EDITORIAL

Η ευλογία του να μεγαλώνεις με γιαγιάδες και παππούδες

Δεν πάνε μέρες από τότε που έπεσα πάνω σε ένα λεύκωμα φωτογραφιών που αφορούσε στη μητριαρχία ανά τον κόσμο. Γυναίκες όλες τους, δυνατές, όμορφες, έξυπνες μα και «δουλεμένες». Όπως ακριβώς, οι δικές μου, μοναδικές γιαγιάδες. Η μία έχω να σας πω, πως της έμοιαζε κιόλας! Με ολοπράσινα μάτια και βλέμμα αγέρωχο, πάνω σε μπαουλοντίβανο να κεντάει. Τριγύρω της εκατοντάδες πράγματα, άναρχα τοποθετημένα, από τα οποία μάλιστα τα μισά, θα μπορούσες να χαρακτηρίσεις και άχρηστα. Πόσες μνήμες ξύπνησε εκείνη η εικόνα… Ανήκω στους ευτυχείς ανθρώπους που γνώρισαν τουλάχιστον τις δύο γιαγιάδες και τον ένα παππού. Τους είχα δίπλα μου από τα πρώτα μου βήματα, ρούφηξα όλες τις αγκαλιές και τα χάδια τους στα παιδικά μου χρόνια, μα και όλη τους τη σοφία και αγάπη, μεγαλώνοντας. Δυστυχώς, οι γιαγιάδες μου δεν ζουν πια. Ζουν όμως για πάντα μέσα μου και αυτό μου αρκεί. Η Στυλιανή – από την οποία πήρα το όνομά μου (πάντοτε μου έλεγε πόσο πολύ το μισεί και πόσο άσχημα αισθάνεται που ήταν η αιτία να μου δοθεί αυτό το «απαίσιο» βαπτιστικό) και η Σπυριδούλα. Η δεύτερη, ήταν η δυνατή της «παρέας». Ήταν στην κυριολεξία αυτό που λέμε «πιάνει την πέτρα και τη στύβει», γιατί αλήθεια σας λέω, αν χρειαζόταν, είμαι σίγουρη πως θα το έκανε. Η πρώτη, ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς μου. Τη λάτρευα και την λατρεύω όσο τίποτα, ακόμη και αν «έφυγε». Λιλιπούτεια, μα όσο μπόι της έλειπε, τόσο τσαγανό είχε. Τα έβαζε με όλους και με όλα, αν τολμούσε κανείς να μας πειράξει. Μας αγαπούσε με όλο της το «είναι», κάτι που κατά καιρούς εγώ και η αδερφή μου εκμεταλλευόμασταν, αφού «απαιτούσαμε» χωρίς δεύτερη κουβέντα, να μας κάνει όλα τα χατίρια. Και εκείνη μας τα έκανε, χωρίς γκρίνιες ή μουρμούρες, με όλη της την καρδιά. Πώς να μην της το αναγνωρίσεις λοιπόν, όταν κάθε πρωί, φρόντιζε για το αγαπημένο μας πρωινό, το ετοίμαζε και το άφηνε στο κομοδίνο για να μη μας ξυπνήσει; Όταν καθόταν και τη βάφαμε με μπογιές, από την κορφή ως τα νύχια και έπειτα τη φωτογραφίζαμε γελώντας; Όταν ξενυχτούσε τα βράδια που αρρωσταίναμε δίπλα μας, στρωματσάδα στο πάτωμα; Όταν πριν καλά-καλά ψελλίσουμε τη λέξη «διψάω», είχαμε έτοιμο το ποτήρι στα χέρια μας; Η Σπυρίδουλα από την άλλη, ήταν πιο «αυστηρή». Για αυτό και εκτίμησα περισσότερο την αγάπη της, μεγαλώνοντας. Δεν σου στόλιζε τις λέξεις, ούτε σε κανάκευε για να την αγαπάς. Ήξερε πως την αξίζει χωρίς γαλιφιές. Μεγαλωμένη στα χωράφια και με ζώα από μικρή, τη θυμάμαι πάντοτε να δουλεύει. Δεν τη θυμάμαι όμως, στιγμή να γκρινιάζει. Κλείνω τα μάτια ακόμα σε στιγμές και τη μυρίζω στο χώρο. Τα κατακόκκινα μάγουλά της, μύριζαν τόσο ανάλαφρα γιασεμί… Αγαπούσε με πάθος τον παππού μου, αλλά και όποιον είχε καταφέρει να τρυπώσει στην καρδιά της. Δεν είχε φίλες, οι αδερφές της όμως, ήταν για εκείνη το άλφα και το ωμέγα.

