Portfolio

Α4.

Architectural Education: Partici patory

university students, 2nd Call for H.F.R.I. Research projects

and Researchers National Technical University of Athens.

Αρχιτεκτόνων Μηχ/κων, ΕΜΠ).

Σύνθεση και τα περιβάλλοντα του Μουσείου (∆ιάλεξη στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχ/κων Πανεπιστημίου Βόλου Θεσσαλίας στο προπτυχιακό μάθημα «Αρχιτεκτονική Σύνθεση V-VII, β: Κτίριο-Πρόγραμμα: δημόσιο κτίριο με μουσειακό ρόλο»)

• Ο Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός και τα Αινιγματικά Περιβάλλοντα του Μουσείου (∆ιάλεξη στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχ/κων του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Α.Π.Θ.)

• Αστικά Σήματα και Δημόσιος Χώρος (∆οκίμιο παρουσίασης της αρχιτεκτονικής πρότασης για το Αστικό Σήμα στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς) Α5. ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ

• Εγχάρακτο τοπίο στο Λυκαβηττο: Σύνθεση στη διεπαφή του φυσικού και του ανθρωπογενούς (Μεταπτυχιακή

Εκπαίδευση: Εφαρμογή συμμετοχικής

Crowdsourcing in Architectural Education: Partici patory urban landscape mapping application for university students, 2nd Call for H.F.R.I. Research projects to support. Faculty Members and Researchers National Technical University of Athens.

“Πληθοπορισμός

Εφαρμογή συμμετοχικής χαρτογράφησης του αστικού τοπίου για πανεπιστημιακούς φοιτητές" | "Crowdsourcing in Architectural Education: Participatory urban landscape mapping application for university students".

2nd Call for H.F.R.I. Research Projects to support Faculty Members and Researchers National Technical University of Athens”, Φορέας: Ελληνικό Ίδρυμα

εφαρμογές στις τέχνες και τις ανθρωπιστικές σπουδές. Στο παρόν ερευνητικό έργο, προτείνεται η ανάπτυξη μιας διαδικτυακής εφαρμογής πληθοπορισμού για φοιτητές αρχιτεκτονικής. Το έργο φιλοδοξεί να ενισχύσει τον διαδραστικό και συμμετοχικό χαρακτήρα της αρχιτεκτονικής εκπαίδευσης, την απομακρυσμένη επικοινωνία φοιτητών-εκπαιδευτικών καθώς και να ενισχύσει την αλληλεπίδραση και τις συνέργειες μεταξύ πανεπιστημίου και κοινωνίας. Μέσω της προτεινόμενης εφαρμογής, οι φοιτητές θα μπορούν να φωτογραφίζουν κτίρια και αστικούς χώρους και να επισυνάπτουν στις φωτογραφίες τους γεωαναφερόμενες ετικέτες αρχιτεκτονικής τυπολογίας & πληροφοριών καθώς και σχόλια αξιολόγησης. Οι φωτογραφίες και οι επισυναπτόμενες πληροφορίες

εφαρμογή

δεν έχουν αξιοποιηθεί ακόμα εκτεταμένα σε

γεωαναφέρονται αυτόματα από

των λειτουργιών της εφαρμογής

τους φοιτητές,

απομακρυσμένη

Στο πρώτο

της παρούσας

brain drain και έχει πολλαπλό κόστος στη χώρα, το Ιστορικό Αρχείο συνέπραξε με την ομάδα διπλωματικής εργασίας της Σχολής

Το δεύτερο μέρος της έκδοσης εκπροσωπείται από τη διπλωματική εργασία με τίτλο «Ανάμεσα στο Όριο και το Όρυγμα, μια γεωπολιτιστική συρραφή στη ∆ιώρυγα της Κορίνθου» που παρουσιάστηκε τον Οκτώβριο του 2017. Κρίθηκε από 5 καθηγητές της Σχολής και βαθμολογήθηκε από όλους με άριστα. Ακόμα, η διπλωματική αυτή επιλέχτηκε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχ/κων ΕΜΠ για να την εκπροσωπήσει στο ∆ιεθνή Αρχιτεκτονικό Φοιτητικό ∆ιαγωνισμό διπλωματικών εργασιών Young Talent Architecture Award (YTAA) που διοργανώνεται από το ίδρυμα Fundació Mies van der Rohe. Σε αυτή την εργασία εκπονήθηκε μια εκτενής έρευνα σχετικά με τη ∆ιώρυγα εξετάζοντας τις ποικίλες πτυχές της, στη διεξαγωγή της οποίας συνέβαλε και το Ιστορικό Αρχείο της ΕΤΕ. Η έρευνα αυτή έδωσε τα εφόδια για τη συγκρότηση της ιδέας και της μορφής της πρότασης. Προτείνεται, λοιπόν, η αναζωογόνηση της ευρύτερης περιοχής του Ισθμού με τη δημιουργία ενός πόλου, ο οποίος θα λειτουργήσει ως κοινωνικός πυκνωτής, κέντρο έρευνας και γενικότερα ως κέντρο πολιτισμού. Πιο συγκεκριμένα, προτείνεται ένα σύμπλεγμα

ως προς την κοινωνική και πολιτική ζωή. Στη συνέχεια διερευνά

που προκαλεί η εμφάνιση της Αθηναϊκής Σχολής, που σηματοδοτεί την απαρχή μιας σταδιακής μετάβασης από την ολιστική έκφραση της συλλογικότητας, προς την απομάκρυνση από το δημόσιο χώρο και την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής, πολιτικής και φιλοσοφικής

πεδίο

σκόπιμα δεν στηρίζεται στον υποκειμενισμό και την αντιφατικότητα του παρόντος, αλλά να προστρέξει και να τεκμηριωθεί στην πραγματική βάση ενός ιστορικού παραδείγματος, όπου οι επίμαχες έννοιες εκφράστηκαν με καθαρότητα τόσο κοινωνικά όσο και χωρικά. Πρόκειται για την Αθηναϊκή δημοκρατία των κλασσικών και ύστερων κλασσικών χρόνων. Η

επιλογή του παραδείγματος έγκειται στο ότι προσφέρει την απόσταση του ιστορικού χρόνου, που επιτρέπει την

και

αυτά εδράζονται στην εγκυρότητα των επιστημονικών ευρημάτων αλλά και τη μικρή κλίμακα της πόλης – κράτους που διευκολύνει την παρατήρηση και τα συμπεράσματα που αφορούν στην αντιστοίχιση των κοινωνικών συνθηκών στο αστικό πεδίο. Ταυτόχρονα στο γεγονός ότι την περίοδο αυτή η έκφραση συλλογικού και ιδιωτικού παρήγαγε συγκεκριμένα χωρικά αποτελέσματα, επηρεάζοντας εκτός των άλλων την αρχιτεκτονική και τη διάρθρωση της πόλης. Τέλος, η μέθοδος της συσχέτισης και συνδυαστικής εξέτασης

