Luben 7 by LUBEN MAG

ΤΕΥΧΟΣ:7 ΤΙΜΗ:ΤΣΑΜΠΑ ΜΑΪΟΣ 2011

●● ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ●● ARLUBEN 04

LUBEN

συνεργασίες, απόψεις, διορθώσεις, υποδείξεις, spam, μπινελίκια κι αγάπη όλα δεκτά στο

●● ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ 05 ●● MUSE 06 ●● THE BAND 07 ●● ΛΟΥΜΠΕΝΦΕΣΤ 08 ●● POLITICS 10 ●● P_PUBLIC 12 ●● DEBTOCRACY 14 ●● ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ 18 ●● CINEMATIC ORCHESTRA 20 ●● THE BOOKS 21 ●● ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΑ ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ 22 ●● COMICS 24 ●● TO ΧΡΥΣΟ ΝΤΕΛΙΒΕΡΙ 26 ●● ΚΟΥΡΑΦΕΛΚΥΘΡΑ 30

mail@luben.tv Τεύχος 7 Μάιος 2011 Υπεύθυνος έκδοσης: Λευτέρης Γώγος Αρχισυνταξία τεύχους: Κόπα Καμπάνα Τεχνική Επιμέλεια: Σπύρος Μαυρογιάννης Συνεργάτες: Δημήτρης Γώγος, Αλεξάνδρα Σαράντη, Ισμήνη Χριστακοπούλου Μελίνα Λασηθιωτάκη Τίνα Μπότση Γιάννης-Ορέστης Παπαδημητρίου Δημήτρης Τζίμας Δημήτρης Ζόγκας Στέφανος Λάλος Upstone Weener Jon Major Άγιοc Νευρόσιοc Παναγιώτης Οrion Αντώνης Βαβαγιάννης Ειδικές συνεργασίες: parallhlografos.wordpress.com Φωτογραφίες: Γιώργος Τζίμας Αλεξάνδρα Σαράντη Εικονογράφηση: La Efou Διαφήμιση: Θοδωρής Παπαδημητρίου

LUBEN

ΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ | ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ e-mail: mail@luben.tv τηλ: 2821111986, 6974450912

Σημεία διανομής (μερικά από αυτά):

Πολυτεχνείο Κρήτης (κυλικείο), Τ.Ε.Ι Χανίων (κυλικείο), Καφε/ Μπαρ: Sea U, Il Nostro, Θέμα, Demek, Άσωτος Υιός, Καφέ Τέχνη, Oυσία, Οδύσσεια, Mικρό Καφέ, Eλληνικό, Mαγικό Φίλτρο, Ρωξάνη, Γρηγόρης Μικρογεύματα, Clock Cafe, Σπιτικό, Ολύμπια, 4 Εποχές, Παράδας, Τα Δύο Λουξ, Ιπποπόταμος, Μαύρο Πρόβατο, Μy Cafe, Mικρό Πολυτεχνείο, Κουζίνα ε.π.ε, Κλειδί Bar, Εστιατόριο Πλάτανος, Χαρτοπωλείο Ρόμβος, Βιβλιοπωλείο «Σχήμα», Βιβλιοπωλείο «Επιλογές».

/ ARLUBEN

οι χαμένες δισκέτες

του Κόπα Καμπάνα

εικονογράφηση: La Efou O Αl Lowe, δημιουργός και βασικός σεναριογράφος της σειράς adventure games της Sierra: Leisure Suit Larry με ήρωα έναν πονηρούλη λουμπεν κοντούλη με ένα φτηνό κομψό σακάκι με σκοπό να βρεί τη «γυναίκα της ζωής του», θα μείνει στην ιστορία για εκατό χιλιάδες πράγματα. Ένα από αυτά είναι ότι στις 7 ηρωϊκές συνέχειες ενός από τα καλύτερα video games που φτιάχτηκαν ποτέ, δεν υπήρξε ποτέ Larry 4. Την τρίτη εκδοχή της ιστορίας ακολούθησε κατευθείαν η πέμπτη. Η «επίσημη» εκδοχή της ιστορίας έχει να κάνει με μια ασύλληπτη ιστορία με χαμένες δισκέτες που οδήγησαν στο να ξαναγραφτεί εξ’ ολοκλήρου η συνέχεια η οποία προέκυψε τόσο καλή που δε θα μπορούσε να είναι απλώς τέταρτη γι’ αυτό και δόθηκε στην κυκλοφορία κατευθείαν η επόμενη. Ίσως στην πραγματικότητα το εξωφρενικό φινάλε της τρίτης εκδοχής της ιστορίας δε γινόταν να είναι διαχειρίσιμο με οποιοδήποτε λογικό τρόπο, οδήγησε από μόνο του σε ένα εξίσου παράδοξο και εξωφρενικό άλμα για να δωθεί μια οποιαδήποτε συνέχεια στη σειρά. Έτσι πάνε αυτά τα πράγματα. Luben #7. Καλά καταλάβατε, δε θα υπάρξει ποτέ #6! Κάπου στο σπίτι χάσαμε τις δισκέτες, αυτό φταίει. Και η αλήθεια είναι ότι στο πιο αφηρημένο αυτή η αφήγηση για το πώς κλείνουν και ανοίγουν κύκλοι, πως καθίσταται κάθε φορά ανθρωπίνως διαχειρίσιμη κάθε «αρχή και φινάλε», κάθε τέλμα και κάθε απότομο άλμα στα καθ’ ημάς ανθρώπινα θα μας ενδιαφέρει για πάντα. Ιδίως αν γι’ αυτά που φτιάχνουμε έχουμε να πούμε πιο πολλά από αυτά που αφήνουμε πίσω, δε ξέρω αν με πιάνεις. Στο πολιτικό σκηνικό διανύουμε περίπου ημέρες Βαϊμάρης αλλά ο Μάιος θα είναι πάντα ο Καλύτερος Μήνας του Χρόνου οπότε ας είμαστε λίγο οπτιμιστές. Άλλωστε τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες δεν έχει καν έρθει η συντέλεια του κόσμου (η οποία αναμενόταν για τις 21 αν δε κάνω λάθος). Έχουμε να σας δώσουμε κάπως πιο πολλά από ό,τι συνήθως, κάνουμε μια κουβέντα με τον Άρη Χατζηστεφάνου και την Κατερίνα Κιτίδη από το εξαιρετικό Debtocracy που έκανε πάταγο, ρίχνουμε μια ματιά στο p_public, θα σας πετύχουμε και στο λουμπενφέστ που θα είναι ωραία. Και διάφορα άλλα. Καλή νίκη.

/ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Πάνος Μουζουράκης του Σπύρου Μαυρογιάννη

Προσπερνώντας με άνεση τους εποχιακούς Internet ήρωες όπως ο Πέτρος Γαϊτάνος, η αυτούς με το πρεστίζ της «μεγάλης κατάρρευσης» όπως ο Ντομινικ Στρος-Καν, νικώντας (αν και οριακά, στο νήμα) ακόμα και αυτούς που εμφανίστηκαν με το τρελό αβαντάζ του προσφάτως αποθανόντα (όπως οι Ρασούληδες, Παπάζογλοι και ακόμα περισσότερο ο Ανδρέας «λεκτικός επεξεργαστής» Μαρνέζος ή ο αιώνια αγαπημένος μας Θανάσης Βέγγος) ο Πάνος Μουζουράκης προσγειώνεται στο βάθρο με την κιθάρα του παραμάσχαλα για να αρπάξει το Βραβείο Λούμπεν του τεύχους ενώ κριτική επιτροπή και κοινό κάνουν κύμα και φωνάζουν όρθιοι και δακρυσμένοι: «Hey Panos! Είσαι γα-μά-τος ρε φίλε!». Και αν το σκεφτούμε λίγο καλύτερα ο Πάνος Μουζουράκης θα μπορούσε να τα πάρει για πάρτη του όλα τα πιθανά γκραν βραβεία του μήνα να τα χώσει στην μέσα τσέπη ενός από τα «μποεμ» σακάκια του για να φύγει χορεύοντας με το ανοιχτό λινό του πουκαμισάκι. Με αρχή βέβαια αυτό του βραβείου κόμμωσης. Οι εμβριθείς αναγνώστες θα γνωρίζουν ότι πρώτος στα related video του youtube σε όλα τα κομμάτια του Πάνου είναι πάντα ο Νίκος Οικονομόπουλος (true story). Μπορεί –πέρα από το καλλιτεχνικό κομμάτι- οι αλγόριθμοι της Google να χτυπάνε ομοιότητα στη Dragon Ball ανταύγεια και στην Υψηλή Ισιωτική. Συνδυάζοντας ταυτόχρονα καραφλοχαίτη φυστικοροκ ινστρούκτορα, ξύρισμα στα πλάγια με επιρροές Anna Vissi σε μετα-κρίση ηλικίας και αδιέξοδη psychobilly φαβορίτα φανερώνει τους καλλιτεχνικούς του πατέρες και υπονοεί κι άλλα ακόμα. Στην τελική φοράει και καπέλα, how cool is that? Το δεύτερο βραβείο είναι αυτό του πολυσχιδέστερου (sic) καλλιτέχνη της δεκαετίας. Τραγουδιστής, συνθέτης, ηθοποιός, performer, στανταπ κωμικός, graphic designer, διαννοούμενος, ενεργό μέλος αντιφασιστικών οργανώσεων, και πάνω απ’ όλα μέλος πολύτεκνης οικογένειας σαν τρίτος αδερφός του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Παρά όλα τα παραπάνω ο Πάνος Μουζουράκης μας δίνει την εικόνα ανθρώπου που βρίσκει χρόνο να ασχοληθεί και με την Τέχνη του αλλά και με τον Έρωτα. Και ενίοτε να τα συνδυάζει πολύ επιτυχημένα όπως τα Καυτά Φιλιά που ανταλλάσει με την Μαρία Σολωμού στο βιντεοκλιπ του κομματιού «Φίλα με Ακόμα». Σε εκτενές άρθρο στο έγκυρο Gossip.TV διαβάζουμε σχετικά με τη συνέντευξη που δίνει στην Κατερίνα Στικούδη: «που να δείτε τι έγινε στα πλάνα που κόπηκαν» και πώς στη συνέχεια «με το χιούμορ που διαθέτει εξηγεί τους λόγους που απεχθάνεται τη show biz». Βαρύ! Στην λιγότερο χιουμοριστική όψη του νομίσματος ωστόσο έρχεσαι αντιμέτωπος με τα εκατοντάδες μέλη του facebook group «Πάνος Μουζουράκης: ο Μεγάλος Ανθέλληνας και Σύγχρονος Εφιάλτης», με τα εθνικιστικά σχόλια στα κομμάτια του στο Internet και κυρίως με τον πρόσφατο προπηλακισμό του από μέλη της Χρυσής Αυγής με αφορμή κάποια τυχαία σχόλια για την σημαία στο protagon.gr Και είναι μια φορά χαριτωμένο το γεγονός ότι το στυλάκι σακάκι/καπέλο και Νεοέλλην Manu Chao έχει ήδη πουλήσει στην Ελλάδα ο Γιώργος Μαζωνάκης προ δεκαετίας, και παρ’ όλα αυτά υπάρχει κόσμος που παίρνει στα σοβαρά τον Μουζουράκη. Αλλά είναι δυό φορές τρομακτικό το ότι μέσα από την παράνοια και την ανυπαρξία της “show biz”, και την ευρύτερη εξαθλίωση, ξεπηδάει και μια παράνοια ενός κόσμου που ψάχνει να φτιάξει στα σοβαρά και τους εχθρούς του. Ακόμα και αν βρεθούν στο πρόσωπο του Πάνου, ενός λούμπεν, ακίνδυνου, ατάλαντου, νεο-χίππη.

