“เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม”
รวมเรื่องสั้นร่วมสมัยกรุ่นไอศรัทธา เปิดใจค้นหา เปิดตาครุ่นคิด มุฏมะอินนะฮฺ | เขียน
110.-
เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม เขียน | มุฏมะอินนะฮฺ บรรณาธิการ | มัรยัม อ. ศิลปกรรม | คอนซา พิสูจน์อักษร | อัลอัยน์ , ญันนะฮฺ, อิบติซาม พิมพ์ครั้งที่ 1 มกราคม 2556 ราคา 110 บาท จัดพิมพ์โดย : สำ�นักพิมพ์มิรอาต 61 ซ.เทอดไท 11 ถ.เทอดไท แขวงบางยี่เรือ เขตธนบุรี กรุงเทพฯ 10600 เว็บไซต์ | http://miratbooks.wordpress.com เฟสบุ๊ค | www.facebook/miratbook อีเมลล์ | mirat.books@gmail.com พิมพ์ที่ : นัตวิดาการพิมพ์ 457/202-203 ตรอกวัดจันทร์ใน (เจริญกรุง 107) ถ.เจริญกรุง บางคอแหลม กรุงเทพฯ 10210 โทร 02-2916530 จัดจำ�หน่ายโดย : อาลีพาณิชย์ 1579 ถ.เพชรเกษม ต.หาดใหญ่ อ.หาดใหญ่ จ.สงขลา 90114 โทร 07-4266277, 089-8767511 แฟกซ์ 07-4258487 เว็บไซต์ www.aleepanich.com
-ไม่สงวนลิขสิทธิ์ในการเผยแพร่โดยไม่มีเจตนาแสวงหาผลกำ�ไรหากพบหนังสือชำ�รุด หรือมีข้อผิดพลาดด้านการพิมพ์ โปรดส่งกลับมาเปลี่ยนเล่มใหม่ตามที่อยู่สำ�นักพิมพ์มิรอาตด้านบน โดยสำ�นักพิมพ์จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทั้งหมด
ค�ำน�ำ
จากส�ำนักจัดพิมพ์ ِب ِْسمِ الله ال َّر ْح َمنِ ال َّر ِحيْم
ด้วยพระนามของอัลลอฮฺผู้ทรงเปี่ยมกรุณายิ่ง ผู้ทรงปรานีเสมอ เราไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไรที่ท�ำให้คุณหยิบหนังสือเล่มนี้ ขึ้นมาอ่าน พอๆ กับที่ ไม่เข้าใจว่าท�ำไมเราถึงได้มาพบกันครั้ง แรกที่บรรทัดนี้ อย่างไรก็ดี เพื่อเป็นการแสดงความยินดี ต้อนรับคุณ เราจึงจะเล่าให้คุณฟังสักนิดหนึ่งก็ ได้ เกี่ยวกับ เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าท�ำไม หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือรวมเรื่องสั้นเล่มแรกของนัก เขียนคนแรกๆ ที่เขียนให้มิรอาตตั้งแต่ครั้งยังไม่ท�ำตัวใหญ่ ตั้ง ตัวโตเป็นส�ำนักพิมพ์ เมื่อสมใจใหญ่ ได้ท�ำและตั้งตัวเป็นส�ำนัก พิมพ์เรียบร้อยแล้ว มุฏมะอินนะฮฺ ผูเ้ ขียน จึงกลายมาเป็นเพือ่ น เก่าเพื่อนแก่ของส�ำนักพิมพ์หน้าใหม่ ใจโตนี้ ไปโดยปริยาย สิบเอ็ดเรื่องสั้นที่บรรจุไว้ ในหนังสือเล่มนี้เคยปรากฏ ตัวตามที่นู่นที่นี่มาบ้างภายใต้หลากหลายนามปากกา มีนิด หน่อยที่ถูกเขียนไว้ โดยยังไม่ ได้ออกไปแนะน�ำตัวต่อผู้คน และ อีกน้อยนิดทีเ่ พิง่ ถูกเขียนขึน้ เพือ่ จะออกสู่ โลกกว้างผ่านการรวม เล่มครั้งนี้ โดยเฉพาะ
เรือ่ งสัน้ ของ มุฏมะอินนะฮฺ มักวนเวียนอยูก่ บั เรือ่ งราว ชีวติ ของผูห้ ญิงและสิง่ ทีพ่ วกเธอจะต้องประสบพบเจอในวันวัย แห่งการเรียนรู้ ส่วนเรือ่ งแมนๆ ก็มหี ลุดลอดออกมาให้เห็นอยู่ บ้าง ซึ่งเราต้องขอย�้ำตรงนี้ว่า ไม่ ใช่ ในยามที่เธอหมดมุขแล้ว (เท่านั้น!) แต่ ไม่ว่าเรื่องที่ มุฏมะอินนะฮฺ เขียนจะหนักไปที่เรื่อง ของชายหรือหญิง ทุกเรื่องสั้นของเธอก็เน้นไปที่อุมมะฮฺ หรือ ส่วนหนึ่งของอุมมะฮฺของท่านนะบีมุฮัมมัด เป็นหลักอยู่ นั่นเอง ไม่เปลี่ยนแปลง แม้มิรอาตจะเปลี่ยนไป และตัดสินใจ รวมเรื่องสั้นของเธอมาจัดพิมพ์ และนั่นก็คือ เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าท�ำไม ดี ใจที่ ได้เจอ และแอบลุ้นว่าคุณจะรู้ว่าท�ำไม ส�ำนักพิมพ์มิรอาต เศาะฟัร 1434 | มกราคม 2556
ค�ำตาม
จากส�ำนึกจัดเขียน ِب ِْسمِ الله ال َّر ْح َمنِ ال َّر ِح ْيم
