Στρατής Παρέλης, Θερμοκρασίες περιβάλλοντος by Εκδόσεις ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ

ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΥΣΜΑ

ΓΝΏΣΗ… Όγκοι των βουνών, τελεσίδικοι Πλυθείτε με την χαρά του χιονιού- ο κόσμος ξανανθίζει, Η άνοιξη μπαλώνει τα τρύπια φορέματα της πεταλούδας, Ο άνεμος ζει μέσα στα τσιριχτά σπήλαια, μια αίγα Σκαρφαλώνει στον ορίζονταΕυθυκρισία για σένα καμαρωτέ Ψηλορείτη! Το ποίημα εδράζεται μες την καρδιά μου Όπως ένα λουλούδι μαγνητίζει το φως Και στρέφει επάνω του τον προβολέα του ήλιουΜατώνουν οι σιωπές· Όλες οι παλάμες χερακώνουν μια τιποτένια ησυχία· Ο πρόλογος είναι ο επίλογοςΈτσι είναι η ζωή κι αν δεν καταλάβεις, αλίμονο! * Η ΛΎΠΗ… Δευτέρα όπως μηρυκασμός της αιωνιότητας Πέφτει ολόβαρη μες το δισάκι των ανέμων Ένα ψιχάλισμα ακινητοποιεί την φαντασία Την ώρα που τα δέντρα γυαλίζουν σαν λαχανιασμένα τρόλεϊ που ανεβαίνουνε την Πανεπιστημίου Συντηρώντας τον μύθο της πρωτεύουσας. Ο ουρανός απαγκιστρώνεται από τον ύπνο Η σκέψη σκέψη άγουρη μένει Μόνο τα όνειρα ωριμάζουν και μας βάζουν στην ιστορία απ’ την κερκόπορτα Αλώνοντας την λύπη που θα παραμείνει βασιλεύουσα..

Η ΣΤΙΓΜΉ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΉΣ… Σημάδεψε καλά! Τα τριαντάφυλλα νεύουν κατά το χάος, η μέρα πληροί τις προϋποθέσεις της, η βροχή αγκυλώνει τα πάντα. Η πόλη ξύπνησε· τα σκέλη του διαβήτη πατούν επάνω στο αχανές λιβάδι του ονείρου, οι μυώνες του θαύματος συσφίγγονται, νικά η ερημιά και η μελαγχολία σου. Μια μουσική σιγανή, σαν ψάρι που γλιστρά κάτω απ’ το νερό και κλέβει την παράσταση μες τα ρηχά ποιήματα, στολίζει την συστολή με έμπνευση· συνεχίζει να με εκπλήσσει ο αιώνας.. * ΑΝΆΓΝΩΣΗ… Τελώ κάτι μνημόσυνα που με συγκλονίζουν. Είναι τα άστρα που έχουν μέσα μου καθαρά φωνή- κι ο ουρανός Που είναι αυτό που δεν είναι κι ενώ Λατρεύω τα σύμβολα νομίζοντας κάπου θ’ αγιάσω.. Υψιπετούν αυτοί που ζητούν ιερότητες- μες τα βιβλία βρήκα την ησυχία βροτή και να μπορώ να σκηνώνω Στο αέναο μυστικό της Ανάγνωσης..

ΠΡΟΣΠΑΘΏ ΝΑ ΠΡΟΣΠΑΘΏ… Γυμνάζω τις αισθήσεις μου να είναι λεπτές και αιθέριες όπως ένα βελούδινο άγγιγμα επάνω στην επιδερμίδα, όπως μία αγαπημένη φωνή μέσα στον ύπνο- και προσπαθώ να προσπαθώ, να μην εγκαταλείπω την σημαία του ήλιου στα φουσάτα της νύχτας- προσπαθώ να αθλούμαι στην τάξη του αυθόρμητου,- ξέρω ότι πίσω από τα πράγματα ζητώ μια ειλικρίνεια που έρχεται σαν επίχρισμα επάνω στον χρόνο που είναι αινιγματικός και μας απορροφά, καταστρώνοντας σχέδια που δεν είναι δικά μας.. * ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΆΤΩΝ ΑΠΌΛΗΞΗ… Ήρθα ως την μελαγχολία σου, πρόθυμα, τονίζοντας τον εσωτερικό σου αναβρασμό. Και μου παραδόθηκες : σαν πνεύμα, σαν ύλη φθαρτή, σαν φιλί που δεν ξεθυμαίνει. Ακόμη θυμάμαι το αγκίστρι του πόθου σου. Νύχτα και έκαιγες σαν οπτασία που δεν συλλαμβάνεται.. Φωνήεντα δισταγμού ακινητούσαν τον χρόνο· ήσουν φιλόδοξη να πιάσεις την ειμαρμένη αδιάβαστη. Όπου κι αν είσαι, σε ακολουθώ, ξέροντας ότι ο πρίμα άνεμος φωλιάζει πάντα στην καρδιά σου..

ΛΆΣΠΗ… Το αληθινό σύνορο είναι η λάσπη Το κατεστραμμένο όνειρο είναι η λάσπη Ο εφιάλτης που παραμονεύει είναι η λάσπη Η αλήθεια που αλώθηκε από το οικουμενικό ψέμα, είναι η λάσπη Ένα παιδί κλαίει πίσω απ’ τα καμένα ξερόκλαδα Ένα ρήγμα αφήνει αγεφύρωτο τον ύπνο Ο χρόνος είναι λάσπη, η στιγμή είναι λάσπη Οι λέξεις μας είναι επικοινωνία κωφών που δεν μπόρεσαν τίποτα Οι λέξεις μας είναι αξόδευτη λάσπη Η φτιαξιά μας είναι λάσπη, ο πηλός που μας ανήκει είναι λάσπη Είμαστε η όψη της λάσπης που βοά στις σελίδες του μέλλοντος * ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΉ ΠΌΛΗ.. Η χαρά μου ανάμεσα στα χρώματα, η χαρά μου ανάμεσα στις μουσικές· Ένα σχήμα που είπα, ένα σχήμα που είπες, μια εκφώνηση Λόγου που τρέμει από αβρότητα, σφραγίζοντας Πολλαπλά το κενό, μια αυταπάτη Που καταφέρνει να γίνει εκείνο που ήθελα, ένας στίχος Από αυτούς που σημειώνω στα χαρτάκια μου, κι ο Μάρτιος Καλά κρυώνει, αγρίεψαν Τα ακροαστικά μου, σφυρίζω Σαν τρένο που με ταξιδεύει κατά μία πόλη που δεν είναι υπαρκτή..

ΓΟΝΙΜΟΠΟΊΗΣΗ… Περνάει η νύχτα και είμαι ξάγρυπνος· Θετικά είναι τα άστρα και αρνητικά είναι Τα αισθήματα· κωφεύω μες το πουθενά Μια σκέψης που δεν καταλήγει σε ευδόκιμα συμπεράσματα· αν ‘ρθεις Απόψε πίσω απ’ τις βαριές κουρτίνες, την φωνή Του ουρανού που παραμένει οξύτονος, την μουσική Που δεν φλυαρεί και καίρια στοχεύει- αν ‘ρθεις Απόψε πίσω απ’ το επαρχιακό σου μικρόφωνο, θα σε δεχτώ Όπως μια μέλισσα την θέλει πάντα το άνθος, για να μπούνε σε πορεία καρποφορίας τα φυτά κι ο κήπος να γεμίσει ωδικά πουλιά και αγάλματα ωραία ελευθερίας..

