Do 17 nov 2016 Grote Zaal 20.15 uur
Donderdag avondserie
Amsterdam Sinfonietta The American Four Seasons
Programma Amsterdam Sinfonietta The American Four Seasons Candida Thompson leiding en viool Isabelle van Keulen viool
Donderdag avondserie Serie Amsterdam Sinfonietta Do 17 nov 2016 Grote Zaal 20.15 - 22.00 uur ca. 40 minuten voor de pauze ca. 45 minuten na de pauze
Inleiding Grote Zaal 19.15 - 19.45 uur Muziekjournalist Thea Derks in gesprek met Isabelle van Keulen
Dit concert wordt live uitgezonden door Omroep MAX op NPO Radio 4
2
Bernard Herrmann (1911 - 1975) Psycho, a narrative for string orchestra (1960) ·· Prelude ·· The City ·· The Rainstorm ·· The Madhouse ·· The Murder ·· The Water ·· The Swamp ·· The Stairs ·· The Knife ·· The Cellar ·· Finale Toru Takemitsu (1930 - 1996) Death & Resurrection (uit ‘Black Rain’) (1989) Jonny Greenwood (1971) Uit: Suite ‘There Will Be Blood’ (2011) ·· Open Spaces ·· Future Markets ·· HW/Hope of New Fields ·· Oil PAUZE Philip Glass (1937) Vioolconcert nr. 2 ‘The American Four Seasons’ (2009) ·· Prologue ·· Movement I ·· Song no. 1 ·· Movement II ·· Song no. 2 ·· Movement III ·· Song no. 3 ·· Movement IV
3
Toelichting Nino Rota, Alfred Schnittke, John Adams, Sofia Goebaidoelina, George Gershwin, Leonard Bernstein: al deze grootheden schreven filmmuziek die nauwelijks nog wordt uitgevoerd. In enkele gevallen valt de grootsheid van de compositie samen met die van de film en wordt een echt ‘Gesamtkunstwerk’ geboren. Denk bijvoorbeeld aan The Godfather van Nino Rota en Francis Ford Coppola of aan Alexander Nevsky van Sergei Prokofiev en Sergei Eisenstein. In veel gevallen blijven schitterende partituren over die zelden worden gespeeld. De Russische dirigent Gennadi Rozdestvensky had dit al decennia geleden door en begon voor zijn concertprogramma’s zelf orkestsuites samen te stellen uit filmscores van diverse Russische componisten als Sjostakovitsj en Khachaturian.
Bernard Herrmann Psycho, a narrative for string orchestra Het is een van de beroemdste scènes uit de geschiedenis van de cinema én uit de geschiedenis van de filmmuziek: de moord in de douche in Alfred Hitchcocks Psycho (1960). Wie ooit de priemende violen hoorde krijsen, de ijzingwekkende glijers als dolkstoten, stapt voortaan toch anders de badkamer binnen.
Eigenlijk zouden we reikhalzend moeten uitzien naar nog veel meer compilaties van onbekende en mogelijk schitterende filmmuziek van componeermeesters. Nu staat filmmuziek op de lessenaars van Takemitsu, Herrmann en Greenwood. Na de pauze klinkt muziek van Philip Glass, een componist die vanaf de jaren zeventig reeds bekend was, maar pas doorbrak bij een wereldpubliek met de filmmuziek die hij later schreef. Violiste Isabelle van Keulen, al jaren pleitbezorgster van nieuwe muziek, zal zijn Tweede vioolconcert vertolken.
Volgens de overlevering is filmmuziek ooit uitgevonden om het geluid van de lawaaiige projector te overstemmen, maar ten tijde van Psycho lagen de verhoudingen anders – volgens Hitchcock kwam zelfs 33 procent van het effect van de film op conto van de muziek. Bernard Herrmann was jarenlang de vaste componist van Hitchcock en werkte daarnaast met andere grote regisseurs, van Orson Welles tot Martin Scorcese. Herrmann was niet geïnteresseerd in pakkende tunes of auditieve illustraties, maar wilde met zijn muziek een ‘psychologisch landschap’ scheppen, dat de toeschouwer zou helpen door te dringen in de geest van de (bij Hitchcock dikwijls verknipte) personages op het scherm.