/ MUSE

amy winehouse «Λοιπόν, παραδόξως, ο κόσμος γουστάρει τις βλακείες που γράφεις οπότε θα πάρεις όλη τη σελίδα και θα μας δώσεις κάτι δίπλα από το amuse στο επόμενο τεύχος. Τώρα!». Τάδε έφη -με ύφος στυγνής εκμετάλλευσης- ο αξιαγάπητος κατά τα άλλα El Gogo, ο οποίος συνήθως έχει 486523 ιδέες στο μυαλό του, αλλά πάντα για το επόμενο τεύχος. Οκ ρε, απάντησα, με μία φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού “bbboooorrriiinnnggg...!”. Όταν λοιπόν βρίσκεσαι στη θέση «τελείωνε γιατί αύριο πάμε τυπογραφείο» σ'αυτές τις σειρές γράφεις κυριολεκτικά την πιο φρέσκια μπούρδα που έχεις στο κεφάλι σου. Ε, λοιπόν, πέρα από έναν συγκάτοικο με γαστρεντερίτιδα και ένα αυτοκίνητο χωρίς μπαταρία όλα κυλούσαν στη ζωή μου ομαλά αυτές τις μέρες. Τροφή για μπούρδες δηλαδή. Αυτό που πρόκειται να περιγράψω, βρίσκεται επίσης στα πλαίσια της ομαλότητας, οπότε μην περιμένετε και τίποτα. Στα πλαίσια του web-storming και related videos στο youtube από δω κι από κει, ξαναέπεσα -σαν φλερτ που τυχαία το πετυχαίνεις όταν παίρνεις τσιγάρα από το περίπτερο- πάνω στην Amy Winehouse. Και εγένετο φως. Μου ζήτησε να πάμε για καφέ επι τόπου. Πάω λοιπόν κι εγώ μέχρι την κουζίνα και βάζω έναν γαλλικό για να τον μοιραστώ με το youtube channel της. Σιγά, σιγά, έπεφταν οι σταγόνες του καφέ σαν δάκρυα μέσα στην κανάτα υπό τους ήχους του “Tears dry on their own”. Σταματάω με την ποίηση γιατί το παράκανα. Με τη συγκεκριμένη κοπέλα παίζουν κάποια “facts”, όχι σαν αυτά του Chuck, αλλά παραμένουν FACTS. Έχουμε και λέμε. Ψηφίστηκε η χειρότερη γυναίκα για να παντρευτεί κανείς. Οκ, ρίχνει ξύλο στον άντρα της. Νομίζω έχει κυκλοφορήσει κιόλας ματωμένη φωτογραφία του τύπου από τακούνι στο κεφάλι. Ένας απλός φαν σε αυτό απαντάει ότι «είναι όλα κόλπα των media για να πουλήσουν». Θα μπορούσε, αλλά: ένας φαν πιο believer θα έλεγε ότι απλά, ο άντρας της θα τα ξεχνούσε όλα την επόμενη μέρα το πρωί, όταν αυτή θα του τραγουδήσει “you know that I'm no good”... Αφού το ξέρεις ρε φίλε. Αφού την βρίσκουν για εκατοστή φορά έξω από μια pub του Λονδίνου κομμάτια από ναρκωτικά και αλκοόλ, ο πατέρας της δηλώνει: «Μην αγοράζετε τους δίσκους της κόρης μου, γιατί είναι σαν να της δίνετε λεφτά να πάρει ναρκωτικά» Μερικούς μήνες μετά, σε μια συναυλία, εκείνη τον ανεβάζει πάνω στη σκηνή, και τραγουδάνε παρέα “they try to make me go to a rehab, I say no, no, no...” Κόλπο των media κι αυτό μαλάκες; Ή μήπως είναι η πρώτη στον κόσμο που τραγουδάει και παίρνει ναρκωτικά; Ναι, ξέρω, ούτε ο Michael Jackson έπαιρνε, τον φάγανε τα κυκλώματα και οι γιατροί. «Ρε φίλε, δεν είναι ωραία γυναίκα.» Ναι, ξέρω, της λείπει ένα δόντι (αν δεν κάνω λάθος ο δεξιός κυνόδοντας). Δεκτόν. Δικαίωμά σου να μην σ'αρέσει η Amy Winehouse σαν γυναίκα. Επίσης είναι και δικαίωμά σου να χτυπιέσαι σαν χίπης μπροστά στους Gogol Bordello, την ίδια ώρα που θα λες ότι οι Massive Attack ή οι Black Keys είναι πολύ «εμπορικοί» για τα αυτάκια σου. Ραντεβού στη Γαύδο. Όπως και να' χει, είμαστε ευτυχισμένοι που θα δούμε Amy Winehouse στις 22 Ιουνίου. Οι τάσεις αυτοκαταστροφής αυτής της γκόμενας γίνονται όλο και χειρότερες, κι αυτό κάνει κάπως το γούστο σου για εκείνη ακόμα πιο «πιπεράτο». Ας ελπίσουμε να μην λιώσει σε καμιά γωνιά του Λονδίνου και να καταφέρει να έρθει. Και στην τελική, Amy, αν μας ακούς, άμα δεν γουστάρεις να παίξεις, μην παίξεις. Απλά ένα να βγούμε για ένα ποτάκι παρέα. Και κόψε τα ναρκωτικά μωρή σκρόφα. Γιατί σίγουρα έχεις πολλά να μας πεις.

του Upstone Weener

amuse Λοιπόν φίλε, την επόμενη φορά που θα μου πεις ότι ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι gay, πρόσεξε μην βρεθείς με το cd των Blind Guardian στον κώλο. Σε βαρέθηκα. Υπάρχει Bon Jovi contest στο οποίο θα διαγωνιστούν 10 ελληνικά συγκροτήματα για το ποιο θα κάνει το support στους Bon Jovi στη συναυλία τους στην Ελλάδα. Μερικούς ανθρώπους τους λυπάμαι πολύ. Πραγματικά πολύ... Στην top 10 λίστα με κομμάτια που παίζει κάποιος όταν δοκιμάζει κιθάρα σε μαγαζί, σύμφωνα με έρευνα, είναι τα εξής: Smells like teen spirit (Nirvana), Smoke on the water (Deep Purple), Enter Sandman (Metallica). ΠΟΣΟ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΑΜΩΤΟ. ΠΟΣΟ. Το περιοδικό Rolling Stone εξέδωσε ένα top 10 με τους καλύτερους τραγουδιστές όλων των εποχών. Στην τρίτη θέση βρίσκεται ο ...Bono(U2), πάνω από τους: Jim Morrison(Doors), Mick Jagger(Rolling Stones), Eddie Vedder(Pearl Jam), John Lennon(Beatles), Chris Cornell(Soundgarden), Kurt Cobain(Nirvana). Ε άντε και γαμήσου, ψωροφυλλάδα της πλάκας. Ναι ναι, ξέρουμε, ακούς Radiohead πολλά χρόνια, το καλύτερο συγκρότημα ever, οι Pink Floyd του 21ου αιώνα, ναι ναι σ' ακούω, ΝΑΙ, άκου και μια δεύτερη φορά το The King of Limbs πριν αρχίσεις να σκορπάς την ΑΠΟΨΑΡΑ σου εδώ κι εκεί σαν κωλόφυτο που συζητάει τα θέματα έξω από τις πανελλήνιες. Κάτι παραπάνω θα έχει να σου πει. Πόσο την ψωνίζουν ρε πούστη μου κάποια άτομα με τις γνώσεις τους και τις απόψεις τους περί μουσικής κλπ κλπ. “οι Nirvana πολύ commercial”, “μα καλά, ακόμα στους Pink Floyd έχεις μείνει;”... Αφού είσαι τόσο γαμάτος-η ρε φίλε, γράψε καμιά στήλη στο luben και παράτα μας. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι καθαρά συμπτωματική. Το να δίνεις 23 ευρώ για να αγοράσεις τον καινούριο δίσκο των R.E.M. είναι για μένα το ίδιο ακριβώς πράγμα με το να αγοράζεις εισητήριο για την συναυλία των Whitesnake στην Αθήνα, μη σου πω ίδιο και με το να αγοράζεις ένα μπουκάλι Baileys για να το πας σε πάρτυ που είσαι καλεσμένος. Η εταιρία Activision Blizzard ανακοίνωσε και επίσημα την διακοπή των τίτλων Guitar Hero. Πάω να αγοράσω κιθάρα. Μα γιατί; αφού είμαι πολύ καλός. Κάτι με έτρωγε ανάμεσα στα πόδια. Οι Coldplay θα είναι η μπάντα που θα εμφανιστεί ζωντανά στο Opening Ceremony των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου. Και μόλις ανακουφίστηκα. Σύμφωνα με έρευνα που έγινε στην Αυστραλία, το headbanging μπορεί να προκαλέσει σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες. Αγαπημένοι μου μεταλλάδες, ΕΤΣΙ ΕΞΗΓΟΥΝΤΑΙ ΟΛΑ!!! Νιώθω πλέον ευτυχής γιατί επιβεβαιώθηκα. Χρειάστηκαν μόλις 5 τεύχη Luben.

/ THE BAND

του Δημήτρη Γώγου

με το σταυρό στο χέρι Tο επιτυχημένο electro duo της Ed Banger επιστρέφει με το «δύσκολο δεύτερο album» για να αποδείξει ότι παίζει να είναι και πολλά περισσότερα από απλώς ένα ακόμη trendy παιδί των Daft Punk. Χειμώνας 2008. Αργά την νύχτα μπροστά από την τηλεόραση να ζαπάρω ανελεήτα μέχρι να σιχαθώ τον εαυτό μου και να παώ για ύπνο. Ξαφνικά σκάω πάνω στο «τρελό» μουσικό κανάλι, τα μάτια μου κοκκαλώνουν στη θέα δυο έκφυλων μαλλιάδων να φιλάνε τον ίδιο σταυρό ταυτόχρονα, τα αυτιά μου δέχονται επίθεση από ξεχαρβαλωμένα synths και ανελέητα basslines. Αυτό ήταν, τα τυπακιά με είχαν κάνει δικό τους.

Άνοιξη 2011. Είμαι αραγμένος ξανά στον καναπέ μου και παρακολου-

θώ το πρόγραμμα της ελληνικής τηλεόρασης, όταν ξαφνικά μπαίνει η καινούρια καμπάνια της adidas. Κάτι το οικειό μου ακούγεται στα πρώτα δευτερόλεπτα, καθώς η διαφημίση κυλά αρχιζώ να νιώθω οπώς και τότε και τότε καταλαβαίνω...

JUSTICE ARE BACK MOTHAFUCKA!! Τι έχει μεσολαβήσει όλα αυτά τα χρόνια; Ένα Grammy, παγκόσμιες περιοδειές, μερικά από τα πιο πρωτότυπα και πιο προκλητικά video clip που έχουν δημιουργηθεί ποτέ και απίστευτα remixes. Αλλά ας τα παρόυμε από την αρχή.

Οι Gaspard Augé και Xavier de Rosnay, ή αλλιώς Justice, αποφασίζουν το 2003 να στείλουν το remix τους για το “never be alone” των Simian σε ένα διαγωνισμό ενός φοιτητικού ραδιοφωνικού σταθμού. Όχι μονό κερδίζουν, αλλά υπογράφουν και σε δισκογραφική (Ed Banger). Κι αυτο είναι μόνο η αρχή. Τα remix τους έρχονται το ένα μετά το αλλό και το ένα καλύτερο από το άλλο. Daft Punk, N.E.R.D, Fatboy Slim, Lenny Kravitz, MGMT είναι μερικά από τα ονόματα που συνεργάστηκαν, αλλάζοντας τα φώτα στα κομμάτια τους με cut-up basslines αλλά και electro synths. Αρκεί κάποιος να ακούσει το “Don't let the man get you down” του Fatboy Slim και θα καταλάβει. Για το remix τους στο “Electric feel” μάλιστα, πήραν και το Grammy το 2009. Εκτός απο το Grammy στην συλλογή τους έχουν και ένα MTV video music award για το “We are your friends”. Αυτό δε σημαίνει ομώς πως τα υπόλοιπα κλιπ τους είναι κατώτερα του. Τα videos τους ξεχωρίζουν για την πρωτοτυπία τους, από το απίστευτα γραφιστικό “D.A.N.C.E” μέχρι το ιδιαίτερο “Let love rule” αλλά και το ωμό και βίαιο “Stress” του υιού του γνωστού Κώστα Γαβρά, Romain Gavras. Δισκογραφικά έχουν να επιδείξουν ένα δίσκο, το “Cross” το οποίο περιλαμβάνει εκτός από τις δύο κομματάρες πιο πάνω (D.A.N.C.Ε, Stress) και άλλα καταπληκτικά τραγούδια όπως το “Phantom II”, το “DVNO”, το “Genesis”, το “Thhhhe party” με την (fuck off Κe$ha, I’m better than you) Uffie. Αυτόν τον καιρό κυκλοφορεί το single “Civilization” από το επερχόμενο άλμπουμ τους και οι τυποί απλά το χουν ακόμα (δες την διαφημίση της adidas, και θα με θυμηθείς).

