Bahram choobieneh labkhand moghavemat www azadieiran2 wordpress com

‫ﻧﻮل آﻮﺗﺎﻩ «ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ» در ﺳﺎل ‪١٩٨٤‬ﺑﺮاى ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪ و‬ ‫در ﺳﺎل ‪ ١٩٨٦‬ﺑﻪ دو زﺑﺎن ﻓﺎرﺳﻰ و ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﭼﺎپ و ﻣﻨﺘﺸﺮ ﮔﺮدﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ آﻪ دﺳﺘﮕﻴﺮى‪ ،‬ﺷﻜﻨﺠﻪ و اﻋﺪام زﻧﺎن‪ ،‬آﺎرﮔﺮان‪ ،‬آﺎرﻣﻨﺪان‪،‬‬ ‫داﻧﺸﺠﻮﻳﺎن و ﺟﻮاﻧﺎن اﻳﺮاﻧﻰ ﺑﻪ اﺗﻬﺎﻣﺎت واهﻰ در اﻳﺮان اداﻣﻪ دارد‪ .‬ﻣﺘﻦ‬ ‫اﻳﻦ داﺳﺘﺎن هﻨﻮز ﭘﺲ از ﺳﺎﻟﻬﺎ اﺳﺘﻘﺮار اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ در اﻳﺮان ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪﻧﻰ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬ﻣﻘﺎوﻣﺖ اﻳﺮاﻧﻴﺎن هﻨﻮز اداﻣﻪ دارد‪.‬‬

‫ﺑﻪ ﻧﺴﻞ هﺎى ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻴﻬﻨﻢ‬ ‫ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻘﺎوﻣﺖ وﻗﺎﻳﻌﻰ ﺳﺖ‬ ‫راﺳﺘﻴﻦ آﻪ داﺳﺘﺎن ﮔﻮﻧﻪ در ژوﺋﻴﻪ‬ ‫‪ ١٩٨٤‬ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ و اآﻨﻮن ﭘﺲ از‬ ‫دو ﺳﺎل ﭼﺎپ وﻣﻨﺘﺸﺮ ﻣﻴﺸﻮد‪...‬‬ ‫اﻳﻦ داﺳﺘﺎن را ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮاى ﻧﻮ‬ ‫ﺟﻮاﻧﺎن آﺸﻮرم ﻧﻮﺷﺘﻪ ام ﺗﺎ ﺑﺎ‬ ‫ﻣﻔﻬﻮم واژﻩ هﺎﻳﻰ ﭼﻮن ﻓﺎﺷﻴﺴﻢ‪،‬‬ ‫ﺗﻮﺗﺎﻟﻴﺘﺎرﻳﺴﻢ و اﺳﺘﺒﺪاد؛ ﺁﺷﻨﺎ ﻧﻤﺎﻳﻢ‪.‬‬

‫ﻣﻦ ﺑﺮاى هﻴﭻ ﻣﻠﺘﻰ ﺣﺘﻰ ﺑﺮاى‬ ‫دﺷﻤﻨﺎن ﻣﻴﻬﻨﻢ‪ ،‬ﭼﻨﻴﻦ ﺳﺮﻧﻮﺷﺘﻰ را‬ ‫آﻪ ﺑﺮ اﻳﺮاﻧﻰ و اﻳﺮان در ﺳﺎﻟﻬﺎى‬ ‫ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدﻩ‪ ،‬و ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻣﻴﻬﻨﻢ‬ ‫هﻤﭽﻨﺎن ﺗﺎرﻳﻚ و هﻮﻟﻨﺎك اﺳﺖ‪،‬‬ ‫ﺁرزو ﻧﻤﻰ آﻨﻢ‪.‬‬ ‫ﺳﻄﻮر و آﻠﻤﺎﺗﻰ آﻪ زﻳﺮ ﺁن ﺧﻂ‬ ‫آﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ )در اﻳﻨﺠﺎ ﭘﺮ رﻧﮓ‬ ‫ﺷﺪﻩ( ﻧﻘﻞ ﻣﻄﺎﻟﺒﻰ ﺳﺖ آﻪ از‬ ‫ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻤﻴﻨﻰ و دﻳﮕﺮان ﮔﻔﺘﻪ و ﻳﺎ‬ ‫ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ و در واﻗﻌﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ هﻴﭻ‬ ‫ﺗﺮدﻳﺪى ﻧﻴﺴﺖ‪ .‬ﻣﻦ در ﻧﻮﺷﺘﻦ اﻳﻦ‬ ‫داﺳﺘﺎن از اﻳﻦ ﺣﻘﺎﻳﻖ ﻣﺴﺘﻨﺪ ﺳﻮد‬ ‫ﺑﺮدﻩ ام‪ ،‬ﺑﻬﻤﻴﻦ ﺳﺒﺐ اﻣﻴﺪوارم‬ ‫ﺧﻮاﻧﻨﺪﻩ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺷﺮح ﻳﻚ واﻗﻌﻪ‬ ‫ﺣﻘﻴﻘﻰ روﺑﺮو ﺑﺒﻴﻨﺪ و ﻧﻪ ﻳﻚ‬ ‫داﺳﺘﺎن ﺗﺨﻴﻠﻰ‪.‬‬ ‫از ﺻﻤﻴﻢ ﻗﻠﺐ از ﻣﺘﺮﺟﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ‬ ‫ﻣﻘﺎوﻣﺖ آﻪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ‪ ،‬و ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ‬ ‫ﺗﺮﺟﻤﻪ آﺘﺎب ﭘﺮداﺧﺖ و هﻤﭽﻨﻴﻦ‬ ‫از ﻣﻮﻟﻮد ﺧﺎﻧﻠﺮى ﻋﺰﻳﺰ آﻪ در‬ ‫ﺗﺼﺤﻴﺢ ﻣﺘﻦ ﻓﺮاﻧﺴﻪ زﺣﻤﺎت‬ ‫ﻓﺮوان آﺸﻴﺪﻩ اﻧﺪ‪ ،‬ﺳﭙﺎس و اﺣﺘﺮام‬ ‫ﺧﻮد را اﺑﺮاز ﻣﻴﺪارم‪.‬‬ ‫ﺁﮔﻮﺳﺖ ‪ ،١٩٨٦‬ﺑﻬﺮام ﭼﻮﺑﻴﻨﻪ‬

‫ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫« وﻗﺘﻰ اﻣﺎم ﺑﻴﺎﻳﺪ‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮ آﺴﻰ دروغ ﻧﻤﻰ ﮔﻮﻳﺪ‪،‬‬ ‫دﻳﮕﺮ آﺴﻰ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد‬ ‫ﻗﻔﻞ هﻢ ﻧﺨﻮاهﺪ زد‪،‬‬ ‫ﻣﺮدم‪ ،‬ﺑﺮادر هﻢ ﻣﻴﺸﻮﻧﺪ‬ ‫و ﻧﺎن ﺷﺎدﻳﺸﺎن را‬ ‫ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﻋﺪل و ﺻﺪاﻗﺖ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺻﻔﻰ وﺟﻮد ﻧﺨﻮاهﺪ داﺷﺖ‪:‬‬ ‫ﺻﻒ هﺎى ﻧﺎن و ﮔﻮﺷﺖ‪،‬‬ ‫ﺻﻒ هﺎى ﻧﻔﺖ و ﺑﻨﺰﻳﻦ‪،‬‬ ‫ﺻﻒ هﺎى ﻣﺎﻟﻴﺎت‪،‬‬ ‫ﺻﻒ هﺎى ﻓﻴﻠﻢ و اﺗﻮﺑﻮس‪،‬‬ ‫ﺻﻒ هﺎى زهﺮﻣﺎر‬ ‫از ﺑﻴﻦ ﻣﻰ روﻧﺪ‪.‬‬

‫و ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪارى‬ ‫و ﺑﻬﺎر ﺁزادى‬ ‫ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﺎﻳﺪ اﻣﺎم ﺑﻴﺎﻳﺪ‬ ‫ﺗﺎ ﺣﻖ ﺑﺠﺎى ﺧﻮد ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ‪،‬‬ ‫و ﺑﺎﻃﻞ و ﺧﻴﺎﻧﺖ و ﻧﻔﺮت‬ ‫در روزﮔﺎر ﻧﻤﺎﻧﺪ‪.‬‬ ‫وﻗﺘﻰ اﻣﺎم ﺑﻴﺎﻳﺪ‬ ‫اﻳﺮان‪ ،‬اﻳﻦ ﻣﺎدر ﺷﻜﺴﺘﻪ رﻧﺠﻮر‬ ‫دﻳﮕﺮ ﺑﺮاى هﻤﻴﺸﻪ‬ ‫از ﺑﻨﺪ ﺟﻮر و ﺟﻬﻞ‬ ‫و ﻏﺎرت و ﺷﻜﻨﺠﻪ و زﻧﺪان ﺁزاد ﻣﻴﺸﻮد‬ ‫ﺁزاد ﻣﻴﺸﻮد!»‬