Willem de Bordes, artistiek coördinator en programmeur
Om het in zwart-wit gedraaide Psycho te complementeren maakte Herrmann een
4
Toelichting
indertijd opvallende keuze: hij koos niet voor een groot orkest met toeters en bellen, maar voor een strijkorkest. De onrustige, beweeglijke, hortende muziek staat van meet af aan bol van de dreiging. Door het constante gebruik van sordino’s (dempers) past de klankkleur bovendien perfect bij schemersfeer van de zwart-witbeelden. Die dempers gaan er alleen af in de douchescène, met huiveringwekkend effect. Overigens wilde Hitchcock de moord eigenlijk in stilte laten plaatsvinden, maar Herrmann trok zijn eigen plan. Toen Hitchcock het resultaat hoorde gaf hij zijn ongelijk grif toe.
Toru Takemitsu Death & Resurrection De Japanner Toru Takemitsu is primair bekend als componist voor het concertpodium, maar hij schreef ook muziek voor maar liefst ruim honderd films, waaronder het late meesterwerk Ran van Akira Kurosawa. Takemitsu was een tijdgenoot van modernisten als Pierre Boulez, Karlheinz Stockhausen en György Ligeti. Hij hield van hun radicale vernieuwingskunst, maar óók van de westerse klassieken die hij via de radio leerde kennen, en van de traditionele muziek die hij hoorde gedurende zijn jeugd in China en Japan. In Takemitsu’s eigen werk komen al die invloeden samen, en hij leunde met groot gemak wat meer in een bepaalde richting, naar gelang de gelegenheid.
In 1989 schreef Takemitsu de muziek voor Kuroi ame (‘Zwarte regen’) van regisseur Shohei Imamura, over de nasleep van de atoombom op Hiroshima en de verwoestende effecten van nucleaire straling. Zeven jaar later stelde Takemitsu uit deze muziek het schitterende Death and resurrection voor strijkorkest samen. In tegenstelling tot de andere twee filmscores overheersen hier introspectie en een trage, brede beweging, met grote dynamische contrasten en subtiel uitgelicht kleuren. Takemitsu verstaat de kunst intimiteit uit te vergroten zonder aan geloofwaardigheid in te boeten. De muziek ontstijgt haar oorspronkelijke context en wordt zo in zekere zin meer zichzelf: een aangrijpende film voor de oren.
Jonny Greenwood There will be blood Een opvallende recente filmmuziekhit komt uit het epische drama There will be blood, waarin Daniel Day-Lewis een nietsontziende, door oliekoorts verblinde prospector speelt. De bekroonde muziek voor deze western is van de hand van Jonny Greenwood, die in het dagelijks leven beter bekend is als de gitarist van Radiohead. Dat is minder vreemd dan het lijkt: als kind speelde Greenwood altviool in een jeugdorkest, hij maakte strijkers- en blazersarrangementen voor zijn eigen band en vijftien jaar geleden begon hij ook te 5
Toelichting
componeren voor andere ensembles, met Olivier Messiaen, Krzysztof Penderecki en Steve Reich als inspiratiebronnen. Daarnaast heeft Greenwood ongetwijfeld goed naar Herrmann geluisterd. Zijn suite There will be blood bezit dezelfde immanente dreiging en maakt op dezelfde manier als Psycho gebruik van donker, stuwend ostinato. Maar na dat onheilspellende openingsdeel van de suite laat Greenwood zich ook van heel andere kanten zien. Zo is er een onstuimig ratelend pizzicatodeel en neemt het tempo gaandeweg af, om plaats te maken voor droefgeestige, wereldwijze lyriek.
