Στρατής Παρέλης, Νωπά Αλιεύματα by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

ISBN: 978-618-82414-3-5 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα Έργο εξωφύλλου: Θανάσης Πάνου © ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ & Στρατής Παρέλης, 2016 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ekdoseisdianisma.blogspot.gr ekdoseisdianisma@gmail.com

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ξαφνικά νιώθω το βάρος μιας μνήμης επάνω μου κι όμως, κανένα βάρος ο ίδιος δεν έχω, μιας και μου το αναιρούν οι χιλιάδες χίμαιρες που αγαπώ να σηκώνω σε ένα αποτέλεσμα που δεν είναι μοίρα, ούτε ζωή, παρά μια αλιεία σε ύδατα διάφανα και τόσο λυρικά που μεθά κι αυτός ακόμα ο ήλιος. Καθρεφτίζονται όλα: μέσα μου, πάνω μου, πάνω στην αστραπή μιας σκέψης μου που διαρκεί όσο ενός δευτερολέπτου το ξάφνιασμα που σβήνεται μες το βιβλίο της αιωνιότητας. Όλα έγκυρα κι όλα γύρω μου άκυρα, αλιεύματα μιας ποίησης που δεν μου ανήκε και δεν μου ανήκει, μιας ποίησης που ζητάει εσάς για να πραγματωθεί ως Σκοπός και ως πορεία προς την Αρμονία του έσω κόσμου του όντος..

Διαβάζω αστειευόμενος με τις απαγορεύσεις: θέλω να πω, διαβάζω ο,τιδήποτε μου προκαλεί το ενδιαφέρον, αποκλείοντας τον φανατισμό μου να ζητώ την ποίηση στα ρηχά της πεζότητας και στα βαθιά της ζωής. Είναι μια πρακτική που οξύνεται όσο μαθαίνεις να συνηθίζεις το πιπέρι των γεγονότων, όσο η γεύση τους σε οδηγεί σε μια γαστριμαργία τολμηρή. Μαγειρεύω με την φλόγα των ασήμαντων- και πετυχαίνω να με ξενίζουν τα χρώματα που ζητούν μια μπαχαρική συμπόνια για να δώσουν ένα πιάτο γεμάτο με το διαυγές ποίημα που καβουρντίζεται στην σιγανή φωτιά των παθών μου.. 7

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Τρέχον μέτρο… Κάποτε ζητώ μια λέξη: σαν να αξιώνω να μου φανερωθεί ένα θαύμα, να γευτώ μια φανταστική αποκάλυψη, να στρέψω το κάτοπτρο προς το μέρος μιας άυλης μορφής, που περνάει από μέσα του και αφήνει μια σκιά τόσο έντονη όσο και το πιο μεγάλο και δυνατό Αίσθημα. Αλλά, πάντα, ζητώ την Αλήθεια, την απαρχή του γεγονότος της Αλήθειας, την καυτή λάβα του Σκοπού. Εκεί στήνω την ποίησή μου, στο εμβαδόν μιας εξουσίας που δεν μου ανήκε κι ούτε θα μου ανήκει ποτέ, κι ας είμαι εγώ ο αρχιτέκτονας ενός περιώνυμου χάους. Όποιος κατάλαβε από αόρατο κάτι, καταλαβαίνειΖητώ να φορολογηθώ για μια Αποκάλυψη που θα είναι και το σπουδαιότερο, για σας, κληροδότημά μου..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ Η θάλασσα γέλασε μέσα μου κι ένα κοχύλι χιλιόδοξο άφησε να πλανιέται κοντά μου μια μουσική όπως εκείνη των Σειρήνων· Μεσάνυχτα Σαββάτου, ορμούν από παντού οι μελαγχολίες· Με την λαδομπογιά της βροχής βάφονται οι δρόμοι και γυαλίζουν· Ψαρεύω στα βαθιά, ήχος πελάγου ακούγεται απ’ την σελίδα· Όποιος είναι κοντά μου ακούει· Σκαιός ουρανός, μπολιασμένος παραμυθιού παιχνίδι και θυσία των λέξεων· Καθεύδω αργά, ο ύπνος δεν με παίρνει· Όταν ηρεμούν τα σύμπαντα, ανταριάζονται οι μέσα μου κόσμοι.. 8

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2015.. Ό ήλιος σήμερα δίνει προβάδισμα στον ουρανό· Πίσω από κώδικες που δεν καταλαβαίνω Υψώνεται το αόρατο χέρι του θεού· Η γη εκταμιεύει την φωτιά της και αμετάφραστη στέλνει τα δώρα Της λιακάδας πέρα δώθε κι ολόγυρα.· Παρακμιακή πόλη, φούρνοι που βγάζουν ψωμί, είναι απόμερη η γειτονιά μου, η αυτοκρατορία των καλών ημερών συνεχίζεται, Κέρματα κυλούν πάνω στα πεζοδρόμια, περιφρονημένες αναμνήσεις, Ζαλισμένο μελισσολόι που κρατά έναν ρυθμό από παλιά Τρυγά των ανθών το μαρτύριο· Μοιράζω καραμέλες στα παιδιά και χαίρονταιΕίναι ωραίο πρωί, Η μέρα φορά την πορφυρή μπέρτα της και Χρηματοδοτεί το καρναβάλι των θαυμάτων..

