Στρατής Παρέλης, Παρακαταθηκών και δανείων... by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ... (λόγος πρώτος...)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ...

ISBN: 978-618-82188-4-0 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα © ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ & Στρατής Παρέλης, 2015 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ekdoseisdianisma.blogspot.gr ekdoseisdianisma@gmail.com

Στρατής Παρέλης

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ... (λόγος πρώτος...)

ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Όταν κατάλαβα την απόσταση ήταν αργά. Ήταν που η εφηβεία με εγκατέλειψε με ρομαντισμούς που με ακολούθησαν σε όλη μου την ζωή. Ε, δεν ξεφεύγεις. Τους κουβαλάς ντύνοντας μ’ αυτούς ακόμα και τον μεταφυσικό ιδεαλισμό σου. Έγραψα, έσκισα, είπα, ξείπα. Έτσι δημιουργείται το θέατρο της προσωπικής σου μυθολογίας. Στην ποίηση μπήκα ξυπόλυτος. Μάλιστα με πολύ ευαίσθητες πατούσες. Αλλά ήθελα να δοκιμάσω όλες τις διαδρομές, να πατήσω όλες τις επιφάνειες. Άλλες καυτές και άλλες κρύες- όλες τους τσουχτερές. Βρήκα σιγά σιγά τα μονοπάτια. Μόνος μου. Ξορκίζοντας τους δράκους που δεν ήταν για μένα. Και συνομιλώντας με δαιμόνους που συνήψα φιλία- ατέλειωτη. Με δίδαξαν. Τους προσέχω. Τι θα ήμουν αν δεν ήμουν δαιμονισμένος αλλιώς;

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΏΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΊΩΝ… Τα πάντα φύλαξα· σαν μια αποταμίευση ιερή, που με πάει σε άλλους θησαυρισμούς. Και ήρθαν οι μέρες που είναι γραμμένες στις σελίδες τις άλλες· εκείνες που κοιτώ λοξά μέσα στον ουρανό κι ένα μπαρούτι βλέπω έτοιμο να αποσαρθρώσει κάθε οίκο οικουμενικό. Στυλώνω αυτί: τίποτα δεν κινείται όπως σχεδίασα. Ούτε ο καιρός μου υπακούει: Ιούνης μήνας και να παίζει με δροσιές και μπόρες. Μην απελπίζομαι όμως! Ας ακούσω καλά: πάντα κρυφό θα είναι το μήνυμα κι είναι διδασκαλία να το καταλάβω. Έχω εσένα που επάνω μου κυλάς σαν το νερό ιαματικό. Από παντού με αθανατώνεις. Έχω το πείσμα να μείνω εδώ, κοντά στην θαλερή Φωτιά- εδώ όπου κι οι πρόγονοί μου αντίκρισαν τον ήλιο ξεδίψασαν πίνοντας ύδωρ λάλο και προσευχηθήκανε στων στοιχείων της Φύσης την φωνή- να γίνει ο βίος τους ασκηταριό 8

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

μέσα σε αρχαία Νάματα και Όρκος μην παραδώσουνε μια σπιθαμή από το χώμα που πατούσανε οι λεβεντιές τους..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

Η ΘΕΊΑ ΚΩΜΩΔΊΑ… Άσε το κίτρινο δάκρυ της τουλίπας να ποτίσει το χώμα, Η νύχτα γέρνει, το φεγγάρι σου λιώνει σαν από πάγο να του ήτανε η φωνή, Τα άστρα δεν σου μιλούν, η θρησκεία των γιασεμιών συμπληρώθηκε Με εκατό οσίων ροδοπέταλα, το αεράκι τα καρφώνει Πάνω στην ρέμβη, η ποίηση είναι μια ελαφίνα που δεν στάθηκε λεπτό.. Τι πρόζα πρόσφερε το φεγγάρι μετά; Η νύχτα ήρθε Στον μυχό που γέμισε η αγκαλιά του πλοιάρια της νοσταλγίας· Έπιασα τα ξέφτια της δύσης και ο ορίζοντας καρφιτσώθηκε στο λευκό πέτο μουΗ τραγωδία που απέφευγα αγάπησε την θεία κωμωδία..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΠΆΩ… Κι ανάποδα να με κοιτάς, ίδια θα σκέφτομαιΕίναι που ευσταθώ και εμμένω πάντα στους προσανατολισμούς μου· Αν παραστεί η ανάγκη, έχω τα αρχαία φτερά μου, μπορώ Να διαχειριστώ τα ύψη με την τόλμη που έχωΈζησα δύσκολα, αλήθεια είναιΈχω ενστερνιστεί φωτιές και τσούζει βγαίνοντας η αναπνοή μουΑκολουθώ την πιο καυτή Αλήθεια μου και πάω Την ιστορία όπως της πρέπει μεριά..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΑΝΗΣΥΧΏ… Τίνι τρόπω μ’ ακούς;- αφού συνδιαλέγομαι μόνο με τον φθαρμένο εαυτό μου πια.. Μπορεί να έγινα ένα άγαλμα, από εκείνα που αργούν μες του μουσείου τις αίθουσες, ή περιμένουν κουβέντες δίπλα τους να ακουστούν από ένα πλήθος που θαυμάζει την κατατομή τους. Δύσκολος ακανθώδης ο αιώνας. Κλωτσούν αέρα ουτοπίας τα παπούτσια σου. Ο έρωτας για μια πεντάρα παίχτηκε και πάει πια. Ένα φιλί σου έκλεψα μια μέρα και το έχω στο μυαλό μου θησαυρό. Ανησυχώ πού και πώς αλήθεια υπάρχεις μέσα σε μια πατρίδα απλουστευμένη από τον διαιρέτη της φτώχειας της..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΥΜΜΕΤΡΊΑ ΤΩΝ ΕΠΙΦΩΝΗΜΆΤΩΝ… Ένας κόσμος που αλλάζει, ένας κόσμος που αδιαφορεί για τις ιδέες μαςμια ανοικτή εξίσωση όπου ο χ με έναν άγνωστο ισούται εαυτό μας. Αγαπάς τα σχήματα και την τάξη- αυτή που σε πάει σε ένα όνειρο οργανωμένο- ίσως από εκείνα που ζητούν να εδραιωθούν στην χαρά.

Γι αυτό λέω άσε τις επαναστάσεις των χρωμάτων να λειτουργήσουν ευεργετικά στην ψυχή μας, να αποτιναχτούν τα τελευταία ψήγματα της θλίψης· Τόσα πολιτεύματα κατ’ όνομα μονάχα διαφορετικά και στην ουσία ίδια που ως προς άξονα κινούνται κι αναπτύσσονταισαν τα φτερά μιας πεταλούδας που σε αχανές πεταρίζει διάστημα..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΗΡΆΚΛΕΙΟ, ΚΡΉΤΗ, 3.7.2015 Την κλεψύδρα πλαισίωσε ο ήλιος και τα τείχη Του κάστρου γέμισαν δυσοίωνα μυγάκια Που πετάριζαν ολοένα πιο χαμηλά και χαμηλά.. Το Ηράκλειο, πόλη αληθινή εκτείνονταν μες την φρούδα Ιστορία των στιγμών. Ήμουν εκεί- κατέγραφα. Είδα τα σπίτια και τις γειτονιές και είδα Εκείνη την ωραία κοπέλα που με νάζι Περπατούσε και σκουντούσανε η μία την άλλη Οι πλάκες του πεζοδρομίου: δες! Ο ουρανός γαλανός, τανυσμένος Σαν ένα τόξο που απειλεί. Μήκη δώδεκα της σιωπής κατά το μεσημέρι, λίγο απόμακρα Απ’ το λιμάνι που τα πλοία έγραφαν μια λέξη από εκτόπισμα και παφλασμό. Η Κρήτη αγάπη, αμετανόητη επιτάχυνση που φέρνει ταραχή. Στα μισά της κάθε σκέψης μου, καταιγίδα, πραγματική καταιγίδα, Πορφυρή. Και τον φίλο που συνάντησα και φάγαμε μαζί σε κείνο το ήσυχο ταβερνάκι Πίνοντας μπύρα και γελώντας σαν να λύσαμε 14

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

όλους τους προβληματισμούς Ευτύχημα! Χάνδακας αγεωμέτρητα μεγάλος. Χάνδακας αβαρής, σαν πεμπτουσία ενός μεταφυσικού συμβάντος. Είναι χαμηλά όλα που ψάχνω. Μπορεί ο παράδεισος που έπλασα να είναι τόσο χαμηλά Που είναι ορατός απ’ τον καθένα..`

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΜΑΤΑΙΌΤΗΣ… Εκεί σκάλωσε ο χρόνος. Μπορεί με τα μυστικά που κι εγώ φύλαξα, Μπορεί με τα κρυμμένα που δεν έγιναν ποτέ φανερά, μόνο Τα φύλαξα από παιδί μες την καρδιά μου, χρόνια και χρόνια σαν αδιαίρετο κάτι. Και η κοπέλα Που κράτησε μια φούχτα άμμο μες τα χέρια της Ντύνοντας με περιεχόμενο ενός στοχασμού την πανσπερμία Των στιγμών του Ιουλίου. Όλα ποτέ δεν θα ειπωθούν. Κι οι ποιητές Θα ψάχνουν μια λέξη που καταφεύγει στην άβυσσο, Το βιός τους πάντα θα είναι αέρας, Θα ενστερνίζονται φως και στο σκοτάδι θα κοιμούνταιΈτσι η μοίρα. Με ευχαρίστηση ανασταίνω το πυρ. Είναι που αγαπώ τις όμορφες και την όμορφη θάλασσα, Είναι που ζω για μια στιγμή καμωμένη Από ρίζες δέντρων και του αέρα χνότο το ζεστό, Είναι που από τα συντρίμμια πάντα αγαπούσα να δημιουργώ όνειρα .. Φως εκ φωτός, θεόν αληθινό! 16

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Τι πρεσβεύεις αποδημητικό πουλί Που πας και έρχεσαι με μιαν ανάγκη Να επιβιώσεις; Όλη η μοίρα είναι θάνατος. Η ζωή είναι θάνατος. Ματαιότης η συλλαβή η ύστατη, Ματαιότης… Ηράκλειο, Κρήτη, 3.7.2015

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΙΈΡΕΙΑ, ΕΞΈΧΟΥΣΑ ΗΛΙΑΧΤΊΔΑ, ΙΈΡΕΙΑ.. Η δόξα του νερού μεθά με την χάρη σου. Τόσα λογάκια αβρά και τόσης υγρασίας πυρετός που Η μέρα κι άλλο ανάβει Και σε πολιορκεί με της λιακάδας τα φουσάτα της. Άσε τους κακεντρεχείς να ντροπιάζουν το γένος- εσύ Είσαι μια πεταλούδα που έχει άλλη ψυχή Που μοσχοβόλησε πλάι στον όμορο πόντο. Των μαλλιών σου οι κλίμακες, νότες φιλοξενούν γλαυκές στον τρόπο Που σε διαβάζουν οι αδαείς και την νύχτα φορτώνονται Ερώτων βάσανα και αϋπνίες. Το σώμα σου αναγγέλλει μία χαρά Των αισθήσεων, σε κείνη την κλίνη Όπου σε πλάγιασα να κλέψω το Λουλουδένιο μυστικό σου. Ιέρεια, εξέχουσα ηλιαχτίδα, ιέρεια..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΘΈΛΗΣΑ ΑΠΑΡΈΜΦΑΤΑ ΣΤΑ ΝΤΟΥΖΈΝΙΑ ΤΟΥΣ… Γλυπτική πάνω στον άγονο λίθο, Κρεμασμένο σπαθί μετά που οι πόλεμοι και οι απειλές αποσοβήθηκαν, Κάτι έλαμψε μα δεν ήταν να αποκρυπτογραφηθεί, Στον καιρό ανήκουν όλα, στον καιρό ανατινάζονται για να χαθούνε οι περιουσίες μας. Η Κυριακή ήθελε αποφάσεις. Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια τελικά Να πεις στον δούλο τον μέσα σου «Ύπαγε!» Αγκιστρώθηκαν καλά μες την συνείδηση οι ποταπότητες και άφησαν ιζήματα θωρακισμέναΠώς εκβαλλείν; Θέλησα απαρέμφατα στα ντουζένια τους, θέλησα τρικυμία Θέλησα επαναστατώ, θέλησα θα αντέξω την αντίθεση, θέλησα Το αίμα να μην ησυχάζει.. Βραχνό φωνήεν του ποιήματος, σαν να κοάζεις είναι Σε βάλτο με τα τσακισμένα νούφαρα και ο ήλιος ντάλα Να βαρά ταμπούρλο κοφτερό σαν η ρουλέτα Του λουλουδιού που ρέπει καυτερές ανάσες πάνω από της ιστορίας το λίκνο..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΤΟΠΊΟ… Μύριζε το ψημένο καλαμπόκι, του αλατιού Η αψάδα, καλοκαίρι γαρ, όλες οι γεύσεις σε εγρήγορση, Τερπνό μεσημέρι, καραμπάμ ο ήλιος επάνω στις ταράτσες, Πεταλούδες πετάξαν ανάλαφρα στον μηδενικό χρόνο της έκπληξης, Ο αέρας διέθεσε τα πνευμόνια του να φωλιάσουν πουλιά Μαγικά, όπως που ήρθαν από γη επαγγελίας. Ήσουν εκεί κι εσύ, σε είδα, Ανέβαινες τα σκαλοπάτια, βγήκες στο φωτεινό μπαλκόνι σου Και υπενθύμισες στους πάντες τι σημαίνει να σε αγαπάνε. Το μεσημέρι σταθεροποίησε το κάθε κελάηδισμαΙδρώτας πάνω στα κορμιά, Ερωτευτήκαμε κάποτε, κάποτε ήμασταν πολύ ευτυχισμένοιΤα γαρίφαλα γέμισαν τον αέρα με φιλοδοξίαΤο τοπίο κερδήθηκε από εκείνο που ήταν τελικά η επιθυμία μου..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΗΘΙΚΉ ΤΩΝ ΚΑΙΡΏΝ… Η ύλη αναγκάζει τα ταμεία σε ελεεινές προσφυγές. Οι επιθυμίες ξυρίζουν το μάγουλο αλλά δεν είναι φρέσκο το δέρμα Της δικαιοσύνης που μπορεί το πολίτευμα. Κοίτα μια φάτσα! Ζαρωμένη όταν απ’ την ψυχολογία των μαζών βγαίνουν νωθρά συμπεράσματα.. Συντριβή ελέω θεού κάτω από το βάρος της πραγματικότητας. Όλα κατ’ επίφασιν Βαδίζουν σωστά.. Ο λαός καμώνεται κάποιον που δεν είναι ο ίδιοςΚάθε φορά Συγκεντρώνεται να διαδηλώσει Χρωματιστά. Η ιστορία χλευάζει τις αστειότητες των φόβων τουΗ ιστορία φτιάχνει ένα μαντρί για πρόβατα και μη απολωλόταΣτην πλευρά που κοιτάς είναι το ωραίο φεγγάρι· Το άλλο έχει αδερφοσκοτωμό και θ’ απαιτήσει τις θυσίες μας, καθώς Ένα σχέδιο λόγων καψαλίζει την ηθική που ανασυντάσσεται..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