ΕΙΔΟΜΈΝΗ… Δοκιμάζουν τα ψηφία να αψηφούν τον Θεό· Δοκιμάζουν οι αγχόνες να αμφισβητούν τους λαιμούς μαςΟ θάνατος δοκιμάζει να μας αμφισβητεί· στην Ειδομένη Στον σταθμό του φανερωμένου Πουθενά, εκεί που σμίγουν Οι ατασθαλίες των πολιτισμών με τον πόνο των αθώων, στο ρήμα Ενός κόσμου που φρίττει από θράσος και έγκλημα, κάτω Από τον ουρανό που σκυθρωπάζει, την ώρα Που ένα παιδί διαβάζει όλο το αίμα της δικαιοσύνης που δεν θα υπάρξει- κι εσύ Συλλαβίζεις την ασυδοσία του πολιτεύματος που κακουργεί κάτω απ’ την μύτη μας, ω σύνορο Που πρέπει να σπάσει, ω βρωμερή μιζέρια ενός ντουνιά που κλέβει τις καρδιές εκείνων που δεν έφταιξαν, ω περόνη Του καημού για ν’ ανατιναχτεί ολόκληρη η πατρίδα- αφού Πατρίδα δεν είναι τίποτα άλλο πια Εξόν από μια θέση κάτω από τον ήλιο… Τοίχος που ορθώθηκες όταν από ντροπή πέσανε όλα τα άλλα, Ειδομένη τσεκούρι οξύ, ελληνική μεγαλοθυμία και ευρωπαϊκό Μένος, Θάνατε με πόδια πληγιασμένα, κλάματα Παιδιών, αισχύνη του ανθρώπου και Μπαλωμένο ρούχο της ηθικής μας· υπάρχει σε σένα ένας έρωτας που είναι η ζωή κι ευτυχώς Υπάρχει μια φωνούλα παιδιού που καθαίρει όλα τα ανομήματα και σβήνει την οσμή του κακουργιοδικείου, ω Ειδομένη Χνότο καυτό στο τζάμι που δυστυχώς δεν υπάρχει, πιτσιλιά Αίματος από πυροβολισμό που δεν έσωσε Κανενός τον εφησυχασμό,- είσαι Η Αμφισβήτηση που δημιουργεί ολοκαίνουρια μοίρα Των αδυνάμων..

ΆΝΟΙΞΗ… Για την άνοιξη δέος μέσα στα στιλπνά φυλλώματα, καθώς Ο δεκαπεντασύλλαβος των χρωμάτων γελά και παίζει Ανταύγειες κάτω από του ήλιου την συντυχία. Αμάραντο έπος που αναγεννά της γλώσσας το κλέος όταν Κραυγή είναι το κάθε λουλούδι και κραυγή Ο πόθος που έχω και έχεις. Νυχτώνει αργά. Τα άστρα χαράσσουν πορείες γεωμετρικής φαντασίας στον ουρανό. Μετράς και όλο λείπουν – κι ευτυχώς- τα αργύρια. Η ποίηση είναι σχεδία τόλμης για να διασχίσεις τους απέραντους ωκεανούς. * Η ΠΟΊΗΣΗ ΤΩΝ ΗΜΕΡΏΝ… Φρέσκο είναι το φως και το ζητά το αίμα μου καθώς αποκρυσταλλώνει Συμβουλές δόξας κι ως το γενναίο ξημέρωμα- να πού αλήθεια είσαι Κουβαλάς μιαν ηχώ που ανατρέμει πάνω στα κατσαρά φυλλώματα των ουρανών Κρυφακούς πίσω απ’ τα γεγονότα τα ξεκλειδώνεις υποδειγματικά Χάος είναι το χάος και το συνθέτεις για να σου ανήκει Το καταλαβαίνεις αυτό Είσαι ο πείσμωνας που ξεκλειδώνει το Μυστήριο Α μάτια α χείλια καυτά α φιλί που βαραίνει για να μείνει μια γευση γλυκιά επάνω στου κορμιού την γεωγραφία Α Ποίηση δώρο ανέλπιστοι και μ’ήλο ολόχρυσο των εσπερίδων Ό,τι κρατάς η μοίρα το έχει κι εσύ το αρπάζεις Θεληματικά!

ΞΗΜΕΡΏΝΕΙ.. Βιαστικό αεράκι και ύπνος ξιφήρης κάπου πιο πέρα απ’ τις πικροδάφνες, πίσω απ’ το τζάμι που η νύχτα καθρεφτίζει ένα αστέρι και έναν καημό. Μαγεία του ουρανού, κόλπα απίστευτα, γεμάτες μπαταριές κάπου εκεί που τα μαστόρια τ’ ουρανού αντιπαραβάλουν μνήμες μιας άλλης εποχής με την πεζότητα των πάντων. Ενός ποιήματος η θάλασσα μπερδεύει του στίχου τον παφλασμό με την μπέσα της μέρας. Ησυχία γύρω. Ξημερώνει… * ΧΩΡΊΣ ΚΑΜΙΆ ΕΞΑΊΡΕΣΗ… Ιδού το άνθος το βραχυπρόθεσμο κι η Πτολεμαΐδα που βαρά παλαμάκια όταν κανείς δεν αναγνώθει όνειρα ή χίμαιρες. Όλοι κωφεύουν· ο αρχιτέκτονας κάπου απέτυχεείναι χαμένη απόψε η παρτίδα. Βρέχει για τα καλά- η μελαγχολία γδέρνει τις επιφάνειες συλλήβδην. Αλφάδιασε την κούρασή σου και στείλε μηνύματα στην ζωή πως αντέχεις. Πεισματάρης τόσο που κι οι διαόλοι σε βαριούνται..

ΚΡΎΦΙΟ ΤΟ ΠΆΘΟΣ ΠΟΥ ΈΧΟΥΜΕ… Τα πρόσωπα χωρούν μες τα πρόσωπα: μια φρίκη Να συγχρωτίζονται όλοι οι δαιμόνοι πάνω σε μία μάσκα Που τελεί υπό το κράτος παραίσθησης. Κι έτσι Που συντελείται πρωινό, άοκνες ανάσες που ζητούν της μυρτιάς το κρύφιο σάλεμα, στα ρουθούνια Χαριεντίζονται του ανέμου. Να Παλιγγενεσίες του φωτός, ρήματα ελευθερίας, μπαρούτι αψύ, Που τρέμει στον υπερθετικό ενός απρόσμενου θάρρους,- κι εσύ Που θα πιστέψεις θάλασσα Βρήκες τον μίτο που ξεγράφει τον χειμώνα. Επαναστάτη ωραίε μου! * ΑΝΙΣΌΡΡΟΠΕΣ ΙΣΟΡΡΟΠΊΕΣ… Συντονίζει την μέρα πάνω στις επιδιώξεις της· Υποκλίνονται οι εορταστικές λάμψεις στο χαμόγελό της που σφυρηλατεί Το όψιμο φρούτο της μελαγχολίας· Τυχαία όλα: τα τηλεφωνήματα που γεννούν ανησυχία, οι φίλοι Που λιγόστεψαν, οι αγωνίες Που αλλάξαν στο μέγεθος, οι ώρες, οι μήνες, η ζωή Που δεν λυπάται κανέναν. Πολιτείες σαν κάρβουνα αναμμένα, πολιτείες Μπουκωμένες φωτιά, κινούν Τις ψυχές προς την κατάθλιψη, ενώ λαύρα φωνήεντα Κονιορτοποιούν τον έρωτα που μαραζώνει και τα κορμιά Χάνουν το λούστρο τους, γίνονται Τετελεσμένη νεότητα που κανιβαλίζει πάνω στις μετέπειτα ηλικίες..