Philip Glass The American Four Seasons Vaak neigt Glass’ muziek naar rock, niet in de laatste plaats door de stuwende ritmiek en zijn gebruik van elektronische klankbronnen. ‘Ik kan me uitdrukken met elektronica, maar ik houd ook van een gewoon orkest,’ verklaarde hij bij de première van zijn Eerste vioolconcert, een genre waarin hij zich hoorbaar thuis bleek te voelen. Een tweede concert lag dan ook in de lijn der verwachting, al had Glass niet kunnen voorzien dat violist Robert McDuffie hem zou vragen een eigentijds antwoord op Vivaldi’s Vier Jaargetijden te componeren. Het verbaasde McDuffie zelf in zekere zin ook, want als conservatoriumstudent was 6
hij een verklaard Glass-hater. ‘We mochten zijn muziek graag belachelijk maken. Pure onwetendheid, is mij nu duidelijk. We kenden zijn werk gewoon niet. Het is makkelijk zijn formuleachtige structuur te parodiëren, maar niet het muzikale DNA ervan.’ De bekeerde McDuffie kreeg zijn concert, en als er één Glass-stuk in staat is om eventuele afkeer van diens muziek te bezweren is het wel deze American Four Seasons. Vivaldi en Glass hebben genoeg raakvlakken: een vergelijkbare continue ritmische stuwing en dezelfde obsessieve herhalingen van notenreeksen. Het benaderen van Vivaldi’s klankbeeld ging Glass opmerkelijk goed af. McDuffie had een paar specifieke eisen die prima in het concept bleken te passen: de obligate klavecimbelpartij moest door een synthesizer gespeeld worden – ter verkrijging van ‘die oorspronkelijke Glasssound waar David Bowie zo dol op was’, zoals de violist uitlegt – en het slotdeel moest ‘echt een vette rock-‘n-roll-finale’ worden. Overigens nam Glass de vrijheid om elk van de vier delen een inleiding van de soloviool mee te geven; verrassende, soms amper als Glass herkenbare muziek, die volgens de componist ook als zelfstandig vierdelig solostuk kan worden uitgevoerd. Voorts is het concert, ondanks de duidelijke Vivaldi-inslag, vintage Glass. Je hoort de typische golfbeweging van majeur en mineur drieklanken, de cyclische patronen, het raderwerk van over elkaar schuivende ritmische lagen. Soms duiken ritmische vertragingen of ‘cantando’-accentueringen in de melodievoering op, die het beeld
Toelichting
veranderen van Glass als maker van mechanische, robotachtige muziek. De delen hebben geen titels – met opzet. Componist en violist kregen een meningsverschil over welke delen respectievelijk ‘winter’ en ‘zomer’ uitdrukken, maar staan verder nog steeds op goede voet met elkaar. Tekst toelichting: Joep Stapel (Herrmann, Takemitsu, Greenwood) Michiel Cleij (Glass)
7
Biografieën Componisten Bernard Herrmann
Bernard Herrmann (1911 1975) was een Amerikaans componist. Hij wordt gerekend tot de grote filmcomponisten van de twintigste eeuw. Hij kreeg zijn opleiding aan de Universiteit van New York en de Juilliard School of Music. Herrmann verwierf vooral bekendheid door zijn samenwerking met Orson Welles en Alfred Hitchcock. In 1933 ging hij werken 8
voor CBS als componist en dirigent voor diverse radioprogramma’s en hoorspelen, waaronder het Mercury Theater on Air van Orson Welles. Welles vroeg hem vervolgens muziek te schrijven voor zijn film Citizen Kane (1941). Al vlug werd hij een gerespecteerd componist en in 1956 begon zijn samenwerking met Alfred Hitchcock met de film The trouble with Harry. De samenwerking tussen Hitchcock en Herrmann werd beëindigd in 1966, toen Hitchcock zijn muziekscore voor de film Torn Curtain weigerde. Hoewel hij voornamelijk bekend is van zijn werk voor de film, componeerde hij ook muziek voor radio- en televisieprogramma’s en diverse balletten en staan er ook een opera en een cantate op zijn naam.
Toru Takemitsu Toru Takemitsu (1930 1996) is de eerste twintigste-eeuwse Japanse componist die een brede interesse voor de westerse muziek aan de dag legde.