Και φυσικά, τα παιδιά της. Η μαμά μου ήταν το καλομαθημένο της, ακόμα και ως τα τελευταία της χρόνια. Όταν δεν ήταν μαζί, μιλούσαν στο τηλέφωνο ανελλιπώς και αδιαλείπτως και αγαπιόντουσαν τόσο πολύ, που τρωγόντουσαν σαν.. τα κοκκόρια! Η γιαγιά μου η Σπυριδούλα, ήταν αντράκι. Δεν μάσαγε από τίποτα και μπορούσε να τα βάλει και με τον Θεό τον ίδιο για χάρη μας. Ο μπαμπάς μου ακόμα τη θυμάται να λέει πως όταν πεθάνει αν τολμήσει να μη φέρεται καλά στη μαμά μου, θα «κατέβει» και θα τον «τακτοποιήσει»…! Είχε και τόσο χιούμορ…

Αυτοσαρκάζονταν συνεχώς μα και «κορόιδευε» τον παππού μου πίσω από την πλάτη του, και τότε σκάγαμε όλοι μαζί στα γέλια. Θυμάμαι μια φορά, κοιτάζοντάς τη, συνειδητοποίησα πως φοράει δύο ρολόγια! Και όταν τη ρώτησα με απορία γιατί, η απάντηση ήταν αφοπλιστική, όπως άλλωστε και η ίδια! «Το ένα το έχω για να βλέπω την ώρα και το άλλο γιατί είναι το αγαπημένο μου, παρότι χαλασμένο!»

Θα μπορούσα να γράφω για τις δυο τους ιστορίες για μέρες ολόκληρες. Ίσως και μήνες.

Και μπορεί τα συναισθήματά μου όταν μιλώ για εκείνες να είναι πλέον ανάμεικτα, μα δεν δικαιούμαι να γκρινιάζω. Τις έζησα, και μάλιστα τις έζησα πολύ. Μεγάλωσα δίπλα τους και είχα την τύχη, να έχω εμπειρίες που γεμίζουν ατέλειωτα σεντούκια αναμνήσεων.

Και αν τώρα, δεν είναι πλέον εδώ, δίπλα μου, μου έχουν αφήσει δυνατή παρουσία, τον παππού. Τον λατρεμένο μου παππού, που αν και 84, βάζει κάτω δύο σαραντάρηδες! Και που μάλιστα πρόσφατα αγόρασε και νέο κινητό τηλέφωνο, γι’ αυτό μιλάμε και συχνότερα!

Ώσπου φυσικά, να μάθει πως δουλεύει η βιντεοκλήση… Αλλά για αυτόν, θα σας μιλήσω μία άλλη φορά…

Ως τότε, όσοι τους έχετε… Να τους αγαπάτε!

Να τους αγαπάτε με όλη σας τη δύναμη, γιατί ακόμα και αν δεν σας το δείχνουν, το έχουν ανάγκη! Να τους χαμογελάτε συχνά, να τους ακούτε με προσοχή και να τους αφιερώνετε χρόνο… Αυτός ο χρόνος άλλωστε, είναι και η περιουσία μας! Λ. Μπουκουβάλα

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

Εκδόσεις: ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ Α.Μ.Κ. ΕΤΑΙΡΕΙΑ

Διεύθυνση - Αρχισυνταξία: Λιάνα Μπουκουβάλα

Δημιουργικός Σχεδιασμός: Ιωάννα Ακάσογλου

Direct Sales Director: Γιώργος Συγριμής

Υποδοχή Διαφήμισης: Δήμητρα Βγενά

Συντακτική ομάδα: Φωτεινή Δημητριάδου, Δήμητρα Βγενά

Φωτογράφοι: Βένια Μπουκουβάλα Κωνσταντίνος Παπαζαχαρίου

Κολοκοτρώνη 144, τ.κ. 18536, Πειραιάς Τ: 210 4532625, 210 4532450 Mob: 6981 081690 E-mail: info@sugarfreepress.gr www.sugarfreepress.gr

Οι γνώμες που εκφράζονται στα κείμενα του περιοδικού, δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά τις απόψεις της εταιρίας. Δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση ή η αποσπασματική μεταφορά κειμένων, χωρίς την γραπτή συναίνεση του εκδότη.

Sugar Free Press sugarfreepress

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ - ΝΙΚΟΣ ΒΕΛΙΩΤΗΣ. «Λύκοι στη χώρα των θαυμάτων», στις 30 & 31 Ιουλίου στο Ωδείο του Ηρώδου Αττικού.

«Πέρσες του Αισχύλου» 24 & 26 Ιουλίου του Δημήτρη Λιγνάδη, στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου.

«Όρνιθες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 7, 8 & 9 Αυγούστου.

1 3 5

2

ΜΟΝΙΚΑ, «Κάτι ανθίζει

στο Ηρώδειο» στις 20 & 21 Ιουλίου στο Ωδείο του

Ηρώδου Αττικού.

