NARRAZIOAK 2018 by Manu Arce

EGILEAK ALBIZU, IRATI ÁLVAREZ, NATALIA ARANBARRI, IZARO BARRIOS, AITOR BERCEDO, IBAI BEREZIARTUA, ION BERMEOSOLO, OIER BUESO, UNAI DONO, ADRIÁN FERNÁNDEZ, ANDONI FERNÁNDEZ, UXUE GARCÍA, JAGOBA GARMENDIA, EKAITZ GHIRO, JUNE GONZÁLEZ, ANNE GONZÁLEZ, DOLTZA GONZÁLEZ, KEPA GONZÁLEZ, MIRARI HERNÁNDEZ, ANE IBÁÑEZ, MAIDER IBARRA, EKHI ITURBE, BEÑAT LÓPEZ AIMAR LORENZO MARKEL MACARRO, JON MARTÍNEZ, IKER MARTÍNEZ, JOSU MARTÍNEZ, MIREN ANDERE MARTÍNEZ, UNAX MÉNDEZ, HAIZEA MENDIKOTE, JON MIGUEL, IBANE MUJIKA, AITZOL PÉREZ, JON PINEDO, IKER SÁNCHEZ, LOREA TOMILLO, GORANE VÁZQUEZ, ALAZNE VIZCAÍNO, OIER ZABALA, IZARO Z. LANDERA, MADDI

Ireki soilik beharrezkoa bada Nire bizitzako udarik onena Ezinezko maitasuna Dunba Lagunak Oporrak Lapurrak Esne-bidea eta Pegasus Bahiketa Etxean Mrs. Ciclope Prison Scape Ideia txarra! Maitasun posiblea A-8 Madalena baten bila Nicolaren abentura Velvet Atenaseko espedizioa Indarkeria ez da maitasuna Bere barnea Merlinen sekretua Tomorrowland Hiru otsokumeak Veritatem ad inquirendam Rapunzel Leica Alba Aurreko lerroa Soilik dirua da Guda magikoa Amaren gutuna Bizitzako abenturarik txarrena Aquapolis Euria Gure ametsak egia bihurtzen Nire bizitzako bidaiarik txarrena Bizitza Robertoren gatazkak Ondo pasatzen? Goroldioa

Ireki soilik beharrezkoa bada

Irati Albizu Duela egun batzuk, nire bizitza osoan izan dudan esperientziarik bitxiena gertatu zitzaidan. Ostirala zen, lanetik bueltatzen nintzela lurrera begiratzen, asteburuan egin behar nituen gauza guztiak gogoratzen hasi nintzen: larunbat goizean, erosketak egin, etxean jan egingo nuen eta 5-etan nire lagunarekin bere etxearen tabernaren ondora joan behar nuen, haren urtebetetzeko festara joateko. Iganderako ez nuen ezer pentsatuta; beraz, astelehenean lehenago ateratzeko lan pixka bat aurreratzea bururatu zitzaidan. Egia esan bi hilabetez egona nintzen larunbat horren zain: diskoteka batera joango ginen eta uste dut nire lagunak baino gogo gehiago nituela. Ostiral gauean, siesta baten ostean, gogoratu nuen gutunontzia ireki barik 2 aste eta erdi pasa zirela eta agian gutun garrantzitsu bat nuela pentsatzeak larritu egin ninduen. Giltzak hartu eta nire atalondora jaitsi nintzen. Soilik publizitatea. Berriz etxera igo nintzenean, lanpasean gutun bat ikusi nuen. Egia esan, ikusi baino lehen, zapaldu nuen. -

Pff… - Ahoarekin soinu bat egin nuen. Gutuna hartu eta irekitzeko nahian, buelta eman nion. Ur tanta batzuk zituela konturatu nintzen, tinta lausotuta zegoen, baina, letra batzuk zituela ohartu nintzenean, irakurtzen saiatu nintzen: “IREKI SOILIK BEHARREZKOA BADA”.

Burura etorri zitzaidan lehena txantxa zela izan zen. “Ireki soilik beharrezkoa bada”. Hamar urteko ume batek idatzitako beldurrezko ipuin baten izenburua zirudien. Ez nituen ezta bi segundo izan behar gutuna ireki nahi nuela jakiteko. Barruan zegoen orrian soilik helbide bat zegoen: R ue du

Chat Qui Pêche. Pariseko kalerik estuena da; “Arrantzatu egiten duen katuaren kalea”. Orain arte ez dut esan baina ez nuen lagun askorik; egia esan soilik laneko lagunak nituen eta ez nintzen haiekin kalera ateratzen asteburuetan eta oporretan. 5

Larunbatean nuen urtebetetzeko festa lanean ezagutu nuen kide batena zen. Baina horregatik hainbeste denbora nengoen zain: horrelako festak ospatzeko aukera askorik ez duzunean, dituzun gutxiak ez dituzu galdu nahi. Norena izan liteke? Ez nuen gutun batengatik kezkatu nahi eta ahaztea erabaki nuen. Ziurrenik ume batzuen txantxa izango zen; nire atalondoko atea indar pixka batekin ireki egiten zen, giltza erabili gabe. Gutxienez hori pentsatzea erabaki nuen. Banekien hurrengo egunean lo gabe hainbat ordu egongo nintzela, diskotekan dantzatzen; beraz, lehenbailehen lotara joatea hoberena izan litekeela pentsatu nuen. Horrela esan eta horrela egin nuen. Hurrengo egunean, ostiralean pentsatutako planari jarraituz, berandu altxatu nintzen. Ez nuen gosaldu, 12:55 zirela eta. Erosketak egitera jaitsi nintzen. Ez dut gezurrik esango; nire bizitzan ez ziren niri gustatuko litzaizkidakeen hainbeste gauza interesgarri gertatu, eta gau osoa gutunean pentsatzen egon nintzen. Txantxa ez izateko otoiz egiten eta horrelako beste bat ahalik eta lehenen topatzeko. Ez nintzen soilik gutun anonimo batengatik Parisera joango, baina erokeriaren bat egiteko gogo handiak nituen. Atea ireki nuen, beste gutun bat topatzeko asmoz, baina behera begiratzerakoan, soilik nire betiko lanpasa ikusi nuen. Altxatu eta azpian begiratzeko gogoak izan nituen. Azken momentuan, aldiz, tontakeria bat zela jabetu nintzen eta erosketak egitera joatea erabaki nuen. Aste osorako janaria erosi nuen eta etxera bueltatu orduko, sofan bota nintzen. Eguna pasa zen, erlojua gero eta astiroago mugitzen zela zirudien. 15:00etan arropa aukeratzen hasi nintzen. Beno, egia esan ez nuen ezer aukeratu behar: nire soineko berria jarri nuen. 200€-ko makillajea erabili nuen. Ireki gabe zegoen. Soinekoaren kolorearekin ondo egokitzen zen poltso bat bilatu ostean, armairuan aurkitu nituen takoirik altuenak 2 minutuz begiratuz egon nintzen. Eskumako eskuaren bi atzamarrekin hartu eta jarri nituen. 16:30ean lagunarekin topatuko nintzen tabernara jaitsi nintzen. Ez nituen ezta 10 minutu izan behar. Zoritxarrez, itxaron behar nuena baino 20 minutu gehiago zain egon nintzen. 17:20ak ziren. Taberna 6

horretatik ez zen inork agertu. Lagunari deitu nion: -

Kaixo, Arantzazu naiz. Orain ezin dizut mugikorra hartu. Mesedez, utzidazu zure mezua. - entzun nuen.

Kaixo Arantzazu. Tabernan nago eta ez zaitut aurkitzen. Hau entzuten duzunean, deitu ahal didazu?

Beste bost minutuz egon nintzen han, eserita, baina itxaroteaz nekatuta nengoen eta etxera bueltatu nintzen. Logurarik ez nuenez, egongelan nuen armairutik ikusi nuen lehen pelikula hartu eta telebistan jarri nuen. Mugikorra bibratzen hasi zen. Begiratu nuenean, Arantzazu zen: -

Kaixo? - galdetu zuen ahotz batek.

Arantzazu. Ondo zaude?

Zer?

Ea ondo zauden!

Itxaron momentu baten mesedez! - eta berehala oihuak eta musika berezitu nituen telefonoaren beste aldean.

Ah, komunean sartu naiz. - entzuten zen argiago.

Tabernan egon naiz itxaroten. Non zeunden?

Hara! Taberna. Egia da.

Ez zara gogoratu, ezta? - itaundu nion barrezka, garrantzitsua ez zitzaidala iruditzen pentsatzeko.

Benetan asko sentitzen dut. Ez nien nire lagunei esan zurekin geratua nintzela eta etxean agertu dira, bat-batean. Zurekin beste egun batean ospatuko dut. Zin egiten dizut.

Ez, benetan, ez da beharrezkoa, joan zaitez ondo pasatzera. - norbaitek bere izena esaten zuela izan zen entzun nuen azkena. Elkarrizketa moztu zen.

Negarrez hasteko gogoak nituen, baina ez nion garrantzi hori eman nahi. Gutuna gordeta nuen tiraderan begiratu nuen. Paperezko zati hori eskuartean nuela agian ideia ona izan litekeela otu zitzaidan. Ez edonork idatzitako gutun baten helbidera joatea, baizik eta opor batzuk hartzea. Gainera, banekien ezin izango nuela nire lagunaren aurpegia ikusi lanean, astelehenean. 7

Igandean egin nuen lehena, herriaren betiko bidaia-agentziara abiatzea izan zen eta Parisera abiatzeko nahian, hegaldi bat eskatu nuen. Aurretik, buruzagiari oporrak izateko baimena eskatu nion, noski. -

14:30etan Parisen egongo zara. - zoriondu zidan hegaldia saldu zidan neskak. Horretarako 12:50ean sartuko zara hegazkinean. Aireportuan lehenago egon behar duzu.

Ondo da. Mila esker!

Etxera bueltatu nintzen. Ezin nintzen momentu hartan nengoen baino pozago egon. Astelehenean prestatu nintzen, jadanik maleta eginda nuen. Aireportura abiatu orduko, egarriak jo ninduen. Maleta fakturatu eta aireportuko kafetegi batean sartzea pentsatuta nuen, baina, jende gehiegi zegoen. Komunera joatea hoberena litzateke, eta txorrota ireki egingo nuelakoan, gutun zuri bat ikusi nuen mahai gainean. Ezin zitekeen kointzidentzia bat. Baina kointzidentzia bat izatea zentzu gehiago zeukan. Ezta? Hau da, soilik bi aukera zeuden: edo kointzidentzia bat zen eta burua galtzen hasia nintzen, edo ez zen kointzidentzia bat eta norbait behatzen ari zitzaidan. Esku batekin hartu nuen, eta buelta eman nion: “IREKI SOILIK BEHARREZKOA BADA”. Ziurrenik normalena kezkatuta egotea izango litzateke, baina ez zen nire kasua. Horrelako bizitza beti nahi izan nuen. Noski, beldurra nuen. Norbait gutunak bidaltzen hasi zitzaidan. Beste aldetik… nire bizitzan gertatzen ari zen gauzarik hoberena zen. Misteriozko nobela bat bezala. Irekitzerakoan, eskutitzaren paperezko bilgarri horren zati bat atzamarrean itsatsita geratu zen. Eskuaz keinu bat egin nuen kentzeko eta mahai gainean jausi zen. 224-an doazen bidaiari guztientzat, azken

oharra. Mesedez, 224-ko bidaiariak E atean aurkeztu zaitezte. Megafoniaz entzun nuen. Ez nuen ezta gutuna irekitzeko denbora izan, soilik korrika nire hegaldia ez galtzeko E atera abiatu nintzen eta hegazkinean sartu nintzenean, zimurdurak zituen papera poltsatik atera nuen. “Leku estuek arazoak ematen dituzte”. Leku estuak? 8

Zuhurrenik kale hori zela eta izango litzateke; R ue du Chat Qui Pêche. Bueltatzeko hegazkina ez zen 2 aste barru ateratzen. Lehenengo aste eta erdia turismoa egiten pasatu nuen: Eiffel dorrea, L ouvre museoa, N otre Dame katedrala… zelako oporrak! Bakarrik nengoen, bai, baina mundua ezagutzen. Hotelaren zerbitzuak miresgarriak ziren: janaria, oheak, igerilekua… izugarri garesti atera zitzaidan bidaia, nahi izan nuen guztia egin nuen eta soilik hegazkina hartu baino egun bat lehenago planifikatu nuen. Zer demontre? Berdin zitzaidan. Egunak pasa ahala, tristeago nengoen, gero eta gauza gutxiago nituen ikusteko, baita egun gutxiago ere. Betidanik maite izan ditut egun horiek non opor guztiak aurretik dituzun, eta badakizu. Bi egun geratzen zitzaizkidan. Oporretan berandu altxatu nintzen lehen eguna izan zen. Gutunak burura etorri zitzaizkidan lehen aldiz azken bi astetan. “Rue du Chat Qui Pêche” bilatu nuen Google-n. Eta aurkitu nuen lehena honako hau izan zen: L égende de La rue du Chat qui Pêche. Legenda bat zegoen? Beno kalearen izena banekien, bai, entzuna egiten zitzaidalako, baina legenda bat zegoela ez nuen inoiz entzun. Irakurketa zehatz bat egin ostean, S entier des Merisiers kalea, lehen esandakoa baino estuagoa zela jakin nuen. Hori, ordea, ez zen garrantzitsuena izan. Helbidearen kale horren legendak han bizi zen alkimista baten istorioa kontatzen du. Dom Perlet-ek katu beltz bat zuen, arrainak ehizatzeko erabiltzen zuena, eta biak batera bizidun bakar bat zirela esaten dute. Garai hartan (1540. urtean) horrelako katuak, deabruaren ordezkariak zirela pentsatzen zen; beraz, gazte batzuek katua hil eta arrantzatzen zuen ibaira (Sena ibaira) bota zuten. Katua hiltzerakoan, alkimista ere hil egin zela uste da, bizidun bakar bat osatzen zutelako. Ez nuen hoteletik asko mugitu behar kale horretara heltzeko. Ondorioz, kalea bisitatzea erabaki nuen. Interneten ikusi nuenagatik 1866an kalea bere % 100ean harriz egina zegoen; zorua, eraikinak… Urteak pasa ahala, berriz, hainbat aldaketa izan ditu. Heldu nintzenean, ikusi nuen zorua baldosa grisez beteta, hodiak pareten kontra eta ate marroi bat, ziurrenik alboko kalean zegoen jatetxearen jabegoa. Nire atentzioa deitu zuena, aldiz, ez zen horrelako ezer izan, marrazki bat baizik. Hodi batek aterki 9

gorri bat sostengatzen ari zen pertsona baten itzalaren erdia estaltzen zuen, baina, beste aldean, aterkiaren behealdean, katu beltz bat marraztuta agertzen zen, makil mehe eta gorri baten eskuinean. Hori guztia kalearen izena zuen plakaren alboan kokatzen zen. Harrigarria, ezta? Momentu hartan sentitu nuena hitzekin definitzea ez da erraza, baina “harrigarri” hitzak oso ondo islatzen du sentitu nuen hotzikara hori. Marrazkia ukitzeko nahian, paretara hurbildu nintzen eta, letra batzuk ikusi nituen. Hautsak hitzak ezkutatzen zituen arren, “IREKI SOILIK BEHARREZKOA BADA” irakurri ahal izan nuen. Aitaren batean, norbaitek sorbalda ukitu egin zidan. Ahal izan nuen bezain azkar biratu nintzen, baina, ez nuen inork ikusi. Beldurrak jota nengoen. Polizia deitzea pentsatu nuen. Hoberena litzateke. Mugikorra poltsatik ateratzen nengoela, baldosa gris horien gainean, paper zuri bat ikusi nuen. Ikara gero eta handiagoa zen. Gutuna irekitzea erabaki nuen. Oraingo honetan ez zuen ezer idatzita. Egia esan, ez nuen asko pentsatu: “Nor da zurekin batera bizidun bakar bat osatzen duen pertsona?” -

Bukatu da! - pentsatu nuen.

Polizia deitu nuen: -

Polizia? - galdetu nuen beldurtuta.

Ka… ze… la… gu… de… zuk…?

Kaixo? - berriz itaundu nuen deia moztu baino lehen.

Esku artean nuen paperezko zatiari buelta eman nion eta letra gehiago zeudela ikusi nuen: “Polizia ez dizu ezertan lagunduko. IREKI SOILIK BEHARREZKOA BADA”. Zer ote zen esaldi hori? Nire erasotzaile pertsonalaren sinadura?. Ez nuen aitortu nahi, baina egia zen. Poliziak ez zidan lagunduko. Beste herrialde batean nengoen. Eta soilik gutunak jasotzen hasia nintzen. Hori ez zen delitua, ezta? 10

Hotelera bueltatu nintzen, nire oporretako azken egun eta erdia igerilekuan pasatzera. Ur gainean flotatzen nengoela, zerbait jateko gogoak izan nituen. 16:30ak ziren eta ezer bazkaldu gabe. Hotelaren

buffet librera joan nintzen. Bueltatzerakoan, etzaulkian zerbait ikusi nuen, urrunetik. Zer ote? Gutun bat, noski. Negarrez hasi baino lehen, gutuna hartu nuen: “esna zaitez”.

Ostiral gauean, siesta baten ostean, gogoratu nuen gutunontzia ireki barik 2 aste eta erdi pasa zirela eta agian gutun garrantzitsu bat nuela pentsatzea larritu egin ninduen. Giltzak hartu eta nire atalondora jaitsi nintzen. Soilik publizitatea. Berriz etxera igo nintzenean… hurrengo egunerako festa zela eta etxeko ohean bota nintzen. Esnatzerakoan, nire bizitza osoan izan nuen ametsik arraroena izan nuela konturatu nintzen. Bitxiena: 2 ordu geroago gutun bat nire mahai gainean aurkitu nuela izan zen… “IREKI SOILIK BEHARREZKOA BADA”...

Nire bizitzako udarik onena

Natalia Alvárez 17:51 Eta hor nengoen beste argazki-saio aspergarri batean. Noiz konturatuko da nire ama ez zaidala gustatzen galdetzen diot egunero nire buruari, baina seguru nago kasu gehiago egiten diola mugikorrari niri baino… 17:51, bederatzi minutu janzteko eta erakusteko ez dakit noren soineko “ospetsu, originala eta esklusiboa”. Jantzi nuen eta ez dakit zer gertatu zitzaidan baina nire eskuak bakarrik mugitzen hasi

ziren eta irudimenak bere lana egin zuen; hori bai zen soineko polita… Bat-batean diseinatzailea nire aurrean agertu zen eta ez dut uste nire aldaketak gehiegi gustuko zituenik… aurrean jarri eta hainbat gauza ez oso onak esaten hasi ztzaiddan; horien artean: “nork uste duzu zarela nire diseinua suntsitzeko?” edo “utzi hau profesionalei eta zuk joan dakizun gauza bakarra egitera!” Ezin nuen gehiago, soineko hori kendu nuen eta nire etxera joan nintzen ziztu bizian inori begiratu eta entzun gabe. Negar handian egon nintzen ordubetez eta bat-batean, itxaron gabe, ama atetik sartu zen… momentu batez pentsatu nuen entzungo zidala baina nola ez, etorri zen esateko honela nire irudia kaltetzen ari nintzela eta baita berea ere… gehiago entzuteko nahia ez nuenez, eskatu nion joateko, baina atea itxi zuenean, izekoren gutuna lurrera jauzi zen, joan nintzen hartzera eta biak batera geunden argazkia ikusi nuen; momentu horretan hasi nintzen gogoratzen, azken aldiz bisitatu nuela… 7 urte nuen eta, lausoa ikusten dut baina gogoratzen ditut, zaldiak, irribarreak, alaitasuna… Pentsatu gabe maletak egin nituen, hegazkin tiket bat hartu, amari mezu bat utzi eta denbora batez, hiri estresagarri honetatik desagertzeko erabakia hartu nuen. Hegazkina atera baino bi ordu lehenago agertu zen ama nirekin hitz egiteko nahian, jesarri ginen:

Badakizu egiten ari zarena, ezta? Zure ibilbide guztia zakarrontzira botatzen ari zara, zure ametsa. - esan zuen.

Ez ama ez, zurea! Noizbait gelditu zara nire aurrean eta galdetu didazu nik nahi nuenaz? - galdetu nuen

Isiltasuna egin zen. -

Hori pentsatzen nuen. - elkarrizketa amaitu nuen.

Gauzak hartu eta hegazkinera abiatu nintzen. Bi ordu beranduago izekoa ikusi nuen nire zain aireportuko atean. Ikusi orduko, besarkada handi bat eman nion eta zuzenean etxera joan ginen. Berdin zegoen, altzariak, apainketa, koloreak… Nik gogoratzen nuen bezala, gauza bat izan ezik, leihotik begiratu eta ikusi nuen mutil bat, bere aurpegia oso ezaguna egin zitzaidan momentuan. Galdetu nion Idoia izekori eta esan zidan herrian bizi zela eta zaldiz ibiltzen erakusten zuela ondoko ukuiluan. Ez neukanez ezer egitekorik, pentsatu nuen ukuilu horretatik pasatzea jakiteko mutil horren aurpegia zergatik egiten zitzaidan ezaguna. Berarengana hurbildu nintzen, deitu nion eta nire aurpegia ikusi bezain laster, besoetara oldartu egin zen besarkada bat emanez: -

Mireia bueltatu zara!

Bai, barkatu esateagatik, baina ez dut gogoratzen nor zaren. - esan nion

Aitor… Aitor Alzaga… txikitan, 7 urterekin ezagutu genuen elkar… - adierazi zuen.

Nire burua, gogoratzen saiatzen zegoen baina, ezer ez. Ez nuela ezer gogoratzen konturatu zenean, nire eskua hartu zuen eta hondartzaren ondoan zegoen kobazulo txiki batera eraman ninduen. Sartu ginenean, paretan zegoen marrazki bat erakutsi zidan: 13

bi ume ziren, neska eta mutila, eskutik hartuta eta behean esaldi bat idatzita: “Lagun minak betirako izango gara” eta nire izena eta Aitorrena izkina batean idatzita. Momentu horretan dena burura etorri zitzaidan, Aitor eta biok lagun minak ginen txikitan; bere ukuiluko zaldietan ibiltzen ginen batera, hondartzan jolasten genuen, dena kontatzen genion elkarri… Baina hamaika urte egin nituenean, amak esan zidan Nueva Yorkera joan behar genuela eta ez nuen berriz Aitorri ikusi, orain arte. -

Aitor?... AITOR! - oihukatu nion eta bueltatu nion lehen eman zidan besarkada.

Arratsalde osoan egon ginen bitxikeriak komentatzen eta kontatzen zer egin genuen azkenengo urte hauetan. Orain ohean etzanda nago, pentsatzen zergatik ez nintzen aurretik etorri. Burua hausnarketa kutxa bihurtu izan da eta ia ezin izan dut gau osoan lorik egin. Goizeko 7:51. Ohetik altxatu, dutxatu eta gosaldu dut. Jantzita neraman markako botak eta osagarriak. Eta “Frantzesko Cavalcanti” italiar diseinatzaile famatuaren botinak eta soinekoa. Bat-batean Idoiak deitu zidan: -

Mireia, etorri nahi duzu Aitorren ukuilura, gonbidatu gaituela zaldietan ibiltzera? -galdetu zidan.

BAI - emozioz erantzun nuen.

Baina, horrela jantzita joango zara? - esan zidan.

Ba, bai, arazorik dago? - zalantzaz galdetu nion.

Ez, ez, baina pentsatzen dut zaila egingo zaizula soineko horrekin ukuilutik ibiltzea eta agian zikindu ahal duzu. - erantzun zidan

ZIKINDU?!?! - ikaratu nuen.

Zuzenean Idoia bere armairua ireki eta bere arropa utzi zidan; eskertu nion eta gero Aitorrengana abiatu ginen. 14

Ailegatu ginenean, ikusten genuen bakarra: ukuilu berdetsua eta argitsua zen, zuhaitzez beteta eta zaldi bizkorrak eta azkarrak, hunkitzen zutela behin salto egiten zutenean. Sartu ginenean, Aitor besarkada batez agurtu nuen eta berehala ukuilua erakusten hasi zitzaigun eta halako batean galdetu zigun: -

Zaldi batean ibiltzea frogatu nahi duzue? Hitzematen dizuet oso ondo sentituko zaretela. - tinkatu zigun.

Eskerrik asko baina oso beldurtia naiz eta ez naiz gai zaldi batean ibiltzeko. - erantzun zuen Idoiak.

Ulertzen dut Idoia. Eta zuk Mireia? Gogoratzen dut txikitan oso ondo egiten zenuela eta asko gustatzen zitzaizula.

Ba, ez dakit… agian jausi ahal naiz… denbora asko ibili gabe… -zalantzatu nintzen.

Benga Mireia, barruan daramazun espiritu amazonikoa. Ikusiko duzu nola igotzen zarenetik gustuko izango duzun -esan zidan.

Benga tira, saiatuko naiz. - ausartu nintzen.

Aitorrek lagundu zidan igotzen eta zaldiaren gainean nengoenean, sentitu nintzen berriz zazpi urte banitu bezala; hain ondo, ezen egun osoan zehar hor bertan geratzeko nahia nuen, baina tamalez joan behar genuen berandu egin zelako; hala ere, joan aurretik, Aitor niregana hurbildu zen: -

Itxaron Mireia, ia ahazten zait… Ikusi zaitu zaldian eta oraindik nabaritzen da teknika eta bizkortasun hoberena dituzula eta proposatuko nizuke herriko taldearekin etortzeko hurrengo asteko txapelketar, ondoko herrian, nahiko zenuke?” -proposatu zidan.

Bai! eskerrik asko aukeragatik; baina, eskatuko dizut laguntza pixka bat, oraindik ez dudalako gehiegi kontrolatzen.

Ez dago arazorik, bihar hemen goizeko hamarretan, bale? Ah eta hartu, hau da txapelketaren informazio guztia. Orri bat eman zidan.

Perfektua.

Momentu honetan etxeko besaulki erosoan eta zaharrean jesarrita nago, txapelketaren informazio testua irakurtzen eta aztertzen. Guztia nire agendan apuntatu egin dut eta bertako izkinan amaren 15

argazki bat dago; berehala amagan pentsatzen hasi naiz eta faltan sentizen dudanez, bururatu zait txapelketaren argazki bat bidaltzea ea agian etortzeko nahia agertzen zaion. Esperantza dut. Gero lokartu eta berehala lotan geratu naiz. Handik aste oso batera nire egunerokoaren antolamendua honelakoa zen: ● Goizetik, gosaldu eta Aitorrekin entrenatzera joan ● Jatera joan ● Idoiarekin edo herriko lagunekin pasatu arratsaldeak herritik ● Etxera bueltatu eta begiratu ea nire ama txapelketaren mezua erantzun didan; espero nuen bezala, ez dit eser esan, ez du ezta mezua ikusi. ● Afaldu eta lokartu Eta ez zen gehiegi aldatu. Baina gaur bai, oso urduri nago, txapelketa-eguna da, amak ez dit erantzun baina ez naiz gaur horretan pentsatzen egongo, gaur nire helburu bakarra txapelketa da. 17:51, bederatzi minutu irteerako lerroa zeharkatzeko eta egiteko nahi dudan lasterketa bakarra. Eskuak urduri daude, nire burua beldurtuta baina bihotza ausart dago eta hori da behar dudan bakarra. “PUM!” - hasierako pistolak jo du irteera emateko. Nire zaldia hartu eta ahal nuen onena egiten ari nintzen. 500 metro geratzen ziren eta beste taldekideak eta beste taldearen ia taldekide guztiak atzean zeuden, bakarrik aurretik beste taldeko neska bat eta biok geratzen ginen. Gogo guztiak eta jakin minak erabili nituen eta lortu nuen bere ondoan egotea. 100 metro, biak ia berdin geunden, ez zidan inporta; aurrera begiratu nuen eta…. “PI, PI, PI!” -arbitroaren txilibitua entzun zen. Eskatu zigun biei eskuak emateko; zalantza zegoen; nor zen irabazlea? Oso justu egon zelako; epaileak zuen hitza. “Bi talde hauen aldea oso txikia izan denez, orain esango dut zein den talde irabazlea, Mireiaren taldea 16

-nire eskua altxatu zuen- edo Iruneren taldea -beste esku bat gorantz” - azaldu zuen arbitroak. “Eta gaurko txapelketaren irabazleak dira… Iruneren taldekoak!!!” Trofeoa eman zioten eta nahiz eta ez irabazi, oso pozik nengoen nire lehenengo txapelketan bigarren gelditu ginelako, hobetzeko aukera gehiago izango nituelako. Taldearekin elakrtzeko asmoarekin nindoan, norbaitek sorbaldan ukitu arte. Buelta eman eta espero barik, ama zen. Ez genuen eser esan; soilik besarkada handi batean bildu ginen eta bat-batean gauza bat entzun zen: -

Barkatu.

