Poetry News Φύλλο 19ο-20ο by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

Γυναίκες και πάλι γυναίκες φτύνει στους τάφους κάθε αλαζονικού κριτικού λογοτεχνίας.

«H Σεσίλια κάθισε και άρχισε να μας κοιτάζει να πίνουμε. Το κατάλαβα ότι με αποστρεφόταν τώρα. Ετρωγα κρέας. Δεν είχα τον Θεό μου. Μ’ άρεσε το γαμήσι. Η φύση δεν με ενδιέφερε. Δεν ψήφιζα ποτέ. Μου άρεσαν οι πόλεμοι. Το Διάστημα μου προκαλούσε βαρεμάρα. Το μπέιζμπολ μου πρ καλούσε βαρεμάρα. Η Ιστορία μου προκαλούσε βαρεμάρα. Οι ζωολογικοί κήποι μου προκαλούσαν βαρεμάρα». Τάδε έφη Τσαρλς Μπουκόβσκι στο μυθιστόρημα που σφράγισε τη στροφή της καριέρας του, τότε που άρχισε να γίνεται περισσότερο γνωστός και είχε την άνεση να γράφει με την πένα του περιώνυμου γραφιά και με το υψωμένο βλέφαρο του μανιακού που

Ο Μπουκόβσκι δεν κατέθεσε τα κραταιά του όπλα μέχρι που πέθανε και αυτά δεν είχαν τόσο να κάνουν με την παροιμιώδη ζωώδη φύση του και την ορμητικότητά του, αλλά με την απόλυτη αφοσίωσή του στη γραφή. «Η γραφομηχανή μου είναι το τομαχόουκ μου», έγραφε λίγο μετά την ολοκλήρωση των «Γυναικών» -από τις εκδόσεις Μεταίχμιο- κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70. Εν τω μεταξύ, τα είχε δει και τα είχε δοκιμάσει όλα: αλκοόλ, λέξεις, γυναίκες, επιτυχία, αποδράσεις στην κόλαση, το ανθρώπινο ζώο σε όλες τις εκφάνσεις του - απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη. Και κάπως έτσι κατέληξε στο καλύτερο, κατά τη γνώμη μας, έργο του, δηλαδή τον συλλεκτικό τόμο με τα ποιήματά του «Ο άνθρωπος είναι ένα σκυλί από την κόλαση». Και όντως είναι. Και ευτυχώς. Ο άνθρωπος μπορεί να είναι το μόνο μη προβλέψιμο και βαρετό ον ακριβώς γιατί μπορεί να κάνει τα πάντα με στυλ: από αποχαλινωμένο σεξ μέχρι την ανάγκη του, από τα ψώνια του μέχρι μερεμέτια. «Καλύτερα να κάνεις κάτι βαρετό με στυλ παρά κάτι επικίνδυνο χωρίς στυλ», έγραφε ο ίδιος ο Τσαρλς αποδεικνύοντας ότι κάθε κομμάτι στο στυλιστικό του παζλ ήταν δουλεμένο μέχρι κεραίας και όχι ατάκτως ερριμμένο - απότοκο μιας ακόμη βιωματικής περιπέτειας. Και αυτό περισσότερο από τις ειρωνικές και καλοδουλεμένες «Γυναίκες» του φαίνεται στα αριστουρ

5 ματικά ποιήματά του. «Ο Μπουκόβσκι είναι ένας βαθιά συναισθηματικά ποιητής, μια παλλόμενη ευαισθησία συνέχει τα όσα κάνει», επισημαίνει στο σχετικό επίμετρο ο μεταφραστής των «Γυναικών» Γιώργος-Ικαρος Μπαμπασάκης και συνεχίζει: «Οι κινήσεις του συνηχούν με την κλασική μουσική του Μπραμς, που ακούει συνεχώς από το ραδιόφωνο στην κουζίνα του ή από το πλαστικό τρανζίστορ όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Ο,τι ζει το μετατρέπει σε υλικό για ό,τι γράφει, ζωή και γραφή γίνονται ένα, όπως συμβαίνει με τον Χένρι Μίλερ και τον Τζον Φάντε, δύο μεγάλους προπομπούς του Μπουκόβσκι». Οι «Γυναίκες» του-, με πρωταγωνιστή το alter ego του Χένρι Τσινάσκι-, πάντως, διαβάζονται ταυτόχρονα σαν εκρηκτικός μηχανισμός ή σαν νεράκι. Οπως προτιμάτε. ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Τσαρλς Μπουκόφσκι Ο Χένρι Τσαρλς Μπουκόβσκι (Henry Charles Bukowski, 16 Αυγούστου 1920 — 9 Μαρτίου 1994) ήταν ένας Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας, που έζησε κυρίως στο Λος Άντζελες της Αμερικής. Έγραψε πάνω από 50 βιβλία, καθώς και πολλά μικρότερα κομμάτια, και έχει αναγ νωριστεί ως πολύ σημαντικός για το είδος του, ενώ συχνά αναφέρεται από πολλούς συγγραφείς και ποιητές ως μεγάλη επιρροή. Στα ελληνικά το όνομά του προφέρεται σωστά "Μπουκόβσκι" και όχι "Μπουκόφσκι" [αγγλ.] ηχητική σύζευξη του "wsk

Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου του 1920, στη γερμανική πόλη Άντερναχ (Andernach). H μητέρα του ήταν Γερμανίδα και ο πατέρας του ένας Πολωνο-Αμερικάνος στρατιώτης, ο οποίος ήταν μέλος της στρατιωτικής δύναμης που είχε παραμείνει στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η οικογένεια μετανάστευσε στο Λος Άντζελες όταν ο Τσαρλς ήταν μόλις δύο ετών, ένα μέρος που τον επηρέασε πάρα πολύ στα γραπτά του. O πατέρας του Τσαρλς αναφέρεται συχνά κι από τον ίδιο ως αρκετά βίαιος και στενόμυαλος άνθρωπος. Προσπαθούσε να είναι απόλυτα νομοταγής, και αποπειράθηκε να εμφυτεύσει στον γιο του τα δικά του ιδανικά, ώστε εκείνος να γίνει ένα παραγωγικό και ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας. Συχνά ήταν άνεργος και έβγαζε τον πόνο και την αγωνία του πάνω στον Τσαρλς, δέρνοντάς τον επανειλημμένα μέχρι τα δέκα του χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν ο Μπουκόβσκι να αρχίσει να νιώθει την εγκατά-