Η ΣΥΜΜΕΤΡΊΑ ΤΩΝ ΠΑΘΏΝ… Όπως την φέρνει η νύχτα που απεμπολεί το βάθος της· Κοίλα άστρα Μόλις πριν να χαθούν Κι η κάμαρα ντυμένη ένα φως σαν όψιμο αίμαΣε αγγίζω Η σάρκα σου μου μιλά Σπιθαμή την σπιθαμή, φιλί επάνω στο φιλί σου Επιθυμείς να σε επιθυμώ, είσαι ακόλαστη Σαν μία θρυαλλίδα που δεν χόρτασε τον κίνδυνο του όρθρου. Ξεκουμπώνω την μπλούζα σου Ξεκουμπώνω εσένα Σε χαϊδεύω σαν μια φωτιά που με απειλεί με την έσω της κόλασημα δεν φοβάμαιΦορώ την πανοπλία των παθών μου και σε πυρπολώ ντύνοντας σπέρμα την αθάνατη συστολή σου..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΠΑΡΆΛΛΗΛΑ… Παράλληλα των ποιημάτων αναπτύσσονται οι αυταπάτεςΑφήνεις ένα ίχνος ψυχής και περπατάς ανάμεσα στα δέντρα ακολουθώντας τον λιγνό αέρα που βάλει ενάντια στην θλίψη μας. Φύονται χαρούμενες σκέψεις και χλόη δυνητική. Ησυχία. Ο μπουκαδόρος ήλιος παίζει με κλωνιά ασύφταστα. Καθόλου πόνος πια. Βρέθηκες στην μεριά την σωστή- εκεί όπου το ύψος έχει βάθος και το βάθος εκβάλει, όπως ένα ορυχείο, το νόημα..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΉΡΘΕΣ ΑΛΛΆ ΔΕΝ ΉΡΘΕΣ… Καμωμένη από φύλλα φυτών και περιώνυμα άνθη αντικρίζεις το πρωινό σαν θαλπωρή πάνω στις παρειές σου που ανατινάζονται για να ξαφνιάσουν την αιωνιότητα. Εκεί σε θέλω, την ώρα του συναπαντήματος άνεμος να αγαπά τον άνεμο και μια μυθιστορία να πλέκεται ανάμεσα σε φαντασίες και πραγματικότητες και συ εξαϋλωμένη. Η μέρα κύλησε· Ήρθες αλλά δεν ήρθες· Είσαι ένα κοχύλι μακρινό που έβαζα στ’ αυτί μου να ακούω θάλασσα..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΑΥΤΆ ΠΟΥ ΕΊΠΑ, ΣΤΗΝ ΖΩΉ ΚΑΗΜΌΣ.. Όταν τελειώσουν τα λόγια, οι ψυχές θα απορροφήσουν σκοτάδια μελαγχολίας. Οι τελείες θα μπάζουν σε άλλη στράτα το περιεχόμενο. Σύσκεψη πάνω στην εργασία της γραφής. Από δω η τόλμη κι από δω το τρανταχτό λεχθέν που αντιδικεί με το τέλμα των γεγονότων. Κάτω απ’ την επιδερμίδα της πραγματικότητας αναγνωρίζω ένα υποδόριο φωνήεν του θάρρους μας. Σκυθρωπό πολίτευμα- βάζει σε κίνδυνο το τόλμημα μίας αμφισβητούμενης δημοκρατίας. Ψάχνω. Σκάβω, να πω αλήθεια, τελικά. Μετουσιώνεται σαν πάντα η αξίνα μου. Αυτά που είπα, στην ζωή καημός..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΈΡΩΤΑΣ ΚΆΠΟΥ ΕΚΕΊ.. Κεντήθηκε η καρδιά μου κι έβγαλε αίμα. Την ώρα που βασίλευε κι ένα κορίτσι που αγαπούσα πρέσβευε μακριά μια Γνώμη Ποίηση θάλασσα. Είχα αφήσει τις λέξεις μου εκεί που ο ορίζοντας φλέγεται. Μα η μελαγχολία του βραδιού, τρυπούσε τον ιστό και μου διέφευγαν τα σύνολα μίας κανονικής χαράς. Σαν άνθρωπος τι δικαιούσαι; Αφού Και το να αγαπάς απέκτησε πια δηλητήριο και που τ’ ομολογείς, εσένα φαρμακώνει… Έρωτας κάπου εκεί, απύθμενο λεξιλόγιο που διδαχές αφήνει να τον μάθεις να τον κέρδισες..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΑΙΏΡΑ… Κοντά σε πολλές πραγματικότητεςΠάντα με τον τρόπο που προσεγγίζεις φευγαλέα και τούτο και τ’ άλλο, ζωγραφίζεις την προτροπήμπρος πίσω χαμηλά αψηλά ταλάντωση πάνω από παρόν που δεν σε περιέχει. Κατά βάθος γαλανή απουσία όπως εκείνη που η κλίνη δίνει την ώρα που σηκώνεσαι και ύστερα δεν είσαι εκεί μόνο τσαλακωμένα σεντόνια σε προδίδουν υποταγμένο στην ανάγκη όλων των αναγκών..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΑΠΌΦΑΣΗ… Στάλαξε μια χούφτα φως μες τα χέρια μου· όλα θυμίζουν κελί μοναστηριακόίσως απ’ άλλες εποχές ήρθαν οι γνώμες μου· στα πρακτικά δεν υπήρξε ούτε μια συμφωνία ζυγισμένη· Κρίσιμες είναι οι μέρες, ο χρόνος θα δείξειας μάθουμε απ’ τα λάθη μας· Ενημέρωσε τα συμβούλια: είναι η ηθική που μπολιάζεται με τον χυδαίο τους εκφοβισμό, Είναι η περίσταση που ζητά να αξιοποιηθούν οι ευκαιρίες, Μετρώ πια, το καθετί με πονάειΑς γίνω ολέθριος για αυτόν που θα προδώσει λουλούδια της ακριβής αυτής γης..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΑΠΙΣΤΊΑ… Σχολείο είναι ο άνεμος, να τον μάθεις σωστά, περπάτα Ξυπόλυτος πάνω στην γη, οι πόλοι εναλλάσσονται, θα με βρεις Πίσω από της αγάπης την οξύτητα, πεισμώνω Και ακολουθώ τα ίχνη σου, πουθενά δεν θα βγούμε Αλλού από την ταραχή των ημερών και την μελαγχολία που σιμώνει Όσο τον εαυτό μας με απιστία κουρδίζουμε..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΜΟΊΡΑ ΜΈΡΑ ΚΆΨΑ ΠΌΛΕΜΟΣ… Συνείδηση νεφών απόκτα ο Ιούλιος· Κάπου εκεί που να τον βλέπεις γκανιάζει Και ζητά της σκιάς του την κιβωτό. Και το νερό που έτρεξε σαν το παλιό ρυάκι Ανάμεσα στα χωράφια, ζητώντας την θάλασσα Εξαχνώθηκε και το τοπίο εγκαταλείφθη’ Στην μοίρα μέρα κάψα πόλεμο..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΠΑΤΡΊΔΑ.. Κρύψε ένα χαμόγελο σε μια τσέπη που δεν την ξέρει κανείς, Κοίτα τον ορίζοντα που είναι πάντα μια σελίδα ανοικτή, Μην απελπίζεσαι Ζήσαμε με φωτιές που μας έκαιγαν Θα ζήσουμε και με σκοπούς αξεκαθάριστους Το λουλούδι σε πριμοδοτεί με του κόσμου το άρωμα Γίνε αλληλέγγυος γίνε Η σπονδυλική στήλη του κόσμου σου Άσε με να σε καμαρώνω, και ας ρητορεύω Ξέροντας πως δεν το ‘χεις ανάγκη Γιατί κατάλαβες ποιό είναι πάλι το νόημα Του αγωνίζομαι αυτή η πατρίδα μην χαθεί..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΤΟΎΤΩΝ ΤΩΝ ΗΜΕΡΏΝ… Κουφώνω τα παράθυρα. Το απόγευμα φέρνει ειρήνη. Λέω τον σκοπό της διψασμένος και ανοιγοκλείνοντας σαν βλέφαρο που τρέμει απ’ το φως. Εκείνο που είναι πηλός, κάποτε, χάνει το θεϊκό σημάδι της δημιουργίας, αφυδατώνεται από αισθήματα γίνεται ένας προδότης τ’ ουρανού χωρίς σκοπό χωρίς έλεος. Στον αέρα είναι χαραγμένα τα παραμύθια. Οι ήρωες των καιρών μας προχωρούν στα σκοτεινά, που θα ‘λεγε κι ο ποιητής. Αποφάσισε όσον θάνατο θες, εγώ θα αντέξω θα σβήσω το μιαρό σου ηφαίστειο και θα πράξω τις κεφαλαίες μου ουτοπίες αυτές που δεν μπορείς να καταλάβειςΕγώ που είμαι ένας λαός που υποφέρει, θα οπλιστώ· η υπομονή μου θα λυγίσει τ’ ατσάλια σου τα ταμεία σου που χλευάζουν την φτώχεια μου θα μείνουν εμβρόντητα να με κοιτούν μη καταλαβαίνοντας πού βρήκε ο Δαυίδ ετούτος τόσο θάρρος..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η ΠΑΤΡΊΔΑ ΚΑΤΆ ΤΟ ΔΟΚΟΎΝ… Χαράματα. Τίναξε την πέτρα και άστην να χαθεί μες τον ήλιο διεκδικώντας την ελευθερία της.. Η λίμνη χαίρεται ερωτευμένες καλαμιές. Αρτηρίες φωτός περνούν ανάμεσά τους στέλνοντας μηνύματα ζωής. Οι πάπιες συνεννοούνται στην όχθη. Στις πικροδάφνες άρχισε περίφημο κυνηγητό των σπουργιτιών. Ωραία είναι! Έλα να περπατήσεις μεθυσμένος από εξουσία και ευχαρίστηση. Ο γέγονε γέγονε. Πράξε κατά το αδιαμόρφωτο δοκούν επιταγές που η πατρίδα θέλει..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΘΗΡΕΥΤΈΣ.. Οδοντόληκτα καθεστώτα φρονούν περιπέτειες για πολλούς εξ ημώνΕίναι που των νέων οι διεκδικήσεις δεν αρχίσαν ακόμη Αλλιώς θα βελάξει ο λύκος και θα μουγκανίσει ο τζίτζικας, Κεντρομόλε ψυχή, τί προσπαθείς ν’ αποφύγεις αλήθεια; Ουδέτερος είναι ο θάνατος, αλλά η μελαγχολία ποτίζει δηλητήριο τα βέλη μαςΘα παραμείνουμε παρακμασμένοι κυνηγοί; Βάρος υφίσταμαι που ισοδυναμεί με αβάσταχτο βάρος..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΙΟΎΛΙΟΣ… Κόστος έχει ο ΙούλιοςΌπως όλα. Δεν μπορείς να τον ξαφνιάσεις, είναι προβλέψιμος Και επικεντρωμένος. Ο ήλιος του είναι ήλιος και οι σκιές Τον εχθρεύονταισαν μάγισσες που κανείς δεν τις προσεγγίζει. Ο Ιούλιος ζει στα νησιά. Χίος μου μακρινή Λέσβος ομαλή Πάρος αδέκαστη Νάξος μαινάδα. Κρήτη ασύχναστη Ρόδος γυμνόστηθη Κέρκυρα αναπαυμένη. Ο Ιούλιος διατυπώνει την φιλοσοφία του: Ζήσε ταγμένος σε αρμόδιο έρωταΘνητό σαρκίο μου, μέσα σε όλα, υλοποιήσου!

