8
WEEKEND
ZATERDAG 16 OKTOBER 2010
Wende tussen moeder Ginette en vader Wouter, met rechts broer Wiemer, op de veranda van hun hun huis in Jakarta, Indonesië.
In 2001 tijdens het Concours de la Chanson, wat ze won. ‘Ik was doodzenuwachtig, maar kwam wel helemaal zinderend het podium af.’
HET FOTOALBUM VAN...
Wende Snijders Soms tomeloos energiek en fanatiek, dan weer teruggetrokken en in zichzelf gekeerd. Het leven van zangeres Wende Snijders kent twee kanten. Wende, hier 3, bracht een bepalend deel van haar jeugd door in Jakarta en Guinee-Bissau.
W
Tekst: Mensje Melchior Foto’s Jacqueline de Haas en privécollectie Wende Snijders
ende Snijders heeft zichzelf opnieuw uitgevonden. Haar nieuwe theatertour is de afsluiter van wat ze haar ‘hysterische transformatiejaar’ noemt. Sinds het Engelstalige album No. 9 heeft ze de chansons rigoureus achter zich gelaten. Ze zingt nu alleen nog popnummers en zelfgeschreven theaterliedjes. Het theatrale is echter nog lang niet verdwenen. Wende vermaakt het publiek tijdens haar show met videoprojecties, dans, een dijk van een band en een klassiek strijkerensemble. ,,Toen ik aan No. 9 begon, was ik erg onzeker. Ik wist niet of ik succesvol zou zijn met mijn eigen nummers. Tegelijkertijd moest ik de chansons loslaten, waarvan ik wel zeker wist dat ik het kon. Ik ben die angst te lijf gegaan door het gewoon maar te doen.” Het is je gelukt. No. 9 is goed ontvangen, en je toert straks mooi weer door het land. Is er nou een einde gekomen aan die onzekerheid? ,,Ik ben heel lang onzeker geweest over mijn talenten. Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik mijn plek op het podium en in dit vak moest bevechten. Daar werd ik af en toe een beetje hijgerig van. Zo van: ‘Ik moet,
ik moet, ik moehoet!’ Nu weet ik dat ik mijn plekje heb verdiend. Ik hoor op dat podium thuis en kan van alles waarvan ik vurig enthousiast word iets moois maken. Dat fundament van zelfvertrouwen is een fijn gevoel.” Als kind was Wende altijd druk bezig: rennen, sporten, zingen. ,,Zie je deze foto, met die rode laarsjes? Daar sta ik weer eens op knappen. Als er een hockeybal door een ruit ging, was die altijd van mij. Toch kon ik ook tobberig zijn, dan zat ik lekker in mijn eigen wereldje, alleen met mijn gedachten.” Een deel van haar jeugd bracht Wende in het buitenland door. Haar vader was civiel ingenieur en vertrok
Wende (links) met haar broertje in 1981. ‘Zie je dat? Daar sta ik weer eens op knappen.’
voor zijn werk naar Indonesië en het Afrikaanse Guinee-Bissau. Het gezin ging mee. ,,Doordat we zo op elkaar waren aangewezen, waren we heel hecht. Mijn vader werkte hard, maar mijn moeder was veel bij ons in de buurt. Ik heb fijne herinneringen aan die tijd. Als ik aan Indonesië denk, ruik ik nog steeds de geur na een harde regenbui. En ik zie nog voor me hoe ik in de regentijd in mijn badpak ronddanste in de tuin.” Wat doet dat met een kind, steeds weer naar een ander land verhuizen? ,,Van nature ben ik al rusteloos. Ik denk dat de verhuizingen die eigenschap hebben versterkt. Mij thuis voelen op een vaste plek vind ik nog steeds moeilijk. Twee jaar geleden heb ik een huis gekocht in Amsterdam. Daarvoor ben ik twaalf keer verhuisd in twaalf jaar tijd. ,,Je zou dus denken dat ik blij was met mijn felbegeerde eigen stekkie. Maar ik heb eerst een jaar tussen de ingepakte dozen gebivakkeerd voor ik het huis inrichtte. Pas daarna richtte ben ik plantjes gaan kopen voor op het balkon. ,,Laatst was er iemand bij me over de vloer die zei: ‘Zoho, hier moet nog veel gebeuren’. Ik dacht: ‘Jij hebt geen idee waar ik helemaal vandaan kom!’ Nog steeds heb ik af en toe het gevoel
