Στρατής Παρέλης, Γεωμετρία Αισθημάτων... by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Στρατής Παρέλης ΓΕΩΜΕΤΡΊΑ ΑΙΣΘΗΜΆΤΩΝ… ΕΚΔΟΣΕΙΣ

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΓΕΩΜΕΤΡΊΑ ΑΙΣΘΗΜΆΤΩΝ…

ISBN: 978-618-82188-1-9 Σειρά: Διανυσματικά ποιήματα © ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ & Στρατής Παρέλης, 2015 ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ekdoseisdianisma.blogspot.gr ekdoseisdianisma@gmail.com

Στρατής Παρέλης

ΓΕΩΜΕΤΡΊΑ ΑΙΣΘΗΜΆΤΩΝ… ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι: είναι Γεγονός Σεβασμού απέναντι σε καθετί καθαγιασμένο, απέναντι στην συνείδησή μας η Ποίηση:- και, ω παράξενο! έρχεται ίσως κι από ένα ασυνείδητο μέρος της προσωπικότητάς μας· σαν να φέγγω το σκοτάδι μου με το φεγγάρι κι όμως να με πλημμυρίζει η νύχτα, απέλπιδη, φοβιστική, σαβανωμένη με την μεγάλη της μελαγχολία. Αυτό όμως που έχω ανάγκη είναι να έχω ένα φως, μακρινό έστω, που να έρχεται κοντά μου σαν ελπίδα, και με κάνει να αντέχω την πραγματική μου ζωή. Είναι τρόπος του καταδείξαι λοιπόν. Και του καθαγιάσαι.. Δυνητικά αδέκαστα απαρέμφατα..

Δεν ξέρω αν θα μείνει τίποτα απ’ αυτά που γράφω. Ίσως να ταξιδέψουν κάποια χρόνια και μετά να ξεθωριάσουν και να μείνουν σαν μηνύματα μέσα σ’ ένα μπουκάλι που πέταξε στο πέλαγος ένας ναυαγός λίγο πριν χαθεί στον υγρό του τον τάφο. Πάντως θα πω πως είναι η αλήθεια μου, την τίμησα την αλήθεια μου, και την κατέθεσα χωρίς να λογαριάσω το οποιοδήποτε τίμημαυπήρξα θηριότερος των θηρίων, πιο απόλυτος από τον αέρα, και το χαίρομαι αυτό- δεν παραχώρησα τίποτα, δεν ζήτησα συνδρομή από κανέναν, πολιτικό άσυλο ζήτησα μόνο από την Ποίηση.. Εξασκήθηκα να λείπω από τα κατεστημένα - έβγαλα ποιητικές συλλογές και τις χάρισα στους φίλους μου, χωρίς ποτέ να ζητήσω ούτε μια δραχμή. Δωρεάν λάβ(α)τε δωρεάν δώτε ημίν, έλεγα… Και το τήρησα όσο να με βρουν αυτές οι κακές μέρες της κρίσης που κρήμνισαν τα οικονομικά μου και δεν μπορούσα να το κάνω πλέον αυτό. Και πάλι έψαξα να βρω ένα τρόπο να λείπω από αυτήν την αγοραπωλησία.. 7

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Δεν ήθελα να λερώνομαι με το χρήμα. Ήθελα να μείνω ακριβός..

Ο ποιητής είναι σημαιοφόρος στην παρέλαση της γλώσσας. Ίσως γιατί ο βηματισμός του ενίοτε είναι τόσο τολμηρός· είναι εκείνος που επωμίζεται την ιστό της λεκτικής σημαίας και αυτό τον κάνει ξεχωριστό και πρωτοπόρο. Ο μεγάλος ποιητής ανοίγει νέες οδούς απ’ όπου περνούν οι λέξεις. Πολλή τόλμη είχε ο Σολωμός να γράψει τους Πολιορκημένους του. Πολλή τόλμη ο Παλαμάς να γράψει τον Δωδεκάλογο του Γύφτου. Ο Σικελιανός τον Αλαφροΐσκιωτο. Ο Σεφέρης το «Μυθιστόρημα» και τα Ημερολόγια Καταστρώματος. Ο Ελύτης το Άξιον Εστί και το Φωτόδεντρο. Ο Ρίτσος την Κυρά των αμπελιών και την Ρωμιοσύνη.. Φαντάζομαι το ίδιο είχε γίνει σε άλλες εποχές με τον Αισχύλο, τον Ευριπίδη, τον Σοφοκλή- τον Όμηρο ακόμη, την Σαπφώ κλπ κλπ.. Ιερό φορτίο αλήθεια! Και από αυτήν την τόλμη του, η γλώσσα πλουτίζει και γίνεται πλατιά θάλασσα, που διεκδικεί κι άλλα ακρογιάλια, κι άλλες στεριές, και άλλες νοητές πατρίδες..

ΓΕΩΜΕΤΡΊΑ ΑΙΣΘΗΜΆΤΩΝ… Άνθη κολυμπούν μες τον σταράτο αέραστο κάτω κάτω της γραφής όλα που πλέουν πουθενά δεν πάνε εξόν από σ’ επίγεια λιμάνια 8

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

που φλερτάρουν με τον πλανήτη στην τόλμη του. Στην όψη το αίσθημα είναι κήπος που επαίρεται για του αρώματός τον πυρετό στην γεωμετρία όλα που μετριούνται είναι εμβαδόν χαράς τε και λύπης μας. Επιχειρώ στον καθαρό αέρα· οι ώρες είναι μάγισσες- με σαμποτάρουν· αγαπώ το κορμί- επάνω του ιερουργώ όπως ο μύστης που να το λατρέψει θέλει.. θ’ αποδεχτώ την φιλαυτία μου, τον εγωισμό μου- μ’ αυτά τα εργαλεία μύθο έφτιαξα- ποιος κόπτεται για την στιγμή που η ιστορία γράφεται, με την πεζότητά της, στο παρόν; Αφήνομαι να με γουβιάσουν οι μέλισσες είμαι κηρύθρα τελικά είμαι κηρύθρα εκρέουν από μέσα μου φωνήεντα μελένια κι ωδικές μελαγχολίες.. μεσημέριασε· η σκέψη θέλει φως· συνονθύλευμα από αντιφάσεις κρούει την θύρα μου· αποπού θα μπεις στον συλλογισμό μου εσύ που λείπεις από τις κοινωνικές φαντασμαγορίες, πώς θα μου παρουσιάσεις την θύελλα ντυμένη τούλια νύφη να με αποδεκατίσει σαν μια έμπνευση δρεπανηφόρα; 9

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΠΡΕΛΟΎΝΤΙΟ ΤΗΣ ΝΎΧΤΑΣ… Στο σκοτάδι κινούνται νυχτερίδες η νύχτα πολύτιμη για το γεμάτο φεγγάρι της· μένω στο τραπέζι με τ’ απλωμένα χαρτιά μου ψαράς στην λίμνη της γλώσσας χορός των αοράτων μπρος στα μάτια μου οθόνη παλλόμενη- ανοικτά τα μικρόφωνα πουθενά δεν θα πάω που δεν αγαπούν την αλήθεια μου ευτύχισα σιωπές με πανσπερμία ντελικάτη κατέθεσα τα διαπιστευτήριά μου στον μέγιστο ουρανό.. ψαράς στην λίμνη της γλώσσαςευθείες που καμπύλωσαν, τοξωτά παράθυρα, στέγες ασημωμένες από το φεγγαρίσιο φως μάγουλα πασπαλισμένα με το κοκκινάδι του έρωτα φιλί στα κλεφτά πίσω απ’ τον πευκώνα, μπροστά από της εκκλησίας την πόρταα, της αγάπης ενορχηστρωμένη μελωδία! Χορός των αοράτων μπρος στα μάτια μουκλείνω τ’ αυτιά μου στον θόρυβο, γλιστρώ κάτω απ’ τα σκεπάσματα 10

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

από το όνειρο θα έρθω, να έχεις τον νου σου ανήκω στην αγάπη που δεν θα υποταχθεί σε κανέναν στον αιθέρα διαβάζω τα είδωλα όλα έχουν σχήμα φωτιάς που θέλει δική της ελευθερία..

ΔΕΥΤΈΡΑ… Του Μαρτίου η πλάνη πρωταγωνιστεί στο θέατρο της φύσης σαν Μια μουσική που τεντώνει τους μυώνες της χαράς αφόρητα. Το ένα σκέλος της πραγματικότητας είναι ψέμα και το άλλο Μια αλήθεια που παραπαίει πριν σβήσει σ’ ένα χτες ευκολοσύντριφτο. Οι μνήμες πάγωσαν, γέρνει προς τον αφανισμό της η συμπάθεια. Αρχίζει η βδομάδα,- μ΄ ανίκητη δύναμη και αποφάσεις Που ίσως ποτέ δεν πραγματοποιηθούν. Ένας χορός από μικρούς κοκκινολαίμηδες που ειρωνεύονται τα σκοτεινά κατεστημένα Μπροστά στα μάτια μου κάθε πρωί. Και η Δευτέρα ήρθε. Γεμάτη μπαρούτι και όνειρα.. Ο ΚΑΗΜΌΣ ΜΟΥ… Οι λέξεις είναι ο τρόπος μου· γεύομαι πραγματικότητα. Τόσο χλωρές, τόσο χυμώδειςΣαν των φρούτων οι πλεκτάνες να μας εγκλωβίζουν στην ηδονή τους που σφύζει. Ωραία κοιμήθηκα: Κάτω απ’ τις κουβέρτες, παράμερα 11

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ενός ονείρου· ίσως κι η κούραση να με προστάτεψε από την ταραχή ενός αξόδευτου άγχους. Λοιπόν… Κατέφυγα στα ποιήματα γιατί δεν μου αρέσανε οι φυλακές. Εκεί έχω μια λαγαρή ελευθερία: Λαχανιάζω ξυπόλυτος να τρέχω πα’ στην άμμο κυνηγώντας σαν θαλπωρή, τον καημό μου..

ΛΙΓΆΚΙ ΈΞΩ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΡΊΠΟΛΗ: κάτω από το χάλκινο βουνό Μια στάνη Και κάτι μοσχαράκια που βόσκουν αμέριμνα Κάτω απ’ τον συννεφιασμένο ουρανό. Ο θεός του τοπίου είναι σκληρός. Βρέχει. Οι στάλες περνούν μες το μυαλό μου· μια μελαγχολία παίζει τον ζωγράφο και καμαρώνει που έφερε το μουντό της όνειδος στην εξουσία. Αχ Κυριακή! Χωράς όλες τις ώρες μου μέσα σε μία ντουφεκιά.. Άραγε θα πετύχεις διάνα;

ΚΥΡΙΑΚΆΤΙΚΟ ΦΩΣ… Ένα λουλούδι αγέραστο, απέναντι από την λιακάδα την άκαμπτη· Ένας καρπός που θύμισε στην γη πού εδράζεται πραγματικά η αιωνιότητα· Μια προσευχή, σαν άχνα που ανεβαίνει κατά την πλευρά του ουρανού την 12

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

απλησίαστη· Φορτία φωνές που χλιμιντρούν μες την ημέρα· Αψύς αέρας ξυπόλυτος κάτω από την επικράτεια του αόρατου χάους· Νταηλίδικο κρύο να μην υποτιμήσεις τον Μάρτιο· Ξινό φως αήττητο πίσω απ’ τον καθρέφτη με τις μυγδαλιές· Δεν έχω θέση στην πραγματικότητα- φορώ όνειρα κι ας κουρελιάζονται από έναν κόσμο που αντιπαθώ· Τα πάθη μου φέρνω ως την φλογάτη συντέλεια· Είσαι λακωνική φιλοσοφία που άγγιξα κι ας με λαμπάδιασε· Γράφω πηγαίνοντας προς την θρησκεία ενός κουρασμένου.. ΦΊΛΙΑ ΑΙΣΘΉΜΑΤΑ.. Είναι, εκεί που θα χαθείς μια μέρα, που σε βρίσκω.. Έχεις χάσει τα λόγια σου, όλη η λεοντή σου είναι μύθος Και μου αποκαλύπτεις τα ασύμφωνα που ισορροπούν Κάτω απ’ τον χαρακτήρα σου που εκρήγνυται Ζητώντας μια δημοσιότητα παρακμασμένη.. Θέλω να πω: εδράζονται κάτω από την ανασφάλεια οι βεβαιότητεςΕσύ τις έχεις ανάγκη Και γεύεσαι την οξύτητά τους όταν κανείς δεν τολμά Ειλικρινά να σε υπερασπίσει.. Σε πιστεύω. Σε ακολουθώ τρεπόμενος σε ακολουθία που βαθαίνει και μας 13

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ομαδοποιεί Στον στόχο μιας περίοπτης νίκης. Δεν θα αποφύγω τίποτα. Θα παρουσιαστώ απέναντι από ένα πουλί και θα διεκδικήσω Την τιμιότητα που μου αρέσει- γδυμένος Όλα τα επιχειρήματα που ποτέ δεν είχα ανάγκη..

