Στρατής Παρέλης, Εφαλτήριο by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΑΘΗΝΑ 2017

ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Τον εγωισμό μου για τον εγωισμό σου, τον πλειστηριασμό των αισθημάτων για την απόλυτη ζωήΤου βιοπορισμού λέπι, κι από κάτω βράγχια που ασθμαίνει ιχθύς και γίνεται ποιητικός χαλασμόςέδρα των ομαλών προσεδαφίσεων, πρωταγωνιστείς σε σκηνές τραγωδίαςκαλεσμένος στον βαρύγδουπο ουρανό, σε περιμένω εκεί που η μέρα μαρτυρά τον Έρωτα κι ας είναι η ανηφόρα πατρίδα μας..

Ένα πρόσωπο που είναι πολλά πρόσωπα που είναι ναυάγιο προσώπων πολλαπλασιασμένο επί τον μελαγχολικό εαυτό του, μια αξία που αποταμιεύεται μες την οδύνη των ημερών· συνάντηση θάρρος με χάος, συνάντηση Πεποίθησης με την Αλήθεια- μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος ταριχεύοντας Ιδέες, ή να στραφεί εμπόδιος ο ίδιος στον νωθρό εαυτό του; Κυνήγα Την Απόφαση απ’ όπου την εγκατέλειψαν τα φθαρτά όνειρά σουκυνήγα να μοιάσεις του ανέμου που έχει φωνή όμως την σπαταλά να δέρνει κυκλοθυμικά αφηνιασμένα λουλούδια που ζουν μες την αγρύπνια του καλοκαιριού κι αντέχουν την κάψα τον έρωτα και το ποιητικό, που άντεξε στις μέρες μας, εφαλτήριο.. Ανήκεις σε ποιόν θάνατο και δεν είναι οι σκέψεις σου προσπελάσιμες;

Λαχανιάζει άνεμος, αβρές ηλιαχτίδες τρέπουν την θλίψη σε φυγή, άνω θρώσκω – κι ό,τι είπα σου είπαπού να σου εξηγώ; Μπατίρισαν οι θρησκείες- βλέπεις δεν έφτανε η φιλαυτία τους να υπερισχύσειΉθελαν σάρκα να τραφούν- ανίερο δόγμα! Κοιτώ μια υπερσυντέλικη σελήνη καματερή· Γερνά ο ουρανός στα μάγουλα σχημάτισαν φωτιά οι ρυτίδες του- ο θεός κρύβεται από όλους- τι να την κάνεις τόση παρουσία; Κι η ποίηση έγινε ένα δαδί που φώτισε μια απόμερη γωνιά του παραδείσου, πριν σκοτεινιάσουν όλες οι ευθύνες μας και πιούμε απογοήτευση και αίμα αδερφικό…

************************* Λουόμενοι στην κάψα του καλοκαιριού, Στο φως εκτίθενται κορμιά και διαθέσεις, Γουλιά γουλιά απορροφάται η αύρα Σκιές πατούνε πάνω στην γενναία γη κι εκστασιάζονται Παραλίες όπου το αχνάρι σου ωραία το άφησες Να το ξεραίνει ο αέρας της θαλάσσης Κρύφτηκες και ξανά εφανερώθηκες- α η ζωή Μπαρούτια του έρωτα που ξέρει να εφεύρει!

************************ Περίεργο λημέρι ο κόσμος Διάβασέ τον καίγοντας τα χαρτιά σου Ρίσκο πάλι κι απ’ την αρχή Ταράτσα και δοξαστικός ουρανόςΑκροβάτη επηρμένε- να η γκρεμισμένη πια φυλακή σου, Πουλιά πετούν τριγύρω σου, ένας μάγιστρος είσαι Που καταφέρνει πλήγματα στην τσαλακωμένη φθορά..

Σικελιανικό… Και στο μεσημέρι ύστερα, ιερός Μου χαρίστηκε ύπνος- μεγάλος όσο ενός Πουλιού η σκιά, και δίκαιος Όπως μια ηλιαχτίδα· η ψυχή μου Στην ζέστα μέσα τον απόλαυσε Παλικαρίσια· γιατί την ώρα Που κάρωνα, ενός ονείρου η δόξα Με συντρόφεψε· του θεού η μιλιά Στα φρένα μου να ακουστεί, κι όταν Για τα καλά βυθίζομουν στον άλλο χρόνο, Ο μέγας ο χρησμός να βγει αληθινός και ν’ ανταμώσω Ψυχές αγαπημένες των ηρώων, ψυχές Που παραστέκονταν στον πόνο μου, Σαν αχός μακρινός, σαν ντομπροσύνη του πελάγου… *********************** Ανατέλλεις προσδόκιμη και το φως λούζει τα λυμένα μαλλιά σουΘριαμβική ηλιαχτίδα κεντά των χρωμάτων τον καμβά και πάλλει τις χορδές τις ευδίας· Στεγνά φυλλώματα τρίζουν κάτω από τον φλογοβόλο Ιούλιο· Ο ευκάλυπτος μαδά την θλίψη του και σέρνει μια μελαγχολία δεκαπεντασύλλαβη πάνω στα λερά πεζοδρόμια· Σ’ αποστηθίζωΌπως εισχωρείς στων κυττάρων μου την ουσία, ερωτική κι απόμακρη, χορεύτρια μπερδεμένων ανέμων… 11

************************** Αλλάζεις θέση, μετακινείσαι στο αόριστο φως, κάτω Απ’ την επίφαση του τραγουδιού σουΤο αίνιγμα της χλωροφύλλης τσιγκλά τα άοκνα βλέμματα, Μυρίζει δυόσμος, βασιλικού συναπάντημα και οξύτατη μένταΠρωινό σαν σε μετάξι- πνιγηρές είναι οι ανάσες στην ζέστα Σχηματίζεται ένα λιανό αεράκιΌπως για να ξορκίσει κακοδαιμονίες που συνάξαμε..

*********************** Πάνω απ’ την στέγη των καημών, χορεύεις πεταλούδα που φλέγεται, ειμαρμένη των παθών μου, ιέρεια, ακμάζουν τα πάθη σου, ειρμός ερώτων κρατεί ρυθμό στων ονείρων σου την φωλιά, ένα φιλί σου πήρα κάποτε και το κρατώ φυλαχτό να μου μείνει το άρωμα χνότο που των κυττάρων μου αναστάτωσε την δομή..

********************** 12

Μιλά το φεγγάρι μονολογεί καθώς φεύγει Από την γέμισή του, βαριεστημένο σύνορο αυταπάτης Μιλάς εγγαστρίμυθος μάγος που ντεραπάρει τα φωνήεντα μιλάς εγγράφοντας στα λεξιλόγια αλλιώς Νύχτωσε Η γραφή μια περιπέτεια ξιπασμένη Κυνηγώ το εγώ μου μηχανή της οδύνης Σκάβω λαγούμια σκοτεινά κι εναποθέτω τα όνειρά μου- μαγεμένος αυλός..

Ανάδραση.. Όταν σκοτεινιάζουν οι κόσμοι Τα μάτια σου είναι δυο μυδράλια που βάλουν ενάντια στην ερημιά. Συναντώ την κατάθλιψή μου· με παιδεύει· δαγκώνομαι. Στον ύπνο μου βασανίζομαι απ’ τον ξύπνο μου. Πώς φθάρηκαν οι μέρες μας και σαπίσαν! Ένα μουχλιασμένο φως έρπει επάνω στις σκέψεις. Μόνο η παρουσία σου είναι ορθοφωνία αγγέλων και ιερουργεί μες το δωμάτιο Ή μέσα στο τοπίο που εκβάλει ευλάβεια πάνω στα αγχωμένα στιχάκια μου.. *************************************************

Αυτοί που χάθηκαν, κυκλοφορούν μες το αίμα μου, δεν νυστάζουν, δεν πεινάνε, μένουνε ξάγρυπνοι και κοιτούν προς τον ουρανό σαν τα ψηλά καμπαναριά που πάντα έτοιμα είναι να σημάνουν εγερτήριο. Κρατούν κάτι παράξενα βιβλία κι αναγνώθουν μια βίβλο νεόκοπη. Ασθμαίνουν ανηφορίζοντας προς ένα σύννεφο που μαρτυράει παράδεισο. Λείπουν από παντού αλλά είναι μέσα μου κραταιά εδραιωμένοι. 13

***************************************

Μέσα στην βαθιά ζέστα του μεσημεριού, το τραγούδι ενταφιάζεται και, προτού σβήσει, παρακινεί τα τριαντάφυλλα σε μια άψα ερωτική. Τω τρόπω που ξέρεις και ξέρω. Τα κλωνάρια κουνιούνται αργά από ένα μιμητικό αεράκι που μπαλώνει τις μνήμες ως να φορεθούν από των δέντρων την ραστώνη. Τιτίβισμα κυανό του σπίνου. Ορμώμενοι απ’ το μηδέν πολλούς αριθμούς κατακτήσαμε, πολλές ουτοπίες. Τώρα σκαλώσαμε στην φερέγγυα θάλασσα και στου ποιήματος το πατρογονικό πάθος. « Σαν να έχουν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου…»