κλέβουμε την πόλη για ένα Σάββατο; του Άγιου Νευρόσιου

υτός ο Μάιος προβλέπεται –αν μη τι άλλο- ενδιαφέρων στα Χανιά. Μετά από το πρώτο μας λουμπενφεστ (που εμείς απολαύσαμε, δε ξέρουμε για εσάς) και μετά απο αρκετό καιρό με το “fun factor” της πόλης στα αναμενώμενα επίπεδα ήρθε η ώρα για το δεύτερο. Ένα πλούσιο set με τους Kernel και Psontis ορεξάτους αλλά αυτή τη φορά μαζί τους και μια σειρά από εκλεκτούς guests: τον Stormfield από το Λονδίνο και τους Esarjay, Harris από την Αθήνα μαζί με τους locals, Jah Beta, Tsourkoko, Πέτρος και Wullis. Mια βραδιά που πιάνει σχεδόν ολόκληρο το φάσμα της σύγχρονης ηλεκτρονικής σκηνής, από το dubstep και την drum&bass μέχρι την techno, το breakbeat, την roots dub, το glitch hop, το garage. Σε συνδυασμό με την video art καλλιτεχνική παρουσία του Stormfield. Αλλά ας αναφερθούμε με λίγα λόγια στον κάθε ένα ξεχωριστά.

Ο Stormfield (Combat Recordings, UK) είναι ο κύριος «εγκέφαλος» πίσω από το μοναδικό label με έδρα το Λονδίνο που λέγεται Combat Recordings και ταράζει -εδώ και πολλά χρόνια- υπόγεια τα λιμνάζοντα ύδατα της μουσικής βιομηχανίας. Χωρίς να υπακούει σε μόδες αλλά με το δικό του ιδιαίτερο όραμα, κυκλοφορεί κομμάτια από αφιερωμένους σε αυτό που κάνουν, παραγωγούς, όπως ο Scanone, o Blackmass Plastics, o Scorn, o Point B (και πολλοί άλλοι εξαιρετικοί), είτε προσωπικές συνθέσεις και remixes. Η Combat Recordings ειδικεύεται στην ηλεκτρονική μουσική με βάθος και ενέργεια, γεμίζοντας τον δημιουργικό χώρο ανάμεσα στo electro, to breakbeat, τη dubstep και την electronica. Αυτός καθαυτός ο προσωπικός ήχος του Stormfield προέκυψε μετά από χρόνια προστριβή με τους πατέρες της abstract σκοτεινής electronica, Autechre, τους LFO, την techy drum & bass του Photek και των Source Direct, την electro, την dubstep καθώς και άλλα είδη και σκηνές στις οποίες είχε παρουσία και ο ίδιος περιγράφει γλαφυρά σαν "fierce bassbin electronics". Πέρα από διακεκριμένος dj, μουσικός και ραδιοφωνικός παραγωγός του Sub.FM με μηνιαία εκπομπή (Riddim 'n' Bruise), ο Stormfield είναι κι ένας εξαιρετικός video artist με τα audio-visual set του να ενώνουν την αίσθηση της ακοής και αυτήν της όρασης με την απαραίτητη edgy αισθητική και τεχνοτροπία. //source: www.combatrecordings.com O Esarjay αν και μικρός σε ηλικία, είναι απολαυστικός. Με καταπληκτικά dj skills και δυνατές επιλογές κομματιών μπορεί να κάνει ένα οποιοδήποτε κοινό να «ταξιδέψει» και να τα σπάσει. Στα βινύλιά του παίζει μια στυλάτη, moving dubstep, συχνά με την παρουσία scratches. O Psontis(Stink!) συνεχίζει μανιωδώς τη συλλογή βινυλίων και comics μέχρι σήμερα.. H ενδελεχής ακρόαση των πρώτων σε συνδυασμό με τα δεύτερα καθώς και η εμπειρία του σαν dj αλλά και σαν επισκέπτη σε μεγάλα gigs έχουν διαμορφώσει τον βίαιο και ταυτόχρονα deep ήχο του, ένα απίστευτο κράμα urban θορύβου, μπάσσου και υψηλής τεχνικής ικανότητας. Το μυαλό του Psonti σκέφτεται τρία κομμάτια μετά! 'Η ακόμα καλύτερα, τρία καρέ μετά, στο πιεστικό και διαολεμένο ηχητικό storyboard που δημιουργεί σε κάθε του σετ. O Harris (Funxion) είτε παίζει dubstep είτε παίζει drum & bass είναι απίστευτος. Μέλος του μεγαλύτερου street bass crew της χώρας, των Funxion, αποτελεί o ίδιος, έναν από τους πιο έμπειρους και γνωστούς dj της Αθηναϊκής σκηνής. Αυτή τη φορά με ένα ξεχωριστό drum & bass set. O Kernelcoremode (Creative Space) είναι head της Creative Space, ενός επιδραστικότατου label/οργανισμού που δραστηριοποιείται από το 2004 μέσα από την οποία κυκλοφορεί, διανέμει και προωθεί ανεξάρτητη ηλεκτρονική μουσική και διοργανώνει events που καλύπτουν όλη τη γκάμα της εναλλακτικής ηλεκτρονικής σκηνής. Σαν dj ο Kernelcoremode έχει επικεντρωθεί από το 2005 στην πιο grimey πλευρά του dubstep με εμφανείς επιρροές από industrial, breakbeat και experimental. Mαζί τους οι Petros και Wullis, Jah Beta και Tsurkoko για χρόνια resident ή περαστικοί djs σε πολλά καλά μαγαζιά των Χανίων και guests σε αρκετά δυναμικά party, έχουν τον δικό τους crowd pleasing τρόπο για να κάνουν τον κόσμο να παρτάρει.

«Βρήκα στο site του alterthess.gr το βίντεο από τη συγκέντρωση της 12ης Μάη στη Θεσσαλονίκη. Οι μηχανοκίνητοι “έλληνες” της θεσμικής συμμορίας που λέγεται ΕΛ.ΑΣ μαρσάρουν και βάζουν τις σειρήνες για εκφοβισμό. Δεν νομίζω ότι είναι μόνο για τον εκφοβισμό της πορείας αλλά κυριότερα για τον εκφοβισμό αυτών που δεν είναι στη πορεία. φωτογραφίες: Γιάννης Καυκάς

«ακούστε καλά αυτόν τον ήχο»

αναδημοσίευση: parallhlografos.wordpress.com Ακούστε καλά αυτόν τον ήχο λοιπόν.

Είναι ο ήχος του Λάτση, του Βαρδινογιάννη, του Μπόμπολα, του Αλαφούζου του Βωβού και του Βγενόπουλου. Είναι ο ήχος των εισαγωγέων όπλων, δακρυγόνων και πολεμικού υλικού. Είναι ο ήχος του Πρετεντέρη, του Ψυχάρη, του Μεμή, του Κουρή, του Καψή, του Λαμπρόπουλου, της Τρέμη, της Τατιάνας, του Τριανταφυλόπουλου και του Σόμπολου. Είναι ο ήχος των δεκάδων συνανθρώπων που αυτοκτονούν υπό το βάρος πιέσεων εισπρακτικών τραπεζών και τοκογλύφων, των εκατοντάδων οικογενειών που χάνουν τα σπίτια τους σε πλειστηριασμούς. Είναι ο ήχος της Σοφοκλέους, των θεσμικών επενδυτών, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου εντός και εκτός Ελλάδας, των λαμογιών, των εταιριών αξιολόγησης. Είναι ο ήχος των χιλιάδων απολυμένων, της τρομοκρατίας της Vodafone και της wind, των λαμπρών διαφημιστικών με το κινητό στο χέρι την ώρα που απειλούνται εργαζόμενοι-ες στα κεντρικά των πολυεθνικών, σύγχρονοι σκλάβοι των εταιριών εύρεσης “εργασίας”. Είναι ο ήχος των ακροδεξιών site του διαδικτύου που καλούν σε πογκρόμ και φιλοξενούν σχόλια που καλούν στην υιοθέτηση της πρακτικής των εκτελέσεων “αντιφρονούντων”, ξένων και ντόπιων, την ώρα που ψεκάζουν ψέμματα για αεροψεκασμούς, ufo, την έλευση των εξωγήινων και πουλάνε ξένες μεταφράσεις αμερικάνων τρελών, 6βιβλία 10 ευρώ. Είναι ο ήχος της ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου και των εργατοπατέρων που δεν θέλουν να αποφασίζουμε εμείς τι θα κάνουμε στα σωματεία μήπως δεν πάει μπροστά η κομματική τους μπίζνα και τα εκλογικά κουκιά. Είναι ο ήχος των μαχαιροβγαλτών που ξεκοιλιάζουν ανθρώπους υπό τα βλέματα των ΜΑΤ και των ασφαλιτών. Των μπράβων νυχτερινών κέντρων, των νταβατζήδων, των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών, των real estate managers του κέντρου των Αθηνών. Είναι ο ήχος των σχολείων που οι καλοί καθηγητές δεν ξέρουν τι να κάνουν μπροστά στην απάθεια, τον ωχαδελφισμό και τον ρατσισμό των διευθυντάδων. Της βίας που κουβαλάνε τα παιδιά μαζί τους ακόμα και στο δημοτικό..αλλά πότε δε φταίει η τηλεόραση γιατί μετά κοιμούνται. Είναι ο ήχος των μεταλλείων Χαλκιδικής, της καμένης Ηλείας, της Πάρνηθας, των τοπικών μαφιόζων που τα βρίσκουν με κατασκευαστικές και πολυεθνικές κατασκευής πολυτελών resorts. Του Κοζλοντούι, του Ακούγιου και της Ακαδημίας Αθηνών σε πλήρη ευθυγράμμιση με τα επιχειρήματα του πυρηνικού λόμπι. Των ψαριών του Αιγαίου που σπανίζουν και της αρκούδας της Ηπείρου που απειλείται. Των “δημοσιογράφων” παπαγάλων της bionova και της mosanto στην Ελλάδα.

Είναι ο ήχος της κωλοελλάδας που μαρσάρει, παρκάρει όπου να ναι, δε γουστάρει ανάπηρους στο δρόμο της, χέζει κλάνει και ξερνάει κυρίαρχη ιδεολογία του ατομισμού, του ξερολισμού και της τζάμπα άποψης που άκουσε από δεύτερο χέρι στα τηλεπαράθυρα. Είναι ο ήχος των νοσοκομείων που θα κλείσουν, των σχολών που κλείνουν, των μονάδων χημειοθεραπείας που κλείνουν. Είναι ο ήχος που σκεπάζει τον ήχο της Ελλάδας των παιδιών με ένα μικρόφωνο στο χέρι που λένε ρίμες, των παιδιών με μια κιθάρα (που αξίζουν περισσότερο από τους επιχειρηματίες τραγουδοποιούς της ΑΕΠΙ), των φανζίν, των ποιητών, των κινηματογραφικών προβολών, των κόμιξ, των μικρών εκδοτικών, των φοιτητών στην έρευνα, των αρχιτεκτόνων που σιχαίνονται των Βωβό και παίρνουν 800 το μήνα, των ζωγράφων, των φωτογράφων της αστικής κατάντιας…. του Γιάννη που έβγαζε φωτογραφίες και τώρα χαροπαλεύει επειδή κάποιος μπάτσος είχε “δικαίωμα” στην “εργασία”. Είναι ο ήχος μιας βόμβας που πέφτει στο Ιράκ “μεταφρασμένος” στα δικά μας ελληνικά επταετίας. Είναι ο ήχος των βασανιστηρίων στο Γκουαντάναμο που είναι ένα τσιγάρο δρόμος από τα κεντρικά της ΓΑΔΑ. Της συνεχούς χρηματοδότησης της κρεατομηχανής. Γιατί για την κρεατομηχανή, λεφτά υπάρχουν. Είναι ο ήχος της εργατικής τάξης που αρνείται τον εαυτό της γιατί έχει μια κάποια μικρο-ιδιοκτησία και της είπαν ότι τα παιδιά της θα γίνουν “στελέχη”… που θα κάνει τα πάντα για να σώσει το δικαιωμά της στην μικροαστική ιδεολογία. Αυτός ο ήχος είναι και επιλογή μας. Αλλά είναι και το τίμημα της στάσης μας απέναντι στα πράγματα. Τώρα θέλω να ρωτήσω … αυτό το τίμημα άξιζε τόσο πολύ να το πληρώσουμε ; Σημείωση: Το βιντεο μπορείτε να βρείτε στο http://bit.ly/lnxVik

#13

Έπειτα από την επιτυχημένη, περσινή, διοργάνωση του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Χανίων για τον δημόσιο χώρο, υπό τον τίτλο “p-public”, έρχεται φέτος η σειρά της δεύτερης, επαναφέροντας τη συζήτηση για τους δημόσιους-ελεύθερους χώρους μέσα σε πόλεις που δείχνουν να τους χρειάζονται όσο ποτέ. κείμενο: Αλεξάνδρα Σαράντη, Ισμήνη Χριστακοπούλου