ΣΚΗΝΙΚΌ… Τι ενέπνευσε την νύχτα, μπορεί το φεγγάρι, μπορεί των δέντρων οι ψίθυροι, τελειωμένες υπεκφυγές μες τον αέρα που ξεψυχούσε σκαρφαλώνοντας στην πλαγιά που του χιονιού η δριμύτητα βαρούσε το ταμπούρλο της να γίνει απρόσιτο το όποιο ύψος. Τα σπίτια χαμήλωσαν σαν λιλιπούτεια μανιτάρια. Ακούστηκε η καμπάνα- κάποιος θα πέθανε. Πώς αφήνεται μια ψυχή να ταξιδέψει μες το Πουθενά; Πώς αφήνει μια οσμή από θειάφι να προδώσει την τελευταία της πίκρα; Δες που στα συρματοπλέγματα των χωραφιών, κάτι κουρελιασμένα ρούχα από τον καταυλισμό των τσιγγάνων βαράνε τον συναγερμό τους- όταν και τ’ άστρα τότε ψήλωσαν, όταν και οι γεωμετρίες συναντήσανε τις άλγεβρες κι ο ουρανός, για τα λίγα που προσδοκούσα απόψε, εκάμθη.. ΟΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΤΩΝ ΕΡΏΤΩΝ… Όλα τα πάθη σε μια γραμμή, όλες οι αναστατωμένες καρδιές σ’ ένα μυστήριο, κρατάς με κρατώ σε, σε μία σχέση που το ερωτικό κοχύλι ανοιγοκλείνει κρύβοντας το λαμπερό του διαμάντι14

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Φορτία μελαγχολίας που μας κούρασαν και, ευτυχώς, τα ρίξαμε στην θάλασσαοι μέρες πέρασαν ωραία, γελούσαμε σαν τα παιδιά, διαβάζαμε μες την λιακάδα τις περισπωμένες χαρές μαςείσαι η αναφορά της σκέψης μου συνέχεια επίμονα εκεί που η συνάντηση είναι μια τύχη που την γράφουν στις σελίδες τους οι αναγνώστες των ερώτων.. ΚΥΡΆ ΤΑΣΊΑ… Βρες με πίσω από τοίχους σιωπής, στην αυλή που το τριαντάφυλλο θέλει τον όρθρο και η λεμονιά καλημερίζει την λιακάδα νίβοντας το πρόσωπό της με την πρωινή πάχνη που ντρέπεται πάνω στα φύλλα.. Κυρά Τασία που δεν σ’ είδα όταν έφυγες, κυρά Τασία που, πιτσιρίκος, μου έδινες τα όμορφα ζαχαρωτά- που είσαι στον νου μου σαν ένα λουλουδάκι που ωραία μαράθηκε μέσα σε μια σελίδα ενός βιβλίου με ποιήματα που αγαπώ.. κυρά Τασία.. Θυμάμαι ακόμη την φωνή σου- θα καλοκαίριαζε και κένταγες τα ανθισμένα σου τραπεζομάντιλα, μισά 15

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

που κρέμονταν μέσα στην έμπνευση και τα μισά μες του καιρού την απονιά.. Κυρά Τασία… Ραγίζει η χώρα των παραμυθιών· είσαι βγαλμένη από μια πραγματικότητα που αντιστέκεται· είσαι βγαλμένη απ’ τα παιδικάτα μου όνειρα- κυρά Τασία· μ’ ακολουθείς ως την ανυπαρξία που θα μπορέσω. Στέκεσαι εκεί και δεν θυμώνεις με τις σκανταλιές μου Στέκεσαι εκεί και είσαι ένα φως που μετά το κατάλαβα Στέκεσαι εκεί που αναχαιτίζονται οι ζαβολιές μου από την μορφή σου Στέκεσαι εκεί που όταν έσπασα το χέρι μου και που πονώ Μου έδωσες αυτό που στην ψυχολογία είναι μέλι και στον πονεμένο το κουράγιο του.. Αφήνω τώρα αυτήν την σιγανή φωνή ν’ αποτελέσει το μνημόσυνό σου Το δίκαιο μνημόσυνό σου μέσα κι έξω από τον θάνατο Και κλαίω έσω για εκείνα που χαθήκαν απ’ το έξω μου Κυρά Τασία- με τις αλήθειες που εσύ μου έφερες κοντά.. ΤΗΣ ΠΡΩΊΑΣ… Όλες αντέγραψα τις εντολές του ρόδου της κοιλιάς σου Σαν σκίρτημα πα’ στο δικό μου το κορμί Όλες και ήτανε το φως της αγκαλιάς σου Φωτιά που έρχεται προτού με κάψει το φιλί. Το σπίτι κλείσε να ερωτευτούμε όπως θέλει σώμα που αφήνεται να πλέει σε δικό του ουρανό Και ζήσε μέσα μου τα πάθη που δεν ξέρει Αυτός που δεν λυτρώθηκε από κανένα βάσανο.. 16

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Κι αυτή η ένωση τα δύο σε ένα ως να χαράξει Χωρίς μιλήματα και λόγια περιττά Θα δώσουν σχήμα στο κορμί της απουσίας Και θα αναστηθούνε θαύματα αβρά.. ΑΙΓΌΣΘΕΝΑ… Τρέχουν τείχη ως την θάλασσα κι ο ήλιος Νικάει κάποτε την συννεφιά, αγγίζοντας Τον λόφο με τα πυρωμένα δάχτυλά του. Ένα κοτσύφι παίζει κάτω από τα δέντρα, εκεί Που η μέρα έρχεται σαν μια αμνάδα που Την άνοιξη κυοφορεί και πάει Στην στάνη απόμερα να φέρει Την νέα ζωή στο φως. Θάμνοι κινούνται λυρικά μες τον αέρα· Η σιωπή φιλοξενήθηκε από την νύχτα και, Τώρα που ξημερώνει, ο αντίλαλός της Βοά μέσα στο πουθενά που ερειπώθη.. Ένας αχνός πολεμιστής προβάλει Πάνω απ’ το κάστρο, στην μεριά που τα αγκάθια Σκαρφαλώνουν αργά πάνω στις άξεστες πέτρες Που ξέρουν την γεωγραφία του τοπίου Απ’ έξω κι ανακατωτά. Στα μέρη Που άλλοτε μια λόγχη σκουντουφλούσε Στο χώμα- και μια πόρπη χλεύαζε πάνω απ’ τον ώμο σου Την αναντίρρητη αιωνιότητα.. 14 Μαρτίου 2015

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΕΚ ΤΩΝ ΥΣΤΈΡΩΝ… Πρέπει να απαντήσω στις ερωτήσεις- κι οι ερωτήσεις με ξενίζουνε· Βγαίνω από μια συλλαβή και μ’ εγκλωβίζει η άλλη· Όμορφο είναι να δραπετεύεις λοιπόν- το απολαμβάνω Τονίζοντας τα διαφορετικά μου βελάσματα Μες το λιβάδι της λογοτεχνίας· Θα με καταλάβουν αργότερα- ίσως· Τότε που θα απουσιάζω και Κάποιος μελετητής των απομακρυσμένων ποιητών Θα ανακαλύψει τα φτερά μου Και θα ‘ρθει κοντά μου με συμπάθεια Να δει πώς γέλασα τους πάντες ποντάροντας Μοναχά στην Αλήθεια..

ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ… Βρέχει και κάθε ψιχάλα Είναι θρίαμβος των νεφών. Τελάλης Είναι το σύθαμπο μιας αορίστου ηθικής Υπόστασης των πραγμάτων. Όπως τελειώνει η βδομάδα και στα επιρρήματα Ρίπτω για όλα την ευθύνη. Κουβεντιάζουμε τότε· είμαστε ανοικτοί σ’ όλες τις εκδοχές. Ο άνεμος είναι λίγος· είναι νταής και άτσαλος ο άνεμος. Εγώ, στο κατά βάθος, σε θέλω Και σου μιλώ, κρύβοντας τα διάπυρα αισθήματά μου. Η Παρασκευή φορά την λεοντή της Και μας χλευάζει σαν αχαρακτήριστη γυναίκα. 18

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Στον ίδιο χρόνο που όλα συντελούνται Στον ίδιο χρόνο όλα γίνονται και πάλι αντιφατικά. Χώνω στην τσέπη τα κλειδιά μου. Θα ξεκλειδώσω ένα ουρανό με δύο όψεις.. 20.3.2015

Ο ΤΡΟΧΌΣ… Καρατόμησαν τα σώματα αλλά Δεν ακούστηκε κιχ. Γενναία πήγαν όλοι προς τον θάνατο. Έτσι όπως φιλοσοφεί κανείς επάνω Στου μαχαιριού την κόψη. Αλλάζει κι η γραφή την πλεύση της, αλλάζει Και του αραμπά ο τροχός. Σαν παλαιοημερολογίτης μιλάω.. Και καρτερώ την άνοιξη περίπου δεκατέσσερις Μέρες μετά Από εκείνη που την περιμένουνε όλοι. Αντιλαλούν μες την καρδιά μου οι νομολογίες της… Ο ουρανός είναι το ζόρικο παιχνίδι· Ξέρω αρώματα που δεν ξεθύμαναν- με τούτα ζω· Και φτιάχνω μία ανθοδέσμη από ημέρες που η λιακάδα περίσσεψε Και την ενστερνίστηκαν όλοι..

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΒΌΡΕΙΑ.. Έλειπα εκεί όπου, και το να είσαι παρών, απλά σου δίνει διάρκεια, επισφαλή. Βόρειες πόλεις, αργασμένες κάτω από το δόκανο της βροχής. Είδα τον κάμπο που φλυαρούσε μέσα στο σύθαμπο της αστραπής Και έφερνε την ομίχλη έως τα κατώφλια των νοτισμένων σπιτιών. Μούσκεμα στον κήπο τα φυτά και το παλιό τρακτέρ αδημονούσε για δράση παραέξω απ’ την σαν γειτονιά. Στα καφενεία είδα το βλέμμα που άδειασε από θέληση. Ο καπνός του τσιγάρου έφτασε στα πνευμόνια μου τρελαίνοντας τις κουρασμένες κυψελίδες.. Ξημέρωνε. Αργά και επιθυμητά..

