Εβδομαδιαία Ποιητική Εφημερίδα Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
διανέμεται δωρεάν
ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΟ ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΙΜΗ ΣΟΥΛΙΩΤΗ Το τελευταίο ποιητικό άσμα του Μίμη Σουλιώτη, που πέθανε τον Νοέμβριο του 2012, στα 63 του χρόνια, νοσηλευόμενος στη Θεσσαλονίκη για καρδιολογικό πρόβλημα, κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις «Ερμής». Τίτλος : «Αθήνηθεν». Είναι 57 ποιήματα που παρωδούν, με τον χαρακτηριστικό παιγνιώδη τρόπο του, την πόλη που λατρεύουμε να «μισούμε»: Την Αθήνα. Την γενέτειρα πόλη και του ιδίου, την οποία αποχωρίστηκε για να ζήσει στη Φλώρινα ,απ΄όπου κατάγεται η γυναίκα του και όπου ξεχώρισε ως ,απ΄όπο πανεπιστημιακός, ποιητής, και εκδότης. Οι τίτλοι των ποιημάτων της συλλογής ,που αριθμεί 91 σελίδες, είναι ενδεικτικοί της ποιητικής του Αθηναιογραφίας: Η Αθήνα από τα Βορειοδυτικά, Όλοι Αθηναίοι, Η γνωστή Ακρόπολη, Η Άνοδος των Νοτίων, Πλατεία Ομονοίας, Οι μέτοικοι, Σταθμός Λαρίσης, Οι καφετέριες, Στο φανάρι της Πανεπιστημίου, Αθήνα είναι και η Θήβα, Υπόλοιπο Αττικής… Η γραφή και εδώ έχει σαρκαστικό τόνο. Η γλώσσα ανάμεικτη: Λόγια και λαϊκότροπη. Οι αναφορές στην Ιστορία συνδυάζονται με εικόνες του σήμερα. Η αρχαιότητα εμφανίζεται μαζί με το μοντέρνο. Το χιούμορ παρωδεί την στομφώδη ιστορικότητα. Αυτό που εκόμισε στον σύγχρονο ποιητικό λόγο ο Αθηναιο- Φλωρινιώτης καθηγητής είναι η ακομπλεξάριστη παρωδία προσώπων , αντιλήψεων και καταστάσεων του χώρου που, εδώ και δεκαετίες, έχει εξασφαλίσει ένα είδος κριτικής ασυλίας, όπως είναι ο χώρος του προοδευτικού πανεπιστημιακού κατεστημένου, της διανόησης και της λογοτεχνίας εν γένει. Οι τίτλοι των ποιητικών του έργων: Σβούρα (1972), Ποιήματα εν παρόδω (1974), Βαθιά επιφάνεια (1992), Αβγά μάταια (1998), Περί ποιητικής (1999), Υγρά (2000), Ήλιος στην Σκοτία (2001), Σκόρπια (2011), Παλιές ηλικίες (2002), Αλφαβητάριο για την ποίηση (2010), Κύπρον , ιν ντηντ (2011).