Το άρωμά σου… Είναι το πλέον άστρο και η μουσική που διαποτίζει τα φυλλώματα των ευκαλύπτων την ώρα που ο αέρας την παρασέρνει ως τα περιφραγμένα οικόπεδα και το κρύο την πριμοδοτεί με το μπάσο του απογεύματος- πριν σπάσει η κάθε νότα σαν ένα ρόδι που φυλά ευχές αρχιχρονιά και είναι οι ευτυχίες η πλατφόρμα της επιθυμίας. Σκαλώνουν στην καπνοδόχο του ορίζοντα τα σκιάχτρα των τύψεων· Το ηλιοβασίλεμα τρέμει μες την κρουστή διάρκεια του χρόνου· Σε κρατώ στην σκέψη μου, είσαι σαν ένα άρωμα που δεν ξεθυμαίνει..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Η βάρκα του έρωτα… Παλιά ονειρευόμουν περισσότερο· τώρα Καταφέρνω μόνο μικρές δόσεις φαντασίας Όπως να γεύομαι το μέλι μιας κηρύθρας που δεν είναι πράγματι εκεί Κι εγώ, αφροδισιακά, την φαντάζομαι. Με πλημμύρισε πόνος· έτσι που η ζωή κυλάει μαγκωμένη Σε δυσκολίες και σε φωτιές που τσουρουφλίζουνε τον άτυχο που ψάχνει μια διέξοδο λυτρωτική. Όμως είδα φεγγάρια Είδα άστρα και άκουσα πολλές μουσικές Μισές μέσα στον ύπνο μου, σαν ένα μέλος Που αξίζει ατόφιο όλο το χρυσάφι. Και του έρωτα η βάρκα -ας συντρίφτηκε απ’ την πραγματικότητα που λέει ο ποιητήςκάτι μου άφησε στα χέρια να κρατώ Ρημάδι ξύλο και μ’ αυτό να βολοδέρνω, Ανέλπιστα ο ίδιος ευτυχής, σε έναν Ωκεανό που είναι η κρυφή χαρά μου όλη.. Έλα να αρμενίσουμε ωραία απελπισμένα Βλαδίμηρε!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ένα ελληνάκι ποίημα.. Απουσιάζει η διαφάνεια της μέρας, τα φύλλα σκληραίνουνε την στάση τους, σχεδόν μεθυσμένα απ’ το κρύο φυλάνε μία στιλπνότητα εξωπραγματική, στο μέρος που η βροχή πέφτει αλύπητα και νοτίζει την ικμάδα των ρόδων. Ένα δασύτριχο πεύκο χαϊδεύει την γενειάδα του, αγκυλώνει τον άνεμο, αυθαδιά. Το νερό συλλαβίζει την λάσπη και εντρυφά μες το αναγνωστικό της μέρας. Ένα ελληνάκι ποίημα κυκλοφέρνει σαν ο μπόμπιρας ο αλητήριος στην πάνω γειτονιά. Ξημερώνει μετέωρη Τρίτη..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Έσω αντίσταση… Θύμωσα μ’ όλα κι ήταν βέβηλο το πάθος μου, άκουσα κάποτε φωνήεντα χαράς, τώρα μ’ απογοήτευσαν οι τσαρλατάνοι, στύφισαν τα πολιτικά νεράντζια τους, μια πολιτεία οξύμωρη- σαν σχήμα του θανάτου, μούχλιασαν τα όνειρα, σχήμα της παρακμής απόκτησε η ελπίδα, ένας αόρατος πόλεμος, μία αιτία τρελή πολεμά την πατρίδα μου διαμορφώνει όργιο κακουργημάτωναποδεικνύονται λόγια τα λόγια που δεν καταλήγουν πουθενά, συναινούν των αρχόντων οι βουλές πολλαπλά να χαθούνε ελληνικά τεκμήρια που τρέμουν μες την εποχή κομίζοντας ένα αγαπημένο κλέος που κηδεύει την εντός μου απογοήτευση..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η αισιοδοξία… Βραχύς ο βίος- μακρά μόνο τα όνειρα· κατά πού τραβάνε ανοίγοντας τις τριανταφυλλένιες τους προοπτικές- ή το σκότος του εφιάλτη τους όταν εμείς που δεν υποχωρούμε κοιμόμαστε έναν ύπνο δικαίου και συνωμοτούμε εναντίον του εαυτού μας να μείνουμε ανέπαφοι κι ερωτευμένοι με το ποίημα που δεν γράφτηκε- σαν έκλεισαν όλοι οι κύκλοι κι η γραφή είναι ξανά περιπέτεια, που οδηγεί σε μια μαραμένη ελπίδα;.. Ήρθα και οίδα και σώπασα· όχι δεν είναι λάθος ορθογραφικό· δες το όπως ταιριάζει· είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο και είναι πάντα αόρατος ο εχθρός· τον πολεμάμε μικραίνοντας την φοβισμένη μας ψυχή, σε δύσκολα μονοπάτια θα πάμε· θα καλουπώσουμε το χάος και θα ζήσουμε την αισιοδοξία απ’ την ανάποδηξηλώνοντας την μεταξωτή φόδρα της..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Ξηρός καιρός ερωτικής ιαχής.. Επιστρέφω από το σκοτεινό συμπέρασμα της ύπαρξης. Μ’ ένα ταξίδι θα ξορκίσω τον θάνατο, άραγε; Ομίχλη έχουν οι ψυχολογίες μας· ποιος κρατεί δέσμια την αθωότητα και περνά από το μαράζι της θλίψης έως της σελίδας τον πυρετό; Κατανοώ όσα δεν προορίστηκαν για μένα. Νήμα ο χρόνος, πλέκεται και ξαναπλέκεται αφήνοντας τους υποψιασμένους να αναρωτηθούν πόσο μπορούνε να αντέξουν απ’ την ιαχή. Όλα γύρω σαν πόλεμος. Χτενίζω τα μαλλιά σου. Μελαχρινό μελτέμι που πονάει πάντα την καρδιά μου..

Ενύπνιον ευτυχίας.. Φορώ την αγάπη και κοιμάμαι, φορώ ένα βαθύ άλικο ρούχο και ταξιδεύω πλάι στην θάλασσα, ημέτερος των πουλιών, αντιρρησίας σε όλα. Φορώ έναν θεό που απουσιάζει, φορώ τα άμφια της μαργαρίτας, φορώ την ψυχή σου και περιπλανιέμαι στον κλεισμένο ορίζοντα. Η νύχτα δεν είναι καλό αναγνωστικό- διαβάζω την γνώμη της, τα άστρα καιροφυλακτούνε ν’ αρπάξουν την σκέψη μου· ταξιδεύω σε όνειρα που περιλούουν το νησί της μακρινής Ευτυχίας.. 14

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η Αργώ… Από αμαρτία δεν ήξερα και κυλούσε ωραία ο βίος. Άτσαλα λόγια με τσαλάκωναν -δεν αγαπούσα προσευχές· τούνελ σκοτεινά διερχόμουν φτάνοντας στην μετέπειτα μελαγχολία μου. Μια μουσική που έρεε πέρα απ’ τους κήπους, φτάνοντας ως το γαλαζωπό μελένιο στερέωμα σχημάτισε μέσα μου σύμβολα. Είναι λοιπόν ο ουρανός αυτός ο ακριμάτιστος μάγος, που δικαιώνει την φυγή μου κι όσο ερμητισμό λαβωμένος ενστερνίστηκα; Πού πήγαν οι μαντατοφόροι, όταν αποβιβάστηκαν από τα θεωρητικά πλοιάρια και έφεραν μηνύματα ενός κόσμου που γεννιέται; Κι αυτή η Αργώ που σκάλωσε και έμεινε πάνω στα βράχια, αποτύπωμα μιας ιδέας που γενναία εχάθη’…ναυαγισμένο άδικα σκαρί..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Εφιάλτης.. Τι είναι ευγενικό και μετεωρίζεται μπροστά απ’ τα μάτια μου παράγοντας ποιητικούς θανάτους- ή τι είναι τραχύ και ξεπερνά την γλώσσα, μηδενίζει τα κοντέρ και ξεκινά να αρθρώνει μία κραυγή που μέσα μας κρυμμένη είναι όπως απόστημα που, αν ανακαλύψεις, χάθηκες; Εφιάλτη μου, αγκαθωτέ ακριβέ μου σύντροφε, μου τυραννάς τον ύπνο, συρρικνώνεται η πατρίδα μου, κι εγώ εγκλωβίζομαι σε μία νύχτα που δεν ξημερώνει… των οραμάτων ουραγός..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Άφιξη… Ακμάζουν σύννεφα, η βαρύτητα οξύνεται, ο νους μου οξύνεται, γόνιμη είναι η πεδιάδα των αναζητήσεων, τρέχω, μέσα της τρέχω κυνηγημένος αφ’ εαυτού, μάχιμος πάνω απ’ όλα, με ψυχή στις όρτσες των κυμάτων, εθελοντής στις αλιείες του απείρου, νυσταγμένος και ξυπνητός, φτασμένος από κει που δεν με περιμένεις, δραγουμάνος ενός τέλους που δεν σε αφορά..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Ύφος και ύψος του Παπαδιαμάντη… Ζήτα μου αγιότητες μες απ’ τα θλιμμένα σου μάτια. Κρυώνει στα περίχωρα- εμείς πάντα στα περίχωρα ζούμε Ωραιοποιώντας την άθλια όψη του κόσμου. Κυνήγι έχει η μέρα στο πουλί, αυτό που αγαπάμε στενάζει, Είναι αγώνας, είναι προσευχή Σιωπηρή, είναι ατέλειωτο διάβημα Προς την όψη του ήλιου που σε κατοικεί. Στον αέρα μνημονεύονται τα λόγια που δεν είπες, Πρόφερες τόσην ερημιά που άγιασε της νύχτας η εκκλησία, Από μια παράγραφο απλησίαστη ήρθες που όσο την ξαναδιαβάζω τόσο δικαιώνεσαι Έλλην και μόνος κι έρημος, μοναστηριακός καλόγερος που έκλεισε τα σύνορα της πόλης στα γραφτά του.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Δαίμονας.. Αυτός ο δαίμονας πονηρός που κρύπτει τις προθέσεις του μέσα στην νύχτα μαστίζει τις λεμονιές που αγαπώ. Κι η τάξη διασαλεύεται σπάζουν οι κώδικες της τιμής, μια ηθική γεννιέται από όρτσες των ανέμων και της ερωτευμένης καρδιάς μου τις απρόσκοπτες θύελλες..