Τοπίο… Τοπίο κλονισμένο μες τον ανάσκελο ουρανό, λιμναίο τοπίο Που ακουμπά στην μνήμη αυτών που πια μεγάλωσαν. Η βάρκα χώρεσε το όνειρο ή ο χρόνος Πόντισε την βάρκα; Πώς να το δεις; Μετά από τις καλαμιές είναι ευώνυμο χάος, τα νερά Ξαφνιάζουν με την ηρεμία τους και το εγώ σου που ωραία ετράφη’ Φοβάται τον ήλιο που δύει, φοβάται την συννεφιά Που ραγίζει στα ύψη και το σπίτι μετέωρο επικρεμάται Πάνω στον καμβά του ορίζοντα, μεταφυσικό όλο Κι όπως αργότερα, λείποντας, θα το δεις… ****************************************** Όλα γύρω σου είναι φωτεινά, απ’ όπου και να εισβάλει η νύχτα όλες αποδεκατίζονται οι στρατιές της, όλα τα άστρα μένουν, που σιγήσανε, πτώματα επάνω στο νερό, σαν αμετάθετες προσευχές που κλόνισαν την ατμόσφαιρα έτσι, πολλάκις. Όλα γύρω σου είναι φωτεινά, είναι αγώγιμα φιλήματα που ρέπουν προς τον ανεκλάλητο έρωτα- όλα γύρω σου μοσχοβολάνε σαν της γαρδένιας η συνάντηση με την γαλαντόμα μωβέ ορτανσία που γιορτάζει την μελαγχολική άποψή της στου κήπου τα παρτέρια και στον γαλανό ουρανό.. *******************************

Ψυχές μες το σιωπηλό εργαστήριο της μουσικής αποσπάται η φωνή, κάθε ήχος, θρησκεία της νότας, πριν η μελωδία γεννηθεί ή ανοίξει το βιβλίο των μάγων, κάθε πτυχή διαβαστεί της αιωνιότηταςσχολείο μιας σπουδής που δεν τελειώνει ούτε εδώ που είμαστε, ούτε εκεί που βρεθήκαμεσαν να κατοικούμε μια γωνιά του πλανήτη ανεξερεύνητη, ένα μικρό ευδαιμονικό παιχνίδι να είμαστε αλλά να μην μπορούμε να εντοπιστούμε σε κανένα στίγμα του χάρτη, σε καμιά ανθρώπινη φυλακή.. **************************** Συλλογισμένη μες το ντελίριο των ανέμων Ή, πάλι, Σκεφτική όταν δύουν οι νότες των τραγουδιών και ίπτανται Σαν μαραμένα φύλλα Που σε προφταίνουν εξαπίνης Προς το απόγευμα Να είσαι ξυπόλυτη και ροδοαναθρεμμένη Όπως χωράς μες το ποίημα μου…

Τα λουλούδια γιορτάζουν στα μαλλιά σου και σχολιάζουν τα κόκκινα νύχια σου. Στα πλακάκια επάνω, το κότο συναντά την σκουριά των καιρών. Δηλωτικά όλα μιας επαρχίας παρακμασμένης.. Σαρώνουν τον ντουνιά οι σκέψεις σου κι αναρωτιέμαι πούθε τραβάει η καρδιά σου… ************************************ Σκάζουν οι αφροί στα βράχια, μην Πεις πως το φως φλυαρεί, άκουσε Καλά πώς τρίζουν τα ακάνθινα πετρώματα, και, ψυχή μου, Σβήσε τα άστρα, άνοιξε μια αγκαλιά για τ’ Άδηλα του ουρανού Και ζήσε μυστικά, όπως ο Έρωτας θέλει, αφουγκράσου Μες το έρεβος, πριν η αυγή δηλώσει και πάλι Παρουσία καθεδρική, όταν Που είσαι, είναι κάτι που αμφισβητείται κάθε ‘να λεπτό, και γίνεσαι Θύμα και θύτης, καθηλωτικό συμπέρασμα Της θνητότητας και της αναπόφευκτης παρακμής. Ζήσε μυστικά, μυστικός ήσουν πάντα, ονειροπόλος που συμπέρανε πως η αυτοκρατορία του καταλύθη’ - ω τώρα Ζήσε μυστικά, κοιμίζοντας μέσα σου την δύναμη του Γεγονότος, της Πράξης την κορύφωση- ζήσε αποτραβηγμένος απ’ την πλάνη σου- αυτούσιε λύκε της παμπόνηρης Νύχτας..

Μ’ ένα μικρό σουγιαδάκι την Τετάρτη έτμησα κι έσταξε αίμα. Στην πίσω αυλή, στο παρτέρι με του βασιλικού την όρεξη και του δυόσμου την λιανή πεμπτουσία. Διάβηκαν οι πικροδάφνες και διάβηκαν τα γιομάτα λιγούστρα. Οι πνοές του αέρα όταν που ανηφόριζε η Μαριώ και ήταν το σώμα της στο τατουάζ κεντημένο. Χτυποκάρδισα αξίζοντας μια ρίμα βαρβάτη. Προσκύνησα κάτι απροσκύνητα ρόδα και μου εντάλθηκε να σώσω κριάρι φωνή που ακούστηκε μέσα στο απομεσήμερο όταν ο ήλιος έδινε και άλλο αβαντάζ στην κάψα. Με βρήκε η νύχτα ν’ ατενίζω ουρανό και όλα τα ορμέμφυτα δικά μου όλα για όλα… ************************** Παίρνω μια φόρα και βγαίνω. Περισκόπια τα μάτια μου ερευνούν καθετί, οσμές συλλαμβάνονται να μαρτυρούν διάθεση εξουσίας στου ήλιου τα εφαλτήρια· να που η αλητεία των τολμηρών καθηλώνει τις μέρες κι ωραία είναι να είσαι μια ρίμα του πελάγου, ένας αφρός των κυμάτων, ένα κελάρυσμα στην ίσαλο γραμμή των νεφών.. Παίρνω μια φόρα και βγαίνω. Κλέφτης που έσωσε στο στήθος του πνοή του ανέμουΠεριγράφω την όψιμη λατρεία των δέντρων Που απλώνουν τα κλωνάρια τους μες το πουκάμισό μουΠεριγράφω την απερίγραπτη σύνεση να έχω αισθήματα φωτιάς όταν βραδιάζει στον αιώνα των πόλεων..

Ξυπνάς ανάμεσα σε πρόσωπα που ‘ χουν αλλάξει σελίδα, ανασαίνεις μες την βοή των γεγονότων, απομακρύνεσαι από το σήμερα, σαν ένα τυχοδιωκτικό αεράκι που δεσπόζει στα μέρη τα παλιά της Παράδεισος· στα μαλλιά σου το μεσημέρι άφησε την γλυκερή του πίκρα· ακούγεται ο ήχος μιας κιθάρας, όταν εσύ κοιμάσαι και δεν είναι άλλη απ’ των προικώων ονείρων σου η μουσική η φωτιά.. Ερωτικό αλλιώς.. Διασχίζουν τον ουρανό Θραύσματα άστρων και περνούν τις συμπαντικές γαλαρίες Του κορμιού σουΉχοι μακρινοί, Τραγούδια που ξεθύμαναν Τρυπούν την ησυχία κι έρχονται Σε μέναΦευγάτη είσαι όμως, ερωτική θεά Που έλειψε κι αναστατώθηκαν τα πλάτηΞυπνώ μες τον θόρυβο Οι ουρανοί συγκλίνουν Δεν αντέχω τόση απώλεια Έλα βρίσκοντας τρόπους να μηδενίσεις τις αποστάσεις Πιο ερωτική φωλιά δεν θα βρεις από των στίχων μου το μετάξι.. 19

Προσηλωμένος… Στον στέρεο βαρύ κορμό του τραγουδιού, εαυτός Σε δαπάνη, απομυζώ την ηλιαχτίδα, το τεύτλο της αγάπης, κι είμαι Τροβαδούρος της έκπληξης, Βάκχος δυνητικός, ευσυγκίνητος Βάρδος, που η πραγματικότητα δεν τον δαμάζει, ούτε Η φωνή του σώνεται και αντηχεί Στις ρεματιές, στα όρη και στα γάργαρα νερά Των αισθήσεων.. ********************************************** Ανατολικό αεράκι, ασήμαντο, φέρνει γύρα τις πορτοκαλιές. Η θάλασσα από πέρα λάμπει, σαν ένας μύθος κοσμογονικός. Έχω όλες τις αξίες μου στερεωμένες στο ευχολόγιο των κυμάτων και μου αποκρίνεται η κάθε ακρογιαλιά που συναντώ. Παραμονή των θαυμάτωνγέμισε ο ουρανός ορθόπλωρα πλοίααρμενίζουν κατά τον νότο των πατρίδων μας και κατά τα αισθήματα που μας έλειψαν. ******************************************************* Να διαβάζεις την διαφάνεια, το πάθος, την Στιγμή που εαυτός μ’ εαυτό δύσκολα σμίγει κι ουδείς κανόνας παρεμβάλλεται- να διαβάζεις 20