Foto: Schot Japan
Takemitsu maakte tijdens de Tweede Wereldoorlog gedurende een lang ziekbed kennis met de muziek van onder anderen Claude Debussy en Olivier Messiaen en ontwikkelde zich daarna voornamelijk autodidact tot gerespecteerd componist. Vooral na de jaren zestig, toen hij in zijn oeuvre ook invloeden van de Japanse traditionele muziek toeliet, werd Takemitsu wereldwijd uitgevoerd en groeide hij uit tot het symbool van de synthese tussen de oosterse en westerse muziek. Takemitsu was ook docent aan de Yale University.
Biografieën
Jonny Greenwood
soloalbum uit, Bodysong. Het was de soundtrack van de gelijknamige film van cineast Simon Pummel. In mei 2004 werd hij gecontracteerd door de BBC als huiscomponist. In 2009 schreef Jonny de filmmuziek voor There Will Be Blood waarbij hij gebruikmaakt van kenmerken uit de minimalistische muziek.
Philip Glass
Foto: Jason Evans
Jonny Greenwood (1971) is een Brits musicus. Hij is lid van de band Radiohead en wordt vaak vermeld als de tweede muzikale leider van Radiohead. Greenwood wordt beschouwd als een getalenteerd multiinstrumentalist. Verwantschap voelt hij met vooruitstrevende twintigsteeeuwse componisten als Krzysztof Penderecki, Olivier Messiaen, Arvo Pärt en Toru Takemitsu. In 2003 kwam zijn eerste
Foto: Gregory Bull | AP
De Amerikaanse componist Philip Glass (1937) begon ooit aan een studie wiskunde en filosofie, maar de roep van de muziek –
die was begonnen in de platenzaak van zijn vader – was te groot. Via onder andere de Juilliard School of Music kwam hij in contact met Nadia Boulanger bij wie hij enige tijd in Parijs studeerde. In Parijs leerde hij de Indiase muziek van Ravi Shankar kennen. Zijn opvattingen over melodie en ritme werden hierdoor sterk beïnvloed. Eenmaal terug in de Verenigde Staten richtte hij het Philip Glass Ensemble op en legde hij de basis voor de minimal music waar ook geestgenoten als Steve Reich en Terry Riley mee bezig waren. Met werken als Music in Twelve Parts (1971-1974) en vooral de opera Einstein on the Beach (1976) vestigde hij zijn naam en schreef hij muziekgeschiedenis. Glass heeft zich sindsdien ontwikkeld tot een zeer uitgesproken componist met een oeuvre van piano solo en strijkkwartet via inmiddels tien symfonieën en zo’n dertig opera’s tot filmmuziek aan toe. Voor zijn muziek bij de films Kundun (1997), The Hours (2002) en Notes on a scandal (2007) kreeg hij een Oscarnominatie. 9
Biografieën
Uitvoerenden Isabelle van Keulen Viool Sinds haar doorbraak in 1984 – met het winnen van de Young Musician of the Year Competition – hecht Isabelle van Keulen (1966) grote waarde aan haar muzikale veelzijdigheid. Niet alleen staat bij haar een uiterst gewetensvolle en waarheidsgetrouwe interpretatie van de muzikale partituur hoog in het vaandel, zij streeft er tevens naar muziek als taal te zien. Het communiceren met haar publiek en haar medemusici zorgt ervoor dat er altijd een gevoel van beweging, inspiratie en enthousiasme overkomt. Van Keulen speelt niet alleen viool, maar ook altviool. Zij voert kamerorkesten aan en brengt kamermuziek in allerlei vormen en combinaties ten gehore. Al meer dan twintig jaar werkt ze samen met de 10
Nederlandse pianist Ronald Brautigam. Ze trad op met mezzosopraan Christianne Stotijn en maakt deel uit van het Leopold String Trio. Van 1997 tot 2006 was Isabelle van Keulen Artsitic Director van het Delft Chamber Music Festival. Of ze nu masterclasses geeft of solistisch optreedt met orkesten als het Koninklijk Concertgebouworkest, Berlin Philharmonisches Orchester en het NHK Tokyo, altijd staat de drang naar eerlijk musiceren op de allereerste plaats. Tevens zet Van Keulen zich in voor muziek van hedendaagse componisten: op haar repertoire staan, naast alle grote standaardwerken, ook speciaal voor haar geschreven werken, zoals bijvoorbeeld de vioolconcerten van Theo Loevendie, Erkki-Sven Tüür, Henri Dutilleux, John Adams en Brett Dean.
