Στρατής Παρέλης, Κρυφό συμπέρασμα by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης

Κρυφό συμπέρασαμα ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

ISBN: 978-618-5256-03-6 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πάντα σ’ ένα ξέφωτο που δημιουργεί εικόνες και σκέψη. Όπως και να πορεύομαι, η συνδιαλλαγή με την Τέχνη ακολουθεί τους κανόνες που μου επιβάλει η ζωή και βάζει πάντα καινούριους. Δεν λιγοστεύουν οι επιθυμίες. Με τον καιρό, πληθαίνουν απλά οι τάσεις για «ανάλυση» όταν ο νους έχει ανάγκη από κείνη την καθημερινή γυμναστική του. Τότε γράφω. Και οσμίζομαι, αφουγκράζομαι και εκείνα που σε άλλους παραμένουν αόρατα- γιατί αόρατος παραμένει ο Λόγος αν δεν αφοσιωθείς στα καθηλωτικά μυστικά του. Να ζεις με συνείδηση και για την συνείδηση, δηλαδή…

Πάντα κάτι θα λείπει: όμως εμείς προσθέτουμε το μεράκι μας σ’ αυτήν την αφαίρεση που καταλήγει πρόσθεση και έτσι μένει δικαιωμένο το αποτέλεσμα, κλείνοντας την αριθμητική των ελπίδων μας με επιτυχία. Γιατί αν δεις την Άρνηση σαν θέση, θα πρέπει να χαθείς από τούτον τον κόπο να ζεις και να γίνεις αέρας που πέρασε. Το σκέφτηκα πολλές φορές. Και άλλες τόσες το μετάνιωσα. Έχω βέβαια μια πικρή γεύση στο στόμα από αυτήν την θλίψη αλλά μένω εδώ να ξορκίζω εκείνο που δεν γίνεται αλλά είναι όλες οι επιδιώξεις μου και ο καλά στερεωμένος προσανατολισμός μου. Στην ποίηση μέσα και έξω της..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Κρύφιο. Τι να κρύψεις και τι μη, αφομοιώνονται τα πάθη απ’ την τυφλότητα των εραστών, ακολουθείται ως τα σκοτεινά ο φόβος και το χέρι ψαύει στα φθαρμένα ντουβάρια σημάδια της αστραπής, ενώ πιο λεία είναι η σιωπή παρά το φεγγαρόφωτο κι εσύ ακροπατείς στον κήπο μέσα της οράσεως, πεταλούδα που δεν ξέρει πού πάεισχεδόν γρατζουνάς τον ουρανό κι η μέρα σε αρπάζει σαν ένα τύχης δρώμενο που αλλοίωσε νωθρά τα γεγονότα αφού η ζωή σου σκονίστηκε από θλίψη που σου είχα και είχες, -όταν απάγγειλες τον βίο σου σωστά..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ανοίγει μια καινούρια σελίδα και οιστρηλατούν τα άνθη στα πλάτη της σαν ευδαιμονισμένη προσευχή. Όλα κανοναρχούν επί τω έργω και ο Ησίοδος κάπου θα καμαρώνει για την απόλυτη αξία του. Εύρηκα! Είναι ένας φθινοπωρινός ήλιος που τον φορώ κάτω απ’ το μακό μπλουζάκι μουΘεσπέσιος! Χωρώ εντός του όπως και με μεταβάλει σε έναν μινώταυρο που κλέβει τις καρδιές των κοριτσιών. Α κρύφιο κάτι που το είχα και το έχω και με κάνει πιο χαρούμενο όπως οι μέρες μου κυλούν κι εγώ ανασαίνω Μεθυστικό συμπέρασμα που δίνει μόνο η ζωή όταν το οικουμενικό βυζαίνεις Πάναγνο γάλα!.. Ανθούν και ομιλούνε Τρυφερά φυτά που εγκλωβίζουν την σταγόνα που ξεστράτισε απ’ την βροχή Και στην καρδιά τους εσκλαβώθη’.. Το τύμπανο του ήλιου βαρά σε εγρήγορση. Να ακούς Προσεκτικά σ’ αυτήν την ησυχία. Ο υποψιασμός σου Να είναι των πουλιών τα φτερά Που κινούν το σύμπαν με τα πρωραία τα ράμφη τους.. Υπήρξα μοναχικός- ιδού το θέμα. Σύναξα γιρλάντες για τους άλλους ανούσιες, και τις ταξινόμησα μες των οράσεών μου τα τετράδια. Τέρπομαι απ’ την μουσική που σφετερίζεται τον θώκο της αιωνιότητας. Πόσο μακάριο να μην έχεις λόγια και τα λόγια να σε υπακούνε! Καρφιτσώνω στον ήλιο μια ευχή και μου την πραγματοποιεί το φθινοπωρινό αεράκι. Για Ποίηση και για χορούς των πνευμάτων..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Ωραία γαλήνη επιτύχαμε! Σαν να μας ήθελε η Τύχη και ψηλά πετάξανε οι μελαγχολίες. Τις ακούς που βογκάνε στον συννεφιασμένο ουρανό. Εμείς δουλέψαμε πάνω απ’ το Χάος. Μια ρίμα, ένας στίχος που κοάζει ελεύθερα, όπως βατράχι στην ακροποταμιά. Κι ο ποιητής κάπου εκεί θα περπάτησε. Λίγο θηρίο μέσα του, λίγο συμβιβασμένος άνθρωπος- σαν όλοι μας υποθέτω. Τον διαβάζουμε ακόμη με σπουδή. Τους αληθινούς τους διαβάζουμε πάντα με σπουδή. Γιατί δεν τελειώνει η ΑλήθειαΑλλάζει εκφράσεις και πάντα κοντά μας θα έρχεται ακλόνητη κι απέραντα δυνητική..

Διαγωνίζονται οι αιχμές των φύλλων να φτάσουν στο πράο ξημέρωμα. Μια καρδιά πάλλεται ν’ ανταμώσει το φως. Η νύχτα υποχωρεί με βιαστικά βήματα κι οι αίγες Σκαρφαλώνουν πα’ στων ονείρων τα βράχια. Κλυδωνιζόμενο Σάββατο, κλυδωνιζόμενη ζωή. Σε βρίσκω και σε χάνω πίσω απ’ την ανεκμετάλλευτη ώχρα που ντύνει τους τοίχους της πόλης. Όλα ξυπνούν. Καλημέρα!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Να μου εξηγήσεις τον θάνατο, όπως Διαβάζεται στις ζοφερές νεκρολογίες. Να μου εξηγήσεις την ζωή, όπως Την υμνούν οι ποιητές που γραμμένη στο αίμα τους είναι… Απόηχος των γεγονότων και της πρωτεύουσας. Μέρα γλυκιά μέρα απατηλή όπως φθινοπωριάζει. Ένας ήλιος μπλέκεται ανάμεσα στις προσδοκίες μας και ψηλώνει νεύοντας στα δέντρα να τον χειροκροτούνε. Αύρα πρωινή μπαλώνει όλες τις τρύπες του ντουνιά. Μετέωρο πουλί- ευτυχεί να επικρεμάται στο ιστίο του ουρανού. Διάρκεια της ημετέρας σωτηρίαςαπ’ αιώνων. Χλευάζουμε τα ποταπά σύμφωνα της απανθρωπιάς. Ευτυχώς δεν χάσαμε ακόμη την καρδιά μας! Ο Οκτώβρης δένει τα παπούτσια του να κυνηγήσει τον χρόνο. Έφυγε ο Σεπτέμβρης με μια νοτισμένη προσευχή. Ευτυχώς αλεηλάτητα έμειναν τα χωρία των πόθων μας. Το φεγγάρι που ήρθε θύμωσε με της νυχτερίδας τα καμώματα. Το αλεξίπτωτο του ανέμου άνοιξε μπρος στην πόρτα του φθινόπωρου. Καπνός θυσίας ανεβαίνει στον καμαρωτό ουρανό. Η λιακάδα κομπάζει. Ένας ίσκιος ανταμώνει τον άλλον και η φρυκτωρία μήνυσε μια νίκη μακρινή που είναι της ψυχής μας κατόρθωμα. Σιτίζομαι τελείες που υποκύπτουν στο νόημα και η παράγραφος με δένει χεροπόδαρα μέσα στων Αναγνώσεων το αμπάρι. Φωτεινό πλοίο, ταξίδεψέ με κατά τον ρου του Έρωτα, ταξίδεψέ με κατά την Αστραπή 11

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Θα μπορέσουν τα μάτια πίσω από τα σκοτεινά γυαλιά που μιλούν για την όραση; Στα μάγουλά σου η ντροπαλοσύνη συνέταξε Τα γλαφυρά λεξικά της. Χλιμιντρούν πάνω σου οι ανάσες του ήλιου. Το φθινόπωρο γδύνει τους τολμηρούς πολεμιστές του και ομαδόν όλοι πια βουτούν Στις λίμνες των ματιών σου, στην άβυσσο..