‫اﻣﺎم ﺁﻣﺪ‪...‬‬ ‫«اﻣﺎم ﺧﻮش ﺁﻣﺪى»‪.‬‬ ‫«ﻣﻘﺪم اﻣﺎم ﮔﺮاﻣﻰ ﺑﺎد»‪.‬‬ ‫«ﺑﻪ راﻩ ﺧﻤﻴﻨﻰ‪ ،‬و ﺑﻪ راﻩ ﻣﺼﺪق در ﻳﻚ ﺻﻒ»‪.‬‬ ‫«ﻣﻘﺪﻣﺖ ﮔﺮاﻣﻰ ﺑﺎد‪ ،‬ﺳﺮورى‪ ،‬اﻣﺎﻣﻰ و ﻣﻮﻻﺋﻰ»‪.‬‬ ‫روى ﭘﺎرﭼﻪ هﺎى ﺳﺮخ و ﺳﻔﻴﺪ ﺷﻌﺎرهﺎ و ﺧﻴﺮ ﻣﻘﺪم هﺎى ﻣﺎرآﺴﻴﺴﺖ هﺎ و‬

‫ﺁن روزهﺎ‪ ،‬اﻣﺎم روى دوش ﻣﺮدم راﻩ ﻣﻰ رﻓﺖ‪.‬‬ ‫ﺻﺪاﻳﻰ ﺟﺰ‪:‬‬ ‫«ﺳﻼم ﺑﺮ ﺧﻤﻴﻨﻰ‪...‬‬ ‫ﺻﻠﻰ ﻋﻠﻰ ﻣﺤﻤﺪ‬ ‫رهﺒﺮ ﻣﺎ ﺧﻮش ﺁﻣﺪ»‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎم در ﺧﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮان وارد ﺷﺪ‪ .‬ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮﻩ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ‬ ‫ﺗﻌﺠﺐ و ﺣﻴﺮت ﺑﻪ اﻧﺒﻮﻩ ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و ﮔﺎهﻰ هﻢ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﻣﺮدم‬ ‫ﻣﺴﺦ ﺷﺪﻩ‪ ،‬دﺳﺘﻰ ﺗﻜﺎن ﻣﻴﺪاد‪.‬‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻣﺮد رﻳﺸﻮ‪ ،‬و در ﻣﻴﺎن ﺁﻧﺎن ﻣﺮدان آﺮاواﺗﻰ آﻪ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام ورود اﻣﺎم‬ ‫آﺮاوات هﺎ را در ﺟﻴﺐ هﺎى ﺧﻮد ﭘﻨﻬﺎن آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬در آﻨﺎر اﻣﺎم دﻳﺪﻩ‬ ‫ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫رﻳﺸﻮهﺎ ﻣﺮدم را ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ دﺳﺖ ﺑﻪ ﺳﻜﻮت دﻋﻮت آﺮدﻧﺪ و اﻣﺎم ﺁﻏﺎز ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺨﻦ آﺮد‪:‬‬ ‫«اى اﻣﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎن‪ ،‬ﻣﻦ ﺁﻣﺪﻩ ام ﺗﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ زﻣﺎن رﺳﻮل اآﺮم و دوران‬ ‫اﻣﺎﻣﺖ اﻣﻴﺮاﻟﻤﻮﻣﻨﻴﻦ ﻋﻠﻰ را دو ﺑﺎرﻩ زﻧﺪﻩ آﻨﻢ»‬ ‫ﻧﺎﮔﻬﺎن ﮔﺮوهﻰ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺮدﻩ و ﻋﻤﺎﻣﻪ اى آﻪ در ﮔﻮﺷﻪ ﺧﻴﺎﺑﺎن اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‬ ‫ﻧﻌﺮﻩ زدﻧﺪ‪:‬‬ ‫«ﻧﻬﻀﺖ ﻣﺎ ﺣﺴﻴﻨﻴﻪ‬ ‫رهﺒﺮ ﻣﺎ ﺧﻤﻴﻨﻴﻪ»‬ ‫ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﻌﺮﻩ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﺮدﮔﺎن‪ ،‬ﻣﺮدم هﻢ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ هﻢ ﺻﺪا ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺳﺨﻨﺎن اﻣﺎم‬ ‫ﻗﻄﻊ ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮدم ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰ زدﻧﺪ و دﺳﺖ هﺎى ﮔﺮﻩ آﺮدﻩ ﺧﻮد را در هﻮا ﺗﻜﺎن‬ ‫ﻣﻰ دادﻧﺪ‪ .‬ﺟﻤﻌﻴﺖ دو ﺑﺎرﻩ ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ رﻳﺸﻮهﺎ ﺳﺎآﺖ ﺷﺪ‪.‬‬

‫اﻣﺎم ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اى اﻣﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎن‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮاهﻴﺪ ﺑﻪ ﺟﻨﺖ ﺑﺮوﻳﺪ و ﺑﺎ اوﻟﻴﺎء و اﺻﻔﻴﺎء‬ ‫ﻣﺤﺸﻮر ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬و ﺳﺮ ﭘﻞ ﺻﺮاط ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻧﺸﻮﻳﺪ‪ ،‬اﮔﺮ ﻣﻰ ﺧﻮاهﻴﺪ در اﻳﻦ‬ ‫دﻧﻴﺎ و ﺁن دﻧﻴﺎ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺷﻬﺮ را از وﺟﻮد ﻏﻴﺮ ﻣﺆﻣﻨﻴﻦ و ﻣﻔﺴﺪﻳﻦ‬ ‫ﭘﺎك آﻨﻴﺪ‪ .‬اوﻟﻴﻦ وﻇﻴﻔﻪ اﻣﺖ‪« ،‬ﭘﺎك ﺳﺎزى اﺳﺖ»‬ ‫هﻨﻮز ﺣﺮف هﺎى اﻣﺎم ﺗﻤﺎم ﻧﺸﺪﻩ ﺑﻮد آﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﺷﻪ و آﻨﺎر ﺷﻬﺮ‪ ،‬ﭼﻮن‬ ‫ﺳﻴﻞ ﺳﺮازﻳﺮ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻰ دوﻳﺪﻧﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰ زدﻧﺪ‪ .‬و ﺑﻪ ﻣﺤﻠﻪ هﺎى ﺧﻮد‬ ‫رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ .‬ﻳﻚ ﺳﺮ ﺑﺴﻮى ﻳﺎران اﻣﺎم آﻪ آﻤﻴﺘﻪ ﺟﺎرو ﺗﺸﻜﻴﻞ دادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺎروهﺎ در اول ﺑﺎرﻳﻚ‪ ،‬دﺳﺘﻪ ﺟﺎروهﺎ آﻮﺗﺎﻩ‪ ،‬وﻟﻰ آﻠﻔﺖ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻌﻀﻰ هﺎ‬ ‫ﺑﺮاى ﺧﻮش ﺁﻣﺪ اﻣﺎم ﺟﺎروهﺎى ﺑﺰرگ و ﭘﻬﻦ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬هﺮآﺲ‬ ‫ﺟﺎروﻳﺶ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺤﺒﻮب ﺗﺮ هﻢ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫رﻗﺎﺑﺖ ﻋﺠﻴﺒﻰ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪى و ﺑﺰرﮔﻰ ﺟﺎرو در ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬دﺳﺘﻪ ﺟﺎروهﺎ‬ ‫ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺷﺪ‪ .‬ﺧﻮ ِد ﺟﺎروهﺎ ﭘﻬﻦ‪ .‬اﻣﺎم هﻢ ﺟﺎروهﺎى ﭘﻬﻦ ﺑﺎ دﺳﺘﻪ هﺎى آﻠﻔﺖ‬ ‫را دوﺳﺖ ﻣﻰ داﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎم و اﻣﺖ ﻳﻚ زﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ‪« .‬اﺗﺤﺎد آﻠﻤﻪ» و ﺟﺎرو‬ ‫ﻓﺮوﺷﻰ روﻧﻖ زﻳﺎدى داﺷﺖ‪.‬‬ ‫ﭘﻮل دارهﺎ ﺟﺎروهﺎى ﻣﺨﺼﻮص ﺳﻔﺎرش ﻣﻰ دادﻧﺪ‪ .‬در ﺷﻬﺮ ﻣﺮدم ﺑﻪ‬ ‫ﻳﻜﺪﻳﮕﺮ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ هﺮ آﻪ ﺟﺎروﻳﺶ ﭘﻬﻦ و ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﺷﺪ‪ ،‬ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻮرد ﺗﻮﺟﻪ اﻣﺎم‬ ‫ﻗﺮار ﺧﻮاهﺪ ﮔﺮﻓﺖ‪ .‬ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺟﺎروآﺸﻰ ﺷﺮوع ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭼﻪ رﻗﺎﺑﺘﻰ‪ .‬آﺴﻰ‬ ‫ﻧﺒﻮد آﻪ ﺟﺎروﻳﻰ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ وﺳﻊ ﺧﻮد ﻧﺨﺮﻳﺪﻩ و روى دوش ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ‪ .‬دﻳﮕﺮ‬ ‫ﺣﺘﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺟﺎروآﺶ هﺎ هﻢ دﻳﺪﻩ ﻧﻤﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺟﺎرو ﺑﻮد و دﺳﺘﻪ ﺟﺎرو آﻪ‬ ‫در ﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎى ﺷﻬﺮ ﻣﻮج ﻣﻴﺰد‪ .‬زﻧﻬﺎ ﺷﺐ هﺎ ﺟﺎروهﺎى ﻣﺮدان و ﭘﺴﺮان‬ ‫ﺧﻮد را ﭘﺎك و ﺑﺮاق ﻣﻰ آﺮدﻧﺪ و ﺑﺮاى روز ﺑﻌﺪ ﺁﻣﺎدﻩ زﻳﺮ ﺳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻰ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ‪ .‬هﻤﻪ و هﻤﻪ ﺟﺎروآﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﮔﻔﺘﮕﻮى ﻣﺮدم در ﺧﻴﺎﺑﺎن و ﺧﺎﻧﻪ‬ ‫از ﺟﺎرو و «ﭘﺎك ﺳﺎزى» ﺑﻮد‪.‬‬ ‫رادﻳﻮ ﺑﻄﻮر ﻣﺮﺗﺐ ﻧﺎم آﺴﺎﻧﻰ را آﻪ «ﭘﺎك ﺳﺎزى» ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬اﻋﻼن ﻣﻰ‬ ‫آﺮد‪ .‬ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮن ﺗﺼﻮﻳﺮ اﺟﺴﺎد ﺑﻰ دﺳﺖ و ﭘﺎى‪ ،‬ﭘﺎك ﺷﺪﮔﺎن را ﻧﺸﺎن ﻣﻰ‬ ‫داد‪.‬‬ ‫در ﭘﻴﺮاﻣﻮن ﺟﺎرو و ﺟﺎروآﺶ هﺎ‪ ،‬ﺷﻌﺮا ﺷﻌﺮ ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻮﻳﺴﻨﺪﮔﺎن و‬ ‫«روﺷﻨﻔﻜﺮان»! در ﺗﻌﺮﻳﻒ‪ ،‬ﺗﺸﻮﻳﻖ و ﻓﻮاﻳﺪ ﺟﺎرو و ﺟﺎروآﺸﻰ‪ ،‬آﺘﺎب هﺎ‬