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΘΕΌΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΊΟΥ… Είναι κάτι φορές που απελπίζομαι. Καβαλώ τότε ένα πουλί ανέμου Και γυρίζω ξεσαλώνοντας πάνω από λιβάδια καυτά Πάνω από καλοκαιρινούς όγκους Βουνών, ή πλάι στην θάλασσα Σαν αλαφροΐσκιωτος δέσποτας Που αδιαφορεί για τα ερέβη. Κατά βάθος είμαι ονειρολάγνος. Καταφεύγω στην ζωντανή περίληψη του νερού, Έχω τις χοϊκές μου συμπάθειες, Σε μένα ανήκει το άροτρο Που σκάβει βαθιά να συναντήσει την ρίζα Που είδε τον αρχαίο μου πρόγονο να γονατίζει Καταμεσήμερο, κάτω απ’ το δέντρο, να προσευχηθεί Σε κάποια Δήμητρα Τα όπλα του αφήνοντας παράμερα. Είναι που η μελαγχολία δεν μου είναι φίλη. Λυπάμαι. Τα μάτια μου δένουν το τοπίο σαν Το σιρόπι στο γλυκό η γιαγιά μου. Κολυμπούν όλα: Μες τον αέρα, λειτουργικά, οσμίζομαι Την φωλιά του αλεπού Το ύψος του γλάρου Που κρώζει γυροφέρνοντας μες το γαλάζιο διάστημα. 36

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Και στην απλόχερη κάψα του Ιουλίου Θρησκευτική σαγήνη εξαπολύοντας Ο όφις Μπουκωμένος οργή για εκδίκηση Καιροφυλακτεί και νομιμοποιείται Από την καμουφλαρισμένη πέτρα Ίδια θεός Που σκοτεινιάζει τον νου εκείνου Που θα συναντήσει..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΚΡΕΣΈΝΤΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ… Σώζοντας γύρη Επαναστατικά Το φτερούγισμα της πεταλούδας Διαλέγει την μετέωρη πτήση του Ανάμεσα Στων σκίνων το δοξαστικό. Και οι συλλαβές που επέλεξαν αέρα Μπουκώνουν με εγκαρδιωμένη ανατολή Όταν κανείς πια δεν κοιμάται Όταν βαραίνει την γνώμη του το καλοκαίρι Και των εντόμων οι συναθροίσεις Είναι πόλεμος Για μια ρανίδα αίμα Σθεναρά. Στο βάθος του ανεξακρίβωτου γεγονότος Ο άνθρωπος είναι μια λύση Ο άνθρωπος είναι μια πράξη Μείζον εργαλείο μέσα στο νταλαβέρι του κόσμου. . Αλλά αυτή η Φύση… Πώς μιλά; Σχέδια κάνει Από ανθάκι σε ανθάκι Από μουσική σε μουσική Από αρχή σε αρχή Από τέρμα σε τέρμα 38