Αναδύονται μες τον αέρα της νυκτός οι πεταλούδες άτσαλες και χρησιμοποιώντας στο έπακρο τα χαρωπά φτερά τους· Στο μαγκανοπήγαδο της αρετής η δροσιά φρεσκάρει δροσερά επιχειρήματα· Νυν η νυσταγμένη όψη των πραγμάτων και το σχήμα της μέρας που έρχεται, το ευμετάβλητο· Μυρίζει ηθική ξεθυμασμένη, μυρίζει «πατήρ πάντων ο πόλεμος»Ασύνταχτη εποχή- όλοι και όλα διεκδικούνε· Ιωνικές συνήθειες επιβιώνουν πάνω στο κορμάκι του καιρού και το στιλβώνουν· Διθύραμβος αχνός της αυγής πάνω στα φύλλα και στιλπνές που κάνει τις ακραίες μου παρομοιώσειςΩραία ξημέρωσε! Μια Κυριακή!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πλήκτρα έχει η νύχτα και την συναντάς ανακούρκουδαμένει χλευάζοντας τα άστρα και το λυρικό μας φεγγάρι. Πόσο να σκεφτώ και πόσο να λογαριάσω; Λόγια φτιάχνω και λόγια σπέρνω- οπότε λόγια τρυγώ. Αλίμονο! Πλουραλισμός της μαργαρίτας όταν την φυλλομαδούν οι ανέμοι και στον έρωτα δίνεται. Να η φωτιά που δεν ανάψαμε και να η αρχιτεκτονική των καημών μας όπως μες τα τραγούδια μαρτυριέται και την έχουμε μαράζι στην καρδιά..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Ένα βήμα πριν την σκιά ένα δευτερόλεπτο προ του μοιραίου Συναντάς την εύνοια των πραγμάτων ενώ επιχειρείς να χωρέσεις το πάθος σου σε βήματα ενός ατέλειωτου χορού. Το ράδιο παίζει. Μεσημέρι. Ιδρωμένος και νουνεχής. Έτσι όπως ο κόσμος ποτέ δεν σε ξέρει, έτσι όπως η μια την άλλη ώρα συναντά και όλο το εικοσιτετράωρο βυθίζουν μες την σκέψη σου ιδεοφόρα πλοία..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πάντως φθινόπωρο. Πάντως μπελαλίδικη μέρα με αποχρώσες ενδείξεις του καλοκαιριού. Κρύφιο συμπέρασμα και όταν θα θρησκεύεις πιο γαλάζια απ’ τον ουρανό Θα ξεχυθούν λευκά μαντήλια Σαν σύννεφα που το μπαρούτι τους δεν το είδες ακόμα. Ντροπαλός ορίζοντας Ένδοξος. Άγουρες σκέψεις ναυαγούν μες τον ήλιο που δεν τις υπερασπίζεται. Κι ωστόσο, αισιοδοξία. Ευτυχώς! Μεσημέριασε και, από το μακό μπλουζάκι μου, σαν τρομαγμένο, πέταξε ένα πουλί. Για την ελευθερία του πόθου.

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Ήθελε η ψυχή μου θάλασσα και ησυχία αυτούσια· αδέκαστα λόγια σταθήκαν κι υπερκαλύψαν τα λόγια μου· Ένα τζάμι άνοιξε και φάνηκαν, πίσω απ’ τις κουρτίνες, οι αρετές που ζήλεψα· Γαλάζιος ουρανός, Ελλάδα, όπου κι αν είδα. Στην ανάσα μου, ο κόσμος σταματημένος, στον στίχο που δεν γράφτηκε· Ξακουστά νέφη κατευθείαν από του Δία τα γένιαΣταμάτησαν πάνω από το ήσυχο κολπάκι και, στο σπίτι νεύσανε, χαρές που αναζητώΤο ποίημα γέννησε συνέπεια από αρχαϊκή γαλήνη και πνοή που είπα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Στρατός από κάμπιες που αραδίζουν κάτω από το πεύκο· τυφλό σύνταγμα που τραβά κατά το πουθενά· η γη είναι σκληρή σαν έμπνευση· η γη δυσκολεύει με τον καιρό- πρέπει να γυμνάσεις τις αισθήσεις σου για να μην χαθείς μέσα στο δάσος που κρατά μια μυστικότητα και σε τρομάζει. Όλα ένα παιχνίδι που νικητής θα είναι εκείνος που ποντάρει στο ελάχιστο θάρρος του Και κερδίζει τις πάμπολλες άγραφες σελίδες όπου η ψυχή του θα εγγραφεί και θα ανατραφεί μικρή και που παράξενα μεγαλώνει…

Κλάψε για την μέσα σου Βηρυτό, κλάψε για την Αμμόχωστο, κλάψε για τις μαρτυρικές πατρίδες! Κλάψε για την ορφανή Σμύρνη, το Αϊβαλί, την Κερύνεια.. Και κλάψε Για το δάκρυ που έλειψε από τον πόνο του κόσμου. Δάκρυα έχει η προσφυγιά- τότε καταλαβαίνεις Τι ξεριζώνει την καρδιά σου και πώς νοσταλγεί Ο πικραμένος το ζωντανό αίμα του, πώς γράφει Επάνω του η αθλιότητα των μοβόρων πικραμένες σελίδες, τι είναι Το κτήνος του κτήνους και τι Ακούγεται από την μακρινή πλευρά Του ήλιου που δύει, καθώς Πονά τα λοιπά κύταρρά σου.. Κλάψε γιατί όπου κυλάει από τον οφθαλμό ένα δάκρυο Εκεί ο κόσμος και ο άνθρωπος παντοτινά δικαιώνεται..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Στα μαλλιά σου ερωτοτροπούν οι όμορφες ανταύγειες του καλαμποκιού. Είσαι μια γυναίκα όμορφη που στολίστηκε πάθος και βγήκε Στον δρόμο των πόθων μου. Αν σε σχημάτισε Η μέθη των γεγονότων δεν ξέρω αφού Μες την καρδιά μου βάλεις με την σκοτεινή φαρέτρα σου σίγουρους πόνους. Θηλυκέ τρόπε να ξεκλειδώνεται το σύμπαν και να εκμυστηρεύεται Σε μένα τα απώτατα ψέματά του. Κρατώ το φωνήεν να μην λαλήσει μες την ερημιά που μένει ακατοίκητη και απ’ αιώνων Σε θέλει εκεί, στο μυστικό ιερατείο του απέθαντου Έρωτα..

Μουσκεμένο πρωινό, τσαλακωμένα στιλπνά δέντρα, Ένα φεγγάρι αχνό, σαν κομμένο νύχι, γρατζουνά του ουρανού την επιδερμίδα, Πέντε η ώρα το πρωί- η ζωή ακόμη δεν ξύπνησε, Ησυχία, Τα σύννεφα κλώθουν σενάρια ψιχάλας και η υγρασία δέρνει τα φυτάΜπορεί όλα στιλπνά να είναι και ωραία, Ξεδίψασες πουλί, ξεδίψασες δέντρο, ξεδίψασες άνεμε, Τώρα πάρε την λατρεία σου και άμε αλλού, εδώ ο σκηνοθέτης Χρόνος ντεραπάρισε την όμορφη μελαγχολία του μες την αυλή μας..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πατήματα στην άμμο και το ερωτικό φεγγάρι, άδηλο και κανονιοφόρο, άσεμνο, καθώς το θέλει η νύχτα, χτυπά επάνω στα ντουβάρια και βοά άσκοπο αίμα. Και ο πόθος στερεωμένος μέσα στην γυμνή ατμόσφαιρα σαν αναβράζον δισκίο που τρέπει το πιο ακραίο συμπέρασμα σε νόημα- α, ο πόθος! Ντύνεται υποταγή για να νικήσει και σε συλλαμβάνει ξανά να τον ακολουθείς και άκρη μην βγάζεις με την σαγήνη του. Φυτά που ομιλούνε, δασύτριχα, λαυρεωτικά, μανιασμένα, τρέχουνε να κρυφτούν μες τον βοτανικό κήπο του Οκτωβρίου, φυτά κατανυκτικά Στεφανώνουν το ωραίο κεφάλι σου, πριν έρθει το βράδυ και οι σιωπές ενωθούνε στο μικροσκοπικό Πουθενά που βρίθει χίμαιρες και αποστομωτικά επιχειρήματα που ούτε θα αντικρούσει η νύχτα.

