Στρατής Παρέλης, Συνδιαλλαγές του απείρου by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΈΣ ΤΟΥ ΑΠΕΊΡΟΥ... ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ISBN: 978-618-81901-7-7 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα © ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ & Στρατής Παρέλης, 2015 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ekdoseisdianisma.blogspot.gr ekdoseisdianisma@gmail.com

Στρατής Παρέλης

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΈΣ ΤΟΥ ΑΠΕΊΡΟΥ... ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΠΡΩΙΝΌΣ ΘΕΌΣ… Στο πρωινό φως αναπνέω γαλάζια την σοφία σου ουρανέ· κι η ησυχία δικαιώνει την κατάληξη· μικρά πουλιά μπαινοβγαίνουν μες την έμπνευση, κλαδιά κρησάρουν την απόφαση που το φως εφάπτεται με τα πράγματα και μένα ο θεός μου μιλά ψιθυριστά, όπως να θέλει να παρουσιάσει των θαυμάτων του την ιστορία συμπυκνωμένη σ’ ένα μόνο στρογγυλό χλιδάτο δευτερόλεπτο..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΧΡΩΣΤΉΡΑΣ ΤΗΣ ΜΈΡΑΣ.., Κρέμεται ένα κλαδί με το κίνδυνό του Μέσα στο μεσημέρι· ένας ψίθυρος Μυρωδιάς που χλευάζει την διάφανη Αντίφαση της ζέστας, μηρυκάζει Την ησυχία, την ολοκληρώνει, καθώς Άσπρα και κίτρινα φουσάτα από έντομα συνωμοτούν Ν’ αρπάξουν την ωραία κοιμωμένη της μέρας και να την απάγουν Μες το καστροβασίλειο του δάσους. Είσαι εκεί Που σε άφησα: μια μάγισσα χωρική που ενστερνίζεται Παρδαλές σερπαντίνες μελισσών και της χρυσόμυγας την ίριδα την Χρυσοποίκιλτη που πάλλει Κάτω από τις φιστικιές και μες τον ακαμουφλάριστο ήλιο. Σε λέω, σε σιωπώ. Σε αγιάζω, σε μορφώνομαι. Σε διαβάζω, σε αποστηθίζω. Μελισσάκι τρελό που, παίζοντας, μ’ άγγιξε!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΠΉΡΑ ΜΙΑ ΦΌΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΩ ΜΕΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΔΕΊΣΟΥ ΤΑ ΜΈΡΗ… Στο πρόσωπό σου η ένταση γεμίζει τις υδρίες δάκρυα και φλόγα. Στο παράθυρο που ήσουν και σε θυμάμαι Ενός φθινοπώρου παλεύοντας την ανορθόδοξη ώχρα Υγρασίες ντελικάτες και τις μελαγχολίες μοιράζει. Θυμάμαι και ξεχνώ. Είναι που όλα παίζουνε μέσα μου άμυνα Τα αισθήματα. Πήρα μια φόρα για να βγω μες του παραδείσου τα μέρη: Κήποι που οι ορτανσίες μοιάζουν να προσεύχονται Σ’ έναν παλλαϊκό θεό- ευπείθεια καταγεγραμμένη Πάνω στα φύλλα της ελιάς,- σαν της πατρίδας των γονιών μου οι μύθοι ακόμα δεσπόζουνε Στα βράδια που σε νοσταλγώ και μακριά μου απ’ όλα και είσαι…

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΜΗΝ… Ασυμμόρφωτη ζωγραφική μου… Όταν ο πόνος είναι ένας σκηνοθέτης κακόβουλος που ασχημονεί με σκηνικά πολέμου επί των αθώων. Σε βλέπω ψυχή ψυχούλα που ξεμακραίνεις μέσα στον ορίζοντα γυρεύοντας τους οπαδούς θεούς σου. Κι έχω την άλλη οπτική από εκείνη που επιβάλουν οι πλειοψηφίεςαυτήν που μου αρκεί για να σε καρτερώ με αγκαλιά που θα σε περιμένει εκεί που βελάζουν οι αμνοί των αθώων..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η ΣΚΙΆ… Γυμνάζω μια σκιά που είναι του εαυτού μου η εσωστρέφεια· Την προκαλώ, μεγαλώνει, είναι αδηφάγα και εξοντωτική· Τίποτα δεν την λυγίζει, ο πόνος είναι πάντα ο φίλος της· Κλέβει το κουράγιο μου και με χλευάζει ασύστολα· Επιτίθεμαι στις προθέσεις της αλλά με νικούν οι τολμηρές πράξεις τηςΕίναι μέσα μου άγκυρα- συνειδησιακή, μπαλωμένη σκιά· Είναι εγώ, μ’ όποιον τρόπο, κάπου, κι αν φτάνω..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΤΟ ΝΕΡΌ… Το νερό παρασέρνει μια φωνή διάφανη στο παρόν των δευτερολέπτων. Κινούνται όλα. Οι στιγμές στιγματίζουν την βραχνή πέτρα που ανακόπτει την ορμή της ανάγνωσης. Ο χρόνος είναι ανάγνωση. Στο σκληρό εξώφυλλο της ελπίδας το σκαρίφημα του θανάτου εμμένει σε μια αποκάλυψη θρασεία. Η ροή όμως είναι ιαματική, η ροή είναι λύση αισιόδοξη Και ποντάρουν επάνω της οι αναζωογονητικές φυσαλίδες. Το ντουφέκι της ερημιάς σημαδεύει καλά μες το τοπίο και πληρώνει την σιωπή με αδέκαστο φως..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΤΕΓΝΌ ΦΩΝΉΕΝ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΆΣ.. ζεύουν τους λαούς στο άροτρο της προσφυγιάς· αυτοί που ξέρουν να οικειοποιούνται των καθεστώτων τα οφέλη και να δημιουργούν μίση κερδοφόρα, αυτοί που ξέρουν να κάνουν τις θρησκείες παρότρυνση προς μάχη, αυτοί που αμαυρώνουν τον ουρανό κλέβοντας την αθωότητα του πλήθους- οι λαοί ματώνουν, οι λαοί πλανιόνται ανάμεσα σε αφρισμένες θάλασσες, στοιβαγμένοι σε πλοιάρια που βουλιάζουν παρασέρνοντας τις κουρασμένες σάρκες τους στον τάφο της θαλάσσης. Στον αιώνα μου απεκδύθηκε από την ανθρωπιά του ο άνθρωπος, έγιναν μουντές οι κοινωνίες, στράφηκε ο οδόντας εναντίον του οδόντα, το κλάμα κάλυψε το κλάμα, στις νύχτες το φεγγάρι έκλαψε και λυπήθηκε, και τα λουλούδια μαράθηκαν διαισθανόμενα την αγωνία και το κλάμα των παιδιών..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΤΟΥ ΤΟΠΊΟΥ ΉΧΟΣ ΚΙ ΑΠΌΗΧΟΣ… Κάποτε κλαίει μες την ησυχία της η νύχτα· οι εκκρεμότητες Της θάλασσας ξεβράζονται επάνω στην ακρογιαλιά· φώτα Της παραλίας, νυσταγμένες τζαμαρίες, καφενεία Παρόχθια, παρέες που παίζουν χαρτιά. Τα απογεύματα οι λόφοι σχίζονται σαν καθρέφτης που δεν αντέχει το είδωλο· Η άμμος κρατά τα ίχνη των πελμάτων· Κραταιή είναι η λιακάδα και η σιωπή. Στον φράχτη άφησε η σφήγκα το κεντρί της ξεθυμασμένο· Ο παφλασμός των κυμάτων γκρέμισε την φωνή του πελάγου· Τα αποστήθισα όλα, τα ζωγράφισα· Μία παράγραφος μετανιωμένη έκανε την ζωή μου μηδαμινή..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ο ΧΡΌΝΟΣ.. Σήμερα πάλλονται τα φωνήεντα και όσο περισσότερο τα ψαύω τόσο μου γλιστρούν ανάμεσα στα δάχτυλα και κυλούν προς το πάτωμα υφαρπάζοντας την ασθενική φωνή μου. Τα είχα ταξινομήσει σαν τζιτζίκια στοιχημένα πάνω στον κορμό ενός δέντρουμου τραγουδούσαν, μου έγνεφαν με τις γλυκόπικρες λυρικές τσιρίδες τουςΤώρα αγκυλώνουν και στέκονται χλευαστικά σαν μικρές αναποδογυρισμένες πινέζες που απειλούν αν περπατήσω ξυπόλυτος. Έτσι το ποίημα μου υποδένεται και βαδίζει προσεκτικό ανάμεσα στους αρμούς από τα πλακάκια που γυαλίζουν και με απάγουν από το δωμάτιο κατά τον φθινοπωρινό σκηνοθέτη Χρόνο..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΑΝΑΓΝΏΘΕΙΣ ΚΑΛΟΣΎΝΕΣ ΜΈΣΑ Σ’ ΈΝΑΝ ΆΞΕΣΤΟ ΚΑΙΡΌ... Οι αγωνίες σου συνθέτουν από μόνες τους δηλητήρια και μετά καταλαβαίνεις την σάρκα που γερνά, την νιώθεις καθώς καμιά στιγμή δεν την υπερασπίζεται και ζεις την κουρασμένη της παράδοση, ενώ τα λουλούδια ανθίζουν, κομπάζουν για το μεστό, δυνητικό τους άρωμα και οι μέρες στοιβάζονται όπως πετρώματα που λαμποκοπούν στα όρη και στις πλαγιές του αξόδευτου χρόνου. Τότε είναι γεράματα με ψυχή που δεν λέει να γεράσει τότε είναι να νιώθεις πως είσαι και πάλι μαθητής σε κείνα που δεν χόρτασες να τα σπουδάζειςκαι σ’ αρέσει αυτό, σε κάνει να νιώθεις πολύ σπουδαιότερος που αναγνώθεις Καλοσύνες μέσα σ’ έναν άξεστο καιρό..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΊΣΑΙ ΜΑΚΡΙΝΉ… Έρχομαι πεισμωμένος λοιπόν, να εξαγνίσω Αυτά τα ζοφερά μυαλά που ζουν θλιμμένα Κάτω από τον ήλιο κάθε εποχής. Σβήνω την μοίρα και τα δάκρυα Σβήνω τον μελαγχολικό βρόγχο γύρω απ’ τον αυχένα του θάρρους Ο αέρας φυλά τις επιστολές προς τους ενάρετους Υποβόσκει μια θρησκεία ψυχοπονιάρικη Πίσω απ’ τα λεχθέντα μου Φτάνω να κοιμηθώ κάτω από το κρύο φεγγάρι Σκοτεινιάζει το σύμπαν μου Δακρύζω Είσαι μακρινή σαν άστρο Μπελάς στον ποιητικό κυκεώνα μου..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