Καθημερινότητα… Συσκέπτομαι λοιπόν μετ’ εμένα, καταλήγω να αγαπάω το λάθος μου, διδάχτηκα από την σιωπή, κράτησα ένα άρωμα ιδέας ως να φτάσει η μουσική να καταλύσει τα άλυτα αινίγματα· Κι ο βίος Στον πυκνό χρόνο που τον βασανίζει, ο βίος Φεύγει με μια υπόσχεση αφηρημένη Να είναι η καθημερινότητα αίμα ποιητικής περιουσίας.. 19

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Η λύπη… Στον φίλο μου Χριστόφορο Παπαχαραλάμπους. Από ένστικτο αφυπνισμένος, κουλουριασμένος σαν ελατήριο μες την παλάμη του σκοταδιού το κοίλο φεγγάρι είδα που έπαιζε πάνω στις καλαμιές φλογέρες κι άλλα όμορφα πάθη· Α νέφη θεόσταλτα, κυνικά που ασχημονείτεκρύψτε με μες τα φτερά σας- κουμαντάρω μια αθωότητα που διατρανώνει άνθη ηθικά που μοσχοβολούν μες τον αφρόντιστο κήπο.. Ας προσέξουν οι βοσκοί του ουρανού τούτη την λύπη μου που ντύνεται μελαγχολική αστεριών σκόνη και στέλνουν το μήνυμα που ακολουθεί την δική σου καρδιά που απόψε μου λείπει..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Λάρισα.. Πυκνή Λάρισα οργωμένο χωράφι κάτω από το μάτι τ’ ουρανού επιδεικτικό κάτι της ψυχολογίας- έξω από κάθε θερμοκρασία περιβάλλοντος, μεστώνουν μέσα σου οι τραχύτητες ο άνεμος σε υφαρπάζει και κολλά γραμματόσημα εθνικοφροσύνης πάνω στα άσταλτα γράμματά σουσε βρήκα και δεν σε βρήκα με πολλούς τρόπους μου έλειψες σχηματίστηκα από την σιταποθήκη σου έκλεψα χρώματα από σένα υπερηφανεύτηκα, χόρτασα την ματαιοδοξία μου, μπούχτισα και τώρα που βράδιασε, πάλι σε διαβάζω σαν ένα πουλί τον σκοτεινό ουρανό, που μόλις έχει ανακαλύψει, να του υπόσχεται ένα ύπνο γαλήνιο, ταριχεύοντας την σκέψη και την επιθυμία του, όσο να φτάσει να το αγαπά ο Θεός..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Μέλισσα.. Φερέφωνο της οικουμένης, τραγική άσωτη μέλισσα που πετάς πάνω απ’ τον τρύγο των σταφυλιών, δασκαλεμένη να είσαι, μέγεθος σεπτό του ωραίου, συμπαντικό δώρο καθώς αγγίζεις τα άνθη με την πρωραία κοιλιά σου και επαναστατεί ο δασύτριχος Μάιος,- ω κόρη κεχριμπαρένια, θεόσταλτη, ιέρεια ενός ξακουστού φωτός- προσβλέπω στην χάρη σου και εδώ τελειώνω το γλαφυρό τραγουδάκι μου, δίχως οι προεκτάσεις της ανάγνωσης να με καταποντίσουν στην μελαγχολία που μέσα μου πάντοτε έχω..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η σελίδα… Διάλογος της ψυχής με τα πουλιά, ο άνεμος τρυπώνει κάτω από τις φούστες, οι μπλούζες ξηλώνονται και διαχέεται η μάλλινη ύφανσή τους ως το βράδυ αυτό που οι σκέψεις σου δεν χωρούν ούτε στον βροχερό ορίζοντα που διαστέλλεται επιδέξια ως την σελίδα σου που κλαίει..

Υγρασία… Η μέρα χορεύει, χανούμισσα λυσσασμένη τρελή που δίνει όλο το πάθος στον χορό της κοιλιάς της. Έβρεχε κι ούτε ένα μήνυμα. Η πόλη γυαλίζει σαν ο φλοιός ενός ωραίου μήλου που το ορέγομαι. Φτιάχνω καφέ και έλα να τα πούμε. Σκλήρυνε η εποχή, ανήκουν σε όλους τα ευτελή. Τα πολύτιμα φυλάσσονται μες την καρδιά μου και θα τα απομακρύνω από την υγρασία που σκουριάζει τις ψυχές μας αδηφάγα.. 23

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Της επικοινωνίας.. Στον στόχο, στην προσήλωση, ανοικτά μένουν τα όρια, όποιος είδε -είδε, κανένα ψέμα δεν θα βγει σωτήριο, έλα και κρύψου μες την αγκαλιά μου, αγκάθια έχει ο πόνος, οι στίχοι φωτίζονται όπως για να υπερασπιστούν δυσκολίες που ευκολύνθηκαν· γράφω γράφεις γράφει- όλα ένα συνονθύλευμα από ακούραστη φωτιά που τρυπώνει κάτω απ’ την πραγματικότητα και την ντύνει μ’ ένα επίχρισμα από λάμψη που δεν της ανήκειεπικοινωνούν οι ζωές μας, η μελαγχολία μας επικοινωνεί, δεν κουράζονται τα βήματα, μας απάγουν ως την κρυφή συλλαβή ενός έρωτα που χλιμιντρά έξω απ’ το κατώφλι μας..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Το έσω μας βάρος… Η βροχή διαφημίζει τα σύννεφα και η μέρα ντροπαλή και ευπαθής τρεμουλιάζει κάτω από τον ουρανό της σοφίας. Το κορίτσι φυλά μυστικά του φιλιού και ψέγει κάθε απόπειρα να μην συναντηθούμε κάτω από της ιστορίας τον ειρμό. Α φίλη μου, μελετηρή όψη ενός κόσμου που αγαπώ, α φίλη μου! Τα ποιήματα φέρνουν την άνοιξη κοντά, οι ώρες αγαπούν την πεμπτουσία του ήλιου, η ζωή μας ποτίζει αγωνίες και φεύγει, όλος ο βίος έχει άκαιρη φιλοσοφίαΘα βρεθούμε πίσω από την ορατή πλευρά των πραγμάτων, εκεί που ο μπελάς των γεγονότων βάφει με γκρίζα άποψη την θέληση να ζήσουμε κάποια στιγμή ευτυχισμένοι, απεμπολώντας το έσω μας βάρος..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Ψευδαισθήσεις… Όταν ξημερώνει, τα πλήθη κατευθύνονται προς την πλατεία των ονείρων: μια σιωπηλή διαδήλωση εξελισσόμενη ανάμεσα στα κτίρια που μορφάζουν ενοχλημένα από τον θόρυβο και την αντηλιά· αγοραφοβία, ψυχολογία φθαρμένη, κακοθυμία, προετοιμασμένος μαρασμός. Συνωστίζονται έξω από τα ιδεατά κοινοβούλια και ο άνεμος ραπίζει τα μαλλιά τους. Ο χειμώνας μαντεύει τα πάντα· κάτω απ’ την σκέπη του αιμορραγεί η γαστέρα της οικουμένης· η Ευρώπη ασχημονεί υιοθετώντας πολιτεύματα φρίκης. Σου μιλώ. Πάλι σου μιλώ ενώ εσύ δεν είσαι δίπλα μου, ούτε και πουθενά- είσαι μέσα στο ανώνυμο πλήθος που αγαπά ψευδαισθήσεις και δεν κατανοεί τα παιχνίδια της μιαρής εξουσίας..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Καβούκι… Να σωθώ από την μέσα μου παλίρροια και να ανέβω κάτι σκαλοπάτια ψηλότερα, στο φαρδύ ουσιαστικό δώμα, στην ταράτσα των εκπλήξεων, εκεί που ο βοριάς παίζει μαζί μου και των ρούχων μου η φωνή δεν ζαρώνει, δεν τσαλακώνεται, αλλά φωνασκεί μέσα από ιδιότροπα ανεμίσματα, πάντα προς το μέρος της γειτονιάς που ξεσηκώνεται και κυνηγά την μοίρα μου το κατόπι. Μετά ανήκω σε μια χοϊκή κοσμοθεωρία που, από νεότητάς μου, με κατάβαλε, και την κουβαλώ ακόμα, όπως το ιοβόλο μου πουκάμισο, καβούκι που το συναντώ και πίσω από κείνο και εσύ με συναντάς..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