Πηγή: Αθηναϊκό Πρακτορείο
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Iουνίου 2014
Εβδομαδιαία Ποιητική Εφημερίδα ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ & ΕΚΔΟΣΗ: Εκδόσεις Διάνυσμα ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΗΣΗ: Λεωνίδας Σκυλίτζης ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΕΘΥΝΣΕΩΣ Αγαπητοί αναγνώστες,
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ Λεωνίδας Σκυλίτζης Νίκη Ταγκάλου ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
Το θερινό ηλιοστάσιο σηματοδοτεί και Νεφέλη Ανδριανού - Αντιφωνητής - Δέσποινα Αποστολάκη Ελένη Αποστόλου - Σάββας Αυγουστάκης - Δημήτρης Βαγένας επίσημα την αρχή του καλοκαιριού. Η - Μιχαήλ Βάκρινος - Λίλη Βασιλάκη - Ιωάννης Βεϊσάκης Poetry News θα συνεχίσει να εκδίδεται Σταματία Βλάγκα - Βάγια Γιαννακοπούλου - Νίκη σε εβδομαδιαία βάση μέχρι τα μέσα Γεωργοπούλου - Σελάνα Γραίκα - Μανούσος Γ. Δασκαλάκης Ιουλίου και θα επιστρέψει μετά τον - Νίκος Ευαγγέλου - Άρης Ζερβόπουλος - Κοσμάς Ηλιάδης Κατερίνα Κανάκη Αξούγκα - Έλσα Κασάπη - Δέσποινα Δεκαπενταύγουστο, έχοντας κάνει και Καϊτατζή Χουλιούμη - Μάνος Κατσέλης - Λίτσα Κυπραίου αυτή τα μπάνια της. Στο όγδοο φύλλο Καλλιόπη Μιχαλίολα - Γ.Κιτσούκη Βασιλειάδου - Γιώργος της Poetry News δημοσιεύονται τη Μίχας - Δημήτρης Π. Μποσκαΐνος - Σ.Γ. Νεονάκης - Νίκος ποιήματα νέων μελών της ομάδας, κάτι Παϊζάνης - Γρηγορία Πελέ - Λουκία Πλυτά - Μαρούλα Πανάγου - Νίκη Παπαδούλη - Πάρης Παπανικολάου - Νίκη που μας χαροποιεί ιδιαιτέρως. Σας εύχομαι καλή ανάγωνηση, Λεωνίδας Σκυλίτζης ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ
Παπουλάκου - Κώστας Παρδάλης - Διονύσης Πουλόπουλος Δημήτρης Πυξαράς - Φιλιώ Ροτσίδου - Πέτρος Σαγιάς Γρηγόρης Σακκαλής - Μαρία Σίγμα - Χριστίνα Στράντα Χ Χρήστος Σίνος - Έλενα Σιούτη - Γιώργος Δ. Σκοπελίτης Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου - Σοφία Στρέζου - Τάκης Τσαντήλας - Ιωάννης Δ. Τσιτσίμης - Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ekdoseisdianisma@gmail.com ΙΣΤΟΤΟΠΟΣ & ΨΗΦΙΑΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ http://issuu.com/lewnidasskylitzhs
η εφημερίδα διανέμεται δωρεάν μέσω του διαδικτύου
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ «ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ» II Βαδίσαμε ανεπιτήδευτα μέρες και μέρες Mε διαίσθηση χωρίς πυξίδα Πυξίδα είχαμε το σώμα Στραμμένο στην Ανατολή Αλλά χαθήκαμε στο φως της μέρας Την αγάπη είπαν θ’ ανταμώναμε Θα ‘ρχονταν να μας προϋπαντήσει Δεν μάθαμε Πως μάχονταν με σκιές Και της ψυχής μας την αντάρα Φωνάζαμε ν’ ακούσουμε ότι υπάρχουμε Και δεν μπορέσαμε Τη μουσική της σιωπής ν’ αφουγκραστούμε Σ’ ατέρμονους αγώνες δώσαμε μάχες Νικητές και νικημένοι χλωρίδα απώλειας Τώρα το άδειο απλώνεται στην άκρη της πατούσας Και δίπλα η σιωπή Στοχάζεται την απορία μας Μπορεί και να ‘μασταν ωραίοι μαχητές Αλλά χαθήκαμε στο διάβα Μπορεί το σύθαμπο της μέρας Να έλαμψε στα μάτια Μπορεί το φως του φεγγαριού Να φώτισε τις σκοτεινές πτυχές μας