όλη διαδικασία, των 4 ημερών, περιλάμβανε διαλέξεις στο Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου και μια σειρά από δρώμενα και εγκαταστάσεις διάσπαρτα στην πόλη. Στόχος ήταν να αναδειχθούν τα αφανή της κομμάτια, να δώσουν ένα πάτημα για «εξωτερίκευση» της δημιουργικότητας των πολιτών και γενικότερα να ενισχύσουν την οικειοποίηση και αξιοποίηση της πόλης, από τους κατοίκους της. Χρησιμοποιώντας τα ίδια βήματα «συζήτηση-δρώμενοεγκατάσταση», η δεύτερη συνάντηση του p_public, έρχεται με διευρυμένη θεματολογία. Τα βασικά ερωτήματα που τίθενται είναι: «τι είναι αυτό που κάνει ένα χώρο πραγματικά δημόσιο» και «γιατί η κοινωνία οικειοποιείται ένα δημόσιο χώρο -ή τον απορρίπτει, τον διεκδικεί -ή τον αγνοεί, τον χρησιμοποιεί -ή τον εκμεταλλεύεται;» και οι άξονες μέσω των οποίων θα αναζητηθούν οι στρατηγικές εξασφάλισης ενός πραγματικά δημόσιου χαρακτήρα στο χώρο εντοπίζονται στα εξής τέσσερα σημεία: > Τη σχέση ιδιωτικού και δημόσιου χώρου. Η διαχείριση του ορίου (fence it or not). >Τις συμμετοχικές διαδικασίες στον σχεδιασμό/υλοποίηση δημόσιου χώρου. >Τις αρχές σχεδιασμού δημόσιων χώρων με ιδιαίτερες αναφορές στο μικροκλίμα και τις ανάγκες της εκάστοτε περιοχής. > Τη διαχρονικότητα του δημόσιου χώρου όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη διαχείριση των μνημείων και μνημειακών συνόλων. Σε όλη αυτή την προσπάθεια έρχεται να προστεθεί φέτος ένα πείραμα, καλούμενο «urban injection». Πρόκειται για την επέμβαση σε ένα αστικό κενό, στην περιοχή της Αμπεριάς, το οποίο με την ενεργό συμμετοχή -και εθελοντική εργασία- των κατοίκων και όχι μόνο, θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός διαφορετικού δημόσιου χώρου. Αναμένουμε τα αποτελέσματα… Βασικό συστατικό της ομάδας διοργανωτών είναι - όπως μας είπαν οι ίδιοι- η «μικρή ηλικιακή βάση» ώστε η κουβέντα να ξεφύγει από τα στεγανά των «επαγγελματιών». Οι συζήτησεις θα γίνουν πάνω σε υλοποιημένες ή υλοποιήσημες μελέτες προκειμένου να έχει και πρακτικό κομμάτι, χρησιμοποιώντας τις εξαίρετες, μα δυστυχώς λειτουργικά υποτονικές, εγκαταστάσεις του ΚΑΜ.

Είναι αισιόδοξο ότι συχνότερα μαθαίνουμε για πρωτοβουλίες σε επίπεδο πόλης ή γειτονιάς [βλ. ‘ReMap’ (Αθήνα), ‘Θεσσαλονίκη αλλιώς’, ‘Public design festival’ (Μιλάνο) κ.ά.] ή ακόμη και αυθόρμητες ενέργειες «αστικού ακτιβισμού». Οι ενέργειες αυτές μπορεί να είναι θεωρητικού χαρακτήρα (συζήτηση) ή πρακτικού (φύτεμα). Και τα δύο χρειάζονται. H πόλη αποτελεί ένα πρόσφορο και εύκολα κατανοητό πεδίο συζήτησης. Δραστηριότητες που ανοίγουν μια συζήτηση για την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου, δε θα μπορούσαν να λείπουν από την πόλη μας. Αν και τα Χανιά αποτελούν μια απο τις λιγο πυκνοδομημένες πόλεις της Ελλάδας, εκλείπουν οι διαμορφώμένοι χώροι, παιχνιδιού και πρασίνου. Στη πόλη μας υπάρχουν ελεύθεροι χώροι δημόσιου χαρακτήρα που όμως έιναι ¨άκαμπτοι¨ και δυσλειτουργικοί. Δεν οικειοποιήθηκαν ποτέ από τους κατοίκους, δεν αποτέλούν χώρους αναψυχής ή περιπάτου. Ο περαστικός απλά τους πετυχαίνει στο δρόμο του και τους προσπερνά για να συνεχίσει τα ψώνια του. Παράλληλα, τα όποια αστικά κενά υπάρχουν, είτε μένουν αναξιοποίητα είτε προορίζονται για μελλοντική οικιστική ή εμπορική χρήση (όπως π.χ. το στρατόπεδο Μαρκοπούλου), ενώ χώροι που παραμένουν ελεύθεροι από εμπορικές χρήσεις, απειλούνται με καταπάτηση (παραλία των Αγίων Αποστόλων, Ελαφονήσι, Φαλάσαιρνα κ.α. ) Ο δημόσιος χώρος περιβάλλει τις καθημερινές δραστηριότητες της ζωής των κατοίκων των πόλεων, δεν είναι ένα αδρανές και παθητικό πεδίο. Κάθε πλάτωμα, ή πλατεία της πόλης, οφείλει να είναι κύτταρο ζωής, αλληλεπίδρασης κατοίκων-πόλης, φιλοξενώντας εκδηλώσεις, προβολές, συναυλίες, συζητήσεις. Σε ένα τέτοιο χώρο θα μετατραπούν τα Χανιά, τις μέρες του p-public, και η ουσιαστικότερη συμμετοχή θα είναι αυτή των κατοίκων. Πρόκειται για μια συνάντηση και αλληλεπίδραση ατόμων κάθε ηλικίας που οραματίζονται την πόλη τους διαφορετική. Οι συζητήσεις θα ανοίξουν στο κοινό το θέμα του δημόσιου χώρου που δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται κεκλεισμένων των θυρών, αλλά με συνδιαμόρφωση, αρμοδίων-χρηστών. «Τα πράγματα, όπως λένε και οι διοργανωτές, μπορούν να γίνουν ¨αλλιώς¨ Όχι όπως τα ετοίμασαν για μας, αλλά όπως εμείς τα θέλουμε». Η συμμετοχή, λοιπόν, σε αυτό το δρώμενο, είναι προϋπόθεση για την επιτυχία του, αλλά και αρχή για μια ουσιαστική προάσπιση των δημοσίων αγαθών. Στο p-public μπορεί κάποιος να συμμετέχει στις εκδηλώσεις που θα ανακοινωθούν εν καιρώ, αλλά και στις δημόσιες συζητήσεις που θα πραγματοποιούνται στο ΚΑΜ στο παλιό λιμάνι, το διάστημα 4 με 5 Ιουνίου.

Φτάνωντας το μισό εκατομμύριο views την πρώτη κιόλας μέρα που ανέβηκε στο διαδίκτυο και διαγράφοντας μια εντυπωσιακή πορεία μέσα σε μόλις λίγα 24ωρα, το Debtocracy εμφανίστηκε σαν κεραυνός εν αιθρία στο πολιτικό σκηνικό για να στρέψει την κουβέντα σε μια κατεύθυνση πολύ διαφορετική απο αυτή που αναπαράγεται στα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Πολυεπίπεδα ενδιαφέρον σαν συνολικό εγχείρημα -πέρα από την απεύθυνση που κατόρθωσε να έχει- αμφιλεγόμενο για τους επικριτές καθώς και σημείο αναφοράς για τους φίλους, το Debtocracy πετυχε σίγουρα το σκοπό του. Συγκεντρώνουμε μερικές από τις δικές μας παρατηρήσεις γύρω από τι μας άφησε τελικά η συζήτηση που το ακολούθησε και κάνουμε μια κουβέντα με τον βασικό δημιουργό του, δημοσιογράφο, Άρη Χατζηστεφάνου. συνέντευξη στους: Δημήτρη Ζόγκα, Σπύρο Μαυρογιάννη, Λευτέρη Γώγο

/ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Η δημιουργία του Debtocracy βασίζεται αποκλειστικά σε νέες μορφές παραγωγής και διανομής όπου παραγωγός γίνεται ο ίδιος ο θεατής και η διανομή γίνεται κάτω από την ελεύθερη άδεια Creative Commons. Τι σας οδήγησε σε αυτή την επιλογή; Πιστεύετε ότι η επιλογή αυτή έπαιξε ρόλο στην ευρύτατη διάδοση του ντοκιμαντερ μέσω του διαδικτύου; Καταρχήν θεωρούμε ότι κάθε προϊόν πνευματικής δημιουργίας πρέπει να είναι ελευθερο προς χρήση από όλους. Προφανώς το σημερινό οικονομικό σύστημα ενώ στηρίζεται όλο και περισσότερο στην παραγωγή και διαχείριση πληροφορίας αδυνατεί από τη φύση του να βρεί έναν τρόπο για να εξασφαλίσει και την επιβίωση των μικρών παραγωγών πληροφορίας και την ελεύθερη πρόσβαση όλων σε αυτή. Στην περίπτωσή μας ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσαμε να είχαμε ζητήσει χρηματόδοτηση από εταιρείες ή κόμματα – καθώς θα δημιουργούνταν δεσμεύσεις για το τελικό προϊόν. Από τη στιγμή όμως που ανέλαβε ο κόσμος την χρηματοδότηση ύπήρχε ένας επιπλέον λόγος για να δώσουμε σε όλους τα δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης. Η πρωτοτυπία στο στάδιο της χρηματοδότησης αλλά και οι δυναντότητες που προσφέρει το ίντερνετ βοήθησαν στην ταχύτερη διάδοση του ντοκιμαντέρ, Εν τέλει, όμως, η ανταπόκριση του κόσμου οφείλεται στο πολιτικό μήνυμα του ντοκιμαντέρ και όχι στα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν. Ο κόσμος έδειξε ότι είναι έτοιμος να δεχτεί ριζοσπαστικές ερμηνείες για τα αίτια της κρίσης και κυρίως κατανοεί ότι οι πληροφορίες της κυβέρνησης και των κυρίαρχων ΜΜΕ εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Είσαστε ικανοποιημένοι από τον τρόπο που υποδέχτηκε το όλο

#16

εγχείρημα αρχικά ο «απλός κόσμος» και στην συνέχεια οι συνάδελφοι σας δημοσιογράφοι αλλά και οι οργανωμένες αριστερές δυνάμεις; Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν απρόσμενη. Κανένας μας δεν περίμενε να έχουμε σχεδόν ένα εκατομμύριο views τον πρώτο μήνα. Και τα μηνύματα που λαμβάναμε ήταν πραγματικά συγκινητικά. Ο κόσμος της δημοσιογραφίας αντέδρασε με διαφορετικούς τρόπους. Πάρα πολλοί συνάδελφοι (και ανάμεσά τους γνωστοί και καταξιωμένοι συνάδελφοι) μας τηλεφώνησαν για να μας συγχαρούν αλλά αυτοί που τελικά έγραψαν θετικές κριτικές ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Στις αρνητικές κριτικές τα πράγματα ήταν πιο αναμενώμενα. Έγιναν από αυτούς από τους οποίους περιμέναμε (και ευχόμασταν) να γίνουν. Διαφορετικά θα είχαμε αποτύχει στο στόχο μας. Υπήρχε φυσικά και επικοδομητική κριτική με πολύ εύστοχες επισημάνσεις. Όσο για τις οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς και πάλι οι αντιδράσεις ήταν λίγο πολύ αναμενώμενες. Κάποιοι ενοχλήθηκαν για την κριτική που ασκούμε στην ευρωζώνη, κάποιοι για το ότι δεν ζητάμε άμεση λαοκρατία και κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων ενώ κάποιοι άλλοι μας κατηγορούσαν για «ρεφορμιστική» και «διαχειριστική» λογική. Το εντυπωσιακό ήταν ότι ενώ οι ηγεσίες των κομμάτων της Αριστεράς είχαν τις γνωστές θέσεις, δεκάδες οργανώσεις από τη βάση αυτών των κομμάτων μας καλούσαν για προβολές και ομιλίες σε ολόκληρη την Ελλάδα. Μια από τις πιο προσφιλείς κριτικές σχετικά με τον τρόπο που παρουσιάζεται το ζήτημα του χρέους μέσα από το Debtocracy είναι και ότι «υπερτονίζεται το παράδειγμα του Ισημερινού» σε αντίθεση με παραδείγματα άλλων κρατών που βίωσαν την εποπτεία του ΔΝΤ καθώς επίσης και ότι «αποκρύπτονται» σημαντι-

#17 κές διαφορές της οικονομικής συγκρότησης μιας χώρας της ευροζώνης χωρίς σημαντικές πλουτοπαραγωγικές πηγές με αυτήν μιας πετρελαιοπαραγωγού χώρας όπως ο Ισημερινός. Πως απαντάτε σε αυτό; Καταρχήν ποτέ δεν είπαμε ότι η Ελλάδα είναι Ισημερινός. Απλώς αυτή η μικρή χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου παρουσιάζει ορισμένες ομοιότητες χάρη στις οποίες μπορούμε να αντλήσουμε μερικά συμπεράσματα. Καταρχήν, είχε ομολογιακό χρέος και ήταν εγκλωβισμένη στη δική της «ευρωζώνη» - λόγω της αλλαγής του εθνικού νομίσματος με το δολάριο – ενώ είχε γνωρίσει από πολύ παλιά τις καταστροφικές συνέπειες από τη δράση του ΔΝΤ. Επίσης το χρέος της, σε αναλογία του ΑΕΠ δεν διέφερε και τόσο από το ελληνικό. Όσο για το πετρέλαιο ας μην ξεχνάμε ότι προσφέρει μόνο το 25% του ΑΕΠ – δεν είναι δηλαδή τόσο καθοριστικός παράγοντας όσο αφήνεται να ενοηθεί.