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Δίχως νόημα κτήση… Η νύχτα εκβάλει μες τον ουρανό, σκοτεινές καμπύλες της υφαρπάζουν δομή απ’ το πέλαγο, ο άνεμος στερεώνεται καλά πάνω στα αδέσποτα άστρα. Μια ακούραστη νότα πλένει το έρεβος με την ιαματική ομορφιά της- έκσταση. Ο ρυθμός δένει τα δέντρα σε μια παρτιτούρα που καλά του, οργανώνει το κρύο φεγγάρι. Να ‘ρθεις να με βρεις πίσω απ’ τις σκιές, στα ρηχά του ύπνου, βασίλισσα των ψευδαισθήσεων μιας κι η πραγματικότητα με πόνεσε, να ‘ρθεις να με βρεις και να μου μιλήσεις, κραδαίνοντας τα επιχειρηματικά σπαθιά σου. Και ο θηλυκός εαυτός σου ας μεγαλύνεται, πίσω και πάνω απ’ τα πράγματα, αφού η ύλη ένα άθλιο κολπάκι είναι που εγκλωβίζει τα μυαλά που θέλουν να έχουν και ποτέ έτσι δεν είναι..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Οκτωβρίου του ιερατικού, επιστρέφουν οι οίνοι στα σκοτεινά κελάρια τους, οι μηχανορραφίες των νεφών δένουν τον ουρανό πιστάγκωνα και ρημάζουν τα ιδρωμένα φυλλώματαΚραδαίνει σπάθα ο ήλιος ο άνεμος καλά κρατεί και οι δοξασίες που είχα ξανά και ξανά δικαιωμένεςΠληθυντικέ ντουνιά, πώς χώρεσες μέσα μου; Ένας μεθυσμένος είμαι βιολιστής που τρέπει τα ξωτικά της νύχτας σε φυγή και τα φεγγάρια του υπακούνεΣηκώνομαι, καθεύδω, στοχεύω στα ψηλά, αναρριχώμαι μες σε τόσο θάρρος που γεμίζουνε τα ποιήματα άκρατο οίνο..

Αυστηρή σαν πόλη που γελάει δωρικά η μορφή σου πάλλεται και αποσαρθρώνει τα έωλα λόγια, χτυπούνε σήμαντρα αγρύπνιας μες τον οίκο μου, η σιγανή ψιχάλα κάνει την μελαγχολία προϊσταμένη ένα τενεκεδένιο φεγγάρι γυρνά ξαναγυρνά στο πέλαγο του ουρανούανακαλύψτε την χάρη του! 21

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Όλος ο κόσμος είναι μάτια… Όλος ο κόσμος είναι μάτια, Όλες οι συναντήσεις είναι μάτιαΌταν σκοτεινιάζουν οι πόλεις, όταν σκύβουν οι ουρανοί πάνω από τους φωτεινούς κήπους- όλος ο κόσμος είναι μάτια· και οι σοφίες που είπαμε μια ώρα ξενοιασιάς, και οι ταριχευμένες επιθυμίες μας, οι πόθοι, το στερέωμα όλο που βοά από ερωτευμένη συνείδηση και προσάπτοντα ήλιοΌλος ο κόσμος είναι μάτια. Συσκέπτονται οι πόθοι μας και οχλαγωγούνε· οι στίχοι μας κομπιάζουν μπρος στο καθετί, δένονται και λύνονται με μια τρομερή ειμαρμένηΌλος ο κόσμος είναι μάτια και σε συναντώ πίσω απ’ τα βασίλεια της μοναξιάς, πριν δύσουν όλα μες την αγωνία και νικήσουν μόνο τα μάτια σου..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Στην Στέλλα Πετρίδου! Στον ουρανό δεν γράφεται καμία λύπη, Γενέθλιες χαρές φωταγωγούν τα πλάτη του Χαμογελά η κοπέλα- κατοικούν την ψυχή της λυρικές νεράιδες Ο άνεμος κλέβει απ’ την ματιά της λυρικές αγκύλες Αιολικός καημός μιλά με την μιλιά της Αναφαίνει ανάμεσα από τους ανθισμένους κήπους Πρόσωπο που η Ελλάδα στεφανώνει με γλυκιά ντροπαλοσύνη Ακούς; Ακούω: ίδια μου έρχεται η φωνή Από μακριά- σαν να μου λέει κάτι η θάλασσα η μάννα.

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Κι ο Αχελώος θυμώνει και ο Ευρώτας Και ο Λουδίας κι ο Πηνειός- στα ποτάμια Βρες την κυρτή αγωνία σου- στην κοίτη Που τραμπαλίζεται και βοή βγάζει Από ενεστώτα και διστακτικό επίρρημα. Πλέουν όλα μες σε γαλήνη κορυφαία· Λύνονται ξαναδένονται τα σκοινιά· Ναυτικοί κόμποι στο ιστίο και ο άνεμος δεν ακούει· Πήραμε το κατόπιν την αρετή και πουθενά δεν φτάσαμεΜπορεί να φταίει το ανάποδο των ημερών.. Γραμμένα κι άγραφα ανατονίζονταιΡέπουν προς μια σκοτεινή ευθανασίαΚρατώ από σένα μια φωνή που δεν υπήρξε Όπως δεν υπήρξαν τα φιλία όπως δεν υπήρξαν οι αμεταχείριστοι πόνοι.. Γράφω και ξεπετσιάζεται ο ορίζοντας· Ακολουθώ το δεντρολίβανο στα βάθη· Στέρξε με Αλήθεια να διαβώ απ’ την άλλη αλώβητος, στέρξε με! Τόσα ποιήματα και ούτε μία σημασία· Τόσες συνειδήσεις κι όλα βουλιάξανεΠού κρύβεται γαμώτο ο παράδεισος;

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Πολύτιμη αύρα… Το φεγγάρι είναι κρύο μαχαίρι που πονεί, Καθόλου άνεμος ανάμεσα στις φυλλωσιές, Μια νυχτερίδα ζάλισε τον χρόνο με καμώματα, Πάθος βάζουν οι ώρες πάνω στην αυγή, πάθος σβήνει την νύχτα με γλαφυρή γομολάστιχα.. Δυο νέοι ερωτεύονται πάνω στην βουλιαγμένη κλίνη, Γυαλίζουν τα γυμνά σώματά τους, γυαλίζει η νεότητα, Αναστεναγμοί άπεφθου φωτός που εκχύνεται απ’ των σωμάτων τα αγκαλιάσματα, Γλυκοί ψιθυρισμοί προτού η κάμαρα γίνει τριήρης που ταξίδεψε πολλά. Ουρανός μπεσαλής που μεταγλωττίζει τα άστρα, Ο έρωτας νίκη- απ’ όπου κι αν βλέπετε, Κρατώ τα σχήματα και επιθυμώ τα χρώματα, Όσο μεγάλωσα καταλαβαίνω την πολύτιμη αύρα.