Ezinezko maitasuna

Izaro Aranbarri Istorio honek, bere adineko edozein mutil bezala, batxilergoan parte hartzen duen mutiko bati buruzko istorioa kontatzen du, beti lagunekin batera ateratzen zen kalera; hala ere, bera maite zuen lagun bat.. Arrazoi arraro batengatik ezin izan ziren elkarrekin egon; beraien lagunek ez zekiten zergatia, agian gauza asko pentsa ditzakegu baina inoiz ez dugu jakingo egia. Ezin zioten elkarri musu eman edo agurtu, edo eskutik hartu; batzuetan irteeraren orduan ez zioten elkarri ere agurtzen, eta denek alde egiten zuten. Baina egun batean, guztia aldatu zen. Ostirala zen, azken klasea, eta denek klasetik atera eta etxera iristea espero zuten. Pantailan idatzitakoa kopiatzen zuten bitartean, neska gelditu eta segundo batzuetan begiratu zuen; ezinezko maitasuna, bere bizitzako maitasuna ikustean. Agian. Biek bazekiten elkarrekin ezin zirela egon eta bere bihotzean mina zeukaten baina neskak zerbait egiteko prest zegoen eta mutilak beti gogoratuko zuen. Klasearen amaieran guztiak klasetik atera ziren eta beti bezala lagun talde tipikoak elkarrekin hitz egiten hasi ziren arratsalde hartan zer egingo zuten elkarrekin. Azkenean adostu zutenean, agur esaten hasi ziren. Neska mutilaren aldamenean ipinita, Carlosen ondoan, bere maitasun ezinezkoa, Carlosek lagun guztiei musu bat eman zien baina heldu zen neskari emateko momentua; biak urduri zeuden. Neska Carlosengana hurbildu eta ez zekiten zer egin, gauza asko bere burutik pasatu ziren, Carlosi gauza txarrak etorri zitzaizkion buruari, neska hurbildu zenean. Besoa tolestu zen baina bera ez zen konturatu, begietara begiratu eta mutila, neskagana hurbiltzean, besoaz inguratu zuen neskaren gerria; neskak musu bat eman zion masailean eta joan zen. Carlos

harrituta geratu zen; momentu hoaretan eskutik hartu eta berarekin ihes egin nahi izan zuen, betirako elkarrekin izan zitezkeen baina ez zuen egin. Musu hori ez zuen inoiz ahaztuko eta beti gogoratuko zen momentu horretaz. Errepidea zeharkatu ondoren, adiskide bakoitzak ikasketa desberdinak aukeratzen ditu hainbat karrera aukeratuz. Carlosek Erlijio Zientziak ikasi zituen eta unibertsitatean neska berriak ezagutu zituen arren, agian, neska batekin egon zen baina inoiz baina inoiz ez zuen neska hori ahaztu. Neskak bere bizitzako musikarik onena eman zion eta berarentzat zaila zen bera gabe jarraitzea. Baina, hala ere, gaur egun ez da zoriontsu, galdera asko etortzen zaizkio burua ostiral guztietan arratsaldean; beti bezala lagunekin egoten da baina inork ez daki zer gertatzen zaion neska horri, lurrak irentsi balu bezalakoa da. Neska ez zuen facebook, ez zegoen haren telefono-zenbakirik, bizi zen etxean ez da zuzena, ezer ez, ez dago arrastorik; beharbada, pentsatu ahal izango genuke beste leku batera joan zela bizitzera, zer edo zer gertatu zitzaiola edo auskalo!

DUNBA

Aitor Barrios

1990, Maiatzak 4,

Kaixo, Steve Murphy naiz, D.E.A-ko (Departamento Estatal Antidrogas) agente bat naiz, Pablo Escobarrek ihes egin du bere karteletik, “La Catedral” deitutakoa, presidentea ere atera da baina gurekin dago behintzat, eta galdetuko diozue zuen buruari... baina zer gertatu da? Eta nor da hau? Ba azalduko dizuet. Bogotara bidali naute Pablo Escobar harrapatzeko, beste (hemen amerikarrei horrela deitzen digute) “gringo” bat dago kuartelean, Javier Peña. Bera eta biok Escobarren pista hartzen ari gara. Azken bi urteotan Escobarren atzetik gabiltza; denbora honetan hainbat lagun galdu dugu. Badaukagu zenbait susmo Peña beste kartel batekin dagoela, baina Escobarrekin bukatzeko intentzioaz. Trujillo eta Carrillo daude Medellinen, Escobarren pista bilatzen. Peña eta biok orain kuartelean gaude, ni informe batzuk egi… -

BOOM!

1990, Maiatzak 24 Zenbait denbora pasa da, ireki dute kuartel berri bat, bonba lehertu ondoren. Ni ez naiz atera kaltetuta; Gomez, gure inspektore zuzendaria, ordea, koman sartu da. Peñak 2 saihets apurtuta ditu armairu bat bere gainean jausi zelako; guztira 13 agente hil dira eta 49 zauriekin bukatu dute. 1992, Abuztua 9, 14:29 Orain bi urte pasa dira, Eskobarren 116 “sicario” hil ditugu; 7 kokaina-laborategi itxi ditugu eta bi alditan

aurrez aurre egon gara berarekin, baina bi aldi haietan zorte barik; ihes egin du. Gure zeruko agenteek bere ubikazioa lortu dute telefonoari esker. Inguratuta daukagu, eta badaukat orain bai hartuko dugulako sentzazioa. 1992, Abuztua 9, 14:41 Soilik trikimailua zen; sartu ginenean, Escobarren telefonoa itsatsita zuen zaldi bat zegoen, zorte txarra. 1993, Abenduak 2 Oraintxe bai, Escobarrekin bukatuko dugu, 150 gizon eraikina inguratzen, 2 helikoptero, 1024 bala 422 armetarako. Peña sartu da edifizioan atea apurtuz, 3 gizon atera dira eta hasi dira tirokatzen. Haietako biri emon diogu eta besteak errenditu dira. Hor dago Escobar, nire aurrean eta… -

DUNBA!

Lagunak?

Ibai Bercedo

Futbol partidu batean geunden. Kepak zuen pilota eta nik, nire posizioa oso azkar aldatu nuen eta berehala esan nuen

Eman, bakarrik nagoela!

Hartu, Ibai!

Bamba -

Gooool! Zelan geratu zara e Marc? Oso zaila zen gelditzea jajaj, Marc hartu pilota berriro apurtu dela sarea.

Luis joan zen Marc joan beharrean ez dakit zergatik baina bera horrelakoa zen. -

Aaaaaaa,laguun...

Luis hartzerakoan zegoenean, kotxe batek bera harrapatu zuen. Marc korrika egin zuen baina berarenganantz iritsi zenerako, Luisek ezin zuen ezer egin, ezta hitz egin ere. Nik anbulantziari deitu nion baina iristerakoan, sentimenduak malko bihurtu ziren. Gizajoa. Bi aste pasa ziren, denok hobeto eramaten genuen baina, Marc ez zen etxetik atera bere lehengusua hil zenetik. Beste partidu bat jolastuko genuen; zoritxarrez euria hasi zen. Hori zela eta, Kepa, Unax eta Ander etxera joan ziren. Beno, Alex ez, nirekin etorri zen etxera bera gertu bizi zelako. Atarian paper bat zegoen nire izenarekin, irrikan nengoen irakurtzeko baina hor hasi zen dena. Egun horretan tximistak zeuden baina hurrengoetan dena beltz ikusiko nuen, nire konfiantza galduko litzateke, nire poztasuna hegan egingo luke. 22

“Kaixo, Ibai Bercedo Olano, sentiarazi didazun mina zeuk ere sentituko duzu; badakit non bizi zaren eta asko gustuko dut zure bideo berria. Musu bat, zure laguna.” Ez nuen ezer ulertzen baina txantxa zela uste nuen. Bideo bat egingo nuen nire kanalerako, baina konturatu nintzen nire bideo guztiak ezabatuta zeudela eta bakarrik bat zegoela: zuretzat deiturikoa. Ireki nuen bezain laster, ikusi nuen nire gela zela baina ez zen inor agertzen; soilik ahots bat hitz egiten ari zen. Ahots hori hitz egiten zuen bitartean, hasi nintzen bilatzen aztarna batzuk. “Nire etxeko leihoan”ez ziren agertzen nik neukan paisaia: Portugaleteko parkeko paisaia. Banekien non zegoen baina ez nekien zein solairutan. Hurrengo egunean denei esan nien zer gertatu zitzaidan, denek lagundu zidaten; Marc-ek ere bai. Iritsi ginen. Emakume gazte bat sartu zen etxera eta guk, korrika eginez, atea geldi genuen. -

Bagaude barruan orain zer? -esan

zuenAnderrek -

Nahi baduzu pizza bat jan jajajaja

-hasi zen barrezka Unax. -

Orain

seriotasuna

behar dugu,

begiratu ahal dugu gutunontzietan hor agertuko dira izenak. -

Zergatik zure izena agertzen da Ibai?

-kezkatuta zegoen Alex. Ni oso larrituta nengoen eta egin nahi nuen gauza bakarra, nork zen asmatzea zen. Igo genituen eskailerak eta atea irekita zegoen. Ireki nuenean, norbaiten bisaia ikusi nuen baina konturatu 23

nintzen panpina bat zela. Gertaera horren ostean, lagunak beraien artean jolastera joan ziren eta ni etxera. Aste bat geroago, egongelan mezu bat zegoen berriro; ni flipa-flipa geratu nintzen. Banekien nor izan ahal zen mezuaren edukiagatik: -

Tori zure trikimailua!

Bakarrik nire lagunek zekiten aurretik jarri nuela mikrofonoa postontzietan inor ez zegoelako leku horretan. Lagunak?

Oporrak

Ion Bereziartua

Udako egun batean, nire lagunak eta biok, beti bezala, parkean geunden, eta lehenengo aldiz urteetan oso aspertuta geunden. Orduan, planak egiten hasi ginen. Batzuek Sestaoko fabriketara joan nahi zuten, beste batzuek Bilbora Red Bull-eko rap gatazkak ikustera joan nahi zuten. Baina gauza horiek guztiak errepikatuta zeuden; hau da, noizbehinka egin genituen. Bat-batean plan bat bururatu zitzaidan: mundu osotik buelta ematea, baina herrialde batzuetan geldi bertan gauzak egiteko, adibidez, Londoneko rap norgehiagokak ikustera eta beste hainbat gauza. Baina momentu horretan konturatu ginen hori guztia egiteko diru mordoa behar genuela eta gure ama- aiten baimena. Dirua lortzeko plan bat egin behar genuen. Banku baten dirua lapurtu behar genuen.

Eguna heldu zen; ni atarian gelditu nintzen ‘seguratekin’ hitz egiten; orduan beste guztiak sartu egin ziren, eta dirua atera zuten. Aireportura joateko kotxe bat bilatu genuen eta azkar joan ginen. Lehenengo hegazkina hartu genuen eta Londresera joan ginen.

Lapurrak

Oier Bermeosolo

Egun batean, polizia-kuartelera polizia berri bat ailegatu egin zen. Polizia berria Alemaniatik etorria zen eta ez zekien oso ondo gaztelaniaz; beraz, letra askotan ez zekien ondo ahoskatzen edo hondo esaten. Bitartean, banketxean… iturgina atetik sartzen da. Lan egitera sartzen dela esan du baina denak alertan daude. Langilea bera bakarrik komunean sartzen da. Ateratzerakoan, arma bat du eta seguritate

guardia tirokatzen

du.

Bankero batek alarma jotzen du. Polizian… Atraku bat dago banketxean; patruilek joan behar dute oso azkar. 10 bahitu daude: 4 banketxeko langileak eta 6 pertsona eta seguritatekoa hilda dago. Joan behar dugu oso azkar eta zerbait egin azkar. Bankuaren kanpoan base txiki bat sortu egin dute. Poliziak plan bat sortzen ari dira. Sartu nahi dute eta ez dute hildako gehiago izatea. Beste herrialdeko polizia-negoziatzaile boluntario bezala sartu egin da banketxean. Lehenengo eta behin, konprobatu egin zuen zauritu gehiago dagoen edo ez eta gero negoziazioa hasi du. -

Kaixo, zurekin negoziatzeko sartu egin naiz; ez dizugu ezer egingo.

Ziur nago ez duzula ezer egingo bestela ilko ditut eta hori ez duzu nahi.

Orduan, zer nahi duzu hemendik joateko?

Helikoptero bat eta gero kostaldean itsasontzi bat.

Saiatuko naiz baina horrela izateko oraintxe bertan 5 pertsona entregatu behar dizkidazun; zuk nahi dituzunak. 26

Bale baina ez baduzue egiten haurdun hau hilko dut lehenik.

Bale.

Polizia atetik atera zen 5 bahituekin; denak ondo zeuden eta galdeketa egitera eraman zituzten. Presoak interrogatzen zeudelarik, bat oso orduri zegoen:10 urtetako ume bat, traumatizatuta samar zegoen, gertatu zenaren ondorioz. Polizia bat lasaitzen hasi zen; esan zion ez zela ezer gertatuko eta orain salbu zegoela. Bat-batean preso bat atera egin zen banketxetik; bonba bat eramaten zuen eta orduan, BUMMM!!! lehertu egin zen. Polizia batzuk hil ziren, su asko zegoen; korrika joan ziren medikuak polizia laguntzera. Momentu hartan bahitu asko maskara batzuekin atera ziren ateetatik baina lapurra ez zegoen. Beste alde batetik atera egin zen. Poliziak zona osotik bilatzen egon ziren eta ez zuten aurkitzen. Herrialde osoa alertan zegoen; lapurra ez zen aurkitzen. Orduan, polizia batek plan bat eduki zuen eta plan hori zen estoldak begiratzea; horrela ikusi ahal zuten hor ez bazegoen, herrialdean ez zegoelako litzatekeela. Orduan, begiratzen ari zirenean, gauza arraro bat ikusi zuten: base bat bezalakoa zen. Talde bat bidali zuten eta hor aurkitu zuten lapurra korrika hasi zen. Bideetatik joan zen eta ez zuten aurkitu. Hamar urte geroago … Lapurra Kolonbian bizi da eta bere bizitza ona da. Polizia bila dabil baina ez dakite zenbat denbora gehiago bilatzen egongo diren.

Esne-Bidea eta Pegasus

Pegasus → Galaxia

Unai Bueso

Wroclaw → Atzerritar Apolo → Espazio-ontzi Ihardetsiak → Atzerritar Egun batean, munduko 200 pertsona Pegasus-era joan ziren. Espazio-ontzi aurreratuegi batean, ia giza mailara ez zen heltzen eta horregatik munduko 200 onenak joan ziren. Euskal Herriko bat, 13 espainiakoak, 15 italiarrak, 39 txinatar, 52 errusiarrak, 90 Estatu Batuetakoak. Talde garrantzitsuena bost pertsonek osatzen zuten: Jack Jackson, Mikel Pérez, Giovanni, Jennifer Sheppard eta Samuel Rodriguez. Iritsi zirenean, espazio-ontziak 14 miloi argi-urte egin zituen. Pegasuseko planeta batera joan ziren ia bizigarria zen ala ez jakitearren. Egiaztatu zuten planeta bizigarria zela. 200 pertsona horiek oso ausartak ziren, militarrak izan behar eta ondo erabili behar zuten teknologia, bestela ez zuten balio. Kanpadenda egiten ari ziren eta bat-batean agertu zitzaizkien Wroclaw izeneko

atzerritar batzuk. Hasi ziren tiro egiten eta militarrak berdin. Irabazi zuten 200 pertsona, eta bahitu zuten Wroclaw bat. Galdera asko egin eta gero, jakin zuten planeta guztiek zeudela mehatxatuta Wroclaw-en aldetik. Gainera, espazio-ontzia galdu zuten, atzerritarrek lapurtu zutelako eta ezin ziren bueltatu Lurrera, Apolo deituriko espazio-ontzia zen.

Urte bat geroago, beste atzerritar batzuk agertu ziren: ihardetsiak. Ihardetsiak, oso gogortxuak dira eta ihardets dezakete eta orduan jende gehiago dira bere teknologia hobetzeko. Handik gutxira, guztiak; pertsona eta ihardetsiak aliantza bat egin zuten. Pertsonek Apolo nahi zuten berreskuratu. Oso azkarrak ziren eta talde garrantzitsua joan zen, Ihardetsien espazio-ontzi handira. Aireratzen hasi ziren eta planetaren orbitan ipini ziren. Eta hasi ziren aurrera egiten, Wroclaw-ak zeuden bere jaiotze-planetaraino. Iritsi zirenean, egin zuten lehenengo gauza izan zen Apolo-a garraiatzea espaziora. Gero, 200 pertsonak ere garraiatu zituzten eta Apolo eta Ihardetsien espazio-ontzia hasi ziren tiro egiten. Geroago, joan ziren bi espazio-ontziak beste leku batera, eta handik gutxira Wroclaw-ren planeta eztanda egin zuen. Apolo Lurrera bueltatu zenean, hainbat teknologia berri eskuratu zituzten eta hasi ziren ikertzen. 200 pertsonei bere soldata igo zizkieten, baina talde garrantzitsuari hirukoiztu zioten soldata eta besteak kexatu ziren; baina egia esanda, lan gehiena egin zuten talde garrantzitsuenekoek. Parte hartzen zuten pertsonak ezin zuten esan bizitza bazegoela Lurretik kanpo; bestela katastrofe bat gertatu egingo litzateke. Batzuei oso zaila egiten zitzaien sekretua gordetzea. Talde garrantzitsua, diru hori hirukoiztu zienean, eman zien behartsuenei. Gero, bazkari batean guztiok esan zuten esaldi berbera altuz:

‘’Galaxia Wroclaw-en eskutik salbatu dugu”

Bahiketa

Adrián Dono

Duela aste bete, ama bat eta bere semea parke batean zeuden. Parkea, oso arraroa zen eta bertan beraiek eta beste pertsona arraro bat bakarrik zeuden. Pertsona arraro horri ez zitzaion ezer ikusten, eskuak soilik. Ama gauza bat hartzera joan zen, bakarrik izan zen momentu bat, baina alde egin bezain laster, pertsona arraroak umea hartu zuen eta korrika joan zen bere kotxerantz, parketik ihes eginez. Ama bueltatu zenean, konturatu zen umea ez zegoela utzi zuen lekuan. Alde guztietara begiratu zuen, urduri zegoen eta bat-batean, bere semea parkeko pertsona arraroarekin ikusi zuen. Kotxe batera sartzen ari ziren eta bere semea oihuka zegoen. Ama bere kotxea hartu eta pertsona arraroari jarraitu zion, abiadura handiz. Kotxea oso azkar joaten zen eta ama bere alboan jartzea lortu zuen. Poliziaren paretik pasatu ziren eta poliziak beraiek ikusterakoan, atzetik joan ziren, lasterketa bat zela pentsatu zutelako. Ama polizia ikusterakoan, oso urduri jarri zen baina bere umea berreskuratu

behar

zuen,

orduan

aurrerantz jarraitu zuen. Minutu luze batzuk pasa bitartean, beste bide bat hartzerakoan, poliziek beste norabide bat hartu zuten eta beraiek bakarrik geratu ziren: ama eta pertsona arraroaren kotxeak. Amak parean geratzea lortu zuen eta pertsonak ama ikustean nota bat bota zion. Nota horretan hiriko lantegi zaharrean elkartzeko esaten zuen. Amak nota hartu eta irakurri bezain laster, hiriko lantegi zaharrera abiatu zen. Bertan pertsona arraroa bere zain zegoen. Ama eta pertsona arraroak kotxetik atera ziren baina umea kotxean geratu zen. Orduan, pertsona arraroak zera esan zion amari: -

Zure semea berreskuratu nahi baduzu, 1000 euro eman behar dizkidazu. 30

Zorionez amak mila euro zituen zorroan. Pertsona arraroa harritu zen bera pentsatzen zuelako emakumeak ez zituela mila euro izango. Orduan gehiago eskatu zion, baina amak ez zuen gehiagorik. Bat-batean neska bat kotxetik atera zen umearekin, bazirudien pertsona arraroaren emaztea zela. Emaztea kotxetik atera bezain laster, labana bat hartu eta esan zuen: -

Emaiguzu diru gehiago edo bagoaz hemendik.

Amak dirurik ez zeukanez, kotxea hartu zuen eta beraien kontra joan zen. Alferrik izan zen, lapurrek, hala ere, kotxea hartu zuten eta ihes egin zuten. Denbora luze batean egon ziren kotxeekin korrika baina amaren kotxea gasolinarik gabe geratu zen eta beste bat lapurtu zuen. Beste kotxea hartzerakoan, lapurrek hortik alde egin zuten. Amari bururatu zitzaion poliziarengana joatea. Poliziarengana heltzerakoan ez zegoen inor eta oso urduri jarri zen. Zain zegoenean, kartel batzuk ikusi zituen eta kartel horietan bahituak izan ziren hainbat ume agertzen ziren. Amak kartel horiek ikusi bezain laster berriro kotxera abiatu zen eta bere semearen bila joan zen. Ordu luze batzuk pasa ziren eta amak etxe oso arraro bat ikusi zuen. Etxera hurbiltzea bururatu zitzaion eta leihotik begirada bat botatzean, parkeko gizon arraroa eta bere emaztea ikusi zituen. Amak metalezko makila bat hartu zuen eta oso isilean barrura sartu zen. Barrura sartu bezain laster, goiko pisura joatea erabaki zuen. Ate bat ireki eta bere ume eta karteletan ikusi zituen umeak zeuden guztiak aulki batera lotuta. Amak sokaren korapiloa desegin zuen eta umeak askatu zituen, denak isil isilean beherantz joan ziren. Zoritxarrez, lapurrek ama ikusi zuten eta ama eta ume guztiak lapurrei jotzen hasi zitzaizkien eta lurrean zeudenean, soka batez lotu eta kotxeko maleteroan sartu zituzten. Denak kotxean sartu ziren eta poliziarengana joan ziren. Azkenean, pertsona arraroa eta bere emaztea atxilotu zituzten.

Etxean

Andoni Fernández

Atzo Kevinen urtebetetzea zen eta berak ez zeukan lagun askorik; horretaz aparte, oso baxua zen eta ile beltza eta begi beltzak ditu. Mikelek proposatu zien bere lagunei Kevini sorpresa bat egitea hondartzan eta gonbidatu zuten lagun guztiak. Lagunak ikastolakoak ziren denok, doazelako gela berera. Lehenengo bi orduak amaitzerakoan, Mikelek esan zien lagunei festa sorpresa bat egiteko Kevini eta ondo iruditu zitzaien eta bihar egitea ondo iruditu zitzaien. Biharko geratu dira. Hurrengo egunean, Kevinen lagunak festa bazeukaten eginda eta bakarrik falta zen Kevin, arropa jartzen ari zen eta, horregatik, berandu heldu zen. Haienganatu zenean, joan ziren denak uretara eta Kevin geratu zen bakarrik jaten tarta eta gozokiak eta beranduago lagunak esan zioten Kevini ea uretara etortzen zen eta Kevinek baietz, joango zela, eta uretan Kevinek ikusi zuen kristal bat moduko eta joan zen lagunengana esatera eta denok etorri ziren ikustera zer zen. Mikelek ukitu zuenean, bat-batean desagertu zen eta ez zekiten nora joan zen; Kevinen txanda zen, baina berdin.. Desagertu zenean, denek ukitu nahi zuten eta joan ziren irla batera eta zerutik agertu ziren parakaidas batez eta ikusi zuten herri bat . Herrira joan zirenean joan ziren bilatzera ea pertsonak egongo ziren edo ez eta ikusi zuten tenplu bat eta esan zuen Mikelek hobeto ez sartzea. Haren barrutik atera zen gizon bat eta galdetu zioten ea bera bizi zen han eta esan zien ezetz; bera herri batean bizi zela eta galdetu zuten: “non dago herri hori?” Oso urrun zegoela eta autobus batez joan behar zutela. Autobusa heldu zenean, kusi zuten goian zeukala globo aerostatiko modukoa eta galdetu zioten ea zerutik zihoan ala ez eta gizonak ezan zien baietz. -

Guztiok gora! Nire herrira eramango zaituztet .

Denok gora igo ziren eta bat-batean autobusa gora bota zuen eta ikusten zen irla osoa eta oso handia zen. Une horetan esan zioten gizonari ea zenbat pertsona bizi ziren isla honetan eta gizona esan zien: -

96 bizi zirela baina zuekin 100 pertsona gara.

Gurekin hemendik ezin zaretelako irten, geratuko zarete hemen betirako. Denak autobusetik jaitsi ondoren, herri batean geratu ziren; hantxe ikusi zuten minigolf egiteko zelaia zegoela eta etxe oso handi bat eta igerilekua egiteko zegoela eta etxe berean golf egiteko autotxoak zeuden. Bakoitzak launa pertsona eraman ahal zituen eta hartu zituzten bi. Jazinto eta Pedro batean joan ziren; Mikel eta Kevin beste batean eta erabaki zuten gizonarekin irla osoa ikustea. Eraikin oso handiak zeuden eta joan ziren herriak zeukan izen Txikituak Zoruak eta erabaki zuten bertan uztea autotxoak eta herria ikustea pixka bat. Bi ordu pasa ziren eta oraindik ez zuten ailegatu herrira eta hasi ziren ikusten pertsona asko. Joan ziren zer gertatzen zen eta heldu zirenean, errugbiko partida bat jokatzen zutela ikusi zuten; hortaz, laurak joan ziren beraiekin partida bat joakatzera eta torneo bat egongo zenez, hartu zuten logela bat bertan geratzeko, Bi egun geratzen ziren torneoa amaitzeko. Torneoa amaitu zen eta irabazi zuten baina pasatu behar zuten bidexka batetik non otsoak zeuden eta Jazinto zeukan bat ondoan, lo eta esnatzen bazuen, Jazintori eta guztiei eraso egingo lieke. Bat-batean agertu zen mutil bat eta eraman zituen guzitak bere etxera eta bertan otsoak utzi zituen atzean. Mutilari ea geratu ahal ziren hareki galdetu zioten eta egunak aurrera psatu ziren, euren etxera bueltatu ziren arte.

Mrs. Ciclope

Uxue Fernández

Maiatzaren 29a zen gertatutakoa gertatu zenean. Ciclop familia beraren etxean zegoen, afaltzen, beno, bat izan ezik, Sel izeneko alaba bat beraren logelan zegoen. Orain, afaltzen ari direnengan zentratuko gara. Imajina ezazue mahai handi bat, hainbat janarirekin, eta gainean, lanpara bat, rokoko motatakoa. Mahaian, familia jaten ari zen: haragia, arraina… haragia batek izan ezik, amak izan ezik. Ama barazki-jalea zen. Beraren bi alabak, Kelly eta txikiena, Melly, ez zuten askorik jaten, baizik eta beraien bizitzaz hitz egiten. Beste partetik, aita zegoen jaten eta telebista ikusten; telebistan, partidu garrantzitsu bat jartzen ari zirelako. -

Bukatu dut!!

Bat-batean, ahots alai bat gelatik entzun zen. Ahotz hori Mellyrena zen, energia askorekin. Hori esan bezain laster, joan zen logelara, jostailuekin edo beste gauza batera jolasteko. Kelly altxatu zen eta ondorengoa esan zuen: -

Aita, ama, nahi duzue nik mahaia jasotzea? Nik ere bukatu dut.

Ez ez, maitea, eskerrik asko- esan zuen amak lasaitasunez.

Kellyk pauso batzuk eman zituen eta aitarengana hurbildu zen. Zerbait esandakoan, aita altxatu zen eta atearen aurrean jarri zen, begirada serio batez eta alaba egongelara joan zen, liburu bat irakurtzera. Ama ez zekien zer gertatzen zen; orduan Kellyri galdetzera joan zen. -

Kelly, zer gertatzen zaio aitari? Zer esan diozu?