Ο Μπουκόβσκι στο σπίτι του στο Σαν Πέντρο το 1990, με τους συγγραφείς Mary Ann Swissler και Mat Gleason

λειψη και την απομόνωση, και να μένει συνειδητά άπραγος με την έννοια της εναντίωσης, όχι μόνο απέναντι στον πατέρα του, αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο πατέρας του Τσαρλς τον επηρέασε πάρα πολύ στη ζωή του αλλά και στα γραπτά του. Είναι βασικός χαρακτήρας στη θεματολογία του, και γράφει γι' αυτόν ακόμα και στα τελευταία του ποιήματα στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου, λίγο πριν πεθάνει. Κατά τα σχολικά του χρόνια, ο Μπουκόβσκι διάβασε πολύ. Όταν αποφοίτησε, γράφτηκε στο κολέγιο του Λος Άντζελες για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία, ώστε να γίνει συγγραφέας. Ένα χρόνο μετά, η μητέρα του έγινε έξαλλη όταν ανακάλυψε κάποια κείμενά του, με τα οποία και τάισε τη μηχανή κουρέματος του γκαζόν. Ο Μπουκόβσκι έφυγε από το σπίτι του και έζησε σαν αλήτης ταξιδεύοντας προς την Ατλάντα. Εκεί

έμεινε σε μια παράγκα όπου τρεφόταν καθημερινά με σοκολάτες. Αναγκάστηκε να γυρίσει, όμως, κάποια στιγμή σπίτι του, κάτι που θα έκανε συχνά τα επόμενα χρόνια όταν δεν θα είχε πουθενά αλλού να πάει. Όταν η Αμερική πήρε μέρος ενεργά στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι φίλοι του και κυρίως ο πατέρας του, τον πίεσαν να καταταγεί στο στρατό. Ο Μπουκόβσκι δεν ένιωθε πως ήθελε να πάει στον πόλεμο, κι έτσι ξεκίνησε μια ζωή περιφερόμενου άστεγου. Τον Αύγουστο του 1944 κρίθηκε ακατάλληλος για να εκτίσει τη στρατιωτική του θητεία[1] και αργότερα κατέληξε για λίγο καιρό στη Νέα Υόρκη, όπου την περίοδο του πολέμου και σε ηλικία 24 ετών, δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα "Aftermath of a Lengthy Rejection Slip" στο περιοδικό Story Magazine. Η Νέα Υόρκη δεν τον κέρδισε, όμως, και σύντομα έφυγε για πιο φιλόξενα μέρη. Δυο χρόνια αργότερα,άλλο ένα διήγημά του, το "20 Tanks From Kasseldown", θα δημοσιευθεί στο Portfolio IΙΙ. Ο Μπουκόβσκι απογοητεύτηκε από τη αργή διαδικασία εκδόσεων των έργων του, και σταμάτησε το γράψιμο για περίπου μία δεκαετία. Έζησε σε διάφορες πόλεις των Η.Π.Α, αλλά κυρίω στο Λος Άντζελες. Την περίοδο αυτή έκανε μια σειρά από απίθανες και περίεργες δουλειές, ενώ κοιμόταν σε φτηνά, ενοικιαζόμενα δωμάτια. Στις αρχές της δεκαετίας του '50, έπιασε προσωρινά δουλειά στο ταχυδρομείο ως ταχυδρόμος, αλλά την παράτησε μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Το 1955 μπήκε αιμορραγώντας εσπευσμένα στο νοσοκομείο απόρων, έχοντας "κερδίσει" ένα έλκος στομάχου, που παρά λίγο να τον σκοτώσει. Όταν βγήκε από το νοσοκομείο, ο Μπουκόβσκι ξεκίνησε να γράφει ποίηση. Αν και εξελί-

7 ίχθηκε σε έναν από τους πιο αυθεντικούς και με σημαντικότατη επιρροή μεταπολεμικούς ποιητές, ο Μπουκόβσκι δεν έτυχε αναγνώρισης στην Αμερική, ούτε σε μεγάλα περιοδικά, ούτε στην ακαδημία. To 1957 παντρεύτηκε την Μπάρμπαρα Φράι (Barbara Frye), η οποία εξέδιδε το ποιητικό περιοδικό Harlequin και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του Μπουκόβσκι. Ο γάμος τους κράτησε περίπου δύο χρόνια. Μετά το διαζύγιο, ο Μπουκόβσκι ξαναγύρισε στο πιοτό, στην ποίηση, αλλά και στο ταχυδρομείο ως ταμίας, μια θέση την οποία κράτησε για πάνω από δώδεκα χρόνια. Η πρώτη του ποιητική συλλογή "Flower, Fist and Bestial Wail" εκδόθηκε το 1959 σε ένα φυλλαδιάκι σε 200 αντίτυπα. Λίγο αργότερα, ο Jon Edgar Webb ο οποίος εξέδιδε το περιοδικό "The Outsider", εντυπωσιάστηκε από τα ποιήματα του Μπουκόβσκι και άρχισε να δημοσιεύει δουλειές του. Αφιέρωσε ένα ολόκληρο τεύχος στον Μπουκόβσκι με τίτλο "Outsider of the Year", και τελικά αποφάσισε να εκδόσει μια συλλογή της ποίησης του Μπουκόβσκι. Ο Μπουκόβσκι άρχισε να αποκτά φήμη σε underground περιοδικά και εφημερίδες, ενώ ξεκίνησε και μια στήλη στην εφημερίδα "Open City" του Λος Άντζελες, με το όνομα "Σημειώσεις ενός πορνόγερου" ("Notes of a Dirty Old Man"). Τα κείμενα της στήλης αυτής εκδόθηκαν αργότερα σε ξεχωριστό βιβλίο. Ο Μπουκόβσκι απέκτησε μεγάλη φήμη