BiografieĂŤn
Foto: Marco Borggreve
11
Biografieën
Candida Thompson Leiding en viool Candida Thompson studeerde bij de vermaarde pedagoog David Takeno aan de Guildhall School of Music and Drama in Londen, waar zij haar solistendiploma met onderscheiding behaalde. Daarna studeerde Candida Thompson verder aan het Banff Centre for the Arts in Canada. Ze behaalde diverse prijzen op concoursen, onder meer op het Internationale Jeunesses Musicales te Belgrado. Als solist speelde ze met diverse orkesten in Europa, de Verenigde Staten en het Verre Oosten. Candida Thompson is een gepassioneerd kamermusicus. Zij speelde samen met musici als Isaac Stern, Janine Jansen, Julian Rachlin, Isabelle Faust en Bruno Giuranna. Met celliste Xenia Jankovic en pianist Paolo Giacometti vormt zij het Hamlet pianotrio. Sinds 2003 is Candida Thompson artistiek leider van Amsterdam Sinfonietta. Bij het aanvoeren van een project hecht zij grote 12
waarde aan de individuele inbreng van alle orkestleden. Haar muzikale benadering vraagt een maximale inzet en grote betrokkenheid van de musici. Onder haar leiding nam Amsterdam Sinfonietta inmiddels tien cd’s op. De allereerste opname Verdi Tsjaikovski werd direct verkozen tot ‘Editors Choice’ door het toonaangevende muziektijdschrift The Gramophone. De daaropvolgende cd Beethoven Walton werd zelfs gekroond tot ‘Disc of the Month’. Na de bejubelde cd Shostakovich Weinberg (2013) waarop Candida het zelden gespeelde Concertino van Weinberg speelt, verscheen in 2014 The Argentinian Album waarop ze soleert in de Vier Seizoenen van Astor Piazzolla. Candida Thompson woont sinds 1992 in Amsterdam en bespeelt een viool van Jean-Baptiste Vuillaume.
BiografieĂŤn
Foto: Marco Borggreve
13
Biografieën
Amsterdam Sinfonietta Amsterdam Sinfonietta is al 25 jaar het enige professionele strijkorkest in Nederland en treedt op over de hele wereld. Het ensemble werd in 1988 opgericht met Lev Markiz als eerste artistiek leider. In de afgelopen jaren maakte Amsterdam Sinfonietta tournees door Europa, China, Amerika en Australië. Het strijkorkest trad op in concertzalen als Barbican Hall in Londen, Cité de la Musique in Parijs, National Centre of Performing Arts in Beijing en Konzerthaus in Berlijn. Het ensemble dat uit 22 strijkers bestaat, wordt geleid door violiste en artistiek leider Candida Thompson. Daarmee onderscheidt Amsterdam Sinfonietta zich van gangbare orkesten. Zonder dirigent spelen vergt een grote inzet en betrokkenheid van alle musici. In het orkest zitten dan ook musici die spelen op solistenniveau. Het repertoire omvat 14
uiteenlopende muzikale stijlen, van barok tot hedendaags. Naast de uitvoeringen van bekend repertoire breekt het orkest ook een lans voor onbekend gebleven of nieuw repertoire. Amsterdam Sinfonietta speelde in de afgelopen seizoenen premières van onder meer Sofia Goebaidoelina, Florian Maier, Michel van der Aa, Bryce Dessner, Pēteris Vasks, Jörg Widmann, Thomas Larcher en Sally Beamish. Momenteel schrijven onder meer Thomas Larcher en Sally Beamish werken in opdracht van Amsterdam Sinfonietta. Amsterdam Sinfonietta werkte samen met gerenommeerde musici zoals Sergei Khachatryan, Barbara Hannigan, David Fray, Janine Jansen, Dejan Lazić, Steven Isserlis, Isabelle Faust, Alexander Melnikov, Nino Gvetadze, Christianne Stotijn, Bobby McFerrin en Wende. In de afgelopen seizoenen maakte het orkest tournees met Sol Gabetta, Patricia Kopatchinskaja, Janine Jansen en Thomas Hampson. In mei 2017 maakt
