COLUMN

Ook dat is liefde

Onlangs was mijn vriend een week weg, op vakantie met familie. Jaloers was ik niet, wel een tikje bezorgd of ik alles zou rondkrijgen met mijn werk, in combinatie met de zorg voor onze kinderen. Dat bleek, dankzij de hulp van mijn moeder, onterecht. Op de dagen dat ik avonddiensten had op de krant, zorgde zij ervoor dat onze achtjarige dochter en vijfjarige zoon eten kregen, hun tanden poetsten en op tijd in bed lagen voor hun verhaaltje. Alle lof voor alleenstaande ouders, ik zal nooit snappen hoe zij het doen. Tijdens de afwezigheid van mijn vriend bedacht ik hoe hard ik normaal op hem steun en hoe ik, wanneer de kinderen niet naar mij luisteren, vaak afwachtend aankijk. Zo van: ga jij er nu eindelijk nog wat van zeggen, of hoe zit het? Waarna ik soms boos kan worden op alle drie mijn gezinsleden omdat ze geen van allen doen wat ik van hen verwacht. De week zonder hem was vooral zwaar omdat ik er echt elke ochtend uit moest, ook na de korte nachten die soms op de avonddiensten volgden. Tegelijkertijd, eerlijk is eerlijk, was het soms heerlijk simpel. Mama’s wil was wet, punt. Ik hoefde nergens over te overleggen. “Euhm, nee, je mag geen koekje nu.” “Kom, eerst opruimen en dan mogen jullie tv kijken.” Ik ben zeker niet altijd de strenge ouder, maar mijn vriend en ik hebben wel dikwijls een andere kijk op opvoeden. Hij zal sneller zeggen dat ons zoontje zich niet moet aanstellen bij een – ja, dikwijls erg klein en inderdaad, soms zelfs ingebeeld – onrecht dat hem is aangedaan. Ik ben van het principe dat je voelt wat je voelt. Dat betekent niet dat je als kind altijd je zin moet krijgen, maar als je huilt, huil je. “Laten we zijn gevoel wel erkennen!” probeer ik dan mijn vriend te overtuigen. “Dan gaat hij later hopelijk zijn gevoelens niet onderdrukken! Zoals zo veel mannen!” Waarna hij in het beste geval niets terugzegt. En zo kan ik even doorgaan. Hij vouwt liever de was op zonder de kinderen, omdat het zo sneller gaat, terwijl ik juist wil dat ze wel meehelpen, gewoon, om te oefenen, want het is het idee dat telt, hoewel het dan absoluut tien keer trager gaat. Hij vindt – in mijn ogen – iets te gemakkelijk de weg naar de binnenspeeltuin op een regenachtige zondag, terwijl ik al ineenkrimp bij de ge-

Hoofdredacteur van Markant Magazine Ann-Marie Cordia (45) heeft een vriend en twee kinderen. Ze laat haar columns nog altijd eerst door haar moeder nalezen. dachte aan al die joelende kinderen en hamer op de weldaden van een wandeling. “Slecht weer bestaat niet, schatjes, alleen maar onaangepaste kledij. Kom, doe jullie regenpak aan!” Ik wil zeker niet onze vuile was buitenhangen. En nee, het einde van onze relatie is nog lang niet in zicht – dat zou ik niet eens overleven. Al lijk ik me soms me in een soort van catch 22 te bevinden. Net omdat ik niet zonder hem kan, moedig ik mijn vriend tot vervelens toe aan om gezonder te eten en minder de bourgondiër uit te hangen, want ik wil niet alleen achterblijven. Waarna we bekvechten omdat ik aan het zeuren ben. Zo jaag ik hem ook

Het was soms een beetje van van me weg, of toch minstens de kast op, terwijl ik dat juist niet wil. heerlijk simpel. Toen ik het dossier in dit nummer las, putte ik hoop uit de getuigenisMama’s wil was sen. Ik zag schoonheid in alle verhalen en wens iedereen de relatievorm toe die bij hem/haar/hen past. wet, punt Tegelijk droom ik ervan met mijn vriend oud worden te worden, en met hem alleen. Zou het echt zo zijn dat je je verschillen uiteindelijk gaat zien als hetgeen je echt verbindt als koppel, zoals bij Luk en Mieke? In dat geval gaan mijn vriend en ik samen nog lang en gelukkig leven. Het zal niet helemaal vanzelf gaan, maar ik vind het iets om naar te streven. “Op momenten dat je beslist je eigen gelijk even opzij te zetten en te luisteren naar de andere, dan kies je voor de band tussen jou en je partner”, zegt Luk. “Ook dat is liefde.” Ik zou daaraan willen toevoegen: naar de binnenspeeltuin gaan als hij het wil, hoewel je ervan gruwt, ook dat is liefde. ■