στο εξωτερικό, και κυρίως στη Γερμανία, όπου μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του '70, ήταν ο πιο πετυχημένος Αμερικανός συγγραφέας εκεί. Φήμη απέκτησε ακόμη στη Γαλλία, αλλά και σε άλλα μέρη της Ευρώπης, όχι όμως και στις Η.Π.Α., όπου το κοινό δεν τον αποδέχθηκε, εκτός από ένα περιορισμένο αριθμό φανατικών έν οπαδών του. Ο ίδιος ο Μπουκόβσκι φερόταν προκλητικά, και βοήθησε να γίνει το όνομά του διαβόητο, προκαλώντας συνεχώς αρνητικές κριτικές εναντίον του. Το 1969, ο Τζον Μάρτιν (John Martin), εκδότης των Black Sparrow Press, δίνει 100$ το μήνα στον Μπουκόβσκι για το υπόλοιπο της ζωής του, ώστε να ασχοληθεί μόνο με τη συγγραφή. Ο Τσαρλς παραιτείται σε ηλικία 49 ετών από το ταχυδρομείο για να αφοσιωθεί στο γράψιμο. Όπως εξήγησε κι ο ίδιος αργότερα σε ένα γράμμα: "Έχω μία από τις δύο επιλογές -- να παραμείνω στο ταχυδρομείο και να τρελαθώ... ή να μείνω εκεί έξω, να το παίξω συγγραφέας και να πεθάνω της πείνας. Αποφάσισα να πεθάνω της πείνας.". Σε λιγότερο από ένα μήνα, έ γραψε το πρώτο του βιβλίο που ήταν το Ταχυδρομείο (Post Oﬃce), το οποίο εκδόθηκε το 1971. Το 1976 ο Μπουκόβσκι γνώρισε την Λίντα (Linda Lee Beighle), ιδιοκτήτρια ενός εστιατορίου. Δυο χρόνια αργότερα, το ζευγάρι μετακόμισε από την περιοχή του ανατολικού Χόλλυγουντ όπου ο Μπουκόβσκι είχε ζήσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής του, στην κοινότητα του San Pedro, τη νοτιότερη περίοδο

8 Ακόμα και τώρα, 10 χρόνια μετά το θάνατό του, συνεχίζουν και εκδίδονται βιβλία του με ανέκδοτο υλικό.

Ο Τσαρλς Μπουκόβσκι, πέθανε από λευχαιμία στις 9 Μαρτίου 1994, στο San Pedro της Καλιφόρνια σε ηλικία 73 ετών, λίγο καιρό αφότου είχε τελειώσει το τελευταίο του βιβλίο "Αστυνομικό" (Pulp). Πάνω στον τάφο του είναι γραμμένες οι λέξεις "Μην Προσπαθείς" (Don't Try). Σύμφωνα με τη γυναίκα του, το νόημα των παραπάνω λέξεων έχει να κάνει με τις παρακάτω φράσεις: "Εάν σπαταλάς όλη σου την ώρα προσπαθώντας, τότε το μόνο που πράττεις είναι να προσπαθείς. Γι' αυτό μην προσπαθείς. Πράξε" ("If you spend all your time trying, then all you're doing is trying. So don't try. Just do").

Σημαντική επιρροή στο έργο του άσκησαν οι Άντον Τσέχοφ (Anton Chekhov), Knut Hamsun, Έρνεστ Χέμινγουεϊ (Ernest Hemingway), Τζον Φάντε (John Fante), Λουί-Φερντινάν Σελίν (Louis-Ferdinand Céline), Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (Fyodor Dostoyevsky), D.H. Lawrence και άλλοι, στους οποίους και αναφερόταν συχνά. Πολύ μεγάλη επιροή είχε επίσης πάνω του και το Λος Άντζελες, και ήταν ένα από τα αγαπημένα του θέματα. Σε μια συνέντευξη που έδωσε το 1974, είχε πει χαρακτηριστικά: "Μένεις σε μια πόλη όλη σου τη ζωή, και καταλήγεις να ξέρεις κάθε δρόμο. Γνωρίζεις ολόκληρο το χωροταξικό σχέδιο της πόλης. Έχεις μια εικόνα του που βρίσκεσαι. ... Από τότε που μεγάλωσα στο Λ.Α., είχα πάντα τη γεωγραφική και πνευματική αίσθηση ότι ήμουν εδώ. Είχα αρκετό χρόνο να μάθω την πόλη. Δεν μπορώ να δω άλλο μέρος εκτός από το Λ.Α."

O Μπουκόβσκι έκανε τα πρώτα του βήματα μέσα από μικρά περιοδικά στα τέλη του '50, και συνέχισε κατ' αυτόν τον τρόπο μέχρι τις αρχές του '90. Τα ποιήματα και τα διηγήματά του εκδόθηκαν αργότερα από τις Black Sparrow Press, σαν συλλογικοί τόμοι της δουλειάς του. Ήταν πραγματικά ένας πολύ παραγωγικός συγγραφέας. Έγραψε χιλιάδες ποιήματα, εκατοντάδες διηγήματα και έξι μυθιστορήματα, με αποτέλεσμα να εκδοθούν πάνω από 50 βιβλία του.

Τα έργα του Τσαρλς Μπουκόβσκι είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία αυτοβιογραφικά, αν και ακόμη κι αυτά, περιέχουν αρκετά φανταστικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει περίπου μια δεκαετία στο περιθώριο, μέσα από απορία, αλκοολισμό και συνεχείς καβγάδες, συνέλεξε ένα τεράστιο ποσό εμπειριών, τις οποίες και άρχισε να αποτυπώνει σιγά σιγά στα γραπτά του. Η φιγούρα του πατέρα του φαίνεται πως τον καταδιώκει συνεχώς, αποτυπώνοντας άλλοτε μίσος και

Άντζελες. Παντρεύτηκαν το 1985.