‫دهﻘﺎﻧﺎن دﻳﮕﺮ ﮔﻨﺪم ﻧﻤﻰ آﺎﺷﺘﻨﺪ‪ ،‬زﻳﺮا ﺑﺎزار ﺟﺎرو ﺧﻮب ﺑﻮد‪ .‬ﺑﻪ هﻤﻴﻦ‬ ‫ﺳﺒﺐ ﺗﺨﻢ ﺟﺎرو ﻣﻰ آﺎﺷﺘﻨﺪ و ﺻﺪ اﻟﺒﺘﻪ ﺟﺎرو هﻢ درو ﻣﻰ آﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎزارى‬ ‫هﺎ آﻪ ﺗﺎ زﻣﺎن ورود اﻣﺎم ﺷﺎﻧﻪ ﻗﺰوﻳﻨﻰ ﺑﻪ ﻓﺮﻧﮓ ﺳﻔﺎرش ﻣﻰ دادﻧﺪ‪ ،‬ﺑﻪ‬ ‫ﺳﻔﺎرش ﺟﺎرو ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺣﺘﺎ ﺟﺎروهﺎى رﻧﮕﻰ از ﺷﺮق دور ﺗﺎ ﻏﺮب ﺑﻰ‬ ‫ﺧﺒﺮ‪ ،‬وارد اﻳﺮان ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬ ‫در ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ اﻣﺎم‪ ،‬ﺻﺪاى ﺟﺎرو و ﺟﺎرو آﺸﻰ ﺑﮕﻮش ﻣﻰ رﺳﻴﺪ‪ .‬ﭘﺎك‬ ‫ﺳﺎزى ﺑﺎ ﺷﺪت هﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ اداﻣﻪ داﺷﺖ‪ .‬ﺁﺳﻔﺎﻟﺖ ﺧﻴﺎﺑﺎن هﺎى اﻃﺮاف‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ اﻣﺎم ﺑﺎ ﺧﻮن ﻣﻔﺴﺪﻳﻦ و ﻣﺮدم ﻧﺎ ﭘﺎك‪ ،‬ﺳﺮخ‪ ،‬وﻟﻰ در ﻋﻮض ﺷﻬﺮ ﭘﺎك‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺑﺮ در و دﻳﻮار ادارات اﻣﺎم اﺟﺴﺎد »ﺿﺪ اﻧﻘﻼب» ﺑﺮاى ﻋﺒﺮت دﻳﮕﺮان‬ ‫ﺁوﻳﺰان ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﺁن ﭼﻨﺎن در ﭘﺎك ﺳﺎزى رﻋﺎﻳﺖ دﺳﺘﻮرات اﻣﺎم را ﻣﻰ‬ ‫ﻼ وﺳﻮاﺳﻰ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدن‪...‬‬ ‫آﺮدﻧﺪ‪ ،‬آﻪ ﮔﻮﻳﻰ اﺻ ً‬ ‫ﭼﻨﺪى ﮔﺬﺷﺖ‪ .‬اﻣﺎم روى ﭘﺸﺖ ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ دﻳﮕﺮان آﻪ ﺑﻪ ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد‪،‬‬ ‫ﭼﻮن ﻏﻨﻴﻤﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ از دﺳﺘﻮرات ﺟﺪش ﺑﻮد‪ ،‬ﻇﺎهﺮ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﭼﻬﺮﻩ اش ﺷﺎد و آﻤﻰ ﺧﻨﺪان ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدم دﺳﺘﻬﺎى ﮔﺮﻩ آﺮدﻩ ﺧﻮد را ﺑﻪ‬ ‫ﺳﺎآﻨﻴﻦ ﺁﺳﻤﺎن ﺣﻮاﻟﻪ ﻣﻰ دادﻧﺪ و ﻓﺮﻳﺎد ﻣﻰ زدﻧﺪ‪:‬‬ ‫»ﺟﺎروآﺶ ﺧﻤﻴﻨﻴﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺎروآﺶ ﺧﻤﻴﻨﻴﻢ ﻣﻦ»‬ ‫ﺟﻤﻌﻴﺖ ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ رﻳﺸﻮهﺎ ﺳﺎآﺖ ﺷﺪ‪ .‬اﻣﺎم ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫اى اﻣﺖ ﺟﺎروآﺶ‪ ،‬ﻣﻦ از هﻤﻪ ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﭘﺎآﺴﺎزى را‬ ‫ﺑﺸﻤﺎ اﻣﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺟﺎروآﺶ ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣﻴﮕﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ دﺳﺘﻮر ﻣﻴﺪهﻢ از اﻳﻦ ﺑﻪ‬ ‫ﺑﻌﺪ روز ﺷﺮوع ﺟﻤﻬﻮرى ﺟﺎروآﺶ هﺎ را ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻋﻤﻮﻣﻰ اﻋﻼم آﻨﻨﺪ‪.‬‬

‫ﻣﺮدم ﺷﺎد و ﺷﻨﮕﻮل‪ ،‬ﺣﺮف هﺎى اﻣﺎم و «رهﺒﺮ آﺒﻴﺮ اﻧﻘﻼب» ﺧﻮد را ﻗﻄﻊ‬ ‫آﺮدﻧﺪ و از ﺗﻪ دل ﻓﺮﻳﺎد زدﻧﺪ‪:‬‬ ‫«ﺟﺎروآﺶ ﺧﻤﻴﻨﻴﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺟﺎروآﺶ ﺧﻤﻴﻨﻴﻢ ﻣﻦ‬ ‫ﺧﻤﻴﻨﻰ ﻋﺰﻳﺰم‬ ‫ﺑﮕﻮ آﻪ ﺧﻮن ﺑﺮﻳﺰم‬ ‫ﺑﮕﺮدم اى اﷲ‬ ‫ﻓﺪاى روح اﷲ»‬ ‫«ﻣﺠﺎهﺪ‪ ،‬ﻣﺠﺎهﺪ‪ ،‬ﻓﺪاى راﻩ ﺣﻖ اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺴﻠﺴﻞ‪ ،‬ﻣﺴﻠﺴﻞ‪ ،‬ﺟﻮاب ﺿﺪ ﺧﻠﻖ اﺳﺖ»‪.‬‬ ‫اﻣﺎم در ﺛﻮاب ﺟﺎروآﺸﻰ و ﭘﺎداش ﺟﺎروآﺶ هﺎ در ﺟﻨﺖ و ﺷﺮاﻳﻂ ﺟﺎرو و‬ ‫دﺳﺘﻪ ﺟﺎرو و ﺧﻼﺻﻪ ﺧﺪﻣﺎت ﺟﺎروآﺶ هﺎى اﻧﻘﻼﺑﻰ ﺑﻪ اﻧﻘﻼب‪ ،‬ﻣﻨﺒﺮ‬ ‫رﻓﺖ‪ .‬اﺷﺎرﻩ اى ﺑﻪ ﺷﻮراى ﻋﺎﻟﻰ ﺟﺎروآﺶ هﺎ آﺮد و ﺁﻧﻬﺎ را ﻣﻮرد ﻟﻄﻒ‬ ‫ﺧﻮد ﻗﺮار داد‪ .‬در ﻓﻀﺎﻳﻞ و ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ و ﭘﺎآﻰ ﺁﻧﺎن‪ ،‬ﺳﺎﻋﺘﻬﺎ روﺿﻪ‬ ‫ﺧﻮاﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﻳﻚ ﺑﺎرﻩ رو ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺐ ﺟﺎروآﺶ هﺎى آﻮﭼﻚ آﺮد و ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫وﻟﻰ اﻳﻦ اﻧﻘﻼب ﺗﻌﻠﻖ ﺑﺸﻤﺎ دارد‪ .‬ﻣﻦ هﻢ از ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻢ‪ .‬هﻤﻪ اﻳﻦ ﺁﻗﺎﻳﺎن هﻢ‬ ‫از ﺷﻤﺎ هﺴﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻦ و ﺁﻗﺎﻳﺎن ﻋﻀﻮ «ﺷﻮراى اﻧﻘﻼب» از ﺷﻤﺎ اﻣﺖ هﻤﻴﺸﻪ‬ ‫در ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺘﺸﻜﺮﻳﻢ‪ .‬اﻣﺎ دﺳﺖ هﺎﻳﻰ در آﺎر اﺳﺖ آﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاهﺪ ﻣﻴﺎن ﻣﺎ‬ ‫ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺗﻔﺮﻗﻪ ﺑﻴﺎﻧﺪازد‪.‬‬ ‫هﻨﻮز ﺣﺮف اﻣﺎم ﭘﺎﻳﺎن ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد آﻪ ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ هﺎى ﺗﺎرﻳﻚ و‬

