8
WEEKEND
ZATERDAG 16 OKTOBER 2010
Wende tussen moeder Ginette en vader Wouter, met rechts broer Wiemer, op de veranda van hun hun huis in Jakarta, Indonesië.
In 2001 tijdens het Concours de la Chanson, wat ze won. ‘Ik was doodzenuwachtig, maar kwam wel helemaal zinderend het podium af.’
HET FOTOALBUM VAN...
Wende Snijders Soms tomeloos energiek en fanatiek, dan weer teruggetrokken en in zichzelf gekeerd. Het leven van zangeres Wende Snijders kent twee kanten. Wende, hier 3, bracht een bepalend deel van haar jeugd door in Jakarta en Guinee-Bissau.
W
Tekst: Mensje Melchior Foto’s Jacqueline de Haas en privécollectie Wende Snijders
ende Snijders heeft zichzelf opnieuw uitgevonden. Haar nieuwe theatertour is de afsluiter van wat ze haar ‘hysterische transformatiejaar’ noemt. Sinds het Engelstalige album No. 9 heeft ze de chansons rigoureus achter zich gelaten. Ze zingt nu alleen nog popnummers en zelfgeschreven theaterliedjes. Het theatrale is echter nog lang niet verdwenen. Wende vermaakt het publiek tijdens haar show met videoprojecties, dans, een dijk van een band en een klassiek strijkerensemble. ,,Toen ik aan No. 9 begon, was ik erg onzeker. Ik wist niet of ik succesvol zou zijn met mijn eigen nummers. Tegelijkertijd moest ik de chansons loslaten, waarvan ik wel zeker wist dat ik het kon. Ik ben die angst te lijf gegaan door het gewoon maar te doen.” Het is je gelukt. No. 9 is goed ontvangen, en je toert straks mooi weer door het land. Is er nou een einde gekomen aan die onzekerheid? ,,Ik ben heel lang onzeker geweest over mijn talenten. Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik mijn plek op het podium en in dit vak moest bevechten. Daar werd ik af en toe een beetje hijgerig van. Zo van: ‘Ik moet,
ik moet, ik moehoet!’ Nu weet ik dat ik mijn plekje heb verdiend. Ik hoor op dat podium thuis en kan van alles waarvan ik vurig enthousiast word iets moois maken. Dat fundament van zelfvertrouwen is een fijn gevoel.” Als kind was Wende altijd druk bezig: rennen, sporten, zingen. ,,Zie je deze foto, met die rode laarsjes? Daar sta ik weer eens op knappen. Als er een hockeybal door een ruit ging, was die altijd van mij. Toch kon ik ook tobberig zijn, dan zat ik lekker in mijn eigen wereldje, alleen met mijn gedachten.” Een deel van haar jeugd bracht Wende in het buitenland door. Haar vader was civiel ingenieur en vertrok
Wende (links) met haar broertje in 1981. ‘Zie je dat? Daar sta ik weer eens op knappen.’
voor zijn werk naar Indonesië en het Afrikaanse Guinee-Bissau. Het gezin ging mee. ,,Doordat we zo op elkaar waren aangewezen, waren we heel hecht. Mijn vader werkte hard, maar mijn moeder was veel bij ons in de buurt. Ik heb fijne herinneringen aan die tijd. Als ik aan Indonesië denk, ruik ik nog steeds de geur na een harde regenbui. En ik zie nog voor me hoe ik in de regentijd in mijn badpak ronddanste in de tuin.” Wat doet dat met een kind, steeds weer naar een ander land verhuizen? ,,Van nature ben ik al rusteloos. Ik denk dat de verhuizingen die eigenschap hebben versterkt. Mij thuis voelen op een vaste plek vind ik nog steeds moeilijk. Twee jaar geleden heb ik een huis gekocht in Amsterdam. Daarvoor ben ik twaalf keer verhuisd in twaalf jaar tijd. ,,Je zou dus denken dat ik blij was met mijn felbegeerde eigen stekkie. Maar ik heb eerst een jaar tussen de ingepakte dozen gebivakkeerd voor ik het huis inrichtte. Pas daarna richtte ben ik plantjes gaan kopen voor op het balkon. ,,Laatst was er iemand bij me over de vloer die zei: ‘Zoho, hier moet nog veel gebeuren’. Ik dacht: ‘Jij hebt geen idee waar ik helemaal vandaan kom!’ Nog steeds heb ik af en toe het gevoel
dat ik er weer vandoor moet, dat zo’n huis veel te definitief is.” In 1987 keerde het gezin voor altijd terug naar Nederland. In Zeist moest Wende vers uit Afrika een plekje veroveren. ,,Op school was dat best moeilijk. Iedereen kende elkaar al van kleins af aan. In het begin hoorde ik er niet echt bij. Gelukkig had ik een sterke band met mijn broer Wiemer. We deden veel samen. Hij speelde gitaar en samen maakten we liedjes. We waren trouwens best competitief. Had hij een 8 gehaald voor rekenen, dan wilde ik een 9. Hij kon heel mooi tekenen, dus wilde ik dat ook kunnen.” Haar ogen beginnen te stralen wanneer ze over haar kersverse nichtje vertelt. Maxi Annegine Wende (,,trots dat ik was, toen ik die laatste naam hoorde”) werd in januari geboren. ,,Ik ben echt verliefd op dat kind, jongen! Ze heeft nu twee ondertandjes. Ben ik bij mijn broer op bezoek, zit ze heel schattig de bank op te vreten.” Wakkert dat bij jou ook een kinderwens aan? ,,Wiemer doet het zo goed. Hij heeft net een eigen bedrijf opgezet en zorgt ook nog eens heel goed voor zijn dochtertje, daar heb ik echt veel bewondering voor. Maar bij mij gaat het nog helemaal niet kriebelen. Ik weet eigenlijk helemaal niet of ik wel kinderen
‘Er lopen al zoveel mensen rond op deze aardbol, moet ik