Το τελευταίο διάστημα παρά τις επίμονες διαψεύσεις κυβέρνησης και «τρόικας», πυκνώνουν τα δημοσιεύματα στον ελληνικό και ξένο τύπο, για την αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους κυρίως από την σκοπιά της «ικανοποίησης των δανειστών». Μπορούμε παρ’ όλα αυτά να μιλάμε για το σενάριο της ολικής διαγραφής του χρέους; Με ποιόν τρόπο βοηθάει σε αυτό η πρωτοβουλία για την συγκρότηση της Ε.Λ.Ε; Είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη η ύπαρξη της για να επιτευχθεί στάση πληρωμών; Καταρχήν η συζήτηση για αναδιάρθρωση αποδυκνείει την χρεοκοπία της πολιτικής της κυβέρνησης. Κανένας πλέον δεν έχει αυταπάτες ότι μπορεί να πληρωθεί αυτό το χρέος. Απλώς η κυβέρνηση Παπανδρέου προσπαθεί να κερδίσει χρόνο για να επιτρέψει στις ξένες τράπεζες να ξεφορτοωθούν τα ελληνικά ομόλογα, να ξεπουλήσει τη δημόσια περιουσία και να ανατρέψει όλα τα εργασιακά δικαιώματα που κερδήθηκαν με ανθρώπινες ζωές τους τελευταίους αιώνες.

Εν τέλει, όμως, αυτές οι ομοιότητες είναι δευτερεύουσας σημασίας. Η ουσία είναι ότι ένας λαός είπε όχι στο ΔΝΤ, τους ξένους δανειστές αλλά και τις τοπικές οικονομικές ελίτ και απαίτησε το αυτονόητο: Να ανοίξουν τα βιβλία του δημοσιου χρέους και να μάθει τι χρωστάει και σε ποιόν. Αν αυτό είναι τόσο «τριτοκοσμικό» και μετατρέπει τη χώρα σε «μπανανία» όπως λένε στελέχη της κυβέρνησης... ας γίνουμε και εμείς μπανανία. Στα δυο μεγάλα κόμματα κάποιοι έχουν αποθρασυνθεί τόσο πολύ που όταν λες τη λέξη διαφάνεια νομίζουν ότι τους βρίζεις.

Η αναδιάθρωση θα ωφελήσει μόνο τις ξένες τράπεζες. Γενικότερα κάθε κίνηση «κουρέματος», αναδιάρθρωσης ή ακόμη και στάσης πληρωμών θα έχει καταστροφικά αποτελέσματα εάν επιβληθεί με πρωτοβουλία των δανειστών και όχι του δανειζόμενου.

Υπάρχει από την άλλη και η «αριστερή κριτική» που κυρίως έχει να κάνει με τον υπερτονισμό της σημασίας της συγκρότησης της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου που καταλήγει σε «διαχειριστική λύση». Πόσο βάσιμη θεωρείτε μια τέτοια κριτική; Είμαστε νομίζω σαφείς όταν λέμε ότι η ΕΛΕ είναι απλώς ένα εργαλείο μιας ευρύτερης μάχης. Μιας μάχης που εν τέλει έχει ώς στόχο να ανατρέψει τις ισορροπίες του κεφαλαίου και τις εργασίας προς όφελος του δεύτερου. Φυσικά μόλις η ελληνική Αριστερά καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για την έξοδο από την κρίση και σταματήσει να είναι ουραγός των εξελίξεων και να παίζει άμυνα σε ένα εξαρχής χαμένο παιχνίδι εμείς είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε. Τι ρόλο παίζει τελικά η παγκόσμια δομική καπιταλιστική κρίση σχετικά με το ειδικό χρέος της Ελλάδας; Είναι ο σημαντικότερος και πλέον καθοριστικός παράγοντας της κρίσης. Η κρίση αυτή μετουσιώθηκε σε κρίση της ευρωζώνης και στη συνέχεια μετασχηματίστηκε περαιτέρω ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά κάθε χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Προφανως η ελληνική οικονομία ήταν ο αδύναμος κρίκος λόγω των δικών της δομικών προβλημάτων που σχετίζονται με την προκλητικά άδικη φορολόγηση, τη διαφθορά κτλ. Σε τελική ανάλυση όμως η γεννεσιουργός αιτία της κρίσης σχετίζεται με την πτώση των ρυθμών ανάπτυξης που προκάλεσε και την κρίση της δεκαετίας του 70. Ήταν τελικά τα δημόσια έργα, το δόγμα της «Ισχυρής Ελλάδας» μια φούσκα; Από τη μια ήταν φούσκα και από την άλλη ήταν ένα μέσο αναδιανομής πλούτου στο εσωτερικό της χώρας. Οι φορολογούμενοι πλήρωναν προς το κράτος και την ΕΕ χρήματα τα οποία κατέληγαν σε μεγάλες εταιρείες εντός και εκτός της χώρας. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα προφανή παραδείγματα των ολυμπαικών αγώνων ή των εξοπλισμών. Αν κατασκευάζεις έναν αυτοκινητόδρομο για να κινούνται πιο οικονομικά τα φορτηγά περιμένεις να πέσουν και οι τιμές των αγροτικών προίοντων στη λαϊκή. Αν δεν συμβεί αυτό κάτι δεν πηγαίνει καλά. Το παράδειγμα είναι προφανώς απλοϊκό αλλά δείχνει ότι δεν ήταν οι πολίτες που ωφελήθηκαν από τα μεγάλα έργα τα οποία πλήρωσαν δυο και τρείς φορές πάνω από το πραγματικό τους κόστος.

Είναι αλήθεια ότι η στάση πληρωμών από την πλευρά του δανειστή μπορεί να γίνει και χωρίς την ΕΛΕ. Το παράδειγμα της Αργεντινής όμως – όπου δεν υπήρξε ΕΛΕ – δείχνει ότι πρέπει να γνωρίζεις όσο το δυνατόν περισσότερα για τα χαρακτηριστικά του χρέους (π.χ ποιοί ειναι οι μικροί και ποιοί οι μεγάλοι ομολογιούχοι, ποιά ομόλογα ανήκουν σε ασφαλιστικά ταμεία κτλ). Μόνο με αυτή τη γνώση μπορείς να χρησιμοποιήσεις την στάση πληρωμών προς όφελος των εργαζομένων. Να αποτελέσει δηλαδή ένα μοχλό για ευρύτερες κοινωνικες αλλαγές. Διαφορετικά ακόμη και αν διαγράψεις όλο το χρέος θα το βρείς μπροστά σου σε λίγα χρόνια. Συνδέεται η απόλυση του Άρη Χατζηστεφάνου από τον ΣΚΑΪ με την επιτυχία του Debtocracy; Το Debtocracy περιελάμβανε αρκετές από τις ιδέες και τις πολιτικές θέσεις που παρουσίαζα τους τελευταίους μήνες στην εκπομπή μου. Υπό αυτή την έννοια συνδέεται. Η απόλυση ήταν πολιτική και φοβάμαι ότι αρκετοί άλλοι συνάδελφοι που εξέφραζαν εναλλακτικές απόψεις και σε άλλα μέσα θα δούν το δρόμο της εξόδου. Στο άρθρο «Από ρουφιάνοι, «Πρετεντέρηδες»» διαβάζουμε για την ζοφερή κατάσταση των εργασιακών συνθηκών στα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Μπορούν εγχειρήματα εναλλακτικής δημοσιογραφίας όπως το The Press Project και το Debtocracy να αποτελέσουν μια διέξοδο από αυτή την κατάσταση; Υπάρχει πλέον επιστροφή για τα παραδοσιακά μέσα (Τύπος, Τηλεόραση); Τα παραδοσιακά μέσα παραμένουν κυρίαρχα και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει στο άμεσο μέλλον. Πλέον όμως υπάρχουν και εναλλακτικές λύσεις. Για να διαπιστώσουμε ένα είναι βιώσιμο το εγχείρημα του Debtocracy θα πρέπει να δούμε εάν μπορεί να συντηρεί οικονομικά τους επαγγελματίες που εργάστηκαν γι’αυτό αφιλοκερδώς. Δεν είναι εύκολο αλλά είναι βέβαιο ότι ανοίγονται τεραστιες προοπτικές. Υπάρχει η ιδέα για ένα ακόμη ντοκιμαντέρ; Ποιά είναι τα επόμενά σας σχέδια; Ο κόσμος έδειξε ότι περιμένει συνέχεια και παρά το γεγονός ότι δεν είμασταν προετοιμασμένοι δουλεύουμε ήδη πάνω σε κάποιες ιδέες. Προς το παρόν μας ενδιαφέρει να φτάσει το περιεχόμενο του Debtocracy και σε κόσμο που δεν έχει πρόσβαση στο Ιντερνετ και κυρίως να παρουσιάσουμε με κάθε μέσο και το υλικό που δεν χώρεσε στο ντοκιμαντέρ.

●

το παζάρι

#18

Στη βιτρίνα ενός παλιατζίδικου, ενός καταστήματος με μεταχειρισμένα δεν περιμένεις να βρείς τιμές και μοδάτα αξεσουάρ. Βρίσκεις όμως κάτι πιο ακριβό, ένα συνονθύλευμα από αντικείμενα που κουβαλάνε τη φθορά όλων των προηγούμενων ιδιοκτητών τους. Μια βόλτα στη Δασκαλογιάννη και στη Σφακίων και με μια κάμερα στο χέρι, λιμπίζεσαι να χωθείς μέσα για να τα ψαχουλέψεις. Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Σαράντη

(Δασκαλογιάννη)

/ ΚΑΤΩ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

σε δεύτερο χέρι

κύκλος

(Μπουνιαλή και Σφακίων γωνία)

●

/ THE CINEMATIC ORCHESTRA

#20

απ' τα κόκκαλα βγαλμένη η «ελληνική αποκλειστικότητα» της Μελίνας Λασηθιωτάκη «1 Αυγούστου. Δέρνω σύννεφα ώρες ολόκληρες . Αυτή η προσπάθεια να προβάλω έξω μια εσωτερική δημιουργία, να καταστήσω αντικειμενικό το θέμα (προτού υποτάξω το αντικείμενο) είναι καθαυτό εξαντλητική. Και επί μέρες και μέρες δε διακρίνω τίποτα και νομίζω πως η προσπάθεια πάει χαμένη. Το σπουδαιότερο είναι να μην σταματήσει κανείς. Να πλέει επί μέρες και μέρες χωρίς να διακρίνει καμιά στεριά. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες και επιστήμονες είναι άνθρωποι της ακτής που νομίζουν ότι χάθηκαν μόλις παύσουν να βλέπουν στεριά- Ίλιγγος του κενού χώρου».

Andre Gide

π’ τα κόκκαλα βγαλμένος ο Σωτήρης Γκορίτσας («Βαλκανιζατέρ» ,«Μπραζιλέρο»), ξανάρχεται στο προσκήνιο με ένα ακόμη κωμικοτραγικό δημιούργημα για τη σύγχρονη Ελλάδα και τους ανθρώπους της. Το ενδιαφέρον δεν γνωρίζω αν έγκειται σε αυτή καθαυτή την ταινία αλλά οι προθέσεις του σκηνοθέτη και οι σκέψεις του πάνω στο νέο του εγχείρημα, σίγουρα μπορούν να προκαλέσουν διάφορες σκέψεις. «Ένα πράγμα με το οποίο είμαι ποτισμένος από μικρό παιδί, είναι ότι δεν υπάρχει δράμα χωρίς κωμωδία. Και το ανάποδο. Την ίδια στιγμή που κλαίγαμε τον παππού, ένα ελάχιστο πράγμα, μια τούμπα της νονάς μας έκανε να βάζουμε τα γέλια... Μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι δεν είμαστε οικογένεια τρελών αλλά ότι αυτή είναι η ελληνική στάση ζωής. Εξού και ο Καραγκιόζης. Δεν γελάμε δηλαδή από επιλογή αλλά από ανάγκη να αντέξουμε τα δύσκολα. Μετά βέβαια ήρθαν κάποιοι σαν τον Γούντι Άλεν και απέδειξαν ότι λάθος κοκορευόμουν, δεν πρόκειται καθόλου για ελληνική αποκλειστικότητα».