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Γ.Κιτσούκη-Βασιλειάδου ΑΥΛΑΙΑ Βήματα χορεύουν προς τα πίσω Γνωστές φιγούρες από χρόνια μαθημένες, τραβούν το δρόμο της αποχής από τα πάντα. Ρυθμοί τρελοί στριφογυρίζουνε τα πόδια, τα φέρνουν πάντα σε απέναντι γωνίες Σαν πιρουέτες μόνες ,ξεχασμένες απ το χρόνο σέρνουν το βάρος αποφάσεων γενναίων εγωισμό και μοναξιά γεμάτες… Χορεύουν πάντοτε με πλάτες γυρισμένες Τα μάτια ίσα στο κενό είναι καρφωμένα αμέτοχα σε κάθε αίσθηση ωραίου, κλείνουν για λίγο σαν θαμπώνουνε τα φώτα. Η μουσική απόκοσμη, αστεία Ποιος να συνθέσει για το φόβο, για το μόνο να συνοδεύσει βήμα λανθασμένο; Η αυλαία πέφτει πριν τελειώσουν οι φιγούρες το χειροκρότημα ένα κλάμα που βρυχάται ασθμαίνει απ του χορευτή το στήθος δεν άντεξε να φτάσει ως το τέλος. Ο θεατής που διάλεξε να έρθει, ο μόνος γνώστης μιας παράλογης ιδέας, θλίβεται τώρα που ξοδεύτηκε να δώσει μια συνδρομή για χρόνια κρατημένη Εγωισμό το λέγαν το τραγούδι Το χόρευε κι αυτός χωρίς να ξέρει Μα είχε δάσκαλο αυτόν που το εφηύρε Αυτόν που με τόση προσοχή παρατηρούσε
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Σελάνα Γραίκα
Κατερίνα Κανάκη Αξούγκα
Στο πλαι του χρονου. Εντονη του κοκκινου η διαφορα. Φοντο λευκο. Θανατικο μυριζει, σταγονες αιματος σε μαρμαρου νιπτηρα. Καθε βραδυ θανατος. Αποκοσμος υπνος. Και συ,τοσες μαχες εφυγες απο το "δαγκωμα"φιδιου. Καημενε Αλεξανδρε. Παραδοθηκαν οι μαχες σου Παρα στα ποδια της γυναικας.
ΟΣΤΡΙΑ θα έρθω να σε δω σιγά θα σου μιλήσω υγρό φιλί στο μάλαμα της χαίτης σου θα αφήσω. Ώρες πολλές να σε θωρώ κάτι δεν θα ζητήσω. Από τη λάβρα σου τρεμάμενο κορμί κρυφά θα κοινωνήσω.
Τάκης Σταυριανάκος Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ
Η Αγάπη Που Γεννιέται, Δεν Πεθαίνει Δεν Ξεχνιέται! Το Δικό Της Έχει Χώρο Κι Εκεί Μέσα Αποκοιμιέται… Με Το Χρόνο Που Περνά Η Αγάπη Δεν Ξεχνά! Έχει Πάρει, Έχει Δώσει… Δούρειος Ίππος Εν «Υπνώσει»! Αν Ξυπνήσει Και… Φιλήσει; Και…, Παλάτια Θα Γκρεμίσει!
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Δεσποινα Αποστολακη Ναι ρε κοσμε, μη δεις κανεναν οριτζιναλ... Αμεσως να του την πεσεις.. Γραβατες και πουλιες ,μπλεγμενες σε λευκες κολλες.. Πασπαρτου λεξεων, μυριζουν θανατο ψυχων.. Αν δεν δινεις ,τοτε πως ζεις μωρε;... Πες μου...
Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης
Νίκη Γεωργοπούλου ΟΝΕΙΡΟ Όνειρο,ερωτεύτηκε το φως και δεν ξανακοιμήθηκε ποτέ! Στέκεται ντροπαλά στον ουρανό και καθρεφτίζεται στη θάλασσα, να δει πόσοι ,το εχαράξαν εφιάλτες! Τα κέρινα φρερά του δοκιμάζει, πόσο θ'αντέξουν πούναι τόσο απαλά, στο πέρασμα αυτού του αναπάντεχου αέρα!