ด้วยพระนามของอัลลอฮฺผู้ทรงเปี่ยมกรุณายิ่ง ผู้ทรงปรานีเสมอ ขอบคุณส�ำนักพิมพ์มิรอาตที่กรุณาแถลงไขให้รู้ว่า ท�ำไมท่านจึงรับเอาหนังสือรวมเรือ่ งสัน้ เรือ่ งทีค่ ณ ุ ไม่รวู้ า่ ท�ำไม ของข้าพเจ้ามาจัดพิมพ์ ช่วยลดจ�ำนวนเรื่องที่เราไม่รู้ว่าท�ำไม ออกจากชีวิตไปอีกหนึ่งเรื่อง หายยุ่ง กระนัน้ ข้าพเจ้า –ทีเ่ ชือ่ ว่ายังมีอกี หลายค�ำว่าท�ำไมใน ใจเราๆ- ก็จะขอออกตัวกึ่งแก้ตัวว่าเรื่องสั้นจ�ำนวนมากใน หนังสือเล่มนี้เขียนขึ้นในวันวัยของชีวิตที่กล่าวได้ว่าเยาว์ น้อย นิดทั้งประสบการณ์และกาลที่ประสบ ภาพรวมของเรื่องอัน บรรจุอยู่ ในเล่มจึงแสดงคุณสมบัตชิ ดั เจนว่าเน้นแตะต้องเฉพาะ เรื่องที่ขมวดปมอยู่ ในหัวของข้าพเจ้าเป็นหลักมากกว่าหัวของ ใครๆ แถมแตะต้องด้วยมุมมองทีอ่ าจไม่ ได้กว้างขวางอย่างสา แก่ ใจ แต่ข้าพเจ้าก็เคารพตัวเองในช่วงเวลานั้นมากพอจะน�ำ เสนอความคิดเห็นต่างๆ ที่ฉายผ่านตัวละครของเรื่องสั้นมาก หน้าหลายตาในเล่มได้ โดยไม่ตะขิดตะขวง ภายใต้การเซ็น อนุ มั ติ จ ากคนอ่ า นกลุ ่ ม แรกทั้ ง คณะสหายจากส� ำ นั ก พิ ม พ์
มิรอาต บางผู้อ่านที่เคยสละสายตาพินิจบางเรื่องสั้นเหล่านี้ เมื่อครั้งมันถูกตีพิมพ์ตามที่ต่างๆ รวมถึงคนใกล้ตัวที่ข้าพเจ้า วางใจได้ ว ่ า เขาคงไม่ ย อมให้ ข ้ า พเจ้ า น� ำ เสนอสิ่ ง อั น จะก่ อ อั น ตรายต่ อ ตั ว เองและศาสนาของผู ้ ส ร้ า งตั ว เองออกสู ่ สาธารณชนเป็นแน่ “เรื่องสั้น” เป็นอีกหนึ่งแขนงของงานเขียนที่ยังไม่ ปรากฏอย่างหนาตาบนชั้นหนังสือมุสลิม และก็อาจไม่จำ� เป็น ที่จะต้องปรากฏเช่นนั้น ทว่าหลังจากสละเวลาบางช่วงเล็กๆ ของชีวิตสั้นๆ ให้แก่การผลิตและอ่านผลผลิตชนิดนี้ทั้งของตัว เองและคนอืน่ ก็พบว่ามันมีประโยชน์อยูม่ ากส�ำหรับบางคนใน บางครา การน� ำ เสนองานเขี ย นที่ ส อดแทรกมุ ม มองแบบ อิสลามในรูปแบบเรือ่ งสัน้ จึงเป็นงานทีข่ า้ พเจ้าคิดว่ายังสมควร จะได้รับการจัดสรรที่ทางให้ ได้ด�ำรงอยู่ ในสังคมของเรา ...สังคมที่เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายรสนิยมที่เรา ล้วนต้องเรียกร้องพวกเขาไปสู่การหาค�ำตอบให้แก่บางค�ำว่า “ท�ำไม?” ของชีวิต และลึกลงไปแล้ว...บางค�ำถามว่า “ท�ำไม?” อันมนุษย์ ตั้งต่อชีวิตตัวนั่นแหละที่สามารถน�ำไปสู่ “ธรรมแท้” ได้ด้วย อนุมัติของผู้ทรงธรรมยิ่ง “แล้วคุณจะรู้ว่าท�ำไมต้องธรรม”, มุฏมะอินนะฮฺ
สารบัญ
มุสลิมะฮฺนิยม
8
คือดอกไม้
19
ลุย
29
สมรภูมิรถเมล์
40
เส้น
ทางแห่งความภาคภูมิใจ
49
เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
59
“ไอ้เซ่อ”
69
ผู้หญิงแสนดี
80
เรื่องของพ่อ
94
ระหว่างบรรทัดข่าว
105
เรื่องใหญ่ ?
116
แด่. .ทุกคนที่รู้และอยากรู้ว่าชีวิตเกิดมาท�ำไม
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . เรื่องสั้นทั้งหมดที่ปรากฎในหนังสือเล่มนี้เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นจากความคิดของผู้เขียน เพื่อ น�ำเสนอบางภาพสะท้อนสังคมตามมุมมองของผู้เขียนออกมาในลักษณะกึ่งยกตัวอย่าง จากจินตนาการ ส่วนเรือ่ งราวจริงทีจ่ ะช่วยตอบค�ำถามค�ำว่า “ท�ำไม” ของเหตุการณ์ตา่ งๆ ในชีวิตจริงมนุษย์นั้น มาจากก�ำหนดของอัลลอฮฺทั้งสิ้นและเพียงผู้เดียว วัลลอฮุอะอฺลัม
มุสลิมะฮฺนิยม
?
“เฟมินิสต์คิดอะไร”
เหมือนตัวอักษรสีทองพิมพ์นูนบนปกเขรอะฝุ่นนั้นจะ เตะฟรีคกิ จากซอกตูเ้ ข้ามาเต็มเบ้าตาจนซอฟียะฮฺตอ้ งละความ สนใจจากเอกสารส�ำคัญไปหยิบมันขึ้นมาพินิจ ก่อนยิ้มขบขัน จะระบายบนใบหน้า เกือบลืมไปแล้วเชียวว่าเธอเคยมีชว่ งหนึง่ ของชีวติ ทีข่ อ้ งเกีย่ วอย่างอ้อมๆ กับเนือ้ หาของหนังสือคร�ำ่ คร่า นี้
..............................
