Luben 3 by LUBEN MAG

LUBEN

συνεργασίες, απόψεις, διορθώσεις, υποδείξεις, spam, μπινελίκια κι αγάπη όλα δεκτά στο lubenmag@gmail.com

Τεύχος 3 Δεκέμβριος 2010 Υπεύθυνος Έκδοσης: Λευτέρης Γώγος Τεχνική Επιμέλεια: Σπύρος Μαυρογιάννης

■ Εξώφυλλο: «Lemon Party Christmas», Χαρούλα Πεπονάκη

ARLUBEN αντιτόριαλ

Συνεργάτες: Παναγιώτης Λεοντόπουλος, Άγιος Νευρόσιος, Upstone Weener, Μελίνα Λασηθιωτάκη, Ηλίας Κωνσταντίνου, Κόπα Καμπάνα, Βερόνικα Λάμδα, Στέφανος Λάλος, Δημήτρης Γώγος, Jon Major, Γεώργιος Καραλάκης, Σπύρος Τσούτσος, Γιώργος Ταξίδης, Σαλώμη Χονδρούλη, Ιωάννης Παράσχος, Δημήτρης Δανεικάς, Ήβη Αθανασιάδου, Μαρία Βαπορίδη, Θωμάς Γκέβρος, Δημήτρης Μυτάκης, Μαντώ Σαμίου

Τα editorial των περιοδικών είναι φτιαγμένα για να μη διαβάζονται. Τα editorial των περιοδικών είναι φτιαγμένα για να γράφονται από αυτάρεσκους εκδότες που μπλαμπλαδίζουν και περιαυτολογούν, από Κάρι Μπράτσο με εμβριθείς αναλύσεις της πλάκας, πολιτικούς αναλυτές που δίνουν αυτιστικά και περήφανα το «στίγμα» του εντύπου (άρα) και της εποχής. Κουραστικοί μονόλογοι όπου μπορούν να συμβούν τα πάντα και τίποτα. Χαρακτηριστικότερη όλων η περίπτωση του μαιτρ της «lifestyle δημοσιογραφίας» Πέτρου Κωστόπουλου σε ένα από τα πολλά έντυπα στο οποίο προλόγιζε όπου και διέπραξε το αμίμητο: Απάντησε σε ερωτήσεις με συνεντευξιαστή τον εαυτό του για «πικάντικα» ζητήματα όπως το αν θα επιστρέψει στην τηλεόραση. Απαντώντας ψέμματα! Δεν είναι βέβαια η φύση του έντυπου μέσου που τα προκαλεί όλα αυτά. Είναι η εκτροπή της φυσιογνωμίας της δημοσιογραφίας που προσπαθεί

♺ the tautology club

Ευχαριστούμε θερμά τους: Αλεξάνδρα Σαράντη, Σεραφείμ Κουτσός, Νίκος Κοσμαδάκης, Κώστας Κυπραίος, Κώστας Ζαρίφης

να μιμηθεί το σταριλίκι, το αυτεξούσιο των τηλεοπτικών ηρώων που έχουν το κεκτημένο δικαίωμα να αφιερώνουν εκατοντάδες ωρών σε ατελείωτες παρουσιάσεις εαυτών και υποκλίσεις. Ο Γιάννης Πρετεντέρης διατηρεί το δικαίωμα σε μια -αμιγώς και καλά- πολιτική εκπομπή δύο μέρες μετά την πανεργατική απεργία με το επίκεντρο της πολιτικής κουβέντας στη χώρα να φτάνει στα όρια του παροξυσμού να αφιερώνει δύο ώρες prime time στην Ευγενία Μανωλίδου. Γιατί υπάρχει και το ενδεχόμενο να φύγει από το κανάλι του παραχρόνου, φλέγον! Και έχει πλάκα αυτή η μπανανόφλουδα της τιποτολογίας που νιώθεις ότι πρέπει να αρχίσεις κι εσύ να λες για τα φιλμφεστ και τα λουμπενφεστ και τα τουλουμπενφεστ και ότι είμαστε όμως, βρε παιδί μου, «μια ωραία ατμόσφαιρα». Ε, λοιπόν είμαστε όντως και νιώθουμε πολύ όμορφα γι' αυτό. Ευχές σε όλους μας για ένα 2011 ουσίας, γεμάτο με άρσεις και συνεπαγωγές. ➔

LUBENMAG ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ | ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ e-mail: lubenmag@gmail.com τηλ: 6949602063

στήλες

02. ARLUBEN 04. AMUSE του Upstone Weener 05. NOW PLAYING 10. CINE-HEZO της Μελίνας Λασηθιωτάκη 13. TULUBEN του Στέφανου Λάλου 14. ΚΑΖΑΝΑΚΙ.TV της Βερόνικας Λ.

αρθρογραφία

04. The Antidubstep Consortium του Κόπα Καμπάνα 06. Το πιο μακρύ στολίδι μου εσύ... της Σαλώμης Χονδρούλη 08. Για όσα εισβάλλουν στις πόλεις μας τα χριστούγεννα, του Ηλία Κωνσταντίνου 09. Christmas and the Others του Δημήτρη Δανεικά 11. HomeAlone VS DieHard του Τερρυ Γκόγκολ

▪ Διακαής πόθος του Iggy Pop είναι να τον ενσαρκώσει η ηθοποιός Lindsay Lohan (!) στο ντοκιμαντέρ που ετοιμάζει για τη ζωή του ο Jim Jarmush. Ο Iggy πιστεύει ακράδαντα πως η Lindsay έχει το καταλληλότερο attitude, και πως του μοιάζει. Αν σκεφτούμε ότι το φαβορί για τον ρόλο αυτή τη στιγμή είναι ο Elijah Wood (Φρόντο), έχει δίκιο ο παππούς. ▪ Ο Elton John πιστεύει πως η Lady Gaga έγραψε επιτέλους το τραγούδι που θα αντικαταστήσει το "I will survive" της Gloria Gaynor από το νούμερο 1 στη λίστα με τους διασημότερους gay ύμνους. Το "Born this way" αναμένεται να κυκλοφορήσει στις αρχές του 2011. Με την ευχή μας. Τρέμε Gloria.

amuse

▪ Ο Max Cavalera δήλωσε: Μόνο ένα πρόσωπο εμποδίζει το reunion των Sepultura. Μην τον πετύχω...

ς ρες μιά-μπιζ” αι ημέ υ Έργα κ υσας“σόοο ρεο καταρ

▪ Μήνυση δέχτηκε ο τραγουδιστής των Black Rebel Motorcycle Club επειδή έβγαλε το μάτι ενός θεατή σε μια συναυλία, προσπαθώντας να πετάξει ένα μπουκάλι νερό στον κάδο απορριμάτων την ώρα που έπαιζε. Τώρα καλείται να πληρώσει 18.500 λίρες. Άμα δεν ξέρεις μπάσκετ... ▪ Οι Kings of Leon δήλωσαν ότι δεν νοιάζονται για τις πωλήσεις του νέου τους άλμπουμ. Σώπα ρε. ▪ Στην αυτοβιογραφία του ο Tony Blair εκθειάζει τον Bono των U2. Λέει πως πληρεί όλες τις προϋποθέσεις για να γίνει ακόμη και πρωθυπουργός κάποιας χώρας. Ιρλανδοί δεν είναι οι U2; Έτσι εξηγείται... ▪ «Από τους beatles γούσταρα μόνο τον John Lennon, γιατί ήταν κωλόπαιδο... Τον άκουγα από μικρός και προσπαθούσα να αλλάξω τον κόσμο. Πράγμα δύσκολο γιατί ο κόσμος είναι γεμάτος σκατά...» Τάδε έφη: Lemmy Kilminster (Motorhead). Εμπειρία... ▪ Βαρετή χαρακτήρισε την αυτοβιογραφία του Keith Richards ο Mick Jagger. "Είναι σαν παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, που κάθεται σε μια παμπ και μιλάει συνέχει για τη φοβερή του πάσα στον τελικό του 1964..." Χουφταλοκαβγάς. ▪ Δόθηκε τελικά χάρη στον Jim Morrisson. Είχε καταδικαστεί το 1969 για προσβολή της δημόσιας αιδούς όταν τα είχε βγάλει όλα επί σκηνής, αλλά δεν πρόλαβε να γίνει η δίκη λόγω θανάτου. Ο αγώνας δικαιώθηκε τελικά μετά θάνατον. Η συντακτική ομάδα του luben έβαλε κι εκείνη το λιθαράκι της καθώς δήλωνε αλληλέγγυη από την πρώτη στιγμή σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. ▪ Συνηθίζει λένε ο Axl Rose να αργεί να ανεβάσει στη σκηνή τους Guns 'n' Roses επίτηδες μισή με μία ώρα μετά την προγραμματισμένη. Στο Reading Festival λοιπόν, οι διοργανωτές, μόλις πήγε ακριβώς 12 τους έκοψαν τον ήχο ενώ είχαν μία ώρα πρόγραμμα ακόμα. Όσο κομπλεξικός είναι ο Axl, άλλο τόσο βλαμμένοι είναι και οι Άγγλοι διοργανωτές. O τραγουδιστής των Skid Row και κολλητός φίλος του Axl, τον δικαιολογεί λέγοντας πως μια τέτοια φωνάρα πρέπει να κάνει τουλάχιστον μισή ώρα ζέσταμα πριν βγει να τραγουδήσει. Οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται.

