9 minute read
Η ΓΑΛΛΙΚΗ ΡΙΒΙΕΡΑ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’60
OUR STORIES
TENDER IS THE NIGHT
Η Γαλλική Ριβιέρα τη δεκαετία του ‘60
ΟΑμερικανός μυθιστοριο γράφος, θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Gore Vidal, που δεν είναι πια μαζί μας, κάποτε ρωτήθηκε για το ποια περίοδο της ιστορίας θα επέλεγε για να ζήσει. «Τον 17ο αιώνα, με την πενικιλίνη» ήταν η απάντησή του. Δεν θα πάω τόσο πίσω όσο πήγε ο σαρκαστικός Gore, καθώς τότε η προσωπική υγιεινή ισούνταν με ένα μπάνιο ετησίως, τα δόντια ήταν τόσο σπάνια όσο και τα χορτοφάγα λιοντάρια, και είχαμε και την πανούκλα του 1665, που κάνει τον Covid-19 να μοιάζει με ένα ελαφρύ κρυολόγημα. Όχι, εάν μπορούσα να πάω πίσω στον χρόνο, θα επέλεγα να ξαναζήσω τις ημέρες και τις νύχτες που πέρασα στη Γαλλική Ριβιέρα, ξεκινώντας το 1958 και τελειώνοντας ακριβώς δέκα χρόνια αργότερα, το 1968. Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και τα οικονομικά θαύματα της Ιταλίας και της Γερμανίας, η Ριβιέρα έγινε μία από τις πιο πολυπόθητες αποδράσεις, πρώτα για τους Ευρωπαίους αριστοκράτες και τους επιχειρηματικούς μεγιστάνες και έπειτα για το αμερικανικό «smart set», όπως αποκαλούνται αυτοί οι νέοι, πλούσιοι και εκλεπτυσμένοι Αμερικανοί. Μην ξεχνάτε ότι μετά από μια σύγκρουση ακολουθεί μια έκρηξη ελευθερίας και μια σχεδόν μανιώδη αναζήτηση να ζήσεις μια όμορφη στιγμή, όπως ακριβώς και οι υπερβολές των Roaring Twenties που ακολούθησαν μετά τις κακουχίες του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως όλοι γνωρίζουν, η Ριβιέρα ανακαλύφθηκε ως χειμερινό θέρετρο από τους Άγγλους που ήθελαν απεγνωσμένα να ξεφύγουν από τους βροχερούς και σκληρούς χειμώνες της Βρετανίας. Το «La Promenade des Anglais» στη Νίκαια πήρε το όνομά του από τους παραπάνω, με τους ευγενείς να καταφθάνουν μαζικά, ανυπόμονοι να δοκιμάσουν το γαλλικό φαγητό και να απολαύσουν τα «χαλαρά» γαλλικά σεξουαλικά ήθη. Αλλά η Ριβιέρα που εγώ γνωρίζω είναι αυτή που οι Gerald και Sarah Murphy ανακάλυψαν όταν αποφάσισαν στις αρχές της δεκαετίας του ’20 να χτίσουν ένα σπίτι στο Cap d’Antibes με το όνομα Villa America και να το γεμίσουν με καλοκαιρινούς επισκέπτες, όπως οι Picasso, Hemingway, Fitzgerald, και τις συζύγους και τις ερωμένες τους. Στο «Tender is the Night», το καθηλωτικό μυθιστόρημα του Fitzgerald που αφορά μια καταδικασμένη ομάδα πλούσιων αλλά όμορφων ανθρώπων, το Hotel du Cap αποτελεί το κεντρικό σημείο της πλοκής και σύντομα μετά την έκδοση του βιβλίου, το ξενοδοχείο άνοιξε για τους καλοκαιρινούς επισκέπτες και έκτοτε έμεινε ανοιχτό. Η Florence Gould, μια