δραστηριότητας,

την αναψυχή, την ανταλλαγή ιδεών, τη διεκδίκηση, τη γιορτή. Πώς όμως να ορίσει κάποιος το δημόσιο χώρο σε μια σύγχρονη πόλη; ∆εν πρόκειται πια για την κοιτίδα ζωής, την καρδιά της αρχαίας Αθήνας. Ούτε για τη φιλόξενη πλατεία μιας μικρής πόλης, πλαισιωμένης από το ∆ημαρχείο, την εκκλησία και το εμπόριο που εικονογραφούσε την οργάνωση της πόλης. Τα μεγάλα εταιρικά κτίρια κύρους, τα νέα τοπόσημα, δημιουργούν τα κτιριακά συμπλέγματα που διαμορφώνουν τα κέντρα των σύγχρονων μητροπόλεων. Τα εμπορικά κέντρα και οι εμπορικοί δρόμοι συγκεντρώνουν το πλήθος των πολιτών –καταναλωτών. Τα κτίρια διοίκησης και πολιτισμού διασπείρονται, οι ανοιχτοί και κλειστοί χώροι αναψυχής διαχέονται σε αέναη μετακίνηση. Οι συμβολικοί χώροι συγκέντρωσης παραμένουν στα ιστορικά κέντρα των πόλεων και δύσκολα αντικαθίστανται. Πρόκειται περισσότερο για ένα τρισδιάστατο πλέγμα τόπων ισχυρά διαφοροποιημένων τόσο ως προς τη μορφή όσο και ως προς τη χρήση τους. Η έννοια του ∆ημόσιου χώρου δεν ταυτίζεται απαραίτητα πλέον με την έννοια του Συλλογικού χώρου. Ο ∆ημόσιος χώρος, λοιπόν, μπορεί κάλλιστα να είναι ένας χώρος επίσημος, χώρος εξουσίας, ή ένας χώρος καταναλωτισμού, ή ακόμα ένας χώρος πιο πολύ αποξενωτικός παρά κοινός. Σε κάθε περίπτωση όμως παραμένει το κοινό έδαφος όπου οι άνθρωποι πραγματοποιούν τις καθημερινές χρηστικές τους δραστηριότητες και τις σημαντικές

A. ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ ΕΡΓΟ

Α4. ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ

• Η Αρχιτεκτονική Σύνθεση και τα περιβάλλοντα του Μουσείου (∆ιάλεξη στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχ/κων Πανεπιστημίου Βόλου Θεσσαλίας στο προπτυχιακό μάθημα «Αρχιτεκτονική Σύνθεση V-VII, β: Κτίριο-Πρόγραμμα: δημόσιο κτίριο με μουσειακό ρόλο»)

• Ο Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός και τα Αινιγματικά Περιβάλλοντα του Μουσείου (∆ιάλεξη στη σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχ/κων του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Α.Π.Θ.)

• Αστικά Σήματα και Δημόσιος Χώρος (∆οκίμιο παρουσίασης της αρχιτεκτονικής πρότασης για το Αστικό Σήμα στο Μουσείο Μπενάκη Πειραιώς)

βιωματική εμπειρία. Η παρουσίαση έγινε στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών Βόλου- Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στο πλαίσιο του μαθήματος Αρχιτεκτονική Σύνθεση V-VII, β: Κτίριο-Πρόγραμμα: δημόσιο κτίριο με μουσειακό ρόλο με διδάσκουσα την Ανθή Κοσμά. Ύστερα από την παρουσιάση της διάλεξης έγινε συζήτηση με τους φοιτητές και τέλος ακολούθησαν συζητήσεις και διορθώσεις επί των θεμάτων των φοιτητών σε συνεργασία με τη διδάσκουσα.

στους σύγχρονους ανθρώπους.Γιατί όταν κάτι επιστρέφει από το σκοτάδι και τη λήθη, γίνεται συλλογική μνήμη και ανήκει σε όλους. Είναι το αιωρούμενο σύννεφο μιας ιδιαίτερης κληρονομιάς, που ενώ ανήκει πια σε όλους – είναι παγκόσμιο – δεν μπορεί να φύγει γιατί έλκεται από την Κυπριακή γη που το γέννησε και έτσι αιωρείται αλλά μένει ακίνητο, δηλαδή μετέωρο, χωρίς να μπορεί να αποχωριστεί από την terra, τη μητρική γη. Μέσα από αυτή την αναφορά θέλουμε να δείξουμε αφενός το γενικό κλίμα μέσα στο οποίο αρχίσαμε να σχεδιάζουμε, από όπου όμως προέκυπτε και το πρώτο βασικό αίνιγμα. Η αντίθεση ανάμεσα στην βαρυτική έλξη που δημιουργεί ο τόπος και την αιώρηση που δημιουργεί ο οικουμενικός χαρακτήρας έθετε τα ζητήματα της ταυτότητας και της οικουμενικότητας του μουσείου. Ένας άλλος τρόπος να πλησιάσουμε και να φωτίσουμε την υπόσταση του μουσείου ήταν μέσα από το δημόσιο χαρακτήρα του, αφού το μουσείο είναι ένα από τα σημαντικότερα δημόσια κτίρια της πόλης. Είχαμε έτσι τη δυνατότητα να προσεγγίσουμε το κτίριο με τις δικές

Ένα αρχαιολογικό μουσείο είναι ένας χώρος στοχαστικός και ενίοτε συγκινητικός. Και αυτό γιατί καθώς πραγματεύεται το παρελθόν διηγείται

την ατελή ανθρώπινη μοίρα της γέννησης, της δημιουργίας και της φθοράς. Η διαχείριση του φωτός είναι ένα καλό υλικό για να δείξει κανείς τη ροικότητα του χρόνου ανάμεσα στις εποχές και τα ευρήματα που κάποτε έλαμπαν και ύστερα χάθηκαν. Όμως δεν αρκεί. Χρειάζεται η εισχώρηση του ενεστώτα χρόνου, δηλαδή της ζωής που συνεχίζεται, είτε με την ανακουφιστική παρουσία της φύσης, είτε με φυγές στη ζώσα πόλη. Β. Το άλλο είναι ότι για τους Κύπριους, όπως και για όλους τους λαούς, το αρχαιολογικό μουσείο είναι η παρουσία της διαχρονικής τους ταυτότητας. Είναι το πολύτιμο φορτίο αυτής της ιδιαίτερης ιστορικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, που είναι ζωντανή μέσα στην πόλη, όχι μόνο μέσα από τα μνημεία και τα ιστορικά κατάλοιπα αλλά και μέσα από τη ζωντάνια

της ανάγκης για πληροφόρηση και του πολύμορφου αστικού περιβάλλοντος. Αναζητά, σε πρώτο επίπεδο, να δημιουργήσει μια διαλεκτική σχέση ανάμεσα στον παρατηρητή και την πληροφορία και σε δεύτερο επίπεδο επιδιώκει να λειτουργήσει ως ένα φίλτρο βλεμμάτων στο δημόσιο πεδίο. Η κατασκευή, συνεπώς, δεν λειτουργεί ως ένα αισθητικό αντικείμενο αλλά συστήνει μέσω της διάδρασης και ενός φίλτρου ένα νέο τρόπο "κατοίκησης" του δημόσιου χώρου στον οποίο

σήμερα

σε

όσο και συμβολικό επίπεδο μας δημιούργησε την ανάγκη η κατασκευή να αποφύγει οποιαδήποτε συμβολική μορφή και

σύσφιξης της κατασκευής, ελεύθερα και σε απόσταση από την κύρια όψη. Οι διάφορες εσοχές λειτουργούν ως προστατευμένες θέσεις για φυλλάδια, εφημερίδες και tablet τα οποία αποτελούν τις διαδραστικές οθόνες πληροφόρησης. Επιπλέον, προτείνονται ειδικά ρολά τα οποία συρταρωτά εκτείνονται έξω από τον τοίχο και μέσω αυτών ο περιπατητής μπορεί να αλληλεπιδρά με την κατασκευή και να τα ανακαλύπτει "τραβώντας" ή "πιέζοντας" την πληροφορία. Τέλος, προτείνονται εξοχές στην όψη, τετραγωνικού σχήματος, οι οποίες μπορεί να λειτουργούν ως επιφάνειες επικοινωνίας της πόλης. Εκεί δηλαδή όπου ο καθένας μπορεί να κολλά, να αναρτά ή να γράφει κάτι πάνω στο αστικό σήμα, προσφέροντας ένα μεγαλύτερο βαθμό διάδρασης και οικειοποίησης του σήματος και εντείνοντας ταυτόχρονα το αίσθημα ενασχόλησης με τα κοινά. Η κατασκευή βασίζεται στη λογική του συστήματος στοίβαξης ξυλείας που προορίζεται για φυσική ξήρανση.

