Www irpdf com(9431)

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪1‬‬

‫ﻧﻤﺎﻳﺸﻨﺎﻣﻪ اﺑﺰورد‬

‫ﺑﺎزي آﺧﺮ‬ ‫) اداد ر (‬

‫ه " ا ! د و ا اء ط ز آ ا ‬ ‫ ‪ – $%‬دا ‪ ( )*+ ,-‬رس‬ ‫‪09177723280‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪2‬‬

‫ﻧﻘﺶ ﻫﺎ ‪:‬‬ ‫ﻣﺮد‬ ‫زن‬

‫ﺻﺤﻨﻪ ‪:‬‬ ‫) اﺗﺎق ﻛﻪ وﺳﺎﺋﻞ آن ﺑﺼﻮرت ﭘﺮا ﻛﻨﺪه روي زﻣﻴﻦ رﻳﺨﺘﻪ ﺷﺪه ‪ .‬ﻣﺮدي ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ از ﺗﻤﺎﺷﺎﮔﺮان درﺧﻮاﺳﺖ ﻛﻤﻚ‬ ‫ﻣﻲ ﻛﻨﺪ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺟﺰ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ ‪ ......‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻲ ﻧﻮا ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ ‪....‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﻜﻴﻦ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ ‪ .....‬ﺧﻴﺮ ﺑﺒﻴﻨﻲ آﻗﺎ‬ ‫‪...‬ﺧﻴﺮ ﺑﺒﻴﻨﻲ ﺧﺎﻧﻢ ‪ .....‬اﻟﻬﻲ ﻫﻴﭽﻮﻗﺖ ﻧﺎاﻣﻴﺪ ﻧﺸﻲ ‪ .............‬اﻟﻬﻲ داغ ﺧﺎﻧﻮاده ﺗﻮن ﻧﺒﻴﻨﻴﺪ ‪........‬‬ ‫) زن در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ در ﻳﻚ دﺳﺖ ﻧﺎن ﺳﻨﮕﻚ و در دﺳﺖ دﻳﮕﻪ ﺳﺒﺪ ﺳﺒﺰي دارد وارد ﺻﺤﻨﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺎﺟﺰ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻴﺪ ‪ ) ......‬ﺟﻠﻮ زن ﻣﻲ رود ( ﺧﺎﻧﻢ ﺗﺮا ﺑﺨﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﻛﻤﻚ ﻛﻦ ‪....‬‬ ‫زن ‪ ) :‬زن ﺑﻪ ﻣﺮد ﺧﻴﺮه ﻣﻲ ﺷﻮد و ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ رو ﺑﻪ ﻣﺮد ( ﺑﺲ ﻛﻦ دﻳﮕﻪ ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ‪ .‬دﻳﮕﻪ از اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ) ﻧﺎن و ﺳﺒﺪ را در ﮔﻮﺷﻪ اي ﻣﻲ ﮔﺬارد و زاﻧﻮي ﻏﻢ در ﺑﻐﻞ ﻣﻲ ﮔﻴﺮد (‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﺑﻲ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎي زن اﻳﻦ ﺑﺎر ﺻﺤﺒﺖ ﻫﺎي ﺧﻮد را ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ( ﺷﺐ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺑﻮد رﻋﺪ و ﺑﺮق اﻣﻮن ﻧﻤﻲ‬ ‫داد ‪ .‬ﺑﺎران ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎرش ﻛﺮد ‪ .‬ﺻﺪاي ﺑﺎز ﺷﺪن ﭘﻨﺠﺮه اﺗﺎق در آن ﺗﺎرﻳﻜﻲ را ﺷﻨﻴﺪم ﺳﺮم را از ﭘﺘﻮ درآوردم‬ ‫و ﺳﻴﺎﻫﻲ را دﻳﺪم ﻛﻪ از ﭘﻨﺠﺮه وارد اﺗﺎق ﺷﺪ ﻓﻜﺮ ﻛﺮدم ارواح اوﻣﺪن ﺗﺎ ﺟﻮوﻧﻢ را ﺑﮕﻴﺮﻧﺪ وﻟﻲ دﻳﺪم ﻧﻪ دزد‬ ‫اﺳﺖ ﺑﺴﻮﻳﺶ رﻓﺘﻢ ) ﺣﺮﻛﺖ ﺑﻄﺮف زن ( ﻫﺎ ﮔﻴﺮت آوردم دزد ﻛﺜﻴﻒ ) ﺑﺴﻮي زن ﺣﻤﻠﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ زن ﻣﻲ ﺗﺮﺳﺪ‬ ‫و ﺟﻴﻎ ﻣﻲ ﻛﺸﺪ (‬ ‫زن ‪ :‬ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻛﻦ ‪ ..‬دﻳﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ‪ ...‬ﺧﺪاﻳﺎ ﭼﺮا ﻣﺮا اﻳﻨﻘﺪر ﻋﺬاب ﻣﻴﺪﻫﻲ ‪ ....‬ﻣﮕﻪ ﭼﻜﺎر ﻛﺮدم ﻛﻪ ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻨﻄﻮر‬ ‫ﮔﺮﻓﺘﺎر ﺑﺎﺷﻢ ) ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ (‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪3‬‬