τις πράξεις της Αλήθειας- επειδή οκνηρό είναι το χάος αλλά σε τυλίγει, συχνά, επιδέξια- απόφυγε την ασχήμια του, κονιορτοποιήσου και να σπαρθείς στις τέσσερεις γωνιές του ορίζοντα.. Που λέμε, επί του συνόλου… Αν είναι να δύει κάτι ας είναι ο ήλιος Χρυσός όταν τον απόκτησα σαν ένα νόμισμα στην τσέπη μου και σίγουρος Για την αξία του, αήττητος φίλος Που σκοτίζει την νύχτα και φοβερίζει τα κραταιά πουλιά της Άστοργα. Απ’ όπου Κι αν ήρθα, μύριζε καλοκαίρι και φρούτο Που παραωρίμασε· η πόλη ήθελε Αττική και παραλίες που γέμισαν κόσμο Όχι εκείνες που περπάτησα χειμώνα κι ένας γλάρος Με παρακολουθούσε διακριτικά αξιοσέβαστος Και μακρινός επιστήθιος φίλος. Τώρα στην κάψα γδύνονται κοπέλες Και οι λουόμενοι βουτούν στα ήσυχα νερά της θάλασσας, εμμένοντας Σε κάτι που δεν είναι εποχή που θα περάσει, αλλά μια φρυκτωρία Που διαλαλεί τον πόλεμο με την αγρύπνια που είχα- κυνηγώντας Λέξεις φαντάσματα και φασαρίες στο μυαλό μου επί του συνόλου… ************************************************ Κάτω από καμία βροχή δεν θα σταθούμε αήττητοι· κι ακόμα ρυθμός κρατάει την αναπνοή μας, λαχανιασμένοι στην εμπνευσμένη μέρα χαρούμενοι, (αν και 21

την άλλη ώρα μπορεί να είμαστε σκόνη, μπορεί να μας εκμηδενίσει η ζωή, απρόσμενα να μην υπάρχουμε)- συμβαίνουν ρόδα όμως τώρα στην καρδιά μας -γι αυτό μην παραδοθείς σε καμία πίκρα, τόλμησε φωτεινές επαναστάσεις στον ημέτερο χρόνο να σ’ αγαπώ μέχρι λατρείας, θεά μου! **************************** Λεπτεπίλεπτη, σαν ανάσα μωρού που θέλησε να κλάψει, φοβισμένο· Αβρή, τυλιγμένη το φως το δοξαστικό, με τα μελένια μαλλιά σου Να ανεμίζουν κλέβοντας όλες τις παραστάσεις του εγωισμούΑνυπότακτη Σαν μυρωδιά βασιλικού που τον χαϊδέψανε αγαπημένα δάχτυλα- κινείς όλα τα νήματα στην καρδιά μου, ερωτική φωνούλα που σε σκηνοθέτησε ο πόθος μου και για να σε συντηρεί ο πόθος μου δίπλα μου μένεις Μάγισσα ανίκητη, πρωθιέρεια.. *********************************************** Ότι χαμογελάσεις είναι μες την καρδιά μου κι έξω είναι μια λύπη που περιφέρεται θέλοντας να με πιάσει αιχμάλωτο, να με κάνει μελαγχολικό ράκος…. **************************** Όσα φεγγάρια κι αν αποταμίευσα οι ουρανοί φυλάξαν καλά τα σεπτά μυστικά τους· Σίγουρο άστρο χύθηκε μες το δισάκι μου· Ήπια την θάλασσα μες το τραγούδι· Σελήνη αβρή, απόψε που το σχήμα σου γεωμετρεί με την καρδιά μου Άπλωσε το λινό σου πέπλο πάνω στην ακάνθινη νύχτα Και στερέωσε το σύμπαν στον ώριμο πυροτεχνουργό στίχο μου..

****************************** Μια ήσυχη γωνιά που αποθέτει ο ήλιος τα αυγά του. Εκκολάπτεται η σιωπή, όχι όπως την γνωρίζεις συνήθως αλλά όπως μια νεογέννητη έχιδνα που καιροφυλακτεί να γίνει ολέθρια μέσα στον χρόνο. Ωστόσο, εσύ διαβάζεις την μικροκαμωμένη μεγαλοσύνη της πραγματικότητας. Και είσαι τόνος στην λήγουσα, μυστικό των πόθων. Καθυστερούν κοντά σου οι λέξεις, ανασυντάσσονται και απομυζούν το γευστικό βερίκοκο του καλοκαιριού. Λίγο πριν μιλήσει η θάλασσα. Λίγο πριν ο αιώνας διαβεί ασθμαίνοντας κοντά στην καρδιά μου.. 9.8. 2017 ******************************* Γιατί δεν μου κάνετε το χατίρι; Πόσο να κλάψω μες την παιδική μου ηλικία; Πόσο να σφίξω την καρδιά μου από λύπη; Αφήστε με να είμαι μία κακομαθημένη μέλισσα που θέλει όλα τα λουλούδια να τα πιεί. *********************************************

Θα τα ποντάρω όλα στις αισθήσεις, θα τα ποντάρω όλα στο ένστικτο. Αν πεις Πως τολμώ ακρότητες, μπα! Κλέβει δόξα το καλοκαίρι από του ήλιου την αυτοκρατορία Και σ’ αγαπώ όπως ενορχηστρώνει μνήμες το φεγγάρι Όλα τα βράδια που σε έχω αγκαλιά. Χαρίεν είναι κάθε φως που σε αγγίζει Είσαι ωραία κι είσαι ίδια η θάλασσα Το γέλιο σου αντηχεί στις παραλίες του όρθρου Και κοκκινίζουνε τα ρόδα δίπλα σου να στέκονται. Το καλοκαίρι είναι διδασκαλία από κείνες που αποστηθίζεις Σε ηλικίες νεαρές, το καλοκαίρι είναι μάθημα αξιών ιδιαιτέρωνΠριμοδοτεί τα τολμηρά φωνήεντα του πόθου μας, αναζωπυρώνει Κάθε κυττάρου έξαψη που είναι πατριδογνωσία του κορμιού και του έρωτα άπεφθη λάμψη. Να στέκεσαι εκεί, ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα, με ένα θάρρος που πολύ μου αρέσει, να μιλάς έξω απ’ τον χρόνο, στο γαλανό διάστημα της Στιγμής, αέρινη και αβρή σαν οπτασία, που κινείται ευλαβικά μες το αιθέριο, άσπιλο φως. Να σε προσέχω, καθώς είσαι πολύτιμη, ευστοχία της Δημιουργίας, να παραστέκεσαι 24

στην καρδιά μου που πονεί τον ανθρώπινο πόνο- ταγμένη στην Ποίηση και την αγρύπνια μου, να με μαθαίνεις σιωπή και πώς να κλείνω όλες τις εκκρεμότητες με τον κόσμο των άστρων… ******************************** Όταν ξύπνησες ανάμεσα στα λουλούδια, ήσουν λουλούδι και φωτεινό μεγάφωνο της έμπνευσης. Στα μάτια σου διαβάστηκε ο κόσμος κι ήταν όμορφος- σε είδα που χάιδευες τα πέταλα των ρόδων πιο ντελικάτη από μιας πεταλούδας το αίνιγμα. Εδώ σ’ αγαπώ λοιπόν, εδώ που οι πύλες σμίγουν του χρόνου και καταλύονται οι κακεντρέχειες- εδώ που σ’ ένα στίχο συνοψίζεται η σοφία του Έρωτα κι εσύ ιερουργείς στον κήπο που, για σένα μουσουργεί και θάλλει.. ******************************* Οι κανόνες είναι για να χαλούν τους κανόνες και το χρυσάφι σου για να ανοίγει δρόμο στην εμπνευσμένη Αστραπή! 25

Είδα να αφιερώνεσαι στον ήλιο, τα μαλλιά σου να μένουν με ακινησία αγάλματος μεταξένια, την ώρα που το απόγευμα έγερνε στην πλάστιγγα του χρόνου να αποκοιμίσει τις ψυχούλες των ανθών, πολύτιμες όλες, κάτω από το φως που άγγιξε την ψαλμωδία των αγγέλων και στεφάνωσε τον ρου του λόγου, την μορφή σου και το όμορφο νησί.. Όλα τα φιλιά σου ανήκουν σε μένα, όλες οι προσηλώσεις σου, οι μελαγχολίες, οι σιωπέςΑνθίζει σαν βράχος η μοναξιά, ποτέ δεν θα μου βρουν την κερκόπορτα, είμαι ένα κλειστό σύνορο όπου καμιά νύχτα δεν αφήνει το χνάρι της και καμιά μέρα δεν αποτυπώνεται χαρούμενη σαν πεταλούδα πάνω στις σελίδες του ανέμου. Έχει η ψυχή μου μάνταλα και απασφαλίζονται όταν κοιτώ τα μάτια σου, εκείνα που κάποτε με είδαν να μιλώ του έρωτα την συμπεριφορά- τέτοια που εσύ, με όλο μυστήριο, με έμαθες.. ***************************