από ξυλεία η οποία είναι πρόσφατα υλοτομημένη, εφόσον

δημιουργώντας το Αστικό Σήμα Κατά την έρευνα, μας απασχόλησε ένα ιδιαίτερο μνημείο της Αρχαίας Αγοράς, το Μνημείο των Επώνυμων Ηρώων . Ήταν ένα κτιστό βάθρο, μήκους περίπου 16μ. Περιβαλλόταν από λίθινους πεσσούς συνδεόμενους μεταξύ τους οριζοντίως με τρεις ξύλινες δοκίδες. Στην πρόσοψη του βάθρου με ύψος 2 μέτρα περίπου, κάτω από κάθε άγαλμα, το αθηναϊκό κράτος αναρτούσε σε τακτά χρονικά διαστήματα τα λεγόμενα «λευκώματα». Ήταν ξύλινες, βαμμένες λευκές, σανίδες που έφεραν γραπτές ανακοινώσεις για διάφορα θέματα της επικαιρότητας, όπως προτεινόμενα νομοσχέδια, νόμους, τιμητικές διακρίσεις κ.ά. Ουσιαστικά επείχαν τον ρόλο δημοσίων ‘‘εφημερίδων τοίχου’’ της εποχής, προς ενημέρωση των πολιτών. Τέλος, κλείνοντας, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής και όλους όσους συντέλεσαν στην επιτυχή διεξαγωγή του διαγωνισμού. Γιατί έδωσαν την ευκαιρία, σε μας τους φοιτητές, να ανοίξει ένας διάλογος με αφορμή την ανάγκη για μεταφορά της πληροφορίας και τη σχέση της με την αρχιτεκτονική κατασκευή. Είναι πολύ δημιουργικό στα πλαίσια μιας σπουδαστικής διερεύνησης να γίνονται συζητήσεις με

A. ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΟ

Α5.

• Εγχάρακτο τοπίο στο Λυκαβηττο: Σύνθεση στη διεπαφή του φυσικού και του ανθρωπογενούς (Μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία)

• Εκφάνσεις Χωρικών Κενών, μέσα από τρεις περιηγήσεις στην Αθήνα (Μεταπτυχιακή ερευνητική εργασία)

• Αθηναϊκή Τοπογραφία (Προπτυχιακή ερευνητική εργασία διάλεξης)

• Limite. Une errance dans la ville (Προπτυχιακή ερευνητική εργασία σε σπουδές Erasmus)

άμεση γειτνίαση

αλληλεξάρτιση. Αναζητείται η αντίληψη του τοπίου τόσο μέσα από τη φυσική γεωμορφολογική

υπαίθριες

περιοχή παρέμβασης είναι το πλάτωμα του λόφου του Λυκαβηττού, ένα ιδιόμορφο σημείο διεπαφής του φυσικού και του ανθρωπογενούς στοιχείου. Πριν την ανάπτυξη του σχεδιασμού,

Επιχειρείται λοιπόν η δημιουργία ενός ανοικτού υπαίθριου χώρου στο επίπεδο του πλατώματος ως μία δημόσια πλατεία, δοκιμάζοντας πλαστικές και γλυπτικές επεξεργασίες. Σε κατώτερο επίπεδο δημιουργείται μία εκτενής εκσκαφή, ένα μεγάλο «σκάψιμο» που φιλοξενεί μια κρυμμένη «κάτω πόλη», πλασμένη με πιο απότομα και γεωμετρικοποιημένα χαρακτηριστικά , η οποία συμπληρώνει και υποβαστάζει τη διαμόρφωση ανοικτού υπαίθριου χώρου στο επίπεδο του εδάφους.

Σε αυτό το υπόσκαφο τμήμα της πρότασης συγκεντρώνονται δημόσιες λειτουργίες και χρήσεις, χωρίς να ορθώνονται επιπρόσθετοι κτιριακοί όγκοι οι οποίοι θα παρενέβαιναν στο εμφανές σήμερα εδαφικό ανάγλυφο του τοπίου του Λυκαβηττού. Τα δύο επίπεδα επικοινωνούν με τη διάνοιξη διατρήσεων, οπών και αιθρίων, δημιουργώντας ένα έδαφος «πιο πλούσιο και πορώδες».

Αυτά θα αίθρια συναντούν το έδαφος και φυτεύονται με ψηλά δένδρα των οποίων τα φυλλώματα χαρίζουν σκιά στο χώρο του πλατώματος. Σε ορισμένα σημεία διαμορφώνονται επιπλέον φυτεμένα παρτέρια των οποίων το στηθαίο λειτουργεί και ως καθιστικός χώρος. Σημαντικό στοιχείο επίσης ορισμένες οπές γυάλινου βατού δαπέδου από πολυστρωματικούς

πόλη. Οι φεγγίτες που προσανατολίζονται προς τη θέα συνοδεύονται από καθιστικές επιφάνειες. Επιπλέον, το πλάτωμα στο σύνολό του λαμβάνει επιμήκη επιδαπέδια φωτιστικά τα οποία κατά ένα τρόπο επισημαίνουν την πορεία κίνησης. Τέλος, η ακρότερη ζώνη στα Β∆ ορίζεται με μια ελαφρώς κεκλιμένη επιφάνεια ως ενιαίος καθιστικός χώρος και αποτελεί τη ζώνη κατόπτευσης του αθηναϊκού τοπίου. Συχνά την ονομάζω το θεωρείο της Αθήνας, το μέρος όπου συλλογίζεσαι, «θωρείς» την Αθήνα και την ιδιοσυστασία της.

στη μνήμη, σε ένα κείμενο ή σε ένα φυσικό τοπίο), δεν επιτρέπει σε κάτι να είναι συνεχές, ολοκληρωμένο. Σε ψυχικό επίπεδο αυτό που δηλώνει έλλειψη, απομόνωση ή απώλεια (θάνατος). Μεταφορικά το κενό μπορεί να αναφέρεται σε πράγματα μηδαμινά, που στερούνται ουσιαστικού νοήματος ή περιεχομένου. Σε αυτούς τους ορισμούς παρατηρείται μία σύνταξη άρνησης, το κενό ορίζεται με βάση αυτό που δεν είναι, όχι με βάση αυτό που είναι. Παρουσιάζεται με τρόπο που να συνδέεται με κάποιο έλλειμα. Προκύπτει, λοιπόν, η αμφιβολία αν το κενό είναι κάτι το άδειο και το ελλειπτικό όπως παρουσιάσθηκε από τους αρχικούς ορισμούς. Κενό και Χώρος Και από αρχιτεκτονική σκοπιά, το κενό είναι συνδεδεμένο με το χώρο. Ωστόσο, και πάλι συναντάμε το ερώτημα: σε ποιον χώρο και σε ποιο κενό αναφερόμαστε; Σύμφωνα με τον I. Newton, ο χώρος είναι άπειρος, ομοιογενής, κενός και απόλυτος. Τον περιγράφει ως κάτι το αφηρημένο, ως ένα χωρικό υπόβαθρο (ένα καρτεσιανό επίπεδο xy) πάνω στο οποίο εναποτίθεται η ύλη. Σε αυτή την περίπτωση το κενό ταυτίζεται με το χώρο, ως κάτι το ιδεατό, το ατέρμονο και το άχρονο. 3 Σύμφωνα με το G.W. Leibniz, ο χώρος είναι σχετικός και εκφράζεται περισσότερο

χώρων.