Η ΠΕΡΙΣΠΩΜΈΝΗ… Είπα να σκαρώσω μια κλίμακα και σε αυτήν ωραία αναρριχήθηκε Και ο πόνος κι ο λόγος. Μόλις που γύρισα απ’ την δουλειά, πονά το έρμο κορμί μου, ποιός ξέρει από κούραση εργατική; Τω τρόπω που γράφονται τα νέα ποιήματα, όλα πολύχρωμα είναιΚι αν ζω την κατάθλιψη σε μια μοντέρνα της εκδοχή Αισιόδοξο μου βγαίνει το μήνυμα Και σε αυτό εδραιώνω με σιγουριά την πλατφόρμα. Νιότη πού είσαι, που και οι δυνάμεις μου περίσσευαν; Πέρναγα Ακόμα κι από τοίχο- τώρα πονούν Και είναι πιο βαριά τα μέλη Κι από την μυσταγωγική περισπωμένη, που για απλουστεύσεις καταργήθηκε..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΤΟ ΉΘΟΣ ΕΊΝΑΙ ΠΆΝΤΑ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ..

Ούτε ψεγάδι- στίχος σαν μουσική, καλοντυμένος, ανέφελος, κομίζει διθυραμβικές πεμπτουσίες, ανακινεί τα αρχαιότροπα μαρτύριαιεροτελεστία όλα θυμίζουν, μου εξομολογείσαι το πρώτο φιλί, το σκίρτημα, έρωτας στα παιδικάτα χρόνια, αβρός, κινεί τις χορδές σε βάθος, όταν το βάθος ένα ύψος απρόσμενο είναι – και ευτυχώς, το ήθος είναι πάντα ο άνθρωπος..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΣΙΤΊΖΟΜΑΙ ΠΑΡΟΜΟΙΏΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΖΩ… Τα τριαντάφυλλα κι οι βοκαμβύλιες αναχωρούν από τον κήπο, όπως η θάλασσα εκβάλει απ’ τα όνειρα, μες το περίγραμμα της φαντασίας μου. Σιτίζομαι παρομοιώσεις για να ζω. Τόποι λατρείας μου, πίσω απ’ την αυλή, όντας το φεγγαρόφωτο δεν φτάνει να οργανώσω τα αποδέλοιπα της σκέψης μου σωστά. Το’ χω το κορυφαίο αηδόνι μου , το’ χω σε μια στροφή από εκείνες που ούτε τις μετράς ούτε και τις νταντεύεις- μιας και του ποιήματος η ανάταση, λιγάκι πέρα φτάνει από την νύχτα που με θέλει και σε θέλω αφόρητα κι εγώ..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΓΙΑ ΣΈΝΑ, ΕΜΦΎΛΙΟΣ… Θρησκεία ανέμου σε όλα τα χαράματα, Όταν ξημερώνει Τύμπανα καλούν σε εγρήγορση και Των εντόμων οι ταξιαρχίες εμφυλιομάχονται πάνω σε μία φωτιά Άδεια. Ο ήλιος γεμίζει τις υδρίες των πουλιών· Μαζεύεις σαλιγκάρια που δεν σου μιλούν Μόνο εκπέμπουν σε χρόνο αόριστο Ερωτήματα άκαμπτα.. Φυτά παλιννοστούν ως τα χέρια σου· Άκυρος είναι ο χρόνος· Για το υψίπεδο που κατοικείς φτιάχτηκε μέγιστη η γαλήνη· Αφομοιώσου από τα πάντα και μείνει αγνή Όπως μία υδρόφιλη αυταπάτη που τρέμει επάνω στα κλωνιά των δέντρων έως να μπει στην καρδιά σου..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΔΕΣΠΟΤΙΚΉ ΑΓΈΡΩΧΗ ΗΜΑΘΊΑ Στέκεις ανάμεσα στους καιρούς, ντούρο σώμα εξαιρετικής λεβεντιάς· Ο Λουδίας μανίζει, τινάζει την νερένια χαίτη του σαν άλογο εγκαρδιωμένο, σαν η ατίθαση όψη του χοϊκού· και ορίζει σύνορα ασυνόρευτα γινάμενος σαν ένας θεϊκός συλλογισμός που σε όλα εμφυσείται.. Ημαθία ντελίριο των ανέμων, παπαρούνα της κάλμας, λεφούσι της Άνοιξης.. Η Νάουσα μιλά με την φωνή σου- κόρη των Ανθεστηρίων, της Περσεφόνης αδελφή.. Το Βέρμιο σχηματίζει την τρυφερή επιδερμίδα σου- μαινάδα που χορεύεις επάνω στην ίσαλο γραμμή της γραφής κι έξω από κάθε έμπνευσης θάλασσα. Η Αλεξάνδρεια μου γνέφει, η Βεργίνα, η Μελίκη· και από τα Λευκάδια ακούω που ψιθυρίζει ο φιλόσοφος στου νεαρού το αυτί 22

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

κάτι που ρίζα έγινε να πιάσει τόπο σε κείνον που ορμητικότερος ίσως δεν γίνεται αλλά κρατεί και την σοφία μέσα του του διδασκάλουΩ πρόγονε ωραίε Αλέξανδρε! Ερατεινή Ημαθία.. Η Μίεζα ντεραπαρισμένη μες το τοπίο αφήνει τα λίθινα ίχνη της με ένα στίγμα που λαλεί αριστοτέλειο μυστήριο.. Κι ο Τάφος της Κρίσεως όταν ο ήλιος ανεβαίνει αγγίζει τις εΰπλόκαμες νύμφες- άι χαρά μου! Πού πήγε ο ψυχοπομπός; Κοιτώ το τοπίο που πλέει μες το αίσθημα.. Σε αφουγκράζομαι Ελλάδαπαντού σ’ αφουγκράζομαι!