Τὴν ὥρα ποὺ στὸ Λαύριο τὸ δειλινὸ μαβίζει καὶ πέφτει μὲς στῆς θάλασσας τὴν καθαρὴ ἀγρυπνιά, προβαίνει στὸ μπαλκόνι της κι ἐκεῖ ξεπροβοδίζει, γιὰ νὰ χυθῇ στὸ πέλαγος, τὴν ἄρρητη ὀμορφιά. Τὰ διαμαντένια μάτια της ὑψώνει πρὸς τὰ χίλια ἀστέρια ποὺ τῆς στέλνουνε ἀμάραντα φιλιὰ κι αὐτὰ χτυποῦν ἀπάνω της στ’ ἀναμμένα χείλια καὶ ξάφνου ἐξατμίζεται τῆς νύχτας ἡ λαλιά. Κι εἶναι ἐκεῖνες τὶς στιγμὲς ποὺ ἡ κορμοστασιά της μπροστὰ στὸ φῶς τοῦ φεγγαριοῦ, κολόνα εὐωδιαστή, ὑψώνεται κι εἶν’ ἕτοιμος, μετὰ τὸ σύνθημά της, τοῦ στερεώματος ναὸς νὰ πάῃ νὰ στηριχτῇ! Ἔτ ὁρμᾶ στὴ σκέψη μου ὁ μέγας ἀπατός σου Ἔτσι σὰν ἕνας χείμαρρος πνοῆς ὡραίου Ἀπριλιοῦ κι ἀκούγεται στὰ σπλάγχνα μου ὁ ἀθλητικὸς σφυγμός σου, τοῦ πόθου ἀστέρι λαμπερό, Μαρία . . . .!
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Νίκος Ευαγγέλου Ξυπνάς μια μέρα και ψάχνεσαι εσωτερικά. Στο ψάξιμο πάνω, συναντάς ότι πολυτιμότερο χειροπιαστό έχεις. Την καρδιά σου. Την βλέπεις εκεί ανάμεσα στα στήθια σου να στέκεται. Σου λέει πως αισθάνεται πολύ πόνο τελευταία και της λες να είναι αναί αναίσθητη. Διαμαρτύρεται πως δεν την ακούς εδώ και καιρό και κάνεις τον κωφάλαλο μήπως και.....κατανοήσεις. Βάγια Γιαννακοπούλου Δεν την προσέχεις τώρα πια σου λέει, αλλά μην την ακούς. Είναι που ζηλεύει η πουτάνα τώρα τελευταία. ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ ...και σε εμένα κάτι παρόμοιο συμβαίνει... Αλλά εγώ της έχω πει από την αρχή. Αν την ζωή μου πέρασα Ξέρει την μοίρα της, αλλά θα ήθελε να είναι...άκαρδη. στις ερημιές του κόσμου Σκάσε της είπα και ακολούθα την πορεία μου. τους πόνους όλους ξέχασα Αυτή είναι και θα είναι στο εξής. στην αγκαλιά σου φως μου. Δεν θα την ανεχτώ πολύ ακόμη τούτη την καρδιά. Πρέπει να μάθει να αναγεννιέται. Η πιο γλυκιά η αγκαλιά Δεν με νοιάζει πως.... είναι στα δυο σου χέρια, Ας γίνει συκώτι... με τα δικά σου τα φιλιά νιώθω πετώ στα αστέρια. Τη ώρα που είχα πειστεί πως η ζωή με γέρασε, βρέθηκες δίπλα μου εσύ και έρωτα με κέρασε. Προσεύχομαι παρακαλώ, να μείνεις στην ζωή μου, να μ’ αγαπάς να σ΄ αγαπώ να γίνεις η ψυχή μου