‫«ﺧﺪا ﺑﻤﺎ اﻣﺎم داد‪،‬‬ ‫اﻣﺎم ﭘﺮ ﺗﻮان داد‪،‬‬ ‫اﻧﻘﻼب آﺮدﻳﻢ اﺳﻼﻣﻰ‪،‬‬ ‫ﺳﺮخ و ﺳﻔﻴﺪو ﻃﻼﺋﻰ»‬ ‫رﻳﺸﻮهﺎ‪ ،‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﺴﻠﺴﻞ و ﺗﻔﻨﮓ ﻣﺮدم را ﺑﻪ ﺳﻜﻮت دﻋﻮت آﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻣﺎم‬ ‫ﺑﺎ اﺷﺎرﻩ و ﺣﺮآﺎت دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻓﺮﻣﺎن داد ﺗﺎ ﺟﺎروآﺶ هﺎى ﺑﺰرگ ﺑﺮوﻧﺪ‬ ‫دﺳﺖ راﺳﺖ؛ ﺧﺮدﻩ ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﺟﺎروهﺎى آﻠﻔﺖ ﺑﺮوﻧﺪ ﻃﺮف‬ ‫ﭼﭗ و آﺴﺎﻧﻰ آﻪ ﺟﺎروى ﺑﻰ دﺳﺘﻪ دارﻧﺪ در وﺳﻂ ﻗﺮار ﮔﻴﺮﻧﺪ‪ .‬ﺟﺎروآﺶ‬ ‫هﺎ ﺑﻪ دﺳﺘﻪ هﺎى ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﻘﺴﻴﻢ ﺷﺪﻧﺪ‪« .‬ﺧﻂ اﻣﺎم» ﺗﻌﻴﻴﻦ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﺐ ﺷﺪ و ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺑﺨﻮاب رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬هﻨﻮز ﺟﺎروآﺶ هﺎ در آﻨﺎر‬ ‫ﺟﺎروهﺎى ﺧﻮد ﺧﺴﺘﮕﻰ و آﻮﻓﺘﮕﻰ روز ﻗﺒﻞ را از ﺗﻦ ﺑﻴﺮون ﻧﻜﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪،‬‬ ‫آﻪ ﺻﺪاى اﻣﺎم در ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ اش ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﺪ‪ .‬ﺻﺪاى او در ﺷﻬﺮ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﻣﺮدم ﺧﻮاب زدﻩ‪ ،‬ﺳﺮاﺳﻴﻤﻪ از ﺑﺴﺘﺮ ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫هﻨﻮز ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق ﻧﻪ دﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫اﻣﺎم ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫دﻳﺸﺐ آﻪ هﻤﻪ در ﺧﻮاب ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﻋﺪﻩ اى از ﺟﺎروآﺶ هﺎى ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد‬ ‫ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺎزدﻳﺪ ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ هﺎﻳﻰ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﻔﻴﺪ‪ ،‬زرد‪ ،‬ﺳﺒﺰ و در‬ ‫ﺑﺮﺧﻰ از ﻧﻮاﺣﻰ ﺷﻬﺮ ﺑﻪ رﻧﮓ ﺳﺮخ دﻳﺪﻧﺪ‪ .‬ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﺧﻄﺎر ﻣﻰ آﻨﻢ آﻪ‬ ‫اﻳﻦ رﻧﮕﻬﺎ را ﭘﺎك آﻨﻴﺪ و هﻤﻪ ﺧﺎﻧﻪ هﺎ را ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻤﺎﺋﻴﺪ‪ .‬رﻧﮓ ﺳﻴﺎﻩ ﻋﻼﻣﺖ‬ ‫ﺳﻴﺎدت و اﺳﻼم اﺳﺖ‪ .‬ﻣﻘﺪس اﺳﺖ‪ .‬ﺷﻤﺎ ﺷﺮﻋًﺎ ﻣﻜﻠﻒ هﺴﺘﻴﺪ آﻪ از رﻧﮕﻬﺎى‬ ‫ﻏﻴﺮ ﺷﺮﻋﻰ دورى آﻨﻴﺪ‪ .‬ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻌﺎر ﺟﺎروآﺶ هﺎى ﺟﻬﺎن ﻣﺘﺤﺪ ﺷﻮﻳﺪ‪ ،‬ﺑﺮ در و دﻳﻮار ﺷﻬﺮ ﺁوﻳﺰان ﺷﺪ‪.‬‬

‫«آﺸﺘﻪ ﺷﺪﮔﺎن راﻩ ﺣﻖ‬ ‫راﻩ ﺣﺴﻴﻦ رﻓﺘﻪ اﻧﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺎﻧﺪﮔﺎن ﺷﻬﺮﻣﺎ‪،‬‬ ‫ﻟﺒﻴﻚ ﺑﻪ زﻳﻨﺐ ﮔﻔﺘﻪ اﻧﺪ»‪.‬‬ ‫ﺳﻄﻠﻬﺎى رﻧﮓ ﺳﻴﺎﻩ ﭼﻮن زرﻧﺎب ﺧﺮﻳﺪ و ﻓﺮوش ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺟﺎروآﺶ هﺎ در‬ ‫ﺟﻠﻮى در ﻣﺴﺠﺪ ازدﺣﺎم آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺮاى ﻳﻚ ﻗﻄﺮﻩ رﻧﮓ ﺳﻴﺎﻩ‪ ،‬هﺰارهﺎ‬ ‫ﻗﻄﺮﻩ اﺷﮓ ﮔﺮم ﻣﻰ رﻳﺨﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﺮدهﺎ روى ﭘﺸﺖ ﺑﺎم‬ ‫زن هﺎ ﺳﻄﻞ رﻧﮓ ﺑﺪﺳﺖ‬ ‫در ﺷﻬﺮ ﻣﺤﺸﺮى ﺑﻮد‬ ‫دود ﺑﺎروت در ﻓﻀﺎى ﺷﻬﺮ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺑﻮد و ﺻﺪاى ﺗﻮپ و ﺗﻔﻨﮓ از دور‬ ‫ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮش ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﺑﭽﻪ هﺎ در آﻤﻴﺘﻪ و ﻣﺪارس‪ ،‬درس رﻧﮓ آﺮدن ﻣﻰ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﮔُﻤﺎن ﻣﻰ‬ ‫آﻨﻴﺪ آﺴﻰ ﺧﺴﺘﮕﻰ در ﻣﻴﻜﺮد؟ ﺧﻴﺮ هﻴﭻ آﺲ اﺣﺴﺎس ﺧﺴﺘﮕﻰ ﻧﻤﻰ آﺮد‪.‬‬ ‫«ﭼﻨﺪﻳﻦ هﺰار زن‪،‬‬ ‫ﭼﻨﺪﻳﻦ هﺰار ﻣﺮد‪،‬‬ ‫زﻧﻬﺎ ﻟﭽﻚ ﺑﺴﺮ‪،‬‬ ‫ﻣﺮدان ﻋﺒﺎ ﺑﺪوش‪،‬‬ ‫از ﺧﻨﺪﻩ هﺎ ﺗﻬﻰ‪،‬‬

‫وز ﮔﻔﺘﻪ هﺎ ﺧﻤﻮش‪،‬‬ ‫در هﺮ ﻗﺪم ﺑﻪ راﻩ‪،‬‬ ‫ﻋﻤﺎﻣﻪ هﺎ ﺳﻔﻴﺪ‪،‬‬ ‫رﺧﺴﺎرﻩ هﺎ ﺳﻴﺎﻩ»‬ ‫ﺷﺐ هﺎ ﺣﺎروآﺶ هﺎ ﻣﻰ ﺧﻮاﺑﻴﺪﻧﺪ‪ .‬روزهﺎ در زﻳﺮ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ اﻣﺎم ﺟﻤﻊ‬ ‫ﻣﻴﺸﺪﻧﺪ‪ .‬ﺻﺪاى اﻣﺎم دو ﺑﺎرﻩ ﺷﻨﻴﺪﻩ ﺷﺪ‪.‬‬ ‫هﻨﻮز ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق ﻧﻪ دﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮد‬ ‫ﺁﻣﺎم ﮔﻔﺖ‪:‬‬ ‫ﺑﻪ ﺷﻤﺎ اﻣﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎن ﺳﻴﺎﻩ آﺎر ﺗﺒﺮﻳﻚ ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻢ‪ .‬ﻣﻦ هﻢ ﺳﻴﺎﻩ آﺎرم‪ .‬ﻣﺎ‬ ‫هﻤﮕﻰ ﺳﻴﺎﻩ آﺎرﻳﻢ‪ .‬از هﻢ ﺟﺪا ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ‪ .‬ﻣﻦ در ﭼﻬﺮﻩ ﺷﻤﺎ ﺳﻴﺎهﻰ را ﻣﻰ ﺑﻴﻨﻢ‬ ‫آﻪ ﺑﻪ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺐ هﻮﻟﻨﻚ و ﺳﻴﺎﻩ اﺳﺖ‪ .‬هﻤﻪ از ﻳﻚ روﺣﻴﻢ‪.‬‬ ‫ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﻣﻐﺮور و ﺳﻴﻨﻪ ﭼﺎك‪ ،‬ﻧﻌﺮﻩ آﺸﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫«روح ﻣﻨﻰ ﺧﻤﻴﻨﻰ‬ ‫روح ﻣﻨﻰ ﺧﻤﻴﻨﻰ»‬ ‫دﺳﺘﻪ دﻳﮕﺮى از ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺑﺮاى اﻳﻦ آﻪ‪ ،‬در وﻓﺎدارى ﺁن هﺎ ﺷﻜﻰ‬ ‫ﻧﺮود‪ ،‬ﺟﺎروهﺎى ﺧﻮد را در هﻮا ﭼﺮﺧﺎﻧﺪﻧﺪ و ﺑﻠﻨﺪ ﺗﺮ از دﻳﮕﺮان ﻧﻌﺮﻩ‬ ‫زدﻧﺪ‪:‬‬ ‫»اﷲ اآﺒﺮ‪،‬‬ ‫اﷲ اآﺒﺮ‪،‬‬ ‫اﷲ اآﺒﺮ‪،‬‬ ‫ﺧﻤﻴﻨﻰ رهﺒﺮ»‬