“พฤติกรรมคนชนิดอย่างเธอ ใครไม่รู้ ต้องหาว่าเป็น เฟมินิสต์แหงแก๋” เพือ่ นๆ มักเปรยอะไรท�ำนองนี้ ให้ฟงั เสมอในชีวติ ช่วง เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 9
มหาวิทยาลัย ‘คนชนิดอย่างเธอ’ ที่เพื่อนๆ นิยามก็คือ “ชอบ ท�ำทุกอย่างด้วยตัวเอง ไม่ ใช่แค่ ไม่ขอแรงช่วยจากพวกผู้ชาย นะ แต่ยังชอบไปมีเรื่องกับเขาเสียอีก” มันเป็นข้อกล่าวหาที่ตั้งอยู่บนความเข้าใจผิดหลาย ประการ แต่ซอฟียะฮฺจะไม่จัดแถลงการณ์แก้ข่าว นั่นมันเป็น เรื่องของดาราท�ำซินาหรือนักการเมืองกับคลิปวิดิโอ ทว่าเธอ ไม่ ใช่ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เองว่าซอฟียะฮฺไม่ ใช่สาวร้าย แบบนั้น เอาข้อแรกที่ว่าชอบท�ำทุกอย่างด้วยตัวเองโดยไม่ ขอแรงจากผูช้ ายก่อน ขอบอกว่าเธอไม่ ได้ชอบเสียหน่อย อะไร หลายๆ อย่างที่แท้จริงแล้วควรเป็นหน้าที่ของมุสลิมีน แต่เธอ กลับรับมาท�ำเสียเอง เช่น ติดต่อประสานงาน ไปจนถึงแบก ของ เธอไม่ ได้นึกพิศวาสงานเหล่านี้เลย แต่ถ้าเธอไม่ท�ำแล้ว มันจะมี ใครอื่นเข้ามาท�ำแทนหรือ?...ก็เปล่า ! อย่าหาว่าอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะ แต่ ในสายตาของ ซอฟียะฮฺ มุสลิมีนรอบตัวของเธอช่างน้อยทั้งปริมาณและ คุณภาพ การเป็นลูกสาวคนกลางในครอบครัวที่มีแม่เป็นหัว เรือหลักแต่ลำ� พังน่าจะพออธิบายพืน้ ฐานความคิดนีข้ องเธอได้ ไม่ตอ้ งนับว่าพีช่ ายและน้องชายทีซ่ อฟียะฮฺมอี ย่างละ คนนั้นก็ช่างไม่เอาอ่าวเอาเหว พี่ชายสุดเซอร์ของเธอใช้เวลา เรียนดักดานในมหาวิทยาลัยเปิดชือ่ กระฉ่อนจนหัวจะหงอกคา ห้องเรียนอยู่รอมร่อแล้ว ส่วนน้องชายก็ยังชีพอยู่ ได้ด้วยเกม 10 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
ออนไลน์ราวกับเขาเป็นสิง่ มีชวี ติ ทีเ่ สพแสงจากจอคอมฯ เข้าไป ให้พลังงานแทนข้าวปลาได้ ซอฟียะฮฺเคยหมดความอดทน ถือ วิสาสะลบเกมทั้งหมดออกจากคอมฯ เพียงเพื่อจะพบว่าน้อง ชายท่ า ทางเฉยชาของเธอสามารถแปลงร่ า งเป็ น ระเบิ ด ปรมาณูได้อานุภาพร้ายแรงแค่ ไหน ซอฟียะฮฺคงกลายเป็นศพ เหมือนชาวฮิ โรชิมา-นางาซากิ ในอดีตไปแล้วถ้าแม่ ไม่เข้ามา ห้ามทัพไว้ ได้ทัน มันเป็นไม่กี่ครั้งในชีวิตที่เธอตระหนักถึงพละ ก�ำลังของผู้ชาย และตั้งแต่นั้นมา แม่ก็ขอร้องให้ปล่อยหน้าที่ บ�ำบัดอาการติดเกมของน้องชายไว้เฉพาะแก่ ไม้อ่อนอย่างค�ำ บ่นร�ำพันของแม่ ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่เคยได้ผล ซอฟียะฮฺทเี่ อางานและเรียนเก่งฉกาจเกินหน้าเกินตา พีน่ อ้ งดูจะเป็นความหวังเดียวทีเ่ รืองรองของแม่ผเู้ ลีย้ งดูสชี่ วี ติ ในครอบครัวด้วยเงินเดือนครูมัธยม “ท่านหญิงน่ะ อะไรก็ดีทั้งนั้นแหละลูก แต่ปากน่ะ เพลาๆ ลงบ้างก็จะดีขึ้นอีกเยอะ” แม่เรียกเธอว่า ‘ท่านหญิง’ อันมีทมี่ าจากชือ่ ของผูเ้ ป็น ป้าท่านนะบี บ่งบอกความรักและหวังล้นอกที่แม่มีต่อเธอ นั่น ยิ่งท�ำให้ซอฟียะฮฺต้องย�้ำเตือนตัวเองเสมอถึงภาระที่ตกหนัก บนบ่าแต่ล�ำพัง ‘ท่านหญิง’ ของแม่จะเป็นความสุขให้แม่เอง ใครคนอื่นจะละเลยเมินเฉยอย่างไรก็ช่าง ไม่ ใ ช่ แ ค่ ค นในครอบครั ว แต่ ผู ้ ช ายมุ ส ลิ ม รอบตั ว ซอฟียะฮฺก็เข้าอีหรอบนี้หมด ในชุมชนมุสลิมที่เธออยู่มีแก๊งค์ เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 11
เด็กแว๊นประจ�ำซอยที่ยึดร้านน�้ำชาเป็นแหล่งซ่องสุม ภารกิจ หลักในชีวติ ประจ�ำวันของเด็กวัยรุน่ พวกนีค้ อื หายใจและท�ำทุก อย่างยกเว้นสิ่งที่ควรท�ำ ซอฟียะฮฺหลีกเลี่ยงการเดินผ่านร้าน น�้ำชานี้เสมอ บอกตัวเองว่าร�ำคาญลูกตาหรอกนะ ไม่ ได้กลัว มีครั้งหนึ่งจ�ำเป็นต้องเดินผ่านรังซ่องสุมของพวกนี้อย่างเลี่ยง ไม่ ได้ แล้วเธอก็ โดนลูบคมจนได้ “น้องยะฮฺจะไปไหนจ๊ะ” เด็กพวกนีอ้ ายุนอ้ ยกว่าเธอทัง้ ก๊วน เห็นเธอตัวเล็กเข้า หน่อยพาลเรียกว่าน้องเฉย และไม่ ใช่วา่ จะสนิทชิดเชือ้ อะไรกับ เธอจนรู้ชื่อหรอกนะ ซอฟียะฮฺรู้แกวพวกนี้ดีว่าถ้าเห็นมุสลิมะฮฺ เดินผ่านมาต้องลองเดาชื่อ น้องยะฮฺ น้องนะฮฺ น้องมะฮฺ น้อง ดา ไปก่อนแหละ ยังไงคงถูกเข้าสักชื่อ แย่ตรงที่ก็ถูกจริงเสีย