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Δημήτρης Βαγενάς Η ΖΩΓΡΑΦΙΑ αφιερωμένο στην φίλη ζωγράφο Iolanda Anthi Barozzi Κάθε βράδυ αργούσε να κοιμηθεί. Καθόταν ως αργά στο ατελιέ , ζωγραφίζοντας την τελευταία παραγγελιά . Ένα πορτραίτο δυο νεόνυμφων ‘φαντασμένων’, γόνων νεόπλουτων οικογενειών του νησιού. Και βέβαια έπρεπε να ωραιοποιήσει τα δυο άσχημα πρόσωπα ., αλλιώς δεν θα πληρωνόταν. Τα ειχε ξανά ζήσει αυτά , δεν της έκαναν πια καμία εντύπωση , όπως στην αρχή , που άρχισε να πουλά την τέχνη της , για να ζήσει. Το πρώτο βράδυ που ένοιωσε εκείνο τον δυνατό πόνο στο στομάχι της , ήπιε ένα ηρεμιστικό και έπεσε για ύπνο. Ξύπνησε περασμένες δέκα το πρωί , από έντονους πόνους στο ίδιο με την νύχτα σημείο. Πλύθηκε , ντύθηκε και κατέβηκε μέχρι το φαρμακείο στην γωνία. Ο κυρ Μπάμπης ο ηλικιωμένος φαρμακοποιός της έδωσε χάπια για στομαχόπονο. «ένα κάθε έξι ώρες γλυκεία μου. παστίλιες είναι . θα τις γλείφεις μέχρι να λιώσουν», την συμβούλεψε. Τον ήξερε από μικρό παιδί , παλιός φίλος των πεθαμένων από χρόνια γονιών της. Αφού πήρε μια παστίλια και περίμενε να την ‘πιάσει’ , βάλθηκε να φτιάξει μια ψευτομακαρονάδα , για μεσημεριανό , απογευματινό και βραδινό. Το μαγείρεμα για ένα άτομο , πάντα το βαριότανε. Συνήθως κατέβαινε στο κέντρο σε κάνα ταβερνάκι η στο φαστφουνταδικο της χώρας του νησιού . Αλλά τώρα μέσα στο καταχείμωνο τα περισσότερα φαγάδικα , χωρίς τουρίστες, έμεναν κλειστά. Έτσι έπρεπε να μαγειρεύει τον μισό σχεδόν χρόνο . πράγμα που αντιπαθούσε σχεδόν όσο το άπλωμα των ρούχων. Έφαγε και φτιάχνοντας ένα φλιτζάνι τσάι , πέρασε στο ατελιέ να συνεχίσει το πορτραίτο. Έκπληκτη αντίκρισε πάνω στο καβαλέτο έναν άλλο πίνακα , ένα χωράφι γεμάτο αγριολούλουδα με ένα μονοπάτι στην μέση . Στο βάθος του μονοπατιού μια μικρή μαύρη κουκίδα, που από την προοπτική έδειχνε σαν να απείχε εκατοντάδες μέτρα . θα πίστευε ότι κάποιος ειχε μπει και της έκανε φάρσα, αν δεν αναγνώριζε το στυλ της στο τελείωμα των πετάλων των λουλουδιών , μπροστά στο φόντο του πίνακα. Σίγουρα ήταν δικός της , ή κάποιου που την αντέγραφε. Και ο πίνακας με το ζεύγος;; που ειχε πάει. Μια ματιά έφτασε για να το βρει όρθιο στον τοίχο , δίπλα στο μεγάλο παράθυρο. Μπερδεμένη με ότι ειχε συμβεί , κατέβασε το ‘χωράφι’ από το καβαλέτο και τοποθέτησε το
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
χωράφι απεικόνιζε , γεμάτο αγριολούλουδα αλλά μπροστά μπροστά στο μονοπάτι που χώριζε το χωράφι στα δυο και χανόταν στο βάθος της προοπτικής του πίνακα, ένας άνδρας με το πρόσωπο καλυμμένο κάτω από την κουκούλα του μαύρου ράσου του στεκόταν κρατώντας ένα μεγάλο δρεπάνι , ο Θάνατος , ο Χάρος και στο κάτω μέρος του ράσου η υπογραφή της ζωγράφου .
