Met de elektrische step door Beringen

Elk nummer treedt een redactielid uit haar comfortzone. Deze keer gaat Lauren Van Zeebroeck op verkenning in Beringen, met een elektrische step.

Met de e-step, ben je gek? Dat was mijn eerste reactie toen de kans zich voordeed om op zo’n aparte manier Beringen en omstreken te ontdekken. Wie mij een beetje kent, weet dat ik het niet heb voor tweewielers. De laatste keer dat ik op een fiets heb gezeten, is drie jaar geleden, toen mijn reisgezelschap mij verplichtte om het heuvelachtige San Francisco met de fiets te gaan verkennen. Toen heb ik gezworen: de komende tien jaar zie je mij niet meer op een fiets! Ik houd voet bij stuk en ik kruip de komende zeven jaar niet op een fiets – punt.

Maar met zo’n gemotoriseerde e-step hoef je helemaal geen fysieke inspanningen te leveren en dat idee sprak me wel aan. In mijn kindertijd vond ik de step veel leuker dan de fiets, omdat je meer bewegingsvrijheid hebt als je niet op een zadel zit. Hoewel ik met de fiets vaak gevallen ben als kind, herinner ik me toch geen traumatische val met de step. Ik voel me helemaal klaar om uit mijn comfortzone te stappen.

Op een zonnige zaterdag trek ik samen met mijn vriend naar Beringen. We kunnen kiezen uit twee routes: eentje van een vijftiental kilometer waarbij een gps je de weg toont en een route van ongeveer 30 kilometer waarbij je fietsknooppunten volgt. Ik heb toch de veilige optie – met de kortste route én gps – gekozen. Want een goede kaartlezer is ook al aan mij voorbijgegaan. De dames van de toeristische dienst, waar je de e-steps uitleent, leggen met veel geduld uit hoe je met zo’n step moet rijden. Maar eigenlijk is het best intuïtief: je moet aan het handvat draaien om gas te geven en als je loslaat, begin je vaart te minderen. Er staat ook een rem op, die net zoals bij een fiets aan je stuur staat. De e-step kan je ook op drie verschillende standen zetten, afhankelijk van hoe snel je maximaal wilt rijden. De laagste stand gaat tot maximum 15 km per uur, de middelste stand 20 km per uur en de hoogste stand tot 25 km per uur. Wat kunnen die dingen snel gaan! Het grootste deel van de tijd hou ik het op de traagste stand, terwijl mijn vriend, die thuis ook een elektrische fiets heeft en – vooral – minder een angsthaas is, met gemak 25 per uur sjeesde. Hij hield zich gelukkig in voor mij.

UITGESTIPPELDE ROUTE

Verder blijkt de uitgestippelde route ook zeer aangenaam: we komen voornamelijk langs geasfalteerde fietspaden, dus het enige waar we op moeten letten, is om niet in putten in de weg te rijden. Een tweetal keer rijden we over een grindweg en hoewel mijn vriend er gezwind over raast, ben ik toch net iets voorzichtiger. Ook de stoepranden kunnen nogal verraderlijk zijn. Doordat de wielen van een e-step kleiner zijn dan die van een fiets, geraak je net iets moeilijker over zo’n borduur.

Slechts enkele keren moet je over een weg steppen waar geen fietspad is. Maar daar was het zo rustig, dat we tijdens de hele rit maar een drietal auto’s zijn tegengekomen. Dus je hebt geen last van andere weggebruikers en belangrijker: andere weggebruikers hadden geen last van mij. Of dat hoop ik toch. De route van vijftien kilometer brengt ons langs verschillende bezienswaardigheden in Beringen. We vertrekken aan het bureau van de toeristische dienst op de be-MINE-site. Dat is de vroegere mijnsite van Beringen en is nu een toeristisch en recre- atief domein. Van daaruit volgen we een fietspad dat de oude treinsporen volgt, het Sporenpark genaamd. Dan steppen we langs het kanaal en nadien rijden we de hele tijd in het groen –en dat allemaal op geasfalteerde fietspaden. Vervolgens komen we voorbij de Sint-Theodarduskerk, een van de vijf mijnkathedralen: zeker een bezoekje waard voor de prachtige glasramen. Maar hetgeen dat me het meest bijblijft van onze trip in Beringen, zijn de mijnwerkershuisjes in het centrum. We komen met de step langs het Kioskplein, een straat met een klein parkje in het midden dat geflankeerd is door al die charmante huisjes. Ook bevindt zich daar het cultureel centrum, dat Het Casino heet. De bouw ervan werd voltooid in 1952 en was destijds bedoeld als ontmoetingsplaats voor het hogere personeel van de mijn, maar nu vinden er allerlei voorstellingen en tentoonstellingen plaats. Een leuk wist-je-datje: de kelders van het gebouw werden al in 1940 uitgegraven en dienden tijdens de Tweede Wereldoorlog als zwembad in de zomer en als schaatsbaan in de winter voor de kinderen van de wijk.

Klimmen En Klauteren

Ons uitstapje met de e-step heeft ongeveer anderhalf uur geduurd. We eindigen onze trip waar we hem zijn begonnen, op de be-MINE site. Nadat we onze steps weer hebben ingeleverd, gaan we nog iets drinken bij een van de gezellige horecazaken die je er vindt. Ook is er een Avonturenberg, een speeltuin op een zandberg met houten palen, kruiptunnels, klimconstructies, touwenparcours en trappen. Er waren veel kinderen op aan het ravotten, en was ik zelf een vijftiental jaar jonger geweest, had je me er zeker ook op teruggevonden. Voor wie het niet zo voor het klimmen en het klauteren heeft, zijn er ook wandelpaden naar boven op de berg. Het uitzicht daarboven is adembenemend.

Kortom, Beringen met de e-step verkennen is een absolute aanrader. Ik ben als fiets-hater misschien niet helemaal onpartijdig, maar mijn vriend bevestigde met de uitspraak “dat een e-step minstens even leuk is als een elektrische fiets”. Ik ben geen enkele keer van de step moeten stappen en ik ben ook niet gevallen. Je kan het vergelijken met fietsen, alleen leuker: je hoeft niet te trappen en je moet niet de hele tijd blijven zitten. Vergeet je helm niet!

Meer info: www.visitberingen.be/ verhuur-e-steps ■

Gestreepte top en rok met fluo accent, van Marie Méro. www. mariemero.com