(πάλι πίσω στο ’50;), κουραστικές επαναλήψεις παρόμοιων στοχασμών και αναζητήσεων σχετικά με τον τρανό και αθάνατο αρχαίο μας πλούτο, με κύριο γνώρισμα τη «βλαχουριά» του Έλληνα που συνοδεύει κάθε σενάριο, και άλλα πολλά. Και το μόνο, πλέον, που μπορεί να μας χαροποιήσει στο 2011, είναι ότι μάλλον ο ελληνικός κινηματογράφος άρχισε να εμφανίζει σημάδια ανάρρωσης. Επιτέλους, ξεπροβάλλουν κάποιες ατομικές προσπάθειες, διόλου χειραφετημένες άλλα πλήρως πνευματικά ανεξάρτητες που έρχονται να γκρεμίσουν όλον αυτό τον «καλλιτεχνικό μιλιταρισμό». Άλλωστε, σε μια εποχή περισυλλογής η ελληνική αρμοδιότητα βρίσκεται στα χέρια της νοθρής ιδιοσυγκρασίας αστών, γιατί να ισχύσει αυτό και στον κύκλο της τέχνης; Κι όπως έχουν πει κι άλλοι -και συμφωνεί με τη σειρά του ο κ. Γκορίτσας- δε θα αφήσουμε τη «νοικοκυροσύνη» να κατακτήσει ολόκληρη την ελληνική νιότη. «Χρειαζόμαστε μερικές ταραγμένες ψυχές που το αναρχικό πλεόνασμα των δυνάμεών τους θα εξωτερικευθεί και θα πραγματοποιηθεί σε έργο, σε ακτινοβόλημα». Δυστυχώς, ή ευτυχώς, ο κόσμος αλλάζει το σινεμά και όχι το ανάποδο. Υπάρχει λοιπόν το σινεμά που πρέπει να έχει διάλογο με την κοινωνία, να θέλει να την ακούσει, να την παλέψει, να τη φιλήσει, να τη χαστουκίσει, να τη ζήσει και να την αισθανθεί και όχι να πισωγυρίσει και να αναμασήσει το παρελθόν της. Γι’ αυτό λοιπόν, ας ξεκολλήσουμε από αυτή την περιβόητη «ελληνική αποκλειστικότητα» κι ας ενδυναμώσουμε την προσωπική πρωτοβουλία. Αυτά, ίσως, να ήθελε να θίξει και εν λόγω σκηνοθέτης αλλά καλύτερα να κρίνουμε από τα αποτελέσματα. Θα τον διαψεύσουν ή όχι;

Αυτές ακριβώς οι δύο λέξεις, «ελληνική» και «αποκλειστικότητα», αποτελούν το περιεχόμενο του άρθρου αυτού. Δύο λέξεις οι οποίες, έχουν κατά καιρούς παρερμηνευθεί, έχουν υποτιμηθεί ή υπερεκτιμηθεί - έχουν ξεχαστεί ολότελα. Ο ελληνικός κινηματογράφος νοσούσε και νοσεί γιατί είχε -ίσως άσχημα και με λάθος τρόπο- προσκολληθεί στο πλέγμα που αυτές οι δύο λέξεις δημιουργούν. Η απαίτηση του καλλιτεχνικού δημιουργού να κλειστεί μέσα στην εθνική παράδοσή του, να την αναζωογονήσει και να μην την διαψεύσει, γίνεται μια εμμονή, συχνά στα όρια της ανελευθερίας. Ένα έργο, μια ταινία, γίνεται τέχνη «εθνικής ωφέλειας», μια τέχνη «στρατευμένη» στις ανάγκες του εθνικού σκοπού. Πράγματι, έχουν υπάρξει πολλές αριστουργηματικές ταινίες συνοδευόμενες από ιδιαίτερα σκηνοθετικά τεχνάσματα, που χαρακτηρίζουν απόλυτα την εφηβικότητα του «τρανού» μας έθνους και σκιαγραφώντας επιτυχώς το πνεύμα του εκάστοτε καιρού, με μπούσουλα τις αναμνήσεις του παρελθόντος. Δεν σταματάει όμως εκεί η ιστορία. Η πλειοψηφία των ταινιών ανήκει στο κεφάλαιο: αποτυχημένες προσπάθειες αναβίωσης του ελληνικού πνεύματος (που ανάθεμα αν υπάρχει ) και δυστυχώς δεν περιέχει προσωπικές πειραματικές απόπειρες. Αυτό, βέβαια, αφορά και τις υπόλοιπες μορφές τέχνης αλλά όσο μιλάμε εδώ για κινηματογράφο, περιοριζόμαστε σε αυτό. Αν ρίξει μια ματιά κανείς στο ιστορικό του ελληνικού κινηματογράφου, θα εντοπίσει πολλά στοιχεία που επαληθεύουν την παραπάνω άποψη. Προβολή παραδοσιακών στερότυπων, επανάληψη ελληνικών στεροτυπικών συμπεριφορών, παρουσίαση οπισθοδρομικών αντιλήψεων και συνηθειών ελληνικής πραγματικότητας

Οδός Σαρπηδώνος, Παλιό Λιμάνι

/ THE BOOKS

#21

Albert Camus, Οι Δίκαιοι Νεφέλη, Μετάφραση: Σάββας Στρούμπος του Γιάννη-Ορέστη Παπαδημητρίου

«Ποιό φόνο; Εγώ το μόνο που θυμάμαι ήταν μια πράξη δικαιοσύνης»

έκα χρόνων είναι πλέον η ανακάλυψη ότι ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας είναι πρόσφορο έδαφος για την σκηνοθεσία υπερθεαμάτων. Η αντιτρομοκρατική, καμαρωτή με τις επιβλητικές στολές της αποτελεί έναν συχνότατο επισκέπτη του δελτίου ειδήσεων προκειμένου να υπενθυμίζει την επιτυχία του κράτους δικαίου, το απαράβατο της έννομης τάξης και την ανυπέρβλητη αξία της ανθρώπινης ζωής και της ατομικής ιδιοκτησίας που, ας το πούμε πιο σιωπηλά μην τυχόν και το ακούσει κανείς, είναι κλιμακωτή σε ευθεία αναλογία με το κοινωνικό status του εκάστοτε θύματος. Εκεί που ολοφάνερα όμως θα έπρεπε να τίθεται ένα ζήτημα δικαίου, αυτό υποκαθίσταται με αφηρημένες κατηγορίες “δημόσιας τάξης”, “υπονόμευσης της δημοκρατίας”, “πολιτικής υπακοής”, με τον υποτιθέμενο ανθρωπισμό που υπόρρητα επικαλείται να αφήνει απ' έξω του τους ανθρώπους που τελούν την “τρομοκρατική” πράξη. Αντίθετα, μιλούν για το φαινόμενο της τρομοκρατίας, την κοινωνική μάστιγα που πλήττει την έννομη τάξη σάν φυσική καταστροφή, σάν δυσλειτουργία στον κρατικό προγραμματισμό που μπορούμε να καλέσουμε το τμήμα τεχνικής υποστήριξης να διορθώσει.Κατά συνέπεια, μία ουσιώδης νέα διαπραγμάτευση της ανάγκης ύπαρξης της φιλοσοφίας δεν θα μπορούσε ούτε να ενσωματώνεται σε κάποια απ'τις δύο παραδόσεις, ούτε να αποτελέσει μια προσπάθεια εύρεσης του μέσου όρου τους. Στο πρώτο μανιφέστο του, ο Αλαίν Μπαντιού εντόπιζε τέσσερις βασικούς μηχανισμούς στοχασμού (τέχνη, επιστήμη, πολιτική, έρωτας) που στην “συγκόλλησή” (suture) τους με την φιλοσοφική πράξη οδηγούν σε αγκύλωση, απομακρύνοντάς την σκέψη απ' την αλήθεια. Θεωρώντας δε την άρνηση της αλήθειας νεο-σοφιστεία, επιχείρησε με μια “πλατωνική χειρονομία” όπως την ονομάζει να διαλύσει τις σοφιστικές προκαταλήψεις των απόγονων του Χάιντεγγερ προκειμένου να αποκαταστήσει την φιλοσοφία στον τόπο της αλήθειας. Σ' αυτές τις συνθήκες, η κυκλοφορία του κειμένου του Αλμπέρ Καμύ και η εξαιρετική πραγμάτωσή του στο σανίδι (στο μπουντρούμι εν προκειμένω) από την θεατρική ομάδα Σημείο Μηδέν, σε συνδυασμό με τις χρονικές, τοπικές και κοινωνικές συνιστώσες διαπραγμάτευσής του ξεφεύγουν κατά πολύ από τα απλοϊκά πλαίσια της ψυχαγωγίας. Ακολουθώντας την ιστορία μίας ένοπλης ομάδας στην πολυτάραχη Ρωσία του 1905, την εποχή που η χώρα θα στιγματιστεί με μια αποτυχημένη επανάσταση απέναντι στο τσαρικό καθεστώς, συντάσσει ένα ψυχογράφημα όλων των ατομικών προδιαθέσεων και πεποιθήσεων που μέσω ρήξεων, συγκλίσεων και συμβιβασμών παρήγαγαν την ένοπλη δράση. Η απόπειρα δολοφονίας του Μεγάλου Δούκα Σέργιου γύρω απ' την οποία αναπτύσσεται το κείμενο θα μπορούσε να συνοψιστεί σε πέντε φράσεις. Η σημασία του έργου δεν έγκειται όμως στην λογοτεχνική απεικόνιση ιστορικών γεγονότων και διόλου τυχαία στο μεγαλύτερό του μέρος στροβιλίζεται ανάμεσα στις εσωτερικές και εξωτερικές αντιφάσεις των χαρακτήρων. Υποδιαιρεί την άκαμπτη πολιτική κατηγορία της τρομοκρατίας σε διαφορετικά κοινωνικο-ιστορικά πλαίσια που με την σειρά

τους υποδιαιρούνται σε διαφορετικές οργανώσεις που υποδιαιρούνται σε μεμονωμένα άτομα που αποσυντίθενται σε εσωτερικούς λογικούς και ψυχολογικούς μηχανισμούς. Φιλοσοφεί προς μια οντολογία αφοσιωμένη στην αποκατάσταση της σχετικιστικής υφής του Δικαίου. Στις απολήξεις της βρίσκει το άτομο, τον συνειδητό πολίτη, το υποκείμενο του Δικαίου στο οποίο είναι εγγεγραμμένες εμπειρίες, πράξεις και σκέψεις, που ακόμα και κάτω από την στέγη της Ιδέας και της οργάνωσης εξακολουθεί να ζει κατακερματισμένος, γεγονός που εκφράζεται με την άναρθρη διαλεκτική διάστασης και συγγένειας ανάμεσα στον μεσσιανισμό του Στεπάν, τον πραγματισμό του Ορλόφ, τον υπαρξισμό της Ντόρα και τον ρομαντισμό του Καλιάγιεφ. Είναι μέσω αυτής της ανατομίας που η ανάγνωση των Δίκαιων απεμπολεί κάθε χαρακτηριστικό ανώδυνης διασκέδασης. Είναι από τις λίγες φορές που με τέτοια άνεση ένα κείμενο επικυρώνει την αναγκαιότητά του καθώς εμφανίζεται με στιβαρότητα εφάμιλλη ενός πολεμικού δοκίμιου ή ενός πρωτοσέλιδου εφημερίδας. Και καθώς ο τρόπος διαπραγμάτευσης των κοινωνικών ζητημάτων έχει καταντήσει εν πολλοίς μονοδιάστατος, κάθε κλονισμός του ενικού αυτού λόγου είναι επιθυμητός ακόμα κι αν προέρχεται από πεδία όπως αυτό της τέχνης που βλακωδώς έχουν υποβιβαστεί σε παραγέμισμα του “ελεύθερου χρόνου”. Η παρούσα έκδοση συμπληρώνει το εξαιρετικώς μεταφρασμένο – από τον σκηνοθέτη της παράστασης Σάββα Στρούμπο - κείμενο του Καμύ με αισθητικές και ιστορικές αναλύσεις που αναδεικνύουν με επαρκέστατο τρόπο τα πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης του κειμένου.

ακολουθώντας το κόκκινο μπαλόνι Η Αλεξάνδρα, η Άννα-Μαρία και η Βερόη φτιάχνουν μικρά, χειροποίητα κοσμήματα και αξεσουάρ. Και μας μιλάνε γι' αυτά.

