Γιωργος Σαρανταρης // Τομος Α 1932

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΜΟΣ Α’ 1932

εκδόσεις

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ΣΕΙΡΑ: κλασικα διανυσματα V ekdoseisdianisma@gmail.com

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΜΟΣ Α’ 1932

εκδόσεις

ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΞΑΝΘΌ ΚΟΡΊΤΣΙ ΕΊΣΑΙ

Ξανθὸ κορίτσι εἶσαι ἡ κουβέντα σου μετάξινη σχεδὸν σὰν τὰ μαλλιά σου. Γοητεία ἡ γυναίκα φίλησε τὸ στόμα της ν’ ἀναπαυθεῖ κάθε ἀδυναμία...

7

ΣΥΝΟΜΙΛΊΑ ΜΕ ΓΥΝΑΊΚΑ

Συνομιλία μὲ γυναίκα χαριτωμένη οὔτ’ αἴσθηση οὔτ’ αἴσθημα στὶς φράσεις ἀπελπιστικὴ μονοτονία σὰν ἔφυγε εἶναι πικρὴ ἡ ἐξάντληση καὶ τὸ παράπονο βαρὺ στὸ βάθος...

8

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΌΤΕΡΟ

Σὰν ταιριάσει στὸ ἐγώ μου ἡ σιωπὴ ἴσως ἡ γαλήνη τῆς φύσης ν’ ἁπλωθεῖ πάνω στὴ γνώση, καὶ σὲ δημιουργία τ’ ὄνειρο νὰ βγεῖ οὐσιαστικότερο νὰ μὲ θερμαίνει νὰ μοῦ μακραίνει τὴ ζωή...

9

ΈΝΑ ΦΩΤΟΣΤΈΦΑΝΟ

Ἕνα φωτοστέφανο

Ποιὸς ἀγαθὸς κόσμος ὑποβλέπει τὰ ὑπάρχοντα;

Μόλις μιλήσει Ὁ ποιητὴς

Τώρα ἀκούγεται ὁ χτύπος τῆς καρδιᾶς

Ξυπνάει στὰ περιβόλια Ἡ μέλισσα.

10

Ο ΈΡΩΤΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΠΟΊΗΣΗ

Ὁ ἔρωτας πρὸς τὴ ποίηση καθησυχάζει δύο ὑπέροχες ἀνθρώπινες ὁρμές, ἡ μιὰ πρὸς τὴν ἁγνότητα, ἡ ἄλλη πρὸς τὴν ἀκρίβεια. Ἁγνὸ εἶναι τὸ καθετί, ποὺ δὲν γεννήθηκε ἀκόμα, κι ὅμως ἀπὸ τώρα σκιρτάει μέσα στὴ σκιά· ἀκριβές, ὅ,τι δὲν παραλάσσει τῆς ἀλήθειας.

11

ΜΈΡΑ

Τὰ ξανθὰ ζώα τῆς ἡμέρας χαϊδεύουνε τὰ τζάμια ζεστὲς σκιὲς ἀνοίγουνε τὴ βροχή, τὴν ὴλίθια βροχὴ τῶν κοιμισμένων πρωϊνῶν. Ἡ μέρα ποὔρχεται εὑρίσκετο ἤδη ἕτοιμη κάπου. Σὰν πολὺ γέρος ἄνθρωπος ποὺ ξαναστήθηκε ἢ σὰν τὴν αἰώνια μέρα τῶν παιδιῶν ποὺ γεννιοῦνται. Οἱ φάμπρικες φωνάζουνε βοήθεια. Ἡ φρεσκάδα ἔρχεται μὲ μικρὰ βήματα στοὺς δρόμους ἀπ’ τὴν ἄρρωστη ἀναπνοή. Τὰ καφενεῖα ἐγδύθηκαν γιὰ τὸ λουτρό. Μερικοὶ καμελὸ καταβροχθίζουνε τὴν μακαριότητα. Σήμερα, ἡ μικρὴ κατεβαίνει παράξενη σὰν φεύγει τὸ ἄουτομπους.

12

ΤΟ ΚΥΠΑΡΊΣΣΙ ΘΛΊΒΕΤΑΙ...