[Αλλάζουμε και αλαλάζουμε] Αλλάζουμε και αλαλάζουμε, ρίμες και λόγια ανταλλάσουμε, εμείς εδώ κι εσείς πιο πέρα έτσι για να περνά η μέρακι όταν θα προσκληθούμε του θανάτου να γράψουμε την επικεφαλίδα ας μας ενταφιάσει ωραία η άπονη βαθιά σελίδα..

Περιουσία… Προέχει η ορθογραφία των εντυπώσεωνΣαν να κυνηγάς κάτι και να σου ξεφεύγει· Έσω καίριος, επικεντρωμένος Ανάμεσα σε πάθη και φωτιάαπό φιλί κι από κορμί χορτασμένος· πού Ανήκουν οι τρανές σκέψεις σου, πού σε ποδηγετεί η άνοιξη να είσαι; Εύχαρις ανάμεσα στα ηλιοτρόπια και Μανιασμένος μπροστά απ’ τα φυτά που ενδύθηκαν Πολεμικές δαπάνες να σου παραστέκονται όταν οι άλλοι όλοι σε εγκαταλείπουν· Ευτυχής που ενός ποιήματος η αξία Καταχωρήθηκε στις άσβεστες περιουσίες σου.. 29

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Προσωπική μυθολογία… Διερωτώμαι για όλα, ανυψώνοντας τα τριαντάφυλλα ως την ευωδιαστή κοιλάδα· Διερωτώμαι και η οικουμένη χαίρεται γύρω μου τα γλαφυρά της άμφια· Όλα γιορτάζουνΗ θλίψη, ο πόλεμος, η μουντζουρωμένη διάθεσή μουΚοιμάμαι και δεν κοιμάμαιαγκυλωμένος σε ό,τι είναι αλήθεια καημός· Πέμπτη ευρύστερνη, καμπυλωτή, πνιγμένη στον ποιητικό καπνό της· Αυτομολώ και μετ’ εμένα συντάσσομαι· Συνεισφέρω σε ένα παραμύθι που ποτέ δεν τελειώνει..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μετάβαση… Μυθολογίες σκαρώνει το φεγγάρι και γέρνεις στην αγκαλιά μου γελώντας Πάνω σ’ ένα αστείο του άστρου· Παντού καημός: Στα στιλβωμένα φύλλα, ύστερα απ’ την βροχή, στις λαμαρίνες των αυτοκινήτων Που επαίρονται μια λάμψη φευγαλέα, στις κουβέντες Μετά απ’ τον έρωτα, φιλί με φιλί, στο ποίημα Που άγγιξε το αθέατο και μουντζουρώθη’.. Προάστιο βυθισμένο σε μια σαρωτική υγρασία· Τα δέντρα μιλούν σιγά και, ως να ξημερώσει, Τα πουλιά φοβούνται πάνω στα μουσκεμένα κλωνάρια τους Να κινηθούν. Όνειρο η ζωή ή εφιάλτης; Ζαφειρένια ευδία μετά που ο ήλιος διαιτητεύει τους αγώνες των πλασμάτων Εξαπολύοντας θεραπευτικές μουσικές επάνω στην γαστέρα της γης.

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Αυγινό… Τώρα ήχος βραχνός, τανυσμένο τόξο που θα στοχεύσει τον μπουκωμένο ουρανό, βροχούλα Που πνίγει τον συλλογισμό μου, κοντά στις τρεις τα ξημερώματα, άοκνο άστρο. Βρήκα την σιωπή να μ’ οδηγεί σε κείνα που δεν έχω· Βρήκα του τέλους την αρχή κι από το τέλος ξαναρχίζω Πορεία δύσκολη και που δεν την μετάνιωσα μετά Ποτέ· βρήκα Το απολωλώς βυζασταρούδι που πρωταγωνίστησε Σε ιστορίες που με ξεπερνούνε· βρήκα Τον ειρμό κι από κει που τον άφησα μ’ άφησε Ο αέρας να φυσώ σ’ άσπρα μαντήλια Λογάκια ρόδινα και που τα πήρε σύσσωμη η αυγή..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ζητά την επανάστασή του ο καιρός… Αποκτώ δεξιότητες που αγαπά η μοναξιά· Τελικά άδικα αυτοφυλακιστήκαμε- στον χρόνο όλα απαλείφονται Και γέρνουν οξειδωμένα πίσω από των ημερών την επίφαση Και την οξύτητα των εντάσεων· Λατρεύω ένα λουλούδι που μου παραστέκεταιΑπό αυτό ομόρφυνε η ψυχολογία μου, Σε μία ξέρα, που την λούζει ο ήλιος, ναυαγός και πεισμωμένος παραμένω· Ζητά την επανάστασή του ο καιρός, Φύρδην και μίγδην, όλα γύρω μου ανακατώθηκαν, Ας είναι ενάντιος ο κόσμος- ήρθε η ώρα να ανασυνταχθώ, Θα βρω τραγούδι την ορμή μου να χωρέσει..

Ευτυχία.. Λειτουργούν μες την βροχή οι εκκλησίες· τα σήμαντρα γεμίζουν ήχο τις πτήσεις των πουλιών· μια πρωινή θλίψη συντρίβεται επάνω στο ντουβάρι του ορίζοντα· σκεφτικός ο Θεός κοιτάει κατά την θάλασσα. Ο κήπος βεβαιώνει την ώχρα· όλα μιλούν την ευωχία των κήπων· ένα γυμνό σαλιγκάρι αραδίζει πάνω στο cotto· η φτέρη με τα σπαθάτα φύλλα της γδέρνει τον τοίχο της αυλής· η σουσουράδα χοροπηδάει· άνεμος πνιγμένος απ’ το σάλιο του βήχει μες το μυαλό του τοπίου· συντυχαίνω ωραίες υποψίες και μεστώνει το ποίημα μου από αρώματα που κι εγώ δεν ορίζω.. 33

