ’ όλο το μπλέ της να θυμίζει θημωνιά. Των άτυχων κουβέντων που χεις σπείρει.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΠΕΣ Πες μου να κλέψω το φεγγάρι. Πες μου στον ήλιο να σταθώ και να του πω ότι φωτίζεις μονάχα εσύ τον ουρανό. Πες μου στα κύματα να ορμήξω και με τη φλόγα της ψυχής μου να ορκιστώ... Πως η αγάπη σου με κλείνει στον ωραιότερο ζωής Ωκεανό. Πες μου στ’ απάτητα τα όρη να ανέβω. Να αφήσω ίχνος του όνομά σου τη γραφή και με το θράσσος που δεν έχω να φωνάξω ότι σ’ αγάπησα με όλη τη ψυχή. Πες μου στο σήμερα στο αύριο στο πάντα. Πες μου στο λίγο ή στο κάτι ή στο πολύ. Πες μου να σύρω απ’ το σκοτάδι ότι υπάρχει και ότι δέθηκε για πάντα να λυθεί.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΠΝΕΥΜΆΤΩΝ ΌΝΤΑ Στου φεγγαριού τη γειτονιά. Μες στης νυχτός την ώρα. Άξαφνα εμφανίζονται πολλών πνευμάτων όντα. Ρίχνουν το βλέμα τους στη γη. Απλώνουν ένα δίχτυ. Κι αρχίζουν να μαζεύουνε ανθρώπινο σερτίκι. Πίκρες καημούς και βάσανα. Κάθε μορφής σκληράδα. Τ’ άσχημο το πρόσωπο που κρύβει του ήλιου η αύρα. Εργάτες των ψυχών υμών. Σκιές απ’ τις σκιές μας. Και των αιθέρων λυτρωτές μες απ’ τις προσευχές μας. Στου φεγγαριού τη γειτονιά. Εκεί στον πάνω κόσμο... Παλεύουνε ωρόνυχτα για τον επίγειο πόνο.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΠΟΙΌΣ, ΠΟΙΆ,ΠΟΙΌ Ποιός ουρανός στην αγκαλιά του θα με κλείσει ; Ποιάς θάλασσας το κύμα θα με βρεί ; Ποιό όρος στην κορφή του θα με έχει και ποιό κομμάτι της στεριάς θα με δεχτεί ; Ποιό σύννεφο θα μ’ έχει στην ποδιά του ; Ποιός άνεμος πνοή θα μου φυσεί ; Ποιό πέλαγος στα μάτια μου θα πλέει και ποιά βροχή θα με δροσίσει στη ψυχή ;