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΛΟΥΛΟΎΔΙ ΠΟΥ ΦΈΓΓΕΙ ΣΕ ΧΡΌΝΟ ΑΌΡΙΣΤΟ… Πού αλήθεια ο κήπος; Λουλούδι που εκστασιάζεται μες το σκοτάδι και αφήνει πίσω την λερωμένη δειλία του· Λουλούδι που είναι μια φρέσκια εικόνα της ζωής· Σ’ αυτές τις εισηγήσεις είσαι και είμαι Ο νομοθέτης εσύ και ο εντολοδόχος εγώΔημόσια σε θέλω· Είσαι η σκηνοθεσία του ήλεκτρου όταν μου διεγείρει πιο φανατικά τα κύτταρα· Είσαι η γνώμη μου όταν με παρρησία περισσή παντού θα την ανακοινώσω…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΧΩΡΊΣ ΜΠΑΧΆΡΙΑ… ΚΑΙ ΤΙ ΧΑΜΠΆΡΙΑ… Δεν στολίζω τίποτα, όλα έχουν αγκάθια, ο ήλιος τα γδέρνει από την έξω πλευρά, η άλλη αποστομώνεται από το αίμα της που ντύνει ερυθρά την συστολή της σαν ντροπαλό ακραίο αρμυρίκι στο έλεος της θυμωμένης θάλασσας. Και το απόγευμα που γαντζώθηκε πάνω στα βράχια κάνοντας κι άλλο το μυστήριο μυστήριο… Ήθελα μια τάξη που ποτέ της δεν ίσχυσε. Ίσως γι αυτό να ήμουνα ονειροπόλος. Ήθελα μια ιδέα πιπεράτη, σαν μπαχαρικό που σου στέλνει μια γευστική ελπίδα. Έγραψα ζωηρότητες πάνω σε μια σελίδα που ακούμπησε το πάθος που σαν όστρακο έσφιξε κι έκλεισε. Ο δυόσμος σε είπε, ο βασιλικός, το θαλερό τριαντάφυλλο, η εκμυστήρευση της νύχτας, Επιπρόσθετα σε μια αναπόληση που ρέπει κατά την Κυριακή που χλευάζει την αναντίρρητη αιωνιότητα..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

Η ΆΛΛΗ ΔΙΆΣΤΑΣΗ… Άλλη εποχή πατάει πάνω στα πλήκτρα κι άλλη διάσταση πραγματώνεται. Μπορεί κι ο καιρός Μάιος με απόφαση καλοκαιριού μπορεί και η φυσαλίδα που έσπασε βαθιά μες τον αέρα και χρωμάτισε το σύμπαν με υποψία. Τα γλαφυρά τριαντάφυλλα σκύψανε μες την ερημιά τουτοπίου και, μες τον κήπο της καρδιάς σου, ύστερα, τοποθετήθηκαν. Κάτι γιρλάντες μνήμης απέδωσαν το πάθος στον εορταστικό Έρωτα των πραγμάτων. Νύξεις για όλα και όμως τίποτα τετελεσμένο. Η ποίηση, φερέφωνο αθανασίας, πίσω από κάθε λέξη που, από μια φαρέτρα βάλει κατευθείαν, στον στόχο της πικρής μας ζωής..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η ΔΙΆΘΕΣΉ ΜΟΥ… Όταν δεν μιλώ η διάθεσή μου παίζει με την σιωπή όπως η γάτα με την φουντωτή ουρά της. Σκοτείνιασε· έχω ελευθερία για μια τόλμη τιποτένια· Δεν μου χρειάζονται οι συμβιβασμοί· θα βρεθώ Στην πλευρά που δεν θέλω· αυτόκλητος μάρτυρας μιας αστείας χαράς. Και οι συσσωρεύσεις των νεφών απόψε πάνω απ’ το κεφάλι μου, μελαγχολία θα φέρουν, καθώς Η εβδομάδα ανοίγεται σαν μια κονσέρβα ξεχασμένη Στο ράφι ενός παντοπωλείου που την έδωσε άσκεφτα Σ’ έναν πελάτη ο μπακαλόγατος..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΑΣΤΕΊΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΏΝ… Αυτό που επιστρέφει είναι εκείνο που μήποτες χάνεται Αγαπημένη μου. Μεσημέρια έχει ο Απρίλιος και δονήσεις μεγάλες και ευθείες Κι ας πνέει τα λοίσθια. Νταούλια των ανέμων, μπολιάσματα που τα τολμήσαμε Κι ας ήταν κοροϊδευτικός ο άτσαλος καιρός. Τι να φορέσεις σήμερα που ήλιος φαίνεται και κρύβεται; Ας βάλω μία ψυχή κοντομάνικη. Άλλαξε λέει ο Μανωλιός και έβαλε αλλιώς τα ρούχα του- όπως η Ελλάδα. Κάνει το σκέρτσο της πολιτικά ή δίνει άλλοθι σε κείνους που θα ήθελαν να στραγγαλίσουν; Αστεία μπαλώθηκαν οι μνήμες μου. Κι οι σκέψεις επίσης. Κακόγουστο αστείο των καιρών..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΑΘΏΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΌΣ ΕΝΌΣ ΠΟΥ ΆΚΑΙΡΑ ΜΆΛΛΟΝ ΜΟΝΆΖΕΙ.. Ποιός επιβεβαιώνει το Αθώο- ποιός Ταξινομεί τα αγαθά κι όλο του λείπονται οι καλοσύνες; Μες τον ντορβά της Ιστορίας το χέρι ψάχνει κι είναι μπόλικος ο πόνος· μπόλικα των κριμάτων τα αίματα· αυτός που άκουσε ένα βράδυ κανόνια και είδε Τ’ αεροπλάνα να πετούνε πάνω απ’ το κεφάλι του Στέλνοντας καταπάνω του τις βόμβες, αυτός Ξέρει από φόβο και τρόμο. Και οι μανάδες Που είδαν τα παιδιά τους κουρνιασμένα Πίσω απ’ τον γκρεμισμένο τοίχο, μόλις Δυο μέτρα μακριά απ’ τον προηγούμενο θάνατο, αυτές Ξέρουν να πουν τι είναι απόγνωση.. Δεν θα εξακριβώσουμε με σιγουριά ανθρώπου τίποτα. Η γη τρομάζει και η αθωότητα εκβάλλει τα μεσάνυχτα από το δέλτα του ουρανού Στον αδιάφορο ψυχρό γαλαξία. Τα πυροβόλα δεν θα γράψουνε ποτέ μουσική. Οι κάννες τους εξέχουν μες το αύριο σαν μία απειλητική μορφή φιδιού που δάκνει το κορμάκι του έρωτα. Τι βρήκα Και τι δεν βρήκα ψάχνοντας μέσα στα χρόνια που Σκούριασε το κατόπιν μες τα χέρια μου, εγκλωβισμένο Στο νυν μιας θύελλας που έντυσε τις μέρες τούτες μ’ απονιά και υγρασία; Μυστήριο των μυστηρίων που σεμνά η Ποίηση έτσι ορίζει- και που την υπηρετώ Σαν παπαδάκι που βαστά στα τότε νιάτα του τα ιερά εξαπτέρυγα..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΣΕ ΕΊΧΑ ΚΑΙ ΜΕ ΕΊΧΕΣ… Λήθη στον κενό χρόνο που τρυπά το καύκαλο να μείνει μόνο η σκέψη του αθάνατη· Κι ο νους που συνηγόρησε με τον φόβο να καταπλακωθούνε όλα από τις βδομάδες που περάσαν βασανιστικά Καιόμενη βάτος. Σε είχα και με είχες. Εκεί που το ήθος της εποχής δεν ήταν ποτέ το καλύτερο κι εγώ Κρατούσα αποστάσεις από του όχλου τις αγάπες. Σε είχα και με είχες όμως: Με νου με καρδιά με τις αισθήσεις μουΈτσι, σαν που θα έμπαινε ο Μάιος και τα στριφτά κοτσίδια σου γυαλίζανε μελαχρινά κάτω απ’ τον ήλιοΣτρέφοντας τα ηλιοτρόπια και την τρελή πεταλουδίτσα μου αλλού.