…

Potxola?

Esan diot aitari bakarrik zaintzeko atea eta ikusteko nor etortzen den.

Bakarrik hori?

KELLY!!AMA!! ETORRI DA!! 34

Kelly eta ama ustekabe-aurpegiarekin geratu ziren eta sarrerara joan ziren. Hantxe zegoen aita gutun batekin. -

Maitea, ez dakit zer den baina, postaria zuretzako dela esan du.

Berehala, Kellyk besarkada bat eman zion aitari eta pare bat musu, oso pozik. Gero, mezua hartu zuen eta ireki zuen, kontuz. Amak eta aitak ez zekiten zer zen mezu hori; beraz, egoera horretan, kezkati zeuden. Logela batetik norbait atera zen; norbait hori Sel alaba zen, aurpegi txepelarekin. Kelly ez zen konturatu, interesa handia zeukalako bere gutunarekin. -

Arraioa! Heldu zaizu gutun arraro hori, kokaina dauka edo zer?- esan zuen Selek tonu adarjotzailez. Kelly, Selen tonua eta ahotsa entzun ondoren, biratu zen, Seli begiratuz. -

Zergatik ez zara zure gauzatan

sartzen, emo-a? -Kellyk erantzun zuen, tonu itxiaz. Orduan, Kellyk eman zion gutuna beraren arrebari. Arrebak, barre isil bat egin zuen eta berriro eman zion gutuna Kellyi. -

Zorionak, Kelly, baina, agian ezin zara joan, norbaiten problemarengatik.

Hau esan ondoren, Sel berriro logelara bueltatu zen, normaltasunez. Kelly Sel-aren logela itxura kezkatiaz begiratzen ari zen. Momentu hori pasa ondoren, alaba beraren gurasoengana joan zen eta gutuna eman zien. 35

Ama negar egitea hasi zen eta gutuna bota ondoren, alabari besarkada handi bat eman zion. Aita oso pozik zegoen alabarengatik, eta bera ere besarkadara batu zen. Momentu hori oso polita izan zen, familia bat, harro beraren alabarengatik. Baina, momentu hori bukatu zen. -

Ama ama!! Zer esan nahi du, ‘’unibertsitatea’’? Eta eta, zer esan nahi du, diru-laguntza??

Ahots hori alaba txikirena zen, hau da, Mellyrena. Beraren eskuetan, gutuna zeukan, eta beraren aurpegia...beraren aurpegia oso misteriotsua zen. Melly bakarrik zeukan 13 urte baina, ia dena jakiten zuen munduari buruz. Neskato polit bat zirudien, errugaberik eta dibertigarria baina, beraren burmuinaren barruan, huts oso beldurtia sentitzen zuen. Berak, kanpotik simulatzen zuen ez zekiela ezer baina, problema handiren bat bazegoenean, horrek bihurtzen zuen heldu. -

Em...polita...eman iezadazu oraintxe bertan-

Ez.

…...ez?eZ? ZER ESAN DIOZU ZURE AITARI HOR-

Nire aitari, ezetz esan diot.

Eh?

Banekien ba noizbait, norbait familia honetatik joango zela. Ni inoiz ez naiz okertzen, edo ez? Nekatuta nago beti norbaitek etxe honetatik joatea, osaba bezala, zerura joan zela eta inoiz ez zela bueltatu.

M-Maitea?

Zergatik orain joan behar da Kelly Ciclop beste leku batera eta nik beti geratu behar dut etxean, bakarrik etxekolanak egiten eta simulatu ondo pasatzen ari naizela puta panpin horiekin? Aitatxo, amatxo, mesedez, erantzun nire galderari…

...esan…

Ni ez naiz inoiz erratu, ezta?

… 36

ESAN ORAIN, PEPELERDOAK? NI EZ NAIZ INOIZ ERRATZEN-

ISILDU ZAITEZ ORAIN, TONTOLAPIKOA.

Konflikto honen barruan, Kelly oihukatu egin zuen, azkar arnasten. Bera, ikusi al denez, oso urduri zegoen problema horren barruan. Kelly, 19 urterekin bakarrik unibertsitatera joan nahi zuen, eta beraren etorkizunera gehiago hurbildu nahi zuen, puntu. Beste planeta batean ere izaten bazen, pertsona berriak aurkituko zituen eta, agian, beraren etorkizuneko maitea. Baina, Mellyk ez zuen hori askorik ulertzen… Une hartan alaba txikia negarrez hasi zen. Batzuetan, aitortu behar da bera sentimentala jartzen dela beraren maitearengatik. Kelly eta Melly txikitan oso ondo moldatzen ziren, eta horrek eragiten zion horrela jartzea, Melly bakarrik beraren ahizparekin jolastea berriro nahi zuen. -

Kelly...nik bakarrik nahi dut zurekin egotea eta ondo

pasatzea, zahar-denboran bezala… Melly, triste aurpegiaz Kellyrengana bueltatu zen eta gutuna eskuan ohikatu zion: -

Zergatik ez duzu nirekin ondo pasatzen?!

Hitz egin bezain laster, Kelly, Melly-ren aurrean jarri zen eta besarkada txiki bat eman zion, beldurrik gabe ia beraren ahizpa kolperen bat ematen bazion. Melly, sorpresa itxurarekin, ez zekien nola erreakzionatu ordez, Kelly lortu zuen Melly lasaitzea. -

Ez egin negarrik mesedez, begiratu, zergatik….zergatik ez gara joaten denok batera Unit planetara bizitzera, hau da, zergatik ez gara mugitzen?

M-Mugitzea?

Bai!! Zergatik ez? Horrela animatu ahal nauzue nire ikasketekin eta jolastu ahal genuke denok batera joko-librera!

Ah bai?

Bai!! 37

Bale!! Nigatik ondo!! Jejeje -negar egin ondoren, barrezka hasi zen, ai, gazteria…

Mugitzen bagara, aita eta ama, ez zekiten ia lortu ahal zuten hori, baina 3 neskei ondo egokitzen bazitzaien mugitzera beste planeta batera, esfortzu handi bat egingo lukete lortzeko. ----------------------------------------------------------------------------------------------------- Orain, hau da, abuztuaren 14 da eta Ciclop familia, mugituko da planeta berrira; hain zuzen ere, Unit-era. -

Sel, Kelly tira, atera orain!! Galduko dugu trena! -oihukatu zuen amak sarreratik.

Orain amatxu…

Yujuuu!! Joango gara Unit planetara, joango gara Unit planetaraa!!

Jeje, mesedez, lasaitu zaitez pixka baten maitea. -aitak esan zion Melly-ri.

Jijiji, barkatu aitaa!! Oso pozik nago!!

Ikusten dut ikusten dut…

Kelly, logelan gordetzen ari zen jostailuak, ikasketak, ordenagailua...etab,...bai, oraindik.Beste partetik, Sel zegoen, arropak gordetzen. Kellyk bazekien ez zela berriro etorriko etxe honetara eta haren falta sentituko du, baina beste pauso bat markatuko du beraren bizitzan beste planetara mugitzera. Etxe honek, bakarrik izango da oroitzapen polit bat. Ordu batzuk gero, familia, geltokira ailegatu ziren eta trenera sartu ziren, guztiek ahituta. Minutu pare bat ondoren, trena mugitzen hasi zen planeta horretara, familia oso pozik zegoen etxe berrira eta bizilekua ere ikusteko. Aita etorri zen maletak gordetzera. Amak aitari janaria eman zion, ikusten zelako berak poza zeukalako. 3 alabak zeuden beraien gauzetan, Sel espazioa begiratzen ari zen leihotik. Kelly beraren lagunekin txateatzen eta Melly, zerbait margotzen, uste dut zaldi polit bat. Istorio hau, bukatu da oso ondo eta bukaera on batekin...edo ez? -

Ñiiiiiiiiiii!!!!!!!

Bat-batean, trena gelditu zen. Denok zeuden kezkati, zergatik gelditu zen? nola gelditu zen? Melly beldurtzen hasi zen eta Kelly detektibe baten bezala jarri zen. Zer gertatuko zaio Ciclop familiari, ailegatuko dira Unit planetara? Hori beste istorio bat izango da.

Prison scape

Jagoba García

Michael Lee egoera larrian dagoen gizon etsitua zen. Bere anaia Lincoln Lee heriotzera zigortua zegoen eta USA-ko Fox River Estatu Espetxean noiz exekutatuko duten zain zegoen. Proba guztiek bere anaiaren erruduntasuna adierazten zuten arren, Michaelek haren errugabetasunean sinisten zuen. Hortaz, banku bat ohoztu eta poliziek bere burua atzeman dezaten utziko zuen, hori baita bere anaiarekin batera espetxe gela berberean egoteko zuen aukera bakarra. Helburua: biak elkarrekin ihes egitea. Lincoln Lee seguritate maximoko tokian zegoen, eta ezin zuen Michaelekin egon. Michaelek guztia pentsatuta zeukan, kartzelaren planoko tatuaje erraldoi bat egin zuelako. Orduan, bere helburuarekin hasi zen; Patioaren harmailen barruan torlojuak zeuden, baina torloju espezifiko bat zegoen (torloju 11121147), eta torloju hori ziegaren barruan zulo bat egiteko behar zuen. Hartzerakoan, Theodore Bagh izeneko hiltzailea jesarrita zegoen, orduan, Michaelek zerbait egin beharko zuen distraitzeko. Theodore konturatu zen, eta torlojua kentzen saiatu zen, baina ezin izan zuen, Michaelek korrika egin zuelako. Theodore haserretu zenez, Michael hiko zuela erabaki zuen. Bere ziegan zegoen pertsona Fernando Sucre deitzen zen eta Michaelen helburuan parte hartuko zuen. Hurrengo egunean, Michaelek Sucreri dirua eskatu zion eta hormak zulatzeko tramankulu bat erosi zuen. Zuloa egin zutenean, Michael sartu zen eta hodi handi baten barruan zartu zen. Sucre barruan zaintzen zuen Michaelek etorri arte. Horma bat bidea blokeatzen zegoenez eta Michaelek horma non zulatu beharko zuen zekienez, zulatzen hasi zen erositako tramankuluaz. Horma apurtu bezain pronto, ziegara itzuli zen. 39

Patioan, Michael John Cooper izeneko mafioso bati hitz egitera joan zen (John IP-ko lanen arduraduna zelako) eta planarena kontatu zion. Johnek parte hartuko zuenez, Michael, Sucre eta Lincoln sartu zituen IP-ko lanetan. Baina T-bagh (Theodore) heldu zen eta guztia entzun zuenez, Michaeli IP-ko lanetan sartu zuen. Patio orduetan, IP-ko lanak egiten zituzten. Erre zen etxola bat birdekoratu behar zuten, eta horren azpian Michaelek apurtu zuen hodia zegoen. Orduan, zulo bat egiten hasi ziren. Egun batzuk pasa ziren eta zuloa egin zuten. Hoditik sartu ziren eta Michaelek apurtu

zuen

zulotik

zartu

ziren.

Erizaindegira atera eta leihotik zegoen kableari heldu eta beste aldean zegoen harresiari iritsi behar zuten. Baina erizaindegian Roberto Hernandez izeneko pertsona oso lodi zegoen eta haiekin joango zen. Ondoren, Michael kabletik heldu eta beste aldeko harresiari iritsi zen, gero Lincoln, Sucre, John, T-bagh eta soilik Roberto geratzen zen. Kabletik heldu bezain pronto, kableen soporteak apurtu ziren eta ezin izan zuen ihes egin. Amaitzeko, Lincoln eta Michael Santurtzi-ra joan ziren Johnen hegazkin batez eta lasai bizi izan ziren betirako.

IDEIA TXARRA!

Ekaitz Garmendia

Bizitzan erabaki txarrak izaten ditugu guztiok, nik behintzat bai, eta eraikin honetan denek erabaki txarrak izaten dituzte. Amancio eta Nerea oso ondo zeuden, ume bat zeukaten ere eta oso ondo bizi ziren Nerearen lanarengatik, zeren Amanciok ez baitzuen oso ondo irabazten. Familia ona zen, bikote ona zela ematen zuen baina zoritxarrez… Egun batean Amancio futbol txapelketa batera joan zen eta Nerea erosketak egitera joan zen, eta Antxon auzokideak ikusi zituen eta ere erosketak egitera zihoan. Biok arratsalde osoa hitz egiten eman zuten, eta Nereari Antxon oso atraktiboa zela iruditzen zitzaion eta Antxon Nerearekin nahi zuen. Oso ondo pasa zuten eta pixka bat pasa ziren edaten; horregatik azkenean ohera joan ziren biak, eta Amanciok ez zekien ezer. Nerea oso triste zegoen, zeren ume bat etorriko zitzaiola esan baitzion medikuak, eta ez zen Amanciorena, Antxonena zen. Nerea bere lagun minei esan zien gertatutakoa, eta lagun batek bere senargaiari esan zion. Bi hilabete pasa ziren eta auzokide guztiek zekiten gertatu zena, Amancio izan ezik. Ez zioten ezer esan Amanciori, baina Txomin, oso gaixtoa zenez, telebistan atera zen kontatzeko Antxon artistaren abentura bat. Oso famatua zenez, informazio hori telebistean oso baliotsua zen, eta 5000 euro eman zizkioten guztia kontatzen ateratzeagatik. Orduan, Amanciok programa ikusi zuen, pixka bat kostatu zitzaion erreakzionatzea baina azkenean Nerea utzi zuen; ondoren, Antzon oso gogor jo zuen, bi moratoi utzi zizkion eta lurrean utzi zuen. Antxonek poliziari deitu, etorri zen eta Amancio eraman zuten. Amancio atxilotu zuten bi urtez egin zuenagatik. Oso triste eta haserre zegoen Nerea negarrez, eskatzen poliziari uzteko bakean… Antxonek lana galdu zuen zeren jendeak oso txarto ikusten zuen egin zuena, pobre amaitu zen eta oso damututa. Nerea bakarrik eta triste geratu zen, eta hiru umerekin geratu zen, Antxonekin bi2 izan zituelako. Eta guztia berak bakarrik ordaindu behar izan zuen Amancio kartzelan zegoen-eta. Eta hemen soilik bat atera zen ondo, azkarra izan da baina oso gaiztoa. Gaiztoa bai, baina 5000 eurorekin atera zen historia honetatik.

Maitasun posiblea

June Ghiro

Baina... Nora eramango nauzu?

Esan zuen geure Ana maiteak dardarka, 4 urte zituen eta umezurtz geratu baitzen. -

Zure gurasoak hil baino lehen esan zidaten zure osaba Manolorengana bidali behar zintudala.

Hitz horiek esan bezain laster, Madrilerako autobusa etorri zen, eta Anak zer egiten zegoen jakin barik, horra igo zen. Bakarrik, bere maleta eta panpina eskuan zeramatzala. Bidaian egiterik ez zeukan, berarentzat lau ordu horiek amaigabeak izan ziren, lo egin zuen, baina esatekoa da, hainbat neska marraztu zituen, soineko izugarriekin, gaueko soinekoak eta baita egunekoak, lagunekin tea hartzera joateko edo lanera joatekoak. Heldu zenean, bere osaba ikusi zuen, han jesarrita autobuseko geltokian. Osabak hain neskatxa txikia ikustean, izerditan jarri zen, nola zainduko zuen berak bakarrik neska hain txiki bat bere laneko solairuan bizitzen? Hain urduri zegoen ez ziola eskua ere eman. Autobus-geltokitik Manolok lan egiten zuen tokiraino oinez joan ziren, eta nola ez! Ana hainbat galdera egiten hasi zen, bere osabaren lana ezagutu nahi zuen eta jakin ea berak zer egingo zuen han. Osabak, oso ondo azaldu zion, “dran” izeneko galeria batzuetan egiten zuela lan eta bera publikoarekin lan egiten zuten langileak laguntzen eta koordinatzen zituela; era berean, azaldu zion, heldu bezain laster galerietako zuzendariarekin hitz egin behar zuela, ea neskatxa zer egiten zuen jakiteko. Esan bezala, galerietara heldu zirenean gora igo ziren, eta Manolo, Mr. Marquez zuzendariarekin hitz egin bitartean, Ana kanpoko jesarlekutan ezeri zen. Han zegoen bitartean, bat-batean paperezko hegazkin bat buruan eman zion eta leku guztietara begiratu ondoren, bere adineko mutiltxo bat ikusi zuen berari begira. Mutila galeria osoetatik jarraitu ondoren, azkenean biak goiko terrazan bukatu zuten, elkarrekin hitz egiten egon ziren denbora batez, zuzendaria heldu arte. 42

Zer egiten duzu hemen Alberto? Gainera neska honekin, ez zara konturatzen langile baten iloba dela?

Albertok burua jaitsi eta bere aitari jarraitu zion; bai, Mr Marquez Albertoren aita zen eta Alberto galeria haietako oinordekoa zen. Handik aurrera Alberto eta Ana goiko terrazan elkarrekin ikusten jarraitu zuten eta paperezko hegazkinekin komunikatzen ziren. 15 urte zituztenean, Ana galerietan lan egiten hasi zen, jostun, baina egun batean Albertoren aitak biak harrapatu zituen musukatzen betiko lekuan, eta bere semea jostun batekin ez ikusteko, Alberto Londresera bidali zuen ikastera 16 urterekin. Alberto han zegoela, egun guztietan gutunak bidali zizkion Anari, baina bere aitak hartu eta berarentzat gordetzen zituen. Azkenean, Alberto bueltatu zen, 25 urterekin, baina, heldu eta gero, bere aitak leihotik bota zuen bere burua galeriak ez ziren oso ondo joaten eta. Alberto oinordekoa zenez, galeriekin gelditu zen. Heriotzarekin bikoteak uste zuen bere maitasuna munduari erakutsi ahal ziotela, baina galeriak zituzten arazoekin, hori ezinezkoa zen. Zerbait pentsatu behar zuten galeriak aurreraateratzeko, eta horretarako bakarrik modu bat zegoen, Alberto Cristina Oteguirekin ezkontzea. Albertok ez zuen nahi, baina Anak langile moduan, esan zion harekin ezkontzeko galeriak aurrera eraman ahal izateko eta berak beti itxarongo zuela. Alberto nahiz eta berarentzat zaila izan, ezkondu zen lau edo bost urte pasa ondoren Anarekin bueltatzeko pentsamenduekin. Izugarrizko ezkontza eduki zuten, baina urte bat pasa ondoren, Albertok ezin zuen egoerarekin eta Cristinari guztia kontatu zion, Cristinak ez zuen sinistu nahi, baina Albertok beragandik banatzeko paperak eman zizkion sinatzeko. Cristinak hori gertatzea nahi ez zuenez, haurdun zegoela esan zuen eta gezur hori egia bihurtzeko, hiru hilabete geroago beste mutil batekin erlazio sexualak eduki zituen. Albertori ez zitzaion inporta; beraz, paperekin jarraitu zuen. Hiru hilabete pasata, Alberto eta Cristina bananduta zeuden, baina Ana eta Alberto ez ziren elkarrekin 43

bueltatu, Anak ezin zuelako Cristina haurdun ikusi, Albertoren umea zela pentsatuz. Baina, azkenean, Alberto konturatu zen Cristina itxaroten ari zen umea ez zela berea, baina Anak berarekin ez zenez bueltatu, erabaki zuen Cubara joatea, guztietaz ahazteko eta gehienbat Ana ez ikusteko. Ana konturatu zenean, bere bila joan zen aireportura, baina ia berandu zen. Etxera heldu bezain laster, irratia jarri zuen eta entzun zuen, Cubara joaten zen hegazkina istripu bat izan zuela eta ez zela bizirik jendea gelditzen. Anari mundua jaitsi zitzaion eta zorabio bat eduki zuen. Medikua ikusi eta gero, konturatu zen haurdun zegoela. Lau urte eta gero, Anak umea zeukan, Albertito deiturikoa, bere aitaren ohorez. Baina, bat-batean, galerietara neska bat heldu zen. AEBetatik zetorrela esanda, Cristinari azaldu zion Alberto bizirik zegoela, azkenean ez zuela Cubako hegazkina hartu AEBetakoa baizik, baina Cristina ez zion Anari ezer esan. Anak jakin barik jarraitu zuen bi urtez, baina urte horiek pasata, bat-batean Alberto galerietan agertu zen Anaren bila eta azkenean, hirurak AEBetara joan ziren.

A-8

Anne González

Ohetik altxatu nintzen. Oraindik erdi lo. Bat-batean, “pum” atearen kontra izugarrizko kolpea hartu nuen. Beti izan naiz oso pertsona traketsa. Atea ireki eta sukaldera abiatu nintzen. Nire betiko katilua hartu eta esnea isuri nuen. -

Zelako festa atzokoa, ezta? - ez nintzen konturatu hor zegoela, aulki batean eserita, hain dotore jantzita, beti bezala - edaten ikasi behar duzu, niri ez zaizkit gauza hauek gertatzen Alicia - jada ohituta nengoen Mariaren harrokeriari.

Utzidazu bakean, ez dut hitz egiteko gogorik - erantzun nion haserre samar.

Banoa oraintxe, amaren etxean utzi dituzten gutunak ekartzera etorri naiz.

Batzuetan nire ahizpari giltzak emateaz damutzen naiz. Bere etxean egongo balitz bezala etortzen da, aurrera eta atzera. Nire portaera eta ekintzak epaitzeko duen mania horrekin. Ez gara batere berdinak. Inola ez. Baina behintzat, nire inguruan zegoen eta hitz egiten zidan pertsona bakarra zen. Zuela gutxi etxe horretara heldu nintzela. Batzuetan, esnatzen nintzenean, ahaztu egiten nintzen ez nengoela betiko lekuan, leihora abiatu, eta berehala ohartu egiten nintzen ez nengoela han. Faltan botatzen nuen nire betiko ohea. Nire betiko armairua. Faltan botatzen nuen Timy. Izugarri faltan. Baina atsedenaldi bat askoz ere gehiago behar nuen. Nire logela, nire babeslekua bezalakoa zen, baina, batzuetan, hormak gero eta hurbilago zeudela, gero eta espazio gutxiago nuela, gero eta larrituagoa nengoela sentitzen nuen. Azken finean, horregatik joan behar izan nuen. -

Tirring, tirring …! - alarmaren soinua.

Mierda! - atera zitzaidan ahotik. - ahaztu egin zait!

Aitaren batean, lurretik botata zeuden prakak jantzi eta pijamaren jertsearekin atera nintzen etxetik. Ez nintzen nire prakak oraindik whisky usaina zeuzkatela konturatu ere. Kontsultaren atetik sartu nintzen ziztu bizian. -

Alicia, llegas tarde.

Badakit, barkatu.

Beno berdin da. Haz gaitezen. - beti hain serioa zen, batzuetan beldurra ematen zidan. - Zerbait berri kontatzeko?

Bai. Gaur ahizpa agertu da etxean. Eta familiakoa izan arren, ez dut jasaten. Benetan. Atzo edan nuen berriz ere. Damu naiz, benetan, baina ezin izan nituen gogoak aguantatu.

Hemen ez duzu ezertaz damutu behar Alicia.

Horrela pasatzen nituen ostegunen goizak, Martaren kontsultan, nire arazoak ahotik botatzen. Ordena zehatzik gabe. Batzuetan, tuntuna nintzela pentsatzen nuen. Beste batzuetan ostegunak heltzeko irrikatan nenbilen soilik norbaitekin hitz egiteko. Nire arazoak kontatzeko ez nintzela psikologogana joan behar pentsatuko duzue. Ba ez. Egia esan ez. Baina hitz egiten nuen pertsona guztiek nire pertsonaren aurreiritzi bat zeukaten, eta ez nintzen eroso sentitzen. Gainera, medikuaren gomendioa zen. Etxera heldu nintzen, sukaldera berriz, egarri nintzen. Edalontzia hartu aurretik, egutegian aurreko eguna marratu nuen. Martxoak 25. Jada 154 egun. Dagoeneko 154 egun pasa egin ziren nire amarekin hitzik gurutzatu gabe, nire aitarekin hitz egin gabe, Timy ikusi gabe. Halako momentuetan bakarrik sentitzen nintzen, burura etortzen zitzaizkidan beraiekin bizitako hainbat oroitzapen. Ez dut inoiz ahaztuko nola, familian egin genuen bidaia horretan, nola gure autoa gauerdian matxuratu egin zen. Gu koberturarik gabe. Gau osoa pasa genuen errepidearen ertz batean, eta hurrengo goizean bere autokarabanarekin batera familia bat agertu zen arte eta beraiek errepide horretatik jaso egin gintuzten. Momentu hartan, berriz negarrez hasi nintzen. Negarrez pasatzen nituen, minutuak, orduak, eta kasurik txarrenetan, egun osoak pasatu ahal izan nituen negarrez. Barrutik apurtuta nengoen milaka zatitan

baina inork ez zidan lagundu nahi nire barnea konpontzen. Guztiek erruduna nintzela uste zuten. Eta nik jendearen begiradekin, gero eta nahastuagoa nabaritzen nuen burua. Oheratu nintzen. Ez nuen ezertan pentsatu nahi. Baina ez nuen lorik egiteko gogorik ere. Baziren hiru hilabete soilik bi ordu lo egiten hasi nintzenetik. Ez nuen gustuko lorik egitea. Beti amets berbera, behin eta berriro. Ezin nuen gehiago. Nahigabe begiak itxi zitzaizkidan. Berriz betikoa nire buruan… -

Ez, ez, ez, ez, ez!

Esnatu nintzen. Eskuinera biratu eta erlojua begiratu nuen. Arratsaldeko laurak. Altzatzeko keinua egin nuen baina ez, berriz etzanda gelditu nintzen ohean, sabairi begiratzen. Hurrengo goiza. Ostirala. Ostiral guztietan bezala, altxatu, arropa jantzi, nire loreontzitik pare bat lore hartu eta etxetik atera nintzen. Bide nahiko luzea espero zitzaidan oinez. Bai, bide luzea izan arren ez nuen autoa hartu, ez nuen autoa hartzen egun hartatik, beldur nintzen. Eguerdiko hamabiak. Banengoen kurba madarikatu hartan. Bilboko A-8 errepidean. Beti bezala loreak aldatu eta nire inguruari begiratu nion. Baina, egun hartan eseri nintzen errepideko barandan. Bai, eserita gelditu nintzen autoak pasatzen ikusten. Errepidearen erdira botatzeko gogoak sartu zitzaizkidan. Baina oso koldarra nintzen. Burura etorri zitzaidan abenduaren bata, ostirala zen. Timyk bere lagunekin festa batera joateko baimena eskatu zuen. Nere gurasoek ezetz esan zioten. Ez zituzten bera eramateko eta jasotzeko gogorik. Azken finean, gero eta nagusiagoak ziren. Izugarrizko pena ematen zidan Timy bakarrik etxean ikusteak; beraz, nik eramango eta festa bukatzerakoan hartuko nuela esan nuen.

Gaueko haimaika eta erdi ziren. Nire xakelekoa soinua egiten hasi zen. Neba. Txarto aurkitzen zen. Etxera bueltatu nahi zuen. Bere bila abiatu nintzen eta autoan sartzean usain izugarri txarra zeukan. Bere poroetatik alkohola aterako balitz bezala. -

Timy, oso txikia zara oraindik edateko.

Zer diozu, nik ez dut edan.

A bai? Eta nola azaldu dezakezu zure ahoak duen usaina?

Besteek edaten zebilen, baina nik ez benetan.

Timy, badakizu zer gertatu ahal zaizun edaten baduzu.

Ez dudala edan esan dizut! Nik ez naiz zuk bezalakoa!

Nik bezalakoa?! Zer diozu horrekin?!

Oraindik gogoratzen dut nola entzuten nuen atea, goizeko bostetan, nola etxeko pasabidetik pasatzen zinen, eta whisky usaina nire logelatik nabaritu ahal nuen.

Ez hasi gai horrekin mesedez.

Orain ez, ezta? Baina niri errieta botatzeko gogoak dituzu!

Isildu zaitez! - oihukatu nion negarrez.

Ez, badakizu arrazoia daukadala!

Isiltzeko!

Ezetz!

Errepidearekiko arreta galdu nuen. Betirako gelditu zitzaizkidan bere oihuak ariman, betiko gogoan. -

Alicia kontuz!!! Alicia!!