‫اﻣﺎم دو ﺑﺎرﻩ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺳﺨﻦ آﺮد‪:‬‬ ‫اﻣﺮوز آﻪ در ﺑﺎﻻى ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ ام‪ ،‬ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﻣﺪﻧﺘﺎن ﺑﻮدم‪ .‬دﻳﺪم از ﺧﺎﻧﻪ هﺎى‬ ‫ﺳﻴﺎﻩ ﺧﻮد ﺧﺎرج ﻣﻰ ﺷﻮﻳﺪ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎى زرد‪ ،‬ﺳﺮخ‪ ،‬ﺳﺒﺰ‪ ،‬ﺳﻔﻴﺪ و ﺧﻼﺻﻪ‬ ‫رﻧﮕﺎرﻧﮕﻰ در ﺗﻦ دارﻳﺪ‪ .‬اﻳﻦ رﻧﮓ هﺎ را از ﺧﻮد دور آﻨﻴﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﻣﺨﺎﻟﻒ‬ ‫ﺷﺮع اﺳﻼم اﺳﺖ‪.‬‬ ‫ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﭘﻴﭻ ﭘﻴﭽﯽ در ﮔﻮش ﻳﻚ دﻳﮕﺮ آﺮدﻧﺪ‪ .‬اﻓﺴﺮدﻩ ﺧﺎﻃﺮ‪ ،‬ﺧﺠﺎﻟﺖ‬ ‫زدﻩ ﺳﺮهﺎى ﺧﻮد را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و زار زار ﮔﺮﻳﺴﺘﻨﺪ‪ .‬آﺴﻰ ﻧﻤﻰ داﻧﺴﺖ‬ ‫ﭼﺮا ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻰ آﻨﻨﺪ‪ .‬ﺷﺎﻳﺪ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻰ آﺮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﻳﺎد ﺷﺐ اول ﻗﺒﺮ و‬ ‫ﻧﻜﻴﺮ و ﻣﻨﻜﺮ اﻓﺘﺎدﻩ ﺑﻮﻧﺪ؛ آﺴﻰ ﭼﻪ ﻣﻴﺪاﻧﺪ!‬ ‫اﻣﺎم ﺑﺎ ﺻﺪاﻳﻰ ﺣﺰن اﻧﮕﻴﺰ ﺧﻮد اداﻣﻪ داد‪ .‬ﺷﻬﺮ از وﺟﻮد ﻣﻔﺴﺪﻳﻦ و ﺿﺪ‬ ‫اﻧﻘﻼب ﭘﺎك ﺷﺪ‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ هﺎى ﺧﻮد را ﻳﻜﺪﺳﺖ ﺳﻴﺎﻩ آﺮدﻳﺪ‪ ،‬ﭼﻪ ﺧﻮب ﻣﻴﺸﺪ آﻪ‬ ‫ﻟﺒﺎس هﺎى ﺷﻤﺎ هﻢ ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ دﻳﻮارهﺎى ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺎﻩ و ﺗﺎرﻳﻚ ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬ ‫هﻨﻮز ﺣﺮف رهﺒﺮ آﺒﻴﺮ اﻧﻘﻼب ﭘﺎﻳﺎن ﻧﮕﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد آﻪ ﺟﺎروآﺶ هﺎى ﺑﺰرگ‬ ‫و آﻮﭼﻚ ﻧﻌﺮﻩ زدﻧﺪ‪:‬‬ ‫«ﺗﻨﻬﺎ رﻩ ﺳﻌﺎدت‪،‬‬ ‫اﻳﻤﺎن‪،‬‬ ‫ﺟﻬﺎد‪،‬‬ ‫ﺷﻬﺎدت»‪.‬‬ ‫ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺳﺮ از ﭘﺎ ﻧﻤﻰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﻣﻰ دوﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺳﻮى آﻤﻴﺘﻪ هﺎى اﻣﺎم‬ ‫ﻣﻰ رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﻳﺎران اﻣﺎم آﻪ هﻤﻴﺸﻪ اﺟﻨﺎس اﻣﺖ ﻣﺴﻠﻤﺎن را ﺣﺎﺿﺮ داﺷﺘﻨﺪ‪،‬‬ ‫ﻣﺜﻞ اﻳﻨﻜﻪ از ﻏﻴﺐ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﺒﺮ ﻣﻰ رﺳﻴﺪ آﻪ ﭼﻪ ﺟﻨﺴﻰ را ﺁﻣﺎدﻩ داﺷﺘﻪ‬ ‫ﺑﺎﺷﻨﺪ!‬ ‫ﭘﺎرﭼﻪ هﺎى ﺳﻴﺎﻩ ﺗﻮپ ﺗﻮپ ﻓﺮوش ﻣﻰ رﻓﺖ‪ .‬ﺟﺎروآﺶ هﺎى ﺑﺰرگ‬ ‫ﻓﺎﺳﺘﻮﻧﻰ اﻧﮕﻠﻴﺴﻰ ﺑﻪ ﻗﻴﻤﺖ ﮔﺰاﻓﻰ ﻣﻰ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ و ﺑﻪ ﺧﻴﺎط هﺎ ﺳﻔﺎرش‬ ‫«روﭘﻮش اﺳﻼﻣﻰ» ﻣﻰ دادﻧﺪ‪ .‬ﭘﺎﻟﻮن دوزهﺎ روﭘﻮش ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺮاى ﺟﺎروآﺶ‬ ‫هﺎى آﻮﭼﻚ ﻣﻰ دوﺧﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﺎزار آﺎر ﻣﻴﻜﺮد‪ ،‬ﺗﺠﺎر ﺳﻮد ﻣﻰ ﺑﺮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺧﺴﺘﻪ و آﻮﻓﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫در ﺷﻬﺮ‬ ‫آﺒﻮﺗﺮهﺎ ﺳﻔﻴﺪ‬ ‫و ﻗﻨﺎرى هﺎ زرد‬ ‫و ﻧﻮك ﺑﻠﺒﻞ هﺎ ﻣﺘﻤﺎﻳﻞ ﺑﻪ ﺳﺮﺧﻰ ﺑﻮد‪.‬‬

‫هﻨﻮز ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق ﻧﻪ ﻧﺪﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﻃﻨﻴﻦ ﺻﺪاى اﻣﺎم در ﺷﻬﺮ دو ﺑﺎرﻩ ﭘﻴﭽﻴﺪ‪ .‬او اﻳﻦ ﺑﺎر در ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﻪ اش‬ ‫ﺑﺮ ﻣﺒﻠﻰ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺑﻪ اﺣﺘﺮام اﻣﺎم ﺳﺮاﭘﺎ ﺳﻴﺎهﭙﻮش اﻳﺴﺘﺎدﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﻣﺮدم ﺑﻄﺮف ﺧﺎﻧﻪ دﺳﺘﻪ دﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ اﻣﺎم رهﺴﭙﺎر ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬ﺗﺎ‬ ‫ﭼﺸﻢ آﺎر ﻣﻰ آﺮد‪ ،‬ﺳﻴﺎهﻰ ﺑﻮد و ﺳﻴﺎهﻰ‪ .‬اﻣﺎم ﻧﮕﺎهﻰ ﺑﻪ ﺟﺎروآﺶ هﺎ‬ ‫اﻧﺪاﺧﺖ و ﺷﺮوع ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ آﺮد‪ .‬در ﻣﻴﺎن ﮔﺮﻳﻪ او اﻳﻦ آﻠﻤﺎت ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ‪:‬‬ ‫ﮔﺎوهﺎ هﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﻓﺮﺷﺘﻪ هﺎى ﺁﺳﻤﺎن هﻢ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﺑﻬﺸﺘﻴﺎن هﻢ ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﺑﺮ ﺗﻦ دارﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ روزهﺎ ﺁن ﭼﻨﺎن ﻣﺒﺎرك اﺳﺖ آﻪ ﺣﺘﺎ اﺟﻨﻪ و ﺟﻬﻨﻤﻴﺎن هﻢ‬ ‫ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺷﻨﺪ‪ .‬ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺎﻩ‪ ،‬ﺑﺎﻻﭘﻮش ﺷﻤﺎ ﺳﻴﺎﻩ‪ ،‬روح ﺷﻤﺎ ﺳﻴﺎﻩ‪ ،‬اﻣﺎ ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ آﻪ‬ ‫دﺳﺘﻬﺎﻳﻰ در آﺎر اﺳﺖ آﻪ ﻣﻰ ﺧﻮاهﺪ اﻳﻦ وﺣﺪت آﻠﻤﻪ را از ﺑﻴﻦ ﺑﺒﺮد و دو‬ ‫ﺑﺎرﻩ هﻤﻪ ﭼﻴﺰ و هﻤﻪ آﺲ را ﭼﻮن ﮔﻠﺴﺘﺎن آﻔﺎر رﻧﮕﻴﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﻓﺮﻳﺎد آﻨﺎن ﺑﺴﻮى ﻣﺮآﺰ ﺷﻬﺮ دوان ﺷﺪﻧﺪ‬ ‫«ﻣﺎ هﻤﻪ ﺳﺮﺑﺎز ﺗﻮﺋﻴﻢ ﺧﻤﻴﻨﻰ‬ ‫ﮔﻮش ﺑﻪ ﻓﺮﻣﺎن ﺗﻮﺋﻴﻢ ﺧﻤﻴﻨﻰ»‬ ‫ﺑﺎزارﻳﻬﺎ از ﺗﺮس اﻳﻦ آﻪ آﺴﺐ و آﺎر ﺁﻧﻬﺎ آﺴﺎد ﺷﻮد‪ ،‬ﺑﺮاى اﻣﺎم و‬ ‫ﺳﻼﻣﺖ اﻣﺎم دﻋﺎ ﻣﻴﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫«ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎ‪،‬‬

