Karel Sabbe - Voorbij de limieten

Voorbij de limieten

Gesprek met een ultraloper

Wandelend op de loopband vindt Karel Sabbe (29) wat tijd voor een gesprek. Elke minuut telt. De tandarts traint intensief voor een buitengewoon project. Karel verzamelt, naast een fabelachtig aantal kilometers, ook wereldrecords. Iets om even bij stil te staan – al is daar dan geen tijd voor...

Karel Sabbe

Tandarts is een intense job,” getuigt Karel Sabbe. “Je zit de hele dag in een kleine ruimte. Ik zocht een uitlaatklep. Vroeger voetbalde ik, maar een voetbaltraining vond ik te tijdrovend. Je beweegt in verhouding te weinig. Ik had altijd nog energie over, en dus zocht ik een sport die ik in mijn eentje kon doen. Zo begon ik te lopen en vijf jaar geleden werd dat mijn passie.”

ALLES ZELF IN HANDEN

Na zijn studies was Karel een halfjaar in Nieuw-Zeeland. “Daar hoorde ik over de Coast to Coast, een combinatie van fietsen, lopen en kajakken. Ik merkte tijdens het trainen dat het lopen wel heel goed ging. Ik deed inspanningstests in het UZ in Gent en zij gaven advies over welke soort trainingen het beste voorbereiden op dat soort uitdagingen. Een keer per jaar ga ik langs bij de cardioloog. Mijn schoonbroer Joren Biebuyck is ook altijd bij de recordpogingen betrokken. Hij is kinesist en volgt alles van heel nabij op.” Ultralopen is relatief populair, maar niet iedereen kan meedoen. De Pacific Crest Trail is gelimiteerd tot vijftienhonderd wandelaars per jaar. De woestijn is fragiel, ze mag niet te zeer worden belast. “Je doet hem op jouw manier,” licht Karel toe. “Tegelijk is dat het moeilijke én het mooie: je hebt alles zelf in handen. Je kiest wanneer je begint, hoe je het doet. De meeste mensen wandelen, omdat de trail zo lang is. Bij mijn record hielp het dat we allebei veel ervaring hadden met langeafstandswandelingen en wandelen in afgelegen gebieden. De omstandigheden waren daar wel gevaarlijk: hitte, wilde dieren die er verspreid leven...”

HITTEGOLF IN DE WOESTIJN

Karel was dan wel goed voorbereid, op een gegeven moment viel hij in de woestijn toch zonder water. “Toen begrepen we dat we er toch nog te naïef aan waren begonnen. Die eerste duizend kilometer is echt woestijngebied. Er was bovendien een hittegolf. De dag voordien stond Joren niet op de afgesproken plek, omdat een weg was weggespoeld, wat hij uiteraard niet kon voorzien. Ik schreef met mijn wandelstok een teken in het pad, zodat hij kon zien dat ik al gepasseerd was.” Aan spanning geen gebrek... In dergelijke omstandigheden elke dag tien uur lopen en dan een ontmoeting missen, dan loop je wel risico’s. “Onze gewone telefoons hadden natuurlijk vrijwel nergens bereik. We wilden dan maar een stel satelliettelefoons huren. Zonder satelliettelefoon vertrekken was misschien niet slim, maar vijfhonderd euro voor twee maanden vonden we duur. We probeerden het dus zonder. Ik had toen nog geen palmares of sponsoring, we draaiden elke euro twee keer om.”

“Voor een goede mindset is de juiste uitdaging het belangrijkste.”

5 tips voor beginners

Vind de juiste uitdaging.

Bereid je minutieus voor.

Bouw op, leer van je ervaring.

Een 100% betrouwbare partner is van levensbelang. “De juiste uitdaging vinden is cruciaal,” vindt Karel Sabbe. “Mij boeien lange trails doorheen fantastische natuurgebieden. Op asfalt of op een ander parcours zou ik me veel meer afvragen waarmee ik bezig ben. Bij uitdagingen in natuurparken of beschermde natuurgebieden voel ik me altijd op mijn plaats. De omgeving is de basisreden waarvoor ik het doe.”

TWEE MARATHONS PER DAG

Tijdens de Marathon des Sables doe je een marathon per dag, soms twee. “Ik liep meestal, terwijl de meeste mensen wandelen of de twee combineren. Ik werd zevenendertigste van de duizendtweehonderd deelnemers. Met de jaren vergeet je soms dat je toch wel uitzonderlijke prestaties hebt geleverd. Voor veel mensen is de Marathon des Sables een project waar ze jaren naartoe leven. Voor mij was het een voorbereiding op de zomer.” Bij de Appalachian Trail zijn er per jaar ongeveer vierduizend starters. De laatste vijf jaar werd het wereldrecord telkens gebroken, soms met drie, soms met tien uur. “Wij deden er vier dagen en zeven uur af. Het kan nu wel even duren vooraleer iemand dat record aanscherpt. Wie een record wil aanvallen, is min of meer verplicht de recordhouder in te lichten. De sfeer is competitief maar kameraadschappelijk. Je gunt de ander een goede prestatie. Natuurlijk wil je je record zo lang mogelijk behouden, maar je gunt iedereen de beste kansen.”