ΤHE ANTIDUBSTEP CONSORTIUM

πήρξε στ’ αλήθεια εκείνη η φοβερή εποχή που η «εκπαιδευτική τηλεόραση» στην Ελλάδα με τα νεοεφευρημένα τότε «παράθυρα» είχε κατακλειστεί από βαψοαμαλλιάδες νεανίες, τις τρομοκρατημένες τους μάνες, απολογητές και κατήγορους των εξοπραγματικών για την εποχή «ρέιβ πάρτις». Βαλλιανάτοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και απλοί μαϊντανοί είχαν σπεύσει να εξετάσουν και να αναλύσουν το τρομακτικό φαινόμενο από κάθε πιθανή σκοπιά, όλα μπροστά στα μάτια των έκπληκτων τότε τηλεθεατών. Δεκαπέντε χρόνια έκτοτε, τα πράγματα φαίνονται να έχουν αλλάξει αρκετά: τα «φλάη» μπουφάν δεν είναι ιδιαίτερα πια στη μόδα, οι «φράχτες» έπεσαν, τα tribal tatoo είναι μπανάλ, τα εκατομμύρια piercing σε ένα αυτί μας λείπουν, το freeze έκλεισε,

το plus soda είναι μάλλον σκυλάδικο και η τότε «λυσσασμένη νεολέρα» πλέον περνάει τα πρωϊνά της σε γραφεία και τα βράδια της στον Πλούταρχο. Κάτι, ωστόσο, μάλλον παραμένει δραματικά ίδιο, κι ας μην εκτίθεται πλεόν στον τηλεοπτικό φακό ή δεν θεωρείται τόσο «καλτ»: η ανάγκη του κόσμου να παρτάρει. Να παρτάρει άγρια. Δεν θα μπορούσε βέβαια την ανάγκη αυτή να καλύψει εξ’ ολοκλήρου η παρωχημένη, για την εποχή, psy-trance, θα έπρεπε να υπάρξει κάτι καινούργιο για το ελληνικό κοινό των παρτις και διεθνώς. Και εγέννετω: dubstep! Καθώς τα εγχώρια δρόμενα μοιάζουν να συγχρονίζονται πολύ περισσότερο, από τότε, με τα διεθνή, η νέα μόδα βρίσκει ταυτόχρονα με όλο τον υπόλοιπο κόσμο την ανταπόκριση που της αξίζει. Το νέο υβρίδιο που αγγαλιάζει τα ρυθμικά χαρακτηριστικά της dub και του uk garage,

του «τσαμπουκά» της drum&bass, τα χορευτικά στοιχεία που κάλυπτε η trance και ένα μεταμοντέρνο χρώμα από το 8bit μέχρι το metal βρίσκεται πλέον -κυριολεκτικά- παντού. Από τα αλώνια μέχρι τα σαλόνια, τα καταληψιακά πάρτυ μέχρι τα κλαμπς. Η dubstep ήρθε για να ηγεμονεύσει την ηλεκτρονική σκηνή πληρώνοντας ένα εντυπωσιακό φάσμα απεύθυνσης και αναφοράς. Την ίδια στιγμή που o datsik και ο excision και τα wobble μπάσα μπορούν να «μιλήσουν» στους «σκληρούς», ο deadmau5 μπορεί να καλύψει το pop κοινό που βαρέθηκε την rnb και ο burial σε κάτι πιο intellect που αγαπάει μια πιο ambient μουσική δωματίου. Εκατοντάδες νέοι παραγωγοί αφιερώνονται στο να φτιάχνουν και να μιξάρουν οποιαδήποτε από τις εκφάνσεις της, γνωρίζοντας τρομακτική επιτυχία, αφού το hype λατρεύει τους

πάντες, από την Αμερική (όπως ο starkey) μέχρι τη Ρουμανία (όπως ο TRG). To hype όμως -ως γνήσιο παιδί της κατανάλωσηςέχει ένα πρόβλημα: κουράζει. Και κουράζεται. Έτσι και και η dubstep κούρασε, πέθανε την ίδια στιγμή που γεννήθηκε όταν τρέντηδες και underground στριμώχθηκαν σύσσωμοι να παρακολουθήσουν τον κάθε Skream και Benga που εμφανίστηκαν για να διασκεδάσουν το διψασμένο αθηναϊκό κοινό ή οπουδήποτε αλλού. Η μάνα raver μπορεί να κοιμάται ήσυχη όσο τα κανάλια δεν δείχνουν πρόθυμα να καλύψουν τα νέα τεκταινόμενα. Από αυτά τα νέα τεκταινόμενα όμως φτάνει η στιγμή να καταλαγιάσει η μόδα, το εφήμερο των πραγμάτων, για να δούμε πραγματικά τι μπορεί να αφεθεί σαν παρακαταθήκη στην ηλεκτρονική μουσική και γενικά.

nopw laying • επιλογές από τη χρονιά που φεύγει (και όχι μόνο), για τη χρονιά που έρχεται. ► Sufjan Stevens – The Age Of Adz [2010] Όσο ωριμάζει το αγαπημένο indie παιδί από το Michigan, λατρεμένος του pitchfork και λοιπών hipster/ alternative μέσων, τόσο πιο ελκυστικός φαίνεται να δείχνει και στους υπόλοιπους. Το Illinoise τον εκτίναξε στην κορυφή του Billboard αλλά στην φετινή, πολύ διαφορετική, του δουλειά φαίνεται να φτάνει τη μουσική του σε ένα υπέροχο βάθος. ► The Black Keys – Brothers [2010] Post-blues κλαψομουνιά, retro-rock and roll, κλέψας του κλέψαντος. Αλλά η συνταγή δε παλιώνει ποτέ και το επιβεβαιώνουν τα εκατοντάδες plays των Too Afraid To Love You και Never Gonna Give You Up (όχι, δεν έιναι διασκευή στο μεγαλείο του Rick Astley). ► Flying Lotus – Cosmogramma [2010] Αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο σημαντικότερες φετινές κυκλοφορίες στην ευρύτερη ηλεκτρονική μουσική και σίγουρα το πιο φιλόδοξο και πολύπλοκο προσωπικό album για τον Steven Ellison. Moody Jazz, σκοτεινoί abstract ρυθμοί και -κυριολεκτικά- εκατοντάδες άλλες επιρροές φέρνουν με τη μία αυτή τη δουλειά στην πρωτοπορία της σύγχρονης electronica.