‫ﺗﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﻬﺪى‪،‬‬ ‫ﺧﻤﻴﻨﻰ را ﻧﮕﻬﺪار»‪.‬‬ ‫ﻣﺎدران ﺁﺑﮕﻮﺷﺖ ﺑﺪون ﮔﻮﺷﺖ ﻣﻰ ﭘﺨﺘﻨﺪ‪ ،‬اﻣﺎ اهﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﺧﺎﻟﻰ‬ ‫ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫«ﺣﺰب ﻓﻘﻂ ﺣﺰب اﷲ‪،‬‬ ‫رهﺒﺮ ﻓﻘﻂ روح اﷲ»‬ ‫ﭘﺪر ﺑﻴﻜﺎر ﺷﺪ و ﺑﭽﻪ هﺎ هﻤﺮاﻩ ﻣﺎدرﺷﺎن ﻧﻌﺮﻩ ﺳﺮ ﻣﻴﺪادﻧﺪ‪:‬‬ ‫«ﺣﺰب ﻓﻘﻂ ﺣﺰب اﷲ‪،‬‬ ‫رهﺒﺮ ﻓﻘﻂ روح اﷲ»‬ ‫ﻧﺎﻧﻮا ﺁرد ﺑﺮاى ﻧﺎن ﭘﺨﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺖ و ﺟﻮاب ﺟﺎروآﺶ هﺎ را آﻪ ﺳﺎﻋﺖ هﺎ در‬ ‫ﺻﻒ اﻳﺴﺘﺎدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻴﺪاد‪:‬‬ ‫«ﺣﺰب ﻓﻘﻂ ﺣﺰب اﷲ‬ ‫رهﺒﺮ ﻓﻘﻂ روح اﷲ»‬ ‫ﺑﭽﻪ هﺎ در ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺠﺎى درس ﺣﺴﺎب و آﺘﺎب ﻣﻰ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫«ﺣﺰب ﻓﻘﻂ ﺣﺰب اﷲ‬ ‫رهﺒﺮ ﻓﻘﻂ روح اﷲ»‬ ‫دزدهﺎ از درو دﻳﻮار ﺧﺎﻧﻪ هﺎى ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﻻ ﻣﻰ رﻓﺘﻨﺪ و در ﺟﻮاب ﺻﺎﺣﺐ‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻌﺘﺮض ﻣﻰ ﮔﻔﺘﻨﺪ‪:‬‬ ‫«ﺣﺰب ﻓﻘﻂ ﺣﺰب اﷲ‪،‬‬ ‫رهﺒﺮ ﻓﻘﻂ روح اﷲ»‬

‫ﻣﺮدم روزهﺎ در ﺻﻒ ﻧﺎن و ﺁب ﻣﻰ اﻳﺴﺘﺎدﻧﺪ و ﺷﺒﻬﺎ ﺑﻪ روﺿﻪ رﻳﺸﻮهﺎ‬ ‫آﻪ در وﺻﻒ ﺷﻜﻢ ﺧﺎﻟﻰ اﻣﺎم ﮔﻮش ﻣﻰ دادﻧﺪ‪ .‬ﺣﺘﺎ «زهﺮﻣﺎر» هﻢ آﭙﻨﻰ‬ ‫ﺷﺪﻩ ﺑﻮد و آﭙﻦ هﺎ هﻢ در دﺳﺖ «ﻳﺎران اﻣﺎم»‪.‬‬ ‫در «ﺑﻬﺎر ﺁزادى» ﻧﻪ ﺷﻜﻮﻓﻪ هﺎى ﺑﺎدام دﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ و ﻧﻪ ﻋﻄﺮ دل اﻧﮕﻴﺰ‬ ‫ﮔﻠﻬﺎ ﺑﻤﺸﺎم ﻣﻰ رﺳﻴﺪ‪.‬‬ ‫در ﺷﻬﺮ ﺑﻮى ﺑﺎروت ﭘﺮاآﻨﺪﻩ ﺑﻮد و ﺧﻮن ﺳﺮخ ﺟﻮاﻧﺎن وﻃﻦ ﺑﺮ روى‬ ‫ﺳﻨﮓ ﻓﺮش ﭘﻴﺎدﻩ روهﺎ دﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬هﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﭘﺮﭼﻤﻬﺎى ﺳﻴﺎﻩ آﻪ‬ ‫ﻋﻼﻣﺖ ﻣﺮگ دﻟﺒﻨﺪى ﺑﻮد‪ ،‬ﻣﺎﺗﻢ زدﻩ ﺧﻮد را ﺑﺪر و دﻳﻮار ﺧﺎﻧﻪ هﺎى ﺳﻴﺎﻩ‬ ‫ﻣﻰ آﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫هﻨﻮز ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق ﻧﻪ دﻣﻴﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺑﻪ ﻋﺎدت هﻤﻴﺸﮕﻰ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ اﻣﺎم در ﺣﺮآﺖ ﺷﺪﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ‬ ‫ﺑﺎر واﻗﻌًﺎ آﺴﻰ ﻧﻤﻰ داﻧﺴﺖ آﻪ اﻣﺎم ﭼﻪ ﺧﻮاهﺪ ﮔﻔﺖ و ﭼﻪ ﻓﺮﻣﺎﻧﻰ ﺻﺎدر‬ ‫ﺧﻮاهﺪ آﺮد‪.‬‬ ‫هﻤﻪ در اﻧﺘﻈﺎر اﻣﺎم اﻣﺖ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر آﻤﻰ دﻳﺮﺗﺮ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﻣﺮدم آﻪ در‬ ‫اﻧﺘﻈﺎر اﻣﺎم دﻗﻴﻘﻪ ﺷﻤﺎرى ﻣﻰ آﺮدﻧﺪ ﻧﻌﺮﻩ ﺳﺮ دادﻧﺪ‪:‬‬ ‫«ﺧﺪاﻳﺎ‪ ،‬ﺧﺪاﻳﺎ‪،‬‬ ‫ﺗﺎ اﻧﻘﻼب ﻣﻬﺪى‬ ‫ﺧﻤﻴﻨﻰ را ﻧﮕﺎهﺪار»‬ ‫هﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﺟﺰ ﺳﻴﺎهﻰ هﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻧﻤﻰ دﻳﺪﻧﺪ‪« .‬وﺣﺪت‬ ‫آﻠﻤﻪ» از دﺳﺘﻮرات اﻣﺎم ﺑﻮد‪ .‬ﻧﺎﮔﻬﺎن اﻣﺎم ﺑﺎ ﺑﺎﻻﭘﻮش ﺳﻴﺎﻩ ﺧﻮد ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﮔﻮﺷﻪ ﭼﺸﻤﻰ ﺑﻪ ﺟﺎروآﺶ هﺎ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬ﺑﺎ دﺳﺖ ﭼﭗ رﻳﺶ اﻧﺒﻮﻩ ﺧﻮﻳﺶ را‬ ‫ﻣﺮﺗﺐ آﺮد‪ ،‬دﺳﺖ راﺳﺖ ﺧﻮد را ﺑﺎﻻ ﺑﺮد و ﺑﺎ ﻧﺸﺎن دادن دﺳﺘﻪ ﺟﺎرو‪،‬‬