9 αηδία προς το πρόσωπό του, κι άλλοτε μια ανθρώπινη κατανόηση, αναγνωρίζοντας τις συνθήκες που δημιούργησαν την προσωπικότητα του πατέρα του. Η εγκατάλειψη, ο πόνος, η φτώχεια, η απελπισία, εκφράζονται όλα μέσω των πρώιμων έργων του Μπουκόβσκι. Οι άνθρωποι που καταστράφηκαν επειδή δεν τους δόθηκε μια ευκαιρία, ή επειδή απλά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι καλύτερο στις ζωές τους. Αλκοολικοί, άστεγοι, πόρνες, άνθρωποι που ζουν την κάθε στιγμή, χωρίς να περιμένουν τίποτα από το αύριο. Ο Μπουκόβσκι κατάφερε να διεισδύσει στις ψυχές αυτών των ανθρώπων, και να παρουσιάσει τα ταλέντα τους, τις προσωπικότητές τους, την ανθρωπιά τους. Με τρόπο λυρικό και όχι επιθετικό, κατακρίνει τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς και τον πόλεμο, το αμερικάνικο όνειρο και ολόκληρη την κοινωνία. Μετά τη σχετική αναγνώρισή του και την εξέλιξη της κοινωνικής του κατάστασης, ο Μπουκόβσκι αλλάζει λίγο και τη θεματολογία του Παύει να μιλά μόνο για ιστορίες χαμένων ανθρώπων. Συναναστρεφόμενος με διαφορετικούς ανθρώπους, διανθίζει τα έργα του με σαρκαστικά σχόλια για την καινούρια του ζωή, ωριμάζοντας και μαλακώνοντας λίγο το ύφος του. Από τη στιγμή του θανάτου του, ο Μπουκόβσκι έχει γίνει θέμα πάμπολλων άρθρων κριτικής απέναντι στη ζωή και το έργο του. Αν και αγαπήθηκε από πολλούς απλούς ανθρώπους και έγινε σύμβολο για ανθρώπους με ανικανότητες ή προβλήματα αλκοολισμού, οι ακα-

δημαϊκοί κριτικοί έχουν δώσει ελάχιστη σημασία στα γραπτά του. Θεωρείται όμως από πολλούς ως ένας πολύ σπουδαίος ποιητής, με μεγάλη επιρροή και πατέρας του κινήματος του βρώμικου ρεαλισμού. Οι Ζαν Ζενέ (Jean Genet) και Ζαν-Πωλ Σαρτρ (Jean-Paul Sartre) τον είχαν χαρακτηρίσει ως τoν "μεγαλύτερο ποιητή" της Αμερικής.

Ο Χρήστος Γιανναράς στον Ιανό

Από τις εκδόσεις ΙΑΝΟS κυκλοφορεί το βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά «Η ελληνικότητα ως ποιότητα και ως ντροπή ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Ο Χρήστος Γιανναράς είναι σύγχρονος Έλληνας καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 10 Απριλίου 1935. Σπούδασε θεολογία στην Αθήνα και φιλοσοφία στη Βόννη και το Παρίσι (Σορβόνη). Διδάκτωρ φιλοσοφίας της Faculté des lettres et sciences humaines του Πανεπιστημίου της Σορβόνης και της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Επίσης, είναι επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου, του St Vladimir's Orthodox Seminary της Νέας Υόρκης και τη Σχολής του Τιμίου Σταυρού της Βοστώνης. Ήταν διευθυντής του περιοδικού Σύνορο, που εξέδωσε δώδεκα τεύχη από το 1964 ως το 1967. Οι εκδόσεις Ιανός παρουσίασαν το νέο βιβλίο του Χρήστου Γιανναρά, Η ελληνικότητα ως ποιότητα και ως ντροπή την Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014 στον Ιανό.

Από το 1982 μέχρι το 2002 υπήρξε τακτικός καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών της Αθήνας,

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ ΣΤΑ SOCIAL MEDIA

11 αρχικά στο τότε ενιαίο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Διεθνών Σπουδών και μετά στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών. Δίδαξε φιλοσοφική ορολογία, και μέθοδο, πολιτική φιλοσοφία και πολιτιστική διπλωματία. Επίσης έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής στα πανεπιστήμια: Παρίσι, Γενεύη, Λωζάννη και το Ρέθυμνο Κρήτης. Έχει επιδείξει πλούσιο συγγραφικό έργο με θεματολογία που σχετίζεται με την έρευνα των διαφορών ανάμεσα στην ελληνική και στην δυτικοευρωπαϊκή φιλοσοφία και ορθόδοξη χριστιανική παράδοση. Το βιβλίο του Η ελευθερία του ήθους θεωρείται ότι όρισε τον πυρήνα αυτού που αργό τερα ονομάστηκε "νεορθοδοξία" και έχει χαρακτηριστεί "ο Μάης του '68 στην Ορθόδοξη θεολογία και ηθική". Πολλά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε 10 τουλάχιστον ευρωπαϊκές γλώσσες.

ναράς διέβλεψε στον αποφατισμό κάτι πολύ ευρύτερο από την via negativa: την γνωσιοθεωρία του συνόλου ελληνικού πολιτισμού από τον Ηράκλειτο (με το απόσπασμα «καθ’ ότι αν κοινωνήσωμεν, αληθεύομεν, α δε αν ιδιάσωμεν, ψευδόμεθα») μέχρι τον Γρηγόριο Παλαμά. Διέβλεψε μια επιστημολογική στάση που συνοψίζει ως την άρνηση να ταυτιστεί η κατανόηση των σημαινόντων με την γνώση των σημαινομένων, την άρνηση να εξαντληθεί η γνώση στην διατύπωσή της