ด้วยสิ ใครสักคนผิวปากหวือ นีถ่ า้ เป็นสมัยก่อน เธอต้องสวน กลับไปทันควันว่า “มีญาติเป็นนกแซงแซวหรอ” แต่พมี่ สุ ลิมะฮฺ ในชมรมเคยบอกว่า หนทางปฏิบตั เิ มือ่ ถูกมุสลิมนี แซวคือ บอก ให้มะฮฺรอมของเราไปนะซีฮะฮฺเขา หรือไม่ก็นิ่งเสียจะดีที่สุด เธอตัดช้อยส์แรกออกไปอย่างไม่ตอ้ งคิด พีช่ ายไม่มวี นั ยอมยัน สันหลังขึน้ มาจากการนอนกลางวันเพือ่ การนีเ้ ด็ดๆ และถ้าเป็น น้องชายก็จะได้มาชวนพวกนี้คุยเรื่องเกมตัวใหม่ ไปเท่านั้น ฉะนั้นก็เหลือหนทางเดียวคือนิ่งเสีย แต่มันอดไม่ ได้จริงๆ เลย ต้องแย๊บไปเสียหน่อย 12 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
“หนูจ๊ะ พี่ว่าถ้าว่างนักไปเรียนหนังสือหนังหาดีกว่า นะ เผื่ออะไรๆ จะดีขึ้น ถ้าไม่อยากเรียนก็ขับรถไปตลาดบ้าง ซื้อปลามากินบ่อยๆ ยังเด็กยังเล็กน่าจะยังเสริมสร้างทัน” เด็กพวกนี้ ไม่ ได้เข้าใจนัยยะจิกกัดของค�ำพูดเธอ แต่ ไม่พอใจแค่กับค�ำเรียก ‘หนู’ ซอฟียะฮฺเลยต้องสกัดอาการเริ่ม เดือดของเด็กก๊วนนี้ด้วยค�ำนะซีฮะฮฺจากศาสนา เพียงขึ้นว่า “อัลลอฮฺบอกว่า...” “เราะสูลบอกว่า...” ‘หนู’พวกนี้จะท�ำหน้า เหมือนถูกวางยาเบื่อทันที รู้ตัวเหมือนกันแหละว่าปากไม่ค่อยจะดี พักหลังๆ ที่ เริม่ รูศ้ าสนามากขึน้ ท�ำงานศาสนามากขึน้ ซอฟียะฮฺกพ็ ยายาม จะปรับปรุงตัวเองในเรื่องนี้อยู่ ทว่านิสัยที่ ไม่ค่อยยอมลงใน เรื่ อ งที่ ตั ว เองไม่ ผิ ด และเครดิ ต จากว่ า ที่ นิ สิ ต จิ ต วิ ท ยา เกียรตินยิ ม ก็ทำ� ให้เธอกลายเป็นคนทีม่ เี รือ่ งถก (ทีค่ นอืน่ เรียก ว่าเถียง) กับใครไปทัว่ และไม่ ได้ตงั้ ใจจริงๆ ทีค่ ถู่ กของเธอส่วน มากมักจะเป็นมุสลิมีน นั่นคือที่มาของข้อกล่าวหาจากเพื่อนๆ ว่า “ชอบไปมีเรื่องกับเขา” เปล่านะ เธอไม่ ได้ท�ำตัวไม่มีขอบเขต เพราะ ‘เรื่อง’ ที่ ไปมีนะ่ ส่วนใหญ่นอกจากคัดค้านบางความเห็นของมุสลิมนี ในชมรมแล้ว ก็มกั จะเป็นการอภิปรายหน้าจอคอมพิวเตอร์เป็น หลัก ซอฟียะฮฺรสู้ กึ ว่ามันไม่คอ่ ยยุตธิ รรม และเป็นอะไรทีส่ อง มาตรฐานเกิ น ไปกั บ การที่ เ รามี บ ทความเจาะจงนะซี ฮ ะฮฺ มุสลิมะฮฺเกลื่อนอินเทอร์เน็ต แต่ปล่อยปละละเลยมุสลิมีนที่ เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 13
ท�ำตัวลอยชายไปวันๆ เธอคิดว่ามุสลิมีนพวกนี้มีสิทธิ์ที่จะได้รู้ ว่า อาการบ้าบอล แซวสาว และแอ๊คชั่นเก่งกล้าแต่เฉพาะ หน้าจอคอมฯ นัน้ เป็นอะไรที่ทำ� ให้พวกเขาแลดูไร้เดียงสาออก จะตายไป ไม่ ได้เท่สักนิด “ผู้หญิงอย่างเธอ น่ากลัวจะไม่ ได้แต่งงาน” เพื่อนๆ คอยเตือนเสมอ “ผู้ชายเขาไม่ค่อยชอบผู้หญิงเก่งๆ หรอกนะ เขาว่า มักจะดื้อ” “เมื่อผู้ชายที่คิดแบบนี้ ได้แต่งงาน สมควรที่เราจะส่ง น�้ำมันตับปลาไปให้เป็นของขวัญ” คนเก่งตอบหน้าตาเฉย “อย่างน้อยควรจะให้ลูกเขาได้กิน มีอย่างที่ ไหน กลัว ความเก่งทีเ่ ป็นสิง่ ทีอ่ ลั ลอฮฺประทานให้แก่บา่ ว ไม่ ใช่เรือ่ งที่ ใคร คนหนึ่งจะสร้างเองได้ แล้วการที่ผู้หญิงคนหนึ่งจะดื้อหรือไม่ ดื้อกับสามี มันก็อยู่ที่ศาสนาที่เขามี ไม่ ใช่ที่ความเก่งซะหน่อย ผูห้ ญิงทีศ่ รัทธาในอิสลามจะดือ้ ต่อคนทีอ่ สิ ลามสัง่ ให้เชือ่ ฟังได้ หรอ ส่วนคนไม่มีศาสนาน่ะ จะเรียนเก่งหรือไม่เก่งเขาก็ดื้อได้ เด็กถูกไทร์ข้างบ้านฉันด่าสามีกระเจิงวันละสามเวลา” ซอฟียะฮฺไม่ ได้บอกเพิ่มไปว่าที่จริงแล้วความคิดแบบ นี้มันเป็นการมองคนแบบตัวละครน�้ำเน่าเมืองไทย ที่คนร้าย ต้องร้ายสิ้นดี คนดีต้องดีเกินคน คนดื้อต้องดื้อกับทุกคน แต่ ความจริงแล้วตัวละครแบนๆ แบบนัน้ ไม่มหี รอกในชีวติ จริงของ มนุษย์ เราทุกคนมีมิติ มีเหลี่ยมมุม มีความหลากหลายทาง 14 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