‫ﻣﺮد ‪ :‬آري ﻣﺎ آدﻣﻴﺎن در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﺟﺰء آدﻣﻴﺎن ﺑﺸﻤﺎر ﻣﻲ روﻳﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﻜﻪ ﺳﮓ ﺷﻜﺎري و ﺳﮓ ﺗﺎزي و ﺳﮓ‬ ‫ﺑﺎزاري و ﺳﮓ درازﮔﻮش و ﺳﮓ ﻫﺮزه و ﺳﮓ درازﻣﻮ و ﺳﮓ ﻧﻴﻤﻪ ﮔﺮگ ﻫﻤﻪ را ﺑﻨﺎم ﺳﮓ ﻣﻲ ﺧﻮاﻧﻨﺪ اﻣﺎ‬ ‫دﻓﺘﺮي ﻛﻪ ﻗﻴﻤﺖ آﻧﻬﺎ را در آن ﺟﺴﺖ ﻣﻴﺎن ﺗﻨﺪر و ﻛﻨﺪر ﺗﻴﺰﻫﻮش و ﭘﺎﺳﭙﺎن و ﺷﻜﺎري ﻫﺮ ﻳﻚ اﺳﺘﻌﺪاد ﺧﺎص‬ ‫دارﻧﺪ ﻛﻪ در ﻃﺒﻴﻌﺖ آﻧﻬﺎ وﺟﻮد دارد وﻟﻲ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﻪ را ﺳﮓ ﻣﻲ ﺷﻤﺎرﻳﺪ اﻧﺴﺎن ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ اﺳﺖ ﻫﻤﻪ را آدم‬ ‫ﻣﻲ ﻧﺎﻣﻨﺪ در ﺣﺎﻟﻴﻜﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬ ‫زن ‪ ) :‬ﺑﻄﺮف ﻣﺮد ﻣﻲ رود ( ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻛﻦ ‪ .‬ﻣﺮا ﺑﻴﺶ از اﻳﻦ ﻋﺬاب ﻧﺪه‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬از ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ آرام ﺑﺎش ﻣﻦ ﺟﺮات دارم ﻛﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﺮازﻧﺪه ﻣﺮدان اﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻛﻨﻢ و آن ﻛﺲ ﻛﻪ‬ ‫ﺟﺮات داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ ﺑﻴﺸﺘﺮ از اﻳﻦ ﻛﻨﺪ اﻧﺴﺎن ﻧﻴﺴﺖ ‪.‬‬ ‫زن ‪ ) :‬ﻣﻴﺮود ﻛﻴﻔﺶ را ﺑﺮ ﻣﻴﺪارد ﻛﻪ ﺧﺎرج ﺷﻮد ( ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﻛﻨﻢ ﻣﻦ ﻣﻲ روم ﺗﺎ ﺗﻮ ‪......‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﺟﻠﻮش را ﻣﻴﮕﻴﺮد وﻧﻤﻲ ﮔﺬارد ﺧﺎرج ﺷﻮد ( ﻧﻪ ﺗﺮا ﺑﺨﺪا ﻧﺮو اﻳﻦ ﺗﻤﺮﻳﻦ آﺧﺮه ﻗﻮل ﻣﻴﺪم دﻳﮕﻪ ﻣﺰاﺣﻢ‬ ‫آﺳﺎﻳﺶ ﺗﻮ ﻧﺸﻮم‬ ‫زن ‪ :‬آﺧﻪ اﻳﻦ ﭼﻪ زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ درﺳﺖ ﻛﺮدي ﮔﻮﺷﻢ ﭘﺮ ﺷﺪه از ﻛﻠﻤﺎﺗﻲ ﻛﻪ ﻣﺮا ﻋﺬاب ﻣﻴﺪن اﻳﻨﺠﺎ‬ ‫ﺻﺤﻨﻪ زﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ ﻧﻪ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﺮده ﺗﻮ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺧﻮدت ﺑﺎﺷﻲ ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﭘﺰﺷﻚ‬ ‫ﻧﮕﻔﺖ اﺳﺘﺮس و اﺿﻄﺮاب و ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻛﺮدن ﺑﺮات ﺧﻮب ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬ﻣﮕﻪ ﻗﻮل ﻧﺪاده ﺑﻮدي ﺻﺤﻨﻪ را ﺑﺮاي‬ ‫ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺗﺮك ﻛﻨﻲ ؟‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻣﻲ دوﻧﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪي ﻗﻮل ﻣﻴﺪم اﻳﻦ ﻛﺎرم ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲ رﻳﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻳﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﻓﻘﻂ ﺻﺪاي‬ ‫ﻗﺪﻣﻬﺎي ﺑﺎرون و ﻧﻔﺴﻬﺎي ﺳﻜﻮت ﺑﺎﺷﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻛﻪ ﺣﺘﻲ ﭘﺮﻧﺪه ﻫﺎ ﻫﻢ ﻧﺘﻮﻧﻨﺪ ﺧﻠﻮت ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻨﺪ ‪ .‬دﻳﮕﻪ‬ ‫ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎزي آﺧﺮه‬ ‫زن ‪ :‬ﺗﻮ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻫﻤﻴﻨﻮ ﻣﻴﮕﻲ ‪ .‬ﻫﺮ ﺑﺎر ﻣﻨﻮ ﮔﻮل ﻣﻴﺰﻧﻲ ﺗﺎ ﻋﺸﻘﺘﻮ ‪ .‬ﻫﻨﺮﺗﻮ از دﺳﺖ ﻧﺪي ‪ .‬ﻫﻨﺮ ﺗﻮ ﺑﻴﺸﺘﺮ از ﻣﻦ دوﺳﺖ‬ ‫داري ‪ ،‬ﻣﻦ ﻫﻮي ﺗﻮ اﻳﻦ ﺧﻮﻧﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﻧﻪ ﻫﻤﺴﺮت ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ ﻣﮕﻪ ﻧﻤﻲ دوﻧﻲ ﻗﻠﺐ ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﻳﺎري دﻫﻨﺪه ﻧﻴﺴﺖ ﻧﻤﻲ‬ ‫ﺗﻮﻧﻲ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻛﻨﻲ ﻧﻘﺶ ﻫﺎ دارﻧﺪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﻨﺪ ‪ .‬ﻧﻘﺎب را ﺑﺮدار ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻓﻜﺮ ﻛﻦ و ﻣﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ‬ ‫ﻛﻪ دارم ﺗﻮ زﻧﺪﮔﻴﺖ دﺳﺖ و ﭘﺎ ﻣﻲ زﻧﻢ‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪4‬‬

‫ﻣﺮد ‪ :‬اه ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎر اﻳﻦ ﻛﺎرم ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ ‪ .‬دﻳﮕﻪ ﺑﺎزي ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ‪ .‬ﺗﻤﻮﻣﺶ ﻛﻦ دﻳﮕﻪ ‪ .‬ﻳﻪ ﭼﻴﺰي ﺑﮕﻢ‬ ‫زن ‪:‬‬