Αυτή η αποφατική γνωσιοθεωρία παραπέμπει το ενδεχόμενο κατ’ αλήθειαν ύπαρξης στο πεδίο των σχέσεων μεταξύ ετεροτήτων, σχέσεων που φανερώνουν το «έτερον» των ετεροτήτων, και όχι στο ατομικό επίπεδο. Σύμφωνα με τον Γιανναρά, ο προσφορώτερος όρος για την θέ ληση-για-σχέση όχι ως ιδιότητα του υποκειμένου, αλλά ως τρόπο υπάρξεως είναι ο «έρως» σύμφωνα με την ελληνική Ο Χρήστος Γιανναράς υπήρξε υπότροφος γλώσσα, σύμφωνα με τις πλατωνικές και του γερμανικού Ιδρύματος Υποτροφιών αρεοπαγιτικές συγγραφές και τον "Alexander von Humboldt Stiftung". Είναι Μάξιμο τον Ομολογητή. εκλεγμένο μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Συγγραφέων, καθώς επίσης και της Με την λέξη «έρως» εισερχόμαστε στην Academie International des Sciences πρώτη από τις δύο σταθερές έννοιες της Humaines (Βρυξέλλες). Παρέμβαινε και προσωποκεντρικής οντολογίας που προσυνεχίζει να παρεμβαίνει στην κοινωνική τείνει ο Γιανναράς, με την δεύτερη να συ και πολιτική επικαιρότητα μέσω τακτικής είναι το «πρόσωπο». Ακολουθείται το πεαρθρογραφίας στις εφημερίδες, Το Βήμα, ριεχόμενο που δίνουν στην λέξη «έρως» παλαιότερα, επί 13 χρόνια, και από το οι αρεοπαγιτικές συγγραφές, αυτό της 1993 μέχρι σήμερα στην Καθημερινή, με αυθυπέρβασης, της εξόδου από το εγώ. παράλληλες τηλεοπτικές εμφανίσεις. «Έρωτα» δεν μπορεί να πραγματώσει το υποκείμενο όταν ορίζεται ως άτομο, Για να προσεγγίσουμε το έργο του Γιαν- δηλαδή ως αδιαφοροποίητη μονάδα ομοναρά πρέπει πρώτα να εξετάσουμε την ση- ειδούς συνόλου που απλώς δεν επιδέχεμασία του αποφατισμού γι’ αυτόν. Ο Γιαν- ται περαιτέρω τομή-διαίρεση-μερισμό.

12 «Έρωτα» πραγματώνει το υποκείμενο μόνον ως «πρόσωπο», λέξη με απολύτως ιδιαίτερο νοηματικό περιεχόμενο. Η λέξη πρόσωπο συγκροτείται από την πρόθεση προς και το ουσιαστικό ωψ (γενική ωπός, που σημαίνει: όμμα, όψις) προκειμένου η σύνθετη λέξη πρόσωπο να προσδιορίσει αυτό που έχει την όψη στραμμένη προς αυ κάποιον η κάτι, να προσδιορίσει το υπάρχειν-έναντι, την ύπαρξη ως αναφορά και σχέση. Δηλαδή, το να υπάρχει κανείς η κάτι μόνον ως-προς, μόνο αναφέροντας την ύπαρξή του, εξ-ιστάμενος από τη φυσική ομοείδεια, μόνο μετέχοντας σε σχέ σεις. Το «πρόσωπο» ταυτίστηκε από τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες με την υπόσταση, ήτοι την πραγματική ύπαρξη. Για την χρήση αυτών των όρων ως γενικών οντολογικών και ανθρωπολογικών κατηγοριών, ο Χρήστος Γιανναράς σημειώνει πως το γεγονός ότι η ταύτιση των όρων υπ σταση και πρόσωπο χρησιμοποιήθηκε αρχικά για τη λογική διασάφηση αναφορών της εκκλησιαστικής εμπειρίας δεν περιορίζει τη χρήση της ίδιας ταύτισης και στο πεδίο της ανθρωπολογίας, αρκεί να πληρούνται ζωτικής σημασίας κριτήρια. Με τις συντεταγμένες του προσώπου, του έρωτα και της ετερότητας δομείται μια «οντολογία της σχέσης»: ο Γιανναράς παρατηρεί ότι η ετερότητα και πραγματοποιείται και γνωρίζεται πάντοτε αναφορικά, ως-προς-έτερον: είναι γεγονός και εμπειρία σχέσης. Σε αυτό το πλαίσιο κάνει λόγο για «οντολογία της σχέσης». Σύμφωνα με τον Γιανναρά, η σχέση δεν είναι ποτέ στατική η δεδομένη, μα ένα δυναμικό γεγονός που συνεχώς κερδίζεται

η χάνεται, κάτι που το ψηλαφούμε στις εμπειρικές διαπιστώσεις. Γι’ αυτό, δεδομένου του αποφατικού χαρακτήρα της γνωσιοθεωρίας πάνω στην οποία βασίζονται οι προτάσεις οντολογικής ερμηνείας του υπαρκτού και πραγματικού υποκείμενες σε κριτική επαλήθευση η διάψευση, μια οντολογία της σχέσης δεν μπορεί παρά να είναι μια «κριτική οντολογία». Ο Γιανναράς ορίζει την «κριτική οντολογία» ως μια οντολογική πρόταση διαρκώς υποκείμενη σε εμπειρική επιβεβαίωση ή διάψευση από την κοινή, προσβάσιμη στον καθένα εμπειρία Στο έργο του Χρήστου Γιανναρά δίδεται ιδιαίτερη προσοχή στην ανάδειξη της φιλοσοφικής σημασίας της διάκρισης ουσίας-ενεργειών, δηλαδή των ενεργημάτων/πράξεων και της σχέσης τους με την υποστατική πραγματοποίηση της ουσίας. Την ανάδειξή τους την θεωρεί ο Γιανναράς πραγματικά θεμελιώδη: σημειώνει ότι μια οντολογία που αρνείται να διακρίνει τη φύση και την υπόσταση από της ενέργειες της φύσης τις υποστατικά εκφερόμενες, αυτοκαταδικάζεται σε έλλειμμα ρεαλισμού, διότι αυτοπαγιδεύεται στον χωρισμό και στην αυτονόμηση του νοείν από το είναι.[15] Γι τον Γιανναρά, οι ενέργειες φανερώνουν την ετερότητα του προσώπου στα ενεργήματά του, με προεξάρχον πεδίο το πεδίο της Τέχνης

“Το κορμί της λύπης” : παρουσίαση του νέου βιβλίου της Νίκης Ταγκάλου

Την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου και ώρα 20.00, στον Πολυχώρο Πολιτισμού Διέλευσις θα πραγματοποιηθεί η πρώτη παρουσίαση της ποιητικής συλλογής της Νίκης Ταγκάλου “Το Κορμί της Λύπης” από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή. Την ποιήτρια θα προλογίσει ο συγγραφέας Νίκος Καραγεώργος. Σάρκα και οστά στους στίχους θα δώσουν οι ηθοποιοί Κική Ψαράκη και Ιάκωβος Βέρδης. Η Νίκη Ταγκάλου γεννήθηκε το 1975 στον Πειραιά όπου και ζει μέχρι σήμερα. Ολοκλήρωσε τις σπουδές της σε σχολή Φωτογραφίας κι εργάστηκε για έναν χρόνο στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως φωτογράφος. Έκτοτε δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα ασχολούμενη με τις δημόσιες σχέσεις. Η «Μάχη Ερώτων» αποτελεί την πρώτη της συγγραφική προσπάθεια, (σε μορφή e-book) η οποία μεταφράστηκε στα Αγγλικά και κυκλοφόρησε σε Αμερική, Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, Ιαπωνία, Κίνα, Καναδά, Βραζιλία και Ινδία. H δεύτερη ποιητική συλλογή «Ψυχές από Μολύβι» διατίθεται δωρεάν στο internet αποκλειστικά από την texni.org Τον Σεπτέμβριο του 2013 κυκλοφόρησε σε έντυπη μορφή η τρίτη της ποιητική συλλογή «EΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΙΩΠΗΣ» από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή.

Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία για το 2013: Απονομή βραβείων

Αναλυτικά τα βραβεία: Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων απονέμεται ομόφωνα στον Δημήτρη Ραυτόπουλο για το σύνολο του έργου του, το οποίο του απένειμε ομόφωνα η Επιτροπή των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων 2013. Βραβείο Ποίησης απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Μάρκο Μέσκο για το έργο του με τίτλο «Τα λύτρα», εκδόσεις Γαβριηλίδης. Βραβείο Διηγήματος - Νουβέλας απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Γιάννη Παλαβό για το έργο του με τίτλο «Αστείο», εκδόσεις Νεφέλη. Βραβείο Μυθιστορήματος απονέμεται κατά πλειοψηφία στη Νίκη Αναστασέα για το έργο της με τίτλο «Πολύ χιόνι μπροστά στο σπίτι», εκδόσεις Πόλις. Βραβείο Δοκιμίου - Κριτικής απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Μιχάλη Χρυσανθόπουλο για το έργο του με τίτλο «Εκατό χρόνια πέρασαν και ένα καράβι. Ο ελληνικός υπερρεαλισμός και η κατασκευή της παράδοσης», εκδόσεις Άγρα . Βραβείο Χρονικού - Μαρτυρίας απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Θοδωρή Καλλιφατίδη για το έργο του με τίτλο «Τα περασμένα δεν είναι όνειρο», εκδόσεις Γαβριηλίδης. Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Χρήστο Αρμάντο Γκέζο για το έργο του με τίτλο «Ανεκπλήρωτοι φόβοι», εκδόσεις Πολύτροπον. Ειδικό Βραβείο σε λογοτέχνη του οποίου το βιβλίο προάγει σημαντικά το διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα απονέμεται ομόφωνα στον Βασίλη Λαδά για το έργο του με τίτλο «Παιχνίδια Κρίκετ», εκδόσεις Γαβριηλίδης. Τιμητική Διάκριση για την συμβολή τους στη νεοελληνική λογοτεχνία στα περιοδικά «Η Παρέμβαση» και «Εμβόλιμον».

15 Το Βραβείο Μετάφρασης έργου ξένης λογοτεχνίας στην ελληνική γλώσσα απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στον Συμεών Σταμπουλού για τη μετάφραση του έργου «Ελεγείες από το Ντουίνο» του Ρίλκε, εκδόσεις Στιγμή, και στον Διονύση Καψάλη για τη μετάφραση του έργου «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ, εκδόσεις Άγρα. Το Βραβείο Απόδοσης έργου της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στα Νέα Ελληνικά απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στον Γιώργη Γιατρομανωλάκη για τη μετάφραση του έργου «Ιεροί λόγοι» του Αίλιου Αριστείδη, εκδόσεις Άγρα, και στον Λίνο Μπενάκη για τη μετάφραση του έργου «Προτρεπτικός επί φιλοσοφίαν» του Ιαμβλίχου Χαλκιδέως, εκδόσεις Ακαδημίας Αθηνών. Βραβείο Μετάφρασης έργου ελληνικής λογοτεχνίας σε ξένη γλώσσα απονέμεται κατά πλειοψηφία στις Σεσίλ Ιγγλέση-Μαργέλλου και Rika Lesser για τη μετάφραση ποιημάτων της Κικής Δημουλά, στον τόμο Selected Poems:The brazen plagiarist, της Κικής Δημουλά, εκδόσεις Yale University Press-New Haven & London. Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου απονέμεται κατά πλειοψηφία στην Ροδούλα Παππά για το βιβλίο της με τίτλο «Το παιδί που στο κεφάλι του φύτρωσε ένα δέντρο», Εκδόσεις Νεφέλη . Βραβείο Εφηβικού-Νεανικού Λογοτεχνικού Βιβλίου απονέμεται ομόφωνα στον Φίλιππο Μανδηλαρά για το βιβλίο του με τίτλο «Ζωή σαν ασανσέρ», Εκδόσεις Πατάκη. Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Αλέξη Κυριτσόπουλο για το βιβλίο του με τίτλο «Βεγγαλικά. Ένα παραμύθι εμπνευσμένο από τα ποιήματα του Νίκου Εγγονόπουλου», Εκδόσεις Ίκαρος και Μουσείο Μπενάκη. Βραβείο Βιβλίου Γνώσεων Για Παιδιά απονέμεται κατά πλειοψηφία στην Μαρία Αγγελίδου για το βιβλίο της με τίτλο «Ιστορίες που τις είπε η θάλασσα», Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Νέο τεύχος του περιοδικού Νέα Εστία με αφιέρωμα στον Νάσο Δετζώρτζη

Οι Εκδόσεις της Εστίας ανακοινώνουν με χαρά την κυκλοφορία του νέου τεύχους του περιοδικού Νέα Εστία (τ.1863), με αφιέρωμα στον Νάσο Δετζώρτζη. Λογοτεχνίες ΚΛΕΩΝΑΣ ΜΙΚΟΝΙΑΤΗΣ-ΤΕΝΕΑΤΗΣ, Καιρός προσφορών Βασιλης Παπαγεωργίου, Ευφορία (συνέχεια) Δημήτρης Οκκαλίδης, Το λάθος Ειρήνη Κίτσιου, Το ντέφι βρίσκεται σε χέρια που ξέρουν καλά να το παίξουν (Διήγημα)