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ασβεστοχρισμένη αντίρρηση επάνω στα νησιά Της ώχρας έξαψη πάνω στην ενδοχώρα Γομολάστιχα για την οκνηρή όψη θανάτου. Σαν να τελέστηκαν Μυστήρια Της Ελευσίνας το πρωινό Έγειρε ανάμεσα στα χωράφια Λιγάκι έξω από την πόλη Όπου η Ιερά Οδός Ακόμη έδειχνε τα ίδια κατατόπια Και οι λευκοί χιτώνες από τα κορίτσια Πάλλονταν Με τις πτυχές τους Κρουστές. Στόλισμα κουκουνάρι σκουλαρίκι, Τριαντάφυλλο ένδοξοΟι ρίμες του καλοκαιριού υφαίνουν και του Ιουλίου οι καταβολάδες επιβάλουν δόξα και μέθη μου..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΚΟΝΤΡΌΛ ΣΥΓΧΡΌΝΟΥ ΒΊΟΥ… Θα κληρωθούν τύχες αγάπης στην ζωή, στο ξάφνιασμα να μην είμαστε εμείς θα ενστερνιστούμε αισθητική που θέλει αλήθειες φλογερές, οι πολιτείες που πιστέψαμε αφήσαν κίβδηλο κάτι στα χέρια μας σαν ίζημα σκουριάς που ντροπιάζει το μέταλλο κάθε Ιδέας. Σημαίνοντες απόντες από τα γιουρούσια της ύλης, ποιητές που δοξάζουν τον ζέφυρο, διψούν για συμβουλές φρέσκες είναι οι ερμηνευτές των απωθημένων μιας μάζας που εξαθλιώνεται. Πιστέψαμε σε πατρίδες, η τιμή τιμή ήταν, τώρα η εξουσία δεν το λογαριάζει αυτό, οι κοσμοθεωρίες μυρίζουν ταμείο, βουρ στον παράβουρ στον παρά, να μία τάξη ασφαλής που οδηγεί σε αταξία..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΑΔΙΈΞΟΔΟ… Όταν οδηγήθηκε το αδιέξοδο σε αδιέξοδο το πλήθος έσφιξε την καρδιά του οι ουρανοί σκυθρώπιασαν αυτοί που πίστεψαν στην χαραυγή ένιωσαν το κεντρί της σφήγκας που τσιμπούσε αλύπητα οι άλλοι αδιαφορούσαν, ανάπνεαν λες και η αναπνοή ήταν ένα αυτόματο κιβώτιο αυτοκινήτου που άλλαζε ταχύτητες η αδιαφορία άλλαζε ταχύτητες στο τέλος η πίστα της ζωής γέμισε αποτσίγαρα απελπισμένων δεν ήθελαν να πιστέψουν στην μακάβρια ανακάλυψη όλα να ορίζονται ίδια τα γύρω φρικτά..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ ΠΟΥ ΒΓΆΖΕΙΣ ΑΠ’ ΤΗΝ ΜΟΝΑΞΙΆ! Λυπημένη όταν διαβάζεις τους στίχους που δίνει ο κόπος μου, Στέκεσαι σκεφτική κι ο νους σου ταξιδεύει Σε λόγια που είπα· Θα σε βρει Σαββάτο Λουσμένη, χτενισμένη, ανάμεσα στα έπιπλα που δεν μιλούν Μόνο περιμένουν ένα νεύμα να τα παρακινήσει Προς την ευμένεια. Συμπέρασμα που βγάζεις απ’ την μοναξιά! Ολιγόλεπτα εγείρονται οι μνήμες και πάλι βαλτώνει η θύμηση· Αποφασισμένη να μείνεις ανάμεσα σε κείνο που αποφάσισες Δεν ξέρω αν πονάς, στέφοντας με απατηλό σιρόπι την απελπισία..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΚΆΦΑΝΔΡΟ… Να σου δείξω τα άστρα Την πυραμίδα της νύχτας που γέρνει Προς την αδιευκρίνιστη θεότητα· Πίσω απ’ το τζάμι Το δωμάτιο ζητά άλλες ορθογραφίες, Η τάξη των επίπλων είναι άποψη Της πόλης· επηρεάζονται οι στιχομυθίες μας από το πρακτικό χρώμα της οθόνης που ορίζει πολλαπλά την ζωή μαςΑποβαίνουν ζάρια τα προς απόφασιν, Ό,τι σκέφτομαι αποβαίνει μισό Καθώς κινείται μέσα σε πλαίσιο Ανώφελο· άκου με όμως: Καταγράφω α καταγράφω και έχω μέλημα Το σκάφανδρο που καταδύομαι, μην λείψει..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΑΠΟΒΡΟΧΆΡΙΚΗ ΏΡΑ.. Ούριο νέφος λοιπόν, Τρυπώντας την κοιλιά του ουρανού, Εντατικό φαινόμενο που ο θεός πάλι έδωσε, Κατέγραψα την μεταξωτή νουθεσία Βροχή βροχούλα να με ποδηγετείς Με τον ρυθμό που ζωγραφίζεις μέσα στα όντα Την φωτεινή υγρασία σου. Είπε το νερό, μίλησε το νερό, Οι λάμψεις του έφτασαν ως το αόριστο αύριο Οι λάμψεις του ήταν βαρκούλες που απομείνανε Μέσα στον όρμο της καρδιάς. Και Πάνω στα πράσινα φύλλα Μια μουσική από δροσοσταλίδες ξεδίψασε το πουλί, Ξεδίψασε το δέντρο, έκανε Την ηλιαχτίδα να ιριδίζει, Μετά που, στην αποβροχάρικη ώρα, ο χρόνος μετρούσε αλλιώς Και ήταν επίγειο το θαύμα, σωστή μουσική που ακούει ο αλαφροΐσκιωτος..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΚΟΡΊΤΣΙ ΤΟΥ ΒΟΡΡΆ… Μάθε με να είμαι η ντελικάτη επανάσταση του φιλιού σου, γέμισε τις ώρες μου προσμονή και φανερώσου όταν κανένας δεν έρχεται στον μικρό ναό των ελπίδων.. Λουλουδένια Και χαμογελαστή, σχεδόν απίστευτη, γεμάτη αινίγματα ερωτικής φωλιάς, που κρατάς παλιό τραγούδι στην μιλιά σου, ο κόσμος Δεν θα σε καταλάβει ποτέ, στα παιχνίδια σου βάζεις άλλους κανόνες, δεν μπορούν να συμμορφωθούν πλάι σου όσοι δεν οραματιστήκανε ειδωλολατρίες όσοι δεν άγγιξαν το στήθος σου ηφαίστειο ενεργό της συντέλειας. Και Για το παρόν, εκεί που σε βρήκα την νύχτα αποκοιμιέσαι, κάτω από τον χαμηλό ουρανό, ορκισμένη στον έρωτα, μπροστά από όλες τις διαδηλώσεις οι θρησκείες σου να φανούν νικητήριες εκεί που μπουχτίζει αδιέξοδα ο κόσμος..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΤΟ ΚΟΧΎΛΙ Ήτανε στόμα ανοιχτό που από μέσα του, μιλούσε η θάλασσα· διάλεγε την πλημμυρίδα να ‘ρθει και την αμπώτιδα να ζήσει τα σεπτά μυστικά του· Το είδα: ήτανε σφυγμομέτρηση ενός διηγήματος της παραλίας, ήταν η συγγραφή ενός μυστικού που δεν ομολογήθηκε, πήρε στον ανοικτό τάφο του ένα μουρμουρητό πελάγου που κατέγραψε τις τραυματισμένες φωνές των ψαριών, υποθαλάσσιο δέος μιας ενάλιας προσευχής. καμάρωνε τελαλίζοντας την δίψα του πόντου, οι φυλακισμένες στιλπνότητές του ήτανε δώρο μιας ιαχής του ωκεανού που βρυχάται σαν λέοντας ευγενικός ακυρώνοντας την άρρωστη γενιά των υποδουλωμένων σαλιγκαριών που αραδίζουν πάνω στον αγκαθερό βράχοζώντας την μέρα, ζώντας του φεγγαριού την λάμψη, την στιγμή που η νύχτα κινεί τα μεγάλα ερεβώδη εργοστάσιά της..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΤΩΝ ΑΝΑΛΎΣΕΩΝ ΑΠΟΧΡΏΣΕΙΣ… Στον απόηχο των αποφασισμένων, το δειλό, φοβισμένο πλήθος ανέμενε να βγάλει συμπέρασμα. Το κλαίγανε οι ιχθύες, όπου ακουμπούσε η ματιά του Ήτανε η νέα κατάσταση των τετελεσμένων· Διαρρηγνύεται κάτι μόνο, όταν η λόγχη σου ξέρει ότι θα θυσιάσει την κόψη τηςΤο πλήθος μένει διστακτικό πίσω από την ραδιενεργό ατμόσφαιρα των χρηματιστηρίωνΟι αγορές επιβάλλουν σιωπή· Όποια τόλμη έχεις, μεταφράζεται σε ταξική φοβία· Στην ιστορία γράφονται οι προθέσεις αλλά δεν αρκούνΠώς μεταβάλλονται οι εσμοί των πολιτευμένων και βγαίνουνε άλλο από κείνο που κι εσύ θα περίμενες; Είναι όπως να παίζεις με τον δίσκο του ΝεύτωναΜπερδεύεται το κόκκινο με το γαλάζιο και το πράσινο προσδίδει φούμαρα που δεν τα είχες και δεν τα έχεις δόλιε ανάγκη..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ… Ούτε πρόσχημα ούτε αποφυγή, δίκη κάτω απ’ τον ήλιο ίσως, απομεινάρι μιας αντίθεσης που δεν μας βγήκε πουθενά, τα λόγια περιττά, οι πράξεις λίγες, αναποφάσιστοι πως μείναμε ζητώντας ρέστα από τον καιρό· και στην άμμο, κάτω από την κάψα της λιακάδας ο αστερίας γελά με τα κύματα, παίζοντας πάνω στο θέατρο της αμμουδιάς το μονόπρακτο παραμύθι του- όλος γεννιέται ο κόλπος δίπλα στην ανοικτή θάλασσα αιώνια συλλαβίζοντας και αντηχώντας στο αυτί της σκληρής ερημιάς. Πέφτουν οι νόμοι των ανθρώπων στο κενό, Παράλληλα εργάζεται ο ουρανός στην θάλασσα, Η γη βάφει με ώχρα τα παιδιά της, Στις αυλές τους Τα σπίτια κρατούν την παρηγοριά της ορτανσίας Που μπάζει την χαρά από την πίσω πόρτα Της συνείδησης. Καλοκαίρι από κείνα που δεν τα είχα, Καλοκαίρι από κίτρινη αφίσα του ήλιου, Καλοκαίρι από ένα έντομο που στριγγλίζει Πάνω στα φύλλα της συκιάς.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Το λουκέτο των ανέμων ξεκλειδώνεται, Πέφτει μες το αβαρές συγκρουόμενο διάστημα, Η θλίψη μου πάει, πέταξε Ξέρω ότι θα γευτώ το σιρόπι της ύλης..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΟΙ ΜΑΘΗΤΈΣ… Πίσω απ’ την χροιά των ήχων, το καλοκαίρι εδράζεται στην ευχή των φυτών να ομονοήσει η ζέστα με τα νυχτιάτικα καμώματα που φέρουν τον τζίτζικα πρωταγωνιστή των τεμπέλικων δικαιολογιώνΝα πω “ορκίζομαι”- αλλά για όσα ορκίζομαι για άλλα τόσα καταπατώ τους όρκους μου, είμαι άδικος τελικά παρ’ αυτά και με μένα Τον ίδιο. Και φυλάω τα κρυφά μου κρυφά, φυλάω ένα μένος που τελικά αποσοβείται, πληρεξούσιο μιας έχθρας που δεν θα μου την συγχωρέσει ποτέ ο ουρανός. Μοιράσου τις λέξεις μου, όπως ελιές που έβγαλε επάνω στο τραπέζι η Μαγδαληνή να ευχαριστηθούν οι μαθητές εκείνου που τρανά τον αρνηθήκαν..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΒΛΈΠΩ ΜΑΚΡΙΆ… Ξαφνικά τι έγινε; Όλο το φορτίο της εβδομάδας αδειάζει Στον πυρετό του πρωινού. Βρήκα το κοτσύφι που τραγουδά έξω απ’ το σπίτι μου. Με το ράμφος του έσκαβε το χώμα. Ατμόσφαιρα ζέστας. Περπατά ο Ιούλιος πάνω σε ράγες καλογυαλισμένες. Εσύ έχεις μια ψυχή βελουδένια. Αβρή και ευκολοσύντριφτη, όπως δροσοσταλίδα που της πήρε το στρουθίο την ικμάδα. Βλέπω μακριά: η οικουμένη έρχεται με δάκρυα δώρα..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΕΙΚΌΝΑ… Αφιερώνει τα φυλλώματά της στον ήλιο και η μικρή τριανταφυλλιά σείεται λουλουδένια και εύπλαστη πάνω στον τοίχο που την συγκρατεί απόλυτα ερωτευμένοςΣτον άνεμο σχηματίζεται η έξαψή της, η νότα της καθαρό άπεφθο κρύσταλλο πλανεύει τις οσμές που ακολουθούνε τα έντομαΖωή μιας στιγμής, κάτω από την επικυριαρχία του Ιουλίου· μια εικόνα, μένοντας να την κοιτώ, και σε άρρητο ρήμα να βγαίνω καλοκαιρινής αστραπής..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΧΡΈΟΣ… Αναγκασμένος να αργώ, κάθομαι και με τον νου μου φτιάχνω ένα σπίτι, Του λίθου θεμέλιωμα. Πόσον άνεμο να χωρέσω στην αυλή του, πόσο Φθινόπωρο στην ξύλινη θύρα του, πόσες Βροχές χειμωνιάτικες στα ντουβάρια του – ή εκεί Που εγώ πια δεν θα είμαι, Πόσες νεράιδες, όπως του μυαλού μου, να χορεύουν έξω από τα ανοιχτά παράθυρά του, κάνοντας Τον γύρω χώρο να ζηλεύει. Κάθομαι και αργώ- οι σκέψεις μου Είν’ ένα πλοίο που ταξιδεύει κάτω από τον ουρανό, στο μέσον της θαλάσσης, στο έβγα Του Ιουλίου, όταν αρρώστησε για τα καλά το καλοκαίρι Και συρρικνώθηκε σε κάτι πράγματα που, ούτως ή άλλως, τα χρωστάω..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΚΕΊΜΕΝΟ ΠΑΡΑΚΕΊΜΕΝΟ… Πλάι στην ήσυχη θάλασσα, η ώρα κυλά ιαματικά, το βραχώδες αίνιγμα φορτώνει αισιοδοξία από τα κύματα και συντελείται καλοκαίρι, μέγιστο κι άγιο. Λούομαι καταιγίδες εσωτερικέςΔεν ξέρω ποιός καταλαβαίνει· Εμβρόντητος μέσα στην ζέστα, πού είναι ο αδέξιος φίλος μου τσαπατσούλης αέρας; Συντάσσω με προσοχή το κείμενοδιαπιστώνω ότι δεν κείτεται πουθενάεκ των υστέρων μιλώ μια γλώσσα που φοριέται κι ανάποδα.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΙΙ Αλλόφυλη γυναίκα που κρατά ένα αίνιγμα, ίσως ευαγγέλιο μιας άλλης ομορφιάςΜες το μεταξωτό της ρούχο, πόθο ανάβει σεβαστή και της αγνότητας των κυριών, κυρία. Δες την! Σοβαρό ύφος έχουν τα μάτια της, μια θρησκευτικότητα απλουστευμένη, ντύνει την μορφή της- την κοιτώ στον τρόπο που κινείται, αφήνοντας το ίχνος της πάνω στην μέρα που εκστασιασμένη, την φιλοξενεί..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΔΙΑΝΟΟΎΜΕΝΟΙ ΕΝ ΥΠΝΏΣΕΙ.. Τι πρόσωπο θα μου δείξεις αιώνα, πώς θα μ’ ενηλικιώσεις; Σβήνεις τα φώτα, η άμμος πίνει αίμα, ο πόλεμος γευματίζει αθώα κορμιάτι πρόσωπο θα μου δείξεις αιώνα; Η λόγχη των τραπεζών ξεκοιλιάζει των άμαχων τις συναθροίσεις· Οι χώρες αποκεφαλίζονται όπως το τυραννικό χρήμα αποφασίζει να μην έχει λύπη και έλεος· τα σύνορα καταπατούνται από οβίδες θανάτουΠοιός ντροπιάζει τον Άνθρωπο; Φονικό σκουλήκι που τρυπάς την γη και βρίσκεσαι στο προσκήνιο της φαυλότητας. Κι εσύ πολιτισμένε διανοούμενε που γράφεις μανιφέστα επάνω στην φθορά Κοιμήσου ήσυχοςκανένας δεν σε έχει ανάγκη, κανείς δεν σε λαμβάνει υπόψη τουΕίσαι το σάπιο φρούτο που φαντάζει ωραίο αλλά το άλωσε από μέσα το άοκνο σκουλήκι του παρά..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΥΘΎΝΗ… Είναι ένα λουλούδι που εξαρτάται απ’ το χώμα Είναι ένα πουλί που εξαρτάται από το κλωνάρι του δέντρου, Φωνές καλοκαιρινές φωνές των παιδιών, Των γυναικών, εκείνων που ναρκισσεύονται και Γιορτάζουν μια ντελικάτη φιλαυτία. Αναποφάσιστες αποφάσεις- παράδοξο! Μεθυσμένα λόγια, παραθεμένα Στην σελίδα που πρέπει να υπογραφεί Από ματαιόδοξους φιλοχρήματους τσαρλατάνουςΟ λαός βρίσκει την τόλμη του Βρίσκει την αλήθεια του πίσω από κείνα που του κλέβουνΟ πλανήτης, φαίνεται, περιστρέφεται τώρα αλλιώς, Ως προς άξονα, ως προς μια ευθύνη που αναλογεί, το ίδιο προσωπικά, στον καθένα μας..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΤΟ ΤΣΙΓΆΡΟ ΣΤΟ ΧΈΡΙ ΣΟΥ.. Μην μου δώσεις την λύπη σου, δώσμου τον λόγο που ζυγίζεται δίκαια πάνω στην πλάστιγγα του αέρα. Η φιλία ντροπιάζει τον αδιάφορο διαβήτη της πραγματικότητας. Ακούω μες τα γεγονότα. Εκεί που είμαι εγώ και είσαι κι εσύ, ταγμένοι και οι δυο σε ιδιωτικό μετερίζι. Ο πόλεμος μαίνεται. Μην φοβάσαι. Θα γίνουν τα μοιραία και τα άλλα θα υποκύψουν στα λάθη μας. Όμως, θα γίνουν. Δεν θα αποτρέψουμε τίποτα. Άναψε τσιγάρο και βύθισε τις σκέψεις σου μέσα στο μπελαλίδικο χαρτί που όλο μας ζητάει αλήθειες.. Δεν σώνονται ψυχή μου οι ψυχές..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΥΡΜΑΤΌΠΛΕΓΜΑ.. Πάνω στο σύρμα, ο αέρας ξέσκιζε τα ρούχα του. Μεσημέρι δημητριακό, αέναα κινούμενο κατά την Δύση. Σε άλλες εποχές, κάποιος Απόλλωνας θα τραγουδούσε παραπέρα παίζοντας την λύρα του. Τώρα, η μάχη της κάψας αφήνει αποδεκατισμένα τα σμήνη των εντόμων. Οι πέτρες κινούν απόκρυφη ομιλία. Σφίγγουν επάνω τους τα λέπια τους. Σκληραίνουν κι άλλο- γίνονται Μια ηφαιστειακή άποψη φωτιάς και μετάλλου που εξόκειλε σε τούτη την κοιλάδα. Ο ήλιος γκαζώνει το μηχανάκι του. Απ’ την χαλασμένη εξάτμιση Η ατμόσφαιρα κρατά μια οσμή αιθάλη και άζωτο..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΞΎΛΟ ΠΟΥ ΞΈΒΡΑΣΕ Η ΘΆΛΑΣΣΑ… Ξύλο που ξέβρασε η θάλασσα.. Επάνω του αποτυπώθηκαν στιγμές του πελάγου, ντελίριο των κυμάτων, ο πόντος διάλογος να ανήκει η θύελλα στον εαυτό της μονάχα. Ρυτιδιασμένη πολυτέλεια να είναι παρουσία στην ακρογιαλιά, στο ήμερο ηλιοβασίλεμα, κάτω από το φως που το λούζει με την ροδόχρωμη απόχρωση του αινίγματος. Η θλίψη είναι κάπου εκεί, η θλίψη. Το είδα κάποτε και σας το λέω. Τα Άβδηρα μου έδωσαν την ευκαιρία να σκεφτώ για την ζωή που σκλήρυνε. Το ξύλο μένει βουβό, σκελεθρωμένο, λαχταρώντας τις δροσερές εμπνεύσεις των κλαδιών ενός δέντρου που κλονίζεται μες τον φθινοπωρινό ασίκη αέρα. Ή τις φωλιές των πουλιών κι εκείνο το κελάηδισμα, νωρίς το πρωινό, μόλις όταν χαράζει, να σου είναι τα πάντα πειθήνια.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Γέρνει τώρα μες την κόκκινη απουσία. Σε λίγο θα νυχτώσει- θα ντυθεί σκιάχτρο του φεγγαριού, θα τρομάζει την νυχτερίδα. Τα τσαλίμια της θα προκαλούν την ακίνητη θέση του. Θα κοιμηθεί τινάζοντας την σκόνη των άστρων. Στο προσκεφάλι του δυο καβουράκια θα γελούν ερωτευμένα. Θα είναι ο ευχάριστος οίκος τους.