‫دﻳﺸﺐ ﺟﺎروآﺶ هﺎى ﻣﻦ‪« ،‬ﺳﺮﺑﺎزان ﮔﻤﻨﺎم اﻣﺎم زﻣﺎن» در ﺷﻬﺮ ﭘﺮاآﻨﺪﻩ‬ ‫ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺸﺖ درهﺎ و دﻳﻮارهﺎ ﺑﻪ ﺣﺮف هﺎى ﺷﻤﺎ ﮔﻮش ﻣﻰ دادﻧﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎ‬ ‫در ﻣﺪرﺳﻪ ﮔﺰارش آﺮدﻩ اﻧﺪ آﻪ ﺷﺒﻬﺎ در ﺧﺎﻧﻪ هﺎ ﻣﻴﺎن ﭘﺪران و ﻣﺎدران‪،‬‬ ‫ﺑﺮادران و ﺧﻮاهﺮان‪ ،‬ﺣﺮف هﺎى ﺿﺪ اﻧﻘﻼب را ﻣﻰ زﻧﻨﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎرآﺶ‬ ‫هﺎى ﻣﻨﺘﺨﺐ ﻣﻦ و ﺑﺮﺧﻰ از ﺟﺎروآﺶ هﺎى «ﻧﻈﺎم اﺳﻼﻣﻰ» اﻳﺮاد و ﺧﺮدﻩ‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻴﺮﻧﺪو ﺧﻨﺪﻩ ﺳﺮ ﻣﻴﺪهﻨﺪ‪ .‬ﺣﺮف اﻣﺎم ﺑﺎ ﻧﻌﺮﻩ ﺟﺎروآﺶ هﺎ دو ﺑﺎرﻩ ﻗﻄﻊ‬ ‫ﺷﺪ‪...‬‬ ‫ﺣﺰب ﻓﻘﻂ ﺣﺰب اﷲ‬ ‫رهﺒﺮ ﻓﻘﻂ روح اﷲ‬ ‫ﻣﺮگ ﺑﺮ دﺷﻤﻨﺎن ﺳﺮﺑﺎزان ﮔﻤﻨﺎم اﻣﺎم زﻣﺎن‬ ‫اﻣﺎم ﻓﺮﻳﺎد ﺳﺮ داد‪:‬‬ ‫از اﻣﺮوز ﻣﻦ ﺑﻪ هﻤﻪ اﺧﻄﺎر ﻣﻰ آﻨﻢ ﺟﻠﻮى اﻳﻦ ﺣﺮف هﺎ را ﺑﮕﻴﺮﻳﺪ‪.‬‬ ‫دﺳﺘﻮر دادﻩ ام‪ ،‬ﺑﺮاى اﻳﻦ آﻪ وﺣﺪت آﻠﻤﻪ از ﺑﻴﻦ ﻧﺮود‪ ،‬ﺣﺮف زدن‬ ‫ﻣﻮﻗﻮف‪ .‬ﺧﻨﺪﻩ آﺮدن اآﻴﺪًا ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ‪ .‬هﺮ آﺲ از اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﺨﻨﺪد‪ ،‬ﺿﺪ‬ ‫ﻧﻈﺎم اﺳﻼﻣﻰ ﻣﺎﺳﺖ‪ .‬او ﻣﺄﻣﻮر ﺷﻴﻄﺎﺗﻴﻦ ﺑﺰرگ اﺳﺖ و اﺳﻼم را ﺑﻰ ﺁﺑﺮو‬ ‫ﻣﻰ ﻧﻤﺎﻳﺪ‪« .‬ﺣﺎﻻ ﻳﻚ دﺳﺘﻪ ﺁﻣﺪﻧﺪ و ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ آﻪ ﻧﻪ دﻳﮕﺮ روﺿﻪ ﻧﺨﻮاﻧﻴﺪ‪،‬‬ ‫ﻧﻤﻰ ﻓﻬﻤﻨﺪ اﻳﻨﻬﺎ آﻪ روﺿﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﭼﻪ‪ .‬اﻳﻨﻬﺎ ﻣﺎهﻴﺖ اﻳﻦ ﻋﺰادارى را ﻧﻤﻰ‬ ‫داﻧﻨﺪ ﭼﻴﺴﺖ‪ ...‬اﻳﻦ آﻪ در رواﻳﺖ هﺴﺖ آﻪ آﺴﻰ آﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬ﻳﺎ‬ ‫ﺑﮕﺮﻳﺎﻧﺪ‪ ،‬ﻳﺎ ﺑﺼﻮرت ﮔﺮﻳﻪ دار ﺧﻮدش را ﺑﻜﻨﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﺟﺰاﻳﺶ ﺑﻬﺸﺖ اﺳﺖ‪.‬‬ ‫اﻳﻦ ﺑﺮاى ﺁن اﺳﺖ آﻪ ﺣﺘﻰ ﺁن آﺴﻰ آﻪ ﺑﺎ ﺻﻮرت ﮔﺮﻳﻪ دار ﺧﻮدش را‬ ‫ﻧﮕﻪ ﻣﻴﺪارد و ﻳﻚ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺰن ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﻰ دهﺪ‪ ،‬اﻳﻦ ﻧﻬﻀﺖ را دارد ﺣﻔﻆ‬ ‫ﻣﻰ آﻨﺪ‪ ،‬ﻧﻬﻀﺖ اﻣﺎم ﺣﺴﻴﻦ را ﺣﻔﻆ ﻣﻰ آﻨﺪ‪»...‬‬ ‫ﺟﺎروآﺶ هﺎ ﻋﺮﺑﺪﻩ ﺳﺮ دادﻧﺪ‪:‬‬ ‫ﺧﻨﺪﻩ ﻣﺎل ﺷﻴﻄﺎن اﺳﺖ‬ ‫ﮔﺮﻳﻪ آﺎر اﻧﺴﺎن اﺳﺖ‬

‫ﻣﺮگ ﺑﺮ ﺷﻴﻄﺎن ﺑﺰرگ‬ ‫در ﺷﻬﺮ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاى ﮔﺮﻳﻪ و ﺷﻴﻮن ﻣﺎدران و ﭘﺪران ﺷﻨﻴﺪﻩ ﻣﻰ ﺷﺪ‪ .‬هﻴﭻ‬ ‫آﺲ ﺟﺮأت ﺧﻨﺪﻳﺪن ﻧﺪاﺷﺖ‪ .‬ﺟﺎروآﺸﻬﺎى اﻣﺎم و «ﺳﺮﺑﺎزان ﮔﻤﻨﺎم اﻣﺎم‬ ‫زﻣﺎن» در ﺷﻬﺮ ﮔﺸﺖ ﻣﻰ دادﻧﺪ و ﭘﺸﺖ درهﺎ ﮔﻮش ﻣﻰ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ‪ .‬ﺑﭽﻪ هﺎ‬ ‫ﺑﺪﺳﺘﻮر اﻣﺎم و رهﺒﺮ اﻧﻘﻼب ﺑﻪ ﺧﺒﺮ ﭼﻴﻨﻰ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدﻧﺪ‪.‬‬ ‫در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﻘﺮ زن و ﻣﺮدى ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪﻩ‪ ،‬ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮ ﺁﻧﺎن ﮔﻮﺷﻪ اﺗﺎق آﺰ‬ ‫آﺮدﻩ ﺑﻮد‪ .‬دﺧﺘﺮﻩ در ﺧﻮد ﻓﺮو رﻓﺘﻪ ﺑﻮد و ﻳﻮاﺷﻜﻰ ﻟﺒﺨﻨﺪى ﮔﻮﺷﻪ ﻟﺒﻬﺎﻳﺶ‬ ‫ﻧﻤﺎﻳﺎن ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﮔﺎهﻰ هﻢ ﻗﻬﻘﻬﻪ اى ﺳﺮ ﻣﻰ داد‪.‬‬ ‫ﻣﺎدر و ﭘﺪر دﺧﺘﺮك‪ ،‬دﺳﺖ ﭘﺎﭼﻪ ﺷﺪﻧﺪ و از ﺗﺮس هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن و ﺟﺎروآﺶ‬ ‫هﺎى اﻣﺎم ﺑﻪ ﻃﺮف دﺧﺘﺮﺷﺎن ﭘﺮﻳﺪﻧﺪ و دهﺎن او را ﺑﺴﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮك ﺟﺎدو ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺑﺎ ﺻﺪاى ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻰ ﺧﻨﺪﻳﺪ‪ .‬ﻟﺒﺎس ﺳﻔﻴﺪى ﺑﺮ ﺗﻦ آﺮدﻩ‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺗﻮ ﮔﻮﺋﻰ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺮوس ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﮔﺎهﻰ آﻠﻤﺎﺗﻰ ﻧﺎ ﻣﻔﻬﻮم ﺑﺮ زﺑﺎن‬ ‫ﻣﻰ راﻧﺪ‪.‬‬ ‫هﻤﺴﺎﻳﮕﺎن آﻪ ﺻﺪاى ﺧﻨﺪﻩ را آﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﻓﺮاﻣﻮش آﺮدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪن‬ ‫ﺧﻨﺪﻩ دﺧﺘﺮك‪ ،‬آﻪ ﺑﻜﻠﻰ ﺑﺮاى ﺁﻧﻬﺎ ﻏﺮﻳﺒﻪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ ،‬ﺑﺎ آﻨﺠﻜﺎوى ﺳﺮهﺎ را از‬ ‫ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺧﺎﻧﻪ هﺎﻳﺸﺎن ﺑﻴﺮون ﺑﺮدﻧﺪ‪ .‬ﺑﺎ وﺣﺸﺖ و ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ هﺎى ﺑﻠﻨﺪ‬ ‫دﺧﺘﺮ هﻤﺴﺎﻳﻪ‪ ،‬ﮔﻮش دادﻧﺪ‪.‬‬ ‫ﺟﺎروآﺶ هﺎى اﻣﺎم ﺳﺮ رﺳﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺑﺎ ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮت دﺧﺘﺮﻩ را ﺑﺎ دﺳﺘﻪ ﺟﺎرو‬ ‫ﺁن ﭼﻨﺎن درهﻢ آﻮﺑﻴﺪﻧﺪ آﻪ ﺑﻰ هﻮش ﺷﺪ‪ .‬ﺟﺎروآﺶ هﺎى اﻣﺎم رﻓﺘﻨﺪ‪ .‬دﺧﺘﺮﻩ‬ ‫دو ﺑﺎرﻩ ﺑﻬﻮش ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺧﻨﺪﻩ ﺳﺮ داد‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎر ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻣﻴﺰد و ﭘﺎى ﻣﻰ آﻮﺑﻴﺪ‪.‬‬ ‫ﭘﺪر و ﻣﺎدر در ﺣﺎﻟﻰ آﻪ از وﺣﺸﺖ ﻣﻘﺎﺑﻞ دﺧﺘﺮﺷﺎن زاﻧﻮ زدﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ ،‬از او‬ ‫ﻣﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪:‬‬ ‫دﺧﺘﺮ ﭼﺮا ﻣﻰ ﺧﻨﺪى؟‬ ‫ﭼﺮا ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻰ ﻣﻰ آﻨﻰ؟‬ ‫ﻣﮕﺮ دﻳﻮاﻧﻪ ﺷﺪﻩ اى؟‬ ‫ﺑﺠﻮاﻧﻰ ﺧﻮدت رﺣﻢ آﻦ‪.‬‬