ΚΥΡΙΑΚΉ ΜΑΡΤΊΟΥ.. Ουτοπία ζεστή, ανοιξιάτικη χλευαστική ουτοπία.. Στην έκφρασή σου Ακίνητα φωνήεντα εισέρχονται στον πειρασμό των αινιγμάτων, η μάνητα του καιρού βυθίζει τα σπαρτά στην μελαγχολία του κάμπου, ο ήλιος Γεννά τολμηρό σύμφωνο, Άξεστο, δαιδαλώδες, όπως Οι ιστορίες είναι άφρακτο εμβαδόν που εδράζονται οι απογνώσεις του κραυγαλέου απογεύματος.. * ΜΆΡΤΙΟΣ.. Κυκλοθυμικός Μάρτιος, αειφόρος, ακλόνητοςΠαίζει το θέατρο των αμφισβητήσεων, η όψη του Κλέβει την παράσταση των θεαμάτων, των αγρών Οι βραγιές ζητούν την ευφράδεια του νερού, στο μέτρο Που ο μπελάς των εντόμων γυροφέρνει Το ξέφραγο μανίκι σου, κορίτσι της φτωχικής επαρχίας, μούσα Μου, δραγουμάνε των έσω αποκαλύψεων, φωτεινή ιέρεια Που χοχλάζεις! Κι η καρδιά Να μιλήσει θέλει, η καρδιά Στενάζει πίσω απ’ τις λέξεις, κυνηγώντας Να πει τα ανείπωτα, ο χρόνος δεν την δάμασε- κι ευτυχώς Μπουμπουνίζει το αίμα, ο κλώνος Ροδαμίζει, το μπουμπούκι θα σκάσει Σαν ένα θαρραλέο τριαντάφυλλο που ομορφαίνει Το πέτο του ερωτευμένου…

ΣΚΆΛΑ ΛΑΚΩΝΊΑΣ.. Ο λακωνικός ήλιος χρησμοδοτεί επάνω στους πορτοκαλεώνες και ιδρώνει Τα βαθυκύμαντα φυτά. Πέρα απ’ την Σπάρτη, στην αιχμή του Ευρώτα, εκεί όπου οι καλαμιές Λυγίζουν και ξιφομαχούν με τον άνεμο, τανυσμένες σαν τόξα Που στοχεύουν πολύ μακριά. Ντεραπαρισμένες μνήμες και το τοπίο αίμα στάζει Που αναζητά τους βολβούς, τις ρίζες των δέντρων, την ευλάβεια του σκηνικού, την αγέρωχη ικμάδα της άνοιξης που πλησιάζει,. Το χρυσίο των εσπεριδοειδών καλπάζει στον μπεσαλή ευμετάβλητο Μάρτιο Που αλλάζει διαθέσεις ξεκρεμώντας τα άρματά του για γιουρούσι αποφασισμένο.. * ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΌ… Γιατί πάει στο μέλλον… Όνειρο που μας κρατά ενωμένους πάνω σε μία Ιδέα, γύρω από έναν Σκοπό. Χρώμα που δίνει τον παλμό της καρδιάς, σφυγμός αμέτρητος, ενωμένος Με την αρχέγονη φωνή των ηθικών σκιρτημάτων. Σε αγαπώ και με αγαπάς γι’ αυτό αντέχουν οι συλλογισμοί μας. Δημιουργούμε το οικουμενικό τραγούδι που θα ζέψει στον χορό όλα της γης τα χωριά..

ΠΟΊΗΣΗ.. Για πόσο σθένος λουλουδιού να αναστατωθούν οι ανάσες σου και ύστερα Να νιώσεις την χλωρή ανάσα σου να προχωρά Μέσα στην μέρα υφέρποντας Πάνω στων φυτών την γαλήνη, επική Και καλόσχημη, τιτάνια Όπως αυτή η ζύμη του ψωμιού που μυρίζει Από τον πέρα φούρνο και των καμινάδων τον ντελικάτο καπνό ανταμώνει, σχεδόν Γαλάζια, αινιγματική, στο συνάντημα Μ’ έναν ήλιο που σήμερα πληθυντικά σου γελά. Θέλω να πω κι οι λέξεις δεν μ’ αφήνουν- αφαιρούν τα σχήματα και μου προσθέτουν Μια ευθύνη που κλέβει τον ύπνο μου, κάνοντας Την ποίηση δύσκολο αγώνισμα, από κείνα Που λαχανιάζει να τα υπερβεί ο αθλητής..

ΕΡΑΣΙΤΈΧΝΕΣ… Ψύχος το πρωί και, μετά, η μέρα γλυκαίνει- όπως ένα μελωμένο φρούτο που πολύ το αγάπησε η ζάχαρη. Ευθείες συνειδήσεις και τεθλασμένοι καιροίΕστιάζουν μες την άβυσσο την καταματωμένη. Κάτι βάραθρα δεινά κάτι λιοντάρια της μελαγχολίας Που μεγαλώνουν μέσα στο δωμάτιο που φωνάζεις και κανείς δεν σ’ ακούει- πρωί και σε καιροφυλαχτεί ο ουρανός, στις προσόψεις το σθένος σου στενάζει, η μηχανή δουλεύει καλά, η πρωτεύουσα είναι πάντα λαλίστατη, σε ό,τι κάνω βρε ζωή ξανά και ξανά θα με ρουφιανέψεις, δεν λυγάει το θάρρος μου- κι αν κουράστηκα Είναι που τίποτα δεν εξαργυρώνω Από μπέσα που σου φυλώ και μου φυλάς, για να είμαστε Κάποτε οι ερασιτέχνες μάγοι που εστράφηκε επάνω τους όλη η ατζαμοσύνη.. * ΤΗΣ ΤΕΤΆΡΤΗΣ… Μέσα στον ήλιο πανηγυρίζουν τα δαμάσκηνα· Ένα λιγωμένο πουλί κραδαίνει το ράμφος του σαν μια ρομφαία εκτυφλωτική· Πολιορκία των ρόδων, διάφανος λαγαρός αέραςΣτυφίζουν οι σκέψεις που δεν ολοκληρώθηκαν αλλά το έντομο κανοναρχεί μες τον ουρανό Σαν μικρή πωρωμένου εκδίκηση· Τετάρτη λυγερόκορμη, εβδομαδιαία αγωνία να μείνουν όλα αποδεκτά σωστά· Η ζωή όμως είναι μια δούλα που διαφορετικά αποφασίζειΣτον ρυθμό της προσεταιρίζονται αγωνίες που ξηλώνουν το φόρεμα της χαράς..

ΕΛΠΊΔΕΣ… Θρυμματισμένε κακόγνωμε πλανήτη… Στα βαθιά σου όνειρα σκαρφαλώνω, αλπινιστής της ελπίδας που θα μοιράσω σαν το ψωμί μπουκιά μπουκιά στους καταφρονεμένους. Ένα τίποτα είναι οι μέρες των απελπισμένων- τις περνούν μες τον φρικώδη χρόνο των αγωνιών κι ενώ λαχανιασμένοι τρέχουν προς το σύνορο μιας πατρίδας που δεν θέλει την ανάσα τους να φιλοξενεί. Πώς έγινε έτσι ο άνθρωπος; Πώς ακολουθεί τον μαρασμό του ηθικού ρόδου; Σε είδα και με είδες- συναντηθήκαμε πίσω από το συρματόπλεγμα· είχαμε πιστέψει πως τέλειωσε αυτή η σελίδα του αδερφοσκοτωμού- πως είχαμε αφήσει πίσω μας αυτό τον εφιάλτη του πολέμουμα όχι· πάλι εδώ είναι αυτός ο διαχωρισμός: άνθρωποι να περιφρονούν ανθρώπους και η αφέλεια να κάνει να νομίζουν πως μια τέτοια άσχημη μοίρα δεν θα μπορούσε να είναι η αύριο μοίρα τους.. Ω κόσμεΔώσε τα χέρια, έλα να δούμε μέσα μας εκεί που το σπλάχνο καθρεφτίζει την ηθική του πρωτόπλαστου το φως μιας καθαρής καρδιάς, έλα να δούμε 20

