8 minute read
LEVENSVERHAAL
En dan blijk je plots toch geen vondeling
Yung met haar eerste moeder.
Met pen in de ene hand en make-upkoffer in de andere gaat journalist en visagist Yung Fierens (45) het leven door. Als baby werd ze geadopteerd, vandaag klaagt ze mee de wantoestanden in het interlandelijke adoptielandschap aan. “Aan mijn moeder werd verteld dat ik gestorven was.”
Tekst Isabelle Bral
Ik werd geboren in Seoel, ZuidKorea, als tweede kind binnen het gezin. Een familievete en een liefdeloos, gearrangeerd huwelijk van mijn ouders leidden ertoe dat mijn grootmoeder besloot om mij af te staan voor adoptie. Mijn moeder was hier niet van op de hoogte, aan haar werd verteld dat ik gestorven was. En zo kwam ik in 1977, als 9 maanden jonge baby, bij mijn Antwerpse adoptieouders en hun andere Zuid-Koreaanse geadopteerde dochter terecht.” “Het was voor hen jarenlang ontzettend pijnlijk geweest om anderen wel hun eigen gezin te zien stichten. Die ongewenste kinderloosheid torsten ze met zich mee, tot mijn adoptiezus en ikzelf als gouden kinderen in beeld kwamen. Na zo lang op ons gewacht te hebben en een grote som geld neergeteld te hebben, konden mijn adoptieouders hun geluk uiteraard niet op. Op papier stond ik als vondeling geregistreerd. Ze hadden geen enkel besef van het immense verdriet dat hen nog te wachten stond.”
HEEL LIEFDEVOL “Mijn ouders waren heel warm en liefdevol maar tegelijkertijd voelde ik veel druk om te beantwoorden aan de hoge verwachtingen die ze koesterden. Die hingen samen met het plaatje dat eindelijk compleet was. Als kind probeer je hieraan tegemoet te komen en je er dus ook naar te gedragen. Je past je aan om je ouders, die ook nog eens je redders zijn, gelukkig te zien. Je voelt je onbewust verantwoordelijk om van datgene waar ze zo intens naar verlangd hebben mee een mooi verhaal te maken. Ik ervaarde hoe de rouw en het trauma van mijn ouders mee in mijn eigen rugzak gestouwd werden. Adoptieouders werden indertijd niet op dezelfde manier als vandaag gescreend. Net zoals toen was de pijn van het ongewenst kinderloos zijn nog altijd onvoldoende erkend. aan mijn moeder verteld. Mijn moeder Adopteer een kind en het komt wel goed, was razend geweest en had mijn vader dat idee leefde, net zoals er na het over- verlaten omwille van zijn medeweten. lijden van een kind ‘Maak maar snel een Intussen bleek ze al twee jaar naar mij ander kind’ weerklonk.” op zoek te zijn en bleek ik ook nog twee “Er heerste zeker geen taboe over adop- zusjes en een broer te hebben.” tie bij ons thuis. Vragen stond vrij, maar “Ik was behoorlijk in shock. Het zette het was nu eenmaal een feit dat er weinig informatie over mij beschikbaar was. Hoe ouder ik ‘Ik was voor mijn werd, hoe meer ik me realiseerde dat er dingen niet klopbiologische moeder ten. Mettertijd begon ik te rebelleren. geen 30-jarige Als baby kon ik geen verzet bieden, als opgroeiend kind wel. volwassene maar wel De relatie tussen mij en mijn adoptieou- de baby die ze was ders werd hierbij op de proef gesteld. Ik voelde mij niet alkwijtgespeeld’ tijd gezien, niet begrepen, niet erkend. Vaak krijgen adoptiekinderen op dit heel wat innerlijke processen in gang. punt onterecht het label ‘probleemgeval’ Ik werd geconfronteerd met existentiopgeplakt, wat eigenlijk voorbijgaat aan ele levensvragen die ik niet kon negeren hetgeen er werkelijk speelt.” en kampte met posttraumatische stress. “Hoewel mijn adoptiemoeder vanuit de Mijn adoptieouders kraakten toen ze beste bedoelingen handelde, wist ze niet vernamen dat mijn biologische familie al hoe ze met die adoptiegerelateerde pro- jaren naar mij op zoek was. Ze werden blematiek moest omgaan. Haar liefde evenzeer slachtoffer van de illegale prakvoelde soms verstikkend aan. Ik wou uit- tijken die aan mijn adoptie voorafginbreken en snakte naar vrijheid. Het hoeft gen. Het liet zware sporen bij hen na.” dus niet te verwonderen dat ik al van jongs af aan de wereld wou verkennen en BEKLEMMEND reizen een groot onderdeel van mijn pro- “Gelukkig verzetten mijn adoptieouders fessionele toekomst zou uitmaken.” zich niet tegen contact met mijn biolo“Op mijn dertigste heb ik voor het eerst gische ouders en waren ze, integendeel, een mailtje gestuurd naar het Koreaanse erg ondersteunend en begripvol. In 2007 weeshuis, zonder er al te veel van te trok ik voor tien dagen naar Zuid-Korea verwachten. Twee weken later ontving en heb ik hen ontmoet. Dat was heel ik antwoord. Mijn grootmoeder had emotioneel. Ze behandelden mij wel als op haar sterfbed dan toch de waarheid een baby. Het voelde zo beklemmend en ▲
Yung met haar adoptieouders en zus, die ook uit Zuid-Korea werd geadopteerd.