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Χορεύτρια… Παρφουμαρισμένο σύννεφο Και κάθετη αδούλωτη ψιχάλα Νέμεται το βραχύ φωνήεν της συντριβήςΥφάλμυρο ντούρο νερό Δεν φυγοδικεί- αλλάζει Μορφές και γλιστρά μες την παλάμη του εδάφουςΈννομη τάξη ένθεν του όντος Δυναμιτίζει την γλώσσα, ως να στυφτεί Σαν το λεμόνι οξεία και να αποδώσει σύμβολα Όπως ιδεογράμματα εμπλουτισμέναΦευγαλέο νόημα, απαρασάλευτο μες το νυν Ζητά τα ρέστα της ιστορίας κι όμως Η ιστορία ξεγράφεται- γυμνή Χορεύτρια που θ’ απαιτήσει επί πίνακι την κεφαλή Του Ιερότερου…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Συμβάντα… Κινούμενο σύμπαν, ταχύ, ακούραστο, ζεύεται τις τύψεις του και προχωρά, ενώ ο άνθρωπος φοβάται και να αγαπήσει ακόμη. Ο πόνος του βρίσκει καταφυγή μες το τραγούδι, ο καημός δεν περνά, ο καημός είναι ένα αηδόνι που κρύβεται μες την ρεματιά και υψώνει άσματα των ασμάτων, μελίρρυτα, ερεβώδη. Κι είναι η Ποίηση που έρχεται σαν επικό συμβάν, η ποίηση ντύνεται τον πορφυρό λουσάτο μανδύα της και με την πόρπη του ήλιου γελά, στον θόρυβο συγκρατημένη του κόσμου που ταλαντεύεται πάνω σε μια ανάμνηση μιας νύχτας που περνά…

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Ευλαβούμαι… Μέρα γαλάζια τείνουσα στο υπερσυντέλικο χάος, λιακάδα και δέντρα εγγεγραμμένα στο ίσαλο φως του μεσημεριού· Άτσαλος αέρας, μουρντάρης, σηκώνει τις φούστες των γυναικών και αχνοφαίνονται τα τσιριχτά φωνηέντα, ποιητικό απόβαρο του πόθου· Με φωνή νεράντζι, όλα ξεγυμνώνονται και όλα στρέφουνε προς ανατολάς την κάρα τους την αγιασμένη· Είναι η Ελλάδα που ξέρω, είναι ο τόπος που αγαπώ, είναι ό,τι οργιάζει και ό,τι μένει μετέωρο απ’ την αυγή κι ως το ηλιοβασίλεμα· Ένα δίστιχο, ενός ιάμβου αναπνοή, μια διθυραμβική νότα, μια μουσική που ευλαβούμαι να την συγκρατώ μέσα στον νου μου κι η ψυχή μου κι άλλο να θέλει..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Εικόνας το γέννημα… Στην Εύα Νεοκλέους.. Η συννεφιά παρφουμάρει τον ορίζοντα με δρόσο· Ταΐζεις τα πουλιά- σου υπακούνε· Η τάξη τους είναι η τολμηρή αταξίαΚι όμως έτσι πορεύονται χιλιόδοξα· Στην καρδιά σου η πατρίδα θυμώνει και ξεθυμώνειΕίναι το καλοκάγαθο παιδί που νομισματοκοπεί την λύπη του· Στην ουσία όλα που πονέσαμε και μας άγγιξαν είναι: Δόκανα λυρικά που μας γραπώσαν κι απομείναμε σε μία απαρασάλευτη φυλακή.. Όλα εδώ… Νωπές αλήθειες στο σημείο βρασμού εξαχνώνονται ένα νεφαλάκι μένει και μετά καθαρίζει πάλι το τοπίο τα λουλούδια της πραγματικότητας διαλαλούνε φροντίδες του ήλιου και γέλια του μεσημεριού παραφυάδες σκέψεις διακλαδίζονται πάνω στο φόντο του ανέμου κι όλα νομιμοποιούν το χάος που ρέει σαν ντεραπαρισμένο αυτοκίνητο που δεν κινεί τίποτα και έχει εγωισμό υλικό.. 37

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Τα κλείδωσα όλα… Την μέρα, τα πουλιά, την μουσική, το τοπίο, την μοίρα· όταν τα ξαναδιάβασα άρχισαν να μ’ ανησυχούν: δεν πειθαρχούσαν σε καμιά απ’ τις προθέσεις μου· υπήρχε μια ζωή που έμοιαζε επική και μ’ όλα ταύτα δεν ήταν· και ένας ουρανός που έστελνε την καλοσύνη του ως την σελίδα που με εγκλώβιζε· νοσταλγούσα κάτι από τα παιδικάτα μου, μια ηλικία που με έθρεφε ποιητικά, ήθελα έναν εαυτό πιο βαθύ από κείνον που είχα· και έπρεπε να ξεκλειδώσω όλες τις μνήμες μου, τοκίζοντας αυτά που μου λείπουν, επί το φως μιας αστραπής, από εκείνες που ο ποιητής θα έλεγε πως έκαναν να γνωρίσει ο νιός τον εαυτό του..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ερώτηση εις εαυτόν… Καιρός του σπείρειν… Δαιμόνους όμως γούσταρε η εποχή.. Τους ξόρκιζα επάνω απ’ την ταράτσα του ορίζοντα άκουγα τα αγκομαχητά τους καθώς η ώριμη σελήνη έγραφε πιρουέτες μέσα στην νύχτα· Εκείνοι χλεύαζαν την σιωπή μου και ασχήμαιναν κάθε προσέγγιση που αγαπούσα εγώ: είναι ο τρόπος του Κακού να διαφεντεύει· Κουκούβιζα μέσα στην μοναξιά· ξέρω να ζω έτσι δα· μισός θνητός κι ο άλλος μισός αλαφροΐσκιωτος, σχεδόν πουλί που όλα τα σημαίνει με το πέταγμά του· Κάτι ψιθύριζα πάντα- σαν να μου έδινε φωνή και το άνθος ακόμα· γελούσα από μέσα μου· όλη η θλίψη μου μια μακρινή σκιά που πολεμάω· άραγε θα σταθεί ο κόσμος στο ύψος που θέλω; 39

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Κανών ο Μέγας κι αν πεις ο ιερατικός τόσο συνάμα. Πέφτουν τα σύμπαντα, ο αέρας σκηνοθετεί λυρικές ωραίες δαπάνες, η γλώσσα εγκαθιδρύει σύμβολα, κανείς δεν πεθαίνει μέσα στον κήπο με τις λεμονιές και τα ανθισμένα θερμά τριαντάφυλλα, αενάου αποκαλύψεως τα οικουμενικά ποιητικά δώρα· σε ασπάζομαι τώρα που φεύγεις και για άλλη πατρίδα βαδίζεις, λυπημένος και μόνος, κρυμμένος μέσα στην μοναξιά σου, ενώ το πλήθος ζητωκραυγάζει τις λάμψεις των ονείρων σου, την ώρα που όλη η απουσία σου είναι ένα ακόμα τραγούδι που δεν είπες και ήρθε μονάχο του, αυτοφυές να σταθεί στο ύψος που ο ένας ουρανός μες τον άλλον εισβάλλει..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Στον Παντελή.. Καλό ταξίδι! Παίγνιο του αέρα κι ας με ξένισε η φωνή Στα ψηλά μόνο μετρήθηκε και του περίσσεψε το θάρρος· Νόμοι που ανομούν κι η απονιά ας κατεργάζεται θανάτους Σπουδή πάνω απ’ την σπουδή- κλαίει γελάει, πάντα εκ των έσω Μηδενίστε το κοντέρ της ευθύτητας- ίδιος που τον περίμενα είναι: ήρωας λαϊκός που κήρυξε, με μια συνάφεια της μουσικής, έτσι πολέμους Τώρα μετράει την ερημιά και είναι η ομιλία του αφιερωματικά άνθη Δίνει το τάδε του παρόν στις τύχες που δεν θα παρασταθούνε Στην χάρη του έτσι που αγαπημένος εκοιμήθηκε μέσα στων λουλουδιών την αγκαλιά Και ζει στην μνήμη καίοντας τα λυρικά παράπονά του..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Με έναν τρόπο, ερωτικό.. Λιγόλογος; Μπα· έχει ποντάρει πάνω μου η φλυαρία Λόγους ρόδινους και τραχιές ανηφοριές των λεξιλογίων. Καταλαβαίνετε; Εντεταλμένος να μην απουσιάζω Από καμιάν ομήγυρη παραμυθιών· να κοίτα: Με αγαπά ο άνεμος, τα φτερά του χτυπούν επάνω μου λέγοντας Το κορυφαίο ψέμα των αποσκιρτήσεων· φεγγάρι Που σε ήπια στο ποτήρι, σκυθρωπή πλεκτάνη Της αράχνης στον εκμαυλιστικό ουρανό- φέρτην κοντά μου· Ερωτεύομαι κι είναι ο πόνος μεγάλος· όλη η ποίηση είναι μια λαίλαπα σκιά που καταπλάκωσε κι απόψε την σελίδα μου· και το κορίτσι Είναι πάντα αλλού.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Από τα μύχια… Κοιμήθηκαν στον αιώνα οι πασχαλιές: άνθη που άλλαξαν κατεύθυνση- τώρα διαβασμένα όμορφα είναι μέσα στους κήπους με στεντόρεια φωνή κι ενός αγγέλου η γνώση συντροφεύει τα μωβέ άμφιά τους. Του κοριτσιού το στήθος στενάζει· Ένα τραγούδι που ακόμα δεν λυτρώθηκε αφήνει τον κρυμμένο έρωτα να αποκαλυφθεί γενναίος και ένδοξος. “Έφοδος προς τον ουρανό” που έλεγαν οι άλλοι· Τώρα υψιπετείς πόθοι γεμίζουν την υδρία με λαγαρό νερό των φιλιών σου το απόσταγμα..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Επιθυμία… Για μια λιακάδα, ο κόσμος παραχωρεί τις κυριαρχίες του· Καλοτονισμένα πουλιά κουρδίζονται εκ νέου μες την μέρα που ωραία προχώρησε· Ένας θάνατος γράφτηκε στην ιστορία: είναι τα τιμαλφή που ποτέ μας δεν χάνουμεΟ νεκρός είχε όμορφη μνήμη· Τώρα τον ταξιδεύουν άνθη μέσα στο στερέωμα, Μια μουσική αναθερμαίνει τον έρωτα- όλα ξακουστά και παθιασμένα τα ζούμε, Η ψυχή μου ψυχή σου και έλεος μυρσίνης χαρίζει αφείδωλα ο θεόςΑν φύγω να ‘ναι μεσημέρι και ο ήλιος να λάμπει..