Autoaren kontrola galdu nuen. Ez naiz ondo gogoratzen momentu hartaz. Esnatu nintzenean, nire inguruan anbulantziak eta jende mordoa zegoen. Hainbat pertsonen artean, nire gurasoak ikusi nituen, negarrez. Une hartan ez nengoen oso kokatuta: -

Ze..zer gerta..ta..tu da?

Argitasunarekin ikusten hasi nintzen. Nire ama hurbiltzen ari zen, eta oraindik gertatzen ari zena ongi bereganatu gabe, honako hau oihukatu zidan: 48

Ardura usten dizugun aldi baterako, guztia kentzen diguzu eskutik!

Ez nuen ezer ulertzen. Galduta nengoen egoera hartan. Berehala, inguruari begiratu, eta malkoak begietatik behera hasi ziren. Etzanda nengoen esku-ohetik altxatu eta poltsa madarikatu hartara abiatu nintzen. Oraindik bere burua ikus zitekeen kremaileraren azken zatia irekitz baizegoen. Nire errua izan zen. Timy nire erruagatik betirako joan izan zen. Ez diot hau inoiz nire buruari barkatuko, baina behintzat, gaur egun hobeto bizi naiz, nire gurasoekin hitz egiten dut. Ahizpa gero eta gehiago aguanta dezaket. Eta laguntza-talde batean lan egiten dut. Jendea bere traumak atzean uzten laguntzen dut.

MADALENA BATEN BILA

Doltza González

Egun batean, gizon bat zegoen. Gizon hori desatsegina zen, ez zuen penarik izaten, eta bere bizitza oso lasaia zen. Gizon horrek beti gauza bera egiten zuen. Altxatu, gosaldu madalena bat kafearekin, komunera joan, telebista ikusi, eta azkenez ohera bueltatu. Bere bizitza oso tristea zen, ez zuen inorekin hitz egiten, beti bakarrik zegoen, bere familia ez zuen berarekin hitz egiten etxetik ateratzen ez zelako eta ez zuen telefonorik, bakarrik munduan zegoen. Sentitzen zuena hutsa zen. Baina egun batean bere bizitza osoa aldatu egin zen. Errutina egitera joan zenean, konturatu egin zen, ez zitzaiola madalenarik geratzen. Adorez beteta eta denbora asko pentsatu eta gero, kalera atera zen; eguzki izpiak bere aurpegian islatzen ziren. Gizonak ezin zuen poza gehiago sentitu baina, aldi berean, beldurra zeukan; hain antisoziala zen gizona, ezen pausu bakoitzeko bere

inguruan

zeuden

pertsona guztiei

begiratzen baitzien eta han gogoratu zen bere txikitako maitalea, neska oso polita zen, azkarra… baina gero gogoratu zuen neska hori bere lagun bakarrarekin joan zela, eta oso triste sentitu zen. Dendan zegoen eta han ikusi zuen bere madalena; hurbildu zen, eta lehenengo aldiz osagaiak begiratu zituen, eta irakurtzen hasi zen. 3 arrauts, 200g irina, 125g azukrea, 50 ml esne osoa, 100ml olio, ½ legamiaz. eta interesa piztu zitzaion. Denbora luzez egon zen osagaiak begiratzen, 30 minutu pasatu ziren. Ordaintzera joan zen, baina bat-batean txikitatik maiteminduta zegoen neska aurkitu zuen, oraindik bere lagun bakarrarekin zegoen, musu bero bat ematen ari; gizona hurbildu eta beraiekin hitz egiten hasi zen. 40 urte pasa dira hitz bat esan ezik. -

Kaaaiiixoo - esan zuen gizonak dardarka.

Aiba kaixo zenbat denbora, zelan zaude?- erantzun zuen bikoteak.

Oondddoo.

Egun batean hirurak joan behar dugu dendetara edo kafe bat hartzera. 50

Bbbaii, oraindik nago zurekin maiteminduta.

Neska harritu egin zen. -

KENDU BORTXATZAILEA! EZ NAIZ INOIZ ZURE NESKALAGUNA IZANGO!

Gizona negarrez joan zen; madalenak ordaintzea ahaztu zuen eta poliziak gelditu zuen. Egun batean gizona kartzelan zegoelarik, dutxetan xaboia jausten zaio, hiru gizon zeuden bere atzean, eta ez da gizonari buruz ezer gehiago jakin.

Nicolaren abentura

Kepa González

XX. mendearen bukaeran, konkretuki 1997 urtean, Italiako familia batek haren itsasontzian egingo zuen egun osoko irteera, baina, irteera hori ez zen beraiek uste zuten bezala bukatuko. Familian bost kide ziren: Alessandro, aita zen eta dendari lan egiten zuen arropa-denda

batean. Francesca, ama eta Lehen Hezkuntzako ikastetxe bateko zuzendaria zen. Antonella alaba nagusia zen, 19 urte zituen eta egia esanda, ez zituen gogo asko irteera egiteko. Seme txikia Nicola zen eta 11 urte zituen, eta bere arreba ez bezala irteera egiteko irrikitan zegoen. Familiaren azken kidea Toby zen, colie arrazako txakur heldua. Aitite eta amamarekin geratu zen irteeraren egunean, heldua baino gehiago zaharra zen eta hanketan arazo larria zeukan. Egun eguzkitsua zen; izan ere, uda zen, abuztuaren 3a eta zuela astebete zeukaten pentsatuta egun horretan itsasontzi bat alokatu eta egun osoko irteera egingo zutela. ‘Noleggio di barche’, euskaraz, ‘itsasontzi alokairu’ izeneko enpresaren saltoki batera joan eta itsasontzia alokatu nahi zutela esan zuten, baina arazo txiki bat egon zen: -

Egun on, bagatoz itsasontzi txiki bat alokatzera.

Egun on, noren izenean dago erreserba?

Eee, bueno. Ez dugu erreserbatu ezer baina, ezin dugu ezer hartu erreserba gabe?

Sentitzen dut baina ez daukagu lekurik goizerako. Orain, 10:45ean etorriko da bikote bat, baina arratsaldean lekua duzue, 17:15ean.

Ez, guk egun osorako irteera nahi genuen. Eta erreserba egin ahal dugu orain?

Bai, egun osorako nahi baduzue, libre dugu bihar eta asteartean, zer iruditzen zaizue?

Asteartean hobetu, bihar betebeharrak ditugu eta.

Ondo, ba asteartean 10:45ean? 52

Ondo, hemen duzu nire telefono-zenbakia.

Agur, ondo izan.

Berdin.

Antonella poztu egin zen, baina azkar pasatu zitzaion. Saltokiko neskatoak Alessandrori deitu zion, berri onekin: bikotea ezin zen joan arazo pertsonalengatik, eta lekua zuten itsasontzia alokatzeko. Asko pentsatu gabe abiatu ziren saltokira, salbamendu-jakak hartu eta itsasora joan ziren. Aitak hiru urte pasa zituen itsasontzi batean; izan ere, nautika ikasi egin zuen eta bazekien oso ondo itsasontziak gidatzen. Bi ordu zeramatzaten itsasontzian, Nicola oso pozik zegoen, primeran pasatzen zuen hegaztiak eta arrainak ikusten, Antonella berriz, bakarrik etxerako bueltan pentsatzen zuen oso aspertuta baitzegoen. Bazkaltzeko ordua heldu zen, janaria atera zuten, baina arazo bat zegoen, bakarrik hiru bokata egin zituzten. Nicola haserretu zenez eta negarrez hasi zenez, ia hamar minutu pasa ziren jaten hasi ziren arte, baina geroago giroa lasaitu egin zen eta guztia lehen bezala jarraitu zuen. Bueltatzeko ordua heldu zen, 16:30 ziren eta bi ordu eta erdi zituzten portura bueltatzeko. Ordu erdi pasa eta zerbait arraro nabaritzen hasi zen aita, ez zen batere ona, erregai gutxi geratzen zen. Konpainiakoak okertu egin ziren, eta goizean joango ziren bikotearen itsasontzia eman zieten, itsasontzi horrek erregai gehiegi zuen goizeko irteera baterako, baina ez egun osoko irteerarako. Aitak kontrola galdu zuen, haizea handia zen eta arroka handi batengana zihoan itsasontzia. Kolpe handia hartu zuen aita buruan itsasontziak arrokarekin talka egin zuenean. Francesca, Antonella eta Nicola negarrez zeuden, oso beldurtuta eta urduri, aita konorterik gabe uretan eta itsasontzi gehiena odolez beteta. Amak irla bat ikusi zuen urrunean, eta bere seme-alabei esan zien itsasontzitik salto egiteko eta hirurak joan ziren igeri egiten, euri azpian eta izugarrizko haizeaz, irlaraino. Kobazulo txiki-txiki bat aurkitu zuten eta han pasatu zuten gaua, malko artean, triste eta beldurtuta hirurak. Hurrengo egunean pixka bat hobeto zeudenez, irla esploratzera joan ziren, animalia eta fruituen bila. Ugaztun ertain bat ikusi zuten, baina ezin izan zuten identifikatu zein animalia zen. Hainbat janari lortu egin zuten; hala nola, madariak eta beste fruta ezberdinak, baina ez zituzten guztiak jan. Azkarrak izan ziren eta janari asko kobazuloan utzi zuten, beste egun batean behar bazuten. Hiru egun pasa, eta Francesca eta Antonella gaixorik jarri ziren, Nicolak ez zekien zer egin eta kobazuloan deskantsatzeko 53

esan zien. Aste erdia baino lehen hil ziren Francesca eta Antonella, pneumonia hartu zuten eta. NIcola bakarrik geratu egin zen, hamaika urteko ume bat, familia gabe eta irla batean bera bakarrik, baina oso ausarta zen. Egun batean, kobazulora bueltatzen zenean azerikume bat ikusi zuen barruan, eta azeriak umea ikusi bezain laster ihes egin zuen. Egun guztietan janari pixka bat uzten zuen Nicolak kobazuloaren sarreran eta ezkutatzen zen, azeria beti zihoan janaria hartzera. Ia hiru hilabete pasa zituen horrela, eta azkenean, ez ezkutatzea erabaki zuen. Aste oso batean ez zen azeria bueltatu, baina ondoren gehiago hurbiltzen zen. Urteak pasa ziren, Nicola eta azeria elkarbizitzen zuten, eta biok elkarrekin elikagaiak lortzen zituzten, azeriak arrainak arrantzatzen zituen eta Nicolak fruituak biltzen zituen. Bi hilabetero behin, gutxi gora behera, ikusten zituen itsasontziak eta noizbehinka helikoptero batzuk, baina horiek ez zituzten ikusten, ez nerabea ez azeria ere. Bai, Nicola nerabezaroan bazegoen, 17 urte zituen eta. Erabaki zuen ke seinaleak egitea, baina lau urte pasa zituen ezer lortu barik, salbuespen batekin, 2007-ko martxoaren 27-a. Helikoptero bateko gidariak ikusi zuen gizon bat, Nicola. Gizona? Bai, 21 urte zituen jadanik, ez zen itsasontzi horretako ume berbera. Helikopteroa ezin zen irla gainean jarri, izan ere, zuhaitz erraldoiak zituen. Igeri egin behar zuten Nicolak eta azeriak helikopterotik bota zuten eskaileraraino, eta arazo bat zegoen, azeriak ez zekien igeri egiten. Azeria irlan geratu egin zen eta Nicola oso tristura handia sentitu zuen horregatik. Ura izoztuta zegoen, Nicola igeri egin zuen ahal zuen azkarren eta helikopterora igotzea lortu zuen. Zuzenean ospitalera eraman zuten, baina zoritxarrez, ezin izan zuten bere bizitza salbatu; izan ere, hipotermia bat hartu egin zuen igeri egiten zegoen bitartean. 54

Velvet

Mirari González

Egun normal bat zen Velvet galerietan. Nire lana amaitu nuenean 22:00ak ziren, bakarrik nengoen eta oihal gutxi batzuk hartzea bururatu zitzaidan, niretzat, soineko bat egiteko. Ordaintzea pentsatu nuen, baina dirua behar nuen Julenen, nire mutil lagunaren, ospitala ordaintzeko. Pasatu ahal zen txarrena gertatu zen. Nire zuzendariak oihalak aurkitu zituen, nire logelan, galerietatik bota ninduten. Ez nekien zer egin ez neukalako dirurik etxebizitza bat erosteko eta ez nuen herrira bueltatu nahi. Leire eta Maider haien logelan geratzen utzi zidaten, baina inork ez zuen jakin behar. Bi aste pasa eta gero, pasealdi bat egitera joan nintzen, galerietatik korrika atera nintzen inork ez ikusteko. Gizon batekin talka egin nuen, Aitor zen, erosle ohia zen galerietan. -

Zu galerietan lan egiten duzu, ezta?- galdetu zidan.

Bota naute oihal batzuk lapurtu nituelako- triste erantzun nuen.

Eta zergatik lapurtu zenituen? Ez daukazu dirurik ala?

Dirua daukat bai, baina oso gutxi da. Eta gutxi hori nire mutil lagunaren ospitala ordaintzeko da. Oso gaixo dago eta ospitala oso garestia da. Orain ez dakit zer egingo dudan lanik gabe.- negarrez hasi nintzen.

Bueno trankil egon, nik lagunduko dizut.

Nola?

Galerien nagusiarekin hitz egingo dut eta zerbait egingo dugu zuk berriro lan egiteko.

Eskerrik asko! Benetan. Eskerrik asko!- besarkatu nuen.

Arratsalde horretan Paula, nire zuzendaria, nire bila etorri zen berriro lanera bueltatzeko. Suposatu nuen Aitorrek dirua ordaindu zuela galerietara ni berriro bueltatzeko. Lanera itzuli eta guztia normalitatera bueltatu zen. Denbora bat eta gero, ospitaletik deitu zuten, Julen zen eta berri bat eman zidan. Gurutzeta ospitalera aldatuko zuten. Ni oso poztu nintzen, baina ez nekien nondik atera zen dirua. Arratsalde horretan trena hartu nuen eta Gurutzetara joan nintzen Julen ikustera. Hiru hilabetez ikusi gabe; azkenik ikusiko nuen, urduri nengoen. Ez nekien gaixotasuna handiagotu egin zen ala ez, ez nekien ezer. Iritsi nintzenean, logela bilatu nuen, 226 logela zen. Sartu nintzenean, han ikusi nuen ohean etzanda. Aurpegi zurbil-zurbil zeukan. Zuzenean, besarkatzera joan nintzen korrika. Ordu bat egon nintzen berarekin, bere gaixotasuna hobetu zela eta laster ospitaletik aterako zela esan zidan, baina ni ez nengoen hain ziur. Ez nuen oso ondo ikusi, baina ikusi nuen eta hori hoberena izan zen. Hurrengo egunean, Aitor jauna etorri zen bere emazteari soineko bat erostera. Tallerretik pasatu zen ni agurtzera, arraro iruditu zitzaidan baina ez nion garrantzi handirik eman. Bere etxetik pasatzeko esan zidan, soineko batzuei konponketa txiki batzuk egiteko. Ez nuen joan nahi baina joan beharra nuen berak asko lagundu zidalako. Arratsalde horretan joan nintzen; heldu nintzenean Aitor jaunak atea ireki zuen, bi muxu eman zizkidan eta sartu nintzen. Soinekoak non zeuden galdetu nion, eta bere logelan zeudela erantzun zuen. Igo ginen baina soinekoak ez zeuden. Ohera bota ninduen eta gertatu zen, bortxatu ninduen. Korrika galerietara joan nintzen, nire logelara sartu eta hiru egunetan ez nintzen atera. Ez nion ezer kontatu inori. Aste horretan, Aitorren emaztea galerietara etorri zen, eta gertatu zena kontatu nion, berak bazekien eta ez zion inporta, Aitor jaunak askotan egin ziolako, baina nirekin haserretu zen, ez niolako eskertu egin zuena. Ni korrika joan nintzen ez nekien nola pentsatu ahal zuen horrela. Nola eskertuko nuen gauza hain nazkagarria, bere senarra bortxatu ninduen eta bera nirekin haserretzea ez nuen ulertzen. 56

Hurrengo egunean polizia deitu zuen galerietara; nitaz galdetu zuten, telefonoa hartu nuen eta inoiz eman zidaten berririk txarrena eman zidaten: Julen erahil zuten. Ezin nuen sinetsi, nire senarra hilda zegoen, eta nik banekien nor izan zen hiltzailea: Aitor. Une horrenta neuzkan bi sentimendu bakarrak ziren Aitorri gorrotoa eta tristezia oso handia, gehien maite nuen pertsona hil zutelako. Nire bi lagun minek, Leirek eta Maiderrek asko lagundu zidaten baina beraiek ez zekiten Aitorrek Julen hil egin zuela, ezta bortxatu ninduenik ere. Ehorzketa hurrengo egunean izan zen, Leireren mutil-laguna eraman gintuenz hilerrira; ez zegoen jende asko Julenen familia herrian bizi zelako eta oso urrun zegoen. Haren gorpua ikusi nuenean, sentitu nuena ez nuen sentitu inoiz: mundua gainean jausi zitzaidan. Nekien gauza bakarra zen hori ez litzatekeela horrela bukatuko.

Atenaseko espedizioa

Ane Hernández

Mikel eta Izaro deituriko gizon eta emakume bi, 80 urtetako pertsona interesgarriak izanda, gogoratzen ari ziren gazteak izan zirenean eduki zituzten esperientzia guztiak. Melankolia, tristura eta nostalgia sentitzen zituzten biek. Baina esperientzia hoberena, beldurgarriena eta inoiz ahaztuko ez zutena, zein zen argi zeukaten, gainera biak ados zeuden: Atenaseko espedizioa izan zen esperientzia hori.

Ezkondu zirenetik, bidaia asko egiten hasi ziren eta gaur egun arte, mundu erdia bisitatu dutela esan dezakegu. Biei asko bidaiatzea gustatzen zitzaienez, biek elkar lan egin ahal zuten lanpostu bat aurkitu nahi zuten eta txikitatik zein Mikel zein Izarok arkeologia gustukoa izan zutenez, arkeologoak izatea erabaki zuten. Beraien lana hasi zirenetik, bidaien kopurua handitu eta biderkatu egin zen. Esaten nuen bezala, Atenasen espedizio bat egiten ari ziren. Bi arkeologoek, bilatuz eta bilatuz, hilobi bat aurkitu zuten. Egiptokoa zela iruditzen zuen; ez zekiten nola heldu zen Egiptotik Atenasera. Bat-batean, arkeologoetako bat hilobi horren barruan aurkitu egin zen. Ez zuen ezer gogoratzen ez Mikel ez Izaro. Hormak itxita zeuden eta ez zen ezta oxigeno pixkatxorik bat sartzen. Arkeologoa 58

urduriago jartzen joaten zen, ez bazuen aurkitzen ateratzeko modua airean zegoen oxigeno guztia erabili izan beharko zuen. Izaro lasaiago zegoen eta bere senarrari arin ateratzeko eskatu zion; berehala Mikel pentsatzen hasi zen. Lehenik eta behin, pausu hauek jarraitzea eskatu zion Izarori: -

Hasiko naiz, zulo bat egingo dut hilobian eta zure laguntzaz, area pixkanaka pixkanaka ateratzen joango gara.

Plan ona dirudi, azkar atera airean dagoen oxigenoa gero eta azkarrago amaitzen joaten delako nire urduritasunagatik.

Zuloa egiten hasi ziren, baina kontu izugarriaz; hala ere, zulo oso handia egitea saiatzen bazuen, bere aurpegi osoan area jauzi egingo zen eta min izugarria hartu ahal izango zuen. Beraz, pixkanaka-pixkanaka eta kontu handiz hasi zen zuloa sortzen. Arearen kantitatea gero eta azkarrago murrizten joaten zen; aldi berean, hilobiaren barruan zegoen oxigeno kantitatea gero eta handiagotzen joaten zen; beraz, Izarok gero eta energia gehiago zeukan. Arearen kantitate gehiena atera ondoren, eta oxigeno kantitate beharrezkoa sartu ondoren, zuloa handitzen hasi zen. Azkenik, Izarok ateratzea lortu zuen. Lehen esan dudan bezala, istorio hau ez zuten inoiz ahaztuko, bere seme-alabei kontatu egin zieten eta bere seme-alaben umetxoei ere bai.

Indarkeria ez da maitasuna

Maider Ibáñez

Ohetik altxatu eta beti bezala gorputzean beldurra sentitzen nuen. Senarrak, beti bezala, tratu txarrak ematen dizkit, nik ez dakit zer egin hori kontrolean jartzeko, ez nintzen aske sentitzen, beti berak nahi duena egin behar dudalako. Gorputzak behin eta berriz kolpeak ditu, eta nire burua hau pentsatzen dut: “norbaitek ikusten banau? Zer esango dut, jausi naizela?”, eta une horretan, etxean nengoela, atea jo zuten; hor bertan nik ez nekien zer egin, erantzun edo ez erantzun baina, bat-batean ireki nuen. Bera zen, nire senarra, gau osoa jai batean egona zen, orduan, mozkortuta eta ia lurzorutik botata. Hau esan nion: -

Zer ordu da hau ailegatzeko etxera?

Nik nahi dudana egiten dut, zuk ez didazu niri agintzen.

Barkaidazu, ez zen nire intentzioa zu haserretzea.

Hori lortu duzu, nik etorri nahi badut egoera honetan eta ordu honetan etortzen naiz baina zuk ezin duzu hori egin.

Zergatik?

Gainera, niri erantzuten baina nor uste duzu naizela ni; ni hoberena naiz. Aitaren batean, eskua altxatu eta, “ zaaass”; bai, berriro ere jo zidan. Oihuka hasi nintzen baina berak esan zidan ez oihukatzeko bestela hilko ninduela. Bere ohera joan zen, ezer esan gabe, eta ni? Ni lurrean nengoen apurtuta, sentitzen nuen mundua bukatzen

zela, sentitzen nuen nire bihotza ahotik aterako zela, ez nekien zer egin egoera horretatik ateratzeko. Bera egun osoan geratu zen ohean lo egiten; ez zuen ezta jan ere. Hori zen nire momentua etxetik ateratzeko. 60

Momentu zehatz batean neure buruari esan nion: “joango naiz etxetik eta ez da ezer gertatuko” baina beste aldetik pentsatzen nuen: “esnatzen bada, ea zer egiten didan”. Hurrengo egunean, nire lagun minak telefonoz deitu zidan eta esan zidan ea arratsalde-gau horretan zinemara joan nahi nuen eta gaua berarekin pasa; ezer pentsatu gabe baietz esan nuen. Nire senarra ikusi zuenean arropaz aldatu nintzela eta konpondu nintzenean, aurpegia aldatu zuen, baina ez zuen hitzik esan. Ni joateko momentua ailegatu zen baina, poltsa hartu nuen ziurtatzeko dena zegoela, eta mugikorra falta zitzaidan, etxetik hasi nintzen begiratzen eta konturatu nintzen senarrak zuela. Hark eman zidan mugikorra; ni ez nintzen konturatu bera nire informazioa ikusi zuela, nora nindoan norekin eta dena. Une hartan berak atearen kontra jarri zen ni ez ateratzeko, eta hasi zen: -

Noren baimenarekin joaten zara zinemara zure lagun minarekin?

Bakarrik arratsaldea eta gaua egongo naiz berarekin, denbora asko pasa da ez dudala ikusi.

Eta zer inporta du horrrek? Zu hemen geratzen zara; ez dizut berarekin joaten utziko.

Mesedez, utzi joaten berarekin bestela esango diot mundu guztiari zuk egiten duzuna.

Baina, nor pentsatzen duzu zarela, nire ama? Kasu horretan nik agintzen dizut, ez zuk niri, tontua zara, ez duzu ezertarako balio!

Minutu luze horiek pasata, goiko atean txirrina jo zuten: nire lagun mina zen; nire bila etorri zen eta momentu horretan senarra ezkutatu zen eta ni harekin joan nintzen. Pelikula bukatu orduko, gu atera ginen, eta atean senarra zegoen, nire zain. Laguna eta biok harrituta geratu ginen. Joan ginen berarengana eta esan genion gau horretan nire lagunarekin geratuko nintzela, berak konbentzituta baietz esan zuen; orduan, joan ginen. Baina joan bezain laster, telefonoak jo zuen; senarra. Hauxe esan zidan: “honetaz libratu zara baina ikusiko duzu etortzen zarenean etxera”. Bitartean nire laguna denda batera sartu zen, begietan tanta batzuk erori zitzaizkidan, argi zegoen negarrez nengoela; beraz, nire laguna etorri zenean, nik disimulatu nuen. Geroago, bere etxera joan ginen, ez nintzen ausartzen egoera berari esaten beldurra nuelako. Senarra berriro ere deitzen hasi zen eta lagunak hori entzun eta ikusten zuen. Dei batean lagunak hartu zuen telefonoa eta hau adierazi zuen: -

Zuk! zergatik deitzen diozu hainbeste alditan? 61

Zuri zer axola dizu?

Nire laguna delako eta oso astuna zarelako; nirekin dago, utzi bakean.

Eman telefonoa nire emazteari berarekin hitz egin nahi dut!

Ez diot emango. Berriro esaten dizut nirekin dagoela, uzteko bakean!

Ni egoera horretan nekatuta nengoen; behin eta berriz iruditzen zen bera nire ama zela, beti aginduak ematen baina nik ezin nuen gehiago; beraz, erabaki nuen egoera edo bizitza osoa kontatzea lagun minari. Eta berriro ere negarretan hasi nintzen, baina kasu honetan bera konturatu zen eta niregana etorri zen galdetzera. Hasi nintzen, “begira egun osoan egoten da berdin, ni jotzen, ni agintzen, nik nahi duena egiten, nik ezin dut gehiago, ni ez naiz aske”. Lagunak esan zidan: “ez nekien, nik beti arraro sentitzen zintudana baina ez nekien nola galdetu zer gertatzen zitzaizun, baina beti damututa ikusten zintudan, burua jaisten, triste, hau ikusita horrela sentitzea logikoa iruditzen zait”. Nik berarekin bizitzen geratuko naizela erabaki dut; ez zait inporta zer esaten duen besteak; nire bizitza da eta dagoeneko nahikoa sufritu dut, orain heldu da denbora ondo pasatzeko eta bizitza lasaitasunez eta poztasunez bizitzeko. Gaur erabaki dut nire lagunarekin joatea merkatalgunera, errepide erdian ikusi dut nire senar-ohiaren kotxea; une horretan beldurra sentitu dut. Nire lagunak eta biok beldurra izan dugu, baina ez dugu sinesten gertatu dena: talka egin dugu bere kotxearekin; bat-batean harrituta geratu gara, baina ez dakit nola autoaren kontrola lortu dugu. Berarena kontrolik gabe geratu da eta erretzen hasi da. Hil da, eta egia esan, ez dut barrerik egin, baina nirekin egin zuenaren ondoren, ez dut jakin nola erreakzionatu.