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΠΆΤΡΙΟ… Πάνω στο οροπέδιο δεν χρεοκοπεί ποτέ ο άνεμος, έστω Κι αν δεν τον έχουν ονοματίσει. Πάνω στην πατρίδα δεν παίζεται σωστά η ρουλέτα- υπάρχει ο κίνδυνος Να προταθούν οι λάθος σφαίρες Για το κορμί των παικτών. Μελαγχολώ που ακούω το λαχάνιασμά της. Γίνονται ορατά τα επικίνδυνα λάθη Αν δεν φιλοπατρείς η ιστορία δεν θα σου χαριστείΜην με αναγκάζεις σήμερα να ρητορεύω.. Το σύστημα προστατεύει το σύστημα- με την φορά Ενός λεπτοδείχτη, που κινείται απ’ τον χρόνο εμπρός..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΟΙ ΝΕΚΡΟΊ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΌΝΙ… Ευέλικτα νουθετεί το νυχτοπούλι των δέντρων τις κορυφές. Ανακαλύπτω την οξύτητα του φεγγαριού όταν Εμμένω στα παλιά βιβλία μου, στο πίσω μπαλκόνι, αυτό Που με απομονώνει περισσότερο Κι από τον ίδιο εμένα. Την ησυχία μου. Την σιωπή μου. Την σελίδα μου. Του μολυβιού την τόλμη. Εύφλεκτα είναι και απόψε τα φωνήεντα. Σκέφτομαι εκείνους που ‘χουν πεθάνει: είναι ο μελαγχολικός κόσμος μου- αυτός που αγαπώ Πίσω από μάντρες, πίσω από τοίχους, στον ανοιχτό ορίζοντα των άλλων οράσεων..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΧΟΡΕΎΤΡΙΑ… Αυστηρά βήματα μα να μην λείψει η χάρις Και το συναίσθημα, ενώ Ο χορός είναι μια γλώσσα εμφαντική, άτρωτος Στα ωραία τεχνάσματά του, και ου ελλιπής Στον τρόπο που εκφράζεται η δόλια σου η ψυχή. Ευθυτενής μπροστά στην μπάρα που σε κοντρολάρει, Δείχνοντας εύκολη την αλαφράδα σου και την προσπάθεια, Πειραματίζεσαι με την αβεβαιότητα, πόσο σε ξέρω Αειθαλές κορμί που βάλλεις εναντίον της οξείδωσης των κουρασμένων σου μελών. Και η χορεύτρια Σιωπηλή, κοιτά τον πειθαρχούμενο εαυτό της Που παίζει επάνω στην μεγίστη ισορροπία Του νου της το έναυσμα, της καρδιάς της παλμό Ν’ αγγίξουνε οι αξιώσεις της το Αθάνατο..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΚΟΥΛΤΟΎΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ… Ας ήταν όλα ήσυχα, πνευματοποιημένα Του Ιουλίου αφομοιώνοντας την θαλερή φωτιά, Μνήμες, φιλιά, αγκαλιάσματα, ο ήλιος Που δεν ασχήμυνε ποτέ του τι, Μακριά μου πού είσαι, πού χαμογελάς Αφήνοντας να πέσει μία λάμψη Πάνω στην άμμο,- περνά η ζωή, Οι αυτοκρατορίες γέρνουν, Της θάλασσας το ευαγγέλιο έχει μια νομιμότητα πελάγου, Στον αέρα κρατιέται το πουλί, ζυγίζεται Μήτε κουνώντας τα φτερά του, μήτε Από τον τόπο του να κουνηθεί- τι Σκέφτεται; Στον ασβέστη παραδίνονται οι ανατολές, Μυγάκια πετούν σε σμήνη ατιμάζοντας το οξυγόνο, Στην ταραχή αναπνέω και αναπνέεις. Αποφλοιώθηκε το καλαμπόκι, ψήθηκε στον ήλιο, Του νερού η δόξα προς τον κάμπο τραβά, Και στις παραλίες τα κορμιά λεπτουργούνται από την σμίλη του αέρα Που σκορπά ένα επικό χάδι προτού χιμήξουν στην θάλασσα. Ερωτιδέα ήλιε, φέρτην κοντά μου, άνοιξε τις αγκύλες του πόθου της, Σχηματίστηκε από αιθέρα και στον αιθέρα επιστρέφει Τελειώνοντας μία για πάντα με τα επίγεια. Μετρώ: ο χρόνος δεν μετριέταιΜόνο οι συμβατικές μας διαδρομές, μέρες, βδομάδες, μήνες, έτη, Στον κάλαθο των αχρήστων συσσωρεύονται του σύμπαντος..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΤΟ ΣΑΛΌΝΙ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ… Την καρέκλα μου ψηλά- και ν’ αγναντεύω Θάλασσα και του λίθου το στερέωμα. Ω Θεέ μου! Εκτιμώ του ύψους την ευθύτητα, Τον καημό που διατρανώνεται και απλώνει Από τα στήθια μου στον ουρανό. Περισσότερη αισιοδοξία μες την φλέβα του λυπημένου, Περισσότερο πάθος. Το φως χρωματίζει το οικουμενικό σαλόνι του κόσμου Λευκό και αγνό, όπως η σκέψη ενός μικρού παιδιού..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΗΘΟΠΟΙΊΑ ΚΑΤ’ ΑΝΑΓΚΑΣΜΌ… Λυγισμένα δέντρα Κι από κλώνο σε κλώνο Ένας ήλιος μπλέκεται σε καυγά με τον αέρα Συθέμελα. Σκηνές από το θέατρο της Αττικής Υδρίες που αδειάζουν όπως από το κεφάλι μου η πλάνη Δονήσεις που αποσαθρώνουν τον κοσμικό φλοιό Που κρατά σαν κέλυφος χαράς του το φεγγάρι. Εγγύς του μεσημεριού παίζουν βιολιά της ευθυμίας Παρότι μια φωτιά μας απειλεί και μας φοβίζει. Ασήμαντες ταριχευμένες διαφάνειες που κάνουν την ατμόσφαιρα να φρίττει, Μηνύματα όταν το μήνυμα καθ’ εαυτό ούτε υφίσταται, Απόφαση μόνο να κρατηθούμε πεισματικά Σε τούτη την σκηνή που οι ηθοποιοί του -όλοι μας- παίζουνε αγωνίας ρόλους..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΣΥΓΧΡΌΝΟΥ ΠΕΡΣΕΦΌΝΗΣ ΧΟΡΙΚΌ… Συμβαίνουν δάση στο κορμί σου, συμβαίνουν δρυμοί που βάφονται τον καθαρό ύμνο της χλωροφύλλης τους. Είναι ο ουρανός της σοφίας, το άπεφθο γαλάζιο που κινεί τα νήματα των δραστηριοτήτων. Ο τζίτζικας τρέμει στης φωνής του τον γκρεμό, η καρδερίνα εμπορεύεται ευθυμία και μέλος. Στις ρίζες, υποχθόνια, των σκουληκιών ο στρατός βαθαίνει προς τα έγκατα των χοϊκών αποσκιρτήσεων. Εδώ σε έχω. Περσεφόνη που νοσταλγεί μια άνοιξη δημητριακή που ντύνει με υμέναιο τα ανθεστήρια. Συμβαίνουν στο κορμί σου, έρωτες που είναι η επιστήμη του φιλιού – κι όλο το έκπαγλο σκαρί του λόγου που από το αρχαίο σου τραγούδι υποκλέπτω.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Τι χρωστάω σε ύλη, της μακρινής ιδέας μου το συλλάβισμα, μουτρώνει το φεγγάρι, η ατμόσφαιρα στολίδια εγγράφεται, ο αέρας είναι λίγος και αραιός, μπλέκει με των χόρτων την μυρωδιά και αφήνει ένα σπέρμα μελαγχολίας στο ποιητικό σου ηλιοβασίλεμα. 68

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Να ρθεις στον ύπνο μου απόψε, να ρθεις Είτε σφυγμομετρώντας μες την ερημιά Φιγούρες σαν σκιές πίσω από το θέατρο των λόγωνΝα ρθεις Στον ύπνο μου απόψε, να ρθεις Αφήνοντας ξέπλεκα τα μαλλιά σου, Κι ας ακούω που τραγουδάς σαν μια νεράιδα που την θέλγει η αυτοχειρίαΓια την ψυχή σου μέσα μου όλα τα γκρέμισα..

Κέρδισα στον καιρό. Οι τίτλοι των εφημερίδων Γκρέμιζαν το φιλήσυχο περίπτερο. Όλη μέρα άκουγα γεγονόταΈτσι όπως τα παρουσίαζε των δημοσιογράφων ο εσμός. Πώληση κι απεμπόληση: τίποτα δεν θα μείνει από σένα πατρίδα. Το μολύβι μου έχει ρύγχος περίεργο. Χώνει την μύτη του παντού. Ίσως πιστεύω αφέλειες, ίσως είμαι ρομαντικό μορτάκι Που θέλει να του γίνεται το κέφι όπως του καπνίσει τελικά. Προσφέρω υπηρεσίες ονειροπόλου στο ευρύτερο σύνολο. Είμαι το ξυπνητήρι της μάζας. Πάντα θα σας ξυπνάω άκαιρα.. Πάντα θα σας ξυπνάω άκαιρα.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Να μετανιώσω τι; Θλίψη περιμένει την θλίψη κι ο αγώνας Αυτοτροφοδοτείται με κουρασμένες φιλήσυχες ψυχές. 69

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

Θα δουν τον φόβο τους οι μεροκαματιάρηδες να μεγαλώνει, Έχουμε χρόνο; Το πολίτευμα σάστισε Μπροστά σε κείνο που δεν ήταν σχέδιό του. Αλλά νομίζεις θ’ αφήσει στην τύχη και κάτι; Ψάχνει το μονοπάτι σου και θα σε αφήσει να αρκείσαι σ’ αυτό. Ταπεινωμένε μου βιοποριστή που αφήνεις ίχνος ηθικό πάνω στην πεπραγμένη κοινωνία..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ήσουν σε μια σελίδα του βιβλίου μου, δρέποντας τον τόκο της νύχτας. Αμίλητη, κοιμισμένη στο αμυδρό φως των ελπίδων μου, στην ανοχύρωτη μεριά του ονείρου. Καλοκαιρινή παράγραφος του μπουκωμένου με έρωτα συντακτικού μου. Και στην άλλη ο καφές άχνιζε, έστελνε το μαυριδερό σινιάλο του κατά το μέρος των αστεριών. Σε αποστήθισα. Ευχαριστημένος που ήμουν εγώ και ήσουν εσύ, μια ιστορία που η ζωή αρνείται να τελειώσει.. 70