ΠΏΣ ΑΛΉΘΕΙΑ ΜΕ ΚΑΤΟΙΚΕΊΣ; Δεν σου ανήκει τίποτα απ’ ό,τι αγγίζεις Η σιωπή είναι μιλιά ούτως ή άλλως- και στον έρωτα Έσω φτωχός, ο πλούτος του Πάντα φευγαλέα μετρά. Κορίτσι που σ’ έχασα όταν πια δεν είχα ελπίδες Για τίποτα· κορίτσι Που σου μίλησα όταν η ομιλία ήταν τόσο κατόρθωμα· κορίτσι Που για τα εικονίσματα σε προορίζω Των δικών μου θεών. 20

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Τώρα με μία λύπη μένω στην καρδιά μου· Τόσο βέβαιος και τόσο αβέβαιος συνάμα· ανταμώνω Τις νύχτες, τις μακρές μελαγχολικές νύχτες Που σκεβρώνουν τις σιλουέτες των δέντρων και Την ποίηση μου επιστρέφουν Των μεθυσμένων πουλιών. Πώς αλήθεια με κατοικείς με τα λόγια σου- κι εγώ Πώς γίνομαι, τότε, διάφανος Όπως υδάτινη αγάπη και σ’ αγκαλιάζω Μ’ όλων των τρόπων τις αγκαλιές, να μην με ζυγώσει Η πίκρα… Στην μέρα της απονιάς, βοώ κι είναι μέγας ο πόνος μου· Θρυμματισμένο φωνήεν- στην καρδιά μου Ο αντίλαλος δρέπει ψιχάλισμα από το βοριαδάκι Των ερωτικών σου καημών… Γιαννιτσά 23.3.2115

ΓΙΑΝΝΙΤΣΆ 25 ΜΑΡΤΊΟΥ 2015 Οι δρόμοι γυαλίζουν από την βροχή Λουστρίνια πολυφορεμένα. Οι δρόμοι απάγουν την λύπη μου. Μαρτίου οδοί, επετειακοί, αμφίκυρτοι. Της Πέλλας ο απόηχος, ήχος πλάγιος μόνος. 21

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Στις παρελάσεις ελαύνουν αυτοί που δεν ξέρω. Μπορεί κι οι θάνατοι όλοι να είναι ένας ίδιος αυτός Ομοούσιος θάνατος. Λάβαρα, αμφιέσεις, ηθοποιία· Ζόρικο γίγνεσθαι- κι όταν δεν είσαιΠαραζόρικο. Πού να σε ζητήσω πυγολαμπίδα μου; Πού; Να σκιρτάς αοράτου υφής μες την συννεφιασμένη μέρα, κάτω Απ’ την βροχή, ρομαντικά απούσα, τεκμηριωμένη Μόνο απ’ την μελαγχολία μου… Μου μιλάνε· μιλάω.. Ποια φωνή σε αγγίζει τόσο μακρινή που σε ψάχνω Μες το τοπίο, σ’ αυτήν την διδασκαλία Που καταλήγει πάντα αφαίρεση; Όταν φτωχαίνει η γλώσσα και για τον έρωτά σου πεθαίνω..

ΝΟΤΙΣΜΈΝΗ ΠΤΟΛΕΜΑΐΔΑ Ένα ρεύμα υψηλής τάσης ρέει στις φλέβες σου. Είσαι η τραγανή περίπτωση της ώχρας. Είσαι ο διακόπτης της χώρας μου. Τσούζει το κρύο. Η υγρασία ξηλώνει τις δομές των οστών. Από πρωί κοιτώ τον φορτωμένο ουρανό σου· 22

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Η μελαχρινή γη σου Έχει την κοιλιά της ακάλυπτη Κι ένα γεράκι πετά χαμηλά τονίζοντας Τον κίνδυνο στην προπαραλήγουσα. Κουράστηκα μη όντας και τις. Η θνητότητα μου θα παρελάσει παίζοντας με το επίθετό μου με έναν θόρυβο που καταλήγει μουσική Που κατευνάζει τις σταγόνες της βροχής που πέφτει.. Πτολεμαΐδα

26.3.2015

ΤΑ ΦΩΝΉΕΝΤΑ ΤΗΣ ΛΙΑΚΆΔΑΣ… Η βροχή είναι σεμνή μαθήτρια παρθεναγωγείου. Όλες οι αγωγές της καταλήγουν να πληγώνουν τον τρυφερό χαρακτήρα μας όπως κυλάει πάντα κατά την απώλειά της η μέρα. Αναβάλω τα πάντα· στέκομαι κοντά στην αστραπή· Ο ήλιος με σουλουπώνει· είμαι ο ταξιδιώτης του σύμπαντος. Κοιτάζω· πέρα κοιτάζω: Τα δέντρα μου χαμογελούν, η άνοιξη μου νεύει ευτυχισμένα· το ποίημα σκηνοθετεί την αγρύπνια μου κι η κούραση είναι να βρω τα φωνήεντα που ξέπεσαν μες την τσέπη μου βγάζοντας άχρηστο το εισιτήριο στην γλώσσα. 23

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΣΕ ΕΊΠΑ… Μου χαρίστηκε ένας ήλιος πασίδοξος. Άπεφθη λέξη που δεν σε είπα ακόμα, ολοκάθαρη ευτυχία. Η θάλασσα ανταμώνει τον κάμπο και τα επιφωνήματά της ρέπουν προς το ευώνυμο χάος. Ντελικάτη ώριμη Χαλκιδική.. Σε είπα μέσα μου, με είπες.. Ο πρωινός αέρας με στεφάνωσε με την τσουχτεράδα του. Άφησα τα ελαττώματά μου σε μια πέτρα και κίνησα για την φωτεινή μου κάθαρση. Αθώος. Για όλα που θα τολμήσω, αθώος.. Νέα Καλλικράτεια Χαλκιδική 1 Απριλίου 2015 ΑΠΡΊΛΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΜΗΤΗΡΊΟΥ… Για τα αινίγματα υπήρξα, για τα αινίγματα. Παρασκευής δεδομένης, σαν από μια σκουριά να έλαμψε, κάτω απ’ το μέταλλο, η φωνή. Ο κόσμος δικαιώθηκε· αυτά που ονειρεύτηκα υπήρξανναυαγισμένα βέβαια μες τον απέραντο γιαλό. Είδα καράβια που έφευγαν, είδα την σιγανή βροχή που έτρεμε πάνω από της Αττικής το μετερίζι. Δεν υπήρξα και υπήρξα- σαν ένα χώμα που χώνεψε μέσα του πολλές σάρκες και τώρα γέμισε λουλούδια ενός Απρίλη του κοιμητηρίου.. 24

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΣΤΗΝ ΧΡΌΝΟ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΊΑΣ.. Φτάνω στην απουσία Από τόσο μακρινούς δρόμους Που είναι όλοι της ψυχής Στο βάθος Μου γνέφει η μάνα μου Κι από αυτήν απουσιάζω Είμαι ομηρικός Κανένας, πιο Τελεσφόρος από ποτέ Δεν υπήρξα λοιπόν, δεν υπάρχω Μόνο η φωνή μου στήνει παγίδες Στα ευαίσθητα ορθωμένα αυτιά..

ΜΕΓΆΛΗ ΔΕΥΤΈΡΑ.. Δεν θ’ αφήσω κανέναν να σβήσει το φως. Θα χαρώ τα σύμβολα μέχρι τέλους. Οικουμενικά τεκμηριώνονται οι αγάπες. Δεν ανήκει ο ουρανός πουθενά. Μετάλλευμα ψυχής ζητάω- και είναι παράξενος αυτός ο γάμος μου: Νυφικό κρεβάτι η θάλασσα, ο αέρας γράφει πάνω στο ντέφι του 25

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

μια χαρά δοξαστική. Κύριε άσε με να αγαπώ την σιωπή και την μοναξιά που με έθρεψε.. ΜΕΓΆΛΗ ΤΡΊΤΗ… Καθάρισε την ψυχή μου βαλσαμικό αεράκι, καθάρισε· Κι εσύ Κασσιανή χαμογέλα- η άνοιξη έφτασε: Θα χαρούμε λουλούδια και κραταιά λιανά χαμομήλια· Τον ήλιο με το στραβοφορεμένο σκουφάκι του και τις αντένες Των παπαρούνων. Κι εκεί, Που δεν υπήρξαμε ποτέ, θα φανερωθεί Το ελεητικό χέρι του θεού να ασημώνει Στην παλάμη του ζήτουλα την ζωή την πικρή και την ζωή την χαρισάμενη.. Οι φαρισαίοι θα κρυφτούν- ο χρόνος θα αξίζει πολλά· Κι η πίστη μου Θα είναι ένας ιστός σημαίας που κινητοποιεί μεγαλόψυχους λέοντες..

ΜΕΓΆΛΗ ΤΕΤΆΡΤΗ.. Το φως εκθέτει την κάμαρα. Τότε που εσύ ήρθες με μύρο να αλείψεις τα μαλλιά του και σκίρτησαν εντός του τα σπλάχνα 26

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

σαν από έναν έρωτα συνεπαρμένα. Μυστικά ήταν όλα. Ο δείπνος έφτανε ως την ακραία ιερότητα· σε είδα που τον κρυφοκοίταζες κι εσύ- μιας και η ηρεμία του ήταν αυτή που έσκιζε κομμάτια κάθε θάνατο. Σηκώθηκε τότε ο προδότης- πάντα ένας τέτοιος υπάρχεικαι πήγε να τον παραδώσει στους αρχιερείς. Άτιμη φάρα- σφετερίζονται την σεμνότητα και αγαπούν τον οποιονδήποτε θρόνο… Εκείνος, ατάραχος ξόρκιζε τα κακά όλου του κόσμου. Μιλούσε: η φωνή του έκανε γκελ πάνω στους τοίχους τρυπούσε το ταβάνι να γίνει απόλυτο άστρο βιδωμένο στον μεγάλο, τελάλη του θεού, ουρανό..

ΜΕΓΆΛΗ ΠΈΜΠΤΗ… Μέσα στα μάτια μου λείπει ο κόσμος. Σαν να μην είμαι πουθενά και διαβάζω Βιολέτες που σημαίνουν πένθος και θλίψη. Ομιλίες πίσω απ’ την παλιά αυλή· άνθρωποι Που αγαπούν τους ανθρώπους και Ένας αλλιώτικος θεός. 27

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Πλένει τα πόδια τουςεκείνοι σαστίζουν. Η ταπεινότητα φορά την ποδιά της: μαγειρεύει Και φτιάχνει τον άρτο να χορτάσουνε όλοι. Τι πιστεύω απόψε που κατατρώω την χίμαιρα κι από το στόμα μου Εξέχουν οι λέξεις, κονιορτός από φωνήεντα σηκώνεται κατά τον ουρανό Και κρύβει του ήλιου το φως, την ώρα Που η προδοσία πολλά θα κοστίσει Στο γένος που μες τους αιώνες κεραυνοβολήθηκε;..

ΑΡΓΏ… Αργώ. Ξεκουράζομαι. Ο εαυτός μου τον εαυτό του λατρεύει. Η εβδομάδα με κούρασε, ο χρόνος κύλησε επάνω μου γδέρνοντάς με Σαν ένα ξυράφι. Πονάω. Μύθο ήθελα μύθο και πήρα- για έναν μύθο απλοποιήθηκα· Κι από τον μύθο πρόβαλε η ιστορία (για να ‘ναι εύπεπτη) διανθισμένη.. Τα αργύρια έπεσαν πάνω στην τάβλα- η προδοσία Ολοκληρώθηκε. Αυτός που είχε συνείδηση (και από μόνος του) θα δικαστεί. Οι άλλοι νίπτουν τας χείρας. Κλέβει καλύτερα αυτός που έχει πείσει ότι είναι ο αθωότερος…

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΙΕΡΑΤΕΊΟ ΜΟΥ ΤΗΣ ΣΙΩΠΉΣ.. Γυρεύω έναν ρυθμό που εξυψώνει τα μέσα μουσκαλωσιές στυλώνω να φτάσω τα απώτατα ύψη· είναι το ύφος που μ’ απασχολεί, το καλότροπο ήθος· τι είναι σκαιό δεν γνωρίζω- μεταφέρω την γύρη του πάθους μου να την γευτούν των αισθημάτων οι μέλισσεςω καημέ μου, ω αβρή μου λεπτότητα! Καταφεύγω σε νταμάρια νοητά απ’ όπου αποκόπτονται λίθοι προορισμένοι να ομορφύνουν με ναούς την ερημιά που κατοικώ σε έναν έρωτα εσφιγμένος.. Οι ψυχές των πολεμιστών… Βρώμικο πρωινό που τελείωσε

μετά την μάχη

κι ο κουρασμένος πια πολεμιστής Γέρνει γονατιστός να πάρει ευλογία απ’ την θεά του μητρόθεν Έρχεται η χάρη ο ουρανός που συννέφιασε Είναι ένα ακόνι βδελυρό στην καρδιά του το αίμα πονά 29

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

στα χόρτα Κείτονται νεκρά παλικάρια ο αέρας Παίρνει τις ψυχές τους μακριά δείξε το έλεός σου θεά άφησε να κουρνιάσουν στον παράδεισό σου Αυτοί που έζησαν με τιμή και Με τιμή σβήσαν σαν μια φωτιά που πια δεν είχε άλλο τι να κάψει, και Έσβησε γυμνή, περήφανη και αποφασισμένη..

ΜΕΓΆΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ… Επί ξύλου η προσευχή μου κι αόρατη Σαν η δορκάδα που μες των δασών την υγρασία έχει ασύλληπτο διασκελισμό. Πώς ράγισε ο ουρανός και ο ήλιος Κρύφτηκε να μου δώσει τα σημάδια Πώς η ζωή, για όλα της, ακριβά επληρώθηκε;.. Η φωνή σου δεν κοιμάται ποτέ της· Η φωνή σου αντηχεί μες τις ερημιές που συχνάζω· Τίποτα απ’ την γύμνια σου δεν είναι δουλικό.. Στην ποίηση χωρούν οι σταθερές σου επαγρυπνήσεις· Βλέπω την λόγχη που κεντά το πλευρό σου· Κι όμως, ο θάνατος δεν σε αγγίζει πουθενά.. 30

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Χολή και όξος, πίκρα πάνω στην πίκρα: Μάχιμη είναι κάθε μία ιδέα σουΈσω λοιπόν το αθωότερο σκέλος του διαβήτη στην καρδιά μουΓεωμέτρησε την δική μου κουρασμένη ψυχή..

ΜΕΓΆΛΟ ΣΑΒΒΆΤΟ… Δεν εγεννήθηκα ν’ ακούω κλαψουρίσματα· Βρήκα το βέλος, τον προσανατολισμό του, μόνος μου· εναντιώθηκε ο αέρας· Μάζεψα τα συντρίμμια μου και σου τα παραδίδω· Με μια θυσία που με ξεπερνά με σχημάτισες πάνω από τον αδιάβαστο όχλο.. Ο τάφος ανοίχτηκε και δεν ήσουν εκείΠώς έδειξες τόση αλήθεια απείθεια στον θάνατο, πώς του ξεστόμισες το “ανέστη” – πώς πάνω σου δεν αποτυπωθήκαν οι φοβερές επιβουλές του; Ω το Σαββάτο που σε είπε όταν εσύ ανέγνωθες άλλες σοφίες! Ω Νίκη αυτήν την κρύα ώρα του θανάτου να την κάνεις πάλι σφύζουσα ζωή! Μες την παλάμη σου αποτυπώθη’ το μηδέν πριν να του παραβάλει το άπειρο τα θεϊκά σημάδια του! Είδα. Οίδα. 31

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Λαχανιασμένος και καλπάζοντας έξω από κάθε μπαγιάτικη πίστη… 11 Απριλίου 2015

ΠΕΡΣΕΦΌΝΗ Η ΘΑΛΕΡΉ.. Υδάτινη επανάσταση όταν ο χρόνος δεν ξέρει και ξέρει· Καθαγιασμένη επάνω στην κοιλιά της γης, φωτοδότρια που βυθίζει το σώμα στις αρχέγονες καταβολές του, σημαίνον Φωνήεν πέριξ της ζοφερής ερημιάς. Και η Περσεφόνη που εισέπραξε όλον τον εγκλεισμό σε ένα τάρταρο του προ-θανάτου χαμογελά, απόψε που η φωνή της χορταριάζει κι ανασταίνεται πάνω στα άοκνα λιβάδια που αναμασούν την καρποφορία. Α Άνοιξη! Στείλε τις επιταγές σου πάνω στο άσπρο μου χαρτί- να αποκρυπτογραφήσω την γύμνια σου, με το συμπάθιο, να διατελέσω επιτετραμμένος σου, ακόλουθος της θαλερής Ομορφιάς! 32

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΠΡΩΙΝΌ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΊΟΥ… Είναι οι ωραίες τουλίπες που μαγνητίζουν τα επιφωνήματαΚάθε ιαχή τους ένας θετικός πόλος της μοίρας· Τα παιδιά ανασκευάζουν την πίκρα της ζωής και την μεταπλάθουν Σε κάτι δροσερό και φρέσκο που γελάει από μέσα του η Άνοιξη· Ο κόρφος σου άνοιξε και απλωθήκαν ολόγυρα χιλιάδες πεταλούδεςΠού είχες μέσα σου τόση ορμή χαράς και την απέδωσες Στον αναγνώστη που να σε διαβάζει αδιάκοπα θέλει; Ένας λαός εντόμων σύντομα απογειώθηκε Κάτω απ’ την λιακάδα, μες Τον πράο αέρα που νομοθετεί επάνω στην κοιλάδα λόγια Ευφραντικά και μυρίζει όπως μπαχαρικό που άλλαξε με την μαγεία του Κάθε άγουρη γεύση..

ΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΎ… Ωραία ανατινάχτηκε το άνθος απ’ την ηλιαχτίδα κι εσύ Ωραία ψιθύρισες όπως να γέρνεις για ένα φιλί· Τα λόγια κουκούλωσαν την μελαγχολία και ο ουρανός Κεντήθηκε από τα ράμφη των γλάρων Που κρώζουν χαρούμενα αδιάφοροι για τις έγνοιες του κόσμου· Η Τρίτη μαλαματώθηκε απ’ την λιακάδα και ο καημός Που είχα ανεξέλεγκτα διατρανώθηκε· Η ευτυχία ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό σου, σαν Να ευτύχησε η μουσική να εισπράξει του θεού το ρεγάλο· Όλα ήταν μεγάλα και όλα ήταν μικρά, πιο μικρά 33

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Απ’ την φροντίδα μας με έναν έρωτα κι ελάχιστα της ύλης πράγματα να ζούμε..

ΝΈΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΆΝΟΙΞΗ.. Το σώμα του χειμώνα ξεχαρβαλώθηκε κι οι παπαρούνες μαρτυράνε το πεισμωμένο του αίμα· Τα δόντι του ήλιου γυάλισε νωρίς το πρωί· Ο Άδωνης επέστρεψε από την σκοτεινή φυλακή του· Το χώμα μίλησε, το νερό Μίλησε- άκουσαν οι στα κρυφά μυημένοι· Ο ποιητής ευδοκίμησε μες την φθορά- η εποχή τον σήκωσε Στα χέρια: τόσος πόνος, τόσος θάνατος- κι αυτός Μόνο μια λέξη, μια σεμνή, όμορφη λέξη Που ντροπιάζει το σκηνικό του πολέμου και αντηχεί Πάνω απ’ τις ντεραπαρισμένες πλαγιές των βουνών, στο διάβα μίας ιστορίας βουλιαγμένης.. ΕΙΚΌΝΑ.. Αφαιρώ προσθέτοντας στην ασθενική φυλακή μου. Τόσο σαφής και τόσο επικός. Σαν ένας άρρωστος που ν’ αναρρώσει θέλει Ανοίγοντας τα διάφανα πνευμόνια του στον τρεμουλιαστό κρύο αέρα. Φιγούρες των πουλιών μες το πρωί· κάθε κελάηδισμα είναι μια ακριβή τορπίλη Στην θάλασσα ησυχία της Τετάρτης που θλίβεται. Έχω σημάδια μετά, έχω τελείες 34

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Που κινούν την παράγραφο σαν μια αμνάδα Προς το μαντρί που ο τσοπάνος θα αρμέξει την ικμάδα της.

ΤΟΥ ΔΆΣΟΥΣ… Τρέχουν νερά καθάρια το περίσσευμα μιας αορτής που ζωντανεύει ποίημα υπερθετικά χοϊκό· Αηδόνι πάει την νότα και την φέρνει· Ήλιε λαλιά έκπαγλη, στέφεις την μέρα με δόξα· Ανθίζουν τα πάντα για τις μέλισσες κι ο ουρανός δονείται από ύφος που κρύβει το μπαρούτι του μες των αγρών τις ταξιαρχίες.. ΤΟΥ ΠΟΛΈΜΟΥ ΦΡΙΧΤΉ ΙΑΧΉ… Το γαλάζιο πνίγει την πράσινη αντίρρηση της χλόης· Ο όχλος κοιμάται- ο όχλος κινείται υπνοβατικά τεμπελιάζοντας· Η κοινωνία των εθνών πνίγεται στα προβλήματα και αγκαλιάζει Τις συνήθειες της σαν Για να ‘ναι να πεθάνει· Οι άρχοντες αδιαφορούν για τον πόνο των άλλων Και σκορπούν μνησικακία παντού· Οι στολές τους είναι κεντρί δηλητήριο· Τα καθεστώτα αφήνουν την μπόχα τους να ντουμανιάζει τον περίγυρο Που βοά αστραπή κανονιών και αποδεκατισμένες αδειανές κωμοπόλεις.. 35

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΤΟΠΊΟ Τ’ ΟΥΡΑΝΟΎ… Χαμηλώνουν τ’ αστέρια κάποια βράδια και του ουρανού η μελαγχολία ποτίζει το χώμα με δρόσο και έξαψη. Βλέπει η αισιοδοξία την θάλασσα, Ουρανόθεν: εκεί που ένας άγγελος έβγαλε τα λευκά του σανδάλια και ξαποσταίνει κάτω απ’ το σύννεφο μιας νότας της καρδιάς. Ο αγρότης φουμέρνει κάτω από την συλλαβή μιας έγνοιας που δεν τέλειωσε· ο πλάτανος ψηλώνει κι εγγράφεται μες τον βοριά. Άοκνα προβατάκια μηρυκάζουν της χλόης την άχνα. Για την ζωή αρμόζει εμπνευσμένη ζωγραφική. Ο επουράνιος τσομπάνος παίζει στην φλογέρα του έναν σκοπό που τα πουλιά μεθάει και τον σιγοντάρουν..

ΠΆΝΩ ΑΠ’ ΤΗΝ ΛΊΜΝΗ… Στο φως αδυνατίζουν οι φωνές και έντομα νταήδες καπηλεύονται την ατμοσφαιρική ευαισθησία της Άνοιξης. Πάνω απ’ την λίμνη. Μες του αέρα την έπαυλη: εκεί που ο πρίγκιπας βάτραχος ξαναβουτά μες το νεράκι κοροϊδεύοντας την μουτσουνάρα μας που μειδιά. Ανάμεσα από τα καλάμια, ένα νεροκοτάκι κολυμπά αφήνοντας τους κύκλους του πάνω στα ήσυχα νερά. Κι ο ήλιος πλένει τα εσώρουχα της ψυχολογίας μας σαν της γιαγιάς μας να έμοιασε σε μία μακρινή αθώα εποχή.. 36

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΤΟ ΤΉΛΕ… Ας βολευτώ σ’ έναν ύπνο που αφήνει τον καπνό του να ρέει. Ησυχάζουν όλα. Προσωποπαγής λατρευτική λιακάδα. Στους θάμνους σφυρίζει ο εγωισμός των στιγμών. Η γη της άνοιξης τέμνεται. Όπως μια μουσική η επικοινωνία γίνεται Κοίλη και κυρτή, ως να πετύχει το τήλε. Αρχαιότροπο και άπεφθα ελληνικό. Όπως το θέλω.. ΚΎΚΛΟΙ… Ταραγμένοι κύκλοι και κύκλοι ομόκεντροι Αέναα γυρνώντας πέριξ ενός μηδενός Που προσάγει την μάνητα του κόσμου και την ξαναανακαλύπτει Μες τον αντικατοπτρισμό της άλγεβρας. Κατεστημένο ντουέτο της μπάλας που κατρακυλά προς το βέβαιο σχήμα της· Ντελικάτο σχήμα της φωτιάς και της αρμονίας· Είδα το μυστικό σου μπαμ να ανακάμπτει πίσω από την σκοτεινή σελίδα του νυχτερινού ουρανού· Το ίδιο δύσκολοι είναι οι φυλακάτορες των νοημάτων Με το αγκάθι που απειλεί να μην σου αποκαλύψει τον ζοφερό του χυμό· Το άσφαλτο αλφάδι του είναι που μου ορίζει τίμια και αθώα ζωή…