“..space

Geometry and Monadology. Leibniz‘s Analysis Situs and Philosophy of Space, Birkhäuser, Βerlin, 2007. σελ. 173, 174

and Relational Theories

and Motion,

“Leibniz on Space and Time” https://plato.stanford.edu/entries/spacetime-theories/

της συλλογικής ζωής, πεδίο όπου αποτυπώνονται οι κοινωνικές και πολιτικές προθέσεις και αποκρυσταλλώνονται οι ιδέες

προχωρήσουμε,

έννοιας

με αφορμή

πόλη, με αφορμή

ιδεολογίες.

επίσης η ομαδοποίησης τους σε πιο γενικές κατηγορίες. Αυτή η προσπάθεια σίγουρα, εμπεριέχει το υποκειμενικό

κενό

περίπτωση της πλατείας Κοτζιά που καταφεύγει και διαρρέει από το πλήρες. Εν γένει, θα λέγαμε αυτή η κατηγορία βρίσκει αντιστοιχία στην θετικιστική προσέγγιση που προτείνει ο C.P. Snow, “The Two Cultures”, όπως αναφέραμε και στην εισαγωγή της εργασίας. Η δεύτερη κατηγορία βασίζεται στην εξήγηση και ερμηνεία του κενού με βάση το βίωμα, τις αισθήσεις, την εμπειρία. Η «σκιαγράφηση» του κενού μπορεί να ξεκινάει από τις πιο εκλογικευμένους τρόπους αντίληψης όπως η όραση ή ίσως και η νόηση και συνεχώς να βυθίζεται στην υποκειμενικότητα των άλλων αισθήσεων, εμπειριών, σκέψεων, φαντασίας. Αυτή η κατηγορία βρίσκει απόλυτη ανταπόκριση την ανθρωπολογική προσέγγιση του Snow, στην οποία ο άνθρωπος ακολουθεί μια διαδικασία προς το έσω, παραθέτοντας τον προσωπικό του λόγο και προθέσεις. Σε αυτή την κατηγορία, το κενό δεν μπορεί να είναι αντικειμενικό. Ο χώρος του κενού δεν είναι πάντοτε μετρήσιμος. Μπορεί να συστέλλεται και να διαστέλλεται, να «μιλάει» ή να «σιωπά», να κινείται ή να ακινητοποιείται, αποκτώντας σχεδόν ανθρωπομορφικά χαρακτηριστικά. Το ιδιαίτερο όμως χαρακτηριστικό αυτής της κατηγορίας είναι ότι το κενό ξεκινά και αυτονομείται, αποκτώντας ρόλο υποκειμένου, χωρίς να αποτελεί υπόλειμμα ή συμπλήρωμα ενός άλλου στοιχείου. Η συνθήκη «παραγωγής» του μπορεί να μην είναι πάντα άμεσα φανερή ή απτή, μπορεί να είναι πιο σύνθετη ή να βασίζεται σε άλματα συνειρμών, βιωμένης εμπειρίας ή άλλων άυλων παραμέτρων. Ο χώρος του κενού σε αυτές τις περιπτώσεις μόνο άδειος δεν είναι. Είναι γεμάτος από εκείνες τις συνθήκες που θα μεταλλάξουν το χώρο του. Το κενό καταλαμβάνει τον χώρο, αφήνοντας

με άλλα λόγια την αναγνώριση, την κατάταξη και την αξιολόγηση των χαρακτηριστικών της, που οδηγεί σε ένα πυκνότερο πεδίο αναφορών και εκφράσεων που θα συγκροτήσει το κοινωνικό σύνολο. Αυτό το φυσικό ανάγλυφο μετατρέπεται σε ένα τοπίο που τείνει να προσδιορίζει χωρικά και κοινωνικά την πόλη. Διαμορφώνεται λοιπόν ένας τόπος όπου κτηριακές δομές και φυσικά στοιχεία συντίθεται σε μια ιδιαίτερη ισορροπία που το ένα διαμορφώνει και εμπλουτίζει το άλλο. Πάνω στο φυσικό συγκροτείται ένα αστικό τοπίο συνθέτοντας έτσι μια ενιαία ενότητα, όπου ωθεί τις πρακτικές κατοίκησης να συγκλίνουν προς ένα σημείο: την εξέλιξη του πολιτισμού."

χωρικά επίπεδα όπως οι εξάρσεις

οι κοιλότητες, όπου κατά τόπους συνιστούν αποκαλύψεις του ιστορικού εδάφους και τέλος το υγρό στοιχείο με τα ποτάμια και τη θάλασσα. Αν μπορούσε να θεωρηθεί καθημερινή μας κίνηση στην Αθήνα ως μία συνεχής περιήγηση

μάλλον χρειάζεται κανείς να τις λάβει υπ’ όψη

τέχνη πολλών παραγόντων, που επηρεάζει και επηρεάζεται.

κάποιος για έναν τόπο, πόσο μάλλον να σχεδιάσει για αυτόν, ίσως πρώτα πρέπει να τον γνωρίσει και να τον κατανοήσει. Να τον έχει περπατήσει και να τον έχει δει, να νιώσει και να βιώσει τις δυνάμεις του για να προχωρήσει σε αυτό που ονομάζουμε κατανόηση και δημιουργία. Μέσα από αυτό το περπάτημα, μαθαίνει το πόδι και το χέρι, το μάτι και ο νους. Πολλές φορές, μέσα στον τόπο κρύβονται οι ιδέες και τα πιο ουσιαστικά νοήματα, οι τρόποι για να συμπεριφερθείς. Ίσως τελικά αυτή η περιπλάνηση πάνω στους λόφους να ήταν πιο γοητευτική από την προσπάθεια να απαντήσουμε πάνω στο «είναι» της αρχιτεκτονικής. Η περιήγηση αυτή ήταν μια συνεχής διαδικασία εναλλαγής της βύθισης και της αιώρησης τόσο πάνω στο εμφανές όσο και στο αφανές ανάγλυφο της Αθήνας και αυτή θα σας καταθέσω. Πάνω από όλα, αποτέλεσε την ανάγκη ενός φοιτητή αρχιτεκτονικής να προβληματιστεί γύρω από τις διακυμάνσεις της πόλη του, ενός φοιτητή που ερευνά ώστε τελικά να γνωρίσει καλύτερα την τέχνη του. Αναζητώ ένα τρόπο να σκέφτομαι και μέσα από αυτή την περιήγηση οδηγούμαι στη σκέψη, -παρόλο που μοιάζει απλή και ταυτολογική- πως «για να μάθω, έμαθα πως πρέπει να μαθαίνω». Και ίσως είναι επακόλουθο

ερευνητής, στο πνεύμα μιας κριτικής διερεύνησης και όχι μιας στάσιμης

αυτό το ταξίδι στην Αθήνα, μέσα από την οπτική του να καταλάβουμε

από αφετηρίες και επιστροφές.