dat ik er weer vandoor moet, dat zo’n huis veel te definitief is.” In 1987 keerde het gezin voor altijd terug naar Nederland. In Zeist moest Wende vers uit Afrika een plekje veroveren. ,,Op school was dat best moeilijk. Iedereen kende elkaar al van kleins af aan. In het begin hoorde ik er niet echt bij. Gelukkig had ik een sterke band met mijn broer Wiemer. We deden veel samen. Hij speelde gitaar en samen maakten we liedjes. We waren trouwens best competitief. Had hij een 8 gehaald voor rekenen, dan wilde ik een 9. Hij kon heel mooi tekenen, dus wilde ik dat ook kunnen.” Haar ogen beginnen te stralen wanneer ze over haar kersverse nichtje vertelt. Maxi Annegine Wende (,,trots dat ik was, toen ik die laatste naam hoorde”) werd in januari geboren. ,,Ik ben echt verliefd op dat kind, jongen! Ze heeft nu twee ondertandjes. Ben ik bij mijn broer op bezoek, zit ze heel schattig de bank op te vreten.” Wakkert dat bij jou ook een kinderwens aan? ,,Wiemer doet het zo goed. Hij heeft net een eigen bedrijf opgezet en zorgt ook nog eens heel goed voor zijn dochtertje, daar heb ik echt veel bewondering voor. Maar bij mij gaat het nog helemaal niet kriebelen. Ik weet eigenlijk helemaal niet of ik wel kinderen
‘Er lopen al zoveel mensen rond op deze aardbol, moet ik
WEEKEND 9
ZATERDAG 16 OKTOBER 2010
IN HET KORT Geboren: 10 oktober 1978 in Beckenham, Engeland. Op haar 4de verhuist de familie naar Indonesië, twee jaar later naar het Afrikaanse Guinee-Bissau. Op haar 9de keert Wende met haar familie terug naar Nederland, naar Zeist. ■ Opleiding: Gymnasium in Zeist, Kleinkunstacademie Amsterdam, waar ze in 2002 afstudeert. ■ Carrière: In 2001 wint Snijders ze het Concours de la Chanson Alliance Française. Haar doorbraak komt in 2003, met haar chansonshow in Theater Bellevue. Ze brengt het albums Quand Tu Dors, de dvd Au Suivant, de cd La Fille Noyée en in 2009 het Engelstalige popalbum No. 9 uit. ■ Prijzen: Wende kreeg een Edison voor haar debuutalbum Quand Tu Dors en voor de opvolger, La Fille Noyée. In maart 2010 won ze de Gouden Harp voor het album No. 9, in n 2009 de Annie M.G. Schmidtprijs voor het lied De wereld beweegt. ■
op de wereld wil zetten. Er lopen al zoveel mensen rond op deze aardbol, moet ik dan ook nog zo nodig? Voorlopig nog niet, in ieder geval.” Terug naar Zeist. Op de middelbare school voelde Wende zich wel snel thuis. Het gymnasium was een omgeving vol competitie, dat lag haar wel. Hoge cijfers halen, scoren met hockey. Zo veroverde ze haar plekje en ontmoette vrienden voor het leven, onder wie Marie-Louise, met wie ze samen in galakleding op de foto staat.
Een geval apart: ‘Ik heb mijn nieuwe liefde wel meteen duidelijk gemaakt dat ik niet het type ben om mee op de bank te hangen of kinderen mee te krijgen.’
dan ook zo nodig?’ Voorlopig nog niet.’