μια θέση κάτω από τον ήλιο χέρι με χέρι, στον αιώνα τον άπαντα που θρυμματίζεται κι όμως μια σπίθα μένει από φωνήεν καθαρό, μια λέξη που δικαίωσε το κάθε λεξιλόγιο, μια λέξη πάνω απ’ την επικοινωνία- εδώ που οι ελπίδες παίζουν καθοριστικό ρόλο στο ευαγγέλιο της νέας θρησκείας της υπομονής.. * ΕΡΓΑΤΙΆ… Πράττουμε το χρυσάφι- αν το θες κοίτα μες την μέρα πώς πονά το κορμί μας· κι ο κόπος μας πώς γίνεται μεταφρασμένη ποίηση από εκείνες που πολύ θα αρέσουν στο μέλλον, στις κοινωνίες που χρήζουν τιμαλφών αποκτημάτων· κι ας μην απολαμβάνουμε σχεδόν τίποτα από κείνα που μας ανήκουν- ας βοά η υπεραξία μας, ας είναι τα ροζιασμένα χέρια μας δυο μηχανές που σιγοντάρουν στην καλαισθησία, ας είμαστε της γης οι κολασμένοι, μια αορτή που τροφοδοτεί το οικουμενικό κορμί με τρισάγιο αίμα..

ΠΑΡΟΤΡΎΝΣΕΙΣ… Άντε! Σκοτείνιασαν οι κοινωνίες από το συμφέρον των λίγων- αν το φιλοσοφήσεις Χρεοκόπησαν τα πολιτεύματα- ποιές δημοκρατίες Στέκονται ακλόνητες όταν Ολιγαρχίες αποδείχτηκαν; Να Που μια ντροπή αμαυρώνει τον πλανήτη· Κέρδος, πάνω από τον άνθρωπο το κέρδος- ο νους του πλεονέκτη· Αυτά που παραγγέλθηκαν από το πλήθος είναι όνειρα κι επιθυμίες, Πώς λύγισε και είναι τροχοπέδη πια το σύστημα; Χρειαζόμαστε Τον νέο βουκεφάλα και τον στρατηλάτη που θα τον καβαλικέψει, Επιταγές μιας τόλμης που αγαπά την πρόοδο μας βάζει η εποχή.. * ΦΡΥΚΤΩΡΊΑ.. Σου διαβάζω: Την καρδιά μου, την ζωή και τον θάνατοΌλα ίδια πονούν· σκιρτήματα πίσω από το φως, εκεί που η σκιά είναι ατέρμονη φυλακή, εκεί που η ανάγνωση Γκρεμίζεται μες τον ύπνο κι ακολουθούν Τα όνειρα, ανοίγει μια βεντάλια χρωμάτων Κι η μέρα που έρχεται ανασύρει από την μνήμη σου των αποφάσεων τα παιχνίδια. Γράφε εσύ κι εγώ θα μπολιάζω τις δημητριακές αποταμιεύσεις σου με την ηλιαχτίδα της άνοιξης. Γράφε εσύ κι η άνοιξη θα ‘ρθει απρόσμενα να μηνύσει ευαγγελικό χάος. Όπου σταματά το μολύβι σου μια φρυκτωρία υψώνεται Και με καλεί σε μιαν εγρήγορση που δεν είναι δικιά μου.. 22

ΠΕΡΙΟΥΣΊΑ… Τα αληθινά ποιήματα γεννιούνται ανάμεσα σε κραυγές και έναν κόσμο που αλλάζει. Α πουκάμισο ιδρωμένο από την αγρύπνια- κι η φυλακή είναι θαρρείς εσωτερική φυλακή.. Κομματιάζομαι και νυχτώνει σε χρόνο που δεν περιμένω. Ταξιδεύω κι ενώ οι προσανατολισμοί γύρωθε και παντού ακριβαίνουν. Μπορεί να νοστάλγησα απόψε το πειθήνιο φεγγάρι Και την περιουσία του ήλιου που μοιράστηκε ανάμεσα στα ποθητά αναμάρτητα ρόδα.. * ΓΙΆΝΝΕΝΑ… Ανεξίτηλα Γιάννενα Σαν να ζουν σε θερμοκρασία υγρασίας, εκεί που το φως Λογχίζει του ελάτου τα εντόσθια και οι κλώνοι Των δέντρων δρέπουν την ησυχία την μαγεμένη. Ελλάδα από την μέσα μεριά της. Οροσειρές πιο λίθινες από την απόφασηΑποφασίζουν. Κουράζω κορμί και ξεκουράζω τον νου μου. Κοιτώ στα κιτάπια μου: αυτό το χώμα απλώνει το χέρι της γεωγραφίας μακριά, εκεί που Οι μνήμες μεθούν από νίκη που δεν έχει ακόμα συντελεσθεί.. 5 Απριλίου 2016

ΠΡΟ ΤΩΝ ΤΕΙΧΏΝ… Ο δρόμος πάει μηρυκάζοντας τον λιμναίο αέρα που αγαπούν τα βατράχια. Γυαλίζει το φεγγάρι στο βράδιασμα. Οι μπαρουταποθήκες του Αλή βαστούν τα τείχη. Ποιός τολμά και ποιός διατάζει; Όλη η λίμνη είναι μια σκιά της Φροσύνης. Ένας έρωτας ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος ένας θάνατος. Γυμνοί αποφασίζουν οι προσκυνημένοι. Οι λαιμοί τους τρίζουν κάτω από την σπάθα. Ακούω το κλάμα τους μετά τα μεσάνυχτα.. 5 Απριλίου 2016 * ΣΤΑ ΙΩΆΝΝΙΝΑ… Απόμερα- στα μέρη που οι ψυχές βλέπουν αληθινά μέσα τους, Υπάρχει μια έκπληξη που κομπάζει πως δεν γεννά απορίες, υπάρχει μια περισυλλογή Που ντύνει την νύχτα με φορεσιές του πόνου κι ο άνθρωπος ίδια σκλαβώνεται στον διαβασμένο εαυτό του, καθώς περπατά Έξω από τα τείχη, περιπλανώμενος και ζητιάνος Μιας μοίρας που τον παραστέκεται ως τον βραχνά. Ίσκιοι έξω απ’ τα λίθινα ντουβάρια, οπές απ’ όπου εισχωρεί η δυστυχία, φαντάσματα έξω απ’ την μορφή των φαντασμάτων- κι ένα κλάμα Που ακούγεται όπως ροκάνισμα που τρώει τον ύπνο απ’ την μια μεριά, μες τα ξενοδοχεία Των Ιωαννίνων που φλέγονται από ιστορικό ανάθεμα. Ήρθα σε βρήκα και έφυγα. Τα είπαμε από εκεί που τα αφήσαμε να είναι όλα πάλι ανακριβή. Δύσκολα σ’ ένα σκοτεινό σημείο ανάμεσα σε υγρασία και Άνοιξη. 24

ΤΑ ΓΙΆΝΝΕΝΑ ΚΆΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΜΑΝΊΚΙ ΜΟΥ. Καιροί κοφτεροί, σαν λάμες που δεν στομώνουν ποτέ τους· Φοβέρες που πραγματοποιούνται, αιχμές πάνω στων αιχμών την κατάληξη, ματωμένα λοφία και σπάθες που μιλούν ακόμα την βία τους- ιστορία στα πρόθυρα μύθου· ντόπια ονόματα και αλλότριες αναζητήσεις- όλα διαφορετικά αντιμετωπίζονται τώρα που των γεγονότων ο αντίλαλος καταλαγιάζει μες των ημερών την απόληξη και της βδομάδας ο σάλος κονιορτοποιείται μες των εφημερίδων την θεατρικότητα, ενώ ανεπούλωτα μένουν αυτά που μας πονούν και δεν κατανοούμε. Τα Γιάννενα κάτω απ’ το μανίκι μου. Τα Γιάννενα πίσω από την οθόνη του νου μου. Τα Γιάννενα εμπρός, πάλι εμπρός. Σημαντικά γιατί αναστηλώνουν την Ελλάδα. Σημαντικά γιατί έχουν συνείδηση. * ΣΤΗΝ ΛΊΜΝΗ… Αργά κοιμήθηκαν οι ώρες, μια υγρασία μάστιζε τα χυμένα μαλλιά τους. Η λίμνη εγείρεται- σαν μια πληγή της γης σαν ένα αγκομαχητό του ουρανού που μορφάζει. Ανοίξαν φώτα- σκηνοθετήθηκε σαν πάντα ο παράδεισος. Τα δέντρα θυμούνται, τα κορμιά θυμούνται, τα Γιάννενα λοξοδρομούν προς την αιωνιότητα. Έχω ένα μυστικό και με αυτό πορεύομαι- είμαι Ευτυχισμένος που ξυπνώντας το πρωί, ακούω τα κοτσύφια που με υποβάλουν σε ποιητικά βασανιστήρια.