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΠΟΤΆΜΙ Ένα ποτάμι έχω μέσα μου. Φουσκώνει. Όλο και φουσκώνει. Με το ζόρι το συγκρατώ. Μη πλημμυρίσει η απόγνωση. Μη ξεχειλήσουν άλλα δάκρυα. Μη ξεχυθεί η θλίψη. Ένα ποτάμι έχω μέσα μου.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΡΑΠΊΣΜΑΤΑ Απαλά σε φύσηξε ο άνεμος και αποκοιμήθηκες. Τότε εκείνος θύμωσε και ράπισε τα μάγουλά σου να ξυπνήσεις. Βλέπεις, δεν του αρέσει καθόλου να κοιμάσαι. Θέλει να σε παίρνει μαζί του. Να σε ταξιδεύει. Από τότε κάθε φορά που φυσάει ξημεροβραδιάζεσαι περιμένοντας. Αυτό όμως που ποτέ δεν έμαθα είναι αν αγάπησες ξαφνικά τα ταξίδια η φοβήθηκες τα ραπίσματα.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΣΤ’ ΑΔΡΆΧΤΙ Στο μυαλό να το έχεις. Να ριζώσει. Να ανθίσει. Κι όταν βγάλει καρπούς... Μην τους πάρεις μονάχος. Δυνατά φώναξέ το σε όλους. Να ακούσουν. Να μην πουν πως τα χείλη σου κλείσαν. Κι όταν η παρουσία όλων ολοκληρωθεί, με σφραγίδα πύρωσε την καρδιά τους. Να θυμούνται για πάντα. Πως ότι σκορπά,η μοίρα το χει φυσήξει. Δεν της αρέσει να μπερδεύονται στ΄αδράχτι της σκουπίδια.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΣΤΑ ΧΕΊΛΗ ΣΟΥ Εγώ το τίποτα για σε... Θεριό να πολεμήσω.. Μονάχα για τον ίσκιο σου μπορώ να καταντήσω... Άνθρωπος δίχως βούληση. Δίχως μυαλό και γνώση... Αφού στα χείλη σου τα δυό, τη λήθη μου χεις δώσει.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΣΤΗ ΣΙΩΠΉ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΎ Στη σιωπή του μυαλού παγωνιά βασιλεύει. Οι εικόνες θολές με το χτες να πεθαίνει. Και αυτή η καρδιά... Να χτυπά νύχτα μέρα.. Να παλεύει συχνά να μη γίνει μιά πέτρα. Στη σιωπή του μυαλού τρίζουν μόνο οι γρίλιες πριν σφαλίσουν καλά της ψυχής μας οι πίκρες. Στη σιωπή του μυαλού, τελευταίο σημάδι, μιά πομπή νεκρική των ονείρων ρημάδι.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΣΤΟΝ ΧΕΙΜΏΝΑ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ Καυτά τα φιλιά σου. Στο κορμί μου τα φιλοξενώ που τρέμει. Αργά και απαλά απλώνονται πάνω μου. Κι αρχίζω να ζεσταίνομαι... Να φλέγομαι ολάκερη. Να λιώνει καρδιάς παγοδρόμιο. Για να περπατήσεις... Τον δρόμο της να πάρεις και να ρθείς.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΤΕΛΙΚΆ Τελικά η ζωή πόσες πόρτες ανοίγει ; Ποιές μπορείς να διαβείς ποιές κατάμουτρα κλείνει ; Αν αξίζει γ αυτές προσευχή απ΄τα χείλη η δυό δάκρυα καυτά απ΄ το βλέμμα με θλίψη. Τελικά ποιός θα πεί τι αξίζει να έχεις αφού μόνο ψυχή μες στα στήθη σου τρέφεις ; Αχ μικρή μου πνοή! Μιά σταγόνα στη λίμνη! Τι πασχίζεις να βρείς στων ανθρώπων τη λήθη ; Κλείστε πόρτες η ανοίχτε. Εγώ πάντα χτυπώ. Το κρυμένο παλάτι των ονείρων ζητώ. Αν τα χρόνια περνάνε και γερνάω σ’ αυτά. Στων ρυτίδων το χέρι θα χτυπά μιά καρδιά.

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΤΟ ΘΕΊΟ Ατίθαση η φλέβα στην αυριανή ευτυχία. Πάλλεται το μικρό εγώ μέσα της. Ανυπομονεί να μεγαλώσει. Να φτάσει ουρανό κι όχι χώμα. Να αγγίξει θεό κι όχι δαίμονα. Κι όλο το σώμα ωρολογιακή βόμβα έτοιμο να εκραγεί. Στην ιδέα μιας αποτυχημένης προσπάθειας. Στην ιδέα μιας μη ένωσης με το θείο. Με το θείο που εξαγνίζει και λυτρώνει. Κι όχι με το θείο που σε αλυσοδένει με τρόμο.

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΤΣΙΓΓΆΝΑ Η ΝΎΧΤΑ Το φεγγάρι για ντέφι κρατάει... Και χορεύει... Πάνω απ΄τις φλόγες της φωτιάς μας... Πλανεύτρα, γόησσα, σωστή... Με τα στολίδια της να λάμπουν... Κι όλα τα λόγια... Ξόρκια σωστά... Ανθρώπους να μπορέσει να ησυχάσει... Τις ώρες που σκοτάδι στην ψυχή... Τις ώρες που το μαύρο πέπλο υπάρχει...