Amsterdam Sinfonietta een Europese tournee en voor seizoen 2017-2018 staan tournees gepland door Europa en Zuid-Amerika. www.sinfonietta.nl
Biografieën
Foto: Marco Borggreve
Viool 1 Candida Thompson Ingrid van Dingstee Arnieke Ehrlich Nicoline van Santen Karen Segal Dimiter Tchernookov Viool 2 Jacobien Rozemond Petra Griffioen Frances Thé Diet Tilanus Inki Varga Floor Le Coultre
Altviool Daniil Grishin Els Goossens Ernst Grapperhaus Anne-Bartje Fontein Judith Wijzenbeek
Contrabas Ying Lai Green Servaas Jessen Synthesizer Julian Schneeman
Cello Kaori Yamagami Örs Köszeghy Michiel Weidner Sebastiaan van Halsema
15
Donderdag avondserie
Verwacht
Tenso European Choir Festival
Cappella Amsterdam Again and Again ‘Mensen komen en mensen gaan, en de aarde draait maar door..‘, dit idee van tijdloosheid wordt bezongen in again van de vooraanstaande Amerikaanse componist David Lang én in de uitgebreide stamboom uit Josquins Liber generationis.
Do 24 nov 2016 Grote Zaal 20.15 uur
Afwisselend en thematisch met elkaar verbonden, klinken verfijnde zettingen van deze twee componisten, met als hoogtepunt de wereldpremière van Langs solitary; een compositie in opdracht van Cappella Amsterdam en het Muziekgebouw, met steun van AMMODO. Openbare repetitie om 16.45 uur ‘s Middags is er een openbare repetitie rond de wereldpremière van David Langs solitary. Voorafgaand aan de repetitie is er een inleiding door Thea Derks. De inleiding (16.45 uur) en repetitie (17.30 uur) zijn gratis toegankelijk, maar u dient zich hiervoor wel van te voren aan te melden via onze website www.muziekgebouw.nl. Programma: Georgi Sztojanov nieuw werk (wereldpremière) / Josquin des Prez In principio / Prez Pulchra es / Liber generationis / Planxit autem David / David Lang evening morning day / where you go (Nederlandse première) / for love is strong / again (after ecclesiastes) / solitary (wereldpremière)
16
Cappella Amsterdam Foto: Marco Borggreve
Serie Amsterdam Sinfonietta
Verwacht Amsterdam Sinfonietta Visions at Sea
Vr 10 feb 2017 Grote Zaal 20.15 uur
Violiste Candida Thompson, artistiek leider van Amsterdam Sinfonietta, nodigt de Engelse violist Anthony Marwood opnieuw uit om tijdens dit concert in haar plaats het strijkorkest te leiden. Marwood is ook solist in het speelse Divertimento dat Stravinsky schreef als hommage aan Tsjaikovski. Meesterpianist Kristian Bezuidenhout debuteert bij Amsterdam Sinfonietta. Hij breekt een lans voor Mozarts zelden gespeelde Zesde pianoconcert. De dramatische ontlading komt aan het eind van deze avond. Visions at Sea van de jonge Nederlandse componist Joey Roukens werd al met succes gespeeld in Groot-Brittannië, Amerika en Israël. Een bijzonder kleurrijke en beeldende muzikale zeereis, waarin visioenen uit het Nederlandse maritieme verleden, zeemansliederen en zelfs fragmenten van Sweelinck te horen zijn. Vanavond klinkt het werk voor het eerst in een nieuwe versie voor strijkorkest.