ΚΑΘΡΈΦΤΗΣ… Η ζέστα έπιασε και ράγισαν οι καθαροί καθρέφτες· Ένα ντουμάνι σύννεφου καρφώθηκε χαμηλά, μες την κοιλιά τους Και αποδεκάτισε τις οπτασίες που περνούσαν· Κοιτούσες βαθιά, σε μια προσμονή που δεν έχει ελπίδα Κι όμως δεν ήξερες ότι μαραίνονται οι νεότητες· το είδωλο σου επιστρεφόταν μισό φιλόδοξο και μισό Κουρασμένο, στραμμένο Κατά το μέρος μιας ψυχής που φθίνει Λάμποντας. Αδιάκοπα Οι αβυσσαλέες αναζητήσεις μου ήθελαν κι άλλη θεότητα και να υπερβάλεις σε βρήκα Χαιρόμενη το δώρο των νιάτων σου και την αμεριμνησία που σου δίνει η ορμή.. * ΤΩΝ ΕΡΏΤΩΝ… Ένα Ένα Μια Ένα

όνομα- όταν τα ονόματα δεν έχουν πια σημασία λουλούδι -όταν τα λουλούδια τα ερμηνεύει καλύτερα ο κήπος σιωπή -όταν τα κατατρώει όλα η φλυαρία κύμα- όταν ο παφλασμός μαρτυράει την άμετρη θάλασσα

Η αγάπη μου- όταν ο έρωτας όλος είναι απλά η αγάπη μου Εσύ- όταν εγώ είμαι εσύ κι εγώ εσύ που μ΄ ερωτεύεσαι Η νύχτα- όταν έρχεται και μας τυλίγει κάτω από την σκούρα μπέρτα της Ένα φιλί- όταν όλο το κορμί είναι ολόγλυκα χείλια..

ΙΔΙΩΤΙΚΌΣ ΜΎΘΟΣ… Πόσο φως εσυλλάβισα πυκνό φεγγάρι πίσω απ’ τα γκρεμισμένα κάστρα της αγρύπνιας! Κι οι νύχτες που ήρθανε, θεόρατες,, καταγεγραμμένες στην ιστορία της αγωνίας μου, δύσκολες νύχτες. Αλλά ανδρώθηκα, ξεκαθάρισα τα τοπία τα μέσα μου, βρήκα τον ψυχολογικό μου ρυθμό. Ω φως που σε θέλω καθώς ρουφώ αχόρταγα κάθε αχτίδα σου, ω ξεκάθαρο είναι και ξεκάθαρο Σχέδιο μιας αναζήτησης που μακριά πάντα με πάει… Στον αέρα τρέμουν των τριαντάφυλλων τα μπαρούτια και οι εκπυρσοκροτήσεις της καρδιάς μου τρυπούν το πολυσέλιδο τετράδιο του μύθου σου, ω ζωή!

ΑΠΌ ΤΟ ΌΝΕΙΡΌ ΜΟΥ… Από το όνειρό μου ανηφορίζω κάτι μονοπάτια παλιά, σαν αρχαία και βγαίνω προς το φως, προς την λαμπερή κοιλάδα του μύθου, στα μέρη όπου οι μέρες φωταγωγούνται από των κήπων τα τιμαλφή και μουσικές ακούγονται ενώ των πουλιών οι συγχορδίες ανατρέπουν τα προγνωστικά, η Ποίηση καιροφυλακτεί πίσω από την ικμάδα του κισσού και της ηλιαχτίδας η ζέση νοηματοδοτεί τα φωνήεντα, κάνει κοίλα τα σύμφωνα, παραγεμίζει νότες το συντακτικό- από το όνειρό μου ανηφορίζω προς μια εβδομάδα που με απάγει προς το μέγα θαύμα το Ανθεστηριακό.. ΚΟΡΊΤΣΙ…

Με γέννησε η αγρύπνια· στα τετράδιά μου Όπου οι λέξεις τραμπαλίζονταν όπως των παιδιών οι χαρές Ένας αέρας φυσούσε αψύς, παράσερνε τα ανθάκια Της βοκαμβίλιας που μαδούσε Στον δρόμο της πάνω γειτονιάς. Κι εκεί Η νεότητα με πλούτιζε, μου έδινε άμετρα αισθήματα, μάθαινα Σκιρτήματα της ερωτικής αγκαλιάς σου. Κορίτσι που έπλασες τα πάντα για να είναι έξω απ’ τα μέτρα μου, Που ήσουν φωνή που ήσουν κραυγή, που ήσουν η άνθιση όλη Του Απριλίου που την γεύση είχε πόθων που δεν καταλάγιασαν. Τώρα σκιές περνούν μες απ’ τον τοίχο· η άνοιξη ίδια σουλουπώνει Τις ψυχές· ένα αεράκι ρέπει τις χίμαιρες προς την μελαγχολία· κι εσύ Με διαβάζεις κρυφά, πίσω από το επαρχιακό σου νεφέλωμα, αήττητη κι απ’ όλα προδομένη Που ζεις τους θησαυρούς που πάντα θα ‘ναι οικουμενικοί.. 28

ΛΙΛΙΠΟΎΤΕΙΟΣ ΑΚΡΟΒΆΤΗΣ.. Για να μην είναι όλα ναυάγιο, ο αέρας κρησάρει το φως και το εν λόγω επικρεμάται Γύρωθε, σαν μια πλεκτάνη που φεγγοβολά και θυμίζει Βιβλικές διηγήσεις. Α μικρέ τολμητία που μετεωρίζεσαι όπως μια σκέψη που δεν ξέρει πού θα καταλήξει! Όλος ο κόσμος στα γενναία φτερά σου! Για το ασήμι των στιγμών που θα σε ονοματίσω συγκεντρώσου Και κάνε τις ακροβασίες της μαγκιάς σου που θα γράψουν ιστορία αλλιώς.. * ΑΚΡΙΒΏΣ… Ακριβώς τίποτα, Κι ακριβώς ακριβώς Λείπω· λεπτομέρειες μιας φυγής που αρχίζει Από τα γεγονότα που δολοφονούν Σωρηδόν Κλέβοντας την παράσταση έως το τέλος Των ελπίδων..