4

Αλκίνοος Ιωαννίδης, «Live Looping». Στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου στις 25 Ιουλίου 2020.

6

«Έχω μάτια στ’ αυτιά». Η ανθρώπινη φωνή του Φρανσίς Πουλένκ, βασισμένο στον μονόλογο του Ζαν Κοκτώ στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου, 7 & 8 Αυγούστου στις 21:30.

«Oδηγός επιβίωσης» στον κόσμο των σχέσεων, από την Relationship Blogger Τίνα Α. Μιχαηλίδου

Πότε ξεκίνησε η επαφή σου με το blogging και τι ήταν αυτό που σε έκανε να ακολουθείς την πορεία μιας relationship blogger; Η επαφή μου με το blogging ξεκίνησε πριν 8 χρόνια και ξεκίνησε από έναν επώδυνο χωρισμό μου. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα το συνέχιζα ή ότι θα έφτανα ως εδώ. Η διαδικτυακή σου παρουσία έχει αρκετούς φανατικούς ακόλουθους. Ποια είναι τα tips που θα έδινες σε κάποιον που ξεκινά τώρα το δικό του blog προκειμένου να αποκτήσει και εκείνος το δικό του πιστό κοινό; Το μοναδικό tip που θα έδινα είναι να γράφει αληθινά. Ο κόσμος θέλει να ταυτίζεται με τα κείμενά μας οπότε αγαπάει το κάθε τι αληθινό. Μπορεί κάποιος ζώντας στην Ελλάδα να καταφέρει να βιοποριστεί από αυτό; Νομίζω πως όχι, αλλά και αν το καταφέρει αυτό θέλει πολύ κόπο και αγώνα. Θα φανταζόταν κανείς ότι μία γυναίκα που έχει εντρυφήσει τόσο πολύ στις ανθρώπινες σχέσεις, έχει βρει και η ίδια την ιδανική. Ισχύει αυτό; Όχι. Για να βρεις την ιδανική σχέση πρέπει να τα έχεις βρει με τον εαυτό σου, να έχεις καταγράψει τα λάθη σου και να έχεις μάθει από αυτά. Πρέπει τα θέλω σου να τα έχεις σε μια λίστα ώστε να μην ξεφεύγεις. Για να βρεις και την ιδανική σχέση πρέπει να έχεις περάσει και από κόσκινο τον άνθρωπο που έχεις διαλέξει για να είσαι δίπλα του, να θέλετε τα ίδια πράγματα κλπ. Είναι δύσκολο στις μέρες μας να βρεις την ιδανική σχέση. Τι είναι και τι σημαίνει τελικά «ιδανική σχέση»; Ιδανική σχέση για μένα δεν υπάρχει. Την ιδανική σχέση εμείς τη φτιάχνου10 Sugar Free με χτίζοντάς την με εμπιστοσύνη, διάλογο και σεβασμό. Η ιδανική σχέση είναι να αγαπάς τον άλλον και να σε αγαπάει και να μην είναι μονόπλευρο όλο αυτό. Υπάρχει κάποιος τρόπος για να την επιτύχεις; Την πετυχαίνεις με δουλειά και θέληση και από τις 2 πλευρές. Δεν μπορεί ο ένας μόνο να θέλει ή ο ένας μόνο να δίνει. Η ιδανική σχέση είναι να έχεις χημεία με τον άλλον, να έχετε τα ίδια θέλω κλπ. Οπότε για να την επιτύχεις θέλει προσπάθεια, διάλογο κλπ και από τους 2. Και αν καταφέρεις να πλησιάσεις, πόσο εύκολο είναι να τη διατηρήσεις; Για να τη διατηρήσεις πρέπει να υπάρχει θέληση και από τις 2 πλευρές. Αν υπάρχουν μικροπροβλήματα εκεί κάπου τη χάνεις αυτή την ιδανική σχέση. Όπως είπα θέλει δουλειά για να καταφέρεις να κρατήσεις ζωντανή τη σχέση σου. Πως καταλαβαίνει κανείς ότι η σχέση έχει τελειώσει προκειμένου να καταφέρει να φύγει με αξιοπρέπεια; Εμείς οι γυναίκες έχουμε μια διαίσθηση όπου καταλαβαίνουμε όταν κάτι δεν πάει καλά. Όταν αρχίσουν οι καυγάδες και οι εντάσεις καλό είναι να φεύγουμε από αυτή τη σχέση με αξιοπρέπεια και να προχωράμε παρακάτω. Πιστεύεις πως έχουν επηρεαστεί οι σχέσεις με τα κοινωνικά προβλήματα της εποχής μας; Γιατί τελικά, γίνονται ολοένα και δυσκολότερες; Νομίζω πως λίγο η οικονομική κρίση, λίγο τα social media και λίγο το ότι πολλές φορές δεν ξέρουμε τι θέλουμε οι σχέσεις γίνονται δύσκολες. Εμείς άλλωστε τις κάνουμε δύσκολες. Κεφάλαιο φλερτ. Οι γυναίκες γκρινιάζουν ότι πλέον οι άντρες