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΠΊ ΤΟΥ ΠΡΑΚΤΈΟΥ… Τρέχοντας όπως η ζάχαρη στο αίμα μου Χύνοντας την γλυκιά της συμφορά Στο βλαστάρι της λέμφου, Η καταθλιπτική ώρα ακυρώνει την αισιοδοξία των προβλέψεων Αλλά Κρατώ αποστάσεις Κρατώ αντιστάσεις Κρατώ να κρατώΠατρίδα άγονη που θα με ρίξει στα βράχια, Εκτιμώ θάλασσες και διαβόητο ήλιο Εκτιμώ εκείνο το πυρ που καίει μέσα στην ψυχή των αθώων Εκτιμώ να εκτιμώΣέβομαι την εξέγερση, το αδούλωτο δώρο Της συνείδησης, Σέβομαι το χέρι που πράττει, Σέβομαι την πραγματικότητα στον βαθμό που μπορώ να την μεταβάλλω ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Όμορφη μέρα! Την πίνω αργά Σαν από μια κερήθρα να απομυζώ Την γλύκα της. Ο αέρας διασπαθίζει τα φυλλώματα, Ο αέρας είναι κατά συνθήκη προφήτης: Αφήνει τον λόγο του επάνω στην στιλπνότητα των φύλλων της μουριάς Και εισβάλει στα πάντα οιονεί νικητήριος. Χρώματα του πρωινού, Μπαλώνουν την ανακατωσούρα της νύχτας,. Η μέρα τακτοποιεί τα του οίκου της, Μεταξωτή συγγένεια μιας μοίρας που στ’ ανθρώπινα ποτέ δεν θα δοθεί..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΛΈΩ ΚΑΙ ΆΛΛΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΛΕΓΑ ΛΈΩ. Η νιότη μου, δίνει προορισμό στην νιότη μου, σκορπίζοντας του συμβιβασμού σερπαντίνες. Λέω και άλλα που δεν έλεγα λέω. Φιλοσοφώντας πάνω στο ποδάρι μίας παστρικιάς που μου ‘δωσε την όψιμη φωνή του κορμιού. Τι αλήθεια ξεδίψασμα! Να βρεθείς γυμνός μες τον πόθο, ανάβοντας τους προβολείς σου, έτοιμος για απογείωση- ε ρε ντουνιά! Και οι εκμυστηρεύσεις, πάνω κάτω ίδιες, όταν θα ακουστούν Από αυτιά αδιάφορα και που σκοπούν μια πίκρα θανάτουΤώρα ακουμπούν το δυναμίτη τους με τα νοήματα· Πού έφτασα; Ούτε που ξέρωΑνοίγω το κονσερβοποιημένο μανιφέστο της παράταξηςΤο αγαθό μου ταξικό μα υποδούλωση μυρίζει..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΥΝΩΜΟΣΊΕΣ.. Απ’ το κρεβάτι πέφτω μες την άβυσσοΤόσο όνειρο δεν το αντέχει κανένας· Λάθος οι επιδιώξεις, λάθος η πραγματικότητα, Τρύπιο το θάρρος μου- τι να πιστέψω; Έκατσα στο μπαλκόνι, άνοιξα το βιβλίο μου· Απέναντί μου το παλιό εργοστάσιο μορφάζει επιδεικτικά· Στο τραπέζι ο ήλιος κάρφωνει την σελίδαΜύθος, χρόνος, θάνατοςΠεριμένει η ζωή να βγουν σε πέρας οι συνωμοσίες της..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΚΑΤΑΓΡΑΦΉ… Το βουνό έδεσε το ακρωτήρι με τα μάγια του και το τραβά κατά την μοιραία κοιλάδα. Έδεσαν οι σιτοβολώνες τα παραμύθια τους και τα ανέγνωθαν εκεί όπου μοχθεί ο πιο φτωχός λαός. Ανασαίνει ο τόπος λαχανιασμένα μες την σκληράδα της εποχής. Στην παραλία τα βότσαλα γυαλίζουν, στιλπνά και φωνηεντόληκτα. Πού μοίρα και πού θάνατος; Η Λακωνία μια νίκη και μια προσευχή γευστική, απ’ αιώνων. Ό,τι καταγράφω είναι αυτό που ψαχούλεψα κινώντας με ευχαρίστηση τα δάχτυλά μου πάνω στο νέο σώμα της όρασης. Ανίδεος, ψάχνοντας το σύμφωνο της αστραπής, ζυμώνοντας αντιθέσεις και οδύνες, χωσμένος μες το βαρύ ράσο της δικής μου θρησκείας..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΝ ΜΈΣΩ ΑΛΛΟΔΑΠΏΝ… Στην Πατησίων ρολάρει το αυτοκίνητο, της ασφάλτου ρυθμός. Μετανάστες στέκονται στο απέναντι πεζοδρόμιο, ιδρωμένοι Ντυμένοι παράξενα ρούχα Των σακατεμένων πατρίδων τους. Η λογική των ταμείων ποδοπατεί κάθε ελπίδα τους. Στέκονται εδώ, αγχωμένοι, έτοιμοι να πουληθούν. Δέκα, εκατό, χίλιοι. Οσφραίνονται τον κίνδυνο της απονιάς. Έχουν εγκαταλείψει των ονείρων το κάστρο. Η πρωτεύουσα μια αδηφάγος μηχανή που στραγγαλίζει όλων των φυλών τις ορέξεις. Γωνία Αμερικής, η ατμόσφαιρα ντουμανιάζει με αιθάλη. Πώς θα περάσει η μέρα σου σήμερα, πώς θα μιλήσεις τον βραχνά της ζωής; Ένα λεπίδι από κείνα που δεν φαίνονται, μπήγεται στην γαστέρα του ντουνιάΗ άσφαλτος πλημμυρίζει έντερα· Πατάς με πατώ σε, απομακρύνσου από το σημείο που ο θάνατος διαλέγει να μας ξεκληρίσει..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΔΟΎΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΒΕΊΝ… Ντόμπρο το βράδυ, ησύχαζα του ύπνου μου φορώντας το μετάξι, έφερε η μέρα καθαρό σαββατόβραδο. Διαβάζεται καθαρά το Απόλυτο Φεγγάρι, ούτε ασχημονώ, ούτε εμμένω σε κάτι. Μόνο το να αναρριχάσαι από τούτη την γωνία στα οχυρωματικά έργα του ουρανού, τι κόπος! Πήρα και έδωσα. Οφείλω μια φωνή σε κείνα που δεν μπόρεσαν ποτέ τους να μιλήσουν μόνο περιμένουν να τα συνδράμω με την χάρη μου. Ευλόγησον Δέσποτα!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΙΟΎΛΙΟ ΠΈΡΑΣΜΑ… Στον Ιούλιο ισχύουν καθαρά πεπόνια και ισχυρογνώμονα ζουμερά βύσσινα. Το χώμα προσπαθεί την άρση των βαρών της υφηλίου και τα μυρμήγκια τονίζουν την εργασία τους πολλαπλά. Ανέμελα χελιδόνια δρομούν μες τον αέρα τον δασύτριχο. Η λαμπερή ράχη τους κάνει τα στιλπνά τριχώματα των σκυλιών να ωχριούν. Βρες το θάρρος να ενταχθείς σε αυτήν την απόχη που συλλαμβάνει τα πνεύματα και τα τοποθετεί ψηλά, στο πρωραίο σύννεφο των ιδεών. Το καλοκαίρι συνεχίζεται, αγνοώντας μας και φιλέρημο φορά τα σκουλαρίκια του άνθη να μας δείξει πώς το θέατρο ετούτο εστήθη’…

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

Η ΛΊΜΝΗ… Η λίμνη μαστίζεται απ’ την ζέστα. Μεσημέρι. Και επίγειο και θεοτικό. Ψάρια ασημένια γλιστρούν κάτω απ’ τα νερά: Σαν σκέψεις φιλντισένιες. Ουρανός απολύτου εμπιστοσύνης. Γαλάζιος και έρημος. Στεφανώνει τις πικροδάφνες με μιαν άλω που κλείνει μέσα της την ιερότητα του τοπίου. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Βρίσκω τις ουσίες που αντιστοιχούν στο μέγεθος της ζωής που χαίρεται και από την χαρά της γεννιέται το πλάσμα το αβρό. Εύληπτο είναι το νόημα: ζήστε. Κρατώ την μελωδία του καλοκαιριού πάνω από όλες τις αντιξοότητες Του βίου μου. Ασκώ δικαιώματα όπου εμού του ιδίου αφήνουν ανοικτή την κερκόπορτα. Πώς να μην αλωθεί η ελπίδα από τον φθονερό καιρό;

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΜΑΙΝΆΔΕΣ ΑΝΆΓΚΕΣ… Οι μουσικές ξεκινούν από τα αποτυπώματαΣαν να αφήνεις την ψυχή σου να μιλήσει: Φευγιό κάτω από το κυνηγητό της ζωής, ανυπόφορος φόβος Μην γίνει ο βραχνάς ίδιος ο βίος σου. Σε βλέπω γυρεύεις το στίγμα σου στον χάρτη του κόσμου. Είσαι ο γυρολόγος που η πραμάτεια του είναι άχρηστα δώρα. Πέφτει στο κενό η υποτιθέμενη αξία σου. Όταν σε αποκρυπτογραφήσουν θα είναι άλλος ο κώδικας που τότε μιλάς. Η ποίηση χρειάζεται οδύνης βάθος για να επιβεβαιωθεί. Λατρεύεις το έπος της και θα σε διαμελίσουν οι Ανάγκες: Μαινάδες που έχουνε εσένανε προορισμό..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΕΡΩΤΙΚΌ… Γιατί μπορεί μέσα στα μάτια σου να καούν οι πυγολαμπίδες των αμφιβολιών μου Τρομοκράτησέ με ως το σημείο να μην ξέρω πού αλήθεια σε χάνω Αν δεν λύσω της αγάπης το αίνιγμαΠερπατώ στα τυφλά Κανείς δεν μ’ απελευθερώνει απ’ τον μύθο σου Που σ’ αγάπησα τόσο κανένας δεν θα μου αναγνωρίσει Όλοι κοιτούν την έκπαγλη κωδωνοκρουσία των χρωμάτων Χωρίς να αισθάνονται πόσο πονά ο ζωγράφοςΈφερα τον πόθο μου ως το φουστάνι σου Γονάτισα κλαμένος και του πόνου ο δυστυχής Άσε με να σε λέω με την θύελλα που σου αρμόζει Δώσε μου την ελευθερία στης σκλαβιάς το φιλί..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΤΟ ΤΣΌΦΛΙ ΤΟΥ ΑΥΓΟΎ… Στον ύπνο μου τρέχουν δάση και στον ξύπνο μου Των δασών ο αντίλαλος συμβαίνει και μ’ απασχολεί. Στις μέρες που γεμίζουν αφροσύνη και απλά φεύγουν αδιάφορα Συναρμολογημένες από φτηνή ύλη και πίκρα.. Όπως ο κόσμος όλος, στενάζω.. Και το να περιμένεις κάτι που δεν έρχεται και το να μην μπορείς Να κρατήσεις την σημαία της ψυχολογίας ψηλά, Ντεραπαρισμένο όχημα της τακτικής σου συνείδησης. Χρειάζεται ελιγμόςΝα δεις τα πράγματα απ’ την μεριά που δεν τα βλέπουν οι άλλοι. Να τρυπάς το αυγό κι από το τσόφλι μέσα να σου κλείνει το μάτι ένα ωραίο πουλί Που σχηματίστηκε σε μία γέννα που μπορεί και ν’ αργήσει..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΔΕΥΤΈΡΑ… Είναι τρυφερή και λυπημένη σαν κοχύλι που η θάλασσα απέρριψε. Ο οκνός αέρας ντουμανιάζει την τάξη των κήπων Μ’ έναν καπνό θεόσταλτο. Διαβάζει κινώντας υποψίες πρωταγωνίστριας. Η εποχή κακή, βαραίνει και πάνω της μήπως και κάπου τελικά την οξειδώσει. Δευτέρα. Το καβούκι της διάφανο, αφήνει να φανεί που πονά αλλά και ούτε η ίδια στην ίδια το λέει.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΜΑΈΣΤΡΟΙ ΣΤΟ ΜΠΑΣΤΆΡΔΕΜΑ… Αφιερώσου σε αυτήν την τρυφερή νιφάδα Που αυτομόλησε από την Ομορφιά. Σαν ιδέα Ζωής που μόλις κινδύνεψε. Θέλω να ξέρω τι γράφω. Ακολουθώ Το πνεύμα του αέρα- κανένας συμβιβασμός. Τα γεγονότα διυλίζονται μέσα στο χωνευτήρι Του καιρού: θρύψαλα πραγματικότητας πέφτουν μες το πηγάδι Του Χρόνου. Όλα πασχίζουν να επικυρωθούν. Η πατρίδα δοκιμάζει τα πληγωμένα φτερά της. Οι άνομοι βρίθουν. Αντικρίζεις παντού πωλητήρια. Αφιερώσου σε αυτόν τον λαό που κουράστηκε ν’ ακούει ψέματα και παραπλανήσεις. Το βουλευτήριο συναινεί προς το χάος. Ζεστά που είναι τα έδρανα! (θα βολευτούμε!) Θα ψηφίσουμε έτσι και θα εννοούμε αλλιώς- ποιός θα μας καταλάβει; Εμείς την παρθενιά την κάνουμε μεγάλη πόρνη- είμαστε μαέστροι που θα μπασταρδέψουμε την ράτσα την ακόμη καθαρόαιμη της Ιδέας.. Πώς γράφεται σωστά στις μέρες μας το κυνο-βούλιο; Για να σε δω λαέ όταν πεινάσεις!

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

Η ΖΈΣΤΑ… Των ελαιών ύψωμα. Ραχιτικό, που καμπουριάζει μες τον ήλιο, καθώς η ατελέσφορη πικροδάφνη αντιπαραβάλει στα κυπαρίσσια. Ο μύθος πλέκεται μες την φύση σαν ένα κελάηδισμα πουλιού που μαθαίνει την ψυχή της μαμάς του. Αν αφαιρεθούν οι διαφάνειες, των χρωμάτων, οι αυθαιρεσίες θα προσάψουν ένα ρήμα αθυρόστομο για τον ιστορικό που να κριτικάρει δεν ξέρει. Η λακκούβα γέμισε αχυροζιζάνια και τα μυρμήγκια πέφτουν με τα αδούλευτα αλεξίπτωτά τους πάνω στο φαί που τους φεύγει. Δεν υποφέρεται η ζέστα. Καλοκαιρινή καθ’ όλα, μπεσαλίδικη.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΒΉΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΆΜΜΟ… Ο ήλιος έχει θάρρος παιδιού. Στον ουρανό απολά τα χρυσάφια του. Λάμψεις πάνω σε όλα, ντόμπρες λάμψεις και κρότος Από μια κάνη που σημαδεύει την μέρα. Στην άμμο ίχνη από την ξυπόλυτη κοπέλα, Ίχνη μικροί κρατήρες που μέσα τους το κύμα θα παίξει, Ίχνη ανεξιχνίαστα. Διάφανος λίγος αέρας, Οικείος, μεταγλωττισμένος. Σε σιωπή ανάγονται όλα, σε σύνεση.