ΕΩΘΙΝΌ… Ιερή, που χάνεσαι μέσα σε κείνα που προδίδουν παράδεισο, ξύπνησες το πρωί κι αφομοιώθηκες από το περιβάλλον· μάτια κλειστά και το φως να διαπερνά σε ευθεία τα σύμπαντα γεννώντας κρουστές μουσικές και συναντήσεις από κείνες που θα καταγράφονταν στα παραμύθια· Τρύπιο χάος, εκβάλει μες την ερημιά, την στιγμή που εσύ είσαι κορμάκι άγιο, που το κανακεύουν οι μέλισσες και να το φιλήσουν μονάχα οι ακόλαστοι της νύχτας αγγέλοι μπορούνε.. * ΦΑΣΑΡΊΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΉΣ… Η γραφή είναι μια βουβή ομιλία που μέσα της χοροπηδούν ποταμόψαρα, έτοιμα να εγκαταλείψουν τα ύδατα να μεταμορφωθούν σε κάτι φευγαλέο, ακαθόριστο, σχεδόν επικό- την ώρα που σμήνη εντόμων παίζουν πάνω από την ροή, εξαφανίζοντας κάθε πιθανότητα ησυχίας..

ΈΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΤΙΜΉΣ… Με τίμησε η σιωπή, βρήκα το δάκρυ μου, το πανάγιο φύλλο που σκίρτησε επάνω στο κλωνάρι της μουριάς κι η μέρα έπαιξε το μεσημέρι της στα ζάρια- σαν για να αποφανθούν οι άνεμοι ότι δεν είναι τίποτα πια ακατόρθωτο, μόνο μια χίμαιρα που είχα και λοξοδρομεί μες τα φανατισμένα σύννεφα, κρατά του Απριλίου τις όψεις στην ποδιά της- για να στεφανωθούν τα λόγια που σου είπα με έρωτα! * ΚΡΎΦΤΗΚΕΣ… Εντυπωσιακά στον ίσκιο κρύφτηκες των δέντρων, με ρυθμό που αλλάζει όπως της καρδιάς η διάθεσηκαι, τότε, γέμισες άοκνα φύλλα σαν κεραίες πολεμικές ενός δάσους που βακχεύει κι απλώνει την επικράτειά του 31

σιγά σιγά ως τις εκτάσεις των ονείρων σου που τολμούν νίκες αβρής πυρκαγιάς.. * {ΌΤΑΝ ΌΛΑ ΓΎΡΩ ΜΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΙΆΣΟΥΝ}… Όταν όλα γύρω μου σκοτεινιάσουν, θα ακολουθήσω το βλέμμα σου, το λυπημένο εκείνο σου βλέμμα που τρυπώνει μες την καρδιά μου και με πάει στο μέλλον του έρωτααν έχει ο έρωτας μέλλον- πόσο δυνατά καρδιοχτυπώ! Η αγάπη με συνεπήρε. Είμαι δικός σου ακόλουθος.. *

ΚΆΤΙ… Κάτι να μένει, κάτι να εξέχει απ’ τις πολλές θεωρίες, τα πολλά λόγια, την φασαρία του σύμπαντος. Κάτι που να δίνει το εσύ που πολλαπλασιάζει το εγώ, κάτι πολυδύναμο, που επαφίεται σαν χάρη μέσα στον καιρό κι ανακουφίζει την ψυχή μας. κάτι ουσιαστικά χρυσαφένιο, πολύτιμο, όπως και η αγάπη που ζητάς κι ο πόνος της ζωής σου την παίρνει.. ΑΥΤΑΠΆΤΗ…

Ανήλεο σκοτάδι, πηχτό σαν η έρημοςΜουντζώνει τον ύπνο μου, ταραχοποιεί τα όνειρα· Και μετά τα μεσάνυχτα που απουσιάζω Απ’ την πραγματικότητα, τί Άνεμος με κυνηγά και τι Μπαλώνει την θρησκεία μου ουσιαστικό όπως ο ουρανός και απατηλό όπως η ποίηση; Σε έχασα κι όταν σε βρήκα· οι νύχτες ράγισαν· όλες οι φυλακές με φιλοξένησαν, όλα που ήσουν εσύ. Και όταν έπαψα να κοιτάζω Μέσα μου, ένας ήλιος Ξημέρωνε, αιθέρια κινούμενος μες την δική μου αυταπάτη..

ΕΙΚΟΝΙΚΌ… Πλησιάζω· τα νερά μ’ ακολουθούν· ο άνεμος ξεριζώνει τις μνήμες· το σπίτι κλονίζεται και πέφτει συθέμελο μες την παλίρροια που απλώνεται όπως ένας λεκές που μαρτυρά θαλάσσιο μένος· και μετά σουρουπώνει· κρατάς ένα μικρό χαρτάκι και σημειώνεις εκείνα που και σαν καταγραφές κοστίζουν περισσότερο απόνα φως που θέλγεται από τις λεπτομέρειες ενός γυμνού κορμιού.. * ΠΆΘΗ… Βραχύβιο έντομο σαν ίχνος τιποτένιο πετά πάνω από τον ύπνο μου θορυβώδες· Το πορτατίφ αδιαφορεί για το σκοτάδι της κάμαρας· Ό,τι έφτιαχνα σε όνειρο απουσιάζει· Η τάξη είναι η αταξία, όλη η αταξία είναι μια υπόσχεση· Γράφω συντελώντας την προφητεία της μέρας· Τα πάθη μου είναι πάθη ημερολογιακά.

ΟΡΧΉΣΤΡΑ… Ένα φανατικό βροχόφιλο σύννεφο Νοστιμεύεται ένα σμήνος πουλιών Και καταρρέει. Στην άκρη του ουρανού Το τριαντάφυλλο των ερώτων Σβήνεται- ανάβει. Ο σκηνοθέτης του Σύμπαντος Μεγαλουργεί Βάφει με χαρά τις ακροστιχίδες της μέρας Και μουσουργεί. Ντέφι μου παρδαλό μου πουκάμισο φιλί μου φιλί Βρήκα τον εαυτό μου πίσω απ’ τις περισπωμένεςΑυθαιρέτησα, αυθαδίασα είπαΕίμαι ο ενορχηστρωτής μιας βαθυκύμαντης σιωπής.. * ΈΧΩ… Κουρασμένος από μια τρεχάλα που μυρίζει ιδρωμένο κορμί, Ο παραλογισμός της εποχής πολύ με αγάπησε, Έχω όσα δεν ήθελα και όσα θέλω ποτέ δεν θα έχω, Χαίρομαι την απλότητα της σκέψης μου σαν ένα δέντρο που ξεμοναχιάστηκε από το φιλοσοφικό δάσος, Τουλάχιστον αυτό αναγνωρίστε μου: έχω την πιο πλατιά καρδιά και μια ελληνική πονεμένη αγάπη..

ΕΣΎ, ΤΏΡΑ ΚΑΙ ΠΆΝΤΑ, ΕΣΎ… Τόσο όμορφη που του δέρματος η αβρότητα είναι μια επανάσταση καθηλωτική· Καις Τα σπαρτά, τα μάτια μου, τις αμφιβολίες, Κινείς τα νήματα, τις διεκδικήσεις, την μαγεία, Το κέντρο του κύκλου και η φλογερή ακτίνα του φωτός, Η επιδεξιότητα του αγεριού και η θαλερή ακμαία θάλασσα, Καθρεφτίζομαι μες τα μάτια σου, Η είσοδος και η έξοδος μες τις γόνιμες νέες φιλοσοφίες.. * ΑΝΘΙΣΜΈΝΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΊΑ… Μέσα στους χώρους όπου αφθονούν τα επιφωνήματα Η Άνοιξη αφήνει μια κραυγή απέφθου νίκης- με τρόπω Που κι οι παπαρούνες αφήνουν το πορφυρό ίχνος τους, συντελεσμένα Και άψογα, κάτω από την επικράτεια της μέρας, στο μεσημέρι που ντροπαλό Ψιθυρίζει τις ομορφιές που φτάνουν λίγο λίγο στην καρδιά σου. Κι απόψε σε είδα. Μπορεί στο όνειρό μου, μπορεί μες το πουθενά Που με γέννησε- κι η μοίρα Έπαιξε πάλι το τυχαίο παιχνίδι της- σε χάνω Πίσω απ’ τις συμπτώσεις και τις ανθισμένες περιπτώσεις Της μελαγχολίας μου..