Dat ziet er goed uit. Je had vast veel jongens achter je aan. ,,Ik was veel te druk met van alles en nog wat om een serieus vriendje te hebben. Al vanaf mijn 13de zat ik op hockey, tennis en toneel. Ik speelde piano en gitaar, en kreeg ook nog ballet- en zangles. Slapen deed ik veel te weinig. In de vakanties ging ik niet feesten en jongens versieren. Met een goede vriendin ging ik dan naar een warm land. Lekker twee weken lang op een strand liggen pitten.” Na de middelbare school deed Snijders auditie voor de Kleinkunstacademie in Amsterdam. ,,Ik wilde zó graag dat ik er hyper van werd. Het liefste hadden mijn docenten me op een stoel vastgebonden, zo druk was ik.” Het eerste jaar bleef Wende zitten. ,,Het was een heel zwaar jaar. Na het dorpse Zeist moest ik ineens in de grote stad overleven en voor mezelf leren zorgen. Dat slurpte al mijn energie op. De leraren twijfelden of het talent dat er inzat er wel uit zou komen. Ik ben heel blij dat ik toch de kans kreeg. Op de Kleinkunstacademie zagen ze dat er iets onder al die ruis zat en ze waren bereid heel diep te graven om het eronder vandaan te halen.” Tot in het derde jaar bleef ze twijfelen, tot ze de chansons ontdekte. In de bibliotheek van de opleiding zocht ze naar liedjes om te zingen in de les. De Franse liedjes bleken goed bij haar ➜
WEEKEND 11
ZATERDAG 16 OKTOBER 2010
HET FOTOALBUM VAN... WENDE SNIJDERS
‘Na deze voorstelling ga ik twee jaar het theater niet meer in.’ ➜ te passen. In het derde jaar schreef ze zich in voor het Concours de la Chanson van de Alliance Française. In De Kleine Komedie zong ze La Foule van Edith Piaf. Er is een foto van, genomen vlak voor het optreden. ,,Je ziet dat ik supergeconcentreerd aan het inzingen ben. Dat rode jurkje werd later mijn handelsmerk. Ik was doodzenuwachtig, maar kwam wel helemaal zinderend van het podium af.” Ze won en maakte een kort programma met chansons. Dat groeide uit tot vijftig minuten en na haar afstuderen mocht ze vijf dagen achter elkaar optreden in Theater Bellevue. Wende zorgde dat ze bij de talkshow Barend en Van Dorp in de uitzending kwam, en prompt was de zaal uitverkocht. Daarna belde een platenmaatschappij. Of ze zin had om een cd op te komen nemen. Met de chansons kwam je talent eindelijk naar boven. ,,Ja, maar met die liedjes ontstond ook meteen het misverstand dat ik chansonnière ben. Ik kon er helemaal mijn ei in kwijt, daar niet van. Alleen wilde ik mezelf nooit voorgoed in dat hokje plaatsen. In die tijd overkwam het me allemaal een beetje. Ik pakte alles wat op mijn pad kwam met een enorm enthousiasme aan. Ik wilde zó graag, dat nadenken er niet echt bij was. De laatste tijd kies ik bewuster. Nu zeg ik bijna nooit meer ergens meteen ‘ja’ op. Als iemand iets voorstelt, ga ik eerst naar huis. Ik maak een pannetje soep en denk eerst eens even heel diep na.” De dood van haar vader, in 2007, was volgens Wende ‘de katalysator’ in dat proces. Hij stierf aan een hersentumor. ,,Het schudde me keihard wakker.”
Met vriendin Marie-Louise (rechts) opgetut voor een galafeest van het gymnasium in Zeist. De sfeer van competitie op school lag haar goed.
Broer Wiemer met zijn pasgeboren dochter Maxi Annegine Wende. ‘Hij zorgt zo goed voor zijn dochter, daar heb ik veel bewondering voor.’
Wende (rechtsboven) tussen collega-studenten op de Kleinkunstacademie. ‘Het liefste hadden mijn docenten me aan een stoel vastgebonden, zo druk was ik.’