Γαλλίδα, παντρεμένη με έναν από τους πιο πλούσιους Αμερικανούς βιομηχάνους, ακολούθησε σύντομα, χτίζοντας μια τεράστια κατοικία στο Juan- les- Pins και χρηματοδοτώντας εικαστικά φεστιβάλ τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι Gerald και Sarah Murphy ξεκίνησαν μια τάση που συνεχίστηκε και πολύ μετά τον θάνατό τους, 50 χρόνια αργότερα. Τα μεγάλα σπίτια δίπλα στη θάλασσα έγιναν το σύμβολο status, αντικαθιστώντας τα σκάφη, ακόμη και τους τίτλους. Ο βασιλιάς Λεοπόλδος του Βελγίου, ο πλουσιότερος από τους μονάρχες λόγω του Κονγκό, έχτισε τη «La Leopolda» στους λόφους πάνω από το Villefranche-sur-Mer, τη μεγαλύτερη βίλα στην περιοχή, που αργότερα πωλήθηκε στον Gianni Agnelli, ο οποίος σύντομα έγινε ο βασιλιάς χωρίς στέμμα της Ιταλίας. Καταφθάνοντας στην περιοχή στα 22 μου, η κοινωνική ζωή στη Ριβιέρα περιστρεφόταν γύρω από τις βίλες και τους ιδιοκτήτες τους. Η κατοικία «La Fiorentina», που πρόσφατα πωλήθηκε αντί 450 εκατομμυρίων δολαρίων σε έναν γκάνγκστερ, ξεχώριζε στο Cap Ferrat και ανήκε σε μια όμορφη Αυστραλή γυναίκα που «βαπτίστηκε» από τον Somerset Maugham ως «Lady Killmore», έχοντας επιβιώσει από τρεις πολύ πλούσιους συζύγους.
OUR STORIES
Ο κεντρικός δρόμος Boulevard de la Croisette στις Κάννες, στην Κυανή Ακτή. Στα δεξιά, το ξενοδοχείο InterContinental Carlton Cannes, το 1955.
OUR STORIES
Η κυρία Kinmare ήταν πολύ καλή με εμένα και κάθισε δίπλα μου κατά τη διάρκεια του πρώτου μου καλοκαιριού στη Ριβιέρα, μη γνωρίζοντας απολύτως κανέναν στο πάρτι της. Διοργάνωνε καθημερινά γεύματα και δείπνα και μία φορά την εβδομάδα έναν χορό στην κατοικία Fiorentina, ίσως το πιο όμορφο σπίτι στην ακτή. H πιο αποκλειστική πρόσκληση βέβαια, η πράσινη και μπλε κάρτα του Agnelli, ήταν αυτή που αναζητούσε ο κάθε κοινωνικός αριβίστας στην Κυανή Ακτή. Η κατοικία «La Leopolda» ήταν στην ουσία ένα μεγάλο πάρτι που φιλοξενούσε Αμερικανούς μεγιστάνες, Γάλλους αριστοκράτες όπως οι de Ganay, Ιταλούς πρίγκιπες, ποδοσφαιριστές και εμένα τον «φτωχό». Το σπίτι ήταν πάντα γεμάτο, αλλά οι φιλοξενούμενοι άλλαζαν εβδομαδιαίως. Εκτός από μένα, που έμεινα τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, μέχρι που οι ιδιοκτήτες μετακινήθηκαν στο Vilar Perosa για λίγο βουνίσιο αέρα. Αυτό που μου έχει μείνει όμως στο μυαλό είναι το πόσο λαμπερό, κομψό και πολυτελές ήταν αυτό το διάστημα, όταν η Ριβιέρα ήταν ουσιαστικά μια μεγάλη παιδική χαρά για τους προνομιούχους. Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω στην ακτή, στην Antibes, το Château de la Croë, ένα νεοκλασικό αριστούργημα που ανήκε στον Σταύρο Νιάρχο, νοικιαζόταν συχνά σε επισκέπτες όπως ο δούκας και η δούκισσα του Windsor (που είχαν πάει για μήνα του μέλιτος εκεί πριν από 20 χρόνια) όσο το σπίτι με την πισίνα χρησιμοποιούσε ο Νιάρχος για τη διασκέδασή του μέσα στην ημέρα. Προτιμούσε να μένει στην Creole, την τρικάταρτη σκούνα του. Δυτικά, κοντά στο Juan-les-Pins, η σύγχρονη και όμορφη κατοικία του Jack Warner φιλοξενούσε τις «ταξιαρχίες» από το Hollywood και ακόμη πιο δυτικά βρισκόταν το Château de l’Horizon του Aly Khan, εκεί όπου ο «playboy» γιος του, Aga Khan, αργότερα παντρεύτηκε τη Rita Hayworth. Στην Antibes υπήρχε και άλλη μία κατοικία που επισκεπτόμουν συχνά, επειδή ο ιδιοκτήτης της και εγώ είχαμε γίνει φίλοι στο Παρίσι, όταν πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλο περιμένοντας και οι δύο έξω από το σπίτι μιας συγκεκριμένης γυναίκας το βράδυ. Το σπίτι ονομαζόταν «Du – Dubon – Dubonnet» και ανήκε στον γοητευτικό Γάλλο André Dubonnet, ιδιοκτήτη της αυτοκρατορίας ποτών Dubonnet. Όπως προείπα, η κοινωνική ζωή στρεφόταν γύρω από αυτά τα μεγάλα σπίτια και, σε αντίθεση με σήμερα όπου κοινωνικοί αριβίστες συναντιούνται με άλλους κοινωνικούς αριβίστες σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, τότε τα «σπίτια» ανταγωνίζονταν μεταξύ τους μόνο όσον αφορά τις λίστες επισκεπτών. Ένα σπίτι που αρνήθηκε όλες τις προσκλήσεις και δεν έστειλε ποτέ σε άλλα, ακόμη και στους γείτονες, ήταν το «La Mauresque», το οποίο ανήκε στον Somerset Maugham και είχε πολύ περιορισμένο αριθμό ατόμων στις λίστες του. Αρνούνταν να αναμειχθεί με το νεοεμφανιζόμενο jet set, και κάτι το οποίο είναι από τα πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει περισσότερο στη ζωή μου είναι ότι κάποτε προσκλήθηκα στο σπίτι από έναν περιβόητο ομοφυλόφιλο φίλο μου, αλλά δεν παρευρέθηκα, σκεπτόμενος ότι ο παλιός συμφοιτητής μπορεί να με «προσέγγιζε» με τρόπο που δεν θα ήθελα. Περιττό να πω ότι το εντυπωσιακό τοπίο, με τα απότομα βουνά, τα βραχώδη λιμάνια και τις μεγάλες παραλίες, προσετίθετο στη γοητεία των εντυπωσιακών βιλών που είναι χτισμένες με εκθαμβωτικό, μεσαιωνικό, νεοκλασικό και Louis XVI στιλ. Κατά τη διάρκεια του Αυγούστου, όταν τα «Vacances Payé» πλήθη έρχονταν νότια, στο St. Tropez επικρατούσε το αδιαχώρητο, όπως και στο Juan-les-Pins. Κατευθυνόμασταν προς το Monte Carlo, ένα θέρετρο της Ruritania (φανταστική χώρα), ακόμη και όταν ο Ωνάσης έχασε τη μάχη με τον Rainier όσον αφορά το μέλλον του πριγκιπάτου. Ο Rainier ήθελε να το κάνει σαν το Las Vegas, o Ωνάσης να το κρατήσει μικρό και αποκλειστικό.
OUR STORIES
OUR STORIES
Καλοκαίρι στη Νίκαια της Κυανής Ακτής, το 1957.