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΤΟ ΆΣΤΡΟ… Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ· ξύπνησα στην μέση της νύχτας· το σπίτι με ακολούθησε· μόρφασε κατάμουτρα στο φεγγάρι και ζήτησε εξηγήσεις από τον σκεβρωμένο ουρανό για την τύχη της Άνοιξης. Ναυαγισμένα λόγια, σωρείες που δεν βγάζουν πουθενά, η Παρασκευή ήρθε, παιχνίδια παίζουν οι βδομάδες, ο αδιαίρετος χρόνος ξοδεύει το νερό του να ποτίζει την πραγματικότητα. Κάπου ξεχάστηκα· μπορεί η οθόνη να μ’ έκλεψε· αναγνώστης που πουθενά δεν θα πάει.. Έτσι και το ‘νιωσα: έχει αποσπασθεί ένα άστρο από τον κυκεώνα του μακρινού γαλαξία και νυσταγμένο κι αφρόντιστο ήρθε απόψε κοντά μου.. ΦΟΡΤΣΆΤΟ ΜΈΛΟΣ ΤΗΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΆΣ.. Στέγνωσαν τα σεντόνια στο σκοινί και στην μεγάλη κατσαρόλα χοροπηδούνε τα ζυμαρικά: μακαρονιών ο γόρδιος δένεται με την σάλτσα σαν χαριτωμένη κοκκινωπή τόση θυσία.. Απ’ την απλώστρα τα ασπρόρουχα φωνάζουν· 38

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ο άνεμος σε πιάνει ως την καρδιά· δένεις με υπομονή τα πάντα, διαβάζεις για όλων των σχολείων την προσαρμογή, Ιερό θηλυκό που δεν το λυγίζουν οι κόποι και λιγοστά κοιμάσαι άγρυπνη για όλους να καιροφυλάς.. Σφουγγάρισε το σύμπαν - το μέλλον θέλει σφουγγάρισμα. Μητέρα εσύ, σύζυγε, παντελώς αθωωμένη.. και στων οικογενειακών υποχρεώσεων την φωνή, έτοιμη να σε στεφανώσει νικήτρια το παρόν. Ω εσύ κυρία των εργασιών επάνω στου βιοπορισμού το σώμα: νοικοκυρά του ήλιου, όταν θα μεγαλώνεις τα παιδιά και θα τα καμαρώνειςαθλήτρια μεγάλων πια υποχρεώσεων, μοναδική ακούραστη μονάδα που σε πέρας φέρνεις τον άθλο μιας ολόκληρης ζωής.. Ο ΦΌΒΟΣ… Έχω απαντήσει στο ψέμα, ένας αμετανόητος είμαι Που έχει πεισμώσει κι αγαπάει το φως. Λέξεις στέλνονται σαν μακρινό σινιάλο Από το άντρο μιας σκοτεινής σιωπής. 39

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Πες για το ακίνητο βουνό που πάνω του Οι πέρδικες κρύβονται πίσω από κάθε πέτρα, προσποιούμενες Μία βιασύνη που έχει μέσα της βουερό εμπαιγμό. Όλα ραγίζουν με ένταση. Στον ίσκιο Των πεύκων ζούνε πουλιά Που ακολουθούν το ανοιχτό λιβάδι ως το άκρο του. Η Στιγμή είναι ένας αρουραίος που τρυπώνει στα θεμέλια του Πουθενά. Περνάει το τρακτέρ. Ο θάνατος είναι ένας αγρότης που μαζεύει αχυρόμπαλες και τις στοιβάζει Στην αποθήκη της νύχτας που κλειδώνεται από τον φόβο των κουρασμένων.. ΚΑΡΔΊΤΣΑ 1.5.2015 Ένα ζουζούνι αρμέγει την Άνοιξη· Τριγύρω μου οι ανθισμένες κουτσουπιές· Χόρτα αθέατα και των ελάτων το ύφος Ανέκαθεν ως την βουνίσια τους γονυκλισία. Των Αιολέων πυρετός πάνω σε τούτα να κυριαρχήσουν Και του στερεοελλαδίτικου σκοπού το κόψε ράψε Σαν της παράδοσης βεγγαλικό. Θα βρω το ένστικτό μου σαν μπουμπουνητό δοκιμασμένο Πάνω στην κόψη του ζωσμένου μαχαιριού.. Έτρεξαν άλογα πάνω στο φρέσκο χώμα που ανάστησε τις παπαρούνες· Η λίμνη αγκυλώθηκε κι όπως η θάλασσα αναστενάζει· Όλα τα μάζεψα και τα πετάω στον αέρα τζουμαρία Να βρούνε στην απώλεια αληθινή τους υπόσταση. 40

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Τώρα να με ακούσεις που χαϊδεύεις δέντρο και σου έρχεται η φωνή Του νερού απ’ του κορμού το παράξενο βάθος Όπως σαντούρι που νταραβερίζει τον καημό και πάθη Ξεχύνονται μες την ευθυδικία της νύχτας.. Ό,τι φορτώθηκε φορτώθηκε μέσα στην ερημιά· Τώρα μια υποψία σελήνης που δουλεύει αχνά προτού ακόμα να απαλειφθεί η μέρα Κι εγώ που παίρνω αποφασισμένος πια μαζί το μυστικό μου Έγκαυμα που ‘χει αποφασίσει για εμένα ο θάνατος..

ΤΡΊΚΑΛΑ…3.5.2015 Ξαφνικές αντανακλάσεις πάνω στα νερά- και το ποτάμι κυλά ευτυχισμένο Αιώνες εκεί, όπου κι ο Ασκληπιός το φως αντίκρισε και πρώτα εκεί άκουσε του πουλιού το κελάιδισμα· ήπια Γαλήνη του μεσημεριού· Στερεωμένη πάνω στα κλωνιά της ανθισμένης λεύκας, Κάτω απ’ το ίσκιο της που περπατώ, μην αδικώντας Κανέναν- κι ούτε κανένας πια να μ’ αδικεί. Μάζευε γύρη ο ΛηθαίοςΣαν γίγαντας που ζει αποτραβηγμένος απ’ την κοινωνία των ανθρώπων και φροντίζει Το βουερό μελίσσι του· Του Μάη Κυριακή- ω Κυριακή χαρά μου! 41

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Και η λιακάδα που έσπασε σαν ρόδι πάνω στα πλακάκια, Του κόσμου ο θόρυβος, η πλατεία Ανάσκελη μες το χρυσάφι φως- και το κουβεντολόι Που θα ακούγονταν και σε εκείνες τις παλιές εποχές Όταν με τον λευκό χιτώνα της ξεπρόβαλε η Γυναίκα Που είχε τάξει να αφήσει τα λουλούδια της στα πόδια του θεού- α μες τον ήλιο Ωραία που και της άνοιξης η πανδαισία καρπωνόταν Τις προσευχές που έφταναν στο σήμερα σαν από μακρινό ναυάγιο Που ούτε ξέρει τίνος είναι πια και ποιού.. ΧΟΡΕΎΤΡΙΑ… Ντενεκεδένιος ήχος, κάπου γκρεμίστηκε η μέρα, Μια λύπη αναβοσβήνει και μετά βυθίζεται μες τα νερά. Μια επιφοίτηση βαραίνει επάνω απ’ τα κεφάλια, Φαντασμαγορία του τίποτα, που έλεγε ο ποιητής, πράγματι είναι η ζωή. Ξεκαλουπώθηκαν οι εικασίες, τα όνειρα μπαλώθηκαν και είναι υποφερτά, Όταν ξαπλώνω να κοιμηθώ δεν ξέρω αν είναι πια βράδυ Ή μια διάσταση χρόνου που κανένας δεν ξέρει. Η φυσική αντιπαλεύει την χημεία, η ποίηση ορθώνεται σαν μια χορεύτρια που κάνει σάλτα απαλά κι αβρά Πάνω στην παγωμένη λίμνη Του ύπνου μου.. 42

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΥΠΌ ΔΟΚΙΜΉΝ… Να με δοκιμάζεις σαν το αμύγδαλο στα δόντια σου- κι είμαι Αμάραντος άρτος- όχι απ’ αυτούς που στον ήλιο ξεραίνονται, αλλ’ από κείνους Που σαλεύουν όπως το στάχυ μες τον κάμπο και παραμιλούν Μια δόξα νεόκοπη. Την φιλία αναζήτησα, όπως μια κλαίουσα ιτιά χαίρει την δόξα του αέρα της. Ανάρπαστα λόγια που μετά φυτεύτηκαν μέσα στην αστραπή και ήρθε του κόσμου η συντέλεια. Ποιός θεός και ποιός πάντα ο άνθρωπος; Με τα κρίματά του, με την σκοτεινή πλευρά του ο κάθεΈνας.. Σε δοκίμασα- με δοκίμασα.. Κι ήθελα φως να πράξω την γυμναστική του ονείρου μου, ήθελα Να δω μετά από την φαιδρότητα- όπου Αντηχεί το γέλιο σαν απέριττος ήλιος..

********************************************************************* Έναν φόβο πήρα κι έναν φόβο έδωσα, εκεί όπου οι ελπίδες τελειώνουν κι ο άγγελος χτυπά στην απουσία τα φτερά του. Στα λουτρά, στις βρύσες που έτρεχαν, στις μυρωδιές που σκλαβώνανε, στις περιπτώσεις του καταργημένου θανάτου. Όλα εδώ θα τα βρω. 43

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Η Κρήτη παφλάζει πάνω στα νερά με την καρίνα της· Και μου δίνει το νεύμα της κονδυλοφόρο. Προλαβαίνω ένα βάθος που δεν καταλαβαίνουν οι άλλοι κι από τούτα τα έγκατα μηρυκάζω μια σιωπή που γεννοβολάει λουλούδια Και χτένες για τα βοστρυχωτά μαλλιά των δέντρων.. Χανιά 6.5.2015

*************************************************** Στα γκρεμισμένα τείχη επικρεμάται ένα φως αναθηματικό. Είναι κι η Θέληση που υποθάλπει την Απόφαση, είναι και η Τετάρτη που, ούτως ή άλλως, έχει το κουκούτσι της Σαν φρούτο από πανέρι κρητικό. Με έθρεψε ο ήλιος- με λύγισε ο ήλιος: Απορροφώντας με σαν μία σκόνη αιμάτινη μέσα στα μπεσαλίδικα Χανιά. Ώρα για απολογισμούς: Τόσα είχα τόσα έδωσα· Τόσα κέρδισα τόσα έχασα. Και το παλιό λιμάνι Ντεραπάρει τις μνήμες μου πίσω από κείνο το μικρό μου ποιηματάκι που βελάζει Κοντά στο ταριχευμένο τζαμί.. Χανιά.. 6.5.2015 ****************************************************** Τόση θάλασσα άοκνη και τόσο αεράκι λευκό Ομοταξία που την Φύση συλλαβίζει Ερωτικότατα. 44

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Άφησα πίσω μου τον εαυτό σκουριασμένο. Και σε νέες μουσικές δοκιμάζω φωνή. Ποντοπορώ με το νέο μου θάρρος. Στο αποκορύφωμα των αισθήσεων πάλι ο κατηχημένος απ΄ το φως ναυαγός.. Καράβι και ηγεμονικό και πειθήνιο Και απειθάρχητο και τολμηρό Στο κύμα πάνω της γραφής.. Σε λίγο οι πνοές της Κρήτης, ο αέρας Που βρίθει φωνήεντα, η μυσταγωγία Να βρεις ερημιά που να αρμόζει απόλυτα στην ψυχή σου ψυχή μου… Χανιά (επιβατικό ΕΛΥΡΟΣ ΑΝΕΚ) 6.5.2015 ********************************************************* Για όλα τα λάθη, πληρώνεις λύπη μετέωρη.. Ξεσπιτώσου από κει που ποτέ δεν κατοίκησες και έλα Προς την στιβαρή αγωνία μου: δάσκαλος πια Στα μαθήματα της σιωπής. Θα γελάσουν γύρω σου ρόδα και ευτυχέστερος θα είναι ο κήπος Με όλα μέσα τα σιδερένια πουλιά του. Ένα γεράνι θα αφήνει του παππού σου την μορφή να πλανάται Όπως εικόνισμα ευλάβειες πάνω απ΄ την γη που χαίρεται. Μετέωρος θα υπάρχεις! Χανιά 6.5.2015 45