Η πίστη… Αφουγκράσου την άνοιξη πίσω απ’ τα αγριολούλουδα. Σήμερα το πρωί μια μέλισσα πετάριζε μπροστά μου Και βύζαινε τα άνθη μαλακώνοντας την λυρική θεωρίας τους· α καημέ! Βλέπω πίσω από κείνα που μου φράζουν τον ορίζοντα. Γελούν γύρω μου ευωδιαστές εξάψεις και η λιακάδα ντροπαλή ανασκευάζει την ειδή των αφρόντιστων χωραφιών- ως να φανεί Που θρησκεύω σε μια πίστη που δεν έχουν οι άλλοι. 44

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Γραφή στην νύχτα… Γραφή πέρα απ’ την πρωινή πάχνη Και πέρα απ’ τον ψίθυρο των σαλιγκαριών Στο σημείο που ένα φεγγάρι έβγαλε τα παπούτσια του Και περπάτησε μέσα στην νύχτα· Απ’ το πηγάδι ανασύρονται γαλανά φωνήεντα Και ρίμες της θαλάσσης Επικοινωνία υπόγεια των νερών· Η γη μένει ευχαριστημένη Και μνημονεύει ανθισμένες κερασιές και λιγούστρα Που φτιάχνουν τον φράχτη τον ερμαφρόδιτο της μέρας.. Με κατοικείς.. Με κατοικείς φαίνεται, με κατοικείς τω τρόπω που κι εγώ αγαπάωΕίμαι οίκος μοναξιάς αλλά μέσα μου έχεις υπόσταση ερωτική, Μιλάς παρομοιώσεις που ούτε και ξέρω, Γράφεις την αισθαντική ιστορία μου. Φαίνεσαι κι όμως δεν είσαι, Υπάρχεις κι όμως τροφοδοτείς μια ουσιαστική απουσία, Ζωντανεύεις τον πλουραλισμό των επιφωνημάτων. Από την θύρα μου εισέρχεσαι στο πουθενά μουΑτέρμονα, παθιασμέναΝικάς και όλον με διαχειρίζεσαι τον ερωτοπαθήΚορίτσι των ανέμων του στήθους μου… 45

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Ποίηση πίσω απ’ την μαντρούλα.. Ψιχάλισε μες την καρδιά μας· έλα Πίσω από το άλσος και το παρεκκλήσι, στον επάνω λόφο Να δεις που αγαπώ την θάλασσα και το κορίτσι μου που πρόφτασε Στο μπόι τα δεινά πευκάκια, μελαχρινή και που γελάει τραγουδώντας Αύρες της μέρας που σώθηκε Πίσω από τις ασβεστοχρισμένες αυλές. Τσαλιμάκια ανέμου λυγίζουν τα κλωνάρια που ερωτεύονται Του σπίνου τον κελαϊδισμό και την δύση που έρχεται. Γράφουμε πυρπολώντας κάθε φλέβα. Τέτοια η ποίηση θέλει θυσία- τέτοιες οι ρίμες που της δίνουμε.. Veni vidi vici… Αμετακίνητα ωραίο το φως αναγγέλλει την Άνοιξη πάνω απ’ τις επάλξεις των χελιδονιών. Ώριμοι πόθοι γεμίζουν με ενθουσιασμό το στερέωμα. Α Περσεφόνη, ξαναέλα Στην φαρδιά πεδιάδα των γονιμοποιήσεων και φούντωσε Τα πάθη στην καρδιά μας! Ο μήνας εκάμφθη. Ήρθε ο αυτοκρατορικός ήλιος και είδε και νίκησε. Μαχαίρια κόβουν τον ουρανό σε γαλάζιες λουρίδες Και τον τοποθετούν μες τα άωρα ποιήματα. Φωνές των φωνών, φωνούλες αγγίζουν την ακοή στο καλό της πεδίο, το ευφρόσυνο.. 46