► Μαχαιροβγάλτης «Πάμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο». Η τρίτη σκηνοθετική απόπειρα μεγάλου μήκους του Γιάννη Οικονομίδη ακολουθεί το οδυνηρό «Σπιρτόκουτο» και το έντονο στα όρια της φαιδρότητας «Ψυχή στο Στόμα». Στην τελευταία συνέχεια αυτής της άτυπης τριλογίας οι φωνές και οι τρομακτικές λεκτικές επαναλήψεις καταλαγιάζουν για να δώσουν τη θέση τους σε μια εξίσου -αν όχι περισσότερο- τρομακτική σιωπή. Μια εξαιρετική φωτογραφία από πελώρια γκρίζα αστικά τόπια την συνοδεύει μοναδικά συνθέτοντας ένα ακόμη φιλμ που ακροβατεί στα όρια. Πάμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο! ► Ένας Κόσμος Ανάποδα – Εντουάρντο Γκαλεάνο (εκδόσεις: Πιρόγα) «Πριν από εκατό χρόνια, η Αλίκη, μετά το ταξίδι της στη χώρα των θαυμάτων, μπήκε σε έναν καθρέφτη για να ανακαλύψει τον κόσμο από την ανάποδη. Αν η Αλίκη ξαναγεννιόταν στις μέρες μας, δεν θα χρειαζόταν να περάσει μέσα από τον καθρέφτη, θα αρκούσε να ρίξει μια ματιά έξω από το παράθυρο». Μια αλληλουχία από ιστορίες ζωγραφισμένες με το μοναδικό στυλ γραφής του Ουρουγουανού συγγραφέα που σκιαγραφούν έναν ολόκληρο ανάποδο κόσμο. Βγαλμένο μέσα από την μυρωδιά των κινημάτων ενάντια στην παγκοσμιοποίηση στις αρχές της δεκαετίας που φεύγει, παραμένει λογοτεχνικά και πολιτικά επίκαιρο για τις αντιστάσεις του σήμερα και του άυριο. Όσο ο ίδιος αυτός κόσμος παραμένει ανάποδα.

το πιο μακρύ στολίδι μου, εσύ... της Σαλώμης Χονδρούλη

ες να κάνει κρύο? Δε βαριεσαι, ας την πάρω. Με τη ζακέτα στο χέρι, την τσάντα και τα κλειδιά βγαίνω απ το σπίτι και περπατώντας γρήγορα (έχουμε κι ένα λεωφορείο να προλάβουμε) σκέφτομαι πότε θα προλάβω να περάσω από το μαγαζί με τα χριστουγεννιάτικα. Λίγο η ζέστη, λίγο που το χω κόψει λες και κάνω προπόνηση για μαραθώνιο, όχι δε μου ρχεται να βάλω τη ζακέτα, ούτε το μαγιώ μου δεν θα άντεχα τώρα πάνω μου. Κι έχει λυσσάξει το Κατερινάκι να στολίσει. Που να πάω μωρέ με το κοντομάνικο να πάρω μπάλες? Δηλαδή, αυτό το πράγμα με τον καιρό φέτος είναι τρομερό! Ευτυχώς το λεωφορείο στην ώρα του.. αλλιώς θα βγαζα και το αντηλιακό! Κάθε χρόνο και ζεστότερα τα χριστούγεννα και πολυ φοβάμαι ότι το χιόνι θα παραμείνει τεχνητό πάνω στα κλαδιά του πλαστικού μας δέντρου ως απόδειξη ότι κάποτε υπήρχε κι αυτό ως καιρικό φαινόμενο!

ο λεωφορείο παλεύει να περάσει ανάμεσα από παρκαρισμένα αυτοκίνητα και εγω σκέφτομαι τι με περιμένει: ανέβασε δέντρο από την αποθήκη, κουβάλα τις σακούλες με τα στολίδια, ξεμπέρδευε τα φωτάκια, ξεσκόνισε και βάλε τα χριστουγεννιάτικα σεμεδάκια ( αμ πως!)...Και ο παροξυσμός συνεχίζεται.. τα γλυκά που πρέπει να μάθεις να φτιάχνεις για να μη γίνεις τεμπέλα ανοικοκύρευτη σαν αυτές που κοροιδεύουμε, τα δώρα που πρέπει να πάρεις σε Χρήστους, Βασίληδες, Μανώληδες, Σήφηδες, Ευγενίες.. Τα δώρα σε όλους τους υπόλοιπους έτσι για το καλό ( το δικό τους, όχι το δικό σου ούτε της τσέπης σου). Τα φαγητά που θα φτιάχνεις με τις ώρες, τα πιάτα που θα πλένεις επίσης με τις ώρες και τα 5 κιλά που θα πάρεις εύκολα τρώγοντας όλες τις βλακείες που για ένα χρόνο δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου. Συγγενείς που όλη τη χρονιά δεν έχουν πάρει ένα τηλέφωνο και ξαφνικά γίνονται απαραίτητοι καλεσμένοι για το ρεβεγιόν, και που τα βιονικά τους μάτια μπορούν να εντωπίσουν και τον τελευταίο κόκκο σκόνης πίσω από την κορνίζα , οπότε εσύ πρέπει να έχεις περάσει το σπίτι από τον κλίβανο για να μην είσαι το αγαπημένο θέμα συζήτησης την επόμενη χρονιά. Ανυπόφορη η κίνηση και ο κυριούλα που αγνοεί τη λέξη αποσμητικό δοκιμάζει έντονα την υπομονή μου! Ευτυχώς κοντεύω.

ι όλα τα αυτά γιατί θέλω να περάσω τις γιορτές πατροπαράδοτα. Η μάλλον δεν θέλω αλλά υποθέτω πως έτσι έμαθα. Μας αρέσει και η αναμπουμπούλα, και η φασαρία και το φαγοπότι μέχρι έκρηξης χολιστερίνης. Όλα καλά είναι και χωρίς τζέρτζελο ο Έλληνας γιορτές δεν καταλαβαίνει. Με την υπερβολή τα βάζω λίγο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η κυριούλα δεν μπορεί να κανονίσει τα ψώνια της δυο μέρες πριν και πρέπει ας πούμε τα μαγαζιά να ανοίξουν και Κυριακή λόγω εορταστικού ωραρίου! Εδώ τους παρακαλάνε να πάνε να ψωνίσουν με το δίκανο τον καλό καιρό, γιατί να τους έρθει η επιφοίτηση κυριακάτικα? Άσε τα λαμπάκια που είναι η φωτογραφία της χριστουγεννιάτικής υπερβολής στο λεξικό! Ο 13ος κόπηκε, τα δώρα, τα επιδόματα, οι συντάξεις παρομοίως! Το ηλεκτρικό πώς θα το πληρώσουν όλοι αυτοί που μου καναν το μπαλκόνι τσίρκο? Τελικά η αισθητική μας χάθηκε ανάμεσα στα λαμπάκια του μπαλκονιού και τα σατέν φορέματα του ρεβεγιόν? Γιατί στο δικό μου μυαλό, ωραίο είναι το απλό: ένα δέντρο σεμνό, ένα οικογενειακό γεύμα λίγο πιο προσεγμένο από το καθημερινό και όμορφες στιγμές με τους ανθρώπους που πραγματικά σε γεμίζουν.

ι τα θες; Κανείς δεν είναι τέλειος.Καμιά φορά σκέφτομαι κάτι άλλους άμοιρους που έχουν αντίστοιχα προβλήματα τέτοιες μέρες...Τι νούμερο να πάρω τη μπότα του σκι, αν ταιριάζει η κρεμ γουνα με τη μαυρη τουαλέτα , πως να σερβίρω χαβιάρι σε μπουφέ με γαλοπούλα και τέτοια και λέω καλά είμαστε. Εδώ έχει αεράκι, ας βάλω τη ζακέτα μου. ‘’Αν τελειώσω νωρίς απο τη σχολή, θα περάσω να πάρω στολίδια, το υπόσχομαι μανούλα!’’ Στέλνω το sms και μπαίνω στην αίθουσα. Κάθε χρόνο τα ίδια σκέφτομαι και πάντα υποχωρώ στην ομαδική υστερία των Χριστουγέννων. Άλλη μια χρονιά είναι, θα περάσει!