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΓΛΑΥΚΉ ΙΣΟΡΡΟΠΊΑ… Συντονίζονται ξύλα και μέταλλα. Ο ήχος τους αιωρείται σαν ένα πουλί που ελαφροζυγίζεται και πλέει στα χαμηλά του ουρανούΖητούμενο η χαρά, όπως την δοκιμάζουν, σαν γεύση, οι λουόμενοι, παρότι ένα αεράκι μαστίζει την παραλία απ’ άκρου εις άκρο. Ισορροπία γλαυκή, σχετική με τα λόγια μας, που φωνασκεί να πείσει κάτω από τον ήλιο για μια θετική αντίφαση τα γήινα πια κατανοητά να είναι: Δέσμευση του μεσημεριού να αφήσει το κοίλο σώμα του πάνω στα κύματα να το τυραννούν οι ωραίες κοπέλες που ημίγυμνες γελούν και μ’ ένα τόπι υδρογείου παίζουν..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΈΦΗΒΟΣ ΆΓΓΕΛΟΣ… Συνετελέσθη δημιουργία· το μελάνι έσταξε την γενετήσια αίγλη του πάνω στην σελίδα που γονιμοποιήθηκε σαν από μία φωτιά που ο άνθρωπος ποτέ του δεν καταλαβαίνειθεού αληθινού; Ίσως· πάντως ο πολυσύλλαβος έρωτας έσκυψε κρυφά επάνω στα λιβάδια και ήπιε το νέκταρ των λουλουδιών· τα δέντρα χλιμίντρισαν περιώνυμα σαν τσακμακόπετρες που ανάβουν δαιμονισμένα· ντελίριο άνεμος εκ γενετής και φυτά συσκεπτόμενα μες τον κόρφο της Δήμητρας· νερά συλλήβδην, νερά ευφραντικά έπεσαν μες το όνειρο του καταρράκτη· και του τοπίου ο συλλογισμός άγουρος πόθος που θα βρει μια έκφραση ώριμου φρούτου να αποδοθεί ο ωραίος χυμός του στον ουρανίσκο ενός εφήβου αγγέλου..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΠΟΙΗΤΙΚΉ ΤΟΞΟΒΟΛΊΑ… Η κατακόρυφη θάλασσα ενώνει τα κομμάτια σου όπως Τοξοβολείς στου ουρανού το νεφέλωμα. Αδιάλειπτα, εκστατικά, τα μάτια σου απορροφούν το μαβί νέκταρ της ατμόσφαιρας. Τα βράχια μπουκώνονται με θλίψη. Κολλάς επάνω τους σαν μία πεταλίδα που δεν την ξεχωρίζει ο ευφρόσυνός μου οφθαλμός. Δουλεύει ο φλοίσβος: είναι η παρουσία των αοράτων που αφθονείΕξοπλίζονται τα σύμφωνα με φωνηέντων ηλεκτρισμό και φωσφορίζουν Στο νύχτωμα. Κρύβεσαι εδώ αλλά είσαι αλλού: στην αταξινόμητη φωτιά του γαλαξία που υπερβάλει Ζητώντας τον επίγειο υπερθετικό του..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΠΟΙΌΣ Ο ΔΡΑΠΈΤΗΣ; Νύχτωνε, ξημέρωνε. Ο φτωχός τόπος ζόριζε την συνείδησή μου. Πότε ήμουν άρχοντας και πότε Επαίτης κάτω από την διακονία του φεγγαριού. Σύρομαι από μια αναποφάσιστη ώρα. Μέσα μου βουλιάζουν κόσμοι Και ένας ποιητικός διάκοσμος Που φέρει το στίγμα σου ω μελαγχολία.. Διαβάζω. Χρόνοι πάνω σε χρόνους και φωτιά Των παθών. Κινούνται οι λύσεις κατά μένα. Ποιά θα διαλέξω; Είναι τρόπος ο θάνατος, είναι χωρίς δεσμοφύλακα φυλακή. Ποιός από μέσα μου θα δραπετεύσει;

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

Ο ΈΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΖΩΉΣ… Ανοίγω μια πόρτα προς το πουθενά, διαβάζω μες από το αίμα, Είμαι λυπημένος, είμαι γαζωμένος από σφαίρες κατάθλιψης, Προσεύχομαι σιωπηρά, ακολουθώ την θρησκευτική δειλία μου, Ομολογώ αυτά που μου εξασφαλίζουνε διαβατήριο Για την γη του ολέθρουΞέρω τι υφαίνουν οι πρόσφυγες, ξέρω την απελπισία των ξεριζωμένων, Αυτοί που έχασαν τα πάντα, έχουν κάνει πια πατρίδα το ζοφερό νερό Και τον λερωμένο ουρανό μαςΤι προσφέρει ο πολιτισμένος ελέφαντας στο ταπεινό μυρμήγκι άλλο Από ακαριαίο τσαλαπάτημα; Τι;Το μελάνι θυμώνει. Έχω συνομιλήσει με όλα τα δαιμόνια. Αγαπώ τα όντα. Ακούω την καρδιά τους. Προσέχω ν’ ακούω την καρδιά τους. Θέλω τον πυρετό και πού με βγάζει..Α ειπωμένο και όχι Α ορατό και αόρατο, Τι ποιήματα σκαρώνω αν δεν αναπνέουν στον καθαρό αέρα της εξόδου; Να που ό,τι κλείνεται μουχλιάζει - το ξέρω: Θέλω τον έρωτα που στιλβώνει της ζωής το φιλότιμο.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Όταν κλείσουν τα προγράμματα Οι λασποδίαιτοι θα αποσυρθούν να ψηφίσουν Ευρώπη· η φτώχεια θα νομιμοποιηθεί αλλά ουχί των ημετέρων, Οι μιζαδόροι θα πουλήσουν εξευτελιστικά την πατρίδα, Θα λάβουνε κι αυτοί το κατιτίς τους, βλέπεις Οι υπηρεσίες πρέπει να αμείβονται- και ο λαός 90

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Θα ψάχνει τρόπο να αναρρώσει από τις μολυσματικές ασθένειες Ωσότου να γίνει μία καταιγίδα που θα σαρώσει αποφασιστικά, Πέταγμα προς μια λαμπερή δημοκρατία.

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΠΡΩΙΝΉ ΛΙΑΚΆΔΑ… Σου γέλασε το τοπίο. Το έπιασες. Στων βράχων την απόχη συλλαμβάνοντας ηλιοκαμένα λογάκια. Κι όταν ξημέρωσε μέσα στο δίχτυ των πραγμάτων Μια λάμψη κοσμογονική θεμελίωσε για σένα λιακάδα. Στο κοίλωμα του βράχου, στο ακάνθινο στεφάνι των νεροφαγωμένων λίθων. Κι εσύ που έρχεσαι από μια χώρα τραγουδιού και ανέμου Άνοιξες τα μάτια, ήπιες την ηλιαχτίδα μέχρι το μεδούλι, φωτίστηκες Από τον έσω ήλιο της συνείδησης.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Όχι ότι θα το γλυτώσεις το μαρτύριο. Αλλά είσαι εκεί που ο νους καίει μέσα στα μάτια σου και ο πόνος Ζαλίζει τον νου έως να αποδομηθεί. Φώτα, ειδήσεις, νομοθετήματα, Απάτη επάνω στην απάτη, όπως Να χτίζεται ένας τοίχος από πλίνθους σαθρούςΜπαλώνεται άραγε η δημοκρατία; Τότε ζητάς τον εξοστρακισμό- τότε Που η μπόχα από τα ψοφίμια συναντά τα ρουθούνια σου και Ο άνεμος κανέναν δεν ξεπλένει.. 92

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

1. Βγάζουν το άχτι τους οι χάρτες, νέμονται την απέραντη θάλασσα, την νύχτα οι ριπές του αέρα αναφέρονται στο φεγγάρι μπάζουν οι μνήμες, τρύπιο νόμισμα των άστρων που εξαργυρώνεται σε προσευχή κάτω από την κατάνυξη που υποβάλει ο ουρανός, παγίδες των λέξεων που λειτουργούν ευεργετικά στο σώμα της οικουμενικής ζούγκλας ο άνθρωπος μαστιγώνεται από θρασύδειλα ανθρωπάρια που κοιτούν να πίνουν το αίμα τους σαν αποτρόπαιοι βρικόλακες..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΑΓΕΛΑΊΟ ΑΓΑΘΌ… Ίσως να λείπω. Απογοητευμένος από τα τρωκτικά που ροκανίζουν τις κοινωνίες μου. Ίσως να σκέφτομαι ένα φεγγάρι Μισό Πάνω στον αττικό ουρανό, ένα φεγγάρι Που καταναλώνεται κρύο Σαν γκαζόζα που με ξεδίψασε βραδιάτικα μέσα στην ζέστα. Η λύπη είναι φόλα που δηλητηριάζει τον σκύλο της συνείδησης. Κυκλοφορώ στους δρόμους, οι φάτσες προδίδουν την αγωνία των μαλθακών. Ένας λαός που ψάχνει για την περηφάνια του και που του στερούν το έδαφος να σταθεί, να γελάσει. Ίσως να λείπω. Ξέροντας ότι το αγελαίο αγαθό θα είναι ένα φρούτο με πολύ μεγάλο πια κουκούτσι..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η ΤΆΞΗ… Σβησμένο χέρι μουΣτο αμυδρό φως είδα Την επιδερμίδα σου να τρέμει σαν για να γεμίσει Από το μελανοδοχείο της συγκίνησηςΕίχες τόσα φυλαγμένα μυστικά· κάποια Τα διάβασα φωναχτά, έσπασα τον κώδικα Και τα ακολούθησα έως την άμμο Της ερήμου, στο απομακρυσμένο σημείο Του μηδενός- ξέρω: Είναι η τάξη όλα να είναι άτακτα και να λείπω, Κάπου Ψάχνοντας για ένα σύνορο απ’ όπου και πέρα Ναρκοθετούνται όλες οι αγωνιστικές συλλαβές Ενός κόσμου που φείδεται της Αλήθειας το μέλι..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΤΟ ΠΟΊΗΜΑ… Ξύπνησα μέσα στην καρδιά του βουνού. Μπορεί ονειρευόμενος, έτι. Ζώντας τις ενστάσεις μου. Ο ήλιος είναι έργο- πότε θα αποδοθεί; Σκύβω κατά την άβυσσο: συντελείται χώρα αγχωμένη. Ακούω μια μουσική, Ο ήχος είναι ανάσταση, Στο αίμα μου συντρίβεται ο δισταγμός, Με σκεπάζει ωραία ο λίθος, Ελπίζω στην διαμαρτυρία των αθώων. Το ποίημα με υπερβαίνειΣυμμετέχει σε μέγιστα δρώμεναΟι ηφαιστειακές αποφάσεις μου Κινούν τον τροχό προς το μέλλον..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΟΙ ΑΝΑΧΩΡΗΤΈΣ ΤΗΣ ΕΡΉΜΟΥ… Ζήτα την ατμοσφαιρική σαγήνη Του πρωινού· τα πυροτεχνήματα των πουλιών αντιπαραβάλουν Τον εαυτό τους με τις ηλιαχτίδες· ένα θέατρο ιδεών λαμβάνει χώρα Στην γη των συνειδήσεων- ωστόσο, Προβληματισμένος είναι ο άνθρωπος, Μακραίνει την μεγαλοθυμία του, περιμένει Να δει πού θα πάει ο κόσμος· Η στεναχώρια φτιάχνει μια έρημο απροσπέλαστη, Μέσα της περπατά νωχελικά ο όφις της ερήμου Και καραδοκεί να τηρήσει την φτέρνα του απρόσεκτου· Στο φως όμως προσανατολίσου, στο λαμπερό αστέρι που φαντάζει θεός Και κινεί τις διεκδικήσεις κατά το μέρος των αναχωρητών..

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΤΟ ΌΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡΡΆΚΤΗ… Νέφος θρασύδειλο που δράμει κατά την πάχνη των χωραφιών, Κι όταν το νερό πέφτει στον λήθαργο του ύψους Ξεστομίζει φοβέρες ο ζοφερός καταρράκτης- αλλά Και ονειρεύεται μια πλατιά κοίτη, αμφίσημη Όπου να δένει ο μύθος του με τ’ όνειρο Και τις ελευθερίες των ορυζώνων.. Το πουλί είναι σοφό, θα κρυφτεί μέσα στις καλαμιές Και θα κλέψει την φωνή του βιολιού, τον αρχέγονο ήχο μιας νότας λαμπρής πιο κι από νεοαποκτηθείσα αξία. Και η πτώση μόριο με μόριο, δομή αποστεωμένη, Και μετά ο παφλασμός, το θρυμμάτισμα Να νιώσουν όλες οι στάλες το βροντερό ατσάλι που σπάζει Διατηρώντας μόνο ανέπαφο, το όνειρο, την επιθυμία Να μείνει ριζωμένη μες τα σκέλια του η μουσική, όπως Για μία συνουσία η ζωή με θάνατό, όπως Για να μπαλώσει η μουσική την φορεσιά του ονείρου και, Φορώντας τα καλά του, να κατέβει στον πλατύ εκκλησιασμό των εκβολών, στο ασχημάτιστο δέλτα, Όπου η θάλασσα παραλαμβάνει επιστολή ανεπίδοτη, να διαβάσει Το έλεος των νερών και την άψα της ερμητικής νεροσταγόνας.. 98

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΙΚΌΝΑ.. Κλέβοντας ένα αστέρι και ανάβοντας τσιγάρο Φυσώ τον καπνόμελαγχολία της Ανατολής.. Τρέχουν τα πόδια μου, πατημασιές φρέσκιες πάνω στην άμμο Η θάλασσα έχει ένα ύφος υποταγμένου θηρίου, ποτέ δεν την ξέρεις Κρώζουν θαλασσοπούλια, ασκούν μια μηχανική ανέμου επάνω στο γαλάζιο Ο αέρας εντάσσεται στην μοιραία τάξη των ενοχλήσεων.. Μιλιούνια μυγάκια βάφουν την μέρα σταχτιά. Ο πόθος εξατμίζεται όπως και το νερό από το λεκανάκι στο μπαλκόνι.

