All you need to know about the Belgian audiovisual, film and digital industry
Voor de derde keer op rij bracht mediarte aan de hand van mediasensor, de werkbeleving en de psychosociale risico’s voor onze sector in kaart. De sleutelresultaten spreken voor zich. De medewerkers in deze sector blijken heel geëngageerd (83%), hebben plezier in het werk (86%) en 9 op de 10 respondenten geeft aan zeker te zijn over een job. De keerzijde is echter veel minder fraai. 1 op 2 heeft een hoge nood aan herstel en bijna 30% loopt het risico om binnen de 6 maanden uit te vallen. Dit zijn alarmerend hoge cijfers.
Meer dan hoog tijd om hier bij stil te staan en ons enerzijds de vraag te stellen waaraan dit ligt en anderzijds te zoeken naar het implementeren van oplossingen. Meer context en bijkomende toelichting over deze cijfers kan je verder in dit magazine lezen.
Wat vaststaat is dat onze sector onder grote druk staat en dat de krapte op de arbeidsmarkt de situatie niet vergemakkelijkt. Des te meer is de urgentie van werken aan een (mentaal) gezonde sector hoog. Het naleven van de arbeidsvoorwaarden is daarbij cruciaal. Hierbij gaat het niet enkel over de financiële voorwaarden, maar zeker ook over het respecteren van de welzijnsaspecten die hierin vervat zitten. Denken we daarbij aan het feit dat 50% aangeeft dat het werktempo te hoog ligt en dat het maximaal aantal uren dat op een dag mag gewerkt worden niet altijd gerespecteerd wordt. Zijn hier oplossingen voor te vinden? Ja, toch. Gaan deze oplossingen een effect hebben op de kwaliteit van het werk? Mogelijk. Gaan ze effect hebben op het mentaal welzijn van de medewerkers? Absoluut.
De medewerkers van mediarte namen zelf ook deel aan deze bevraging en in ons specifiek bedrijfsrapport las ik cijfers die op vele vlakken gelijk lopen met deze van de sector: een hoog engagement en werkplezier dat gepaard gaat met uitval. Om mij daarvan bewust te zijn had ik deze bevraging niet nodig, maar het drukt je wel met de neus op de feiten en maakt de ‘sense of urgency’ meer dan duidelijk dat er actie moet ondernomen worden en het leidt ook naar zelfreflectie. Wat is mijn rol hierin? Waar loopt het mank? Welke interne of externe factoren hebben invloed gehad op deze resultaten? Zijn er bepaalde persoonlijkheidskenmerken die een rol spelen? Hoe kunnen we hier als team mee aan de slag gaan en sterker uitkomen? Vragen waarbij ik als leidinggevende stil sta, maar vragen die we ons allen horen te stellen. Ons bij deze markante cijfers neerleggen is geen optie.
Uit de analyse van de resultaten kwam naar voor dat het aanpakken van het werktempo, de werkorganisatie (voor 60% problematisch) en het inzetten op vaardigheidsbenutting (45% vindt dit problematisch) voorop staan in het wegwerken van de herstelnood van onze medewerkers en het bevorderen van hun engagement en werkplezier. Want met deze twee laatste elementen onderscheiden we ons tov de volledige arbeidsmarkt. Laat het ons dan ook als onze sterkte behouden en geen valkuil voor uitval zijn.
JAN VERMOESEN DIRECTEUR MEDIARTE
AlsContent Creator kwam Clara in oktober 2021 het communicatie-team van mediarte versterken. Dat houdt in dat zij sindsdien instaat voor visuals, video’s, artikels, nieuwsbrieven, posts op sociale media en nog veel meer. Daarnaast werkt ze ook mee aan de communicatieplanning van projecten zoals mediasensor, het actieplan tegen grensoverschrijdend gedrag en mediastages.
Wat was je eerste job? Wat deed je voor je bij mediarte kwam werken?
Ik heb maar één ‘echte’ job gehad voor mediarte.
Als community manager van een biologische supermarkt. Gezond eten en bezig zijn met mijn ecologische voetafdruk interesseren mij nog steeds, maar mijn passie voor film en televisie heeft ertoe geleid dat ik nu hier werk. Een serieuze sector-switch kun je dat wel noemen, maar daar heb ik nog geen seconde spijt van gehad.
Wat is je favoriete aperitief?
Een Aperol Spritz met een schijfje sinaasappel. Dat is mijn lievelingsdrankje, zowel in de winter als in de zomer. Al drink ik het toch liefst op een terras in Italië.
Heb je verborgen talenten die je aan ons wilt onthullen?
Of het al een talent is, weet ik nog niet. Maar in mijn vrije tijd brei en haak ik pulls, sjaals, cardigans en topjes.
Voor mezelf en mijn vrienden. Ik heb er ondertussen ook al een paar verkocht.
Hoe ga je met stress om?
Als ik stress heb, dan zet ik de meldingen op mijn gsm af. Dat zijn een pak minder prikkels en zo kan ik mij beter concentreren op waar ik op dat moment mee bezig ben.
Welke film zou je nog eens willen zien alsof het de eerste keer was? Persepolis. Die film is gebaseerd op de autobiografische strip van Marjane Satrapi tijdens de Iraanse Revolutie.
Het verhaal is zo mooi, jammer dat ik de film inmiddels al van buiten ken.
Wat deed je voor mediarte?
Hiervoor heb ik twee jaar Nederlands gegeven in drie verschillende scholen. Jongeren die lezen ‘stom’ vinden, zin doen krijgen om een goed boek te lezen.
Als je de kans had om met een historisch figuur te gaan eten, wie zou je dan kiezen?
Onlangs las ik het boek ‘Door Spinoza’s lens’ van Tinneke Beeckman. Met Spinoza zou ik graag de essentie van zijn boek bespreken: Verander wat je kan en wat je niet kan veranderen, laat je zoals het is. En ook: Vermijd negatieve en toxische mensen. Het zou echter fijn zijn om naast Spinoza ook Rosa Parks mee uit te nodigen vanwege haar moed. Zoals Timothy Snyder schrijft in zijn boek ‘Over Tirannie’: Wees zo moedig mogelijk.
Wat is het slechtste advies dat je ooit hebt gekregen?
Dat was ongetwijfeld: zou je dat wel doen? Ik ben alleen vergeten wat ik op dat moment van plan was.
zomer streek Geert Genbrugge neer bij mediarte. Met veel goesting, enthousiasme en heel wat expertise in het onderwijs versterkt hij het mediarte-team als Expert Talentontwikkeling. Welkom Geert!
Als je een extra uur in je dag had, waar zou je dat dan aan willen besteden?
Dan zou dat uur naar mijn geliefden gaan. Ik heb drie fantastische kinderen. Een uur langer tafelen en babbelen met hen is het mooiste wat er bestaat.
Welke film zou je nog eens willen zien alsof het de eerste keer was?
Mijn ouders hadden vroeger een abonnement op de filmvoorstellingen van JEFI in zaal Elckerlyck in Antwerpen. Eén keer per maand gingen we daar naar een jeugdfilm kijken. Die films werden altijd voorafgegaan door de animatiereeks ‘Het Molletje’. Wonderbaarlijk mooi. Op één van die zondagen zagen we ‘Ik spring weer over de plassen’ van Karel Kachyña. Het verhaal gaat over een jongen die kinderverlamming krijgt. Er is een scène in de film die, zoals ik het me herinner, ontzettend spannend was maar wat er precies gebeurde, weet ik niet meer. Ik weet alleen nog dat ik mijn handen voor mijn ogen hield. Dus sommige scènes van die film zal ik voor de eerste keer zien.
Het slechtste advies ooit: zou je dat wel doen?
Interview Raf Njotea Co-voorzitter Scenaristengilde Mattias Goovaerts Co-voorzitter Scenaristengilde Sectororganisatie
Raf Njotea studeerde Taal- en Letterkunde aan de KULeuven en werkt als scenarist, presentator en columnist voor De Standaard. Hij schreef o.a. mee aan de tv-series ‘Dertigers’, ‘Panna’ en ‘Familie’, en maakte samen met Lander Kennis de podcast ‘Ouder’ voor Radio 1. Via zijn opiniestukken en lezingen mengt Raf zich in het maatschappelijk debat rond thema’s als identiteit, taal en representatie.
Mattias Goovaerts behaalde een master Schrijven aan het Ritcs waar
hij, nog tijdens zijn studies, het scenaristencollectief Maliboe vormde met medestudenten Lies Van Grieken en Joren Slaets. Sinds 2019 vliegt Mattias solo en schreef hij mee aan verschillende Vlaamse series, zoals ‘Billie VS Benjamin’, ‘Hoodie’ en ‘Panna’. Hij maakt ook luisterverhalen onder de naam ‘Kopfkino Stories’.
Raf en Mattias zijn beide covoorzitter van de Scenaristengilde.
Voor zij die de Scenaristengilde nog niet kennen: wat doen jullie precies?