verstikkend. Ik was voor mijn biologische moeder geen 30-jarige volwassene maar wel de baby die ze was kwijtgespeeld. Haar eigen trauma van het verlies van een baby speelde merkbaar de kop op. En hoewel mijn vader zijn aandeel in de ontvoering ontkende, liep hij zwaar gebukt onder schuldgevoelens. Het werd een intense reis met een rollercoaster aan emoties, er kwam behoorlijk veel op me af.” “Tussen mijn adoptieouders en biologische ouders vond er nooit een ontmoeting plaats. Bij beide partijen was de pijn daar veel te groot voor. Mijn eerste ouders toonden wel bijzonder veel respect voor mijn adoptieouders. En het sierde mijn adoptieouders dat ze zich niet lieten leiden door de angst om mij kwijt te raken en mij de vrijheid gaven mijn geschiedenis te ontdekken. Daar zal ik hen altijd dankbaar om zijn. Hoe meer die angst heerst bij adoptieouders, hoe groter de kans bestaat om een adoptiekind effectief te verliezen. Ik maak de vergelijking met zandkorrels in een hand. Het zand blijft in je handpalm liggen zolang je je hand er zachtjes omheen legt. Knijp je je hand samen, loopt het zand tussen je vingers door.”
OUDE ROUW “In 2013 is mijn adoptievader gestorven. Hij droeg heel wat verdriet, pijn en schuldgevoelens met zich mee. Niet veel later overleed ook mijn adoptiemoeder. Ze vroeg of ik vrede had met mijn geschiedenis en het weerzien van mijn biologische familie. Ik beaamde dit, waarna zij kon loslaten en ’s anderdaags haar reis naar hierboven inzette. Het heengaan van mijn adoptieouders hakte erop in bij mij. Elk verlies – of dat nu van werk, woonst of geliefden is – brengt oude rouw en oud trauma naar boven. Volgens een Zweedse studie gepubliceerd in The Lancet ligt het zelfdodingscijfer bij geadopteerden viermaal hoger bij interlandelijk geadopteerden. Dat is geen toeval. Voor heel wat geadopteerden komen verlieservaringen des te intenser binnen, juist omdat het begin van hun leven getekend werd door afwijzing en verbroken banden.” “Het is niet zo evident om met zulke trauma’s aan de slag te gaan, ook omdat er nauwelijks adoptiesensitieve nazorg expertise bestaat in België. Er bestaan technieken die helpen bij het verwerken van tastbare herinneringen, maar in mijn geval gaat het om een preverbaal trauma dat in mijn onderbewuste heerst. Het is iets dat diep in mijn kern verweven zit. Mensen zeggen weleens: ‘Je hebt toch alles wat je wilt? Een mooie job, fijne projecten en dan vond je ook nog eens je biologische ouders terug?’ Ja, dat is waar. Ik ben uitgegroeid tot een sociaal, ondernemend iemand en sta met beide benen in het leven. Maar de impact van mijn prille begin zal ik in zekere zin wel altijd met me meedragen.” “Hoewel heel wat geadopteerden erin
slagen een mooi leven uit te bouwen, dient er wel stilgestaan te worden bij het concept van culturele ontworteling. Het gaat niet alleen om een ander gezin, maar ook om een ander klimaat, andere voedingspatronen, een andere gemeenschap, een andere religie. En daar moet je maar naar leren aarden.”
AL JAREN OP ZOEK “Vaak geldt de redenering dat het met adoptiekinderen in welstellende gezinnen wel allemaal losloopt, dat het voor hun toekomst beter hier is dan in hun herkomstland. Ja, financieel en materieel misschien wel, maar of er voldoende ingespeeld wordt op de emotionele behoeften? Dat is iets wat bij het hele adoptieverhaal weleens over het hoofd gezien wordt. Natuurlijk zijn er ook adoptieouders die bijzonder veel aandacht besteden aan het emotionele aspect, met de beste zorgen en intenties, maar dan nog staat dat los van wat er aan adoptie voorafgaat en de fraude in het systeem. Hoe kinderen vaak geen weeskinderen zijn maar via illegale praktijken geadopteerd worden, terwijl de eerste ouders aan de andere kant van de wereld denken dat hun kind overleden is, ze nooit toestemming hebben gegeven voor volledige adoptie… Dat is zo schrijnend, zowel voor geadopteerden als voor de adoptieouders die mee slachtoffer van het systeem zijn. Ik heb zelf ervaren hoe de hemel op het hoofd van mijn adop-
‘Bij adoptie moet je altijd kijken naar het belang van het kind’ tieouders viel. Hoe ze ten onder gingen aan de gedachte dat mijn familie al jaren naar mij op zoek was.” “Er bestaan zeker positieve adoptieverhalen, maar daarom hoeft het verhaal van wie een kritische blik werpt niet aan de kant geschoven te worden, iets wat maar al te vaak gebeurt. Bij elke getuigenis van een geadopteerde die het moeilijk heeft of die slachtoffer is van illegale adoptie, worden daar onmiddellijk posiYung reisde naar Seoel in 2007, waar ze haar eerste familie ontmoette. tieve verhalen tegenover geplaatst. Dat geeft ons het gevoel dat ons verhaal er niet mag zijn, onze stem in de kiem gesmoord moet worden. Het is zo belangrijk dat een kind een thuis krijgt en niet andersom. Adoptie moet hoe dan ook bekeken worden vanuit het belang van het kind en niet als een invulling van het verlangen van wensouders. En daar blijf ik mijn stem en pen met overtuiging voor inzetten.”
Yung Fierens richtte CAFE of Critical Adoptees Front Europe op. Deze belangen- en lotgenotengroep van en voor kritische geadopteerden zet zich in voor de rechten van eerste ouders, adoptiekinderen en adoptieouders. Meer informatie vind je op de website www.c-a-f-e.website Heb je vragen over zelfdoding? Bel dan gratis de Zelfmoordlijn op 1813 of surf naar www.zelfmoordlijn.be ■