Χειμερινοί Κολυμβητές συνεντεύξεις, φωτογραφίες: Σπύρος Τσούτσος, Γιώργος Ταξίδης «Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα» Μερικές παρέες χειμερινών κολυμβητών βρίσκονται με το luben στην παραλία νέας χώρας και μιλούν περί ανέμων και χειμερινών υδάτων.

■ Ελένη & Άννα-Μαρία

«Για πιο περιοδικό είναι; Μην με παίρνεις φωτογραφία!! Νοιώθουμε φανταστικά με μια λέξη. Φανταστικά, εκτόνωση, ξεκούραση, ηρεμία. Θέλεις κάτι καλύτερο; Όλα φανταστικά κι υπέροχα. Άσε που κάνουμε και μπότοξ όταν πέφτουμε μέσα στην κρύα θάλασσα. Χα, χα, χα!! Κάνουμε μπάνιο τον χειμώνα τουλάχιστον πέντε-έξι χρόνια. Τις άλλες μέρες έρχονται κι άλλες κοπέλες. Καμιά δεκαπενταριά με είκοσι στο σύνολο. Όλες έχουν να σου πουν και από μια ιστορία. Η κυρά Σπυριδούλα κάνει εδώ και είκοσι χρόνια. Απ’ την μεγαλύτερη μέχρι την μικρότερη. Μας αρέσει αυτή η μεριά, δεν ξεκολλάμε από εδώ γιατί λένε ότι εδώ κάνει αντανάκλαση ο ήλιος. Φύγε απ’ την μέση γιατί μας κρύβεις τον ήλιο! Είναι όμορφα γιατί εκτός απ’ την θάλασσα μαζευόμαστε όλες εδώ, μιλάμε, ανταλλάσουμε γνώμες... κοινωνικοποίηση! Ξεφεύγεις απ’ τη καθημερινότητα κι απ’ τα προβλήματα. Ακόμα και με λίγη βροχή ή θάλασσα ερχόμαστε. Με αστραπές και βροντές δεν το αντέχουμε. »

■ Γιάννης

«Το χειμώνα η θάλασσα είναι πιο κρύα και σ’ αναζωογωνεί. Τώρα αρχίζει να κρυώνει πάλι. Σε πέντε-δέκα λεπτά αρχίζεις να κρυώνεις. Τώρα είναι δύναμη. Τώρα γίνονται περισσότερες καύσεις και μετά τρως με περισσότερη όρεξη. Δέκα λεπτά μπάνιο αυτή την εποχή είναι και ψυχολογική εκτόνωση. Αν είσαι μεγαλύτερος κι αντέχεις ακόμα, νοιώθεις την ελευθερία, τον ήλιο, ο οποίος είναι υγιεινός. Ακόμα κι η επαφή του σώματος με τον καθαρό αέρα σου κάνει καλό. Εσείς είστε μικροί ακόμα και δεν έχετε τέτοια προβλήματα. Κι εγώ όταν ήμουν μικρός δεν καταλάβαινα τους παλιούς που με συμβουλεύανε. Τώρα έχει αξία. ΥΓΙΕΙΝΗ ΖΩΗ! Τώρα απολαμβάνεις τα πλεονεκτήματα μιας υγιεινής ζωής. Πρέπει να κάνεις καλή ζωή. Να μην καπνίζεις, να μην πίνεις, να μην ξενυχτάς, να τρως καλά, να προσέχεις τον εαυτό σου και να μην κάνεις υπερβολές. Έχω ένα γιο 28 χρονών, φαντάρο και βλέπω πως αλλιώς μεγαλώσαμε εμείς κι αλλιώς εσείς. Τώρα βέβαια, πάμε πάλι πίσω για καμιά εικοσαριά χρόνια μέχρι να ξαναπάμε μπροστά...»

■ Δημήτρης

«Τι περιοδικό είναι αυτό, μηνιαίο; Εγώ, που λέτε συνταξιούχος είμαι, αλλά μετά τα 60 θα γίνω χειμερινός κολυμβητής. Δεν τους βλέπεις όλους αυτούς εδώ; Και το Φλεβάρη να ‘ρθεις εδώ θα τους βρεις. Στους Αγίους Αποστόλους πήγατε; Εκεί έιναι ο χαμός. Μέχρι και σύλλογο έχουν εκεί. Βασικά είναι ακόμα καλός ο καιρός γι’ αυτό και κάνω μπάνιο. Μετά θα σταματήσω και θα αρχίσω τον Μάρτη πάλι. Βασικά η θάλασσα δεν έχει κρυώσει ακόμα, έτσι. Η θερμοκρασία είναι πολύ καλύτερη απ’ το να κάνεις μπάνιο τον Μάιο. Βασικά τον Μάιο πρώτα βρέχω καρδιά και στήθος και μετά μπαίνω, ενώ τώρα κατευθείαν. Φοβερή η θάλασσα τώρα, πιο ζεστή κι απ’ τα Φαλλάσσαρνα. Το καλοκαίρι είναι λες και έχεις ανάψει θερμοσίφωνα. Βγάλε και τους δυο μας φωτογραφία. Κι ο κύριος δίπλα μου είναι χειμερινός κολυμβητής.» Κύριος: «Εγώ έχω κάνει δυο μπάνια όλα κι όλα!»

Οδός Σαρπηδώνος, Παλιό Λιμάνι

Για όσα εισβάλλουν στις πόλεις μας τα Χριστούγεννα του Ηλία Κωνσταντίνου

Κυρία Κούλα είχε 225.000 λαμπιόνια στο σπίτι της. Έμενε σε ένα στενό που δεν το έβλεπε ούτε ο ήλιος οπότε κάθε Δεκέμβρη αποφάσιζε να εγκαταστήσει το δικό της ηλιακό σύστημα στην αυλή της. Ένα τεράστιο καράβι φώτιζε πάνω στη σκεπή -γιατί είναι και πολύ παραδοσιακή τύπισσα- τα γιούκα της ήταν τυλιγμένα με φωτάκια στα χρώματα του ουράνιου τόξου και κάθε παράθυρο και τοίχος λαμποκοπούσε περήφανα γεμίζοντας τη γειτονιά χαρά και θαλπωρή. Σου λέει, το σπίτι της έιχε γίνει αξιοθέατο – έιχε βγει και στο ‘Μένουμε Ελλάδα’. Κάθε Κυρία Κούλα, κάθε χριστούγεννα βοηθάει με αυταπάρνηση να δούμε τις πόλεις μας αλλιώς. Ή καλύτερα να τις δούμε όπως πραγματικά θέλουν να είναι, κι ας φοβούνται να το παραδεχτούν : χαζοχαρούμενες, πολύχρωμες και φθηνιάρικες. Το κιτς της κυρίας Κούλας είναι τόσο αυθεντικό και συνάμα ευέργετικό – ένας περίπατος σε μια γειτονιά γεμάτη από σπίτια διαφόρων Κούλων σίγουρα δε θα είναι ποτέ βαρετός και σίγουρα θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Και αλήθεια, δεν καταλαβαίνω γιατί ένα κτίριο υψηλού αρχιτεκτονικού ενδιαφέροντος είναι ανώτερο αισθητικά από ένα αστραφτερό και χαρούμενο χαμόσπιτο. Η ειλικρίνεια που μπορεί να κρύβουν τα χριστουγεννιάτικα φώτα και οι στολισμένες βιτρίνες μπορεί να είναι ανατριχιαστική. Η κιτς πρωτεύουσα του κόσμου – ή αλλιώς η πόλη που έχει πάντα χριστούγεννα – το Λας Βέγκας, έχει κάθε holiday season την τιμητική του. Ποιά πρωτεύουσα δε θέλει να φαίνεται πιο φωτεινή από τις άλλες μέσω δορυφόρου κάθε 25η Δεκεμβρίου; Ποια δε θέλει να γίνει Βέγκας στη θέση του Βέγκας; Ας πάρουμε και το γνώριμο παράδειγμα της Αθήνας. Θυμόμαστε το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο του Αβραμόπουλου (μα πόσο όμορφο!) ή το καρουζέλ και τις καραμελοπαράγκες του Κακλαμάνη (μμμ...), και τα απομεινάρια λούνα παρκ του ‘80 που προσγειώνονται στις πλατείες της επαρχίας (και γίνονται δεκτά με απίστευτο ενθουσιασμό). Η μεγαλομανία γίνεται απλά κανόνας – αλλά οι μικρότητες με τις οποίες εκφράζεται την αναιρούν. Το αισθητικό και χωρικό αποτέλεσμα, πάντως, είναι ενδιαφέρον και διασκεδαστικό – ίσως επείδη απλά παραείναι ψεύτικο να καταντάει και λίγο αληθινό.