Mattias Goovaerts: “De Scenaristengilde is een belangenen beroepsvereniging met ongeveer 190 leden, een mix van beginnende en ervaren scenaristen. Ons doel is om de positie van de scenarist in het audiovisuele landschap te versterken. Bijvoorbeeld door de beeldvorming rond scenaristen te veranderen. Mensen weten meestal wel wie de regisseur is en wie de acteurs zijn van een film, maar dat er dan een scenarist achter het verhaal en de dialogen zit, dát is voor het publiek vaak nog een verrassing. We organiseren ook netwerkmomenten. Voor beginnende scenaristen is dat heel waardevol want soms zijn dat bepalende ontmoetingen in hun carrière. Zo koppelen we producenten of regisseurs aan scenaristen die hun project of kortfilm willen pitchen. Daarnaast doen we heel wat lobbywerk. We werken bijvoorbeeld nauw samen met de politiek, andere beroepsverenigingen en het VAF om ook via die wegen zoveel mogelijk kansen te creëren voor scenaristen. Zo verdedigen we de rechten van de scenarist op het gebied van wetgeving en politiek, bijvoorbeeld rond auteursrechten.
Verder verlenen we bijstand aan leden die komen aankloppen met juridische vragen. Binnenkort bestaan we 18 jaar en ik denk dat we trots mogen zijn op het werk dat onze gilde in die tijd heeft verzet.”
Pakweg dertig jaar geleden zag het beroep van de scenarist er dus helemaal anders uit?
Raf Njotea: “Ja, dat waren vaak nog mensen die gewoon als hobby schreven of die voor tv werkten en dan ernaast ook schreven omdat er vraag naar was. Wat niet wil zeggen dat ze geen talent hadden. Maar ondertussen is het beroep geprofessionaliseerd, bestaan er opleidingen en ontstond in 2004 de Scenaristengilde.”
Mattias: “Ik denk ook dat we als scenaristen veel diverser zijn geworden. Dat we iets minder een exclusieve witte mannenclub geworden zijn. Alhoewel er daar ook nog veel marge is, natuurlijk. Ik heb ook het gevoel dat er nu meer openheid bestaat naar jonge scenaristen. Het is allemaal net iets gemakkelijker geworden om vandaag als scenarist aan de slag te gaan, vergeleken met tien jaar geleden.”
Raf: “Ik herinner me nog goed toen ik voor het eerst in contact met de gilde kwam. Ik werkte toen nog niet als scenarist, maar had wel die ambitie. Ik kende niemand, maar werd direct goed opgevangen. Wat voor mij toen belangrijk was, was simpelweg het gevoel dat ik bij een groep hoorde die dezelfde job deed. Dat werkt bekrachtigend en je leert veel mensen kennen, komt op nieuwe plekken. Niet enkel binnen de gilde zelf, maar bijvoorbeeld ook bij het VAF. Je gaat naar filmfestivals, hebt contacten met producenten. Op die manier kom je in een netwerk terecht dat waardevol is. Zeker als beginnende scenarist.”
Mattias: “Ja, dat klinkt erg herkenbaar: Showing up is half the job. Toen Lies, Joren en ik startten met Maliboe, kregen wij via onze contacten bij de gilde onze eerste schrijfopdrachten. Zo ging de bal aan het rollen. Het gevoel dat je niet alleen bent met je vragen en problemen werkt versterkend. Veel scenaristen komen dezelfde obstakels tegen, tijdens het creatieve proces of bij onderhandelingen. Dat delen met elkaar, daar gaat een enorme kracht vanuit.”
Dus het romantisch beeld van de eenzame schrijver op een zolderkamertje klopt echt niet?
Raf: “Het beeld van de schrijver die op dat kamertje wacht op inspiratie, is niet zo gezond en ik zou er graag vanaf willen. Het is belangrijk dat mensen scenario schrijven zien als een volwaardig beroep en niet als een romantische hobby. Jammer genoeg bestaat er zelfs in onze eigen sector vaak nog een foute perceptie over het werk dat verzet moet worden om een goed scenario af te leveren.
Een cameraman bijvoorbeeld, die tijdens een werkdag op de set staat te draaien, is heel duidelijk en zichtbaar aanwezig bij het uitoefenen van zijn job. En stel dat die op het einde van de dag slecht werk heeft geleverd, wordt hij nog altijd betaald voor die dag. Maar omdat veel van ons (voorbereidend) schrijfwerk ‘onzichtbaar’ is in het eindresultaat en je niet altijd exact weet hoeveel rewrites een scenario nodig heeft, worden scenaristen in de praktijk vaak onderbetaald en soms zelfs helemaal niet wanneer de opdracht uitloopt. Ik vind dat we daarover in de toekomst betere en fairdere afspraken moeten maken.”
Je wordt over het algemeen niet per dag betaald, maar per opdracht?
Raf: “Vaak wel, ja. Al zie ik wel een verschuiving. Op zich vind ik niet dat we allemaal naar een dagprijs moeten gaan. We moeten gewoon op een gezondere manier naar ons werk kijken en duidelijkere financiële afspraken maken.”
Mattias: “Verhalen vertellen is onze passie, maar het is ook onze job. Wat ik vroeger vaak tegenkwam in contracten, waren zinnen zoals: ‘De scenarist verbindt zich ertoe om geen alcohol te drinken tijdens de werkuren.’ Dat was echt een slap in the face. Ik kan mij ergens wel voorstellen dat zoiets dertig jaar geleden in een contract moest, maar ik vind dat het nu niet meer kan.”
Hoeveel scenaristen bestaan er in Vlaanderen die kunnen leven van hun job als scenarist?
Raf: “Goh, het is moeilijk daar een aantal op te plakken. Eigenlijk vermoed ik dat veel scenaristen hun scenariowerk combineren met andere soorten schrijfopdrachten of jobs.”
Mattias: “Er zijn ook meer en meer scenaristen die zelf gaan showrunnen of regisseren. Zeker internationaal is dat
het geval. Zelf ben ik scenarist in zelfstandig hoofdberoep. Op termijn wil ik ook gaan regisseren, maar dan liefst eigen projecten. Onlangs heb ik voor de eerste keer met ‘Panna’ een eigen reeks volledig uitgewerkt en was ik ook showrunner. Dat smaakte naar meer.
Raf: “Ik presenteer en ik schrijf daarnaast voor de krant. Verder heb ik onlangs ook een podcast gemaakt. Ik wil al die verschillende dingen blijven doen, want van scenario's schrijven alleen zou ik niet gelukkig worden. Dat is echt een moeizaam proces waarin je veel creatieve energie moet steken met vaak een onzekere uitkomst. Ik heb superveel respect voor mensen die dat als enige job doen, al ben ik ook zelfstandige en maakt scenarioschrijven nog altijd de hoofdbrok van mijn financiële inkomen uit. Als je geluk hebt, zoals met ‘Dertigers’, kun je een lange periode voltijds schrijven en verdien je goed. Maar na zo’n project zijn er vaak minder drukke periodes of krijg je kortere opdrachten. Daardoor blijven je inkomsten altijd wat onzeker.”
Waarom zou je als scenarist lid worden van de Scenaristengilde?
Raf: “De gilde gaat enkel maar belangrijker worden voor de sector. Dat zie je nu al. Vaak ben je als scenarist een klein visje tegenover grote spelers, zeker omdat je aan het begin van de keten staat. Je moet meestal zelf investeren in een eerste scenario en daarna bestaat het risico dat andere mensen met de pluimen of het geld gaan lopen. Het is goed om in zo’n situatie een gilde achter jou te hebben staan. Al is een gilde maar zo sterk als het aantal leden, natuurlijk. Tegelijk is dat een collectieve reden om je aan te sluiten. Je kan er altijd iets uithalen, zoals een direct netwerk en deel uitmaken van een groep. Verder krijg je concrete tips van ons. Op onze website kan je als lid contactgegevens van andere scenaristen opzoeken, vind je scenario's van Vlaamse reeksen en films en kan je podcasts of opnames beluisteren van talks die we georganiseerd hebben met scenaristen of andere professionals. Eentje daarvan is een gesprek met Emmanuel Van Melkebeke, een advocaat die toelichting gaf over contracten, onderhandelingen en het financiële aspect van ons beroep. Dat was zelfs voor mij heel verhelderend, ook al ben ik al een tijd actief in de sector. Het is altijd nuttig om eens duidelijk uitgelegd te krijgen hoe het nu precies zit met auteursrechten. Welke soorten auteursrechten bestaan er? Wat is een billijke verdeling van die auteursrechten? Hoe pak je het aan om te onderhandelen? Wat moet je doen om vanuit een zwakkere positie toch sterk te staan?
Een belangrijke tip is bijvoorbeeld: Laat altijd een contract nalezen door een advocaat.”
Mattias: “Inderdaad. En een tweede tip: Laat je nooit onder tijdsdruk zetten om iets te tekenen wat je niet helemaal begrijpt. Dat klinkt misschien logisch, maar in de realiteit gebeurt het vaker dat er lang wordt gewacht om een contract af te sluiten terwijl je dan al veel werk hebt geleverd. Misschien zelfs onbetaald. En dan moet het ineens heel snel gaan. Maar als je dat contract eenmaal getekend hebt, is er geen weg terug. Nog een belangrijke tip: Wees niet bang om andere scenaristen aan te spreken. Ik heb het gevoel dat er, in vergelijking met vroeger, meer openheid bestaat om te babbelen en het kan alleen maar helpen om jezelf te informeren.”