‫ﻧﻪ ﻧﻤﻴﺨﻮام ﺣﺮف ﺗﻜﺮار ﺑﺰﻧﻲ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﮕﻲ آره ﻣﻦ ﻓﻜﺮي ﺑﺮاي آﻳﻨﺪه ﻛﺮدم ﻣﻦ اﻳﻦ ﻛﺎر ﻣﻴﻜﻨﻢ اون ﻛﺎر‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻢ ﻫﻤﺎن روﻳﺎﻫﺎي ﻫﻤﻴﺸﮕﻲ‬

‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﺑﺤﺚ را ﻋﻮض ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ( ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد آن روزﻫﺎ ‪ ،‬اون ﻛﻮﭼﻪ ﻫﺎي ﻗﺪﻳﻤﻲ ‪ ،‬اون ﭘﻨﺠﺮه رو ﺑﻪ ﻛﻮﭼﻪ و ﺑﭽﻪ‬ ‫ﻫﺎي ﻣﺤﻞ ‪ ،‬ﮔﺎﻫﻲ اوﻗﺎت ﺗﻤﺎﻣﻲ دﻧﻴﺎي ﻣﺎ ﻳﻚ ﺗﻴﻠﻪ ﻣﻲ ﺷﺪ و آن ﺗﻴﻠﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﻛﻮﺑﻴﺪﻳﻢ و ﺗﻮ از ﭘﺸﺖ‬ ‫ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻲ ﺧﻨﺪﻳﺪي ‪ .‬ﻳﺎدت ﻫﺴﺖ ﻋﺼﺮﻫﺎ ﻣﻲ آﻣﺪم دﻧﺒﺎﻟﺖ ﭘﻨﺠﺮه را ﺑﺎز ﻣﻴﻜﺮدي ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻣﻲ ﻳﺎي ﺑﺮﻳﻢ ﺑﺎغ ﮔﻴﻼس ﺑﭽﻴﻨﻴﻢ‬ ‫زن ‪ :‬ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﻴﺮﻳﻢ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺷﺎﻳﺪ اﮔﻪ ﺑﺎﺷﻪ‬ ‫زن ‪ :‬ﺻﺒﺮ ﻛﻦ اﻻن ﻣﻴﺎم‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬و ﻣﻦ ﺗﺎ ﭘﻨﺞ ﻣﻴﺸﻤﺎردم و ﺗﻮ در را ﺑﺎز ﻣﻴﻜﺮدي و ﻣﺎ در ﺑﺎغ ﺑﺪﻧﺒﺎل ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﺎ ﻣﻲ دوﻳﺪﻳﻢ اﻣﺎ ﻫﻴﭻ وﻗﺖ ﻫﻴﭽﻜﺪام‬ ‫از اوﻧﺎ را ﻧﮕﺮﻓﺘﻴﻢ ﺷﺎﻳﺪ ﭼﻮن ﺑﺎور داﺷﺘﻴﻢ ﻛﻪ اوﻧﺎ آزادﻧﺪ ‪ .‬ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد ﮔﻴﻼﺳﻬﺎي ﻗﺮﻣﺰ دو ﻗﻠﻮ را ﺟﻤﻊ ﻣﻲ‬ ‫ﻛﺮدﻳﻢ و ﺗﻮ ﻣﻴﮕﻔﺘﻲ‬ ‫زن ‪ :‬اﻳﻨﺎ ﮔﻮﺷﻮاره ﻫﺎي ﻳﺎﻗﻮت ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺒﻴﻦ ﺧﻴﻠﻲ ﻗﺸﻨﮕﻪ ؟ ﻣﮕﻪ ﻧﻪ ؟‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬آره ﺧﻴﻠﻲ ) ﺣﺎﻟﺖ و ﻧﮕﺎه ﺧﻮد را ﺗﻐﻴﻴﺮ ﻣﻲ دﻫﺪ ( و ﻛﻮﭼﻪ ﭘﻴﺮ ﺷﺪ و ﻣﺎ ﺑﺰرگ ﺷﺪﻳﻢ ‪ .‬آري آدﻣﻴﺰاد ﺗﻮ ﻗﻔﺲ‬ ‫دﻧﻴﺎ ﻣﻴﺎد و ﺗﻮ ﻗﻔﺲ ﻫﻢ ﻣﻴﻤﻴﺮه اﻣﺎ دوﺳﺖ داره ﺧﻮدﺷﻮ ﮔﻮل ﺑﺰﻧﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻲ ﻗﻔﺲ ﻋﻮض ﻣﻴﻜﻨﻪ از ﻳﻜﻲ‬ ‫ﺑﻴﺮون ﻣﻴﺎد و وارد ﻳﻜﻲ دﻳﮕﻪ ﻣﻴﺸﻪ ‪ .‬آري ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻦ ﺷﺪ‬ ‫زن ‪ :‬آه ﭼﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺗﻠﺨﻲ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﭼﺮا ﺗﻠﺦ ؟ دﻧﻴﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺗﻠﺨﻲ ﺑﮕﺬراﻧﻲ ‪ .‬ﺑﺎﻳﺪ اﻳﻦ دو روز ﻋﻤﺮ را ﺑﻪ ﺧﻮﺷﻲ ﮔﺬراﻧﺪ‬ ‫‪ .‬ﻳﺎدت ﻣﻴﺎد آن روز ﻛﻪ ﺑﺎ ﻣﺎدرم اوﻣﺪﻳﻢ ﭼﺎدر ﺳﻔﻴﺪ ﮔﻠﺪاري ﺳﺮت ﺑﻮد ‪ .‬ﭼﺎي را ﻛﻪ ﺟﻠﻮ ﮔﺮﻓﺘﻲ ﮔﻔﺘﻢ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻧﻪ ﻣﺘﺸﻜﺮم ﻣﻴﻞ ﻧﺪارم‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬و ﺗﻮ ﺳﺮت را ﭘﺎﺋﻴﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻲ و ﮔﻔﺘﻲ‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪5‬‬