Τὸ κυπαρίσσι θλίβεται τὴν ἀπεραντοσύνη τ’ οὐρανοῦ πιότερο αἰσθάνεται τὴ μοναξιὰ πλάι στὴ γαλάζια ἔκταση ποὺ κρύβει τὴν αἰώνια ἡσυχία καὶ δὲν τὴ φανερώνει· πιότερο δυστυχὴ μυρίζεται τὸν ἑαυτό του μὲς στῶν ἀνθῶν τὰ ἀρώματα μὲς στὰ ρίγη τῆς γῆς ποὺ τὸν περνᾶνε· πάντοτε ὁ οὐρανὸς ἀδιάφορος καὶ ξένος τριγύρω του λαμποκοπάει πάνω σὲ κάθε φύλλο γλυκαίνοντας πικραίνοντας μιὰ αἴσθηση καὶ ἀφήνοντας ἀδιάλυτο τὸ φῶς.

13

Η ΘΎΜΗΣΗ ΩΡΊΜΑΣΕ...

Ἡ θύμηση ὡρίμασε μὲς τῆς καρδιᾶς τὰ βάθη ἔγινε ὄνειρο ποὺ δὲν μολύνει ἡ κλάψα τοῦ χρόνου ὅταν αὐτὸς ἀγρυπνεῖ· καὶ ἡ ψυχὴ σίγουρη ποὺ δὲν θ’ ἀκούσει γέλια τάχα σαρκαστικά, μπορεῖ καὶ χαϊδεύει τὴ θύμηση, τὸ ὄνειρο πιά.

14

ΤΟ ΘΑΎΜΑ ΕΊΤΑΝΕ...

Τὸ θαῦμα εἴτανε ἡ ἀφάνιση τοῦ ἐγώ μου τὴν ἐπερίμενα δίχως δειλία δίχως ἐπιθυμία πολλή, καὶ ὴ γλυκιὰ ἀγωνία σου ἔσερνε τὴν ἀγωνία μου ἀργά, μακριά...

15

ΤΏΡΑ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ ΠΛΈΡΙΑ Η ΓΑΛΉΝΗ

Τώρα ποὺ εἶναι πλέρια ἡ γαλήνη καὶ τὰ ἄστρα εἶναι κρίνοι ἀπάνω στὴν ψυχὴ τώρα ποὺ λείπει καὶ ἡ σελήνη· θἄθελα νὰ κλαίγω τὰ ζηλευτά μου δάκρυα μὲς στὰ δικά σου χέρια, ὤ, μακρυνή μου φίλη.

16

Η ΕΡΩΤΑΓΆΠΗ ΕΊΝΑΙ ΠΆΘΟΣ ΣΠΆΝΙΟ

Ἡ ἐρωταγάπη εἶναι πάθος σπάνιο γιὰ τὴν ἄγονη ζωή μου· δὲν θυμᾶμαι νὰ ἀφέθηκα ποτέ, τὸ εὐτυχὲς παραλήρημα τῆς μέθης δὲν μ’ ἄγγιξε· ἀχνοθυμᾶμαι μόνο, στὴν ἐφηβική μου ἡλικία τὴν ἀναμονή, τὴν ἔνταση σὰν καρτεροῦσα, καὶ κατόπιν, σὲ λησμονημένα χείλια τὰ φιλιά...

17

ΣΑ ΜΙΑ ΚΟΠΈΛΛΑ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΥΦΡΑΊΝΕΣΑΙ

Ἡ ζωή μου γιορτάζει τώρα ποὺ ὁ ἔρωτας ἀνάβει τὶς φλέβες· καὶ φέρνει στὰ χείλια τὸ τραγούδι· κι ἐγὼ δὲν ὑποψιάζομαι πὼς διαβαίνει κάτι κάτι ποὺ ἐξατμίζεται στὸν ἀέρα, καὶ δὲν μπορῶ νὰ θλίβομαι τὸ νιώθω...

18

ΑΓΑΠΗΜΈΝΗ ΜΟΥ...

Ἀγαπημένη μου, ἀπόψε μὲ βαραίνει μὲ κουράζει ἡ σιωπή· Δὲν ὑπάρχουν ἄνθη στὸ τραπέζι, καὶ τὸ πιάνο γίνεται περισσότερο πένθιμο (δὲν ξέρω γιατί, μὰ εἶναι ὁλοφάνερο), κι ὁ καθρέφτης καταπίνει κι αὐτὸς κάθε μας λαχτάρα...