Raf: “Het aantal problemen, conflicten of vragen neemt daardoor niet af. Maar dat scenaristen assertiever worden, is een positieve evolutie.”
Mattias: “Het is belangrijk om te weten dat je veel meer onderhandelingsmacht in handen hebt als het bijvoorbeeld een eigen idee betreft. En zo komen we terug bij onze ambitie om de positie van scenaristen te versterken. Er staan nog veel veranderingen te gebeuren in onze sector en de gilde zal daardoor nog belangrijker worden voor scenaristen. We staan sterker samen en ik heb het gevoel dat de huidige generatie dat goed begrijpt. Steeds meer verhalen en ervaringen worden gedeeld en dat is mooi om te zien. It’s the only way forward en een beroepsvereniging kan daar alleen maar bij helpen!”
mediaNXT-traject is een bootcamp die van start ging op 17 oktober voor dertig jonge creators waarbij ze zes weken lang kunnen proeven van de digitale media sector bij vijf grote mediabedrijven Woestijnvis, DPG Media, VRT, Mediahuis en SBS Belgium. Tijdens de eerste twee weken van de
zullen er door coaches uit de mediawereld workshops en talks gegeven worden over elk aspect van een content creator. In dit artikel geven drie van de vele coaches hun ervaring als startende content creator.
Nahaar opleiding Vertaler-Tolk zocht Desna Lespinoy een job in communicatie. Maar voor ze het wist, werd haar door DPG gevraagd een screentest af te leggen voor een nieuw project en rolde ze zo in de media. Als showbizz-journalist vind je haar zowel in de studio als op events. Monteren doet ze achteraf zelf op de redactie.
Desna Lespinoy: “Filmen en monteren heb ik ‘on the go’ geleerd en dat lukt. Maar ik heb dat natuurlijk niet helemaal alleen gedaan. Veel dingen leer je tijdens het proces, zoals het filmen. Naarmate je langer bezig bent, weet je bijvoorbeeld hoe je betere kaders kunt maken. Verder krijg je wel een basisopleiding, een crash course, wanneer je hier begint. je krijgt dus de nodige tools aangereikt en de eerste weken is er ook iemand in de buurt die het een en ander toelicht.”
Het showbizz-publiek is wel een heel ander publiek dan wanneer je in de journalistiek was gegaan.
Desna: “Het werk is leuk en afwisselend. Mijn job bevindt zich ergens tussen de nieuwswereld en de entertainmentwereld. Dat vind ik net fijn omdat beide zo’n ander publiek hebben. Zo ontmoet ik veel verschillende mensen, heb ik contacten met managers, persverantwoordelijken en veel BV's. In plaats van bijvoorbeeld uitsluitend politici.”
Dan neem ik aan dat privacy en GDPR extra belangrijk zijn in jouw werk?
Desna: “Ja en nee. Bij video heb je het geluk dat alles wat gezegd wordt, letterlijk zo wordt vertoond. Je kan daar niet aan knoeien zoals bij een geschreven tekst, tenzij je ontzettend zou knippen in je materiaal, natuurlijk. De BV’s weten dat ook wanneer ze gefilmd worden dus het interview dat ze geven is vaak integraal te gebruiken. Er wordt soms wel gediscussieerd, maar meestal is dat niet nodig.”
Werk je op ongebruikelijke uren?
Desna: “Die interviews vinden vaak ‘s avonds plaats en dan wordt er ‘s nachts gemonteerd. Zo kan het de volgende ochtend al online. Want online nieuws gaat ontzettend snel, dus moet je kort op de bal spelen. Anders is het niet meer relevant.”
— Desna LespinoyKan je af en toe tot rust komen?
Desna: “Wij zijn natuurlijk met een team, dus wij kiezen zelf wanneer we werken. Dat bekijken we ook met de eindredactie. Wat is er écht belangrijk om te brengen en wat niet? Het zijn soms drukke dagen en als er veel events plaatsvinden, heb je een paar kortere nachten. Maar dat geldt ook voor de journalisten van algemeen nieuws. Als het verkiezingen zijn, worden daar ook lange uren gemaakt.”
Welk event is je het best bijgebleven?
Desna: “Er zijn er verschillende geweest... Maar wat ik mij het best herinner is de finale van The Masked Singer
Mijn job bevindt zich ergens tussen de nieuwswereld en de entertainmentwereld.DESNA LESPINOY © TALENT DPG MEDIA
die wij live gestreamd hebben op HLN. Dat was echt een hoogtepunt in de showbizzwereld. Een programma dat bij iedereen aanslaat. Met zoveel kijkers. Als je daar verslag van doet, weet je dat je nieuws aan te maken bent. Er was veel volk en ook waren er veel BV's dus de rode loper verliep nogal hectisch. Mede omdat er veel meer publiek was dan verwacht. Daartussen toch je weg vinden en je interviews kunnen doen, dat gaf mij een grote drive. Ook dat we die finale en het nieuws er omheen live konden brengen, dat is natuurlijk keitof.”
Wat ga je brengen tijdens het bootcamp? Desna: “Op het bootcamp wil ik graag focussen op hoe je ideeën efficiënter in beeld brengt. Hoe je kort en krachtig een boodschap aan je publiek kan overbrengen en hoe je daar ook zelf op inspeelt. Hoe je dat voor de camera kunt brengen op een manier die de kijker geboeid kan houden. Hoe je mensen interviewt en het beeld dat je gebruikt, maken daar een groot deel van uit.”
Wathij exact doet, valt moeilijk te beschrijven voor all-round mediamaker Xander Desmet. “Heel veel en van het begin tot het eind,” vat het ongeveer het best samen. Nadenken over een tv-format of een online reeks, de ontwikkeling ervan of gaan draaien en monteren. Zolang het met fotografie of video te maken heeft, kent het weinig geheimen voor hem.
Om hoe laat begin je meestal ‘s morgens?
Xander Desmet: “Dat hangt van de dag af. Momenteel ben ik iets aan het maken voor VTM Go en dan start mijn werkdag ‘s ochtends om negen uur aan mijn bureau en duurt die tot een uur of vijf, zes. Maar wanneer ik een video maak voor Laura Tesoro of Milow, werk ik vooral ‘s avonds. Mijn dagen zien er altijd anders uit.”
Hoe ben je geraakt waar je vandaag staat?
Xander: “Tijdens mijn middelbaar heb ik vooral veel scholen bezocht omdat ik niet wist wat ik wilde gaan doen. Uiteindelijk koos ik grafische vormgeving wat voor mij stimulerend werkte, omdat daar naast de algemene vakken ook een creatief luik bestond. Na mijn middelbare school ben ik direct gaan werken in combinatie met de studie Sociaal Werk. Ik werkte al een jaar of twee in de culturele
sector toen ik, tijdens een studentenjob voor Humo, op Rock Werchter aan de praat raakte met Bram Willems, dj bij StuBru. Bram zag wel iets in mij en via hem kwam ik in contact met Jan Van Biesen die mij liet beginnen op de online redactie van Studio Brussel. Die redactie was toen nog vrij pril.”
Je was dus op de juiste plaats op het juiste moment. Xander: “Als je in contact komt met mensen uit de sector en daar een pint mee drinkt, helpt dat. Of je gaat gewoon naar Rock Werchter want daar ben ik later ook nog eens aan de praat geraakt met Tom Lenaerts. Zo belandde ik een tijdje bij Panenka toen het productiehuis net begon. Ze wilden daar toen hard inzetten op online content. VRT MAX en VTM Go bestonden nog niet. Maar die ambitie bleek uiteindelijk groter dan wat ervan kwam. Dat was voor mij een beetje een domper op de feestvreugde omdat ik heel ambitieus
Begin met een simpel idee.
was. Op dat moment was ik dus niet de juiste persoon op de juiste plaats.”
Welk moment in je loopbaan heeft veel betekend voor jou?
Xander: “Dat zal dan toch het Studio Brussel-verhaal zijn. Dat heeft alles in gang gezet. Op een bepaald moment besliste ik om zelfstandige te worden. Dat was in 2018 en die stap was groot omdat ik niet zeker wist of ik genoeg werk zou vinden. Ik ben toen ook met Mathias Coppens bij Roses are Blue gaan gaan babbelen omdat mijn beste vriendin, Ine Vanden Eede, daar werkte. Wij werken vaak samen en zullen ook samen de masterclass geven tijdens het bootcamp. Samen met haar dacht ik ook na over wat we nog wilden maken en ontdekten we dat er bij Eén best wat gaten bestonden. Zo wilden we iets maken voor De Warmste Week op Eén en kwamen we met het idee voor Down the Snow, een lift-format met Dieter Coppens die op pad gaat met Kevin, die het syndroom van Down heeft. Het team bestond uit Ine en mij, en dan tijdens de week een extra persoon voor productie en iemand om te filmen. Die productie heeft veel veranderd omdat ze bij VRT zagen dat wij snel toffe dingen maakten met een kleine ploeg die toch een grote impact hebben. Als ik daar iets van geleerd heb, is het dat het belangrijk is om soms uit het systeem te durven stappen waardoor je weer op andere paden terecht komt.”
Wat ga je meegeven op mediaNXT?