‫زن ‪ :‬اﻳﻦ ﻳﻪ رﺳﻤﻪ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬و ﻣﻦ ﺑﺮداﺷﺘﻢ ‪ .‬آه ﭼﻪ روزﮔﺎري ﺑﻮد ‪ .‬آه راﺳﺘﻲ اﮔﻪ ﭘﺪرت ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻴﻜﺮد‬ ‫)ﭘﻠﻲ ﺑﻚ و ﻧﻘﺶ ﭘﺪر زن را ﺑﺎزي ﻣﻲ ﻛﻨﺪ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺧﺐ آﻗﺎزاده ﺷﻐﻠﺸﻮن ﭼﻴﻪ‬ ‫) ﭘﻠﻲ ﺑﻚ زن ﻧﻘﺶ ﻣﺎدر ﺷﻮﻫﺮ را ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﻨﺪ (‬ ‫زن ‪ :‬اﻣﻴﺪ داره ﺳﺎل آﺧﺮ داﻧﺸﮕﺎﻫﺶ رو ﻃﻲ ﻣﻴﻜﻨﻪ ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﻪ ‪ .....‬ﺧﻮﺑﻪ ‪ .....‬ﭼﻪ رﺷﺘﻪ اي درس ﻣﻴﺨﻮﻧﻪ؟‬ ‫زن ‪ :‬رﺷﺘﻪ ﻫﻨﺮ ﻣﻲ ﺧﻮﻧﻪ‬ ‫ﻣﺮد ‪/ :‬ﻣﻲ ﺧﻨﺪد‪ /‬ﺧﺐ ﻛﻪ ﻣﺜﻼ ﭼﻲ ﺑﺸﻪ‬ ‫زن ‪ :‬ﺑﺎزﻳﮕﺮ و ﻛﺎرﮔﺮدان و اﻳﻨﺠﻮر ﭼﻴﺰا دﻳﮕﻪ‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﻣﻲ ﺧﻨﺪد ( واﻗﻌﺎ ﻛﻪ ﻣﺴﺨﺮه اﺳﺖ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺧﻨﺪه ﻧﺪاره ‪ ،‬ﻣﺴﺨﺮه ﻫﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻫﻨﺮم ﺧﻴﻠﻲ ارزش ﻗﺎﺋﻠﻢ‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﻧﻘﺶ ﭘﺪر زن ( آﺧﻪ رﺷﺘﻪ ﻗﺤﻄﻲ ﺑﻮد اﻣﺮوزه ﻣﺮدم رﺷﺘﻪ اي اﻧﺘﺨﺎب ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻛﻪ ﭘﻮل ﺗﻮش ﺑﺎﺷﻪ ‪ ،‬ﻣﻬﻨﺪﺳﻲ‬ ‫ﭘﺰﺷﻜﻲ ‪ ،‬ﺑﺎ ﺑﺎزﻳﮕﺮي ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﻧﻮن زن و ﺑﭽﻪ داد ‪ ،‬ﻣﻴﺸﻪ ﺧﻮﻧﻪ و ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺧﺮﻳﺪ ؟ ﻧﻪ ‪ .‬اﺻﻼ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﺑﻪ آن ﺷﻐﻞ‬ ‫ﮔﻔﺖ ‪ .‬آﻳﻨﺪه ﻫﻢ ﻛﻪ ﻧﺪاره‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﺒﺒﺨﺸﻴﺪ ﺣﻀﺮت آﻗﺎ ‪ .‬ﻣﻦ اﻳﻦ ﺷﻐﻠﻮ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﻜﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎ آن ﺛﺮوت ﺟﻤﻊ ﻛﻨﻢ ﺑﺮاي ﻣﻦ اﻧﺴﺎﻧﻴﺖ و اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن‬ ‫ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻬﻢ ﺗﺮ از ﭘﻮل و ﻣﺎﺷﻴﻦ اﺳﺖ ‪ ،‬ﻣﻦ ﻣﻴﺨﻮام درد ﻣﺮدﻣﻮ درد اﺟﺘﻤﺎع رو روي ﺻﺤﻨﻪ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺰﻧﻢ ﻣﻲ ﺧﻮام‬ ‫ﺑﮕﻢ آي ﻣﺮدم ﺑﻴﺎﺋﻴﺪ ﺑﺎ ﻳﻜﺪﻟﻲ و ﻳﻜﺮﻧﮕﻲ دﻧﻴﺎﻳﻲ زﻳﺒﺎ ﺑﺴﺎزﻳﻢ زﻧﺪﮔﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻜﺘﺮ از آن اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ ﭘﻮل‬ ‫ﺳﺮش ﻛﻨﻲ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ زﻧﺪﮔﻲ ﻛﺮد ﭘﻮل ﻫﻤﻪ اش ﻋﺸﻖ ﻧﻤﻴﺎره‬ ‫زن ‪ :‬و ﺑﺎﺑﺎي ﻣﻦ ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ ﺑﺤﺚ در ﺑﺎره ﺷﻐﻞ و ﻫﻨﺮ و ‪....‬وﻗﺘﻲ دﻳﺪ ﻣﻨﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺘﻲ ﻧﺪارم‪ ،‬ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻗﺒﻮل ﻛﺮد‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻳﺎد آن روزﻫﺎ ﺑﺨﻴﺮ ‪ ،‬ﭼﻪ زود ﮔﺬﺷﺖ ‪ .‬ﺧﺪاﺋﻴﺶ ﻣﺮد ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮد‬ ‫زن ‪ :‬اﻣﺎ ﻫﺮ روز ﺑﺪﺑﺨﺘﻲ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻘﻲ ﺷﺮوع ﻣﻲ ﺷﺪ ‪ .‬ﮔﺮﻓﺘﺎري ﭘﺸﺖ ﮔﺮﻓﺘﺎري ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎم ﺣﻖ داﺷﺖ ﺑﺎ ﻫﻨﺮ ﻧﻤﻲ ﺷﺪ‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪6‬‬