ความรู้สึก ฮิตเลอร์ที่ฆ่าคนได้เป็นล้านๆ คนก็คือคนเดียวกับ ฮิตเลอร์ที่ ไม่ยอมให้ ใครเอาดอกไม้มาไว้ ในห้องนอน เพราะไม่ อาจทนเห็นดอกไม้เหี่ยวเฉาได้ ซอฟียะฮฺเองก็มีมุมที่อ่อนแอ มากๆ และงี่เง่าสุดๆ มันเป็นมุมที่ ไม่มี ใครคาดเท่าๆ กับที่ ไม่มี ใครคาดเหมือนกันว่าเธอจะเป็นคนแรกของรุ่นที่ ได้แต่งงาน ! อย่าคิดว่าเจ้าบ่าวของเธอจะต้องเป็นด็อกเตอร์จบ เกียรตินยิ มมาจากไหน ตรงข้าม เขาเรียนห่วยบรม ก็เป็นเพือ่ น ของพีช่ ายเธอที่ ใช้เวลาเรียนราวโกฏิปแี สงในมหาวิทยาลัยเปิด แห่งเดียวกันนัน่ แหละ แต่ ไม่ ใช่เพราะติสต์แตกและสันหลังยาว เหมือนพี่เธอ ทว่าเป็นเพราะต้องส่งตัวเองเรียน และเขาก็ท�ำ กิจกรรมด้วย จนสุดท้าย ก็เขานั่นแหละที่เป็นผู้ช่วยทั้งผลัก และดันให้พี่ชายของเธอปล่อยวางความเรื่อยเปื่อย แล้วหัน หน้าเข้าหาศาสนาได้ เรื่องที่ท�ำให้เธอยกป้ายคะแนนให้เขาแทบไม่ทันก็คือ ตอนทีเ่ ขาบอกว่าเขาไม่มมี ะฮัรให้เธอมากมายหรอก เพราะทุก บาททุกสตางค์ที่เป็นมะฮัรนั้นมาจากน�้ำพักน�้ำแรงของเขาเอง มันเป็นอุดมการณ์ที่เธอเกือบลืมไปแล้วว่าเคยมี อุดมการณ์ที่ เธอเคยประกาศก้ อ งเมื่ อ ตอนที่ รู ้ ข ่ า วว่ า มี ญ าติ เ รี ย กมะฮั ร ลูกสาวด้วยราคาชวนขากรรไกรค้างทีท่ ำ� ให้วา่ ทีเ่ จ้าบ่าวถึงกับ ต้องก่อหนี้ “หนูว่ามันเป็นปัญหาของคนที่ ไม่กินน�้ำมันตับปลา” เธอส�ำบัดส�ำนวนเอากับแม่ ในตอนนั้น เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 15
“มันเป็นวิธคี ดิ ทีม่ ปี ญ ั หามากเลยนะคะแม่ คิดได้ ไงว่า ค่าของลูกสาวอยู่ที่ราคามะฮัร คนเขาก็ ไม่ ได้จะไปร�่ำลือกัน ในทางให้หน้าให้ตาเลยนะ รูก้ นั อยูว่ า่ พูดถึงด้วยน�ำ้ เสียงจิกกัด ทั้งนั้นแหละ พวกผู้ชายเลยไม่เหลือทางเลือกอะไร นอกจาก พับเรื่องกับหันไปแบมือขอเงินพ่อแม่ หรือไม่ก็เป็นหนี้เป็นสิน ไปแบบนี้เสียเลย ทุกวันนี้มีผู้ชายมุสลิมสักกี่คนกันที่สามารถ หามะฮัรมาได้ด้วยน�้ำพักน�้ำแรงตัวเองล้วนๆ หนูรู้นะว่ามันไม่ ผิดทีจ่ ะขอเงินพ่อแม่มาเป็นมะฮัร แต่หนูวา่ มันไม่สง่างาม ไม่รู้ แหละ ถ้าถึงตาหนูเมื่อไหร่ จะบอกเลยว่าทุกบาทต้องหามา เอง ร้อยนึงที่หามาได้ด้วยตัวเองยังเท่กว่าล้านนึงที่ขอคนอื่น มาตั้งเยอะ” ตอนนั้นก็พูดดี ไปอย่างนั้นแหละ แต่พอได้ตามนั้น จริงๆ ก็อยากจะกดถูกใจให้กีฟสักล้านครั้ง ส่วนเรื่องที่ท�ำให้ เจ้าบ่าวของซอฟียะฮฺตัดสินใจกระท�ำการหักปากกาเซียนของ เพื่อนเธอทั้งขโยงก็ ไม่มีอะไร นอกจากเขาบังเอิญได้เห็นเธอใน บางมุมที่คนอื่นไม่ ได้เห็นเท่านั้นเอง “มีคนบอกว่าไม่มี ใครเคยเห็นท่านหญิงร้องไห้” เขา มักล้อค�ำที่แม่ ใช้เรียกเธอ “แต่พอดีวันนั้นผ่านมาแถวนี้ เห็นนั่งร้องไห้อย่างกับ ญาติเสีย ที่แท้แค่เห็นแมวผอมไม่มีข้าวกิน”
...............................
16 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
“อุมมีครับ อุมมี” เสียงใสๆ เรียกถี่ยิบ คาดว่าคงเรียกมาก่อนเธอจะ รู้ตัวนานพอควร “อุมมีเป็นอะไรนั่งยิ้มอยู่ ได้คนเดียว” ซอฟียะฮฺเหลือบมองร่างป้อมกลมเหมือนข้อมะขาม แล้วก็หนั ไปมองหนังสือในมือ ยิม้ ขบขันกว้างขึน้ อีก ท้ายอักษร นูนสีทองนัน้ มีตวั อักษรสีดำ� ตัวโตเขียนต่อด้วยลายมือของเธอ เอง “เฟมิสต์คิดอะไร...เพี้ยนๆ” ทุกวันนี้ ทุกคนรู้แล้วว่าเธอเป็นอริตัวยงของเฟมินิสม์ โดยเฉพาะเฟมินสิ ม์ทชี่ อบจิกกัดอิสลาม เธอเขียนงานตัง้ หลาย ชิน้ ออกมาตีแผ่ความจริงว่า ทีจ่ ริงแล้วผูห้ ญิงมุสลิมเป็นอภิสทิ ธิ์ ชนแค่ ไหนในศาสนาอิสลาม “เปล่าจ้ะ เปล่า” เธอพูดหวานหยดกับลูกชาย หย่อนหนังสือคร�่ำคร่า นัน้ ลงลังของเก่า แล้วหยิบกระดาษโน้ตสัน้ ๆ ทีส่ ามีเขียนร�ำ่ ลา ก่อนไปต่างจังหวัดขึ้นมา “อุมมีมาหาเอกสารส�ำคัญมากๆ น่ะค่ะ ต้องเก็บไว้ทกุ ชิ้นเลย ตอนนี้เจอแล้วแหละจ้ะ ไปทานข้าวกันเถอะ” ซอฟียะฮฺเก็บภาคดุเด็ดเผ็ดมันของตนไว้สนิทต่อหน้า คนที่เธอรู้ว่าต้องเก็บ และเธอก็พอใจจะเก็บด้วย เธอจะเป็น เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 17
นางเอกกับบางคน และยังคงเป็นนางร้ายในสายตาของบาง คน เหมือนที่ทุกวันนี้เวลาผ่านไปที่ร้านน�้ำชา ก๊วนเด็กแว๊นกิน ปลาน้อยก็ยังคงเมินหน้าหลบเธอกันพึ่บพั่บ บางทีมุสลิมะฮฺก็จ�ำเป็นต้องเข้มแข็ง และหลายทีก็ จ�ำเป็นต้องอ่อนโยน แต่ทกุ ที...ไม่วา่ อย่างไร กับใคร และที่ ไหน มุสลิมะฮฺก็ต้องเป็นมุสลิมะฮฺอยู่นั่นเอง
18 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
คือดอกไม้
?
เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 19
ฝนหมาดเม็ดแล้วครู่ ใหญ่ ท้องฟ้าของยามสิบโมงดู อ่อนเยาว์กว่าอายุจริง เธอเดินเอือ่ ยๆ มาถึงป้ายรถประจ�ำทาง หน้าปากซอยพอดี ตอนทีน่ กั ศึกษาสาวคนนัน้ หุบร่มลายการ์ตนู ลงสะบัดสอง-สามทีพอให้หยาดฝนทีเ่ กาะอยูก่ ระเซ็นออกสูพ่ นื้ ถนนและสู่เสื้อผ้าของเธอ “ขอโทษ...” นักศึกษาชะงักไปนิดหนึง่ เมือ่ มองเห็นเธอ เต็มตา แล้วหยิบหางเสียงมาต่อให้จบประโยค “...ค่ะ” เธอยิ้มให้ เป็นภาษากายที่แปลว่า ‘ไม่เป็นไร’ แต่เมื่อ เห็นอีกฝ่ายยกส้นสูงของรองเท้าก้าวฉับๆ หลีกไปมุมหนึ่ง ก็ เพิ่งนึกออกว่าหญิงสาวในชุดนักศึกษาไม่อาจรับรู้รอยยิ้มของ เธอ ป้ายรถโดยสารยังมีคนอีกสองสามคน ล้วนแล้วแต่ กระเถิ บ ตั ว ให้ ลึ ก เข้ า สู ่ ร ่ ม เงาของหลั ง คาใหม่ อ ่ อ งที่ ชุ ม ชน ชานเมืองแห่งนีเ้ พิง่ ได้มาประดับหน้าปากซอยช่วงก่อนเลือกตัง้ 20 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
ครัง้ ล่า คงมีแต่เธอเท่านัน้ ทีย่ นื ก้มหน้าอยู่ ใต้ตน้ ไม้ ใบโกร๋นข้างๆ ป้ายรถ ไม่เอาธุระต่อละอองฝนอ่อนจางที่พรมอยู่ ในอากาศ มีดอกไม้จิ๋วขึ้นกระจายอยู่ ใต้ต้นใบโกร๋น เธอไม่รู้จัก ชื่อต้นไม้ทั้งที่ชอบปลูกมัน ในโลกของเธอ ต้นไม้มีอยู่สามชนิด คือต้นใบโกร๋น ต้นใบกลาง และต้นใบกรัง ไม่มีความจริงจัง ใดๆ ในการจัดชนิดเหล่านี้ บางฤดูกาลต้นไม้ต้นหนึ่งอาจ เป็นต้นใบโกร๋น เมื่อผลัดฤดูก็เปลี่ยนเป็นต้นใบกรัง เธอเพียง คิดชื่อเรียกมันเพื่อเรื่องเล่าและเล่าเรื่องในหัว ส�ำหรับดอกไม้กลุ่มนั้น ดูเผินๆ เหมือนพวกมันจะมีสี เดียว คือขาว แต่เมื่อมองอย่างใส่ ใจ จึงเห็นว่าบางดอกขาว ซีด บางดอกออกครีม และบางดอกขาวช�้ำจนเกือบเป็นเทา เธอคงจะลงนั่งยองๆ เพื่อเทียบเฉดสีของแต่ละดอกให้แน่ชัด ถ้าจะไม่ ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ค�ำรามมาแต่ ไกล รถประจ�ำทางคันแรกที่เข้ามาเทียบหน้าป้ายรถใน ลักษณะกระแทกกระทัน้ ราวเคยวิวาทกับฟุตบาทย่านนีม้ านาน ปี ไม่ ใช่รถคันที่เธอรอคอย ผู้คนที่นั่งประปรายอยู่ตามช่อง หน้าต่างเหลียวมามองเธออย่างสนใจหรือไม่ก็ประหลาดใจ เธอรับรู้ข้อนั้นได้แม้สายตาจะจดจ่อยังตัวเลขหน้ารถคันถัดไป ที่แล่นมาจอดต่อท้ายคันแรกด้วยกิริยาราวเลียนแบบกันมา ...เป็นตัวเลขที่เธอรออยู่ และก้าวขึ้นไป บนรถมี ค นยื น อยู ่ ป ระปราย ไม่ ถึ ง กั บ เบี ย ดเสี ย ด เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 21
นักศึกษาสาวเดินถือร่มลายการ์ตูนน�ำขึ้นไปและยึดเอาพื้นที่ ว่างช่วงหน้าของรถเป็นที่ยืนโหนราวเหล็ก เธอเข้าไปยืนข้าง เคียงเพียงเพราะเห็นว่าทีว่ า่ งนัน้ ยังพอส�ำหรับใครอีกสักคน ผู้ มาถึงก่อนเหลือบมองมาครู่เดียวแล้วเมินเสีย เธอเข้าไปยืนในลักษณะหันหน้าเข้าหาหน้าต่างรถ มือ หนึง่ จับราวเหล็กเกรอะสนิมเหนือพนักเก้าอีต้ รงหน้า ทีน่ งั่ นัน้ ถูกจับจองโดยอาม่าแก่ๆ ผมของนางมีสคี ล้ายดอกไม้ดอกหนึง่ ในกลุ่มดอกไม้ ใต้ต้นใบโกร๋นที่ป้ายรถเมล์เมื่อครู่นี้ เธอเผลอ จ้องมองอย่างนึกเปรียบเทียบ ก่อนจะสะดุดใจเมื่อเห็นอาม่า จับตาจดจ่ออยูท่ มี่ อื ของเธอ ความพิศวงนักหนาในสายตาคูน่ นั้ ท�ำให้เธอพลอยก้มมองมือตัวเองด้วย ครัน้ เมือ่ เห็นมันถูกหุม้ ไว้ ด้วยถุงมือผ้าสีด�ำก็นึกสงสารอาม่าขึ้นมาอยู่บ้าง ช่วยไม่ ได้ที่แกจะกลัว ใช่แหละ - กลัว น่าจะเป็นค�ำ นั้นส�ำหรับสายตาที่ยกขึ้นมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เป็นหัวที่ มีผ้าผืนหนาใหญ่คลี่คลุมลงมาปิดมิดไปครึ่งตัว และเป็นเท้าที่ มีชายกระโปรงยาวกรอมอยู่บริเวณตาตุ่มอันคลุมด้วยถุงเท้า อีกชั้น หากจะมีส่วนใดบนร่างของเธอที่อาม่ามองเห็นได้ โดย ไม่มีอะไรปิดคลุมก็คงจะมีแต่ดวงตาเท่านั้น และเธอก�ำลังใช้ มั น ยิ้ ม จนยิ บ หยี ใ ห้ อ าม่ า หวั ง ใจให้ น างคลายความกั ง วล ส�ำหรับการเดินทางร่วมกันในเช้านี้ แต่มันคงไม่ ได้ผลนัก เพราะอาม่ารีบเบือนหน้าออก 22 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
ไปนอกหน้าต่างทันใด เธอเกือบจะหัวเราะออกมา อาจเพราะอากาศฉ�่ำฝน ท�ำให้อารมณ์ดีกว่าปกติ และยังครื้นเครงพอที่จะนึกไปถึง สายตาตรวจสอบตั้งแต่หัวจรดเท้าที่เธอเคยได้รับมาแล้ว
........................
