Eiderrentzat maitasun handiz. Espero dut ipuina gustatzea.
Argazkiko misterioa Aitor de Abajo
Bazen neskatxo
behin, bat.
Eider
Eider alaia
deituriko zen
bere
lagunekin baina ez zekien galtzen; hala ere, gero lasaitzen zen. Halloweenerako
bi hilabete falta ziren
eta, gau horretan ... mamu bat agertu zen! Mirenek, bere lagun minak, atera zuen argazki bat eta ikusten zen mamua. Biharamunean, Ertzainarengana
joan
ziren baina ez zuten ezer ikusi. Baina beraiek hartu zuten argazkia, lupa bat eta begiratzen zuten sakon eta kalea
aurkitu
zutenean,
zuten:
kalearen
Beldur
kalea.
barrenean
gaztelu
Kalea
aurkitu
bat
zegoen.
Gaztelua hamasei antena parabolika zeuzkan, hogeita hamazortzi
mamu
argazki...
Beldur
handia
ematen
zuenez, etxera joan ziren. Hurrengo egunean, joan ziren gaztelura bisitatzera eta... ez zegoen! Ez zekiten zergatik. Begiratu zuten berriro argazkia, ordenagailuan handituz ikusi zuten: ”bakarrik gauean”. Orduan joan ziren gauean, sartu ziren gaztelura eta ikusten ari ziren leihotik mamu guztiak eta beste argazki bat atera zuten baina mamuek ikusi zituzten baina gizon bat zegoen bizirik eta esaten zuten zela bere jauna eta hurrengo gauean, jaunak esan zuen gizonak gorrotatzen zituela eta hiru lagunak joan ziren poliziarengana eta hurrengo gauean mamuak atxilotu zituzten eta jauna ere bai.
Oihanerentzat, bioi abenturazko ipuinak gustatzen zaizkigulako. Gustatuko zaizu.
Fruitu miresgarria Imanol García
Duela mende batzuk, Petown izeneko herri batean bazeuden bi untxi: Lulú eta Yan. Lulú untxi oso eder bat zen, oso azkarra ere bai. Ile zuri-zuria zuen eta belarri
beltzak.
Yan
haizeak
eramateko modukoa zen, ez zen oso azkarra, baina hitza betetzen zuen beti. Ile grisa zuen eta beti zikin-zikin zegoen. Egun batean, Lulu kalean zebilela bi andreren elkarrizketa entzun zuen: Badakizu zer? -galdetu zuen andre batek. Zer? -erantzun zion besteak. Hilezina izateko edabearen azken osagaia, Dragoi Horiaren kobazuloan aurkitu dute!!!! -azaldu zuen lehenengo andreak. Bai? Ezin dut sinetsi, orain milaka animali bere bila egongo dira. Lulúk hori entzun orduko etxerantz joan zen korrika.
Yaaaaaan!!!! Yaaaaaaaaaaan!!! -oihukatu zuen. Ezetz jakin hau! Zein, hilezinezko edabearen azken osagaia aurkitu dutela? -galdetu zuen Yanek. Eeeee, baaai, nola jakin duzu? Jende guztiak hori esaten duelako: fruta-saltzaileak, arrain-saltzaileak, berriak esaten dituenak ... Bueno, Yan, horren bila joan behar dugu, osagai hori bakarrik falta zaigulako! Ongi da, fruitu berdearen bila joango gara! -erabaki zuten bi untxiak. Hurrengo egunean, Lulú eta Yan fruituaren bila joan ziren. Dragoi Horiaren kobazulora heldu ziren. Kobazuloaren sarrera arriskutsua zen sartzeko eta ateratzeko. Ur-jauzi txiki bat zuen; ur garbi-garbia jariotzen zuen. Urjauziaren goialdean, kobazulora sartzeko zulo ertain bat zegoen eta zuloaren iparraldean, Dragoi Horiaren buruaren estatua ageri zen. Ur-jauziaren ezkerraldean harkaitz txiki bat agertzen zen inskripzio arraro batez, txineraz idatzita zegoen. ” Kontuz tranpekin” - irakurri zuen Lulúk.