ΜΕΛΑΧΡΙΝΉ… Ποιά λαλιά αφήνει τον καιρό αιμόφυρτο και από ποιόν ουρανό Πίπτουν χελιδόνια ντελικάτα, σαν σφαίρες Ακαθορίστου νοήματος, ταχεία Που καθηλώνουν το βλέμμα μου ενώ η ζωή συνεχίζεται και ενώ σε φτάνει ποτέ δεν σε φτάνει- γιατί εσύ είσαι Μια σάλπιγμα που εγείρει τις Διμοιρίες των λουλουδιών. Μάχιμες όλες! Α μελαχρινό φουσάτο των πόθων μου, μάγισσα Ειμαρμένη- σε φτάνω Με τον νου μου μονάχα, σε κρατώ Στην σκέψη μου- και ας μου αφιερώθηκες Κάτι δυσοίωνα βράδια, όταν Έσβηναν τα αστέρια και ο θεός μου μιλούσε Κάτι παράξενες μουσικές..

ΕΥΤΈΛΕΙΑ… Συντάχτηκε τόση σιωπή και τόση απουσία Μες το κενό μεσημέρι, που οι αυλές των σπιτιών άκουσαν την μαντζουράνα της γιαγιάς μου να μοσχοβολά αποκοιμισμένα· και τα πουλιά Άφησαν να τους ξεφύγει ένας ήχος Οξύς, από λυρικό πάθος κι ερωτευμένου προσευχή. Μετά Σημειώσαμε κάτι μικρά στιχάκια στο τσαλακωμένο Χαρτί που βρέθηκε στην τσέπη μας, όπως Και κάτι ψιλά που με αυτά ουδέν κι αν ήθελες μπορείς να αγοράζεις..

ΘΛΊΨΗ… Κάτι λιανές συγκυρίες, αδιόρατες, εκλεπτυσμένες, που στιλβώνουν τα πράγματα και γεννούν κι άλλα αισθήματα, Μετέωρες μέσα στην μέρα, κλυδωνίζονται, ήχο βγάζουν Εύθρυπτο, όπως να τους αφαιρείται Ο χρόνος ύπαρξης- και Σταδιακά, ατονούν, όπως για να γίνουν Ένα τσιγάρο που άναψες και με αυτό το ύφος το στοχαστικό, βλέπεις στ τέλος τα πράγματα Αλλιώς,, αναζητώντας Την αληθινή αιτία Της θλίψης που είχα και είχες.. * ΎΠΝΟΣ… Έκατσα να ακούσω: οι μουριές έπιαναν να γεμίζουν φύλλα· ο Απρίλιος πρόβαλε εμπρός βήμα ταχύ· οι ήχοι όλοι ανοιξιάτικοι· γέμισαν τα ταμπούρλα της μέρας· μίκρυνε ο άνεμοςμεγάλωσε ο ήλιος· δώσε στην μνήμη σου έναυσμα φωτιάς, θνητέ μου που αγάπησες τόσους θεούς· μίλα μου ζωή- αποκοιμήθηκα ανάμεσα στις λεμονιές..

ΚΌΠΟΣ… Στα δάχτυλα το ξύλο φωνάζει· εύθρυπτος πόθος, μπαρουτογεμιστός· στην ακοή, μουσική που εξέχειΌλα τα έγχορδα μεταφρασμένα, όλες οι αντοχές Κουρασμένεςδούλεψα μέχρι πόνο, στον ύπνο μου Η ρωγμή φέρνει του ονείρου το φως πίσω από το μαξιλάρι μου· α ωραία Που ένιωσα τον κόπο και που μου απίστησε η ζωή! * ΈΡΩΤΑΣ… Καταγωγή από κρύσταλλο και στον αέρα άλλη κληροδοτήθηκε μιλιά· Τσουλούφι μελαχρινό στην κεφαλή σου, μάτια μου μελαχρινά! ο πόθος για σένα γλυκά με πλημμύρισε, α έρωτα που με σκλαβώνεις για να βγει η νύχτα κερδισμένη σε φιλιά και σε άστρα..

ΤΟ ΣΙΓΆΝ… Απλώνει το μελάνι σαν καπνός και πού να είσαι; Βράδιασε· η όψη σου χλομιάζει Κι από την κούραση δειλά στοχάζεσαι· Στέλνεις μηνύματα, και στο τηλέφωνο ακούγεσαι βραχνά· Είδες του φεγγαριού το φως και άκουσες το παραμύθι του· Να οι μικρές ζαβολιές της αρετής σου: Σε εγκλωβίζει η νύχτα.. * ΚΟΡΊΤΣΙ… Εκεί που ήσουν όμορφη και όμορφα τόνιζες τις συγκυρίες, Στον καιρό που σε διαβάζει απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη, ώσπου Να είσαι μια ποιητική αγωνία που στέκεται με αξιοπρέπεια μες την ριμάδα ζωή, Δεν χαρίζεσαι κανενός, έχεις ένα κελαρυστό όνομα που μαρτυρά τον λουλουδένιο χαρακτήρα σου, Κορίτσι της σκέψης μου, αναρριχόμενο μες το μυαλό της ΆνοιξηςΑνταμώνουμε πίσω απ’ τα γεγονότα, όταν ο κόσμος φθίνει και μας τυραννά Το αδιέξοδο του βίου που παιδεύει τις ψυχές μας..

ΓΙΑ ΝΑ Σ’ ΑΚΟΛΟΥΘΏ… Μέσα σου παλεύουν οι θάλασσες Μέσα σου επικρατεί τεκτονικός αναβρασμός Σφίγγεις τα μάτια σου- δονούνται οι πλανήτες μου Ζητώ από τον μύθο σου ένα φιλί που δεν Αξιολογείται· είναι πορφυρός ο αόρατος κόσμος σου Μικραίνω όταν μεγαλώνω και τώρα που μεγάλωσα ξαναμίκρυναΓια να σ’ ακολουθώ.. * ΣΑΝ ΛΥΠΗΜΈΝΟΣ ΝΑ ΠΕΘΆΝΩ… Ιστορίες που κόβουν, σχέδια Πάνω σε σχέδια, ρυμοτομίες του σκοταδιού, πολιτικές Απάτες, κάθιδρος βίος… Είναι η τάξη που διασαλεύτηκε, ο πόνος Που απλώνει, η τηλεφωνία που χαλιναγωγεί Πάθη και εμπνέει πάθη των ερώτων. Στρεβλό τιποτένιο φωνήεν, κοφτερό Γεγονός, ακονισμένο λεξιλόγιο, προσφυγικό ανάθεμα. Πώς γίναμε οι θύτες όλων των εγκλημάτων; Σου μιλώ, μου μιλάς, ο φωτισμός στο δωμάτιο χαμηλώνει· ντρέπομαι πια και εμένα, ντρέπομαι που αναγκάζομαι να ντρέπομαι, είμαι Σαν λυπημένος να πεθάνω…

ΟΡΓΑΝΆΚΙ ΛΑΪΚΌ.. Αλαφροΐσκιωτη όπου δεν μπόρεσα να βρω, περνάς και χάνεσαι Πίσω από χαρακτήρες που ζητούν ωμά Την λύτρωσή τουςΚαι θέλω τις εκμυστηρεύσεις σου, την εντατική Σου προσήλωση, την ειλικρινή Λαίλαπά σουΤο δίκαιο που συντάσσεις είναι μιας μαργαρίτας Που την φυλλομετρούν και την ρωτούν για τον έρωταΑλαφροΐσκιωτη όπου δεν μπόρεσα να σε αποστηθίσω, παλλακίδα Άοκνη χορεύτρια μες τον ναό της Ομορφιάς- κρούεις Τα όργανα που αποδίδουν μουσικές Λυρικές- και η ζωή πλάι σου σπίθες βγάζει Σαν από οργανάκι λαϊκό.. * ΠΡΌΣΕΧΕ! Θα χτιστούν λόγια που ευδοκιμούν μες το χάος, Εσύ φαντάζεσαι αλλιώς τις αβρότητες, Έχεις ηφαίστεια Μέσα σου, έχεις φωτιά Αλλά παραπλανήθηκες από την φιλαυτία, σαν Για να γίνεις ρόδο μ’ αγκάθι- πρόσεχε! Θα συνεχιστεί μέσα στην καρδιά σου ο χειμώνας..