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Γράφω με αίμα και το ξέρουν όσοι με συνάντησαν. Πάντα όμορφα βελάζει ο αμνός και πάντα όμορφα τον ακούνε τ’ αυτιά μας! Σκηνοθετώ αγρύπνιες κάτω από το λυρικό φεγγάρι· Τι ζητάς κόσμε και δεν με ακούς που μιλάω; Οι σχέσεις κουράστηκαν, έδυσαν οι καλόγνωμοι ήλιοι, Μια δυσοσμία βαραίνει πάνω στην ατμόσφαιρα, μια χλεύη έχω για τα ταπεινά, Αριστοκρατικές θέλω τις συνειδήσεις, απαλά μαζεύονται των λέξεων οι υπεκφυγές Στον ελαιώνα, θα δω τον καρπό από το μέσα μέρος του, όσο κουκούτσι έχει η ελπίδα τόσο την ζητώ- να μια καλή αναζήτηση! Βραδιάζει. Το νιώθω όπως περονιάζει τα σαθρά κόκαλά μου. Βραδιάζει. Ακούω και ακούς, αλλά τίποτα δεν, αλήθεια, ακούγεται. Βραδιάζει. Γράφω με αίμα και το ξέρουν όσοι με συνάντησαν. Σαν μια σιγανή προσευχή!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Θα βρεθούν κοχύλια στον βυθό και στις γλάστρες ομιλητικά τριαντάφυλλα, Το πάθος σου που στολίζει την μέρα θα είναι σαν δροσοσταλίδα πάνω στα φυτά, ενώτια γαρίφαλα θα χλιμιντρούν κοντά στα ροδαλά μάγουλά σου, Όσο ο ήλιος ψηλώνει, τόσος κι ο καημός, Παντιέρες φωτός θα σμίγουν την λάμψη με το έλεος, Ορθοφωνία, Καλλικέλαδοι κότσυφες θα κάνουν τον νταή στον όρθρο, Έξω Σαββάτο, Κόσμος που πάει κι έρχεται, συναθροίσεις, Οι αριθμητικές ανώφελες, ξόφλησε το δολάριο της αξιοπρέπειας, Μικρύνανε κι ας μεγαλώσανε οι κοινωνίες, Μόνο εσύ ιερουργείς επάνω στις σελίδες μου, μόνη ελπίδα, Κατοικείς στα υψίπεδα της ηθικής που ντύνει την πραγματικότητα με αθανασία..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Κρήτη.. Ο έρωτας δεν αγαπά καμία παρακμή, καλπάζει Στον αόριστο, έχει μια σύμπτωση δικιά του, κι όταν Σχεδιαστεί επάνω στην πραγματικότητα, τότε αλλάζει Και γίνονται δραπέτες τα πιόνια του, ακολουθούν πάθη και ζεύξεις. Μου έδωσες τον μίτο Κρήτη, πάντα εξύψωσες τις αναζητήσεις μου, το νυν στο αεί, τον πόνο στην μοίρα. Και σε εισάκουσα, εμβριθώς αναστέναξα, είπα και είδα με σχημάτισες. Πειραχτήρι εγώ των ανέμων και να φέρνω γύρους, σαν σβούρα, μες την γαλανή αγκαλιά σου, δραπέτης από το όνειρο και στο κορμί για το κορμί υποταγμένος!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Σπάταλη βροχή- όταν τελειώσουν τα τιμαλφή που κουβάλησες Θα νυχτώσει κάτω από τον ουρανό της Κρήτης και όσα κοιτάζω Θα βυθίσουν στον χρόνο που δεν ορίζω. Όπως να σκιρτούν ξανά και ξανά και δένονται σε ένα άρμα που τραβά κατά τα σύννεφα Ολόφλογο όλο. Πόσην είδα αστραπή μέσα μου, διαβάζοντας την πλάνη των αισθήσεων, Πόσο και να σφάλω κατέληξα, συμμεριζόμενος δεδομένα που με ξεπέρασαν! Σαν Να πήρα το μήνυμα και κάτι να έφτασε στην πληγωμένη καρδιά μου: Βρήκα το θάρρος σκαλί το σκαλί, Στην κλίμακα των ονειροπολήσεων, Σκοτεινός δραγουμάνος..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Τσι Κρήτης δρώμενο.. Παλαιάς κοπής τα αισθήματαΌσα φιλοξενήθηκαν στο στήθος σου κι ο κόσμος γύρω σου άγιασε. Έντονα μυστικά και φανερό μόνο ένα λουλούδι που κρατά το άρωμα και έτσι ο έρωτας γεννιέται πασιφανής. Στης Κρήτης τα νερά, βότσαλο πάνω στο χαμένο κύμα Μιλά φωνήεντα ομηρικά και των ελλήνων παίγνια ξυλίκι και ξινό λεμόνι. Πίνουμε τσικουδιές ανέμων και η ψυχή μας θεραπεύεται απ’ την φιλία· Τρώμε οφτό και όχι άλλο- ο αέρας περνά μέσα απ’ τα ρούχα μας Μινωικός.. Αλλάζουν όλα λες κι ακολουθούν τον δραματικό εαυτόν τους. .. Ίδια μηχανή να σκέφτομαι πουθενά δεν κατέληξα. Βίδες να στερεώσω το παν και το παν με παρεκαμψε. Ιδιοκτησίες να σβήνουν τον πόνο και να τον επαναφέρουν ορθόδοξο. Όταν νυχτώνει είμαι άνεμος εγωιστικός.

Από τον κόρφο σου θηλάζουν οι θύελλες Κρήτη παντέρμη κι ορφανή αιθέρια κόρη Στον αφρό του πελάγου ζωντανό μυστικό.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Οι ώρες εγκαταλείπουν το θάρρος μου ή το θάρρος τις ώρες; Συννεφιασε και έκλεψε το φως πάνω απ το Ηράκλειο -η Κρήτη μεγαλώνει και μικραίνει με την αξία της. ..

Κι η νύχτα γελά και η σελήνη. Απογειώνονται λόγια. Μια ασύφταστη ποίηση ζώνει την Κρήτη απ άκρη σ άκρη. Γελώ απ τα κατάβαθα. Δονούμαι. Παντού και γύρω μου μέγας καημός.

Θα ντρέπεσαι άραγε αιώνα Μετά ‘πο χρόνια, όταν θα ακουμπούν Τα κρίματα στην πλάτη σου; Θα ντρέπεσαι αιώνα; Βωμολόχε, αναίσχυντε, κακεντρεχή, κολασμένεΘα ντρέπεσαι άραγε; Ανθούν πέλαγος Αιγαίον νεκροίς… Τι φαίνεται να είναι και τι Είναι αλήθεια τελικά; Η δυσωδία Είναι των ιδεών μας ή το πολίτευμα σάπισε; Καμώνονται οι λίγοι ότι κόπτονται για των πολλών την ανάσα- μα Πνίγομαι πνίγομαι ο καημένος, καίγομαι με εσωτερική φωτιά..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Άστρα στα μάτια σου και στο στήθος σου Τριαντάφυλλο λυρικό ωραία κοιμάται Γεύεσαι την ανάγνωση και των ονείρων ζουμερό κάθιδρο φρούτο Η ποίηση σ’ αγγίζει εκεί που η γαστέρα σου σαν μειδιά σαν κάτι θέλει Και η νύχτα έρχεται, ο πόθος σου καλά κρατεί..

Μπαλώνει η βροχή το φθαρμένο ρούχο μας, Ο Οκτώβριος μανίζει με την βιαστική λιακάδα Άκυρες όλες οι υποσχέσεις, Σ’ ακούω που μιλάς και έρχομαι έτσι κοντά σου,

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ναυαγός. Συμπεραίνω θλίψεις και καταφεύγω στον μοναχικό κόσμο μου, Αν κάποτε συναντηθήκαμε ήταν για να ημερώσει η θύελλα, Το ένιωσες, το ένιωσα μες του φιλιού την απόκριση, Νεράιδα μου, ομορφοπλασμένη. Θα βαθύνουν οι πόνοι, θα κεραυνοβοληθεί ο καημός Όπως θα γράφεται στα ποιήματα, θα αποκτήσουν φτερά οι ελπίδες Και των λέξεών μας η επανάσταση θα πλημμυρίσει το οποιοδήποτε χάος Ευτυχισμένα. Τότε θα είναι η ώρα: θα σμίξουμε κάθε φωτιά που τεχνουργεί επάνω μας για την αθανασίατότε θα είναι η ώρα: θα ακούμε τις μουσικές που βάλουν εναντίον της μικρότηταςτότε θα είναι η ώρα: θα εκδικηθούμε όση φιλαυτία μας απόμεινε, γνωρίζοντας Ότι για μας επλάστηκαν οι κόσμοι και για μας απέθαντοι χαμογελάνε.. Τοις μετρητοίς ο θάνατος- μπορεί Και να τον αποζητούμε Κουρασμένοι απ’ όλα. Ζάλη στον νου, Θολό τοπίο, Η ερημιά η μέσα μας Μεγαλώνει και άλλο. Αυτοπερισπώμαι Χαριτωμένος Σαν γύφτικο σκεπάρνι που ξεκαλουπώνει το χάος.. 33