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Τελευτώντας ο μήνας.. Ανάμεσα στα φυτά, ένα κάρβουνο ξεχασμένο από κείνα που ο ζωγράφος θα ξέχασε αφού ιχνογράφησε την σιγαλιά, νάτο ντροπαλό και απομονωμένο, τελεσίδικο, μουντζουρώνει την Στιγμή ώσπου εκείνη ωραία εχάθη’- και ύστερα επάνω στην σελίδα της γης, εμφανίζεται ένα κορίτσι αγαλματένιο, μια κόρη ξανθή, λουσμένη στο φως, σιγοτραγουδώντας κάτι του συρμού, ενώ τα νέφη την στολίζουν με μια δόξα που δεν είναι δικιά τουςτελευτώντας ο Φλεβάρης και του έτους οι συνδιαλλαγές μάλιστα κι εμφανώς κάπου τελειώνουν..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Σκηνικό του σήμερα.. Υποβάλλονται λόγια και, μες την συνείδησή μου, κλαίει ο κόσμος· μανιασμένη θάλασσα, πόσο αίμα αντέχεις; Η Ευρώπη μια δούλα που λασπώνει τα παπούτσια της στο ξέφραγο χωράφι των ανέμων. Πίπτουν οι διδαχές των νεφών εν είδει σταγόνας που μετεωρίζεται και ύστερα ανάβει πάνω από τα καμίνια των ουρανών. Συλλάβισα τον ήλιο αλλά δεν ήθελε η εποχή. Τώρα χτυπούν τον όνο και πονάει ως και το σαμάρι- τώρα η απονιά βασιλεύει. Πού πας, που σε έχω στα σπλάχνα μου, πόνε των επαναστάσεων- πού πας; Είναι φωνή των έσω, είναι καμπύλη μες την ιστορία και αφύλαχτη διάβαση- μια προσφυγιά που την εντείναμε, ένας ξεριζωμός να χάσει η μάνα το παιδί και να χαθούνε οι πατρίδες..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Όλο το παιχνίδι της γης… Για να διασκεδάσει ο θεός τακτοποιεί το χάος κάπου πιο ψηλά απ’ των βουνών τις κορφές και τα δέντρα κρυφογελάνε ενώ πουλιά ιλαρά μαστιγώνουν τον ουρανό με τα πλουμιστά φτερά τους ο ζέφυρος γέρνει απαλές νότες πάνω στην θάλασσα το τόξο του ήλιου σημαδεύει αλάθητα η τελετή του φωτός συντελείται ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω κι οφθαλμούς να τέρπεταί του η καρδία, αφού όλο το παιχνίδι της γης πάνω σε μια ποιητική σελίδα έχει νόημα έτσι και στέκει..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Πρωτεύουσα… Πρωτεύουσα βαρύγδουπη σαν αγελάδα· Κατεβάζει ένα γάλα παχύ, όπως των καταθλίψεων το κατακάθιΣτους δρόμους οργανώνονται σαρωτικά παρτάκια, Χορεύουν οι νέοι σαν να τους κινούν αόρατα νήματα, Μαριονέτες πάνω απ’ την σκιά, μαριονέτες πάνω από τον θάνατοΤι θα πράξεις εσύ που λαβώθηκες κι όση ευαισθησία σου μένει Είναι σαν ένα κάρβουνο που ανάβει κλέβοντας την τέχνη του Ηφαίστου;Παρακολουθώ την ευδία που ανοίγει μια πόρτα στο φως· Πίσω απ’ την οθόνη ξέρεις πως σε παρακολουθώ όπως κι εσύ το ίδιο κάνεις Παρφουμάροντας την μοναξιά που κρατάμε, να αποδοθεί μια δικαιοσύνη Που κάνει τα ανθρώπινα λιγάκι πιο υποφερτά..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Συνέβη… Συνέβη· Όπως συμβαίνουν τα πουλιά Και ο άνεμος Και μια ευθεία που καμπυλώνεται Και το λουλούδι στον κάμπο Και το μοιραίο δυστύχημα Και μια θεότητα που συνεπικουρείται Από έωλα πνεύματα· Συνέβη· Και η νύχτα το διαλάλησε Στον κόσμο των άστρων· Και μετά, όταν ήρθε η μέρα Ξεθύμαναν τα γεγονότα και δεν είχαν κατάληξη Μόνο ήταν Ένα εγωιστικό παραμύθι που ψεύδεται Έως το τέλος των πάντων..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Σχεδόν έτσι… Αυτά που δεν καταλαβαίνω, δεν τα καταλαβαίνω έτσι κι αλλιώς αλλά και τα άλλα, αυτά που με εγκλωβίζουν σαν μία απόχη που με καθηλώνει σε ανίατες πραγματικότητες, αχ Θέε μου! Ποιόν τρόπο βρίσκουν οι ονειροπόλοι να δραπετεύουν, ποιόν να σκηνοθετούν ενώ όλα αφρόντιστα είναι μες την ασυνταξία; Και με την ποίησητι δρόμους χαράζω; Πού με απάγεις ντουνιά; Να τώρα που αναρωτιέμαι και ξανά μεσημέριασε, αφήνοντας μια μυρωδιά από θειάφι να σκουντουφλάει στα ρουθούνια μου, λίγο πιο πέρα από τις Θερμοπύλες, στον ήλιο μέσα που ζαλίζει και ανασταίνει των πεσόντων την αγωνιώδη κραυγή..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Συμβάντο… Ψυχογραφείς κι ένα ίχνος από φευγαλέα σκέψη αφήνει το σάλιο της επάνω στα πλακάκια σαν Ο γυμνοσάλιαγκας που αραδίζει ύστερα απ’ την βροχή. Τα άνθη κοιμήθηκαν κάτω απ’ τις λεμονιές. Ο μήνας τελείωσε. Η χλωροφύλλη αγαπά τα στιλπνά φύλλα του δέντρου και ζεύεται το γενναίο φωνήεν της να βρεθεί κάτω από της έμπνευσης την ακρότητα. Εγώ- σε διαβάζω σαν πάντα εγώ. Ο χρόνος χλιμιντρά μες την ζωή μου σαν βουκεφάλας του αίματος και που αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση και ποδοβολητό..

Αποστάτες.. Ζητούν κουβέντες αλλά είναι μοναχικά διακείμενοι πίσω από κείνο που είναι οθόνη και σουλουπώνει την ουσία του κάθε καημού. Και πονάνε, ηττημένοι πίσω από ώρες που τους πολιορκούν, χλευάζοντας την ταπεινή τώρα ψυχή τους. Παρακολουθούν την ζωή – η ζωή τους παρακολουθεί. Νιώθοντας τον αιφνιδιασμό μιας απόφασης που δεν καταλήγει και πουθενά κι όμως ωραία, μόνοι τους, από όλα, αυτοί αποστάτησαν.. 53