στο https://issuu.com/margarita_zak/docs/limite_une_errance_dans_la_ville

στο πλαίσιο μιας περιήγησης στα διάφορα σημεία της πόλης. Προσπάθησα να αναγνωρίσω και να καταγράψω τις διαφορετικές πτυχές του ορίου. Τελος, οδηγήθηκα στη διάκριση τεσσάρων βασικών κατηγοριών που ενσαρκώνουν την φύση των διάφορων ορίων. Ορισμοί

- το σύνορο, η γραμμή που διαχωρίζει δύο χώρες, δύο εδάφη ή δύο γειτονικές εκτάσεις

- Μια γραμμή που περιγράφει ένα χώρο, σηματοδοτεί την αρχή ή και το τέλος μιας έκτασης/ αντικειμένου/ χρονικού διαστήματος - Το σημείο πέρα από το οποίο δεν μπορεί κανείς να πάει ή να επεκτείνει μια δράση, μια επιρροή, ένα κράτος, κλπ. Ανάλυση Σύμφωνα με τους ορισμούς, είναι προφανές ότι το όριο δεν έχει μόνο ένα νόημα. Εν ολίγοις, θα μπορούσε να ειπωθεί γενικά ότι είτε η φανταστική γραμμή που χωρίζει δύο οντότητες, το ανώτερο ή το χαμηλότερο σημείο που δεν πρέπει να ξεπεραστεί, ή ακόμα και το σημείο όπου ξεκινάει ή τελειώνει κάτι. Πράγματι, ο κ. Heiddeger λέει: “Το όριο δεν είναι αυτό στο οποίο κάτι σταματά, αλλά, όπως το είχαν ήδη αναγνωρίσει οι Έλληνες, το όριο είναι εκείνο απ’ όπου κάτι αρχίζει να εκδιπλώνει την ουσία του. Για αυτό και η έννοια ορισμός, δηλαδή όριο”. Κάτι που μας οδηγεί στο

γεννεσιουργώ

πολυδιάστατη

μπορεί

προσεγγιστεί φιλοσοφικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και ούτω καθεξής. Όμως, ο σκοπός του έργου είναι η εξέταση του ζητήματος των ορίων μέσω του πρίσματος των χωρικών διαστάσεων. Συγκεκριμένα, επιχειρώ να διερευνήσω την παρουσία των ορίων στην πόλη. Ερωτήματα σχετικά με την έννοια του ορίου που με ενδιαφέρουν είναι ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνεται, είτε πρόκειται για μια απλή παραλλαγή είτε για το αν προκαλεί έντονη αντίθεση και ιδιαίτερα για το πώς αλληλεπιδρά με τα στοιχεία γύρω από αυτό και αντίστροφα . Τέλος, είναι άραγε ένα εμπόδιο και ένα τέλος ή μια νέα αρχή; Μεθοδολογία Ο τρόπος διεξαγωγής αυτής της έρευνας ήταν να επισκεφτώ πολλά διαφορετικά μέρη στην πόλη. Προσπάθησα να μην είμαι ένας τυχαίος επισκέπτης, αλλά ένας επισκέπτης που ενδιαφέρεται να εντοπίσει τις πτυχές του ορίου και να τις καταγράψω και με την κάμερά μου. Χάρη σε αυτές τις βόλτες, οι οποίες συχνά δεν είχαν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, συνειδητοποίησα ότι οι ερωτήσεις σχετικά με το όριο συνοψίζονται στις ακόλουθες κατηγορίες:

Το όριο σε σχέση με:

Α. Ανθρώπινες σχέσεις, συνύπαρξη Β. Πλήρες και κενό

Γ. Φύση και δομή

∆. Χώρο

Les hommes essaient de subjuguer la nature. Evidemment, ils posent leur limite. Mais la nature résiste. Mais est-ce que cette rivalité a une vraie nécessité ? Parc André Citroën.

: H. Hezequel | Μάθημα: TR 802 Option Photo | École Nationale Supérieure d'Architecture de Paris La Villette

L'axe - le mouvement - la limite. Parc André Citroën.

Jusqu'ici. Les Docks - Cité de la Mode et du Design, Quai d'Austerlitz.

Chapeau primitif. Square Louise Michel, Montmartre.

2016 | Ερευνητική εργασία |

Limite. Une errance dans la ville | Σπουδές Erasmus

Deux mondes entiers sont divisés. Ils voient leur réflexion, ils se voient eux-mêmes. Mais si on supprimait la limite du miroir, ils affrontaient peut-être leur avenir ou leur passé. Ils ont tout à apprendre d'eux. Centquatre 104

Le corps à la limite. Centquatre 104

|

Καθηγητής : H. Hezequel | Μάθημα: TR 802 Option Photo | École Nationale Supérieure d'Architecture de Paris La Villette

(Αρχιτεκτονικός ∆ιαγωνισμός με πρόσκληση)

• Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κύπρου (∆ιεθνής Αρχιτεκτονικός ∆ιαγωνισμός - Γ΄βραβείο)

Β1.2 ΑΣΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΤΟΠΙΑΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ

• Πλατεία και Υπαίθριος Xώρος Νέου αρχαιολογικού

(πλήρης μελέτη)

• Ανάμεσα στο Όριο και το Όρυγμα (Προπτυχιακή διπλωματική εργασία)

• Casablanca Workshop, Habana, CUBA (Προπτυχιακή εργασία σε σπουδές Erasmus)

Β1.3 ΕΠΕΜΒΑΣΕΙΣ ΣΕ ΥΦΙΣΤΑΜΕΝΑ ΚΕΛΥΦΗ

• Δημοτικό πολιτιστικό κέντρο Ροδιάς (προπτυχιακή εργασία)

Β2. ΚΑΤΟΙΚΙΑ

• Συγκρότημα εξοχικών κατοικιών στη Νάξο (προμελέτη)

Β. ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΟ - ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΟ

Β1.ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΩΡΟΥ Β1.1 ΚΤΙΡΙΑΚΑ ΕΡΓΑ • Ανέγερση κτηριακών εγκαταστάσεων για τη συστέγαση των υπηρεσιών της ΕΥΔΑΠ Α.Ε. και διαμόρφωση περιβάλλοντος χώρου. (Πανελλήνιος Αρχιτεκτονικός ∆ιαγωνισμός Ιδεών - Α΄βραβείο)

• Νέο Αρχαιολογικό Μουσείο Κύπρου (∆ιεθνής Αρχιτεκτονικός ∆ιαγωνισμός - Α΄βραβείο και πλήρης μελέτη)

• Ινστιτούτο Έρευνας Καρκίνου, Κύπρος (Αρχιτεκτονικός ∆ιαγωνισμός με πρόσκληση)

• Ιατρική Σχολή Πανεπιστημίου Κύπρου (∆ιεθνής Αρχιτεκτονικός ∆ιαγωνισμός - Γ΄βραβείο)

στο λειτουργικό παρόν και σε ένα μέλλον αειφορίας και κοινωνικής ευθύνης. Περαιτέρω, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στη συσχέτιση των νέων έργων με το φυσικό και δομημένο περιβάλλον τους. Αρχικά, ανακτάται η φυσική τοπογραφία και προεκτείνεται προς την πόλη, με αφετηρία το λόφο Βεΐκου. Παράλληλα, αξιοποιούνται οι διαθέσιμοι φυσικοί πόροι με έμφαση στην ενεργειακή και βιοκλιματική τους συνεργεία, τόσο στη διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου όσο και των ίδιων των εγκαταστάσεων. Ως προς τον αστικό ιστό, η συνέχεια εξασφαλίζεται αφενός μέσω του πολεοδομικού και κυκλοφοριακού σχεδιασμού για την εξασφάλιση της προσβασιμότητας και της επικοινωνίας με τα δημόσια μέσα μεταφοράς και αφετέρου μέσω της σχεδιαστικής συσχέτισης με το αστικό περιβάλλον, με βασικότερο παράδειγμα αυτό του πάρκου, και της αλληλεπίδρασης του με τις γειτνιάζουσες αθλητικές εγκαταστάσεις. Στο πλαίσιο του αστικού σχεδιασμού του τεμαχίου, αναγνωρίστηκαν 3 διακριτές ζώνες: Ι) οι Χώροι Γραφείων, ΙΙ) οι Χώροι Τεχνικών - Συνεργείων, ΙΙΙ) η Μονάδα Επεξεργασίας Νερού και οι Χώροι των ∆εξαμενών, με 4

διακριτές πύλες εισόδου. H εξασφάλιση της αυτονομίας και της κυκλοφοριακής ανεξαρτησίας αυτών των εσωτερικών ζωνών αποτέλεσε βασικό άξονα του σχεδιασμού.