Xander: “Wat ik graag wil vertellen is dat live storytelling altijd handig is om om vanuit de vertrekken. Begin met een simpel idee, zoals: we gaan twee mensen laten liften tijdens De Warmste Week en zorgen dat dat geld opbrengt. Een soort sponsortocht. Ik kan mijn formats altijd in drie zinnen uitleggen. En dan ga je zoeken. Hoe kunnen we dat verhaal meer body gaan geven? Hoe gaan we een live vertelling creëren? Hoe gaan we zorgen dat die vertelling het juiste publiek bereikt? Want als we willen dat mensen mee in het verhaal stappen, moeten we campagne voeren. Dus de basis is altijd simpel en van die basis moet je gaan kijken hoe je verder bouwt.”
Waarom zouden jongeren zich inschrijven voor mediaNXT?
Xander: “Voor mij begon alles met een simpele babbel en een pintje op Rock Werchter. Maar mediaNXT kan net zo goed die stap betekenen. In gesprek gaan met mensen tijdens de masterclasses of de stages kunnen de trigger zijn om te zorgen dat je kunt gaan doen waar je veel zin in hebt. In mijn geval was dat content maken en ontwikkelen, iets vertellen. Het allerbelangrijkste is om met mensen in contact te komen en zelf goesting te krijgen, ideeën opdoen. En als je ideeën hebt: ga er ergens mee aankloppen.”
Van Impe koos bewust voor de opleiding Leerkracht Engels en Nederlands omdat ze graag schreef, maar wist van meet af aan dat ze graag ‘iets’ in de media wilde doen. En zo geschiedde. Ondertussen is ze content creator bij Qmusic, maar aan die functie gingen heel wat sollicitaties en een eerste media-job bij newsmonkey vooraf.
Shauni Van Impe: “Bij newsmonkey werd ik al op mijn tweede dag in een video-team gesmeten. Toen heb ik leren filmen en monteren en alles wat daarmee te maken heeft en op die manier ben ik er snel in gegroeid. Nadien ben ik bij SBS gaan werken waar ik Zo man zo vrouw maakte als redacteur. Bij Lydia Peeters maakte ik online content en leerde ik veel bij over de politieke wereld. Dat combineerde ik met VTM Kids. Daarna werkte ik ook nog voor Rode Neuzen Dag om uiteindelijk bij Qmusic te belanden.”
Je werkt als zelfstandige. Was dat voor jou een grote stap?
Shauni: “Ja, dat werd mij gevraagd toen ik bij newsmonkey begon. Ik had toen niet echt een keuze, maar nu ben ik daar wel blij mee want anders stond ik nu niet waar ik sta. Ondertussen werk ik wel vast bij Q.”
Wat moet je allemaal kunnen om bij Qmusic te werken?
Shauni: “Ik denk vooral filmen, monteren en foto's nemen. Je moet daar een beetje feeling voor hebben. Voor artikels en copy bij je posts is schrijven ook belangrijk. Tot slot ook dat je mensen durft aanspreken. Je moet weten op welk moment je iemand kunt lastigvallen. Want dat is je werk.”
Hoe pak je dat aan?
Shauni: “Als ik Maarten en Dorothee bijvoorbeeld wil spreken, vraag ik wanneer dit voor hem past en probeer ik een moment vast te leggen. Zo lukt het meestal wel.”
Hoe ziet een werkdag er voor jou uit?
Shauni: “Ik sta op om kwart over vijf en ben rond kwart voor zeven op mijn werk. Mijn werkdag begint om zeven uur en dan volg ik eerst de show van Maarten en Dorothee vanop de redactie van Qmusic. Daar begin ik al mee in de auto naar het werk, zodat ik niets mis. Tijdens het luisteren, kies ik al fragmenten voor mijn video’s, dan monteer en bewerk ik foto's en schrijf ik artikels. Ondertussen volg ik ook het nieuws, want als Hanne van K3 een baby krijgt, dan moet dat ook zo snel mogelijk online. Dat lijkt veel, maar we posten natuurlijk niet alles tegelijk. We spreiden dat.”
— Shauni Van ImpeEén van die video’s die je maakt is De Minuut?
Shauni: “De Minuut is een mini-vlog die we op zaterdag posten en ik film hier de hele week voor. Als ik zie dat er iets grappigs gebeurt of iets anders dat de moeite waard is, pak ik mijn gsm en vrijdagmiddag monteer ik het item voor zaterdagochtend.”
Ik ben zelf begonnen met mijn CV naar iedereen te sturen en nooit op te geven.
Waar haal je je energie?
Shauni: “Veel frietjes eten. Ik denk dat dat het geheim is. (lacht) Nee nee, ik sport best vaak en daar haal ik energie uit. Vanochtend had ik al negen kilometer gelopen voor onze meeting, ik ben dan ook een ochtendmens. Al zou een uurtje langer slapen toch tof zijn!”
Wat is je ultieme tip tijdens het bootcamp?
Shauni: “Gewoon GAAN. Ik ben zelf begonnen met mijn CV naar iedereen te sturen en nooit op te geven. Als het in jou zit, zal dat op den duur wel opgemerkt worden. Ik besef ook wel dat het een combinatie is van heel hard werken, maar ook geluk hebben.”
Wat ga jij geven tijdens het bootcamp? Mag je dat al verklappen?
Shauni: “Ik ga een les vloggen geven. Met tips hoe je jezelf in beeld brengt en hoe je meer zelfvertrouwen krijgt. Dat klinkt misschien belachelijk, maar ik vind het moeilijker dan het eruitziet: een camera vasthouden en jezelf filmen. Al helemaal niet als er ondertussen mensen naar jou staan te kijken. Vind ik nog altijd awkward!”
Waarom zouden mensen zich moeten inschrijven voor mediaNXT?
Shauni: “Als je nog twijfelt of het echt iets voor jou is om in de media te werken, is inschrijven absoluut een goed idee. Dan kom je er meteen achter of je ervoor gemaakt bent of misschien toch niet.”
Artikel door
Inopdracht van ESF Vlaanderen voerde mediarte in 2021 een competentieprognose uit waarbij op zoek werd gegaan naar de belangrijkste evoluties en trends in de audiovisuele, film- en digitale sector en welke impact deze hebben op toekomstige competenties. Digitale transformatie, een circulaire, koolstofneutrale economie en de impact van de Covid-19 epidemie speelden hierbij een belangrijke rol. Het onderzoek bestond uit desk research, een enquête, een workshop, interviews met werkgevers en een analyse van het bestaande opleidingsaanbod. We geven alvast een kort overzicht mee van de belangrijkste competentieverschuivingen.
Aangezien er steeds meer in kleinere crews worden gewerkt, is het belangrijk dat elke functie binnen deze waardeteken over enige compe tentie in storytelling beschikt.
Door de Covid-19 epidemie is er een toegenomen
aan “harde” IT-profielen Klassieke IT-opleidingen hebben zelden een uitstroom naar
Hierdoor
een
aan
werknemers
een doorstroom
creëren naar deze functies.
Er is een toegenomen
aan M-Profielen voor
Er moet meer en meer ingezet worden
kleinere
waarbij
De klassieke fases van backend- en frontend-ontwikkeling worden meer parallel georganiseerd teamwork en projectmanagement-technieken.
De vernieuwing en trends op vlak van gehanteerde programmeertalen gaat heel snel.
Het zal noodzakelijk worden om zich gedurende zijn carrière meermaals om te scholen in een nieuwe taal. De inzet op meta cognitieve competenties is belangrijk om zich een juiste leercultuur en methodiek aan te leren om bij te blijven.
Digitale ondernemingen hebben tijdens Covid-19 vrij makkelijk de overstap kunnen maken naar
Deze stap naar thuiswerk zal niet snel losgelaten worden door digitale ondernemingen, ook communicatiemethodiek verlegt naar asynchrone communicatie waardoor er een grote noodzaak is om op deze competentie in te zetten.
Beleidsmedewerker Integriteit Sensoa
Vormingsmedewerker Sensoa
Grensoverschrijdend gedrag
Iedereen heeft de vrijheid om zelf te bepalen welk gedrag of welke handeling als grensoverschrijdend wordt ervaren. Wat voor de een aanvaardbaar is, is dat voor een ander misschien niet. Omdat grensoverschrijdend gedrag geen vaststaand gegeven is, helpt het Vlaggensysteem om situaties in te schatten en gepast te reageren.
Het Vlaggensysteem is ontwikkeld om professionals te helpen grensoverschrijdend gedrag beter te herkennen en maakt daarvoor gebruik van zes criteria en vier mogelijke ‘vlaggen’ die aan ieder criterium worden toegekend. Die criteria zijn: toestemming, vrijwilligheid, gelijkwaardigheid, ontwikkelings- en functioneringsniveau, context en impact.
Op basis van iemands gedrag krijgen deze criteria een groene vlag (acceptabel), een gele vlag (licht grensoverschrijdend), een rode vlag (ernstig grensoverschrijdend) of een zwarte vlag (zeer ernstig grensoverschrijdend).
Stel: Een leidinggevende is aan het kussen met een stagiair. Ze zijn weggeslopen op een feestje en goed aangeschoten. Ze lijken het allebei fijn te vinden.
Aan de hand van deze casus is het om te beginnen belangrijk wiens gedrag er wordt beoordeeld met behulp van de criteria. In dit geval dat van de leidinggevende.