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Κενό διάστημα κι απολωλότα τα νέφη Ταραχοποιούν την αντίσταση της νυκτός, παρ’ όλα τα φεγγάρια Που νομιμοποιούν την αγρύπνια μου και εγκαθιδρύουν Σεβαστά επιφωνήματα χαράς και μελαγχολίας ταυτόχροναΝα εδώ Που η φωνή μου έδυσε μες τα τσαλακωμένα τετράδια και ο ζέφυρος Απλά στο πατρικό μου με πήγε Έφηβο πάλι και ξανά παλικαράκι που ζητά τα περιγράμματα Των πραγμάτων, στα τυφλά ψαύοντας..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Αγίου Δημητρίου.. Πρωινό που απεμπολεί υγρασία τρέμουσα Επάνω στα φυλλώματα και συλλέγει Ήχο Επουράνιο πυρ που γυμνώνει την λαλιά των πουλιών και ματώνει το χάος. Μια Ελλάδα που ασφυκτιά κάτω από συντρίμμια της προσδοκίας τηςΖαλίζεται μες του ανέμου την λαχτάρα και αφήνει Τις πυριτιδαποθήκες της ανοικτές- ω έτσι χάος! Βλέπω την λιακάδα που συγκλονίζει τα πέρα υψώματα· Του αγίου Δημητρίου- τακτοποιούνται οι εκκρεμότητες των ουρανών· Μύρο ανέβλυσε και μύρο αναδύθη’· Κόκκινο άλογο ο καβαλάρης και αγέρωχη η ηλιαχτίδα που σαλεύει τα μαλλιά τουΑ Λουμπαρδιάρη φίλε μου, πολλά για μένα κατατρόπωσες, πολλά απόψε προσκυνώ..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Κλωνάρια ρημαγμένα απ’ τον αέρα- σαν παντιέρες της κολάσεως Ανεμίζουν κάτω από το αδέκαστο φως, ο ήλιος ψηλώνει Και μάχεται σθεναρά ο Οκτώβριος- σπουργιτάκια τιτιβίζουν την επωδό της ημέρας, ένα λαγωνικό Στιχάκι, παραμονεύει να τσακώσει την μεγάλη έκπληξη κοντά, Το ποίημα ιλαρά γαλάζιο Νουθετεί τις μέλισσες για ορθοφωνία ξιπασμένη, Εκείνες ξέρουν πού κομπάζει το φεγγάρι και πού Ο έρωτας υπεραμύνεται της αρετήςΌλα μες την ευδία της ημέρας..

Μάτια για να ναυαγήσω τελείες για να σταματήσει η παράγραφος να είναι λεπίδα χειραγωγούν οι λέξεις το πυρ ανάβει φάρος μακρινός μες την καρδιά μου. Δέονται τα πουλιά στην θλίψη Σπαραγμός στα κάτω βασίλεια Νύμφη που τρέχεις στο δάσος Φίλα με φίλα με. Κοιτώ όπου κοιτάζεις- (πρόσταζε και το τραγούδι κάποτε) Ωραία μελαγχολείς- δεν το ‘ξερες; Από τα μέσα σου η φωνή: «Μαντόνα βοήθα με!»

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Τσαλαπατημένο φωνήεν κάτω από τα πέλματα της σιωπήςΜεγαλώνει και μικραίνει σαν φεγγαριού δίσκος και στενάζει Όπως του κουρασμένου η καρδιά· Ύστερα βρέχει· Συννεφιάζει και βρέχει· Το φθινόπωρο αγαπά την όρχηση των πουλιών και συναντά τα ωραία κονάκια τους· Η εμμονές της μέρας γίνονται ψιχάλες σιγανές που φέρουν τον ήχο της γης ψηλά· Σε καθετί, άνω τελεία· Ώσπου, το μεσημέρι, Αδειάζουν οι υδρίες και παντού μεθοβολά το σύμπαν από άκρατο οίνο και κεφάτες πεταλούδες που ξεστόμισαν απ’ την θρησκεία των ανέμων..

Μάδα τα τριαντάφυλλα και κλόνισε την μέρα Έλα κοντά μου ερωτευμένη ξανά Πάθη σου έδωσε η νεότητα- ποιός πήρε Των ματιών σου την θλίψη και στερέωσε Το φως στα ματοτσίνορα που μου μιλάνε;

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Πρέπει να τις φυλάς τις μνήμες, πρέπει να τις φυλάς. Γιατί ετούτο το έθνος πολλές φορές πολεμήθη’ και πολλές αναστήθηκε από τις στάχτες του, παρ’ ότι δεν του λείπουν οι προδότες, οι Εφιάλτες που πουλούν την τύχη των μαχών του και δεν ντρέπονται να ζουν πάνω σε τόσο δοξασμένα χώματα. Αλλά η ιστορία δεν σβήνεται. Όπως και να την δεις. Γι’ αυτό μην λυγάτε αδερφοί μου, πνίξτε τον πόνο και κρατήστε μια μικρή φλόγα μέσα σας που να είναι όλη η Ιδέα της Ελλάδας! Και στα παιδιά σας διδάξτε αρετή και διδάξτε γράμματα ελληνικά, διδάξτε μια περηφάνια που μας έρχεται από αρχαιότητα και εμείς θέλουμε να την συναντάνε οι γενιές και στο μέλλον..

Φιλομάθεια των ανέμων- στολίζονται Κάτω από τα κλωνάρια των δέντρων και προχωρούν Ομοθυμαδόν προς τα κονάκια των πουλιών. Τα νέφη Κυριαρχούν ψηλά, φέρνοντας Αγγελίες βροχής, το φθινόπωρο σκαρφαλώνει επάνω στις ράχες Και σαπίζει τα φύλλα που παρασύρει της μέρας το κομφούζιο. Τότε είναι η ώρα! Ο πυρετός με δένει σαν μια έμπνευση ντροπαλή Που εγγράφεται στις σελίδες μου και αναφλέγει τα μολύβια. Παντού είσαι τελικά γιατί παντού δεσπόζει ο έρωτας- παντού είσαι καθώς βραδιάζει και το φεγγάρι φορά την χλαίνη του Στα κρύα κράσπεδα του ουρανού..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Το πρωί, χορεύτρια των ουρανών μαθαίνει τα γράμματα της χαράς. Κλείσε τα μάτια και νιώσε τον άνεμο- η ζωή γελά με τις ατασθαλίες. Ένα άλμα φωτιάς και πάθους δείχνει το μονοπάτι του έρωτα· Στάσου ανάλογος με την περίσταση, στάσου Πιο ψηλά από την λύπη, νίκησε τα εγκλωβισμένα νέφη που μελαγχολήσαν. Το πρωί, τραγούδι αθάνατο βαραίνει επάνω στα λουλούδια του κήπου. Ένα δάκρυ χελιδονιού κυλά στο μάγουλο του τριαντάφυλλου. Κόσμος αθώος και δικαιωμένος, κόσμος του ποιήματοςΞυπνά μαζί σου και τονίζει ευθύδικα την Αστραπή..

Τα αισθήματά σου κάνουν προπαγάνδα πίσω απ’ την σκληρή πραγματικότητα· Ουρανόθεν Η φιλαυτία σου προέκυψε· Σε τυλίγει ένας καπνός στεντόρειος που ρέπει προς την μυστική πλευρά του κόσμου· Σημειώνεις την χρωματική συναλλαγή των όπλων της έμπνευσης· Σιωπάς· Κραδαίνεις το σπαθί της ειρωνείας· Στον χρόνο που πονάς δεν αντιμετωπίζεσαι- είναι μελαγχολία ο ύπνος σου, είναι φωτιά· Σε αναγνώθω κλέβοντας το χνότο σου, όταν η κάθε ανάσα σου με αποδεκατίζει..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Ελλάδα με το ύφος σου - κέρδος είσαι των ιδεώνθέλω να πω αξίζεις πάντα κάτι παραπάνω ανεξάντλητο κάτι που προσμετριέται στα φτερά πεταλούδας που φεύγει ανέμελη απ’ τα λιβάδια των ονειροπολήσεων· γεννάς μια θέαινα φωτιά που θερμαίνει της κοσμοθεωρίας μου την ευλογία πέρα για πέρα διαλεκτική..