Bere barnea

Ekhi Ibarra

Une hartan komunean aurkitzen nintzen bakarrik, jesarrita, inolako pentsamendurik gabe. Labana eskuan nuela, nire buruari galdetu nion zergatik nengoen egoera honetan . Nire bizitza okertzen hasi egin zen duela bi urte, dena nire maiteak utzi egin ninduenean. Hori ez zen gehien mindu ninduena, zuek pentsatzen duzuen bezala, benetan samina ageri egin zen nire burua bakarrik emakume horrekin 14 urte egon ondoren ikusi nuenean. Lehenengo urtea txarrena izan zen baina denbora joan ahala, bihotzeko mina handituz zihoan eta gutxika burua galtzen hasi nintzen. Egunak jasanezinak egiten zitzaizkidan, ohean igarotzen nituen egunak jan gabe, ura edan gabe eta bizitzarako beharrezkoak diren ekintzak egin gabe. Urte horretan 80 kilotik 40 kilotara argaldu nintzen, ez neukan inolako indarrik mugitzeko; orduan, ikusi nuen hiltzeko momentu heldua zela baina ez nuen hil nahi egoera horretan, ezta inork horrela ikustea ere. Une hartan burua galdua nuen eta sentitu behar nuen pertsona baten beroa edo pena; hortaz, plan bat sortu nuen. Jaten hasiko nintzen eta lehen neukan gorputza lortuko nuen. Gero edozein lekutatik botatzeko, gorputza lortu nahi nuen, momentu honetan ez neukalako inolako indarrik. Hurrengo 4 hilabeteetan ezer ere ez jatetik, gauza asko jatera pasatu nintzen eta 30 kilo hartu nituen. Dena ondo zihoan, nire planak ez zeukan inolako hutsik, momentuz, eta planeatu nuen bezala hasi nintzen Iberdrolako dorrean lan egiten, Bilbon, nire etxetik 15 minututara. Asko hobetu nuen baina gau guztietan gogoratzen nintzen zergatik nire buruaz beste egin nahi nuen. Gauero gogoratzen nuen nire neskalaguna izan zenarekin galdu nuen denbora. Gehien mintzen ninduena zena oraindik maite nuela eta gogoratzen nintzela berarekin igarotako une onenak xehetasun guztiekin. Baina 2017ko abuztuaren 12an nire plana amaitu egin zen. 63

Lanera joaten nintzela, egun distiratsua egiten zuen, eguzkiak jotzen zuen baina tenperatura oso ona zegoen. Poz pozik sartu nintzen atetik eta bat-batean ikusi egin nuen Ana. Bera beti bezain eder zegoen, betiko irribarre lasaiarekin eta poztasun-aldarteaz, baina beldurra neukan berarengana hurbiltzeko eta saiatu nintzen ezkutatzen nire bulegorako igogailuan. Igotzen nintzela, bera igo egin zen 43. pisura, nik bulegoa nuen pisura eta bulegora sartzen nintzela nire laguntzaileak agurtu egin ninduen eta atzetik bera zetorren nitaz galdezka. Ez ninduen ezagutu, gertatutakoagatik asko aldatu nintzelako eta nire laguntzaileak esateko zorian zegoenean, bizitza hondamenean zegoen, eta balkoia ireki nuen; botatzeko prestatu nintzen momentuan, Ana sartu zen eta egoera horretan ikusi ninduenean, negarrez hasi zen. Betidanik maite izan nuen emakumea nigatik negarrez ikusteak poztu ninduen eta sakon hausnartuta, jaitsi egin nintzen. Une horretan benetan behar nuen besarkada eman zidan. Momentu txar horren ondoren, kontatu nion berarekin apurtu ondoren sufritutako egoera zein izan zen eta berak ere kontatu egin zidan ez zuela ondo igaro ni gabe eta eskaini zidan bueltatzea baina gomendatu ninduen lehen ikusitakoagatik bera joan zen psikologoarengana joatea. Une hartan hain pozik nengoen non ezin bainion ukatu esan zidana eta baietsi nuen guztia.

Bigarren urtea psikologoarekin asko hobetu zen eta Anarekin harreman ezin hobea zen. Lanean gainera mailaz igo ninduten eta garai hartan pentsatzen nuen une horretatik aurrera ezin zela txarrera joan, hoberantz bakarrik joan zitekeela. Hilabete batzuen ondoren nire neskalaguna Iberdrolan lan egiteko sinatu egin zuen eta horrekin pentsatzen nuen bizitza ezin zela hobea izan. Egun batean biok batera ateratzen ginen eta Ana ogia erostera joan zen bidegurutzeko eskuineko bidetik eta ni itxaroten geratu nintzen. Bost minutu geroago zebrabidetik igarotzen ari zenean, oso azkar zihoan kotxe batek harrapatu egin zuen. Korrika joan nintzen; une horretan bihotza apurtuta nuen, anbulantzia deitu nuen eta salbatu ahal zutela ematen zuen. Egun hartan ez nintzen ohera sartu eta telefonoa eskuan izan nuen gau osoan. Hurrengo egunean deitu zidaten hil zela esateko. Negarrez hasi nintzen eta nire barnean zegoen pena ikaragarria zen. Ezin nuen sinestu. Egun batzuk igaro nituen negarrez eta azkenean hemen amaitu dut, bakarrik komunean eta nire familia egongelan. Eta hemen nago ni, barrezka, nork garbituko diuen nire odola galdetzen… eta azkenean nire buruari esan diot ez duela bizitzea merezi eta hori esan ondoren, zainak eta lepoa moztu egin ditut irribarre batekin.

Merlinen sekretua

Beñat Iturbe

Camelot-en hutsa eta tristezia nabarmena zen, gaur egun berezia izanda ere, bueno, agian hori zen sentipen hau nabarmentzearen arrazoia, egun honetan ospatzen zen festa. Hiru urte egiten ziren magia Camelot-tik kanporatu zenetik, bueno, “Purga handia” bezala hobeto ezagututa. Ni Arturo printzearen jopua nintzen; beraz, garaiz izan nuen Uther erregea gaixotu egin zelako berria. Tamalez, bere gustukoen egunean. Gaius-ek, nire tutore eta korteko sendagileak, esan zuen erregeak zuen gaixotasuna ez zela oso ohikoa eta agian magiak eragindakoa zela. Puntu horretan kikilduta nengoen, Arturo oso haserretuta zegoen eta sorgin-ehiztari bat deituko zuen baina Gaiusek ohartarazi zion beste erresumak erregea ahulduta zegoelako berria izatean, Camelot erasotzen saiatuko ziren. Nik magia neukan, baina sekretu bat zen; soilik Gaius-ek zekielako eta Gaius-ek beti esan zidan kontuz ibiltzeko nire dohaina bakarra zela, berak ezagutu zuen magiarik boteretsuena neukala. Gau batean bihozkada bat izan nuen, eta leihora atera nintzen. Pertsona bat, tunikaz jantzita eta ez oso garaia Morgausekin zegoen hitz egiten gazteluaren kanpoaldean. Zerbait txar susmatzen nuen, are gehiago Morgausengandik etorrita. Bost minututan egon ziren hitz egiten eta buelta ematean argi ikusi nuen, Morgana zela, erregearen alaba. Alde batetik, harrituta geratu nintzen baina bestetik, ulertzen nuen, 66

Morganak ere magia zeukalako eta bere aitak hori jakitean ziur aski hil egingo zuelako. Orduan, Morganari jarraitzea erabaki nuen. Morganari jarraitzean, tinta arraro bat tantaka isurtzen zegoela nabari egin nuen, Morgausek ziur aski zerbait eman zion. Susmatzen nuen bezala, Morgana jauregira sartu egin zen horrekin eta ziur aski zerbait egingo zion erreageari, baina ni ezin izan nintzen sartu jauregira. Hurrengo egunean, guztiak esnatu ziren erregea izan ezik, eta alarmak piztu ziren. Errege berak bere logela barrutik itxi egin zuen atea eta esfortzu handiz atea ireki eta gero, ikusi genuen jesarrita zegoela lurrean negar egiten. Egun haietan jokaera oso arraroa izan zuen erregeak; orduan, korteko zaldunek, mahai borobileko zaldunek, alegia, erregea denboraldi batean kargutik botatzea erabaki zuten. Logikoa denez, Arturok bere lekua hartuko egingo zuen. Ni oso nahasita nengoen eta dragoiarengana kontseilua eskatzera joan nintzen. Dragoiari gertatu zen guztia kontatu nion eta berak erantzun zidan: -

Uther garaiz hil egin behar du, Arturoren lekua da hori eta Arturo erregea izan arte ezingo da erabili magia.

Baina ezin dut utzi pertsona bat hiltzen, nik jakinda salbatu egin ahal dudala.

Bai, egin dezakezu, eta zure betebeharra da.

Baina, nola egingo…- tamalez, nire hitzak entzun baino lehen hegan egiten aldendu zen.

Dragoiaren kontseilua ez zidan ezer argitu, are nahasiago utzi ninduen. Baina hori ez zen arazo bakarra, Camelot-en etsaiek bazekiten inoiz baino ahulago zegoela erreinua eta Morgause beste errege batekin elkartu egin zen Camelot suntsitzeko. Gainera Morgause aztia zen eta bazekien ni nintzela, behin eta berriro, Arturo babesten zuen pertsona. Egun batean Gaiusek belar batzuk hartzera bidali ninduen eta basoan galduta, kolpe bat hartu nuen garondoan eta orduan konortegabe geratu nintzen. Konortea berriro hartutakoan, kobazulo batean geunden Morgause eta biok eta paretaren kontra botatzen saiatu nintzen baina sorgin zakar horrek nire botereak kendu zizkidan eta magiarekin lur-jausi bat eginez harrapatuta geratu nintzen. Gainera, kanpoan guda bat sortuko litzateke eta Camelot erresumak besteek baino gudari gutxiago zituen. Morgausek nitaz gauza asko zekizkien, baina ez zekien ni ere Dragon Lord-a nintzela, nire aitagandik jasoa; hortaz, botere horretaz baliatuta, Dragoiari deitu eta handik atera ninduen. Berarekin kontsulta 67

egin nuen eta nire magia berreskuratzeko magia jaio zen tokira bueltatu behar nuen. Druidak deitutako Kristal magikoen kobazulora sartu nintzen baina ez nekien zer egin behar nuen zehazki, eta etsitzen hasita nengoen. Bat-batean, nekatuta eta lo egitera nindoala ikuspen bat izan nuen eta bertan aita zenak esaten zidan nigan konfiantza izan behar nuela, magia ez nuela inoiz galdu, nire barnean zegoela. Hori entzutean, konturatu nintzen, ez nuela inoiz magia galdu, nire magia Morgause eta Morganarenak baino boteretsuagoa zela eta orduan gudaren tokira joan nintzen. Guda, hasita zegoen eta beste bandokoak zeuden irabazten noski; gure esparrua gero eta murritzagoa zen eta ia setiatuta geunden. Orduan nire momentua zela nabaritu nuen, baina ni ez ezagutzeko zahar itxura hartu egin nuen. Jainko guztiei eskatu nien boterea eta bat-batean nire makila berotzen hasi zen. Makilaz apuntatzean, tximistak bota ahal nituen eta horrela hasi nintzen botatzen. Beste bandoko gudariak hori ikustean, kikilduta hasi ziren tokitik joaten baina Morgause ni aurre egiteko geratu egin zen, nire tximistak gelditzen saiatu zen baina ez zen kapaz eta azkenean hil egin zen, horrela Camelot erreisuma, beste aldiz, garaile atera zen. Hala eta, Morgausek bere hil-ohean Uther madarikatu egin zuen eta Camelot-en bueltan hilda zegoela konturatuta, Arturo izendatu zuten errege, eta ni nire betiko itxurara bueltatu nintzen, inork jakin gabe ni nintzela mago boteretsu hori baina, berriz ere, salbatu nuen Camelot.

Tomorrowland

Aimar López

Pasa den udan Iker, Aner eta ni, Aitzol, joan ginen Alpe d’Huez-etara Tomorrowland deituriko musikako festibal batera. Hasieran ailegatu ginenean, flipatzen geunden hotela oso handia zen; gainera, festibaletik 30 minututara zegoen; hau da, oso gertu. Hiru egun egongo ginen soilik, oso garestia zelako hiru pertsonarentzat. Hotelera autobus bat etortzen zen jendea hartzera jaialdira joateko. Autobusean sartu oso urduri eta 30 minutu pasatu eta gero, Tomorrowland geunden. Sartu bezain laster, dj bat zegoen musikaz giro zoragarria sortzen; hainbat lekutako pertsonak zeuden bakoitza zetorren lekuaren banderarekin, mozorrotuta, bainu jantziaz…; horretaz aparte, lekua zoragarria zen. Eszenatokiaren gaia urte horretan itsasoa zen.

Hasieran jende guztia eszenario nagusira joaten zen; orduan, Tomorrowlanden gure lehenengo aldia zenez, jendeari segitu genion. Bat-batean bi mutil ikusi genituen Espainiako banderaz eta beraiekin hitz egin genuen eta Death Mouse jotzen zuela ezan ziguten. Musika jotzen hasi egin zen eta jende guztia dantzatzen zegoen.

Hiru otsokumeak

Markel Lorenzo

Egun batean, baso sakon batean, hiru otsokume zeuden. Hirurak anaiak ziren eta haien ama duela gutxi hil egin zen. Horren ondorioz, etxe gabe geratu ziren; hortaz, haien helburua etxe berri bat eraikitzea zen, etxe bana. Orduan, materialak bilatzen hasi ziren baso osotik. Asko bilatu ondoren, otso bat egurrezko tabloi batzuk aurkitu zituen eta pentsatu zuen: -

Beharrezkoa aurkitu dut, orain nire etxea

eraikitzen hasiko naiz. Orduan otsokumea bere etxea eraikitzen hasi zen. Beste otso bat basoan zegoen obra batean adreilu batzuk aurkitu zituen: -

Adreilu hauekin etxe suntsiezin bat eraikiko dut.

Hirugarren otsokumea lurrean zulo bat egin zuen eta zulo horretan burdinazko barra batzuk aurkitu zituen. Bost ordu pasatu ziren eta hiru etxetxoak prest zeuden, baina, bat-batean txerri bat agertu zen. Txerria hau oihukatu zuen: -

Hiru etxetxo hoiek nire tripa potoloarekin apurtuko ditut.

Hori esan ondoren, pausu bat atzera emoa eta korrika hasi zen, salto bat eman eta egurrezko etxearen 70

gainean bota zen apurtu arte. Berbera egin zuen adreiluzkoarekin. Etxe gabe geratu ziren bi otsoak hirugarren otsoaren etxean ezkutatu ziren; ondoren, txerria burdinezko etxea

Veritatem ad inquirendam

Jon Macarro

2019. urtea zen. Neguko haizeak astintzen zituen Callaghanen luxuzko etxearen zuhaitzak. Egun oso lasaia zen, euria motel-motel jausten zen eta haizeak hostoak mugitzen zituen neguko egun geldoa sortzen. Callaghanek, beti bezala, bere zelai pribatuan 10 buelta eman ondoren, etxean zegoen kafe bat hartzen tximenearen aurrean, liburu bat irakurtzen zuelarik. Momentu horretara arte oso trankil zegoen eguna, baina zerbait gertatuko zen egoera aldatuko zuena guztiz. Bat-batean, norbait deitzen hasi zen telefonoz eta konturatu zen bere laguna zela, baina ez zen bera espero zuena: -

Kaixo, ez dut zure berri izan duela denbora luze, zelan zaude?

Ba oso ondo, momentu honetan begiratzen ari nintzen sinbologiari buruz nik idatzitako liburuak, pixka bat ikertzeko eta zuk?

Ba oso ondo, karrera batzuk bota ondoren, hemen nago, zerbait bero bat edaten eta irakurtzen.

Ikusten dut 50 urterekin oraindik sasoian zaudela.

Orduan Callaghanek zerbait arraroa entzun zuen. -

Zerbait gertatzen da? Entzun dut norbait gelan sartzen ari zela.

Ba bai, ez dakit zer….

Orduan telefonoa eseki gabe geratu zen eta logela guztia isil handi batean geratu zen. Une horretan, Callaghan oso azkar jantzi zituen arropak eta aireportura deitu zuen hegazkin batez Bostonera joateko. Bitartean, Nathan kotxe batean joaten zen Bostoneko errepidetik. “Lortu dut nire asmoa, orain hasiko da bigarren zatia. Guztia hastear dago”. Berak bazekien lortuko zuela nahi zuena; gainera, isilpeko anonimo bat eman zion poliziari; orduan, gauzak zailago jarriko lirateke. Bazekien, poliziak ez zizkiola gauzak errez jarriko. 72

Callaghan hegazkina hartzen ari zen unean, poliziako jenerala, Jethro, dei bat hartzen ari zen. -

Kaixo, Bostoneko polizia, zer gertatu da?

Etxe batean lapurreta eta bahiketa bat gertatu da.

Trankil egon, mesedez. - ahotz oso zorrotzaz. Non zaude?

Bestela ez zen dibertigarria izango, galdetu Marcus Callaghani - Eta deia amaitu zen.

Identifikatu duzue nongoa zen dei hori?

Ez dugu lortu, deia oso motza izan da eta gainera, uste dugu behin erabiltzeko mobil bat erabili duela.

Ondo da, prestatu patruila guztiak eta jakin zein mugimendu egiten ari den momentu honetan, jakin nahi dut zer gertatu den.

Callaghan hegazkinetik jaitsi zen eta ikusi zuen kotxe bat bere zain, eta momentuan barruan sartu zen. -

Eraman nazazu Suffolck Cauntyra!

Pertsona oso inportantea izan behar hor bizitzeko.

Istoria oso luzea da, eraman nazakezu horra, mesedez?

Orduan kotxea hasi zen ibiltzen berak esandako lekuraino. 20 minutu pasa ziren kotxean sartu zenetik eta oraindik beste 5 minutu falta ziren nahi zuen lekura iristeko. Guztia ondo joaten zen baina, ez zekien kotxean zegoena ez zela bakarrik taxista. Kotxetik jeitsi zen eta propina eman nahi zion, baina, besteak esan zion ez zuela behar. Orduan korrika atera zen Peterren etxera iristeko. Igogailua hartu zuen, eta zekien moduan 10. pisura igo zen oso urduri ez zekielako ondo zegoen ala ez. Igogailutik atera eta etxean sartu zenean, ikusi zuen hainbat gauza apurtuta zeudela, lurretik botata. Lehenik eta behin, bulegora joan zen uste zuelako hor aurkituko zuela baina, bat-batean konturatu zen kubo bat zegoela mahai gainean, esfera oso txiki batekin. Gehiago hurbildu zen, eta oso azkar konturatu zer zen: PETERREN BEGI BAT ZEN. Begia odolez beteta zegoen eta kuboan kodigo oso esagun bat zegoela, eta 73

gainera, bazekien nola dekodifikatu ahal zen. Dena den, ideiak alde egin zuen norbaitek telefonoz deitu zionean. -

Nor da eta zer nahi duzu?

Bakarrik ezagutu nahi zaitut.

Zer nahi duzu eta zer egin diozu Peterri?

Peter ondo dago baina, badago gauza bat nahi dudana. Lortzeko 5 urte baino gehiago daramatzat.

Zer bilatzen ari zara?

Bakarrik bilatzen ari naiz hamabi mende baino gehiago ireki gabe jarraitzen duen sekretu bat; ateak irekitzen ditu altxor bat eta haren boterea lortzeko.

Baina nola jakin ahal dut nola aurkitu?

Orduan hitz hauek esan zituen: ‘Quod solum digni virtutem et sapientiam erit reserare ad ianuam’. Bat-batean telefonoa amatatu zuen. Une hartan Emily bere etxean zegoen, oso lasai jangela handian, zerbitzuak egin zion janariaz gozatzen; orduan, norbaitek deitu zion. -

Kaixo, nor da?

Kaixo, zure nebaren lagun mina naiz, jakin nahi nuen ondo zegoen.

Callaghan, zu zara?

Bai, ni naiz, zure neba deitu dit; une horretan, norbait sartu da bere etxean eta guztia utzi du hankaz gora.

Callaghanek bazekien hori ez zela Peterri zerbait eskatzen zion lehen aldia; duela urte batzuk, janari bat Emilyren etxean izandako bazkari batean, norbait sartu zen bere etxean pistola batekin gauza oso arraro bat eskatzen. -

Callaghan, hor segitzen duzu? 74

Bai barkatu, ideia batzuk pasatu zaizkit burutik bere etxera iritsi naizenetik.

Uste dut laguntza beharko duzula nire neba aurkitzearren.

Ondo da, gero ikusiko dugu elkar bere etxean.

Deia amaitu zenean, gela guztia isilik geratu zen eta bera harriturik; orduan, janztera joan zen eta korrika joan zen Peterren etxera. Callaghan harrituta zegoen, ez zekien zergatik, baina esan zioten bezala kubo hori oso garrantzitsua izan behar zuen Peter hartzeko eta bere etxea guztiz desordenatuta usteko. Orduan, konturatu zen alde bakoitzean triangelu baten formako zulotxo batzuk zeudela. Baina, kodigoa zer erlazioa zuen kuboarekin ez zuen ulertu. “Honek ez dauka inolako zentzurik, nola izango da posiblea?”. Ez zitzaion ideiarik pasatzen burutik, eta gainera oso urduri zegoen zerbaitetan pentsatzeko. Ez zeuzkan pentsamenduak buruan, etxearen egoera ikusita, oihuka Emily etxean sartu zenean.

Rapunzel

Iker Martínez

Rapunzel neska oso polita zen eta bere ezaugarri berezia bere ile luze eta horia zen. Rapunzel amarekin bizi zen dorre batean, baina amak tratu txarra ematen zion eta ez zion uzten dorretik ateratzen eta beti egoten zen etxeko lanak egiten. Egun batean Rapunzel entzun zuen gizon bat dorrearen azpitik deitzen ari zitzaiola, eta Rapunzeli esan zion bere ilea leihotik botatzea dorrearen barruan sartu ahal izateko. Gizonari kasu egin zion eta bere ilea bota zion, gizona minutu pare bat eta gero, dorrera igo zen. Gizonak esan zion Rapunzeli printze bat zela, biok ordu batzuk egon ziren hitz egiten; bat-batean printzeak Rapunzeli begiratu zion eta oso polita zela esan zion. Printzea Rapunzelen gainean bota zen eta arropa kendu zion, nahiz eta Rapunzelek printzeari jo, printzea bera baino indartsuagoa zen eta azkenean Rapunzel bortxatu zuen. Amaitu eta gero, printzeak Rapunzel iletik tira zion eta dorretik jaitsi zen. Rapunzel malkoak kendu zituen bere begietatik bere amak ez ikusteko, baina ama dorrera sartu zen eta ikusi zuen Rapunzel negarrez eta bere arropa apurtuak; orduan, haserretu zen eta ile luzea moztu zion, gero amak Rapunzeli jipoia eman zion. Amak ez zuen Rapunzel bere etxean, ez zelako garbia eta leihotik bota zuen. Rapunzel negarrez joan zen basora eta han topatu zuen taberna bat, sartu zen alkohola edatera baina tabernariak esan zion gauza bat eman behar ziola alkoholaren truke eta Rapunzel esan zuen baietz nahiz eta ez jakin zer zen. Tabernariak eta bere lagun itsusiek bortxatu zuten Rapunzel, ordu batzuk egon ziren eta Rapunzel negarrez joan zen. Oso triste zegoen, bizirik irauteko gogo gabe. 76

Rapuzel minutu batzuk ibili eta gero, aintzira batera iritsi zen, negarrez jarraitu zuen, eta minutu batzuk egon zen pentsatzen bere burua hil nahi zuela, baina azkenean ez zuen egin. Rapunzel botata zegoen baina bat-batean gizon altua, ilehoria eta gihartsuak bere besoetan hartu zuen eta bere gaztelura eraman zuen. Rapunzel altxatu zen arropa dotore eta garestiz jantzita, gela oso handi batetik atera zen eta hor topatu zen mutil horrekin. Mutilak Mike deitzen zela azaldu zion Rapunzeli, eta esan zion oso polita zela eta berarekin maitemindu zela lehengo segundutik. Rapunzel pentsatu gabe berarekin ezkondu nahi zuela esan zion. Azkenean biok maitemindu ziren eta ezkondu ziren.

Leica

Josu Martínez

Arratsalde ilun bat zen, etxeko trastelekura igo nintzen, egun horretan ez nuen ezer egiteko. Trastelekura igo bezain pronto, kutxa zahar batekin topo egin nuen. Bi aldiz pentsatu barik kutxa ireki

nuen, barruan hiru kutxa txiki zeuden, lehenengoan nire birraitona hil baino lehenagoko eskutitz bat zegoen. Ez nuen ezer ulertzen eskutitza hautsez beteta zegoelako, kutxa txiki

horretan ere

bazeuden birraitonak egindako erreportajeen argazkiak 1936ko joko olinpikotik, Espainiako 1982ko munduko txapelketara arte. Bigarren kutxan Europako mapa txiki bat zegoen puntu batzuekin markatuta. Hirugarren kutxan nire birraitonak erreportajetarako erabili zuen kamera guztiak zeunden. Kamera guzti horiek Leica ziren, oso enpresa ospetsua da argazkilaritzaren munduan. Kutxa horretan zeuden kamerak Leica standard (1932), Leica iii (1933), Leica M3(1953), Leica m5 (1971) eta bere azken kamera Leica m 7 (2014) ziren. Nik hau ikustean, guztiz flipatuta geratu nintzen; nire ametsa zen Leica bat izatea eta orain 5 nituen. Amets batean nengoen. Momentu horretan kutxatik atera nuen kamera horiek guztiak eta nire logelara eramateko asmoa nuen. Baina kutxaren behealdean nota txiki bat zegoen. Nota horrrek horrela esaten zuen:

”Kamera guztiak aurkitu dituzu, orain bidaia izugarri hau egiteko beste kutxa bat aurkitu beharko duzu, hor behar duzun guztia daukazu. Zorte on.”

Bidaia bat, agian hori esan nahi zuen eskutitzean, horregatik zegoen Europako mapa bat leku konkretu batzuekin markatuta. Hausnarketa txiki hori egin ostean, beste kutxa bilatzera joan nintzen. Denbora pasa eta ez nuen ezer aurkitu, oso berandu zen, hobeto ohera joaten banintzen edo bestela nire amak eta nire arrebak zerbait arraroa pentsatuko zuten nitaz. Lehenengo kutxa hartzera joan nintzen baina bi pausu ematean, berriro topo egin nuen kutxa batekin. 78

Kutxa hori ez zen bestak bezalakoa; hau ezberdina zen. Orduan ireki nuen, kutxa horren barruan beste bi txiki zeuden baina hauek ez ziren lehenengo kutxakoak bezalakoak. Bata oso txikia zen eta metalezkoa; bestea, aldiz, oso handia zen eta kartoizkoa. Kutxa txikitik hasi nintzen, ireki eta tren-txartel bat aurkitu nuen: inter-rail bat zen. Suposatu nuen birraitonak hori hautatu zuela Europa guztitik bidaiatu ahal nuelako txartel bakar batez; txartel hori ez zen kutxa horretan zegoen bakarra, 500 € ko bi billete ere eta beste nota bat zeuden. Oharrak horrela esaten zuen:

“Azkarra bazara eta txikitatik hasi baldin baduzu, diru mordoa duzula badakizu, ondo aprobetxatu bidaian zehar, ondo etorriko zaizu, orain kutxa

handia ireki eta gauzak atera eta beharko dituzun beste gauzak eta beste nota bat duzu, zorte on“. Kutxa ireki eta Leica izena zuten lau kutxa zeuden, hiru txiki eta handi bat; beraietan objektiboak zeuden. Kutxa txiki bakoitzeko objektibo bana, Lehenengo kutxatxoan 90mm bat zegoen, bigarrenean 75 mm bat, eta hirugarrenean 50mm bat zegoen. Azkenengo kutxa irekiko nuen, espero nuen hori azkena izatea, Beste oharra:

“Hau irakurtzen baduzu suposatzen dut kutxa aurkitu duzula, lehenengo

kutxan zegoen notatxoan bezala hemen behar duzun guztia daukazu, dirua, trenezko txartela eta kamerak erreportajeak egiteko, kamera bana

erreportaje bakoitzeko. Bost erreportaje dira: lehenengoa hemen da,

bigarrena gutunean agertzen da. Orain seigarren kamera bat izango duzu. Lan bakoitza errepikatu beharko duzu kamera honekin, hau modernoagoa da, Leica ere eta oso ona, gainera. Erreportaje guztiak egiten badituzu,

kamera guztiak zuretzat izango dira. Kontuan izan leku bakoitzean amaitzen duzunean, beste batera pasatu beharko duzula. Zorte on“. Kutxa ireki nuen, hor Leica sl bat zegoen, modelorik hoberena, digitala. Kamerarekin 24-90mm bat etortzen zen eta beste objektiboak erabiltzeko adaptadorea. 79

Erlojua begiratu nuen eta gaueko hamabiak eta erdi ziren, bi aldiz pentsatu gabe ohera joan nintzen aurkitu nuen guztiarekin. Ohean etzan eta lehenengo gutuna irakurri nuen, hor esaten zuen bost erreportaje egin beharko nituela. Lehenengoa kutxak aurkitu nituen lekuan, bigarrena Colmar hirian (Frantzian), hirugarrena Gengenbach deituriko herri batean (Alemanian), laugarrena Halstatt, Alpeetan dagoen herri txiki batean (Austria) eta azkena Bled Eslovenian zegoen herri batean. Gutunarekin batera 4 giltza zeuden. Momentu horretan ez nekien zertarako zen giltza bakoitza. Orduan, dena prestatuta zegoenez alarma jarri, oheratu eta bidaia hasteko prest. Goizaldeko bostetan jo zuen alarmak, maleta prestatu, kamerak objektiboekin prestatu, eta lehenengo erreportajea egin nuen trastelekuan. Egia esanda nahiko sinplea zen trastelekua ez zelako oso interesgarria argazkiak ateratzeko baina hori zen birraitonak eskatzen zidan azken gauza. Etxetik atera baino lehen nota bat idatzi nion nire familiari ez beldurtzeko.