In deze casus is er sprake van wederzijdse toestemming, want de stagiair en de leidinggevende beleven allebei plezier aan de situatie. Je kan er dus van uitgaan dat ze beide instemmen met dit gedrag.
Er is een verschil in machtspositie tussen de stagiair en de leidinggevende. Ze hebben dus geen gelijkwaardige relatie.
Gepast voor het ontwikkelings- en functioneringsniveau
Omdat er alcohol in het spel is, kan het zijn dat er een aantal remmingen wegvallen. Hierdoor kan het aanvoelen van de eigen grenzen en die van een ander misschien moeilijker in te schatten zijn.
Het is mogelijk dat de stagiair een vorm van druk ervaart om in te gaan op het gedrag van de leidinggevende. Dit kan zelfs onbewust een rol spelen.
Hoewel het feestje buiten de werkuren plaatsvindt, blijft de context werkgebonden. Afhankelijk van de regels en afspraken op het werk, is dit gedrag mogelijk niet gepast voor de context.
De stagiair kan negatieve gevolgen van de situatie ondervinden en zich ongemakkelijk voelen omdat zij of hij in een afhankelijke positie zit ten aanzien van de leidinggevende. Het betreft intiem gedrag waarvan ook de leidinggevende negatieve gevolgen kan ondervinden, zoals reputatieschade.
Deze casus krijgt een rode vlag, voornamelijk door de grote ongelijkwaardigheid tussen de betrokkenen en de mogelijke negatieve impact op zowel de leidinggevende als de stagiair.
Het doel van het Vlaggensysteem is kortom om te helpen tot een genuanceerde inschatting van gedrag te komen. Door gebruik van de criteria krijg je namelijk een objectief antwoord op de vraag: Welk gedrag is (niet) oké en waarom? Ook faciliteert het systeem de communicatie omdat er een gemeenschappelijke taal aangereikt wordt die de bespreekbaarheid verhoogt. En het verhogen van die bespreekbaarheid werkt dan weer preventief omdat het een cultuur creëert waarin er vooraf principes bepaald worden, afspraken gemaakt kunnen worden en nagedacht kan worden over oplossingen voordat incidenten zich voordoen.
Omdat het Vlaggensysteem, met behulp van de Reactiewijzer, ook tips geeft hoe je best reageert na een incident, voorziet het ook een adequate respons op grensoverschrijdend gedrag. De Reactiewijzer biedt een gesprekskader om na het incident te reageren naar alle betrokkenen. Het gebruik van het Vlaggensysteem heeft tot slot ook implicaties op het beleid van een organisatie en helpt om een meer objectief reactiebeleid uit te werken.
In kader van het Actieplan tegen Grensoverschrijdend Gedrag in de mediasector lanceert mediarte binnenkort een Vlaggensysteem voor de mediasector, in samenwerking met Sensoa. Dit Vlaggensysteem zal toepasbaar zijn in het geval van pesten, geweld en seksueel gedrag en voorziet eveneens een reactiebeleid.
Beleidsmedewerker preventie van seksueel grensoverschrijdend gedrag Sensoa
Grensoverschrijdend gedrag
In de helft tot driekwart van de gevallen van seksueel grensoverschrijdend gedrag grijpen omstanders niet in. Het zogenaamde bystander-effect. Getuigen kijken in dat geval toe, maar niemand doet iets. Niettemin kan een tussenkomst een groot verschil maken voor slachtoffers van grensoverschrijdend gedrag.
Bij een tussenkomst van omstanders voelt de getroffene zich om te beginnen gesteund, daarnaast zet het ook maatschappelijk de toon. Maakt het duidelijk dat grensoverschrijdend gedrag niet oké is en je er niet zomaar mee weg komt. Geen reactie, zowel binnen als buiten een organisatie, geeft net de omgekeerde boodschap: het gedrag wordt getolereerd dus is er vast niets mis mee. Dat betekent niet dat zwijgen automatisch toestemmen betekent, maar als je als omstander niet reageert, impliceert dat onbedoeld toch een vrijgeleide voor de persoon die (seksueel) grensoverschrijdend gedrag vertoont. Daarom kunnen omstanders wel degelijk ingrijpen, zowel op individueel als maatschappelijk niveau. Bovendien werkt een tussenkomst ook preventief en kan je op die manier als omstander een escalatie voorkomen.
Iedereen kan dus het verschil maken, maar hoe pak je dit nu aan? Om te beginnen kun je niet van een getroffene verwachten dat hij of zij het grensoverschrijdend gedrag eigenhandig oplost. Voor je het weet, bezondig je jezelf dan aan victim blaming en is een slachtoffer nog verder van huis. In plaats daarvan is het wel nuttig om een (potentiële) pleger rechtstreeks aan te spreken op eigen gedrag, juist omdat niet iedereen zichzelf meteen herkent in de rol van dader.
Voor omstanders effectief tot actie kunnen overgaan, doorlopen ze verschillende stappen. Ten eerste neem je het gedrag waar. Als je zelf druk bezig bent, heb je niet altijd meteen door wanneer grensoverschrijdend gedrag zich voordoet en zal je daarom ook niet onmiddellijk ingrijpen. Vervolgens is het belangrijk dat je het gedrag als grensoverschrijdend herkent. Mensen zijn zich meer en meer van bewust van het concept van (seksueel) grensoverschrijdend gedrag en de media hebben door enkele specifieke zaken die bewustwording vergroot. Dankzij die zaken werd er de voorbije jaren uitvoerig gesproken over grenzen waardoor we situaties die mislopen sneller herkennen. Dat is een goede zaak.
Mensen zijn zich meer en meer van bewust van het concept van (seksueel) grensoverschrijdend gedrag en de media hebben die bewustwording vergroot.
— Tara De Laet & Julia Day
Maar enkel grensoverschrijdend gedrag herkennen is niet voldoende als er vervolgens niets gebeurt. Wanneer er nog andere getuigen zijn, gaan we er vaak ten onrechte vanuit dat iemand anders wel zal handelen. Al dan niet omdat we onszelf overtuigen dat die persoon beter geplaatst is om dat te doen. En voor je het weet, zorgen het bystandereffect of victim blaming ervoor dat een slachtoffer er helemaal alleen voor staat. Ook al wordt in het laatste geval het overschrijdend gedrag wel degelijk herkend. Toch leggen we in dat geval de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer en niet bij de dader, net omdat we zelf onze verantwoordelijkheid niet nemen.
Daadwerkelijk reageren is daarom de laatste, noodzakelijke stap. Je hebt grensoverschrijdend gedrag vastgesteld, herkent en erkent het, je beslist om je verantwoordelijkheid te nemen en gaat over tot actie. Hoe je precies reageert, is natuurlijk afhankelijk van de situatie, je eigen positie en je relatie tot de betrokkenen. Daarnaast speelt je eigen persoonlijkheid ook een rol. Ben je iemand die rechtsreeks confronteert of vermijd je harde confrontaties liefst? Soms overlappen de manieren waarop je reageert of combineer je ze, soms kies je voor een directe aanpak. Het belangrijkste blijft dat je iets onderneemt en zo het essentieel verschil maakt voor mensen die grensoverschrijdend gedrag meemaken.
Projectmedewerker Inclusie & Welzijn mediarte mediasensor
Voor de derde keer op rij bracht mediarte de werkbeleving en de psychosociale risico’s van de audiovisuele, film- en digitale sector in kaart met de hulp van de mediasensorenquête. Opnieuw blijken medewerkers in de mediasector geëngageerd en hebben ze plezier in hun werk. Tegelijk ervaren ze een alarmerend hoge nood aan herstel, onder andere door de hoge werkdruk.
Na eerdere edities van mediasensor in 2016 en 2019 onderzocht mediarte dit jaar voor een derde keer het mentaal welzijn in de audiovisuele, film- en digitale sector. De meting werd opnieuw uitgevoerd door HR- en Well-being-specialist Attentia en Professor Guy Notelaers van de Universiteit van Bergen en Associate Researcher aan de K.U.Leuven. Aan de enquête van 2022 namen 78 ondernemingen deel. In totaal werden er 7.183 vragenlijsten verzonden waarvan er meer dan 3.400 werden ingevuld. Dat brengt de responsgraad van de bevraging op 48 procent. Een mooi resultaat gezien de grootte van de bevraging, verspreid over verschillende ondernemingen binnen de sector. Tijdens deze meting werd bovendien een bijkomende focus gelegd op grensoverschrijdend gedrag aan de hand van een extra module.
Het Job Demands-Resources Model, dat dient als basismodel voor mediasensor, helpt om welzijn op het werk te begrijpen en bevorderen. Aan de hand van stressbronnen (demands) en motivatiebronnen (resources), brengt het de werkomgeving in kaart.
Stressbronnen of werkeisen vragen voortdurende inspanning van een werknemer en kosten energie. Onder andere een hoge werkdruk, onduidelijke taken en emotionele belasting op het werk behoren tot deze categorie. Door een teveel aan stressbronnen krijgen werknemers te maken met stressreacties, geven ze aan behoefte te hebben om even op adem te komen (herstelnood) en kunnen ze op termijn een burn-out ontwikkelen.