ΑΠΟΛΟΓΙΣΤΙΚΌ… Φοβού το ξίφος που κόβει την περηφάνια σου στα τέσσερα Και στον αέρα να αποτίσεις λιτανείες… Ηδονές σκορπούν τα λουλούδια σου κι ας Η πατρίδα θέλησε να ξεχάσει και ξέχασε.. Απαλείφονται Που λες, οι μνήμες κι οι επαναστάσεις Με τον καιρό οξειδώνονται· μια φορά Σου είπα και μου είπες, αλλά όλα λάθος ειπώθηκαν· Αντιστραφήκανε οι δημοκρατίες σε δικτατορίες κι οι δικτατορίες Πολλά συμμορφώθηκαν Με το υφέρπον συμφέρον σου, άπληστε αλήτη. Καμιά πατρίδα δεν σου κάνει πια. Ξεπουλάς ό,τι σου έχουνε δώσει. Να δεις που ο ρουφιάνος που είσαι επαναστάτησε Και έγινε ρακένδυτη προσωπικότητα που τρέφεται με τον εγωισμό της.. * Η ΕΛΛΆΔΑ… Η Ελλάδα στροβιλίζεται σαν έντομο ζαλισμένο στο εποχικό πουθενά· Την εκδικούνται τα χρήματα, την εκδικείται ο ρεαλισμός των ταμείων· Ο κόσμος της έχει το βάθος του απατηλούΚουρδίζεται η Ελλάδα φορέας μιας νοσηρότητας με ιθαγένειαΦορτίζει τον ήλιο της ξεπουλώντας τα ζουμερά αγαθά τηςΠολιτεύονται πάνω της οι ατιμώρητοι και όσοι θα τους έπρεπε να ζούνε εξοστρακισμένοι· Η πατρίδα ζει το εφιαλτικό όνειρο μιας ήττας…

ΤΟΥ ΦΩΤΌΣ… Στα χρώματα καταφεύγει ο ουρανός κι εσύ αγγίζεις Την ευφράδεια του δέντρου καθώς ο ήλιος ψηλώνει και δεν μπορεί Παρά να στέριωσε ο κάθε στίχος. Πλοιάρια φανταστικά δρομούν κατά πάνω και σε αφήνουν ελεύθερη οι τεταμένες αγκύλες σου. Από τον ύπνο στον ξύπνο μια απόφαση που δηλώνεται με την γαλήνη. Και της επαρχίας ο ρυθμός, σινιάλο το ‘να σύννεφο με τ’ άλλο. Κάτω από την λιόχαρη επιδερμίδα σου τσιρίζουν τα φωνήεντα του πόθου.. * ΟΡΧΉΣΤΡΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΆΤΩΝ.. Πίσω απ’ τα καθημερινά γίνονται γάμοι, γιορτάζουν οι ερωτευμένοι· και απ’ τα λυτά μαλλιά της νύφης, ένα ποίημα πλέκεται μες τον αέρα, είναι γλυκιά η βραδιά, φώτα και μουσικές, ένα δίχτυ από πέλαγο του αισθήματος, που ανάβει όπως πυγολαμπίδα υποταγμένη- σέβεται τον χρόνο όπως ο έρωτας μπορείκαι τρεις η ώρα ξημερώματα, οι νότες δράττονται της ευκαιρίας να σταθούν ψηλά μες την χαρά που μοσχοβόλησε ο ουρανός της.. 45

ΕΛΛΆΔΑ… Οι Αλήθειες που αντέχουν ζουν διδασκαλικά σαν να τους πρέπει ο αρχαϊκός εαυτός τους. Τις ακολουθείς με την αφή, σε γεμίζουν όπως και στην υδρία ο οίνος βακχεύει. Ιέρεια, μετάγγισε το φως,, είναι πλουραλιστικός πάντα ο θάνατοςΟι πόλεμοι εργάζονται σαν ύπουλοι οδόντες·Ελλάδα, είναι άξιος ο κλήρος σου, είναι ασίγαστη η ταπεινή σου φωνή· Ελλάδα ασπαζόμαστε το θεϊκό σου μαρτύριο.. * ΘΈΛΕΙ Η ΆΝΟΙΞΗ… Ιδρωμένες φατρίες εντόμων που βαυκαλίζονται πάνω από τα ερεθισμένα φυτά, Τριαντάφυλλα περιώνυμα, πορφυρογέννητα, αντιγραμμένα Από μια τόλμη του ουρανού, Ακίνητα που κινούνται τα σπίτια, στις αυλές τους Οι γλάστρες που βάλνονται να πριμοδοτούν την ευωδία, Ο θεός χαμηλά, ο θεός με τα ανθρώπινα, καλοβαλμένα χαρακτηριστικά του, Κι εσύ Που είσαι ό έρωτας που έχω παντού, η γαλανή ευδία που χειρίζεται την τάξη του κόσμου…

Η ΜΠΑΛΑΡΊΝΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΆΤΩΝ… Σεμνή, στην τελετή των οργίων Του χρώματος, α για χορό Που κλείνεται σαν σύνορο της εποχής μας, δασκαλεμένη Να αψηφάς την ομοούσια δόξα Της μέρας, α για χορό Που δεν τελειώνει, λατρεύοντας Τα φοβερά μυστικά σου, τω τρόπω Που κι ο έρωτας θέλει, α για χορό Δαψιλώς με ψυχή μες την ομοβροντία των ουρανών, μαινάδα Κάτω από το βάρος της Απόφασης, πυρπολημένη Από του φιλιού την οξύτητα, α για χορό Και σου ανήκουν όλα που ανήκεις… * ΜΕΣΟΛΌΓΓΙ… Μεσολόγγι κρυφέ κώδικα της πατρίδας Μεσολόγγι αναγνωσμένε ουρανέ Έτυχε να τύχεις ή η Τύχη σε διάλεξε; Μπαρουταποθήκη από αγωνιστές, Ιερή Πόλη Όπου ο ήλιος κάτι σημαίνει που δεν μοιάζει με τόπο αλλού. Μεσολόγγι ιστορία της Ιστορίας, μύθε των ΜύθωνΣτα στενά σου δρομάκια η επανάσταση το χώμα συγκλόνισεΑκούγονται οι λυπημένοι αγωνιστές σου πίσω απ’ τις ντάπιες, πίσω από τον Κήπο Των Ηρώων, στο πρίμο φεγγάρι αποκάτω που λαμπρύνει τις φωνές τους κι οι φυσιογνωμίες τους μοιάζουν Αγίων που τους διάλεξε ο Θεός. Μεσολόγγι πράξη εθνική κραυγαλέα, Μεσολόγγι κλάμα σιωπηρό, πνιγμένο ακόμα στα στήθια μου, Μια σελίδα για σένα στην Αιωνιότητα της Ελευθερίας, Μια σελίδα για σένα στην αποστήθιση του ουρανού.. 47

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΕΣ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗ ΠΑΡΕΛΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΘΗΚΕ & ΣΕΛΙΔΟΠΟΙΉΘΗΚΕ ΤΟ ΜΑΪΟ ΤΟΥ 2016

ISBN 978-618-82414-4-2