‫ﻧﻮن ﺧﻮرد‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﭘﻠﻲ ﺑﻚ ( ﺑﺒﺨﺸﻴﺪ ﺧﺎﻧﻢ ﻳﻚ ﻓﻴﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ‬ ‫زن ‪ ) :‬ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﻨﺪ ( اﺳﻤﺶ ﭼﻴﻪ ؟‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺑﺎزي آﺧﺮ‬ ‫زن ‪ :‬اﻛﺸﻨﻪ ؟‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻧﻪ ﻫﻨﺮﻳﻪ‬ ‫زن ‪ :‬ﻧﻪ آﻗﺎ ﺑﺪرد ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮره ‪ .‬ﺑﺮاي ﻣﺎ درآﻣﺪ ﻧﺪاره ‪ ،‬ﺑﺎزارش ﻛﺴﺎده‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺧﺎﻧﻢ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ اﻳﻨﻮ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﺪﻳﺮﺗﻮن ﺑﺮﺳﻮﻧﻴﺪ‪ ،‬ﺑﺨﻮﻧﻨﺪ ﺷﺎﻳﺪ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻧﺪ‪.‬‬ ‫زن ‪ :‬آﻗﺎ ﺧﻮاﻫﺶ ﻣﻴﻜﻨﻢ وﻗﺖ ﻣﻨﻮ ﻧﮕﻴﺮﻳﺪ ‪ .‬ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﻓﻴﻠﻢ ﻫﻨﺮي ﺑﻪ درد ﻣﺎ ﻧﻤﻲ ﺧﻮره ‪ ،‬ﺑﺒﺮ ﻳﻚ ﺷﺮﻛﺖ دﻳﮕﻪ‬ ‫ﺷﺎﻳﺪ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻫﺮﺟﺎ ﺑﺮدم ﻫﻤﻴﻦ ﺟﻮاب ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ و دﺳﺖ آﺧﺮ ﻳﻜﻲ از اوﻧﺎ ﻛﻪ دﻟﺶ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﮔﻔﺖ ‪ :‬ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد‬ ‫ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺧﻮدﺗﺎن ﻛﺎرش ﻛﻨﻴﺪ ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻛﻪ ﭘﻮﻟﻲ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺑﺴﺎط ﻧﺪاﺷﺘﻢ‬ ‫زن ‪ :‬ﺧﺐ اﻳﻨﺒﺎر ﭼﻲ ﺷﺪ ؟ ﺧﺮﻳﺪﻧﺪ ؟‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻧﻪ ‪ .‬اوﻧﺎ اﻛﺸﻦ ﻣﻴﺨﻮان ‪ .‬ﻣﻨﻢ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻢ ارزش ﻫﻨﺮﻳﻢ را در ﻓﻘﻂ در ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻓﻴﻠﻤﻨﺎﻣﻪ ﻫﺎي اﻛﺸﻦ ﺑﺰارم ﻣﻦ‬ ‫زﺣﻤﺖ ﻛﺸﻴﺪم ﻣﻲ ﺧﻮام ﺑﺎ ﻫﻨﺮم ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﻣﻲ ﺧﻮام ﻓﻴﻠﻤﻢ ﻫﺪﻓﻤﻨﺪ ﺑﺎﺷﻪ ‪ .‬ﻣﻲ ﺧﻮام ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﺗﻜﺎن ﺑﺪم ‪ .‬ﻣﻲ‬ ‫ﺧﻮام ﻓﻴﻠﻤﻢ ﻓﺮﻳﺎد ﺑﺎﺷﻪ ﻧﻪ ﻻﻻﻳﻲ ‪ .‬ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻢ ﻻﻻﻳﻲ ﺑﺨﻮﻧﻢ‬ ‫زن ‪ :‬واي ﺧﺪاي ﻣﻦ ‪ .‬ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ‪ .‬ﭼﻘﺪر ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻮل ﻗﺮض ﻛﻨﻴﻢ ‪ .‬آﺧﻪ اﻳﻨﻢ ﺷﺪ زﻧﺪﮔﻲ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎش زن ‪ .‬ﻫﻤﻪ ﭼﻲ درﺳﺖ ﻣﻴﺸﻪ ‪ ) .‬ﻫﺮ دو در ﻓﻜﺮ ( اوﻟﻴﻦ ﺗﺌﺎﺗﺮي را ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزي ﻛﺮدﻳﻢ ﻳﺎدت‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪7‬‬