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Ο ΠΟΙΗΤΉΣ… Τώρα που αποκτήσαμε βάρος, η ψυχή μας δεν έχει πια το γνωστό εμβαδόν της. Είναι μια πλατφόρμα χαράς που εδράζεται πάνω σε λυπημένα θεμέλια. Όσα ομιλώ είναι ορμέμφυτά που να τα ξεδιαλύνω δεν μπόρεσα. Λουλουδίζω- νομίζω τολμηρά λουλουδίζω. Αντέγραψα του αιθέρα τα ύψη. Δεν θα με συγχωρέσει ο θεός. Τόξεψα μες την ερημιά και ξέρω: Αν είναι να μονάσεις ποιητής, πολλά ζητά η ψυχή σου και αυτόκλητα καίγεται..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΦΕΓΓΆΡΙ ΣΤΗΝ ΓΕΙΤΟΝΙΆ ΣΟΥ.. Κανέναν δεν άφησε να κοιμηθεί το φεγγάρι. Οργάνωσε την συναυλία του κάτω από την μύτη της νύχτας Και μέθυσε από τα ανθισμένα γιασεμιά. Μ’ ένα μπλουζάκι μακό, με ένα χτένισμα ατημέλητο.. Πήρε την ανηφόρα τ’ ουρανού και ήρθε στην μακρινή γειτονιά σου Να τραγουδήσει μπρος στα σκαλοπάτια σου. Φφςςς ο άνεμος φφςςς η νότα που έπεφτε Από το κάθε σκαλοπάτι μέσα στην αιωνιότητα: Ο έρωτας όπως σιρόπι έδεσε Πάνω στα μάρμαρα που τα μεσάνυχτα μοιάζανε σαν μπαμπάκι καθαρό. Εκείνο το πρωί σε βρήκαν να χαμογελάς αναίτιαΚι όσοι δεν ήξεραν, το πίστεψαν πως ήτανε -και ας μην ήτανε- έτσι..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΝΕΡΆΙΔΕΣ ΟΙ ΤΏΡΑ… Βούλιαξα ανάμεσα στα φυτά που έστελναν το σάλιο τους ως πάνω, στην ατμόσφαιρα του κήπου. Η νύχτα με βρήκε να θυμάμαι των ματιών σου την λύπη. Αγγίζω την φρόνηση των νυσταγμένων πουλιών. Στο στήθος μου σκηνοθετεί μια λαχτάρα. Ποιώ αναίτια και σε καλό μου βγαίνει. Με συνδράμει με την συμπάθειά του ο θεός. Συναντώ τις ιέρειες του ανάμεσα στους πεσμένους κίονες. Ο ήλιος βουίζει. Η μέρα έρχεται. Μυσταγωγία πριν ο κόσμος πιεί τα δηλητήρια της φιλαυτίας του. Ένας ύμνος σαν καπνός ανεβαίνει Προς του κοιμητηρίου τον ουρανό: Εκεί όπου ξαγρύπνησαν οι φοβερές τσιγγάνες της γραφής..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΑΛΛΑΓΉ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΊΑ ΤΩΝ ΧΡΌΝΩΝ.. Αμνησίκακο απόγευμα· οι τροχιές των αστεριών μαγνητίζουν τον γαλαξία με θαλερό ηλιοβασίλεμα. Εγώ σκλήρυνα καταπώς μου τα είπε ο φίλος.. Απέκτησα καβούκι που δεν είχα· παλιά Ήμουν πιο τρυφερός και ντελικάτος· τώρα Προσβλέπω σε αντωνυμίες εγωιστικές. Αλλά έτσι δεν είναι ο άνθρωπος; Κινεί Για την ζωή με μια ψυχή αβρή και στην πορεία Ζεύεται σε υνί που οργώνει την καθημερνότητα πολύ σκληρά Ώσπου να γίνει ο ίδιος που δεν ήτανε αυτός που και το γέλιο του έχασε: κυνηγημένος λαγός.. Και να σταθείς στα όμορφα λιβάδια θα σε ντουφεκίσει ο Χρόνοςθηρευτής..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΠΟΧΉ… Συμβαίνει παράξενη Άνοιξη, αμετάφραστη σ’ όλα για όλα. Συμβαίνει του κυνός το αλύχτισμα όταν βραδιάζει και οι σκιές φλερτάρουν με τον φόβο.. Μπετόν σαν τοίχος που την μοναξιά μας προφυλάσσει. Μπετόν ποτισμένο με το ντελίριο της κατάθλιψης μπετόν. Αυτοκίνητα που κορνάρουν εκνευρισμένη υπόθεση. Άνθρωποι αγενείς χωρίς να φτάνουνε όταν πεθαίνουνε και κάπου. Άνθρωποι που το λες ότι θα ζήσουνε αναίτιαΆνθρωποι μες την φορμόλη της αδιαφορίας τους εκτεθειμένοι. Ψώνια και των βιτρινών τα δολώματαΚατανάλωσε για να δηλώσεις ότι αλήθεια υπάρχεις.. Φορέματα, φούτερ, παπούτσια αθλητικά, μακό μπλουζάκια: Μιλούν όλα την μόδα της φευγάτης εποχής. Οι πόλεις μάχονται κι εμφύλια σπαράσσουνε η μια την άλλη. Οι πόλεις μένουνε στο έλεος φιλόδοξων δημάρχων. Μπούχτισα από απανθρωπιά τριγύρω μου και παρακμή. Μπούχτισα από κείνους που για ένα γρόσι κάποτε θα σκότωναν. Κι εγώ που σ’ αγαπώ μένω με τις ρομαντικές απόψεις μου Να βάζω στην βελόνα μια χοντρή κλωστή Και να πασχίζω να μπαλώσω έναν ιδεαλισμό που έχει ξεφτίσει..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΣΤΟΝ ΑΓΡΌ ΜΕ ΤΑ ΧΑΜΟΜΉΛΙΑ… Ο ήλιος βοήθησε την σκέψη μου να χαθεί. Ανώνυμες πνοές γαυγίσανε μέσα στο μεσημέρι. Κάπου εκεί αφαιρέθηκα: από το τοπίο, από την ύπαρξη, από τον ρου του πλανήτη. Το αίμα μου στριφογύριζε δυνατά. Στον ύπνο μου ακόμη λαχάνιασμα. Κάτι φιλίες παλιές που τις καρφίτσωσα σαν φυλαχτό στον κόρφο μου και όπως το λέγε η γιαγιά μου ήταν: «Κάλιο να ‘χεις πέντε φίλους από να ‘χεις δέκα γρόσια» γιατί με το χρήμα πού πάς αλλού από στην δική σου απώλεια; Έσφιξα την γροθιά μου. Το τοπίο ξανάνιωσε. Μια μέλισσα είδα που επετάριζε στα χαμηλά. Ήταν η ψυχή σου που επιθυμούσε να μου μιλήσει; Ένα μπαμπακοσύννεφο στο βάθος έδινε τον οιωνό της Άνοιξης..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΏΡΕΣ ΣΚΟΤΕΙΝΈΣ… Στον παρανομαστή της αυταπάτης Ηχούν σαν παρατσούκλια ξοφλημένης ειρωνείας Τα λόγια μας. Και η ανηφόρα γυαλίζει Κάτω από το φεγγαρίσιο φως. Της κουκουβάγιας η φωνή, άκαιρος θάνατος. Κι όταν διαψευσθώ -δεν είμαι· αληθινά δεν είμαι.. Μπορεί και ποτέ να μην ήμουν δηλαδήμπορεί να είμαι εμβόλιμος σε μια ύπαρξη που δεν είναι δικιά μου. Ψάξε να την πετύχεις την ορθόδοξη αυτογνωσία.. Οσμίζομαι μελαγχολίες άγονες Και ρητά ρήματα, ανεκδιήγητα Οσμίζομαι θλίψη των ημερών Και ντουμάνι θολούρα θανάτου. Βυθίζομαι σ’ ένα σκοτάδι αειθαλές Που βάλει εναντίον μου Σε μιας στιγμής την ανέλπιδη ώρα..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