Άλλωστε είναι τόσο βαρετό πια να μιλάει κανείς για το πόσο κενά και μίζερα είναι τα χριστούγεννα – ααα, ουου σιχαίνομαι τα χριστούγεννα, είναι μια υπερκαταναλωτική φίεστα και τα λοιπά. Απόψεις σαν κι αυτές δε λένε και τίποτα καινούργιο... Βγάζουμε τα -όντως υπερβολικά μερικές φορές- ψώνια, τις ηλίθιες προσπάθειες να φάνε και τα παιδιά στην Αφρική γαλοπούλα (τωρά το τι τρώνε τον υπόλοιπο χρόνο είναι πρόβλημά τους) ή να μαζευτούν λεφτά για τους σεισμοπαθείς επείδη πρέπει να δείξουμε πόσο αγαπάμε τους συνανθρώπους μας το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Δεκέμβρη, και τι μένει; Πολύ χρώμα, πολύ ηλεκτρική ενέργεια, πολύς κόσμος να βγαίνει επιτέλους από το σπίτι του. Δε ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι αυτά δεν είναι και τόσο κακά. Είναι μερικοί που ακόμα προσπαθούν να πάρουν τα Χριστούγεννα στα χέρια τους. Θυμάμαι, έξω από ένα επαρχιακό κρεοπωλείο (με κρέατα ΑΑΑ) έναν τεράστιο ηλεκτρονικό Άγιο Βασίλη. Κάθε φορά που κάποιος περνούσε από μπροστά του, κουνούσε άχαρα το χοντρό του κώλο, ευχόταν ‘Merry Christmas’ γελώντας χαρακτηριστικά και τραγουδούσε ‘Jingle Bells’. Μια μέρα, ένα μηχανάκι σταμάτησε μπροστά του, ο τύπος στο πίσω κάθισμα έβγαλε μια καραμπίνα και τον πυροβόλησε στο ψαχνό. Αλήθεια λέω. Καλά, χρωματιστά, φωτεινά, κιτσάτα χριστούγεννα!

Christmas and the others Δεκέμβρης = Χριστούγεννα. Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος που δεν ξέρει αυτήν την εξίσωση ή δεν κάνει αυτόν τον συνειρμό. Αν υπάρχει μάλλον «δεν υπάρχει», που λέει και κάποια διαφήμιση. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί όλοι οι άνθρωποι να σκέφτονται τα Χριστούγεννα όταν ακούν Δεκέμβρη, άλλα δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο απέναντι σε αυτήν τη γιορτή. Σαν την εξωτερική πολιτική του ΝΑΤΟ – περίπου!

ων ν τ α ω ύμγένν ε «Ωωω, Χριστούγενπν του ο να!!» είναι η αγαπημένη του έκσ Τ ρι φραση. Βέβαια το ότι θα ξεκινήσει να την Χ φωνάζει από τα μέσα Οκτώβρη δηλώνει κάποια εμμονή. Έχει σχεδιάσει τα πάντα που αφορούν τις γιορτές μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια, τουλάχιστον ένα μήνα πριν, για να είναι τα πάντα τέλεια, από τον στολισμό του σπιτιού μέχρι το ρεβεγιόν (που οπωσδήποτε θα γίνει στο ειδικά διαμορφωμένο σπίτι του!). Θα πάρει δώρα σε όλους τους φίλους και συγγενείς που μπορεί να σκεφτεί και το σπίτι του δε θα ξεμείνει ποτέ από μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Ο στολισμός του σπιτιού γι’ αυτόν, αποτελεί σοβαρότερη υπόθεση κι από τη μείωση του μισθού του και θα κάνει ότι μπορεί για να φαίνεται το σπίτι του μέχρι το Γάμα του Κενταύρου, έστω κι αν αυτό σημαίνει την εγκατάσταση αυτόνομου σταθμού παραγωγής ενέργειας στο μπαλκόνι του. Ανάλογα με το γούστο του το concept θα κυμένεται από εντυπωσιακό (τουλάχιστον) έως τσίρκο. Όταν περάσει η περίοδος των γιορτών πέφτει σε κατάθλιψη, αλλά δε κρατάει πολύ, εξάλλου απομένουν μόνο 335 μέρες μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα...

O ς ρο φο ιά Αδ

Χριστούγεννα... ε, και; Θα μπορούσε να ήταν σλόγκαν πάνω στη μπλούζα του. Στα Χριστούγεννα βλέπει την αιτία που θα σταματήσει τη σχολή – δουλεία – σχολειό και θα μπορέσει να παρτάρει – χαλαρώσει – φάει του σκασμού. Μπορεί να στολίσει, αλλά θα ξεστολίσει το Πάσχα μάλλον, όταν πατήσει κάποιο λαμπάκι και το θυμηθεί. Ίσως αγοράσει και κάποιο δώρο αλλά δε θα το παρακάνει κιόλας. Όταν περάσουν οι γιορτές, μάλλον δε θα τα βάψει και μαύρα αλλά θα τον πειράξει που θα ξαναγυρίσει στη ρουτίνα του.

του Δημήτρη Δανεικά

h Grinc Ο μόνος τρόπος για να τον δεις στην Έρμου παραμονή Χριστουγέννων ή Πρωτοχρονιάς είναι αν κρατάει μια χειροβομβίδα στο ένα χέρι και ένα μυδραλιοβόλο στο άλλο (John Rambo), άλλα αυτό είναι μάλλον ένα υπερβολικό σενάριο. Σιχαίνεται τα πάντα σχετικά με τα Χριστούγεννα, από τους στολισμούς και τα λαμπιόνια μέχρι τους wannabe αγιοβασίληδες και τα κάλαντα. Οι λόγοι που μπορεί να μισεί με τόσο σθένος την γιορτινή αυτή ατμόσφαιρα είναι συνήθως δύο, κάποιο τραγικό συμβάν το οποίο έχει συμβεί την συγκεκριμένη χρονική περίοδο και τον έχει σημαδέψει (συνήθως στην τρυφερή παιδική ηλικία, σύμφωνα με την αξιοσέβαστη συνάδελφο Τένια Μακρή!!) ή είναι απλά παρανοϊκός. Από αρχές Δεκέμβρη τον πιάνουν οι μαύρες του και μέχρι τις μέρες των γιορτών η μούρη του έχει γίνει σαν του Πλεύρη όταν βλέπει μετανάστη να του καθαρίζει το παρ-μπρίζ. Από μέσα Ιανουαρίου, όμως το πρόσωπο του αρχίζει και παίρνει μία πιο ευχάριστη έκφραση, ίσως και όχι. Αυτό όμως που μπορεί να τον εξοργίσει και να τον εξωθήσει στα άκρα είναι ο επόμενος τύπος...