Tren-geltokira joan nintzen lehenengo Parisera joateko hartu behar nuen trena, ondoren Colmar deituriko hiri horretara beste tren bat hartu beharko nuen. Trena hartu bezain pronto, eserlekua bilatu, eseri eta filma pare bat jarri egin nituen denbora pasatzeko; filmak ikusi eta di-da batean Pariseko tren geltokian nengoen. Maleta hartu eta korrika joan nintzen hartu behar nuen trenean igotzeko. Bigarren bidaia hau nahiko motza egin zitzaidan, Frantziako iparraldeko pasaiak liluragarriak begiratzen pasatu nuen bidaia guztian zehar. Colmarrera iristean lau giltz horiek begiratu nituen eta Colmar ipintzen zuela giltza baten giltzarian ikusi nuen, giltzaria ireki eta nota bat tolestuta ikusi nuen.

“Colmarrera iristen zarenean, geltokiaren 7. trenbidearen ondoan dagoen

etxera joan, giltza honekin ireki ahal duzu, hor ohe bat, sukaldea eta egongela dituzu, zorte on“. Etxe horretara joan nintzen; egia esanda etxe polita zen, egurrezko zorua, pareta zuriak, koadro liluragarriak … maleta utzi eta Colmarren leku esanguratsuenak bisitatzera joan nintzen eta argazkiak ateratzeko aprobetxatu nuen karrete guztia bete arte. Lehenengo erreportajea eginda, orain Gengenbachera (Alemania) joango nintzen hurrengo pausua emateko. Tren-geltokira joan nintzen trena hartzeko; zorionez, hau bidaia motza zen 25 minututakoa gutxi gora behera baina trena hartu baino lehen, zerbait entzun zen megafoniaz, lehenengoan ez nuen ulertu frantsesez zegoelako eta horrela esaten zuen: “le train à destination de Munich a été suspendu en raison d'une attaque sur le tronçon entre Colmar et Fribourg. Par conséquent, le transport ferroviaire sera suspendu jusqu'à nouvel ordre.” edo beste hitz batzuetan erreportaje barik geratu nintzela zoro baten erruagatik. Momentu horretan ez nuen sinetsi, nire aukera bakarra zen etxera bueltatu eta berriro saiatzea beste momentu batean. Baina hau ez zen horrela geratuko ez, ez eta ez.

Alba

Andere Martínez

Gizakiaren iraupena haren eskuetan dago, baina ez dakite nola kontrolatu. Alba pentsatzen duen bakarra da, arduratsua da, eta momentutik janaria lortzen duen bakarra. Beste pertsonek festetan pentsatzen dute; Arón festazaleen “agintaria” da, polita delako, neska guztiak bere atzetik daude. Alba bere taldeko agintariekin hitz egitera joaten da, legeak jartzea bearrezkoa dela pentsatzen du, bestela haien biziraupena ezinezkoa izango da. Kasurik egiten ez diotela ikustean, bere kabuz janaria bilatzera joaten da. Taldeen banaketa oso zaila izan da eta bakarrik joatea arriskutsua da. Taldeak banatzeko modua ez zelako oso ona izan. Violeta taldean, edozein delitu egin dituzten pertsonak daude eta beste taldeei ez zaie hori gustatzen. Alba ehizatzera joan da; hala ere, guztiek jateko ez du ezer aurkitu, laguntza behar du. Gaua ailegatuko da eta bueltatu behar du, arriskutsua zen janari eskasia dagoelako

hondamendi

naturalengatik.

Alba

kanpamendura bueltatzen ari da, eta Oliba taldeko ehiztari batek hankan zauritzen du eta janaria eramaten saiatzen da. Momentu horretan, Arón neska batekin basoan dagoela, oihuak entzuten ditu eta zer gertatzen den begiratzera joaten da, Alba aurkitzen du odolez beteta eta besoetan hartzen du kanpamendura bueltatzeko. Arón, kanpamendura ailegatzen denean, taldeko agintariekin hitz egitera joaten da. Albak lan egiten duen bakarra da, eta berak ehizatzen ez badu ez du inork egingo; horregatik agintariek, Alba sendatzea eta zaintzea agindu diote Albak dakiena Aróni erakusteko. 82

Alba duen zauria oso handia da eta sendatzeko prozesua mingarria izango denez, bere buruaz hitz egiteko eskatzen dio Arónek. Bere istorioa kontatzen hasten da: orain dela lau hilabete bere familiako gehienak hil ziren lurrikara batean eta bere anaia desagertu zen, Bere gurasoak ikustea uzten ez ziotenez, kolpe bat ema zion buruan bere gurasoen gorpuak kudeatzen zituenari, eta gizona hil zen. Horregatik gaizkileen taldean sartu dute. Arónek ez du bukatu hankaren zauria sendatzen, oraindik josi behar du, eta bere istorioa kontatzen hasten da neska lasaitzeko. Ez ditu gurasoak ezagutu; txikia zenean, ama desagertu zen, ez du berataz ezer gogoratzen eta aita drogazalea zen eta egun batean, drogatuta zegoelarik, kotxe batek harrapatu zuen. Bere bizitzan zehar beti bakarrik egon da. Bera bakarrik bizitza bilatu izan behar du beti; bizitzan zehar harro ez sentitzeko gauzak egin ditu eta horregatik sartu dute talde honetan. Gaua helduta dagoelarik, neska bat-batean esnatzen da, negarrez eta dardarka. Kalera atera, airea hartzera, haizearen soinu indartsua entzuten geratu eta konturatu barik ibiltzen hasi da, mina sentituko ez balu bezala, negarrez eta zaurituta. Bere munduaren barruan dago, bere familiaren irudia burutik kendu barik, aurrean egongo balira bezala. Arón esnatu da eta Alba ez ikustean, korrika atera da bere bila, oihukatzen. Basotik korrika dabil, ez daki nondik bilatu, negar sakon bat entzun duen arte. Mutilak negarraren soinua jarraitu du. Alba zuhaitz handi baten kontra jesarrita dago, negar egiten, ezer inporta barik. Arón liluratuta geratu da, perfekzioaren irudia ikusi izan balu bezala. Bere ondoan jesarri eta bekokian musu bat eman dio. Alba besoetan hartu eta kanpamendura bueltatu dira, neska ohean sartu eta ez da bere ondotik mugitu. Hurrengo egunean, neska hobeto zegoela baieztatu du eta janari bila joan ahal zela nabarmendu du. Agintariak, Albaren ziurtasunagatik Arón bidali dute berarekin ehizatzera. Neskak ezetz esanarren, erabakia hartuta dago. 83

Albak ez du Arónekin hitz egin nahi. Isiltasun deseroso batean sartuta daude eta bat-batean lurrikara baten erdian daude. Dena azkar gertatu da, eta korrika hasi dira jakin barik nora joan. Konturatu barik, garaje baten aurrean agertu dira, eta lurrikaratik babesteko sartzen dira. Mutilak neskarekin hitz egiteko gogoak ditu, baina Albak ez du hitzik egin nahi, barrutik hilda egongo balitz bezala. Pentsatu barik Arón altxatu da eta neskaren aurrean jarri, begietara begiratu eta musu luze batean bat egiten dira. Hurrengo egunerako lurrikara bukatu da, eta bueltatu behar dira, baina Arónek jakin nahi du zergatik aurreko gauean Alba korrika atera zen kanpamendutik. Neskak kontatzen dio bere familiaren ametsa eta ez zekiela bere neba bizirik egongo litzatekeen ala ez eta inoiz ez zuela berriro ikusiko, horrek sortzen dion arbintasuna oso handia da. Kanpamenduko ehiztari batzuekin aurkitzen dira, haien bila zebiltzan. Kanpamenduan Albaren medikuntza-ezagutzak eta Arónen laguntza jendea ateratzeko hondakinetatik behar zuten. Violeta kanpamenduaren egoera larria da, kanpamendu erdia zaurituta dago, eta beste laurdena desagertuta. Zauritu asko daude eta ez dakite zer egin, zaurituak laguntzea desagertuentzat bizitza jokoan dago. Hurrengo egunerako, zauritu gehienak bizirik jarraitzen dute, eta desagertuak agertu dira. Egoera kontrolatu dutenerako, Arón kanpamendutik ateratzen da. Pentsatu behar du; egoera horrek bere bizitza aldatu du; maitatzen duen jendea horrela ikustea gehiegi kaltetu du, baina etorriko zaiona guztiari buelta emango dio. Basotik ibiltzen hasi da, denbora existituko ez balitz bezala. Eta aitaren batean, norbait atzetik harrapatu du eta lepoari itsatsita labana luze bat jarri zidioon, Diana zen, Arónen “neskalaguna”, neska mutila nor zen konturatzean, labana gorde eta besarkada bat eman eta hitz egiten hasi dira. Alba Arón ez zegoela konturatzean, bere bila joan zen, baina ikusi zuenak barrutik apurtzea lortu zuen. Ez zuen ezer egin, buelta eman zuen eta ibiltzen hasi zen, bere erloju ñimiñoa begiratu zuen: ez zuen ezer esan, denbora pasa utzi zuen ezer egin barik, erloju horren soinua entzunez, tik tak, tik tak… zoroa balitz bezala. Kanpamendura heldu zenean, bele logelan sartu eta whiski botila bat atera eta edaten hasi zen, jakingo bazuen bezala zer gertatuko zitzaion. Arón kanpamendura bueltatu zen, neskaren negarra entzutean, 84

logela madarikatu horretan sartzeko asmoa zuelarik, atea jo zuen. Neska ate zahar horren soinu karrankaria entzutean, lurretik altxatu eta atea irekitzera joan zen. Atea ireki zuenean, guztia aldatu zen, mutila besarkada bat emateko saiakeran, neska zaplazteko bat eman zion eta beste edonolako hitzik esan baino lehenago atea itxi zuen. Logelatik kanporatu zuenean, Albaren negarrak entzuten zituen kanpotik, baina bakarrik uztea hobe zela pentsatu zuen. Aste bat pasatu zen eta oraindik ez zuten hitz egin. Arónek ez zekien zergatik haserretu zen Alba, baina neska ikusteko ideia bat izan zuen… Gau horretan, Arón Albaren logelan sartu zen, neskari begiak estali eta bere borondatearen kontra eraman zuen. Eta haien leku sekretura eraman zuen, aulki bati lotu zuen, hitz egiteko gogoak zituen eta denbora asko zuen. Albak ez zuen hitz egin nahi, baina joan nahi bazen egin beharko zuen. Orduak pasatu ziren eta neskak ez zuen hitz egiten, Arónek hori ikustean, Alba askatu zuen. Baina ez zuen espero, neska bere ondoan jesartzea eta hitz egiten hasiko zela. Albak basoan ikusi zuena kontatu zion. Neska hori bere “laguna” zela esan zion, baina Albak hori gezurra zela bazekien. Hitz egiten egon ziren ordu luzez, baina kanpamendura bueltatu behar zuten. Diana kanpamendutik agertu zen, Arónen bila. Hitz egin nahi zuen baina mutila neska ikustean, kanpamendurik kanporatu zuen. Baina hori horrela geratuko zela pentsatzen bazuen, ez zuen Diana ondo ezagutzen. Gau horretan, Diana Violeta kanpamendura bueltatu zen, baina taldearekin bukatzeko. Neskak kanpamenduaren ur osoa pozoitu zuen, ur hori edaten zuen edonor hilko litzateke, pozoi horren aurkako botika barik. Berak ez zekiena da,

AURREKO LERROA

Unax Martínez

2060 urtea zen, Colt Manufacturing Company-k eta Heckler & Koch Company-k soldadu taktikoak izeneko soldadu berriak sortu zituzten. Ikusteko zein zen konpainia hoberena, beraien arteko borroka txikiak egiten zituzten, baina, Heckler & Koch Comnay-ren soldadu batek, H&K 416 izenekoak, konpainiaren kontrola hartu zuen. Kaos sortzeko nahian, munduko alde guztietara erasoak bota zituen, azkenean, hirugarren munduko guda sortu arte. Colt Manufacturing Company kaos guztia gelditu nahi zuen, horretarako eskuadroi berezi bat sortu zuen. M4A1 izeneko soldadu taktiko bat zen eskuadroi horren liderra, bere ahizparekin M16A1 eta bere lagun hoberekin AR-15, misioetan beti irabazten zuten, baina bat-batean dena aldatu zen. M4 eta bere eskuadroia Black Hawk batean zeuden, gudu-zelaira heltzeko helburuarekin. “2 minutu heltzeko” entzuten zen. M4k bere ahizpari eta bere lagunari begiratu zien, urduritasuna nabaritzen zen beraien begietan.

Heldu gara, jaitsi behar! - ezan zuen helikopteroaren pilotoak.

Ezin gara gehiago hurbildu ? - galdetu zuen.

Gehiago hurbiltzen bagara, antiaereoak eraitsiko genuke.

Ondo da, erauzketa puntuan ikusiko dugu elkar.

M4 eta bere eskuadroia helikopterotik jaitsi eta guru-zelaira sartu ziren. Beraien helburua zen, gudu-zelai osoa zeharkatu, Heckler & Koch-ren lehenengo basera heldu arte eta hor bertan H&K 416-ren kokapena dituen datuak hartu. 20 minutu pasatu hondoren, Colt Manufacturing Company-ren beste eskuadroi bat topatu zuten.

Badakizue non dagoen H&K-ren lehenengo basea ? - galdetu zuen M4k.

Bai, 10 minutu ekialdera dago, baina etsai asko daude basearen inguruan.

Ez da problemarik. Guk lortu ahal dugu. 86

M4 ! Eraikin horren gainean BGM-71 bat dago, erabili ahal dugu soldadu asko erditik kentzeko. - esan zuen M16k.

Dena adostu hondoren, M4, M16 eta AR-15 H&K-ren basera joan ziren, beste eskuadroia BGM-71 artu zuten, beraiei laguntzeko. Borroka amaitu ondoren, M4 eta bere eskuadroia basean sartu eta H&K 416-ren kokapenaren datuak hartu eta erauzketa puntura joan ziren. Datuak deskodifikatu ondoren, H&K 416-ren kokapena lortu zuten, Manhattan zegoen. Hiru egun pasa ondoren, M4 eta bere eskuadroia Manhattanera joan ziren. Beraiek eta beste eskuadroi batzuekin batera 40 soldadu ziren baina H&K-ren soldaduak gehiago ziren. Problemarik gabe aurreratu ziren, H&K-ren hainbat soldadu hiltzen. Eraikin erraldoi bat ikusi zuten, barruan H&K 416 zegoen. M4, M16, AR-15 eta beste eskuadroiak eraikinaren barruan sartu ziren.

Egunon lagun madarikatuak… - bat-batean entzun zen.

Zer da hau?!!! - galdetu zuen AR-15ek.

Itxaroten ari nintzen. Azkarragoak zinetela pentsatzen nuen.

Orain sartu zarenak ezin duzu alde egin. Eraikin guztia C4 lehergaiez beteta dago, bi aukera daude: nire kontra borrokatu edo 30 segundotan alde egin. Zuek aukeratzen duzue. Daukazue 5 segundo aukeratzeko. 5… 4… 3… 2… 1… 0.

Bat-batean eztanda handi bat entzun zen. -

M4 !! M16 !! joan korrika helikopterora, nik babestuko zaituztet. - esan zuen AR-15ek.

Ondo da. - erantzun zion M4.

M4 eta M16 korrika joan ziren helikopterora. Helikopterora heldu zinenean, konturatu zinen AR-15 oraindik ez zela bueltatu. M4k erabaki zuen AR-15-ren bila joatea. Eraikinaren barruan sartu zenean, ezin zuen sinetsi ikusten ari zena. Sua eta kea alde guztietatik Colt eta H&K-ren soldadu taktiko guztiak alde guztietatik korrika eta kaos guztiaren erdian AR-15-ren gorputza zegoen odol putzu baten gainean. M4-ren aurpegitik malko bat jauzi zen. 87

Zergatik?... Zergatik?... Zergatik? !!!! - oihu egin zuen eskuak bere buruaren gainean jartzen zuen bitartean.

M16 M4-ren eskua hartu eta berriro helikopterora eraman zuen. M4 lau negarrez zegoen, errudun sentitzen zen. -

Zergatik? Zergatik ezin dut hori galarazi! - oihuka zuen M4k helikopteroaren hormaren kontra kolpeak ematen zituen bitartean.

M4 lasaitu mesedez. - esan zion M16k - Konpontzeko modu bat aurkituko dugu

M16, zuk ez duzu ulertzen, nire lagun onena zen.

Bai ulertzen dudala !! - esan zion M16k zaplazteko bat ematen zion bitartean. - Nire lagun onena ere bazen!!! Begira M4, gauza txarragotik pasatu egin dugu, baina orain mendekua nahi baduzu lasaitu behar. Basera bueltatuko gara eta zerbait pentsatuko dugu.

M4, M16 eta bizirik irauten zuten soldaduak basera bueltatu ziren. AR-15 ordezkatzeko, beste soldadu taktiko bat jarri zuten, AK-12. -

Egunon !!! AK-12 naiz, zuek zarete M4 eta M16 ?- galdetu zuen.

Bai, atsegina da zuk ezagutzea. - erantzun zion M16k.

Zerbait gertatzen zaio M4-ri?

Orain ez du hitz egin nahi, bere lagun onena galdu egin du azkeneko misioan.

M4, M16 eta AK-12 beraien logeletara joan ziren, baina, M4 gau erdian altxatu egin zen soldadu taktiko batzuekin batera. Helikoptero bat hartu eta H&K 416-ren base printzipalera joan ziren, soilik 15 ziren, baina M4k mendekua nahi zuen bai edo bai, ondorio guztiak ez zitzaizkion axola. H&K 416-ren basera sartu ziren, base erdia pasatu zuten komando-zentroraino heldu arte. M4 sartu eta bat-batean “Arrotzak detektatu dira!!! Kode 8804 martxan jarri !!! ate guztiak itxi !!! “ entzun zen. Atea itxi egin zen, M4 komando-zentroaren barruan bakarrik utziz. M4k bera bakarrik joango zela erabaki zuen. Komando-zentroaren erdian zegoen egongela batean sartu zen. Hor H&K 416 zegoen.

Zu zara? Zertara etorri zara, AR-15-rekin batera joateko?

Ez esan hori !!! Etorri naiz zure bizitzari amaiera jartzeko eta zuk sortutako kaos guztia 88

amaitzeko !!! -

Kar, kar, kar! Hori orain ikusiko dugu.

Borroka hasterakoan, atearen beste aldean pausoak entzuten ziren, H&K-ren soldaduak ziren. Kasurik egin gabe M4 H&K 416-ren kontra joan zen. Borrokaren amaieran, M4ri soilik 5 bala geratzen zitzaizkion, H&K 416-ri ordea, ez zitzaion ezer geratzen. M4 H&K 416-ganaino joan zen, bere pistola H&K 416-ren buruan jarri eta ezan zion: -

Hau hil egin dituzun soldadu guztiengatik, kaos guztia sortzeagatik eta AR-15gatik da.

M4k pistolaren kolpekariari jo zuen eta lurrera jauzten zen H&K 416-ren gorputza ikusten geratu zen. H&K-ren soldaduak atea ireki eta M4-ri apuntatu zioten. M4k bala gutxi zuenez, errenditzea erabaki zuen, bere pistola lurrera bota eta H&K-ren soldaduengana joan zen. Bat-batean horma apurtu zen eta H&K-ren soldaduak lurrera jauzten hasi ziren. Ke guztia kendu zenean, M16 eta AK-12 agertu ziren Colt-ren hainbat soldaduekin batera.

M16 ? AK-12 ? Zer egiten duzu hemen ? - galdetu zuen M4k.

Zurekin etorri ziren soldaduak, laguntza eskatzen ari ziren seinale batzuen bidez. - erantzun zion AK-12k. -

Base bat erasotzera joten zaren hurrengoan,

lehenengoz niri esan. Etorri, helikoptero bat itxaroten ari zaigu hemendik alde egiteko, Colt-ren soldaduak arduratuko dira basea guztiz artzeko.

M4, M16 eta AK-12 beraien basera bueltatu ziren. M4k AR-15-ren mendekua lortu zuen. Colt-ren soldaduak H&K 416-ren basea hartu zuten. Denborarekin Colt Manufacturing Company-ren soldaduak Heckler & Koch-ren geratzen ziren soldaduak pixkanaka hiltzen joaten ziren bakea lortu arte.

Soilik dirua da

Haizea Méndez

Duela urte asko, herri txiki batean mutil bat bizi zen. Mutil horrek diru gutxi zuen, eta bere familiako bakarra zen; Diego zuen izena. Herri txikiaren beste aldean Izaro printzesa bizi zen, herriko mutil aberats guztiek berarekin ezkondu nahi zuten, baina Izaro benetako maitasuna nahi zuen, ez zuen nahi bere ama, amama, birramama bezalakoa izan, beraien aita hautatutako gizonarekin ezkondu zirenak. Izaroren familia oso aberatsa zen, eta Izaro ezkontzeko adinean zegoen. Bere aitak Izarori senar bat bilatu nahi zion, eta gizon aberatsak bilatzen hasi zen. Egun batzuk pasa ondoren Izaro eta bere ahizpak Edubijis eta Klotilda herrira joan ziren. Edubijis eta Klotilda, Izarorekin txarto moldatzen ziren, biak oso txarrak ziren eta bakarrik gizon aberatsak nahi zituzten. Egun horretan, herrian Izaro mutil batekin topatzen da, eta mutilak Izaroren poltsa lapurtzen du, Izaro mutilaren atzetik korrika joaten da, nekatu arte, eta mutila bistan galtzen du. Izaro bere ahizpa maltzurrekin bueltatzen da. Bidetik, Izaro mutil horrengan pentsatzen hasten da, hain itsusia zen lapurra, baina Izaro sentimendu arraro bat sentitzen hasi zen, orduan erabaki zuen bihar berriro joango zela bere familia jakin gabe. Izaro zekielako bere familia inoiz ez zutela onartuko pobre batekin ezkontzea. Biharamunean… Izaro goizez joango zen herrira, pentsatzen bere lapurra aurkituko zuela, eta han zegoen mutil bat, zutik, bakarrik. Izaro galdetu zion ia bazekien nor zen deskribatzen zuen mutila. Bat-batean mutil hori korrika hasten da, Izaro bere atzetik joaten da eta kale estu batean aurkitzen dira. Bere begiak Izaroren begietan zeuden, haien ahoak oso gertu, Mutil hori, lapurra, Diego zen, eta Izaro konturatzen denean, korrika joaten da. Izarori irribarre bat ateratzen zaio. Maitemindu egin da. Izaro bere gaztelura bueltatzen da, eta bere gurasoek berarekin hitz egin nahi zuten. Izarok ez zuen ezer ulertzen. Esan zioten bere lehengusu batek mutil ez dirudun batekin ikusi zuela. Izarok ez zuen 90

ezer esan, eta handik joan zen. Bere logelan Izaro pentsatzen hasi zen, Diego, Diego… eta berriro herrira joan zen. Herrian, Diego aurkitu zuen eta bere maitasuna aitortu zion. Haien begiak elkar, haien ahoak ere bai, musu bero bat eman zioten elkarri, eta ezkutuan ikustea erabaki zuten, Izaroren familiak ez susmatzeko. Izaro azkar bueltatu zen etxera bere familia ez konturatzeko, baina heltzerakoan harrituta geratu zen. Atean Miguel zegoen, gizon dirudun bat, oso polita baina, oso desatsegina zen eta bere praketan ez zen ezer nabaritzen. Izaroren familiak Miguelekin ezkondu nahi zuen, baina Izarok Diego maite zuen, lapur bat izan arren. Izaro ez zuen nahi Miguelekin ezkondu, horregatik korrika herrira joan zen. Diego ikusi zuen eta gertatutako guztia esan zion. Diego haserretu zen, eta Izaro negarrez hasi zen esan ziolako ez zuela berataz ezer jakin nahi. Izaro oso triste zegoen eta gurasoek proposatutako ezkontza baimendu zuen. Minutu batzuk pasata, logelara joan zen, eta han zalanzatan zegoen ea aukera ona hartzen ari zen, edo Diegorekin egotea aukera hobea zen pentsatzen Izaro loak hartu zuen. Ezkontzaren eguna heldu zen. Izaro oso eder zegoen, baina mila zalantza zituen. Diego maite zuen. Ordua zen, Miguel bere aurrean, Aita santuak ez zuen Izaroren iritzia kontuan hartu bakarrik gizonarena. Izaro eta Miguel ezkondu ziren eta Miguelen etxera heldu ziren. Han biak ohean. Baina bat-batean soinu oso gogorra entzun zen atean. Miguel joan zen soinua nondik zetorren begiratzera, baina ez zuen espero Diegok bera hiltzea. Diegok Izaro hartu eta bere familiarengana joaten da. Izaroren familiak ez zuen nahi Diego bere alabarekin ezkontzea; beraz, Diego kartzelara eraman zuten. Izaro oso triste zegoen, eta bere gurasoek zigortzea erabaki zuten, bere bizitza infernu bat izaten zen. Tratu txarrak izaten zituen, bere familiako mespretxua lortu zuen; Izaro oso oso triste zegoen, bakarrik. Pentsatzen zuen bere bizitza ez zuelako ezertarako balio, ez zeukan lagunik, ez zeukan ezer. Bera bakarrik munduaren kontran. Baina egun batean, Izarok, adorez beteta, plan bat pentsatu zuen. Bere familia pozoitzea pentsatu zuen. Afaria heldu zen, bere plana hasi zuen eta pozoia jarri zuen plateretan; minutu batzuk pasa ondoren, guztiak hil ziren. Baina Sofia, gazteluko mirabea Diegorekin maiteminduta zegoen. Izaro beraren kontra egin nahi zuen. Sofiak Izaro aurkari 91

ikusten zuen. Orduan, bere indar guztiarekin laban bat sartzen saiatzen da. Baina momentu horretan Izarori Diego burura etortzen zaio. Izarok indar guztiarekin labanari buelta ematen dio eta Sofia hiltzen du. Izaro ziztu bizian bere maitearen bila joaten da, kartzelatik ateratzen du eta biak basora joaten dira, inork bere maitasuna ez gelditzeko. Eta Izaro eta Diego han ezkondu ziren, ilargia zeruan, bien begiak elkar, bere irribarreak doinu eder bat bezalakoak, biak bat egin ziren, sua bezala. Eta handik aurrera inork ez daki non dauden bi bihotz libreak.