Biak kobazulora sartu ziren (Yan bi aldiz lurrera erori zen). Kobazuloaren barnealdea tranpaz beterik zegoen. Yan!! Kontuz geziekin!!!! -oihukatu zuen Lulúk. Ze gez... Aaaaaaaah!!!!! Geziak Yanen ondotik pasatu ziren eta Yan Lulúrengana korrika joan zen. Azkenengo gelan, inoiz ikusi zuten fruiturik ederrena zegoen, urre koloreko fruitua. Uuuu!! Ze sagar hain polita!!!!! -esan zuen Yanek eta horren bila joan zen. Ez Yan, kontuz!!!! -esan zuen Lulúk- hori ez da sagar bat, fruitu miresgarria baizik eta tranparen bat izango du babes moduan. Baina Lulúk berandu esan zuen, Yanek fruitu miresgarria eskuetan zeukan. Bat-batean, zarata ikaragarri bat entzun zen. Zer egin duzu, Lulú!!!!!!! -oihukatu zuen Yanek. Nik!!! Gainera!!!! Zuk izan zara!!!!!- erantzun zion Lulúk. Ezerezetik bola handi-handia atera zen, gela osoa okupatzeko modukoa. Lulú eta Yan ziztu-bizian atera ziren kobazulotik eta ondoren etxera joan ziren.
Ufffff, Yan aurrerantzean kontu handiagoa euki behar duzu, ia hiltzen gara!!! -esan zion Lulúk. Baaaaaaaaaaaaaaaaaaale,
kontu
handiagoa
izango
dut.
-erantzun zion Yanek. Gau hartan, artzain germaniar azkar eta indartsu bat Lulú eta Yanen etxean sartu zen lapurreta egitera. Mmmmmm... Ah! Hemen dago hilezineko fruitua! -esan zuen eta fruitua hartuz (lapurtuz) etxetik joan zen. Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah!!!!!!!!!!!
-oihukatu
zuen
Lulúk biharamunean. Aaaaaah... zer gertatzen da...-esan zuen Yanek erdi lo zegoela. Yan!!! Fruitu miresgarria lapurtu digute!!!!! Oh, ez!!!!- esanez Yan kalera atera zen. Yan kaletik zebilela, bi paper zati aurkitu zituen lurrean. Hummmm... “Lapurren taberna”ko bi sarrera, agian hor egongo da lapurra! -esan zuen berarentzat Yanek. Yan etxera heldu zenean, Lulúri aurkitutakoa erakutsi zion eta lapurren tabernara joan ziren. Lapurren tabernako atean, hartz
gizen eta handi bat zegoen atezain moduan. Eeeee... kaixo... -esan zion Yanek. Guk taberna honetara sartu nahi gara... eeeeee... hemen dituzu sarrerak... Zuek ez dirudizue lapurrak -esan zuen ahots larriz hartzakbaina beno, sarrerak dituzuenez... Bale, bale, goazen barrura Yan!!!! -eten zion Lulúk hartzari. Tabernan, susmagarri ziren hainbat animali zeuden, beldurra ere ematen zutenak. Begira, Yan, hor!!! Lulúk seinalatu zuen lekuari begiratu zion Yanek: bazter ilun eta
bakar
batean
alemaniar
txakur bat zegoen, garagardo pitxer bat eskuan. Bere beste eskuan fruitu miresgarria zegoen. Lulú
berarengana
zoro
baten
moduan joan zen, fruitua kentzera. Yan berari jarraitu zion.Zuk!!! Zuk kendu diguzu fruitu miresgarria!!!!- esan zion Lulúk oso haserre. Bai, nik izan nahiz. Oso erraza izan zen, ez zeukan alarmarik jarrita.