“ท�ำไมถึงแต่งตัวแบบนี้ล่ะ” อาจารย์เลื่อนแว่นกรอบ บางเฉียบลงมาที่ปลายจมูก เพ่งมองเธอที่เพิ่งก้าวพ้นประตู ห้องพักเข้ามา ก่อนเพิ่มเติมรายละเอียด “เมื่อก่อนครูเห็นเธอ ใส่แต่ผ้าคลุมหัวผืนเดียวไม่ ได้ปิดจนเหลือแต่ตาแบบนี้” บนโต๊ะตัวยาวมีทิวเขาหนังสือทอดตัวสลับซับซ้อน เธอเลือกวางแฟ้มงานในมือลงบนยอดเขาลูกหนึง่ ทีด่ นู า่ จะเตีย้ ที่สุด ก่อนเริ่มต้นอธิบายตามที่เตรียมมา “จริงๆ แล้วจะคลุม แบบเดิมหรือแบบนี้ก็ท�ำได้ทั้งนั้นค่ะ แต่หนูมี โอกาสไปศึกษา หลักการของศาสนาเพิ่มเติมมา แล้วเห็นว่าปิดแบบนี้น่าจะดี กว่า หนูเองก็รู้สึกดีและปลอดภัยมากกว่า” “หือ เลือกจะปิดเองหรือ นึกว่าถูกครอบครัวบังคับ” “เปล่าเลยค่ะ เลือกจะปิดเอง” คร้านจะบอกว่า ทีจ่ ริงแล้วผูห้ ญิงในศาสนาของเธอที่ คลุมหน้าในเมืองนีจ้ ำ� นวนมาก หรืออาจเกือบทัง้ หมดทีเ่ ธอรูจ้ กั ด้วยซ�้ำ ล้วนแต่งกายแบบนี้ด้วยความประสงค์ของตัวเองโดย เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 23
แท้ อย่าว่าแต่ทบี่ า้ นจะไม่ ได้บงั คับเลย หลายคนต้องใช้สารพัด วิทยายุทธในการหว่านล้อมให้พ่อแม่เห็นชอบกับการคลุมหน้า ของตนด้วยซ�้ำไป อาจารย์ที่เพิ่งพ้นวัยสาวไปได้ ไม่นานกดแว่นลงกับ ปลายจมูกอีกครั้ง คราวนี้สายตาที่เพ่งมองลูกศิษย์ตรงหน้า เป็นสายตาเดียวกับนายแพทย์ขณะวินจิ ฉัยอาการของคนไข้ ผู้ ถูกจ้องมองสูดลมหายใจลึกทีเดียว เพราะคุ้นเคยกับอาจารย์ มากพอทีจ่ ะรูว้ า่ แกก�ำลังจะท�ำอะไร ท่าทางเธอจึงเหมือนคนไข้ ที่ก�ำลังรอผลการวินิจฉัยไปด้วย “เธอเป็นพวกอนุรักษ์นิยมขนานแท้ดั้งเดิม ครูหมาย ถึง ‘คอนเซอร์เวทีฟมุสลิม’ น่ะ” อาจารย์ถอดแว่นลงวางกับโต๊ะ ช่วยไม่ ได้ที่มันจะ ท�ำให้เธอนึกถึงผู้พิพากษาที่ทุบค้อนลงบนบัลลังก์ และพลอย นึ ก เลยไปถึ ง ค�ำ เปรี ย บเปรยของเพื่ อ นในคณะที่ อ ธิ บ ายถึ ง อาจารย์ท่านนี้ ไว้ว่า ‘แกใช้ครึ่งหนึ่งของชีวิตไปกับการศึกษา สกุลความคิดต่างๆ ทีม่ อี ยูบ่ นโลก และใช้อกี ครึง่ ชีวติ ไปกับการ คัดแยกผู้คนยัดลงไปในแต่ละสกุลความคิดพวกนั้น’ อาจารย์มองเธอนิง่ ตัดสินใจกลับไปเรือ่ งการแต่งกาย “ชุ ด แบบนี้ สายเฟมิ นิ ส ม์ เ ขาถื อ ว่ า กดขี่ ผู ้ ห ญิ ง ร้ายกาจ” “ก็เป็นความคิดของเฟมินิสม์ เหมือนที่หนูก็มีสิทธิ์คิด 24 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
ว่าชุดแฟชัน่ เปิดเปลือยทีส่ าวๆ ทัว่ ไปใส่กนั อยูเ่ ป็นการหาความ สุขจากเรือนร่างของผู้หญิงได้เหมือนกันนี่คะ แต่อย่างที่บอก สุดท้ายก็เป็นหนูเองที่เลือกใส่ชุดนี้ด้วยความพอใจของตัวเอง อาจพอใจมากกว่าที่สาวๆ ทั่วไปเลือกใส่ชุดตามแฟชั่นเสียอีก หนูไม่คิดว่าการกดขี่จะท�ำให้ผู้ถูกกดรู้สึกดี ได้อย่างที่หนูรู้สึก เลยค่ะอาจารย์” อาจารย์เคาะโต๊ะเป็นจังหวะ เหลือบมองหนังสือ ชีวประวัติ อดอล์ฟ ฮิตเลอร์ เล่มโตทีว่ างอยูบ่ นสุดของหนังสือ กองหนึ่ง “รู้ ไหมว่าบางการกดขี่ ผู้กดขี่สามารถท�ำให้คนที่อยู่ ใต้อาณัติรู้สึกพอใจกับการถูกกดขี่ ได้ ด้วยการปลูกฝัง กล่อม เกลา โฆษณาชวนเชื่อ และสารพัดมาตรการที่ออกโดยผู้มี อ�ำนาจ” เธอเหลือบมองหนังสือของ จอห์น ล็อค ที่อยู่บน หนังสืออีกกองหนึ่ง “ทราบค่ะ แต่ โดยปกติผกู้ ดขีม่ กั จะมีผลประโยชน์บาง อย่างแอบแฝงในการออกมาตรการเหล่านั้น แต่หนูไม่เห็นว่า จะมี ใครได้อะไรจากการทีห่ นูแต่งตัวแบบนีเ้ ลยนีค่ ะ และอย่าง ที่บอก คนที่เลือกจะแต่งแบบนี้หลายคนต้องต่อสู้กับความไม่ เห็นด้วยของผู้ชายในครอบครัวด้วยซ�้ำ หนูเลยไม่คิดว่าตัวเอง เป็นผู้ถูกกดขี่และไม่เคย แต่ถ้าคนอื่นจะคิดแบบนั้น ก็คงจะ บังคับกันไม่ ได้ ขอเพียงอย่าใช้อ�ำนาจบังคับไม่ ให้หนูแต่งกาย เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 25
แบบทีห่ นูเลือกก็พอ เพราะถ้าท�ำแบบนัน้ ตามความเข้าใจของ หนู นั่นล่ะค่ะคือการกดขี่” อาจารย์นงิ่ ไปอีกครู่ “ไม่รสู้ กึ อะไรเลยหรือทีแ่ ตกต่าง กับคนอื่นมากขนาดนี้” “เดีย๋ วนีเ้ ขาพูดกันนักไม่ ใช่หรือคะเรือ่ งความแตกต่าง หลากหลาย หนูแค่ท�ำให้มันเป็นรูปธรรมเท่านั้นเอง”
..........................