Guda magikoa

Jon Mendikote

Hau nire istorioa da, Marcus aztiaren istorio miresgarria. Duela urte magiko batzuk, magia purua kmundua erreinatzen zuen, eta magia ez zen gauza txarretarako erabiltzen, hau da, ez zegoen magia beltzik munduan. Baina argi distiratsuan ere iluntasuna aurkitu ahal da, argiarekin akabo egin nahi duen iluntasuna. Iluntasuna izen bat zeukan, Frederick. Azti maltzur horrek tenplu magikotik ihes egin zuen behin mago jakintsu bihurtu ondoren bere kodiziagatik eta mundua kontrolatzeko nahiengatik. Joan zenetik, tenplu osoko jendea nolabaiteko beldurra eduki genuen. Ni, garai hartan, 12 urteko mutiko nintzen, inuzentea eta gogotsua, amets bakarrarekin: magian marka uztea. Urteak pasa eta 18 urterekin gizondu nintzen, txikitan bezala, magia ikasteko gogo ikaragarriaz. Eta bizitzako kasualitateengatik, Jack jakintsua ezagutu nuen, mundu magikoaren ikono bizia. Jack nire magia-maisua izan zen handik aurrera, ez zuen inoiz ez Frederick izena izendatzen; izan ere, esaten da bere lagun mina zela eta bera eta magia garbia traizionatu zituela, iluntasuna inbaditu zuen haren bihotza. Denbora pasa eta nire magia maila aurrera eta aurrera egiten zuen Jacki esker. Gau normal batean, Frederick Jackren amets batean sartu eta adierazi zuen: -

Nire momentua da. Ja ja ja ja!!! - eta

iluntasunean galdu zen. Honen ondorioz, tenpluko jendea harritu zen eta haien gorputzean beldur sentsazioa sartu zen. Magiaren etorkizuna arrisku larrian zegoen Fredericken itzulerarekin! Eta gau hartan, iluntasunak argi distiratsua inbaditu zuen; Frederick eta bere armada maltzurra tenpluan sartu eta liburu boteretsua lapurtu zuten magia beltza 93

Fredericken eskutik mundua kontrolatzeko. Gau hori nire bizitzan markatuta geratuko zen handik aurrera. Magia beltzaren botereaz jabetu nintzen, Frederick azti misteriotsuaren botere ikaragarriaz. Halere, hori ez zen gehien larritu ninduena. Lapurketan, hainbat eta hainbat hilketa egon ziren, horien artean, bat nire bizitza guztiz markatu zuen: Frederickek Jack hil zuen! Tragedia honen ondorioz, tenpluko jendea larritu zen, aztoratu ziren eta burua galtzen hasi ziren. Nire gorputzean bi emozioen nahasketa sentitzen nuen: hira eta tristura. Nire bihotzean hutsa sentitzen nuen Jacken faltarekin. Bestetik, hira izugarria sortu zen nire barruan, magiagatik eta Jackengatik mendekua izugarria izango litzateke, nire izena Marcus den bezala. Surtuko litzatekeen guda historikoa izango zen, historiako lehen guda magikoa. Izugarria ala zorigaiztoa izan ahal zen guda hori. Irabazten bagenuen, mundiala izango zen. Frederickek eta bere armadak irabazten bazuten, magia beltzak eta iluntasunak mundu osoa inbadituko zuten. Liderraren postua hartu nuen eta guztiok batera, magiaren etorkizunagatik, helburu argia zizelatu zen geure buruetan: magia beltzarekin akabo egin. Eta gudaren eguna heldu zen, guztiok espero genuen eguna. Urduritasuna nabaritzen zen, baina gure printzipioen alde borrokatzeko irrikaz geunden. Guda hasi eta berdinketa bistakoa zen. Bat-batean, nire mundua paralizatu eta Fredericken eta biok elkarren aurren geunden. Han zegoen gudaren klabea, magiaren etorkizuna markatuko zuen bataila. -

Frederick, hil egingo zaitut nahiz eta nire bizitzan egingo dudan azken gauza izan!!!

Ja, ja, ja. Iluntasunak beti irabazten du mutiko, ez dizu hori Jackek esan, ezta? Ja, ja, ja.

Ez izendatu Jack! Jack eta azti guztiak traizionatu zenituen zure zikoizkeria dela eta. Zure onena espero zuten Frederick! Eta zabor bihurtu zara, magiaren desohore bat!

Eta momentu hartan, magia beltzaren konjuru hiltzailea bota zidan. Ezin nuen ezta erreakzionatu ere. Bere boterea ia eskuraezina zen. Baina nire buruan Jackren hitzak ziren pentsatzen nuen gauza bakarra. Nire barnean energia sinestezina agertu eta Frederick guztiz hilko ninduenean, Jackek irakatsi zidan konjuru debekatua araokatu nion. Nire konjuruak berarenarekin talka egin zuen eta izugarrizko leherketa sortu zen, bion bizia kenduz. 94

Fredericken hilketarekin, magia beltzaren armada norabiderik gabe geratu zen eta tenpluak guda magikoa irabazi zuen. Handik aurrera, legenda bat bihurtu eta mundu magikoaren azti guztien erreferente bilakatu nintzen nire ausardia eta umiltasunagatik. Istorio polita eta ameslaria, ez ala? Bestalde, istorio hau kontatzen ari banaiz, benetan hil nintzen guda magikoan? JARRAITU BEHARREKOA…

Amaren gutuna

Ibane Miguel

Hasteko ni Iraide naiz, nire klasekoek esaten duten bezala, arraro samarra izan naiteke, baina nire ustez, normala naiz. Nire klaseko ikaskideekin ez naiz guztiz ondo moldatzen, soilik batekin, Izaro deitzen da eta nire lagun onena da, beno hobeto esanda nire lagun bakarra. Biok guztiz kontrakoak gara, berari ateratzea eta lagunekin festetara joatea asko gustatzen zaio baina ni… niri beste kontu batzuk gustatzen zaizkit. Serieak eta pelikulak ikustea gustukoa dut eta ez zait asko gustatzen diskoteketara eta leku horietara joatea, bakarrik beste modu bat daukat gauzak ikusteko. Izarok beti zorabiatzen nau berarekin joateko eta gehiago erlazionatzeko beste pertsonekin. Badakit berak ez duela egiten kontu txarrarekin eta soilik nahi duela onena niretzat, baina aurretik esan dizuedanez, niri ez zaizkit asko gustatzen gauza horiek. Gure aitarekin eta ahizpa handi batekin bizi naiz, ama ni txikia nintzenean hil zelako. Ez zait horretaz hitz egitea asko gustatzen, baina nire amaren gaixotasuna, ez zuten garaiz hartu eta orain konturatzen naiz besteek duten zorteaz. Joan zenetik etxean ez da berdina, aita gauza askotan dago, ez bada lanagatik, etxeko gauza asko egin behar dituelako da; azken finean, ez dago beste pertsona bat etxera dirua eramateko eta etxeko gauzetan ere laguntzeko. Nire ahizpa institutuko pertsonarik ederrena eta politena da, eta gauza hauek ez ditut nik bakarrik esaten, mundu guztia nigana etortzen da nire ahizpaz hitz egiteko, gehienbat mutilak bere xakeleko telefonoaren zenbakia eske. Esan behar dut batzuetan gorroto pixka bat diodala, baina uste dut normala dela; azken finean, nire ahizparen itzalaz bizi izan naiz beti. Ahaztu zait esatea Uxue deitzen dela eta 18 urte dituela. Beste pertsonek esaten duten bezala oso popularra da eta jende askok berarekin egon nahi du, baina nire ahizpak mutilez pasatzen du, soilik bere lagunekin egotea gustatzen zaio. Hau guztia aparte utzitza, ikas-bidaia honetan pasatu zaidan guztia kontatuko dut. Maleta egiten ari intzen bitartean, Izarorekin mugikorraz hitz egiten nengoen, ea zer motatako gauzak eramango 96

lituzkeen bakoitzak. Klasean Saloura joatea bozkatu dugunez, bera diskoteketarako arropa eramango luke eta nik, ordea, bakarrik arropa normala sartu nuen maletan eta nola ez, nire ordenagailua serie asko deskargatuta. Han festa mota arraro bat egongo litzatekeela esan zuten, eta dotore joan behar genuela esan zuten, baina ni logelan bakarrik geratuko baldin banintz, zertarako soineko bat eraman beharko nuke? Izarok gezur bat bota zidan zerbait dotore eramateko. -

Iraide, baina afari bat edukiko dugula andereñoekin eta gainera, gero kontzertu batera joango garela haiekin.

Izarok hori esan zidan momentuan, nire burmuina zuriz geratu zen momentu batez, ez nekien zer egin, ez neukala ezer ipintzeko jakinda, urduritu nintzen. Bat-batean aita logelara sartu zen kutxa handi batekin. -

Entzun dut zure lehengo festa batera joango zarela eta zure ama hil baino aurretik hau eman zidan zuretzat.

Aitak nik esandako guztia entzuten egon zen; alde batetik, ireki nahi nuen kaxa baina beste aldetik, ez nuen nahi inor egotea nirekin momentu hartan, inori ez zaio gustatzen beste jendea negar egiten ikustea. Zer egongo ote zen? Zertarako eman zidan aitak kutxa hori? Nola zekien amak ni festa batera joango nintzela? Galdera asko nituen buruan, baina gehiago pentsatu gabe ireki nuen kaxa eta lehen ikusi nuena izan zen munduan dagoen soinekorik politena, motza eta beltza kolorekoa zen. Batzuk pentsatuko dute soineko normal bat zela baina niretzat, ederrena zen amak oparitu zidalako. Berriro kutxari begiratzerakoan, gutun bat ikusi nuen eta izan zen irakurtzea eta negarrez hastea. Amaren hitzak benetan bihotzera ailegatu zitzaizkidan. Malkoak aurpegitik kendu eta maletan sartu nuen guztia. Hurrengo egunean familia agurtu eta autobusera igo ginen guztiok. Izarok, ustez, nirekin joango litzateke baina ikusi nuen nire klaseko beste neska batekin jesarrita eta niri begiratuz. Ni ohituta 97

nengoen bakarrik egoteaz, baina kasu honetan Izarok egin zidana mina egin zidan. Ni bakarrik nengoen nire musika entzuten eta bat-batean Lander, klaseko mutilik politena nigana etorri zen eta berarekin jesartzea eskatu zidan. Neska oso zuhurra naiz eta momentu horretan ez nekien bakarrik penaz egin zuenik ala benetan nirekin jesarri nahi zuelako. Landerrekin hitz egiten egon nintzen bidaia osoan, konturatu nintzen bera ez zela bakarrik fisiko polit bat, barrua ere bazuen. Ailegatzerakoan bakoitzak bere logelara joan zen eta Izarorekin hartu nuen logela. Izarok nigana etorri zen saltoka esanez bera Eiderrekin jarri zela Landerrek nirekin eseri nahi zuelako. Pozik nengoen eta urduri ere bai; nire urtebetetzea zen. Aitak mugikor berri bat erosi zidan eta nire ahizpak makilajea Saloura eramateko. Izarok ere opari bat egin zidan baina ez zidan eman gaua ailegatu arte. Ahizpak erakutsi zidan bezala makilatu eta prestatu nintzen eta nola ez! amaren soinekoa jantzi nuen, afarira joango ginelakoan. Izarok beste lekutik eraman ninduen eta diskoteka batean amaitu nintzen. Nire urtebetetzea zenez, ez zidan axola diskoteka batera eramatea, bakarrik berarekin egon nahi nuen. Eta hori izan zen nire sorpresa, berak entrada bip bat erosi zidan eta biok batera sartu ginen. Bertan Lander zegoen eta ahozabalik geratu ziren guztiak, baita Lander ere. -

Joe Iraide, ez nuen pentsa zu zinenik, ezta etorriko zinenik ere ez, baina pozik nago gaur bertan zu hemen egotea. Enteratu naiz zure urtebetetzea dela.

Ez nintzen etorriko baina Izaroren oparia zen, orduan…

Zorionakk!!”

Zorionak esan zidanean, muxu bat eman zidan eta nik ez nekien zer egin; nire lehengo muxua izan zen. Gau horretan oso ondo pasatu nuen guztiokin eta hortik eta gero Saloun pasatutako egun guztiak festetan izan ziren. Horrez gain, lagun pila bat egin nuen, arraroa izan daiteke baina bai, horrela izan zen. Amaitzeko, nire ahizparen taldearekin amaitu nuen ateratzen, baita Izarorekin ere. Jende askok esaten zidan asko aldatu nintzela, eta egia zuten, asko aldatu nuen fisikoki eta izaera ere bai. Fisikoki hobeto janzten nuen eta hobeto prestatzen nintzen eta izaeraz..., egia da neska seguruago bilakatu nintzela eta ez hain beldurti guztirako. Pertsona askok pentsatzen dute izan zelako gau horregatik, baina ez, 98

amaren gutuna izan zen guztia. Hainbeste pentsatu eta gero konturatu nintzen ezin nintzela bakarrik geratu nire logelan beti, bakarrik bizitza bat dago eta lagunekin bizi behar dela.

Bizitzako abenturarik txarrena

Aitzol Mujika -

Tira Awa, zure txanda da.

Zer? - galdetu zuen Awak, esnatu berri.

Gaueko ordu biak ziren, eta itsasoa oso lasai zegoen. Tenperatura nahiko atsegina zen, beste egunekin konparatuta. 20º egiten zituela kalkulatu zuen Awak. Awa bero zen, nahiz eta tenperatura ona izan. Jende asko zegoen txalupan. Horeki beroa eragiten zion. Txalupan gero eta jende gutxiago geratzen zen. Hori pentsatzean, bere amona etorri zitzaion burura, konkretuki, Awa txikia zenean kontatu ziona. “Espainiarrek patera deitzen diote Afrikan egiten diren txalupei, nire osabak esan zidan”. Nork jakingo ote zuen, egun batean “patera” batean bidaiatuko zuela? -

Zure txanda dela.

Zeren txanda?

Zure jatorriaren istorioa kontatzearena! Ez zara nirea entzuten egon?

Noski baietz.- erantzun zion Awak, gezurra izan arren. - Nire txanda? Ondo. Nire istorioa Dakarren hasten da, Senegalen hiriburuan. Beno, hori jakingo duzue dagoeneko, baina kontua da hor hasten dela.

Familiarekin bizi nintzen, Dakarreko etxola txiki batean. Asko ginen familian, baina eroso nenbilen, nahiz eta espazio gutxi izan. Ni ez nintzen neska edo ume guztiak bezalakoa, zuhaitzean igota egotea gustatzen zitzaidan, eta horretaz gain, animaliak ikustean, haien atzean korrika egitea, lehoiak edo pumak ez baziren. Bizi baldintza egokietan bizi ginen, herrialde hain txiro batean egoteko, janari nahikoa, euritik babesteko etxola, eta ez genuen gehiago behar. Arazoak duela 3 urte hasi ziren, Dakarren uholdeak egon zirenean. Herri guztia uzta barik geratu zen, eta denok gosea izatera pasatu ginen. Ezin genuen jakia edonon lortu, eta dena txarrera joan zen. Nire neba gaixotu zen, eta familiak zerbait egin behar genuela erabaki zuen. Gai delikatu hori tratatu ostean, familiako kide batek Afrikatik atera eta Europara joan behar zuela erabaki zuten helduek. Ez zitzaidan 100

ideia asko gustatzen, ez nintzen kapaz gure familiako kide bat gabe bizitzea. Hori latza zen, bai, baina ondoren gertatu zena are larriagoa zen. Ni joatea nahi zuten! Ez nuen hori espero, nire neba-arreben artean txikiena bainintzen. Baina nire neba nagusiek lan egiten zuten eta ezin zuten lanik gabe geratu, eta geratzen zen neba gaixo zegoen. Orduan, janari pixka bat hartuta nire bidaia hasi nuen, haserre. Ez zitzaidan gustatzen konfort areatik ateratzea, baina Espainara heltzea beste maila batean zegoen.

Beste familien kideekin egin nuen bidaia, ez nintzen bakarrik etorri eta. Ez nuen inor ezagutzen, baina denbora pasata, ez genuen inolako arazorik izan gure probisioak konpartitzeko, eta gure artean lotsa galdu genuen. Bidaia oso luzea izango zen, hori banekien, baina ez nuen pentsatu hain luzea izango zenik: ia aste bat pasatu zen Senegaletik atera ginenean; izan ere, lo egiteko egonaldiak egiten genituen. Senegaletik uzta asko ikusi genituen, eta janari pixka bat gehiago lortu genuen. Nire herrialdearen eta Mauritaniaren mugara heldu ginen, eta Senegal Ibaia zeharkatuz hurrengo herrialdera pasatu ginen. Hasieran, dena ondo zihoan, baina beste aste bat pasata, basamortura heldu ginen. Ur nahikoa genuen, baina oso gutxi edaten genuen, bukatzen bazen, badaezpada ere. Batzuetan, etxe batzuk ikusten genituen, basamortuan bakarrik, eta atea apurtuz hor sartzen ginen ura edo janaria bazeukaten galdetzeko. Ez dakit zenbat egun, aste edo hilabete igaro ziren Nuakchot hirira heldu ginenean. Mauritaniako hiriburua zen, eta hor hiru egun eman genituen, pixka bat deskantsatzeko. Berriro ere, janari eta edari asko hartu genituen geratzen zen bidaiarentzat. Agian urte bat egon ginen ibiltzen, Marokora heldu 101

ginenean, baina oso gutxi eman genuen han, eta Algeriara joan ginen, ekialderantz. Mauritaniar batek esan zigun Marokotik gutxi egoteko; izan ere, jende problematiko asko zegoen. Beraz, Maroko saihestu genuen eta Algeriatik joan ginen. Bost edo sei hilabete egon ginen Algerian, eta ondoren Marokora sartu ginen berriro. Tanger hirira abiatzeko asmoz geunden; izan ere, dakizuenez hor hartzen genuen hemen gauden txalupa. Baina Tangerrera iritsi baino lehen, arazo bat izan genuen… -

Lurra! - garrasi egin zuen txalupan zegoen tuniziar batek, Awaren jatorriaren istorioa etenduz.

Egia da, Espainara heldu gara! - erantzun zion Awak, poz-pozik.

Baina poztasun hori kezka bihurtu zen: kostaldean zehar hesi bat zegoen, oso altua, militarrez beteta.

Jarraituko du...

102

Aquapolis

Jon Pérez

Malagako Aquapolis batean, 2016. urtearen inguruan izugarrizko ilara bat zegoen eta bere edukiera guztira 500 pertsonakoa zen. Izugarrizko ilara ikusi ondoren, gero eta zaindari gehiago zeuden ez egoteko inolako arazorik ere, eguraldi aproposena egiten zuen Aquapolis-era joateko; hau da, eguraldi eta tenperatura handiak eta beroak.

Denbora tarte bat pasa ondoren, ilara aurrera joaten hasi zen baina edukiera baino jende gehiago zegoen; orduan, azken heldu ziren batzuk ezin izango ziren sartu. Ondoren, ni eta nire lagunok lehenengotan heldu ginenez, sartu ginen baina batzuek arazo bat zeukaten. Arazoa zen batzuei ahaztu zitzaiela dirua etxean eta ordaindu barik ezin daiteke sar. Denbora tarte bat pasa ondoren, koadrilako lagun batzuk eta ni sartu ginen arazo barik, dirua geneukalako baina bat-batean, ia barruan geundenean konturatu ginen batzuk falta zirela eta nola ez, diruarenak ziren; hau da, dirua etxean ahaztu zutenak.

103

Jarraituta, oso azkar sartu ziren polizia eta Aquapolis-eko jabeak ikusi gabe baina kolatu zen azkenak soinu handia egin zuenez, polizia bat eta horko jabe bat entzun eta konturatu ziren aldi berean. Ostean, diru barik sartu zirenei korrika jarraituz hasi zitzaizkien eta Aquapolis-eko jende gehienak ohiuka hasi zen beldurtuta, pentsatzen zutelako apurketa bat edo gauza txar bat modukoa zela. Lehenengoz, korrika komunetan sartu ziren eta ez zituzten ikusi hango komunak oso handiak zirelako baina ez zitzaion beste gauza bat geratzen eta orduan, berriz, korrika atera ziren komunetatik eta Aquapolise-tik atera ziren hondartzara joateko eta korrika egiten jarraitzeko baina laster poliziek harrapatu zituzten eta eztabaida hauek euki zituzten. -

Zuek, zer demontre egiten duzue Aquapolis batean ordaindu barik sartzen?

Ez genuelako dirurik eta ez geneukalako beste erremediorik.

Ba zuen erremedioa kartzelara joatea edo isun bat jasotzea izan daiteke?

Ez, mesedez.

Eman zuen gurasoen telefono-zenbakiak deitzeko eta 200€ isuna jartzeko!

Ongi da.

Azkenik, ez zituzten kartzelara eraman gutxigatik; soilik bakoitzaren gurasoei deitu zieten eta kopuru horretako isuna jarri zioten. Hori gertatu eta gero, bakoitzaren gurasoek bere umea zigortu zuten denbora tarte bat pasa arte.

104

Euria

Iker Pinedo

Duela urte batzuk uda hasi baino lehen Portugaleteko ikastola batean zeuden Jone eta bere lagunak, udako errekuperazioak egiten. Bat-batean ekaitz arraro bat sortu zen eta jendea hiltzen hasi zen. Orduan, batzuk ikastolan sartzen dira. Jonek ez du segundu bat ere pentsatzen bere gurasoei deitzeko eta bere aita kotxean Jone bilatzera joaten da amarekin eta Gaizkarekin. Ez zekiten nora joaten ari ziren, soilik aitak; aitak zen zer gertatzen ari zena zekien bakarrak. Errepide erdian gelditu ziren, alboan baso bat zegoen, bunker batera sartu ziren eta hor gelditu ziren baina ez ziren denak gelditu bakarrik ama, Gaizka eta Jone. Aitak traje arraro bat jarri zuen eta bere familia agurtuzuen. -

Aita, nora zoaz, beldurra daukat, zer geratzen ari da?

Trankil maitea nik iskanbila honetaz aterako zaituztet baina orain joan behar dut.

Agurtu eta gero, bunkerrean zegoen ate batetik atera zen. Amak Joneri eta Gaizkari agindu zien ez irekitzeko bunkerra, baina bat-batean, mutil bat bunkerraren atea jotzen hasi zen eta Gaizkak, txikia zenez, ez zuen pentsatu zer ondorio ekarri ahal zituen bunkerra irekitzeak; orduan, ireki zuen eta mutila bunkerretik Gaizka ateratzea nahi zuen baina Jonek Gaizka eskutik hartu zuen baina ez zeukan behar zuen indar asko, orduan oihukatzen hasi zen; horregatik, ama korrika joan zen eta mutilaren gainean bota zen, eta Gaizka salbatu zuen baina amak mutilarekin batera hil zen… -

Ezzz, amaa maite zaitut mesedez… (negarrez)

Bunkerra itxi zuten eta Jonek, 14 urteko neskak, Gaizkaren ardura hartu behar izan zuen, 8 urteko mutila. Hainbat urtez egon ziren eta Jonek bere nebari hainbat gauza irakatsi zion. 105

Zortzi urte pasatu ziren eta Gaizka eta Jone asko handitu ziren. Goiz batean, bat-batean Gaizkak eta Jonek ezin zuten arnasa hartu; beraz, kalera atera ziren. Kalera atera bezain pronto, hirukote bat aurkitu zuten. Hirukotea Gaizkarekin eta Jonerekin fidatzen ez zenez, bunkerreko gela batean sarrarazi zituen. Hainbat egun egona zen jan barik hirukoteak; horregatik, bunkerrean gelditzen zen janaria eraman nahi zuten eta Gaizka eta Jone bunkerrean utzi. Baina joatekotan zeudenean, bunker gehiago non zeuden esango zietela, hortik ateratzeko proposatu zieten. Ez zieten kasurik egiten baina, Lara hirukoteko neska bakarra gelatik atera zizituen en eta haiekin fidatu zen. Hainbat egun egon ziren bunkerrera ailegatzeko eta oraindik euria egiten ari zuen, baina soilik gauetan. Bunkerrera joateko bidean, bikote batekin oztopatu ziren eta haien aurka joan ziren korrika, Mike eta Loren. Harrapatu zituzten eta bikoteak armak zituenez, ez zuten pentsatu bi bider haiek hiltzeko. Hil ondoren, haien armak eta janaria hartu zituzten. Bunkerrera joateko bidea berriz hartu zuten, baina bat-batean Gaizka euriak sortutako putzu batean jausi zen. Lorenek eta Mikek hil nahi zuten haiek ez kutsatzeko. Baina Jone eta Lara oso lagunak egin zirenez, defendatu zituzten eta azkenean ez zituzten hil. Gaizkak medikua behar zuen, baina lehenengo, bunkerrera joan ziren janari gehiagoren bila, bunkerrera ailegatu eta bunkerrean zegoen mapa batean mediku bat zegoela ikusi zuten. Orduan medikuaren bila joan ziren. Bidetik, ejertzito moduko batekin aurkitu ziren eta orduan korrika hasi ziren, baina Loren jausi zen eta ejertzitoak harrapatu zuen… Mike bere bila joan nahi zuen baina oso berandu zen, Loren hil zuten. Ezin zuten ezer egin eta medikuaren bila segitu zuten. Ailegatu ziren egurrezko etxola moduko batera; hori medikua zen, baina ez zegoen inor edo hori pentsatzen zuten, baina bat-batean neska bat atera zen, medikua suposatzen zela esaten zuen. Gaizkarekin joan zen eta haiek zeukaten bunkerra bezalako batean sartu zituen. Neska ez zen medikua, pertsona txarra zen, Gaizka, euria konpontzeko behar zuten pertsona zen eta horregatik hil nahi zuen. Hirukoteak asko berandutzen ari zirenez, ea zerbait pasatzen zen ikustera joan ziren eta Gaizka sokekin lotuta ikusi zutenean, emakumeari tiro bat eman zioten buruan. -

Al karajo!!!

106

Bunkerreko sendagaiak hartu zituzten eta Gaizka sendatu zuten, eta aitaren enpresa non zegoen ikusi zuten bunker horretan. Aitaren enpresaren bila hasi ziren, baina janaria bakarrik hilabete batzuetarako zuten. Hilabete batzuk pasa ondoren, ia-ia ez zuten janariri; orduan, herri baten zentrora joan ziren, Mcdonal bat aurkitu zuten janariarekin, baina herri horretan jende asko zegoen janari barik eta jende horrek janaria ikusten bazuten, behar bazen hil egiten zuten jendea. Bi taldetan banatu ziren janaria hartu eta gero, Lara, Gaizkarekin eta Mike, Jonerekin. Mikek eta Jonek aita bat bere semearekin ikusi zuten, oso txarto pasatzen ari ziren eta horregatik haiek zeukaten janari baten zati bat eman zioten, beste aldetik, Gaizka eta Larak arazoak eduki zituzten, jende talde batek janariarekin ikusi zituelako eta hil nahi zuten. Korrika joan ziren Mikeren bila, bere laguntza behar zutelako eta janaria eman zieten pertsonen etxean sartu ziren, jende horri despistatu zuten baina aitak eta bere semeak ikusi zituzten, zoritxarrez, aita hil zuten. Aitaren enpresarako bidean, muga pasatu behar zuten, hainbat soldadu zeuden. Dron itxurako batzuk zituzten zaintzeko; horregatik, Jone dron baten aurrean jarri zen atentzioa erakartzeko. Bi soldadu joan ziren berarengana eta orduan berehala atzetik hil zituzten Mikek eta Larak soldaduak. Soldaduak hil ostean, aitaren enpresara heldu ziren. Aitak arazoa konpondu zuen Gaizka erabili barik; horregaitik, ospatzera joan ziren Mikerekin eta Lararekin.

107

Gure ametsak egia bihurtzen

Lorea Sánchez

Mavericks olaturik altuena eta boteretsuena da. 2010ean txapelketa bat egon zen edizio bat gogoratzeko bi arrazoirengatik; lehenengoa, Maveriksen filmatu zelako historiako olaturik handienetako bat eta bigarrena Half Moon Bay kalifornian 20.000 ikusle baino gehiagok parte hartu zutelako lehiaketan. Baina osasun zerbitzuek lan handia izan zuten, hogeita hamar lagun baino gehiagok lesioak izan zituztelako, hankak, besoak eta gorputzeko beste atalak apurtu zituztelako, alegia. Baina oso polita, interesgarria, arriskutsua eta adrenalina asko askatzen den esperientzia da. Elena eta Laura zortzi urte daramatzate surfeatzen eta batak bestea jasaten. Oso lagun minak dira, beti elkarrekin egon baitira eta harreman ikaragarria dute. Egia da Elena eta Lauraren gustuak ez direla berdinak, soilik gauza batzuk dituzte komunean eta lehenengoa eta garrantzitsuena, surfa maitatzen dutela da. Esan dudan bezala, Elena eta Laura oso desberdinak dira. Elena oso neska jatorra da, nota onak

108

ateratzen ditu, ile horia dauka, begi urdinak, egia da Elena Laura baino pixka bat altuagoa dela, baina oso gutxi. Laura, berriz, jatorra da, ile marroia eta begi berdeak. Biak joaten dira ikastola eta surf-eskola berera eta lagun berberak dituzte, hau da, koadrila berekoak dira. 2018an, zortzi urte pasata… Elena eta Laura atseden bat hartzen ari ziren berriak irakurtzen eta bat-batean, biek irakurri zuten txapelketa bat zegoela eta saria Mavericks olatua, olaturik altuena, surfeatzea izango zela. Minutu luze batez, biek elkarri begiratu zioten irribarre handi batez eta emozio handiz, Kaliforniara soilik onenak joaten dira eta. Berehala hasi ziren euren gorputzak surf egiteko prestatzen. Egun batzuk geroago, biak surf egitera joan ziren, pixka bat deskonektatzera. Hamar hilabeteren buruan, txapelketa izango litzateke eta prestakuntza ikaragarria behar zuten. Hurrengo egunean, altxatu bezain laster mugikorra hartu eta telefonoz lehiaketari buruz hitz egiten hasi ziren. Handik ordu erdira surf-eskolan geratu ziren euren entrenatzaileei esateko. Entrenatzaileak Julen eta Mario ziren, fisikoki biak oso antzekoak ziren. Adats marroi argiarekin, begi berdeak, altuak eta biak profesionalak. Oso urduri zeuden ez zekitelako zer esango edo egingo zuten olatu horiek indar handikoak direlako. Ailegatu bezain laster euren entrenatzaileak deitu zituzten. -

Kaixo Julen, Kaixo Mario— esan zuten biek egon ezinik..