Yan, ez zenuen alarmarik jarri!!!! Emmm... eeeez... ahaztu zitzaidan... Grrrrrrr.... -Lulú ezin zuen bere haserreari eutsi- eman iezadazu oraintxe bertan fruitua. Etorri berarengana, kapazak bazarete -erantzun zion txakurrak. Hori esan orduko Lulú txakur alemaniarrarengana salto egin zuen borrokatzera eta Yanek bere kideei eraso zien bere “kirats bonbekin”. Tabernako animalia guztiak borrokatzen hasi ziren. Txakurraren deskuidu batean, Lulúk fruitua hartu eta Yanekin batera ihes egin zuten. Etxera heltzean, Lulúk esan zion Yani: Uffff... zelako eguna. Hitz ematen dizut ez ditugula abentura gehiagorik izango hurrengo urtera arte. Bai... hobeto...- erantzun zion Yanek oraindik nekaturik. Bueno hobe da edabea beste une baterako uztea, gorde ezazu fruitua ALARMAZ gure leku sekretuan. Esan eta egin, Yanek fruitua beraien leku sekretuan gorde zuen. Hala bazan edo ez bazan sartu dadila Lulú eta Yanen leku sekretuan.
Ainize eta Juncalentzat, bihotz-bihotzez
Ezinezko amodioa Zuriñe García
Baziren behin, bi dragoi: Felmo eta Dori. Dori Felmorekin
maiteminduta
zegoen
eta Felmo Dorirekin ere bai. Baina arazo
bat
Santurtzikoa Portugaletekoa.
zeukaten, zen
eta
Garai
Dori Felmo hartan
Santurtzi eta Portu gerratean zeuden eta ezin ziren elkarrekin egon. Aita, Portugaletera joan naiteke, mesedez?-esaten
zuen Dorik. Ezta pentsatu ere!! Portukoak ez dira fidatzekoak!
-errepikatzen zion aitak behin eta berriz. Berdin gertatzen zen Felmorekin. Felmok galdetzen zuen eta Felmoren aitak berbera erantzuten zion Felmori. Felmok eta Dorik ez zekiten zer egin. Dori ideia oso onak zituen beti, eta oraingoan ideia galanta bururatu zitzaion: Dori gezurretan hiltzen bazen, jende guztiak hilda zegoela pentsatzen zuenez, Dori Portugaletera joan izango zen ezkutuan! Dorik bere plana hasi zuen. Lurrera botaz, hildakoarena egin zuen, batbatean bere logela garbitzen zuen neskatoa sartu zen eta lurrean etzanda ikusi zion: Dori?
zerbait
gertatzen
zaizu?
-esan
zuen
garbitzaileak. Eta dori erantzuten ez zuenez, pentsatu zuen hilda zegoela eta Doriren aitari deitu zion. Garbitzailea eta
bere aita berriro logelara sartu zirenean, Dori ez zegoen. Bere plana hasi zuen baina inork ez zekien ezer. Felmo Dori “hil” zela konturatu zenean, oso triste jarri zen eta beste plan bat pentsatu zuen. Dori hilda badago, ni hiltzen banaiz, berarekin
zeruan egongo naiz. Orduan, Felmo amildegi batetik bota zen. Dori horretaz ohartu zenean,
benetan
amildegi
batetik,
hil
zen
Felmorekin
egoteko. Azkenean, Felmo eta Dori pozik bizi izan ziren zeruan. Portu eta Santurtziren arteko gerra Santurtzik irabazi zuen eta guztiak pozik bizi izan ziren gerrateak amaitu zirelako.
Hau da Andonirentzako beldurrezko ipuina. Espero dut gustukoa izatea Andoni!! Musu handi bat!! Ipuin hau mutiko batez doa. Mutiko hau Antonio deitzen da. Badakizu nor den, ezta? Ba pertsonaia baten aitona!! ... hasi irakurtzen Andoni....