Λεωνίδας Μερτύρης, Βραδινή Προσευχή Σπύρος Κατσίμης, Μάθημα Ιστορίας Ευριπίδης Κλεόπας, Ο Άγιος Γεώργιος ο Εξορινός της Αμμοχώστου Αφιέρωμα: Νάσος Δετζώρτζης Κική Δημουλά, «Εν συνεχεία...» Αντιγόνη Βλαβιανού, Μια υποθήκη ως «τόκος εν τω καλώ» Δημήτρης Δασκαλόπουλος, Ένας ευπατρίδης Μαρία Στασινοπούλου , Νάσος Δετζώρτζης: Η γοητεία της γλώσσας Δημήτρης Κονιδάρης, Σκέψεις για τον Νάσο Δετζώρτζη Μίλτος Φραγκόπουλος Ελευθερία και γλώσσα. Σημειώσεις για το μεταφραστικό έργο του Νάσου Δετζώρτζη Κατίνα Βλάχου, Τί θυμάμαι από τον Νάσο Δετζώρτζη Επιστολές και σημειώματα προς τον Νάσο Δετζώρτζη (1931-1974) ΤΕΚΜΗΡΙΑ Κωστής Αιλιανός, Πρέσβυς ε.τ., Χαράλαμπος Χρ. Χριστόπουλος, υπουργός Εξωτρικών, τρεις ημέρες, τέσερεις μήνες, 1865, 1870-1871 Σωκράτης Β. Κουγέας, 50 επιστολές του Κωνσταντίνου Μέρτζιου προς τον Σωκράτη Κουγέα (1957-1965) ΔΟΚΙΜΙΟ Νικήτας Σινιόσογλου, Αριστοτελισμός και αποφατισμός: η υστεροβυζαντινή οικειοποίηση του Αριστοτέλη και τα σύγ-

17 χρονα ελληνοχριστιανικά μορφώματα τρακάκη, Τέχνη και παγκοσμιοποίηση. Φωτεινή Βάκη, Ο φιλόσοφος Κάλβος Από το μοντέρνο σημείο στη βιοπολιτική Δημήτρης Καργιώτης, Η εξομολόγηση αρένα ως τρόπος: στοιχεία για μια κριτική του Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου, Αλέξανβιογραφικού λόγου δρος Στεφανίδης, Το χάδι Κωνσταντίνος Λερούνης, Ερμηνεύοντας Μιχάλης Χρυσανθόπουλος, Γεωργία Φατη διαφυλική μεταμόρφωση στο έργο ρίνου-Μαλαματάρη, Το σχοίνισμα της της Βιρτζίνια Γουλφ: η περίπτωσηΖέφη του γραφής. Παπαδιαμαντ(ολογ)ικές μελέτες Παντζιούρη Ορλάντο Κώστας Καλημέρης, Ανδρέας Μήτσου, Ρίτα Μπελέλι, «Κυνήγι των μαγισσών». Η Εξαίσια Γυναίκα και τα Ψάρια, Ανατομία ενός κατά συρροή εγκλήματος Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Β. Γούνακατά των γυναικών στην Ευρώπη του ρης (επιστ. επιμ.), Ήρωες των Ελλήνων. XV-XVI-XVII Οι καπετάνιοι, τα παλικάρια και η αναΟρφέας Απέργης, Verdi: Η ζωή ως θάνα- γνώριση των εθνικών αγώνων, 19ος – 20 τος και ο θάνατος ως μουσική ος αιώνας ΚΡΙΤΙΚΗ

Επιστολές

Πέτρος Θ. Πιζάνιας, Μανώλης Πατινιώ- Χαρίκλεια (Λεία) Στασινοπούλου της, Στοιχεία φυσικής φιλοσοφίας. Ο ελ- Δημ. Σ. Μασούρης ληνικός επιστημονικός στοχασμός τον 17ο και 18ο αιώνα Σταυρούλα Γ. Τσούπρου, Μάκης Τσίτας, Μάρτυς μου ο Θεός Πληροφορίες Περιοδικού: Αννίτα Π. Παναρέτου, Ανδρέας Καραγιάν, Σκοτεινές Ιστορίες (και όχι μόνο) Έτος 88ο, Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος, Ν. ΛυκούρΤόμος 176ος, γου, Αγαπητέ Στρατή... Από την αλληλοΤεύχος 1863, γραφία του Μυριβήλη με τους ΑλέξανΣεπτέμβριος 22 11 δρο Παπαναστασίου, Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Γιώργο Κοτζιούλα Λίνα Πανταλέων, Χάρης Βλαβιανός, Το αίμα νερό. Το μυθιστόρημα σε σαράντα πέντε πράξεις Μαριαλένα Σπυροπούλου, Βάσω Νικολοπούλου, Καιρός ήταν. Μικρές Ιστορίες Νένα Κοκκινάκη, Ελένη Πριοβόλου, Για τ΄ όνειρο πως να μιλήσω Ιορδάνης Κουμασίδης, Άντζελα Δημη-

ΚΥΚΛΦΟΡΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ISBN: 978-618-81297-7-1 πεζογραφία σελίδες 176

Χάρης Παπασσάβας ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ ΖΩΗΣ Στην ζωή μου, που την νιώθω αιώνια και με ακανόνιστη περπατησιά, γέλασα μ' ανθισμένα δάκρυα, έκλαψα στους τάφους των δικών μου με μαύρα δάκρυα. Έζησα ....... μέσ' στην αρμύρα των δακρύων μου και διασώθηκε το χωματένιο σώμα μου με όλους τους ήλιους σβηστούς .

Γρηγορία Πελεκούδα Με την ανατολή να πάμε. Κι αν κάποιος σε ρωτήσει πού πηγαίνουμε πέστου να μην φλυαρεί. .Πέστου να εμποδίσει τις σκιές, πέστου απάνω μου δεν θέλω άλλες νύχτες. . Πέστου γιατί ο χρόνος λιγοστεύει τα οχυρά της πόλης την ώρα που γκρεμίζεται.