Kaixo neskak, zelan zaudete? Energia askorekin olatu erraldoi horiek surfeatzeko?

Bai, beno, zera... esan nahi dizuegu atzo egunkarian irakurri genuela Kalifornian lehiaketa bat dagoela eta parte hartu nahi dugula...—esan zuten biek urduri.

Baina Kaliforniako zein aldean? —esan zuen Julenek azpikeriarekin.

Half Moon Bay-en— esan zuten biek aldi berean.

Bai badakigu non dagoen eta han dauden olatuak ederki ezagutzen ditugu… Mavericks deiturikoak…indar handia dute eta 30 metro baino gehiagora ailega daitezke. Soilik hoberenak joaten dira eta batzuetan, onenak ere ez dira ezta uretan sartzen ere egiten… —esan zuten seriotasunez.

Bai badakigu, baina horregatik esaten dizuegu gu entrenatzeko, denbora daukagulako eta egin 109

dezakegulako. -

Bai, egia da denbora daukagula, oso arriskutsua denez gero, oso ondo pentsatu behar dugu. Beraz, denok elkarrekin joan nahi badugu, ezin dezakegu ezta minutu bat ere galdu— esan zuen Julenek.

Ulertzen dugu; beraz, goazen entrenatzera!—esan zuen Laurak.

Lasai, lasai… neskak, horrelako erabaki bat ezin dugu edozein modutan hartu. Pentsatuko dugu eta bihar esango dizuegu gure erabakia zein den.—adierazi zuen Mariok.

Gau horretan Laura eta Elena oso urduri egon ziren ez zekitelako bi entrenatzaileen erantzuna zein izango litzatekeen. Biek euren burutazioak egin zituzten eta Julen eta Marioren hitzak imajinatu zituzten. Adibidez, Elenak uste zuen joaten utziko zietela oso esperientzia polita delako eta Laurak ere bere ustea esan zion Elenari. Baina momentu horretan oso nekatuta zeudenez, biek begiak bildu eta loak hartu zituen aitaren batean, bi neskek egun zalapartatsua izan baitzuten. Hurrengo egunean, biek zekiten egun garrantzitsua izango zela. Biek nabaritzen zuten bihotza oso arin taupaka egiten zuela, ez zekitelako entrenatzaileek zer esango zuten. Elena eta Laura berehala joan ziren surf-eskolara itxarotera. Ordu erdi pasatutakoan, han agertu ziren bi mutilak. -

Zer egiten duzue hemen hain goiz? Goizeko bederatziak dira!—harritu zen Mario.

Zain geunden zuek etorri arte, jakin nahi dugulako ia Kaliforniara joango garen ala ez—erantzun zieten neskek.

Bai badakigu eta pentsatu dugu joango garela prest zaudetelako, baina baldintza batekin.. egun guztietan prestakuntza egitera etorri behar duzue. —erantzun zien Mariok.

Egingo dugu behar den guztia prest egoteko!!!! —esan zuten poz-pozik biek.

Bederatzi hilabeteak aitaren batean pasatu ziren, baina ez zeuden oso urduri asko entrenatu zutelako. Jadanik eraman beharreko materiala, arropak eta tramankulu guztiak prest zituzten, baina ezin zitekeen ukatu tripan tximeletak zituztela dantzan. Bi neskek azkenengo momentura arte entrenatzen jarraitzen zuten. Bi aste pasa eta gero, Kaliforniara heldu ziren, oso hunkigarria zen guztientzako beraien ametsa zelako eta ez zutelako sinesten horrelako erronka egingo zutela. 110

Eguna heldu zen, uretan sartu behar surf egitera. Haiekin joan ziren guztiak oso urduri zeuden, baina bi neskak batez ere. Ur motorrarekin sartu ziren itsasoaren barrenean olatu erraldoiak zeudelako, ia-ia 20 metrokoak. Olatu erraldoiak ailegatzen hasi ziren, eta bi neskek poliki-poliki erritmoa hartu zuten. Laurak hartu zuen lehenengo olatua. Oso urduri zegoen. Altxatu zen eta hasi zen olatuaren erditik jaisten baina momentu batean puntu altuenetik erori zen. Elena eta entrenatzaileak oso urduri jarri ziren, agian ez zelako ateratzeko gai izango, baina bazekiten Laurak ez zuela erraz amore emango. Handik bost minututara, Lauraren surf-taula harkaitzen artean aurkitu zuten guztiz apurtuta eta Laura ahoz behera agertu zen. Sorosleen laguntzarekin Laura uretatik atera zuten. -

Laura, zelan zaude…?— esan zion Elenak oihukatzen eta negarrez.

Ur asko irentsi dut, pentsatzen nuen ez nintzela aterako olatu horietatik, indar handia dutenez, hondora eraman naute —esan zuen hondarrean etzanda eta pixka bat zorabiatuta.

Lasai egon, orain ateratzen gara eta medikuarengana goaz, oxigeno gabe geratu zara eta hartu dugun sustoa ez da makala.

Ez, ez naiz hemendik aterako gure ametsa bete gabe— erantzun zuen Laurak ziurtasunez.

Bai, egia da baina gertatu zaizunarekin ez dakit nik jarraitu behar dugunik—jarraitu zuen esaten Elenak. 111

Jarraituko dugu, munduko bostgarrenak gara eta egin dezakegu!—momentu horretan altxatu zen eta biak uretan sartu ziren.

Beraien entrenatzaileak dardarka eta oso urduri zeuden, ez zekitelako hara joatea ideia ona izan zen. Hamabost minutu pasa eta gero olatuen segida bat zetorren eta biek hartu zuten olatu berbera eta lortu zuten olatua surfeatzea. Bi neskek ez zuten sinesten munduko olaturik altuena eta boteretsuena zelako. Surfeatu eta gero atera ziren uretatik eta beraien entrenatzaileen bila joan ziren. Oso momentu hunkigarria izan zen. Entrenatzaileak oso pozik zeuden olatu erraldoia surfeatzea lortu zutelako eta orain edozein olatu surfea zezaketelako. Etxera itzultzeko eguna heldu zen, Laura eta Elena triste zeuden ez zutelako berriro olatu hori surfeatuko baina, aldi berean, pozik zeuden euren ametsa egia bihurtu zutelako. Ailegatu bezain pronto, beraien surf-eskolara joan ziren dena uztera, baina han zeuden beraien lagunak, familia… zain. Beraiek heltzean, ezusteko festaren irabazleak izan zirelako. Denek oso ondo pasatu zuten eta oso pozik zeuden, munduko irabazleak zirelako. Egun oso luzea izan zen egia esanda, oso nekatuta zeuden biak, gau luze bat pasatu zuten festagatik baina izugarri disfrutatu zuten eta irrikitan daude beste

lehiaketa batera joateko, jarraituko dute entrenatzen oso gogor etortzen diren lehiaketarako…

112

Nire bizitzako bidaiarik txarrena

Gorane Tomillo

Ekainaren 20an, 2015.urtean, familia aberats batek alabaren urtebetetzea ospatzeko bidaia bat egin zuen Australiara. Ama, aita eta umeak joaten ziren, neska Leire deitzen zen eta mutila Jon. Leire 17 urte zeuzkan, neska polita, matxino zen eta Jon 14 urte zeuzkan, mutil oso jatorra zen. Biak ez ziren oso ondo moldatzen, beti borrokan zeudelako. Irten aurreko egunean, Leire 18 urte beteko zituen Australian eta bere lagunekin ospatzeko etxean festa handi bat egin zuen. Gurasoekin adostu zuen joango zirela. Baina Jonek, festa zegoela aprobetxatuz, lagun batzuek gonbidatu zituen bere etxean lo egiteko. Leirek ez zuen nahi eta borroka handi bat izan zuten. Azkenean, bere logelan geratu zen. Joateko egunean, biak oso haserre zeuden. Hegazkina aireratu zeneta guztia ondo zegoen. Bi ordu pasata, hegazkina hasi zen mugitzen oso azkar eta segurtasunezko maskarak jauzi ziren; jendea oso urduri zegoen, oihukatzen. Leire nahasita, begiak itxi zituen eta bat-batean talka egin zuten. Leirek begiak ireki zituenean, aita ikusi zuen deitzen; besarkada bat eman eta gero, ama ikusi zuen negarrez bere nebaren alboan. Berak berehala joan nahi zuen ikustera baina ezin zen mugitu, hanka harrapatuta zegoelako eta mina jasanezina zeukan. Aitak lagundu zion eta neba ikusterakoan, ez zen esnatzen. Negarrez hasi zen, oso beldurtuta atera ziren hegazkinetik, irla baten agertu ziren. Leirek hanka ezin zuen mugitu, apurtuta zeukan hezurra begibistan. Bat-batean Jonen ahotsa entzun zuten hegazkinaren barruan. Aita sartu zen ikustera eta Jon esnatuta zegoen. Hirurak oso pozik jarri ziren. Beste pertsona batzuk ere onik atera ziren. Beste familia bat bi mutilekin, handiena 19 eta txikiena 14 eta eztei-bidaian joaten zen bikote bat. Hauek guztiak bizirik atera ziren beren lekuak hoberenak zirelako. Beste familiako mutil handiena Mikel izenekoa oso ederra zen eta atsegina. Leire eta bera hitz egiten hasi ziren. Eta txikia, Aitor, oso ausarta eta alaia. Beste familiako ama medikua zen eta Leireri ikikertu zion hanka. Esan zion kokatu beharko ziola berriro eta mina handia izango zuela.

113

Hori eta gero, ikusita inor ez zela joaten laguntzera, hasi ziren guztiak hitz egiten, zer egingo zuten? Adostuk zuten guztiak joatea irlan zer zegoen ikustera edo norbait gehiago zegoen ikustera. Baina Leire eta Jon geratu ziren, Leire ezin zen mugitu. Biak hizketan aritu ziren eta konturatu ziren zenbat behar zuten elkar. Leirek esan zion ze txarto pasatu zuen pentsatuz bera hilda zegoela eta biak elkarri barkamena eskatu zioten. Besteak bueltatzean, zer zegoen esan zuten. Baina ez zegoen janari askorik; soilik frutak, arrainak eta ez zekiten jan ahal zen. Eguzkiaren argia bukatu baino lehen, lo egiteko zerbait egitea pentsatu zuten, joan ziren tronkoak, hosto handiak… hartzera. Baina orain Mikel geratu zen Leirerekin, hitz egiten, konturatu ziren oso antzekoak zirela. Besteak bueltatzean, etxola batzuk saiatu ziren egiten, lo egiteko. Bat-batean Jonek gogoratu zuen bere maletan janaria eramaten zuela eta gurasoak sartu ziren hegazkinean maleta guztiak hartzeko eta ikusteko jendeak zer zeukan beraien maletetan. Janaria aurkitu zuten; hotza egiten hasten zelako arropa jarri zuten, aurkitu zuten apurtuta ez zegoen mugikor bat, baina ez zegoen koberturarik. HArtutako gauzez sua egin zuten eta zerbait jan zuten. Leireren urtebetetzearen egunean, oso triste zegoen bere urtebetetzea hor pasatzeko; beraz, Mikelek eraman zuen besoetan aurkitu zuen laku batera, urjauzi handia zegoen eta lagundu zion sartzen, ondo pasatzeko bere egunean. Zegoeneko zeukaten eta aurkitzen zuten janariarekin eta hartzen zuten arrainekin egon ziren urte bat. Urte horretan Mikel eta Leire elkarrekin maitemindu ziren eta Aitor eta Jon lagun minenak egin ziren. Era berean, Leire eta Jonen erlazioa hobetu zen asko. Ia ez zuten jaten, ez zuten energiarik, jaten zutena beti berdina zelako; horren ondorioz, egun batean bikoteko gizona gaixotasun bat hartu zuen eta hiltzekotan egon zen. Egun batean guztiak lotan zeudenean, Mikel baizik, bat-batean oihukatzen hasi zen; guztiak esnatu ziren zer gertatzen zen galdetzen eta Mikel pozik pozik hegazkin txiki bat zegoela erantzun zuen. 114

Hegazkinean zegoen emergentziako kutxa bat hartu zuten eta bengala bat bota zuten, pilotoak ikusi zuen eta jaitsi zen laguntzeko. Pilotoak deitu zien emergentziako hegazkinei. Guztiak eramateko. Etxera bueltatzean, aireportuan hainbat pertsona joan ziren ikustera: beraien lagunak, familiak, komunikabideak. Familia eta lagunak ikusi eta gero, ospitalera eraman zituzten guztiak aztertzeko, probak pasatzeko, ezer ez zeukatela ziurtatzeko. Guztia bukatuta, gizona geratu zen ospitalean eta Leireri ebakuntza egin zioten hanka ondo jartzeko. Mikelek eta Leirek maitasun-harremana hasi zuten. Guztiak oso lagun egin ziren eta hortik aurrera, beti geratzen ziren ikusteko elkar. Hainbat elkarrizketa egin behar izan zituzten eta esan zioten urte bat egon zirela bilatzen eta albistegi guztietan atera zirela. Bere bizitza aldatu zen, bizi zutena oso traumatikoa izan zelako. Azkenean, umeak kurtsoa berriro egin zuten, eta Mikelek eta Leirek unibertsitatea hasi zuten batera. Oraindik ez dute beste hegazkin bat hartu.

115

Bizitza

Alazne Vázquez

Abuztuaren 8a, egun zoragarria, mundura etorri nintzen. Alazne 2,400 kilo gramo 48cm. Leo. Hortik nire izaera gogorra. Gurutzetan jaio nintzen; Santurtziko auzo batera joan eta nire bizitzaren lehenengo momentuak sortu ziren. Bertan ahizpa ezagutu nuen: Ainara. Jaio nintzenean nire ahizpak 5 urte zituen. Nire lehenengo urtebetetzea gogoratzen dut, argazkiak ikusi eta ezinezkoa da ez hunkitzea. Bi urte nituenean Cabarcenora joan nintzen; horregatik, orain gustatzen zaizkit hainbeste animaliak. Istorio honen zati handi batean nire bigarren `ahizpa´ agertzen da: Olaia. Berarekin hazi naiz eta beti elkarrekin egon gara.

116

Oier Vizcaíno

“Emon didate” entzun zen. Guillermo odoletan zegoen, bakarrik bi kargadore zeuzkaten Robertok eta Guillermok; beste aldean polizia eta swat asko zeuden… Baina nola heldu gara puntu honetara? Hobeago 2014ra bueltatzea eta istorio osoa entzutea. Egun iluna zen, Roberto bere etxean zegoen, etxea kaosa zen; dena zikin zegoen eta kokakolako latak eta pizzako kutxen dorre bat zegoen lurrean. Roberto hor zegoen, duela aste bat ez zela kalera atera estresatuta zegoelako; lana galdu zuen eta ez zekielako nola lortu zor bat ordaintzeko dirua. Zor hori ordaindu ezik, autoa eta etxea galduko zituen. 20.000€ behar zituen. Mugikorra hartu zuen, bere agendan begiratu eta Gillermo deitutako lagun bati deitu zion; Guillermok 20 urte zeuzkan, gainpisua zeukan eta ez zuen ezer egiten ez lan ez ikasi, soilik gurasoen etxean geratzen zen txokolatea jaten eta play stationean jolasten. -

GILLERMO! LAGUNTZA BEHAR DUT - ohiukatu zuen Robertok.

Zer behar duzu Roberto?- galdetu zuen Guillermok.

Roberto bere problema ezan zion: “20.000€ behar ditut edo nire autoa eta etxea kenduko dizkidate”. Guillermo zerbait pentsatzen hasi zen, esan zion droga egin ahal zuela, B reaking Bad deitutako serie batean ikusi zuela eta diru asko irabazten zuten. Lehenengoan, Robertok esan zuen ezetz baina pentsatu ondoren, esan zion ideia ona zela, Robertok laborategi batean lan egiten zuen; beraz, laborategiko ontziak zeuzkan. 117

Hurrengo egunean bildu ziren egingo zutena planeatzeko, droga egiteko tresnak zeuzkaten baina leku bat behar zuten. Guillermok esan zuen seriean karabana bat erabiltzen zutela; orduan, wallapopen sartu ziren eta karabana bat bilatzen hasi ziren. Denak oso garestiak ziren; hortaz, furgoneta bat bilatzen hasi ziren. Asko bilatu ondoren, iragarpen bat aurkitu zuten:

FrEgoNEta fOr Transi Biende Barato 50€. Oso merkea zen baina oso txarto zegoen. Hurrengo egunean furgoneta hori erostera joan ziren. Bere herriko auzo arriskutsuenean zen. Furgoneta erosi bezain laster, etxera joan ziren tresnak hartzeko. Faltatzen ziren tresnak txino batera erostera joan ziren. Ordu batenostean, mendira joan ziren eta droga egiten hasi ziren. Droga egin zuten lehen aldia zen; horregatik txarto atera zen. Kimiko oso txarrak erabili zituztelako. Aste baten buruan, droga oso ona egiten hasi ziren; hori egitera ailegatzeko kimiko eta denbora asko galdu zuten. Saltzaile batzuk bilatu zituzten eta droga asko saldu zuten, diru asko irabaziz; 2000€ egunero. Horrela ia urte bat egon ziren baina Antidrogako agentziakoak droga hori inbestigatzen hasi ziren. Beraz, denboraldi batez utzi zioten droga egiteari. 2015ren hasiera zen; droga berriro egiten hazi nahi zuten bere kabuz, baina narko batek beraiekin kontaktatu zuen. Tratu bat egin zuten. Beraiek astean 100kilo egin behar zituzten eta 3 hilabeteetan 3.000.000€ ordainduko zizkiela. Gainera, laborategi pribatu bat emon zioten. Ia urte osoa egon ziren narko horrekin lan egiten baina problema asko izan zuten berarekin. Baina ezin zuten lana utzi narkoak hilko zituelako. Plan bat egin zuten, narkoren Mercedesen frenoak moztuko zituzten, gaizkileak istripua eukitzeko. Abenduaren 23a zen, narkoak autoa hartu zuen laborategitik etxera joateko baina frenorik ez zuen; azkenean horma batean talka egin zuen eta hil zen. 2016 zen. Gillermok eta Robertok ia 12.000.000€ zeuzkaten baina zuritzeko beharko zuten diru hori. Enpresa txiki bat erosi zuten dirua zuritzeko, dena ondo zegoen baina telebista piztu zuten egun batean ikusi zuten antidrogako agentziak bere laborategia aurkitu zuela. Narkoa hil ondoren, ahaztu zuten laborategia eta hor proba asko zeuden; adibidez, komunean beren adn-a egon ahal zen. 118

Antidrogako agentziakoek bere identitateak aurkitu zituzten, erosi zuten enpresara joan ziren a 20 agente, sarekada bat egingo zuten pentsatzen hor aurkituko zutela zerbait. Roberto eta Guillermo hor zeuden. Polizia ikustean, tiroketa bat hasi zen; bertan, Robertok ohiu bat entzun zuen: Guillermori eman zioten, bertan hil zen. Hori ikustean, enpresako atzeko partera joan zen, bere BMW-a hartu eta joan zen. Bere abokatuari deitu zion. Abokatuak kontaktu bat zuen eta horrek identitate berri bat egingo zion Robertori. Abokatua kontaktuari deitu zion. Soilik esan zion leku bat, ordu bat eta 250.000€ eramateko. Roberto bere abokatuarekin joan zen leku horretara. Furgoneta bat agertu zen non Roberto joan zen. Inprenta batera eraman zuten, galdetu zuten ea zein herrialdetara joan nahai zuen. Argentinara. Ondorioz, Argentinako dokumentuak egin zizkiotenu, bere izen berria Mike zen. Argentinara joan zen eta ‘’Curiosidades con Mike’’ deitutako youtubeko kanal bat hasi zuen.

119

Ondo pasatzen?

Izaro Zabala

Hondartzan zeuden lau lagun: Aida, Elle, Noah eta Jacob. Aida eta Noah uretara joan ziren eta ondo pasatzen eta jolasten ari ziren bitartean, Jacobek denbora guztian Aidari begiratzen zion, baina Ellek biei eta bat-batean ikusi zuten Jacob eta Aida musukatzen. Uretatik atera ziren jateko eta biak oso irribarretsu zeuden. Jaten ari ziren bitartean, Elle eta Jacob oso isilik zeuden Jacobi Aida gustatzen zitzaiolako eta Elleri Jacob eta Aida eta Noah tonteatzen eta barrezka. Geroago, Elle bat-batean altxatu zen eta joan dzen; orduan, Aida bere atzetik joan zen. Elle negarrez zegoen eta Aida oso kezkatua galdetzen zer gertatzen zitzaion. Ellek oihuka esan zion Jacob gustatzen zitzaiola baina konturatu zela beti begiratzen ziola berari, eta Jacobek ez zion hitz egiten Noahi; orduan, galdetu zion zer gertatzen zitzaion eta esan zion berak bazekiela Aida gustatzen zitzaiola eta berarekin musukatzen ikusi zuela. Une hartan Jacob bere etxera ere joan zen eta Noah bere bila joan zen. Azkenean, whatsapp-ez hitz egin zuten Ellek eta Jacobek eta Elle Jacobi esan zion bera gustatzen zitzaiola. Jacobek pentsatu zuen eta berarekin ateratzen hasi zen eta Aida ahaztu zuen. Bien bitartean, Aida eta Jacob kezkatuta zeuden ez zekitelako non zeuden. Beraz, deitu zion Aidak Elleri eta esan zion Jacobekin zegoela. Orduan, arratsalde osoa hitz egin zuten eta Noah-k eta Jacobek era bai. Azkenik, laurak lagunak ziren eta elkarrekin ateratzen ziren.

120

Goroldioa

Maddi Z. Landera

3000. urtea Gau hotz batean itzartu zen Rita, goizeko ordu biak ziren. Bere eguna ez zen oso ondo joan, zientziazko txapelketa bat galdu zuen Lola etsaiaren aurka eta dena bere anai pijoarengatik, Pepe. Bi asmakizunak parekatuta zeuden eta desoreka sortzeko erronka bat gainditu behar zuten; hori gainditzen zuena irabazlea izango litzateke. Ez dizuet esan baina hauek lurreko hiri azkarrenean bizi ziren: Zienze.

Hiri hau Maddi Curie alkateak zuzentzen zuen, Mari Curie-ren oinordekoa zen. Bueno, erronka suge bat jatea eta gero zertaz eginda zegoen ondorioztatzea zen. Ritak eta Lolak jan zuten baina, noski, beraien laguntzaileak ere edozer egin behar zuen. Eta zer? Beraiek zizare bat jan behar zuten, eta nola ez Ritaren anaiak ez zuen jan: begetarianoa zela esan zion. Hori egia izan ahal zen, gehienetan ez zutelako haragirik jaten baina, benetako arrazoia; nazka ematen zion.

121

Bueno, horregatik txarto sentitzen zen, gau horretan lo egingo ez zuenez, gauzak aztertzen eta bilatzen jarri zen. Rita neska ederra zen, altua, begi eta ile gorria, arropa erosoa janzten zuen eta erloju estratosferiko bat zerabilen, laborategi bat bezalakoa zen. Ritak sekretu handi bat zekien baina, inork ez zekien honek zekiela. Hori azalduko dizuet: bere ama alkatearen laguntzaile modukoa zen, bere egunerokoa eramaten zuen eta gertatzen ziren gauza guztiei buruz zekien. Orain dela hilabete batzuk errekan goroldioak ateratzen hasi ziren; kutsaduragatik. Ez ziren normalak, oso kirats txarra isurtzen zuten. Udaletxeak, hauek guztiak kendu eta beraiekin esperimentuak egiten hasi ziren, baina diru faltagatik esperimentu horiek bertan behera uztea erabaki zuten, botere ekonomikoa berreskuratu arte. Hor ez zegoen arazorik baina azken egun horietan zarata arraroak egiten hasi ziren, baita mugitzen ere. Horregatik, Ritak bere kabuz apur bat ikertzea erabaki zuen, zientzialari garrantzitsu izan nahi zuelako eta gai hori konpontzea lortzen bazuen, bere helburua lortuko luke. Hurrengo egunean bere eskola-pijora joan zen Rita; bertara Lola eta bere anaia ere joaten ziren. Lola bere gela berberera joaten zen; hori gutxi balitz, kale berean bizi zen, eta galdetuko didazue nolatan ez ziren lagunak? Txikitan oso lagunak ziren, gelako azkarrenak, baina handitzen joan ahala, beraien norgehiagoka gorantz joan zen, eztanda egin arte. Gau hartan ez zuen ezer interesgarririk aurkitu. Hurrengo egunean Ritak “divinamente” lo egingo lukeela pentsatzen zuen, egun hartan logura itzela pasatu zuelako egunaean zehar, baina ez zen horrela izan. Zarata ezin arraroagoak entzuten hasi zen, oihuak bezalakoak eta bera ez zen bakarra leihotik begiratu eta inguruko etxetako etxeen argia pizten ari ziren. Urduri zegoen inpresio oso txarra zeukan: -

Amaaaaaaaaa!!!!!- urduritasunak irabazi egin zion.

Logelatik ateratzen harrapatu zuen, ikusi bezain laster besarkada izugarria eman zion: 122

Honek laborategian goroldioekin egindako ikerketekin zerikusia dauka?

Nola dakizu hori? -bere ama zur eta lur gelditu zen.

Momentu horretan golpe izugarri baten zarata entzun zuen; korrika etxetik atera zen, patiora, bertan bere anaia zegoen: -

Beldurra daukat -esan zion Pepek dardarka.

Neba besarkatu zuen, eta urrunean begiratzean goroldi erraldoiak bertara hurbiltzen ikusi zituen; hiria inbasio batean zegoen, goroldioak hiria erasotzen ari ziren. Neba hartu eta udaletxerantz korrika hasi ziren. 16 urte izateko Ritak korrika oso azkar egiten zuen. Udaletxean sartzean, Lola ikusi zuten; Maddi Curie laborategirantz zihoan. Berari jarraitu zioten, alkateak ez zekien zer egin, bere laborategian milaka gauza egiten zebilen antidoto moduko baten bila. Rita anaia-arrebarekin batu egin zen, antidotoa bilatzeko nolakoak ziren jakin beharko zuten, ez? Ba, horregatik hauetako batzuei jarraitzen hasi ziren. Supermerkatura sartu ziren; tomate, olio, ozpin eta beste bestelakoen sekzioan. Tomate pote guztiak jan zituzten baina halako batean, ozpin pote bat bota zieten eta likidoa atera egin zen; goroldioek ukitzean, garrasi egin zuten; jarraian kea utziz, desagertu ziren: -

Nik ez dut hori ukituko, zelako nazka -esan zuen ozpin botea

seinalatuz. Antidotoa aurkitu zuten! Udaletxera bueltatu ziren eta bertan zeuden bozgorailuez antidotoa esan zuten. Ordu batean ez zen goroldiorik gelditzen hiri hartan. Hiru lagunak elkar besarkatu zuten. Bai, lagunak izatera bueltatu ziren Rita eta Lola, bakoitzak besteari barkamena eskatu ondoren, egia esan; biek batera talde ezin hobea osatzen zuten. Desastre handienak konpondu eta gero, hiru lagunei sari bana banatu zieten, txalo-zaparrada itzela jaso zuten eta esperimentu zientifiko gehiago aurrera egiteko laborategietarako sarrera zabaldu zieten. Hortik aurrera, ez dut ezer jakin beraietaz baina ziur nago esperimentu ikaragarriak burutuko lituzketela gizartearen arazoei lagunduz! 123

124