Joey Roukens
Programma: Igor Stravinsky Concerto in D ‘Basle’ / Divertimento uit Le baiser de la fée / Wolfgang Amadeus Mozart Pianoconcert nr. 6 / Prelude en Fuga KV 394 (piano solo) / Joey Roukens Visions at Sea (versie voor strijkorkest, wereldpremière)
17
Verwacht
November za 19 nov / 20.15 uur Signum Quartett Meesterproef van Mantovani za 19 nov / 20.30 uur / Atriumzaal Huerco S. (live) i.s.m. Subbacultcha
Kijk Muziek! zo 20 nov
13.30 + 15.30 uur / Kleine Zaal
Wervelwind Ensemble
wo 30 nov / 20.15 uur Florian Boesch + Christian Koch Reisebuch aus den Österreichischen Alpen
za 10 dec / 20.15 uur Akademie für Alte Musik Berlin Kerst met Händel, Bach en Telemann
December
zo 11 dec / 20.15 uur Ana Moura In concert
do 1 dec / 12.30 uur Lunchconcert Ism Nationaal Muziekinstrumenten Fonds
do 1 dec / 20.15 uur Nieuw Ensemble Dubbelportret Elliott Carter / Franco Donatoni
wo 14 dec / 20.15 uur Cappella Pratensis Kerst met Josquin
do 15 dec / 20.15 uur Nederlands Kamerorkest Baltische schoonheid
Zwier (2-4) 13.30 uur
Samba Salad + La Primavera Flamenkita (5+)
do 24 nov / 20.15 uur Cappella Amsterdam Again and Again
Tenso European Choir Festival do 24 t/m zo 27 nov
Zie voor het volledige programma: www/muziekgebouw.nl/tenso
18
zo 4 dec / 11.00 uur / Kleine Zaal Ere Lievonen + Harrie Starreveld Van hier tot Tokio
do 8 dec / 20. 15 uur Asko|Schönberg + Slagwerk Den Haag In Between
vr 9 dec / 20.15 uur Odysseus’ Women + Anaïs Nin Nieuw Amsterdams Peil
Huil van de Wolff Elke 22e van de maand klinkt om 20.00 uur het geluidsmonument Huil van de Wolff. Martijn Padding componeerde deze interactieve geluidsinstallatie ter herinnering aan oprichter van het Muziekgebouw Jan Wolff (1941 - 2012). Zie voor meer informatie muziekgebouw.nl/ huilvandewolff Geheimtips Bijzondere concerten
Foto: Erik van Gurp
Restaurant Zouthaven Kom voor het concert eten in restaurant Zouthaven. Reserveren: 020 788 2090 of zouthaven.nl
Rondom het concert - Na aanvang van het concert heeft u geen toegang meer tot de zaal. - Zet uw mobiele telefoon uit voor aanvang van het concert. - Het maken van beeld- of geluidsopnamen in de zaal alleen met schriftelijke toestemming. - Algemene Bezoekersvoorwaarden zijn na te lezen op muziekgebouw.nl
Bij de prijs inbegrepen Reververingskosten en garderobe zijn bij de kaartprijs inbegrepen. Ook een pauzedrankje, tenzij anders vermeld op uw concertkaartje. Bij concerten zonder pauze staan drankjes klaar na afloop van het concert.
Steun het Muziekgebouw Inkomsten uit kaartverkoop dekken ten dele onze kosten. Word vriend of doneer: met uw extra steun kunnen we concerten op het hoogste niveau blijven organiseren. Meer informatie: muziekgebouw.nl/steunons
Op de hoogte blijven? Blijf op de hoogte van nieuw geboekte concerten of ander nieuws. Volg ons via onze e-nieuwsbrief (aanmelden op muziekgebouw.nl), Facebook, Twitter of Instagram. Dank! Wij kunnen niet zonder de steun van onze vaste subsidiĂŤnten en Vrienden van het Muziekgebouw. Wij zijn hen daarvoor zeer erkentelijk.
Druk binnenwerk
19