Τοπίο στην Ομίχλη

μίχλη σκεπάζει εδώ και χρόνια την 7η τέχνη στο ελληνικό τοπίο. Εδώ και ενάμιση χρόνο λοιπόν, έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα οι λεγόμενοι «Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη», μία κίνηση με δυναμική παρουσία στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου που συσπειρώνει την πλειονότητα των ενεργών σκηνοθετών, παραγωγών και σεναριογράφων. Οι περισσότεροι γνωστοί και καταξιωμένοι όπως οι οι Αγγελίδη, Βούλγαρης, Γαβράς, Καφετζόπουλος, Μαλέα, Λάνθιμος, Οικονομίδης, Φραντζής. Στον ενάμιση χρόνο της δράσης τους έχουν πρωτοστατήσει στην ίδρυση της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και έχουν πετύχει να περιληφθεί στο νέο φορολογικό νομοσχέδιο διάταξη που προσφέρει φορολογικές ελαφρύνσεις σε όσους επενδύουν στην κινηματογραφική παραγωγή. Και ουσιαστικά αυτό που επιζητούν είναι η δημιουργία ενός σύγχρονου αναπτυξιακού νόμου για τον κινηματογράφο και για την ίδρυση μιας εθνικής κινηματογραφικής σχολής. Οι ίδιοι έχουν δηλώσει: «Όλοι εμείς, σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και παραγωγοί του ελληνικού κινηματογράφου, που συνθέτουμε την κίνηση «κινηματογραφιστές στην ομίχλη», απέχουμε από τα κρατικά βραβεία κιν/φου και από το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης διαμαρτυρόμενοι για την αδιαφορία της πολιτείας για τα θέματα του χώρου μας. Ζητάμε την ψήφιση σύγχρονου και εφαρμόσιμου νόμου που θα βασίζεται στους άξονες αύξησης του συνολικού ποσού που δι-

ατίθενται για την παραγωγή ταινιών,τη σωστή κατανομή των πόρων που να διασφαλίζει τη σωστή χρηματοδότηση όλων των τάσεων της κινηματογραφίας, την εξασφάλιση της διανομής και προβολής των ελληνικών ταινιών και κυρίως την αναβάθμιση της κινηματογραφικής παιδείας». Τα πράγματα όμως αλλάζουν με βάση το νέο νομοσχέδιο, το οποίο σύμφωνα με τους «ομιχλιστές» αποτελεί ένα αναπτυξιακό σχέδιο νόμου που έρχεται επιτέλους να απελευθερώσει τις δημι-

FogFilms ουργικές δυνάμεις του χώρου από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Πιο συγκεκριμένα: την περσινή χρονιά, μετά από συγκεκριμένη μελέτη, είχαν διαπιστώσει ότι από το σύνολο των χρημάτων που διατίθενται για τον ελληνικό Κινηματογράφο επενδύεται στην παραγωγή μόνον το 15%, ενώ τα υπόλοιπα καταλήγουν σε παρασιτικές, διοικητικές ή ακόμα και άγνωστες δραστηριότητες. Τώρα, με βάση το προτεινόμενο σχέδιο νόμου, εκτιμάται ότι το συνολικό ποσό επένδυσης τριπλασιάζεται και, το σημαντικότερο, κατευθύνεται κυρίως στην παραγωγή. Παράλληλα οι ομιχλιστές διακρίνουν στο σχέδιο νόμου, την απόφαση για τη δημιουργία λειτουργικότερων δομών άσκησης κινηματογραφικής

Σίνε•Νιουζ

■ Κυκλοφόρησε στην Αμερική η καινούρια ταινία των αδερφών Coen, το

γουέστερν «True Grit». Πρωταγωνιστής, ύστερα από καιρό σε ταινία των Coen, ο Dude, ή αλλιώς Jeff Bridges. Μαζί του και οι Matt Damon, Josh Brolin. Εδώ υπολογίζουμε ότι θα βγει γύρω στον Μάρτη. Ευελπιστούμε σε σύντομη κυκλοφορία R5 στο ιντερνετ.

■

Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των Χρυσών Σφαιρών. Πρώτη σε υποψηφιότητες, συγκεκριμένα με 7, είναι το ‘’A King’s Speech’’ του Tom Houter. Ακολουθούν με 6 υποψηφιότητες οι ταινίες «Social network» του David Fincher και «The fighter» του David O’ Russel και με 4 υποψηφιότητες το «Inception» του Christopher Nolan και το «Black Swan» του Darren Aronofsky.

■

Βγήκε trailer από την πολυαναμενόμενη ταινία του Terrence Mallick «Tree of life» με πρωταγωνιστές τους Brad Pitt και Sean Penn. Ο Brad Pitt από τη μεριά του δήλωσε ότι η συνεργασία του με τον Terrence Mallick είναι ότι καλύτερο έχει κάνει ποτέ. Καλύτερο και από το Snatch και το Fight Club;

■ Al Pacino, Robert De Niro, Joe Pesci και σκηνοθεσία Martin Scorcese

σε μία ταινία όλοι μαζί εν ονόματι «Irishman». Αυτό ανακοίνωσε ο Robert De Niro σε συνέντευξή του στο MTV. WOW αλλά ας είμαστε λιγάκι επιφυλακτικοί, αν αναλογιστούμε ότι η τελευταία συνεργασία De Niro, Pacino ήταν EPIC FAIL.

■

Χαρούμενος είναι ο Johnny Depp που ξέφυγε για λίγο από τις μπλογκμπαστεριές και κατάφερε να κάνει το «The Rum Diary» του Hunter S. Thompson ταινία, εκπληρώνοντας έτσι την υπόσχεση που είχε δώσει στον συγγραφέα του Fear and Loathing in Las Vegas πριν τον θάνατο του. Την σκηνοθετική υπογραφή σε αυτό το ταινιάκι βάζει ο, επί 20 χρόνια απών από τον χώρο, Bruce Robinson (γνωστός για το Withnail & I).

της Μελίνας Λασηθιωτάκη πολιτικής που θα δίνει (επιτέλους) τη δυνατότητα απόδοσης ευθυνών. Η βασική επιδίωξη τους είναι αυτός ο νόμος να ψηφιστεί και να εφαρμοστεί. Και επειδή τα πάντα στη χώρα μας εξαρτώνται από την ικανότητα των προσώπων που καλούνται κάθε φορά να τα υλοποιήσουν,δηλώνουν ότι θα είναι σταθερά αντίθετοι σε επιλογές που θα ανατρέπουν στην πράξη τη φιλοσοφία του νόμου. Χαιρετίζοντας, λοιπόν, την εμφάνιση του σχεδίου νόμου, οι «κινηματογραφιστές στην Ομίχλη» αποφάσισαν να αναστείλουν την αποχή τους από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, υπό την προϋπόθεση ότι το σχέδιο νόμου δε θα αποσυρθεί και θα φθάσει στη βουλή για την ψήφισή του. Η κίνηση αυτή, όμως, δε σταματά εδώ. Επεξεργάζονται ήδη και θα καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις για τη συγκρότηση των εσωτερικών κανονισμών του νέου Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Κυρίως,υποστηρίζουν ότι θα διεκδικήσουν μέχρι τέλους την επίτευξη του ακόμα ανεκπλήρωτου στόχου: την ύπαρξη αξιόπιστης κινηματογραφικής παιδείας στη χώρα μας. Είθε το φως των fogfilmers!

Μια αστεία σκηνή σε αεροπλάνο είναι πάντα cool.

Οι πρωταγωνιστές προφανώς αντιμετωπίζουν δισεπίλυτα οικογενειακά προβλήματα στην αρχή...

Οι κακοί της υπόθεσης εμφανίζονται μεταμφιεσμένοι σε κάποιο σημείο της ταινίας, είτε σε απλό όμηρο [Die Hard] είτε σε καζουαλ μπάτσο [Home Alone].

Αντικειμενικά το Die Hard και το Home Alone είναι οι καλύτερες χριστουγεννιάτικες ταινίες ever. Αυτό που λίγοι έχουν παρατηρήσει όμως είναι το πόσο ίδιες είναι αυτές οι ταινίες και ποιο είναι το μυστικό τους. Ήρθε η ώρα να αποκαλυφθεί...

DieHard VS HomeAlone

Ευτυχώς που υπάρχει πάντα σχοινί διάσωσης και έτσι αποφεύγονται τα χειρότερα...

Γυμνό πόδι + γυαλιά = πόνος από άλλο σύμπαν

Οι ζωές των πρωταγωνιστών σώνονται την τελευταία στιγμή, όχι από ομοσπονδιακούς που κλασικά είναι άχρηστοι, άλλα από περιθωριακούς τύπους σαν τον σταρχιδιστή έγχρωμο μπάτσο που το μόνο του ενδιαφέρον είναι το χρώμα των ντόνατς [Die Hard] ή τον αλλόκοτο γέρο μπαμπούλα της γειτονιάς με τα πουλιά του [Home Alone]

Παρά τις βιβλικές καταστροφές, στο τέλος όλα πάνε μέλι γάλα...