Motivatiebronnen zijn hulpbronnen die juist energie geven aan medewerkers en die leiden tot een grotere motivatie, arbeidsvreugde, meer engagement en groei. Deze hulpbronnen vormen een buffer tegen (hoge) werkeisen en worden onderverdeeld in twee soorten. Werkgerelateerde hulpbronnen zoals inspraak, afwisseling in het takenpakket en steun van leidinggevenden en collega’s. En daarnaast ook persoonlijke hulpbronnen die te maken hebben met wie je bent en hoe je met bepaalde zaken omgaat. Zoals weerbaarheid, het zien van kansen en het grijpen van deze kansen.
Het spreekt voor zich dat de balans tussen stress- en motivatiebronnen de werkbeleving beïnvloedt met aan de ene kant het ervaren van herstelnood en aan de andere het engagement en het plezier in het werk. Voor een positieve werkbeleving, is een goed evenwicht tussen stressbronnen en motivatiebronnen van groot belang.
De positieve welzijnsindicatoren scoren goed binnen de sector: 83 procent dan de medewerkers voelt zich geëngageerd in het werk. Deze werknemers bruisen van energie, voelen zich betrokken bij hun werk en hebben het gevoel dat de tijd voorbij vliegt wanneer zij aan het werk zijn. Bovendien ervaart 86 procent plezier in het werk wat de intrinsieke motivatie verhoogt en ervoor zorgt dat medewerkers hun werk als prettig en boeiend ervaren.
Maar liefst 90 procent van de respondenten ervaart daarnaast jobzekerheid en 76,3 procent vindt het werk voldoende afwisselend. Daarnaast beoordeelt 94 procent van de respondenten de leidinggevende gunstig op vlak van transformationeel leiderschap waarbij de leidinggevende de menselijke en motiverende kant van leidinggeven uitstraalt.
Aan de andere kant werd ook gepeild naar een negatieve welzijnsindicator, de mate waarin medewerkers herstelnood ervaren. In 2019 bleek dat de herstelnood licht gedaald was in vergelijking met de meting uit 2016: van 44 procent naar 41 procent. In 2022 is de herstelnood echter opnieuw sterk gestegen. 48 procent van de respondenten geeft aan nood aan herstel te ervaren waarbij medewerkers moeilijk kunnen ontspannen op het einde van de werkdag, zich uitgeput voelen en zich moeilijker kunnen concentreren. Iets meer dan de helft van deze groep geeft zelfs aan
voortdurend herstelnood te ervaren, de zogenaamde acuut problematische groep. Blijft bij deze groep het herstel uit, dan bestaat een verhoogde kans op uitval wegens ziekte -zoals burn-out- binnen een termijn van ongeveer 6 maanden. Dit risico ligt dus op de loer bij net iets meer dan één op de vier medewerkers.
Andere aandachtspunten zijn het gebrek aan loopbaanmogelijkheden (72,5 procent), de behoefte aan betere verloning (53,8 procent), de arbeidsorganisatie (59 procent), inspraak (52,6 procent) en het hoge werktempo (49,8 procent). Samen zorgen deze aspecten voor de hoge herstelnood in de mediasector.
informatie, herhaalde opmerkingen geven over vergissingen of werk en inspanningen niet naar waarde inschatten.
Wat agressie op het werk betreft, rapporteert 99,2 procent weinig of geen agressie en conflicten met directe leiding. Aan de andere kant ervaart 0,8 procent dus wel vaak agressie of conflicten in de hiërarchie. Dit betreft 28 personen op 3.473 respondenten. Verder meldt 99,6 procent van de medewerkers weinig of geen agressie of conflicten met collega’s. In totaal 14 personen op 3473 respondenten (0,4 procent) doet dat wel.
In de mediasensor-enquête van 2022 werd een extra module rond ongewenst seksueel gedrag opgenomen. Hieruit blijkt dat 97,2 procent weinig of niet geconfronteerd wordt met ongewenst seksueel gedrag op het werk. Maar 2,8 procent geeft aan wel ongewenst seksueel gedrag ervaren te hebben in de voorbije zes maanden. Dat zijn 97 personen op 3.473 respondenten. Ter vergelijking: In 2019 gaf 3 procent aan zo’n gedrag te ervaren aan de hand van een meer beperkte module over ongewenst seksueel gedrag.
Verder peilt mediasensor ook naar ongewenst gedrag op het werk, zoals pesten, agressie en ongewenst seksueel gedrag. Want ongewenst gedrag op het werk wordt eveneens gezien als stressbron, al ligt de interpretatie van de cijfers anders bij dit thema. Voor ongewenst gedrag op het werk geldt immers een nultolerantie.
Uit de enquête blijkt dat 1,3 procent van de respondenten slachtoffer is van pestgedrag op het werk. Dit wil zeggen dat op 3.473 respondenten 45 medewerkers frequent geconfronteerd werden met pestgedrag over een tijdsspanne van zes maanden. Enerzijds door persoonsgebonden handelingen, zoals roddels, sociale uitsluiting, beledigingen, kwetsende opmerkingen of grappen. En anderzijds door werkgebonden handelingen, zoals het werk bemoeilijken door het achterhouden van
In 71,1 procent van die 97 gevallen werd aangegeven dat een collega ongewenst gedrag stelde. Verder geeft 43,9 procent aan dit moeilijk bespreekbaar te vinden tegenover 26 procent dat het probleem makkelijk bespreekbaar vindt. Deze cijfers geven aan dat nog heel wat medewerkers moeilijkheden ondervinden om deze problemen aan te kaarten binnen hun organisatie.
‘Om op te branden, moet je eerst in vuur en vlam hebben gestaan’. Deze bekende quote gaat meer dan eens op in de mediasector waarin medewerkers veel plezier ervaren in hun werk en enorm geëngageerd zijn, maar waarin tegelijk een hoge nood aan herstel heerst. En omdat de stressbronnen die eigen zijn aan de sector -zoals harde deadlines, een hoog werktempo en flexibele uren- moeilijk aan te passen zijn, moet worden ingezet op het versterken van de motivatiebronnen. Als buffer voor die hoge herstelnood.
Tijdens de voorbereiding en uitwerking van de mediasensorenquête werkte mediarte nauw samen met een stuurgroep die bestaat uit verschillende bedrijven uit de mediasector. Deze goede samenwerking eindigt niet met de afronding van de enquête. Met de resultaten als het startpunt dat een duidelijk overzicht van de werkbeleving binnen de sector biedt, worden duidelijke werkpunten naar voor geschoven waar de komende tijd sterk op ingezet zal worden. Dat de sector momenteel onder druk staat en de huidige krapte op de arbeidsmarkt dragen bij aan een hoge prioriteit om te werken aan een (mentaal) gezonde sector. Daarom engageren mediarte en de stuurgroep zich tot een verdere samenwerking. Zij zullen samen deze prioriteit hoog op de agenda te houden en ermee aan de slag te gaan.
media, zoals videogames en virtual reality, hebben de unieke mogelijkheid om gebruikers te laten kennismaken met situaties die ze normaal gesproken in hun dagelijks leven nooit zouden tegenkomen. Een depressie, racisme, psychose, een actieve oorlog of een leven als vluchteling? Vandaag de dag is het even gemakkelijk als leven in Mushroom Kingdom.
Er zijn terechte zorgen als het gaat om verslaving, geweld of gender- en raciale stereotypering in videospellen. De laatste jaren zijn veel ontwikkelaars echter begonnen met het maken van videospellen waarin een hele reeks sociaal bewuste thema's aan bod komen, in een poging om het beeld van videospellen als louter een vorm van entertainment omver te werpen. Interactieve media hebben meetbare successen geboekt bij het beïnvloeden van de manier waarop mensen in de echte wereld denken en voelen. Er kan zelfs worden gesteld dat videospellen een nog grotere impact kunnen hebben dan andere soorten media, aangezien videospellen van de spelers verlangen dat zij actief deelnemen aan het spel in plaats van het op een passieve manier te ondergaan.
Geïnspireerd door onze Nederlandse collega's van KRONCRV, die veel tijd en middelen besteden aan innovatie en inclusiviteit, onderzocht Future Media Hubs een aantal manieren waarop interactieve media kunnen worden gebruikt om de wereld een betere plek te maken.
Hellblade: Senua's Sacrifice, gemaakt door Ninja Theory, verkent op een prachtige manier psychose en de manier waarop een mentale aandoening de perceptie van iemands omgeving beïnvloedt. Hellblade werd gecreëerd vanuit het idee dat games psychische aandoeningen kunnen portretteren vanuit het perspectief van een persoon die het effectief meemaakt in plaats van dat van een buitenstaander. Daarom is het videospel erop gericht de speler te laten voelen hoe het zou zijn om aan een psychose te lijden. Door samen te werken met neurowetenschappers en mensen met een psychose te interviewen, konden de ontwikkelaars afstand nemen van stereotypen over geestelijke gezondheid en de aandoening zo nauwkeurig mogelijk in beeld brengen.
Dit onderzoek maakte plaats voor The Insight Project, waarin de vraag werd gesteld: Kan een videogame helpen het geestelijk welzijn te bevorderen en geestelijk lijden te verminderen? Ninja Theory wil de technologie die het voor het videospel heeft ontwikkeld, gebruiken voor aanvullend onderzoek naar en de behandeling van geestelijke gezondheid. Deze evolutie, van entertainment naar reële middelen die het leven van mensen ten voordele kunnen veranderen, is op zich al een kleine revolutie.