Ανοίγεις την πόρτα του νου μου και μπαίνεις.. Και σαν να μην πέρασε μια μέρα, στα λόγια σου αναγνωρίζω το κορίτσι του έρωτά μου. Ίδια ανθισμένο. Μιλάμε, λέμε- ο χρόνος κλείνει τα χαρτιά του· μ’ ένα φιλί η μέρα αυτή θα σβήσει- σαν τίποτα δεν αποτρέπεται και τίποτα δεν μας ανήκει· ούτε θα εμποδίσουμε όταν κρεμαστούν τα άστρα και στον ουρανό χαμογελάσει το φεγγάρι όπως στον ύπνο μου απόψελες και τα ονειρεύτηκα όλα αυτά!! Κέρματα πέφτουν με θόρυβο μες την μέρα. Πεζοδρόμιο άδειο. Βαθμολογούνται οι υποψίες μας και μας βγάζουν σε άλλες ακόμα. Τα δάχτυλά μου φυλλομετρούν το αγνό, τίμιο κλωνάρι και συμπεραίνουν αρετή. Γιατί ζούμε έτσι, λυπημένοι και μόνοι; Ποιός άνεμος χαράζει πάνω στα μυαλά μας την συμπάθεια; Κρίματα που δεν πράξαμε, θητείες που δεν ολοκληρώσαμε- είναι ακριβή πάντα η Αλήθεια. Την μαθαίνω δίπλα σου, σαν να μένω ερωτευμένος με κείνα που θα πεις και δεν έχουν γραφεί σε καμία βίβλο ακόμα. Κι όμως, είσαι η καθαρή, εντολοδότρα, ειμαρμένη μου…

Πυρκαγιά… Φλεγόμενο δέντρο – όπως μια δυστυχία που καγχάζει. Ομιλεί το πουλί, το πουλί δραπετεύει από την σκοτεινή κόλαση της φωτιάς. Το αμέριμνο ζώο καίγεται σαν ψυχούλα που χάνεται στο έρεβος της αδικίας. Θρύψαλα οι ανάσες αντήχηση του δάσους που κραυγάζει, στροβιλίζεται το κουκουνάρι μες τον άξεστο χορό της πυρκαγιάς. Ο ήλιος χαλνά την ύφανση της ηρεμίας· το πεύκο καθυστερεί τον ύπνο του μεσημεριού, οι πευκοβελόνες ράβουν την αυθάδεια της επέκτασης, κατοχή ανίερη, ύβρις.. Όταν ξυπνήσω μες το σύννεφο της θαμπάδας ακίνητες σκέψεις θα αποτελούν ένα τέλμα λυπητερό απ’ όπου αντλεί συμπεράσματα η μελαγχολία.. 15.8.2017

Θυμωμένη αγάπη μου… Όλη είσαι ένα σύννεφο που φλερτάρει με τον ουρανό, Ο σπινθήρας σου φλέγει τα μελαγχολικά ηλιοβασιλέματα, Μελαγχολείς την ειδή των πραγμάτων, Ριζώνεις στην καρδιά μου το ερωτικό φαρμάκι σουΒυθίζομαι μέσα στο γέλιο σου, μέσα στο επικίνδυνο φορτίο σου του εγωισμού Κι απεμπολώ τον φθαρμένο, μηδενικό εγωισμό μου: Κοιμάμαι μαζί σου όταν δεν το κατάλαβες, μένω Στο σπίτι σου, ακουμπώ τις πατούσες σου, φιλώ Τα δάχτυλά σου· εκκινώ την μέρα μου από το βλέμμα σου, είμαι ζητιάνος της αγάπης που δεν θα μου δώσειςΕγωίστρια θάλασσα που ζεις για να κατασπαράσσεις τους ναύκληρους πόθους μου! ***************************** Κερασφόρος κραυγή Κλάμα του δέντρου, οργισμένος Αέρας της κόλασηςΒάκχε συνέτισε τις μαινάδες σου, άφες Αυτοίς που δεν θα καταλάβουν την χλωροφύλλια Βίβλο σουΗ μέρα δεν έχει προθέσεις, η μέρα είναι μια αποκάλυψη Ένας τάπητας χλόης γίνεται η σελίδα της γραφής Ενδιάμεσα απ’ όλες τις αναπνοές υπάρχει μια ψυχή που την αισθάνεσαι να σ’ αγκαλιάζει Λαχανιασμένη μελαγχολικήΚι όταν της φωτιάς το κολαστήριο ρημάζει τις καταφάσεις των αθώων πλασμάτων Τα κλωνάρια των πεύκων σμίγουν μέσα στην κατάνυξη της ησυχίας και Ακούγεται μια οργή που φοβίζει τα ώτα τα ευαίσθητα Ακούγεται μια μήνις που σκουντά την ρακένδυτη ψυχή του αδιάφορου κόσμου.. 29

Είναι οι βλάσφημοι πανσέδες και το νερό που κελαρύζει από καθέδρας διδάσκοντας σκοπό και διάρκειαστην όχθη τα κοτσύφια ψάχνουν τον σκώληκα τον τερπνό· τιτιβίζουν λυρικά στρουθία ο άνεμος τρεμίζει τα φυλλώματα απόλυτοςκατέχω α κατέχω κι είναι τίποτα όλα· το κατέχω κι αυτό· είναι η βολική αδυναμία μου· μηδέν από μηδέν, μηδέναριθμητική των γυμνών αποτελεσμάτων: αν αθροίσεις την ζωή σου και την ζωή μου παγερή, αχώνευτη μελαγχολία.. ********************************** Τα μάτια σου μελαγχολούν σαν μπιγκόνια που την εξόρισε ο επίγειος παράδεισος· Βραδιάζει Ήσυχα, γλυκά· Ο αιώνας ξεπουλά την πραμάτεια του σε κάτι ξέμπαρκους ναύτες που θα φύγουν για το Τέλος του κόσμου· Διαβάζεις στην σιωπή και των αστεριών τα παραμύθια κινούνται γύρω απ’ την καρδιά σου· τι χαρούμενο δέος! Καθώς σκοντάφτουν οι λέξεις στο πλακόστρωτο της έμπνευσης και δίνουν θάρρος στις σκιές να υπάρξουν· προχωρώ στον έρωτα υποταγμένος· χρειάζομαι αυτό το Τίποτα της Δημιουργίας για να σώσω το γλυκό κελάηδισμα του πουλιού πριν κουρνιάσει στα παλάτια των δέντρων· σκέφτομαι θάνατο και μ’ αγκαλιάζει η ζωή με τα θερμά της χέρια κλείνοντας την αινιγματική παράστασή της με σοφία..

********************** Κυκλοθυμικός Αύγουστος Σαν δάσκαλος που θύμωσε με το παραμικρό Φύλλα μετέωρα μελτέμια οργισμένα Τσακίζουν την διάθεση των επιφωνημάτων Ποίηση προ των πυλών de profundis Ποίηση Κι ανάερα πέταλα λουλουδιών Ανυπότακτα Στολίζουν τον λόγο της Νύχτας με αρώματα καθαγιασμένα· Μυσταγωγίες αρχαιότροπες Την ώρα που αναγνώθονται αλλιώς οι κόποι Κι ο άνθρωπος είναι χαμόγελο της αρετήςΑκολούθα με στον χορό των θαυμάτων Εκκινούν όλες οι αλήθειες από το σώμα σου Ζήσε όπως ζουν οι ηδονολάτρες πόθοι μας Και χάσου ήρεμα σαν να σε θέλησε κοντά της η αυγή… ******************* Την σκιά μου χειροκροτά ένα σμήνος πουλιών· Αδέκαστο πρωινό, πλάστιγγα αποσαρθρωμένηΜετεωρίζομαι δίχως βάρος στην δίνη του ορίζοντα· Κατοίκησαν οι γλάροι τα όνειρά μουΒαρύτητα μηδενισμένη Σύννεφα λυρικά ματώνουν πάνω στην γραμμή των ατσάλινων βουνών Ο θεός αργεί κάτω απ’ την κληματαριά των ονείρων Καπνίζει Παρατηρεί το καλοκαίρι που ακμάζει και καπνίζειΝιώθω τα πάθη της ανθρωπότητας Στοχαστικός ανέκαθεν Και μένω σιωπηλός μπροστά στο μνήμα της αυταπάτης Όπου ανέθεκεν λίγα λουλούδια ο πιο καθιερωμένος μου εαυτός..