‫ﻣﻴﺎد ؟‬ ‫زن ‪ :‬آره ‪ .‬ﺻﺒﺮ اﻳﻮب‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬در ﻧﻘﺶ اﻳﻮب ( اي ﻣﺮدم ﺷﻜﺮ ﺧﺪا را ﺑﺠﺎ آورﻳﺪ و ﺻﺒﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﻛﻪ اﻳﻦ ﺗﻨﻬﺎ راه ﻧﺠﺎت اﺳﺖ ‪.‬‬ ‫زن ‪ ) :‬در ﻧﻘﺶ زن اﻳﻮب( اﻳﻮب دﻳﮕﻪ ﻛﺴﻲ ﻧﻤﻮﻧﺪه ‪ ،‬ﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎﺋﻴﻢ ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﺗﻮ دﻳﮕﻪ ﭼﺮا ؟ از ﺗﻮ ﺑﻌﻴﺪه زن ‪ .‬ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﺎﺳﺖ‬ ‫زن ‪ :‬ﻣﻲ رم ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﻲ ﺧﻮام ﻛﻤﻲ ﻧﺎن ﺑﺨﺮم ‪ .‬ﭼﻴﺰي در ﻛﻠﺒﻪ ﻧﺪارﻳﻢ ) ﺑﻴﺮون ﻣﻲ رود (‬ ‫ﺻﺪا‪ :‬اﻳﻮب ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﻧﻴﺴﺖ وﻟﻲ زن ﺗﻮ در ﺷﻬﺮ دﺳﺖ ﺑﻪ دزدي زده و ﻣﻴﺮ ﻏﻀﺐ ﮔﻴﺴﻮاﻧﺶ را ﺑﺮﻳﺪه‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﻧﺎراﺣﺖ ( ﺑﺎور ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ) زن وارد ﻣﻲ ﺷﻮد ( ﭼﺮا ﻛﺎري ﻛﺮدي ﻛﻪ ﮔﻴﺴﻮاﻧﺖ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻲ و ﺳﺮزﻧﺶ‬ ‫ﺑﺸﻮي ‪ .‬اﮔﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺻﺪ ﭼﻮب ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ زد‬ ‫زن ‪ :‬ﻧﺎن ﻧﺪاﺷﺘﻴﻢ ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺻﺪﻗﻪ ﺑﮕﻴﺮم ﮔﻴﺴﻮاﻧﻢ را ﺑﻪ ﻧﺎن ﻓﺮوﺧﺘﻢ‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻣﺎ اﻳﻦ ﻧﺎن را ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﻬﺮﺑﺎن اﺳﺖ و روزي ﻣﺎ را ﻣﻲ رﺳﺎﻧﺪ ‪.‬‬ ‫زن ‪ :‬ﺑﺲ ﻛﻦ دﻳﮕﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺷﻨﻴﺪم ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ﺗﻮ داري ﻣﺮا دﻳﻮوﻧﻪ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻣﺎ ﺣﻮادث ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺸﺪﻧﻲ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ‬ ‫ﮔﺬاﺷﺘﻴﻢ ﺧﻮد ﻣﻲ روﻳﻢ ﻛﻪ ﻓﺮاﻣﻮش ﺷﻮﻳﻢ ‪ .‬ﻧﻪ دﻳﮕﻪ ﺗﺤﻤﻞ ﻧﺪارم ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬دﻳﮕﻪ ﭼﻴﺰي ﻧﻤﻮﻧﺪه ‪ .‬ﭼﻨﺪ روز دﻳﮕﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم ﻣﻴﺸﻪ ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻲ ‪.‬‬ ‫زن ‪ :‬از اﻳﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎي ﺑﻲ ﻣﻌﻨﻲ زﻳﺎد ﺷﻨﻴﺪه ام ‪ .‬ﻧﻪ دﻳﮕﻪ ﻫﻴﭻ ﻧﻘﺸﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﭼﺮا ﻧﻤﻲ ﺧﻮاﻫﻲ ﺑﺎور ﻛﻨﻲ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺗﻤﻮم‬ ‫ﺷﺪه ) آرام ( ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻛﻪ ﺑﻬﺎر زﻧﺪﮔﻲ ﻣﺎ ‪ ) ......‬ﺑﺎ ﺗﻨﺪي ( ﻟﻌﻨﺖ ﺑﺮ اﻳﻦ زﻧﺪﮔﻲ ﻟﻌﻨﺖ ‪....‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻧﻔﺮﻳﻦ ﭘﻴﺎم آور درﻣﺎﻧﺪﮔﻲ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺎزي دﺳﺖ زﻣﻮﻧﻪ آﺷﻴﺎﻧﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻫﻢ رﻳﺨﺘﻪ ﭼﻪ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﺮد اﻳﻦ ﺗﻘﺪﻳﺮه ﻣﺎﺳﺖ‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪8‬‬

‫زن ‪ :‬اﻳﻦ ﺗﻘﺪﻳﺮ ﻧﺒﻮد ‪ .‬اﻳﻦ ﺗﻠﺦ ﺗﺮﻳﻦ ﭘﻮزﺧﻨﺪ اﻃﺎﻋﺖ ﺑﻮد ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻛﻤﻲ ﭼﺎي درﺳﺖ ﺧﺴﺘﻪ ام ﺗﻨﻢ درد ﻣﻴﻜﻨﻪ ﻣﻴﺪاﻧﻲ درد ﺗﻦ درد روح را ﺳﺒﻜﺘﺮ ﻣﻴﻜﻨﻪ ‪.‬‬ ‫زن ‪ :‬ﻳﻌﻨﻲ اﻣﻜﺎن داره ﻛﻪ دوﺑﺎره ‪.......‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﻨﺪ ( اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﻧﻤﻴﺪاﻧﻲ اﻣﻜﺎن ﺑﺮ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ دﺳﺖ ﻣﻲ ﻳﺎﺑﺪ ‪ .‬اﻣﻜﺎن ﻓﺮﻣﺎﻧﺮواي ﻧﻴﺮوﻣﻨﺪ ﺗﺮﻳﻦ‬ ‫ﺳﭙﺎﻫﻴﺎﻧﻲ اﺳﺖ ﻛﻪ ﭘﻴﺮوزي را ﺑﺎ ﻛﻼه ﺧﻮدﻫﺎي ﺧﻮد ﭼﻮن آﺳﻤﺎن اﺣﺴﺎس ﭘﺮ ﻛﺮده اﻧﺪ ﻣﻐﻠﻮﺑﻲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ اﻣﻜﺎن‬ ‫ﻣﻲ اﻧﺪﻳﺸﺪ و آﻧﺮا ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻣﻲ ﻛﻨﺪ ﻫﺮ ﻓﺎﺗﺤﻲ در درون ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺘﺎﻳﺸﮕﺮ ﺑﻲ رﻳﺎي اﻣﻜﺎن اﺳﺖ ‪ .‬اﻣﻜﺎن ﻣﻲ‬ ‫آﻓﺮﻳﻨﺪ و ﺧﺮاب ﻣﻲ ﻛﻨﺪ اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻧﺎ ﺷﻨﺎس در ﻃﻮل ﺟﺎده ﻫﺎ ﭼﻮن زﻧﺒﻮران وﻟﮕﺮد ﺑﺮ روي ﮔﻤﻨﺎم ﺗﺮﻳﻦ ﮔﻠﻬﺎي‬ ‫وﺣﺸﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻲ ﺳﺎزﻧﺪ ‪ .‬دروازه ﻫﺎي ﻫﺮ اﻣﻜﺎن اﻧﺘﺨﺎب را ﻣﺤﺪود ﻛﺮده ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻛﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻦ از ﺗﻤﺎم اﻣﻜﺎﻧﺎت‬ ‫ﮔﺪاﻳﻲ ﻛﻨﺪ ‪ .‬اﻣﺎ ﻣﻦ آﻧﺮا دوﺳﺖ دارم ﻛﻪ ﺑﻪ اﻟﺘﻤﺎس ﻧﻴﺎﻣﺪه ﺑﺎﺷﺪ ﻣﺎ ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﻴﻢ اﻳﻤﺎن ﺑﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ را ﻣﻐﻠﻮب اﻳﻤﺎن‬ ‫ﺑﻪ ﺧﻮﻳﺶ ﺳﺎزﻳﻢ آﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻔﺮﻳﻦ ﻛﻨﻨﺪﮔﺎن اﻣﻜﺎﻧﺎت ﻧﺒﻮدﻳﻢ ‪.‬‬ ‫زن ‪ ) :‬ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﻨﺪ ( اﻣﺎ ﺑﻴﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎش ﻛﻪ روزﻫﺎ و ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻫﻴﭽﮕﺎه ﺑﺎز ﻧﻤﻲ ﮔﺮدﻧﺪ ‪ .‬ﺑﻪ زﻣﺎن ﺑﻴﺎﻧﺪﻳﺶ و‬ ‫ﺷﺒﻴﺨﻮن زﻣﺎن ‪ .‬ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮد ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ :‬ﻣﻦ در اﻳﻦ ﺻﺤﻨﻪ وارد ﺷﺪه ام اﮔﺮ زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻬﺘﺮي ﺳﺮاغ داري ﺑﮕﻮ ؟ ﻣﻲ داﻧﻢ ﺧﺴﺘﻪ اي ﺑﮕﺬار ﻛﻪ اﻧﺴﺎن ﺳﺎده‬ ‫ﺗﺮﻳﻦ دروﻏﻬﺎي ﺧﻮب را ﺑﺎور ﻛﻨﺪ ‪.‬‬ ‫زن ‪ :‬ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ....‬ﺧﺴﺘﻪ ام ‪ ....‬ﺧﺴﺘﻪ ) ﻣﻲ اﻓﺘﺪ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻣﻴﻜﻨﺪ ( ﺗﻮ ﺷﻬﺮزادي ‪ ...‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ‪ . ....‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ‪ .....‬ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ) زن ﺳﺮش را ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﻜﻨﺪ – اﺷﺎره‬ ‫ﻣﺮد ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ( ﻣﺎه ﺗﻮي آﺳﻤﺎن اﺳﺖ و درﺧﺘﺎن ﺷﺎﺧﻪ ﻫﺎﻳﺸﺎن را ﺑﺪﺳﺖ ﺑﺎد ﺳﭙﺮده اﻧﺪ و ﺗﻮ ﺷﻬﺮزاد ﻣﻨﻲ ‪ ....‬و‬ ‫ﻣﻦ در زﻳﺮ ﻧﻮر ﻣﺎه ‪...‬آه ﺑﺴﻮي ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ‪ ...‬آه ﺷﻬﺮزاد ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ ﺗﻮ را ﺑﻪ اﻳﻦ زﻳﺒﺎﻳﻲ ﻧﺪﻳﺪه ﺑﻮدم ‪ .‬ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﻪ‬ ‫ﺷﺐ ﭼﻪ ﻣﻲ ﮔﻮﻳﺪ ؟ ﺷﺐ ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ از ﻣﻦ و ﺗﺼﻮﻳﺮ ﭘﺮواﻧﻪ ﻫﺎ ﺧﺎﻟﻲ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﺴﻮي ﻣﻦ ﺑﻴﺎ ‪ ) ....‬دﺳﺘﺎﻧﺶ را‬ ‫ﺑﺎز ﻣﻴﻜﻨﺪ زن ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻴﻜﻨﺪ ( آه ﺷﻬﺮزاد ﻣﻦ ﻣﺎه را ﺑﻨﮕﺮ ﻛﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﺎدت ﺑﺮ رخ زﻳﺒﺎﻳﺖ ﺧﻴﺮه ﮔﺸﺘﻪ اﻧﺪ‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪9‬‬