Ισπανία φαρδύ πουκάμισο της γης Ισπανία λατινικό μικρόφωνο στην οικουμένη Ο Λόρκα κλαίει πίσω απ’ τα καφασωτά, ο λυγμός του Πλουτίζει κι άλλο την ΠοίησηΧρώματα ανακατεύει ο Πικάσο να ενώσει την θύελλα Κι θύελλα δεν ενώνεται γιατί δεν ομονοεί Με καμία έμπνευση- να το παράδοξοΑνοίγουν οι ουρανοί, χαμογελάει ο Νταλί, διαπρέπει· Ένας θύσανος ηλιαχτίδες ανταμώνουν το πάθος που ιερουργεί, Δεν σε είδα και σε είδα και σε αγάπησα και σε πόνεσα ΙσπανίαΣαν πρέσβης σου στο ανοικτό ορμέμφυτο των θαλασσών..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ισπανία καθίζηση μέσα μου, άοκνο νερό που λιπαίνει τις κοιμισμένες αρτηρίες, Πρωινό τραγούδι, σιγαλόφωνο, όπως να δένεται η σιωπή με τον ορίζοντα, Ισπανία ορθία, τελεσίδική, με την μεγάλη αρχιτεκτονική της Γράφει μέσα μου προτού εγώ να γράψω όσα θα γράψω. Δεν μου άφησε καμιά δικαιολογία Για τίποτα- Ισπανία Καλοστημένη, σαν σκηνικό ενός άλλου θεού, θέατρο Μιας ποίησης που υποβόσκει Πίσω από τα βράδια, πίσω απ’ τις πλατείες, τα πολυώροφα κτίρια- Ισπανία Ρηχή και βαθιά, σαν γνώση που δεν εξαντλήθηκε- ευγενική Του ήθους που μ’ αρέσει Ισπανία..

Ισπανία ήσυχη, φρούτο Που γυαλίζει κάτω απ’ τον συννεφιασμένο ουρανό. Η επικράτεια σου είναι βεβαιότητα στο όνειρο του κόσμου. Η Ευρώπη σε θέλει, θέλει το ταπεραμέντο σου Το μεσογειακό. Με εντυπωσίασες: έκταση απλωμένη κάτω από τα βλέμματα των θεών. Λατινικέ ψίθυρε που προβάλεις αυτοκρατορία θαλασσοπόρων στον αιώνα τον άπαντα. Μέσα μου, ύμνε, άπεφθο χαλίκι που λείανε η θάλασσα και το απόθεσε στην παραλία όπου παίζουν παιδιά και νανουρίζεται ο ορίζοντας..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Κρέμονται βοκαμβίλιες μες τον άνεμο και Στο ανατολικό μπαλκόνι τ’ ουρανού εμφανίζονται μαντόνες μελαχρινές Στα ψηλά συντελείται το θαύμα και Η πλεύση στους αιθέρες καλά κρατεί Ερωτευμένος με τα όλα σου κοιτώ κατά το Ταίναρο που διάλεξες να λείπεις και Παρηγορία μόνη οι στίχοι Όπως σχοινιά να σκαρφαλώσω στον πυρετό του λαιμού σου και στων φιλιών σου την αιωνιότητα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Προπαντός μην χαθούν τα σιγαλόφωνα, μην Αναιρεθούν οι ελπίδες- τώρα Που η βροχή των επιχειρημάτων αλλάζει την ίσαλο γραμμή των γεγονότων κι ό,τι βουλιάζει Είναι μες την θλίψη μας. Μυσταγωγία πίσω απ’ όλα. Ένα φως κρυμμένο πίσω απ’ τα λόγια, μια λογοτεχνία νωχελική, που αρθρώνει Φωνήεντα που αγαπούν οι επαΐοντες- γαμώτο.. Πάω πίσω στον καιρό και ο άνθρωπος πάλι επικίνδυνος είναι. Τον ποδηγετούν σκληρότητες που φώλιασαν μες την τραχιά συνείδησή του. Και όταν διαχειρίζομαι τ’ αποτελέσματα Τζίφος..

Αποτυπώματα αισθημάτων πάνω στο νίκελο της καρδιάς σου Και να σε διαβάζω πολλαπλά σαν να μην σε μαθαίνω ουδενί τρόπω Επίμονα Καθώς βραδιάζει και τα σταφύλια αντανακλώνται μες το βλέφαρο του ουρανού Ρόδινα Σταματώ και ακούω: μια φωτιά των ματιών σου γεμίζει σπίθες το αλωνάκι της σελήνης Χειμώνιασε Γράφω αγκύλες από όπου ούτε ο θάνατος ξεφεύγει..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Στολίστηκα με λάθη και θα με εκδικηθούν οι μέρες Είμαι τόσο ορατός στόχος που καμία δεν θα αστοχήσει Θα βάλουν επάνω μου, θα με καταματώσουν Το κορμί μου θα κυλιστεί ακρωτηριασμένο στα λερά πεζοδρόμια Τόλμησα λέξεις και θα πληρώσω γι’ αυτό Το μέγιστο βάρος..

Νεφελώδης καιρόςπροσγειώνομαι μες τις πραγματικότητες· νοτιάς στα ατμοσφαιρικά μπαλκόνια· ένας κότσυφας τελαλίζει την αμέριμνη φύση του· ποίηση απ’ όπου κι αν δεις. Σημειώνω: ένα σύννεφο χαμηλώνει και κάθεται επάνω στην σελίδα μου. Ο αέρας δεν λυπάται κανέναν. Πνέει σαν έμπνευση που παρασύρει τον γράφοντα σε παιχνίδια του νου και της ζωηρής φαντασίας.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ένα κρυφό συμπέρασμα, στην άνω Πόλη των συναισθημάτων, μπορεί και για καλό να λείπουν όλοι, άδειασε το προάστιο, κανείς δεν ακούει το πουλί που τραγουδά, ο ήλιος ψήλωσε και γλύκανε η μέρα, ο θεός πρόβαλε κάτω απ’ τα σύννεφα, χαμογέλα, το ρήμα σου αξίζει πολλά ουσιαστικά και, κάποτε, θα κρατήσεις το σκήπτρο της χαράς πατώντας την μελαγχολία σου κάτω. Να συμπέρασμα: να είσαι μουδιασμένος, σαν το φοβισμένο ελάφι και, να σου δίνει, ξαφνικά, θάρρητα η ζωή. Όλα πλήθυναν σε σημασία, εσύ που ξέρεις από σιωπές το αισθάνεσαι: υπάρχει μια αδιόρατη νίκησαν μία προσευχή που προσεγγίζει ιερότητες, από πολλού λησμονημένες- και είσαι εδώ, που το μεσημέρι γεύεται την ηλιαχτίδα και ντύνει το βλέμμα σου με την πορφύρα της ελπίδας..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Ασαφές χλιμίντρισμα του νερού Και τα βότσαλα να επαίρονται για κάτι που έχουν δεν έχουν Η θάλασσα να πυρπολεί την διαφάνεια Έως του βάθους Σύναξη των λείων και στιλπνών Κάτω απ’ τον καθρέφτη των υδάτων Σαν η Ελλάδα γέλασε μες την καρδιά μου Με την επική της χημεία..