อาม่าขยับตัวด้วยอาการเกือบผวา เมื่อคนที่ยืนข้างๆ หยิบกระเป๋าผ้าใบด�ำใหญ่ขึ้นมาล้วง เธอต้องพยายามปิด กระเป๋าอย่างบรรจง ตัง้ ใจให้ผเู้ ฝ้ามองได้เห็นว่าทีห่ ยิบออกมา นั้นเป็นเพียงโทรศัพท์มือถือ “โรงเรียนยืนกรานไม่ ให้นักเรียนมุสลิมคลุมหิญาบ อ้างไม่ผิดรัฐธรรมนูญ เพราะการปฏิบัติตามศาสนาต้องไม่ กระทบต่อความสงบเรียบร้อย และไม่ขัดต่อศีลธรรมอันดี” ข้อความจากส�ำนักข่าวแห่งหนึ่งรายงานผ่านหน้าจอ สี่เหลี่ยมมาเช่นนั้น เธออ่านแล้วหย่อนโทรศัพท์กลับลงซอก กระเป๋าด�ำมืดทีอ่ าจมีเหรียญสลึงรุน่ เก่าเก็บนอนก้นตกค้างอยู่ แว้บหนึ่งที่นึกถึงอาจารย์นักนิยามขึ้นมา ถ้าแกอยู่ต่อหน้าตรง นี้ เธอคงจะถามถึงค�ำว่า ‘ความสงบเรียบร้อย’ และ ‘ศีลธรรม 26 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
อันดี’ มันต้องถูกให้นยิ ามเช่นไรกันหนอ จึงสามารถถูกสัน่ คลอน ได้ด้วยผ้าผืนหนึ่งที่ผู้หญิงสักคนเลือกเอามาคลุมศีรษะตัวเอง ด้วยเหตุผลทางความเชื่อ ความศรัทธา และจิตวิญญาณของ ตน อาจเพราะมันลอยอยู่ ในระดับสายตา เธอเผลอเพ่ง มองศีรษะของอาม่าอีกแล้ว ผมสีดอกไม้ของนางชวนให้เธอนึก ไปถึงกวีนิพนธ์บทหนึ่ง “มองไปยังทุ่งแห่งความเคลื่อนไหว และแห่งชีวิต ที่ เห็นกลมๆ อยู่ทั่วนั้น บ้างปกคลุมด้วยสีด�ำ บ้างสีน�้ำตาล บ้าง สีทอง บ้างสีขาว และบ้างยังไม่อาจจัดเฉด นี่คือทุ่งแห่งมวล มนุษย์ และแห่งชีวิต” คงเป็นเม็ดฝนสี ใสบนกระจกสีขุ่นของ รถประจ�ำทางกระมังที่ท�ำให้เธอนึกบทต่อไปของกวีนิพนธ์เก่า เก็บนี้ออก “อย่าเดือดร้อนไปเลยว่าบนหัวนั้นปกคลุมด้วยสิ่งใด มิใช่หรือว่า ที่ส�ำคัญกว่า คือในหัวนั้นบรรจุด้วยสิ่งใด” อาม่ายกดวงตาสีด�ำมัวขึ้นสบพอดีตอนที่เธอก�ำลัง จดจ้องหัวของนางอย่างเคลิบเคลิ้ม และเธอก็มองไม่เห็นว่า ดวงตาของตนบ่งบอกจินตนาการชนิดไหนออกไป จึงท�ำให้รา่ ง เล็กบางของหญิงชรากระถดตัวเข้าชิดผนัง ก่อนจะเดินลงจาก รถไปทันทีที่มันสะบัดหัวเข้าเทียบฟุตบาทของป้ายรถเมล์ถัด ไป เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม - 27
บอกตัวเองว่าอาม่าคงจะลงป้ายนีอ้ ยูแ่ ล้ว ไม่ ใช่เพราะ ความกดดันหวาดระแวงใด แล้วเธอก็หันมองซ้าย-ขวาเพื่อ ประกอบการพิจารณาสรรหาผูส้ มควรแก่เก้าอีว้ า่ งทีอ่ าม่าเคย ครอบครอง เผื่อว่าจะมี ใครเหมาะสมกับมันมากกว่าตัวเอง จะเพราะท่ า โหนราวรถเมล์ สุ ด แขน หรื อ เพราะ สายตาของชายหนุ่มข้างๆ ที่วนเวียนอยู่แถวชายกระโปรง นักศึกษาสัน้ เหนือเข่าผ่องขาวนัน้ ก็สดุ รู้ ทีท่ ำ� ให้เธอเอือ้ มสะกิด หญิงสาวเจ้าของร่มลายการ์ตนู แล้วผายมือไปทางเก้าอีท้ วี่ า่ ง อยู่อย่างเชื้อเชิญ “ขอบคุณค่ะ” เสียงใสฟังดูเป็นมิตรขึ้นกว่าที่ป้ายรถ ประจ�ำทางหลายเดซิเบล เธอยิ้มให้แล้วขยับตัวเปิดทาง ไม่ ได้จดจ่อต่อการรับ รูข้ องอีกฝ่ายส�ำหรับยิม้ รอยนี้ เธอรูว้ า่ ตัวเองยิม้ ก็เพียงพอแล้ว เมื่อนักศึกษาสาวลงนั่ง เธอจึงเพิ่งเห็นว่าในกระเป๋า สะพายใบโตของหล่อนที่เปิดอ้าไว้นั้น มีช่อดอกไม้เล็กๆ สีขาว สะอาดตาอาศัยอยู่ มันถูกหุ้มไว้ด้วยกระดาษแก้วเนื้อดี แต่ที่ ท�ำให้ผยู้ นื มองต้องพิศวงคือสีสนั บนกลีบดอกเหล่านัน้ มันขาว เนียนหมดจดเสมอกันไปทุกกลีบ ทุกดอก ต่อเมื่อเพ่งสายตามองอย่างใส่ ใจแล้วนั่นแหละ เธอ จึงเกือบจะหัวเราะออกมา
นี่มันดอกไม้พลาสติก !
28 - เรื่องที่คุณไม่รู้ว่าทำ�ไม
?
“เรื่องสั้น” เป็นอีกหนึ่งแขนงของงานเขียนที่ยัง ไม่ปรากฏอย่างหนาตาบนชั้นหนังสือมุสลิม และก็อาจไม่ จ�ำเป็นทีจ่ ะต้องปรากฏเช่นนัน้ ทว่าหลังจากสละเวลาบาง ช่วงเล็กๆ ของชีวิตสั้นๆ ให้แก่การผลิตและอ่านผลผลิต ชนิดนี้ทั้งของตัวเองและคนอื่น ก็พบว่ามันมีประโยชน์อยู่ มากส�ำหรับบางคนในบางครา การน�ำเสนองานเขียนที่ สอดแทรกมุมมองแบบอิสลามในรูปแบบเรื่องสั้นจึงเป็น งานที่คิดว่ายังสมควรจะได้รับการจัดสรรที่ทางให้ ได้ ด�ำรงอยู่ ในสังคมของเรา ...สังคมที่เต็มไปด้วยผู้คนหลากหลายรสนิยมที่ เราล้วนต้องเรียกร้องพวกเขาไปสู่การหาค�ำตอบให้แก่ บางค�ำว่า ”ท�ำไม?” ของชีวิต (ค�ำตามจากส�ำนึกจัดเขียน)
สำ�นักพิมพ์มิรอาต