19

ΓΈΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ ΜΟΥ

Γέρνουν τὰ χρόνια μου πρὸς μιὰ δύση ἀκαθόριστη μὲς στὰ μαβιὰ παράπονα τῆς μνήμης· καὶ τὰ βαραίνει ἀπέραντη θλίψη παρόμοια κείνης ποὺ πνίγει τὰ βράδυα ὅταν στὴ θάλασσα πλάι ξαναθυμόμαστε τὰ περασμένα.

20

ΤΙ ΔΙΔΆΣΚΟΥΝ ΤΑ ΧΡΌΝΙΑ

Τί διδάσκουν τὰ χρόνια; Οὔτε μιὰ πείρα τῆς ζωῆς οὔτε μιὰ πίστη στοὺς ἀνθρώπους· μόνον ἴσως τὴ νόηση τὴν ἐπίγνωση τῆς θλιβερῆς καὶ ἡρωικῆς χίμαιρας ποὖναι αὐτὴ ἡ λάγνη ἐρητικὴ σύντροφος, ἡ συγκινημένη σκέψη μας.

21

ΘΆΘΕΛΑ ΝΑ ΜΕΊΝΕΙ...

Θἄθελα νὰ μείνει αὐτὴ ἡ στιγμή· κι ὅμως δὲν περιέχει τίποτα ἐνδιαφέρον οὔτε χαρὰ οὔτε θλίψη, μονάχα ποὺ ἐσταμάτησε ὁλόκληρη καὶ μ’ ἀφήνει νὰ κοιτάζω ἔξω, νὰ βλέπω τὴ ζωή μου ποὺ διαβαίνει... δὲν ξέρω τί θὰ γίνει μὰ φοβᾶμαι τὸ πιὸ παράδοξο ἀπ’ ὅλα, μήπως ξαναρχίσομε τὸν δρόμο κι ἐγὼ καὶ ἡ στιγμή...

22

ΑΣΤΕΊΟ

Μιὰ μέρα λιόχαρη θὰ πάρουμε ἕνα ἀπόγευμα μονάχα γιὰ μᾶς θὰ φύγομε ὁπουδήποτε καὶ μακριὰ ἀπ’ ὅλους κρυφά, θὰ ἐξευτελίσομε τὶς ὥρες μας ὅπως θέλουμε!...

23

ΘΆΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΠΡΩΙΟΎ Ζητῶ συγγνώμην ἀπ’ τὴ σκιὰ τοῦ Καβάφη

Ποιός ἀπὸ μᾶς θαλασσοπόρος φίλοι; ἡρωϊκὸς παράδοξος θαλασσοπόρος καὶ νὰ φτάσει πιὸ πέρα ἀπὸ τὶς πολὺ γνώριμες στεριὲς στὸν ἐπιθυμητὸ ἀκρούρανο ὄνειρο τῆς αὐγῆς μας;

24

COQUETTERIE MACABRE

Φιλάρεσκη ἡ ψυχή μου· τὸ ὑποψιάζομαι ὅταν θυμᾶμαι τὰ ὄνειρα ὅταν παρατηρῶ τὴ μνήμη μου καὶ τὰ παράπονα ποὺ βγάζει· φιλάρεσκη ἡ ψυχή μου θὰ τὸ ὁμολογήσει στὸν ἑαυτό μου κάποτε ἀλλὰ ἴσως καὶ ποτὲ.

25

Μ’ ΕΛΆΧΙΣΤΗ ΠΡΟΣΠΟΊΗΣΗ

Ἡ νύχτα ἀργοπορεῖ τὰ φῶτα τῆς ἡμέρας στενάζουν ἀπὸ τὴν ἐγκαρτέρηση καὶ λέγουν λόγια ψεύτικα, μ’ ἐλάχιστη προσποίηση, σ’ ἐμένα ὅταν κοιτάζω.

26

η επιλογη ποιηματων ποιηματα τομος Α του Γιωργου Σαρανταρη στοιχειοθετηθηκε & σχεδιαστηκε τον Απριλιο του 2014 απο τις εκδοσεις διανυσμα με αποκλειστικο σκοπο την προβολη του εργου του ποιητη χωρις καμια αξιωση πανω στα πνευματαικα δικαιωματα και κυκλοφορει δωρεαν σε ηλεκτρονικη μορφη στο διαδικτυο αριθμος εκδοσης |17|

εκδόσεις

ΔΙΆΝΥΣΜΑ

εκδόσεις

ΔΙΆΝΥΣΜΑ