Slim Aarons, Adrian Ace Williams / Stringer / Getty Images / Ideal Image
Ο Αύγουστος στο Monte Carlo ήταν διαφορετικός. Όλοι ζούσαμε σε ξενοδοχεία, συναντιόμασταν στο παραθαλάσσιο κλαμπ κάθε πρωί, παίζαμε τένις στο κλαμπ από πάνω, γευματίζαμε κάθε βράδυ στο Rampoldi και μετά πηγαίναμε στο Maona, το υπαίθριο κέντρο διασκέδασης που πήρε το όνομά του από τη Μαρία Κάλλας και τον Ωνάση. Οι Agnelli, Νιάρχος, Ωνάσης, Gunter Sachs, Porfirio Rubirosa, Andre Dubonnet, Dado Ruspoli, Henry Ford, Γιάννης Ζωγράφος, Daryl Zanuck και τα αδέλφια Γουλανδρή ήταν κάποιες από τις σπουδαίες προσωπικότητες που γνώρισα στη Ριβιέρα. Ήταν εκλεπτυσμένοι αστοί που αφήνουν τους εαυτούς τους να πηγαίνουν σε ένα συγκεκριμένο μέρος που ποτέ δεν θα αντιγραφεί, επειδή δεν υπάρχουν πια λαμπεροί άνθρωποι στη Γη. Τότε οι συζητήσεις στο δείπνο αφορούσαν πολιτικούς, σταρ του σινεμά, συγγραφείς και κουτσομπολιά. Τώρα οι άνθρωποι μιλούν για το χρήμα, το σεξ και τον ρατσισμό. Αν έπρεπε να επιλέξω ανάμεσα στο σήμερα και στον 17ο αιώνα, θα πήγαινα στον 17ο, μαζί με τις ελλείψεις στα δόντια, τις μυρωδιές και την πανούκλα. Απλώς σκεφτείτε: Η κατοικία «La Leopolda» τώρα ανήκει σε μια γυναίκα που έχει παντρευτεί έναν Ιρακινό τραπεζίτη που κάηκε μυστηριωδώς μέχρι θανάτου και η «Fiorentina» έχει αγοραστεί από μερικούς άγνωστους γκάνγκστερ που σκοπεύουν να την ανακαινίσουν. Κατά κάποιον τρόπο είναι καλό. Η πλήρως οικοδομημένη και πολυσύχναστη Ριβιέρα σήμερα είναι πλέον τόσο απαίσια, που την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί, πριν από δέκα χρόνια, δεν κοίταξα καν έξω από το παράθυρο. Καλύτερα η παραλία με πετρέλαιο στον Πειραιά.
ADVERTORIAL
ΤΑ ΚΟΡΥΦΑΊΑ ΤΗΣ MONTBLANC
Το Montblanc Star Legacy Suspended Exo Tourbillon Limited Edition 18 έχει κάσα 44,8 mm από λευκό χρυσό 18Κ, τρισδιάστατο χειροποίητο καντράν, φιλοτεχνημένο με παραδοσιακές τεχνικές διακόσμησης, και κουρδιστό μηχανισμό με έναν μεγάλο τροχό του μπαλανσιέ, ο οποίος ίπταται έξω και πάνω από το tourbillon!
Exo Tourbillon και Metamorphosis. Δύο μικρά αριστουργήματα για τον καρπό του χεριού, που παντρεύουν την παραδοσιακή ελβετική τεχνογνωσία με καινοτόμες ιδέες, αλλάζοντας τα δεδομένα. Εξαιρετικά σπάνια και συλλεκτικά, επανέρχονται το 2021 σε μπλε χρώμα. Με κάσα από λευκό χρυσό 18Κ και καντράν από αβεντουρίνη, είναι η νέα εκδοχή του συναρπαστικού Exo Tourbillon, το οποίο γεννήθηκε το 2010 και αποτελεί πατέντα της Montblanc. H ιδέα ήταν να τοποθετήσουν τον μεγάλο τροχό του μπαλανσιέ, ο οποίος χτυπά σε παραδοσιακά αργή συχνότητα 18.000 ταλαντώσεων ανά ώρα, έξω από τον περιστρεφόμενο κλωβό του tourbillon, εξ ου και η λέξη «Exo» στο όνομα του ρολογιού (από το ελληνικό «έξω»). Με αυτόν τον τρόπο αποκτά κανείς απρόσκοπτη θέα στο tourbillon, απολαμβάνοντας την κίνησή του, και ταυτόχρονα βελτιώνεται η ακρίβεια του ρολογιού.