Δεν το είχα σκεφτεί πως η θλίψη είναι ένα παράθυρο της ψυχολογίας προς τον ουρανό. Αυτό καλά- αλλά να ζεις την μελαγχολία σαν ένα ποιητικό φαινόμενο που σε νικά, τι τρόπος! Υπάρχει ένα δίκαιο των λέξεων που κανείς δεν το αντιβαίνει- και το λατρεύω που με διδάσκει να είμαι ταπεινός στην ιερή μοναξιά μου..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Λύπη η μέσα μου, σκοτεινό κατακάθι ενός πόνου σιωπηλού· Σημαδεμένος από πάθη που με τραβούν προς τον γλυκό θάνατο, Ανοίγω, να φωταγωγηθούν, τις μνήμες· Ουδέποτε αντίφαση στο φως- έδωσα επιχειρήματα ήλιου στο έρεβος της θλίψης Κι ένιωσα αέρας να παρασέρνει τα λόγια μου Στο άγνωστο- όπως για να ζουν πουθενά. Αυτό το στιχάκι αγάπησα που Σαν σκύμνος έπαιξε στο αλωνάκι της περίστασης και Ο φόβος δειλά το πλησίασε. Του μολυβιού μου η ακίδα τρύπησε την γαστέρα του χρόνου Και μοίρες δύσκολες γεννήθηκαν.. Επιμελήθηκα μιας άνοιξης ιδεατής Πάνω στα φυλλώματα της ελιάς, μέσα στον κομπορρήμονα ήλιο Γυαλίζουν τα παπούτσια της σφήγκας, ο άνεμος την παρασέρνει στις φαρδιές πεδιάδες, Το λουλούδι στέκει μαρμαρωμένο μες το μεσημέρι, ο χτύπος της καρδιάς είναι πάντα καημός, Ξιφίδια της φτέρης απειλούν της αράχνης την ησυχία, Στην αυλή, στις γλάστρες με τα τριαντάφυλλα, σχεδόν Εκεί που οι ροδιές πανηγυρίζουν την αλήθεια και η λαμπερή χρυσόμυγα Γελά και παίζει ανταύγειες μες την όραση- ένας κρότος Από κανάτια που σπάζουν και ξεχύνεται το αθάνατο νερό, Χτυπά επάνω στων παραθυριών τα τζάμια- ενώ Το κορίτσι χτενίζεται και λυπημένο μένει Πίσω απ’ το τοιχαλάκι του ευπρόσδεκτου έρωτα.. 47

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Α μέθοδος των χρωμάτων, φωτεινό αντίφωνο της ακμής, Όλα λειτουργούν μες το τρανό λαμπύρισμα, και Σώνονται από μια ρίμα αφηνιασμένη Που, στον αιθέρα, για τα εγκόσμια, ιερουργεί. Σκεφτικός κι είναι τόσος ο δρόμος. Σκεφτικός κι η θυσία είναι πάντα τρανταχτό πουθενά, Ακούγονται οι άγγελοι που, στην κλίμακα του ουρανού, ψάλλουν Μελίρρυτα. Κι ως πέφτει Το βράδυ, ένα αέρινο δίχτυ σκεπάζει, με την απαλή σαγήνη του, όλα τοιούτα Στο ωδικό συλλείτουργο του ορίζοντα με τους ασάλευτους ωραίους μενεξέδες.

Τόλμα μια αποφασιστική διέξοδο μες το φως, η νύχτα πέρασε, πουλιά σκορπούν τις σερπαντίνες του φθινοπώρου πάνω στα αστοίχιστα δέντρα Κυρτός είναι ο αέρας, γέρνει κατά τον όρθρο ετούτο που κουμπώνει το φωνήεν πάνω στην πρόταση κι όλο σου λείπει η Αστραπή!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ένα κλωνάρι που εξέχει στην αιωνιότητα Ένα κύμβαλο αλαλάζoν μαγνητισμένο απ’ τους πόλους του ορίζοντα Συνδιαλλαγή των τοπίων να σμίξουν πάνω στο λεξιλόγιο μιας καθαρής Συνείδησης Αέναο τερτίπι του Εφήμερου να θέλει να νικήσει το Φθαρτό Κι ο ουρανός καθαρός ύμνος πλαισιωμένος από την εκπυρσοκρότηση των αισθημάτων νενίκηκάς σε μ’ ένα ποίημα ω γαλάζιο νέφος του Τίποτα.. Λευκή νύχτα, φεγγάρι απλησίαστο Η νυχτερίδα ψάχνει τις τσέπες του σκοταδιού, ένα μελαγχολικό αεράκι γεμίζει Τα μάγουλα του με μπαρούτι του ερέβουςΜισός κοιμάμαι και μισός ξυπνώ, γράφω Σελίδες της συνείδησης όταν μεταναστεύει Κι αυτός ακόμα ο βίος μου. Κι ενώ Πάει να ξημερώσει κάποτε, και του φωτός Αρχίζει να αχνοφαίνεται το πρώτο ξίφος, Ερείπια ονείρων γέμισε ο ύπνος και Μυστικές αντηχήσεις από μια άτρωτη ησυχία που κινεί Τα νήματα της σιωπής. Μένω Αποσβολωμένος· οι ταχύτητες με ξεπερνούν· Το πρωινό θα στείλει τα μηνύματά του στο απέναντι δάσος· Να μην χαθεί η τάξη που καλά κρατεί Τον αριθμό και το ερωτευμένο μηδενικό του. 49

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Μήνυμα όταν ο έρωτας απομακρύνθηκε.. Γεύση έχουν οι μελαγχολίες αήττητη, Κινούνται επί σκοπόν και μαζεύουν την σκόνη της ψυχής στα εγωιστικά κουβαδάκια Της μοίρας, Αγαπώ να απουσιάζω, Τεκμαίρονται οι αμφιβολίες μου, τις ακολουθώ, Άφησα πίσω μου τις φιλαυτίες, τώρα μου ανήκει η νύχτα Και το γυμνό κρυστάλλινο φεγγάρι της, Εσύ αφήνεις οσμή σε άλλους ουρανούς, Μια επαρχιώτικη φοβία αγκυλώνει την πόλη και σε κρατά δέσμια σε σκηνοθεσίες που κι η ίδια φοβάσαι, Αεί αεί αήττητη- ωστόσο, Θαυμάζω το μυαλό που ζει για την φωτιά και η φωτιά τον νου ζηλεύει Της ΑπόφασηςΝίκα με νίκα με πόθε, αναστάτωσε τις αισθήσεις μου στείλε της μακρινό ανεξίτηλο μήνυμα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Είναι το τοπίο μέσα στον άνθρωπο κι ο άνθρωπος μες το τοπίο φερσίματα χωρίς άκανθες φερσίματα όπως του φεγγαριού και έμειναν μετά ‘πο χρόνια ματωμένες οι σημαίεςΤι εορτάζουμε που είναι σαν καημός για κάτι που ποτέ δεν λευτερώθηκε; Μας πρόδωσαν οι μνήμες ή και οι συντελεστές ομονόησαν με κάθε δολοφόνο; Ακούς το ποδοβολητό που πουθενά δεν πάει, ακούς τις ριπές των όπλων και η ζωή φριχτά αφαιρέθηκε εκεί που έπρεπε ζεστά να προστεθεί. Πράξε νου μου ανάλογα, δυσκολεύομαι να πιστέψω φρικαλεότητες, πώς έγινε των πολιτευμάτων ο θόρυβος εκκωφαντικός;

Αυτό το θυμητικό όπως το έλεγαν οι παλιοίΠου με βοηθάει να μην σβήνω τις μνήμες και να καρτερώ μια καλοσύνεψη που δεν ξέρω κι αν έλθειΌλα γόνιμα Στροβιλίζονται σ’ έναν κύκλο που κρατεί ρυθμό από του ήλιου τις επάλξειςΚατά τα άλλα: υπήρξα πολεμιστής ανέκαθεν Ταγμένος να συντηρώ ταξιαρχίες λέξεων και νοημάτων φορτίαΚατά μίαν έννοια, δεσμοφύλακας Ή και συντηρητής εκείνου που αρνείται να πεθάνειΚαρπίζουν όλα μέσα μουΣαν να τα θέλει η Ποίηση και το χαμόγελό μου.. 51

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Ατέρμονο πανηγύρι να καλεί ο αέρας σε εγρήγορση και των προαστίων οι δρόμοι να απάγουν στην καρφωμένη μετέωρη θύελλα. Βρέχει μετά. Γυαλίζουνε όπως λουστρίνια οι φόδρες της ασφάλτου. Κάποτε ακούγονται μουσικές Και οι βιτρίνες πάλι φωταγωγούνται Σαν αδιάκοπος μύθος. Η αγωνία μας έχει αντήχηση. Δονεί το σύμπαν των λέξεων και καμαρώνουμε για μία λυπημένη, πάντοτε, λογοτεχνία..