Ο ΘΆΝΑΤΟΣ ΣΕΓΚΟΝΤΆΡΕΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΉ ΜΟΥΣΙΚΉ.. Οπαδός του θανάτου είναι η θάλασσα. Μεσόγειο φέρετρο σαν στόμα ανοιγμένο Τάφε φριχτέ της ανθρώπινης παρακμής. Και τα «πολιτισμένα» κράτη κοιτάζουν απαθή Νίπτοντας αδιάφορα τας χείρας τους Πιλάτοι ελεεινοί μιας μολυσμένης Ευρώπης. Α πολιτεύματα που ζέχνουν κάτω από την λογική των ταμείων Α καθεστώτα χρωματιστά μιαρά Α ηγέτες με την ζωή κολασμένη Δούλος ακόμη ο άνθρωπος Δούλος όπως την εποχή των σπηλαίων Άντε βρε σιχαμένε κόσμε που σε σένα εγώ ήλπιζα… Πατώνουν καραβιές καραβιές οι λαθραίοι Όμως η ζωή ποτέ δεν υπήρξε λαθραία Η ζωή έπρεπε να ήταν το μέγιστο δώρο Που ανήκει στον κάθε έναν λαό.. Τώρα κραυγές νεκρών ανατέλλουν απ’ τον βυθό Είναι αυτή η διεστραμμένη ανατέλλουσα νεκρίλα Είναι αυτό που ντρόπιασε το κάθε τι που θα μπορούσε μέσα μας να λάμπει.. Προσφυγιά δεμένη στο άρμα του πόνου Στην θρησκεία των κριμάτων ο πόνος αφήνει αιμάτινη κρύα κηλίδα Ποιος είναι ο θύτης και ποιος ο συνένοχος; Ο θάνατος σεγκοντάρει την καπιταλιστική μουσική.. 38

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΚΆΤΗ… Ποιά βασιλεία μου μαρτυράς απόψε Εκάτη, σκοτεινή θεά, στο τρίστρατο κι ακόμα Να ξημερώσει; Οι κουκουβάγιες Ανεβήκανε στα κεραμίδια Κι οι γρύλοι ακούγονται που ροκανίζουν το στερέωμα· έλα Τρίμορφη και ανεξερεύνητη μ’ έναν χιτώνα Που ανεμίζει στο φεγγαρόφωτο, έλα Και φέρε ευτυχία στον οίκο- η Περσεφόνη Ψιθυρίζει στ’ αυτί της μητέρας της· Ο άνεμος τρυγά την σκέψη μου· Ένα φεγγάρι σε ξέρει και δεν σε προδίδει· έλα Από τους δρόμους τ’ ουρανού και κράτα Μακριά το κακό- να φανερωθούν Μπροστά μου οι χάρες σουΛάμψε πάνω στην ώχρα Του σπιτιού που ναυάγησε, ο Απρίλης σκληραίνει Και της λεμονιάς η κραυγή είναι μια όξινη οδύνη που γεννά τις λυπημένες μου πραγματικότητες..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

Η ΆΝΟΙΞΗ ΕΊΝΑΙ Η ΆΝΟΙΞΗ. Υπόνοιες αφήνει το ημερινό φεγγάρι για τον αόρατο κόσμο μας. Υπόνοιες η μέλισσα μες το λουλούδι που ασφυκτιά για ομιλίες. Η άρκτος πολιορκεί τον ουρανό. Τα τριαντάφυλλα γέρνουν επάνω στα κλαδιά τους πεισμωμένα. Η Αττική αγρυπνά ακούγοντας τραγικές υποσχέσεις. Ο τραγωδός για πάντα αναπαύτηκε Κάτω από την χλόη και τις παπαρούνες. Η Άνοιξη συνωμοτεί με το περιβάλλον. Η Άνοιξη είναι η Άνοιξη. Εσύ λείπεις απ’ όλες τις εντυπώσεις. Ίσως γι αυτό πιο πολύ σ’ αγαπώ..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΜΕΛΑΧΡΙΝΌ ΚΟΡΊΤΣΙ.. Στο ακόνι αναγνωρίζεται της κόψης η αστραπή. Και στο πλακάκι πάνω η χλωρίνη που μυρίζει και γυαλοκοπά τονίζοντας Καθαριότητες στον υπερθετικό. Θα μιμηθώ την οσμή απόνα λουλουδάκι που αναγνώθει το ποίημα του Και θα εκμυστηρευτώ και την αγάπη μου μέρα που είναι γέμισε λατρείες το Σαββάτο. Μελαχρινό κορίτσι που μονάχα με τον νου σε προσεγγίζω· Α αγάπη μου, κρυφή μου προσέγγιση! Καθαρογράφω τα μουντζουρωμένα μου όνειρα κι ο έρωτας με υποβάλλει σε μυστικό καθαρμό..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

Η ΦΙΛΊΑ… Ραγισμένα επιχειρήματα όταν η φιλία αποτραβιέται σε μία γωνιά και κλαίει. Στο αίμα είναι πάντα ο καημός, στο να σέβεσαι διακαή πόθο των έσω σου. Μυστικές συλλαβές αναζητώ- σαν να μου μέλει αύριο να πεθάνω. Φτώχυνα στην ζωή και πλούτυνα στο όνειρο- κοίτα! Ακριβός είμαι, το ξέρω- περηφανεύομαι Για τις παρέες και για των αισθημάτων μου την φωτιά. Άσε με θλίψη να σε κεραυνοβολώ κάτω απ’ το μαξιλάρι μου- μου ανήκει ένας ήσυχος ύπνος..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΉ ΨΥΧΉ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΏΝ… Είναι οι επίγειες παραστάσεις της μελαγχολίας που ξεπερνούν την ψυχολογία και είναι κάτι άλλο πια από μια οδύνη που τρεμοσβήνει κάτω από την εξουσία του ΧρόνουΕίναι ο εαυτός, χάνοντας την τερπνή του συνείδηση, Άδειος από οποιαδήποτε έννοια, ο εαυτός Που διογκώνει την μολυσματική του κατάθλιψη Και είναι ο μεγάλος απών από όλες τις πράξειςΗ σκέψη λιώνει το μέταλλο της φαντασίας και το χρησιμοποιεί για ν’ ανέβει λίγο ψηλότερα, πιο κοντά στον θεό, πιο κοντά σε ένα όρος συμβολικό όπου η επιθυμία γίνεται θρησκευτικό μανουάλι για να καούνε κεριά κοντά στα λατρευτικά αισθήματα που μαρτυρούν μέγα θεό και προσδοκώμενο έλεοςΕίναι η Ποίηση, το παράξενο δώρο που φέρει σε έκσταση τους παραμυθευτές που αναζητούν το τάχαμου καταφύγιο για μια ψυχή που είναι όλων κι είναι η δική τους..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΠΡΩΙΝΉ ΕΥΔΊΑ… Στο φως της μέρας ήχοι πουλιών δένουν με κόμπο την ιλαρότητα. Η μουσική ενοικεί το περιβόλι και η πόλη, σε κάθε γωνιά, Φέρει μια λάμψη αποφασισμένη. Στεγνό σύμφωνο και μουσκεμένο φωνήεν· η ανοξείδωτη Αχτίδα του ήλιου φιλοξενεί την παθιασμένη άνοιξη. Καθώς Έφυγε το χειμωνιάτικο σύννεφο κι ένας πασάς Ήλιος συγκρατεί τα πάντα σε τάξη. Τα λόγια συγκρατούν την άδεια απόφαση μες το λαγήνι Και χύνονται σαν δροσερό νερό στον καθρέφτη ενός παρελθόντος Που πικρίζει σαν δηλητήριο δυνατό..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΤΩΝ ΕΡΏΤΩΝ ΤΟ ΤΑΊΡΙ ΜΟΥ.. Βάφουν λόγια το μετάξι και εγώ σε σκέφτομαι Έφυγες για άλλες μέρες κι η καρδιά μου έλιωσε Πού θα πας και δεν σε νοιάζει που πονώ αφόρητα; Ασ’ τα πείσματα και γύρνα να ‘σαι η μαντόνα μου Ήλιος ήρθε να μιλήσει τα ωραία λόγια του Άφησα τα πάντα πέρα και με φως σε σκέφτομαι Αν θα γράψεις όσα ξέρω θα τα ζω στην σκέψη μου Είσαι άλλης σημασίας και μ’ αυτό με κέρδισες Κοριτσάκι ταξιδάκι όνειρο ανεκπλήρωτο Σε ζητώ πίσω από κείνα που ποτές δεν λέγονται Άγγελε που φτάνεις όταν η ζωή μου θλίβεται Γράφω τώρα να ξορκίσω τις αβέβαιες ώρες μου Ποιήματα σε ζωγραφίσαν ποιήματα σε θέλησαν Και θα γείρω στο πλευρό σου ήσυχα να κοιμηθώ..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΕΔΏ… Εδώ ήταν το ψέμα μας κι η αλήθεια εδώ. Αλλά αυτό που πέταξε προς τον ορίζοντα δεν ήταν η ποίησηΑυτό ήταν ένα σμάρι πουλιά που έκλεψαν το φως των υφασμάτων και ανέβηκαν ψηλά στα ουράνια. Τιτίβισαν ευτυχισμένα παίζοντας κάτω από τις συννεφένιες σερπαντίνες, αφήνοντας τον χρόνο να κυλά και να τα δικαιώνει. Ένα μυητικό αεράκι έντυνε το μεσημέρι με σιωπή· Την ώρα αυτή που ήσουνα η μακρινή μου προσήλωση· Μετατοπίζοντας την μέρα προς το αιώνιό της θυσιαστήριο..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΉΛΙΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΓΕΎΜΑΤΟΣ.. Εγγύς είναι ο θάνατος, ο θάνατος είναι σχήματα Ακαθόριστα, κανείς δεν τα προσεγγίζει, δεν υπάρχει ξεκάθαρο ίχνος Κι επάνω στην επιδερμίδα μια μελαγχολική βελόνα κεντά Μα αίμα δεν βγαίνει. Ο θάνατος είναι ένα ρέμα που μέσα του κατρακυλούν Οι ονειροπολήσεις. Ξέρω ν’ ακούω πια- μεγάλωσα. Στυλώνω τ’ αυτί κάτω απ’ τα δέντρα και ακούω την φωνή σου θεέ όταν Συνομιλείς με τα πουλιά, αφουγκράζομαι Την φλυαρία των χρωμάτων, ξεχωρίζω Την γλαφυρή σημασία τους· ή πάλι Ακούω αυτόν τον ιαματικό ήλιο του απογεύματος που συντελεί στην αιωνιότητα, που νομοθετεί Να μείνει η τάξη ως έχει, η τάξη των χρηστών και των οπού δεν ζουν χωρίς την περιώνυμή τους αθωότητα..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΔΙΑΛΈΓΩ ΤΗΝ ΠΟΊΗΣΗ! Νυχτωμένη συμπρωτεύουσα. Κάνει κρύο. Μοναστηρίου που σφύζει. Κρατώ τις μνήμες απ’ τα χαλινάρια σαν να θέλω να μην πάνε πουθενά. Ταίριαξα τόσα ξύλα που η ζωή μου αποψιλώθηκε. Διαλέγω ένα μελάνι που η ειλικρίνειά του ξεπερνά την καθημερινότητα και με ξεκουράζει από τα δηλητήρια που μέσα τους ζω. Διαλέγω την ποίηση! Την ώρα που η κοινωνία μπουμπουνίζει σαν μια γκαστρωμένη θύελλα που θα μας φέρει αλλόκοτες εκπλήξεις..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΩΘΙΝΌ… Από τι Μεσαίωνα έρχεται και σε τι Μεσαίωνα πάει- άσε με εγώ να το ξέρω- ο άνθρωπος.. Παπαρούνες δρασκελούν την γλαφυρή στιγμή των μαρμάρων· Των μαρμάρων που άντεξαν αιώνες και ακόμη ένας ψίθυρος μένει Ν’ αντιλαλεί μες την ηλιόλουστη κοιλάδα. Σφυρίζουνε δυο φίδια που απομακρύνονται· Η ζωή κυλάει· το φως ροκανίζει τις προεξοχές της ανάμνησης· Η μέρα σπουδάζει την γαλήνη πάνω σε έναν στίχο. Το ένστιχτο όμως βρίσκει, σαν πάντα, τον δρόμο του Και κορυφώνεται μαβί μες τον κροκάτο αέρα· Το ένστιχτο που βάρυνε από του απραγματοποίητου την προσμονή. Και η γιορτή που μέσα της σταματήσαμε Σαν για ν’ ακούσουμε τις μουσικές, σαν Για να γευτούμε λυρικά κρασιά που έσμιγαν στον ουρανίσκο Κάτω από μια φωτιά, λιγάκι πριν να ‘ρθει το Πάσχα, η γιορτή Μας έδωσε τις εικόνες αλλιώτικεςΣτον τρόπο που μια θύελλα θέλει Και που κανονιοβολεί ο ήλιος το απέραντο πέλαγος..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