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΤΡΑΠΈΖΙ… Ξεπλένει τα βερίκοκα και πάνω στο τραπέζι ένα βάζο με λουλούδια, υπερηφανεύεται. Οι ξύλινες τάβλες χλόμιαναν. Το βερνίκι τους έφυγε. Μιλούν ψιθυριστά μην τις ακούσει ο χρόνος. Εγκατέλειψαν την ηλικία τους πάνω στο μαρμάρινο πόδι που χωλαίνει κι αυτό. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Κάποια ώρα η αργόμισθη σελήνη θα αποκοπεί από τον ουρανό και Θα αποδοθεί, σαν νόμισμα νεόκοπο, Στον μεθυσμένο έρωτα Η ολομέλεια των φύλλων Της πικροδάφνης θα χτενίσει τα μαλλάκια της και Θα παραβγεί σε λάμψη με το ξεχασμένο άστρο Θα νιώσει σκίρτημα βαθύ ο ουρανός Τα παιδιά θα παίζουν ακόμα Οι μανάδες τους θα τα φωνάζουνε να μαζευτούν Στον κόσμο της νύχτας οι σκιές είναι κυρίαρχες οι σκιές διαφεντεύουν Κλείνοντας επίτηδες τα φώτα των εραστών Θα ‘ρθει μεσάνυχτο όσο να νιώσεις τι είπα Όσο να νιώσεις τι έσυρα από την μοναξιά και σου το απίθωσα σαν δώρο στην παλάμη Όσο να καταλάβεις ότι η σοδειά εφέτος θα είναι λειψή Αλλά εμείς προσβλέπουμε σε άλλον παράδεισο.. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ 100

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Έκλεισα μια θύελλα στο μπουκάλι, κράτα γερά μην χαθεί ο θυμός της, τώρα δώσε στο τοπίο φιλοσοφία που πρέπει, βρες την ρέμβη που κυνηγιέται με την ομορφιά, έκλεισα μια θύελλα στο μπουκάλι, προκάλεσα τα φαινόμενα, και περισσότερο από μια σκηνοθετημένη σιωπή άλλο τίποτα δεν μου έμεινε από μια θύελλα, εκείνη της ψυχής..

101

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΜΙΑ ΓΥΝΑΊΚΑ… Μια γυναίκα στιλπνή, τακτοποιημένη Ανάμεσα σε χιλιάδες πράγματα όχι αυτά που έχουν αξία Αυτά που στοιβάζονται σε μια μεριά του σπιτιού περιμένοντας Να γεράσουν. Μια γυναίκα κολασμένο φωνήεν Μια γυναίκα δημητριακή Που ζεύει όλες τις κρυφές σκέψεις των ανδρών να ορμήσουν στον κίνδυνο. Ήπιε τις παπαρούνες τα χείλη της κοκκίνισαν Τα μαλλιά της έγιναν μεταξένια Το στήθος της στητή έπαλξη που κανείς δεν εκπόρθησε Των ποδιών της οι λιμενοβραχίονες αδηφάγοι να αγκαλιάσουν το ποθητό της καράβι. Φτιάχνει με επιμέλεια τις βλεφαρίδες της που αγγίζουν την προτροπή Το γυμνό σώμα της αλέτρι άγονης ερήμου Ζητά τις περιουσίες των αναστεναγμών οι ομιλίες είναι σύνεση που δεν της ταιριάζει Αφήνει το μπαρούτι της να κάμνει νεύμα χαλασμού στην νύχτα. Περιεργάζεται την δειλία των λουλουδιών Όταν το ύφος τους είναι μια λέξη που ποτέ δεν σχημάτισα Μια γυναίκα ξεκαλούπωτη μια γυναίκα αιθρία φωναχτή Ανάμεσα σε κείνα που δεν προσπερνάμε μιας και δειλιάζουμε να σχηματίσουμε μια δίκαιη προσευχή..

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ηγεμονικό είσαι κάστρο που καταπατεί τα λιβάδια μου Τα εργαλεία μου δεν σε απειλούνε Κρατώ πισινή: θα σε ερωτευτώ παράφορα και θα σου στείλω Μια λουλουδένια διάθεση να μπει το βράδυ μες την κάμαρά σου Να κλέψει των φιλιών το κλειδί.. 102

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ο ΛΑΌΣ… Αυτό που με νικάει είναι φόβος.. Αλλά ποιός σε διαλύει εσένα Σκοτεινό σύννεφο της συντέλειας Που παγώνεις το αίμα μου και δεν με αφήνεις ν’ ανασάνω; Πρέπει σιγά σιγά να συλλαβίζω ελευθερίες. Πρέπει να γεύομαι τα δηλητήρια που με ατσαλώνουν. Αποταμίευσα πηχτό δισταγμό, έκανα Την διαδρομή απ’ τον φυλακισμένο στον αυτόχειρα. Αυτό που με νικάει είναι φόβος. Ένα αίνιγμα που δεν λύνεται, μια επιχείρηση ενάντια Στο κουτσουρεμένο λεξιλόγιο της χαράς. Πρέπει σιγά σιγά να συλλαβίζω γαλάζια. Να ζω από την άλλη πλευρά των αποφάσεων. Να δω τους νόμους σκαλοπάτια που γλιστράνε. Να καταλάβω τι σημαίνει πονεμένος λαός..

103

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΑΝΑΖΗΤΉΣΕΙΣ.. Με άλλους θεούς θα είχαν μιλήσει τα φεγγάρια μου, Θα κλείνονταν συμφωνίες πάνω στην κόψη τους, όσοι αθετούσαν Θα τιμωρούνταν από μια νύχτα που το καλοκαίρι ραπίζει, Ένα άστρο θα έβγαινε ψηλά πα’ στα βουνά, Ιούλιος μήναςΤα ζοφερά αγάλματα θα φόβιζαν Κάτω από το φως των προβολέων, Άλλες θρησκείες, Αθανασία παράξενη, Τον πωρόλιθο ψάχνει ο ήλιος Το άλλο πρωί, Η τάξη ανατρέπεται, Ιδρώνει ο προσκυνητής, μία γουλιά νερού είναι η αλήθεια, Ό,τι έχασες το βρήκες, ό,τι βρήκες Το έχασεςΗ Αλήθεια είναι ένα μυστήριο που σου παρέδωσαν οι δέσποτες Της αυγής, όταν χαμήλωσες τα μάτια Και παραδέχτηκες πόσο πονάς..

104

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΠΛΗΓΩΜΈΝΟΣ… Αλλάζουν όλα και μας φαίνονται αδιέξοδαΠοιος έφραξε τις λογικές των παρόδων; Εξέβρασε χάος η κοινωνία, το πολίτευμα Κακοφορμίζει σαν πληγή που δεν επουλώνεται· έλα Να ερμηνεύσουμε μαζί την αισιοδοξία, Αν την δεις να περιφέρετε μες το μυαλό μου, ζωγράφισέ την, μην την αφήσεις να μου φύγειΕίμαι πληγωμένος απ’ τους δικούς μου θεούς.

105

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ΕΞΊΣΩΣΗ ΤΩΝ ΔΑΣΏΝ… Αντέχει η ζωή μου λύπη; Τις σκηνοθεσίες της φωτογραφίας διαβάζω: Ριπές ηλιαχτίδων, όταν το δάσος μιλά, ανταύγειες από φως ανεστραμμένο, κοίλο, ή κυρτό, αυξανόμενο μες την μουντάδα της υγρασίας. Και ο συλλογισμός αυτός των κορμών που ψηλώνουν όπως επιχειρήματα, προσπαθώντας να μακρηγορήσουν- τελειωτικός. Τα φυτά κρύβονται κοντά στις ρίζες, μεγεθύνουν την μεγαλοθυμία τους ακολουθώντας την πεπατημένη· κάτι μονοπάτια συντροφικά ανεβαίνουν προς το άγνωστο- παρότι όλα είναι ευτυχώς εγνωσμένα. Ο κώδικας που ανακαλύπτω εμπεριέχει σιωπή· όλες οι σιωπές είναι ένα ελατήριο συσπειρωμένο, έτοιμο να εκτιναχτεί. και η εξίσωση του δάσους δίνει τον άγνωστο χ που τον αποκαλύπτει ένας δημιουργός αόρατος, από εκείνους που κοιμούνται πλάι στην όχθη του ποταμού και ξυπνούν ξαφνικά σαστίζοντας από την τόση ησυχία που βαφτίζει το τοπίο μελίρρυτα χρώματα.

106

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΛΕΣ ΝΑ ΚΟΥΡΔΊΣΩ ΠΡΈΠΕΙ ΑΛΛΙΏΣ ΤΑ ΒΙΟΛΙΆ ΜΟΥ; Κάποτε θα τελειώσει αυτό που νομίσαμε ότι ήταν το Όραμα· Οι τύχες των ιδεών θα σκουριάσουν, Όποια ενότητα ονειρευτήκαμε θα διασπαστεί, Η κοσμοθεωρία μας θα γίνει εκκρεμές φαινόμενο που Πουθενά δεν μας πάει. Φτώχυνες ποτάμι που σε αγαπούσα Που ακολουθούσα την κοίτη σου, που λαχτάριζα πλάι στα φευγαλέα νερά σου, ξεκουράζοντας Το πνεύμα μου, τις εσώψυχές μου αλήθειες. Τώρα κατεβάζεις θολό νερό, δηλητηριασμένο. Μπερδεύτηκαν στις όχθες σου τα δέντρα με τις καλαμιές, και τονα Έπνιξε το άλλο. Κι ακούω έναν ψίθυρο μιαρό που υποκλέπτει Το καθαρό μάρμαρο της ησυχίας και Κάνει τον κάθε ήχο άτσαλο να φαίνεται, ακόμη Κι αυτόν τον κελαηδισμό του πουλιού. Μες το μυαλό μου είχα αλληλεγγύη Τώρα ζητούν τον κανιβαλισμό οι γύρω μου- προσέχω· Αλλά, Ευρώπη τι θ’ απομείνει από σένα όταν Σκοτεινιάσει η πολιτισμένη μέρα σου και μόνο Ένα ταμείο ύλης απομείνει; Μετρώ και ξαναμετρώ: δεν βγαίνουν Τα κουκιά που έλεγε η γιαγιά μου. Μετρώ και ξαναμετρώ: πρέπει να επέμβω μες την κατσαρόλα αυτής της αριθμητικής που βγάζει 107

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

ένα μαγείρεμα που λίγοι θα γευτούν και χορταίνουνΠρέπει να δω αλλιώς τι θ’ απογίνω παίζοντας με κείνα που ξεπέρασαν εις τους αιώνες τα υλικά. Λες να κουρδίσω πρέπει αλλιώς τα βιολιά μου;

108

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΤΗΣ ΕΙΚΌΝΑΣ Η ΑΝΤΉΧΗΣΗ… Στολίδι της μέρας ανώνυμο δέντρο, κορυφωμένο στον μεταφρασμένο ουρανό, Αντωνυμία εγωιστική, αψυχολόγητη, φερέφωνο μιας φωταγωγημένης μοναξιάς, Στο μεσημέρι στέκονται οι φωλιές των πουλιών επάνω στα κλωνάρια Και τα σπουργίτια ραμφίζουν την άσφαλτο, Μια λειτουργία φωτός πράττει ιερότητες στο άστυ Και δίνει φόντα ανάστασης πάνω σε όλους τους καθημαγμένους θανάτους. Στον δρόμο φεύγουν αυτοκίνητα. Στις αυλές των σχολείων, προαυλίζονται τα κοτσύφια. Η σημαία των επιφωνημάτων τελαλίζει την αθωότητα και την αφέλεια του πλήθους. Ζω πλέκοντας βοστρύχους στον φωτεινό ευκάλυπτο..

109

ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΙΩΝ

110

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΩΝ ΚΑΙ ΔΑΝΕΊΩΝ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΠΑΡΕΛΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΉΘΗΚΕ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2015

ISBN: 978-618-82188-4-0