Το Metamorphosis έχει την ικανότητα να μεταμορφώνεται σε ένα άλλο ρολόι, αφού με έναν ιδιοφυή, περίπλοκο μηχανισμό με κλείστρα, όπως στις φωτογραφικές μηχανές, το καντράν του ανοίγει, αποκαλύπτοντας καλά κρυμμένα μυστικά. Χρειάστηκαν πάνω από πέντε χρόνια από τη σύλληψη μέχρι την υλοποίηση αυτής της πρωτοποριακής ιδέας, που όμοιά της δεν έχουμε ξανασυναντήσει στον κόσμο των ρολογιών. Ο έμπειρος ωρολογοποιός Frederic Kehrli, ο οποίος εργάζεται στη Manufacture της Montblanc περισσότερα από 12 χρόνια, αφιέρωσε χιλιάδες εργατοώρες για να δημιουργήσει το πρωτότυπο δείγμα και κατόπιν εκπαίδευσε ειδικούς τεχνίτες στο εργαστήριο υψηλής ωρολογοποιίας του οίκου στο Villeret, ώστε να το συναρμολογήσουν. Είναι τόσο υψηλής πολυπλοκότητας το ρολόι αυτό, ώστε είναι ελάχιστοι οι έμπειροι ωρολογοποιοί που μπορούν να δημιουργήσουν ρολόγια αυτού του επιπέδου. Το Metamorphosis ανήκει στη συλλογή της Montblanc εδώ και μία δεκαετία. Η φετινή εκδοχή του έχει κάσα 50 mm από λευκό χρυσό 18Κ, καντράν σε ένα φωτεινό μπλε χρώμα και κουρδιστό μηχανισμό με Exo Tourbillon και απαρτίζεται συνολικά από 718 εξαρτήματα! Το σύστημα που ανοίγει το καντράν ενεργοποιείται από έναν μοχλό στα αριστερά της κάσας.
Και τα δύο μοντέλα ανήκουν στην οικογένεια Star Legacy της Montblanc. Το Metamorphosis είναι Limited Edition 8 αντιτύπων, ενώ το Suspended Exo Tourbillon είναι Limited Edition 18 αντιτύπων.
eshop.tzannes.gr Αποκλειστικός αντιπρόσωπος: Τζάννες (τηλ. 210-3253610)
ADVERTORIAL
Οι δύο όψεις του Montblanc Star Legacy Metamorphosis Limited Edition 8. Όταν τα πτερύγια του καντράν είναι κλειστά (κάτω), η περιστρεφόμενη θολωτή υδρόγειος στο 6 περιβάλλεται από μια 24ωρη κλίμακα με ένδειξη ημέρας και νύχτας, ενώ στο 12 προβάλλει μόνο ο τροχός του μπαλανσιέ του Exo Tourbillon. Όταν το καντράν είναι ανοιχτό (μεγάλη φωτογραφία), στο 6 εμφανίζεται μια αστρονομική ένδειξη φάσης της Σελήνης, η οποία απεικονίζει την ακριβή θέση του φεγγαριού στον ουρανό όπως φαίνεται από τη Γη, ενώ στο 12 αποκαλύπτεται ο γοητευτικός μικρόκοσμος του Exo Tourbillon.