Top Chef, Master Chef ή ανοιχτό λογισμικό; του Salih Emin

www.cerebrux.net

πως όλες οι συζητήσεις με την παρέα που ξεκινάνε από κάπου αλλά δεν είναι σίγουρο πώς και πού θα φτάσουν έτσι είναι άπειρες οι φορές που η κουβέντα μπορεί να καταλήξει σε θέματα που έχουν να κάνουν με την τεχνολογία και τους υπολογιστές. Εκεί είναι που αρχίζουν να με βομβαρδίζουν με ερωτήσεις. Το αποκορύφωμα των ερωτήσεων εμφανίζεται όταν η συζήτηση καταλήγει σε θέματα που περιλαμβάνουν τα τρία γνωστότερα λειτουργικά συστήματα των υπολογιστών Linux, Windows και Mac OS. ►►► Οι περισσότεροι μπερδεύονται ή δυσκολεύονται με διάφορες έννοιες όπως: λειτουργικό σύστημα, κώδικας, λογισμικό, ελεύθερο και ανοιχτό λογισμικό, κλειστό λογισμικό, πυρήνας Linux κ.λ.π. Παρατήρησα λοιπόν ότι αν δεν αποσαφηνιστούν με απλό τρόπο όλες η παραπάνω έννοιες-κλειδιά, η συζήτηση καταλήγει σε αδιέξοδο. Το αξιοσημείωτο είναι ότι αν κατανοήσουν τι είναι “κώδικας” και τι “εκτελέσιμα” τότε όλα τα υπόλοιπα σιγά σιγά αρχίζουν να δένουν! ►►► Εκμεταλλευόμενος την μόδα με τις εκπομπές μαγειρικής, τους περιγράφω το εξής παράδειγμα: Φανταστείτε ότι τα προγράμματα που χρησιμοποιείτε στον υπολογιστή σας είναι το κάθε ένα και ένα διαφορετικό πιάτο με φαγητό. Για να φτιαχτεί αυτό το φαγητό κάποιος έκατσε, σκέφτηκε τι υλικά θα χρησιμοποιήσει και τελικά έγραψε την συνταγή που περιγράφει τον τρόπο παρασκευής αυτού του φαγητού. Αυτή η συνταγή στη γλώσσα των υπολογιστών ονομάζεται “κώδικας” και το αποτέλεσμα που παράγει όταν το παρασκευάζουμε είναι το φαγητό ή στη γλώσσα των υπολογιστών ονο-

∫

μάζεται “εκτελέσιμο”, “λογισμικό” ή “πρόγραμμα”. ►►► Αν τώρα σας καλούσα σπίτι μου και σας ετοίμαζα ένα φαγητό που δεν είχατε δοκιμάσει πότε, δεν θα μου ζητούσατε και την συνταγή για να εντυπωσιάσετε το αγόρι/κορίτσι σας; Αν σας την δώσω τότε μιλάμε για μια συνταγή ελεύθερη και ανοιχτή σε όλους αυτούς που θέλουν να δούνε τα υλικά και τον τρόπο παρασκευής αυτού του φαγητού. Το αντίστοιχο στη γλώσσα τις πληροφορικής ονομάζεται ελεύθερο και ανοιχτό λογισμικό. Το αντίθετο, δηλαδή αν δεν σας δώσω τη συνταγή και την κρατάω κρυφή τότε μιλάμε για ιδιόκτητη και κλειστή συνταγή. Αντίστοιχα στον κόσμο των υπολογιστών αυτό ονομάζεται ιδιόκτητο και κλειστό λογισμικό.

«αν σας καλούσα σπίτι μου και σας ετοίμαζα ένα φαγητό που δεν είχατε δοκιμάσει πότε, δεν θα μου ζητούσατε και την συνταγή για να εντυπωσιάσετε το αγόρι/κορίτσι σας;» ►►► Τώρα, ας μεγεθύνουμε το παράδειγμα. Φανταστείτε ότι έχετε μπροστά σας εκατοντάδες διαφορετικά πιάτα και εκατοντάδες ανθρώπους να ετοιμάζουν και να σερβίρουν διάφορα πιάτα υπό την επίβλεψη ενός διευθυντή. Αυτό που έχετε τώρα είναι ουσιαστικά ένα πολυτελές restaurant. Αν το μεταφέρουμε στο κόσμο των υπολογιστών τότε αυτό το ονομάζουμε λειτουργικό σύστημα. Εδώ τα διάφορα πιάτα με φαγητά είναι τα διάφορα λογισμικά ή προγράμματα που

mail@luben.tv γράψε στο luben

περιέχονται στο λειτουργικό σύστημα, οι σερβιτόροι θα λέγαμε ότι είναι οι υπηρεσίες στο παρασκήνιο που σας επιτρέπουν να εκτελείτε αυτά τα προγράμματα που απεικονίζονται στην οθόνη σας ενώ ο επιβλέπων διευθυντής είναι ο πυρήνας του λειτουργικού. Αν στο restaurant σας δίνανε το δικαίωμα να ζητάτε με το κάθε πιάτο που παραγγέλνετε να σας φέρνουν και τη συνταγή του τότε το αντίστοιχό στο κόσμο των υπολογιστών θα ήταν αν τα πρόγραμμα που έχετε στον υπολογιστή σας να συνοδεύονται και από τον κώδικά του. Αυτό όμως είναι δυνατό μόνο στον κόσμο του ανοιχτού λογισμικού και στο λειτουργικό σύστημα που ονομάζεται Linux. Για αυτό και έχουμε τόσες διαφορετικές κουζίνες και restaurant (κινέζικό, γαλλικό, ιταλικό, ελληνικό κλπ) διότι όλες οι συνταγές στο κόσμο είναι διαθέσιμες και κάθε χώρα ή chef διαμόρφωσαν τα δικά τους φαγητά. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουμε τόσες διαφορετικές διανομές Linux (ubuntu, debian, suse, fedora, gentoo κλπ) διότι ο κάθε άνθρωπος διαμόρφωσε τη δικιά του διανομή για κάθε ανάγκη και γούστο. ►►► Καταλαβαίνετε τώρα ότι κάποια πράγματα όλοι θα θέλουμε να είναι προσβάσιμα από όλους. Όπως και με τις συνταγές έτσι και με το λειτουργικό, όσο περισσότεροι θα βλέπουν τον κώδικα τόσο πιοασφαλές και καλύτερο αποτέλεσμα θα είχαμε. Σε αντίθεση με το Windows και το Mac, μόνο στο Linux μπορούν εκατοντάδες χιλιάδες ανεξάρτητοι προγραμματιστές να δούνε τον κώδικά του και να τον βελτιώνουν για την ασφάλεια, την ποιότητα του λειτουργικού συστήματος και την ανεξαρτησία μας από τις μονοπωλιακές εταιρίες.

∫

N E B U L TU ν ν πολλώ

ρμε τω το γκου

►►► Σε αυτό το τεύχος λόγω

χριστουγέννων θα φτιάξουμε μπακλαβά, αλλά έναν αλλιώτικο πιο luben μπακλαβά, όχι τον Πολίτικο με φυστίκια αλλά με καρύδια, αμύγδαλα και γαρύφαλλο.