*************************************** Έχει περίγραμμα η αρετή, έχει Μύθο, έχει αμφισημία, έχει όψη ή έχει το χρώμα που της δίνουν οι απόψεις μας; Εδώ Που σαν νυχτώνει είσαι πάλι μες τον νου μου, θρυαλλίδα Που θα ανάψει κοσμογονική φωτιά. Ήπια την θάλασσα ως να με συναντήσει το γαλάζιο της· Καημός ο έρωτας και τον συνάντησες κι εσύ Όταν οι ώρες στα βαθιά συγκλίναν και στα δύσκολα· Είσαι και είμαι μια γραφή που στεναχώρησε τον χάρο· Είσαι ημίφως που στολίζει τα απέναντι βουνά πριν σμίξουν με την δόξα του γυμνού πελάγου.. ************************* Το προάστιο είναι ήσυχο σαν να μαθαίνει το καλοκαιρινό μάθημά του· οι φωνές ενισχύονται από την ζέστα και στο εμβαδόν των πραγμάτων χωρούν οι ιδρώτες των πωλητών που πασχίζουν να πουλήσουν εμπόρευμα καταχωρημένο στους καταλόγους των εκπτώσεων και των εκποιημένων ιδεών· θόρυβος ντυμένος αετώματα που βρίθουν ελπίδων· αόριστες τακτικές ενός οριστικού γεγονότος- να έτσι θρυμματίζεται και έχει νόημα παροδικό η πραγματικότητα· μαγαζιά που φωταγωγούνται σαν νυχτώσει, αγώγιμες κουβέντες, μεταφερμένες παντού τριγύρω- εποχή της φαντασμαγορίας, σκυφτή εποχή· περπατώ μηδενίζοντας τα βήματα, ίπταμαι σθεναρός στην φαντασία μου όταν οι σκέψεις που κάνω είναι μια φυλακή που εθελούσια εγκλείστηκα, μήπως κατά λάθος σωθώ.. 32

Είμαι εδώ… Είμαι εδώ που δεν το ξέρεις κι όμως σου το μαρτυρούν τα μάτια μου που συντηρούν αυτήν την φλόγα που την λες της αγάπης. Κοντινός σου όσο ο αέρας που αναπνέεις και μακρινός όσο ο ύπνος που δεν έχει όνειρα. Μοιράζομαι στον χρόνο σου και καταφέρνω να κινώ του νου σου τις ελπίδες. Αμετακίνητος στο πόστο του έρωτα. Σε σκέφτομαι τις ώρες που το χέρι μου δεν φτάνει το γλυκό μάγουλό σου που αυλακώνει ένα δάκρυ από αυτό που κάτι ώρες είναι πικρό και το λες ανεξήγητο.. ******************** Αλκοόλ των ειδήσεων για τους φανατικούς: μεθούν και παραφέρονται- ποτέ δεν πήρα· Κρίνω: οι αλήθειες στολίζουν τον κήπο μου· Μια αντήχηση συνόλου παράστασης της ζωής κάνει το θέατρο αυτό πιο διδακτικό· Μαθαίνω και μαθαίνωΤα σπουδαιότερα έπονται· Ανοίγω τα μάτια στα καινούρια τοπία και ξέρω Πόσο κοστίσανε οι ιδέες για να -στο τέλος- παραποιηθούνε..

Κόκκινο μείζον φεγγάρι Ακουμπά στα στήθια σου Η νύχτα βασιλεύει μάγισσα πόθου Ο αέρας στέλνει μηνύματα Κοίλος ήχος της σκοτεινιάς μένει ατιθάσευτος πίσω από τις πικροδάφνες Είσαι καθαρή λέξη που στολίζει τον κήπο μου Μια ορτανσία που γιορτάζει ώριμα αισθήματα..

****************************************** Θάλασσα αμφίθυμη κάμα του ήλιου τόξο τεντωμένο και αναγνωστικό του καλοκαιριού Ακοίμητα έντομα θερμές υποδοχές του δυόσμου ταξιδιώτης κολυμβητής Ελληνικό νησί παράσταση του γαλανού φωτός αειθαλής ουρανός Ερωτικό μαράζι απέθαντο άνθος ηφαίστειο ξαναμμένο Πελαγινό αεράκι και το σκαλοπάτι που σε βγάζει κατευθείαν στον ουρανό α νίκη της καθαρής ηλιαχτίδας κόλπο του Οδυσσέα να ξανακερδίσει τους πολέμους όλους Η βοκαμβύλια άνθισε μες την καρδιά μου και χρώμα έδωσε το ξακουστό! *************************************** Λυπημένη μου! Και πώς να σου μιλήσω που ο ουρανός γέρνει πάνω στα χείλη σου.. Σε ακούω από μακριάσαν να κατάφερε η νύχτα να πολλαπλασιάσει τα πολλά μυστικά σου. Λυπημένη μου! Άστρο που γράφει στο σκοτάδι το ομορφότερο που διάβασα ποίημα..

Απλή και όμορφηΣαν να φοράει μια κορδέλα αναμένου ουρανού Στον ήλιο ομιλεί και στην σελήνη που αντέχει ακόμα Βρίθει ο αέρας ενοχλητικά μυγάκια Που τρέμουν ‘πα στην πλάτη του μεσημεριού, βρίθει ο αέρας Δίνες φωτός που καταπίνουν την ασθένεια της θλίψης Στον παλμό του κόσμου τον άκαιρο, στον μελαγχολικό Ρυθμό της καρδιάς μου, έρχεται φεύγει ιέρεια του γαλανού φωτός Και τολμά κείνα που κι εγώ ο ίδιος ούτε καν σκέφτηκα Απλή και όμορφηΣαν να φοράει μια κορδέλα αναμένου ουρανού Στον ήλιο ομιλεί και στην σελήνη που αντέχει ακόμα… ************************************** Εντύπωση μου κάνουν τα στρουθία καλή και να μαίνεται Αύγουστος Ιούνιος Ιούλιος ante portas όλα καθέκαστα.

κι

Σχηματίζω αμετάθετες παρομοιώσεις των νεφών ροδαλά υφίστανται οι νεφελοκοκκυγίες ελληνικό νησί που άδει, ελληνικό ορμέμφυτο σπουδαιώνει τις έννοιες και γίνονται τα απλά τιμαλφή. Κορίτσι που σε συνάντησα για να με σημαδέψεις και να μην σ’ αποκτήσω Κορίτσι που η μοίρα έτσι μας χώρισε Θ’ ανταμωθούμε την νύχτα κάτω απ’ το λειψό φεγγάρι Για να σου πάρω το δονούμενο καυτό σου φιλί. Ξέρω τις πίκρες σου κι ο πόνος σου δικός μου ατσάλινος είναι Μοιράσου το βάρος του με την δική μου καρδιά Κρατώ το χέρι σου σαν νοερά να σμίγουν οι ζωές μας που χωρίστηκαν τόσο Όσο εκείνα που τα ενώνεις και σε φόβισαν μοιραία τα ανθρώπινα. Εντύπωση μου κάνουν τα στρουθία καλή Και να μαίνεται το Αναπάντεχο και το κακό που μας βρίσκει και δεν μας αφήνει Αύγουστος κλείνει ερμητικά τα μάτια και του έρωτα οι νίκες είναι απαρασάλευτες επιταγές Όλα καθέκαστα Και να είναι ευτυχία και που μόνο υπάρχεις..

Το καλοκαίρι θα τετερίσει σαν τζιτζίκι κλεισμένο στα χέρια σου Βάθος έχει απύθμενο και χαρακτηρίζει τα φυτά τ’ ακρογιάλια Ο ήλιος στην επιδερμίδα σου σχηματίζει αόριστο πάζλ Το γέλιο σου φιλοξενεί ηλιαχτίδες Αορτή που του αίματος ακούγεται ο ατίθασος βόμβος Χαρά που όπου δεν γνωρίζεις εγγράφεται Ατρόχιστο επιφώνημα πρωτόλειο πάθος Απ’ την καρδιά σου για την καρδιά μου ο κάθε στίχος ο εύμορφος Και στο απόγευμα ζεστά χιλιόδοξα ανεστραμμένα τριαντάφυλλα Χλιμιντρούν κι ακούγονται μέσα στην κάθε ερημιά Μηνύω ακάματες παρομοιώσεις που δεν λογαριάζονται από των φιλολόγων τα σόια Μηνύω αισθήματα που ξεπερνάνε τα όρια της κάθε γραφής.. **************************************** Ο ουρανός κλαίει πάνω στα τριαντάφυλλα Η λύπη σου είναι ένα δάκρυ πάνω στα πέταλα που τρεμίζουν στον αόρατο αέρακωφά κουκουνάρια σφυρίζουν αδιάφορα στον ήλιο του καλοκαιριού η γλώσσα σκορπά το μπαρούτι της στα λεξιλόγια της φαντασίας γράφεται ένα έπος που δεν έχει ματαγραφεί γράφεται η ποίηση νικηφόρα κι αήττητη.. ***************************************