Estralurtarrak zarete?? Noelia Gómez
Bazen behin, Antonio deituriko ume bat. Antoniok, ikastolan zegoen, bere gelan, eta bat-batean... PUFF!! Gelakide guztiak desagertu eta Antonio gelan bakarrik geratu zen. Orduan,
Antonio konturatu egin zen gela
ibilgailu bihurtu zela. Sentitu zuen nola jaisten zen... astiro... FUM! Tximista bat baino azkarrago jaisten zen! Orduan... Gela-ibilgailuko atea irekia zen... Atea zahar baten moduan entzuten zuen... Antonio atera zen. Baina... Zer zen hori? Antoniok, beldurtuta, leku guztietara begiratzen zuen. Oso beldurtuta zegoen. Etxe hori ilunegi zegoen... Altzariak zaharrak ziren... Apurtuta zeuden... AAAAA!!!!!! Oihukatu zuen mutikoak atso bat ikusi zuenean.
Lasai mutiko, lasai egon. Ni atso bat baino ez naiz. Nola duzu izena?? - atsoak.
Aaaantooniio....
Antonio?? Zelako izen polita! Ni Maite deitzen naiz. Hemen bizi naiz. Pasa, pasa, zertxobait prestatuko dizut jateko.
Atsoa eta mutikoa sukaldera joan ziren. Atsoa lasai baina Antonio... Oso beldurtuta jarraitzen zuen.
Ze adina duzu, Antonio??
Bihar 10 urte beteko ditut. Eta zu? Ze adin duzu?- Andonik lasaiago.
999.999 ditut eta bihar, 1.000.000 urte beteko ditut.
Aaaalaaa... Milioi bat?
Ez laztantxu, Milioi bat bihar.
Baina...Baina...Baina... Asko dira, ezta?
Esan daiteke. Kafea edo tea?
Txokolatezko batidoa, mesedez.
Ongi da hemen duzu.
Mmmmmm... Eskerrik asko.
Ez horregatik Antonio.
Gailetak?
Bai mesedez.
Txokolatezkoak,
normalak,
bainilazkoak,
zerealezkoak edo marrubizkoak?
Txokolatezkoak, mesedez.
Hemen dauzkazu.
Nola heldu zinen hona? Zenbat urte daramazu hemen? Lagunak dituzu? Nik bai. Asko. Eta familia? Zure ama? Zure aita? Bizirik daude? Ze adina dute? Nola deitzen dira? Nongoak zarete? Estralurtarrak zarete??
Ajajajaja galdera gehiegi ajaja baina ongi da: (Nola heldu zinen hona?) Nire gurasoekin / (Zenbat urte daramazu hemen?) Txikitatik /
(Lagunak dituzu?) Lehen bai orain bakarrik zu / (Eta familia?) Dagoeneko ez, hil dira guztiak nire gurasoak izan ezik /(Zure ama? Zure aita? Bizirik daude?) Bai /(Ze adina dute?) 6.120.980 eta 7.000.578 / (Nola deitzen dira?)Pepa eta Abelino /(Nongoak zarete?) Saturnokoak / (Estralurtarrak zarete??) Bai.
Benetako estralurtarrak? Eta itxura?
Begira.
Bat-batean atsoa munstro itsusi bilakatzen da.
AAAAAA!!!! -Antoniok
Lasai mutiko, ni neu naiz, Maite, atsoa. Bakarrik transformatu naiz nire Saturnoko gorputzean.
Baina, baina, baina, baina...
Atsoaren gorputza ET estralurtarraren bezalakoa zen.
Ez
zirudien
Maite.
Antonio
oso
beldurtuta,
haserretuta eta hunkituta zegoen aldi berean.
Zu.... zu ez zara Maite! ESTRALURTARRA ZARA!
Ongi da, ongi da istorio guztia azalduko dizut: ET pelikula benetakoa da. ET nire aitona zen. Gertatzen joaten
dena
denean,
da,
pelikularen
Saturnora
amaieran,
etortzen
dela
bueltan. Bueltatzean guztiak pozez beteta geunden eta... Ze nolako festa egin genuen! Aste bat beranduago, nire aita jaio zenean, astronauta batzuk etorri ziren Saturnora. Aitak espazio-ontzi bat zeukanez, nire ama hartu
eta
lurrera
etorri
ziren.
Lurrean
maitemindu ziren eta horrexegatik, ni jaio nintzen. Ulertzen duzu orain?
Bai
baina...
Zer
gertatu
zen
Saturnoko
biztanleekin?