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΦΕΓΓΑΡΟΜΆΡΤΥΡΑΣ Κάτω από το φως του φεγγαριού παραμονεύω. Ύαινα σωστή για τη σάρκα σου. Η οσμή της παντού στον αέρα. Κοντεύεις, έρχεσαι. Ανυπομονυσία με πιάνει και λύσσα. Δείχνω τα δόντια μου στην φύση πριν φτάσεις, Άγρια αυτή, άγρια και γω. Ανήμερο θηρίο. Μόνος μάρτυρας το φεγγάρι. που λάμπει. Λες και συνενεί στο έγκλημά μου. Από κάτω του στέκομαι. Μάρτυρα το χρίζω για απόψε. Και περιμένω...

ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΦΩΤΟΔΈΚΤΗΣ Βαθύτερη του Ωκεανού η αγωνία. Ουρλιάζεις στο κλουβί της λογικής γυρεύοντας την μεταμόρφωση. Σίδερα οι φόβοι. Παγιδεύουν τις σκέψεις σε μιά υγροσκότεινη φυλακή χωρίς τέλος. Και συ παραλύεις με πόνους φριχτούς. Ώσπου φτάνει η λάμψη. Mέσα σου ρέει με απίστευτη ταχύτητα. Σε κυριεύει γνωρίζοντας την ανάγκη σου. Είναι η ώρα που διεκδικεί την απελευθέρωσή σου. Η ώρα που ολόφωτος γεννιέσαι. Ώσπου παύουν οι πόνοι. Τα τρισεύγενα σωθικά σου πάλλονται ρουφώντας κάθε ρανίδα ζωής. Τότε λυγίζεις τα σίδερα. Ελευθερώνεσαι! Να απολαύσεις το νέο σου κόσμο. Να κυριεύσεις τα άνωθεν. Γιατί τα κάτωθεν τα έχεις ήδη γνωρίσει

ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΙΑΝΔΡΑ

ΧΩΡΊΣ Χωρίς τα μάτια σου. Άδειος ο κόσμος. Χωρίς την αγκαλιά σου. Ζωή κενή. Χωρίς το γέλιο σου. Σιωπή μεγάλη. Χωρίς το πάθος σου. Νεκρό κορμί. Χωρίς τα λόγια σου. Δε στέκουν λέξεις. Χωρίς το δάκρυ σου. Πόνοι μικροί. Χωρίς ανάσα σου καμιά ανάσα δε θα ανάψει φως στη ψυχή. Με λίγα λόγια. Είσαι τα πάντα. Γη κ’ ουρανός μου. Να υπάρχω να ζω. Μέσ’ στις παλάμες σου. Κοίτα!Ακουμπάω. Όνειρα αγάπης που τόσο ποθώ.

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΕΚΠΤΩΤΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΓΑ Λ Ι Α ΝΔ ΡΑ ΣΤ ΟΙ Χ ΕΙΟΘΕ ΤΗΘΗΚΕ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΉΘΗΚΕ ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ 2015

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ονομάζομαι Χριστίνα Γαλιάνδρα και είμαι κάτοικος Αθήνας. Γεννήθηκα μια μέρα του Απρίλη το 1973. Είμαι απόφοιτη Τεχνικού Επαγγελματικού Λυκείου με ειδικότητα Βοηθός Μικροβιολόγου. Ασχολούμαι με την Ποίηση εδώ και πολύ καιρό. Δείγματα της γραφής μου κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με το ψευδώνυμο Christina Strada αλλά και με το πραγματικό μου όνομα Χριστίνα Γαλιάνδρα. Το 2013 με το ποίημά μου ‘’Άτι μου ‘’ κέρδισα το τρίτο βραβείο σε διαγωνισμό ποίησης του Πειραϊκού Συνδέσμου με το περιοδικό Μανδραγόρα. Πράγμα που μου δίνει δύναμη και ελπίδα να συνεχίσω την συγγραφή μου σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

ISBN: 978-618-82188-2-6