Ζωγραφική σαν θείο δώρο των εκπλήξεων, Ζωγραφική αντεστραμμένη Που νομιμοποιεί τις ηθικές των παθών, ζωγραφική Κραυγαλέα, όπως η αρχιτεκτονική μιας φωτιάς που τρανά κι αμετάκλητα Στο σύμπαν των στίχων μου καταφεύγει. Ζωγραφική όταν δεν θα είμαι εδώ, όταν θα γελούν τα στρεβλά κόκαλά μου, Ζωγραφική όταν η μνήμη μου δεν θα έχει πια εξουσία, όταν για την ατμόσφαιρα ο νους μου άυλος κι όμως θα κόπτεται, Δυνητικός. Συλλαβίζω αδιάκοπα Ομορφιές που ριζώνουν στα ορυχεία των αισθήσεων, αναγνώθω Σαν ο πρωτάρης που διαβάζει το φως του πρωινού, πριν ο ήλιος να βγει και να του δώσει Αφορμές για να, ευτυχισμένος, υπάρξει.. 52

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Θερμοκρασίες που να κλάψει ο μίσχος Και το φεγγάρι να μην είναι λυρικό· Άλλη μια νύχτα· πέρασε όπως καπνός περνά που μαρτυρά την ξεφλουδισμένη φωτιά του· Στο μαξιλάρι, δίπλα στο γυμνό συμβολικό μπράτσο μου Ακούμπησες το όμορφο κεφάλι σου και ήσυχα κυλήσανε οι ώρες· Έτσι πήγα βόρεια, ταξίδεψα Ανάμεσα από νέφη και σκληρές στεριές, άκουσα Το τραγούδι το παραπλανητικό των σειρήνων, Ο άνεμος τρυπούσε την μιλιά μου, Ως το πρωί· στο τέλος Που ένα πουλί κελάηδησε και όλος έλαμψε ο κόσμος Επιγραμματικά δηλωμένος μες το πάθος σου Φωτεινή γυμνή ιέρεια Μιας πίστης που φθίνει…

53 53

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Κύπρος.. Κύπρος στο ύψος του φεγγαριού Κύπρος εκπεφρασμένο λουλούδι Μέσα μου μπόλι ελληνικού πόνου Κύπρος Μισά χαρισμένα τα λόγια και τα άλλα καλά τα δημιουργήσαμε Πολλάν ωραία και για όλους μας Αδέρφια κάτω από το κράτος του καημού Αδέρφια κι από αρχαιότητα αδέρφια Σχηματίστηκε μέσα μας χάος και το χάος φυσήξανε οι ανέμοι και δεν είναι πια Φυσήξανε του θεού οι προσδοκίες και τα νέφη διαλύθηκαν Έσφιξα στον κόρφο μου την ζοφερή καμέλια του πόνου Και ένιωσα όπως λιθάρι στον τόπο αυτόν που μπόλιασε κάθε το κύτταρό μου Κι όταν περπάτησα στη λυρική παραλία που έλεγε Λάρνακα Κάθε αχτίδα του ήλιου μπήκε στην καρδιά μου Και έγραψε «Κύπρος θαλασσοφίλητη» Φωτογράφησα τον γελαστό πανσέ και γέλασα πίσω στον νου μου Ξέροντας, μέσα μου, ότι και πάλι, όμορφη πατρίδα, θα σας έρθω..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ξύπνησε ο όρχος ξύπνησε κι ο ουλαμός Το πουλί πάλι ξύπνησε και ωραία ασκεί Τα λυρικά καθήκοντά του μες την μέρα Πήρε το τεμπεσίρι ο άνεμος Έγραψε πάνω στον μεγάλο πίνακα του ουρανού Όπου μια κόρη αποθεώθηκε Φιλί φιλί απόψε πήγαμε μες την αγάπη Φιλί φιλί λατρέψαμε τα σώματα Τώρα ο ήλιος έδωσε μια νότα χαρωπή Βρεθήκαμε και πάλι στου έρωτα τα καλντερίμια Σ’ ένα χωρίο του πόθου μας, σ’ ένα δρομάκι Όπου η γη στροβίλισε τα λόγια μας και γύρω από ένα λουλούδι άλικο Συντονίστηκε..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Διαθέσεις των ημεδαπών ημερών.. Ο χρόνος τρίβεται επάνω στο λιθόστρωτο Μεταλλική χρυσόμυγα κουνά τα πλουμιστά φτερά της Θαμπό ένστικτο μηνύει την αστραπή προ της ψιχάλας Βοή, σε όλες τις πτυχές των νεφών αδέκαστη βοή Είναι μελαγχολικό είναι χαρούμενο το μελισσολόι των στίχων Δεν κουράζεται ο νους να ασωτεύει Η Κυριακή γεννά φλύαρα ρήματα Αγαπώ να σε αγαπώ αδιάκοπα Πάρε την επαρχία σου και φέρτην στην πρωτεύουσα Τόσες φορές σου το είπα: ανήκεις στην γη των λεόντων Το χαμόγελό σου μου τα εξήγησε όλα Έσω η μοίρα μου και του ριζικού μου ο τρόπος Πίνω την μουσική, οργάνωσα καλά την αγρύπνια μου Σε είδα στου ρηχού ύπνου μου την θαλασσοταραχή Να τα λουλούδια που ανθίσανε και όπως τα στέλνω σε φτάνουν Να σου μιλώ και να μην σώνεται η φωνή- αγαπημένα σε φτάνει..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μούστος του έρωτα… Αυτή είναι η Γη λοιπόν κι αυτές Είναι οι δύσκολες σκηνοθεσίες της. Στον καιρό Που εγώ κι εσύ συναντιόμαστε, κάτω Από το μαγικό ραβδάκι της νεράιδας. Να αυτό Το ποθητό συναπάντημα που ο έρωτας στέλνει Και μας εγκλώβισε σε ουρανών σκαλοπάτια, Ελληνικού νησιού κορφολογήματα, πρωινά Σαν μες τον καθρέφτη της θάλασσας, χαράματα Ή νύκτες φεγγαρολουσμένες, μοιρασμένες Ανάμεσα στην κειμήλια μεταφυσική τους:- γνωρίζω Των άστρων τις πορείες ως Να βρεθώ στην καρδιά σουΦιλοσοφικό ρόδο μου- μέθυσα Στων φιλιών σου το αινιγματικό πατητήρι..

Η παλίρροια γελά στην άμμο και του ουρανού η σκέψη Είναι μεράκι τρυφερό· ακολουθούν Αρμυρίκια που συναντούν την υγρασία Σύμπηκτη κι όταν Μεσημεριάζει οι ανάσες που κόπηκαν, ατονούν κάτω από τον ελάχιστο ήλιο· Ανεμούριο ακραιφνώς στερεωμένο στην κατάπληξη· Δίνονται υποσχέσεις για όλα κι ο χειμώνας εδράζεται στην συντυχία των στιγμών· Πέφτουνε φύλλα· ο χρόνος των οράσεων· η ευτυχία της ρέμβης· Βαθιά στον νου μας μια αντιπαλότητα φιλοδοξιών· Για την ποίηση ο καημός και για την αγάπηΤελεσφορούν οι ομοιοκαταληξίες στην λογοτεχνία της αγωνίας μας..

ΚΡΥΦΟ ΣΥΜΕΡΑΣΜΑ

Για να κλείσει ο εσμός των συμπερασμάτων Ένα αεράκι φύσηξε λαγαρά Κι ότι έχω μου πήρε. Κίνησα για να κάνω έφοδο μες την μέρα που νότισε. Μια δυνατή ψιχάλα πήγε ως μες τον νου μου. Άγγιξε ολοσχερώς το ποίημα. Το άλλο πρωί Ανέτειλε όπως η σκέψη το λουλούδι. Πόσα σου πρόσφερα φιλιά που έκλεισαν λυρικά τον ορίζοντα; Έγινε ανάκλιντρο του κουρασμένου η λογοτεχνία. Βρήκα να ζεις σ’ αυτά που δεν υποπτευόμουνα. Της ζωής χαλασμός..