WINSTMARGES BENUTTEN

De vorige recordhouders waren specialisten van de honderd mijl. Honderd mijl op één dag is helemaal anders dan een trail van tweeduizend mijl op zes weken. “Wij hadden al een trail gelopen die tien dagen langer was, en daaruit hadden we geleerd. We wisten waar er marge was om beter te doen en die marges hebben we verwerkt in een strak plan, per dag. We wisten waar ik zou bevoorraden en waar ik tijd kon winnen.” Karel trainde speciaal op vroeg opstaan, om uiterlijk om vier uur al aan het lopen te zijn. “Ik had het altijd moeilijk ‘s avonds laat, of als ik de nacht moest doordoen om op het kamp te geraken. Moraal en tempo zakken dan tot onder nul. Je bent moe, je voeten doen pijn en je moet nog twee of drie uur doorgaan tot aan je kamp. We draaiden het dus om: we deden die moeilijke stukken in de ochtend, als ik fris was. Dat maakte een heel groot verschil.”

EEN ZOUTE ZWETER

Karel herinnert zich nog hoe hij eens heel vermoeid aan de start stond. “We maakten fouten en wilden toch op schema blijven. Zo krijg je heel korte nachten en beland je in een zombie state of mind. Ik sliep elke nacht ongeveer vijf uur. Dat pakte ik een volgende keer anders aan: met kleine trucjes tijd winnen, waardoor je vrij veel kunt slapen en voldoende recupereert. Tot wel zeven uur per nacht, een enorme luxe. Dat was genieten: voortdurend in natuurgebied, er onderdeel van worden. Joren maakte elke avond alle spieren los, ik dronk recoverydrankjes, kreeg ijs op de benen...” Laat testen hoe je zweet, adviseert Karel. “Ben je een zoute zweter of net niet? Kies op basis daarvan je sportdrank. Je leert ook door ervaring. Op dag tien van de Pacific Crest Trail kreeg ik een zware hitteslag. Daar leer je van. Die eerste dag was extreem warm, ik had mijn T-shirt te weinig nat gemaakt. Dan moet je bijsturen. Je moet ook de goede balans vinden tussen veel drinken en toch goed kunnen blijven lopen.”

Voorbereiden loont

Zonder wandelervaring maak je typische beginnersfouten, zoals te weinig water meenemen. Ultralopen is meer dan lopen alleen; het is een combinatie met lange afstandswandelen en de natuurlijke omgeving. “Ik had in de woestijn alleen maar gewandeld,” legt Karel Sabbe uit. “Twee marathons per dag lopen is helemaal iets anders: complex qua hydratatie, zoutbalans en voetverzorging bijvoorbeeld. De Marathon des Sables was een echte snelcursus ‘Hoe loop ik in de woestijn’, hoe zorg ik dat ik niet gedehydrateerd raak en in de problemen kom.”

12 KILO IN 5 WEKEN

‘s Avonds at Karel hamburgers en pizza’s, die Joren overdag had gehaald. Koud, maar het smaakte als vers. “Ik vond dat toch wel lekker en je lichaam krijgt wat het vraagt. Eerst wil het koolhydraten, snoep en frisdrank. Na een paar weken is de vetreserve uitgeput. Dan at ik als ontbijt zoute chips en ‘s avonds dus hamburgers en pizza’s.” Ook al zie je af als de beesten, een trail blijft fantastisch, vindt Karel. “Ik geniet natuurlijk niet alle vijftig dagen na elkaar even hard. In het midden van de nacht denk ik soms wel eens: is dit nog leuk? Na de Pacific Crest Trail heb ik meer dan drie maanden helemaal niets gedaan. Je lichaam is gewend om elke calorie te verbruiken of op te slaan. Doordat ik nog constant honger had en niet meer bewoog, ben ik op vijf weken tijd bijna twaalf kilo bijgekomen.”

JAMES EARL RAY Einde maart mag Karel deelnemen aan een heel bijzondere wedstrijd in Tennessee (VS). De moordenaar van Martin Luther King, James Earl Ray, ontsnapte uit de gevangenis. Ze vonden hem zestig uur later terug, slechts tien kilometer verder. Het terrein is ruw en onherbergzaam, je kunt er gemakkelijk verdwalen. Een lokale inwoner pochte: in zestig uur loop ik hier wel honderd mijl. Zo ontstond die wedstrijd. Hij bestaat nu 32 jaar maar slechts vijftien mensen konden hem ooit beëindigen. Bizar maar fascinerend. “Dan stoot je echt op je limieten,” beseft Karel, “ook mentaal. Zestig uur niet slapen, dat hoogteverschil overwinnen... Er mogen maar veertig van de duizendvijfhonderd kandidaten meelopen. Vanaf nu is het wer- ken, trainen, rusten. Volgende winter wil ik nog graag voor het record gaan in de trail over de hele lengte van Nieuw-Zeeland...” Zijn honger is onstilbaar...

“Als ontbijt at ik zoute chips en ‘s avonds hamburgers en pizza’s.”

Return on investment

Karel doet niet aan ultralopen voor de publiciteit. Afgelopen zomer was er een item in het Journaal op Eén en op het VTM-nieuws, en het stond ook in alle kranten. “Meer hoeft niet,” zegt Karel. “De sponsoring kun je trouwens niet vergelijken met sporten waar veel geld in zit. Ik zou graag de trail over de hele lengte van Nieuw-Zeeland lopen, maar zelfs met mijn palmares blijft het lobbyen om budget te vinden. Daar kruipt enorm veel tijd en energie in.”

www.karelsabbe.com

www.pcta.org

www.appalachiantrail.org http://marathondessables.com www.hikinginthesmokys.com www.coasttocoast.co.nz