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΚΑΛΗΜΕΡΊΖΩ!! Στον ίσκιο της Παλιάς Πόλης ο ήλιος προσδίδει κι άλλο βάθος. Σε τούτα έχω εκτίμηση τα λόγια που αντηχούν έως τον φάρο στέλνοντας το μήνυμα. Στο ρολόι μου η αντίφαση γελοιοποιείται. Η σκέψη μου είναι τρούλοςΕίναι συγνώμη για εκείνα που δεν έπραξα· Είναι συγνώμη για την ανομία που στην εποχή μου ενέσκηψε. Για ένα μαχαίρι τροχισμένο και μια μαντινάδα χαραγμένη πάνω του Χαμογέλασα:- δίκαιη λάμα. Αλήθειες όλαΠρωί, νωρίς πολύ ακόμη· Κάτω από τον πλάτανο των Χανίων· Ο μιναρές πλάι το πλάι στο καμπαναριό· Θρησκείες ήρθαν για να φύγουν· Αν δεν αναμερίσει τις κουρτίνες του μυαλού του να σκεφτεί Δεν θα αλλάξει ο άνθρωπος· Η αγχόνη ακριβώς από πάνω μου· Ιερωμένε όλων των θρησκειών Βρες το μέτρο που δεν εγείρει την σπάθη.. Εμβρόντητος κι ωτακουστής της συναυλίας των πουλιών, καλημερίζω!! Χανιά 6.5.2015

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Στα ανατολικά παράλια διαχέονται οι χαρές μου Της Κρήτης. Λεβεντόψυχε, τραγούδησέ μου- τραγούδησέ μουΕσύ είσαι η έμπνευση που με οδηγείς. Σε λίγο απομακρύνομαι απ’ την στεριά. Το καράβι θα είναι ο μπελάς την όμορφης νύχτας. Εγώ ζητώ τις μπαλωθιές απ’ τις παρομοιώσεις μου. Ο εγωισμός μου τρυπάει την χάντρα του φεγγαριούΤην μετρώ στο οξύμωρο κομπολόι μου· αέρα Της αναταραχής, φρονιμέψου!! Πλάθω με τον πηλό που Εκείνος έπλασε κι όλο και πιο πολύ μ’ αρέσουνε τα δημιουργήματά μου! Εν πλω (ΕΛΥΡΟΣ ΑΝΕΚ) Από Χανιά.. ************************************************************************** Η θάλασσα δέχεται τις παραγγελίες της νύχτας. Ένα απαλό αεράκι μουρμουρίζει την λυρική προσευχή της. Όλα επάνω της είναι προσευχή. 47

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Μια καθωσπρέπει διαφάνεια του φεγγαριού γαυγίζει σαν σκύλος αδέσποτος. Είμαι ντυμένος καλή διάθεση και ζω την δροσιά που ξυρίζει το παρόν με το ντούρο ξυράφι της που δεν χαρίζεται σε κανέναν.. Πού πήγε απόψε ο ενάλιος θεός; Το σκοτάδι είναι κι αυτό μια προϋπόθεση για επικοινωνία… Εν πλω.,.(ΕΛΥΡΟΣ ΑΝΕΚ) Από Χανιά… ************************************************************************* ****** Τα δικαιώματά μου μένουν ανέπαφα πάνω στα στιλπνά φύλλα των δέντρων. Ακόμη και την λύπη κατέχω. Ιριδίζει σαν μια νεροσταγόνα που την ορέγεται ο Μάιος. Ακούω σωστά: Ο ύπνος μου με βγάζει σε μια παραλία όπου τα βότσαλα των ονείρων λάμπουν κάτω από το ηδονικό φεγγάρι.. 48

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

9. 5. 2015 Λύγισε το Σαββάτο κάτω από την κυριαρχία του ήλιου. Απόχη ηλιαχτίδα έπιασε τα έντομα μέσα στο τούλι του μεσημεριού. Φλερτάρει ο ίσκιος με το δέντρο που αυτομόλησε στου έρωτα το βασίλειο. Δικάζεται η ώρα για τα αιώνια κρίματά της,. Βάζω μια τελεία σε όλα. Νυν και αεί ο επικυρωμένος θάνατος. Όμως. Βοώ όπως πυγολαμπίδα που η νύχτα δεν της είναι κέφι. Ένα ντουμάνι μελαγχολικό βάφει την υποψία μου για τα ανθρώπινα υποφερτή.. ΦΤΙΆΞΕ ΔΙΚΌ ΣΟΥ ΟΡΊΖΟΝΤΑ.. Πληρωμένες απαντήσεις, ατμόσφαιρα κυνική, αιθέρας πυρίτιδας για το πολιτικό θεατράκι της μη ελπίδας. Πόσο ν’ αντέξει ο φτωχός και πόσο η μοίρα του; Χτυπούν καμπάνεςΤο αίμα είναι συλλαβή αγώνα που χρειάζεται αποκρυπτογράφηση: Έτσι δουλεύουνε οι κώδικες· Στο λέω καθαρά: άνοιξε τα μάτια σου και δες ‘ποπού ο ήλιος θα μπορούσε ν’ ανατείλει· και φτιάξε δικό σου ορίζοντα.. ΚΑΒΆΛΑ… Τόσο μακριά τόσο κοντά Τόσο επιγραμματικά τόσο φλύαρα- ίσως· Δοκιμάζω την πράξη· 49

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Τόσο ένδοξο απόγευμα Για τόσες νυχτιάτικες πύλες Που θ’ ανοίξουν να με ξεκουράσουν όπως Ενός αρώματος η σημασία… Η Καβάλα αμφιθεατρικό παραμύθι ξεκλειδωμένο μπροστά στην ήσυχη θάλασσα: Στολισμένη με παρουσίες φωτιάς και γυναίκες που αγαπούν – κι ευτυχώς!- να αρέσουν. Σημειώνω ένα δυνατό επιφώνημα που κατρακυλά στα δρομάκια ώσπου να ‘ρθει εκστατικό απέναντι από το κάστρο που δεν αγνοεί καμιά από τις αρμονίες· Όλα τα κρυφά, που με αψηφούν, αγαπώ! Καβάλα 13.5.2015

ΣΤΟΝ ΧΡΌΝΟ ΤΗΣ ΑΝΤΊΦΑΣΗΣ.. Χάχανα, φωνές, ομιλίες δυνατές· στις πλατείες είναι η ζωή, στον ουρανό των πόλεων, στην ροή των δρόμων, στα φλας των αυτοκινήτων, στις στροφές των λεωφορείων, στο μπάχαλο των ημερών.. 50

Καβάλα 13.5.2015

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Το τίμημα είναι ο Χρόνος, ο χρόνος τα λυγίζει όλα, αγαλματώνει τις σκέψεις, όλα επιχειρούν προς τον Έρωτα, η ζωή γδαρμένο γυαλί που αντικατοπτρίζει μια τιποτένια εντολή.. Και στο λιμάνι το φωτισμένο πλοίο είναι υπόθεση τόλμης. Δικό μου είναι αυτό που παραδίνεται και αυτό που σε τίποτα δεν υποκύπτει. Δική μου είναι η αντίφαση η καθ’ ημάς κι υπέρ ημών, η μία και μόνη.. Ότι αυτή μας ερμηνεύειΟλοκληρωτικά.. Καβάλα 13.5.2015 ΕΛΈΝΗ… ελένη η αύριο ελένη οικουμενική ελένη των ρόδων ελένη του έρωτα δραστική σαν ο αέρας- ελένη ιερότητες σπέρνει στον καιρό που μας πολεμά ελένη πληρεξούσια των φιλιών ελένη ντελικάτη ελευθερία ελένη ώριμη σαν η κερήθρα που το μέλι την πλημμύρισε ελένη η δική μας 51

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ελένη η όλων ελένη η ευφραντική ελένη η υπερούσια ελένη σαν καρύκευμα στην γεύσηελένη κόμπος ο λυμένος που φυλά το αίνιγμα ελένη η αποψινή ελένη η αυριανή- ελένη η ποιητική απόχη που μου χάρισε το ποίημα.. ΠΟΙΌΣ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΊ ΤΟ ΧΆΟΣ; Οι ήχοι εκβάλουν μες την σιωπή μου και η σιωπή μου γίνεται μια θάλασσα κολασμένη. Ποιός νομιμοποιεί το χάος και τον ακολουθούν οι κοινωνίες κατά πόδα και κατά κέρδος; Άπληστος είναι ο άνθρωπος. Καταπίνει φωτιές και επιστρέφει τσιγκούνικη σπίθα. Κοιτάζω τα ιδεατά βουνά. Λίγο χιόνι έχουν ακόμα επάνω τους. Σφυρίζουν από μακριά. Μόνο η ψυχή μου τα ακολουθεί Εκεί που χάνονται μες την αγρύπνια, λίγο έξω από το Ρέθυμνο που ερεθίζει τον αμφιβληστροειδή μου βέβαιο ότι θα του υποταχτώ..

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΜΠΟΡΕΊ ΜΙΑ ΑΓΑΛΜΑΤΈΝΙΑ ΑΝΆΜΝΗΣΗ Το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι: τα βουνά στην Κρήτη δεν είναι λίθινα, όπως το χώμα της δεν είναι χώμαείναι μια ύλη αιθέρια που φυλά όλες τις ζυμώσεις που την ακολούθησαν εκατομμύρια χρόνια και ξύπνησαν όπως κάθε μέρα και σήμερα μπροστά μου για να χαροποιήσουν τα μάτια μου. Κοιτάζω τις σπηλιές. Ξέρω πού πρωτοέπαιξε ο Δίας. Θεέ μου! Ίσως μπορώ και βλέπω πίσω από τα πράγματα. Ίσως και τα πράγματα να είναι ένας καθρέφτης όπου η αληθινή ψυχή μου καθρεφτίζεται χωρίς να έχει είδωλοΜπορεί μια αγαλματένια ανάμνηση από χρόνια αρχαία που ήμουν εκεί, αφού τώρα που είμαι εδώ, ίσως κιόλας δεν είμαι .. Τι ρόλος κι ετούτος; Γρατζουνώ το φαράγγι· η ζωή με συνεπαίρνει και ξεχνώ τις αδικίες της· μπορεί για όλα λάθος να αποφασίζω:αλλά, κάνε με φως, Αστραπή που φτάνεις κοντά μου! Θέλω να χορέψω μέσα σ’ αυτόν τον λυρικό ορίζοντα που βαρά το ταμπούρλο του ωραία και στρωτά καθώς οι γλάστρες στις αυλές χαμογελούνε τριαντάφυλλα και απαράμιλλα γεράνια… Ρέθυμνο 22.5.2015

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΡΈΘΥΜΝΟ 22.5.2015 Πυκνό είναι το φως, τεθλασμένη ειμαρμένη. Κι ο ουρανός ένας πίνακας όπου τον γράφει μια συννεφένια κιμωλία. Τα βουνά είναι μαθητές αδιάβαστοι. Κανένας δεν τα τιμωρεί. Είναι αργά σαν βόδια και τα σφυροκοπά ο αέρας Στην ντούρα τους τραχηλιά. Ζήτα μου κάτι που να αντέχει στον χρόνο, ζήτα μου Κάτι νηφάλιο, σαν κάλμα της θάλασσας, κάτι Που να συγκίνησε και τον μάγο που άπλωσε την νύχτα κοντά στην ακρογιαλιά, πάνω στα βότσαλα που ήρθαν κοντά μου Στιλπνά και απέριττα, όπως εκείνα που σφεντόνιζε πριν από χρόνια, κάπου εδώ ο Καζαντζάκης.. Μια προσευχή αιωρείται πάνω απ’ τις πλαγιές Και ξορκίζει το σκοτάδι που έρχεται. Στον νου μου όλα κυλούν και όλα είναι νερό· Οι ώρες είναι νερό και ζητούν έναν μαγνήτη που τις καθηλώνει Εδώ Στο Ρέθυμνο Κοντά στην παλιά πόλη Στον αξεδίψαστο χρόνο Που ταξιδεύει Τα πάντα προς μια βουλιαγμένη αιωνιότητα.. 54

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΚΡΉΤΗ… Κρήτη γεωλογική έμπνευση όταν Ο θεός ήταν χαρούμενος! Στα μισά χωράφια ο ήλιος σπέρνει την Ανατολή και στα άλλα Ένα ντουμάνι υγρασίας σηκώνεται Σαν φάντασμα λεπιδοφόρο.. Απ’ το νησί εκβάλλεται η θάλασσα κι από την θάλασσα Το νησί Άτρωτο Θηρίο των ανέμων. Ο Γκρέκο την χρωματίζει με Τον επαναστατικό χρωστήρα του Ελληνόφωνη Θεοκούζουλη Ωραία! Ρέθυμνο 23.5.2015

ΧΟΡΕΎΕΙΣ… Χορεύεις μέσα στην υποθήκη του νερού και το νερό γίνεται μία δασεία που σε τονίζει πολυδύναμα. Δεν είναι η διαφάνεια που ξενίζει, δεν είναι του βάθους ο συλλογισμός που διατρανώνει την ομορφιά σου ως την μεταφυσική των πραγμάτωνΕίναι η εποχή των λαγαρών νερών και της μυθοπλασίας που βγάζει 55

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

το σώμα σου μέσα στον μύθο των συμφερόντων της θάλασσας- όταν Εγώ που σε λάτρεψα και που σε λέω, τι μου μέλει για σένα αλήθεια, δεν ξέρω..

