Redakcja i korekta tekstu za pomocą znaków korektorskich i w trybie śledzenia zmian Z przepisami językowymi jest po trosze tak, jak z normami prawa: nie sposób objąć nimi wszelkich możliwych sytuacji. Życie jest zbyt bogate, zbyt różnorodne, żeby do każdej sytuacji dało się stworzyć specjalny paragraf. Podobnie z językiem: w tekście spotykamy tak wiele form i problemów, że nie jest możliwe uregulowanie ich wszystkich w osobnych przepisach. Prawnicy z przyporządkowaniem paragrafów i sytuacji radzą sobie m.in. przez wykładnię prawa: w specjalnych wydawnictwach wybitni specjaliści wskazują, jak należy rozumieć wolę prawodawcy i odnosić ją do konkretnych zdarzeń. Gdy nie znajdujemy zasady, którą należy posłużyć się przy rozwiązaniu problemu językowego, najlepiej jest zastanowić się, jak rozwiązywane są problemy podobne – zalecane jest postępowanie per analogiam. Gdy zaś już zdecydujemy się na określone rozwiązanie, należy pamiętać, aby być konsekwentnym, zawsze stosować je w dalszym tekście. Konsekwencja jest też żelazną zasadą edytorstwa w tych przypadkach, gdy norma pozostawia piszącemu swobodę. Przy niektórych formach językowych nie wydaje się zasadne narzucanie określonego rozwiązania: zakazywanie, nakazywanie itd. W tej sytuacji jednak wolność autora czy redaktora także nie jest absolutna: jest on zobligowany swym własnym wyborem. Praca z tekstem Przeczytaj uważnie zamieszczony niżej tekst, a następnie na podanej liście zaznacz te – związane z brakiem konsekwencji – niedoskonałości redakcyjne, które można mu przypisać:
Rozwój felietonistyki na świecie Historia felietonistyki liczy prawie trzy wieki. Pierwsze teksty, noszące ślady „„stylu felietonowego””, ( jednak jeszcze nienazwane felietonami), znalazły się w periodyku „„Spectator” ” w latach 1711-1714 - – ich autorami byli: J. Addison i R. Steele1. Termin felieton zaczął być używany w 1803 roku, kiedy J. ulien L ouis Geoffroy we francuskim czasopiśmie „„Journal des débats”” przeprowadził eksperyment, który polegającył na przedłużeniu kolumny gazety o dodatkową kartkę kolumny gazety, na której zamieścił dodatek literacko-rozrywkowy 2. Termin felieton pochodzi od francuskiego feuille, co oznacza liść, feuilleton natomiast to „kartka złożona na czworo”. Nazwa ma związek z faktem, iż ów dodatek był oddzielony od górnej części tekstu typograficzną kreską, i funkcjonował jako odrębna graficznie i redakcyjnie całość3. Nazwa felieton dotyczyła zatem pewnego fragmentu 1
Możdżonek A., Mistrzowie felietonu, Warszawa 1999, s. 5. Ibidem. 3 Por. Chudziński E., Felieton. Geneza i ewolucja gatunku, [w:] Dziennikarstwo i świat mediów, red. Bauer Z., Chudziński E., Kraków 2000, s. 197. 2