Een ander geslaagd voorbeeld van een videogame die zich bezighoudt met geestelijke gezondheid, in dit geval depressie, is GRIS. GRIS, ontwikkeld door Nomada Studio, gaat over een hoopvol jong meisje dat verdwaald is in haar eigen wereld en te maken heeft met een pijnlijke ervaring in haar leven. Naarmate het verhaal zich ontvouwt, zal GRIS emotioneel groeien en haar wereld anders gaan zien, waarbij nieuwe paden worden onthuld om te verkennen met behulp van haar nieuwe vaardigheden.
In tegenstelling tot Hellblade is GRIS een serene ervaring, vrij van gevaar, frustratie of dood. De verhaalwereld is tot leven gebracht met delicaat artwork en zonder gesproken taal. In de loop van het videospel zullen zich kleine puzzeluitdagingen onthullen naarmate meer van de wereld van GRIS toegankelijk wordt. GRIS voelt aan als een universele, breekbare kijk op hoe depressie en angst aanvoelen, zonder de speler ooit te pushen om iets te "voelen".
Blackhaven, uitgebracht in de zomer van vorig jaar, is een gratis first-person mysterieus avonturenspel dat zich richt op racisme, slavernij, en het witwassen van de geschiedenis. Het spel volgt een tweedejaars stagiaire genaamd Kendra Turner bij de Blackhaven Hall Historical Society. Voor deze baan moet Kendra verschillende taken uitvoeren op de historische locatie van een landhuis dat tijdens de Amerikaanse Revolutie is verbrand. Maar terwijl ze het gebied verkent, ontdekt ze langzaam dat het museum de ware geschiedenis van de locatie verbergt. Nu moet ze beslissen of ze haar mond houdt over de witwaspraktijken zodat ze haar baan kan behouden of het echte verhaal blootlegt.
Is het mogelijk om het perspectief van een misbruiker van huiselijk geweld te veranderen? Volgens de Universitat Politècnica de Catalunya zou het kunnen. De Spaanse universiteit heeft wetenschappelijk onderzoek gedaan naar de effecten van virtual reality om een illusie op te wekken waardoor daders zich in het lichaam van een slachtoffer van huiselijk geweld bevinden. Het idee is dat door huiselijk geweld te ervaren door de ogen van het slachtoffer, mishandelende mensen misschien enig inzicht krijgen in hun daden.
VR-headsets bij delinquenten plaatsen om hun emotionele vaardigheden te verbeteren lijkt misschien een beetje utopisch, maar Virtual Reality heeft al een sterke reputatie op het gebied van geestelijke gezondheid. Aan de universiteit van Zuid-Californië worden op VR gebaseerde toepassingen met succes gebruikt om de symptomen van PTSS bij veteranen te verlichten. In samenwerking met The Institute for Creative Technologies (ICT) speelde USC een centrale rol bij het systematiseren van een nieuwe methode voor het toepassen van blootstellingstherapie, de meest effectieve behandeling voor PTSS. In virtual reality werden zeer gecontroleerde maar emotioneel sterke scenario's ontwikkeld, die getrainde therapeuten in staat stellen de deelnemer onder te dompelen in scènes waarin de therapeut zelfs minieme details controleert. Dit geeft de therapeut de mogelijkheid om de gebruiker alleen bloot te stellen aan omgevingen die de therapeut in staat acht om de gebruiker te confronteren en te verwerken op een therapeutische manier. Het succes van de behandeling is waargenomen in open klinische studies en momenteel zijn grote gecontroleerde studies aan de gang.
KRO-NCRV is een van de Nederlandse publieke omroepen. Met als slogan "wij willen voor elkaar zorgen" is het mediabedrijf voortdurend op zoek naar innovatieve manieren om verhalen te vertellen op een inclusieve, duurzame en betekenisvolle manier. Van VR-ervaringen tot een WhatsApp-spel, hier zijn een paar voorbeelden:
Het tv-programma Brandpunt werkte samen met oorlogscorrespondent Hans Jaap Melissen om een 360° VRervaring te maken over bootvluchtelingen op Lesbos. Deze ervaring moet je het gevoel geven dat je zelf in het zand staat en rondloopt in de vluchtelingenkampen. Deze VRervaring is vergelijkbaar met een documentaire. Een andere VR-ervaring is "The Last Chair". Een documentaire waarin je de kans krijgt om in het huis van een bejaard persoon te stappen die je over zijn leven vertelt.
Lees het volledige artikel online.
Migom
Una Kreso
the
Nadat ze toneel in New York en film in Parijs studeerde, debuteerde Frederike Migom in 2019 met ‘Binti’. De film werd op meer dan 60 festivals vertoond en won maar liefst 14 awards. Momenteel werkt ze aan haar tweede langspeelfilm: ‘Sorry’. Een adaptatie van het boek ‘Tegenwoordig heet iedereen sorry’ van Bart Moeyaert.
Una Kreso werd geboren in Joegoslavië en groeide op in Nederland. Daar studeerde
ze aan de kunstacademie in Breda waar ze haar fascinatie voor storytelling ontdekte. Nadien behaalde ze haar master Schrijven aan het RITCS in Brussel en startte ze als scenarist van de serie ‘Hacked’, waarvan er een tweede seizoen in de maak is. Ook maakt Una deel uit van Het Grensoverschrijvend Collectief.
Op het Brussels International Film Festival sprak mediarte met hen toen ze tijdens de ‘Screenwriters’ Day’ te gast waren om te spreken over hun werk en leven als scenarist.
Hoe is het allemaal begonnen voor jullie?
Una Kreso: “Aan de kunstacademie in Breda leerde ik over alle aspecten van het filmmaken, maar nauwelijks iets over scenario. Tijdens die studie maakte ik verschillende kortfilms en dacht ik elke keer: Oké, deze film gaat mijn meesterwerk zijn. En dan ben je klaar met de montage en besef je dat je scenario eigenlijk helemáal niet is geworden wat het had moeten zijn. Je kan de beste acteurs engageren en de beste DOP inhuren, maar als het scenario niet klopt, kan je je film moeilijk redden achteraf. Zo ben ik op het RITCS terechtgekomen voor mijn master Schrijven. Met mijn eindwerk mocht ik deelnemen aan het VAF Scenario Atelier. Dat was fijn want ik wilde niet solliciteren bij een writersroom of stage doen. Ik wilde mijn eigen film maken en was heel koppig. Ook was ik blut en negeerde ik iedereen die mij adviseerde om te solliciteren voor jobs met een stabiel inkomen. Sorry, mama! Ondertussen deed ik losse jobkes om wat geld te verdienen, zoals assistent-opnameleiding op een set. Dan sta je daar met zo'n verkeersbord in je handen auto's te blokkeren terwijl je zes jaar lang hebt gestudeerd om films te mogen maken.”
Frederike Migom: “Mijn parcours is iets anders verlopen omdat ik nog veel meer zijwegen heb genomen. Toen ik toneel studeerde in New York, was het mijn droom om actrice te worden. Maar pas nadien besefte ik dat acteren
niet mijn ding was en toen ben ik in Parijs film gaan studeren. Als afstudeerproject vond ik een stageplaats bij de langspeelfilm van Hilde Van Mieghem, ‘Smoorverliefd’, die geproduceerd werd door Caviar. Na die stage mocht ik beginnen als productie-assistent en dat heb ik drie jaar gedaan. Dat is niet echt een creatieve job, dus er begon wel iets te knagen. Tijdens een productie werk je lange dagen en ik was soms echt kapot. In die situatie is er ook geen ruimte om te schrijven en het is echt moeilijk om uit die cirkel te raken omdat je dan je inkomen verliest. Als een geschenk uit de hemel kreeg ik uiteindelijk een rol aangeboden in een soap die mij de kans gaf om op tien dagen per maand evenveel geld te verdienen als tijdens mijn vorige, voltijdse job. Plots had ik tijd om te schrijven en dat heeft mijn leven gered. Tijdens die overgangsfase, waarin ik mij voorzichtig uitte als regisseur en schrijver, heb ik heel veel steun van een goede vriend gehad die mij bij het schrijfproces heeft geholpen. Een mentor is belangrijk want jarenlang werken aan een project waarvan je niet weet of het gaat lukken, is best heftig. Met een mentor sta je er minder alleen voor. Schrijven is ook een emotioneel beroep omdat er onderweg veel projecten worden afgewezen, ook al heb je heel je hart en ziel erin gestoken. Je moet leren om dat niet persoonlijk te nemen.”
Una, jij bent een van de scenaristen van het Grensoverschrijvend Collectief, wie zijn jullie?
Una: “Wij zijn drie jonge, vrouwelijke scenaristen, elk met een andere culturele achtergrond. In de projecten die wij samen schrijven, focussen we erop dat televisie representatief moet zijn voor iedereen in onze samenleving. Toen ik, samen met Nele Vandael en Amina Hatim, afstudeerde aan het RITCS, kwam Nele meteen met een idee voor een reeks over Brussel. Over millennials. Dat bestond toen nog niet. We zijn samen beginnen brainstormen en we hebben direct gevoeld dat er een goede klik was. Vanaf dat moment zijn we intensief samen blijven werken.”