Στα χάδια του τοπίου είναι ένα σπίτι που ζητά την αντανάκλαση της αγάπης, γαντζωμένο στην επιδερμίδα του χρόνου, μυρίζοντας αόριστα γιασεμί. Στα χάδια του τοπίου Είναι ένα λιβάδι που ανάσκελο κρατάει μια γεύση από ύπνο Οι μέλισσες τρυπούν τ’ αυτιά των λουλουδιών Ένας ήλιος ισορροπεί πάνω στης χλόης τα ύφαλα Είναι ένα σπίτι που μπατάρει στου μεσημεριού τον λιμένα. Στα χάδια του τοπίου Είναι ένα ένστικτο αμνού που τρέπεται σε φυγή μπροστά στο ανελέητο μαχαίρι Κάποτε γίνεται πικρή η ζωή Πώς την διαβάσαμε ωραία; Μας γέμισε Αγωνίες και ανορθόδοξη πίκρα.. ******************************** Με τι θα ντυθείς άραγε, όταν απομακρυσμένη από τις πολιτείες των ανθρώπων, θα βυζαίνεις το πρωινό γάλα και θα ποθείς να σμίξεις με τον νου, με κείνον που σε αγάπησε και ζει αλλού, στην χώρα της φαντασίας και του ποιητικού στοχασμού; Να έτσι γεννιούνται τα παραμύθια, οι μύθοι, τα παράδοξα που πιστεύουν οι άνθρωποι- να έτσι μελαγχολώ κι εγώ κάτι στιγμές που μου ξεφεύγει η μοίρα και πάω να ζωγραφίσω μια χαρά που ελάχιστη είναι- να έτσι που και οι λέξεις δεν αρκούν να πλάσουνε το σώμα της Αλήθειας, και εκεί μένουνε μαργωμένες, σαν να μην μπορέσαν να δουν πίσω απ’ τον καπνό που ένα κατιτίς γεννήθηκε μυστήριο και θα μας κατακυριεύσει το δαιμονισμένο.. 37

************************ Το χούι είναι κάτω απ’ την ψυχή, μου έλεγε Α ρε παππού και τι όμορφα που με δασκάλευες όσα ακόμα θυμάμαι! Τώρα είμαι έτοιμος να θυσιαστώ σε μια εκκωφαντική μοναξιά, μέσα της ευδαιμονίζομαι όπως να είναι κάθε δευτερόλεπτο μυσταγωγίαΘυμάμαι τα λόγια σου, μου γυρνούν στο μυαλό, ο θάνατος δεν σε έσβησε, ο θάνατος σε στέριωσε μέσα μουΈσω ανίκητος λοιπόν, φαντάζομαι κι ο ίδιος το ξέρεις και κρύβεσαι πίσω από τις ανθισμένες που αγαπούσες τριανταφυλλιές, να μου δείξεις για μια ακόμη φορά τις παρομοιώσεις της λαϊκής σου σοφίας και διψασμένος όπως είμαι τις απορροφώ..

Τα λόγια είναι παρουσία αλλά Η θάλασσα Πάντα μεγάλη Απόφαση, καημός Που δεν χωράει σε στήθια· Νύχτωσα ανάμεσα στις ευωδιές, Το φεγγάρι με αναστάτωσε· Πώς έκλεισες την πόρτα και ήρθες Να ξαπλώσεις κοντά μου, κυρά Με τα θλιμμένα μάτια και πώς, εγώ Ξέρω τόσο τον πόνο σου! Το κύμα Ακούγονταν που έσκαζε στην ήρεμη ακρογιαλιά, Τι φως από το παραθύρι μπήκε και καλά Ασήμωσε το βορινό ντουβάρι, αγαπούλα μου, και πόσο Αγαπηθήκαμε που ούτε ο άνεμος το ξέρει, μέχρι Το πρωινό να στείλει δυο πουλιά να τιτιβίσουνε ευτυχισμένα! Στην γλάστρα δυο ζουμπούλια σμίγουνε σαν περηφάνιας δώρα· Και το φιλί σου δεν ξεθύμανε και το κορμί σου ούτε· Τραγούδι ο φλοίσβος και κινεί τις ρίμες όλες υποτακτικές και στην υγειά σου· Θάνατο δεν φοβήθηκα και πάλι, όταν σ’ έχω, δεν φοβάμαι για παντού να σαλπάρω..

Η ζωή πίσω από τα ξαφνικά αγκάθια της και να μην έχει καμιά σημασία πού πατάς και πού βρίσκεσαι, δηλητήρια έχει ο βίος, διαβάζω την λύπη σου, βλέπω το ντροπαλό κορίτσι που κουράστηκε να πίνει πίκρες και προσπαθεί να κρατήσει καλά την ψυχή της: “ ούτε τον εαυτό μου πια δεν αγαπώ.. “ μου είπε· πώς να φερθείς στον Φεβρουάριο για να τον κάνεις κάποτε να νιώσει Ιούλιος; Πώς να φερθείς; Κι ακόμη δεν ξέρω τα λόγια που πρέπει να πω για να απαλύνω τον πόνο- αφού κανένας πόνος δεν σιγά, κι όλη η αισιοδοξία που προβάλω είναι ένα απατηλό πουλί που ούτε αποδημεί ούτε κι ανάκαρα έχει να ζήσει το ευτυχισμένο πέταγμά του.. ********************************************** Επιθυμώ μια ύλη που να πλάθεται κατά πώς εγώ μόνο την θέλω και που να πληθύνεται ή να λιγοστεύει κατά την επιθυμία μου και στο τέλος να απαλείφεται αφήνοντάς μου το κραυγαλέο μηδενικό της περίπτωσης να είσαι φτωχός και να μην φορολογείσαι παρά μόνο για την Ουτοπία που κατέχεις- σημαδιακή περίπτωση να ζεις διαιτώμενος στίχους και λοιπά παραμύθια που σε κάνουν να πράττεις μέσα σε μια πραγματικότητα που ποτέ δεν είναι δικιά σου!!!

Σεπτέμβριος όρτσα Επιφορτισμένος βαθύ καλοκαίρι Γδαρμένος Αύγουστος Ελληνικό τσεμπέρι σκαλοπάτι ασβεστωμένο Και θάλασσα που ομιλεί: ιωνική και αιολική θάλασσα Ουδέποτε περισπάται είναι μανία και μένος άγουρο που μετασχηματίζεται Κάθετο μέσα στους αιώνες Σεπτέμβριος όρτσα Σαν ορθογραφικό λάθος καλοκαιριού Κρατάει τις ζέστες του Σε αναμονή τα φυλλώματα ξορκίζουν τον άνεμο Το ατμοσφαιρικό χέρι πλαστουργεί τριαντάφυλλα καλώς εγνωσμένα ο ήλιος καρφιτσώνει μια ελπίδα στον φελλό της απόφασης ανυπερθέτως Σεπτέμβριος όρτσα Γλεντά με το μπαρούτι των θερμοκρασιών Ευχολόγια όρθρου γεμίζουν την ησυχία με σπέρμα Ανήκουν οι ψευδαισθήσεις στο μυαλό μας το ακούραστο Ανήκουμε σε μια παραμυθένια τάξη που δημιουργεί αταξία Η Ποίηση ανήκει στους κρατούντες πόθους μας που είμαστε οι ίδιοι εμείς..

Το γκράφιτι των ονείρων… Το κουρδίζω και ξεκουρδίζεται είναι ένα δέντρο που περπάτησε να φύγει απ’ τον παράδεισο τώρα κοιμάται μες τα όνειρά μου επικόστον σοβά των σπιτιών, στην πέρα συνοικία τα παιδιά ζωγραφίζουν αλλόκοτα γκράφιτι ξημερώνει και βραδιάζει αντηχούν ψυχές μεροκαματιάρηδων αντηχούν γέλια και φωνές το προάστιο αντηχεί καθώς επικρεμάται στον καλόγνωμο ορίζοντα της καθημερινότηταςκάπου εκεί σε γυρεύω κάπου εκεί είμαι αλήτης που αυθαδιά ενάντια στο πρόσωπο του αιώνα κάπου εκεί αγαπώ να διεκδικώ την κηδεμονία των ιδεών, να θέλω τα ουράνια ατοπήματα καθώς αυτά χαράσσουν πάνω μου τα εμβλήματα μιας αστραπής που αξιώνεται στίχους θριαμβικούς και έννοιες τόσες αγάπης..