‫‪ .‬ﺑﻴﺎ ﻗﺪﻣﻲ ﭘﻴﺶ ﺑﮕﺬار ﺑﻴﺎ ‪ ....‬ﺑﻴﺎ ‪ ) ...‬زن ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﺟﻠﻮ ﻣﻲ رود ( ﺑﻴﺎ ‪ .....‬ﺑﻴﺎ‬ ‫) ﻣﺮد ﻛﻢ ﻛﻢ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ را روي ﻫﻢ ﻣﻲ ﮔﺬارد و ﻧﻘﺶ ﺑﺮ زﻣﻴﻦ ﻣﻲ ﺷﻮد (‬ ‫زن ‪ :‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ‪ ...‬ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي ﻛﺎﻓﻲ اﺳﺖ ‪ ...‬ﺗﻮ ﻣﺮا ﺧﺴﺘﻪ ﻛﺮدي ‪ ...‬ﺑﺲ اﺳﺖ ‪ .‬ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ) ﻣﺮد ﺧﺎﻣﻮش اﺳﺖ ( ﻣﻦ‬ ‫ﻣﻲ روم و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺎز ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮔﺸﺖ ‪ ...‬دﻳﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ) راه ﻣﻲ اﻓﺘﺪ (‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﻧﺎﻟﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ و ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﻲ ( ﺑﻤﺎن ﺑﺎزي ﺗﻤﻮم ﺷﺪه‬ ‫زن ‪ ) :‬ﺑﺮ ﻣﻲ ﮔﺮدد و ﻧﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﺮد ( ﺧﻮﺑﻪ ﺧﻮﺑﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ اﻳﻨﺒﺎر دﻳﮕﻪ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻲ ﮔﻮﻟﻢ ﺑﺰﻧﻲ ) دوﺑﺎره راه ﻣﻲ اﻓﺘﺪ (‬ ‫ﻣﻦ ﺑﺮاي ﻫﻤﻴﺸﻪ از اﻳﻨﺠﺎ ﻣﻴﺮم ‪.‬‬ ‫ﻣﺮد ‪ ) :‬ﺑﺎ آه و ﻧﺎﻟﻪ ( ﺑﺮﮔﺮد ﻧﻘﺶ ﻣﻦ ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ‪ .‬زﻣﻴﻦ ﺗﺸﻨﻪ ﺷﻜﺴﺘﻦ اﺟﺴﺎم اﺳﺖ ﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻴﭻ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﺑﻪ راﺳﺘﻲ ﭘﺎﻳﺎن‬ ‫ﻧﻴﺴﺖ ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎزي ﺗﻤﻮم ﺷﺪ ) ﺧﺎﻣﻮش ﻣﻲ ﺷﻮد (‬ ‫زن ‪ :‬ﻣﺴﺨﺮه ﺑﺎزي در ﻧﻴﺎر ‪ .‬ﻧﻘﺶ ﻫﺎي ﻛﻬﻨﻪ و ﺗﻜﺮاري ﺗﻮ ﻧﻤﻲ ﺗﻮﻧﻪ ﺣﺘﻲ ﻳﻚ ﻟﺠﻈﻪ ﻣﺮا در اﻳﻦ دﺧﻤﻪ ﻧﮕﻪ دارد ) ﺑﺎ‬ ‫ﻋﺼﺒﺎﻧﻴﺖ ( ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ‪ .‬اﻳﻦ ﺑﺎزي را ﺗﻤﻮم ﻛﻦ ﻣﻦ دﻳﮕﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم ﻣﻲ روم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎم و ﻫﺮﮔﺰ ﺑﺮ ﻧﻤﻲ ﮔﺮدم و‬ ‫ﺗﻮ ﺗﺎ دﻟﺖ ﻣﻴﺨﻮاد ﻣﻴﺘﻮﻧﻲ ﻧﻘﺶ ﺑﺎزي ﻛﻨﻲ و در روﻳﺎﻫﺎي ﺧﻮد ﺑﺎﻗﻲ ﺑﻤﻮﻧﻲ ‪.‬‬ ‫زن ‪ ) :‬زن ﻣﻲ ﺧﻮاﻫﺪ ﺧﺎرج ﺷﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ ﻳﻜﺒﺎره ﺗﺮدﻳﺪ ﺑﺮ ﻣﻲ دارد و ﺑﺎز ﻣﻲ ﮔﺮدد اﻳﻨﺒﺎر ﺑﺎ اﻟﺘﻤﺎس ( ﭘﺎﺷﻮ ﻣﻲ دوﻧﻢ‬ ‫ﻳﻚ ﻧﻘﺸﻪ دﻳﮕﻪ ﺑﺴﺘﻲ اﻳﻨﻘﺪر ﻣﺮا ﻋﺬاب ﻧﺪه ﭼﺸﻤﺎت را ﺑﺎز ﻛﻦ و ﺑﮕﻮ ﻛﻪ اﻳﻨﻢ ﻳﻪ ﺑﺎزي دﻳﮕﻪ ﺑﻮد ﭘﺎﺷﻮ )‬ ‫ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻣﻲ زﻧﺪ ( ﺗﻮ ﺑﺎزي را ﺑﺮدي ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎم ﺣﺎﻻ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ و ﺑﮕﻮ ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪي ) ﺗﻨﺪﺗﺮ ( ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ دﻳﮕﻪ ) ﺑﺎ‬ ‫ﺗﺮس ﺑﻴﺸﺘﺮ ( ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮ ﺗﻮ ﺑﺎزﻳﮕﺮ ﺧﻮﺑﻲ ﻫﺴﺘﻲ ) ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ ( ﻧﮕﺎه ﻛﻦ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮔﺮﻳﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻲ ‪ .‬ﺑﺎﺑﺎ ﭘﺎﺷﻮ ﻣﮕﻪ‬ ‫ﻧﮕﻔﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻴﻢ ﺧﻨﺪﻳﺪ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﺧﻮاﻫﻢ ﮔﺮﻳﺴﺖ ﺑﺒﻴﻦ دارم ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﻢ دﻟﺖ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﻧﻤﻲ ﺳﻮزه‬ ‫ﭘﺎﺷﻮ ‪ ...‬ﭘﺎﺷﻮ ﻋﺸﻖ ﻣﻦ ‪ .‬ﻋﺸﻖ ﭘﺮ ﺷﻜﻮه و ﺷﻴﺮﻳﻨﻪ وﻟﻲ اﻓﺴﻮس ﻛﻪ ﺷﻜﻮﻫﺶ در ﻧﺎﻛﺎﻣﻲ اﺳﺖ و ﻋﻤﺮش ﻣﺜﻞ‬ ‫ﺷﺒﻬﺎي ﺑﻬﺎر ﻛﻮﺗﺎه ‪ .‬ﭘﺎﺷﻮ ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﻳﻲ ﻣﻲ رﻳﻢ ﻛﻪ ﺟﺰ ﺳﻜﻮت ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ دﻳﮕﻪ ﻧﺒﺎﺷﻪ ‪ .‬آﻳﺎ اﻳﻦ‬ ‫ﺑﻮد ﺳﻜﻮت ﺗﻮ ‪....‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬

‫‪10‬‬

‫) روي ﻣﺮد ﺧﻢ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﻲ ﺷﻮد ﻣﺮده (‬ ‫ﻧﻪ ﺑﺎور ﻧﻤﻴﻜﻨﻢ ﺗﻮ ﻫﻨﺮﭘﻴﺸﻪ ﺧﻮﺑﻲ ﺑﻮدي وﻟﻲ اﻓﺴﻮس ﻛﻪ روزﮔﺎر ﻛﺎرﮔﺮدان ﺑﻲ رﺣﻤﻲ ﺑﻮد ‪ .‬ﻣﻦ ﺣﺎﻻ ﻣﻲ داﻧﻢ‬ ‫ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﻴﮕﻔﺘﻲ و ﭼﻪ ﻣﻲ ﺧﻮاﺳﺘﻲ ‪.‬‬ ‫ﻣﻦ اﻳﻨﺠﺎ زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﻃﻮﻻﻧﻲ و ﺳﺨﺖ در ﭘﻴﺶ ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ زﻣﺴﺘﺎﻧﻲ ﻛﻪ ﻫﺮﮔﺰ از ﻳﺎدم ﻧﺨﻮاﻫﺪ رﻓﺖ‬ ‫) ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻴﻜﻨﺪ ( آه اي ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺑﺪ ‪ ......‬اي زﻧﺪﮔﻲ ﻣﻄﺮود ‪ ............‬آه ‪ ...‬آه‬

‫ﭘﺎﻳﺎن‬ ‫ﺑﻮﺷﻬﺮ‬ ‫ﺧﺪاداد رﺿﺎﻳﻲ‬

‫‪www.IrPDF.com‬‬