ΠΑΡΑΝΆΛΩΜΑ ΤΗΣ ΕΙΚΌΝΑΣ… Συνωμοσίες πίσω από το φεγγαρόφωτο, ακούσματα ιερά, νύχτας καμώματα, παιχνίδισμα του νερού επάνω στο νερό, αιφνίδιο αεράκι που μπλαβίζει την θάλασσα, την ώρα που οι πικροδάφνες γέρνουν και κοιμούνται, πλάι στον δρόμο, ήσυχες και άφοβες, σκονισμένες από τα αυτοκίνητα που τρέχουν προς το αγελαίο ένστικτο των οδηγών τους να επιβιώσουν.. Ζωή όπως ο θάνατος θα την πάρει, ζωή αγχωτική. Ύστερα που την σπουδάζω όπως να διαβάζω μια μικρή παλάμη όπως μια τσιγγάνα που γυρεύει να βρει μυστικά επάνω της, στις βαθιές χαρακιές και στον ρηχό ενθουσιασμό όλα ξαφνικά να αναιρεθούνε.. Ρολόι άοκνο, στέλνει τους λεπτοδείχτες του στο πέρα από τον χρόνο κατόρθωμαΡολόι οκνό, στέλνει την μελαγχολία μου στον φούντοαπόψε που εσύ είσαι εγώ και όλοι πια είμαστε ένα λεξιλόγιο σε γλώσσα που έχει παραφθαρεί και πια δεν υπάρχει.. 56

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΒΕΒΑΙΌΤΗΤΑ… Καθαρά και ξάστερα Μέσα στο δίχτυ που συντονίζει την αστάθεια των πραγμάτων Ο ουρανός βοά λιακάδες και μια ζέστα που ξεσαλώνει τον Μάιο Γίνονται οι αντιρρήσεις πιο σαφείς Το αεράκι διαπερνά τις μουριές και παραμιλά τα λεπτά μυστικά του Η πόλη ξυπνά, μια κατάσταση ερώτων έρχεται να ζητήσει τα δίκαιά της Από το μελαγχολικό ξεφύλλισμα της ζωής Ράτσες σκυθρωπές και ράτσες χαρούμενες Κινούν τα νήματα κατά το δοκούν Είναι ερμαφρόδιτο και πάντα το πολίτευμα Νομίζει κάποιος πως εξουσιάζει- αλλά η εξουσία Είναι η άλικη παπαρούνα που κρατά φυλαγμένο το όπιο Που θα κοιμίσει τους πάντες..

********************************************************* Στα δωμάτια των ξενοδοχείων ο ύπνος είναι ενέχυρο· δεν ξέρω ποιά είναι τα τιμαλφή μου.. Η Κρήτη και που δεν- με εξουσιάζει.. Γλυκιά σαν καραμέλα που λιώνει κάτω απ’ την γλώσσα μου. Τουρίστες ξανθοί που σπατάλησαν μια ζωή επιμένοντας σε μια λάθος και που σάπισε άποψη. Γυναίκες πιο λευκές απ’ το φως. Περπατούν με τα σανδάλια τους και τα αέρινα φορέματα, όπως Να εγγυώνται μια αρχηγική ιερότητα. Ο ήλιος δεν τελειώνει· Μετά Όλα είναι μια σίγουρη ξαστεριά.. Ρέθυμνο 23.5.2015 57

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΧΟΪΚΉ ΟΜΟΡΦΙΆ… Αναποφάσιστος ουρανός· πότε ανοίγει τα μάτια του Και πότε τα σφαλίζει κοιμώμενος κάτω από την γεύση των νεφών. Δράσεις του φωτός, σκιές δαιδαλώδεις Δράττονται της ευκαιρίας να υπάρξουν Πεισματικά. Ο λόγος αφιερώνεται στην πρόθεση αλλά η πρόθεση δεν έχει ανάγκη τον λόγο, μιας και οι πράξεις είναι η απόλυτη όψη του κάθε ειδώλου. Στο μπαλκόνι οι γλάστρες μένουν χαμηλές και τις χρησιμοποιεί η υγρασία Σαν κλίμακα αξιών που θυμίζουν χοϊκή ομορφιά..

ΤΟ ΒΡΆΔΥ ΡΥΜΟΥΛΚΕΊ ΤΑ ΜΆΤΙΑ ΣΟΥ.. στην κα Ρούλα Τριανταφύλλου.. Ας τσαλακώσω τα σχέδιά μου, ας αποτύχω γράφοντας και σβήνοντας ας ζητήσω μια αναβολή που ξεκουμπώνει τα παντελόνια των δρόμων και κατευθύνεται όπως ένα μόνιππο προς την θάλασσα. Αν μελετήσουν τον αποκρυφισμό μου και καταλάβουν ότι ποτέ δεν υπήρξε ίσως εννοήσουν και πώς αλήθεια γράφτηκε το καθετί και πόσο κουρασμένος γύρισα βράδια στο δωμάτιο να πιάσω δουλειά 58

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

όχι όπως αυτή της ημέρας που ωριμάζει φρούτα που τα καταφέρνουν να είναι πάντα εκτός εποχής.. Κι εσύ, εκεί όπου δεν είμαι, ξεχορταριάζεις στο ρυάκι την υπομονή και γυρίζεις ταλαιπωρημένη έξω από την Ποίηση, στο κέρδος μιας αναγκαστικής τάξης. Το βράδυ ρυμουλκεί τα μάτια σου ως τον ύπνο για να αφήσουν έναν ήχο καλλικέλαδο. Τα φυτά συμφωνούν με το δράμα σου την ώρα που είσαι όλες οι πρωταγωνίστριες. Αυτό το κάτι σου που είναι κομμάτι απ’ την ψυχή μου το δέχομαι και το χάνω ταυτόχρονα μέσα και έξω από την δική μου πραγματικότητα: έτσι όπως οι αληθινοί άνθρωποι κάνουν: πάνω από τον θάνατο και πέρα απ’ την ζωή: Μαριονέτες που δεν αγαπούν τα σχοινιά που τις παρασέρνουν και κόβουν τους δεσμούς με τον οποιονδήποτε άρχοντα.. Ρέθυμνο 23.5.2015 59

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΜΙΝΩΙΚΌ ΤΡΙΑΝΤΆΦΥΛΛΟ… Είναι τα αντικείμενα που στροβιλίζονται μέσα σ’ ένα παράξενο παρόν και Μετά Κραδαίνοντας την τιποτένια ύπαρξή τους, Βυθίζονται μες το χώμα Σαν κηπευτικά που λιώνουν μες την λιακάδα Και μες την κάψα που έχει διάρκεια.. Αδελιανός κάμπος, λατρεύω να τον κοιτώ Σ’ αυτήν την γούβα που η γονιμότητα Συναντά την λατρεία.. Α μινωικό μου τριαντάφυλλο, Ρόδο μου Αμάραντο- α! Αρχαία Άπτερα, Ροδάμανθυ, Χάνδακα… Ανακινώ μες την μέρα τις πλουσιοπάροχες νότες και μου χαρίζεται μια μουσική Από εκείνες που είναι Ποίηση καθ’ οδόν και για όλα ευθυνόμενη.. Ρέθυμνο 23.5.2015

ΠΑΡΗΓΌΡΑ ΜΕ ΘΕΈ ΜΟΥ ΠΑΡΗΓΌΡΑ ΜΕ .. Οι πράξεις εξατμίζονται έως να γίνει αδιάφορο το αποτέλεσμα Και να χαθεί μες τις παρόδους που χαμογελούν αμήχανα Προδίνοντας κι άλλο κι άλλο την πόλη.. Τα ποιήματα παράξενες ιεροτελεστίες που μπελαλίζουν τον γράφοντα· Εκκινούν από το ναυάγιο και συμπαθούνε πάντα τους πνιγμένους. Ησυχία που πέθανε. Αναζητώ το δίκαιο πέπλο της Την ώρα που διαβάζω τις εικόνες γύρω μου που μηχανορραφούν 60

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Να με μαγέψουν. Το Ρέθυμνο ξεγυμνώνεται έως την λεβεντιά του. Η νύχτα έρχεται όπως τσιγγάνικο τσαρδί που θα μαζέψει τα απολωλότα παιδιά του. Στο ρολόι μου πάντα Οι ώρες σημαίνουν εγρήγορση. Παρηγόρα με Θεέ μου παρηγόρα με που δεν μπορώ Για το φεγγάρι το αποψινό να κλάψω.. Ρέθυμνο 23.5.2015

ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ 3.6.2015 Πλουραλιστικά οξύνους ο Θερμαϊκός Μάζεψε τα ωραία κορίτσια κοντά του και απ’ τις καφετέριες ευωδιάζει η σάρκα η επιφανής, νέα, νεότατη- σαν από νέα πλάση φερμένη.. Μουσικές, αιθέριο φωνήεν νυκτός αρχομένης. Πού θα συναντηθούμε τα μεσάνυχτα; Ο χρόνος τελειώνει, η ανάσα δηλώνει παρουσία στα σύμπαντα, είμαστε εμείς και ταυτόχρονα είμαστε κι όμως, οι άλλοι. Θεσσαλονίκη σεντούκι των θησαυρών.. Θεσσαλονίκη τζίνι που να κοιμηθώ δεν μ’ αφήνεις. 61

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Στους δρόμους γυαλίζει το πάθος κι εγώ την φτώχια πάντα την αντιλαμβάνομαι σαν μια περίπτωση περήφανης λεβεντιάς..

Η ΝΟΙΚΟΚΥΡΆ.. Νοικοκυρά που ο ήλιος της χαμογέλασε αφήνοντας ανοιχτές τις μετέπειτα προοπτικές· Σκάλωσε πάνω στο μπαλκόνι της και ανακάτεψε τις σκούπες σήκωσε την τέντα που έκρυβε, κι όμως, τον κόσμο. Τότε αυτή άκουσε το ερωτευμένο κοτσύφι Και είδε τα μικρά σκυλάκια που έπαιζαν πέρα στον δρόμο. Ανάσανε βαθιά. Τίποτα δεν ήταν γύρω της δουλικό. Ένας άξεστος θόρυβος από πόλη που εργάζεται έφτασε ως εκεί. Η μέρα συνεχιζόταν. Ο ήλιος χάιδευε την σάρκα της: Τόσο ερωτικός που ήταν να πεθάνει Απόναν πόθο πρωτόγνωρο. Ναι, είπε, ναι είμαι όμορφη. Ντύθηκε στα καλά της και βγήκε στον δρόμο. Γελούσε με την ψυχή της, ανακάλυψε το ειδικό βάρος της χαράς.. ΣΕ ΆΛΛΗ ΒΆΣΗ.. Δεν έχει αποφασίσει τίποτα το μεσημέρι. Όλα γλαρώνουν κάτω από το εμπριμέ σεντόνι του ουρανού. Σύννεφα, μελαγχολικό φως, λαχανιασμένη ανάσαΚόβουν το γαλάζιο σε φέτες και το πουλούν πλάι στην θάλασσα. Κάποιος πίνει- ξεδιψάει.. 62

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Από την σιγανή ψιχάλα γέμισε η καρδιά ελπίδες. Ο Ιούνιος κρατά ασπίδα στιλβωμένη. Τον πλαισιώνουν πουλιά Και μια δικαιοσύνη που τοποθετεί τα πράγματα σε άλλη βάση..