Όταν κάποιος ακούει «ακολουθώντας το κοκκινο μπαλόνι» έχει απορίες... Είμαστε τρείς φοιτήτριες που σπουδάζουμε Χανιά και στον ελέυθερο μας χρόνο, μας αρέσει να ασχολούμαστε με κάθε είδους κατασκευές. Συγκεκριμένα καταπιανόμαστε με κοσμήματα, αξεσουάρ, διακοσμητικά για το σπίτι, ζωγραφική. Ενδιαφέρον ακούγεται. Αλήθεια πως ξεκινήσατε; Πάντα μας άρεσε να φτιάχνουμε μόνες μας διάφορα πραγματάκια, με υλικά που βρίσκουμε γύρω μας. Τα τελευταία χρόνια στα Χανιά παρακολουθήσαμε ένα σεμινάριο για το χειροποίητο κόσμημα στον πολυχώρο Πολυ τεχνείο στη Νταλιάνη, όπου κάποιος μπορεί να δει και τη δουλειά μας. Δεν μείναμε όμως εκεί, αλλά το εξελίξαμε περισσότερο και αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε και άλλα υλικά δημιουργώντας συνθέσεις που απευθύνονται σε κοινό με διαφορετικά γούστα, πιστεύουμε. Τι υλικά χρησιμοποιείτε; Ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε κοσμήματα με αλπακά, ορέιχαλκο και χαλκό που έιναι μέταλλα τα οποία πωλούνται στο εμπόριο σε φύλλα και με κατάλληλη επεξεργασία πέρνουν το σχήμα που θέλουμε. Κατόπιν, υπάρχει η επιλογή να τα στολίσουμε με χρώμα (σμάλτο κατα προτίμηση), φύλλα χρυσού, ύφασμα, χαρτόνι κλπ και να τους δώσουμε την τελευταιά πινελιά με υγρό γυαλί. Στη πορέια ήρθαμε και σε επαφή με νεα υλικά όπως η πλαστελίνη-φίμο που σου δίνει και αυτή διαφορετικά αισθητικά αποτελέσματα και επεξεργάζεται έυκολα. Το τελευταίο χρόνο ασχολούμαστε και με το ύφασμα, με το οποίο έχουμε πολλές επιλογές φτιάχνοντας τσαντες, πορτοφόλια, καπονοθήκες, ακόμα και λευκά είδη. Είναι πολύ ωραίο να φτιάχνεις πράγματα για το σπίτι σου με τα χρώματα και τα υφάσματα που σου αρέσουν, και να φοράς τα κοσμήματα που πάντα ήθελες, φτιάχνοντας τα μόνος σου. Όντως, το να φτιάχνεις κάτι εσύ, σου δίνει πολλές επιλογές! Αλλά πως μπορεί να εκτιμήσει ο κόσμος την αξιά του χειροποίητου την εποχή του ΙΚΕΑ; Μπορεί να την εκτιμήσει αρκει να είναι ποιοτικό και οικονομικά προσιτό. Άλλωστε στο βωμό της φθηνής μαζικής παραγωγής των πολυεθνικών εκτός από την ποιότητα θυσιάζονται και οι ανεξάρτητοι μικροπωλητες και δημιουργοί. Είναι, συν τοις άλλοις, τροχοπέδη για τη δημιουργηκότητα και τη φάντασία, αλλά τι να πεις, έτσι έιναι ο καπιταλισμός.

Ισχύει. Αυτό που με ταλανίζει από την αρχή της συνέντευξης είναι πως προέκυψε το όνομα «ακολουθώντας το κόκκινο μπαλόνι». Σχετίζεται με την ταινία; Δε θα το λεγα. Μας αρέσει το κόκκινο μπαλόνι, χωρίς να έχουμε δει την ταινία! Παραπέμπει σε κάτι δυναμικό και συνάμα επαναστατικό, που σου δίνει δύναμη να συνεχίσεις εκεί που δεν θα έφτανες αν δεν υπήρχε στόχος, κίνητρο, κάτι που να σε συναρπάζει! Αυτό έχουμε στο μυαλό μας και αυτό θέλουμε να μεταδώσουμε. Πως σκοπεύετε να εξελίξετε τη δουλειά σας; Τι έιναι πρόκληση για σας; Ο στόχος μας είναι να φτιάχνουμε κοσμήματα, που να ευχαριστούν το κόσμο που τα φοράει. Αισθανόμαστε πολύ όμορφα όταν βλέπουμε κάποιον στο δρόμο με τα κοσμήματα μας! Θα μας άρεσε να μάθουμε και άλλες τεχνικές. Επίσης να ασχοληθούμε με την επεξεργασία άλλων υλικών όπως το ξύλο, το χαρτόνι ή το πλαστικό για την κατασκευή επίπλων, φωτιστικών, και άλλων χρηστικών αντικειμένων. Η μεγαλύτερη πρόκληση, όπως και σε αυτό που σπουδάζουμε, είναι η εξάσκηση της εφευρετικότητας και της δημιουργηκότητάς μας. Η προπάθια, δηλαδή, να φτιάξουμε κάτι που δεν έχουμε ξανακάνει με το βέλτιστο τρόπο (ποιοτικά, οικονομικά), καταλήγοντας σε επιτυχία ή αποτυχία. Γιαύτο είναι η καλύτερή μας όταν κάποιος μας περιγράφει το κόσμημα η το αντικέιμενο που επιθυμεί και εμείς ψάχνουμε τα μέσα να το κατασκευάσουμε Επίσης θα θέλαμε κάποια στιγμή να φτιάξουμε ένα site για να είναι πιο εύκολη η επικοινωνία μας με το κόσμο. Που μπορεί να βρει κανέις και να αποκτησει τα αντικείμενα και τα κοσμήματα σας; Ή και να επικοινωνήσει μαζί σας; Προς το παρόν, στη διεύθυνσή μας στο myspace και στο facebook. Κάποια πράγματα μας μπορέι κανείς να τα αγοράσει από το Πολυ-Τεχνείο (Χ. Νταλιάνη 40). Επίσης, μπορεί κάποιος να επικοινωνήσει μαζί μας και μέσω e-mail (που θα βρεί στις σελίδες μας) και να του αποσταλεί ο κατάλογός μας. Στέλνουμε παραγγελίες σε όλη την Ελλάδα και η πληρωμή γίνεται με αντικαταβολή. Facebook: Ακολουθώντας το κόκκινο μπαλόνι (Χειροποίητα κοσμήματα) myspace: www.myspace.com/ava_handmade_accessories

/ COMICS

#24

Κάποιοι υπερ-ήρωες γεννιούνται έτσι. Άλλους τους έκανε το πανεπιστήμιο της ζωής. Ακολουθεί μικρός οδηγός για το πως οι αγαπημένοι μας χαρακτήρες βρήκαν το δρόμο τους....

1. The "amazing" Spider-man Ή αλλιώς ο κλαψιάρης Peter Parker, τον τσίμπησε μια αραχνούλα και αποφάσισε να σώσει τον κοσμό... φαντάσου να τον τσιμπούσε καμιά ακριδά τι θα είχε γίνει!

5. The Batman Kι άλλο πλουσιόπαιδο, αυτό όμως έχασε τους γονείς του όταν ήταν πιτσιρίκι (μπου - χου - χου!!). Έτσι φόρεσε την μάσκα του, πήρε τα gadgetάκια του, βρήκε κι ένα τσιράκι και ξεχύθηκε στους δρόμους της Gotham City.

2. Fantastic Four Eπιστήμονες (και καλά) που είχαν βγει τσάρκα στο διάστημα και τους πέτυχε ηλιακή καταιγίδα. Mε τέτοια τύχη για βαφτιστήρια του Μητσοτάκη τους κόβω.

6. Captain America Oh, say! can you see... τι να πει κανείς!

3. Superman Ο φιλικός, καλόκαρδος, εξωγηινούλης του διπλανού πλανήτη. Στον Krypton θα ήταν το σπασικλακί του σχολείου, αλλά στη Μητρόπολη είναι ο ένας και μοναδικός. Respect στο κόκκινο σωβρακάκι! 4. Iron-man Το κλασσικό κακομάθημένο κωλοπαίδι που έχει λεφτά για κάψιμο. Όταν βαρέθηκε τα πάρτυ και τα gala είπε να φτιάξει μια γαμάτη στολή και να πάει να πολεμήσει το έγκλημα... και έδωσε και στους κολλητούς του για να παίζουν όλοι μαζί

7. Wolverine Big badass και μεγάλος κωλομπαράς. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ έτσι θα ήμουν αν είχα σκελετό από αδαμάντιο και οι πληγές μου επουλωνόνταν μόνες τους. 8. Flash Θα τον έχετε γνωρίσει σίγουρα από την σειρά Big Bang Theory μιας και ο Sheldon κάθε Halloween ντύνεται Flash. H ιστορία του είναι κλασική Ένας υποτονικός επιστήμονας που δούλευε για την αστυνομία ( έπαθε ένα ατύχημα με ηλεκτρικό ρεύμα και ραδιενεργά χημικά (προφανώς) και απέκτησε την ιδιότητα να έχει τέλεια αντανακλαστικά κι να τρέχει απίστευτα γρήγορα. 9. Τeenage Μutant Νinja Τurtles Μεταλλαγμένες νίντζα χελώνες. τέλος!

του Παναγιώτη Orion

10. Green lantern Πιλότος που βολόδερνει, πέφτει πάνω σε εξωγήινο που του παραδίδει ένα πράσινο μαγικό φανάρι και αποκτά loco υπερδυνάμεις. Έτσι επειδή μπορεί... 11. Αquaman Bρήκε την χαμένη ατλαντίδα όταν ήταν μικρός και έμαθε τα μυστικά για να επιβίωνει κάτω από το νερό. Boooring! 12. Τhor Σκανδιναβός θεός με μαγική βαριοπούλα και την περικεφαλαία του Asterix. Προσωπικά θα προτιμούσα τον Άνουβις ή την Κάλι. 13. Wonder-woman Μυστήρια εξωγήινη ύπαρξις με τις κλασσικές υπερδυνάμεις. Υποστηρίζει πως έιναι πριγκίπισα των Αμαζόνων. Α, κουβαλάει κι ένα λάσσο μαζί της. 14. Silver Surfer Τσιράκι του ΥΠΕΡ κακού Galactus, συνήθιζε να τον τρέφει με πλανήτες ώσπου έφτασε στην γη και άλλαξε γνώμη. Μακράν το καλύτερο outfit από όλους, ο τύπος γυρίζει το σύμπαν με σανίδα, ό,τι και και να πω είναι λίγο.

Από κρύα σάντουιτς και καφέδες έως αραβικές πίτες, πίτσες και σπιτικά μαγειρευτά φαγητά ένα χρυσό τηλέφωνο πολλές φορές είναι αυτό που χρειάζεται, ειδικά αν είσαι φοιτητής ή απλώς άχρηστος στην κουζίνα.. Σε αυτό το τεύχος σας προτείνουμε οχτώ διαφορετικά ταχυφαγεία και μαγειρεία στα Χανιά με δωρεάν διανομή.

Πατριδογευσία Πυθαγόρα 2-4 - Πλατεία Δικαστηρίων

Η Πατριδογευσία βρίσκεται στη πλατεία των δικαστηρίων και είναι ταχυφαγείο και μαγειρείο μαζί. Έτσι καταφέρνει να πιάσει μεγάλο μέρος της πατροπαράδοτης ελληνικής κουζίνας αφού προσφέρει και ο παραδοσιακό σουβλάκι με γύρο, καλαμάκι και άλλα τέτοια ψητά, σε κοτόπουλο και χοιρινό αλλά ακόμη και παραδοσιακά μαγειρευτά πιάτα της ελληνικής και κατ επέκτασης μεσογειακής κουζίνας. Στην Πατριδογευσία μπορεί κανείς να φάει είτε στον μεγάλο εσωτερικό χώρο του μαγαζιού ή ακόμη και στον εξίσου μεγάλο εξωτερικό χώρο αφού υπάρχουν και τραπεζάκια στην πλατεία. ✚ Το μαγαζί παρέχει και φουλ οικονομικές φοιτητικές προσφορές για κατ οίκον και μη παραγγελίες.

Ya Souvlaki Κυδωνίας 48

Το Ya Souvlaki βρίσκεται επί της οδού Κυδωνίας απέναντι από το δημαρχείο και προ ολίγου καιρού άνοιξε τις πόρτες και τα τηλέφωνα του, στο πεινασμένο κατά τα άλλα κοινό της πόλης. Μέρα, νύχτα είναι έτοιμο να προσφέρει μια πληθώρα γεύσεων σε όποιον ψήνεται ‘ya souvlaki’. Το μενού σπάει τη ρουτίνα της παραγγελίας αφού εκτός από τα κλασσικά σουβλάκια σε χοιρινή, κοτόπουλο version το μαγαζί προσφέρει και την πολίτικη από μοσχαρίσιο κρέας. Φρέσκα λαχανικά και σαλάτες συνοδεύουν την όρεξη του καθενός. ✚ Το μπιφτέκι που προσφέρεται, μετράει, μια δοκιμή θα πείσει και τους πιο πιστούς στο γύρο, φαγάδες.