Η ΠΌΛΗ… Χορεύει η πόλη σαν μια φιγούρα που κινείται σωστά Κάτω από την μουσική επαγγελία. Τα νέφη γεμίζουν μπαρούτι τα φυσίγγια της Ο αέρας τρυπά τα αυτιά της κι ακούει Άλλες φωνές κι άλλες αγάπες. Του έρωτα το μυστικό αφήνει μια ψευδαίσθηση να πλανηθεί Ως το καταραμένο σιωπηρό της ναυάγιο, στο σημείο Που την αγγίζει τελεσίδικα η φθορά. Νιώθω την σιωπή να σαλεύει αργά όπως των ερπετών το κορμί Και να καταπλακώνει την άμορφη θάλασσα που φυσά Μια θύελλα ζεστή στα πνευμόνια του κόσμου. Ξημέρωσε. Η Κυριακή ντύνει με αισιοδοξία το παρόν των αισθημάτων μας Και τα μπολιάζει με μια δύναμη που θ’ αγαπήσετε, όπως εμείς, κι εσείς..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΟΜΟΛΟΓΊΑ… Αγαπώ Αγαπώ Αγαπώ Αγαπώ

κάθε ρυτίδα που στέκεται στο πρόσωπό σου αυτήν την τσαλακωμένη λειότητα της επιδερμίδας αυτό που εγώ ξέρω κι οι άλλοι δεν ξέρουν αυτό που με τα χρόνια έγινε αυτό που σε εσένα αγαπώ..

Στον χρόνο που λουφάζει κάτω από τους λεπτοδείκτες Και νομοθετεί σημάδια της φθοράς καταραμένα, Εγώ σε αγαπώ όπως η μέρα σε παραδίνει στην νύχτα Κι αφήνεις το άρωμά σου να πλανιέται κάτω από την σχέση μίας στοργής που φύεται μες την καρδούλα μας των εραστών.. Αγαπώ να σε παραδίδω γυμνή και απέριττη στο έλεος του λεξιλογίου Αγαπώ να σε ανακαλύπτω στο ποίημα Αγαπώ να είσαι εκείνο που τελικά είναι το ίδιο μου εγώ Και θάλλει μέσα στην μυσταγωγία που η μουσική φέρνει κοντά μας..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΣΟΝΈΤΟ ΆΛΛΗΣ ΕΚΔΟΧΉΣ.. Αττική φλογισμένη από της σελήνης την λάβα Κραταιό σύνορο ένθεν και ένθεν της παρακμής, Στον ουρανό σου οι αστερισμοί αστεΐζονται δυνητικά Βάζοντας την νύχτα να παίξει στα ζάρια τα ιμάτια του αθώου Πρίγκιπα που τον είπε το φως πάνω σ’ ένα μπαλκόνι του Ιλίου· Θόρυβος, αυτοκίνητα που περνούν, σημαίες Από μία παρέλαση που συγχωνεύτηκε με το αόρατο πλήθος Μιας οικουμενικής κατάληξης. Πάνε τώρα Τα λιγοστά μεγάφωνα να με ξυπνήσουν μέσα σ’ ένα κόσμο που φοβάται Λόγια για λόγια κι άλλα λόγια που αφήνουν μια οσμή Από το Τίποτα που εμεγαλύνθη ως δια παντός· στον τόπο Που οι δημοκρατίες άλλοτε και λαύρα λειτουργούσαν και που τιμωρείτω Εκείνος που επιβουλεύονταν τα καθαρά τους χέρια Σαν τίνι τρόπω να προστάτευε το φως το ολοκάθαρο σκοτάδι..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΏ… Στον αιθέρα ενσαρκώνονται λόγια πορφυρά· ένα κενό από λεξιλόγια που τρέμουν μαγνητίζει την ροή των φθόγγων που απαιτούν το συμφέρον τους σε μια γλώσσα που μπαλώνει την σιωπή έως την άκρη της· παλαιόθεν τ’ ακούσματα που αγαπώ με συγκλόνισαν· τι επαναστάσεις θέλω που η Ελλάδα πρωταγωνιστεί; Και κάπου που δεν το βάζει κι ο νους μου ταξιδεύω πλάνητας σε ωκεανούς που προτρέπουνε περιπλανήσεις· δώσμου έρωτα Θεέ μου δώσμου καιρό να υφάνω την προσευχή που θέλησαγια έναν αντίλαλο θρησκείας ειδωλολατρώ..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΈΞΩ ΑΠΌ ΤΟ ΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΌ ΚΑΤΕΣΤΗΜΈΝΟ… Αυτός που δοκιμάζει τον πηλό ξέρει την άλλη όψη του νομίσματος, την ευθυδικία απέναντι σ’ αυτά που είναι κάποτε να μας αποδοθούν.. Και στο τραπέζι επάνω ρίχνει τα επιχειρήματα φρέσκα, σαν τα νεόκοπα λαγήνια, μες την ώρα ενός μεσημεριού που σφύζει από πάθος κι αιωνιότητα. Ακούει τον σφυγμό των πραγμάτων όταν τα πράγματα απιστούν και στον εαυτό τους· ξέρω πόσο πονάς άνθρωπε, το καταλαβαίνω και ψάχνω το στίγμα σου, στην κόψη πάνω του πλανήτη, να σηκώσω βάρος από το βάρος σου, να σε κάνω να νιώσεις μια συντροφιά που, ανθρωπινά, σου ανήκει.. Σταμάτησα ανάμεσα στις λεμονιές· ο αέρας με έτσουζε στο πρόσωπο· ο ήλιος ήταν γλυκός για τα βλέφαρά μου· κι εκεί έγραψα μέσα μου- χωρίς σελίδες, χωρίς γραφή- μια μυστική συνομωσία εγώ ο ίδιος μ’ εμένα- να μείνω αυθαίρετα θαρραλέος κι ειλικρινής έξω από συμβιβασμούς που δεν θέλω..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΑΠΌΠΕΙΡΑ ΝΊΚΗΣ… Προχωρούν όλα αργά καθώς τα καταλαβαίνω να ασφυκτιούν μες το σχήμα τους, αργά μετά τα μεσάνυχτα, που σκαρφαλώνω μια κλίμακα του πουθενά κι αναζητώ ένα φως ενταλμένο να μου φανερώσει χαρούμενους ουρανούςΟι ώρες πέρασαν· έμεινα εδώ που η ζωή ουκ εα με καθεύδειν για ένα ματαιότητας τρόπαιον.. Σαλιγκάρια που είδα την μέρα να αραδίζουν στο πάρκο, μετά την βροχή πάνω στα φύλλα των φυτών, Σαββάτου γενομένου, ο ήλιος έπαιζε κρυφτό πίσω απ’ τα σύννεφα· κουβεντιάζαμε για μια πολιτική που κόμπους λύνει που ξαναδένονται· ορέ ντουνιά, απέλπιδες που είναι οι ελπίδες σου· εγώ που ξέρω από πόσο μαύρο ήλιο κλέβουνε υπόσταση τα χρώματα, εγώ θα προσπαθήσω μία Άνοιξηκι ας με νικάει κατά κράτος ο δολερός κρύος χειμώνας…