Ba...
uste
dut...
ez
daudela...
astronautek hil zituztela.
Aaaa. Barkatu galdetzeagatik.
hau
da...
Ez da ezer gertatzen. Etorri.
Maitek Antonio eraman zuen egongela batera. Ohea zeukan, baita telebista eta liburuak ere. Oso egongela polita zen. Maitek hori bere gela izango zela esan zion Antoniori eta joan zen. Mutikoa bost minutu geratu zen telebista ikusten baina jakin-mina bera baino gehiago zen. Egongelatik atera eta Maite labana bat hartzen aurkitu zuen. Andoni korrika hasi zen. Ez zekien nora joan. Maite bere atzean zebilen esaten:
Hilko zaitut, hilko zaitut, HILKO ZAITUUUUT!
Ez mesedez! Ez! Nik ez dut ezer txarrik egin! Mesedez ez hil! Zure laguna naiz! Maite!
L.H.4 mailako bi pertsonei dedikatzen diot. Espero dut zuen gustukoa izatea.
Isidoro altxorraren Bila Diego González
Egun polit batean Isidoro hegazkinean dago gustu-gustura. Isidoro esploratzaile famatu bat da. Bere eginbeharra uharte madarikatu bat esploratzea da. Esaten dutenez, esploratzaile batek, Arkaitz Martínez deiturikoak, uhartea esploratu zuen eta
oraindik ez da handik etorri; horregatik, esaten zuten uhartea madarikatuta dagoela. Esploratzaile guztiak beldur dira uharte madarikatuaz, Isidoro izan ezik. Orduan Isidoro erlojua ikusten du. Salto egiteko ordua zen.
Isidoro! – esaten du txoferrak – Orain uhartera salto egin behar duzu!
Isidorok esaten dio:
Ongi!
Prest – esaten du txoferrak.
Eta itzultzen dio Isidorok:
Bai. Orain – esaten du txoferrak.
Isidoro oihuka uhartera botatzen da parakaidas batean. Isidorok hezur bat apurtu du. Behintzat kobazulo bat aurkitu du bere burua babesteko. Hor sua piztu eta lotan hasi da. Hurrengo egunean Isidoro uhartea esploratzera abiatu da. Han ezpata bat aurkitu du. Berari zerbaitek edo norbaitek min egin dio: munstro bat dago! Orduan ezpataz babestu da eta munstroa joan da.
Isidoro izututa, madarikazioa sinesten hasi da. Ibiltzen hasi da berriro. Oso nekatuta dago eta bat-batean sandia batzuk aurkitu ditu. Sandia lurrean utzi, labana hartu eta moztu baino lehen… sandiari hortzak atera zaizkio! Ezpata hartu eta sandia hil du Isidorok. Oso gozo dago baina oso izututa ere. Ibiltzen eta ibiltzen Isidorok bere tamainako munstro bat eta Tarzanenak bezalako galtzontzilo batzuk jantzita ikusi du itzal bat… gizaki bat da! Isidoro bi minutu behar izan ditu galdetzeko nor den basati hori. Kaixo mutil! Arkaitz dut
izena. Ni erreskatatzera zatoz ezta? – galdetu du Arkaitzek. Egia ezan ez, baina nirekin joan ahal zara nahi baduzu –
erantzun dio Isidorok. Laster Arkaitz eta Isidoro lagunak egin dira munstroekin borrokatzen eta janari gabe. Bat-batean helikoptero bat ikusi dute. Momentu horretan sua piztu eta kea helikopterora iritsi da eta Arkaitz eta Isidoro eraman ditu.
Arkaitz eta Isidoro oso pozik daude. Ezin dute sinetsi hirira bueltatuko
direnik.
Txarrena
izan
kazetariak
dira eta
kuxkuxeroko programa horiek. Hori saihesteko ideia bat eduki dute: beste
uharte
bat
esploratzera joan dira askatasuna lortzeko. Hainbat ikertzaile esaten zutenez ezpata, uharte horretako altxorra zen, eta erabaki zuten Bilboko Guggenheim museoan gordetzea.