Hoe verloopt de samenwerking concreet?
Una: “Met het collectief werken we voornamelijk aan eigen concepten. We hebben in korte tijd een aantal projecten bij verschillende producenten gepitcht. Daarnaast houden we ook nog ruimte over om andere samenwerkingen aan te
GRENSOVERSCHRIJVEND COLLECTIEF © CHARLOTTE LARA DE CORTgaan. Het is al gebeurd dat producenten ons met een eigen concept benaderen. Zo hebben we bijvoorbeeld ook in de writersroom van ‘Lisa’ gezeten om te dialogeren en op die manier brood op de plank te krijgen. Want dat moet ook gebeuren, natuurlijk.”
Una: “Nou, als ik kijk naar de generatie voor mij, zie je toch veel meer mannen onder de scenaristen. Dus het is toch echt wel een ontwikkeling van de laatste jaren, dat daar verandering in komt. Ik ben blij dat ik het geluk heb gehad om in the right place at the right time te zijn.”
Waar putten jullie inspiratie uit voor jullie verhalen? Una: “Uit de mensen om mij heen. Ik woon in Brussel en kom veel mensen tegen. Observeer veel. Dat is mijn inspiratie. Het onvoorspelbare, onbegrijpbare aan mensen is iets wat me triggert en dat probeer ik te verwerken in een scenario.”
Frederike: “Dat is het mooie aan film. Uiteindelijk is het voor mij ook een soort studie over het mens-zijn.”
Una: “Absoluut. Het gaat voortdurend over menselijke relaties en conflicten.”
Frederike: “Elk verhaal wordt persoonlijk als je ermee bezig bent en wanneer ik een film maak, leer ik ook vanalles over mezelf. Zo heb ik net een korte jeugddocumentaire gemaakt die zich afspeelt in de kinderpsychiatrie. Als ik nu terugkijk hoeveel ik daaruit heb geleerd over mezelf, over algemene psychologie en over hoe mensen met elkaar omgaan, hoe hen dat vormt… Dát is zo waardevol aan dit beroep.”
Doen jullie research over jullie onderwerp en personages?
Word je dan vooral benaderd voor een vrouwelijke kijk op scenario’s?
Una: “Ik denk dat wij de juiste timing hadden met het ontstaan van ons collectief omdat precies op dat moment heel de #metoo-bom ontplofte. Wij merken dat er in Vlaanderen een ongelooflijke inzet bestaat om verandering in die oude mentaliteit te brengen en dat daarom opdrachten vaak onze kant uitkomen. Er wordt ook aan ons gevraagd om een blik te werpen op scripts die door mannen zijn geschreven of om deel te nemen aan een brainstorm of een feedback-sessie. Dat is echt een stap in de hele goede richting.”
Frederike: “Ik denk dat er ook wel een verschil bestaat tussen het regie-wereldje en het schrijvers-wereldje. Dat je sneller mannen op een set ziet staan bij high end reeksen dan vrouwen. Onder scenaristen is dat altijd meer een mix geweest.”
Una: “Ja, dat vind ik heel belangrijk. In de beginfase moet je weten waar je over schrijft. Zonder diepgaande research zou ik mij echt niet comfortabel voelen om te schrijven over bepaalde thema’s.”
Welk advies geven jullie graag mee aan beginnende scenaristen?
Frederike: “Ik denk dat je in de eerste plaats door een ontdekkingsfase heen moet waarbij je jezelf afvraagt: Kan ik dit? Kan ik mezelf disciplineren? Op een gegeven moment moet je jezelf ertoe kunnen bewegen om daadwerkelijk iets te schrijven. Over die drempel raken. Veel mensen zeggen dat ze een goed idee hebben om een film te maken. Maar uiteindelijk moet je het ook gewoon doen. Daarnaast heb je mensen nodig die je vertrouwen geven.”
Una: “En ook: laat je werk zoveel mogelijk lezen. Plant overal zaadjes. Ooit zal dan dat balletje wel beginnen rollen!”
Frederike: “Als je vast zit, vraag dan hulp. Dat is geen schande. Ook moet je openstaan voor feedback. Uiteindelijk draait het om moed en durven springen. Ook al zit je in het beginstadium en twijfel je aan jezelf.
Nog een tip die ik zou willen meegeven is: houd het niet bij werken aan één enkel project want de kans is groot dat het project er niet doorkomt. Het is belangrijk om iets achter de hand te hebben om jezelf aan de gang te houden. Dat je niet in een zwart gat valt. Wat mij ook helpt, is dat ik nu tijdens vaste uren op kantoor schrijf. In het begin schreef ik thuis maar had ik geen enkele structuur. Ik denk dat heel veel mensen een beetje een geromantiseerd beeld hebben van het schrijversleven. Dat ze denken dat je het in alle vrijheid overal kan doen met een glas wijn erbij. In de realiteit moet je heel veel discipline hebben.
Is netwerken belangrijk?
Una: “Ja, filmfestivals zijn daar een hele goede plek voor. Maar ik word er wel altijd een beetje kriebelig van. Dan moet je zo'n geconstrueerd praatje doen met mensen. Ik begin al te zweten als ik daaraan denk.”
Frederike: “Ik ervaar dat toch anders. Je hoeft niet als een gek te gaan netwerken. Ik ga naar een festival en dan is het gewoon altijd fijn om iedereen terug te zien. Het gaat er vaak vooral om te zorgen dat mensen weten dat je bestaat en dat je bezig bent. Vergelijk het met Instagram: je passeert af en toe in mensen hun gedachten. Op het moment dat ze dan iemand zoeken, denken ze aan jou. Vaak belt een producer je bijvoorbeeld omdat je de dag ervoor nog een gesprekje had.”
Una: “Omdat ik momenteel alleen nog maar schrijf, zou ik op een dag heel graag mijn eigen langspeelfilm willen schrijven én regisseren. Maar ik denk dat ik eerst eens ga beginnen met een kortfilm. Om te testen of het echt nog steeds mijn droom is.”
Creëer tijd en ruimte voor jezelf en gun het jezelf ook om dat te blijven doen. Dat geldt trouwens voor heel je carrière.”
Frederike: “Mijn droom is om projecten te kunnen blijven maken die vanuit mezelf komen, om langspeelfilms te blijven maken en om te blijven groeien. Steeds beter te worden en te leren. Elke keer denken: Wow, what a ride! And onto the next. En dat ik op mijn vijfenzestigste mijn meesterwerk kan maken. Of beter nog: dat ik op mijn tachtigste nog een film kan maken!”
Veel mensen zeggen dat ze een goed idee hebben om een film te maken. Maar uiteindelijk moet je het ook gewoon doen.
— Frederike Migom
- Utrecht Kickoff Cyanotypes project
- Oostende
the Masters Film Fest Oostende
- Brussel
resultaten
Podiumkunsten
- Gent
Gent Dag van het Filmberoep
- Gent
Gent Talk Intimiteit op set
Rondetafelgesprek met opleidingscoördinatoren van de muzieksector, Overleg VAF, Werkgroep Competentiechecks, Stuurgroep Actieplan Grensoverschrijdend Gedrag, Werkgroep: Actieplan Werkbaar werk / Mediasensor, Overleg PC 227 & 303.01, Werkgroep intersectorale opleidingen, Werkgroep Referentiefuncties in de av-sector, t, Overleg intersectoraal adviseurs SERV, Intersectorale werkgroep handleiding non-discriminatie & inclusie: nulmeting/risicoanalyse, intersectoraal netwerk diversiteit, Sectorconsulentennetwerk, SERVnetwerk_Werkbaar werk, Overleg ‘Creative Skills Europe’ network of partners, Overlegplatform Diversiteit & Inclusie, Werkgroep mediaNXT, Overleg Fit voor 2030: Competentieprognosetool, Structuur open social, hub.brussels ICC, Cyanotypes, SGG Overlegplatform, Stuurgroep actieplan grensoverschrijdend gedrag, Overlegplatform actieplan grensoverschrijdend gedrag, Denkgroep vragenlijst Gender, Denkgroep vragenlijst LGBTQI+, Sensoa, Punt vzw, Netflix, Sterpunt Inclusief Ondernemen
• Benuts
• Cobelfra (RTL)
• De Mensen
• Dedsit
• Dingie
• DPG Media
• Dreamwall
• EMG Belgium
• Free Kings
• FremantleMedia Belgium
• Sputnik
• Studio Rabona
• TOPRadio
• Vlaanderen één
• Warner Bros ITVP
• Woestijnvis
• 12 SEPTEMBER 2022 - Brussel VAF Summerschool
• 21 OKTOBER 2022 - Luik Technifutur
Bekijk alle dossiers die in de loop van de voorbije maanden werden aangevuld op www.mediarte.be
• Dossier Talentontwikkeling
• Dossier Diversiteit
• Dossier Grensoverschrijdend Gedrag
• Dossier mediartist
•
04 november 2022 - 13:00 Tour à Plomb
GRATIS 10 november 2022 - 19:00 DB Video
16 november 2022 - 10:00 mediarte
november 2022 - 10:00 mediarte
november 2022 - 09:00
november 2022 -