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΕΊΝΑΙ ΠΟΥ, ΚΙ ΆΛΛΑ ΥΠΟΝΟΏ… Κάτι τολμηρό ας με βρει· κάτι Που να το αποφασίζω όπως φεγγάρι Την νύχτα, ή Όπως μια θάλασσα ο ουρανός. Ήρθαν να με βρουν τα φωνήεντα· Στον καιρό της ζημιάς που δεν διορθώνεται, στην εποχή Που όλοι πουλάνε ιδέες Και που πιστεύουνε τους λαοπλάνους. Μυρίζει οξύτητα η λέξη, ο θάνατος Εισβάλει από παντού· μια γνώμη που είχα Μπερδεύτηκε με στεναχώρια και έγινε Ιοβόλα κι ολέθρια. Εργάζομαι στην θλίψη. Είναι που ξέρω ότι θα βρεθώ να πράττω ουτοπίες, ή Να γδύνομαι και βιαστικά να πέφτω στα νερά μην σώσουνε οι μοίρες να με δούνε. Ελλάδα μου βασίλεψες απ’ τα παιδιά σου… Αφήνω τις τελείες μου επίτηδες πολλές για, κι άλλα δυστυχώς, ακόμη, να υπονοούνε…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΑΝ ΣΕ ΦΙΛΜ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟΥ… Να ευχαριστηθώ την ησυχία μου, το πλατύσκαλο της μέρας, τον καθαρό ουρανό- απόψε Που η τάξη αποκαταστάθηκε Και μια λιακάδα διηγείται τα κατορθωμένα της Στην γη- αποτρέποντας άλλες μελαγχολίες· σαν Να λειτουργεί επάνω στην ιστορική Στιγμή Με θαύμα και έλεος.. Να, επιτέλους Κυριακήτα πάντα στιλβώθηκαν Και στην σελίδα μου ήρθαν Αλλάζοντας ουσία, δίνοντας στο τοπίο Κάτι από το σφρίγος τους- στο σημείο εκείνο που μηχανεύομαι Να σπάσω το φτενό της Κι η μοναξιά να γίνει οσία.. Μοίρασα τον ύπνο μου σε μερίδια: μισός Έξω από αυτόν, ν’ ακούω την Φωνή στ’ αυτιά μου Που μου υπαγορεύει φωταψίες. Και όλα Το πρωί κυλάνε σαν σε φιλμ του κινηματογράφου που Των ηθοποιών η παρέα γελά και τραντάζεται Το πρωινό, Όπως μες τον καθρέφτη της ατμόσφαιρας να ζουν κάτι σκιές που ωραία και ευτυχισμένα πραγματοποιούνται.. 57

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΑΝΆΛΟΓΟ ΜΙΑΣ ΣΚΈΨΗΣ… Αγνοώ α αγνοώ κι άλλα τα πλησιάζω με επιφυλάξεις· θυσία σε έναν καημό που από δω πάνε κι άλλοι- όλα για τον έρωτα δόθηκαν: κι εκείνα που δεν τα προσέγγισε κανένας, κι εκείνα που για να τα κατανοήσεις πρέπει ν’ αποβάλεις όλες τις πεπαλαιωμένες πεποιθήσεις σου. Έγραψε η φαντασία μου υπερωρίες· σκούριασαν οι ιδέες, ο πετεινός ξετρελάθηκε και λάλησε, πριχού την ώρα του, χαράματα· να το προσέξεις! Στο σκηνικό ενός πολέμου αόρατου, στεναχωρημένες ψυχές· κι άλλες που βασανίζονται να ανανήψουν από μιας μελαγχολίας αγχόνη. Οι σχέσεις που κουράστηκαν, οι σχέσεις που δεν άντεξαν να είναι λαμπερές- οι σχέσεις που στο βάθος τους είναι πληγές που χαίνουν και κακοφορμίζουν.. Δυσκολίες μέσα σε κείνα που τα θεωρούσα εύκολα, ευκολίες μέσα σε κείνα που τα θεωρούσα δύσκολα, αντιφάσεις μέσα σε λογικές που επανεξετάζονται και μένει ίζημα μιας επιθυμίας να χωρέσει σε ένα όνειρο η ζωή.. Αγνοώ α αγνοώ κι άλλα τα βλέπω να αποσκιρτούν από τις τάξεις των ελπίδων μου- μόνο ο έρωτας μένει αστραφτερός πάνω απ’ τα κίβδηλα· να τον πλησιάσεις με σθένος και σαν πατριδογνωσία λέω γιατί απ’ τα φτερά του όλοι κάποτε θα κρατηθούμε.. 58

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΦΎΛΛΑ ΤΟΥ ΔΆΣΟΥΣ… Τα πλατανόφυλλα ζουν την χορογραφία της χαράς κάτω από τα όρθια δέντρα, σχεδόν μες την αγκαλιά σου, γυμνά και απέριτταόπως η ώρα τα στροβιλίζει σε μία δίνη που τρελαίνεται κι η ίδια από τον μαγεμένο ρυθμό της σε μια αιθέρια μουσική που υπόσχεται ζωντάνια και εκμυστηρεύσεις.. Τα πλατανόφυλλα αγαπούν την φωνή του ήλιου· επάνω τους τα σχήματα εναλλάσσονται, μικραίνοντας και μεγαλώνοντας ακανόνιστα συγκρατώντας τα μυστικά ενός δάσους που ανήκει στους περιπατητές του. Κι εσύ μεγαλύνεις τον Σκοπό της Φύσης, ερυθριώντας με ροδαλή πεμπτουσία, μαθήτρια μιας ηλιαχτίδας που γεννά συμπάθειες ανάμεσα στις τάξεις των φυτών…