ζώνη

σχεδιασμός

της διαδοχής του περιβαλλοντικού πάρκου νερού, του εσωτερικού πεζοδρόμου, του πρανούς-πάρκου υπαίθριας έκθεσης του εξοπλισμού της ΕΥ∆ΑΠ, του κήπου και των περιμετρικών προσβάσεων. Σχεδιαστικά και λειτουργικά, το κτιριακό σκέλος αντιμετωπίζεται ενιαία, αλλά είναι σαφώς διαχωρισμένο σε δύο στάδια υλοποίησης, συνεκτιμώντας το χρόνο κατεδάφισης του υφιστάμενου κτηρίου ∆ιοίκησης. To Νέο Κτίριο ∆ιοίκησης, σχεδιάζεται ως μια μικρή οριζόντια και κατακόρυφη πόλη, η οποία οργανώνεται με διακριτές εισόδους των διαφόρων ενοτήτων και κατακόρυφους πυρήνες διανομής, οι οποίοι αρθρώνονται πλεγματικά πάνω σε έναν εσωτερικό κεντρικό δρόμο διανομής, ο οποίος διατρέχει ισόγεια το μήκος του κτηρίου και συλλέγει τις προσβάσεις από τις πύλες Α, Γ και ∆

The museum is sited in Nicosia, close to the medie val city walls, in an intermediate space between the green and urban zones of the city, thus enabling the proposal, through a broad urban and environmental design to func tion in a unifying way and contribute decisively to the re structuring and upgrading of the urban environment.

The intention for highlighting the archeological finds from excavation and the past to the light and the pres ent time, led to the emergence of the museum from the ground. This resulted in a new spatial stratigraphy, com posed by three horizontal zones.

The upper zone with the hovering body of the museum - The Memory layer. The intermediate zone that welcomes the city - The City Layer.

The ground zone that hosts everyday functions - The River layer. The three raised volumes follow the long sight lines of the environment and are moulded in such a way as to adapt to the triangular plot and adjacent areas. The longitudinal gaps between them create views towards the city and the river, while the bioclimatic canopy defines the empty space and the entrance to the building.

The raised museum becomes a bridge that allows the city to pass through, and the elaboration of ground level shapes the extended public space of the building with dif ferent qualities. The public square, the entrance area, the atrium, the yards, the platform for outdoor exhibitions, the educational garden, and the river park, create spaces that can host everyday life and multiple activities.

TOPOS. VOLUME 1. ENTRANCE TO THE PERMANENT EXHIBITION

Theoni Xanthi

COSMOS.

RIVERSIDE

The architectural design of the permanent exhibition is materialized by three spatial and conseptual unities, each one corresponding on one of the elevated volumes.

The first named TOPOS, narrates prehistory and focuses on the relations of the first settlers of Cyprus with the land and its resources.The second named SEA, focuses on the continu ous relation between the island and the sea - the timeless in termediate.The third named COSMOS, concerns the historical times, focusing on the relations and the interactions between Mediterranean cultures.

The fluidity of the exhibition spaces enriches the museo logical narration, while the mezzanine levels adjust the spatial sizes to the human size.

The large number of small exhibits is integrated into the building envelope and thus the exhibition space acquires flex ibility for the development of alternative and diverse narrative

media.

The construction of the museum combines the tech nological accuracy and the parametrization of the envelope with the earthly substance of the texture and the image of the plastic artwork, a fact which finally defines its form and aesthetic presence.

The new archaeological museum -within today’s glo balized reality- seeks to express its identity through the el ements that gave birth to the Cypriot civilization, not only the materials, but also the characteristics of the Mediterranean life and culture (the proximity of the natural, the meeting centers, the sightlines to the landscape, the search of dense shade etc) that are still alive in the everyday life of the locus. In this meaning, it aims to be a landmark, a cultural installation that would nurture new environments and behaviors, and act as a revitalizing gesture to the city.

Theoni

γέννησε την ιδέα να δημιουργηθεί ένας κήπος και λιγότερο ένα κτίσμα που θα επιβάλλεται με την αρχιτεκτονική του. Χωρίς να αναιρείται η πρόθεση για ένα κτίριο σύγχρονο και καινοτόμο, ιδιαίτερο και πρωτότυπο, η καρδιά και η ταυτότητα του κτιρίου μεταφέρεται έξω από

Το περίγραμμα της ιδέας λοιπόν θα μπορούσε να σχηματοποιηθεί επιγραμματικά ως: “Ένα κτίριο έρευνας για τη ζωή και ένας αφιερωματικός κήπος μνήμης”. Το κτήριο συντάχθηκε γύρω από ένα βορινό κήπο και στράφηκε προς αυτόν, με το κτηριακό σώμα να καταλαμβάνει τη νότια και δυτική πλευρά του οικοπέδου.

στο τρίτο δυτικά, τοποθετούνται σε αμεσότητα οι δύο άλλες ερευνητικές ενότητες, και οι ερευνητές. ∆ημιουργήθηκε ένα κέλυφος που περιβάλλει εξωτερικά το κτήριο, παρέχοντας προστασία στη νότια, τη δυτική και την ανατολική πλευρά. Το κέλυφος δημιουργεί μια περιμετρική ημι-υπαίθρια στοά που παρέχει ευεργετικό σκιασμό στο κτήριο και το άμεσο περιβάλλον του. Το δώμα του κελύφους είναι φυτεμένο παρέχοντας τα αντίστοιχα περιβαλλοντικά οφέλη και επεκτείνοντας την περιοχή πρασίνου της εγκατάστασης.

παραπάνω αναζητήσεις προέκυψαν από τα δεδομένα

Του ιδιαίτερου φυσικού περιβάλλοντος, ενός συγκινητικού τοπίου Κυπριακής γης. Της επικλινούς τοπογραφίας του οικοπέδου. Της επιθυμητής θέας από τον κεντρικό Πεζόδρομο - Belve dere. Της προγραμματιζόμενης επέκτασης της Σχολής. Του σύνθετου κτηριολογικού προγράμματος και της απαίτησης για πλήρως κλιματιζόμενο κτήριο, υψηλής ενεργειακής απόδοσης. Του ειδικού χαρακτήρα της εκπαιδευτικής διαιδικασίας που εκτός των άλλων στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ψηφιακή εικόνα και τα προσομοιωτικά μοντέλα. Του μεταβαλλόμενου χαρακτήρα του campus σε ένα πιο αστικό σχηματισμό (οπτικά φράγματα, μεγάλες κτηριακές μάζες).