δεν φλερτάρουν. Τι λέει η εμπειρία σου σχετικά με αυτό; Πιστεύω πως έχουν δίκιο. Δυστυχώς οι εποχές έχουν αλλάξει, οι γυναίκες κάνουν το πρώτο βήμα πλέον και όλοι φλερτάρουν μέσω social media. Σπανίζουν οι παραδοσιακοί άντρες που εκείνοι θα κάνουν πρώτοι κάποιο βήμα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η σχέση με τον εαυτό μας είναι η πιο σημαντική ανθρώπινη σχέση που θα έχου- με ποτέ, για αυτό και πρέπει πρώτα απ’ όλα να δουλέψουμε αυτή. Ποια η γνώμη σου; Πιστεύω ακράδαντα πως πριν μπούμε σε μια σχέση ή όταν χωρίζουμε και γενικά καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας πρέπει να τα έχουμε καλά εμείς με τον εαυτό μας, να τον φροντίζουμε, να τον ακούμε και να τον αγαπάμε. Αν δεν αγαπήσουμε εμείς τον εαυτό μας, πως θα μας αγαπήσουν και οι άλλοι. Είναι μια ερώτηση που θέλει πολύ ανάλυση. Ως relationship blogger ποια είναι τα συ- νηθέστερα θέματα που απασχολούν τους αναγνώστες σου; Οι χωρισμοί και η απιστία. Όλες προσπαθούν να βρουν τον πρίγκηπά τους. Ο πρίγκηπας δεν υπάρ- χει με την έννοια που πιστεύουμε καβάλα πάνω στο άσπρο άλογο για παράδειγμα, υπάρχει μόνο ο κατάλληλος άνθρωπος που θα έχουμε στο πλάι μας και τότε αυτός στα δικά μας μάτια θα είναι ο πρίγκηπάς μας. Γιατί δύσκολα οι ακραίοι παθιασμένοι έρωτες καταλήγουν να είναι οι σχέσεις ζωής; Ίσως γιατί υπάρχει πάθος και έρωτας. Εξαρτάται όμως για πόσο ακραίους παθιασμένους έρωτες μιλάμε. Αν μιλάμε για αρρωστημένες σχέσεις αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Αλλά γενικά θεωρώ πως αν δεν υπάρχει έρωτας ανάμεσα σε ένα ζευγάρι τότε καλύτερα να μην είναι μαζί. Τελικά, ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα; Δεν έχω παντρευτεί για να ξέρω. Αλλά από αυτά που ακούω ο έρωτας λόγω ρουτίνας φεύγει, αλλά μένει ο σεβασμός. Μακάρι να μπορούσα να σου απαντήσω περισσότερο σε αυτή την ερώτηση. Και τι γίνεται με το κεφάλαιο απιστία; Υπάρ- χει η χρυσή τομή προκειμένου να μπορέσει ένα ζευγάρι να την ξεπεράσει και να πάει παρακάτω ή γυαλί που σπάει δεν ξανακολ- λάει; Κοίτα εγώ προσωπικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν συγχωρώ την απιστία. Προσωπικά χρυσή τομή δεν έχω βρει ποτέ και δεν πιστεύω πως υπάρχει, διότι και η εμπιστοσύνη θα έχει χαθεί και πάντα θα σκέφτεσαι ότι να πήγε με άλλη/ον κλπ. Οπότε είμαι της άποψης ότι το γυαλί που σπάει δεν ξανακολλάει. Αν μπορούσες να φτιάξεις έναν ιδανικό κόσμο για να ζεις, πως θα ήταν αυτός; Θα ήταν με ειλικρίνεια και αληθινά χαμόγελα! Πως φαντάζεσαι αλήθεια τον εαυτό σου να μεγαλώνει μέσα στα χρόνια; Δεν τον φαντάζομαι. Η ζωή έχει εκπλήξεις κάθε μέρα και τις ζω. Η αλήθεια είναι ότι έχω και κρίση ηλικίας πάθει οπότε δεν σκέφτομαι ότι μεγαλώνω -γέλια-. Ποια η ευχή σου για το μέλλον; Να χαμογελάμε όλοι μας αληθινά επιτέλους!

Για περισσότερες σκέψεις, απόψεις αλλά και πληροφορίες για την Τίνα Μιχαηλίδου, επισκεφθείτε την σελίδα της www.tinamichaelidou.gr