Η ΠΑΡΈΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΆΤΟΥ… Στην πορεία των ημερών, πάθη και δοξασίες απαλείφονται, τίποτα δεν μένει από το στρωτό πνευματικό οικοδόμημα που γκρεμίζεται σιγανά έως να γίνει μια αδρανής φωτιά που λίγοι την επικαλούνται. Και η ροή, βαθύτατα μυσταγωγική, κάνει να φαίνονται τα πάντα προδεδικασμένα, όπως κερδίζουν διαφάνεια επιθυμίας και τοποθετούνται μες τον χρόνο που τα συμπονά. Κέρδισα ένα λαμπρό Σαββάτο.. Θα περπατήσω, θα πιώ καφέ με τους φίλους, θα κουβεντιάσω, θα γελάσουμε, καθώς φτιάχνει το κέφι μου αυτή η συναναστροφή να πω να πεις να πούμε αφού και η φιλοσοφία είναι πια ένα θολωμένο εδάφιο μιας βίβλου που κανένας σεβαστά δεν προσεγγίζει..

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Η ΕΛΛΆΔΑ… Ποτέ δεν εγκατέλειψα.. Κι από μια πόρτα ανοιχτή κι ένα παράθυρο απέναντι στην θάλασσα, άρχισαν μέσα μου, όλα. Η Ελλάδα είναι πρώτα απ’ όλα, Ιδέα, σου είπα. Δεν είναι χώμα, γη και νερό, είναι εκατόφυλλο λουλούδι που ποτέ δεν καταφέρνεις να το ξεφυλλίσεις. Είναι καημός, γιορτή του νου, είναι η διαλεκτική που κινεί κι η διαλεκτική που όλα τα σταματάει. Κι εμείς, οι ταπεινοί κομπάρσοι μιας πραγματικότητας ζούμε με μια μελαγχολία που μας συγκλονίζει ταπεινοί εμείς των ταπεινώνμ’ έναν εγωισμό που φθάρηκε και δεν αντέχει ούτε μια ηλιαχτίδα να διεκδικεί.. ΖΗΤΆ ΜΙΑ ΈΜΠΝΕΥΣΗ ΔΑΙΜΟΝΙΣΜΈΝΗ Η ΕΛΛΆΔΑ! Ξίφος αψύ που σήκωσαν τα Αροάνια! Κι από μια κόψη που αστράφτει κάτω από τον ήλιο το δηλητήριο στάλαξε μες το νερό που η Στύγα κρύβει. Απλώθηκε σαν ευχαριστημένη γαστέρα εμπρός μου ο κορινθιακός! Αμπέλια κοίλα και αμπέλια κυρτά. Στην γη επάνω την ξαναμμένη. Τυρβάζουν κάτι από σύννεφα αραιά οι πλαγιές. 64

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Και για τον δρόμο που μιλούμε ξεκόβει το μυαλό κατά τα ύψη που αγαπά: Ζητά μια έμπνευση δαιμονισμένη η Ελλάδα!

ΕΝΤΡΟΠΊΑ… Οίκος της εντροπίας, συνάρτηση ντόμπρα που με πάει μες την απουσία- οι πληροφορίες προδόθηκαν· όλα ρέπουν προς το χάος, η ψυχή είναι χάος, η ζωή είναι χάος· το μυστικό που φύλαγα είναι ένα χαοτικό παιχνίδι που χωρά τον έρωτα με μια βουλή να τον εξαφανίσει… Έχω αποδημήσει το παρόν- μου έμειναν κάτι λειψές λεξούλες, κακογραμμένες μες τον άπειρο καιρό. Και επιμένω να μην λέω φυλακή την φυλακή μου· επιμένω να αγαπώ την Φωτιά, στο μέγα βάθος της, και να διψώ για σένα και για κείνη.. Έλα με τον τρόπο μιας αστραπής και μάγεψέ με τώρα που τα σύνορα δεν φυλάγονται απ’ τον Δράκο έλα και πες μου ποιά είναι η αριθμητική των τυφλών κι αυτών που μουσικές του αόρατου κόσμου ακούνε…

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΕΓΩΙΣΜΌΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΌΨΕΩΝ.. Ντούρο αλουμίνιο της πρόσοψης του κτιρίου- και η τζαμαρία Λάμπει στον ήλιο· επαφή Των πτηνών με το είδωλό τους Και μετά Λάμψη και πάλι λάμψη, αέναος πίδακας Καθρεφτισμού στο πέραν της οράσεως σημείο· Ανοίγουν οι θύρες της εισόδου, ο άνεμος τρέμει ανάλαφρα τον πίνακαόπως κυματισμός Μες την καρδιά του βιολιού, Και μια μουσική Που δίνει αποτέλεσμα ηλιοβασίλεμα· ανακαλύπτω Το ξίφος που έχασα Ενός εγωισμού που πεθαίνει..

ΡΌΔΟΣ 12.7.2015 Από τα νησιά άρξασθαι... Σαν Να εδραιώνεις την γεωγραφία επί των υδάτων. 66

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Παντεπόπτης ήλιος και η Ιαλυσός Μαζώνει τα καυτά κορμάκια της Και τα εξαπολύει Στις παραλίες να καούν. Α Ανέρωτο κρασί- μέθη που βάζεις! Λιγώνονται οι ερωτοπαθείς να βλέπουν κόλαση πάνω στην σάρκαΨέματα λέω- βρε Κόλαση δεν υπάρχει.. Μόνο ένα πάθος που θα πρέπει υπέρμετρα να τονιστεί Πάνω στης Ρόδου το βεληνεκές που υπερβάλει στον υπερθετικό του…

ΑΔΙΑΦΟΡΊΑ… Τα νερά ταξιδεύουν προς την αιωνιότητα· Ποιός θα αποκρυπτογραφήσει το μέγιστο χάος τους; Ο αέρας πνέει κατά τον Νότο· Η θάλασσα έχει προθέσεις καλές Και νουθετεί τις νυσταγμένες ψαρόβαρκες· Υπάρχει το νυν που σκαλώνεται μες το αεί και υπάρχει Ο Ύψιστος που νομιμοποιεί των εκπλήξεων τον θεάρεστο τζόγο· Υπάρχουν οι φυλακές και οι δραπέτες κρατούμενοι, υπάρχουν Οι πρωινές ειδήσεις όταν όλα του κόσμου τα κατορθωμένα μου είναι παγερά αδιάφορα..

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

ΤΟ ΤΡΑΊΝΟ… Γραμμές του τραίνου Ποτισμένες ατσάλι και βεβαιότητα Άκαμπτες Πάνε προς το μέλλον της απουσίας Η μέρα καλά κρατεί Η μέρα νιαουρίζει Νωθρά κινούνται και οι σκέψεις μας κάτω απ’ τον ανοικτίρμονα ήλιο Από το τζάμι του παραθύρου, κοιτάζεις τις σκαμμένες γαλαρίες Στην στροφή χάνεται και εμφανίζεται η ανάμνηση Και ένας έρωτας που έμεινε πίσω λυπάται Το τραίνο στριγκλίζει φρενάροντας Οι πικροδάφνες επιστρέφουν Σκόνη μπουχός σηκώνεται πίσω απ’ την πορεία προς μια πόλη που δεν ξέρεις Μην δακρύσεις- απόψε ο κλειδούχος αποφασίζει αλλιώς Και οι γραμμές μετρούν τον χρόνο με τα οπλισμένα τους σύμβολα..

ΑΠΟΚΑΛΎΨΕΙΣ… Ξεφλουδίζεις την Βίβλο των ημερών Κάθε εδάφιο μία μυρτιά που λυγίζει προς το ρυάκι που κάτω της γελά Η πεδιάδα αφομοίωσε την κάθε κίνηση Ξωτικά σταμάτησαν στην όχθη που αγαπούσε το ποτάμι Ξωτικά αφέθηκαν στην ρέμβη που δεν έχει τελειωμό Επιστροφή σε μια μέρα που τα αόρατα είναι και όμως ορατά Τα λόγια τα πολλά μια φλυαρία Ανούσια 68

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Οι αέρηδες σφυρίζουν σαν όφις ερεθισμένος Ροδιές βερικοκιές αμπέλια Δεν εμπιστεύεται κανέναν μας ο Θάνατος Ξέρει πως κατά την ζωή καθένας μας θα τον προδώσει..

ΟΡΊΖΟΝΤΑΣ… Περιουσία μου είναι το άρωμα των λουλουδιών και για αυτό αψιμαχώ με τον άνεμο- α βρε μπερμπάντη, Μισθωμένα ηλιοβασιλέματα να γευτώ απέθαντο ήλιο Κι ένα μπαλκόνι βορινό που δέεται σ’ έναν θεό που έχω ξεχάσει Απόλαυσε αίσθησή μου το θάρρος της ηλιαχτίδας, απόλαυσε Και, όταν σκοτεινιάσει γράψε το πυρ το γαληνό που φτιάχνει ένα νυφικό σεντόνι ως την θάλασσα κι ως τον ασύνορο ορίζοντα.. ΤΟ ΚΆΣΤΡΟ ΜΟΥ… Διάλεξε έναν ήχο που ροκανίζει το στερέωμα, Όλος ο πόνος μου είναι ήχος, Κι αν κοιμηθώ ξύπνησέ με ανάμεσα σε κείνα που ομολογείς το απόγευμα, Όταν Εσύ που είσαι αβροδίαιτη χτυπάς παλαμάκια στον χορό των πουλιών Και μες την σιωπή αμέτρητα σημάδια έρωτα καταδεικνύεις 69

ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ...

Σαν αναρχία να βασίλεψε απόψε των φιλιών Και να καταλύθηκε το διστακτικό της προστακτικής μου έωλο κάστρο.. ΜΙΚΡΟΎ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΎ…. Ως εμαγαλύνθηκαν τα μικρά και σε μας άγνωστα είναι Πια, Και κινούνται Έξω από την συμμετρία των καθιερωμένων· παιχνίδι Του μυαλού Και ελιξίριο το φως Γεμίζει όλες τις κοιλότητες Με την στιλπνή θαλπωρή του Αναλαμβάνω καθήκοντα λεξιμαργικά Ποιός καταβροχθίζει ιδέες χορταρικών και συρρικνώνει μέσα του το ιδεατό πέραν διάστημα; Πού πάω; Αλήθεια πού πάω; Τελειώνοντας τους άθλους που δεν πρόφτασε ο ημίθεος Και τόσο κουζουλός, όσο Το επιτρέπει ο δυσοίωνος αιώνας;..

ΓΕΩΜΕΤΡΊΑ ΑΙΣΘΗΜΆΤΩΝ… Μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω- λοιπόν Και πώς να μείνεις να διαβάζεις τα ευανάγνωστα; Ο ποταμός 70

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

Κυλά Και είναι τόσες οι αξίες του, τόσος Ο μόχθος της ροής, οι συναντήσεις Κάτω απ’ την επιφάνεια, ο ψίθυρος, ο παφλασμός, ο ήχοςΤο εμβαδόν ισούται… αποταμίευσα πολλά, συγχρονίστηκα Με τις μέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες, τα χρόνιαΣτον που με έπλασε καιρό Οφείλω και άλλα τόσα οφείλωΒάσανο, ντέφι βασανάκι μου, άσε με εδώ που ξαποσταίνω Και κοιτώ που είναι μόλις που βράδιασε: πουλιά πετούν μέσα στον σκοτεινό αέρα Και έρχεται μια μπόρα καλοκαιρινήΘα κλέψω την γαρδένια τ’ ουρανού, θα κλέψω σύννεφο Και στον αιθέρα μέσα θα παραχώσω Τις κουρασμένες ιδέες μου- να μου μείνει μόνο ένα μαρτύριο Να αγαπώ και να με βρίσκει η σφαίρα κατάστηθα..

Η ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ ΤΟΥ ΑΠΕΙΡΟΥ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΠΑΡΕΛΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΉΘΗΚΕ ΤΟΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2015

ISBN: 978-618-82188-1-9