‫ ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻨﺪم وﭘﺎى ﻣﻰ آﻮﺑﻢ‪ ،‬زﻳﺮا ﺧﻨﺪﻩ وﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻰ در ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﻣﻤﻨﻮع‬‫اﺳﺖ‪ .‬ﭘﺪر ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺑﻪ دﻧﺪاﻧﻬﺎى ﺳﻔﻴﺪ دﺧﺘﺮش ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫زﻳﺮ ﻟﺐ زﻣﺰﻣﻪ ﻣﻴﻜﺮد‪:‬‬ ‫ﭼﺮا دﺧﺘﺮم ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺨﻨﺪد؟‬ ‫ﭼﺮا هﻤﻪ ﭼﻴﺰ در ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﻣﻤﻨﻮع اﺳﺖ؟‬ ‫ﭼﺮا ﺑﺎﻳﺪ ﺧﺎﻧﻪ هﺎ ﺳﻴﺎﻩ ﺑﺎﺷﺪ؟‬ ‫ﭼﺮا در هﻤﻪ ﺷﻬﺮ ﭘﺮﭼﻢ ﺳﻴﺎﻩ آﻪ ﻋﻼﻣﺖ ﻣﺮگ و آﺸﺘﺎر اﺳﺖ دﻳﺪﻩ ﻣﻴﺸﻮد؟‬ ‫ﭼﺮا ﻣﺮدم هﻤﻪ ﺳﻴﺎﻩ ﭘﻮﺷﻨﺪ؟‬ ‫ﺑﮕﺬار ﺷﺐ ﺑﺮﺳﺪ‪،‬‬ ‫ﺑﮕﺬار ﺷﺐ ﺑﺮﺳﺪ!‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻧﻔﺲ ﺗﻨﺪى ﻣﻰ زد‪ .‬ﻣﺜﻞ اﻳﻦ آﻪ ﺣﺎدﺛﻪ اى در ﺣﺎل اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎدن‬ ‫ﺑﻮد‪ .‬ﺷﺐ ﺁﻣﺪ‪ .‬ﺟﺎروآﺶ هﺎى اﻣﺎم ﻣﺸﻐﻮل ﻣﺮﻣﺖ ﺟﺎروهﺎ و دﺳﺘﻪ ﺟﺎروهﺎ‬ ‫ﺷﺪﻧﺪ و ﺧﺴﺘﻪ و آﻮﻓﺘﻪ ﺑﺨﻮاب رﻓﺘﻨﺪ‪.‬‬ ‫دﺧﺘﺮك هﻤﺮاﻩ ﭘﺪر‪ ،‬دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻣﺎدر‪ ،‬ﻟﺮزان و وﺣﺸﺖ زدﻩ ﺑﺎ ارادﻩ و‬ ‫ﻣﺼﻤﻢ‪ ،‬رﻧﮓ ﺳﻔﻴﺪ ﺁوردﻧﺪ و ﺑﺎ ﭘﻨﺠﻪ هﺎى اﺳﺘﺨﻮاﻧﻰ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺳﻔﻴﺪ آﺮدن‬ ‫ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﻘﺮ ﺧﻮد ﭘﺮداﺧﺘﻨﺪ‪.‬‬

‫ﺻﺒﺢ ﺻﺎدق دﻣﻴﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎم ﺳﺮ از ﺑﺴﺘﺮ ﺑﺮداﺷﺖ‪ .‬ﺧﻴﻠﻰ دﻳﺮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮد‪ .‬ﺁﻓﺘﺎب ﻣﻰ درﺧﺸﻴﺪ و آﺴﻰ‬ ‫را زﻳﺮ ﺑﺎﻻﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد ﻧﺪﻳﺪ‪ .‬از وﺣﺸﺖ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ روى ﺑﺎم ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮد رﻓﺖ‪.‬‬ ‫هﻴﭻ آﺲ ﻧﺒﻮد‪ .‬ﻧﮕﺎهﻰ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ اﻧﺪاﺧﺖ‪ ،‬در دور دﺳﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻔﻴﺪى ﻣﻴﺎن‬ ‫ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺎﻩ زﻳﺮ ﻧﻮر ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﻣﻰ درﺧﺸﻴﺪ‪ .‬ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ در‬ ‫ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺤﻘﺮ ﺳﻔﻴﺪ ﻣﺮد و زن ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﺪﻩ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﻪ ﭼﻬﺮﻩ‬ ‫ﺷﺎد و ﮔﻞ اﻧﺪاﺧﺘﻪ و ﺧﻨﺪﻩ هﺎ و ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻰ دﺧﺘﺮك ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻰ آﺮدﻧﺪ‪ .‬از هﻢ‬ ‫دﻳﮕﺮ‪ ،‬ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻰ ﭘﺮﺳﻴﺪﻧﺪ‪ :‬ﭼﺮا اﻳﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺳﻔﻴﺪ اﺳﺖ؟ ﭼﺮا اﻳﻦ اﻳﻦ هﺎ‬

‫از دور ﺻﺪاﻳﻰ ﺑﮕﻮش ﻣﻰ رﺳﻴﺪ‪ .‬وﻟﻰ هﻴﭻ آﺲ ﮔﻮش ﻧﻤﻰ داد‪ .‬ﺻﺪاى‬ ‫اﻣﺎم ﺑﻮد آﻪ در ﻣﻮج ﺧﻨﺪﻩ هﺎ و ﻧﻮاى ﭘﺎﻳﻜﻮﺑﻰ ﻣﺮدم ﺷﻬﺮ ﺳﻴﺎﻩ ﻣﺤﻮ ﻣﻴﺸﺪ‪.‬‬ ‫اﻣﺎم از ﻧﻈﺮهﺎ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪ‪.‬‬ ‫ﻣﻰ ﮔﻮﻳﻨﺪ آﻪ اﻣﺎم از دﺁﻻﻧﻬﺎى زﻳﺮ ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﻪ هﻤﺮاﻩ ﺟﺎروآﺶ هﺎى‬ ‫ﺑﺰرگ ﺑﻪ دﻳﺎر ﻏﺮﻳﺒﻰ ﻓﺮار آﺮد و ﺧﺮدﻩ ﺟﺎروآﺶ هﺎ را ﺗﻨﻬﺎ ﮔﺬاﺷﺖ‪.‬‬ ‫از دور دﺳﺖ ﻧﻮاى ﻣﻮﺳﻘﻰ ﻧﺰدﻳﻚ ﻣﻴﺸﺪ‪ .‬ﺻﺪاى ﺁﺷﻨﺎى دُهﻠﻴﻬﺎى ﺷﻬﺮ ﺑﻮد‪.‬‬ ‫هﺮ ﻟﺤﻈﻪ ﻧﻮاى ﺳﺎز ﻧﺰدﻳﻚ ﺗﺮ و ﺧﻨﺪﻩ هﺎ ﺑﺎ ﻧﻮاى ﻣﻮﺳﻴﻘﻰ در ﺷﻬﺮ ﭘﺮواز‬ ‫ﻣﻴﻜﺮد‪ .‬ﺧﺎﻧﻪ هﺎ ﺳﻔﻴﺪ و رﻧﮓ هﺎ ﻧﻤﺎﻳﺎن ﺷﺪ‪ .‬ﻣﺮدم ﻣﻰ رﻗﺼﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﭘﺎى ﻣﻰ‬ ‫آﻮﺑﻴﺪﻧﺪ‪ ،‬ﺁواز ﺳﺮدادﻩ ﺑﻮدﻧﺪ‪ .‬ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺎدى ﺑﻮد و ﺷﺎدى‪ .‬ﺁزادى ﺑﻮد و ﺁزادى‪.‬‬ ‫‪١٩٨٤.٧.٤‬‬

‫درﻓـــــﺶ ﮐــﺎوﻳـــــﺎﻧﯽ‬

‫‪http://derafsh-kaviyani.com/books /‬‬