Welk inzicht bracht zijn dood? ,,Het was natuurlijk niet zo dat er ineens allemaal engelen tot mij verschenen die in koor het geheim van het universum onthulden. Wel zag ik geleidelijk aan steeds scherper hoe alles in elkaar stak. Ik merkte dat ik meer dingen moest doen die ik zelf graag wilde en me niet steeds maar weer in alles moest laten meeslepen.” Maar eerst zette ze het op een keihard werken. ,,Ontkenning, denk ik, en op het podium voelde ik me lekker.” Op een foto, genomen kort na het overlijden van haar vader, doet Wende een soundcheck op de Uitmarkt. ,,Ik was helemaal kapot, stond daar echt te overleven. Zie je dat strakke mondje, en hoe dun ik ben? Ik was helemaal aan het einde van mijn Latijn. En tóch werd het een geweldig optreden.” Hoe kreeg je dat voor elkaar? ,,Ik voelde een duwtje van de regisseur in mijn rug, ten teken dat ik op moest. Eigenlijk had ik geen idee hoe ik het moest redden. Ik concentreerde me zo goed mogelijk en met het laatste restje energie leefde ik me uit voor die 15.000 man. De volgende dag ben ik naar Griekenland vertrokken. Daar heb ik een week lang vier uur per dag yoga gedaan. Zo kwam ik weer een beetje tot mezelf.” Toch had ze haar lesje nog niet helemaal geleerd. In 2009 zette Wende
haar werk even op een laag pitje, omdat ze tegen een burn-out aanzat. ,,Ik had zes jaar non-stop gebuffeld en roofbouw op mijn lichaam gepleegd. Ik had een moordend tempo. Wanneer ik ’s avonds had opgetreden, moest ik van mezelf ’s morgens toch vroeg opstaan. Om te ontspannen liep ik hard. Maar ja, dan wilde ik heel hard hè, rende ik mezelf alsnog voorbij.” Tijdens een weekje Terschelling om een beetje bij te tanken, kwam ze bijna niet meer vooruit. Zelfs een korte wandeling voelde als een marathon. ,,Ik moest wel rust nemen, want zo ging het echt niet meer.” Je hebt het anders nog steeds aardig druk. Heb je wel iets veranderd om herhaling te voorkomen? ,,Ik heb mezelf flink aangepakt. Ik doe veel aan yoga, eet gezonder en zorg dat ik goed slaap. Het belangrijkste is dat ik me nu niet meer steeds laat meeslepen, dat ik eerst nadenk voordat ik iets aanpak.” Ze lijkt steeds meer op haar broer, zegt ze. ,,Hij is een stuk rustiger dan ik, maar barst wel van de energie. Hij is niet kapot te krijgen. Langzaamaan wordt ik steeds meer zoals hij. Ik kan mijn energie steeds beter kanaliseren. Ik heb echt moeten leren om niet alleen maar monomaan met mijn werk bezig te zijn. Dat lukt steeds beter.” Ook in de liefde gaat het beter. Na
Op de Uitmarkt, vlak na het overlijden van haar vader. ‘Zie je dat strakke mondje, en hoe dun ik ben? Ik was helemaal aan het einde van mijn Latijn.’
de dood van haar vader verbrak Snijders de relatie met haar toenmalige vriend. Ze leerde in die periode pas echt goed voor zichzelf zorgen. ,,Koken, dat deed ik niet. Ik was alleen maar met mijn werk bezig en liet me verder een beetje verzorgen. Ik ben ook niet echt een gezellig persoon om mee samen te wonen. Als ik thuis ben, heb ik het liefste rust, zit ik in mijn eigen wereldje.” Nu is er weer een nieuwe liefde in haar leven. ,,Ik heb hem wel meteen duidelijk gemaakt dat ik niet het type om mee op de bank te hangen of kinderen mee te krijgen. Ik wil de liefde met hem vieren, reizen, samen naar mooie voorstellingen gaan. Hij is verliefd geworden op mijn levenslust en snapt gelukkig steeds beter hoe ik in elkaar zit.” Wonen jullie samen? ,,Nee, alsjeblieft niet! Ik ga dat nooit meer doen, samenwonen. Thuis wil ik lekker helemaal op mezelf zijn. Straks sta ik weer voor volle zalen te spelen. Dat kost een hoop energie. Om op te laden en nieuwe dingen te verzinnen, heb ik stilte en rust nodig. Ik kan er geen gezanik aan mijn hoofd bij hebben. Of iemand die dan in huis muziek aanzet, of televisie wil kijken, ik moet er niet aan denken.” Wat ga je na de theatertour doen? ,,Na deze voorstelling ga ik twee jaar het theater niet meer in. Ik blijf wel shows geven, maar dan alleen in clubs en op festivals. In het najaar van 2011 wil ik een cd met dansmuziek. Ik wil niet sleets raken, denken dat ik alles wel weet. Juist daarom wil ik mezelf straks alweer opnieuw uitvinden.” Welke foto wil je over vijf jaar in je album hebben? ,,Een foto van een internationale tour. Dansend publiek bij mijn optreden in een gave club in Berlijn. Want ook met die dansmuziek wil ik straks natuurlijk succes hebben. Wat dat betreft ben ik nog net zo streberig als vroeger.” ■ Wende’s tournee gaat 21 oktober van start duurt tot en met 29 november. Op 23 en 24 november staat ze in het Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. www.wende.nu
‘Ik moest rust nemen, want zo ging het echt niet meer.’