Ρεγγίνα Γελαδά-Καίκα

Ως την άκρη του κόσμου Τρίτη, έξι η ώρα που βραδιάζει και η Πόλις εάλω! Λουλούδια και φύλλα στη θάλασσα ρίχνω απ’ το δικό μου το κήπο. Ένα κύμα φορτώνει στη ράχη του φύλλα από δυόσμο και δυο κλωνιά καργιοφύλι Τρίτη, έξι η ώρα που βραδιάζει και η Πόλις εάλω! Μια ριπή του ανέμου κουβαλάει φύλλο αρμπαρόριζας σε σχήμα καρδιάς. Ένας γλάρος σηκώνει στο ράμφος του μπουγαρίνια ολόλευκα με τ΄ άρωμα τους στο φόρτε . Τρίτη, έξι η ώρα που βραδιάζει και η Πόλις εάλω! Μαργαρίτα ολάνοιχτη που «Σ΄ αγαπώ» θα σου πει και αυτή στον αφρό ταξιδεύει. Το μαντζέτο που σου ΄φτιαξα από κυπαρίσσι και μύρτο πάνω στα κύματα τώρα χορεύει. Τρίτη , έξι η ώρα που βραδιάζει και η Πόλις εάλω! Λουλούδια και φύλλα σε ράχη δελφινιού ταξιδεύουν. Η ουρά του χαράσσει της μνήμης το δρόμο. Θα τα πάει ως πέρα μακριά … Μέχρι του Κόσμου τα έσχατα… Ως εκεί που υπάρχεις Ήταν Τρίτη που η Πόλις εάλω. Έξι η ώρα που βραδιάζει…! -Πόνημα ψυχής- αυτοέκδοση Αθήνα 2012

Δημήτρης Αλεξόπουλος ΠΟΡΕΙΑ Στο λιοπυρο του μεσημεριου αγκιστρωσα συγνωμη λυτρωσης στο βράχο. Κυμα πελαου Στ'ακροδαχτυλα του χεριου σου Βωμος της θυσιας μου Προσφορα. Θαλασσινη αυρα ζωγραφισε στην αμμο την πορεια της εξιλεωσης να μην αφησω τα σημαδια μου. Στο κατοπι του αφανισμου μου θα πορευτω στις αμαρτιες μου ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ..... το ιδανικο και το αμολυντο.!

Χριστίνα Καραγιάννη "ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ ΠΟΥ ΦΤΙΑΞΑΜΕ" Το φθινόπωρο που φτιάξαμε δεν είναι ωραίο... Tου κρατήσαμε μια θέση στο χειμώνα· δεν σκεφτήκαμε να του βάλουμε μια νότα δροσιάς, όπως της Άνοιξης· ένα ζεστό άγγιγμα όπως του καλοκαιριού· Γιατί δεν είμαστε έτσι εμείς! Εμείς είμαστε φτιαγμένοι από την ουσία που δεν βλέπουν τα όνειρα... Είμαστε οξυγόνο δίχως μέλλον Είμαστε εαυτοί δίχως τέλος Είμαστε η όαση του Άδη Είμαστε Εί μια θέση στην ψυχή Είμαστε το "αν" το βολεμένο Είμαστε η θέση η κενή Είμαστε μια στάχτη τυλιγμένη σε φωτιά που δε λέει να καεί. Είμαστε αυτοί που παίζουμε κρυφτό μπροστά στα έκπληκτα μάτια του φθινοπώρου, Είμαστε το "ίσως" του ...

Ιωάνης Βεϊσάκης ΓΟΡΓΩ Γοργώ να ήταν στο όνειρο; πώς ρώταγε στην θάλασσα εντός μου, ο έρωτας θεός αν ζει; γι αυτό η τρικυμία, γι αυτό η συντριβή ναυάγιο!! συμβάν χωρίς καταγραφή. Απ την αρχή ξανά το ποίημα θ'αρχίσω.

Φιλιώ Ροτσίδου Ο μόνος εχθρός μου είναι ο ίδιος ο εαυτός μου... συντρίμια στου μυαλού το απέραντο χάος ψάχνω να βρω που είμαι αλλά είμαι χαμένη... όσα με ταξίδεψαν έχουν αράξει και ζω σε μια ευθυγραμμισμένη αλήθεια, απο συνήθεια... και όμως...ήθελα το διαφορετικό.. το ζήτησα...το βρήκα...το έχασα... Τώρα πασχίζω να ξανάμπω σε ρυθμούς που δεν θέλω... καταπιέζω το μέσα μου να δεχτεί πραγματικότητες, αλλά πως; Εγω ειμ' αλλού... το αλλού ειν' εκεί... το εκεί ειν' εδώ... φαύλος κύκλος... όλα μπαίνουν σε τάξη... ακόμα κι' η αναπνοή μου έχει συγχρονιστεί... με έχω αφουγκραστεί...;

Γιάννης Βέλλης "Έβρεχε πάλι, έτσι απλά, όπως πάντα την ξέραμε, ο αέρας την έστελνε στα παράθυρα, χτυπούσε κι έπεφτε/ κάποιος έγνεφε μακριά, άλλος κοιτούσε επίμονα, ένας σφύριζε, τίποτα καινούργιο για ανάταση; πέρα από συνήθειες/ στο αύριο κλείσαμε ραντεβού, με τις ομπρέλες έτοιμες για κάθε βροχή, αγκαλιές και καρδιοχτυπήματα σε πορεία νίκης".

Δημήτρης Γκόγκας ΕΝΤΟΣ ΩΡΑΡΙΟΥ ΘΛΙΨΗΣ Αυτή η τριανταφυλλιά πως σκύβει έτσι τώρα που λείπεις; Σαν να γέρνει πάνω σου να πάρει κάποιο πόνο. Αυτός ο βασιλικός έχει από σήμερα ένα άλλο χρώμα, το πράσινο μιας θλίψης π΄ άπλωσε ο θεός για μια τύψη του. Και κείνο το σεντόνι π΄ άπλωσα να στεγνώσει απ΄ τα δάκρυα σαν λόγοι της γης π΄ ανεμίζουν στον άνεμο του Νέστου Πατέρα Τι όμορφος που είναι ο κόσμος μας και συ θέλεις να τον περάσεις μ΄ ένα κουπί σε μια βάρκα –το σώμα σου- από βάσανα Πατέρα Άσε τον θεό, να πλάσει δέκα κόσμους. Κάπου να βρει αποκούμπι η κούραση σου