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Κάποτε… Αθροίζεται μέσα μας μια κραυγή που θα συγκλονίσει το σύμπαν. Είναι ο κόσμος που ράγισε και πια δεν κολλιούνται τα τσακισμένα κομμάτια του. Μέσα στις λάσπες της φτώχειας κοιμούνται τα παιδιά που δεν έφταιξαν τίποτα. Στα καθαρά μάτια τους βλέπεις μια περηφάνια που δεν ξεθυμαίνει. Κάποτε θα δικαστούν οι αχόρταγοι, κάποτε θα δικαστούν. Το δάκρυ θα επαναστατήσει, τα όνειρα θα ξεσηκωθούν Και θα ξεκλειδώσουν τον φιλότιμο ουρανό. Οι μανάδες θα βρουν τα πνιγμένα παιδιά τους- θα λειτουργήσει κανονικά ο παράδεισος..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ενορχήστρωση… Στενογραφούνται μέσα μου αυτά που αρχίζουν λέξεις και καταλήγουν σφυγμοί, περιπαίζοντας με την ορθότητα που έχει κάθε συλλογισμός του σύμπαντος. Γεωμετρώ κι ανίδεος μένω από ερώτων διάρκεια και του φιλιού το δυνατό μαστίγωμα, να καίγονται όλα από μια φωτιά που ξέρουν μόνο να υποδαυλίζουν οι ερωτευμένοι. Να άθλος για τα φτερά της πεταλούδας, να το Αδύνατον! Ζωγραφίζω και με ξεπερνούν πάντα τα χρώματα, ο χρωστήρας μου υγρό φαρμάκι που γελά μες των τραγουδιών την ανάσα. Πικραμένε που θα με διαβάσεις απόψε- σκέψου πως ξενύχτισα να ακούω αυτό που θα το έλεγες ψυχή και είναι όπως ένα λουλούδι που χωρίς αυτό δεν έχει νόημα ο κήπος..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Σαββάτο… Ζυγίζονται όλα μέσα σε αέρα δίκαιοΕυφυές είναι το πουλί- τσαλαβουτάει Μες την δόξα του σύννεφου, Η λιακάδα βάφει τα πάντα με καλόσχημη ευγένεια, Κλωνάρια των δέντρων μελισσουργούν μες την γαλήνη, Ράβονται οι αυτοκρατορικοί μανδύες της μέρας, Μουσική προκόβει κάτω από τις μπλε ιαχές του ουρανού, Το Σαββάτο κρέμεται επί ξύλου και Το βρίσκω ξανά και ξανά μες το ποίημα μου..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Μικρός απολογισμός της αστραπής… Για να μάθω το φως, πόσες επαναστάσεις μες το κύτταρό μου, πόση ανάταση! Ψηφία άγουρα που με τελείωσαν ενώ Μόλις θα άρχισα να τα οργανώνω. Μέσα μου. Στο χωρίο μιας φωτιάς που η έμπνευση μένει, Στο ίχνος μιας πληγής που είναι η ίαση που κάνει κόλπα. Αυτόκλητος είναι ο καημός κι όσοι τον έχουν μένουνε βουβοί και δεν μιλάνεΣυγκοινωνούντα δοχεία μάτια που άθροισαν το κλάμα και το τίναξαν σαν μια πυρκαγιά Που μέσα της ο κόσμος είναι πλέων και ρέει· Αποδομούνται, το βλέπεις, τα σύνοραΟ πόλεμος δεν τελειώνει εδώ, όλοι οι πόλεμοι τώρα μόλις θα άρχισαν..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Στην Λίνα Ρόκου… Ο χορός έχει ένα σχήμα που χωράει στο κέφι σου· Είναι που διδάχτηκες ευθυμία και σου περίσσεψε κι απόψε το κάλλος· Χρώματα εγκλωβίστηκαν μες το μανίκι σου· Τεντωμένα χρώματα, σαν οι χορδές μιας κιθάρας:: Μιλούν την διάθεσή σου να μαθαίνεις του πλανήτη τα δρώμεναΑνάλογο ανάγνωσμα πέριξ του αινίγματος μιας πάντα ανθρωπιάς..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ο δράκος… Ανισόρροπα τοπία στοιβάζονται μες τον ορίζοντα που μπουκώνει· Θέλει μαρτύρια η εποχή· οι μισοί Ησυχάζουν κι οι άλλοι Ζουν την προσφυγιά σαν ελπίδα και λύτρωση· τότε Που τα καθεστώτα δοκίμασαν την ηλιαχτίδα Και ποτέ δεν την αφομοίωσαν. Κι ενώ Μέσα στην λάσπη άγρυπνος κι απόψε έμεινε ο φτωχός, του πλούσιου το σπίτι εξέχει οίκοι αρχόντων. Όμως αυτών των παιδιών την πίκρα ποιός θα την αποσοβήσει; Ποιός Όταν τα μεγαλώσουνε θα σταματήσει την οργή; Δουλεύει υποδόρια το ηφαίστειο- σκεφτείτε Τον δράκο που μεγάλωσε κι από το στόμα του φωτιές ξερνά..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Ουχί τεχνηέντως… δίνοντας στο αυθόρμητο φωνή.. Το ένστικτο έχει φωνή, σου μιλά παροτρύνοντας τον δισταγμό σου σε κάτι. Και τα λόγια φτωχαίνουν, είναι έρημος που η άμμος της αποτρέπει παλινωδίες. Όμως εσύ που κλειδώθηκες εις εαυτόν και έμεινες χρόνους μέσα στης μοναξιάς το καβούκι, εσύ που κέρδισες την οξυδέρκεια του ανέμου, έλα τώρα και πιασε το νήμα τούτο από την αρχή: σου ανήκει και δεν αμφισβητείται η χίμαιρα- κι είσαι λυρικό βάσκανο που ισορροπεί πάνω σε δύσκολη μοίρα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Γυναίκα! Τι ωραία γυναίκα που είσαι! Τρίζουν Στο πέρασμά σου τα πατώματα, σκιαγραφείς Την ιερότητα των στιγμών- εγώ που ξέρω Πόσο κοστίζουν τα χείλη σου, πόσο Κοστολογεί ο θεός την καρδιά σου- εγώ Μαθαίνω από την αγιότητα που σκορπάς Σαν ένα άρωμα αιθέριο, σέπαλα σε κρατούν ακριβή μες την αβρή ομορφιά σου. Τι ωραία γυναίκα που είσαι! Ένα λουλούδι Που το αποστηθίζουν μόνο οι αγνοί, μια μέθη Ιερή που μας γεννά και μας ανδρώνει- εδώ Που οι συστολές είναι Γραφή που δεν μετέφρασε ούτε ο άνεμος, εδώ Που η μιλιά σου είναι αρραγές σύμπαν που εντός του έχει νόημα το αδύναμο Αρσενικό, εδώ που είσαι για να είμαστε, για να φανερωθείς σαν μάνα, ερωμένη, κόρη, αδερφή..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Τα φυτά… Ούτε σιγάνε ούτε εκπυρσοκροτούνΛυγίζουν μες τον αέρα και μετά Σκαρφαλώνουν στην υπερούσια όψη των πραγμάτων: Τα φυτά που συσκέπτονται με την γαλήνη προτού Η ίδια γίνει ένα τέλμα που δεν προμηνύει κανέναν άξιο μύθο. Κι εδώ Αρχίζει ο έρωτας της ψιχάλας με τα σπαθάτα φύλλα τους- τώρα Που η χλωροφύλλη εξάπτεται και χλιμιντράει ακλόνητη στο απρόβλεπτο παραμύθι Της ζωής που την βρίσκει και την αφήνει η μέρα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Στην λύπη που έχουμε.. Ανεμούριο σαν πάθος σαν αιχμή του δόρατος σαν εικασία Για κάτι που δεν θα ‘ρθει και το περιμένουμε· Πόνος και των πραγμάτων, προσευχή πίσω απ’ το συρματόπλεγμα, λύπη, δάκρυ που δεν εξαργυρώνεται, μελαγχολία για να είσαι εγώ και να είμαι εσύ, ταυτόσημοι κι αποδιωγμένοι Από του κόσμου την εχθρότηταΣταμάτα εδώ απόψε, εδώ που οι πληγές μας ανθίζουν σαν ανεμώνες πορφυρές και στολίζουν Το σώμα αυτό της οικουμένης που δεν μας ανήκει κι ας της ανήκουμε, της οικουμένης αυτής που είναι το σχήμα που πήρε ο πόνος..

ΝΩΠΑ ΑΛΙΕΥΜΑΤΑ

Άχρι ζωής και άχρι του θανάτου… Τι ώρα κινούν οι ερωτευμένοι να βρεθούν μες τον ουράνιο παράδεισο; Και στο άθροισμα ποιός κερδίζει πόθος να βρεθεί το κορμί να φλέγεται από γλύκα που δεν έχει αντίκρισμα και όλα τα κάνει ευκτική φυλακή; Σε βρήκα με βρήκες- πόσο μακριά το πάμε και κανέναν δεν φοβόμαστε πίσω απ’ την τόλμη που μπορέσαμε και που αλήθεια μας αξίζει; Καταφυγή μες το ποίημα που δεν γράφτηκε μιας και ποτέ δεν ζούμε αλλού πέρα απ’ την ζήλια για αυτό που μας ενώνει και ποτέ δεν θα παραχωρήσουμε.. Έρωτας, έρωτας αεί- έρωτας άχρι της ζωής και άχρι του θανάτου…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Της Απόκρεω… Μεταμφιέζονται κι οι αυταπάτες μας, λες; Πάντως αγνώριστοι κι οι εαυτοί μας, τα πρόσωπα, οι κρυφές σκέψεις μας· Ξημερώνει, βραδιάζει- ο ουρανός σκηνοθετεί πάνω στον βίο μας, πάνω σε κείνο που ήταν όνειρο και έγινε μια συνδιαλλαγή με τον καιρό. Διαβάζουμε την ιστορία από την μεριά που είναι αθέατη. Διαβάζουμε την ιστορία από την πλευρά που δεν πρωταγωνιστούμε εμείς. Ημερολόγιο που καταγράφει και την αγωνία μας και τον καημό…

ISBN: 978-618-82414-3-5