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Στέλιος Κοντοδήμος «ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ ΜΙΑΣ ΕΦΙΑΛΤΙΚΗΣ ΝΥΧΤΑΣ» Η τεκμηριωμένη άποψη εκ-τελέστηκε επιδεικτικά εν ψυχρώ… Η Γνώση περιφρονήθηκε με αλαζονεία και σαρκασμό… Η αντιφατικότητα περι-παιζόταν στον τζόγο μιας τραγικής αδιαφάνειας… Η αμφισβήτηση ψυχρή λαιμητόμος κατακρεουργούσε το βάλσαμο της ύπαρξης… Η ειρωνεία περιφερόταν σαν οικοδέσποινα καρφώνοντας το μαχαίρι στον λαιμό… πε Η αλήθεια εκ-Διώχτηκε σε βαθμό κακουργήματος σαν μαστροπός… Η τρικυμιώδης συμπεριφορά άνοιξε την πόρτα της εξόδου… Η φυγή φλέρταρε με επι-κίνδυνους κι άγνωστους δαίμονες της νύχτας… Η αδιαφορία σφετερίστηκε τους όρκους των Υπο-σχέσεων… Η αγάπη «αναπαυόταν» σ’ έναν απαρά-δεκτό λήθαργο επιδεικτικά… Η ερωτική υπο-δομή μολύνθηκε στην ανυπαρξία των συν-αισθημάτων… Η επικράτηση ενός γαμημένου « Εγώ » ισοπέδωσε τα όνειρα… Η ανεπάντεχη Νίκη δεν πρόλαβε να εορτάσει εξ-ακολουθεί να αιμορραγεί… Μια λίμνη αίμα… ο θυμός αδρανεί… μα προ-καλείται την ύστατη στιγμή… που η Αίτνα της γραφής ως τώρα σιωπούσε... ο πόνος σφαδάζει… η θλίψη δακρύζει…… Βυθίζονται… Εξαθλιώνεται ο μαγικός πλανήτης… Επικρατώντας ένα γαμημένο « Εγώ »… Αναρωτιέμαι με κόπωση… Είναι το πραγματικό όραμα τόσο ανίσχυρο… Είναι η δουλεία το « Εγώ » τόσο Ισχυρή και αυτό-Καταστροφική…
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Ιωάννης Βεϊσάκης ΣΠΟΡΑΔΕΣ
Δικάζεται κι ο τελευταίος κόκκος για απιστία αδήρητη ανάγκη στο κάτ-εργο σ’ένα χορό ζεϊμπέκικο το βήμα να τηρεί να αφήσει την στροφή σε μια τελεία του χώματος ένα σημάδι σημά μια έστω αξιοπρεπή ματαίωση ή… πολυετή κάθειρξη σε αλόννησο. Γεύση σκίνου η αλήθεια σου να κρώζει στιγμές σαν κλώσσα Με παρατεταμένο χειροκρότημα υποδέχτηκαν οι μέλλοντες χρόνοι μιαν έκρηξη του θυμαριού θυμα και το παραμύθι ενός λευκού νάνου. Εδώ τα κυάθια των οσμών και του χρώματος στην αγκάλη μια πλατειάς ειρήνης στα λαγόνια μιας ακόμη αγίας λεχώνας εδώ το διαρκές σπορείο το μπλέ να σκυροδετεί τ’αλάτι των κόκκων μιας άλλης υδροπονικής
Εκπλήσσεται το κύμα και διασαλεύει την τάξη των υδάτων ποινή αφρού διετάχθη (υπάρχει το δεδικασμένο) όπως οι νόες οι απροσάρμοστοι οι των περιστερώνων διωχθέντες απροσάρμοστος απροσάρμο άζυμος σε μονόχωρο πρόναο ιού της αγάπης αρωσταίνω μέλανος ανένδυτος της φωτιάς σου γυμνός _η ώρα δεν ήρθε έρρωσο η ώρα ήταν πάντα εν σπέρματι.