■ Γέμιση:

2-3 κούπες καρύδια και αμύγδαλα (ανάμεικτα) 1 φλιτζάνι φρυγανιά 2-3 κουταλιές της σούπας ζάχαρη 1 φλιτζανάκι κονιάκ ή λικέρ της αρεσκείας μας 1 φλιτζανάκι λιωμένο βούτυρο(βιταμ) λίγη κανέλλα λίγο τριμμένο γαρύφαλλο

■ Σιρόπι: 2 κούπες ζάχαρη 1,5 κούπα νερό 1 κούπα μέλι 2-3 κλωναράκια κανέλλα τρίμμα από φλούδα λεμονιού

■ Φύλλο: 700 γραμμάρια φύλλο κρούστας ελαιόλαδο

►►► Χτυπάμε στο blender τους ξηρούς καρπούς (να μήν γίνουν πολτός) ■ Λιώνουμε το βούτυρο σε ένα μπρίκι ή πιο εύκολα στα μικροκύματα ■ Ανακατεύουμε όλα τα υλικά της γέμισης σε ένα μπώλ ■ Στη συνέχεια λαδώνουμε το ταψί με ένα πινέλο ■ Στρώνουμε ένα φύλλο και λαδώνουμε ξανά ■ Αφού έχουμε στρώσει πέντε φύλλα ■ Στρώνουμε μία λεπτή στρώση γέμισης, από πανω ένα φύλλο και λαδώνουμε ■ Επαναλαμβάνουμε για πέντε στρώσεις γέμισης ■ Επαναλαμβάνουμε άλλες πέντε φορές τις στρώσεις με το φύλλο ■ Στη συνέχεια κόβουμε το μπακλαβά σε πλάγια παραλληλόγραμμα κομμάτια (σε στενούς οριζόντιους ρόμβους) ■ Χύνουμε το βούτυρο (ομοιόμορφα) ■ Βάζουμε από ένα γαρύφαλλο(ξερόκλωναράκι) σε κάθε κομμάτι ■ Τοποθετούμε το ταψί σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς πάνω-κάτω ■ Μετά από μισή ώρα περίπου ελέγχουμε το μπακλαβά μας ◄◄◄ Αν έχει ροδίσει πάνω – κάτω τότε τον βγάζουμε ■ Σε ένα κατσαρολάκι ρίχνουμε τα υλικά για το σιρόπι ■ Βράζουμε μέχρι να γίνει πιο παχύρευστο και ομοιογενές ■ Ξαφρίζουμε τακτικά επειδή λόγω του μελιού θα αφρίζει στις άκρες ■ Αφού κρυώσει λίγο ο μπακλαβάς ρίχνουμε σιγά σιγά το σιρόπι (όχι καυτό) και προσέχουμε να το ρίχνουμε ομοιόμορφα μέχρι εκεί που το απορροφά.

«Ave μελλοθάνατοι, η Veronica σας χαιρετά» ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΜΗΝΑΣ ΠEΡΑΣΕ και η φίλη σας Veronica

πάει από το κακό στο χειρότερο. Βλέπει ότι πλέον τα Prozac -που άξια και τίμια κέρδισε από τον καλό ψυχιατρούλη της- πλέον δεν φτουράνε και πως η καταχνία, το σκότος και το έρεβος των Χριστουγέννων στέκουν από πάνω της ως δαμόκλειο σπαθί. Σκέφτεται πως το εφιαλτικό δεκαπενθήμερο πλησιάζει. ΜΗ ΜΕ ΠΕΡAΣΕΤΕ ΓΙΑ καμία κομπλεξική πατσαβούρα

που «σιχαίνεται» τα Χριστούγεννα αλλά όταν κλείσουν οι πόρτες κάθεται κάτω από το πλουμιστό δεντράκι αναπολώντας τα παιδικά της χρόνια. Όχι φίλοι μου. To Veronicaki σας δεν είναι έτσι. Τα τιμάει τα Χριστούγεννα. Της αρέσουν. Γιατί όχι άλλωστε; Μουσικούλα στους δρόμους, φωτάκια, λαμπάκια, παιδάκια, pony, όλα είναι όμορφα για μια κοπέλα που γεννήθηκε για να γίνει πριγκίπισσα (παραπομπή στο προηγούμενο άρθρο μου). Λοιπόν επειδή έχουμε ξοδέψει και 2 παραγράφους για πρόλογο ας μπούμε στο ψητό. ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΑΣΑΒΟΥΡΕΣ, μου αρέσει

κάθε τι παραδοσιακό σε σχέση με τα Χριστούγεννα. Αυτό που δεν αντέχω είναι οι άντρες αυτήν την περίοδο. ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΜΠΟΡΩ!!! Και φυσικά αναφέρομαι στην άθλια συνήθεια τις χαρτοπαιξίας τούτες τις μέρες. Έχει παραγίνει το κακό με το πόκερ σε αυτήν την ρημαδοχώρα λες και ανακαλύψαμε την barbecue sauce (μιαμ μιαμ). ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ... παίζετε μέρα παρά μέρα όλον τον χρόνο,

πρέπει και το μοναδικό βράδυ που το Veronicaki θέλει να βάλει τα καλά της να το ξανακάνετε; Οι αλλυσιδωτές αντιδράσεις αυτού του κακού έρχονται κάθε χρόνο και μου σκανε στα μούτρα σαν νερόμπομπα γεμισμένη με –ας ελπίσω- λεμονίτα. Ή ο εκάστοτε γκόμενος, ή οι φίλοι του, ή οι γκόμενοι των κοριτσιών, ακόμα και

ο αδερφός μου δηλαδή κανονίζουν να πάνε για χαρτιά κι εγώ ή θα μείνω μπακούρι ή θα ακολουθήσω. Μια σκέψη με κρατάει και δεν σας λέω μαλάκες (ναι ακόμα και εσάς που με διαβάζετε). Η πιο πρόσφατη θεωρία μου για αυτό το κοινωνικό φαινόμενο είναι πως όλα αυτά είναι μια σατανική σκευωρία ώστε να μη με βγάλουν έξω και απογοητευτώ. ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΩ ΟΜΩΣ; Αν δεν παίζατε ποκερ πρωτοχρονιάτικα θα ξέ-

ρατε! Θα ξέρατε πως το συγκεκριμένο βράδυ είναι το χειρότερο του χρόνου για να βγεις έξω. Ξόμπλια, κοντοπούτανα, εραστές του κώλου και η μπακουροπαρέα τους σπρώχνονται σαν τις σαρδέλες σε όποιο bar έχει ακόμα χώρο και αν δεν βγεις με 3-4 καψίματα από τσιγάρο στα χέρια σημαίνει ότι δεν κατούρισες όλο το βράδυ. Πράγμα αδύνατο με τις μπόμπες που σερβίρουν τα μαγαζιά. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΛΟΙΠΟΝ τι αντίκτυπο έχουν στην υπογράφουσα; Πως την επη-

ρεάζουν και γιατί δυσανασχετεί τόσο; Ε λοιπόν θα μάθετε ευθύς αμέσως. Το πράγμα είναι απλό και γνωστό τοις πάσι. Κάθε κοπέλα όταν νιώθει ευάλωτη, στεναχωρημένη, απογοητευμένη και συνάμα μίζερη πνίγει τον πόνο της στο φαΐ. Επίσης κατά μια διαβολική σύμπτωση τα Χριστούγεννα βρίθουν κουραμπιέδων, μελομακάρονων, κρατσανιστών γαλοπούλων παραφουσκομένων με λαχταριστή γέμιση και ότι άλλη αμαρτία μπορεί να σκεφτεί το βρώμικο μυαλό σας!!! Δραματικό αποτέλεσμα; Από λίγα έως πολλά κιλά παραπάνω στην ζυγαριά και κυρίως ένα θανατηφόρο πλήγμα στην αυτοεκτίμηση που θα επουλωθεί μόνο όταν φτάσουν οι απόκριες και ντυθούμε άφοβα σαν ξέκωλα για να μας πάρετε στο κατόπι...Αγροίκοι... ΝΑ ΛΟΙΠΟΝ γιατί η Veronica L. μισεί τα Χριστούγεννα. Να γιατί δεν θέλει

να τα σκέφτεται. Να γιατί οικτίρει τον εαυτό της αντικρίζοντας τον μαύρο, μουντό, παγωμένο καυτό χειμώνα που έπεται. Μετά τιμής, Η ερμαφρόδιτη φίλη σας Veronica L.

Κόμβος Μουρνιών, Χανιά | Τηλ.: 28210 99411 - 99421 www.simple-city.gr e-mail: simplect@otenet.gr