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΦΑΣΑΡΊΑ… Φασαρία στα περίχωρα φασαρία στην ενδοχώρα φασαρία στις παραλίες που ρημάζει ο Νοτιάς φασαρία στο σπίτι του ανέμου φασαρία στο λουτρό φασαρία στην κουζίνα φασαρία στην πεζογραφία μας φασαρία στην ποίηση φασαρία στην αργκό των πεζοδρομίων φασαρία στην καθαρεύουσα των πρωτευουσιάνων φασαρία αυτών που παίζουν φασαρία αυτών που δεν τολμούν φασαρία του μαραγκού του ξυλογλύπτη του οικοδόμου φασαρία του σουπερμάρκετ του περιπτέρου του φαρμακείου φασαρία του συνταξιούχου του λογιστή του γιατρού φασαρία του πολιτικού της αντιπολίτευσης των βουλευτών μας φασαρία εμού του ιδίου ξεκάνοντας το δημιούργημα μου που πολλά υποσχόταν φασαρία σ’ έναν καιρό που του λείπει η σύνεση φασαρία να μένουμε επιφυλακτικοί για κείνα που αμφισβητούν την ύπαρξή μας..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΛΆΡΙΣΑ 24.6.2015 Λάρισα δόντι πονεμένο στο τοπίο- οι καφετέριες όλες γεμάτεςκι άδεια μαραζωμένα μαγαζιάοικονομικό σύννεφο πάνω απ’ τα ταμεία- ποιός πονά τοκίζοντας την δραστηριότητα της πόλης κερδοφόρα; Κυρίες απροσδόκητα λαμπρές, τονισμένες στα χείλη- κυρίες προκλητικές σβήνοντας το επιδεικτικό τσιγάρο τους επάνω στα πλακάκια της πλατείας- ζουν με μια ψυχολογία κραγιόν, ζούνε κάτω από την απειλή του πόθου- εσύ ποιός είσαι που τις κοιτάς και πουθενά δεν αράζεις; Οι λέξεις σου όλες σαν δηλητήρια καπνίζουν κι αυτές όπως χαλάσματα ενός σπιτιού που γκρεμίστηκε αφήνουν γύρω σου μιαν ανάμνηση ελπιδοφόρα..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΉΡΘΕ ΔΕΝ ΉΡΘΕ ΤΟ ΣΑΒΒΆΤΟ… Από την στεναχώρια σβήνει το μυαλό. Αλλά… Η μέρα σε άφησε, ήρθε η νύχτα, άγουρο έμεινε το φεγγάρι, Ο άνθρωπος που ήσουν ήρθε πιο κοντά στης ψυχής την απαρχή. Τις γλάστρες σου είδα που έμειναν μετέωρες κάτω απ’ τον ουρανό και Την ζωντανή μυρωδιά του βασιλικού, την ώρα Που κάθε ώρα εχάθη’… Ήσουν ελάφι βιαστικό μέσα στο γήινο παραμύθι, ήσουν Εκστασιασμένη και διονυσιακή, σαν μια μαινάδα που η φωνή της σώθηκε και Έλαμψε γύρω της με κάθε επιβλητική παρουσία. Ήσουν Η υπερθετική αφετηρία της χαράς. Μάζεψα τις ψηφίδες του δειλινού και μου βγήκε ωραίο το πάζλ Αυτό: νέφη να ζητούν την θαλπωρή Του ορίζοντα και της έμπνευσης το σιγανό ψιχάλισμα να νοτίζει Τον χιτώνα σου- ήρθε δεν ήρθε το Σαββάτο…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η ΦΩΤΙΆ… Παραισθητικά Μια οπτασία που κινείται μες τον αποσβολωμένο χρόνο Μια ανοιχτή επιταγή μην μείνει τίποτα ανεξαργύρωτο Τριγμοί στο αμυδρό φως και όπως αντιπροσωπεύονται Από μια άξαφνα παρασυρμένη πεταλούδα Ιδέες που πέφτουν μες τον κουμπαρά μιας άκαιρης αποταμίευσης Εσύ που είσαι εγώ και σε μιαν άλλη εποχή Εγώ που είμαι εσύ και σε μια άλλη Τοποθεσία Οδυνηρό θα είναι πάντα το ξημέρωμα Θα κλέβουμε το κάτι που δεν εξηγείται, των ονείρων Και μια Φωτιά θα συντηρούμε, που θα είναι πάντα, Πνεύματος..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΗΛΙΟΒΑΣΊΛΕΜΑ… Ωραία καίγεται απόψε ο ορίζοντας Σαν ένας χαμαιλέοντας που δεν κατάφερε να συμφωνήσει με κανέναν Αλουμίνιο πορφυρό και θαλερό σχήμα της πυρκαγιάς Μέσα και έξω απ’ τον γαλανό απόμακρο θόλο Αγιογραφίες νεφών ‘ποκάτω από τους κίονες που ελαφρά λυγίζουν Και κρατούν την ειμαρμένη μας μακριά Πικροδάφνες δοκιμασμένες στην θλίψη Πικροδάφνες δοκιμασμένες στην μελαγχολία Ο θεός ξάπλωσε απόψε νωρίς- τράβηξε τις κουρτίνες Κι η κάμαρά του σκοτείνιασε- έγινε πιο προσιτό το μυστήριο..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΕΔΏ ΠΟΥ Σ’ ΑΓΑΠΏ… Του ασβέστη η προσταγή ανακουφίζει το σοκάκι που, κάτω από το φεγγαρόφωτο, απόψε, φωσφορίζει. Λίθινη μάντρα, παρτέρι του Ιουνίου, εμπνευσμένα φυτά. Έτρεξε προς την σιγουριά η νέα εβδομάδα. Θύελλα του μυαλού, έλα τώρα συρρικνώσου κάτω από το έπος της λιακάδας και ανάνηψε ηλιοτρόπιο που γελάς, στον καθαρό αέρα της Δευτέρας. Μια συμφωνία όλα να παραμείνουν εδώ που άρχισαν να έχουνε κράτος, τα κάνει να διεκδικούν μια εντολή που στρέφεται προς το μέρος της μάνας θάλασσας κι ενώ σε αγαπώ έξω από μέτρα, στην απέραντη ύπαιθρο των εκπλήξεων..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΣΤΟΝ ΧΟΡΌ ΤΏΡΑ… Στον χορό τώρα… Στην ζωγραφική για την ζωγραφική, Στην ποίηση για την ποίηση, Στην άθληση πάνω σε ένα σκοπό χρωματικής ιδέας που αναγεννιέται.. Επάνω στο λευκό χαρτί είσαι το άκαμπτο απαρέμφατο που κυνηγά η εφαπτομένη. Είσαι η μπαλαρίνα των νεφών που απόψε ένδοξη είναι, Είσαι ο καλπασμός της φωνής που έδωσε φτερά στα πέλματα και όλο το κορμί αποθεώθη’…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΩΣΜΈΝΕΣ ΚΥΡΙΑΚΈΣ.. Ντύνομαι θάρρη των ερώτων κι έρχομαι κοντά σου Η νύχτα έχει σημαία που με κάνει να κρατώ Στο ύψος έφτασα που όλες οι σιωπές μου είναι ίδιες Μπόρεσα μέσα στην πικρή εποχή μας να σου λέω σ’ αγαπώ.. Η πόλη έγινε απ’ την λιακάδα ήσυχη και ευχαριστημένη Φτάσαμε απ’ το πουθενά εκεί που είναι κράτος το φιλί Σου λέω τόσα και μου λες κι εσύ κι αυτά που δεν ομολογούνται Όλον τον κάμπο της αγάπης όργωσα να βρω πολύτιμο σπυρί.. Δώσμου λοιπόν μια σκέψη κλίμακα εκεί ν’ ανέβω Που είναι σωσμένες από πάντα οι Κυριακές Άσε με αμέριμνος παντού να ταξιδεύω Αφού για σένα γράφτηκαν και θα γραφτούνε οι ωδές..

ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ…

ΤΙ ΌΜΟΡΦΗ ΚΟΠΈΛΑ! Τι όμορφη κοπέλα! Σταμάτησε Στο περίπτερο να πάρει νεράκι. Ένας αέρας φύσηξε και σήκωσε το πλισέ φουστανάκι της. Τι θαυμαστικό φάνηκε να κραυγάζει! Κάθε γουλιά και ένα λυρικό παράπονο, κάθε γουλιά και πόθος. Κι αν πεις για να την ζωγραφίσειςέρωτας!

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΠΑΡΕΛΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΉΘΗΚΕ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2015

ISBN: 978-618-81901-7-7