Φόρος βουερός της ζωής… Τι συμβαίνει που είναι περίπτωση που δεν την αξίζω και Θάνατος πικρός που μέλλεται να μ’ ανταμώσει, αδέκαστα Χτυπώντας πάνω μου τα μιαρά φτερά του, σβήνοντας Μία μία τις ελπίδες μου; Και η νύχτα, στέλνοντας τις λακωνικές νυχτερίδες της, η νύχτα Που ξεφλουδίζεται σαν κάστανο ψημένο, ως ν’ απομείνει Καύκαλο νεκρό και ασύνταχτο γράμμα του ερέβουςΒοή μέσα στον νου μου, οι έρωτες όλοι βοήΤρέμουν το υαλοπέτασμα, στρέφουν αλλού την συνήθεια, μόνο του φιλιού η γεύση πιπερίζει ανάμεσα στα δόντια και υπερασπίζεται Μνήμες που έσωσε το παρελθόν, ρίμες που έδωσε το μέλλονΒοή η ζωή, το άγχος μου για όλα ασυντόνιστη ιερατική βοή…

Διαιρέτης… Σε μια λευκή σελίδα του ουρανού ταξιδεύει το καλοκαίρι: Ο λιγοστός αέρας κομίζει φυλλώματα ξανθά στους ορθωμένους ευκάλυπτους και μανίζει με την συγκυρία των ωρών, εμείς από εμάς, να αποστατούμε. Ο Σεπτέμβριος αφήνει ένα ράκος του Αυγούστου να θεατρινίζει επιμόνως κοντά του. Φτωχά τα λόγια μας δεν μπορούν να φτιάξουν ένα περίγραμμα φαντασίας γύρω από εκείνο που δεν προσεγγίσαμε. Φαίνεται είμαστε ανέστιοι κάτω από ξένο ουρανό. Ο Θεός κάποτε μας λυπάται και εισακούει την προσευχή μας που γεμίζει την ατμόσφαιρα με σκόνη διαμαντική, από κείνη που τινάζουν τα ποιήματα όταν αισθήματα απεκδύονται. Να καημός! Ο Έρωτας είναι πάντα ο κοινός διαιρέτης των κόσμων που επιθυμούμε…

Πόλεις… Πόλεις μεγαλόπνοες πόλεις νευραλγικές Πόλεις νοικιασμένες στην έπαρση πόλεις βαρύγδουπες πόλεις Κοροϊδευτικές που περιγελούν την αθανασία πόλεις Στις ράγες ενός τρένου πόλεις υψιπετείς μαντζόβολες αήττητες πόλεις Να μην τις προσεγγίζεις παρά με την φαντασία ενός φοβισμένου βάρδου που αστόχησε Στο νόημα στο θέμα του και στον ανήφορο της ματαιοδοξίας του. Πόλεις Μυστήριες σχεδόν μυθικές πόλεις αγέρωχες παρφουμαρισμένες Με τα αρώματα του φεγγαριού το μπράβο σμέουρο του ήλιου πόλεις Να μην χωρούν στο μυαλό και στην τσέπη σου πόλεις Κομβικές μονολιθικές και θεσπέσιες πόλεις Ξεφτέρια του ανθρώπου που ποτέ δεν θα υποδουλωθεί ούτε ο ίδιος στον ακάματο εαυτό του… Πραξικόπημα… Όλες οι συγγένειες του φεγγαριού είναι κάτι μικρές αυλές γεμάτες γλάστρες που είναι πάντα ωδικές και θωπεύουν τα θαλερά φυτά τους. Άκληρος ουρανός- αγαπά τα νέφη που ταξιδεύουν· μ’ ένα σακίδιο στον ώμο, των θεών η ομάδα ανηφορίζει κατά τον Όλυμπο, τον ιδεατό· Σκιαγραφούν την αρετή τα απογεύματα· σμικρύνω τα μεγάλα και τα μικρά τα μεγεθύνω περίοπτα· χρειάζομαι τις λέξεις που αποστρέφεστε για να οργανώσω το δικό μου μελωδικό πραξικόπημα..

Έξοδος.. Η πεντάτευχος της νύχτας όπως στην παρέδωσαν οι ανοικτοί ουρανοί τοπίο των θεών, κυανό διάστημα ανάμεσα στις αστραπές της ειρήνης και τον κακούργο πόλεμοδεν ειρηνεύουν οι άνθρωποι· βρες τον απόηχο μιας δικαιοσύνης που βαφτίζει την καρδιά σου στο καθαρό φως και στοχάσου ωραία που είναι να ζεις , εμμένοντας σε ηθικές των δικών σου οραμάτων…

Λευιτικόν… Ανακάλεσε: πράος είναι ο καιρός και ασθμαίνοντας κι οι ίδιοι θα πάμε ν’ ανεβούμε την κλίμακα την ιερατική. Στολίζονται άνεμο τα χελιδόνια και από την διχαλωτή ουρά τους κόβεται ο εσμός της κάθε τρικυμίας. Ποιός θρησκεύει σωστά και ποιός μελετά τις γραφές ποιός εκλεκτός πάντοτε είναι στην θέση του κριτή και του κρινόμενου; Θυσιάζω λόγια για να με βρουν οι νύχτες να ατενίζω ουρανό και να δακρύζω κρυφά όπερ και τα των αγίων καλά εντός μου να συντελούνται.. Ευλογίες όταν εγώ ο κάθιδρος με αγωνίες πάω και για όλα κόπτομαι να τα τιμώ τα ευανάγνωστα και τα καλώς στο αίμα μου βαθιά στερεωμένα! 46

Ανακαλύπτεις την ομορφιά παντού, σκοντάφτεις επάνω της, σχεδόν σου ψιθυρίζει, όλο το κράτος που κατέχει είναι αποτυπωμένο και μες την καρδιά σου: σκέφτομαι κάτι φορές ότι διδαχτήκαμε μια πατρίδα που η γεωγραφία της αλλάζει μες τα χρόνια: υφίσταται την λογική της αριθμητικής, προστίθενται σε αυτήν εδάφη ή αφαιρούνταιμοιάζει φυσικό όσο κι αν είναι αυτό οδυνηρό να το ζήσεις και να το υποστείς· ο ελληνισμός τα τελευταία χρόνια πόνεσε με αυτές τις αριθμητικές και συρρικνώθηκε- (όπως αντίστοιχα ευτύχησε να χαρεί κάποτε ανακτώντας εδάφη από μια κραταιά οθωμανική αυτοκρατορία) - : παράξενα που είναι, ευτυχία και δυστυχία, το παιχνίδι της Πραγματικότητας! Τα σκέπτομαι πολύ αυτά, περπατώντας εδώ, σε τούτα τα ακριτικά χώματα, και συναντώ ανθρώπους που είναι κουρασμένοι και αγωνιστές και δεν τους αγκαλιάζει και πολύ στοργικά αυτή η πονεμένη πατρίδα. Βλέπεις οι πολιτικοί του σήμερα αγαπούν να παραχωρούν και να μην λογαριάζουν κόπους και δάκρυα των απλών ανθρώπων… ***********************

Είναι η Τέχνη του να είσαι παρών όταν λείπεις και είναι η τέχνη των ερωτηματικών, εκείνων που τροφοδοτούν τις ποντοπόρες απορίες σου και σε φορτίζουν θετικά, για μια αγάπη, ως εμεγαλύνθη, Ποίηση. Όπως και να προχωρώ, είμαι στον παράδρομο μιας ελπίδας. Το αγαπώ αυτό, μου αρέσει. Με κάνει να διατηρώ μια αισιοδοξία που ντύνει την κάθε μέρα μου με άρωμα ιδεών και δημιουργεί σύμβολα εκεί που το κενό έχει ανάγκη από αυτό το έρμα το βαρύ που σταθεροποιεί την κατάσταση και με κάνει να οσμίζομαι Νίκη πίσω από την κάθε μάχη που θα εμπλακώ.

Ορεστιάδα.. Γκαστρωμένη κοιλιά κάτω από το γάνωμα του φεγγαριού, Κάμπε προσηνή, μυθολογικέ σκύλε που αλυχτάς έτσι επίμονα στα βορινά σου βράδια, Στρωτέ σιτοβολώνα, μπαμπακοσυννεφένια πόλη των άκρων, Κοιμάμαι αφουγκραζόμενος ύμνους του Ορφέα, Στην τρικυμία του αέρα στροβιλίζονται αρχέγονα φύλλα, Ο ήλιος κλέβει τα καλαμπόκια του χωραφιού και γελά καυχησιάρικα, Α δόξα ενός βιολιού που μαγνητίζει τα άστρα και σκορπά ρόδα στο πανώριο κατώφλι σου! Ορεστιάδα εγκαρδιωμένη μες την φαρδιά πεδιάδα που ωραία σε βρήκα! Συναπάντημα μέσα στους δρόμους και τους τρόπους του ελληνικού θεού…

Ξύπνημα… Ξυπνώ μέσα στην ομίχλη των σκέψεων κι είναι ο θάνατος που μ’ αναζητά ή μια λύπη από εκείνες που, εν ζωή, σε ταριχεύουνε και θα βρεθείς αιώνες αργότερα, βαλσαμωμένος σαν θηρίο που του έλειψε η ελπίδα και οκνηρό και μελαγχολικό αποκοιμήθη’.. Συντελέστη’ πρωί. Έτσουξε κρύο. Φθινόπωρο εντεταλμένο να ορθοποδήσει. Όλα υπακούν σε αόρατες εντολές. Η γραφή μου αξίνα που ανακαλύπτει ιριδίζοντα πετρώματα και εμμένει σε κάτι σκοτεινές γαλαρίες απ’ όπου έχει εφαλτήριο το φωςκαι το ζητώ διαπλέοντας τον ουρανό των ονείρωναποφασισμένος να σώσω τα Ελάχιστα..