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Mάνος Κατσέλης "ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΙ ΟΛΟΙ"
Περαστικοί ειναι όλοι.. Κατάλαβέ το.. Παρουσίες της στιγμής.. ´Ενα γρήγορο "γειά" που στο λένε και χάνεται.. ´Ενας καφές στα γρήγορα... Στα πεταχτά.. Ένα ψεύτικο χαμόγελο.. Που βγαίνει με τη βία... Σαν υποχρέωση.. Σαν βάρος που ξεφορτώνουν.. Περαστικοί ειναι όλοι.. Διπρόσωποι που δείχνουν το ένα είδωλο στον καθρέφτη.. Μπας και κερδίσουν καμιά συμπάθεια παραπάνω...
Το άλλο τρομάζει και τους ίδιους βλέπεις.. Φεύγουν... Έρχονται.. Σε ρουφάνε στο κενό τους.. Και πάλι μόνος μένεις.. Με τον εαυτό σου.. Έλα... Το ξέρεις.. Πάντα με αυτόν ήσουν άλλωστε.. Απλά δεν το καταλάβαινες... Γλυκαινόσουν από το ψέμα.. Είναι γλυκό το άτιμο,ναι.. Μείνε τώρα με ότι έχεις.. Με ότι επέτρεψες να σου αφήσουν.. Φύλαξέ το.. Μη το χάσεις κι αυτό... Γιατι κάποια θα ειναι μοιραία η φορά..
Αριθμός φύλλου 8
Κυριακή 22 Ιουνίου 2014
Νικόλαος Παϊζάνης
Ανοίγω τα μάτια μου, ύστερα από ένα πανέμορφο όνειρο. Αισθάνομαι δύναμη, σ’ ολόκληρο το σώμα. Κάθε ίνα αυτού του πρώην τεμαχισμένου κορμιού, εκτινάσσεται στο διάστημα. Και το μόνο που ζητά, που απαιτεί, είναι να της δείξω την κατεύθυνση. Δεν έχω όρεξη γι’ αυτά. Δεν έχω κάποιον λόγο, για όλα αυτά. Το κενό δεν υφίσταται. Ο,τιδήποτε υπάρχει, -υπήρξε ποτέ είναι παραγεμισμένο με κάτι άλλο. Φουσκώνει μέσα μου η δράση. Απελευθερώνεται κάθε δευτερόλεπτο η υπόσταση. Κοιτώ τα ογδόντα μέτρα βάθος. Ρίχνω μια ματιά, στα μικροσκοπικά χιλιοστά επιφάνειας, όπου επιτρέπεται ν’ αποθέσω
τα βήματα μου. Αφήνω ένα χαμόγελο να ξεμυτίσει. Μα την κυρίως χαρά την κρατώ μέσα μου. Στο πλήθος, που συγκεντρώνεται, κυριαρχούν δύο τάσεις: Όσοι λένε πως θα πέσω όπου να ‘ναι. Κι όσοι ζητωκραυγάζουν κι επικροτούν την διαδρομή μου. Ελάχιστοι ακόμη. Δεν γνωρίζω αν χορεύω τον πιο αληθινό χορό στα χρονικά. Δεν γνωρίζω αν θα βρίζω πάλι τον εαυτό μου, τέσσερα δευτερόλεπτα πριν την προσεδάφιση. Αυτό, για το το οποίο θα στοιχημάτιζα -ακόμη και το ίδιο το όνειρο είναι πως δεν υπάρχει ούτε μιά μοναδική, καχεκτική περίπτωση, ν’ αφήσω κάποιον ν’ αγγίξει -έστω κι από μακρυά όσα τώρα μου συμβαίνουν.