Everest

Πλατεία 1866

Το Everest είναι το εικοσιτετράωρο πολύ-ταχυφαγείο για όλες τις ώρες. Μπορεί κανείς να φάει εκεί ή να πάρει το φαγητό του στο χέρι ή και να παραγγείλει από το σπίτι του. Το μενού διαθέτει φρέσκες σφολιάτες και πίτες κατάλληλες για πρωινό, και πλούσια γκάμα σε καφέ, τσάι και φυσικούς χυμούς. Επίσης σερβίρουν και σάντουιτς με μεγάλη ποικιλία υλικών για να φτιάξει ο καθένας το σάντουιτς που ορέγεται ανά πάσα στιγμή. Αλλά (ακόμη και για αυτούς που ίσως είναι σε δίαιτα ή δεν θέλουν να φάνε βαριά τα Everest έχουν στα ψυγεία τους) και φρεσκοκομμένες σαλάτες για ελαφρύ γεύμα. ✚ Το Everest έχουν και πακέτα-προσφορές για ακόμη πιο φθηνές λύσεις.

91777

Το Derlikatessen βρίσκεται στη Νέα Χώρα στη συμβολή των οδών Σελίνου και Μονής Γωνιάς. Μόλις άνοιξε τις πόρτες και τα τηλέφωνά του στο δυνάμει πεινασμένο κοινό της πόλης και είναι πρόθυμο να προσφέρει φαγητό σε αξιοσέβαστες μερίδες και τιμές. Έχει τεράστια ποικιλία σε κλασικά και μη πιάτα. Ψητά κρέατα στη σχάρα σε μερίδες ή και σουβλάκια μικρά και μεγάλα για κάθε μεγέθους στομάχια, ακόμη και με το κιλό για γεύματα άνευ περιορισμών. Ορεκτικά και σαλάτες πλαισιώνουν ένα πλήρες γεύμα. ✚ Το μαγαζί παίζει σε πολλά διατροφικά ταμπλό σερβίρωντας ακόμη και απολαυστικά burgers.

88380 40555

Σελήνου & Μονής Γωνία – Νέα Χώρα

88000

Derlikatessen

Χαλέπας 8

Η Κουζίνα της μαμάς είναι ένα συνοικιακό μαγειρείο στη Χαλέπα ανάμεσα από το ΤΕΙ και την Αρχιτεκτονική Σχολή. Με σπιτικό εσωτερικό χώρο και μαγειρευτά φαγητά σε προσιτές τιμές. Κατάλληλο στέκι για τους φοιτητές που έχουν λιώσει τα delivery και τις φοιτητικές λέσχες και αναπολούν το φαγητό της μαμάς. Εμείς πήγαμε και δοκιμάσαμε ένα μενού για 3 που περιελάμβανε, σουτζουκάκια, μοσχάρι κοκκινιστό και χοιρινό με σέλινο στην τιμή των 18,80 ✚ Το εν λόγω μαγειρείο κάνει και δελεαστικές προσφορές στους πελάτες του.

Souvlakeri Παραλία Κουμ Καπί

Η Souvlakeri είναι το νέο ταχυφαγείο που μόλις άνοιξε στη παραλία του Κουμ Καπί. Must για εκείνους τους τύπους που θέλουν να φάνε κάτι μετά το ποτό ή ακόμη καλύτερο για αυτούς που θέλουν να μηδενίζουν το κοντέρ της αλκοόλης στον οργανισμό, τρώγοντας ένα ή και περισσότερα σουβλάκια, για να είναι σε θέση να συνεχίσουν το ξέφρενο πιώμα μέχρι πρωίας στα γύρω bars. Ως σωστή souvlakeri, διαθέτει ποικιλία κρεατικών συνθέσεων και ενδείκνυται για lunch break στη μέρα και στην νύχτα οποιουδήποτε θαμώνα της παραλίας. ✚ Στα συν η προσφορά στα 10 ξυλάκια τα τρία δώρο!

Φαλάφελ Ελ. Βενιζέλου 1

Το Φαλάφελ εκτός από άκρως γευστικός κεφτές που η συνταγή του κατάγεται από την πλούσια αραβική κουζίνα, είναι και ένα άκρως ενδιαφέρον ταχυφαγείο που βρίσκεται στο κέντρο της πόλης επί της Βενιζέλου απέναντι από το δημοτικό στάδιο. Το Φαλάφελ εδώ και χρόνια μας έχει μάθει σε πιο ψαγμένες γρήγορες γεύσεις αφού πάντρεψε την ελληνική με την αραβική κουζίνα. Το μενού του περιέχει εκτός από τα κλασικά ελληνικά, και εδέσματα της ανατολής όπως καυτερά ντιπ, τάμπουλε, κεμπάπ και τον περί ου ο λόγος κεφτέ. ✚ Το Φαλάφελ έχει και εξωτερικό χώρο με τραπεζάκια για αυτούς που θέλουν να απολαύσουν την ποικιλία γεύσεων εκεί.

20200 45120

Κουζίνα της μαμάς

+ 6971715797(cosmote) + 6942207600(vodafone)

Η Pizza Mella βρίσκεται στη συμβολή των οδών Ελ. Βενιζέλου και Ηρώων Πολυτεχνείου. Πολλές πολλές συστάσεις για αυτήν την πιτσαρία δεν χρειάζονται αφού ψήνει εδώ και χρόνια, εκτός από τις πίτσες της και τους πελάτες της για να μυηθούν στη πίτσα. Με πολλά υλικά στο διάθεση σου, για να εμπνευστείς και να δημιουργήσεις ότι πίτσα τραβάει η όρεξή σου. Σε περίπτωση που δε μένεις κάπου εκεί γύρω παίζει και delivery από την άλλη όμως παίζουν και καλές προσφορές για παραλαβή από το κατάστημα. ✚ Η Pizza Mella έχει και buffet, με 6€ το άτομο για unlimited πίτσα, σαλάτα και επιδόρπιο

00819

Ηρώων πολυτεχνείου 8

43505

Pizza Mella

/ ΜΠΑΡΟΤΣΑΡΚΑ

#29

●● Ιπποπόταμος. Σαρπηδώνος, Παλιό λιμάνι Το συγκεκριμένο μπαρ-καφέ προσφέρεται για άραγμα πρωί μεσημέρι απόγευμα και βράδυ, για καφέ, ποτό ακόμη και για φαγητό αφού διαθέτει μάλλον τη πιο καλή και πλούσια κουζίνα από οποιαδήποτε άλλη καφετέρια της πόλης.

●● Σούξου μούξου Καλλεργών 12, Νεώρια Κεντρικό μεζεδοπωλείο της πόλης με ρεμπέτικα και λαϊκά ακούσματα και με παραδοσιακούς μεζέδες που αξίζει να δοκιμάσεις. Επίσης μας αρέσει ο νέος εξωτερικός του χώρος που είναι ότι πρέπει για να κάτσεις το καλοκαίρι.

●● 2 Lux Revolution Σαρπηδώνος, Παλιό λιμάνι Υπέροχος κόσμος, εξαιρετική μουσική. Τι να πει κανείς για ένα από τα πιο γνωστά μπαρ των Χανίων που με την εφευρετική του εποχιακή διακόσμηση δε σε κάνει να βαρεθείς ποτέ.

●● Ονειροδρόμιο Χατζημιχάλη Νταλιάνη 36 Το κλασικό μεζεδοπωλείο πλέον στην Νταλίανη με τους γευστικότατους μεζέδες, το κάλο κρασί και τα υπέροχα σπιτικά επιδόρπια και σε συνδυασμό με το άψογο σέρβις σίγουρα σε αφήνουν ικανοποιημένο

●● Σπιρτόκουτο Σαρπηδώνος, Παλιό λιμάνι Το καινούριο,ατμοσφαιρικό, μπαράκι στο γνωστό Στενό, μόλις άνοιξε τις πόρτες του και είναι έτοιμο να καθιερωθεί ως το νέο στέκι.

●● Καρνάγιο Πλατεία Κατεχάκη 8, Παλιό Λιμάνι Στιλάτο και όμορφο εστιατόριο που η τοποθεσία του βρίσκεται πίσω από το παλιό τελωνείο. Με προσεγμένο φαγητό και με μια τεράστια ποικιλία εύγευστων ρακών αναμειγμένες με φρέσκα φρούτα

●● 4 εποχές Ακτή Κουντουριώτη 52-53 Το γνωστό ροκ καφέ μπαρ που σε προσελκύει με την διακριτική του ατμόσφαιρά. Σωστά ποτά, ωραίες τιμές και συχνές live ροκ βραδιές όλων των ειδών. ●● Πυξίδα Ακτή Μιαούλη - Νικ. Φωκά Καφετέρια με θέα την παραλία του κουμ καπί που ενδεικνύεται σίγουρα για άραγμα, καφέ και τάβλι. Ίσως και ο κατάλληλος χώρος για να απολαύσει κανείς έναν ποδοσφαιρικό ή μπασκετικό αγώνα ●● Γωνιά των Αγγέλων Ακτή Κουντουριώτη 61. Στο πλέον τουριστικό σημείο της πόλης κρύβεται ένας μικρός θησαυρός ιδιαιτερότητας και προσωπικότητας. Tα ηχεία ξέρεις ότι θα παίζουν Mozart, Rachmaninoff και Bach κάτι που κάνει τη «Γωνιά» να ξεχωρίζει ακόμα και τα πιο ζεστά καλοκαιρινά μεσημέρια στα Χανιά. ●● Μινιατούρα Χατζημιχάλη Νταλιάνη 4 Αυτό το μικρό μπαράκι (εξού και το όνομά του) στην αρχή της οδού Νταλιάνη εκπλήσσει ευχάριστα με την έντονη διακόσμηση και την πολύ groovy διάθεση που έχει. Ανοιχτό συχνά μέχρι αργά με μουσικές επιλογές ●● Μοναστήρι του Καρόλου Χατζημιχάλη Νταλιάνη 22 Το γνωστό και αγαπημένο μπαρ στη Νταλιάνη συνεπάρει τους πάντες με τον μοναδικό ανοιχτό χώρο υψηλής αισθητικής και με μεγάλη γκάμα από μπύρες που δύσκολα βρίσκεις αλλού ●● Κωνσταντινούπολη Πίσω από την Μητρόπολη Ρακή, κρασί και μεζές, αρμονικά συνδεδεμένα με ποτό ή μπύρα. Υπό τους ρεμπέτικους – έντεχνους ήχους σερβίρονται και ναργιλέδες σε μια ζεστή ατμόσφαιρα. ●● BaRaki Καλλεργών 8, Νεώρια Νεανικό ρακάδικο, μεζεδοπωλείο, μπαράκι και γενικά λίγο από όλα με χαρούμενη διάθεση και ατμόσφαιρα στον ωραία διαμορφωμένο, εξωτερικό χώρο που διαθέτει. ●● Άσωτος Υιός Ακτή Μιαούλη 2, Κουμ Καπί Το ιστορικό μεζεδοπωλείο στην παράλια του Κουμ Καπί που με τους εξαιρετικούς μεζέδες και την ποιοτική ρακή, περνάμε αξέχαστες στιγμές είτε μπροστά από την θάλασσα το καλοκαίρι, είτε στον ζεστό εσωτερικό του χώρο το χειμώνα

●● Γλωσσίτσες Ακτή Ενώσεως 4 Στο τέλος του Στενού υπάρχει ένας μοντέρνος χώρος με ευχάριστη καλλιτεχνική διακόσμηση και με ενδιαφέρουσες προτάσεις μεζέδων, ψαρικών αλλά και κρεατικών. Μοναδικές και οι εκθέσεις πινάκων που γίνονται στις Γλωσσίτσες ●● Café Τεχνη Ακτή Παπανικολή 23. Τηλ. 28210-70187 «Αδέσμευτο καφενείο, αναψυκτήριο, χώρος ελαφρών τεχνών χαμηλών τόνων» διαβάζουμε στην περιγραφή του μαγαζιού στο facebook και είναι ακριβώς έτσι. Μιλώντας για χώρους με προσωπικότητα έχουμε τον πρωταθλητή στο ήσυχο καφενείο της παραλίας νέας χώρας με το καλό τσίπουρο και την αριστουργηματική vintage διακόσμηση.

#30

κουραφέλκυθρα του Αντώνη Βαβαγιάννη