Σουφλί… Μεταξωτό Σουφλί, αρδευτικό Σουφλί, Οξύμωρο και αρχαίο Σουφλί, ακάματο Και δικαιωμένο, Μια υγρασία φωτεινή δρέπει το μουσικό άσθμα σου και στην πρωινή πάχνη Των χωραφιών, το γάλα της κατσίκας συλλαβίζει πνέοντα πόνο. Όλο αυτό μεταφρασμένο σε θρησκεία αρχέγονη. Έντομα ζουζουνίζουν γύρω απ’ τα πνευστά αχλάδια και στο ποταμάκι το νερό Κυλά μαλώνοντας με την άμοιρη κοίτη. Διαβάζω όσα διαβάζω τρέχοντας πάνω στα ψέματα της ασφάλτου. Η υψικάμινος της έμπνευσης κομίζει άφθονα δώρα, κάνοντας Το βλέμμα πιο οξυδερκές και τον νου πιο αέρινο..

Διδυμότειχο… Τσίγκινο φωνήεν μακρινό Ακμή και παρακμή του κόσμου, Στον οντά σου ακούγονται γέλια παλλακίδας που την θωπεύει ο μπερμπάντης χειμώνας, Στρατιωτικά εμβατήρια εισβάλουν στην ορμητική έμπνευση των τραγουδοποιών, Βοά ένα ποτάμι και τα τριζόνια ψελλίζουν φθινοπωρινή υποταγή, Στα πεσμένα φύλλα, η σήψη μαρτυρά πολεμικά εμβατήρια, Ερυθροπόταμη όψη Πλωτινόπολη του βορά, Στις φλέβες σου κυλά ένας Έβρος δυνατός, Βατράχια κοάζουν στην νύχτα που ντύνεται υγρασία θεοτική, Στην πυκνή βλάστηση της σκέψης, ξεπροβάλουν αμνοί ακηρύχτου θρησκείας, Εμβρόντητος μένω μπροστά στο ιερατικό σου μαρτύριο, Διδυμότειχο των ανέμων αγάπη και άθυρμα.. Φλύαρο νερό ποταμίζει στα υψίπεδα των άστρων, Αναλαμπές αυτοκρατορικές σώζονται μες τον χρόνο που κύλησε, Συμβολή θρησκειών και σύμπνοια να ενώσουν οι κόσμοι, Διδυμότειχο καθαρογραμμένο στο αναγνωστικό του ουρανού.. Περνώ οδοιπόρος ευσεβής από κοντά σου, Είμαι ο που ήμουν και θα γίνω εκείνος που έφυγε, Εσύ όμως θα απλώνεις τα κραταιά παραμύθια σου Στον καιρό που περνά μισογκρεμίζοντας τα τείχη σου και στολίζοντας τον χρόνο με θρύλους..

Δικαιοσύνη… Αν αλλάζουν οι εποχές και δίπλα στα ματωμένα δολάρια κακουργεί ο ανελέητος χειμώνας Των πόλεων οι ουρανοξύστες πάντα θα σκιάζουν τα όνειρα των φτωχών και πάντα Αυτοί θα νομίζουν στον ύπνο τους πως κατέχουν μερίδα παράδεισοεκεί που δουλεύοντας Κουράζουν κορμί κουράζουν πνεύμα και όταν πλένουν τα χέρια τους το χώμα της Δημιουργίας σχηματίζει πάνω στην φρεσκοσκαμμένη γη το όνομα μιας Δικαιοσύνης που, μακάρι να ‘ταν κάποτε να ‘ρθει!..

Να το νιώθεις πως είμαι εκεί, κάπου μέσα στην κρύα νύχτα και το ασθενικό φεγγάρι, υποταγμένος στον πόνο σου, πλέκοντας τα ποιήματα των άστρων, βουβός και απόμακρος, μαλωμένος με τον αέρα, κρυμμένος πίσω από τα θροΐζοντα πεύκα, ώσπου να αφομοιωθώ από του σκοταδιού το πυκνό αδιάβαστο αίμα, και να γίνω ήρωας και ακρίτας του πόθου σου.

****************************

Πάνω στο σώμα σου εργάζεται η αιωνιότητα μικρές κορυφαίες Στιγμές να σε παν του απείρου Χρόνου το φωτεινό παρανάλωματα πόδια σου λυγίζουν κουρασμένα που όλον τον δρόμο βάδισαν της Προσήλωσης και τώρα στην κλίνη αναπαύονται μυρωμένα από τον εραστή της περίπαθης νύχτας..

********************************* Η σιωπή σου είναι Τέχνη που δομεί υλικά τριαντάφυλλα, Ακούγεσαι στεντόρεια μέσα στην ερημιά των σκίνων, Από μια παλιά εποχή έρχονται οι ψαλμωδίες τ’ ουρανού να σ’ ανταμώσουν, Άλικα άνθη λαχπατούν στον ύπνο μέσα των παρθένων, Και τσιτσιρίζουν ομότιμα έντομα που καίγονται Στης λάμπας το ιερό καθαρτήριο: Βασανιστήριο προ θανάτου και μετά της επουράνιας ζωής..

Οκτώβριος… Το φθινόπωρο γερμένη κώχη στο εικόνισμα των ανέμων, Σε τυλίγει με δάκρυα φύλλα κι ενώ ψηλώνει η λάσπη του Ως την νεκρική κλίνη του τζίτζικα, πικραμένη φωτιά Που ατασθαλεί κάτω από τις ρίζες των δέντρων Μυθικό. Και οι ώρες που περνούν εμβρόντητες όλες Σαρώνοντας με την φροκαλιά του εγωισμού τους τα δημητριακά επιρρήματα Έωλες στο διάβα του μηνός που μόλις πρόβαλε για να υπάρξουν Αναζητήσεις και χοροί της ελιάς. Οκτώβριος μεγαλωμένος στην χλιδή των βροχών Οκτώβριος επιθετικός και για τον ουρανό ασπίδα Οκτώβριος καθέτου απογειώσεως τερτίπι Για να εξουδετερωθεί το σημείο της μοναξιάς το κακό..

Η αγάπη πάντα… Εμείς αγαπιόμασταν και πριν αγαπηθούμεΑνάμεσα στο αδιάφορο πλήθος, τις μικρότητες των ανθρώπων, την κακοσμία της πικρής ζωής, Ανάμεσα στον κακόβουλο θάνατο και την ανηφορική ζωή- εμείς αγαπιόμασταν· Σε κοιτούσα στα μάτια όπως να βλέπω την γλυκιά Μαντόνα μου, σε κοιτούσα στα μάτια! Εμείς αγαπιόμασταν και πριν αγαπηθούμε- ανάμεσα στην ανάγνωση της φωτιάς και το αλφαβητάριο του πόθου- εμείς αγαπιόμασταν· Καρφιτσώναμε στο στήθος μας μια ελπίδα και κυλούσαμε τις μέρες στον λυρικό κατήφορο της αγάπης- εμείς αγαπιόμασταν:Όπως και τώρα που βασίλεια σου τάζω εμμένοντας στις δυνητικές ουτοπίες μου- εραστής σου από την πρώτη στιγμή που στον κόσμο ανοίξαμε κι οι δύο τα μάτια!

Η νύχτα… Η νύχτα είναι ο τρούλος του θανάτου. Κάθετη πέφτει πάνω στα σεμνά ροδάκινα και τα ημίγυμνα σταφύλια. Η νύχτα είναι ένα κανιβαλικό φαινόμενο ανυπαρξίας. Όπως την αναγνώθω, ένα πουλί πετά τρομαγμένο απ’ την φωλιά του. Τα κυπαρίσσια λυγάνε κατά του φεγγαριού την αοριστία. Οι αντιφάσεις είναι η μοναδική ενεργή μου κατάφαση. Λείπω από τον ίδιον εμένα. Η νύχτα είναι ο τρούλος του θανάτου. Αδειάζει μέσα της ο ήχος των κοιμητηρίων. Η γη ανασταίνει τους νεκρούς και τους αποδίδει στο αύριο. Στα καφενεία παίζουνε πρέφα εκείνοι που δεν “πήραν πρέφα” τι έγινε. Η νύχτα χαϊδεύει την χλόη της αοριστίας. Ο άνεμος είναι ένας μπελάς που σκουντά των δέντρων την χαίτη. Η νύχτα είναι ο τρούλος του θανάτου. Βαραίνει πάνω της το κρίμα του κόσμου. Οι πόλεις γεμίζουν πρόσφυγες των αποσκιρτήσεων. Παντού ένας πόλεμος ένας τάφος ελπίδων. Ταριχεύουν τις μνήμες μας και θα μας προσποιηθούν καινούρια πατρίδα. Η νύχτα σαβανώνει την ομοθυμία των πολλών και επαινεί την ματαιοδοξία των λίγων. Η νύχτα είναι νύχτα και μόνο σαν νύχτα πρέπει παντού να λογαριάζεται.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΦΑ ΛΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΠΑΡΕΛΗ ΣΤΟΙ Χ ΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΉΘΗΚΕ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2017

ISBN 978-618-5256-13-5