Εγκατασταση της Κοινότητας

Διάκριση των κύριων λειτουργικών ενοτήτων (εκπαιδευτική

- ερευνητική) και διαβάθμιση της κινητικότητας και της

ασφάλειας Συγκέντρωση των κοινωνικών και εποπτικών χώρων της

εκπαιδευτικής ζωής (είσοδοι, κινήσεις, χώροι συνεργασίας και συνεύρεσης στον ενδιάμεσο χώρο) Εναλασσόμενα όρια ανάμεσα στο κλειστό και το υπαίθριο, τη διεπαφή, την εργασία και τη διακίνηση ιδεών

Πρόπλασμα 1:500 Νότιοανατολική

Στο έκτυπο της τομής αποτυπώνεται η φυσιογνωμία του. Επιτρέπει τη φυσική και κοινωνική ροή. Το ίδιο συνιστά ένα νέο παιδευτικό τοπίο επικοινωνίας και ισόρροπης περιβαλλοντικής ανάπτυξης

Εγκάρσια Τομή - Προσδιορισμός του Ενδιάμεσου

μελέτη)

• Ανάμεσα στο Όριο και το Όρυγμα (Προπτυχιακή διπλωματική εργασία)

• Casablanca Workshop, Habana, CUBA (Προπτυχιακή εργασία σε σπουδές Erasmus)

υποβάθμισης που υφίσταται με την πάροδο του χρόνου. Προτείνεται, λοιπόν, η αναζωογόνηση της ευρύτερης περιοχής του Ισθμού με τη δημιουργία ενός πόλου πολύπλευρης επισκεψιμότητας, ο οποίος θα λειτουργήσει ως κοινωνικός πυκνωτής, κέντρο έρευνας και αναψυχής και γενικότερα ως εγκατάσταση πολιτισμού και πρότυπο ποιοτικής και παιδευτικής εμπειρίας όπου μπορεί κανείς να βιώσει τη δύναμη του ελληνικού τόπου και τοπίου. Πρωταρχική έμπνευση για την αρχιτεκτονική πρόταση, μαζί με την κατάδυση στις γνώσεις και στην έρευνα, υπήρξαν οι αισθήσεις του τόπου, οι δυνάμεις του συγκεκριμένου χώρου, που όπως διαπιστώσαμε σταδιακά, αναφέρονται και σε βαθύτερες, πιο αρχετυπικές σχέσεις της ανθρώπινης εγκατάστασης μέσα στον κόσμο. Αναφερόμαστε στην αιώρηση, στη συνάντηση με το απέναντι και την εγκατάστασημετακίνηση μέσα στο χρόνο και τέλος στη βύθιση μέσα στα σπλάχνα της γης. Πιο συγκεκριμένα, τρεις χειρονομίες σε τρεις χωρικούς άξονες αποτέλεσαν τα συνθετικά μας εργαλεία και εκφράστηκαν σε ένα σύμπλεγμα λειτουργικών

να συμπληρώσει μία τέταρτη, αυτή του χρόνου, η οποία αποκωδικοποιείται και γίνεται περιεχόμενο της παρέμβασης.

Η αρχιτεκτονική πρόταση συνοδεύεται από ένα σύνολο τοπιακών παρεμβάσεων σε πολεοδομική και χωροταξική κλίμακα. Σχεδιάστηκαν υποδοχείς σε όλα τα επίπεδα για κινήσεις διαφορετικών ταχυτήτων και μέσων. ∆ημιουργείται έτσι ένα “χωροδίκτυο” το οποίο επιτρέπει στον άνθρωπο να βιώσει συνολικά την τομή της ∆ιώρυγας στα διάφορα σημεία της. Η παρούσα διπλωματική εργασία συμμετείχε στην έκθεση "Γεφυρώνοντας το παρελθόν με το μέλλον, η Διώρυγα της Κορίνθου" που πραγματοποιήθηκε από τις 26/04/2018 έως τις 31/05/2018 σε συνδιοργάνωση με το Ιστορικό Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος. Επίσης εκπροσώπησε τη Σχολή στον πανευρωπαϊκό διαγωνισμό YTAA 2018, διακρίθηκε στα 28 shortlisted projects καιι συμμετείχε στη Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας 2018

του δύο ράμπες με σκοπό να οδηγήσουν τον επισκέπτη σε μια μεγαλύτερη υπάρχουσα ράμπα. Με αυτη την "κατεβασιά" επιτυγχάνεται μια πορεία συνέχειας πάνω στο πρανές της Στερεάς Ελλάδας.

Blanca, Habana,

ιδιόμορφες χαράξεις με βάση την τοπογραφία με υπερβολική πυκνότητα κατοίκησης. Φυσικά όρια: η περουβιανή πρωτεύουσα, περιορισμένη στα ανατολικά από τους πρόποδες των βουνών των Άνδεων και δυτικά από τον Ειρηνικό Ωκεανό, ακολούθησε μια οικιστική ανάπτυξη με ασφυκτικούς όρους στον άξονα Ανατολής-∆ύσης και πλέον οι τάσεις επέκτασης κινούνται

Morales, F. Chateloin

ENSA PARIS LA VILLETTE, CUJAE

∆ημιουργώντας

το σημείο της παρέμβασης. Ζητούμενο ήταν ο σχεδιασμός ενός συμπλέγματος κατοικιών (και άλλων χρήσεων προαιρετικά) που να ακολουθεί μια μορφή τυποποίησης, με το ελάχιστο δυνατό κόστος ώστε να μπορεί οποιοσδήποτε

να

κατοικήσει. Επιδιώκεται ένας σχεδιασμός υπό όρους ισοτιμίας και ισονομίας,

δημιουργείται μια διαδρομή

όλο το οικόπεδο. Λειτουργεί ως δημόσιο πέρασμα ενώ η περιήγηση σε αυτό διαμορφώνεται από διαφορετικές ποιότητες χώρου, μέσω της εναλλαγής υπαίθριουημιυπαίθριου -κλειστού χώρου

Javier Golzalez Bejerano |

: J.L. Morales, F. Chateloin | ENSA PARIS LA VILLETTE, CUJAE

Projet : Villes d’Amérique Latine | Casa Blanca, Ηabana, Cuba

Pergola Petril

Persianas

Portico

An important part of the restoration proposal is the adaptive use of the old building for communal use. The first floor is trans formed into an exhibition space sheltering all the original ma chines and tools that were found., whereas the upper floor is turned into a community center hosting educational and inter active activities for the children of the village. Our strategy aims at the preservation of this unique sample of industrial architec ture through repurposing and the education of the generations to come.

According to restoration ethics, our intervention is clearly dis tincted from the original building. The wooden roof is replaced by a metal structure with skylights bringing light to the interior. The upper floor is completely restored using metal and wood. At the front of the building on the southern side, all the concrete additions altering the original image of the shell are removed and replaced by a patio with wooden shades on a metal frame. Lastly, the windows and doors, being relatively not damaged, are preserved and restored to their original state.

λόγω του μήκους της επαναπροσδιορίζει

κινήσεις στην εκάστοτε πλατεία ή πεζόδρομο, με αποτέλεσμα ο περιπατητής να αναγνωρίζει ένα γραμμικό διάτρητο φίλτρο αλλά και διαμέσω αυτού τα στοιχεία του τοπίου που τον περιβάλλει. Ταυτοχρόνως εκτείνεται, και παράγει ένα μέγεθος συγκρίσιμο τόσο αναλογικά όσο και βιωματικά με τον δημόσιο χώρο. Όσο κανείς πλησιάζει, αντιλαμβάνεται τα βάθη, την ποικιλία στο βαθμό διαπερατότητας της κατασκευής, την πληροφορία αλλά και τη σχέση με το χώρο που υπονοεί η άλλη πλευρά του τοίχου.

γραμμική σύνθεση εξασφαλίζει αυξημένο χρόνο αντίληψης της πληροφορίας ενώ παράλληλα αναφέρεται σε περισσότερους χρήστες. Εύρημα της έρευνας είναι ένα ιδιαίτερο μνημείο της Αρχαίας Αγοράς, το Μνημείο των Επώνυμων Ηρώων. Ήταν ένα κτιστό βάθρο, μήκους περίπου 16μ. Στην πρόσοψη του, με ύψος 2 μέτρα περίπου, το αθηναϊκό κράτος αναρτούσε σε τακτά χρονικά διαστήματα τα λεγόμενα «λευκώματα». Ήταν ξύλινες, βαμμένες λευκές, σανίδες που έφεραν γραπτές ανακοινώσεις για διάφορα θέματα της επικαιρότητας, όπως προτεινόμενα νομοσχέδια, νόμους, τιμητικές διακρίσεις κ.ά. Ουσιαστικά επείχαν τον ρόλο δημοσίων ‘‘εφημερίδων τοίχου’’ της εποχής, προς ενημέρωση των πολιτών.

- ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΕΡΓΟ

B4. ΕΚΘΕΣΗ ΕΡΓΟΥ

• Hacking Oneself | Snehta (Συλλογική έκθεση με 12 έργα που εκπονήθηκαν στο πλαίσιο του μαθήματος της Πλαστικής του ∆.Π.Μ.Σ. “Έρευνα στην Αρχιτεκτονική: Σχεδιασμός - Χώρος - Πολιτισμός” στο χώρο Snehta με θέμα την αυτοπροσωπογραφία)

• Γεφυρώνοντας το παρελθόν με το μέλλον. Η Διώρυγα της Κορίνθου (Έκθεση με το υλικό της προπτυχιακής διπλωματικής και τα ιστορικά τεκμήρια του Ιστορικού Αρχείου της Εθνικής Τράπεζας Ελλάδος. Συνδιοργάνωση με το Ι.Α. της Ε.Τ.Ε. στο Μέγαρο ∆ιομήδη)

S N E H T A - A T H E N S

με

Τράπεζα πρωτοστάτησε

χρηματοδότης των παραγωγικών έργων στην Ελλάδα το 19ο αιώνα, το Ιστορικό της Αρχείο αποτελεί το θεματοφύλακα πολύτιμων και μοναδικών τεκμηρίων, Σε αυτά βέβαια συγκαταλέγεται και η ∆ιώρυγα της Κορίνθου, έργο κομβικό από κάθε άποψη. Η συνεργασία μας με το Ιστορικό Αρχείο ξεκίνησε ήδη από την περίοδο προετοιμασίας της διπλωματικής εργασία, όταν συμβουλευτήκαμε το πλούσιο υλικό που διαθέτει για να τεκμηριώσουμε την έρευνά μας για τη ∆ιώρυγα της Κορίνθου. Μετά την ολοκλήρωση της διπλωματικής αποφασίστηκε η συνδιοργάνωση μίας έκθεση, με εμπνευστή της το Γεράσιμο Νοταρά, διευθυντή του Αρχείου, που θα δείχνει ότι, όπως η Ελλάδα κάποτε τόλμησε και εφερε εις πέρας ένα τεχνικό άθλο, έτσι θα μπορούσε να ξανατολμήσει και στο παρόν. Εν ολίγοις στο πρώτο μέρος της έκθεσης παρουσιάζονται τα τεκμήρια που ανήκουν στο αρχείο για τη ∆ιώρυγα της Κορίνθου (μετοχές, καταστατικά, συμβόλαια, φωτογραφίες), ενώ το δεύτερο μέρος αποτελεί επιλεγμένο υλικό της διπλωματικής μας εργασίας (σχεδια, μακέτες, φωτογραφίες, φωτορεαλιστικά). Μέρος της δουλειάς μας σε συνεργασία πάντα με τους ανθρώπου

B5. ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΔΙΕΡΕΥΝΗΣΕΙΣ

• Expression through colour (ζωγραφικοί πειραματισμοί)

• Οι Όρνιθες του Αριστοφάνη | Σκηνογραφία (Προπτυχιακή εργασία)

• Εxercices de photographie (Προπτυχιακή εργασία σε σπουδές Erasmus)

Expression through colour

Anthi Kosma - Imprografika

για να περάσουν τη ζωή τους. Έτσι η απομάκρυνση

έργο που επιλέξαμε ήταν οι όρνηθες του Αριστοφάνη. Οι Όρνιθες διδάσκονται το 414 π.Χ. στα μεγάλα ∆ιονύσια και και αποσπούν το 2ο βραβείο. Είναι η πιο πολύστιχη και η πιο πολυπρόσωπη κωμωδία. Ο Πεισέταιρος (αυτός που πείθει τον εταίρο

βασιλεύει

ψάχνουν περιοχή για να ιδρύσουν μια νέα πόλη. Απευθύνονται στα πουλιά που γνωρίζουν πολλά μέρη και ζητούν από

σε τσαλαπετεινό) να τους προτείνει μια τέτοια

Τα υπόλοιπα

προτείναι να ιδρύσουν όλοι μαζί μια νέα πόλη ανάμεσα από τον ουρανό και τη γη. Έτσι, η τσίκνα από τις θυσίες που προσφέρουν οι άνθρωποι δεν θα φτάνει στους θεούς αλλά θα εμποδίζεται από τη Νεφελοκοκκυγία (Νεφέλη + κοκκυξ=κούκος). Η πόλη ιδρύεται και οι κάτοικοί της ζητούν από το ∆ία να τους παραδώσει την εξουσία. Πριν ολοκληρωθεί η θυσία στη νέα πόλη αρχίζουν να καταφθάνουν παρείσακτοι με σκοπό να απικομίσουν οφέλη. Όλοι διώχνονται. Με την υποστήριξη του Προμηθεά ο Πεισέταιρος αποσπά την εξουσία από το ∆ία θριαμβευτικά παντρεύεται με γαμήλια πομπή τη Βασιλεία. Ο τόπος που επιλέγεται για την χωροθέτηση της σκηνογραφικής πρότασης είναι το υπαίθριο θέατρο του Τ. Ζενέτου στο Λυκαβηττό Είναι μία τοποθεσία της οποίας τα χωρικά χαρακτηριστικά αντιστοιχίζονται στις περιγραφές του έργου. Πιο συγκεκριμένα, οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες (ο Πεισέταιρος και ο Ευελπίδης) εγκαταλείπουν την πόλη τους, την Αθήνα, προς αναζήτηση ενός νέου τόπου, ιδανικό

νεοδημιούργητης πόλης Νεφελοκοκκυγίας. Επιδιώκεται να αποδοθεί η αίσθηση του μετέωρου και της αιώρησης Άλλωστε αυτή η πόλη χωροθετείται ανάμσα στον κόσμο των ανθρώπων και των θεών , ανάμεσα σε γη κι ουρανό. Πού θεμελιώνεται; Μα προφανώς στα σύννεφα! Η κατασκευή είναι μεταλλική με ραδινές διατομές, προκειμένου να εξασφαλίζει ελαφριά και αέρινη αίσθηση. Αυτές οι διατομές δημιουργούν άκαμπτες νευρώσεις και συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο τέτοιο ώστε να σχηματίζονται πολυγωνικές επιφάνειες στο χώρο. Αυτές έχουν μεγαλύτερη ή μικρότερη κλίση και καλύπτονται από εφελκυόμενο, μεταλλικό πλέγμα. Πρόκειται για μία επιφάνεια πολυπρισματική και διάτρητη, επάνω στην οποία εξελίσσεται το μεγαλύτερο μέρος της παράστασης και συμβολίζει τη Νεφελοκοκκυγία.. Η μεταβατική ανύψωση αυτών των πολυγωνικών επιπέδων, δημιουργεί μια κλιμάκωση. Είναι στοιχείο απαραίτητο για να αποδοθεί η προσπάθεια του κεντρικού ήρωα Πεισέταιρου για ανέλιξη και κατ’ επέκταση κυριαρχίου του κόσμου ολόκληρου. Από θνητός μετατρέπεται σε νέο κοσμοκράτορα, που υποτάσσει θεούς και ανθρώπους.

de photographie

: H. Hezequel

| École Nationale Supérieure d'Architecture de Paris La Villette